Yet Another Blog

Zondag, dus sliepen we vandaag een beetje uit. Toch tot 8 uur! Wat een luxe! Op het gemak gedoucht en ontbeten, want het tourist office van Ísafjörður ging pas open om 10u.

Mijn vriend wilde graag de ferry naar Hornstrandir nemen, een schiereiland ten noorden van Ísafjörður dat een natuurreservaat is en waarop geen auto’s zijn toegelaten. Een ferry bleek er niet echt te zijn, wel een boottocht van Westtours naar één bepaald dorp waar je koffie en taart kon eten en je een iet of wat historische rondleiding zou krijgen. Niet bepaald waar wij aan dachten bij het horen van het woord natuurreservaat.

De passiviteit van de bediende van het tourist office was voor mij moeilijk te begrijpen. Je zou toch verwachten dat iemand met zo’n job spontaan suggesties aanreikt, maar neen, het gesprek eindigde bijna bij het feit dat er geen ferry was. We moesten echt gericht vragen stellen of er kwam helemaal niets uit. Ze nam geen enkel initiatief om zelf info aan te reiken. Ik weet niet of deze indruk correct is, want zo lang zijn we hier nog niet, maar het lijkt me dat IJslanders eerder passieve mensen zijn. Zo van: we zien wel wat er op ons af komt. I dunno.

We ruilden dus onze plannen om naar Hornstrandir te gaan in voor een boottochtje naar Vigur met Westtours. Op dit eiland zouden veel vogels broeden, dat klonk alvast veelbelovend. De boot vertrok echter pas om 15.30u, dus we hadden nog een ganse voormiddag en een stuk van de namiddag om iets anders te doen.

Aangezien de zon zowaar een beetje begon te schijnen, besloten we naar de baai Skálavík te rijden. Bij dit zonnige weertje leek een bezoek aan het strand ons wel wat. De rit naar Skálavík was erg mooi en we genoten van het uitzicht op de Arctische Zee en het mooie strand. De rivier stroomde naar zee, de zon deed aarzelend haar best en we hadden het strand voor ons alleen: ideale omstandigheden voor sex on the beach. De ongerepte natuur is een geweldige inspiratiebron.

Op de terugweg naar Ísafjörður namen we een zijweg die ons naar een radarinstallatie zou voeren. Altijd cool. Helaas, hoe hoger we klommen, hoe dichter de mist. We reden tot we niet meer verder konden, maar zelfs op nog geen vijftig meter afstand bleef de radar voor ons verborgen in de dikke witte soep. Jammer.

We reden terug richting Ísafjörður en maakten een tussenstop bij de oude visserswoning Ósvör in Bolungarvik. Het bezoek was niet gratis, maar wel interessant, omdat in de gereconstrueerde visserswoning een in vissersoutfit van die tijd gehulde gids op ons wachtte. De gids gaf uitleg over de levensomstandigheden van de vissers in die tijd. Een hard leven hadden die mannen: elke dag gingen ze voor 12 à 14 uur met roeiboten de zee op, zonder proviand. En ‘s nachts sliepen ze per twee samen in één bed. In de hut verbleef één vrouw die voor spijs en drank zorgde en de hut onderhield.

Ondertussen was het alweer een uur of twee en hadden we nog steeds niet gegeten. We parkeerden de auto een beetje verderop en picknickten in onze auto, omdat het wat te koud was om buiten te eten.

Mooi een half uur op voorhand waren we aan de pier waar onze boot naar Vigur vertrok. Natuurlijk was er nog geen boot te zien, maar geen IJslander die zich daar druk om maakte. Dus hingen we wat rond terwijl we wachtten. Net toen de boot aan het aanmeren was, zagen we een groep Duitsers richting de pier marcheren. Mijn vriend en ik haastten ons om hen voor te zijn om een goed plaatsje te hebben aan boord van onze boot.

De boottocht naar Vigur duurde een half uur en was op zich weinig spectaculair. Maar Vigur zelf was fantastisch. Het speerpuntvormige eiland zat tjokvol met broedende vogels. We warden door een gids rondgeleid op het eiland en moesten een stok boven ons hoofd houden om de vermijden dat de sternen ons zouden aanvallen om hun jongen te beschermen. Hun jongen zaten immers langs beide kanten van het pad in het lange gras verscholen. We kregen ook eidereenden en papegaaiduikers te zien. Massa’s papegaaiduikers, die toch o zo fotogeniek zijn. Ik hoef jullie niet te vertellen dat er driftig gefotografeerd werd.

En de zon scheen, beste lezers, de zon scheen. Het gevoel van de zonnestralen op mijn huid deed enorm deugd. Wat een geluk dat we net tijdens onze uitstap naar Vigur zo’n mooi weer hadden. Vogels spotten in de gietende regen zou toch een pak minder geweest zijn.

Enkele weetjes over Vigur: het eiland is al generaties bewoond door dezelfde mensen. In de winter verblijven er slechts twee mensen op het eiland, maar in de zomer is dat een pak meer. De belangrijkste taak van de bewoners van het eiland bestaat erin de papegaaiduikerpopulatie onder controle te houden door 10% van de 80.000 vogels te vangen en de nek om te draaien. Daarnaast verzamelen ze ook het dons van de eidereenden. Dit doen ze door regelmatig dons weg te halen uit de nesten.

Vigur heeft ook een miniwindmolentje en zogezegd het kleinste postkantoor van IJsland, dat eerder een souvenirshop was, maar allez vooruit. We kregen ook heerlijk gebak aangeboden. Die IJslanders zijn echt dol op zoete dingen.

Vanop Vigur belden we naar restaurant Húsið (nummer drie in Ísafjörður volgens Tripadvisor) om ons te verzekeren van een plekje. In het visrestaurant dat onze voorkeur had, was helaas al geen plek meer.

De terugtocht op de boot was ik in opperbeste stemming. De zon scheen nog altijd en ik had enkele heel geslaagde foto’s kunnen maken van de vogels op Vigur.

Het avondmaal bij Húsið was ook een succes. Ik ging opnieuw voor de vis van de dag en die was zo mogelijk nog beter dan die van de dag voordien. Echt heel lekker. Het deert me niet zozeer dat de keuze op de menukaart meestal erg beperkt is. Als ik elke dag verse vis kan eten, ben ik tevreden. En oja, mijn vriend at een hamburger, uiteraard.

Omdat we tijdens onze wandeling de dag voordien al gans Ísafjörður gezien hadden, keerden we terug naar het hotel om nog wat te internetten in de lobby. Ditmaal geen grappige Hollanders, maar wel een totaal gefrustreerde Duitse dame die de ganse tijd in haarzelf zat te grommelen dat het internet niet werkte en hoe dat dat nu toch in godsnaam mogelijk was (terwijl het bij ons perfect werkte en mijn vriend haar al was gaan helpen om online te geraken). Het mens zweeg echt geen minuut en dan voortdurend met haar vingers hetzelfde pianomelodietje tokkelen op de tafel. Erg irritant. Maar goed, wij deden ons best om dit alles te negeren en genoten nog wat na van de fijne ervaring op Vigur.

Opgestaan en vastgesteld dat de wolken weer tot op de grond hingen. Tot nu toe vallen de meteorologische omstandigheden van onze trip in drie woorden samen te vatten: afschuwelijk slecht rotweer. Het zijn vooral die laaghangende wolken die me parten spelen. Niks donkere en dramatische, fotogenieke wolken, neen, lichtgrijze soep waarin alles verdwijnt. En regen, regen, regen. Grommel.

Enfin ja, het ontbijt was ok (hoera voor haring bij het ontbijt), al heb ik toch stiekem heimwee naar die uitgebreide Schotse ontbijten. En haggis, een goeie portie haggis, neeps and tatties zou mij hier enorm smaken.

Ergens onderweg spoten we de wagen schoon zodat we de deuren opnieuw konden openen zonder zelf onder de modder te hangen. Dat schoonspuiten was trouwens volledig gratis, dankuwel! Die moeite hadden we ons echter kunnen besparen want nog geen uur later zaten we alweer op steenslagwegen.

Tijdens onze rondrit door de bergen kwamen we ergens in een scherpe bocht een toeristenbus tegen die de bocht duidelijk verkeerd had ingeschat en van de weg was geraakt. Wij waren er net op het moment dat een grote wiellader (ok, ik ben moeten gaan opzoeken hoe zo’n ding heet) de bus terug op de weg aan het trekken waren. Best wel een hilarisch zicht: al die zielige toeristen in de regen aan het toekijken hoe hun bus losgetrokken werd. Een beetje schadenfreude deed wonderen voor mijn humeur.

Onderweg leek het wel alsof we een ander seizoen waren binnen gereden: overal rondom ons lagen dikke pakken sneeuw. We stopten bij wat ongetwijfeld de meest toeristische attractie uit de wijde omtrek moest zijn: de Dynjandifoss die uitliep in vijf kleinere watervallen. Erg indrukwekkend, maar de bussen met toeristen die ter plekke toestroomden, maakten de ervaring minder authentiek.

Volgende halte: Hrafnseyri, bekend om zijn mooie kerkje uit de 19de eeuw en de (min of meer) authentieke houten huizen met grasplaggen op het dak. De huizen waren volgens mij volledig gereconstrueerd, want ze zagen er gewoon te nieuw en te perfect uit. Tot onze grote vreugde was in één van de huizen een coffee shop waar je taart en wafels kon krijgen.

We hadden nog maar net een tafeltje uitgekozen om ons stuk chocoladetaart te verorberen, toen er een ganse bus Duitsers werd leeg gekieperd in Hrafnseyri. Gedaan met de rust. We maakten ons tijdens het eten de bedenking dat middageten met taart om 15.15u toch niet echt ideaal was. Beter een picknick voorzien voor de komende dagen.

Onze magen gevuld met taart, zetten we onze weg verder. En hoera, het was gestopt met regenen. De Westfjorden toonden zich van hun goeie kant met mooie landschappen en heel veel sneeuw. Doordat we afwisselend stegen en daalden kregen we steeds andere uitzichten te zien. We zagen onderweg zelfs een zeehond, maar die sprong in het water nog voordat ik mijn fototoestel kon boven halen.

Minder leuk vond ik de rit door de lange smalle tunnel die slechts één baanvak had. Tegenliggers moesten op bepaalde plaatsen uitwijken om ons te laten passeren. Best wel akelig. Ik had dan ook erg veel medelijden met de zwaar beladen fietser die zonder lichten zich in deze konijnenpijp waagde.

In Ísafjörður tankten we onze Grand Vitara opnieuw vol en deden we inkopen in het grootwarenhuis vlakbij het tankstation. We kochten wat beschuiten, beleg, noten, gedroogd fruit, blauwe bessen en appels om de komende dagen de honger op een iets meer verantwoorde manier te stillen. We kochten ook wat kleinere zaken in de winkel naast het grootwarenhuis die tot onze grote verbazing een Poolse winkel bleek te zijn. Niet meteen iets wat ik hier in IJsland verwacht had. En zo komt het dat we de komende dagen water ‘niegazowana’ zullen drinken.

Bij aankomst in hotel Edda in Ísafjörður bleek er geen reservatie op onze naam te zijn. Wij lieten de receptioniste de papieren van ons reisbureau zien en zij zou bellen om te informeren of er een vergissing begaan was. We dropten onze bagage af op de (erg spartaanse) kamer, fristen ons wat op en gingen daarna opnieuw langs de receptie. Nog geen nieuws. We lagen er niet al te hard van wakker en trokken de stad in voor het avondmaal.

Dankzij Tripadvisor kwamen we in restaurant Edinborg terecht. Ik ging voor de catch of the day, terwijl mijn vriend zich te goed deed aan het buffet. Na het avondmaal maakten we nog een wandeling door het historische centrum van Ísafjörður. Nuja, wat heet historisch. Het oudste huis dat ik zag dateerde uit 1902. Ísafjördur is mooi gelegen op een langtong in een baai tussen hoge bergwanden. En nu het niet meer regende, konden we genieten van de weerspiegeling van de bergen in het water. Heel erg mooi. Tot mijn grote vreugde kwam er zelfs, voor het eerst deze vakantie, een streepje zon van tussen de dikke wolken piepen. Hoera!

‘s Avonds hingen we nog wat rond in de lobby, wegens alleen daar wifi beschikbaar en hadden we binnenpretjes terwijl we de Nederlandse familie (ouders met twee zonen van schat ik 16 en 18 jaar) afluisterden die helemaal opgingen in het bonenspel. Op een gegeven moment dacht ik dat ze met de kaarten zouden beginnen naar mekaar gooien. Ronduit hilarisch.

Vroeg opgestaan, want we moesten een half uur voor het vertrek van de ferry (om 9u) in Stykkishólmur zijn. De overtocht naar Brjánslækur in de Westfjorden duurde 3 uur en het weer was opnieuw afschuwelijk slecht. Je zag gewoon niks omdat de ganse omgeving opgeslokt werd door laaghangende wolken. Gelukkig was er (weliswaar tegen betaling) wifi aan boord waar ik dan ook dankbaar gebruik van maakte.

Na de overtocht stopten we bij Flókalundur om te tanken en te lunchen. Na enkele IJslandse etablissementen bezocht te hebben, kan ik jullie meedelen dat hamburgers en pizza zowat het favoriete voedsel van de IJslander zijn. Gelukkig stonden er ook enkele slaatjes op de kaart. Mijn vriend bestelde uiteraard een hamburger, terwijl ik ging voor een slaatje met zalm en garnalen. Mijn slaatje was eerder een triestige bedoening, maar kom, ik had ermee gegeten.

Ik moet toegeven dat ik na het middagmaal even een serieuze dip had. Het ongetwijfeld schitterende landschap bleef voor ons verborgen achter grijze grauwe wolken die tot op de grond kwamen. Ze zeggen wel dat elk weertype voor de fotograaf zijn charme heeft, maar de grijsheid was voor mij niet bepaald inspirerend. Blijkbaar is zonnig en droog weer (mag gerust koud zijn, zo lang het maar niet regent) toch belangrijker voor mijn welbevinden dan ik zelf dacht. Ofwel voelde ik me gewoon niet optimaal omdat ik we zo vroeg moesten opstaan en speelde het tekort aan slaap mij parten.

Ergens onderweg in het grijze en grauwe landschap kon ik de drang der natuur niet langer meer negeren. Wat doet een mens die dringend zijn blaas moet ledigen in een landschap waar in de verste verte geen boom te bespeuren valt: op zoek gaan naar iets anders om achter weg te duiken. En zo plaste ik dus achter de historisch eerste ijzeren boot van IJsland, die nu in het landschap lag weg te roesten, terwijl mijn vriend op de uitkijk stond om me te waarschuwen voor de komst van eventuele andere toeristen.

Beetje bij beetje trokken de wolken weg en krikten de mooie uitzichten mijn humeur weer op. Vooral de prachtige roodbruine stranden van Rauðasandur en de haarspeldbochten met indrukwekkende uitzichten op Patreksfjördur maakten indruk.

We reden tot aan he meest westelijke puntje van Europa: Látrabjarg. Látrabjarg is een 440 meter hoge, 14 kilometer lange klif die bewoond wordt door zeevogels allehande. We klommen een klein stukje naar boven om de vogelrotsen te bewonderen en wie kwam ons daar tegemoet gewandeld? Een puffin aka papegaaiduiker! Het beestje was helemaal niet schuw en wilde duidelijk graag op de foto, want het kwam tot bijna een meter afstand van mijn lens. Zeer geslaagde foto! Het lawaai van de vogels en de stank van guano maakten van dit bezoek een onvergetelijke ervaring.

Door het slechte weer en het rondrijden op onverharde wegen was de auto ondertussen met een dikke laag roodbruine modder bedekt. De nummerplaat was zelfs niet meer leesbaar. Gelukkig waren we niet het enige voertuig dat zo rondreed. Dat moet je hier in België niet proberen.

Dineren deden we in hotel Breidavik, het meest westelijk gelegen hotel van Europa. Het menu was beperkt: we hadden de keuze tussen kabeljauw en lamsvlees, met als voorgerecht aspergesoep. Naar goede gewoonte ging ik voor de vis en mijn vriend voor het vlees. Alles was met zorg bereid en het smaakte ons enorm.

We logeerden (o originaliteit) in hotel Látrabjarg, alwaar we een zeer ruime en aangename kamer mét uitzicht kregen toegewezen. Het was ondertussen tot mijn grote vreugde even gestopt met regenen, dus profiteerden we van de gelegenheid om ‘s avonds laat nog een korte strandwandeling te maken. De gezonde buitenlucht is goed voor de nachtrust, want ik lag in minder dan drie tellen in slaap.

We startten onze ochtend in het Reykjavik Lights hotel (prima hotel, trouwens, aanrader) met een lekker ontbijt met vers brood, gekookte eieren, yoghurt en heerlijke opgelegde haring.

Vooraleer aan onze rondrit te beginnen, gingen we langs een winkel die ons door een kameraad werd aangeraden. Ik had namelijk een nieuwe regenjas nodig, eentje die de IJslandse weersomstandigheden (lees: heel veel regen) de baas kon. Bij Zo-on vond ik meteen mijn gading: een knalblauwe halflange regenjas. De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus die jas zou zeker van pas komen.

Onze reisbeschrijving bood ons de keuze tussen een tunnel onder het Hvalfjörður of de weg die er rondom liep. Uiteraard kozen we voor de weg die er rondom liep, want die beloofde ons langs de hoogste waterval van IJsland te brengen, de Glymur (noot: volgens de Engelstalige wikipedia is dit slechts de tweede hoogste waterval van IJsland, maar passons). 198 m (of 196 m, de meningen verschillen) hoog! Klonk indrukwekkend.

Wat niet zo duidelijk uit de reisbeschrijving naar voren kwam, was dat er ons nog een wandeling van 5,5 km (heen en terug naar de wagen) te wachten stond om de waterval te bereiken. 5,5 km daar draaien wij uiteraard onze hand niet voor om! Fleece trui aan, nieuwe regenjas erboven en klaar voor de tocht. Het was ongeveer 11.30u toen we vertrokken.

Het weer varieerde tussen zwaar bewolkt, motregen en nu en dan een fris buitje. Gelukkig werd de echte slagregen ons bespaard. Meteen een ideale gelegenheid om onze GoPro wat verder uit te testen. De wandeling begon makkelijk over een pad tussen wilde blauwpaarse lupinen, maar al snel stootten we op een eerste obstakel: een woest kolkende rivier die overgestoken moest worden met behulp van een touw en een boomstam. Alvorens de boomstam te bereiken moesten we balanceren over enkele gladde stenen die zich onder het wateroppervlak bevonden. We bereikten gelukkig allebei droog de overkant.

Na de oversteek moest het moeilijkste echter nog komen. Een steile klim langs modderige paadjes waar touwen en ijzers die in de rotsen geslagen waren de wandelaar moesten assisteren. Door de regen was alles erg glad, dus we moesten erop letten niet uit te glijden. We werden echter beloond met een adembenemend uitzicht over de waterval. Echt fantastisch!

Doordat we onderweg te veel gestopt waren om foto’s te nemen en GoPro filmpjes te maken (of misschien zijn we gewoon wel heel trage stappers) waren we pas rond 15.15u terug bij de auto. En dat zonder middagmaal achter de kiezen. De eerste de beste plek die we tegen kwamen na de Glymur waterval stopten we dan ook voor een snelle lunch/vieruurtje. Het aanbod in deze eetgelegenheid was eerder schaars te noemen. Ik koos voor een dagsoep met brood, mijn vriend voor een vettige hamburger. De champignonsoep was ok, maar het bijhorende broodje was nog bevroren vanbinnen. Geen groot succes.

We kochten wat proviand voor onderweg (lees: droge koekjes om de grote honger te stillen) en ik kocht nog een skyr (dikke IJslandse platte kaas die heel erg lekker is) om in de auto op te eten.

Het weer beterde er ondertussen niet echt op. Grijsgrauwe wolken bedekten tot mijn verdriet het mooie landschap. Onderweg stond normaal ook een wandeling naar de Eldborg explosiekrater op het programma, maar omdat het ondertussen al redelijk laat in de namiddag was en het weer verslechterd was, besloten we de wandeling van minstens twee uur te laten voor wat het was en enkel een foto te nemen van de ‘Vuurburcht’ vanuit de verte.

Dan maar een rondrit gemaakt op het schiereiland Snæfellsnes dat uit een langgerekte bergrug bestaat die in het westen zijn hoogste punt (1446 m) bereikt op de gletsjer Snæfellsjökull. Jammer genoeg bleef de gletsjer voor ons versluierd in de wolken en de meeste van de andere bergtoppen ook. Toch was de rondrit door het ruige vulkanische landschap echt de moeite. We kwamen onderweg zelfs een mooi ongerept zwart zandstrand tegen, nog een krater en prachtige kliffen en rotsen in Nationaal Park Snaefellsjökull. Ook het kerkje van Búðir (een dorp bestaand uit welgeteld één hotel en één kerk) was erg mooi.

Het rondrijden op onverharde wegen beviel ons wel, dus besloten we verder te rijden tot aan de vuurtoren Öndverdarnes op het uiterste westpunt van het schiereiland. De vuurtoren zelf viel wat tegen, wegens ocharme amper vijf meter hoog. Had me de toren toch wat indrukwekkender voorgesteld. De temperatuur was ondertussen flink naar beneden gegaan en onze fleece met regenjas erboven slaagde er maar nipt in ons warm te houden en onze magen begonnen ondertussen flink te grommen. Het was immers al bijna negen uur…

Gelukkig vonden we na nog een flinke rit restaurant Hraun in Ólafsvík alwaar we ons avondmaal nuttigden. Mijn lamsvlees was tot in de puntjes afgewerkt en heel erg lekker. Die IJslandse keuken is zo slecht nog niet…

Vanuit Ólavsvík reden we rechtstreeks verder naar hotel Framnes in Grundarfjörður. We waren zo laat in het hotel dat we geen tijd meer hadden om de hottub uit te proberen en enkel nog even voor het slapen gaan de laatste nieuwsberichten checkten. Dat hadden we voor onze gemoedsrust beter niet gedaan, want de berichten waren niet bepaald hoopgevend: Israël dat een grondoffensief startte in Gaza en vlucht MH17 die naar alle waarschijnlijkheid door pro-Russische rebellen boven Oekraïne uit de lucht geschoten werd.

Wat een wereld.