Na een deugddoende nachtrust genieten mijn vriend en ik van het uitstekende en elke dag variërende ontbijtbuffet in ons hotel. Na het ontbijt rijden we met onze huurwagen naar Sete Cidades voor onze uitgestelde self guided tour. De weersvoorspellingen geven een bewolkte en regenachtige dag, maar tijdens de rit zelf houden we het droog. We zijn alleszins op alle mogelijke weersomstandigheden voorzien. Vlak voordat we onze bestemming bereiken, kunnen we alvast genieten van een prachtig uitzicht op het meer van Sete Cidades.
We parkeren onze wagen op een parkeerplaats in de buurt en stipt om 10u melden we ons aan bij het Adventure Center van Futurismo. Ter plekke krijgen we een fiets en een helm. Tot onze grote verbazing schijnt de zon volop en is het stevig warm. Die weersvoorspellingen zitten er dik naast. Niet dat we klagen!
We fietsen rond het kratermeer van Sete Cidades waarvan het ene gedeelte blauw is (Lagoa Azul) en het andere gedeelte groen (Lagoa Verde). Beide delen van het meer worden door een brug van elkaar gescheiden. De reden van het kleurverschil is dat het groene gedeelte van het meer ondieper en kleiner is dan het blauwe gedeelte. Dit zorgt voor meer voedingsstoffen in het water, wat een groene kleur veroorzaakt.
De fietstocht op een vlakke, brede zandweg langs het meer is erg gemakkelijk en dus verre van avontuurlijk. Er rijden spijtig genoeg veel wagens op de stoffige wegen rond het meer, waardoor ik veel last heb van stof in mijn ogen. Omdat ik harde lenzen draag, beginnen mijn ogen heel hard te tranen als daar stof in komt. Behoorlijk vervelend en dat maakt dat ik minder van de fietstocht kan genieten dat gehoopt.
Na anderhalf uur zijn we terug bij ons vertrekpunt en stappen we over op onze kano. Eén van de medewerkers van Futurismo vindt het blijkbaar heel bijzonder dat ik met een kleedje aan ga kayakken. Hij kent er niks van, want ik heb voor deze gelegenheid een speciaal sneldrogend kleedje aangetrokken dat zich uitstekend leent tot kayakken! Het kayakken is trouwens veel leuker dan het fietsen en is echt ontspannend. Al moet ik bekennen dat mijn vriend het merendeel van het werk doet. Die selfies maken zichzelf niet, he!
Rond half één meren we onze kayak aan. Na me wat opgefrist te hebben in de toiletten, wandelen we over het gras richting het meer, helaas door een verkeerde beweging stoot ik mezelf met het beentje van mijn bril in mijn linkeroog en vliegt mijn lens uit, het gras in. Het is letterlijk zoeken naar een speld in een hooiberg. Mijn vriend en ik doen ons best, maar de lens is helaas nergens meer terug te vinden. Dat wil dus zeggen dat ik de rest van onze trip maar half zal zien. En natuurlijk heb ik pas sinds begin dit jaar een nieuw paar lenzen en neen, mijn bril dragen is geen optie, want daarmee zie ik nog slechter dan met één goeie lens en ik zou bovendien geen zonnebril kunnen dragen. Heel vervelend, maar niets aan te doen, helaas. Gelukkig loopt onze vakantie op zijn laatste beentjes.
Een klein beetje bedrukt gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Op weg naar één van de weinige restaurants in Sete Cidades merken we dat redelijk wat straten afgezet zijn voor verkeer. In het midden van de straat zijn een aantal mensen druk bezig met geometische patronen te leggen met fel gekleurde houtkrullen in rechthoekige houten kaders. Aan de straatkant staan overal vlaggenstokken met vlaggen van verschillende landen uit de wereld. Het resultaat is heel bijzonder en erg mooi om naar te kijken, zelfs met maar één lens.
Het is overduidelijk een feestdag hier in Sete Cidades en dat betekent dat de weinige restaurants stampvol zitten. We geraken met ons tweetjes nergens meer bij. We besluiten dan maar terug te wandelen naar de parking en andere oorden op te zoeken. Op goed geluk belanden we in restaurant 3 arcos. Dat blijkt een meevaller te zijn. Mijn vriend gaat weer voor een gerecht met vlees en frieten, niet echt mijn ding, maar het is hem gegund. Gelukkig is mijn inktvis geserveerd met een lokale saus heel lekker, maar de portie is zo groot dat ik niet alles op krijg.
We sluiten de late lunch af met een stuk verse ananas en een digestief en besluiten terug te rijden naar Ponta Delgada. Onderweg zien we echter wegwijzers naar het uitzichtpunt Vista do Rei, drie sterren in mijn Michelingids. Na een snelle zoektocht op googlemaps blijkt dat maar elf minuten rijden. Het is nog steeds een mooie zonnige dag, dus de kans dat we een mooi uitzicht te zien krijgen is groot. En jawel, we worden niet teleurgesteld: het uitzicht op het blauwgroene meer is fantastisch. Opvallend: speciaal om toeristen de mogelijkheid te geven om dit uitzicht te aanschouwen, is heel de verrkeerssituatie aangepast en zijn er enkele gloednieuwe wegen aangelegd.
We besluiten de dag te eindigen met een zwempartijtje in de Atlantische Oceaan. We rijden naar het Praia do Pópulo, een populair zwart zandstrand in Ponta Delgada. Zandstranden zijn schaars op de Azoren, dus het is er behoorlijk druk. Na wat zoeken vinden we een parkeerplekje en maken we gebruik van de fantastische gratis infrastructuur om ons om te kleden.
Deze late namiddag heeft de zon heeft ons helaas in de steek gelaten, maar het is nog steeds aangenaam warm. Echt zwemmen doen we niet: de golven zijn heel sterk en ik wil niet graag ook mijn tweede lens verliezen. We springen wat in de golven en verbazen ons over de kracht van moeder natuur. Al vind ik witte stranden toch mooier dan zwarte stranden.
In de kleedhoekjes ontdoe ik mij van mijn badpak. Ik doe een poging om het plakkerige zand van mij af te spoelen onder de publieke douches. Dat blijkt minder evident dat het lijkt.
Na ons omgekleed te hebben rijden we terug naar onze favoriete ondergrondse parking. We gaan naar het hotel om ons proper te schrobben en wandelen vervolgens door de stad op zoek naar iets te eten. Veel zaken zijn dicht op zondagavond, dus belanden we uiteindelijk opnieuw bij de Nepalees waar we het tijdens ons vorige bezoek zo lekker vonden.
Mijn vriend bestelt exact hetzelfde als de vorige keer, maar de saus lijkt toch ietwat anders. Wellicht staat er een andere kok aan het fornuis. Het is ondertussen dan toch beginnen regenen, maar het bijft aangenaam warm buiten. We laten het niet aan ons hart komen en sluiten de avond af met een glas CRF om te klinken op onze laatste avond op de Azoren.