werk

Successen vieren bij Victor Bozar

Omdat hard werken beloond mag worden, nodigden we deze maandagmiddag alle collega’s uit die dit jaar meewerkten aan één van onze grootste projecten. Met vereende krachten slaagden we erin een prachtig resultaat neer te zetten en dat verdient een feestje! Work hard, play hard!

En yep, we kwamen alweer in het Victor Bozar café terecht, al zat ik er dit keer voor niets tussen. De collega’s kozen dit restaurant helemaal op eigen houtje uit. En ja, het eten was naar goede gewoonte voortreffelijk, met bonuspunten voor de heerlijk klassieke mini dame blanche waarvoor ik nog nét een gaatje kon vinden.

Fantastisch lekkere garnaalkroketjes:

IMG_8481

Tataki van tonijn;

IMG_8483

Mini dame blanche:

IMG_8484

Drama op het werk

Gisteren is één van de collega’s op het werk onwel geworden. Natuurlijk net op het moment dat ik in De Brakke Grond in Amsterdam zat. Via Skype for business en Whatsapp kreeg ik allerlei verontrustende berichten binnen van mijn collega’s in Brussel. Uiteindelijk bracht onze chauffeur de collega naar huis, maar achteraf hoorde ik van de collega’s dat dit niet bepaald van een leien dakje gelopen is.

‘t Is tegenwoordig altijd iets.

We genieten ons te pletter. Maar niemand is tevreden

Veel geknikt tijdens het lezen van een artikel. En toch merk ik een tegenstrijdigheid in mijn eigen gedachten. Ik ben het er roerend mee eens dat de Selfmade Man een mythe is, maar aan de andere kant ben ik er wel van overtuigd dat mijn falen om een job te vinden in Zwitserland mijn eigen fout is. Ik had vroeger moeten beginnen zoeken. Ik had er niet automatisch vanuit moeten gaan dat twee universitaire diploma’s en bijna tien jaar leidinggevende ervaring mij wel makkelijk een job zouden opleveren. Ik had keihard moeten studeren om bijkomende certificaten te behalen. Ik had meer moeten netwerken. Ik had meer van dit en ik had minder van dat moeten doen.

Dus werk ik nu keihard om vier maanden ledigheid te compenseren. En probeer ik tussendoor wat te genieten, omdat ik vind dat ik dat nu wél verdien.

Maar of ik nu tevreden ben?

Werk, werk, werk

Ik slaag er tegenwoordig steeds moeilijker in de scheiding tussen werk en privé intact te houden. Hoe hard ik ook mijn best doet, mijn werk lijkt steeds vaker in mijn privéleven over te vloeien. Ik zit mails te beantwoorden in mijn privétijd. Ik lig ‘s nachts in bed mijn werk te overlopen en sta er ‘s ochtends mee op. Ik heb het steeds moeilijker om na het thuiskomen de knop om te draaien en aan iets anders te denken. Terwijl ik het vroeger heel makkelijk vond om afstand van mijn werk te nemen, beginnen de grenzen tussen mijn werk- en privépersona te vervagen. En dat zint me hoegenaamd niet.

Het einde van een zware werkweek

Een week waarin ik:

  • een schriftelijk examen van Japans aflegde;
  • een businesstrip naar Luxembrug maakte:
  • een mondeling examen Russisch aflegde;
  • een bezoek bracht aan de nieuwe tentoonstellingen in M;
  • en het welkomstwoord verzorgde op een colloquium met allemaal belangrijke mensen.

En nu haast ik me naar het Leuvense stadspark. De eerste halte van een volledig door Leuven in Scène ingepalmd weekend!

Werk, werk, werk

Ik nam me altijd voor werk en privéleven goed gescheiden te houden. ‘s Avonds of in het weekend mails beantwoorden, never. De gewone werkuren zouden moeten volstaan om mijn werk af te krijgen. Overuren kloppen, geen denken aan. Hoogstens zou ik wat documenten doornemen op de trein of zo.

Jaja, the times they are a-changing.

Zottenkot

Hier op het werk. Jongens toch, niet te doen. Iedereen loopt rond als kippen zonder kop. Net een woede-uitbarsting van de grote baas. Door iedereen gehoord natuurlijk. Aja, de voordelen van een landschapsbureau. Het is een ongezien drukke periode, ook voor mij. Ik probeer het hoofd boven water te houden en voorlopig lukt dat nog. Maar ojee, wat heb ik een heimwee naar de zon en de warmte van Australië.

Gent

Vandaag was ik voor de tweede keer deze week in Gent (ditmaal helaas niet voor een museumbezoek en een fijn etentje). En maandag is het weer van dat. Niet dat ik niet graag in Gent vertoef, zeer zeker niet, maar ‘t is toch een redelijk eindje sporen vanuit Leuven. Hoog tijd dat iemand eens een teleporter uitvindt. Gelukkig heb ik genoeg leesvoer om mij op de trein bezig te houden tot één of andere geniale uitvinder aan mijn verzuchting tegemoet komt.