Lunch bij Elisa by JAVA Coffee

Na onze goed gevulde zaterdag hielden mijn vriend en ik het rustig op deze stormachtige zondag (serieus, nog nooit zo vaak mijn terrasmeubilair moeten binnen zetten als dit jaar). We kozen voor een late lunch bij Elisa by JAVA Coffee, gelegen in een prachtige oranjerie die vroeger deel uitmaakte van het winkelpand van Bloemen Laenen. Ik ben geen koffiedrinker, maar had in mijn instagram feed al een paar keer foto’s van deze plek en het op het eerste gezicht heerlijke eten zien passeren. En ik ben altijd benieuwd om nieuwe eetgelegenheden te ontdekken!

Ik ging voor de shakshuka met balletjes, omdat dit mediterrane gerecht mij de vorige keer in het Chicago Café zo goed was bevallen. En ja, dit gerecht was een echte smaakbom. Heerlijk! Mijn vriend hield het bij een klassieke omelet met zalm, gevolgd door een boterham met mozzarella. Ook lekker natuurlijk! De huisgemaakte limonade en ice-tea doorstonden eveneens moeiteloos onze smaaktest. Omdat het allemaal zo lekker was trakteerde ik mezelf nog op een klein appeltaartje. Iets zuurzoets om mee af te sluiten.

Ik klaag altijd over het feit dat er op zondag weinig leuke zaken open zijn in Leuven, maar kijk, bij Elisa kan je zeven dagen op zeven binnen springen voor een drankje, wat gebak of een hartige boterham. En je kan er blijkbaar ook genieten van een authentieke high tea, als dat geen goede reden is om nog eens terug te gaan!

Romantisch diner bij Barba

Na onze portie schilderkunst in de namiddag, was het ‘s avonds tijd voor om onze culinaire horizonten te verbreden. Ik was bij het reserveren uit het oog verloren dat het Valentijn was, met als gevolg dat ik een stuk of zes Leuvense restaurants moest proberen alvorens ergens een tafeltje voor twee te kunnen bemachtigen. Gelukkig vond ik wel nog een plaatsje bij Barba, een restaurant waar mijn vriend nog niet geweest was.

Uiteraard startten we de maaltijd met een heerlijke cocktail: een white lady voor mijn vriend en een vanilla passion voor mezelf. Goed begonnen, is half gewonnen, nietwaar?

Cocktails met heerlijke hapjes:

Canneloni van gerookte kip, makreel, appelsien, roomkaas, dragon:

Coquille, zuurkool, zwarte pens, appel:

Millefeulle van vis, pickels, kikkererwten, winterpeen:

Vanille, hazelnoot, chocolade:

Ik ben elke keer weer gecharmeerd door de chefkok van Barba, die na het dessert persoonlijk komt vragen aan de klanten in het restaurant wat ze ervan vonden. Zeer sympathiek!

Voor het afzakkertje trokken we naar Café Caché, alwaar we naar goede gewoonte onze vrienden uit Piemonte troffen. En zo werd dat ene afzakkertje toch nét iets meer. 😉

Een surreële dialoog: Dalí & Magritte

Toegegeven, als de tentoonstelling Dalí & Magritte niet verlengd was, was ik er ongetwijfeld niet geraakt. Maar soms heeft een mens al eens een meevaller en dit was er zo eentje. Toen het bericht van de verlenging binnen liep, was ik er als de kippen bij om twee tickets te kopen voor het allerlaatste weekend van de tentoonstelling. Op de valreep, met andere woorden.

En ja, het was een beetje te druk om optimaal van de prachtige werken van Dalí en Magritte te kunnen genieten, maar met wat slim manoeuvreren, slaagden mijn vriend en ik er toch in om onze favoriete werken uitgebreid te bewonderen. Ook complimenten aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten die erin geslaagd zijn een zeer mooie bezoekersgids uit te werken met toegankelijke teksten over de werken van beide kunstenaars (de tikfouten zie ik graag door de vingers). Zeer fascinerend om de gelijkenissen, maar ook de verschillen te ontdekken in de werken van Dalí en Magritte. Een toptentoonstelling!

In het algemeen voelde ik me iets meer aangetrokken tot de werken van Magritte dan tot die van Dalí. De werken van Dalí zijn me een beetje te nachtmerrieachtig. De bekoring van Sint-Antonius is natuurlijk een absoluut topwerk, maar ik zou het liever niet in mijn living hangen. Geef mij dan maar dat lieflijk duifje van Magritte.

Een greep uit de werken die mij het meeste aanspraken:

La magie noire – Magritte:

Ontdekking – Magritte:

De geheimzinnige speler – Magritte:

De ontdekking van het vuur – Magritte:

Geboorte van vloeibare verlangens – Dalí:

Mierengezicht – Dalí:

Het woordgebruik – Magritte:

De ideeën van de acrobaat – Magritte:

Een paar met het hoofd vol wolken – Dalí:

De aanslag – Magritte:

De bekoring van Sint-Antonius – Dalí:

De annunciatie – Magritte:

Ouderdom, adolescentie, kindertijd (De drie levensfasen) – Dalí:

Portret van mevrouw Isabel Styler-Tas (Melancholie) – Magritte:

En het museumgebouw zelf mag er natuurlijk ook wel zijn. 😉

Als uitsmijter nog een werk van Panamarenko:

A Bright Brussels Valentine

Enorm genoten van Bright Brussels dit jaar. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor vuur en lichtjes, maar naar sommige installaties kon ik echt blijven kijken. Daarom neem ik jullie graag mee langs een paar highlights van deze Valentijnsavond.

Mijn persoonlijke favoriet, met stip op nummer één: Les Luminéoles. Van een ongelooflijke poëtische schoonheid die betoverde.

UV Dimension III (ideale combinatie van muziek en lichtshow om een feestje op te bouwen):

Contemplation (prachtige kleuren, maar ondertussen heb ik al te vaak dit soort projecties gezien):

PING (een soort virtuele roller coaster):

Experignon (not my cup of tea):

Rhizome (leuk om onder door te wandelen):

Frontier:

En toen was het tijd om de trein naar Leuven te nemen, want ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem!

Ladies night out in restaurant de l’Ogenblik

Donderdagavond had ik een date met een goede vriendin om bij te praten onder het genot van een lekkere maaltijd en een goed glas wijn. Ditmaal had zij het restaurant gekozen. En ik moet eerlijk zijn, zelf zou ik niet direct bij dit etablissement uitgekomen zijn. Maar kijk, restaurant de l’Ogenblik bleek een verrassend gezellig, ietwat ouderwets aandoend restaurant te zijn dat degelijke Belgische kost serveert. De carpaccio van Sint-Jacobsvruchten kon alvast mijn goedkeuring wegdragen en ook de gestoomde skrei met spinazie was erg lekker. Alleen jammer dat we vlakbij de keuken zaten, waardoor het een aan- en aflopen was van obers.

Eigenlijk had ik genoeg gegeten met voor- en hoofdgerecht, maar als er een kolonel op de dessertkaart staat, is het moeilijk om die aan mij voorbij te laten gaan. Citroensorbet is goed voor de spijsvertering, nietwaar?

Ik was blij om te horen dat het ondertussen wat beter met mijn vriendin gaat. De scheiding zal binnenkort gefinaliseerd worden en de kinderen zien een verhuis naar haar nieuwe huurappartement in Tervuren helemaal zitten. Haar nieuwe job is geknipt voor haar, alleen jammer dat het met de collega’s minder goed klikt. Hopelijk kan ze genoeg voldoening uit het werk zelf halen om er even te blijven, want een beetje stabiliteit in haar leven is op dit moment welkom, denk ik. Ze vertelde me ook over haar nieuwe hobby: masseren! En voordat ik het wist, had ik mezelf een gratis massage geboekt. Altijd bereid om proefkonijn te spelen. 😉

We sloten de avond af met een lekker glaasje wijn in The Dominican. Een stijlvol einde van een fijne avond.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kaaitheater! Voor een interessante blik achter de schermen.

VIAA is dood, lang leve meemoo!

Ok, 11 februari is misschien wat laat om nog een nieuwjaarsreceptie te houden, maar er was alleszins een goeie reden om een feestje te bouwen: het Vlaams Instituut voor Archivering, dat jarenlang gebukt ging onder het moeilijk uitspreekbare acroniem VIAA, vervelde zich die tot het veel makkelijker uitspreekbare meemoo, Vlaams Instituut voor het Archief. Het oranje werd bedankt voor bewezen diensten, meemoo koos voor een fris groenblauw kleurtje als nieuwe look.

En daar werd uitgebreid op geklonken in het STAM in Gent. Heel leuk om zoveel oude bekenden tegen het lijf te lopen en herinneringen op te halen aan de tijd dat ikzelf nog volop met digitalisering bezig was. Ondertussen ruilde ik de bits en de bytes in voor bakstenen, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds een dikke boon heb voor mijn oude liefde. 😉

Ladies lunch in Voltaire

Zondag trotseerde ik met de fiets storm Ciara en overwon ik de Leuvense heuvels om iets voor de middag in Heverlee te landen. Al een geluk dat Ciara het bij blazen hield en het regenkraantje voorlopig dicht bleef.

Ik werd vriendelijk welkom geheten door mijn vrienden en hun zoontje met een glaasje bubbels om te klinken op het nieuwe jaar. Een beetje laat, toegegeven, maar onze eerste afspraak in het begin van januari viel in het water door een hardnekkig virus dat hun gezinnetje geveld had.

Het was al een tijdje geleden dat we elkaar nog gezien hadden en in die paar maanden tijd was hun baby uitgegroeid tot een heuse peuter die al bijna alleen stapt! Zoals het er nu uit ziet, zal hij zijn eerste onafhankelijke stapjes zetten vóór zijn eerste verjaardag. Wat een schat van een ventje!

Na het aperitief lieten mijn vriendin en ik de mannen achter en trokken we naar de Voltaire voor een gezamenlijke lunch. Heel fijn om even op het gemak onder ons tweetjes te kunnen bijpraten over het leven, de liefde en ons werk. Nog altijd zo blij voor haar dat ze na een lang en lastig parcours gezegend is met een gezond en vrolijk ventje. <3

En die lekkere crème brûlée was de perfecte afsluiter van de namiddag.

Ik was zo verstandig om vlak vóór een dikke regenbui naar huis te fietsen. Ciara heeft alvast geen streep door mijn plannen kunnen trekken!

Groot Feest in De Hoorn

Na een intens bouwproject verdubbelde De Hoorn in oppervlakte en dat ging met het nodige feestgedruis gepaard. Helaas was ik te laat om me tickets aan te schaffen voor de party, maar ik pikte wel een rondleiding mee op zaterdagnamiddag. Altijd fijn om te zien hoe Leuvense ondernemers deze stad aan het bruisen krijgen.

Een kleine impressie:

En na de rondleiding trakteerde ik mezelf op een lekker vegetarisch avondmaal bij Noordoever. Dol op het nieuwe stukje Leuven dat groeit rondom de Vaartkom.

Ingel Vaikla in de Beursschouwburg

Geen plannen op vrijdagavond en een uitnodiging voor het openingsweekend van de Beursschouwburg in mijn mailbox. Ik was vooral geïnteresseerd in het videokunstwerk “Shapes and Distances” van de van oorsprong Estse kunstenares Ingel Vaikla. Ingel Vaikla combineert in dit werk archiefbeelden van de stad Slavutych, de laatste stad gebouwd door de Sovjet-Unie met beelden van diezelfde nog jonge stad in het huidige Oekraïne. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de afdruk die de Sovjet-Unie heeft achtergelaten op deze wereld en het feit dat Slavutych speciaal gebouwd werd voor de geëvacueerde inwoners van het stadje Prypjat (u allen welbekend van de kernramp in Tsjernobyl) prikkelde mijn interesse.

Dus trakteerde ik mezelf op een noedelsoepje bij Yaki in Brussel en genoot ik tegelijkertijd van de zonnige winteravond.

De opstelling in de Beursschouwburg was zo gemaakt dat je de beelden uit de twee verschillende tijdperken tegelijkertijd kon zien. Ik moet toegeven dat het vooral de beelden uit het ter ziele gegane Sovjettijdperk waren die mij het meest fascineerden. Beelden van een ogenschijnlijk perfect georganiseerde stad waar iedereen glimlacht en er gelukkig uit ziet. Terugkijkend op deze periode weten we nu dat dit allerminst het geval was. Hoe schijn bedriegt. Het gratis aangeboden glaasje Astelpajunaps was een mooie afsluiter van mijn blitzbezoek aan de Beursschouwburg.

Yet Another Blog

Life on my side