Eerste van de klas!

Een mens vraagt zich af waarom ik effectief zo zenuwachtig was voor die examens Koreaans. Toen ik vandaag mijn resultaat terug kreeg, blonk daar een schitterende 93 procent op mijn blad en kwam de juf mij feliciteren omdat ik de eerste van de klas was. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg blij ben met dit resultaat. Ik heb het gevoel dat ik me voor geen enkel taalexamen in heel mijn lange, lange carrière zo heb ingezet en dan is het natuurlijk fijn dat je loon naar werken krijgt. Wat het afscheid van mijn taallessen Koreaans nog eens zo moeilijk maakt.

Nadat we ons examen mochten inkijken, was het tijd voor een culturele activiteit! We mochten ons beste schoonschrift boven halen om Koreaanse kalligrafie te oefenen. Het lijkt bedrieglijk eenvoudig: met een penseel wat tekens op een blad papier schilderen, maar het is moeilijker dan het eruit ziet. Het Frans van onze leerkracht was ook erg beperkt, veel uitleg gaf het niet, dus wat het meer een trial and error situatie. In het begin splitsten de haren van mijn borstel altijd, waardoor er naast de hoofdpenseelstreek altijd een extra lijntje opdook. Het duurde even voordat ik door had dat ik het ganse penseel in de inkt moest doppen en niet enkel de punt. Dat had de leerkracht wel eens kunnen toelichten, vind ik persoonlijk.

Toen ik de juiste techniek min of meer door had, ging het beter, al bleek al snel dat ik gewoon niet het geduld heb om van die prachtige kalligrafische kunstwerken uit mijn penseel te schudden. Raar, want in een ver verleden heb ik nog kalligrafie gevolgd in het middelbaar onderwijs (die speciale kalligrafie-pen moet nog ergens op ons appartement liggen) en toen kon ik het geduld daar wel voor opbrengen. Nog jaren nadien heb ik mijn nieuwjaarsbrieven versierd met gotische letters. Met het ouder worden, neemt mijn ongeduld echter toen. Ik denk dit komt doordat ik me steeds meer bewust ben van het feit dat mijn tijd hier eindig is. En er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in het leven! Time is ticking!

Na ongeveer een kwartier gespendeerd te hebben aan het uitwassen van de kalligrafieborstel, besloot ik dat Koreaanse kalligrafie toch niet echt iets voor mij was. Na deze leerzame culturele activiteit, was het tijd voor de ceremonie: op min of meer amateuristische wijze kregen we ons getuigschrift overhandigd, waarna we in groep poseerden voor de foto.

Gelukkig duurde de ceremonie niet zo lang als vorig jaar. Na één enkel redelijk aanvaardbaar dansoptreden van wat studenten, konden we ons op de hapjes smijten. En die waren, zoals we dat gewoon zijn, weer dik in orde! Met een dikke knuffel nam ik naderhand afscheid van mijn juf. ‘k Zal haar chaotische manier van lesgeven missen! 😉

Will Grayson, Will Grayson – John Green en David Levithan

Misschien was ik lichtjes overmoedig toen ik lang lang geleden op Amazon een ganse box met boeken van John Green kocht. Hoewel ik The Fault in Our Stars zeker goed vond, maakten de andere boeken die ik van hem las, heel wat minder indruk. Ofwel is het young adult genre niet echt iets voor mij. Want ja, who am I kidding: de jaren dat ik een young adult was, liggen ondertussen al lang achter mij. En de problemen van young adults lijken me tegenwoordig zo futiel (toegegeven, dat leken ze mij ook al toen ik zelf nog een tiener was, al die boyfriend drama, ik kreeg er toen al een punthoofd van). Wat niet wegneemt dat er heel veel jongvolwassenen met serieuze problemen worstelen.

Enfin ja, Will Grayson Will Grayson, deed me eerlijk gezegd weinig. Uiteraard heb ik weer erg genoten van de prachtige schrijfstijl van John Green en bij uitbreiding David Levithan, een auteur die ik niet kende. Maar ook hier weer knapte ik af op het onrealistische verhaal. Serieus, kan je je voorstellen dat in een doorsnee Amerikaanse school een über gay gefêteerd wordt omdat hij een musical opvoert? Laat staan dat hij überhaupt acteurs voor zijn stuk zou vinden. Ik vond het allemaal heel erg ver gezocht. En ook de aantrekkingskracht tussen de twee mannelijke hoofdpersonages vond ik weinig geloofwaardig. En dat geldt eigenlijk ook voor de vriendschap tussen de hetero Will Grayson en über gay Tiny. Ik zag het gewoon niet.

Er zitten nog twee boeken in de box: Looking for Alaska en An Abuncance of Katherines. Aangezien de boeken van John Green lezen als een trein, zal ik niet nalaten ze allebei te lezen. ‘t Is dat ik John Green zo’n toffe mens vind. 😉

Afscheidsterrasje!

Zoals aangekondigd, rijgen de afscheidsmomenten zich aan elkaar. Veel mensen die niet naar mijn afscheidsfeestje kunnen komen, willen toch nog op de één of andere manier afscheid nemen. Aangezien ik erg prettig samengewerkt heb met veruit de meeste van mijn collega’s maak ik hier uiteraard graag tijd vrij voor.

En zo kwam het dat ik deze best wel heftige werkweek afsloot met een collega op het zonovergoten terras van cocktailbar Skylab (een zeer aangename ontdekking, trouwens). Ik had het op het werk al de ganse dag ijskoud gehad (een combinatie van een te goed werkende airco en vergeten een fleece mee naar het werk te nemen), dus die zon op mijn gezicht en armen deed extra deugd. De zon was straf genoeg om mij een warm en behaaglijk gevoel te bezorgen.

De collega met wie ik samen een cocktail en enkele glazen cava dronk, is één van de collega’s die ik leerde kennen toen ik vele jaren geleden als rookie startte bij ons bedrijf. In het begin had ik een beetje schrik van hem, want hij kan nogal nors en onvriendelijk overkomen. Maar toen ik hem beter leerde kennen, bleek hij een men met een fijn gevoel voor humor te zijn. Een goeie les om niet altijd op je eerste indruk af te gaan.

Samen hebben we onze portie reorganisaties en fusies min of meer goed doorstaan en hoewel we de laatste jaren niet echt meer samen gewerkt hebben, versterkte het feit dat we allebei Spaans aan het CLT in Leuven volgden onze band. Al moet ik toegeven dat we het vanavond bij Nederlands gehouden hebben, terugblikkend op de voorbije jaren en vooruitblikkend op wat de toekomst in petto heeft.

We bleven op het terras zitten tot de zon achter de huizen verdween en het echt te koud werd om nog langer de opstekende wind te trotseren. Eén ding is zeker: ik zal zijn geknor missen, ginds in Genève!

Japanse lunch!

Doordat we deze middag onverwacht een spoedvergadering hadden bij onze grote baas, moest onze kersverse collega die een maand of twee geleden startte bij een ander team, haar lunchdate afzeggen. Aangezien het overleg met de grote baas niet al te lang duurde, bood ik aan in te springen en samen te gaan lunchen. Ook de derde collega die bij het overleg aanwezig was, zag zo’n lunch wel zitten. (De grote baas nodigden we niet uit voor ons onderonsje. 😉

Omdat mijn collega oorspronkelijk sushi wilde gaan eten, belandden we bij de Samouraï, alwaar de bentobox lunch alweer niet teleurstelde. Ok, we kregen niet enkel sushi geserveerd, maar ik hoorde niemand klagen daarover!

Ergens wel spijtig dat er bijna geen tijd meer resteert om deze nieuwe collega beter te leren kennen. Nog drie werkweken en ik trek immers de deur van ons bedrijf achter me dicht. De nieuwe collega is alleszins een inspiratie voor onze emigratieplannen, want heeft zelf in Caïro en Nederland gewoond en een tweetal maanden in Canada gewerkt. Pittige dame!

Avonturen met het openbaar vervoer

‘t Was vandaag niet de beste dag voor de NMBS. Deze ochtend viel de locomotief van mijn trein naar Brussel in panne in het station van Leuven en kwam ik bijgevolg dik twintig minuten te laat op het werk. Gelukkig was er een extra trein naar de kust waarop ik in Leuven station kon overstappen om de schade enigszins te beperken.

Deze avond ging ik dan met wat collega’s naar de vernissage van een collega die zijn afstudeerwerk fotografie tentoonstelde in het oude Havenhuis van Antwerpen. In de loop van de dag had ik al allerlei berichten gekregen van collega’s die gigantische vertragingen hadden opgelopen omdat er in Duffel en tussen Landen en Hasselt persoonsongevallen (eufemisme voor zelfmoord) gebeurd waren. Nu, ik hoopte dat de naweeën daarvan tegen de avond wel weggewerkt zouden zijn. IJdele hoop, natuurlijk.

Toen mijn collega’s en ik in het Brussel-Centraal aankwamen (nadat we eerst in ons kantoorgebouw een heerschap geholpen hadden die naar een afgelaste brainstorm kwam), bleken alle treinen gigantische vertragingen te hebben om wille van problemen met de seinen. De eerstvolgende trein naar Antwerpen was een stoptrein die er maar liefst 1 uur en 11 minuten over zou doen. En de daarop volgende trein (die van 18.01u) kwam er maar niet door. We zagen de vertragingen alleen maar aantikken en beslisten wijselijk om eerst snel iets te gaan eten in de buurt van Brussel-Centraal.

Brasserie 28 leek de beste optie, want gelegen in het station zelf. Gelukkig was er plaats zat. We bemachtigden zonder problemen een tafeltje en bestelden snel snel een hamburger (jawel op nog geen maand tijd heb ik maar liefst twee keer een hamburger gegeten, terwijl ik me daarvoor de laatste keer dat ik een hamburger at zelfs niet meer voor de geest kon halen), in de hoop dat zo’n hamburger de naam fast food alle eer zou aandoen. Het duurde toch nog langer dan een kwartier voordat we bediend werden, dus veel tijd om op ons gemak te eten restte er ons niet.

Maar kijk, de NMBS-goden waren ons goed gezind: de trein van 18.01u die we oorspronkelijk wilden halen, was er uiteindelijk toch doorgekomen met maar liefst een uur vertraging. We feliciteerden onszelf met onze geniale inval om eerst iets te gaan eten en stapten blij gezind op de trein richting Antwerpen. Ons goed humeur kreeg een kleine deuk toen de conducteur na een kwartiertje sporen via de intercom liet weten dat de trein ‘wegens te hoog opgelopen vertraging’ niet verder zou rijden dan station Mechelen.

Niets aan te doen uiteraard, buiten afstappen in Mechelen en daar de eerstvolgende trein naar Antwerpen-Centraal te nemen. Ondertussen zagen we de tijd verder wegtikken en werd het al twijfelachtig of we het officiële openingswoord van Vitalski om 20u nog wel zouden halen. Gelukkig konden we vrij snel op de Amsterdammer van 19.25u overstappen en kwamen we rond 19.45u in het station van Antwerpen aan.

We slaagden er vervolgens in de juiste bus vlak voor onze neus te missen en besloten dan maar het openbaar vervoer te laten voor wat het was en een taxi te nemen naar het oude Havenhuis van Antwerpen. De taxichauffeur was een buitenlander die het in Keulen hoorde donderen toen we Entrepotkaai opgaven als bestemming en ook het tonen van het adres op Googlemaps leverde niks op. Gelukkig reageerde hij wel toen ik zei dat we in de buurt van het MAS moesten zijn. Na wat omwegen wegens al de werken in Antwerpen, bereikten we tot onze grote vreugde stipt om 20.02 het oude Havenhuis.

Natuurlijk begon de speech van Vitalski uiteraard pas om 20.20u, maar we waren gewoon erg blij dat we er na veel vijven en zessen toch geraakt waren. Daarna volgde een heel fijne avond, met een prachtige voorstelling van de werken van onze collega door Vitalski. Die werken zelf mochten er trouwens ook zijn: het thema was ‘afbrokkelende macht’ en ik hield vooral van de soberheid en vergankelijkheid die zijn beelden uitstraalden. Een zeer geslaagd afstudeerproject.

Vervolgens zwermden mijn collega’s en ikzelf uit over het oude Havenhuis om de rest van de tentoongestelde werken te bewonderen, al vond ik deze persoonlijk niet allemaal even kwaliteitsvol. Mijn collega zijn werken staken er voor mij toch wel bovenuit, samen met die van een fotografe die de Siberische winter in beeld gebracht had. Zeer knap! Alleen jammer dat het zo heet was in de afstudeerlocatie.

We dronken nog een glaasje tequila (het drankje dat bij de werken van mijn kersvers afgestudeerde collega hoorde) onder collega’s en toen was het tijd om weer huiswaarts te trekken. Mijn leidinggevende en ikzelf slaagden erin een bus te nemen die tot ons tot aan de Rooseveltplaats bracht en van daar was het niet ver meer naar Antwerpen-Centraal. Met een klein spurtje slaagde mijn collega erin met enkele seconden respijt haar trein naar Brussel te halen, terwijl ik op mijn gemak naar spoor 4 wandelde voor de trein naar Leuven.

Een bijna probleemloze (natuurlijk moest de trein even stoppen om een andere trein voor te laten) treinrit later stapte ik af in het station van Leuven. De NMBS, een onuitputtelijke bron van vermaak ende vertier.

Explosie in Brussel-Centraal

Tja, what can I say? Brussel-Centraal is natuurlijk een gedroomd doelwit voor terroristische aanslagen. Helaas betekent dit wellicht zeer scherpe veiligheidsmaatregelen in Brussel-Centraal morgen. ‘k Zal maar wat vroeger opstaan om tijdig op het werk te geraken, zeker? Als ik al op het werk geraak… En natuurlijk is nét morgen een supermegabelangrijke vergadering gepland…

Eén ding is zeker: van die militairen in het straatbeeld zullen we nog niet zo snel verlost zijn.

Arran – 10 april 2017

Na alweer een uitstekend Scottish breakfast (mét porridge én haggis én black pudding) in Orwin House Bed and Breakfast, vertrokken we op onze missie om drie wandelingen op één dag te doen. Onze eerste wandeling was die naar de Glenashdale Falls. Onderweg naar ginder kregen we even een mals regenbuitje over ons heen, maar tegen dat we onze auto geparkeerd hadden, was de hemel alweer open getrokken en konden we genieten van een stralend zonnetje. Het was zelfs warm genoeg om zonder fleece te wandelen! Fantastisch.

We vertrokken rond tien uur op onze wandeling naar Glenashdale Falls. De wandeling bracht ons door een mooi bos vol met voorjaarsbloeiers. De zon deed haar best om ons warm te houden en de Glenashdale Falls waren het spectaculaire hoogtepunt van deze vrij korte wandeling. Om 11.40u waren we al terug en rustten we even uit op een bankje bij de zee. Een ideale wandeling voor wie even de benen wil strekken.

Voordat we aan onze volgende wandeling begonnen, moest onze inwendige mens versterkt worden. Een prachtige rit langs de kust van Arran, enkel verstoord door een mini-regenbui, bracht ons in Blackwaterfoot. Veel eetgelegenheden waren er niet in dit kleine dorpje, dus hielden we het op een snel broodje en wat soep in een kleine snackbar.

Na deze quickie lunch hadden we voldoende brandstof voor de wandeling naar King’s Cave. Een heel andere wandeling dan die in de voormiddag. We genoten van de prachtige uitzichten op de kustlijn en op Kintyre en verkenden de prachtige King’s Cave waarvan de wanden versierd waren met religieuze graffiti. King’s Cave zou de plek zijn waar Robert the Bruce zich verschool nadat hij verslagen werd door de Engelsen in 1307. Een spin die ondanks alle tegenslagen hardnekkig bleef spinnen aan haar web, motiveerde hem om de strijd tegen de Engelsen opnieuw op te nemen. Het was een pak frisser dan in de voormiddag en de wind maakte dat we onze winterjassen goed konden verdragen. Op een paar druppels regen na hielden we het gelukkig droog.

Rond 16u stonden we opnieuw op de parking waar we onze wagen hadden achtergelaten. We overlegden of we de kou en potentiële regenbuien zouden trotseren om de Machrie Moor standing stones te bewonderen. Aangezien we geen watjes zijn, duffelden we ons dik in en gingen we ervoor. De dreigende donkere wolken voorspelden niet veel goeds, maar tegen alle verwachting in hielden we het droog. Het was wel ijskoud, zo koud dat we de kap van onze jas goed konden gebruiken om ons warm te houden.

De donkere wolken lieten zo nu en dan een beetje zon door, wat bijzonder mooie beelden van de menhirs opleverde. De menhirs dateren uit het Bronzen Tijdperk (1800-1600 voor Christus) en de grootste van de menhirs was maar liefst 5 meter hoog. Echt prachtig om deze getuigen uit vroeger tijden te kunnen aanschouwen terwijl we de enige vier mensen in de wijde omgeving waren. Enkel het geblaat van de schapen doorbrak de stilte. Schitterend.

Rond half zes waren we terug aan de wagen. Volledig verkleumd en verwaaid, maar erg blij dat we ons niet door de weersomstandigheden hadden laten afschrikken. Ons doel van drie wandelingen op één dag was probleemloos gehaald.

We keerden terug naar onze B&B om wat op te warmen en ons haar te fatsoeneren. Voor het avondmaal trokken we te voet naar Pub Ormidale, op wandelafstand van onze B&B.

Pub Ormidale was een klassieke pub met een vrij beperkte menukaart. Het was er ook te koud naar mijn goesting. Als voorgerechtje hadden we lekker ongezonde nacho’s met haggis en heerlijke gerookte zalm. Het hoofdgerecht, venison stew, viel me echter wat tegen: het vlees was taai en de saus niet zo smakelijk als ik verwacht had. Om op te warmen bestelden we een glas whisky om te klinken op een bijzonder geslaagde dag op Arran.

Grenfell Tower

Onvoorstelbaar dat tientallen mensen op zo’n gruwelijke manier het leven lieten. En schandalig dat zo’n tragedie zich kan voordoen in de eenentwintigste eeuw. Het moge duidelijk zijn dat de brandveiligheid van Grenfell Tower ondermaats was. Het kan niet anders dan dat grove nalatigheid aan de basis van deze ramp ligt en ik hoop dat de verantwoordelijken voor de rechter zullen gebracht worden. Al is dit slechts een magere troost voor de familie en vrienden van de slachtoffers.

De beelden van de vlammende toren deden mij onmiddellijk terugdenken aan de film ‘The Towering Inferno’ waarvan ik als klein meisje stukken zag tijdens een Nieuwjaarsfeest bij familie. De traumatische beelden bleven nog jaren daarna op mijn netvlies gebrand.

Ronduit afschuwelijk.

Een aangename verrassing

Gisterenochtend was ik in Gent voor een evenement georganiseerd door een organisatie waar ik al enkele jaren nauw mee samen werk. Alhoewel mijn aanwezigheid niet strikt noodzakelijk was, had ik mijn agenda speciaal vrijgemaakt om naar dit evenement te kunnen gaan. Ik wist dat het wellicht de laatste keer was dat ik deze mensen zou zien en ik wilde in schoonheid afscheid nemen. (Mijn afscheid op het werk komt nu echt wel heel dichtbij: nog maar een maand te gaan. Al neemt de werkdruk momenteel nog niet bepaald af. Maar goed, zoals het er nu naar uit ziet, zal ik mij nuttig kunnen maken tot de allerlaatste seconde! Da’s toch mooi, niet?)

Wat ik absoluut niet verwacht had, was dat ik tijdens het afsluitend woordje van de organisator persoonlijk bedankt zou worden met een applaus en een fantastisch mooie bos bloemen. Ik was oprecht aangedaan door dit bijzonder sympathieke gebaar. Omdat ik ‘s avonds naar de prijsuitreiking van de Ultimas ging, stelde dit onverwachte boeketje bloemen mij wel voor enkele logistieke problemen. Ik zag het niet echt zitten om de ganse avond met een boeket bloemen in de Vooruit rond te lopen. Leek me ook niet echt bevorderlijk voor de houdbaarheid van dit boeketje. Gelukkig vond ik een Gentse collega bereid de bloemen met zich mee naar huis te nemen én de volgende dag er de trein mee naar Brussel te nemen. Alwaar de bloemen vervolgens gezellig op mijn bureau mochten pronken.

Dit boeketje bloemen heeft dus een nachtje doorgebracht in Gent én een treinrit van Gent naar Brussel en van Brussel naar Leuven overleefd. En zien ze er niet schitterend uit?

Reunion with the Chicagoans

Het was geleden van ons bezoek aan Chicago in 2015 dat we onze vriend, zijn vrouw en hun schattige dochter nog eens gezien hadden, dus toen de uitnodiging voor taart en koffie in mijn elektronische brievenbus viel, zei ik meteen ja. Die foto-achterstand werk ik wel een ander keertje weg. Het beloofde trouwens een heerlijk warme zondag te worden en dan is relaxen in de tuin van iemand anders dubbel zo leuk.

Spijtig genoeg kon mijn vriend er niet bij zijn. Elk weekend over en weer vliegen is, zelfs voor ons, een beetje van het goede te veel. Hij zal dus nog een jaartje of twee moeten wachten tot de volgende reünie. Het werd, ook zonder mijn vriend, een heerlijk ontspannen namiddag. Ik genoot van het fietstochtje naar Kessel-Lo en van de schaduw die de gigantische parasol wierp in de tuin van de ouders van onze vriend. De lieve Chinees-Amerikaans-Belgische dochter van onze vriend was een pak groter en mondiger dan de laatste keer dat we haar zagen. Toch indrukwekkend dat zo’n klein meisje probleemloos drie talen verstaat, al spreekt ze er slechts twee (Nederlands en Engels). Om jaloers op te zijn!

Er was té veel taart en ik dronk liters water (en een flesje kidibul) om gehydrateerd te blijven. Ik praatte met een ander bevriend koppel over onze emigratieplannen naar Zwitserland en kreeg wat tips van onze naar Chicago geëmigreerde vriend. Naar het schijnt is de kans dat je effectief terugkomt, eens je vertrokken bent, vrij klein, maar momenteel houden mijn vriend en ik alle opties open. We zullen wel zien.

Ik was alleszins erg blij om te zien dat het onze vrienden goed ging, ondanks die gekke oranje president die de USA eigenhandig om zeep aan het helpen is.

Misschien de volgende reünie in Zwitserland?

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk