Mijn terugkeer naar Leuven komt steeds dichterbij en alhoewel ik weet dat dit de meest rationele keuze is, blijf ik met gemengde gevoelens zitten. Komt daarbij dat het momenteel ongeveer een jaar geleden is dat ik naar Genève verhuisd ben en ik dagelijks via Timehop en Facebook herinnerd wordt aan dit mislukte avontuur. (Waaruit ik trouwens nog altijd helemaal niks geleerd heb.)
Dus probeer ik mezelf wijs te maken dat de verhuis nog veraf is, maar de kartonnen verhuisdozen die mijn vader me vandaag bracht, drukken me met de neus op de feiten. Over een dikke maand zal ik de deur van mijn studio in Borgerhout achter me dichttrekken en een grootstad inruilen voor een provinciestadje. Het stoort me ook dat ik niet voldoende van mijn verblijf hier geprofiteerd heb om Antwerpen beter te leren kennen. Ik heb verdorie zelfs maar één (1!) zomerbar aangedaan! Tot zover al mijn wilde plannen…
Enfin ja, die kartonnen dozen gaven mijn vader en mezelf wel een excuus om te gaan lunchen in Bistro Stiel. En met mosselen op het menu kan je mij altijd plezier doen!
Omdat niet alle collega’s van mijn team aanwezig konden zijn op de vorige drink, had ik op basis van de doodle meteen een tweede datum geprikt. Helaas, één na één regende het afzeggingen: wegens verlof, de zoektocht naar een huis, een spierscheur, last minute boodschappen,… Uiteindelijk waren we maar met vijf personen.
We lieten de geringe opkomst echter niet aan ons hart komen en trokken op voorstel van mijn hippe Brusselse collega’s naar cocktailbar Arthur Orlans. Een cocktailbar zo fancy dat je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. Dat in combinatie met de boudoir-achtige inrichting maakte dat we het gevoel hadden een geheime wereld binnen te stappen. Dat vertaalde zich uiteraard in de prijs van de cocktails: veertien euro voor de goedkoopste cocktails op de kaart. Niet bepaald goedkoop, maar de kwaliteit was uitstekend en de gedroogde bananenschijfjes die erbij geserveerd werden, waren heel lekker.
Gezien de prijs hielden we het op één cocktail als aperitief en verkasten we daarna naar restaurant Publico voor een pasta gevolgd door een bijzonder calorierijk dessert. De pasta vond ik eerder gewoontjes, maar de tarte tatin was helemaal mijn ding. Wel handig, zo een aantal Brusselkenners in je team. Zo komt een mens nog eens ergens. Al blijkt bij nader inzien dat ik restaurant Publico al eens eerder bezocht had.
Ondanks dat we maar met vijf waren, vond ik het een heel geslaagde avond. In grote groepen blijven de gesprekken vaak op de oppervlakte en is het moeilijk om met iedereen te spreken. In een kleinere groep is er meer ruimte voor diepgaande gesprekken en ik sloot de avond dan ook af met het gevoel mijn collega’s weer wat beter te kennen.
Voor mijn laatste zondag in Antwerpen besliste ik een beetje de toerist uit te hangen. Ik reserveerde om deel te nemen aan een bike tour (ja, sinds ik in Antwerpen ben gaan wonen, heb ik mijn liefde voor de fiets herontdekt) die om elf uur vertrok op het Steenplein.
Het bleek alleen niet zo evident om het vertrekpunt te vinden. Ik passeerde nochtans twee keer langs de plek waarvan ik dacht dat dit het vertrekpunt was, maar van het afgesproken fluohesje geen spoor. Uiteindelijk vond ik het vertrekpunt toch (na de bevestigingsmail nog eens grondig gelezen te hebben) en nam ik onderweg nog twee Duitse toeristen mee op sleeptouw die het duidelijk ook niet gevonden hadden. Oef!
De vriendelijke gids vond het duidelijk niet zo erg dat we een beetje te laat waren en we vertrokken blij gezind op onze mooie, witte huurfietsen. Klaar om Antwerpen te verkennen.
Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat er nog te verkennen valt als je ergens al een half jaar woont. Wel, dat blijkt verrassend veel te zijn, want sinds ik hier woon ben ik welgeteld één keer in het historische hart van de stad geweest. Ik vind het trouwens altijd een meerwaarde om op stap te gaan met een gids, zelfs al is het in een buurt die je al kent. Gidsen hebben vaak zoveel leuke weetjes achter de hand dat je altijd wel iets nieuws bijleert of op een plek komt waarvan je het bestaan niet vermoedde.
Zo leerde ik dat er veel Mariabeelden in het Antwerpse straatbeeld aanwezig zijn, omdat de bewoners vroeger belasting moesten betalen op elke lantaarn die ze aan hun huis bevestigden, behalve wanneer deze lantaarn diende om een Mariabeeld te verlichten. Ik kwam er ook achter dat Antwerpen een verborgen ondergrondse wereld heeft die je kan bezoeken en die boven de grond alleen maar zichtbaar is omdat er her en der hoge schouwen boven de daken uitsteken. Die schouwen dienden vroeger om schadelijke gassen af te voeren die zich ophoopten in de ondergrond. En tot slot ontdekte ik een stadsgedicht aan de onderkant van een ophaalbrug. Boeiend!
Bij het terugbrengen van onze fietsen naar het afhaalpunt, moest onze gids even discussiëren met de security van het Antwerp Pride festival om binnen gelaten te worden. Beetje absurd dat deze mensen niet gebriefd werden dat er zich op het terrein een fietsverhuur bevond. Ik vond het allemaal niet zo erg, want iedereen die het terrein betrad kreeg een gratis ice cream sandwich van Ben and Jerry’s aangeboden.
Ik besloot nog wat te blijven rondhangen op het festivalterrein en de sfeer op te snuiven. Het weer was fantastisch, de optredens lekker kitscherig en de aanwezigen hadden duidelijk zin in een feestje. En zeg nu zelf, zoveel regenboogvlaggen, daar wordt een mens toch spontaan vrolijk van?
Daarna besloot ik het over een compleet andere boeg te gooien en bezocht ik de Sint-Pauluskerk in al zijn barokke glorie. Schitterend! En een waardige afsluiter voor een dagje toerist in eigen stad.
Een bijzondere dag! Vandaag vlieg ik samen met mijn vader naar Genève om mijn vriend te bezoeken. Het is voor mijn vader de allereerste keer dat hij het vliegtuig neemt, dus voor hem is alles nieuw en bijzonder. Zélfs de security (en uiteraard vergeet hij zijn sleutels uit zijn broekzak te halen).
Omdat ik wat marge wil inbouwen (ik wil niet dat de eerste vlucht van mijn vader in het water valt), spreken we twee uur vóór vertrek af in de luchthaven. We eten samen een Exki slaatje (toch spijtig dat er zo weinig goede en betaalbare restaurants op Brussels Airport zijn), trotseren de security (tegenwoordig word ik standaard op springstoffen onderzocht, geen idee waarom), gaan nog iets drinken met uitzicht op de vliegtuigen en dan is het, met een twintigtal minuten vertraging, eindelijk zo ver: we stijgen op.
Door de vertraging krijgt mijn vader niet de spectaculaire zonsondergang te zien waarop ik gehoopt had, maar er is wel nog kleur in de lucht te zien. En op zich is vliegen voor de eerste keer, zelfs al is het maar een kort vluchtje, altijd spectaculair.
De vlucht verloopt verder vlotjes. In Genève staat mijn vriend ons op te wachten en nemen we samen de bus naar het hotel van mijn vader. Na mijn vader ingecheckt te hebben, nemen mijn vriend en ik afscheid. Al ben ik stiekem wel jaloers op het comfortabele hotelbed van mijn vader.
Op de studio van mijn vriend aangekomen, drinken we een glaasje Zwitserse whiskey op onze reünie alvorens in bed te kruipen. Ik hoop alleszins op een goede nachtrust in het loeiend hete Genève (35 graden), want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.
Gisteren had ik afgesproken met een oud-collega die in het Antwerpse woont om samen een terrasje te doen bij de Zomerfabriek. Helaas net op die ene dag dat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet dat ik durf klagen, de natuur snakt overduidelijk naar water en die paar plensbuien zijn (letterlijk) een druppel op een hete plaat.
Maar goed, al dat hemelwater noodzaakte ons wel om onze plannen om te gooien. Mijn oud-collega stelde voor naar Café Stanny te gaan, vlakbij het station van Berchem. Helaas: bij aankomst daar bleek dat de uitbaters met vakantie waren. Onder een dreigende wolkenlucht besloten we dan maar richting de Drakenplaats te trekken. Uiteraard was ik zo slim geweest om mijn regenjas thuis te vergeten, dus ik smeekte inwendig dat de weergoden zouden wachten met het open zetten van de hemelsluizen tot ik mij in een droge omgeving bevond.
Tussen de druppels door laverend bereikten we min of meer droog het terras van de Gitanes op de Draakplaats. Net voordat de regenbui met volle kracht los brak. De parasols op het terras hielden ons gelukkig droog, maar ik had het beslist frisjes met al dat opspattende water rondom mij. Gelukkig bood mijn collega mij zijn jas aan. De locatie zelf bleek ook niet zo ideaal te zijn: op de Draakplaats was er een Gay Pride feestje aan de gang waarvan de feestmuziek nogal hard botste met het live bandje dat jazzmuziek speelde bij Gitanes. Niet ideaal om een rustig gesprek te voeren.
We maakten dan ook gebruik van een kort droog moment tussen twee regenbuien door om ons te verplaatsen naar Bar Salon op de Dageraadplaats. We vonden een plekje aan de toog. Veel makkelijker om mekaar te verstaan en Bar Salon bleek bovendien een erg leuk café te zijn. Mooi ingericht met een gezellige vibe.
Gelukkig was de regen rond een uur of kwart voor elf gestopt en geraakte ik wonder boven wonder zo goed als droog thuis. En dat zónder regenjas!
Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.
Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.
Ondanks mijn grootse plannen om alle zomerbars in Antwerpen af te schuimen, moet ik deemoedig bekennen dat het aantal bezochte zomerbars op één zal blijven steken. Maar die ene bar zal ik dan wel twee keer bezocht hebben!
Woensdag had ik afgesproken met met mijn lieve collega die sinds een paar weken weer aan het werk is. Haar haar is hipster kort, haar taille is zo mogelijk nog smaller geworden en ze straalt. Met alle behandelingen achter de rug kan ze nu de blik op de toekomst werpen. Met een nieuwe job is ze alvast goed begonnen.
Ik wilde graag horen hoe haar nieuwe job haar beviel en tegelijkertijd is zij zowat mijn gids om toffe plekjes in Antwerpen te ontdekken. Ditmaal belandden we samen op het terras van de Wattman, een simpele brasserie op het gezellige Tramplein. Ik genoot er van een heerlijke falafelburger met hummus en zij van een lekkere wrap. Simpel eten dat ons allebei deugd deed.
Na afgerekend te hebben, zetten we de avond verder aan een tafeltje bij de Zomerfabriek, waar ik al eerder was met mijn huisgenote/verhuurder. De industriële binnenplek was sinds mijn laatste bezoek verder aangekleed met een heus zandstrand voorzien van parasols en zitzakken. Wij slaagden erin één van de laatste vrije tafeltjes te bemachtigen en zetten ons gesprek verder. Ik vond het een beetje jammer dat we over het geleuter van de open mic avond moesten spreken, want een subtiel achtergrondmuziekje had beter bij onze serieuze gesprekken gepast.
Wat ik meeneem van deze avond, is dat een mens altijd sterker is dan je zelf denkt. Maar ook, dat het bijzonder belangrijk is om je goed te laten omringen en vooral: om hulp te vragen als het even niet meer gaat. We willen ons allemaal graag sterk en stoer voordoen, maar misschien moeten we dat masker wat vaker laten zakken. En dan moet ik meteen maar de hand in eigen boezem steken, want ik denk dat weinigen weten hoe lastig mijn periode in Genève werkelijk is geweest.
Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik niet echt iets gepland, vorige zondag. Na het railbike uitstapje leek ons een beetje quality time wel gepast. Maar tijdens het railbiken kregen we een berichtje van onze vrienden uit Wijgmaal met de vraag of we geen zin hadden nog eens af te spreken voor een drankje en wat hapjes. Na even onze agenda’s bij mekaar gelegd te hebben, bleek de enige écht goeie optie gewoon de volgende dag te zijn. We stuurden een berichtje terug en jawel, dat paste voor hen. Aangezien mijn vriend zondagavond alweer naar Genève terug vloog, spraken we rond een uur of drie af. Een ideaal moment om te beginnen aperitieven. 😉
Mijn vriend en ik namen de trein naar Leuven, lieten zijn valies daar achter in een locker en ontleenden twee blue bikes om langs de Vaart naar Wijgmaal te fietsen. Zoals we dat gewoon zijn, werden we onthaald op een heerlijk glaasje witte wijn (voor mij) en een speciaal biertje (voor mijn vriend). We begonnen de namiddag in de lounge achteraan de tuin, maar daar werd het al snel te warm, zodat we noodgedwongen de koelte in de schaduw van het huis moesten opzoeken. Ja, de zomer van 2018 is goed op weg even legendarisch te worden als die van 1976.
Die enkele hapjes bleken een heuse barbecue te zijn, inclusief slaatjes. Gelukkig vertrok de vlucht van mijn vriend pas om 20.40u en kon hij nog het meeste van de barbecuehapjes meepikken. Ik bleef wat langer plakken om na te praten en te helpen de tent voor de twee jongens op te zetten (ze wilden per sé de nacht in de tuin doorbrengen en geef toe, het was er het weer voor).
Fijn moment van de avond: ik die in de tent aan de twee jongens een verhaaltje voorlas en de twee jongens die aan mijn lippen hingen. Waarop ik prompt beloond werd met een schitterende dubbele regenboog, alvorens terug te fietsen naar Leuven. Mooi op tijd om de voorlaatste trein naar Berchem te nemen.
Nu de drukte op het werk eindelijk wat gaan liggen is, komt er gelukkig meer tijd vrij voor spontane lunches met collega’s. Zo belandde ik vandaag met één van mijn favoriete collega’s op het terras van Knees to Chin. Grote fan van hun lenterolletjes, dus ik hapte meteen toe toen mijn collega voorstelde om daar te gaan lunchen.
We zaten nog geen kwartier op het terras van Knees to Chin toen geheel toevallig twee andere collega’s kwamen aangewandeld die hetzelfde idee gehad hadden. Eén van deze collega’s was pas gestart in ons communicatieteam, dus een ideale gelegenheid om nauwer kennis te maken. En jawel, nog tien minuten later dook nog een derde collega op. Grappig. 😉
Het mooie weer nodigde gewoon uit tot het nuttigen van een ijsje. Aangezien mijn favoriete Brussel ijsjeszaak Gaston vlakbij was, trokken we met z’n vijven naar ginder voor wat smakelijke afkoeling.
Enfin, het was zo gezellig dat ik maar nipt om twee uur terug was voor mijn vergadering. Ach wel, de boog kan niet altijd gespannen staan, zeker?
![IMG_9039[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/08/IMG_90391-e1534360066624-1024x1024.jpg)
![IMG_8927[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/08/IMG_89271-1024x767.jpg)
![IMG_8928[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/08/IMG_89281-e1534018893782-768x1024.jpg)
