Mijn vriend en ik zijn vandaag wat vroeger opgestaan omdat we graag willen catamaran varen. Gisterenavond kregen we mijn broer en zijn vriendin niet overtuigd om mee te gaan, maar mijn vriend en ik hebben wel zin in wat actie. Een ganse dag op het strand liggen, is niet echt aan ons besteed. Het ontbijt is, zoals te verwachten viel, overdadig. Ik geniet vooral van de heerlijke vers gebakken omelet.
We melden ons aan bij het verhuurpunt van de catamarans, kayaks en andere zeevaartuigen. We informeren of en wanneer we een catamarantochtje kunnen maken. We kunnen meteen te water gaan, maar krijgen mét de catamaran ook een kapitein mee. Blijkbaar hebben ze in Varadero niet voldoende vertrouwen in de toeristen om hen alleen de zee op te laten. We hebben dit nochtans al eens gedaan in Corsica. Maar goed, op zich is een boottochtje met z’n drieën ook wel leuk. Zo kan ik mijn Spaans nog wat oefenen. Ik vertel dat mijn vriend een zeildiploma heeft, maar de kapitein van onze catamaran heeft er blijkbaar niet veel vertrouwen in. Hij vraagt aan mijn vriend waar de wind vandaan komt en als die niet meteen kan antwoorden, vervliegt meteen zijn kans om de catamaran zelf te mogen besturen.
Het tochtje duurt niet superlang (een twintigtal minuten), maar we genieten van de nabijheid van het water en de zon op ons gezicht. Terug op het strand informeren we meteen wanneer de snorkeltochten vertrekken. Dat blijkt over tien minuten te zijn. Gelukkig zijn we op alles voorzien en hebben we ons snorkelmateriaal al bij ons. We haasten ons naar het buffetrestaurant waar mijn broer en zijn vriendin nog aan het ontbijten zijn om te vragen of ze zin hebben om mee te gaan snorkelen. We slagen er niet in hen mee te krijgen, dus keren mijn vriend en ik met ons tweetjes terug naar het vertrekpunt.
Dezelfde catamaran waarmee we deze ochtend een boottochtje maakten, brengt ons nu naar een goeie snorkelplek. Ditmaal moeten we de catamaran niet alleen delen met een kapitein, maar ook met twee Franse meisjes. Met een vloot van vier catamarans varen we allemaal naar dezelfde plek. De catamaran brengt ons in een half uur naar de snorkellocatie. We hebben de wind in de zeilen, dus we scheren aan een stevig tempo over de golven.
Het snorkelen zelf is superleuk. Er zijn meer vissen dan op Cayo Levisa, al heeft het viseten dat de professionele fotograaf die met onze groep meereist, daar wellicht ook iets mee te maken. Het helpt alleszins om veel mooie vissen in beeld te krijgen. En ja, ook mijn vriend en ik poseren voor wat foto’s. Benieuwd naar het resultaat!
De terugtocht naar het strand van ons hotel duurt langer dan de heentocht. De kapitein moet immers tegen de wind in oploeven. Het is duidelijk dat wij de beste kapitein van de vier getroffen hebben. Al snel laat onze catamaran de rest van de vloot achter zich. Tot grote tevredenheid van onze kapitein finishen we als eerste op het strand. Wij feliciteren hem met zijn mooie overwinning. 😉
Rond twaalf uur zijn we terug in het hotel. Na een kleine zoektocht treffen we mijn broer en zijn vriendin aan in de lobby van het hotel, aan het profiteren van de wifi. 😉 Mijn vriend en ik lopen snel naar de kamer om het zout van ons af te spoelen en daarna trakteren we onszelf op een mojito met een extra dosis rum añejo. De mojitos in het hotel bevatten een minimale hoeveelheid rum, maar door een extra shot bruine rum toe te voegen, zijn ze perfect. Het ideale aperitief alvorens ons naar het lunchbuffet te begeven.
Mijn vriend en ik keren rond 15u terug naar het verhuurpunt om een paddle board uit te lenen, maar helaas, het verhuurpunt blijkt gesloten te zijn. Dus gaan we maar een beetje zwemmen en daarna sluiten we aan bij de salsalessen aan het zwembad. Aangezien er te weinig mannen zijn (het eeuwige probleem), bied ik aan om als man te dansen. Voor mij is het de eerste keer dat ik de rol van man opneem en dat blijkt toch minder evident dan verwacht. Mijn respect voor de mannelijke dansers, dat leiden is echt niet makkelijk.
We sluiten de namiddag af met een zwempartijtje in het prachtige turquoise water van Varadero. Echt, de kleur en de helderheid van dat water is onvergetelijk.
Voor het avondmaal hebben we een tafeltje gereserveerd in het Italiaanse restaurant van ons hotel. We bestellen een flesje Freixenet cava om te klinken op de mooie dag. De minestronesoep is matig lekker en mijn stukje vis en het dessert zijn zeker ok, maar ik moet toegeven dat ik het gigantische aanbod van het buffetrestaurant mis.
De rest van de avond brengen we door in de lobby van het hotel, genietend van cocktails en rum. De avondanimatie (een goochelshow) kan ons niet echt bekoren.
Ons plan om vandaag een beetje uit te slapen mislukt jammerlijk. Mijn vriend en ik zijn allebei wakker om 7 uur. De schade van de talrijke muggenbeten wordt nu pas echt duidelijk. Op mijn rug is een mooie rij steken waarneembaar, perfect parallel aan mijn bh-bandjes. De muggen hebben recht door mijn kleed heen gestoken. Mijn vriend amuseert zich met het behandelen van al mijn beten, die al serieus aan het opzwellen zijn (ik reageer nogal allergisch op muggenbeten). It’s not a pretty sight en dat net nu we als afsluiter van de vakantie een paar dagen zee en strand in het vooruitzicht hebben. Ik doe opnieuw beroep op het medicijnkastje van de vriendin van mijn broertje en krijg van haar een anti-allergiepilletje. Hopelijk helpt dat om de zwellingen en de jeuk onder controle te houden.
Het ontbijtbuffet in Hotel Moka blijkt een meevaller. Er is zelfs vers gebakken omelet. Ik geniet van het redelijk gevarieerde aanbod en smul als dessert van een soort rijstpap. Heel lekker!
Na de check-out stappen we in yet another taxi, die ons naar de laatste bestemming van onze reis brengt: Varadero! Het is alweer een probleem om de twee valiezen en twee trekrugzakken in de koffer van de taxi te krijgen. De oplossing is ondertussen genoegzaam bekend: de koffer dichtbinden met een koord. Werkt perfect. Gelukkig hebben we deze keer een moderne taxi mét airco en geen oldtimer. Fijn om eens voor de verandering niet aan de zetels vast te plakken. De zetels zijn zelfs vrij comfortabel. Mooi, die oldtimers, maar voor lange ritten gaat er niets boven het comfort van een moderne wagen.
Na een rit van iets meer dan drie uur rijden we het schiereiland Varadero op. Toegegeven, we hebben even last van een cultuurschok wanneer we ons hotel binnen stappen. We zijn van het rustige Las Terrazas in het centrum van het Cubaanse massatoerisme beland: het schiereiland Varadero is een langgerekte strook wit zandstrand met het ene na het andere all-inclusive hotel. En ja, hier gaan wij de laatste drie dagen van onze reis gezellig mee de toerist uithangen. In Starfish Cuatro Palmas, een adult only hotel met zwembad, een eigen stukje strand en alle drank en eten inbegrepen. Because: why not?
Onze koffers laten we achter in de bagageruimte (gelukkig hebben we daar deze keer op geanticipeerd en hebben we wel ons zwempak onder onze kleren aangedaan) en we gaan rechtstreeks naar het lunchbuffet. Jawadde, wat een overdaad! Het is ergens een beetje choquerend om te zien hoeveel eten hier ligt, terwijl we de voorbije dagen mensen bij staatswinkels zagen aanschuiven om brood en eieren te kopen. Varadero is een plek die volledig in het teken van de toeristen staat. Zo’n all-in hotel is een wereld op zich en je kan hier perfect twee weken doorbrengen met zee, strand, animatie, eten en drinken, zonder dat je het hotel moet verlaten.
Wanneer we echter een handdoek voor het strand proberen te bemachtigen, merken we al snel dat het échte Cuba ook hier niet veraf is. Eerst willen de dames van de beach club ons geen handdoeken meegeven omdat we nog geen kamernummer hebben, dus moeten we terug naar het onthaal om te informeren wat ons kamernummer is. Dan zijn alle handdoeken in de was en moeten we noodgedwongen zonder handdoek naar het strand. Na nog twee tevergeefse pogingen slagen mijn vriend en ik er dan toch eindelijk in drie handdoeken vast te krijgen. Dat aantal handdoeken ligt blijkbaar heel erg moeilijk, want we hebben maar recht op twee handdoeken omdat we een kamer van twee personen hebben. Wij leggen uit dat ons gezelschap uit vier personen bestaat, maar daar hebben de dames geen oren naar. Het is al een wonder dat we een extra handdoek losgekregen hebben. (Als je de handdoeken niet terug brengt, moet je trouwens een fikse boete betalen.)
Het is flink heet op het strand, zo heet dat we bijna onze voetzolen verbranden. Gelukkig slagen we erin vier strandstoelen te bemachtigen onder wat parasols. We smeren zonnecrème met de liters én profiteren van het all-inclusive aanbod. Een glaasje rum op het strand, wel ja, moet kunnen, nietwaar? Naarmate de namiddag vordert, pakken de donkere wolken zich samen boven het strand. Het lijkt erop alsof elk moment een fikse regenbui boven onze hoofden kan losbarsten. Gelukkig houden we het droog en brengen de wolken een beetje verkoeling.
Na een namiddag luieren en zwemmen gaan we de sleutel van onze kamer halen. We zitten in een apart gedeelte van het hotel, wat verder van de restaurants en de bars. Fijn om te merken dat met onze wensen is rekening gehouden, ik had immers een rustige kamer gevraagd. We spoelen het zand en het zoute water van ons af en maken van de gelegenheid gebruik om het bed uit te testen. 😉
Net voor zonsondergang begeven we ons met ons vieren terug naar het restaurant voor het buffet. We worden getrakteerd op een werkelijk prachtige zonsondergang en ik vloek binnensmonds dat ik mijn camera op de kamer gelaten heb. Hopelijk morgen een herkansing.
Het buffet voor het avondmaal is zo mogelijk nog overdadiger dan het buffet ‘s middags. Ik ga hier geen moeite doen om op te sommen wat er allemaal te eten valt, maar het is indrukwekkend. En alles ziet er zeer verzorgd uit.
Na het eten doen we wat elke goede toerist in Varadero doet: naar de avondanimatie aan het zwembad gaan. Een niet onaardig rockgroepje speelt covers van bekende nummers. Mijn vriend en ik glippen er even tussenuit om met onze internetkaartjes te profiteren van de wifi in de lobby van het hotel. Dat lukt niet honderd procent zoals gepland, want het lukt ons niet om uit te loggen (elk wifi-kaartje is goed voor één uur internet, maar als je uitlogt, kan je de resterende minuten op een ander moment gebruiken). Reden te meer om nog een extra rum añejo te gaan halen aan de bar. 😉
We sluiten de avond af met een mini-wandeling rond het hotel. Aan de overkant van de straat waaraan ons hotel ligt, is een latino show aan de gang, inclusief veren en minuscule bikini’s. Dat wordt hier nog een interessante afsluiter. 😉
Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.
Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)
Na twee eerderemislukte pogingen, is het mijn vriendin en mij vandaag eindelijk gelukt om samen te genieten van een bentoboxlunch bij de Samourai. Natuurlijk lag de focus van het gesprek door de omgeving op hun recente reis naar Japan. En ik moet zeggen, ik heb eigenlijk veel zin om terug te gaan naar dit prachtige land waarvan ik nog maar een fractieontdekt heb. Nu alleen mijn vriend nog weten te overtuigen…
Deze ochtend opgestaan om 6.45u. Ik kan niet ontkennen dat het pijn deed. Een ochtendmens zal ik wel nooit worden… We stond zo vroeg op omdat we op tijd wilden zijn om de allereerste ferry naar het vasteland te nemen en aangezien het een dikke tien minuten stappen van de bungalow naar de ontbijtplek was, hadden we genoeg marge ingecalculeerd.
Ons groepje van vier was als allereerste aan het ontbijt. Of wacht, neen, die brutale kaas stelende vogel van gisteren was nóg vroeger opgestaan om zich een lekker ontbijthapje toe te eigenen. Ik probeerde de pannenkoeken, maar dat bleek geen succes. Het eten op dit eiland kon me maar matig bekoren, maar goed, we zijn er niet ziek van geworden, dat is ook al iets.
Na uitgecheckt te hebben bij dezelfde onvriendelijke onthaalbediende als gisteren (ik begin te vermoeden dat zijn slechte humeur wel eens iets te maken zou kunnen hebben met de onmenselijk lange dagen dat hij hier moet kloppen) lopen we met onze bagage naar de aanlegsteiger van de ferry. Onderweg merken we ontelbaar veel krabbetjes op die zich verstoppen tussen de wortels van de mangroves.
De ferry van 9u is mooi op tijd. Ditmaal krijgen we een plekje op de oude ferry toegewezen. Wat we geen van allen erg vinden, want het is best een aangename boottocht en zo hebben we langer de kans om ervan te genieten. Gelukkig is de ferry lang niet zo volgeladen als gisteren.
Wij hadden met onze taxichauffeur geregeld dat hij ons zou komen ophalen op dezelfde plek waar hij ons de dag voordien had afgezet. Tot onze verbazing staat er ons echter geen mooie, rode oldtimer te wachten, maar een kleine, lelijke, gele lada. De chauffeur is ook een andere dan de dag voordien, maar hij is duidelijk goed gebrieft, want hij stapt recht op ons af en legt uit dat onze chauffeur verhinderd was, maar hij zal ons naar Las Terrazas brengen. We kijken iet of wat vertwijfeld naar de lada, maar low and behold, al onze valiezen passen zelfs in de koffer en dat zónder dat daar een touw aan te pas moet komen.
Binnen in de wagen is het zitcomfort helaas niet zo hoog. De zetels zijn behoorlijk oncomfortabel en het is gezellig warm, zo dicht op elkaar gepakt. Op de koop toe is de staat van de wegen waar we langs rijden abominabel. De ene put volgt na de andere en we worden flink door elkaar geschud.
De rit is echt onaangenaam, maar de chauffeur spant zich in om er het beste van te maken. Hij stopt zelfs onderweg om ons van de befaamde mamey vrucht te laten proeven, die een dame langs de kant van de weg te koop aanbiedt. Hij vraagt aan de dame om een mes en snijdt de vrucht voor ons open. Mijn vriend en ik proeven van de (lekkere!) vrucht, maar mijn broer en zijn vriendin durven het niet te wagen. De schrik om ziek te worden zit er goed in.
Na meer dan twee uur afzien in de lada, komen we aan in Hotel Moka in Las Terrazas. Las Terrazas is een dorp met 900 inwoners in de heuvels van Sierra de Rosario. Midden in een door de UNESCO beschermt natuurreservaat. De naam Las Terrazas verwijst naar de voor de pijnbomen aangelegde terrassen waar het gebied om bekend staat. De huidige inwoners halen hun inkomsten vooral uit het eco-toerisme.
We melden ons bij de receptie en krijgen te horen dat we pas om 16u kunnen inchecken. Tot we kunnen inchecken, mogen we onze bagage achterlaten in een opberghok. Hotel Moka biedt een ruim aanbod aan wandelingen en activiteiten aan en we besluiten meteen de natuurwandeling met gids te boeken. Altijd leuk om wat bij te leren over de lokale fauna en flora.
We eten een lichte lunch in het hotel (voor zover je spaghetti carbonara licht kan noemen, natuurlijk, het smaakt alleszins) en wachten aan ons tafeltje tot het 13u is. Ons groepje van vier krijgt voor de wandeling gezelschap van een Nederlands koppel, die met een huurwagen door Cuba reizen. Ze bevestigen ons dat dit niet altijd even makkelijk is. Wij blij dat we voor taxi’s als vervoermiddel gekozen hebben.
De gids is een oudere man die enorm veel weet te vertellen over de natuur in de omgeving van Las Terrazas. De wandeling doorheen de groene bossen is schitterend en we spotten onderweg hagedissen en veel verschillende vogelsoorten. Op de letterlijke hoofdvogel (de tocororo, de nationale vogel van Cuba) is het echter nog even wachten. Hoezeer de gids ook zijn best doet om de roep van de tocororo na te bootsen, het beestje laat zich niet zien. Al horen we nu en dan wel zijn roep als antwoord weerklinken vanuit het gebladerte.
Ondertussen wordt ons gezelschap aangevallen door duizenden muggen. Ondanks al de deet die ik op mijn lichaam smeer, vallen de muggen elk stukje bloot lijf aan dat ze kunnen vinden. Ze steken zelfs gewoon door mijn kleedje heen. Het is duidelijk dat een beetje deet deze muggen niet kan ontmoedigen om van mijn lekkere bloed te proeven. Ik probeer de muggen zo goed mogelijk weg te slaan, maar dat is onbegonnen werk. Ik houd mijn hart vast voor het resultaat van deze onverholen aanval.
Naar het einde van de wandeling toe hebben we geluk, daar vertoont zich, eindelijk, de tocororo, een prachtig, klein vogeltje met een rood, blauw en wit verenkleed, dat net aan die kleurencombinatie zijn titel van nationale vogel te danken heeft. Ik slaag er zelfs in een min of meer geslaagde foto van het beestje te maken. We sluiten de wandeling af in koffiestop Aire Libre voor een, volgens onze gids, geweldige ijskoffie. Helaas lust ik geen koffie, dus ik houd het op een flesje water.
Gelukkig zijn we ondertussen vlakbij ons hotel, want net op het einde van de wandeling barst er een fameuze regenbui los. We haasten ons tussen de regendruppels door terug naar Hotel Moka. Het is ondertussen 16u en de receptie wordt overspoeld door vers aangekomen gasten die allemaal tegelijkertijd willen inchecken. We zien het niet zitten om in de rij te gaan staan, dus drinken we nog iets in de bar. Ik bestel me een daiquiri, maar het smaakt me minder als de vorige keren. Kan het zijn dat ik de Cubaanse cocktails beu begin te worden? Een beetje meer variatie zou alleszins leuk zijn. Terwijl we onze cocktail drinken, barst het onweer in alle hevigheid los boven Las Terrazas. Het hele hotel is zo geconstrueerd dat in het gebouw bomen geïntegreerd zijn en de gangen zijn wel overdekt maar open naar buiten toe. Heel mooi, maar als het regent, staat er wel overal water in het hotel.
Wanneer de rij aan de check-in balie eindelijk is opgelost, checken we in en gaan we naar onze kamer. We profiteren van de goeie douche (met veel druk op het water, da’s niet overal het geval) en maken tijd voor een uitgebreide vrijpartij. Het regent nog steeds, dus veel activiteiten (buiten muggenbeten tellen, ik kom aan een goede dertig steken) staan er vandaag niet meer op het programma.
Ons avondmaal nuttigen we in het restaurant van Hotel Moka. Het is gestopt met regenen en vanaf het terras van het restaurant zien we de zon ondergaan tussen de bomen. Omdat er verder niet veel te doen valt in het hotel, drinken we rum op de kamer en kijken we naar de gopro filmpjes van de voorbije dagen. Ik moet eerlijk zijn dat voor mij Las Terrazas iet of wat een tegenvaller is. Mijn verwachtingen worden alleszins niet ingelost.
Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.
De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.
Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.
Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.
Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.
Onze laatste ochtend in Viñales. Jammer, want het was hier echt prachtig. Na het ontbijt nemen we afscheid van de iet of wat handtastelijke huisbaas en zijn vrouw en bedanken hen voor de goede zorgen. Ze hebben ons alleszins overvloedig voorzien van lekker eten en bijhorende tips over hoe maag- en darmproblemen te bekampen.
Om 8 uur vertrekken we. Een beetje vroeger dan gewoonlijk, maar vandaag hebben we een ferry te halen. Opnieuw worden we opgehaald door een prachtige oldtimer. De rit naar het vertrekpunt van de ferry verloopt vlekkeloos. De taxi zet ons af vlak voor het ticketverkooppunt. Ditmaal moeten we geen schrik hebben om de ferry te missen: we zijn de allereerste klanten en dan moeten we nog niet eens een ticket kopen, want dat hebben we al. We nestelen ons in de comfortabele zeteltjes en wachten tot de ferry aankomt. Een vriendelijke oude heer laadt onze bagage op een kar en brengt deze naar de aanlegsteiger van de ferry. Lekker makkelijk én goedkoop (slechts 1 CUC).
Een half uur later zien we twee boten aankomen: een oude aftandse ferry en een snellere, moderne boot. We hebben geluk, aangezien de kruier onze bagage op de nieuwe boot heeft gezet, kunnen wij een plaatsje daarop bemachtigen. We zijn dan ook veel sneller dan de andere boot op onze bestemming: Cayo Levisa, een prachtig tropisch eiland met witte stranden en helderblauw water.
We stappen van de boot en lopen met onze bagage over een vlonderpad omringd door mangroven. Wanneer we aan het onthaal van het hotel komen, krijgen we meteen een drankje aangeboden. Helaas, dit drankje is niet een versgeperste heerlijkheid, zoals we ondertussen gewoon zijn, maar zo’n vies oplospoeder-fruitdrankje. Ik krijg met de beste wil van de wereld niet meer dan één slok binnen. De rest laat ik discreet ergens achter.
Het is nog geen 11u wanneer we ons melden aan het onthaal, hopend dat we al in onze bungalows kunnen. Helaas, de bediende aan het onthaal maakt ons duidelijk dat hij geen minuut wil afwijken van de checkintijd van 15u, of onze kamers nu klaar zijn of niet. Op zich heb ik daar uiteraard begrip voor, maar wij storen ons vooral aan de bijzonder onvriendelijke manier waarop de bediende aan het onthaal dit ons meedeelt. Het verschil tussen een casa (uitgebaat door privépersonen) en een staatshotel is meteen duidelijk.
De bediende aan het onthaal staat erop dat we onze paspoorten bij hem achterlaten (terwijl elke Cubagids zegt dat je dit nooit mag doen). Onze valiezen moeten we ergens dumpen in een kleine ruimte achter het onthaal. We voelen ons niet meteen welkom.
We hebben de cruciale fout gemaakt niet ‘s ochtends in onze casa al ons badpak aan te trekken. Ondanks het feit dat dit eiland een populaire bestemming is voor dagjestoeristen, zijn er nergens omkleedruimtes en de toiletten, wel, die zijn op twee na allemaal verstopt. Niet bepaald een prettig gezicht. Ik kleed me dan maar om in de ruimte met de wastafels. De andere toiletbezoeksters zullen wel tegen wat blote borsten kunnen.
Voor mijn broertje is het onvriendelijke onthaal de druppel en hij gaat in staking. Hij vindt Cayo Levisa maar niks en laat dit duidelijk blijken. Wij proberen hem te zeggen dat dit de andere kant van Cuba is en dat zo’n staatshotel een ervaring op zich is, hoe onvriendelijk het personeel hier ook mag zijn. Maar hij ziet het anders.
Mijn vriend, de vriendin van mijn broertje en ikzelf beslissen dat we één onvriendelijke bediende ons verblijf op Cayo Levisa niet gaan laten verpesten en we boeken een snorkeltochtje om 11.30u. Dat heldere blauwe water hier zit ongetwijfeld vol met vissen. We laten het aan mijn broer om onze bagage te bewaken bij het onthaal.
De boot die ons naar de snorkel- en duikplek brengt, is dezelfde als degene die ons naar Cayo Levisa gebracht heeft. Mijn vriend en ik hebben onze eigen snorkels bij (gekocht in Corsica) en de vriendin van mijn broertje heeft een snorkel geleend. We trekken onze zwemvliezen aan en springen in het heldere, turquoise water. We zien meteen hele scholen vissen rond de boot zwermen (het feit dat de matrozen brood in het water gooien, zal daar ook wel iets mee te maken hebben).
De vriendin van mijn broertje heeft iet of wat last met de zwemvliezen, maar nadat ze die heeft uitgedaan gaat het beter. We snorkelen zo’n drie kwartier in het heldere water en keren dan met de boot terug naar Cayo Levisa, alwaar mijn broer nog steeds op dezelfde plak bij het onthaal zit te wachten.
Tijd voor de lunch. Aangezien er zich slechts één hotel bevindt op Cayo Levisa, beperkt het aanbod aan restaurants zich tot twee. Wij maken het ons niet te moeilijk en gaan voor het grote self service buffetrestaurant vlakbij de receptie. Het lunch-piekuur is gepasseerd, wat maakt dat het niet zo gemakkelijk is om een aanvaardbaar propere tafel te vinden. Na wat rondlopen, vinden we een tafel die ermee door kan.
Het buffet is best ok. De gerechten zijn vrij basic, maar we hebben genoeg keuze. We blijven wel ver weg van de kazen, want er zijn een aantal brutale vogels die zomaar het restaurant binnen vliegen en zo stout zijn om wat blokjes kaas van het buffet weg te plukken. Het personeel doet enkele halfslachtige pogingen om de vogels met wat geklap weg te jagen, maar dat maakt duidelijk weinig indruk. Gratis entertainment tijdens de lunch. -)
Ondertussen is het 15u en kunnen we eindelijk inchecken. Wanneer we ons om 15u stipt opnieuw naar het onthaal begeven, blijkt dat de onthaalbediende onze paspoorten die daar al een uur of vier liggen nog niet gekopieerd heeft. We zuchten even om de slechte service, maar laten het passeren.
Het is een stevig eindje stappen van de receptie over het vlonderpad naar onze bungalows, maar gelukkig blijken onze twee bungalows goed mee te vallen. Ze zijn reusachtig groot, liggen op een paar meter stappen van het strand en beschikken over zowel een binnen- als een buitendouche.
We slagen er zowaar in een strandhutje met strandstoelen te bemachtigen van dagjestoeristen die met de ferry vertrekken (met als bonus een prachtig zicht op enkele Franse billen). Zelfs het humeur van mijn broer lijkt op te klaren. We doen de ganse namiddag niet veel meer dan zwemmen en genieten van het lege strand. Nu de dagjestoeristen weg zijn, is het aangenaam rustig en kunnen we uitgebreid de schoonheid van de turquoise zee en het witte strand opzuigen.
Mijn vriend en ik maken een wandeling naar een verlaten plek op het strand alwaar we van de gelegenheid gebruik maken om de liefde te bedrijven. Hoe vaak heeft een mens een strand voor zich alleen? 😉
Op de terugweg naar ons strandhutje zien we dat er boven het hoofdeiland een flinke regenbui hangt, gelukkig blijven wij op Cayo Levisa daarvan gespaard. Heel mooi, dat prachtige witte zand, maar het kruipt wel overal tussen. We maken uitgebreid gebruik van onze twee douches om al het zand van ons af te spoelen en keren terug naar het buffetrestaurant voor het avondmaal. Het buffetaanbod is ongeveer hetzelfde als ‘s middags, maar we hebben wel de mogelijkheid om verse vis en te laten bakken op de gril.
Na het avondmaal willen we nog iets te gaan drinken in de enige bar die het eiland rijk is. We zijn nog geen twintig meter gevorderd op het vlonderpad, wanneer er een stevige regenbui losbarst. Mijn vriend en ik rennen zo snel als we kunnen over het vlonderpad naar de bar, alwaar we nog net kunnen binnen glippen voordat de bediening het laatste luik neerlaat om de regen buiten te houden. Wij stellen vast dat we onderweg echter ergens mijn broer en zijn vriendin zijn kwijtgeraakt. De bar zit stampvol, maar omdat we het allebei jammer zouden vinden om de avond op dit mooie eiland niet samen met onze reisgenoten door te brengen, besluiten we de bar te verlaten en verder te lopen naar onze bungalows.
Het is even wringen om buiten te geraken uit de bar, waarvan alle luiken nu helemaal dicht zijn (een bediende moet voor ons een luik opnieuw een stukje openen), maar gelukkig is het ergste van de regenbui ondertussen achter de rug. De hemel klaart verrassend snel op en we zien zelfs sterren aan de hemel verschijnen. Veel meer dan dat wij gewoon zijn in het door licht vervuilde Europa.
Mijn broer en zijn vriendin waren inderdaad doorgelopen tot aan hun bungalow. Allebei flink doorweekt door de regen. We besluiten een fles rum te openen die we in Viñales kochten en wat gezellig te babbelen in de bungalow van mijn broer tot we opeens een gigantische kakkerlak opmerken die zomaar onbeschaamd door de leefruimte paradeert. Ik kan er niets aan doen, maar er ontsnapt een kleine gil aan mijn lippen. Kakkerlakken zijn nu eenmaal ontzettend vieze beesten en opeens moet ik eraan denken dat mijn koffer gewoon open in onze bungalow ligt. Meteen flitsen er scenario’s door mijn hoofd van kakkerlakken die over mijn proper gewassen kleren kruipen.
Wat volgt is een onvervalst slapstickmoment. Mijn broer die met een asbak het dier probeert te vangen, want, ocharme dat beestje, hij gaat dat gewoon buiten zetten… En wij met ons drieën die dat ongedierte liefst willen doodkloppen met de schoenmaat 48 van mijn broer. Uiteindelijk slaagt mijn broer er zowaar in het ding te vangen (na het één keer te laten ontsnappen), maar ik denk wel dat er in de achtervolging een aantal poten gesneuveld zijn. Mijn broer zet de (hopelijk zwaargewonde) kakkerlak buiten en wij zetten onze avond verder.
Terug in onze eigen bungalow heb ik nog de eer het broertje of zusje van onze gehandicapte kakkerlak tegen te komen, terwijl ik poedelnaakt op het toilet zit. Geen genade deze keer. Het beest sneuvelt na een moedige strijd en wordt vervolgens door mij door het toilet gespoeld. Eind goed, al goed. 😉
Uitgerust wakker worden rond half negen op een zondagochtend, daar valt iets voor te zeggen. Mijn logee lag nog gezellig te slapen in het grote bed. Stiekem een beetje jaloers op haar vermogen om zo lang te slapen. Pas rond tien uur werd ze wakker. Modelkind, ik zeg het jullie!
Ik had enkel yoghurt in huis als ontbijt en aangezien dat yoghurt met brokjes was, kon ik mijn jonge vriendin niet overhalen om voor deze gezonde ontbijtoptie te kiezen. Dan maar naar de bakker om een vettige donut (voor haar, niet voor mij, snap niet waarom mensen donuts lekker vinden).
Na het ontbijt wierpen we ons weer op ons RISK spel. Na een hevige langgerekte doodsstrijd haalden mijn zwarte legers uiteindelijk de bovenhand op de groene legers. Maar echt goed gespeeld van H. Binnenkort maakt deze jongedame mij zeker in.
Tijd om opnieuw Leuven in te trekken, ditmaal liepen we langs de Vaartkom en de Geertruikerk, waarbij ik me realiseerde dat vandaag de GP Poeske Scherens plaats vond. In een ander leven zou ik dat weken op voorhand geweten hebben, maar de nauwe band die ik vroeger had met de stad Leuven is doorgeknipt geraakt door mijn verhuis naar Genève en nog steeds niet helemaal hersteld.
De grijze ochtendwolken maakten al snel plaats voor een prachtige blauwe lucht. Ideaal voor een wandeling! En zowaar, we waren net op tijd om het vertrek van de wielrenners op de Grote Markt te aanschouwen. Wat een perfecte timing. Vijf minuten na de start van de wedstrijd arriveerden de ouders en het broertje van mijn kleine vriendin op de Grote Markt. Het was 13u. Tijd om te lunchen!
Ik stelde voor om pannenkoeken te gaan eten bij Leo Pancakes. De ouders keken eerst wat twijfelachtig, maar ze lieten zich overhalen door hun kroost. Ik verzekerde hun dat Leo Pancakes ook nog andere gerechten op het menu had staan. We pikten eerst een tafel voor vijf in op het terras, maar al snel voelden we dat het te koud was om stil te zitten. Gelukkig was er binnen nog een grote tafel vrij.
De kinderen en ik bestelden pannenkoeken, de serieuze volwassenen bestelden een slaatje en een bagel. En natuurlijk kon ik het niet laten om daar een heerlijke smoothie met vijgen bij te drinken. Zo lekker! Tot mijn verrassing vond het broertje van H zijn pannenkoeken niet lekker. Na een grondig onderzoek bleek het vooral de kokos die hij niet lekker vond. Dat kan ik enigzins begrijpen, want ik ben ook niet zo gek op kokosschilfers. Na de kokos zo goed mogelijk van de pannenkoeken verwijderd te hebben, nam hij nog een paar happen, maar de lange tanden bleven. H daarentegen smikkelde haar pannenkoeken tot de laatste kruimel op.
Na de lunch wandelden we samen naar de universiteitsbibliotheek om de toren te beklimmen, maar niet zonder eerst de fantastische leeszaal bewonderd te hebben. Iedereen was oprecht onder de indruk. Tijdens de beklimming van de toren bekeken we de tentoonstelling over de twee bibliotheekbranden, maar het was het uitzicht dat meeste tot de verbeelding sprak. De kinderen genoten en vroegen geen enkele keer om naar de kermis te mogen gaan. Die kermis lag nochtans aan hun voeten op het Ladeuzeplein. Ik denk niet dat ik als kind zoveel discipline had. 😉
Na de beklimming naderde het moment van afscheid. We liepen samen naar het Martelarenplein, wipten nog even het station binnen en gaven mekaar een dikke knuffel.
Zeer geslaagd logeerpartijtje. Dat smaakt naar meer!
Zaterdagnamiddag verwachtte ik hoog bezoek! Voor de eerste keer zou H, de dochter van mijn West-Vlaamse vriendin (10 jaar oud) bij mij in Leuven komen logeren. De mama zette haar af op mijn appartement, nam afscheid en toen begon ons avontuur. H was nog niet zo vaak in Leuven geweest, dus wandelden we met z’n tweetjes via het Stadhuis en de Sint-Pieterskerk richting de Oude Markt, kwestie van haar al meteen voor te bereiden op haar toekomstige carrière als ongetwijfeld briljant studente. 😉
Het zonnetje scheen en het was gezellig druk op Leuvense terrasjes, maar ik weerstond de verleiding en we liepen verder naar een ander Leuvens pareltje: de Kruidtuin. Fijn om te zien (en horen… amai, wat een babbelkous!) hoe enthousiast mijn jonge vriendin was. Ze vond de Kruidtruin prachtig en genoot van al het moois dat de natuur te bieden had. We zetten onze wandeling voort langs de Bruul en de Hemeltoren van Ief Spincemaille naar een ander Leuvens monument: de Fiere Margriet. Na het standbeeld van de Kotmadam, een tweede vrouwelijke Leuvense figuur met aanzien. Ik vertelde het verhaal van de Fiere Margriet op een zo kindvriendelijk mogelijk wijze, maar ik ben niet zeker of ze het helemaal begreep.
Na wat toch wel een uur of twee wandelen was, begonnen we allebei honger te krijgen. Mijn eerste gedacht was naar het Moorinneken gaan, maar een blik op de kaart leerde ons al snel dat daar niets voor onze ietwat moeilijke eter te rapen viel. Dan maar naar een vertrouwde vaste waarde: L’Etoile d’Or, minder druk en altijd vriendelijke bediening. Ik bestelde mosselen en H haar lievelingsgerecht: spaghetti bolognaise. Op culinair vlak moet ik me duidelijk nog wat inspannen om haar horizonten te verruimen. Ze wou zelfs geen mossel proeven. 😉
Na het avondmaal keerden we terug naar mijn appartement. Ik vroeg H of ze zin had om een spelletje te spelen en dat had ze. En zo brachten we de rest van de avond (tot bijna 22u, oeps) door rond het RISK-spelbord. Het was voor H de eerste keer dat ze RISK speelde en met twee personen is dit spel natuurlijk niet zo spannend, maar ze was verrassend vlot weg met de spelregels en het werd al snel duidelijk dat ze over een goed strategisch inzicht beschikte. Ons spel was nog niet uitgepeeld toen H in bed moest, maar ik beloofde haar dat we de volgende ochtend zouden verder spelen.
Tot mijn grote verbazing ging H zonder morren slapen en sliep ze vrijwel onmiddellijk. Wat een contrast met de drie nichtjes van mijn vriend, waarmee rond bedtijd altijd heroïsche gevechten geleverd moeten worden. Zo had ik zelfs nog een rustige avond voor de boeg.
Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.
De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.
![IMG_4933[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/09/IMG_49331-e1568324084661.jpg)
