Een lunchreceptie in de Koninklijke Vlaamse Academie van België voor Wetenschappen en Kunsten. En ja, de receptie was even poepsjiek als de naam van de locatie doet vermoeden. Want op welke nieuwjaarsreceptie schenken ze tegenwoordig nog champagne à volonté? En word je verwend op carpaccio van zeevruchten en andere heerlijkheden? Doordat ik zo druk in gesprek was, heb ik maar twee van de vele lekkere gerechtjes kunnen fotograferen, maar geloof me, de andere gerechtjes waren even verfijnd…
Na mijn eerste vergadering thuis via teams (serieus, op een maandagochtend de werkweek starten met een vergadering om 9u, why?) wandelde ik naar Leuven station om de trein naar Brussel te nemen. Ik stapte op de roltrap naar het perron en stond ongeveer op het niveau van de derde trede toe opeens de dame met het rolkoffertje drie treden voor mij achterover viel. In een reflex deed ik een stap naar voren om haar op te vangen en haar val zo goed mogelijk te breken. Doordat ik de val had zien gebeuren, had ik me schrap kunnen zetten en stond ik stabiel genoeg om zelf niet te vallen. Het lukte mij echter niet om de dame, die gewoon stokstijf in mijn armen op de roltrap bleef liggen terug overeind te duwen. Zelfs niet met de hulp van de man achter mij die het voorval had gezien. De dame leek zelf niet echt onder de indruk te zijn van het gebeuren en zei dat we haar maar gewoon moesten laten liggen tot we boven kwamen.
Omdat ik haar echt niet recht kreeg, was dat inderdaad de enige optie. Bovenaan liep het echter bijna mis. Hoe hard ik ook probeerde aan haar te sleuren, de dame geraakte niet recht en blokkeerde de roltrap, die gewoon verder bleef gaan. Hierdoor raakte ik bovenaan de trap geblokkeerd en viel ik bijna zelf de trap naar beneden. Gelukkig was er een andere treinreiziger bovenaan de trap die gemerkt had dat er iets mis was en die mij bij mijn arm greep en zo over de dame heen sleurde. Tot mijn grote verbazing had de dame in kwestie niets aan haar val over gehouden en besloot ze gewoon verder te reizen. Haar ongewone kalmte deed me vermoeden dat ze onder de medicatie zat. Mijn hart klopte door het voorval nochtans in mijn keel en het duurde de ganse treinrit voordat de adrenaline-opstoot verwerkt was.
Enfin, blij dat uiteindelijk alles goed is afgelopen, want dit had veel erger kunnen zijn.
Zaterdagavond reden mijn vriend en ik met onze cambio richting Planckendael voor een bezoekje aan het Lichtfestival ‘Giant bugs and those that eat them’ samen met zijn ouders, zus en drie nichtjes. Het was typisch Belgisch kwakkelweer, dus hadden we een ganse voorraad paraplu’s meegenomen en stevige wandelschoenen aangetrokken om de regen en de modder te trotseren. Gelukkig was iedereen goed gekleed tegen het weer en konden we samen genieten van de mooi verlichte insecten en andere beestjes. De plassen waarin de kleurrijke insecten weerspiegelden, zorgden trouwens voor een extra mooi effect.
We waren net rond met ons bezoek toen de miezerregen transformeerde in slagregen. De plannen om nog wat door het park te wandelen, werden meteen opgeborgen en ik belde naar de Gasthofhoeve met de vraag om onze reservatie met een uurtje te vervroegen. Gelukkig vormde dat geen probleem. Het was nog even wat gedoe om van de parking af te geraken (serieus, Planckendael, de info dat je kan betalen met een bankkaart mag gerust wat duidelijker geafficheerd staan), maar niet veel later konden we toch allemaal onze voeten onze tafel steken in de gezellige Gasthofhoeve in Hofstade. We genoten de klassieke, maar erg verzorgde brasseriegerechten. En ja, sommigen onder ons vonden nog plek voor een dessertje. 😉
Een mooie afsluiter van een fijne, zij het iet wat nattere avond dan gehoopt.
Vrijdagavond mocht ik mijn nieuwe lenzen gaan ophalen bij Monocle. Om te vieren dat de wereld er opeens een pak scherper en mooier uitzag (toegegeven, ik heb veel te lang gewacht met de vervanging van mijn vorige lenzen), had ik daarna afgesproken om samen met mijn vriend iets te gaan eten in de stad. Iedereen die in Leuven woont, weet dat het een uitdaging is om een tafeltje te bemachtigen in een goed Leuvens restaurant op een vrijdagavond, maar gelukkig waren we redelijk vroeg en vonden we een plekje bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat. Klassiek Italiaans eten, dat smaakt altijd (al hoorden we achteraf dat de chefkok uit Indië afkomstig is, could have fooled me, want zijn Italiaans is bijzonder goed). Ik at een kreeftensoepje als voorgerecht en een heerlijke pasta met zeevruchten als hoofdgerecht, vergezeld van een glaasje prosecco, uiteraard.
We hadden redelijk vroeg gedaan met eten en besloten nog een glaasje wijn te gaan drinken bij de buren: Bar Lewis. We troffen er de supervriendelijke uitbaters Ruben en Laura aan met hun kinderen, die nog aan het napraten waren met de broer van Ruben na een drukke dag. We deden een gezellige babbel terwijl we nipten aan een uitstekende chardonnay. Na het vertrek van Ruben en Laura bleven mijn vriend en ik in de wijnbar plakken met de broer van Ruben. Hij liet ons van allerlei wijntjes proeven en de vrolijkheid steeg navenant. Nu draait de wijnbar nog op een laag pitje, maar daar komt binnenkort verandering is. Wij zijn alvast fan, want het aanbod aan wijnbars in Leuven is beperkt en de broer van Ruben weet duidelijk waarover hij het heeft.
Een redelijk goede nacht gehad na de maag- en darmproblemen van gisterenavond. Wat het ook was wat de voedselvergiftiging veroorzaakt heeft, het lijkt erop dat het mijn lichaam verlaten heeft. Ik waag me aan de ontbijttafel zelfs aan een porridge! Op het eerste gezicht zonder al te veel negatieve gevolgen.
We besluiten niet te zot te doen tijdens onze laatste halve dag in Valletta. We laten onze bagage achter bij de receptie en wandelen naar buiten om te genieten van de warmte en de laatste zon op ons gezicht. Ik ben al blij dat de voedselvergiftiging na één slechte avond gepasseerd lijkt te zijn, maar blijf voorzichtig. Kwestie dat ik helemaal hersteld ben om morgen Oudjaar te vieren.
We beginnen onze wandeling op hetzelfde punt als de eerste dag van ons bezoek aan Malta: de Lower Barrakka Gardens. Van daaruit wandelen we vlak langs de waterkant rond het schiereiland van Valletta. We eindigen onze wandeling op het zonnige terras van Cockney’s met uitzicht op de aanlegsteiger van de ferry naar Sliema.
Ik beperk mij tot een pompoensoepje om mijn maag niet te overbelasten. Mijn vriend bestelt het konijn (een Maltese specialiteit) speciaal voor mij zodat ik toch wat kan proeven van dit lokale gerecht. Het smaakt mij, dus dat is alvast een goed teken.
Na de lunch keren we terug naar ons hotel om onze bagage op te halen. Een taxi brengt ons naar de kleine, maar bijzonder drukke luchthaven en daarmee zit onze trip naar Malta er alweer op.
Vanuit het raampje van het vliegtuig werp ik nog een laatste blik op dit mooie eiland. Ik hoop hier zeker nog eens terug te keren!
Genoten van de heerlijke zoete French toast deze ochtend. Niet meteen een gerecht dat ik spontaan zou kiezen van een ontbijtkaart, omdat ik meestal voor hartige opties ga, maar het smaakt me echt geweldig goed. Leuk om in ons hotel elke dag een ander gerecht van de kaart te kunnen kiezen.
Vandaag bezoeken we Fort Saint Elmo, waarin het National War Museum van Malta gevestigd is. We kiezen een route die ons langs ons nog onbekende straten van Valletta brengt, kwestie van zoveel mogelijk van deze charmante stad gezien te hebben. Een gelukkig toeval brengt ons langs Casa Rocca Piccola dat net open gaat wanneer wij er klokslag 10u passeren. Ik voel me meteen aangetrokken tot deze historische woning en ook de online reviews zijn lovend. Change of plans dus, we stappen binnen, kopen een ticketje en kunnen meteen aansluiten bij de rondleiding van 10u.
Het stadspaleis Casa Rocca Piccola is al eeuwenlang in privébezit van de familie De Piro. De kamers op de verdiepingen die we kunnen bezoeken (de familie zelf woont in de nieuw gebouwde dakverdieping) zitten tsjokvol kunstwerken, zilverwerk, historische souvenirs, boeken, portretten,… Aan elk voorwerp in het huis is wel een verhaal verbonden. Ik ben onder de indruk! Ook van de knappe gast die ons rondleidt, trouwens. 😉 De hoeveelheid feiten die hij kan vertellen over de familie en hun rijke geschiedenis is indrukwekkend. Wat dit huis extra speciaal maakt, is de mooie binnentuin, een unicum in het dichtbebouwde Valletta, weggelegd voor de allerrijksten. In de tuin ontmoeten we Kiko, de papegaai, die zo vriendelijk is om samen met mij op de foto te gaan.
Opgestaan om 7.40u, aan de ontbijttafel om 8u en mooi op tijd voor de ferry van 9u naar Sliema. Perfecte timing noemt zoiets.
Na een superkort ferrytochtje wandelen we in Sliema voorbij de standjes van de populaire en hypercommerciële Captain Morgan cruises en kopen een ticketje bij concurrent Luzzu, wiens boten een pak minder fancy zijn en die veel minder verkooppunten (met minder opdringerige verkopers) hebben dan Captain Morgan. We hebben zeeën van tijd op overschot voordat de boot vertrekt om 10.30u. Dus maken we van de gelegenheid gebruik om een wandeling langs de waterkant te maken.
Onze boot vertrekt een paar minuten na 10.30u. De boot van Captain Morgan vertrekt ook om 10.30u en mag eerst uitvaren, waardoor we de ganse tocht achter de boot blijven aanvaren. We starten de rondvaart in Marsamxett Harbour, varen rond de landtong van Valletta naar de Grand Harbour, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op Valletta. We genieten van de interessante tocht doorheen de industriële haven met zijn scheepswerven voor gigantische industriële boten en superjachten en leren bij over de geschiedenis van de three cities (Vittoriosa, Senglea and Cospicua), de bakermat van het huidige Malta. Mijn vriend en ik absorberen de warme zonnestralen op het bovendek van onze boot en vinden het absoluut niet erg dat de boot van Luzzu wat minder hip is dan die van Captain Morgan. Het is helemaal niet druk op onze boot, we hebben zeeën van plek en zo steunen we de underdog!
Yep, we blijven verder nieuwjaar vieren. Januari is nog niet voorbij, he? Deze middag genoot ik samen met de medewerkers van één van de teams van mijn afdeling van een bijzonder overvloedige nieuwjaarslunch. Het concept was simpel: iedereen droeg een steentje bij en bracht een gerecht naar keuze mee. Het resultaat daarvan was natuurlijk dat er veel en veel te veel eten was. (Er was ook nog een zeer ruim aanbod aan desserts, waarvan ik vergeten ben een foto te nemen.) Ik genoot vooral van de Engelse meat pie en de quiches. Altijd een succes! En zeer plezant om opnieuw met de collega’s te kunnen klinken op een succesvol jaar. Vooral dat natuurlijk!
Deze zondag reden mijn vriend en ik naar Tielt-Winge om samen met mijn petekindje en zijn gezin te klinken op het nieuwe jaar. Bij het binnen komen in de ruime woonkamer van onze vrienden werd onze blik meteen getrokken naar de prachtige kerstboom in de hoek, versierd met kerstballen die mijn vriend en ik vanuit gans de wereld meegebracht hebben voor de mama van mijn petekindje. Tof om te kunnen snuisteren doorheen al die fijne reisherinneringen. Nu de kinderen groot genoeg zijn, durfde de mama het eindelijk aan de breekbare glazen kerstballen in een gloednieuwe kerstboom te hangen.
We beten meteen de spits af met de nieuwjaarsbrief. En het moet gezegd, dat gaat elk jaar een beetje vlotter. Mijn petekindje las goed verstaanbaar voor en was blij met zijn enveloppe met geld. Zelf kreeg ik ook een superleuk cadeautje: een sushi-etentje met mijn petekindje en stijlvolle eetstokjes van Mamzel in afwachting tot het zover is!
Vervolgens waagde ik mij aan spelletje Mario Kart, dat ik uiteraard glansrijk verloor. Ter mijner verdediging: het was de allereerste keer dat ik dit spel speelde. Ik zal alleszins nog stevig moeten oefenen om mijn petekindje in te maken, wiens oog-handcoördinatie duidelijk superieur is aan die van mij.
Terwijl we van een zelfgemaakt aperitiefhapje smulden, speelden we een nieuwe UNO variant: UNO flip! Een variant die het spel nog spannender en tegelijkertijd frustrerende maakt.
Het hoofgerecht was een heerlijke pasta met geroosterde bloemkool, pancetta en peterseliepesto. Amai, dat smaakte!
En natuurlijk sloten we al met een heerlijk ijsje met warme chocoladesaus.
Een fijne dag!
Het traditionele kerstfeest bij de ouders van mijn vriend werd dit jaar ingeruild voor een nieuwjaarsfeest en daar was ik eerlijk gezegd niet zo rouwig om, want dat gaf mijn vriend en mij de gelegenheid om tijdens de kerstvakantie naar Malta te reizen.
Omdat het weer onverwacht meeviel, startten we de feestelijkheden met een wandeling in de bossen van Herentals. We wisselden vakantieverhalen uit en bewonderden de kappelletjes die we onderweg tegen kwamen.
Na een frisse neus gehaald te hebben, kraakten we een flesje champagne om te klinken op een voorspoedig nieuwjaar. Naar goede gewoonte vormden de pakjes het hoogtepunt van de avond voor de vijf kinderen. En ja, ook dit jaar stond er opnieuw een goodgift op mijn verlanglijstje. Makkelijk voor de schenker en altijd fijn om iets te kunnen geven aan mensen die het minder goed hebben dan ik.
De feestmaaltijd bestond uit pastinaaksoep (waarvan ik geen foto heb, want echt fotogeniek is pastinaaksoep nu niet meteen) en huisgemaakt koninginnenhapje. Chapeau dat de ouders van mijn vriend het zagen zitten om voor dertien personen te koken. Ik zou al snel de hulp van een traiteur inroepen.
Onze bevallige sommelier van dienst:
Na de maaltijd speelden we de quiz die de ouders van mijn vriend hadden voorbereid. Echt beslist de saaiste quiz aller tijden en ik hoop van harte dat we volgend jaar gewoon chapeau spelen. Spijtig van al de moeite die in de voorbereiding van die quiz gekropen was, waardoor iedereen beleefd de blaadjes bleef invullen, in plaats van voor te stellen iets leukers te gaan doen. Gelukkig was de wijn lekker! 😉 Met dank aan de NMBS om onze bob te zijn.