Birthday Girl!

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!

Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉

PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.

Wil – Jeroen Olyslaegers

Eigenlijk wel passend dat ik dit boek las vlak na ‘De begraafplaats van Praag‘, want in zeker zin, is ‘Wil’ een vervolg op het boek van Eco in die zin dat het antisemitisme ten tijde van de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol in het boek speelt en ‘De begraafplaats van Praag’ een fictieve ontstaansgeschiedenis is van één van de documenten waarop Hitler zijn jodenhaat baseerde. En dat ik recentelijk Dunkirk zag, past eveneens mooi in het rijtje.

Ik moet zeggen dat ik werkelijk onder de indruk was van dit boek. Het lijkt wel in één lange vloeiende pennentrek geschreven. Geen enkele zin die hapert, waardoor je het moeiteloos in één ruk uitleest. Wat een schitterende staaltje schrijftalent spreidt Jeroen Olyslaegers in dit boek ten toon.

Wat dit boek zo aangrijpend maakt, is dat het de lezer toont dat de tweedeling goed versus kwaad veel minder absoluut is dan we zelf wensen te geloven. In plaats van zwart of wit, toont dit boek een bonte schakering aan grijstinten. Het hoofdpersonage is, zoals het boek het zelf zo mooi zegt, een ‘tweezak’. Een beetje een egoïstisch persoon die probeert van beide walletjes te eten en de oorlog te overleven op zijn manier. Het verbaasde me zelf hoeveel begrip ik kon opbrengen voor het hoofdpersonage, ondanks het feit dat hij eigenlijk wel een smeerlap is, die een aantal bijzonder wansmakelijke daden op zijn kerfstof heeft.

Ook de schakeling tussen verleden en heden vond ik knap gedaan. Het deed me denken aan die processen tientallen jaren na de feiten waarbij de gruwelijke misdadiger verschrompeld is tot een beverige opa. Het enige wat voor mij niet gehoefd had, was de karma-achtige ingreep met de kleindochter van het hoofdpersonage. Het boek was voor mij zeker zo sterk geweest, wetende dat er smeerlappen zijn die daar voor de rest van hun leven ongestraft mee wegkomen.

Kom eens Kieken

Bij deze nomineer ik restaurant “Kom eens Kieken” voor restaurant met de meest originele woordspeling als naam. En hun naam is niet alleen goed gevonden, je zal je een tochtje naar het godvergeten gat Viversel niet beklagen, want de kip die dit restaurant serveert is echt zeer lekker. 100 procent Belgisch, gekweekt zonder antibiotica, grootgebracht op volledig plantaardig voedsel en met voldoende ruimte om gezellig te scharrelen. Laten we hopen dat dat effectief ook zo is.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik tot voor kort zelfs nog nooit van Viversel gehoord had, maar dankzij de suggestie van de vriendin van mijn broertje heb ik weer een nieuw stukje Limburg leren kennen. Eens smakelijk stukje dan nog! Wij hadden er met ons vieren alvast een gezellige avond voor een zeer schappelijke prijs.

De mosselen van Pascale

Mijn vriend en ik maakten van ons laatste tripje naar Leuven gebruik om nog even bij de familie binnen te springen. Na dit weekend zal het immers wat langer duren alvorens we opnieuw naar België afzakken.

Vrijdag reden we naar de ouders van mijn vriend met de laatste ingepakte dozen. We hadden afgesproken om samen te dineren en zijn ouders hadden echt wel hun best gedaan om ons een culinair feestmaal voor te zetten, met wat hulp van Pascale Naessens waarvan ze allebei grote fan zijn. De maaltijd begon met een heerlijk Oosters geïnspireerd soepje met zalm, spinazie en champignons. Superlekker! Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht: mosselen met groenten in een pasta van cashewnoten. De cashewnotenpasta diende duidelijk als vervanging voor de traditionele room. Ik ben een grote fan van cashewnoten, maar in combinatie met de mosselen proefde je de smaak van de noten niet. Als je mij had gezegd dat er gewoon room aan het recept was toegevoegd, had ik je ook geloofd. Maar goed, mosselen, daar kan je mij altijd een plezier mee doen! En als afscheid van België was dit natuurlijk bijzonder geschikt.

Na de mosselen was het tijd voor het dessert (meteen ook de enige gang waar ik een foto van gemaakt heb). Ook van Pascale Naessens, om het triootje compleet te maken. Iets heel bijzonders: bevroren yoghurt met geraspte chocolade en blauwe bessen. Alleen was de versie van de ouders van mijn vriend iets dikker uitgevallen dan de in het kookboek voorziene halve centimeter. Blijkt dat je zo’n bevroren plak van meer dan twee centimeter bijzonder moeilijk met de hand kan breken. Er moesten bijgevolg zwaardere middelen ingezet worden om het geheel in stukken te breken. Maar lekker was het wel.

Fijn dat de ouders van mijn vriend zoveel moeite gedaan hadden om ons een waardig afscheidsdiner te bereiden.

Zomer in Genève

Het lijkt erop dat we net op tijd Leuven ingeruild hebben voor Genève. Hier laat de zomer zich nog altijd van haar beste kant zien. Wat maakt dat ik, als werkloze, al veel buiten met een boekje in het zonnetje gezeten heb. Mijn goodreads profiel kan er maar deugd van hebben. 😉 Ervan profiteren zolang het duurt, he! Gisteren haalden we zelfs temperaturen tot 28 graden! Reden te meer om erop uit te trekken voor een wandeling door de stad.

Na de ochtend doorgebracht te hebben met dozen uitpakken, ging ik op zoek naar een leuke lunchplek. Mijn oorspronkelijk idee was een vegetarisch restaurant op te zoeken, maar onderweg werd ik afgeleid door een restaurant met een leuk terras dat Japanse ramen serveerde. (Valt het op dat ik de laatste tijd nogal into noedelsoepjes ben?) Yukiguni stelde niet teleur. Vrij authentieke ramen in een heerlijk hartige bouillon. Wat geslurp later, bleef er niets meer over.

Vervolgens wandelde ik op mijn gemak verder langs de Rhône richting het meer van Genève. Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar voor mij heeft een stad aan het water altijd een streepje voor. De majestueuze Rhône zorgt voor een rustpunt in de stad (en afkoeling op een warme dag). Ik liep een beetje mij neus achterna en kwam zo per ongeluk terecht in een kunstgalerij op het Place de l’Île, waar een tentoonstelling van striptekenaar Léo Quievreux liep. Ik was de enige bezoeker en kreeg prompt een kleine privérondleiding van de uitbater van de bijhorende stripwinkel én een uitnodiging voor de eerstvolgende vernissage.

Mijn wandeling bracht me verder naar de hoger gelegen oude stad om vervolgens te eindigen met een boekje op een bankje van de Jardin Anglais. Dikke aanrader, trouwens: Wil van Jeroen Olyslaegers. Bijna in één ruk uitgelezen. Al is het niet meteen een boek waar je vrolijk van wordt.

Van al dat lezen wordt een mens dorstig, dus besloot ik te verhuizen naar het terras van La Potinière alwaar ik genoot van een Hugo en ondertussen de werkmensen observeerde die er iets kwamen drinken na hun werk.

Omdat het zo’n mooi weer was, vervoegde mijn vriend mij na zijn werk. We kochten een broodje en een wrap in de Coop en peuzelden dit op gezeten op de trappen bij de Rhône. De warme stenen gloeiden nog na van de mooie zomerdag. Al snel kregen we gezelschap van een zwerm mussen die graag een graantje (of stukje brood) meepikten. Het lukte me zelfs een paar mussen (duidelijk haantjes-de-voorste) te verleiden om een stukje wrap uit mijn vingers te pikken.

Na ons avondmaal wandelden we op ons gemak naar huis, genietend van de laatste zonnestralen.

Back in Geneva!

Na een bijzonder zonnige rit met een volgeladen koffer, een lunchpauze bij mijn favoriete Chinees Chez TchouTchou mét udon noedelsoep, een pitstop bij een wegrestaurant dat ik nog niet aangedaan had en verder héél véél eentonige kilometers, zonder problemen in Genève aangekomen. Verkeerd geparkeerd, de laatste pullen uitgeladen en de dozen random in ons appartement neergeploft. Uitpakken wordt een werkje voor de komende dagen (weken).

Helaas moeten we nog één tripje op en af naar Leuven maken om de leasewagen binnen te doen en dan is al het heen-en-weer-gereis eindelijk achter de rug!

Kimchi in Leuven!

Net voordat ik definitief mijn valiezen pak naar Genève kom ik er achter dat er in Leuven een restaurant is waar je kimchi kan eten! Jawel, een piepklein take away restaurantje, uitgebaat door een Chinees koppel, verstopt aan het begin van de Tiensestraat, serveert zowaar bibimbap en kimchi hot pots! Wat??? Waarom heb ik dat niet eerder ontdekt? Dus op de valreep in één week twee keer Koreaans gaan eten. Gelukkig heeft Genève meer dan één Koreaans restaurant….

bibimbap:

Koreaanse frisdrank met druiven:

Kimchi hot pot:

Lang leve kimchi!

Sushi with a friend!

Nu mijn laatste dagen in Leuven echt wel in zicht komen (de schilderwerken zijn bijna achter de rug!), maakte ik van de gelegenheid gebruik om nog eens af te spreken met een goeie kameraad. En dat doen we uiteraard graag onder het genot van een lekkere maaltijd. Hij stelde voor om samen sushi te gaan eten en zo belandden we op het terras van de Wabi Sabi in de Tiensestraat. Het was nog net warm genoeg om buiten te kunnen zitten en onze timing had niet beter kunnen zijn, want de eerste regendruppels vielen net op het moment dat we de rekening gevraagd hadden.

We rekenden af en trokken nog voor een after dinner drankje naar het M-café, waar het akelig rustig was voor een donderdagavond. De studenten zijn duidelijk nog aan het zwoegen op hun tweede zit. 😉

De allerlaatste afterwork?

Doordat we de planning voor de verhuis een beetje dienden aan te passen (oorspronkelijk zou ik deze week terugvliegen naar Genève), had ik de gelegenheid om voor een allerlaatste keer een afterwork met de collega’s mee te pikken.

Gisterennamiddag spoorde ik naar Brussel om me aan te sluiten bij mijn collega’s. Ik ging eerst nog even langs kantoor, waar mijn werkplek even leeg was als de dag dat ik de deur achter mij dicht trok. Het voelde allemaal vreemd vertrouwd aan, net of ik er even tussenuit was geweest voor een vakantie en ik gewoon opnieuw zou plaatsnemen op mijn stoel en mijn laptop openklappen. Mijn collega’s waren allemaal blij me te zien, maar uiteindelijk was deze afterwork bedoeld als afscheid voor een andere collega en ik wilde ook niet te veel de aandacht naar mij toe zuigen (al kon ik de vragen over hoe het me verging in Genève natuurlijk niet ontwijken).

Naar goede gewoonte belandden we weer op het terras van de Scott’s Bar. Niet dat het daar zo geweldig is, maar het is vlakbij en er is genoeg plek op het terras voor een grote groep. De opkomst was, ondanks de vakantieperiode, best wel groot. Veel mensen wilden graag afscheid nemen van onze lieve collega, organisatrice van de afterworks. (Ja, er verlaten op korte tijd een aantal feestvierders het departement.)

Enfin, het was gezellig op het terras, totdat de regen ons naar binnen joeg, alwaar de warmte van de voorbije dagen ervoor zorgde dat ik het zweet langs mij rug naar beneden voelde lopen. Na amper 1 fles waren we al door hun voorraad cava. Serieus, hoe is het mogelijk dat elke keer als we bij de Scott’s Bar op het terras belanden, de cava daar op is? Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje een doordacht voorraadbeheer te doen? In de plaats van de cava kregen we één of andere slechte schuimwijn. Enfin ja, na het derde glas smaakte hij al wat beter. 😉

Na de Scott’s Bar was het tijd om met de die hards nog iets te gaan eten. Op aanraden van een collega die Brussel goed kent, kwamen we terecht bij de Baogo, een fastfood restaurant dat Aziatisch geïnspireerde burgers en rice bowls serveert. Omdat ik ‘s middags al bibimbap gegeten had (in Leuven, jawel!), besloot ik voor de pulled pork burger te gaan. En amai, dat heb ik me niet beklaagd. Echt de beste burger de ik ooit van mijn leven gegeten heb (wat niet veel wil zeggen, want zo vaak eet ik geen burgers). Maar toch, de pulled pork was echt fenomenaal lekker, het broodje waarop de pork geserveerd werd, was overheerlijk en de pikante frietjes pasten er wonderwel bij. Misschien word ik ooit nog wel een burgerliefhebber!

En dankzij de gewoonlijke vertraging van de NMBS haalde ik zelfs nog de trein die ik anders gemist zou hebben. Topdag!

De begraafplaats van Praag – Umberto Eco

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik vond ‘De begraafplaats van Praag’ een dikke tegenvaller. Als grote Umberto Eco fan (‘De Slinger van Foucault’ en ‘De Naam van de Roos’ behoren tot de beste boeken die ik ooit gelezen heb) spijt het me oprecht dat dit boek me niet aansprak.

Voor mij zit het probleem van ‘De begraafplaats van Praag’ in het feit dat dit geen roman is, maar een geschiedenisles. En hoewel ik geschiedenis bijzonder boeiend vind (zeker de geschiedenis van de negentiende eeuw, die de aanloop vormt naar alle dramatische gebeurtenissen in de twintigste), ontbrak in dit boek een duidelijke verhaallijn. Hoofdpersonage Simonini wordt gebruikt als een soort rode draad om de geschiedkundige feiten aan mekaar te rijgen waar Eco het over wil hebben. En hoewel ik enorm voor respect heb voor Eco’s kennis van de materie, moet ik toegeven dat de voortdurende scheldtirades aan het adres van de Joden mij op den duur erg begonnen tegen te steken, al besef ik maar al te goed dat dit historisch correct is.

Ook het trucje met de drie vertelstandpunten kon mij maar matig bekoren. Het leek gewoon een manier om zoveel mogelijk feiten in één boek te krammen en de ontknoping kon ik ook al van mijlenver zien aankomen.

Jammer, jammer.

Yet Another Blog

Life on my side