Président Drumpf

Un nanti a trouvé sa route dans la Maison Blanche.
Son adversaire est tombée sur un manche.
Maintenant, il sert la main avec pas mal de confidence.
Conquérir des femmes est une vraie évidence.

Le républicain est très entreprenant.
Il va construire un gros mur sans d’argent.
Il a le courage de réduire la sécurité sociale.
Retirer des accords, c’est son cheval.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

Cent quarante caractères pour exprimer
Ses politiques les plus estimés,
Véritable poésie du bout des doigts,
Tout l’monde fasciné par sa brièveté.

Expert des relations extérieures,
Putin et lui, alliés pour la vie,
Le paix au Moyen-Orient juste au coin d’la rue,
Le terrorisme va bientôt être combattu.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

Savez-vous deviner qui je suis?

Bon, pour vous dire la vérité, ma vie n’est pas très intéressante. ça m’embête que je n’aie pas l’occasion de voir plus du monde. Mais bon, je suis quand-même convaincu que la famille où j’habite apprécie mon travail. Ils me consultent surtout quand ils ont soif ou faim.

Je connais la boisson favorite de toute la famille! Parfois je me sens un peu vide, mais heureusement ce sentiment passe vite. L’été est ma saison préférée, parceque je peux offrir des rafraîchissements à tout le monde.

Pendant tout l’année j’assure la qualité de la nourriture de la famille et en échange la famille me nettoye deux fois par an. Je trouve ça très gentil!

Uitstapje naar Luik met de Franse les

Deze zaterdag stond er een (niet verplichte) uitstap naar Luik op het programma. Aangezien ik deze twee weken zomercursus wil gebruiken om mijn Frans zo snel mogelijk terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen, kon ik deze uitstap moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Daarnaast was het al geleden van het middelbaar dat ik Luik nog eens bezocht. Al dan niet gewilde uitstapjes naar Liège-Guillemins buiten beschouwing gelaten. In mijn hoofd zweefde nog ergens een vaag beeld van een stad aan een stroom, een zeer mooie doopvont, smalle straatjes en heel veel trappen.

Dat beeld bleek nog min of meer accuraat te zijn, al moet ik zeggen dat het beeld in mijn hoofd veel grauwer was dan de realiteit. Ik vermoed dat er de voorbije jaren heel wat investeringen gedaan zijn om van Luik een aangenamere plek te maken. Ik was alleszins aangenaam verrast.

Na een busrit van ongeveer een uur, waarin ik gezellig babbelde met een klasgenootje, stond eerst een wandeling met gids op het programma. De gids nam ons mee op een boeiende en gevarieerde tocht door Luik en mixte geschiedenis met archeologie en andere fijne weetjes. De gids deed extra moeite om zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk te praten, waardoor het voor mij soms een beetje te traag ging. Maar in onze groep zaten ook leerlingen van een lager niveau, dus fijn dat iedereen kon volgen.

‘s Middags gingen we lunchen bij A Pilori. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar wat kan een mens verwachten voor de prijs van 15 euro (inclusief een glas warme witte wijn)? Hoe ouder ik word, hoe meer de combinatie van pasta en room mij trouwens begint tegen te steken.

IMG_4970[1]

Na de lunch splitste onze groep op. Eén groep zou een bezoek brengen aan de Curtius brouwerij, een tweede groep zou een korte wandeling maken en de echt stoere mensen zouden een lange wandeling maken. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde. 😉

Die lange wandeling bleek trouwens helemaal niet zo lang te zijn. Het moeilijkste gedeelte was de beklimming van trappen van de Montagne de Bueren in het begin, daarna kwamen we (met wat verloren lopen, onze gids kon niet zo goed kaart lezen) terecht in een bijzonder verrassend stukje Luik: Favechamps, een stukje platteland in de stad, met een boomgaard en grazende koeien. Echt heel bijzonder.

Twintig minuten voor vier waren we terug op de plek van afspraak. Aangezien de bus die ons terug zou brengen naar Leuven pas om vier uur vertrok, hadden we nog net genoeg tijd om in een galerie vlakbij een Australian Ice Cream te gaan kopen en op te smikkelen. Een smakelijk einde van een fijne dag.

Tijdens de busrit naar huis zag ik veel knikkebollende hoofden, maar zelf voelde ik me verrassend fit en wakker. De herontdekking van Luik had me duidelijk wat extra energie gegeven.

Wonder Woman

Na een vermoeiende cursusweek Frans had ik vanavond zin om naar de film te gaan. Ik kocht me een kaartje en een uurtje later zat in onderuitgezakt in de zetels van de Kinepolis. Wonder Woman was een film die al lang op mijn lijstje stond. Films waarin vrouwelijke superhelden de wereld redden komen nu eenmaal niet zo vaak voor en aangezien Wonder Woman al een tijd speelde, vreesde ik dat ik er snel bij moest zijn, wilde ik hem nog op groot scherm zien. Te oordelen aan het zeer beperkt aantal mensen in de zaal, was ik er inderdaad maar nét op tijd bij.

En oh boy, die beslissing heb ik me niet beklaagd. Wat een geweldige film! Wat een fantastische heldin! De interactie met de mannelijke love interest is heel geloofwaardig gebracht en de keuze om de film te laten afspelen tijdens de Eerste Wereldoorlog kon eveneens op mijn goedkeuring rekenen. Ik heb echt genoten van begin tot einde. Een film die alle meisjes ter wereld zouden moeten zien om te beseffen dat ze geen prins nodig hebben om hen te redden, ze zijn perfect in staat om dat zelf te doen! Alleen tijdens de grote finale trok ik heel even een wenkbrauw op, wetende dat de film eindigt om een moment dat WOII al om de hoek gluurt.

PS: Fantastisch dat de filmmakers de moeite deden om een paar acteurs Vlaams te laten spreken (de film speelt zich gedeeltelijk af aan het IJzerfront), maar hadden ze daar beter geen acteurs voor gecast met Nederlands als moedertaal? Het dikke accent deed pijn aan mijn oren.

Europeade in Genève

Vandaag moesten we een presentatie geven in de Franse les (voor wie het nog niet wist, ik volg momenteel twee weken een zomercursus aan het CLT). De opdracht bestond erin in groepjes van drie een project uit te werken dat moest plaatsvinden in een bepaalde stad. Een beetje geïnspireerd op de kandidaatstelling van steden voor het organiseren van de Olympische spelen of de Wereldexpo. De groepjes werden willekeurig ingedeeld door het uitdelen van briefjes met de naam van een land erop. De stad waar het event zou plaatsvinden, mochten we zelf bepalen.

En jawel, het toeval zorgde ervoor dat ik het briefje ‘Suisse’ trok. De keuze voor Genève was bijgevolg een no-brainer. Het project dat we uitwerkten was een soort Olympiade voor de grote Europese talen Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans. Een Europeade, dus. Ik was zelf niet echt overtuigd van het project (een beetje saai, naar mijn mening), maar bij gebrek aan inspiratie en niet veel zin om mijn vermoeide hersencellen in gang te zetten, sloot ik me aan bij dit voorstel. Uiteraard haalde onze presentatie het niet. Daarvoor was het te weinig sprankelend. Gent won overtuigend met het projectvoorstel voor de organisatie van een Groene Week (mét Elon Musk!).

Maar toch: een bijzonder grappige toevalligheid.

Stressmoment

Laat me deze post beginnen met toe te geven dat ik gisterenavond te laat ben gaan slapen, wat, in combinatie met de geconsumeerde alcohol, ervoor zorgde dat ik me deze ochtend niet zo fris voelde. Ik momenteel ook erg uit naar een moment dat ik wat kan bekomen van de stresserende laatste weken op het werk. Helaas is een cursus Frans volgen in combinatie met de afhandeling van een hele hoop praktische zaken voor de verhuis naar Genève wellicht niet de beste remedie. Zeker niet als je weet dat ik al twee middagpauzes na mekaar in een rotvaart terug gefietst ben naar ons appartement. Gisteren om de fotograaf van de makelaar binnen te laten die ons appartement op een zo aantrekkelijk mogelijke manier in beeld heeft gebracht en vandaag omdat ik met enkele mensen van GIFT Leuven had afgesproken om wat spullen te komen ophalen.

‘k Was dus al niet helemaal in mijn goeie doen en toen ik in de les om 11.50u een berichtje kreeg dat er al iemand voor de deur van ons appartement stond, was ik daar niet zo blij mee. De persoon in kwestie had gezegd dat ze om 12.30u zou langskomen en ik had aangegeven dat ik ‘s middags maar beperkt thuis zou zijn. Ik laat dus via facebook messenger weten dat ik pas ten vroegste rond 12.15u op het appartement kan zijn en spring na de les in zeven haasten op mijn fiets. Gelukkig was het geen probleem voor die dame om nog eens een twee keer langs te komen.

Natuurlijk zat ik nog op het toilet toen de bel ging. Snel mijn kledij gefatsoeneerd en geïnformeerd wat de persoon in kwestie kwam ophalen (kwestie van zeker te zijn dat ik het juiste mee zou geven). Blij dat ik van mijn collectie glazen pottekes vanaf geraakt was, griste ik de sleutel van de tafel en liep de trap naar beneden om mijn rinkelend cadeau te overhandigen.

Helaas, op terugweg naar boven stelde ik vast dat ik in mijn haast de sleutel van mijn fiets van de tafel had gegrist en niet die van de deur van het appartement. Nu moeten jullie weten dat er een veiligheidsdeur in ons appartement staat. Heel goed om je te beschermen tegen inbrekers, maar een merde als je jezelf hebt buiten gesloten. In mijn hoofd begon ik al allerlei scenario’s te overlopen om binnen te geraken. Ik zag me in een flits via het balkon achteraan het terras op klimmen. Maar wat dan verder? Enkel het kleine raampje stond open en dat is vanaf het terras niet bepaald makkelijk te bereiken. Met alleen een fietssleutel in de hand springt een mens helaas niet ver. Al de rest van mijn spullen (iphone, portemonnée) lagen nog op het appartement. En eigenlijk werd ik over een dik uur alweer op het CLT verwacht. Het meest voor de hand liggende scenario was naar de makelaar in Heverlee fietsen die de voorbije zaterdag een reservesleutel van ons ontving.

Maar kijk, het geluk was aan mijn kant: in mijn haast had ik de deur van ons appartement niet achter me dicht getrokken en kon ik dus gewoon via de openstaande deur binnen wandelen. Ik moet jullie niet vertellen dat ik een gigantische zucht van verlichting geslaakt heb, zeker?

Nochtans ben ik sinds mijn vriend naar Genève vertrokken is extra voorzichtig als ik de deur van ons appartement achter me dichttrek. Buiten gesloten worden, is nu zowat mijn grootste angst. En even zag ik die angst bewaarheid worden. Wat zeggen ze ook alweer? Haast en spoed is zelden goed?

Cozy afternoon tea party

De dag na ons Grote Afscheidsfeest waren we uitgenodigd op een cozy afternoon tea party ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de moeder van mijn favoriete Chicago-inwoner. Normaal gezien nemen mijn vriend geen afspraken aan The Day After, maar aangezien ik N, de moeder van onze vriend, zo’n geweldig toffe madam vind, zag ik het helemaal zitten om in de namiddag naar een gezellig feestje af te zakken.

Gelukkig viel de kater de dag nadien heel erg mee. Zowel mijn vriend en ik waren erg moe, maar verder voelden we ons eigenlijk prima. Ik verwachtte van het verjaardagsfeestje een informele bijeenkomst in de tuin met wat thee, koekjes en taart. Boy, was i wrong! Er ging al een klein belletje branden toen aan de inkom een groene loper uitgerold lag en grote ballonnen in roze en wit de inrit opfleurden. We werden welkom geheten door een vriendelijke jongedame die onze jassen, tassen en geschenken in ontvangst nam. Opeen voelde ik me een beetje onnozel met mijn haastig mee gegrist flesje champagne. Al een geluk dat we de fles in een feestelijk zakje hadden gestoken. Uiteraard stond er helemaal nergens onze naam op, maar de jongedame verzekerde ons dat ze onze naam op het geschenk zou schrijven.

We liepen verder en werden zowaar onthaald op rustgevende klassieke muziek, live gebracht door een violiste en een celliste. De tafels waren prachtig versierd met geborduurde tafelkleedjes en bloemstukjes van échte rozen. We feliciteerden uitgebreid de jarige, die er stralend bij liep. Ze kon gerust voor tien jaar jonger doorgaan. Toen ik zag hoe feestelijk al de andere gasten uitgedost waren, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik uit gemakzucht mijn favoriete havaianas had aangetrokken. Al een geluk dat deze zilverkleurig zijn en afgewerkt met een steentje, zodat ze nog enigszins een feestelijke uitstraling hebben. Wat niet wegneemt dat mijn vriend en ik ons verschrikkelijk underdressed voelden. En dat overkomt mij werkelijk uiterst zelden.

Zo’n schitterend feest dat vraagt natuurlijk om champagne. En alhoewel ik de dag voordien al meer dan genoeg alcohol verzet had, kon ik het niet laten een glaasje (of twee) te drinken. Daarnaast werden we in de watten gelegd met hapjes geïnspireerd op de Engelse high tea. Hét hoogtepunt van het feest moest echter nog komen: de witroze taart in drie verdiepingen, waarvan N de kaarsjes uitblies samen met haar oudste kleinkind. Echt een prachtig moment.

En laten we dan vooral de professionele fotograaf niet vergeten, die zowaar zijn drone bovenhaalde om luchtfoto’s te maken van het feest. Alleszins inspiratie genoeg opgedaan voor mijn eigen zestigste verjaardag (die uiteraard nog veertig jaar in de toekomst ligt). 😉

Het Grote Afscheidsfeest

Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden Dries en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉

In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.

Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?

Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!

Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉

Mission Vantage B2.2: success!

Vandaag startte ik met mijn twee weken durende zomercursus Frans aan het CLT. Op voorhand had ik een test moeten afleggen om te bepalen wat mijn niveau was. Ik was zeer blij dat ik meteen in de hoogste groep terecht kwam. Uiteindelijk heb ik mijn Frans jaren aan een stuk verwaarloosd en werd ik slechts zeer sporadisch aan deze taal blootgesteld. Met dank aan mijn leerkracht Frans, ongetwijfeld, die de grammatica en de woordenschat er bijzonder goed heeft in gedrild. Er is een reden waarom ik vriendjes ben met de man op facebook. 😉

Deze ochtend werden dan onze mondelinge en schriftelijke vaardigheden getest. Na die testen mochten we naar huis en om 12.15u werden dan de definitieve groepsindelingen bekend gemaakt. Ik heb gisterenavond nog een halfslachtige poging gedaan om wat grammatica te herhalen, maar veel verder dan een paarwerkwoordsvormen ben ik niet geraakt. (Al heb ik de vorige week wel de moeite gedaan om een paar Franstalige podcasts te downloaden.) Ik was dus behoorlijk onzeker over mijn kennis. Gelukkig vielen die testjes veel beter mee dan verwacht en vond ik ergens in mijn achterhoofd nog wat lang vergeten woordenschat terug. En jawel, tot mijn vreugde mocht ik in de hoogste groep (Vantage B2.2) blijven.

De hoeveelheid stof op mijn Frans blijkt trouwens nog gigantisch mee te vallen, want tijdens de eerste serieuze les deze namiddag vond ik dat het tempo eerder aan de lage kant lang. En blijkt dat mijn passieve woordenschat en pak groter is dan die van het merendeel van mijn medestudenten. Zal wel te maken hebben met al die jaren Spaans studeren. 😉

Lucky number 25

Goed, ik zal maar met de deur in huis vallen: na mijn allerlaatste werkdag bracht ik de avond door samen met een collega in het Grand Casino Brussels VIAGE. Niet echt mijn idee, want mijn eerste bezoek aan een casino was zó tegen gevallen dat ik daarna nooit meer een voet in een dergelijk établissement gezet heb. Maar goed, ik had mijn collega beloofd voor een laatste keer samen op stap te gaan en hij had voorgesteld om naar Viage te gaan. En omdat ik ervan overtuigd ben dat een mens soms zijn grenzen moet verleggen (en in fonteinen moet springen), zei ik ja op zijn voorstel. Deels over de streep gehaald met de belofte aan gratis pannenkoeken en hapjes ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag.

Nadat we onze jassen en rugzakken bij de vestiaire hadden achter gelaten, kocht ik me voor tien euro een lidkaart en trad ik binnen in het oord des verderfs! De (opgewarmde) pannenkoek viel wat tegen, maar ik nam me voor er het beste van te maken tijdens mijn allerlaatste avondje Brussel. Het gratis welkomstdrankje en het fijne gezelschap van mijn collega maakten alvast veel goed. Dat de Franse hapjes geserveerd zouden worden op enkele feestelijk uitgedoste dames, dát had ik alvast niet zien aankomen. Ik had wel wat te doen met de twee meisjes die zich met hun lading hapjes doorheen het publiek van de Viage moesten manoeuvreren op torenhoge naaldhakken. Mochten jullie dit ooit lezen dames: mijn diepste respect dat jullie steeds bleven glimlachen.

Nu moet ik eerlijk zijn dat ik het zicht van al die mensen aan slotmachines een beetje zielig vond. Dat mensen kunnen opgaan in spellen zoals poker en roulette, kan ik goed begrijpen, maar zo’n slotmachine, dat is toch maar een saai iets? Hoe kan je daar nu in opgaan? Enfin, mijn collega wilde graag een gokje wagen aan zo’n ding. Helaas lukte het ons niet om te ontcijferen welke combinatie je nu net moest hebben om te winnen, maar goed, voor een paar cent per inzet, kan een mens niet klagen. Ik was alleszins snel uitgekeken op de Miss Kitty Slot Machine.

Daarna probeerden we ons geluk uit op de roulette. We speelden een paar keer op getallenreeksen, maar toen besloot ik eens zot te doen en in te zetten op één getal: 25. En jawel, zoals de titel al verklapt: we hadden prijs. In één klap veertig euro rijker. Niet slecht als je weet dat we de avond begonnen waren met een budget van twintig euro. We waagden ons nog aan één (verliezend) spelletje en besloten daarna eieren voor ons geld te kiezen en onze winst te gaan opeten in restaurant Saffron. Het eten (een wontonsoepje en een zeebrasem) was eerlijk waar, heel lekker. Een aangename verrassing voor mij alleszins en het kader waarin we aten, kon je, ondanks de neonlichten, bijna gezellig noemen.

wonton soep

zeebrasem

Daarna beperkten we ons tot een paar drankjes aan de bar om te vieren dat we onze winst ondertussen al ruimschoots opgegeten en -gedronken hadden. Waarna we (ik een beetje waggelend) naar het station terugkeerden, om aldaar vast te stellen dat mijn trein afgeschaft was, waardoor mijn collega en ik wel genoodzaakt waren er nog eentje te gaan drinken bij Brasserie 28, vertrouwde stek bij openbaarvervoercalamiteiten.

Yet Another Blog

Life on my side