Mijn vriend verjaarde de laatste dag van februari, altijd goed voor enige festiviteiten. Dit jaar begon de aanloop naar de feestelijkheden al op donderdagavond, toen we te gast waren bij vrienden om ons uitstapje naar de Westhoek (naar ‘t schijnt is daar 100 jaar geleden vanalles voorgevallen) tijdens het paasweekend voor te bereiden. Een glaasje cava zorgde voor de nodige inspiratie bij het plannen. En om het geheel toch een beetje ontspannend te houden (al die kerkhoven, vrolijk wordt een mens daar niet van) planden wij ook enkele culinaire bezoeken in. Ik kijk er al naar uit!
Op zijn verjaardag zelf gingen we na een kortere werkdag dan gewoonlijk eerst aperitieven op het openingsfeest van de nieuwe Leuvense Exki (die biologische schuimwijn mocht er zeker zijn) om vervolgens de benen onder tafel te schuiven bij Beluga, Leuvens charmantste visrestaurant. Bediend worden door de chef-kok, ik blijf het geweldig charmant vinden. Ook charmant: het eten (natuurlijk) en mijn allerliefste vriend, die er nog altijd even jong uit ziet als al die jaren geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Op sommige mensen heeft de tijd echt geen vat.
![IMG_4250[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2014/03/IMG_42501.jpg)
![IMG_4251[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2014/03/IMG_42511.jpg)
![IMG_4254[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2014/03/IMG_42541.jpg)
Zaterdagochtend bracht ik door in de Spaanse les terwijl mijn vriend alles opruimde om een goede indruk te maken op ons bezoek. We hadden in de namiddag met nog drie andere koppels afgesproken om samen naar de wijnbeurs in de businesslounge van OHL te gaan. Het werd een ontspannende namiddag waarbij we heel wat lekkere (en minder lekkere) wijnen proefden. Aangezien onze wijnvoorraad ongeveer tot nul herleid was, lieten we ons flink gaan: we kochten 24 nieuwe flessen (hoe meer proevertjes achter de kiezen, hoe losser de knip op de portemonnée). Kunnen we er weer even tegen. 
Ik geef graag een goeie fles wijn cadeau, maar dan ben ik er ook graag zeker van dat het effectief om een goeie fles gaat. Al blijft zoiets natuurlijk altijd subjectief. Tussen het proeven door speelde ik met de twee slimme blonde dochters van één van de koppels die mee waren. Blondines één front!
‘s Avonds had ik voor onze groep gereserveerd in de Oude Kantien. Het werd een heel fijn en ontspannen diner waarbij al de aanwezigen elkaar wat beter leerden kennen en de twee jongedames zich bijzonder voorbeeldig gedroegen. Lang leve de iPad, zullen we maar zeggen.
Zondag sliepen we uit, of deden we althans een poging tot uitslapen. Het is vreemd, als ik gasten te logeren heb (één van de koppels kwam uit West-Vlaanderen en bleef bij ons slapen), slaap ik zelf nooit zo goed. Ik ben altijd vroeg wakker en ook ‘s nachts lijkt het alsof ik minder vast slaap. Iets waarvan ik in een hotel nooit last heb. Goed, ik was dus te vroeg wakker, maar dat gaf niets, zo was er nog keuze genoeg bij de bakker.
Toen onze gasten dan eindelijk uit bed rolden (zij hadden duidelijk een pak beter geslapen dan ikzelf) was het al bijna middag en ontbeten we gezellig samen. We namen afscheid en wensten hen een fijne terugreis toe.
De rest van de dag brachten we gezellig met z’n tweetjes door, om de dag af te sluiten met aan huis bezorgd Indisch van de New Holy Cow en een filmpje. Een perfect einde van een bijzonder geslaagd weekend.
Knap hoe John Green er in een paar minuten in slaagt helderheid in een bijzonder complexe situatie te brengen. Moet mij toch dringend een The Fault in Our Stars aanschaffen.
Wordt maar al te duidelijk als je deze aflevering van Kids React bekijkt.
Niet te geloven dat ik ooit ook nog zo’n telefoon gebruikt heb. Man, nu voel ik mij oud.
How to pack for a 2 week trip with Spacepak from FLIGHT 001 on Vimeo.
How cool is that? Denk dat ik mij dringend wat van die Flight 001 reisaccessoires moet aanschaffen.
Via amoorie
Omdat RSS zo goed als dood is (dankjewel Google!), valt yab vanaf vandaag te volgen via twitter. Of ik actief zal twitteren, dat valt te betwijfelen, maar er zal telkens wel een link verschijnen als er hier een nieuw blogbericht online komt.
Een mens moet meegaan met haar tijd, he.
Twee weken geleden had ik het voorrecht uitgenodigd te zijn voor een geleid bezoek aan de tijdelijke expositie ’Meesters van het expressionisme’. Deze expositie stelde kunstwerken van Belgische expressionistische kunstenaars uit de kunstcollectie van Belfius Bank tentoon. Ik wist wel dat de meeste (ex-)Belgische banken over een kunstcollectie beschikken, maar was er niet van op de hoogte dat je de Belfius collectie elke derde zaterdag van de maand gratis kan bezoeken. Mooi dat het publiek de gelegenheid krijgt om stukken uit deze collectie te bewonderen.
Belfius Bank beschikt over een kunstcollectie van meer dan 4.500 werken, wat meteen de grootste privéverzameling van het land is. De collectie bevat Vlaamse meesters uit de 16de en 17de eeuw, moderne kunst van 1860 tot 1960, en kunst van 1960 tot vandaag. Om mensen de kans te geven met deze collectie kennis te maken organiseert Belfius niet alleen eigen exposities, de bank gaat ook partnerschappen met musea aan en geeft stukken in bruikleen.
Mijn vriend, ikzelf en nog enkele mensen die actief zijn op sociale media kregen een rondleiding van een uitstekende gids langs de werken van de hoofdfiguren van het ‘Vlaamse’ expressionisme: Constant Permeke, Frits Van den Berghe en Gustave De Smet. We maakten ook kennis met minder bekende expressionisten zoals Auguste Mambour, Anto-Carte, Marcel Caron, Jean Brusselmans, Hubert Malfait, Hippolyte Daeye, Roger van Gindertael en anderen. De werken waren niet chronologisch, maar thematisch geordend wat het mogelijk maakte gelijkenissen in de werken te identificeren, maar ook de verschillen beter op te merken.
De gids ging helemaal op in haar verhaal en vertelde ons over de achtergrond van de schilders zodat we de werken beter konden begrijpen. Naar mijn persoonlijke mening is een goeie gids een echte meerwaarde voor een expositie: een gids vestigt je aandacht op details in een werk die je anders niet zou opmerken of waaraan je niet de juiste interpretatie kan geven. Al moet goede kunst natuurlijk ook voor zich kunnen spreken.
Ik moet alleszins zeggen dat ik aangenaam verrast was door de tentoongestelde werken (waarvan er vele jammer genoeg nog auteursrechtelijk beschermd waren, awoert voor die absurd lange termijn van zeventig jaar na de dood van de auteur) én door het uitzicht vanuit het Belfius hoofdkantoor. En de hapjes na de rondleiding mochten er ook zijn!
Tip voor kunstliefhebbers: Je kan de tijdelijke expositie ‘Meesters van het expressionisme’in de Belfius kunstgalerij in Brussel nog een laatste keer bezoeken op 15 maart. Allen daarheen!
Dankjewel voor de uitnodiging, bvlg!
Al op talloze plekken gedeeld, maar gewoon te goed om het hier niet te zetten.
Ik heb mij alvast geabonneerd op hun kanaal! Toch fantastisch dat je tegenwoordig met een paar klikken talent uit de hele wereld kan ontdekken.
Hallucinante beelden. Live te volgen op talloze websites. En wat doet de wereld?
Maandag werd ik door de lieve mensen van Walkie Talkie uitgenodigd op de screening van aflevering 4 en 5 van Vermist in Utopolis Mechelen. Dit ter gelegenheid van de start van het vijfde seizoen (neen, niet dít vijfde seizoen) van deze misdaadreeks. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik vóór het mailtje van Walkie Talkie nog nooit van Vermist gehoord had (nog steeds geen tv ten huize yab). Maar een mens moet open staan voor nieuwe ervaringen en zo vaak wordt ik nu ook weer niet uitgenodigd op events.
Dus besloot ik de salsa- en bachatacursus te brossen en plaatste ik een oproep op Facebook op zoek naar iemand om me te vergezellen naar Mechelen. (Mijn vriend is ondertussen zó salsaverslaafd dat hij weigert ook maar één les te missen.) De vrouw van een oud-studiegenoot stelde zich kandidaat. Heel fijn, want dit was de allereerste keer dat ik samen met haar op stap ging. Een ideale kans om mekaar wat beter te leren kennen, zo zonder man en kinderen in de buurt. Haar man offerde zich op om op de vier jongens te passen en zo spoorden we ‘s avonds samen naar Mechelen.
Het scheelde niet veel of ik had de afgesproken trein gemist, want maandagnamiddag moest ik naar een belangrijke conferentie die ons bedrijf organiseerde en de grote baas hield me aan de praat na afloop van de laatste speech. Ik pikte snel een paar wraps mee op de receptie voor onderweg en zette er de pas in om op tijd in Brussel centraal te zijn. Daar aangekomen besefte ik dat ik vergeten was een ticket naar Mechelen te kopen, gelukkig werkten de automaten van de NMBS voor één keertje wel eens. En zo haalde ik, een klein beetje bezweet, de juiste trein.
In Mechelen aangekomen namen we een taxi naar de Utopolis (nergens een bus te vinden die in de buurt stopte) en meldden we ons mooi op tijd aan. We hadden ons enigszins laten misleiden door de uitnodiging die melding maakte van een receptie op voorhand, maar daarmee bleek dus gewoon “ontvangst” bedoeld te zijn en voor de receptie achteraf kregen we twee bonnetje. Had ik daarvoor een fantastische receptie met drank à volonté laten schieten, zeg! Maar niet getreurd, we zochten ons een plekje om wat op ons gemak te babbelen en verkasten daarna naar de zachte zetels van de zaal.
De dubbelaflevering begon erg goed. Spannend verhaal en erg knap in beeld gebracht. Ik was best onder de indruk en zat meteen in het verhaal. Jammer genoeg zakte het niveau in het tweede gedeelte van de dubbelaflevering. Sommige scènes waren zelfs ongewild grappig (ondanks mijn moeilijk gevoel voor humor goed gelachen tijdens de achtervolgingsscène; de wanhopige ontsnappingspoging van de kerel die in de buik geschoten werd, was eveneens hilarisch). Het lag er wat mij betreft nogal dik op wie nu uiteindelijk de dader was. Maar ik moet zeggen dat ik mij bijzonder goed vermaakt heb én dat de afleveringen duidelijk van hoge kwaliteit zijn, geregisseerd door vaklui (o.a. Jan Verheyen). Ideaal voor een fijne en ontspannende avond met een vriendin. Dat glaasje wijn achteraf was de perfecte afsluiter.
Alleen jammer dat we niet tot de gelukkige winnaars behoorden van de dvd’s van seizoen 1 t.e.m. 4. Onze pogingen om origineel uit de hoek te komen, zijn duidelijk voor verbetering vatbaar:
Ook een dikke dankjewel aan mijn vriend die ons, nadat ik hem in de steek had gelaten voor de bachata- en salsacursus, is komen ophalen in Mechelen.
Voor wie Vermist niet kent, het draait allemaal rond de Cel Vermiste Personen van de federale politie. De cast mag er zeker zijn, met namen als Joke Devynck, Kevin Janssens, Marieke Dilles, Stan Van Samang (de hoofdcast) en gastacteurs als Koen De Bouw, Charlotte Vandermeersch, Guy Van Sande, Johan Heldenbergh, Eva Van Der Gucht,Werner De Smedt, Marc Lauwrys en Tine Embrechts.
