Ah, to be young again…

Dan zou ik zeker zijn gaan mee betogen in Brussel! Nu kon ik alleen maar een beetje afgunstig kijken naar de opgewonden, met slogans getooide jongeren op de trein, die zich niet door het slechte weer lieten ontmoedigen om hun bezorgdheid over de toekomst uit te drukken. Waar is de tijd dat ik rondliep met boeken gekaft met WWF kaftpapier (zéker niet milieuvriendelijk, wanneer ik er nu op terugkijk). En wie herinnert zich de “No time to waste” en “This body is in danger” t-shirts van Greenpeace nog? Ik geef toe, de massale opkomst voor het klimaatprotest in Brussel deed mijn cynische hart deugd. Misschien slaagt deze generatie wel, waar mijn generatie gefaald heeft.

Wat een welbespraakte jongedame, trouwens. Mening politicus kan er een puntje aan zuigen.

Beomeosa en Gamcheon Culture Village – 8 september 2018

Zonder honger opgestaan, dus slaan we het ontbijt over. We rijden met onze huurwagen naar de Beomeosa tempel. Het is een half uurtje rijden en het verkeer valt deze keer goed mee. Het is verrassend rustig op de parking van de tempel. Misschien omdat we vroeger zijn dan gewoonlijk. De tempel is heel mooi en prachtig gelegen in het groen. Vooral de iets verder gelegen hermitages zijn echt bijzonder, met veel standbeelden van olifanten en paarden en een tuin met een gigantische collectie boeddhabeelden in allerlei afmetingen en stijlen. In veel tempels zijn diensten aan de gang, wellicht omdat het zaterdag is. We genieten van de rust op het tempeldomein en nemen veel foto’s.

Na ons bezoek ontmoeten we op de parking een oude heer die vrijwillige als parkingwachter optreedt. Hij is heel nieuwsgierig om te horen waar we vandaan komen en spreekt tot onze verbazing een aardig mondje Engels, dat zijn we hier in Korea nog niet vaak tegen gekomen. En jawel, hij kent België van het bier, de chocolade én voetbalster Lukaku! We complimenteren hem met zijn goede Engels en nemen afscheid. Tijd om op zoek te gaan naar een middagmaal!

Op de straat die naar de tempel leidt, staan foodtrucks die voornamelijk koffie (Koreanen zijn grote koffieliefhebbers) en fastfood verkopen. De trucks staan gewoon op de openbare weg geparkeerd met meestal een aantal plastieken stoeltjes en een paar klaptafeltjes erbij. Nu, het is niet dat er veel verkeer passeert, maar toch, een bizar gezicht. Wij besluiten toch maar wijselijk in een echt restaurant te eten met een charmant terras in de voortuin.

We bestellen allebei een pajeon pannenkoek, een hartige pannenkoek met groene lente-ei. Heel lekker en voor de verandering eens niet te veel. En jawel, we kunnen het niet nalaten makgeolli te bestellen. Ditmaal wordt dit heerlijk frisse, licht alcoholische drankje geserveerd in een grote kom. Huisgemaakt dus, heerlijk!

Het valt ons op dat het boeddhisme blijkbaar in de lift zit in Busan. We passeren veel bouwwerven waar verschillende tempels en bijgebouwen in de steigers staan. Ik heb zo’n flauw vermoeden dat het aantal temple stays in de lift zit, afgaande op al deze bedrijvigheid.

Wij rijden met onze huurauto verder naar Gamcheon Culture Village. Ongeveer een uur rijden van Beomosa. En jawel, zelfs na een uur rijden, zijn we nog steeds in Busan. Gewoon om jullie een idee te geven van de uitgestrektheid van deze miljoenenstad.

Gamcheon Culture Village is vooral gekend voor de pittoreske, kleurrijke huizen, smalle steegjes en vele niveauverschillen. Doorheen het ganse dorp zijn kunstwerken te ontdekken en lege ruimtes worden ter beschikking gesteld aan kunstenaars. Het kleurrijke dorp heeft als bijnaam “het Machu Picchu van Busan”, wat ik persoonlijk lichtelijk overdreven vind. Niet dat ik Machu Picchu al bezocht heb, maar afgaande op de foto’s is de pracht van Machu Picchu in niets te vergelijken met Gamcheon.

Voor 2000 won kopen we een mooie, grote kaart van Gamcheon om zoveel mogelijk van het dorp en de kunstwerken te ontdekken. Maar eerst: tijd voor een ijsje! Terwijl ik op een bankje van mijn ijsje zit te smullen, komt een andere westerling naast ons zitten. We raken in gesprek (veel westerlingen zijn we immers nog niet tegen komen op onze trip). Blijkt dat hij een Zweedse atleet is die in Korea deelneemt aan een rifle tornooi om zich te plaatsen voor de Olympische spelen in Tokyo 2020. Vandaag heeft hij een vrije dag, dus profiteert hij daarvan om één van de meest toeristische plekken in Busan te bezoeken.

Na een fijn gesprek nemen we afscheid en beginnen we aan de wandeling doorheen Gamcheon. En ja, het is supertoeristisch, maar tegelijkertijd geniet ik ook van de sfeer die er in de kleine steegjes hangt: de vele kraampjes met prullaria, de Koreaanse meisjes die per sé allemaal met Le Petit Prince op de foto willen, de vele plekken waar je street food kan kopen (zelf laten we ons verleiden tot de aankoop van een fish cake op een stokje, best wel lekker!). Door het niveauverschil heb je vanaf verschillende plekken een prachtig uitzicht over de veelkleurige huizen die zich uitstrekken tot aan zee. En ja, niet elke kunstwerk is even geslaagd, maar de diversiteit en de manier waarop de kunst in het straatbeeld is verweven, is erg aantrekkelijk.

Het valt ons wel op dat naarmate we het einde van de wandeling naderen, we steeds minder toeristen zien. Valavond nadert en het is duidelijk dat de meeste toeristen voor de korte route met de highlights kiezen en niet de langere route die wij volgen. Wat op zich wel leuk is. We hebben het gevoel het dorpje op het einde van de wandeling helemaal voor ons alleen te hebben.

We sluiten onze wandeling af in een café dat ik al eerder gespot had vanaf de overkant van de vallei: een blauw geverfde constructie die boven alles uittorent en waarvandaan je een schitterend uitzicht heb op het dorp en de baai. Ik bestel een mango smoothie, die van consistentie meer weg heeft van een dikke milkshake en zo koud is dat ik ei zo na het fenomeen brain freeze leer kennen (nog nooit gehad, dus kan me er niets bij voorstellen). Vanaf het balkon zien we de zon achter de bergen ondergaan en de lichtjes van het dorp aanspringen. Mooi.

Tijd om terug te keren naar ons hotel. Op de terugweg rijden we met onze huurwagen over de fameuze Gwangandaegyo brug, alweer iets om van ons lijstje todo’s te schrappen. We parkeren de wagen in de parking van het hotel en gaan op zoek naar een avondmaal. Na de kreeftuitspatting van gisteren, besluiten we het iets budgetvriendelijker te houden vandaag.

We komen terecht in restaurant Goresa Fish Cake Haeundae, een fastfood restaurant waar ze een gigantisch assortiment aan fish cakes hebben. Het principe is simpel: je legt zoveel fish cakes als je wil op je plateau, rekent af en warmt deze vervolgens op in een microgolfoven. Niet echt gezond, maar wel lekker. Ik ga niet voor de fish cakes pur sang, maar voor een noedelsoep met fish cakes. The best of both worlds. 😉

Na het avondmaal lopen we nog even naar Haeundae beach dat zich op wandelafstand van ons hotel bevindt. We zien weer talrijke vuurpijlen de lucht in gaan en net zoals gisteren komt de melding door de luidsprekers dat het verboden is vuurwerk af te schieten. Ditmaal blijft het echter niet bij een melding. We zien een politiewagen het strand op rijden en verschillende overtreders toespreken en (vermoedelijk) een fikse boete geven.

Er is her en der straatanimatie en we maken een aangename wandeling langs de boulevard terwijl we hier en daar stoppen om naar de animatie te kijken. Ik ben het meest onder de indruk van een koppel westerlingen die een soort acrobatische show geven.

We eindigen de avond bij Villa Honu alwaar we buiten op het terras een lekker glas wijn drinken voor een redelijke prijs. Wijn is in het algemeen nogal zeldzaam in Korea. De meeste drinkgelegenheden serveren soju en andere Koreaanse drankjes. Wijn staat vaak niet eens op de kaart en als het op de kaart staat, is het meestal duur. Villa Honu is een uitzondering op dat vlak.

Een mooie afsluiter van een gevarieerde dag.

Ontwikkelen zult gij!

Voor de tweede keer deze week op verplaatsing met mijn collega-teamverantwoordelijken voor sessie nummer zoveel van ons ontwikkelingstraject. Wat maakt dat ik deze week in totaal maar drie dagen op de werkvloer aanwezig was, waarvan het merendeel van de tijd dan nog eens opging aan vergaderingen. Het rechtstreekse gevolg daarvan is dat ik elke avond heb zitten werken tot het tijd was om te gaan slapen. Aja, overdag geen tijd om mails te lezen, dat betekent dat deze ‘s avonds ingehaald moeten worden. Ik wil het nieuwe jaar al niet meteen met een achterstand van start gaan.

Was het een nuttige dag? Een dag die het de moeite waard maakte om op een vrijdagavond op de luchthaven nog werkmails te doorploegen? Wel, ik weet het eerlijk gezegd niet. De lesgever in kwestie had zich er nogal makkelijk vanaf gemaakt door vóór de kersvakantie één van mijn collega-teamverantwoordelijken de opdracht te geven de voormiddag in te vullen. En na de middagpauze (met broodjes, uiteraard, de broodjes beginnen mij zo langzamerhand de oren uit te komen) vertrok de lesgever, zodat we onderling nog wat konden verder werken aan de reorganisatie-evaluatie.

Ik begin zo stilletjes aan het vermoeden te krijgen dat onze lesgever ons een bende hopeloze gevallen vindt verstrikt in het web van een half mislukte reorganisatie. Enfin ja, hopelijk heeft ze geprofiteerd van haar onverwachte vrije namiddag.

Teamlunch bij Balls & Glory!

Het nieuwe jaar meteen goed ingezet met een teamlunch bij Balls & Glory aan de Brusselse beurs. Traditioneel liep er weer vanalles fout: eerst konden ze mijn reservatie voor achttien personen niet terug vinden. Wat gelukkig niet zo’n probleem bleek, want er was een mooie, lange tafel vrij, waar we net met z’n allen rond pasten. Oef!

We lieten ons door de vriendelijke dame van Balls & Glory overhalen om de groepsformule te bestellen: een portie van anderhalve gehaktbal per persoon met puree en salade. Het leuke aan die formule is dat je de mogelijkheid hebt om van verschillende ballen te proeven. De ballen werden zeer aantrekkelijk op een rijtje gepresenteerd met een scherp mes erbij om ze te verdelen. Helaas bleek de kok zich vergist te hebben in de hoeveelheid zout die hij aan de puree had toegevoegd, waardoor deze veel te zout was. De bediening was wel zo vriendelijk zich hiervoor te verontschuldigen en pastasalade en brood op tafel te zetten in de plaats. Nu, het viel al bij al nog mee, als je de puree consumeerde met een flinke hap salade om het zout uit te balanceren.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik geen fan ben van gehaktballen in het algemeen, dus het concept van Balls & Glory zegt me weinig. En ook ditmaal was ik (zelfs als ik abstractie maak van de veel te zoute puree) niet overtuigd. Ik vond de vullingen ook wat tegen vallen om eerlijk te zijn, weinig meerwaarde als je het mij vraagt. De ballen van Balls & Glory kunnen alleszins niet tippen aan de heerlijke gehaktballen die Laura van Convento Food in elkaar draait!

Een taart zonder boon

Zondag spoorde ik opnieuw richting Schulen om samen met mijn familie te klinken op het nieuwe jaar. Het traditionele nieuwjaarsfeest op 1 januari bij mijn vader was dit jaar afgelast omdat niemand er echt veel goesting in had. In de plaats daarvan hadden we afgesproken in het rusthuis waar mijn moeder verblijft om een stukje taart te eten en te proeven van de champagne die mijn vader kocht op zijn uitstapje naar de champagnestreek. Waren aanwezig: mijn vader, mijn moeder, mijn broer en zijn vriendin, mijn nonkel en tante, mijn neef met zijn vriendin en babyzoontje en ikzelf.

Stiekem had ik gehoopt dat er een driekoningentaart zou zijn, maar blijkbaar bakte de bakker waar mijn vader al jaren klant is geen driekoningentaarten. Niet te begrijpen, feitelijk, en al zeker niet als je weet dat mijn vader een trouwe klant is die maar al te graag een stukje taart of twee eet. Daarvoor kan een bakker al wel eens een boon in een taart steken, dacht ik zo! Enfin ja, dus bleef het bij een spinnenwebtaart en een smurfentaart zonder boon. Persoonlijk van geen van beide fan (zeker niet als er geen boon in steekt), maar over kleur en smaak valt nu eenmaal niet te twisten. En de champagne was wel heel lekker!

Chocolade exploratie

Toegegeven, zonder het berichtje van Goofball was ik waarschijnlijk de ganse dag niet buiten gekomen, want ik was niet bepaald in goede doen zaterdag. Het druilerig grijze weer weerspiegelde perfect mijn gemoedsgesteldheid. Maar hey, soms moet een mens zichzelf een schop onder zijn of haar gat geven, de wandelschoenen en een warme jas aantrekken en een chocoladesmoothie gaan drinken in het pas geopende Chocolate Company Café. En ja, voelde ik mij een beetje een verrader van onze vaderlandse trots door bij een Nederlandse keten chocolade te consumeren, voorzeker! Maar ik was vooral nieuwsgierig. En ik moet zeggen dat de combinatie van fruit en chocolade in een smoothie er bij mij bijzonder vlotjes binnen ging. Volgende keer probeer ik de fameuze hotchocspoon (chocolade op een houten lepel die je kan smelten in warme melk).

Na dit calorierijk vieruurtje namen we een kijkje op de Grote Markt waar de traditionele nieuwjaarsdrink plaats vond. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de klassieke biscuittaart mis, smoutebollen zijn mijn ding niet. En zo’n speenvarken aan ‘t spit is wel lekker, maar associeer ik niet direct met nieuwjaar. Het was ook een beetje te druk om gezellig te zijn. Maar kabouter en beertje vonden het leuk op de draaimolen en ik kwam onverwacht een oude bekende tegen. Altijd leuk.

Een sympathieke foto om dit stukje mee af te sluiten:

Doet me altijd deugd om de vrolijke stemmetjes van Kabouter en Beertje te horen.

Succes!

Wortelkanaalbehandeling goed doorstaan. Op naar een pijnvrij 2019!

UN Memorial Cemetery en Oryukdo Sky Walk – Busan – 7 september 2018

Opgestaan met regen en volgens de voorspellingen gaat het de ganse dag regenen. Blah. Gelukkig is er het geweldige ontbijt in het hotel om mij wat op te beuren. We hebben geen grootse plannen voor vandaag, dus gaan we eerst op zoek naar een extra geheugenkaartje voor mijn fototoestel. Ik ben namelijk aan mijn laatste megabytes bezig. Ben trouwens ook ergens de dop van mijn lens kwijtgeraakt (I know, ik ben ondertussen de tel kwijtgeraakt van hoe vaak me dit al overkomen is). De missie is een half succes: we vinden zonder problemen een nieuwe geheugenkaartje, maar een dop voor mijn lens verkopen ze niet in de nochtans gigantische elektronicawinkel die we gevonden hebben. Nuja, zonder gaat ook.

Wanneer we uit de winkel komen, stellen we tot onze grote vreugde vast dat het gestopt is met regenen. De voorspellingen zaten er dus glansrijk naast. Niet dat we daarom malen, natuurlijk! Omdat de afstanden in Busan te groot zijn om te voet te doen (Busan heeft een oppervlakte van 456 km² en meer dan 3,5 mio inwoners), kopen we een ticketje voor de hop on hop off bus. Die brengt ons naar het UN Memorial Cemetery and Peace Park, het enige UN kerkhof ter wereld. Op het kerkhof liggen de gesneuvelden van het UN Command die het leven lieten tijdens de Koreaanse oorlog. Het kerkhof bevat in totaal 23.000 graven van gesneuvelden afkomstig uit 21 verschillende landen, waaronder ook België.

We beginnen ons bezoek aan deze bijzondere plek met een film die de geschiedenis van de Koreaanse oorlog en de betrokkenheid van de UN daarin uiteen zet. Uiteindelijk komt het erop neer dat de tussenkomst van de UN geen succes was, de UN troepen uiteindelijk werden teruggetrokken en het de Amerikanen waren die verder de kastanjes uit het vuur moesten halen. Het resultaat van deze trieste passage in de Koreaanse geschiedenis is jullie wel bekend: de creatie van de befaamde DMZ en een wapenstilstand tussen het Noorden en het Zuiden die 65 jaar later nog steeds niet officieel werd omgezet in een vredesverdrag.

Het kerkhof is een plek die indruk maakt. Geen grassprietje groeit hier verkeerd en hoewel de plek zich midden in de stad bevindt, ademt alles rust en sereniteit uit. Prachtig. De zon gaat er zelfs van schijnen.

Na ons bezoek aan het kerkhof nemen we een rode hop on hop off dubbeldekkerbus met een open dak. Aangezien het weer een pak beter is, durven we het aan ons op de bovenste verdieping te placeren. Bij het opstappen, vraagt de chauffeur van de bus vanwaar we afkomstig zijn. Dus ik mijn mijn beste Koreaans gezegd dat we Belgen zijn (벨기에 사람이에요). Wat voor de chauffeur voldoende aanleiding is om de rest van de rit grapjes over België te maken doorheen de microfoon. Oh well, ik versta er toch de helft niet van. 😉

Een beetje later stappen we over op een groene bus (de hop on hop off routes zijn opgedeeld in vier verschillende circuits: blauw, groen, geel en rood) die (naar we hopen) ons naar de Oryukdo eilandjes moet brengen. We hebben de ganse bus voor ons alleen en de chauffeur vraagt een paar keer of we wel zeker zijn dat we deze bus willen hebben. Wij dubbel checken de busroutes en knikken overtuigend: jawel.

En we hebben ons niet vergist: we stappen uit bij de bushalte die we in gedachten hadden. De eilandjes zelf kunnen we niet bezoeken, maar er is wel een glazen skywalk met uitzicht op de zee en de eilandjes. Maar eerst lassen we een korte stop in bij een café waar we een smoothie, een koffie en een cupcake bestellen. Voor we op de glazen skywalk mogen, moeten we plastieken overschoenen over ons schoeisel doen. Dit ongetwijfeld om de glazen vloer te beschermen. Deze vloer heeft echter duidelijk al hard afgezien: door de vele krassen op het glas is de sensatie van boven een rotsachtige afgrond te staan helemaal weg. Maar het uitzicht op de eilandjes is wel mooi. De Oryukdo eilandjes zijn befaamd omdat het er, afhankelijk van de dag en de getijden, soms vijf, dan weer zes lijken te zijn.

We nemen achtereenvolgens een groene en een rode bus tot aan het Dongbaekseom schiereiland. Het dichtbegroeide schiereiland bevindt zich vlakbij Haeundae Beach en is echt de moeite van een bezoekje waard. Alleen jammer dat we te laat zijn om het Nurimaru APEC House te bezoeken. Blijkt trouwens dat Busan zijn eigen versie heeft van de kleine zeemeermin: een zeemeerminstandbeeld dat refereert aan de legende van prinses Hwagok. Uiteraard een populair beeld om mee op de foto te gaan. Toeristen zijn zo voorspelbaar. 😉 We wandelen over het mooie wandelpad dat is aangelegd rondom het eiland en genieten van het prachtige uitzicht op Haeundae Beach.

We eindigen onze wandeling bij The Bay 101 alwaar ik het niet kan laten opnieuw zo’n lekker ijsje te kopen. Een ideaal voorgerechtje, nietwaar, Want we moeten nog op zoek naar een plek om te eten. Vlakbij de zeepromenade merken we dat er een heus tentenkamp ontstaan is van kleine, met plastic zeil overdekte stalletjes waar ajumma‘s seafood klaarmaken. Wellicht worden deze stalletjes hier enkel voor het weekend opgezet, want tijdens onze eerdere wandeling hebben wij deze niet opgemerkt. Alsof het zo moest zijn, begin het net op dat moment te regenen. En geen lichte motregen, deze keer, maar dikke druppels. Aangezien ik altijd al in zo’n overdekt stalletje heb willen eten (insert Korean drama cliché), installeren we ons in het eerste het beste stalletje waar plaats is.

Even schetsen hoe zo’n stalletje eruit ziet: In het midden van het stalletje staan aquaria met levende vissen en schaaldieren. Daarrond is een soort toog gebouwd waarrond krukjes staan waarop je kan zitten. Je kijkt dus letterlijk naar de dieren die je enkele minuten later op je bord krijgt. We twijfelen er trouwens geen moment aan dat alles super vers is, want terwijl wij ons installeren, komt een visser op een brommer nieuwe schaaldieren leveren.

De ajumma van dienst is (letterlijk) een kleurrijke dame met paars en roos haar en een brede, enthousiaste glimlach. Ze is duidelijk blij dat er twee westerlingen haar kraampje komen binnen waaien. We kunnen om heel eerlijk te zijn, niet zo heel goed uit aan de menu, maar gelukkig is er een Koreaans koppel aanwezig dat ons een beetje helpt met vertalen. Ik zie dat het meisje van het koppel bewegende inktvis op haar bord heeft, iets wat ik altijd al heb willen proberen. Het gerecht heet San-nakji en, maak jullie geen zorgen, de inktvis is wel degelijk dood. De tentakels van de inktvis blijven echter bewegen door de zenuwactiviteit in de tentakels. Het is wel bijzonder om iets dat beweegt in je mond te steken. De smaak is eerder gewoontjes, maar ‘t is het idee dat telt. En oja, de ajumma vindt het nodig mij persoonlijk wat stukjes inktvis te voederen. 😉

De inktvis is uiteraard maar een quirky voorgerechtje. We zien dat het koppel naast ons kreeft heeft besteld en besluiten gewoon te volgen. De ajumma vraagt ons of we wel zeker zijn, want kreeft is duur. Ze laat ons zelfs op een rekenmachine zien hoeveel won ons dit zal kosten. Wij knikken van ja: bring it on! En man, dat hebben we ons niet beklaagd! We krijgen eerst sashimi van kreeft, daarna een bereide versie van de kreeft en als afsluiter kreeftensoep met ramen. Heerlijk! En jawel, de soju vloeit rijkelijk. Super ervaring!

Na alweer een overvloedig avondmaal genieten we nog wat van het (illegale, zo blijkt, want er komt een boodschap uit de luidsprekers die het afsteken verbiedt) vuurwerk op het strand en ik steek zelfs even mijn voeten in het water.

Op het hotel draaien we voor de laatste keer dronken een wasje. Beetje surreële afsluiter van een zeer afwisselende dag.

Geumgang Park Cable Car, Seokbulsa en boottocht in Busan – 6 september 2018

Heerlijk geslapen! We ontbijten in het hotel en jawel, het aanbod stelt niet teleur. Zoveel verschillende gerechten om uit te proberen, al blijft rijstporridge voor mij de ideale manier om de dag te starten. Na het heerlijke ontbijt rijden we met de auto naar het vertrekpunt van de Geumgang Park Cable Car. Best wel een lange rit in een drukke stad, maar met het openbaar vervoer zouden we er nog veel langer over doen. We parkeren de wagen en steken via een brug de weg over om Geumgang Park te bereiken. We moeten een stukje wandelen door dit park om de ticketbalie van de cable car te bereiken. In het park zien we veel oudere Koreanen in een tot in de puntjes verzorgde wandeloutfit. Op dat vlak lijken Koreanen heel erg op Japanners, die ook allemaal een professionele hiking outfit in de kast hebben liggen. Ik houd het koppig bij een jurkje met wandelschoenen daaronder. 😉

We hebben de cable car bijna voor ons alleen. We delen hem enkel met de cable car bestuurder en een oudere Koreaan die met luide stem de ganse rit zit te roepen tegen de bestuurder van de cable car, die met alle moeite van de wereld beleefd probeert te blijven. Het uitzicht vanuit de cable car is fenomenaal: we zien de miljoenenstad Busan zich onder ons ontvouwen met in de verte de zee. Schitterend.

Eens boven aangekomen, willen we een wandeling maken naar één van de poorten van het Geumjeongsanseong fort. Helaas zijn de wandelingen niet zo duidelijk aangegeven. We informeren bij voorbijgangers welke richting we uit moeten voor de south gate (남문) en jawel, na een redelijk korte wandeling bereiken we onze bestemming. We nemen wat foto’s van de gereconstrueerde south gate (veel Koreaans cultureel erfgoed werd vernietigd door de Japanners, maar heropgebouwd vanaf de jaren zestig) en twijfelen dan welke richting uit te gaan. We halen onze Lonely Planet nog eens boven ter inspiratie (ontstellend weinig gebruikt, deze reisgids, te weinig prentjes voor deze visueel ingestelde persoonlijkheid). Afgaande op de beschrijving, besluiten we naar de Seokbulsa tempel te gaan. Alleen is het volstrekt onduidelijk hoe we daar moeten geraken, wegens volledige afwezigheid van signalisatie.

Ik haal mijn beste Koreaans boven een spreek een rustende wandelaar op leeftijd aan met de vraag waar zich de Seokbulsa tempel bevindt. De meneer doet zelfs geen moeite om het ons uit te leggen, pakt zijn wandelstokken op en gebaart ons hem te volgen. Dat doen we dan maar. Op een stevig marstempo lopen we langs een mooi wandelpad achter een vriendelijke Koreaan aan. We zijn blij dat hij ons de weg wijst, want alleen zouden we dit nooit gevonden hebben. Al begint ons op den duur wel op te vallen dat het pad gemarkeerd is met linten in een bepaalde kleur.

Op een gegeven moment komen we bij een splitsing en de vriendelijke wandelaar gebaart ons dat we naar boven moeten wandelen. We nemen afscheid en bedanken hem uitgebreid. Hij zet zijn weg voort op het pad terwijl wij aan een steile klim naar boven beginnen langs een asfaltweg. Niet zo’n plezant stuk van de wandeling, maar de tocht is het waard. Wat een ronduit prachtige tempel. De tempel bevindt zich tegen een steile rotswand aan. Het uitzicht is fenomenaal, maar wat nog meer indruk maakt zijn de gigantische in de rots uitgehakte beelden. De boeddha-afbeeldingen zijn ongeveer 10 meter hoog. Ik doe mijn best om dit alles zo goed mogelijk in beeld te brengen, maar het is onmogelijk om dit in zijn geheel in een foto te vatten.

We keren terug langs dezelfde route en stoppen onderweg in Nammun Village (niet meer dan een paar restaurants en een sportvelden) om iets te eten. Het terras van het restaurant bestaat uit een aantal plastieken tafeltjes en stoelen onder een luifel midden in het bos. Het is 15u. Tijd voor de lunch! Uiteraard zijn wij de enige klanten op dat moment, maar dat trekken we ons niet aan. De vriendelijke dame die ons bedient, doet al de moeite van de wereld om ons de menukaart uit te leggen en ik heb zelfs een klein gesprekje met haar in Koreaans dat er best mee door kan. Trots! De vriendelijke dame raadt ons de geit bulgogi aan en dat bestellen we dan ook. De plaats waar we eten is echt heel bijzonder, alleen jammer dat er zoveel muggen zijn. Maar geen nood, daar komt de dame alweer terug met een soort opgerold wierrookstokje dat de muggen op afstand zou moeten houden. En zo eten we voor het eerst geit in Zuid-Korea en het smaakt heerlijk! En daar drinken we uiteraard, zoals echte Koreaanse wandelaars, makgeolli bij. Als afsluiter komt de dame vragen of we nog extra energie nodig hebben voor de wandeling. Of iets in die aard, zo goed is mijn Koreaans nu ook weer niet. Resultaat: we krijgen nog een extra portie rijstporridge van het huis. En daarna kunnen we helemaal geen pap meer zeggen. 😉

Terug in het hotel is het al bijna avond. Het lijkt ons een leuk idee om een boottocht te doen, want Busan is bekend omwille van de prachtige Gwangandaegyo brug. Google leert ons dat de volgende Tiffany 21 Night Cruise vertrekt om 19u. En het vertrekpunt is zo’n half uur stappen van ons hotel. Dat wordt krap om te halen, maar we wagen het erop. In marstempo vertrekken we naar de terminal van Tiffany 21. We zijn nét op tijd om tickets te kopen, want amper een minuut later wordt omgeroepen dat het inschepen is begonnen. Oef!

En dan zijn we vertrokken voor ongetwijfeld onze meest toeristisch uitstap van de reis. De boot zit vol met scholieren die geen moment stoppen met kwebbelen en selfies nemen. We gaan op het buitendek zitten en zijn blij dat we onze fleece hebben meegenomen: op het open water is het behoorlijk frisjes, eens de zon onder is. De boottocht heeft als hoofddoel het veelkleurige lichtspektakel van de Gwangandaegyo brug te tonen onder begeleiding van Koreaanse life muziek. Het is duidelijk dat de eenzame zanger een aantal populaire nummers brengt, want er wordt duchtig meegezongen op de boot door een paar oude dametjes op de eerste rij. Hoewel het ganse uitstapje kitsch is tot en met, stoort me dat niet. Mijn vriend daarentegen vindt er niets aan.

Terug op het vasteland besluiten we nog iets te gaan drinken. We zijn nog altijd ons middagmaal aan het verteren, dus veel honger hebben we niet. We komen terecht op het prachtige rooftop terrace van The Bay 101, waar we bijna het ganse terras voor ons alleen hebben. Zo kunnen we in alle rust genieten van ons drankje en het uitzicht op de skyline van Busan. Vreemd dat het zo rustig is op dit terras, want in de foodcourt op het gelijkvloers van de The Bay 101 is het wel druk. Ik koop er een softijsje met chocoladesaus dat om duimen en vingers af te likken is, zo lekker. Mijn vriend probeert een portie fish and chips vast te krijgen, maar die blijken net uitverkocht te zijn. Jammer.

Het is een heerlijk zachte avond en we wandelen op ons gemak terug naar het hotel. Onderweg lopen we nog snel langs een McDonalds om het hongertje van mijn vriend te stillen. Ssst, niet verder vertellen. We pauzeren even op Haeundae Beach, niet ver van ons hotel. Overal op het strand zien we mensen vuurwerkpijlen afschieten. En wat verderop ontdekken we kraampjes waar iedereen zomaar vuurpijlen kan kopen. Mooi om naar te kijken, maar misschien toch niet al te veilig op een druk strand?

En jawel, ook vandaag kruipen we op tijd in bed na een goed gevulde dag.

Golgulsa tempel en Busan – 5 september 2018

Barslechte nacht. Heel moeilijk in slaap gekomen en vervolgens klaarwakker om 3.15u. We hebben bij het inchecken ook maar één laken gekregen en geen overtrekken voor de kussens en dekens. Ik heb me proberen behelpen met mijn superdunne, sneldrogende handdoek, maar jullie begrijpen dat dit geen ideale slaapomstandigheden zijn voor iemand met lichte smetvrees. Ik heb nochtans alle moeite van de wereld gedaan om in slaap te vallen, maar zelfs mijn speciale koptelefoon met slaapmuziek hielp niet. Really, als ik ooit nog eens op de grond slaap, neem ik een slaapmatje of zoiets mee. En mijn eigen kussen! Horrible. Ik voel me totaal geradbraakt, sta vol muggenbeten en heb een gigantische blauwe plek. Kortom, ik vind mezelf erg zielig. Rond een uur of half vier besluit ik dan maar wat filmpjes te kijken in afwachting van het signaal dat we mogen opstaan.

Ik ben alleszins blij dat ik om 5u kan opstaan om de morning chanting service bij te wonen én de zon te zien opgaan. De nacht overleefd! Opnieuw klimmen naar een hoger gedeelte van de tempel. Het is even zoeken om de juiste plek te vinden, dus we zijn een tikkeltje te laat. Niet dat we de laatste zijn, want een dik kwartier na ons druppelen er nog jongeren van de groep van gisteren binnen. Ik voel plaatsvervangende schaamte wanneer ik zie dat sommigen gewoonweg liggen te slapen op hun matje. Echt, je kan toch een beetje respect betonen. Op een gegeven moment wordt het zelfs de monnik die de dienst voorgaat te veel: hij geeft één van de jongeren een uitbrander. Ik versta niet goed wat hij zegt, maar het is iets in de aard van: “schamen jullie je niet en dat waar die westerlingen bij zijn”.

Om 6.30u zitten we aan het ontbijt. Het ontbijt is duidelijk samengesteld uit de overschotjes van het avondmaal van gisteren, maar wie maalt daarom? Het smaakt! En het is de perfecte brandstof voor onze volgende Sunmudo training om 9u. Ditmaal gelukkig een minder intensieve versie dan gisterenavond. De oefeningen vallen nog het meest te vergelijken met yoga. Aangenaam en ontspannend dus. Allez, dat vinden wij toch, want de weerspannige jongeren van gisteren vinden er duidelijk niets aan. We sluiten de sessie af met 108 buigingen op een ritme dat aangegeven werd door de Sunmudo master. 108 buigingen klinkt vrij eenvoudig, maar zo’n Koreaanse buiging is toch lastiger dan gedacht. Ik denk dat ik er maar een stuk of 90 gedaan heb. Onderstaand filmpje ter illustratie van de techniek:

Na anderhalf uur training is het tijd voor een zenmoment: een Koreaanse theeceremonie. Bedoeling van deze ceremonie is naast thee drinken, ook van gedachten wisselen met de monnik die de ceremonie leidt. Mijn vriend en ik zitten met ons tweetjes in een kring van weerbarstige scholieren die het nu duidelijk helemaal beu zijn. Jammer, want een theeceremonie vind ik altijd bijzonder om mee te maken. Al vind ik de Japanse ceremonie mooier om naar te kijken. De monnik vertelt allerlei levenswijsheden die voor ons naar het Engels vertaald worden door de leerkracht die de scholieren begeleidt. Na de ceremonie praten mijn vriend en ik kort met de leerkracht. Hij bevestigt dat het gaat om een groep jongeren uit het vijfde en zesde middelbaar. Misschien op verplichte bezinning, zoals ik dat ook in mijn jonge jaren gedaan heb. Om eerlijk te zijn denk ik dat ons verblijf in de tempel meer indruk gemaakt zou hebben, zonder een bende onverschillige pubers. Jammer, toch wel.

We genieten nog een laatste keer van een heerlijk veganistisch middagmaal, waarbij we (opnieuw!) kongguksu (콩국수) geserveerd krijgen. Grappig dat we dit gerecht dat we nog nooit eerder aten, nu twee dagen na mekaar voorgeschoteld krijgen.

Na het middagmaal keren we terug naar de kamer om ons te ontdoen van die afschuwelijk lelijke uniformen en weer onze eigen kleren aan te doen. Ik moet eerlijk zijn, voor mij was dit bezoek geen succes en ik denk niet dat ik het nog opnieuw zou doen, mocht ik de kans krijgen. Op de één of andere manier vond ik het ook wat commercieel over komen, zo’n temple stay. Een gemakkelijke manier om wat geld te verdienen voor zo’n tempel. Maar goed, het is wel een unieke ervaring, natuurlijk.

We checken uit en rijden verder naar Busan. Rond kwart na twee komen we aan in het Ramada Encore hotel. Ik ben dolbij dat ik de komende nacht opnieuw in een écht bed kan slapen en ben benieuwd of het ontbijt hier ook zo uitgebreid zal zijn als in Sokcho. We zijn te vroeg om al op de kamer te kunnen, dus besluiten we ergens iets te gaan drinken. Het is ronduit schitterend weer, maar blijkbaar niet zo eenvoudig om een terrasje te vind om daarvan te genieten. Gelukkig vinden we een Novotel met een terras buiten. Fijn om even te kunnen relaxen.

Na één drankje keren we terug naar ons hotel om in te checken en onze valiezen op de kamer achter te laten. Vervolgens wandelen we naar het mooie zandstrand van Busan. We wandelen langs de promenade en genieten van de zon. We buigen weg van de zee en volgen een tijdje een oude, verlaten spoorweg tot we aan het startpunt komen van Moontan Road, een weg tussen de dennenbomen die befaamd is om zijn mooie uitzichten, vooral wanneer de maan schijnt. En ja, de wandeling is prachtig, zeker in het zachte avondlicht. Spijtig genoeg hebben we geen van beide wandelschoenen aangedaan en wordt het pad steeds lastiger. Omdat we het te riskant vinden om op flipflops verder te gaan in het donker, maken we rechtsomkeer.

Omdat we al wat honger beginnen te krijgen, kijken we op de terugweg uit naar een restaurantje om iets te eten. We koken langs een aantal restaurantjes die zich boven een viswinkel bevinden. Altijd een goeie combinatie. Op goed geluk willen we er eentje binnen stappen, maar we worden tegen gehouden door de uitbater. Om de één of andere onduidelijke reden vraagt hij ons op voorhand te betalen. Euh, ok, we bestellen random een set menu en een fles soju en hopen op het beste. En man, dat hebben we ons niet beklaagd: wat een heerlijkheden passeren er op ons bord! Verser dan verse vis, echt een culinair hoogtepunt op een reis waar we op dat vlak nog niets te kort gekomen zijn. We zijn in opperbeste stemmen en bestellen nog een tweede en dan nog een derde fles soju. Toegegeven, die derde fles was er wellicht ietwat te veel aan. (Ter info: een fles soju is 375 milliliter.)

Na dit overvloedig avondmaal keren we langs het strand terug naar ons hotel. In licht beschonken toestand doen we de was om vervolgens doodop ons neer te vleien op een echter matras. Wat een zaligheid!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk