Van Leuven over Mechelen naar Dinard – 27 juli 2020

Geen al te beste nacht gehad. Vlot in slaap gevallen, maar dan veel te vroeg wakker geschoten en niet meer terug in slaap kunnen vallen. Zelfs niet met een podcast in mijn oren. Waarschijnlijk zorgen om mijn plantjes. Dat druppelsysteem dat ik last minute voor deze reis kocht, druppelt veel te snel. Ik vermoed allemaal dode planten aan te treffen bij mijn terugkomst…

Mijn vriend en ik pakken de laatste zaken bijeen en vertrekken een trein vroeger dan gepland naar Mechelen. Voor onze vakantie in Bretagne hebben we beroep gedaan op een huurwagen van Cambio. Ik wist dit zelf niet, maar je kan als Cambio-lid ook voor langere tijd een wagen huren. Omdat we toch bijna drie wekend intensief van deze wagen gebruik zullen maken, reserveerde mijn vriend een iets groter exemplaar dan de standaard Cambio. Helaas waren er in Leuven geen grotere wagens beschikbaar, dus moeten we eerst met valiezen en rugzakken de trein op naar Mechelen alvorens aan onze roadtrip te kunnen beginnen.

Gelukkig verloopt de treinrit vlot en op een paar minuten stappen van het station vinden we de Cambio wagen. Mits wat wringen (en het platleggen van één van de zetels achteraan) krijgen we onze twee grote valiezen in de wagen en weg zijn we! Oef! Want tot op het allerlaatste moment, vreesde ik dat het coronavirus roet in het eten zou strooien en dat ik alle boekingen zou moeten annuleren. We voelen ons pas echt op ons gemak wanneer we de Franse grens over zijn. Nu kan de vakantie echt beginnen! Duimen maar dat Frankrijk niet opnieuw in lockdown gaat en we onze plannen kunnen aanhouden.

Na onze eerste tankbeurt ergens in Frankrijk, kopen we wat koffiekoeken en een cookie (voor mij) om ons energieniveau op krikken. We zijn immers al vroeg op weg. In de winkel bij het tankstation kopen we wat natte doekjes om het interieur van de wagen schoon te maken. De cambio is immers niet erg proper. Wel proper: de Franse toiletten. Wat een verschil met de horrortoestanden die ik mij uit mijn kindertijd herinner.

Voor het middagmaal rijden we de autosnelweg af en volgen op goed geluk de aanbevelingen van Tripadvisor om uit te komen bij l’Auberge De Fouilloy in het gelijknamige dorpje Fouilloy, dat zich letterlijk in the middle of nowhere tussen de velden vol met hooibalen bevindt. Ik maak er voor het eerst kennis met ficelle Picarde, een lokale specialiteit met hartige pannenkoek. Als hoofdgerecht ga ik voor de paella, niet echt een streekgerecht, maar wel lekker en zo royaal dat ik mijn portie zelfs niet op krijg. Voor deze copieuze tweegangenlunch betalen we slechts 14,90 euro. Een spotprijsje.

We zetten onze tocht verder naar Dinard en luisteren onderweg live naar de persconferentie van de nationale veiligheidsraad die de verwachte verstrenging van de maatregelen aankondigt. Net op tijd ontsnapt naar het buitenland!

Onderweg krijgen we een beetje regen over ons, maar naarmate we Dinard naderen, wordt het weer beter. We genieten van de mooie landschappen rondom ons en ik ben blij dat ik naast zo’n goeie chauffeur mag zitten.

Rond 18.30u komen we aan in Dinard. Hotel Altaïr heeft geen parkeerplaatsen, dus placeren we onze wagen in een ondergrondse parkeergarage. Het onthaal (met mondmasker) is zeer vriendelijk en de uitbater biedt meteen aan om onze koffers naar boven te brengen (het hotel is gelegen in een mooie, oude villa en heeft geen lift). Aangezien beide koffers zwaar zijn, sleurt mijn vriend er ook eentje naar boven. Wat een helden!

Onze kamer is sober, maar ruim en de douchecabine is duidelijk recent vernieuwd en voorzien van alle mogelijke snufjes. Ik moet zeggen dat het hotel zeer goed meevalt, voor slechts twee sterren. Hierbij nog eens een dikke awoert aan reisbureau Caractère waarbij ik nog een voucher van zo’n 2500 euro heb, en die er niet in slaagden om mij een gepast voorstel voor Bretagne uit te werken. Het voorstel dat ze deden, kwam neer op een reis van slechts negen dagen en dat voor 500 (!!) euro per nacht. Serieus… Het kostte mijn vriend en mezelf twee uur rondsurfen om een vakantie van 18 dagen te boeken voor een gemiddelde prijs per overnachting van iets meer dan 100 euro.

Mijn vriend en ik droppen onze spullen op de kamer en maken een avondwandeling door het mooie Dinard. Het is bewolkt en een tikkeltje aan de frisse kant, maar daarop zijn we voorzien. We snuiven de geur van de zee op en genieten van de mooie uitzichten.

Voor het avondmaal vinden we een plekje op het terras van L’Abri des Flots, één van de restaurants ons aangeraden door de hoteluitbater. Aangezien ik niet veel honger heb na de copieuze maaltijd deze middag, bestel ik een voorgerecht met krab en meteen mijn eerste glas champagne van de reis, gevolgd door een wit wijntje en ja, waarom niet, nog een glas champagne om de maaltijd in stijl af te sluiten. Het eten is heerlijk en het is erg gezellig, maar mijn vriend en ik hebben zo onze bedenkingen bij het naleven van de coronamaatregelen. Het lijkt ons dat de tafels niets goed schoongemaakt worden bij het wisselen van de klanten en ook de menukaarten worden gewoon doorgegeven.

Nog een reden om voor een voorgerecht als avondmaal te kiezen: dan is er ruimte voor een ijsje. Snel online gezocht naar de beste ijsjeszaak van Dinard en jawel, het mojito-ijs bij Glaces Moustache was hemels!

Om ons eten te laten verteren maken we nog een avondwandeling in Dinard, we passeren een prachtige baai die vol met bootjes ligt en het chique sterrenrestaurant Pourquoi Pas, dat een zeer betaalbaar diner aanbiedt. Bij nader online onderzoek blijkt het restaurant helaas tot in september volledig volzet te zijn. Tja, deze reis is in alle opzichten een beetje improvisatie. Ik had noch de tijd, noch de energie om op voorhand uitgebreide opzoekingen te doen. Ik heb zelfs geen reisgids voor Bretagne gekocht. De echt culinaire hoogstandjes zullen we deze vakantie wellicht niet beleven, maar dat hoeft ook niet. We zijn al blij dat we er even tussenuit kunnen met ons tweetjes, na al die maanden lockdown.

We kruipen op tijd in bed, want we zijn moe van een ganse dag onderweg te zijn. Morgen is er een nieuwe dag.

Music please!

Gepikt van Samaja.

Something to wear: Itsy bitsy teeny winnie yellow polka dots bikini – Brian Hyland, omdat ik dit als kind zo’n vrolijk nummer vond, en hey, nu nog steeds eigenlijk!

Something to drink: Whiskey in the Jar – Metallica

A place: Barcelona – Freddie Mercury & Montserrat Caballé en Big in Japan – Alphaville

A food: Chop Suey! – System Of A Down

An animal: Eye Of The Tiger – Survivor en Cats In The Cradle – Ugly Kid Joe

A number: One – Metallica en Seven Nation Army – The White Stripes en Summer Of ’69 – Bryan Adams en 99 Luftballons – NENA

A color: Black – Pearl Jam en Back to Black – Amy Winehouse en Black Betty – Ram Jam en Paint It, Black – The Rolling Stones en Fade to Black – Metallica

A girl’s name: Diane – Therapy? (helaas, de gecensureerde versie) en Roxanne – The Police en Delilah – Tom Jones en Angie – The Rolling Stones en Sweet Caroline – Neil Diamond

A boy’s name: Hey Jude – The Beatles en Fernando – ABBA en Jeremy – Pearl Jam en Vincent – Don McLean

A profession: The boxer – Simon and Garfunkel

Day of the Week: Sunday Bloody Sunday – U2 en Manic Monday – The Bangles en Friday I’m In Love – The Cure

Sonnenberg in Luzern – 26 juli 2019

Onze laatste dag in Luzern. Amai, die vakantie is ook weer voorbij gevlogen. Ik vond Luzern alleszins zeker de moeite van het bezoek waard. Alweer een Zwitserse parel ontdekt.

We ontbijten op het gemak, maken onze valiezen en laten die vervolgens achter bij het onthaal. We hebben geen grootste plannen voor vandaag. Langs de Reuss wandelen we naar de Gütschbahn, een tandrandbaan die ons naar Schlosshotel Gütsch brengt. Vandaar hebben we alweer een prachtig uitzicht over Luzern.

Vanaf het hotel maken we een mooie wandeling in de groene long van Luzern. Bij Gasthof Schwyzerhüsli lassen we een kleine drankpauze in. Bij deze temperaturen moet een mens gehydrateerd blijven, nietwaar? Al zijn alcoholhoudende dranken op dat vlak wellicht niet de beste keuze, mijn prosecco en het biertje van mijn vriend smaakten.

Vervolgens wandelen we verder naar de Sonnenberg. Het uitzicht is mooi, maar het is zo mogelijk nog warmer dan de voorbije dagen. We zweten wat af. Na een tijdje gewandeld te hebben dalen we de Sonnenberg opnieuw af via de blauwe Sonnenbergbahn.

We nemen de moedige beslissing om het openbaar vervoer verder links te laten liggen en te voet naar Luzern terug te keren. We wandelen tussen de wijngaarden. Doordat we voornamelijk de gewone, verharde wegen volgen, waar tussen de huizen weinig schaduw is, loopt het zweet langs onze rug. Maar we zetten dapper voort. We zien ons doel immers liggen in de verte.

De wandeling blijkt toch steviger dan eerst gedacht, maar zo hebben we wel een reden om een milkshake te drinken bij Amore Mio. Helaas, de uitbater is erg onvriendelijk en de milkshake trekt op niks. Een Italiaanse gelatozaak onwaardig. We voelen ons dik in het zak gezet.

Tijd om onze voeten in het water te steken. We kunnen elk beetje afkoeling goed gebruiken. Het terras van Opus blijkt een ideale plek om een glas wijn te drinken. De keuze op de kaart is fenomenaal. Ik drink er een heerlijk glas prosecco en een werkelijk uitstekende rosé. Een aanrader.

Voor het avondmaal keren we terug naar het hotel. Een simpele vegan bowl bij Dean & David is ideaal op zo’n warme dag. En daarmee zit onze vakantie er dus officieel op. We gaan met onze valiezen naar het station en zoeken een wagon met airco uit voor de terugrit naar Genève. De trein rijdt rechtstreeks naar Genève, dus we kunnen op het gemak blijven zitten. Na een zeer comfortabele rit komen we in Genève aan. Vanaf het station gaan we te voet naar het appartement van mijn vriend en zijn nét op tijd binnen voor de regen losbarst. Een welgekomen bui na een hittegolf.

Blij dat ik deze vakantie de gelegenheid had om Zwitserland wat beter te leren kennen.

Petanque, fotozoektocht en Italiaans buffet

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals, goed voorzien van mondmaskers, want de berichtgeving uit de provincie Antwerpen is alles behalve positief te noemen. In Herentals sprongen we om een blue bike en een kwartier later reden we de oprit van zijn ouderlijk huis op voor de eerste familiebijeenkomst van het jaar. Damn you, corona!

We gaven alle aanwezigen braaf een ellenboogje, maar al snel zaten we allemaal rond dezelfde tafel brood en beleg aan mekaar door te geven. Onze bubbel werd meteen uitgebreid met zes extra volwassenen, gelukkig zijn de kinderen allemaal jonger dan twaalf jaar.

Na de lunch wandelden we richting de petanque club, waar we de meest langdradige uitleg ooit kregen over wat in mijn ogen amper een sport genoemd kan worden. Enfin ja, over kleur en smaak valt uiteraard niet te twisten. En de eerste drie partijtjes vond ik nog wel leuk, maar daarna begon het echt te eentonig te worden voor mij. Aan de twee begeleiders zal het nochtans niet gelegen hebben, want die deden hun uiterste best om hun enthousiamse over te brengen.

Conclusie: een uurtje was ok geweest, anderhalf uur was echt te lang.

Na die sportieve inspanning stond er een fotozoektocht op het programma. De ouders van mijn vriend hadden zelf een zoektocht in mekaar gebokst met een hoop foto’s die ze eigenhandig gemaakt hadden. Chapeau, want dat moet een heel werk zijn geweest. We deden ons best om pijlen, beertjes, reuzepaddenstoelen, boomstronken, kapelletjes en andere objecten te identificeren. Onderweg beklommen we de toeristentoren van Herentals en bewonderden het uitzicht.

Van wandelen krijgt een mens honger, maar we konden toch niet aan het avondmaal beginnen zonder een aperitiefje, nietwaar? Ik had wat flessen champagne meegebracht om te trakteren voor mijn bevordering. Altijd fijn om successen te kunnen delen. Grappig: als inleiding op mijn traktatie had ik gezegd dat ik nu een trapje hoger klom in de hiërarchie, waar het middelste nichtje van mijn vriend prompt ‘een trapje hoger in de therapie’ van maakte. Misschien heeft ze wel gelijk!

Ik kreeg ook nog een mooi portret van één van de nichtjes van mijn vriend. De gelijkenis is sprekend!

Voor het feestelijk avondmaal hadden de ouders van mijn vriend een Italiaans buffet voorzien met allerlei verschillende soorten pasta. Waar ik vroeger een grote pastaliefhebber was, vind ik pasta tegenwoordig vaak te zwaar. En ja, het was lekker, maar amai, zo’n stevige sauzen die als een blok op je maag blijven liggen… Gelukkig was de rosé licht. 😉

Extra punten voor de heerlijke chocomousse als dessert:

Na afscheid van alle aanwezigen genomen te hebben, fietsten mijn vriend en ik terug naar het station van Herentals. Onzeker wanneer we zijn familie opnieuw zullen zien, want we gaan er allebei vanuit dat de nationale veiligheidsraad de maatregelen om het coronavirus in te dijken ongetwijfeld zal verstrengen.

Whisky and Indian Food

Vrijdagavond hadden mijn vriend en ik onze kameraad uitgenodigd om samen Indisch te eten en vervolgens te genieten van een paar whisky-proevertjes. Ik ontsmette opnieuw alle contactoppervlakten en we zetten het schuifraam naar ons balkon wagenwijd open. Kwestie van onze gast veilig te kunnen ontvangen.

Ik had een mooie selectie aan Indische gerechten besteld bij New Holy Cow: mushroom curry, chana bhaji, scampi jalfrezi, chicken tikka massala, lamb curry madras, okra en wat raita om te blussen indien nodig. Helaas, de gerechten waren lekker, maar niet echt fotogeniek. De curries en bijgerehten hadden allemaal min of meer dezelfde kleur. Dus jullie moeten me maar op mijn woord geloven dat het lekker was.

Ook lekker: het flesje rode wijn dat onze kameraad had meegenomen:

En het dessertje: heerlijke chocolaatjes van Bittersweet. Ideaal te combineren met een glas whisky.

De dagen voor de komst van onze kameraad hadden we snel de onderstaande escape puzzel (puzzel nummer zeven!) in mekaar gepuzzeld. Slechts 759 stukjes, een fluitje van een cent voor doorwinterde puzzelaars zoals mijn vriend en mezelf. Aan de raadsels waren we nog niet begonnen, maar aangezien onze kameraad bekend staat om zijn wiskundig vernuft, leek ons dit wel een kolfje naar zijn hand.

Het oplossen van de raadsels verstopt in de puzzel bleek alleszins lastiger dan gedacht, ofwel zochten wij het gewoon té ver. Zonder de hints denk ik alvast niet dat we het gehaald zouden hebben. Al vermoed ik dat wanneer je één zo’n puzzel opgelost hebt, andere exemplaren volgens een gelijkaardig stramien te kraken vallen.

Whisky die het meest in de smaak viel deze avond: de Nikka Coffey Malt.

Samouraï lunch

Erg genoten van de laatste Brusselse lunch voor mijn verlof, samen met mijn collega-teamverantwoordelijke. Het was de eerste keer dat we met ons tweetjes gingen lunchen en ik heb veel bijgeleerd over de taken en medewerkers van haar team. Heel verrijkend. Ik wil me namelijk zo goed mogelijk voorbereiden op mijn nieuwe functie, zodat ik vanaf 1 januari goed uit de startblokken kan schieten.

Kamppost!

Het zijn toch schatjes, die nichtjes van mijn vriend.

Het uitzicht bij De Stordeur

Nog vier nachtjes slapen en mijn vriend en ik vertrekken op reis. Enfin ja, ik durf het nog niet te luidop zeggen, want voor je het weet sluit Frankrijk de grenzen met België of zo en komt er niets in huis van al die fijne plannen. Mijn vriend en ik hebben er nochtans allebei nood aan om er eventjes tussenuit te zijn. Leuven en omgeving hebben we ondertussen al wel gezien en onszelf kennende is het moeilijk om van het werk los te komen als die werklaptop binnen bereik ligt. Voor je het goed en wel beseft, ben je weer mails aan het beantwoorden. Maar goed, voorlopig ziet het ernaar uit dat we maandag kunnen vertrekken zoals gepland.

Omdat we potgrond en een druppelsysteem nodig hebben voor onze plantjes fietsen we naar de AVEVE aan het kanaal. Een goed excuus om het terras van De Stordeur eens uit te proberen. Tijdens onze fietstochtjes zijn we hier zo vaak gepasseerd dat onze nieuwsgierigheid gewekt is. Benieuwd naar het uitzicht vanaf het terras!

Het uitzicht is inderdaad de moeite, maar jammer genoeg kan je daar alleen maar van genieten als je zit aan een tafeltje vlakbij de glazen wand die uitkijkt op het kanaal. De andere tafels hebben eerder een beperkt uitzicht, maar het is er wel gezellig zitten en het eten is zeer lekker. Applaus voor een klassieke tomaat garnaal mét volledig uitgeholde en gepelde tomaat. Zo hoort dat! De salade Niçoise van mijn vriend zag er trouwens ook geweldig uit.

Umamido lunch!

Deze middag afgesproken om te lunchen met Goofball. Het was nog even spannend of de lunch al dan niet zou kunnen doorgaan, want de dag voordien had Goofball haar wijsheidstand laten trekken. Gelukkig ze was heel snel gerecupereerd en viel de pijn goed mee. Enige voorwaarde die ze stelde aan een lunchplek: het eten moest makkelijk te kauwen zijn. En wat is er makkelijker te kauwen dan een lekker noedelsoepje?

We hadden om 11.45u afgesproken bij Umamido in de Tiensestraat. Ik was een beetje vroeger dan Goofball op de afspraak en had voor ons al een tafeltje gereserveerd op het terras. Dit tot grote schrik van de dienster, want ojee, het restaurant ging pas open om 12u en ik mocht nog niet gaan zitten, want de tafels waren nog niet coronaproof gemaakt en ik had nog geen handgel gekregen en seffens stond de politie hier en grote paniek. Ik ben dan maar opgestaan en aan de overkant van de straat gaan wachten, kwestie van het meisje geen hartinfarct te bezorgen.

Maar eerlijk, als je restaurant opent om 12u vind ik wel dat je tafels gekuist mogen zijn om 11.45u. En zet gewoon aan de ingang van je terras een bus met handgel, voorzien van een bord met “handgel verplicht” en klaar is kees. Enfin ja, het is niet makkelijk voor mensen die in de horeca werken, ik besef het, maar het is de eerste keer dat ik met iemand geconfronteerd werd die zo paniekerig reageerde. Ik voelde me echt niet welkom.

Gelukkig was dit kleine incident snel vergeten toen Goofball en ik samen noedels zaten te slurpen, mijmerend over deze a-typische zomer en aangepaste vakantieplannen.

Bij het teruglopen naar mijn fiets die onder het Rector De Somerplein stond, kon ik het niet laten nog een paar kiekjes te nemen van het prachtige hart van Leuven.

Inclusief take-away.com koeriers, anders klopt het plaatje niet, he.

Fonske blijft er stoïcijns bij.

Geglaceerde kalkoen met bloemkoolcouscous, appel en avocado

Na een vrij rustig dagje op kantoor in Brussel. Tijdens mijn middagpauze even binnen gesprongen bij Neuhaus en een lekker cadeautje gekregen ter ere van onze nationale feestdag!

‘s Avonds genoten mijn vriend en ik van het beste foodbag recept van de week: geglaceerde kalkoen met bloemkoolcouscous, appel en avocado. Zo lekker dat de kleine misstap met de pladijs met botersaus en prei-mosterdstamppot al snel vergeven was.

Yet Another Blog

Life on my side