Een lastige vrijdag

Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.

Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.

Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.

Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.

Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.

In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim was geweest veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.

Niet bepaald een ideale start van het weekend…

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In de Vooruit! Waar ik mee mocht vieren ter gelegenheid van het steken van de mei! (En me persoonlijk liet rondleiden door de architect van de verbouwing.)

Behoorlijk nieuwsgierig naar het eindresultaat!

Cocktails in Gent!

Een hele tijd geleden opperde mijn collega het idee om samen cocktails te gaan drinken in Gent. Om de één of andere reden slaagden we er echter maar niet in om dit idee in de realiteit om te zetten. Tot hij me vertelde dat het uit was met zijn vriend met wie hij 13 jaar was samen geweest. Een relatiebreuk is hét ideale excuus om cocktails te gaan drinken. Dat verdriet moet doorgespoeld en uiteindelijk ben ik nu ‘s avonds ook vaak alleen, met mijn vriend in Zwitserland. Dus spraken we af om vrijdag Gent te verkennen.

We namen nog een andere collega mee op sleeptouw, maar die moest door haar gezegende toestand (wow, was me dat een verrassing! ik wist niet eens dat ze een relatie had) van de alcohol afblijven. We begonnen de avond met z’n drietjes bij Siciliaan Il Cortile. Ik genoot van de heerlijk verse pasta en de babbels met mijn collega’s. Al besef ik erop terugkijkend dat we misschien te veel over de reorganisatie op het werk gesproken hebben. ‘t Is waarschijnlijk mijn fout, doordat ik zoveel uren op het werk doorbreng, heb ik nog weinig andere onderwerpen om over te praten.

Na het eten namen we afscheid van onze zwangere collega die zaterdagochtend in de zwangerschapsyoga verwacht werd en (begrijpelijk) liever in haar eigen bed sliep. One woman down zakten we met zijn tweetjes af naar Jigger’s, de favoriete cocktailbar van mijn collega. En inderdaad, hij werd er onthaald als een oude bekende. We zaten een hele tijd buiten op het binnenkoertje tot het écht te fris werd. Naarmate het aantal cocktails dat we achter de kiezen hadden, werden de onderwerpen serieuzer. Na een cocktail of vier, besloten we de avond af te sluiten. Al een geluk dat mijn collega me aangeboden had te blijven logeren, want de laatste trein naar Antwerpen was al lang vertrokken.

Mijn collega was zo vriendelijk om mij zijn bed aan te bieden en zelf op de bank te gaan slapen. Ik sliep als een roosje tussen de verse lakens in het muisstille appartement. Niet te geloven dat we ons in hartje Gent bevonden.

Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was mijn collega al vertrokken. Hij had een afspraak om tien uur, maar had er expliciet op aangedrongen dat ik zeker van de gelegenheid moest gebruik maken om uit te slapen. Dat aanbod nam ik met beide handen aan, want ik had de voorbije nachten slecht geslapen. Een paar keer wakker geworden door de baby en daarna niet meer de slaap kunnen vatten.

Op tafel lag een briefje dat me goeiemorgen wenste en waarin hij schreef dat ik mezelf mocht bedienen van alles wat er in huis was. Ik hield het bescheiden en sneed me een lekker stuk af van het bananenbrood dat mijn collega de dag voordien gebakken had. Ik genoot van de rust en kalmte die zijn appartement uitstraalde. ‘t Is waar dat homo’s een goeie smaak hebben. 😉

Na mijn ontbijt trok de deur achter me dicht en stuurde ik een berichtje om mijn collega te laten weten dat ik vertrokken was.

Voor herhaling vatbaar!

De Ultimas in Gent

Nadat ik mijn bloemetjes in het station van Gent aan een supercollega had toevertrouwd zodat ze bij haar de nacht konden doorbrengen, trok ik met een paar andere collega’s richting de Vooruit in Gent voor de uitreiking van de Ultimas. We slaagden erin een plekje op het overvolle terras van de Vooruit te versieren. Wij waren duidelijk niet de enigen die nog snel iets wilden eten voor de prijsuitreiking. Het broodje met zalm en guacamole dat ik bestelde, was simpel, maar lekker. En de heerlijke zon op mijn gezicht maakte dat ik helemaal in de stemming was voor een leuke avond.

De uitreiking zelf viel enigszins tegen. De presentatie van de avond was tenenkrullend slecht. Vooral de stand-up komiek (geen idee waar ze die kerel ergens hadden opgedoken) was verschrikkelijk. Van de meeste winnaars was het zelfs niet duidelijk wat ze deden of waarom ze de prijs gewonnen hadden. Nog nooit iemand zo onvoorbereid uit zijn nek zien lullen. Spijtig, spijtig, want het was best wel een mooi rijtje winnaars. Vooral over de Geelse gezinsverpleging, winnaar van de prijs voor immaterieel erfgoed, had ik graag meer vernomen. Gelukkig maakte het serene interview met Raf Simons, winnaar van de prijs algemene culturele verdienste, de rest van de avond een beetje goed. Wat een gemiste kans!

Oja, bonuspunten voor de mannen in rokjes! Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij deze frisse verschijningen mij maakten! Alleen die snorren, dat was er te veel aan.

En de muziek van Muziekpublique kon ik ook wel smaken!

Gelukkig volgde na dit ietwat teleurstellend eerste gedeelte van de avond een geweldig goeie receptie waarop we overstelpt werden met drank en hapjes. Het was gewoon zo ontzettend leuk dat mijn collega en ikzelf geen andere keuze hadden dan een taxi te bellen om nog op tijd in het station te geraken om onze laatste trein naar Leuven te halen. Anders hadden we moeten overnachten in de Vooruit zelf. 😉

De terugweg naar Leuven brachten we nuttig door door een facebook-account voor mijn collega te creëren zodat hij mijn wilde avonturen in Genève zou kunnen volgen.

A fun evening was had by all! (Al voelde ik me door al die drank gecombineerd met het late uur waarop ik in bed lag én het extra vroege uur waarop ik eruit moest, de dag nadien niet bepaald in topvorm.)

Art overload!

Dinsdag stond een dagje Gent op het programma voor de jaarlijkse teambuilding van onze afdeling. Vorig jaar bezochten we de VRT, dit jaar kregen we in de voormiddag een toelichting bij de restauratie van het Lam Gods in het MSK en bezochten we in de namiddag de tentoonstelling ‘Voor God en Geld‘ gewijd aan de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden. Vooral het enthousiasme van de restauratrice in de ochtend zal me bijblijven. Respect voor de minutieuze zorgvuldigheid waarmee de restaurateurs met engelengeduld de vergeelde vernislagen en latere overschilderingen verwijderen om uiteindelijk tot het originele werk te komen. Millimeter voor millimeter vordering makend. “Hoe was je dag vandaag, schat?” “Wel, alweer een vierkante centimeter gerestaureerd vandaag! Topdag!”

Het middagmaal was ditmaal helaas het dieptepunt van de dag. Het contrast met vorig jaar had amper groter kunnen zijn. De prachtige locatie en de hippe inrichting van de Oude Vismijn deden nochtans het beste verhopen. Maar wat een teleurstelling! Slechte bediening zonder oog voor de wensen van de klant in combinatie met ondermaats eten. Serieus, worst met zuurkool? Je kan toch op voorhand verwachten dat zo’n dagschotel niet bij iedereen in de smaak zal vallen en dan was er niet eens de mogelijkheid om van keuze te veranderen en voor de vegetarische pasta te gaan. Want de pasta was zogezegd 5 euro duurder dan de worst met zuurkool. Voor de prijs van 20 euro verwacht ik dan wel een degelijke pasta, maar helaas ook de pasta was een dikke misser. Er werd de collega’s die voor de veggie optie kozen niet eens kaas aangeboden voor op de pasta, waarin het zoeken was naar groentjes. Na dit bezoekje heb ik alleszins stof genoeg om een pittige Tripadvisor review te schrijven.

In de namiddag konden we in het Caermersklooster kennismaken met de Gouden Tijd van de Zuidelijke Nederlanden. Ik vond de tentoonstelling zeer mooi gepresenteerd en goed opgebouwd, maar op den duur begon ik mij er toch wat aan te storen dat voor de middeleeuwer de vrouw duidelijk de bron van al wat zondig was. Die bitch van een Eva ook, hoe durfde ze het aan in die appel te bijten! Ze was beter aan de haard gebleven! Enfin ja, het misogyne tintje van de tentoonstelling weerspiegelt wellicht de opvatting van de eigenaar van een groot deel van deze werken. 😉 De getoonde werken waren van hoge kwaliteit, maar een écht verhaal ontbrak naar mijn gevoel een beetje. Wel dikke pluimen voor de zeer goed functionerende audiogids. Een klein, elegant zilverkleurig buisje, amper groter dan een balpen, waarmee je via een simpele druk op de knop een lichtstraal activeerde om zo de bijkomende informatie bij bepaalde objecten te beluisteren. Geen gedoe met het intikken van nummers meer. Zeer aangenaam.

Helaas kan ik jullie geen foto’s tonen van al dat moois, want overal stonden grote borden met verboden te fotograferen. En dat ondanks het feit dat de auteurs van de meeste werken die we te zien kregen, ondertussen toch al véél langer dan 70 jaar dood zijn.

Na de tentoonstelling wilden we met een aantal mensen nog iets gaan drinken in Gent. Zoals dat meestal het geval is met groepen, was het een hele bevalling om tot overeenstemming te komen over de drinklocatie, maar uiteindelijk vonden we een plekje in Café Theatre. Een glaasje cava vormde de perfecte afsluiter van de Gentse uitstap, alvorens met de trein naar Brussel terug te keren.

Gelukkig was ik na dat alles nog niet verzadigd, want ‘s avonds in Brussel stond er mij nog een stevig kunstzinnig toetje te wachten.

Een dagje Gent

Het hoeven niet altijd exotische buitenlandse bestemmingen te zijn, ook in eigen land valt er veel te beleven. Zo brachten we afgelopen zondag een dagje door in Gent met onze vrienden uit West-Vlaanderen en hun twee kindjes. We spraken ‘s middags af in restaurant De Graslei alwaar ik een tafel voor zes personen op het terras had weten te bemachtigen. Aan de telefoon kreeg ik wel de boodschap dat ik er stipt om 12u moest zijn, of onze tafel zou vrijgegeven worden. Om eventuele accidenten met hongerige kinderen te voorkomen, vertrokken mijn vriend en ik een half uur vroeger dan we normaal zouden doen. Kwestie van een zekere veiligheidsmarge in te bouwen.

Helaas, het blijkt helemaal niet zo evident om Gent centrum met de wagen te bereiken. Eerst en vooral hadden we de pech dat er een braderij aan de gang was waardoor de straat die wij wilden inrijden en die ons normaal gezien naar een parkeergarage in de buurt van het restaurant moest voeren, afgesloten af. Bovendien was het dikke file en slaagden we er niet in om aan de hand van het parkeergeleidingsysteem een parkeergarage te vinden. Erg verwarrend allemaal. Ondertussen zagen we onze riante tijdsmarge langzaamaan wegtikken. Ik volgde op mijn iphone onze locatie ten opzichte van het restaurant en op een punt dat we redelijk dichtbij de Graslei waren, verliet ik de wagen en stapte ik het resterende gedeelte naar het restaurant. Ik was er vijf minuten voor twaalf!

Opgelucht nam ik plaats aan onze mooi gedekte tafel. Het duurde toch nog een kwartier vooraleer mijn vriend, die de auto in parking Reep was kwijtgeraakt, opdook. Onze vrienden zagen zich met hetzelfde probleem geconfronteerd. Zij hadden het onderweg gewoon opgegeven, hun wagen geparkeerd en de tram naar het historische centrum genomen. Hierdoor waren ze bijna een half uur te laat op de afspraak. Geen erg, tijdens het wachten dronken mijn vriend en ik op ons gemak een lekkere sangria en zagen we de wolken langzaamaan plaats maken voor de zon.

Voor het middagmaal maakten we het ons gemakkelijk door alle vier de lunchmenu te bestellen. 15 euro voor een voor- en hoofdgerecht, daar kan een mens niet voor sukkelen, nietwaar? Degelijke, traditionele kost zonder veel franje, soms moet dat echt niet meer zijn. Het smaakte!

Na de lunch hingen we de toerist uit. We lieten ons rondvaren met een bootje en lieten ons verwarmen door de steeds sterker wordende zon. Onze vrouwelijk kapitein/gids was een echte Gentse, aan te tongval te oordelen, met een nogal vervelend stopwoordje. Veel nieuws wist ze me niet bij te brengen, maar ik genoot toch van het tochtje en de zon op mijn gezicht.

Na het boottochtje stond een bezoekje aan het Grote Kasteel van de Ridders (aka het Gravensteen) op het programma. De inkomprijs was flink gestegen sinds de laatste keer dat ik er was, maar we haalden met graagte onze portemonnée boven om dit unieke monument te bezoeken. Om de kinderen geen nachtmerries te bezorgen, liepen we aan een iets hoger tempo door de kamers waarin de creatieve wijzen om mensen te martelen in geuren en kleuren uit de doeken werden gedaan. De kinderen merkten het amper op en vonden het allemaal geweldig.

Volgende halte, alweer een klassieker: het Belfort. We speelden de luie toerist en lieten ons met de lift naar boven brengen. (Ik meen mij te herinneren dat bij mijn laatste bezoek aan Gent er nog geen lift was of dat we toen alleszins de toren met de trap beklommen hebben). Het uitzicht was fenomenaal, zij het dat er zich iets te veel volk op de smalle rondgang rond de toren bevond. We namen afscheid van Klokke Roeland en keerden weer terug naar de begane grond om ons bezoek af te sluiten met een yoghurtijsje. Het was ondertussen bijna zes uur, tijd om afscheid te nemen van onze vrienden.

Mijn vriend en ik bleven nog even in Gent rondhangen om een cadeau te kopen voor de barbecue van de dag nadien. Het werd een mooie assortiment van koffie, thee en streekproducten van De Draak. Na een fijne en ontspannende namiddag keerden we blijgezind naar Leuven terug.

Oja, Gent moet zowat de hoofdstad van de vrijgezellenfeestjes zijn, nog nooit zoveel toekomstige bruiden en bruidegommen het straatbeeld zien onveilig maken. En ik dacht dat ik in Leuven al wat gewoon was. Die Gentenaars zijn een trouwlustig volkje.

Twee keer in Gent op één week

Na een fantastische donderdag, trokken we zaterdagavond opnieuw richting Gent voor een gezellig diner onder vrienden. De heren in het gezelschap besloten zich op te offeren om onze vriend Peter zijn biervoorraad te laten slinken, wat maakte dat ik voor één keertje BOB moest spelen. Aangezien ik niet echt vaak achter het stuur zit, zag ik er geen graten in deze ene keer het drinken aan mijn vriend over te laten. Het wegwerken van een gigantisch biervoorraad moet toch ongetwijfeld een werk van barmhartigheid zijn, nietwaar? 😉

Vlees overdaad

Gisteren waren we samen met Joke, Vincent en hun mondige dochter Emma op bezoek in het nieuwe stulpje van Peter en Lynn. Naar goede gewoonte werden we aan een royale dis uitgenodigd. Eén klein detail waren de gastheer en gastvrouw echter uit het oog verloren: de groentjes die normaal een gourmetfeestmaal complementeren waren in de winkel achtergebleven. Gelukkig waren er patatjes en champignons à volonté!

Ik denk dat ik de rest van de week vegetarisch ga eten.

Een goed gesprek

Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.

Tinker Tailor Soldier Spy

Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…

En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig.

Yet Another Blog

Life on my side

gent