Het verbaast me telkens weer dat salsafiguren die ik jaren geleden aangeleerd heb, toch ergens in een verborgen hoekje van mijn geheugen opgeslagen blijken te zijn. Ondanks het feit dat ik zo’n figuur maanden of zelfs jaren niet meer gedanst hebt, weten mijn ledematen op de één of andere manier wat ze moeten doen. Zonder daar bewust over na te denken, volg ik de aanwijzingen van mijn danspartner en het ritme van de muziek. Fantastische mechaniek, dat menselijke lichaam!
persoonlijk
Dubbele afscheidsdrink
Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.
Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.
Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.
In de reeks: waar was yab vandaag?
In Z33!
Waarna ik met de collega’s ging lunchen bij La Bottega, alwaar de legendarische Limburgse gastvrijheid ver te zoeken was, maar het eten gelukkig wel lekker was.
De alcohol tag!
Geïnspireerd door Goofball en Lieze.
Op een terras drink ik graag…
Goh, dat hangt er echt vanaf op welk terras ik mij bevind en over welk moment van de dag we het hebben. Maar met een glaasje cava, witte wijn, rosé of een cocktail kan je mij altijd plezier doen.
Wijn for life of bier all the way?
Da’s simpel: wijn uiteraard. Ik lust nu eenmaal geen bier en de kans dat mijn smaak nu nog zal veranderen acht ik vrijwel onbestaande.
Wat dronk je op je 16e?
Op die leeftijd dronk ik geen alcohol. Tenzij heel uitzonderlijk fruitsap met een scheut pisang.
Het smerigste dat je ooit dronk?
Ow, da’s een hele lastige. Ik ben iemand die graag veel verschillende dingen proeft en probeer graag lokale specialiteiten uit. Al kan dat wel eens tegenvallen, echt ronduit walgelijke dingen heb ik op reis nog nooit gedronken. Ik herinner me wel enkele drankjes die de ouders van mijn vriend voor ons meebrachten als souvenir van hun reizen, die wij na een voorzichtige proeverij toch maar door de gootsteen weggekapt hebben. Dus één van die dingen, wellicht.
Op vakantie drink ik…
Graag lokale specialiteiten! Zoals hierboven reeds vermeld. In Schotland drink ik whisky of cider, in Polen wodka, in Japan saké of umeshu, in Korea soju of makgeolli, in Italië wijn of limoncello, in Spanje cava of sangria, in Frankrijk wijn of champagne,… Enfin ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Enkel drinken bij gelegenheden of ook thuis?
Ik drink voornamelijk in gezelschap. Vroeger trokken mijn vriend en ik thuis al eens een flesje wijn open, maar nu ik alleen woon, doe ik dat nog zelden. Soms drink ik na een zware dag wel eens een glaasje whisky, maar ook die dagen worden steeds zeldzamer. Het is gewoon leuker het genot van een lekker glas te delen met iemand die je graag hebt.
Utrecht
Man, man, man, ‘t is besmettelijk, zeker? In wat voor wereld leven we dat terreurdaden live gestreamd worden op het internet, terwijl gelijkgestemden de moordenaars toejuichen? Wat andere gestoorde individuen die extremistische gedachten koesteren, ongetwijfeld op ideeën brengt.
Triestig.
Van Brussel naar Lyon – 15 maart 2019
Na alweer een dag ontwikkelen (deze keer gelukkig in Brussel), nam ik de trein van Brussel-Noord naar Brussel-Zuid. Wat achteraf bezien niet zo’n goed idee was, want Brussel-Zuid is echt een triestig station waar de reiziger heel weinig comfort wordt aangeboden. Ik moest dus noodgedwongen bijna twee uur doorbrengen op oncomfortabele ijzeren stoeltjes. Ik was misschien beter in de buurt op zoek gegaan naar een gezellige plek om iets te drinken, maar enfin, zo kreeg ik nog wat werk gedaan.
Ik kon trouwens zonder enige controle (zelfs niet van mijn treinticket) op de trein stappen. Veiligheidscontrole: nul. Iedereen kon zomaar de trein in, zonder dat iemand je ook maar een strobreed in de weg legde. Niet dat ik voorstander ben van al die overdreven controles, maar gewoon iemand aan de ingang van elke wagon zetten om de tickets te controleren, lijkt me toch wel aangewezen. Ik werd pas ver in Frankrijk voor het eerst door een controleur benaderd.
Enfin ja, de rit (in eerste klas! ik moet al genoeg rechtstaan tijdens mijn dagdagelijkse pendeltocht naar Brussel) verliep vlekkeloos. De wagon zat allesbehalve vol en de wifi werkte redelijk. Eén ding is zeker: reizen met de trein is echt veel comfortabeler dan reizen met het vliegtuig. Jammer dat het hogesnelheidsnetwerk in Europe zo beperkt is.
Rond twintig minuten voor middernacht kwam ik aan in Lyon Part-Dieu. Gelukkig was mijn vriend vanuit Genève eerder dan ik aangekomen en had hij al de sleutel van onze kamer weten te bemachtigen, zodat ik linea recta tussen de vers gewassen dekens kon kruipen. Zalig!
De Waanzin en Pieter Vermeersch
Aangezien ik nog moe was van mijn uitstapje de dag voordien, twijfelde ik even of ik me wel naar Museum M zou begeven voor de vernissage van de tentoonstelling van Pieter Vermeersch. Maar hey, het was alweer een tijd geleden dat ik nog in M was en uiteindelijk kon ik altijd vroeger terugkeren als de kunst mij niet aansprak.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Pieter Vermeersch gehoord had. Ik was dan ook aangenaam verrast door de verfijnde subtiliteit van zijn werk. Vooral de grootse (jawel, da’s hier de juiste term) dégradés speciaal op maat van M gemaakt, konden mij bekoren. Maar ook de werken op marmer vond ik prachtig om naar te kijken. De manier waarop Pieter Vermeersch zich verhoudt tot kunst, spreekt me enorm aan. Tijdens de kleine privé-rondleiding voor M-bassadeurs, bleek hij ook nog eens een zeer bescheiden en aimabel man te zijn, wat me zeer charmeerde.
Na de kennismaking met het werk van Vermeersch trok ik naar de tentoonstelling Waanzin, in elkaar gebokst door een aantal studenten van de KU Leuven die hun favoriete werk uit de collectie van M van tekst en uitleg voorzagen. De rode draad die doorheen deze kleine, maar fijne tentoonstelling liep was, de titel zegt het zelf, de ‘waanzin’ in al haar vormen. Zeer knap om te zien hoe de studenten dit elk op hun manier interpreteerden. Wel opvallend: de vrouwen waren overduidelijk in de meerderheid (gelukkig was er één mannelijke student om de mannelijke eer hoog te houden) en in hun midden bevond zich geen enkele exacte of toegepaste wetenschapper. Jammer, want dit zou misschien tot interessante contrasten geleid hebben. Onder de indruk trouwens van de welbespraakte en doordachte toelichtingen van de studentes. Ik weet niet of ik op hun leeftijd rijp genoeg was om tot zulke diepe en interessante inzichten te komen.
Na deze kleine preview volgden een aantal toespraken, droegen de studenten een prachtig gedicht voor en klonken we met een glaasje op de opening.
Spektakel-musical 40-45
Zoals gezegd, bracht ik gisteren een avond door in Puurs. Reden: ergens in het najaar stelden mijn broer en zijn vriendin voor om samen naar de spektakelmusical 40-45 te gaan kijken ter ere van mijn verjaardag. Tickets bemachtigen bleek echter niet zo evident en uiteindelijk kochten we tickets voor een weekavond in maart.
Gisteren was het dus zover. Ik liep in zeven haasten weg uit mijn laatste vergadering van de dag om de trein van vijf na vijf naar Mechelen te halen, alwaar ik overstapte op de stoptrein naar Puurs met een kwartier vertraging. Tja, de NMBS heeft een reputatie hoog te houden, natuurlijk.
Uiteindelijk bleek ik zelfs nog eerder in het station van Puurs te zijn dan mijn broer en zijn vriendin die een aaneenschakeling van files moesten trotseren. Ach, de Belgische verkeersopstroppingen, al bijna even legendarisch als de NMBS.
Doordat we wat tijd verloren hadden, bleef er niet veel tijd meer over om samen te dineren. Het was nochtans gezellig in Hof ter Zielbeek. Mochten we meer tijd gehad hebben, zouden we zeker nog een dessertje genomen hebben. Nu hielden we het op een hoofdgerecht vergezeld van een glaasje wijn. Mijn asperges met zalm en hollandaise saus smaakten alleszins!
Rond kwart voor acht vertrokken we uit het restaurant. Een kwartier later dan gepland. Gelukkig moesten we niet te lang aanschuiven om een plekje op de parking te vinden. De wachtrij bij de vrouwentoiletten was langer. 😉 En zo kwam het dat we eigenlijk maar een paar seconden voordat we de zaal in mochten, klaar waren. Just in time, heten ze dat.
Ik had al veel goeds gehoord over deze voorstelling, maar was toch een beetje sceptisch. Zou de voorstelling de torenhoge verwachtingen inlossen? Ik werd echter niet teleurgesteld. 40-45 is echt een totaalbeleving. Het rollende podium maakte dat je de opvoeringen vanuit verschillende hoeken kon bekijken en de bewegende decorstukken leken je reinste tovenarij. En jawel dat gigantische neergestorte vliegtuig en vooral die trein waren behoorlijk spectaculair. Toch had ik nooit het gevoel dat al die technische huzarenstukjes gratuite waren, ze stonden wel degelijk ten dienste van het verhaal. Een verhaal dat niet bijster origineel is en een tikkeltje voorspelbaar, maar voor een musical mag dat. De hoofdrolspelers zongen zich de longen uit het lijf en bleven overeind tussen al die technische hoogstandjes. Meer nog ze wisten me oprecht te ontroeren met hun vertolkingen. Knap, knap, knap.
Na de voorstelling kostte het een klein beetje overredingskracht om mijn broer en zijn vriendin over te halen nog eentje te drinken. Maar de gezellige inkleding van de loods (want ja, dat hele gebouw is op maat van deze voorstelling opgetrokken) en het feit dat we niet veel zin hadden om aan te schuiven in de file om de parking te verlaten, maakten dat we nog even bleven plakken. Terwijl we nipten van ons drankje, lieten we ons entertainen door drie knappe dames die live muziek uit de periode van de Tweede Wereldoorlog brachten. En maar goed dat we nog even waren plakken, want zo hadden de vriendin van mijn broertje en ik de gelegenheid om op de foto te gaan met de twee piepjonge hoofdrolspelers. Een mooi aandenken!
Dikke pluim trouwens voor de logistiek van dit evenement. Echt alles was tot in de puntjes verzorgd en perfect georganiseerd. Indrukwekkend wat een goed geoliede machine Studio100 is.
Puurs
Tot voor kort wist ik niet eens waar dat lag, maar goed, dat geldt voor heel wat gehuchten die ik de laatste maanden bezocht heb. Ben alleszins benieuwd of de NMBS erin zal slagen mij zonder problemen tot ginder te brengen.
Een Lego feestje!
Gisteren verjaarde mijn petekindje. Zes jaar al, yikes, de tijd vliegt. Binnenkort gaat hij al naar het eerste studiejaar en zal hij leren lezen en schrijven!
Hij weet op zijn leeftijd alleszins al heel goed wat hij wil: lego! Zijn ouders hadden een handige google spreadsheet aangemaakt om dubbels te vermijden en hij kreeg zoveel dozen dat hij bijna zijn eigen winkel kan beginnen. We hebben hem de rest van de namiddag/avond niet meer veel gezien, zo druk was hij bezig met bouwen. Fijn dat een cadeau in de smaak valt. 😉
Ik genoot erg van het feestmaal dat ons werd voorgeschoteld: huisgemaakte tomatensoep met balletjes, gevolgd door coq au vin met zelfgemaakte kroketjes en als afsluiter een ieniemienie stukje metseltaart, wegens al veel te veel gegeten.
Met dank aan de oma van mijn petekindje die mij kwam ophalen in het station van Aarschot en vervolgens daar ook weer netje afleverde.