Moeilijke eters

Deze weekend komt er weer een bevriend koppel bij ons eten. Geleerd uit vorige ervaringen (het incident met de gaste met notenallergie, terwijl wij een gerecht met noten bereid hadden, staat me nog levendig voor de geest), vraag ik altijd na of er iets is wat onze gasten niet lusten of waar ze allergisch voor zijn. Het verbaast me telkens weer dat ik dan een waslijst terug krijg met dingen die ze niet lusten.

Ik snap dat echt niet. Dat je als volwassene zegt: “ik lust geen fruit” (álle fruit? komaan zeg!) of “ik lust geen rauwe/gekookte groenten” of “ik lust geen vis”. Dat er mensen zijn die geen kaas lusten, daar kan ik nog ergens inkomen, vanwege de bijzondere smaak en textuur, alhoewel de variëteit aan kazen quasi grenzeloos is. Ik vind het altijd een beetje pijnlijk: te gast zijn bij iemand en dan moeten zeggen: “Sorry, ik lust dit niet.” Van een kind kan ik dit begrijpen, als volwassene vind ik dat je moet eten wat de pot schaft. Of toch tenminste een hapje proeven van het aangebodene.

Soms voel ik gewoon plaatsvervangende schaamte. Zo ken ik mensen die geen barbecuevlees willen eten als er daarvoor scampi op de barbecue gelegen hebben of die niet meer willen eten van een bord als er mayonaise op ligt. Ik snap niet dat ze niet door de grond zakken van schaamte om dit te moeten toegeven. Zulk gedrag, dat zit toch tussen de oren?

Misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben altijd al een makkelijke eter geweest. Er zijn maar twee dingen die ik echt niet lust: koffie en bier. En dat feit heeft mij nog nooit in ongemakkelijke situaties gebracht. Het is makkelijk om een tasje koffie af te slaan en in de plaats daarvan thee te vragen. ‘t Is zelfs gezonder. En er zijn zoveel smakelijke alternatieven voor bier, dat ik nog nooit de behoefte gevoeld heb om mij de smaak eigen te maken. Al kan ik me er wel nog toe bewegen zo’n zoet vrouwenbiertje als framboise of kriek te drinken.

Eetgewoontes, het blijft me verbazen.

De ronde van Vlaanderen

Vandaag stonden we veel te vroeg op, bezochten we élke provincie in het land, luisterden we bewonderend (of we deden toch alsof) hoe twee baby’s hun stembanden smeerden en werden we volgepropt met pastaschotels (‘s middags én ‘s avonds) en veel te veel hapjes.

Ik kan even geen pap meer zeggen. Uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen, zeggen ze dan.

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Culinair weekendje

Het begon vrijdagavond met een werkelijk uitmuntend etentje bij Goya en zijn twee charmante dames. Lies had haar beste kookkunsten bovengehaald om ons te verwennen met een overheerlijke viergangenmenu bestaande uit scampi (jummie!), pompoensoep met geitenkaas (naar een dessert van Jeroen Meus), pittige kip met rijst en als dessert een sabayon met bosvruchten om duimen en vingers bij af te likken. Na harde onderhandelingen was ik als bob uit de bus gekomen en bleef het op alcoholgebied voor mij beperkt tot een glaasje cava (niet dat je mij hoort klagen). Juffrouw Ella is trouwens al een flinke dame geworden sinds de laatste keer dat ik haar in mijn armen hield.

Zaterdag geraakte ik helaas niet tijdig uit mijn bed om de sfeer te gaan opsnuiven bij de middelbare graad cursus digitale beeldverwerking. Bij nader inzien wilde ik die cursus toch helemaal niet volgen. ‘k Ga me volgend schooljaar van zodra de inschrijvingen geopend zijn, inschrijven voor de cursus hogere graad. Ze zullen mij daar niet meer liggen hebben bij de academie. Daardoor was ik goed uitgeslapen voor de origineelste housewarming ooit. Omdat de gastheer en gastvrouw nogal een klein huisje hebben, konden ze niet al hun gasten tegelijkertijd uitnodigen. Daarom hadden ze de dag opgedeeld in verschillende periodes waarop telkens andere gerechten werden aangeboden. Wij gingen voor de “roll it yourself” ‘s middags en genoten van de burrito’s en een goed gesprek. Al is het mij nog altijd niet helemaal duidelijk of de gastheer en gastvrouw Riga nu vonden meevallen of niet. 😉

En toen was het tijd om snel snel op zoek te gaan naar wat vlees en pastasalades voor de blogbeque. Waarover later meer!

Een zware werkdag

Vanochtend tot acht uur in bed gelegen, op mijn gemak ontbeten, op de trein van 9.00u richting Gent gestapt. In het station van Gent Sint-Pieters een vrolijke bende collega’s tegen het lijf gelopen. Samen door het Citadelpark naar het MSK Gent gestapt. Genoten van de “British vision” tentoonstelling en de uitstekende uitleg van onze gids. Teruggedacht aan ons bezoek aan het Tate Britain in Londen. Persoonlijke uitschieter: de schilderijen van John Constable.

Na de tentoonstelling ging het richting Pakhuis, alwaar we ons te goed deden aan sushi en oesters als aperitiefhapje (niet veel oesterliefhebbers onder mijn collega’s, geen erg ik offerde mij graag op), tomaat garnaal als voorgerecht, waterzooi met vis (veel te flets van smaak naar mijn goesting, eet géén waterzooi in het Pakhuis) en als toetje chocomousse. Fijn nagebabbeld en mij vervolgens laten verleiden om nog een stukje warme appeltaart te gaan eten in taverne Fritz in de Donkersteeg. Decadent, ik weet het.

Het moeten niet altijd vergaderingen zijn, he!

Persbericht voor bloggers

Wel, wel, wat vind ik vandaag in mijn mailbox? Een persbericht voor bloggers en niet zomaar eentje, neen, het gaat over een actie die een aantal van mijn favoriete dingen des levens combineert: eten, lezen, chocolade en reizen met de trein. En er valt nog iets te winnen ook! Zo’n sympathieke actie verleen ik graag een forum op mijn blog. Hopelijk hebben jullie er iets aan en zoniet, carry on.

***
Iedereen Leest – Smakelijk lezen
Auteurs en topchefs promoten literatuur en boeken

Op 6 november bieden Stichting lezen en NMBS de treinreizigers ‘Iedereen Leest – Smakelijk Lezen’ aan, een mini-boekje met vijf kortverhalen van verschillende auteurs over smaak en eten. In dat boekje vertellen topchefs en andere culinaire persoonlijkheden over hun favoriete boeken. Vijfduizend pendelaars krijgen bovendien iets extra: een stukje chocolade met een literair citaat. Dit gebeurt om de website www.iedereenleest.be in de kijker te zetten. Op www.iedereenleest.be vertellen lezers over hun lievelingsboeken. Op die manier kunnen bezoekers van de website op zoek gaan naar boeken in verschillende genres, of ze kunnen een boek vinden dat bij een bepaalde stemming past.

Stefan Brijs (De Engelenmaker), Rodaan Al Galidi (Maanlichtmoerassen), Els Moors (Beste Debuut – Herman De Coninckprijs 20007), Christophe Vekeman (Een borrel met Barry) en Bart Koubaa (Vuur en Het gebied van Nevski) beschrijven aan de vooravond van de Week van de Smaak hun liefde voor lekker eten. Daarnaast vertellen culinaire figuren als topchef Peter Goossens (Hof van Cleve), culinair fotograaf Tony Le Duc (De basis), food-writer Tine Bral (Gentse Waterzooi) en meter van de Week van de Smaak Lut De Clercq (chef-kok Ancienne Belgique) over hun favoriete boeken.

De verhalen en getuigenissen zijn gebundeld in ‘Iedereen Leest – Smakelijk Lezen’, een boekje dat treinreizigers op dinsdag 6 november in verschillende stations (Antwerpen Centraal, Antwerpen Berchem, Brugge, Genk, Gent Sint Pieters en Leuven) cadeau krijgen. Voor vijfduizend pendelaars komt daar een extra presentje bij: een chocolaatje gewikkeld in een literair citaat. Het mini-boekje is vanaf 12 november ook in de bibliotheken beschikbaar.
Het boekje kunt u hier bekijken in pdf: http://www.iedereenleest.be/smakelijk_lezen.pdf

Op de website loopt een wedstrijd waar deelnemers een hele stapel boeken of tickets voor de officiële opening van de Week van de Smaak in Brussel kunnen winnen.

Stichting Lezen en NMBS
De trein is de ideale plek om te lezen. Het is er rustig en je hebt er tijd. Daarom bundelen Stichting Lezen en NMBS de krachten. Met de campagne Iedereen Leest – Smakelijk Lezen willen de twee partners treinreizigers laten proeven van mooie boeken. In samenwerking met de Week van de Smaak.

Zondag

Na zaterdag was het nog niet gedaan met feesten, al moet ik toegeven dat een licht slaapgebrek en een blik op de après-party-chaos in ons appartement van mij een iets minder happy mens maakten. Ik had beloofd tegen de middag bij mijn ouders te zijn om ter ere van mijn verjaardag samen Chinees te eten. We haalden ons eten bij de afhaalchinees in Halen waar mijn broertje en zijn vriendin zo enthousiast over zijn. En ze hadden gelijk, het smaakte. Alleen waren de porties veel te groot. We hebben met zeven personen gegeten van een rijsttafel voor vier personen en er was nog genoeg over om twee extra personen te eten te geven.

Na nog wat verjaardagszoenen in ontvangst genomen te hebben, trokken we richting de provincie Antwerpen om aldaar met de schoonfamilie deel te nemen aan een bacchanaal dat zich achter de deftige naam “Bierfeesten” verschool. Enfin, mijn deelname beperkte zich tot twee glaasjes water en een (lauwe) thee. Bier is mijn ding niet. Maar het was wel gezellig. En het bierverbruik bleef netjes binnen de perken, zodat het ook voor de niet-bierdrinkers een leuke namiddag/avond was.

Bezoek (I)

Ik weet niet hoe ik het nog origineel moet inkleden, maar ja, dit weekend hadden we dus bezoek.

Zaterdag kwamen de studievriendinnen M en M samen met hun echtgenoten C en C op bezoek. (Ik kan er ook niet aan doen dat zowel de vrouwen als de mannen dezelfde initialen hebben.) Ster van de avond was ongetwijfeld X, het zoontje van M en C. Nog geen jaar, maar lopen kon hij al als de beste. Hij heeft daarvoor nog wel een vinger van mama of papa nodig, maar lang zal dat ongetwijfeld niet meer duren. Ik had beloofd te proberen wat mooie foto’s van X te nemen. En dat was niet zo gemakkelijk, want stilzitten stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Al bij al is het met toch gelukt een paar leuke foto’s te nemen. Hopelijk zijn M en C er blij mee.

‘k Had zin om wat te experimenteren in de keuken. Anders is er geen uitdaging meer aan. Dus koos ik zowel voor het voorgerecht als voor het nagerecht een gerecht dat ik nog nooit gemaakt had. Het voorgerecht was redelijk simpel: gevulde champignos met krab en walnoten (en nog wat ingrediënten). Voor het hoofdgerecht speelde ik op safe: een wokschotel met kip, paprika, spinazie en hoisinsaus die we al eens eerder uitgeprobeerd hadden. Voor het dessert was mijn oog echter op iets heel speciaals gevallen: bananenclafoutis. Nog nooit van gehoord, maar het klonk wel lekker. Omdat het toch wel een beetje een ingewikkeld recept was, hadden we voor de zekerheid ijs gekocht. Beter een backupplan hebben voor het geval de clafoutis mislukte.

Even zag het er niet zo goed uit: ik had geen weegschaal om de bloem af te wegen, dus was ik genoodzaakt een beetje te gokken wat betreft de hoeveelheid toe te voegen bloem en mijn eiwit raakte niet opgeklopt omdat ik wat eigeel gemorst had. Mijn stresslevel steeg gevoelig. Even dacht ik halverwege de bereiding te stoppen. De bananen hadden al in de oven gestaan en roken overheerlijk. Warme banaan met ijs zou ongetwijfeld ook smaken. Maar ik heb toch doorgebeten en het recept helemaal afgemaakt. En daar heb ik geen spijt van gehad. De bananenclafoutis was heel lekker. En het bolletje vanilleijs paste er perfect bij. Een experiment dat zeker voor herhaling vatbaar is. En dat vonden de gasten ook.