Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.
Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.
Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.
Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.
‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.
Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.
Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.
De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.
Vroeg opgestaan vandaag, want onze Belgische vrienden die in Aubonne wonen, komen ons al om 8.48u afhalen aan het station van Allaman. Gelukkig is Allaman maar een korte treinrit verwijderd van Cornavin in Genève. Het heeft wat moeite gekost om een datum te prikken (onze vrienden hebben het erg druk), maar uiteindelijk zijn we erin geslaagd een gezamenlijk weekendje Bern te boeken.
De kinderen (tien, acht en zeven) zijn alleszins door het dolle heen. Ze kijken enorm uit naar een nachtje op hotel en het is meteen een jolige boel in de auto. Onderweg naar Bern stoppen we om foto’s te maken van de gloednieuwe appartementen die onze vriendin aankocht met het geld dat ze van haar ouders kreeg. Tja, sommige mensen hebben hun zaakjes beter geregeld dan anderen, what can I say.
We komen iets voor het middaguur aan in Bern, parkeren onze wagen voor de deur van hotel en begeven ons naar de incheckbalie. Tot grote teleurstelling van de kinderen zijn onze kamers nog niet klaar. Gelukkig maken de retrospelletjes (donkey kong!) in de receptie veel goed. De kinderen zijn zo enthousiast dat we hen lichtelijk moeten aansporen naar het stadscentrum van Bern te vertrekken.
We laten de koffers achter in het hotel en nemen de tram naar het historische hart van Bern. Aangezien het voor mijn vriend en mezelf nog niet zolang geleden is dat we in Bern waren, vinden we makkelijk onze weg in een stad die zelfs wat vertrouwd aanvoelt. We wandelen onder de befaamde arcaden en zoeken ondertussen via tripadvisor een geschikt restaurant om te lunchen met zeven personen.
Italiaans restaurant Molino blijkt een perfecte keuze te zijn. We slagen erin een prachtige tafel op het balkon te versieren en genieten van het zalige zonnetje en het uitzicht op het drukke marktplein beneden ons. Mijn risotto is heerlijk en ook de pizza’s gaan er vlotjes in bij de kinderen.
Na de maaltijd wandelen we naar het parlementsgebouw van Bern en genieten vanaf de terrassen van het mooie uitzicht om de omgeving. Daarna is het tijd om ons naar de Zytglogge te begeven. De vorige keer stond deze beroemde klokkentoren nog volledig in de steigers, maar nu kunnen we hem bewonderen langs buiten én langs binnen. Ik reserveerde op voorhand een rondleiding om 14.30u voor ons gezelschap. Een goeie zet, want er is maar één rondleiding per dag en die blijkt volledig volzet te zijn.
We kunnen kiezen tussen een rondleiding in het Engels of in het Duits. Last minute switchen we nog van groep en sluiten we aan bij de Engelstaligen. Een goeie ingeving. Zelfs in het Engels begreep ik al de technische termen die de gids hanteerde niet altijd. Laat staat dat ik in het Duits zou kunnen volgen. De gids is een ongelooflijke bron van kennis en legt ons alle finesses van de werking van de astronomische klok uit. Ik focus me vooral op het mooie historische mechanisme en de interessante geschiedenis van deze toren die nog ooit als vrouwengevangenis dienst deed. We kunnen van binnenuit observeren hoe alles in beweging komt, wanneer de klok drie uur slaat.
De beklimming van de Zytglogge was maar een opwarmertje voor onze volgende halte: de beklimming van de kathedraal. Veel gehijg en gepuf later staan we helemaal boven, te genieten van het schitterende uitzicht. Al vinden de kinderen het toch maar een beetje akelig en vangen ze na een paar minuten alweer de terugtocht naar beneden aan.
Na dit letterlijke hoogtepunt wandelen we verder naar de Bärengraben. En jawel, de beren zijn uit hun winterslaap ontwaakt en we spotten maar liefst drie verschillende exemplaren. Succes! Tijd voor een drankje én een ijsje op het fantastische terras van het Altes Tramdepot. De gelato van de Eiswerkstatt is alleszins geweldig lekker. De dienster schept het ijs met een spatel uit de bak en plaatst het vervolgens met een draaiende beweging op het horentje of in het potje, waardoor een gelijkaardig effect als met een softijsje wordt bekomen. Het ijs zelf is overheerlijk, met bijzondere smaakcombinaties zoals saffraan en witte chocolade. Al een geluk dat ik hier niet woon of ik kwam elke dag om een ijsje. 😉
Na deze rustpauze beklimmen we de steile helling naar de Rosengarten en genieten we boven van een schitterend uitzicht op Bern. Helaas wel in tegenlicht. Wij zoeken ons een plekje op het gras terwijl de kinderen zich uitleven in de speeltuin. Al is de oudste daar al net iets te groot voor.
We wandelen vanaf de Rosengarten langs de Aare terug naar het stadscentrum. We zien veel mensen in de snelstromende Aare zwemmen met een waterbestendig zakje om kleren en andere spullen op te bergen. Onderweg komen we langs een roeicompetitie. Niet evident om goed te sturen in water dat zo snel stroomt. We steken een voetgangersbrug over de Aare over en zien jongelingen vanaf de brug in het water springen. Misschien een ideetje voor morgen? 😉
Voor het avondmaal reserveerde ik een tafeltje bij restaurant Moleson. Onze tafel op het terras in een rustige straat van Bern staat reeds klaar. Ondanks het warme weer kunnen mijn vriend en ik de lokroep van kaasfondue niet weerstaan. En onze kameraad doet gezellig mee.
Na het avondmaal trekken we terug naar het hotel om in te checken en onze kamers te inspecteren. De kinderen vinden het allemaal geweldig en we spelen nog een paar spelletjes (betoverde doolhof en UNO) voor het slapen gaan.
Het weekend van 18 en 19 augustus zouden mijn vriend en ik samen met onze vrienden uit Aubonne in Bern doorbrengen. Omdat we de laatste weken elkaar wel veel gezien hebben, maar niet zoveel één op één quality time met elkaar doorbrachten, reisde ik een dagje vroeger naar Genève. Na ons bezoekje aan de Mont Salève twee weken geleden, leek het ons leuk om zelf eens een parapente duosprong te proberen. Mijn vriend zorgde voor de reservatie en dan was het alleen nog afwachten of de weersomstandigheden zouden toelaten om te springen. Helaas, vlak na de sushilunch kregen we het bericht dat de sprong niet kon doorgaan: kans op onweer. Ik moet zeggen dat ik erg teleurgesteld was. Deze vakantie rijgde de mooie dagen moeiteloos aan elkaar en net die ene dag dat wij gepland hebben om parapente te doen, is er kans op onweer. Bummer.
In de plaats daarvan gingen we dan maar naar het Musée d’ethnographie. Niet helemaal een waardige vervanger voor een parapente sprong, toegegeven, maar een onverwachte meevaller. Allez, ‘t is te zeggen, mijn vriend was er al eens eerder geweest en vond het de moeite om een keer samen te doen. Ik was danig onder de indruk van de uitgebreide collectie die vijf continenten en meer dan duizend culturen omvatte. Ook de collectie-opstelling was erg verfrissend. En dat de ganse collectie ondergebracht was in een speciaal daarvoor ontworpen gebouw, was zeker een bijkomende meerwaarde.
Ik laat jullie even meegenieten:
Na ons bezoekje aan het museum gingen we iets drinken op de Bateau-Lavoir op de Rhône. Een plek die ik verschillende keren gepasseerd was toen ik nog werkloos in Genève ronddoolde. Nu hadden we eindelijk de middelen en de gelegenheid om er samen iets te drinken. Dat maakte dan mijn glaasje schuimwijn dubbel zo goed smaakte!
We genoten van heerlijk Thais avondmaal in het piepkleine restaurantje Baï Toey, zo’n plek die ik zonder tripadvisor ongetwijfeld nooit gevonden had. En de prijs viel nog mee ook altijd een pluspunt in het dure Genève. Na het diner wandelden we op het gemak terug naar Charmilles, onderweg genietend van het zomerse sfeertje in de straten, waar veel inwoners van Genève zaten te relaxen van een avondlijk drankje aan de oevers van de Rhône.
Mijn vader, mijn vriend en ik starten de dag opnieuw met een gezamenlijk ontbijt in hotel Ibis Styles Genève Gare. Ik geniet de tweede dag op rij van pannenkoekjes met vruchtenconfituur. Ik weet niet hoe dat zit met jullie, maar pannenkoeken maken mijn dag altijd goed.
We nemen met z’n drieën de bus naar de Téléphérique du Salève. Volgens mij is mijn vader stiekem opgelucht dat hij niet te voet naar boven moet klimmen. 😉 Het ritje met de téléphérique is voorbij in een zucht. We hebben geluk dat we aan het raam vooraan kunnen staan en dus een uitstekend uitzicht hebben op de omgeving, terwijl we aan aan paar kabels omhoog getrokken worden.
Boven aangekomen nemen we de tijd voor een uitgebreide fotosessie met Genève en het meer op de achtergrond. Het gebeurt immers niet elke dag dat mijn vader overvliegt naar Genève. Voor hem toch een serieuze stap uit zijn comfortzone.
Voor ‘s middags heeft mijn vriend een tafeltje gereserveerd bij restaurant l’Observatoire, één van de drie restaurants op de Mont Salève. Normaal gezien een kwartiertje klimmen vanaf de téléphérique. Het is echter nog steeds bijzonder warm (zo’n 28 graden) en mijn vader heeft niet bepaald de gewoonte bergen te beklimmen. We doen het dus behoorlijke rustig aan en lassen voldoende pauzes in. Het lijkt me niet prettig dat mijn vader onwel zou worden, maar gelukkig gaat alles goed en raken we zonder problemen boven. Eén van onze rustpauzes brengen we door vlakbij een helling waar de parapentes vertrekken. We zien er op korte tijd drie vertrekken en het kriebelt bij mij om dit ook eens te proberen. Lijkt me geweldig om door het luchtruim te zweven.
Aangezien het restaurantaanbod boven op de berg erg beperkt is, hoeft het niet te verbazen dat de kwaliteit van het eten niet te vergelijken valt met Les Jardins du Léman in Yvoire. Mijn vader is niet echt enthousiast over zijn kip. Vooral de groenten moeten het ontgelden, wegens niet gaar genoeg naar zijn normen. Nu houd ik persoonlijk wel van beetgare groenten die nog knapperig zijn in de mond, maar op dat vlak is mijn vader een liefhebber van de klassieke Vlaamse keuken. Gelukkig is er nog een ijsje als dessert! En het uitzicht vanaf het terras mag er ook zijn. De toiletten daarentegen zijn redelijk schabouwelijk voor zo’n grote zaak. Gelukkig hangt er een aankondiging dat het sanitair binnenkort zal uitgebreid en gemoderniseerd worden. Geen overbodige luxe!
De afdaling gaat een pak vlotter dan de klim en we staan in een wip terug bij de téléphérique. Een paar minuten later staan we weer beneden, waar het een pak warmer is dan op de berg. We wandelen rustig naar de bushalte en zijn mooi op tijd voor de bus van 15.38u. Na afgestapt te zijn in Cornavin, ondernemen we een tweede poging om de Jet d’Eau van dichterbij te bewonderen. Helaas, we zitten net twee seconden op de Mouette en het ding wordt weer afgezet. Het zit mijn vader niet mee.
Wanneer ik mijn iphone wil opladen aan de externe batterij merk ik dat ik het verkeerde oplaadkabeltje heb meegenomen. Zeer vervelend, want ik heb de boarding pass van mijn vader en mezelf enkel in elektronische versie op mijn iphone. Gelukkig is mijn vriend zo lief om het kabeltje te gaan halen op zijn studio in Charmilles, terwijl mijn vader en ik iets gaan drinken in de Jardin Anglais. We krijgen er gratis entertainment bij, want in de kiosk vlakbij zijn er demonstraties van Boliviaanse dansen bezig. De kleurrijke kostuums en de vrolijke muziek passen perfect bij het schitterende zomerweer.
Mijn vriend is sneller terug dan verwacht en we besluiten als afsluiter nog iets hypertoeristisch te doen waarbij er niet te veel gewandeld moet worden: we nemen het treintje op zonneënergie dat ons langs allerlei bezienswaardigheden brengt. Helaas zijn er op de route langs de oevers van het meer veel werken aan de gang, waardoor een aantal bezienswaardigheden aan het zicht onttrokken zijn. Geen erg, mijn vader vindt het toch leuk.
Als allerlaatste wapenfeit in Genève eten we nog iets kleins op het terras van Edward’s Sandwiches. Nuja, kleins: ik beperk mij tot een wrap met zalm, maar mijn vader en mijn vriend kunnen beiden de lokroep van de burgers niet weerstaan.
Vervolgens gaan we langs het hotel om onze bagage op te halen en nemen we de bus naar de luchthaven. Uiteraard word ik er weer uitgepikt bij de security. Deze keer is het mijn bh die de scanner heeft doen afgaan. Het blijft boeiend om vast te stellen dat het telkens iets anders is dat de scanner doet afgaan: de ene keer mijn haarspeld, de andere keer mijn armband, dan weer mijn bh. En dat terwijl ik deze items altijd draag wanneer ik de security passeer. Ik denk er het mijne van. Mijn pa heeft het ook zitten. Hij moet zelfs zijn sandalen uitdoen en gans zijn koffer wordt onderzocht. Na controle blijkt alles in orde te zijn en mogen we beschikken.
We kopen nog wat chocola voor mijn moeder en mijn collega’s en zoeken een stoeltje bij de gate. Terwijl we wachten zit ik me af te vragen of er toch geen manieren zijn om dat boarding proces aangenamer en vlotter te laten verlopen. Nu staat iedereen al bijna een half uur vóór boarding in de rij aan te schuiven, omdat niemand wil dat zijn of haar handbagage uiteindelijk toch moet ingecheckt worden.
Wanneer we dan uiteindelijk aan boord zijn van ons vliegtuig, blijkt er vlak naast mij een hoogbejaarde dame te zitten. Haar familieleden zitten achter haar, dus ik help wat mee om haar veiligheidsgordel om te doen. Knap dat iemand van eind tachtig nog in staat is het vliegtuig te nemen. De rij voor ons zit een meisje van een jaar of tien dat helemaal alleen reist. Ze houdt zich heel flink, maar vanaf het moment dat het vliegtuig opstijgt, komen de traantjes. De stewardessen doen hun best om haar te troosten, maar het is duidelijk dat ze liever gewoon met rust gelaten wordt.
Verder gebeurt er niets noemenswaardig aan boord. Ik neem afscheid van mijn vader in het vliegtuig, want ik heb nog twintig minuten om mijn trein te halen. Als ik deze trein mis, moet ik een gans uur wachten en ben ik pas na middernacht in Antwerpen. Ik spurt door de luchthaven en haal de trein met nog vijf minuten op overschot! Hoera!
Deze vakantie zijn er drie jobstudenten in mijn team gepasseerd. Ze hadden amper meer verschillend kunnen zijn.
De eerste was een donker meisje van Afrikaanse herkomst met lange nepnagels die amper een woord zei. Haar taak was het archief van ons team op orde te zetten en daarvoor hadden we speciaal een cockpit ingericht met al de dossiers die opgeschoond en geklasseerd moesten worden. In het begin heb ik moeite gedaan om een gesprek met haar aan te knopen en haar aan te moedigen eens een babbeltje te komen doen op de werkvloer. Ze vond het duidelijk niet nodig zich sociaal op te stellen en bleef liever in haar eentje tussen de dossiers zitten, alwaar ze ettelijke keren betrapt werd op slapen op de werkvloer. Tja, het leven van een student kan zwaar zijn, zeker?
De tweede was een rechtenstudente van Russische afkomst waarvan ik hoge verwachtingen had, want haar CV zag er veelbelovend uit. Helaas, een CV dat er op papier goed uit ziet, is nog geen garantie op een goede werkkracht. Ze had nochtans een interessante achtergrond: op haar twaalfde naar België verhuisd met haar gezin na in Rusland en Oekraïne gewoond te hebben. En van een rechtenstudente in het voorlaatste masterjaar verwacht ik toch een zekere nauwkeurigheid en daadkracht. Dat viel tegen. Sociaal was ze genoeg, maar werken was duidelijk niet haar sterkste punt.
Ze kwam ‘s ochtends systematisch te laat, zat voortdurend op haar smartphone naar Zalando te surfen (heb haar de volle dertig dagen nooit twee keer in dezelfde outfit gezien) en de kwaliteit van het werk dat ze afleverde was ondermaats. Helaas signaleerde mijn collega die haar moest opvolgen mij dit pas toen de maand er bijna op zat. Anders had ik de jobstudente kunnen aanspreken op haar ondermaatse prestaties. Voor amper twee dagen vond ik het de energie niet waard. Ze zal nog hard moeten veranderen om te kunnen meedraaien in internationale context, zoals haar droom is. Trouwens nog nooit iemand tegen gekomen die zo shopverslaafd was. Ofwel ging ze ‘s middags in Brussel winkelen (niet in de Nieuwstraat, want dat was niet exclusief genoeg) ofwel plaatste ze bestellingen op Zalando. Ze vertelde dat ze elke week (!) wel iets kocht op Zalando. En blijkbaar was het de papa die al die kleren betaalde. Russische maffia, ik zeg het jullie!
Derde keer, goeie keer. En dat geldt duidelijk ook voor jobstudenten. De laatste jobstudent die bij ons aan de slag is gegaan en zich momenteel vol overgave op onze archief heeft gestort, is duidelijk uit het juiste hout gesneden. Een slimme kerel van Turkse afkomst met een sterk Hollands accent doordat hij in Nederland is opgegroeid. Eindelijk een jobstudent die zich met enthousiasme van zijn job kwijt, werk ziet en zelf voorstellen formuleert. Mocht ik nog een vacature in mijn team hebben, ik zou hem zo een job aanbieden. En hij is nog knap om naar te kijken ook. 😉
Deze middag had ik samen met iemand van HR afgesproken met een collega die al een tijd afwezig is door een burn-out. Bedoeling van het gesprek was na te gaan of een terugkeer op korte termijn erin zat en te polsen hoe ze zich in de toekomst zag functioneren binnen ons team. Na vijf minuten wist ik het al: die terugkeer zal nog niet voor morgen zijn. Zelden iemand ontmoet die zo hopeloos in de knoop zit met zichzelf. Want het is duidelijk dat haar probleem niet enkel werkgerelateerd is, ook in haar privécontext ervaart ze heel veel problemen. En ze worstelt heel erg met een negatief zelfbeeld.
Lastig, want ik snap dat ze aan de ene kant graag wil terugkeren naar het werk, al is het maar om aan de isolatie van het thuis zitten te ontsnappen, maar ik weet tegelijkertijd dat van zodra ze weer aan de slag gaat, ze twee weken later terug zal uitvallen. Komt daar nog eens bij dat haar aanwezigheid weegt op het team in het algemeen, want de collega’s moeten voortdurend de steken oprapen die zij laat vallen. Ik kon dus moeilijk anders dan haar aanraden nog wat langer thuis te blijven en de tijd nemen om aan zichzelf te werken.
Ik hoop van harte dat het haar lukt om dat zelfbeeld weer op te krikken
Dinsdagnamiddag had ik (eindelijk) een afspraak met mijn oogarts in Leuven, zodat ik mijn papieren voor de ziekenkas in orde kon laten maken om een gedeelte van de (nogal aanzienlijke) kostprijs van mijn bril terug te krijgen.
Een ideale gelegenheid om er op de valreep nog een Leuvens logeerpartijtje bij Goofball en haar zonen tussen te wringen. En zoals elk goed logeerpartijtje, begon ook dit met sushi! Het was veel mooier weer dan verwacht, dus zaten we gezellig samen in de tuin. Het idyllische tafereeltje enkel zo nu en dan verstoord door wat vliegend ongedierte.
De jongens waren hun schattige zelve en genoten van hun laatste dagen vakantie. Jaja, 1 september komt met een rotvaart in zicht en dan zal ook de jongste zoon van Goofball naar school gaan. Wat vliegt de tijd.
Met een glaasje wijn in de hand babbelden Goofball en ik tot laat in de avond. Misschien moet ik van zodra ik terug in Leuven woon toch maar een excuus zoeken voor nog eens een logeerpartijtje. 😉
Zo lang duurde de vergadering die ik deze avond bijwoonde. Een vergadering die nota bene startte om vijf uur in de namiddag. Een tijdstip waarop de meeste mensen de deur van hun kantoor achter zich dicht trekken. Nu heb ik er beslist niets tegen om een keertje op een later tijdstip te vergaderen, integendeel, ik werk meestal toch tot een uur of zeven. Maar van een vergadering op locatie die om vijf uur start, verwacht ik dat deze toch zo rond een uur of half zeven afgerond is. Kwestie dat iedereen nog op een deftig tijdstip thuis geraakt.
Helaas. Ondanks mijn duidelijke hints over het steeds later wordende tijdstip bleef de vergadering maar duren. De voorzitter van de vergadering van de vergadering leek er zich bovendien totaal niet van bewust dat er vooral veel gepalaverd en weinig beslist werd. Dat die voorzitter tevens projectleider is, gaf me weinig vertrouwen voor het toekomstige verloop van dit traject. Toch een project van in totaal vijf en een half miljoen euro. Dan mag je toch wel verwachten dat de projectleider iet of wat time management skills bezit.
Enfin ja, bottom line is dat ik uiteindelijk pas om 22u thuis was. Met een humeur zo ver onder het vriespunt dat ik bijna ijsklontjes met mijn speeksel kon maken. Er zijn weinig zaken die zo op mijn gemoed werken als inefficiënte vergaderingen.
![IMG_9866[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/09/IMG_98661-1024x1024.jpg)
![IMG_9182[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/08/IMG_91821-e1535197259992-1024x1024.jpg)
