Deze prachtige vrijdagavond leende zich bij uitstek voor een fietstocht langs het kanaal Leuven-Mechelen en Wijgmaalbroek naar Rotselaar. Een deel van dit traject hadden we trouwens al eens gedaan in volle lockdownperiode. Laat het ons erop houden dat we geweldig blij zijn dat we tegenwoordig onderweg weer ergens kunnen stoppen voor een hapje en een drankje.
En kijk eens wat een prachtige zonsondergang, mét vliegtuig, we onderweg konden bewonderen!
Bestemming van deze fietstocht was Resto Wald, een restaurant dat dezelfde naam draagt als de jongste zoon van onze vrienden uit Rotselaar. Dus moesten we daar ooit wel eens gaan eten! En deze vrijdag was de uitverkoren dag.
Ik moet zeggen dat ik resto Wald iet of wat verkeerd ingeschat had. Ik verwachtte een soort chique brasserie, maar wat we op ons bord aantroffen, was regelrechte gastronomie. Indrukwekkend! En dan die aangepaste wijntjes erbij. Heerlijk! Al moest onze vriendin de wijntjes aan zich voorbij laten gaan (en neen, ditmaal was ze niet zwanger), omdat ze sinds een paar weken een zeer streng dieet (geen gluten, geen suikers) volgt. Knap dat ze het karakter had om neen te zeggen tegen die wijntjes, maar het dieet werkt, want ze was al een kilo of zes kwijt en dat motiveert ongetwijfeld. Het restaurant was trouwens zo vriendelijk om al haar gerechten aan te passen zodat ze perfect binnen haar dieet pasten. Zo hoort dat!
Appetizers:
Zeebaars – koolrabi – granny smith:
Kreeft – watermeloen – bisque – rode curry:
Belgisch ‘Wit-Blauw’ – parmezaan – 45 minuten ei:
Tarbot – cantharellen – lamsoor – zomertruffel:
Duroc varken – kool – wortel – vadouvan:
Chocolade – vijg – karamel – citrus:
Mignardises:
Het moge niet verbazen dat na het verorberen van al dat lekkers de nacht gevallen was. Helaas bleek opeens dat noch het voorlicht, noch het achterlicht van mijn fiets meer werkte. Een recent euvel, want toen we terug fietsten van Bierbeek was er nog niks aan de hand. Beetje vervelend, want het eerste stuk van onze terugtocht leidde ons langs een smal en zanderig slingerpaadje tussen de velden. Bij nader inzien hadden we beter langs de grote weg terug gefietst, want ik zag geen steek. Gevolg: mijn voorband kwam in een voor langs het smalle wegeltje terecht en voor dat ik er erg in had, tuimelde ik de akker in. Al een geluk dat zand zacht valt. Buiten mijn vriend waren er geen getuigen van deze gênante val en ik betwijfel of hij zelf in het pikkedonker veel gezien heeft.
Ik krabbelde snel recht, borstelde het zand van me af en we konden weer verder. Mijn vriend was zo vriendelijk om mij zijn afneembaar voorlicht te lenen, zodat ik toch min of meer zag waar ik fietste en zo geraakten we verder zonder problemen thuis.
