Het lijkt nog niet zo lang geleden dat ik popelend van verwachting met mijn Eudora diskette naar de pc-klassen trok om mijn e-mail te checken. Soms had ik zelfs wel vijf e-mails! Ellenlange berichten stuurden we naar elkaar of korte kattenbelletjes met grappige insiders die alleen wij begrepen. Wat een geweldige ontdekkingstocht was dat toen. Aarzelend zette ik mijn eerste stapjes in ASCII-art. Het toen nog opkomende internet, die magische onbekende wereld van melk en honing, fascineerde mij enorm.
Het contrast met mijn uitpuilende inbox van vandaag kan amper groter zijn. De magie is al lang verdwenen en e-mailen is een regelrechte sleur geworden. Een steile berg die dagelijks beklommen moet worden, een straatje zonder einde, inbox zero een utopie.
Hoe graag zou ik die lang vervlogen tijden nog eens herbeleven.
Meer dan een jaar beleden kreeg ik een Cadeauboxbon ‘Gastronomisch genieten’ van mijn collega’s. Goed voor een diner for two in een restaurant naar keuze. Dus prikten we een datum die voor ons beiden paste en reserveerde ik een tafeltje, ettelijke maanden geleden al (oktober om precies te zijn).
Vandaag was het dan eindelijk zover. We trokken richting Tienen voor ongetwijfeld een fijne avond in restaurant Fidalgo. Al een geluk dat de sneeuw ondertussen helemaal gesmolten was en de temperaturen boven het vriespunt bleven, want wij hebben geen winterbanden (moeten we bij het volgende leasingcontract echt wel rechtzetten). Stipt om 19u arriveerden we bij het restaurant.
We werden vriendelijk welkom geheten, overhandigden onze bon en gaven onze naam op. De vriendelijke dame aan het onthaal vond echter onze reservatie niet terug (en ‘t is niet dat het hier om een gigantisch groot restaurant gaat). Ook niet onder de naam van mijn vriend. Gelukkig had ik via e-mail gereserveerd en kon ik een kleine zoektocht later de bevestiging van onze reservatie via e-mail tonen. De dame in kwestie was oprecht ontdaan, want het restaurant was volgeboekt en een diner duurt een ganse avond. Later op de avond terugkeren was dus geen optie.
Na een lange discussie met de chefkok in de keuken (die onze reservatie genoteerd had), bleek onze reservatie op 31 januari te staan ipv op 24 januari. Nu is 31 januari een datum die volstrekt niet past voor ons, dus volgende week terugkomen was geen optie. Al een geluk dat we nog aan het twijfelen waren in welk restaurant we de verjaardag van mijn vriend zouden vieren en ik nog niets vastgelegd had. Dat is bij deze ook geregeld. 28 februari, it is!
Wel jammer dat we helemaal voor niets naar Tienen en terug gereden zijn. Benieuwd wat het restaurant ons zal aanbieden ter compensatie…
En zo eindigden we onze avond onverwacht met afhaal-Thais en een paar serietjes. Niet bepaald wat we in gedachten hadden, maar ook gezellig.
Deze middag ging ik tijdens de lunchpauze samen met drie dappere collega’s naar een activiteit georganiseerd door deBuren. Het thema was een hot topic: kan het eten van insecten een oplossing zijn voor het mondiale voedselprobleem? Ik ben alvast overtuigd. Die kleine beestjes zitten tsjokvol proteïne, zijn gemakkelijk te kweken en veel minder belastend voor het milieu dan zoogdieren.
Leuk extraatje: terwijl we naar de documentaire van Stefan Gates keken, kregen we insectenburgers te eten. Voor mij was het niet bepaald de eerste keer dat ik insecten at, dus echt speciaal vond ik die paar wasmotlarven en sprinkhanen verstopt tussen wat groenten niet. Mijn collega’s daarentegen moesten wat meer moeite doen om hun afkeer te overwinnen, maar iedereen heeft alles opgegeten! Zelfs de buglolly, waarin de wormen toch nét iets prominenter aanwezig waren.
Alweer een culinaire ervaring rijker. Zeker voor herhaling vatbaar!
Wasmotlarven:
Krekels:
En als dessert een buglolly van chocoladegebak met buffalowormen:
Ik woon echt dolgraag in ons appartementsgebouw. Goed gelegen, dicht bij de stad, vlakbij het station, mooi balkon, aangename leefruimte, net groot genoeg voor twee personen.
Alleen is er een factor die je zelf niet in de hand hebt: de buren. Zo is er één buurman die een wel erg doordringende lichaamsgeur heeft. We hebben al de ventilatieroosters die uitkomen op de gezamenlijke luchtkoker moeten dichtdoen om de geur buiten te houden. De walm die ons tegemoet komt als we in de lift stappen nadat hij die heeft gebruikt, is letterlijk adembenemend. Ik hou altijd mijn adem in als ik hem in de gang tegen kom.
Ik ben de geurtjes al te lijf gegaan met geurvreters in de gemeenschappelijke trappenhal, maar het blijft vechten tegen de bierkaai. Een moeilijk probleem waarvoor een oplossing niet direct voor de hand ligt. Dus hoop ik maar dat hij eens een keertje beslist om te verhuizen naar een andere locatie, zodat mijn reukorgaan niet meer met deze overlast geconfronteerd dient te worden.
Lekker ruikende buren, het is een zegen.
Plaatst al je eigen zorgen meteen in het juiste perspectief.
Deze nacht heb ik voor het eerst sinds we ons appartementje betrokken, aan de kant van de deur geslapen! De zaterdagnamiddag werd besteed aan een grondige schoonmaakbeurt van de slaapkamer en we maakten van de gelegenheid gebruik om de lattenbodems om te wisselen (we hebben elk een lattenbodem die afgesteld is om onze lichaamsvormen optimaal te ondersteunen). ‘t Was even wennen aan mijn nieuwe perspectief, maar ik kan alleen maar blij zijn dat mijn nachtelijke uitstapjes naar het toilet er nu een stuk korter op geworden zijn en ik niet meer in het donker per ongeluk tegen het bed kan lopen.
Nu nog een nieuwe inbouwkast om onze kleren in kwijt te geraken and we’re all set!
Achteraf bekeken voel ik me altijd zo belachelijk, want ja, het mondeling examen Spaans ging goed, dus neen, het was niet echt nodig om daar zo zenuwachtig voor te zijn. Per slot van rekening hangt er niets vanaf, van die examens. Wat doet het ertoe als ik eens wat minder scoor of zelfs een onvoldoende haal? Ik kan het jaar gewoon overdoen, geen haan die ernaar zal kraaien.
En toch, het zit blijkbaar heel erg diep in een mens ingebakken, die stress voor examens. Ik had het erover met enkele medestudenten terwijl we aan het wachten waren om ons mondeling examen af te leggen (met zo’n drie kwartier vertraging, ja, onze leerkracht is een échte Spaanse). Twee van die medestudenten zijn een getrouwd artsenkoppel met volwassen kinderen, beide in de vijftig en zelfs zij hebben nog last van examenstress. Zo erg zelfs dat één van de twee erover denkt om ermee te stoppen.
Behoorlijk absurd, maar blijkbaar niet veel aan te doen. Ik zal ermee moeten leren leven, want ditmaal heb ik me rotsvast voorgenomen om door te bijten en van Spaans de eerste taal te maken waarvan ik alle niveaus zal doorlopen hebben in het CLT. En daarna wil ik ofwel aan Duits beginnen ofwel Russisch terug oppikken. Dat zien we dan wel weer. Naar het schijnt is talen studeren een goeie stimulans voor je hersenen, dus ik doe verder tot ik een oud en verrimpeld mensje met een hoorapparaat ben. 
Dan denk ik: wie weet wat ik allemaal had kunnen bereiken in dit leven als ik maar harder gewerkt had, meer doorgebeten had, beter mijn best had gedaan, in plaats van voor de makkelijke route te kiezen. En dan neem ik mij voor er ditmaal écht voor te gaan en de inspanningen te leveren die bij mijn ambitie passen, to aim for the stars! Om vervolgens weer in het oude patroon te hervallen. Misschien kan ik gewoon niet beter? Frustrerend.
Het was mijn bedoeling om een stukje te schrijven over de tragische gebeurtenissen van de voorbije dagen, maar ondertussen ben ik zowat begraven geraakt onder een berg van opiniestukken. Opiniestukken met zoveel uiteenlopende meningen dat ik, naar mijn mening, niet meer veel zinnigs aan het debat toe te voegen heb.
Eén ding wil ik wel kwijt, laat ons hopen dat deze gebeurtenissen niet de aanleiding zullen vormen tot een soort Europese Patriot Act, want als onze eigen vrijheden en rechten opgeofferd worden in de strijd tegen het terrorisme, dan zijn de wijzelf de grootste verliezers.
Het was al eeuwen geleden dat ik nog eens achter de lens stond voor een heuse fotoshoot met modellen. Mijn collega’s hadden een gezamenlijke foto nodig van hun kersverse team, maar er was helaas geen budget voor een professionele fotograaf. Tja, ‘t is crisis, he.
Normaal gezien, zou ik voor zo’n opdracht zelf een factuur vragen, want ik schiet niet graag professionele fotografen onder hun duiven en ja, ik steek zelf best wel wat werk en energie in zo’n fotoshoot. Maar goed, mijn collega vroeg het zo lief en ik ben een watje, dus zei ik ja.
En ik moet zeggen, het was superplezant. Goeie modellen en een fijne omgeving om te fotograferen. En het resultaat mag er wezen (dankzij de uitstekende modellen, uiteraard). Hopelijk vinden mijn collega’s dat ook.
