Wijn proeven bij Licata Vini

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Schulen om vervolgens samen met mijn broer en zijn vriendin te carpoolen naar Diepenbeek. Een tijdje geleden had mijn broertje ons erop attent gemaakt dat er een wijnproeverij was bij Italiaanse wijnzaak Licata Vini. Licata Vini verdeelt onder andere één van onze favoriete Piëmontese schuimwijnen, de Millesimato Contratto. Aangezien de voorraad witte wijn van mijn vriend en mezelf stevig geslonken was, leek dit ons een prima gelegenheid om deze aan te vullen.

Het aanbod aan Italiaanse wijnen bij Licata vini was zo uitgebreid dat we er onmogelijk in slaagden om van alles te proeven. Mijn vriend en ik concentreerden ons voornamelijk op de witte wijnen. En we sloten de namiddag af met een paar uitzonderlijke lekkere (en bijzonder dure Barolo’s). We vonden een aantal witte wijntjes naar onze smaak en keerden met een tevreden gevoel terug naar het huis van mijn broertje.

De befaamde Tomomorrowland schuimwijn (mijn verdict: ok, maar niet echt bijzonder):

Voor het avondmaal waren mijn broertje en zijn vriendin Thais gaan afhalen. En amai, dat smaakte! En ja, natuurlijk kraakten we nog een flesje wijn daarbij en sloten we de avond af met een glaasje Zacapa rum. Noblesse, oblige, he. 😉

Roger Raveel. De essentie

Jawel, na de opening van de Jef Verheyen tentoonstelling donderdagavond, reed ik samen met mijn baas en nog twee andere collega’s vrijdagavond in de chique Tesla van mijn baas naar Zulte voor de opening van de nieuwe tentoonstelling ter ere van 25 jaar Roger Raveel Museum. De openingen volgen elkaar tegenwoordig in een hoog tempo op en dan te bedenken dat ik de komende maand nog enkele events in het vooruitzicht heb.

Voor de rit naar Zulte deed mijn baas beroep op een jobstudent om de Tesla te besturen, zodat hij onderweg zijn speech kon voorbereiden en hij op de receptie ook een glaasje wijn kon drinken, zonder zich zorgen te hoeven maken of hij al dan niet ander de alcohollimiet zou blijven. Wel handig, dat systeem om een jobstudent als chauffeur te kunnen inhuren. Al vond ik het een beetje zielig dat de jobstudent in de wagen op ons moest blijven wachten, terwijl wij naar de feestelijke opening mochten. De jobstudent stelde me echter gerust: hij moest nog aan een paper werken en kon de wachttijd dus nuttig gebruiken. Al kan het natuurlijk ook zijn dat hij gewoon Netflix heeft gekeken in de Tesla. 😉

De opening was bedoeld voor een select publiek, waardoor ik de gelegenheid had de werken van Raveel op mijn gemak in mij op te nemen. Tot mijn grote verbazing werd ik samen met mijn baas uitgenodigd om het lintje van de tentoonstelling door te knippen. De eerste keer in mijn leven dat ik ergens een lintje mag doorknippen! Wat een eer! En dan nog wel hetzelfde lint als waarmee het museum 25 jaar geleden geopend werd. Als aandenken aan dit bijzondere moment nam ik een stukje van de lint mee naar huis.

De tentoonstelling zelf is zeker de moeite. Als je niet goed bekend bent met het werk van Raveel, biedt deze tentoonstelling een heel mooi overzicht. Ideaal om te combineren met een weekendje weg in de mooie Leiestreek. En jawel, wie goed kijkt naar de foto’s hieronder, spot een levende duif in één van de kunstwerken. Geen nood, het duifje is afkomstig van een lokale duivenmelker en mocht na een paar uren in dit kooitje elke dag weer naar huis vliegen. Geen duiven werden geschaad door deze tentoonstelling!

De catering was ook on point. Heerlijk brood en fantastisch lekkere dipsausjes en dat hapje met zalm was fenomenaal lekker. Een fijne avond in goed gezelschap!

Nadat de jobstudent mijn baas voor zijn deur in Brussel afgezet had, was mijn baas zo vriendelijk om hem te vragen mijn collega en mezelf naar Leuven te brengen. Wat een luxe om na een goedgevulde werkweek op een vrijdagavond gewoon voor je deur afgezet te worden!

Jef Verheyen. Venster op het oneindige in het KMSKA

Gisteren had ik de eer en het genoegen om de opening van de tentoonstelling van het werk van Jef Verheyen in het KMSKA te mogen bijwonen. Ik had zelfs mijn vriend kunnen overtuigen om een pak aan te trekken voor deze bijzondere gelegenheid. De tentoonstelling ‘Jef Verheyen. Venster op het oneindige’ is een samenwerking tussen de twee grootste Antwerpse musea: KMSKA en M HKA en verdient echt alle lof. Ik moet bekennen dat ik tot voor deze tentoonstelling niet erg bekend was met het werk van Jef Verheyen, maar nu mag je mij absoluut een fan noemen. Die subtiele kleurovergangen en prachtige kleurcombinaties, ik kon er gewoon naar blijven kijken. Ware het niet dat de heerlijke hapjes van de Madonna om mijn aandacht streden. 😉

Ik zou zeggen: ga vooral deze tentoonstelling zelf ontdekken en neem voldoende de tijd om te genieten van de schoonheid van het werk van Verheyen. Dikke aanrader.

Na al die hapjes en uitstekende wijnen, was ik blij dat ik een hotelkamer voor mijn vriend en mij geboekt had in B&B Hotel Antwerpen Zuid, zodat we ons niet in duizend bochten moesten wringen om op tijd de laatste trein naar Leuven te halen. Dat hotelontbijtje was trouwens de ideale voorbereiding voor mijn vergadering om 10u in deSingel, waar ik dankzij het Antwerpse velosysteem mooi op tijd was. Toch handig die deelfietsen.

Newroz in Leuven

Fijn om bij thuiskomst van mijn werk een snuifje Koerdisch Nieuwjaar te kunnen meepikken. Al hoop ik van harte dat de feestvierders de volgende keer een betere geluidsinstallatie huren. Zo piepen dat die microfoon deed!

Blitzbezoek aan het stadhuis van Antwerpen

Vandaag had ik de eer om samen met een collega een bezoekje te brengen aan het prachtig gerenoveerde stadhuis van Antwerpen. Sorry Leuven, maar het interieur van ons stadhuis kan niet tippen aan dat van Antwerpen. Initieel waren mijn collega en ik een beetje verdwaald geraakt in het gebouw door verkeerde instructies van de dame aan het onthaal, maar uiteindelijk vonden we (gelukkig!) de vergaderzaal waar we moesten zijn.

De vergadering was kort maar productief, en zo bleef er nog tijd over om even van gedachten te wisselen op het terras van muziekcafé Plansjee. Een ideale gelegenheid om mijn slimme collega wat beter te leren kennen.

FTI Arts & Science parcours in STUK

Aangezien mijn vriend dit weekend in Genève was, had ik het rijk voor mij alleen. Dé ideale gelegenheid om het FTI Arts & Science parcours in het STUK mee te pikken.

Ik startte mijn bezoek met de installatie van Ugo Dehaes: dansende robots die via AI hun danskunsten steeds verfijnden. Het was tof dat je de robots zelf kon aanraken om hen dansjes te leren, maar echt onder de indruk was ik niet. Misschien had ik later op de avond nog eens moeten terug gaan om te kijken of hun danskunsten er al op vooruit gegaan waren.

Het werk van Mika Oki kon me veel meer bekoren. Als toeschouwers mochten we ons scharen rond een projectie die ons door een betoverend landschap van klank en licht wist te voeren.

De postbus om je toekomstige zelf een brief te sturen, liet ik links liggen. Het ligt wellicht aan mij, maar echt origineel of vernieuwend kan je dit toch niet noemen?

De laatste voorstelling die ik meepikte was die van Ohme & Roméo Poirier. Het idee om de kleuren en klanken van microscopische materie uit te vergroten, vond ik erg origineel. En het geheel was ook mooie om naar te kijken (iets minder om te aanhoren), maar na een kwartier had ik het wel gezien. Deze voorstelling had voor mij gerust met de helft ingekort kunnen worden.

Al bij al vond ik dit een vrij teleurstellende ervaring. Er was geen enkele performance die mij van mijn sokken wist te blazen. Maar misschien lagen mijn verwachtingen gewoon te hoog?

De lente is in zicht!

EINDELIJK!

Een avond bij Lento in Hasselt

Gisterenavond had ik afgesproken met een kameraad om samen iets te gaan eten in zijn thuisstad Hasselt. Helaas waren de treingoden mij niet echt gunstig gezind en arriveerde ik met een stevige vertraging. Gelukkig met nog net genoeg marge om stipt om 20.15u in restaurant Lento te zijn.

We hadden al eerder gedineerd in restaurant Lento, dus ik wist waaraan ik me kon verwachten bij dit veganistische restaurant. En jawel, de gerechten waren even verzorgd, origineel en lekker als ik mij herinnerde. Alleen had ik een gang meer moeten bestellen. Het viergangenmenu was net iets te weinig voor mij. Alhoewel de bediening vriendelijk was, waren ze niet echt aandachtig voor de noden van de klanten. Een restaurant waar een ober niet vraagt of je nog iets wil drinken, terwijl je glas duidelijk leeg is, nog niet vaak meegemaakt. Het kostte me zelfs de nodige moeite om een flesje kombucha te bestellen. Vreemd.

Appetizer:

Koningoesterzwam, leche de tigre, granny smith, zeevenkel, zeewierkaviaar:

Knolselder, truffel, hazelnoot, pink lady, kappertjes:

Biet Wellington, vadouvan, framboos, snijbiet:

Kombucha!

Citroensorbet, limoncello, spumante, peper:

We hadden alleszins meer dan genoeg stof om bij te praten, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Dus namen we in het station van Hasselt afscheid met de belofte ditmaal geen jaar te wachten om een nieuwe afspraak vast te leggen.

MIX wrap up

Toen ik deze ochtend wakker werd na een bijzonder verkwikkende nachtrust, merkte ik dat er talrijke ongelezen berichten in whatsapp op mij stonden te wachten. Blijkbaar was deze nacht ergens om vier uur het brandalarm afgegaan, wat (begrijpelijk) voor heel wat commotie gezorgd had. Ik had echter helemaal niks gehoord en had los door dat alarm heen geslapen. Nu is het wel zo dat ik met mijn oortjes in slaap (het helpt mij om in slaap te vallen als ik ergens naar luister, een gewoonte die ik aangekweekt heb toen ik in Genève last van slapeloosheid had), wat misschien verklaart waarom ik niet ben wakker geworden. Al een geluk dat het vals alarm was of ik had het misschien niet meer kunnen navertellen.

Iedereen zag er deze ochtend aan het ontbijt dus beduidend minder fris uit dan gisteren na een onderbroken nacht. 😉

De tweede en laatste dag van onze conferentie was een laaiend succes. Niets dan positieve feedback ontvangen. Over de vlekkeloze organisatie, het respecteren van de timing, de prachtige locatie, het uitstekende eten, de boeiende high level sprekers en de interessante onderwerpen. Een succes over de ganse lijn, zou ik durven zeggen.

En ja, het lunchbuffet was zo mogelijk nog lekkerder dan gisteren. Alleen was het jammer dat er duidelijk een aantal deelnemers afgehaakt hadden vandaag, waardoor er merkbaar minder volk was als op onze eerste dag. De vloek van gratis events, vrees ik.

We sloten de dag af met een receptie en heerlijk verse groentjes als hapje. Een ideale afsluiter van een geslaagde tweedaagse.

Na de collega’s geholpen te hebben met de opruim, vertrok ik met twee andere collega’s richting station van Bosvoorde. Jammer genoeg bleek de wandeling uitdagender dan gehoopt. De heenweg was goed meegevallen, maar de terugweg bleek vals plat te zijn en mijn twee vermoeide collega’s vonden dat klimmen niet zo leuk. Ik kreeg dus twee beteuterde gezichten te zien. Maar goed, we overleefden het en eens we op de trein naar Brussel-Noord zaten, was het ergste leed geleden. Niets wat een goede nachtrust niet kan remediëren!

Eerste MIX conferentiedag

De dag begonnen met een uitstekend hotelontbijtje. Kwestie van voldoende energie te hebben voor de rest van de dag.

Na het ontbijt woonde ik de openingsspeeches bij om mij vervolgens terug naar mijn hotelkamer te begeven voor twee digitale vergaderingen die de ganse voormiddag in beslag namen.

Gelukkig was er nog meer dan genoeg over van het riante en zeer lekkere lunchbuffet om mijn honger te stillen en kon ik in de namiddag wel de rest van het programma meepikken.

De eerste dag van de conferentie eindigde om 17u. Wat maakte dat we nog een kleine twee uur hadden om ons te ontspannen in de wellness van het hotel alvorens ons naar het netwerkdiner te begeven dat startte om 19u. Het voelde initieel een beetje onwennig aan om in badpak tussen mijn collega’s in de sauna en hammam te zitten, maar daar zette ik me snel over. Het deed mijn lichaam deugd om even te ontspannen en wat te bekomen van een bijzonder druk voorjaar op het werk. Ik trok zelfs een paar baantjes in het openluchtzwembad, waardoor ik me natuurlijk kapot moest haasten om op tijd klaar te geraken voor het netwerkdiner en ik met nat haar aan het aperitief begon. Oh well, er zijn ergere dingen op de wereld.

Het eten was werkelijk fenomenaal en de bediening was erg royaal met de wijn. Iets té royaal, want toen ze de borden kwamen afruimen stootte één van de obers een glas rode wijn om, waarvan de inhoud helaas integraal op mijn blauw kleedje terecht kwam. De bediening reageerde bliksemsnel en voordat ik er erg in had stond één van de obers een gans zoutvat over mij uit te kieperen. En zo bracht ik de rest van de avond door marinerend in een zoutbadje met rode wijn. 😉 Maar: het snelle ingrijpen had duidelijk effect, want toen ik ‘s avonds na het diner mijn kleedje onder douche uitwaste, bleek de vlek volledig verdwenen te zijn. Oef!

Yet Another Blog

Life on my side