Ik denk niet dat hij de afsluitende zang- en zwaai-stonde in onze allereerste les van het jaar erg zou geapprecieerd hebben.
Seafood dinner with friends
Doordat we de laatste tijd zoveel uithuizig geweest zijn, was het al een hele tijd geleden dat mijn vriend en ik nog eens gasten over de vloer van ons appartement hadden. Het bezoek van onze vrienden uit Rumbeke was dus de ideale gelegenheid om nog eens alles uit de kast te halen: gezonde hapjes als voorgerecht, feestschotel De Walvis mét kreeft (mijn favoriet) als hoofdgerechten heerlijke pralines van Bittersweet als afsluiter.
Enjoying the good things in life together with our friends!
Afscheid + goed nieuws!
Vandaag was de laatste dag van onze jobstudente. Ongelooflijk hoe snel die drie weken voorbij gevlogen zijn. Om haar te bedanken voor het harde werk (niet overdreven: wat een ijverig meisje, dat wordt zeker een topstudente!), had ik in de namiddag voor taart gezorgd (enfin ja, mijn medewerkster om taart gestuurd omdat ik zelf ‘s middags moest doorwerken). Omdat het vandaag zo’n hectische dag was, kon ik pas met een half uur vertraging bij aan tafel schuiven. Onze studente had zelf voor chocolaatjes gezorgd, iets wat natuurlijk altijd geapprecieerd wordt. Ze keek duidelijk uit naar die nieuwe fase in haar leven: de start van haar bachelor in de toegepaste taalkunde. We wensten haar (uiteraard) allemaal veel succes.
Tijdens dit gezellig samenzijn, kwam het nieuws binnen dat mijn nieuwste medewerker die in februari startte en op een tijdelijk contract tewerkgesteld is, een contract van onbepaalde duur zou krijgen. De timing had amper beter kunnen zijn! Ze was duidelijk heel erg blij. Voor de eerste keer in haar leven een vast contract. Super nieuws! Voor haar, maar ook voor ons team, want ze is een geweldige aanwinst.
Na al dat lekkers moest ik nog een beetje heel veel werken, maar voor één keer deerde me niet dat ik wat langer moest blijven op een vrijdagavond. Zoveel jeugdig enthousiasme deed mijn hart deugd.
Wandelen in de Lommelse Sahara
Niets zo goed om van een lichte kater af te geraken dan een stevig onbijt! B&B De Watering stelde ook op dat vlak niet teleur. Bijzonder uitgebreid ontbijt met als topper een overheerlijk spiegeleitje.
En als de kater na al dat lekkers nog niet helemaal verwerkt is, dan gooien wij er nog een stevige wandeling van 14 kilometer tegenaan! Het weer was minder stralend dan tijdens onze wandeling door Brussel, maar de omgeving deed ons de grijze wolken snel vergeten. Wat een prachtig natuurgebied, die Lommelse Sahara. Zoveel mooie plekken in ons eigen land waarvan ik het bestaan niet eens ken! ‘t Is eigenlijk een beetje beschamend. Gelukkig hielpen mijn broertje en zijn vriendin dit gat in mijn Limburgse cul-/natuur te dichten.
Na deze fijne wandeling was het tijd voor een extreem late lunch (14.30u) bij taverne De Waterkant. Een simpel wokgerecht was de perfecte afsluiter van ons weekendje Lommel.
Culinaire ontdekkingen bij Cuchara
Mijn broertje en ik verschillen op heel veel vlakken van mekaar, maar wat lekker eten en drinken betreft, weten we elkaar moeiteloos te vinden. Mijn vriend en ik moesten dan ook niet lang nadenken toen mijn broertje en zijn vriendin voorstelden om samen te dineren in sterrestaurant Cuchara. Bij zo’n culinaire belevenis horen natuurlijk aangepaste wijnen en omdat we geen van allen de waterdrinkende pineut wilden zijn, was een reservatie bij B&B De Watering snel gemaakt. Uitstekende en bijzonder gastvrije B&B trouwens. Ideaal voor wie de mooie streek rond Lommel wil verkennen.
Na een (alcoholvrij) welkomstdrankje en een heerlijk ontspannende douche, tutten we ons op voor een feestelijk avondje uit. Een heel vriendelijke Lommelse taxichauffeur bracht ons van de B&B naar het restaurant. Alwaar een opeenvolging van heerlijkheden voor onze neus op tafel getoverd werden. Al moet ik zeggen dat ik toch niet helemaal overtuigd was van het concept van de bestekmap. Wat mij betreft mag de chef zelf beslissen of zijn gerecht met een mes/vork/lepel gegeten mag worden. Nu lag het ding me al te vaak in de weg.
Dit aten wij:
Wakamé – Matcha – Rode Biet
Appel
Gedroogde Coquille – Tomaat
Manchego
Maïs – Ponzu
Mimolette – Zuurdesem
Kreeft – mierikswortel
Sojaboon – Erwt – Foie Gras
Hamachi – Komkommer – Bulgur
Hoeve-ei – Kombu
Pluma – Ui
Pompelmoes – Braambes
Chocolade – Shiso
Zoetigheden
Dat de jonge chef-kok zich voor zijn creaties duidelijk door de Japanse keuken heeft laten inspireren, wist mij bijzonder te bekoren. Heel fijn om in veel gerechten de invloed van één van mijn lievelingskeukens op te merken. De chef bracht trouwens zelfs verschillende gerechten aan tafel wat ons de gelegenheid gaf hem hiermee te complimenteren. Het volledig zwarte interieur met als enige accent een prachtig goudkleuring kunstwerk vond ik iets te donker, maar door de spaarzame verlichting bleef het effect dat de vlotjes bijgevulde wijnglazen hadden, wat beter verborgen. 😉
Dankzij de bijzonder sympathieke taxichauffeur geraakten we gelukkig heelhuids terug in onze B&B. Al moet ik toegeven dat de gesprekken in de taxi zelf me niet bepaald meer helder voor de geest staan. 😉
Een culinair uitmuntende avond!
Een zonovergoten wandeling doorheen Brussel
Gisteren vond onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit plaats. Vorig jaar eindige deze dag helemaal natgeregend en verkleumd. Dit jaar troffen wij echter een uitzonderlijk mooie, zonnig zomerdag in wat ongetwijfeld de geschiedenis zal ingaan als de warmste septembermaand aller tijden (totdat dit record over een paar jaar opnieuw verbroken wordt als gevolg van global warming). Uitgedost in mijn meest fleurrijke zomerkleedje met daaronder mijn wandelsandelen, wandelde ik met acht andere collega’s 14 kilometer doorheen Brussel. Een wandeling die ons van het Atomium, langs Thurn&Taxis, via de Vismarkt naar Brussel Centraal bracht. De wandeling op zich vond ik niet bijster spectaculair, maar daar draait het in deze niet om. Het gaat immers om het gezellig samenzijn met collega’s. Zo’n wandeling leent zich immers goed tot gesprekken die de werksfeer overstijgen. Heel aangenaam om je collega’s eens op een andere manier te leren kennen.
Uiteraard levert een zonovergoten editie geen echt heroïsche verhalen op, maar deze editie zal herinnerd worden als die met het Beste Weer Ooit en de editie dat alles zo vlot ging dat we veel eerder dan verwacht uitgewandeld. Ok, toegegeven de beslissing om het traditionele middagmaal te vervangen door een picknick zal daar ook wel voor iets tussen zitten (één van de vorige edities brachten we méér dan een uur al wachtend op ons eten door). We hadden dus meer dan voldoende tijd om naar het einde van de wandeling toe een ijsjespauze in te lassen bij ijssalon Gaston op de Vismarkt. De ideale afsluiter van een perfecte dag!
Sushi lunch!
Heerlijk toch, die zomerse temperaturen? Zalig om ‘s ochtends met een open kleedje en open schoenen naar het werk te kunnen gaan en dat vakantiegevoel nog even te rekken. Het lijkt wel alsof de zomer haar slechte begin dubbel en dik wil goed maken. Mij hoor je alvast niet klagen…
Ideaal weer ook voor lunch dates. Mijn voormalige squashpartner, die ik na zijn verhuis naar Mechelen helaas niet zo vaak meer ziet, heeft momenteel een tijdelijke opdracht in Brussel. Dus maakten we van de gelegenheid gebruik om bij te praten en kaiten sushi te eten. Het doet me deugd te zien hoe hij zijn draai gevonden heeft. Na gezondheidsproblemen en een mislukt huwelijk is hij nu een trotse papa van een flinke zoon van acht maanden oud. Nooit gedacht dat ik samen met hem aan tafel naar filmpjes van zijn kind zou kijken. Ben oprecht blij voor hem, zelfs al kon hij maar een paar stukjes sushi eten omdat hij wellicht een virus van zijn zoontje had over gekregen. 😉
Villa Otrang
Niet ver van Bitburg ligt de prachtige Romeinse Villa Otrang. Het was tripadvisor die ons deze bestemming suggereerde en de villa bleek een echte parel te zijn. Ik was zwaar onder de indruk van de verfijnde mozaïeken die vermoedelijk uit de eerste of tweede eeuw na Christus dateren. Schitterend! Als jullie in de buurt zijn, deze villa is een bezoek meer dan waard. Ik laat jullie mee genieten:
De jeugd van tegenwoordig
Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.
Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.
Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)
Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?
Weekendje Duitsland!
Toen we maanden geleden dit weekendje vastlegden, konden we niet vermoeden dat de staart van de zomer nog zulk schitterend weer in petto zou hebben. We hadden het niet beter kunnen treffen!
Dus gooide ik vrijdagavond wat zomerkleedjes in mijn valies en vertrokken mijn vriend en ik na het werk richting onze vrienden in Konz. Na een stevige rit van twee uur en drie kwartier kwamen we aan bij het huis van onze vrienden. Het was ondertussen al donker, dus veel zagen we niet van de prachtige omgeving. We werden vriendelijk onthaald, dropten onze spullen in de logeerkamer en nestelden ons in de sofa om wat bij te praten. We maakten het niet al te laat, want op het einde van de werkweek zijn de energieniveaus meestal wat gezakt.
De zaterdag begonnen we met een gezamenlijk ontbijt waarna we in de gloednieuwe Porsche Macan leasewagen van onze vriend naar Trier reden. Trots dat hij was op het feit dat hij met een Porsche reed, niet te doen. Mijn vriend en ik knikten braafjes terwijl hij de loftrompet van zijn nieuwe auto stak. Want om heel eerlijk te zijn, interesseren auto’s ons niet zo erg. Auto’s zijn een noodzakelijk kwaad om van A naar B te komen. We vinden het geen van beiden plezierig om met een wagen te rijden en zitten vol verwachting uit te kijken naar de zelfrijdende wagen, zodat we ons kunnen laten rijden. Al zouden we nog blijer zijn, mocht teleportatie realiteit worden.
Heel Trier stond in het teken van Trier Spielt, het grootste speelfestijn van de regio. Ideaal om de bijna-driejarige in ons gezelschap te entertainen. We slenterden door de zonovergoten straten vol ballonnen en genoten van de kleurrijke huizen van Trier. Omdat we zo vroeg waren, was het nog niet al te druk. De verschillende speeltuigen en attracties waren ook mooi over de ganse stap verspreid, zodat het nergens superdruk werd. Terwijl de jongste van ons gezelschap zich uitleefde op het springkasteel, dronken wij een glaasje moezelwijn op een terras. Zalig.
Na een broodjeslunch in buitenlucht keerden we terug naar Konz voor het middagdutje van onze moe gesprongen bijna-driejarige. Spijtig genoeg houdt onze vriend niet zo van de zon en de warmte, dus gaf hij er de voorkeur aan binnen te zitten met de rolluiken naar beneden. De gastheer heeft natuurlijk altijd gelijk, maar mijn zonminnende hart bloedde een beetje. We praatten over de meest diverse onderwerpen en de namiddag ging vlotjes over in de avond. Tot mijn grote vreugde verplaatsten we ons van zodra de bijna-driejarige wakker was naar de prachtige tuin om aldaar van een ijsje en watermeloen te genieten. In de zon! Hoera!
We speelden met de cadeautjes die we voor de bijna-driejarige meegebracht hadden: een memoryspel, een reuzenpuzzel en een stickerboek. De puzzel en het memoryspel waren nog een beetje te moeilijk voor haar, maar de volwassenen (aka mezelf) vonden het geweldig. Nu, kinderen moet je genoeg uitdagingen presenteren, vind ik. Ik ben er zeker van dat als we volgend jaar terugkomen naar Konz ze mij volledig in de pan zal hakken met memory.
Terwijl de zon onder ging, genoten wij op het tuinterras van de overheerlijke kookkunsten van onze gastvrouw. Het is de allereerste keer dat iemand mij zelfgekookte biryani presenteert. Het was voortreffelijk!
Eens de zon onder werd het frisser en namen we de restjes wijn mee naar binnen om ons gesprek daar verder te zetten.
Zondag sliepen we een beetje uit en vertrokken we rond half tien met de Porsche (of wat hadden jullie gedacht?) naar Bitburger Wirtshaus in Trier om daar te brunchen. Voor 9,5 euro kregen wij een bijzonder rijkelijk gevuld buffet gepresenteerd. We lieten ons al dat lekkers smaken: gerookte zalm, kazen, charcuterie, worstjes, spek, eieren, brood, yoghurt, fruit, pudding,… Rond een uur of elf brachten ze zelfs enkele warme schotels die als middagmaal konden dienen. Wat een luxe! Zoiets missen wij nog in Leuven!
Na de brunch reden we terug naar Konz en namen we afscheid van onze vrienden die duidelijk vermoeid waren van ons bezoekje. Op de terugweg naar Leuven maakten we nog een kleine tussenstop bij Villa Otrang waarover meer in een andere blogpost.