Tragisch

Een donderslag bij heldere hemel. Het telefoontje dat ik vanochtend kreeg van mijn collega bracht me serieus van mijn stuk. Bij het opnemen hoorde ik meteen dat er iets niet in orde was. De collega in kwestie borrelt normaal over van energie en nu klonk haar stem vlak en monotoon. Ze bracht het nieuws dat haar man zich de avond voordien van het leven beroofd had. Ik slikte en probeerde te verwerken wat ik gehoord had, tegelijkertijd enkele woorden van medeleven prevelend. Want wat voor medeleven kan je bieden aan iemand in zulk een situatie? Wetende dat twee dochters hun vader nooit meer terug zullen zien en dat wat eens een mooi gezin was waarschijnlijk de rest van hun leven met onbeantwoorde zullen blijven zitten.

Verschrikkelijk.

Mocht iemand van jullie met zulke duistere gedachten worstelen. Weet dat er hulp beschikbaar is. Bel naar het nummer van de zelfmoordlijn: 1813 of zoek hulp bij je huisarts. Het leven heeft echt te veel te bieden om er voortijdig een einde aan te maken. Zelfs al zie je dat nu niet.

Van Montreux naar België – 13 mei

Ons goedweergeluk is duidelijk opgebruikt, onze laatste dag in Montreux. Het regent onophoudelijk en de wolken hangen zo laag dat je de prachtige bergen zelfs niet meer ziet. Onze wandelschoenen zijn na al het water dat ze de dag voordien te slikken kregen, nog steeds niet droog. En ook mijn fleece voelt nog steeds klam aan.

Reden genoeg om na het ontbijt onze spullen bijeen te pakken en vroeger dan gepland terug te keren naar Genève. We vinden het niet eens zo erg, we hebben beide nog werk genoeg en in de regen en de mist rondlopen is niet bepaald plezant. We zijn al bijzonder blij met de twee onverwacht prachtige dagen die we achter de rug hebben. Op voorhand hadden we nooit durven dromen dat we samen gesmolten kaas zouden eten op een zonnige weide met uitzicht op het meer.

We nemen de eerste de beste trein naar Genève en laten het grauwe weer achter ons. Rond lunchtijd zijn we terug op ons appartementje. Voor het middagmaal besluiten we een Chinees restaurant uit te proberen in onze buurt. Een onverwachte meervaller is dat ze ‘s middag buffet serveren. Aangezien het moederdag is, zijn er veel gezinnen die hier komen lunchen om mama in de bloemetjes te zetten. Letterlijk, want op bijna alle tafels liggen ruikers bloemen.

Het buffet is best wel in orde. Goede prijs-kwaliteitsverhouding voor Genève en het personeel is supervriendelijk. Hier komen we zeker nog eens terug.

De rest van de namiddag maken we van de vrijgekomen tijd gebruik om wat salsa te oefenen en te werken. Omdat ik bericht kreeg van Easyjet dat mijn vlucht vertraging zou hebben, boeken we een taxi om mij ‘s avonds in de luchthaven te komen ophalen. Ik wil liefst niet na middernacht in Borgerhout aankomen.

Na afscheid genomen te hebben van mijn vriend, neem ik de bus naar de luchthaven alwaar ik iets kleins koop om te eten (na dat buffet heb ik niet bepaald veel honger meer). De vlucht heeft effectief bijna een uur vertraging, maar ik heb mijn laptop bij, dus ik verveel me niet.

In Zaventem staat mijn (ongeduldige, want hij telefoneerde me al vlak nadat we geland waren en ik nog op het vliegtuig zat) taxichauffeur mij reeds op te wachten. Na een vlotte rit kruip ik onder de wol in Borgerhout. Nog nagenietend van een mooi weekend.

Een lastige vrijdag

Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.

Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.

Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.

Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.

Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.

In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim gewas veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.

Niet bepaald een ideale start van het weekend…

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In de Vooruit! Waar ik mee mocht vieren ter gelegenheid van het steken van de mei! (En me persoonlijk liet rondleiden door de architect van de verbouwing.)

Behoorlijk nieuwsgierig naar het eindresultaat!

Montreux – 12 mei 2018

Redelijk ok geslapen in hotel Tralala. Al moet ik zeggen dat ik de vier sterren op Tripadvisor niet echt verdiend vind. Wat een onpraktisch ingerichte kamer. Er is zelfs geen ingebouwde kleerkast, enkel een baar met slechts twee kleerhangers die deeluitmaken van een langgerekt open wandmeubel dat je achter een dik fluwelen gordijn kan verbergen. Wie verzint het?

Het ontbijt is redelijk beperkt, maar het brood is krakend vers en er is een eierkoker. Een zachtgekookt eitje is de ideale manier om de dag te beginnen. Mijn hoofd doet trouwens nog altijd zeer van de botsing gisteren met de gigantische designlamp in de hotellobby.

Na het ontbijt wandelen we naar de funiculaire. Het is nog steeds stralend lenteweer, dus we besluiten het erop te wagen en de bergen in te trekken. De funiculaire brengt ons tot aan het charmante stationnetje Glion, alwaar we overstappen op een treintje met twee wagons dat zo uit de vorige eeuw lijkt weggelopen. De latino treinbestuurder controleert persoonlijk onze vervoersbewijzen. We reizen mee tot aan Haut-de-Caux (het laatste station dat we kunnen bereiken met onze gratis pas voor het openbaar vervoer.

Aangekomen in Haut-de-Caux realiseren we ons dat we bijzonder slecht voorbereid zijn voor een bergwandeling. We hebben niets van proviand bij, zelfs geen flesje water. Gelukkig zijn we ditmaal wel voorzien van zonnecrème. We aarzelen, we kunnen moeilijk de bergen in trekken zonder eten en ondertussen is het al bijna lunchtijd. Het aantal locaties om te eten in de buurt is letterlijk op 1 vinger te tellen. Dus besluiten we maar meteen (vroeg) te lunchen in restaurant Le CouCou vlakbij het stationnetje waar we afgestapt zijn. De mooie tuin staat vol met gezellige picknicktafels en ligstoelen om te genieten van het prachtige uitzicht op het meer.

Ons oorspronkelijke plan is iets kleins te eten en dan aan onze wandeling te beginnen, maar het is zo zalig in het zonnetje in de tuin dat we ons laten verleiden tot een iets steviger middagmaal. Mijn vriend bestelt een pot kaasfondue en ik ga voor de raclette. Tot mijn verbazing zet de ober een soort kolenkacheltje naast mijn tafel en krijg ik een heuse pan toegewezen om mijn kaas te smelten in een sleuf onder de hete kolen die mij nog het meest aan een brievenbus doet denken. Een beetje gecompliceerder dan kaasfondue, want het is een beetje gokken wanneer de kaas net genoeg gesmolten is.

We genieten beiden met volle teugen van deze onvoorziene, maar behoorlijk aangename middagpauze. Met een maag vol kaas besluiten we aan de wandeling te beginnen. We spreken af onszelf niet te forceren en zolang te wandelen als we zin hebben. Het eerste stuk van de wandeling naar Col de Jaman is behoorlijk steil, maar na dat eerste stuk komen we op een aangenaam wandelpad terecht met mooie uitzichten op het meer. We steken een paar bergbeekjes over en moeten zelfs een heel stuk door nog niet gesmolten sneeuw ploeteren. Het lastigste stuk van gans de tocht, want de sneeuw ligt op een helling en het vooruitzicht om uit te glijden en in de ijzige sneeuw terecht te komen, trekt ons niet bepaald aan. Gelukkig vinden we een paar stevige stokken om ons te ondersteunen bij onze tocht.

Zonder verdere ongelukken bereiken we rond 16.30u de Col de Jaman. Een beetje later dan gepland door onze vrij lange middagpauze. We maken rechtsomkeert, langs de sneeuwhoop en de bergbeekjes. Mijn benen hangen ondertussen flink vol met modder. We dalen af tot aan het ministationnetje Paccot en nemen het treintje terug, helemaal naar het station van Montreux. Langs de oevers van het meer vind ik gelukkig een fonteintje om mijn benen wat af te wassen.

We kopen een welverdiend ijsje (mascarpone met vijgen, a first voor mij) en besluiten voor het avondmaal een kleine snack te gaan kopen in de Migros. ‘t Is niet dat we na ons copieuze middagmaal en het ijsje al veel honger hebben. We kiezen een mooie zitbank uit aan de waterkant met uitzicht op het standbeeld van Freddie Mercury, die nog een tijdje in Montreux gewoond heeft. Een ideale plek om mijn onigiri op te peuzelen!

Om onze laatste dag in Montreux af te sluiten, gaan we nog iets drinken. Wat we achteraf bezien beter niet gedaan hadden. Het café waar we uiteindelijk belanden, heeft wel uitzicht op het meer, maar is eigenlijk helemaal niet zo gezellig. We krijgen vanaf ons tafeltje wel een paar behoorlijk spectaculaire bliksemschichten te zien boven het meer. Onze eurocent valt wellicht te laat: dit onweer komt honderd procent zeker onze kant uit. Volgens de buienradar app van mijn vriend houden we het echter nog een tijdje droog. We besluiten dus snel te vertrekken richting ons hotel.

Eens te meer blijkt dat die buienrader apps voor geen haar te vertrouwen zijn. Nog geen vijf minuten later worden we overvallen door een stortbui van epische proporties. Ons hotel is helemaal niet zo ver, dus besluiten we erdoor te gaan. Grote vergissing, want op een bepaald moment regent het zo hard dat de wegen veranderen in gutsende rivieren en ik amper nog uit mijn ogen kan zien door het water dat in mijn gezicht slaat. Ondertussen zijn we al zo nat dat het nog weinig zin heeft om een schuilplek te zoeken.

Nat tot op ons ondergoed komen we aan in het hotel. Alwaar we snel onze doorweekte kleren uitspelen en onder de douche weer op temperatuur komen. Alles, maar dan ook alles is nat: zelfs onze wandelschoenen zijn volledig doorweekt. Het is twijfelachtig of deze de volgende ochtend droog zullen zijn, maar aangezien dit het enige paar schoenen is dat ik uit Genève heb meegenomen, zullen we het ermee moeten doen.

Een nat einde van een prachtige zonnige dag.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Frans Masereel Centrum! Wat een schitterende dag om een bouwwerf te bezoeken!

Niet bepaald gemakkelijk bereikbaar (understatement), maar gelukkig kon ik meerijden met een collega en was diezelfde collega bereid om mij ‘s middags af te zetten aan het station van Turnhout. Want veel hoop dat ik in Kasterlee een lift zou versieren van een toevallige passant had ik niet bepaald. 😉

Culinaire ontdekking van de week: Hop Gastrobar

Ondertussen is het al een mooie traditie geworden, de uitstapjes met ons groepje dames. Een ideale manier ook om nieuwe restaurants in het Leuvense te ontdekken. Want er verschijnen om de haverklap nieuwe culinaire sterren aan het Leuvense firmament. En jullie hebben ondertussen al door dat culinaire ontdekkingen erg bijdragen aan mijn geluksgevoel. 😉

Maandag troffen we elkaar dus op het terras van Gastrobar Hop. Ik arriveerde wat later, omdat er zich vlak voor het geplande tijdstip van vertrek nog een kleine crisis op het werk had voorgedaan. Maar goed, dankzij mijn blue-bike was ik er niet zo heel veel later dan de andere dames.

Het werd een fantastische avond met zijn zevenen op het terras. We klonken op de zwangerschap van één van onze vriendinnen, maar schuwden ook de zwaardere onderwerpen niet. Al zorgde een uitspraak over abortus van mijn kant bij traantjes van één van de tafelgenoten die nog niet over het trauma van haar eigen zwangerschapsonderbreking is. Ik had erg met haar te doen, maar ik kan niet anders dan abortus verdedigen als een recht voor elke vrouw. Een moeilijk moment…

Gelukkig was er lekker eten en heerlijke wijn. Een absolute aanrader, trouwens. Zeer verfijnde en originele keuken en een erg gemotiveerde staf. En met het verder ontwikkelen van de buurt rond de Vaartkom, kan het cliënteel van dit restaurant alleen maar aangroeien.

Passeerden op mijn bord:

Makreel, komkommer, lavas, olijf
Rode biet, oude kriek, radijs, aalbes
Hoevekip, chili van boontjes, avocado, maïs
Asperge, ei, oude Reypener, gerookte tijm, hazelnoot
Groene asperge, ricotta, courgette, citroenmelisse, paprika, cashewnoot
Aardbei kalamansi, chocolade, basilicum

appetizer

Makreel, komkommer, lavas, olijf

Rode biet, oude kriek, radijs, aalbes

Hoevekip, chili van boontjes, avocado, maïs

Asperge, ei, oude Reypener, gerookte tijm, hazelnoot

Groene asperge, ricotta, courgette, citroenmelisse, paprika, cashewnoot

Aardbei kalamansi, chocolade, basilicum

Fietstochtje naar Aartselaar

Na de grauwe, grijze zaterdag, volgde en prachtig zonnige zondag. Ideaal voor een fietstochtje van Borgerhout naar Aartselaar met een Blue-bike van de NMBS. Ik begon mijn fietstochtje op een Antwerpse Velo om in Berchem station over te stappen op een Blue-bike. Dat laatste verliep iets minder vlot dan gehoopt want ik slaagde er niet in het zadel van de fiets bij te stellen naar een hoogte geschikt voor mijn korte beentjes. Gelukkig vond ik een sterke man die bereid was mij uit de nood te helpen.

De fietstocht naar Aartselaar was een bijzonder prettige ervaring. Googlemaps bracht mij langs mooie lanen met brede fietspaden, smalle lanen met hoge bomen en gezellige woonwijken. Het enige vervelende was dat mijn gsm-houder voor op de fiets nog in Genève lag en ik dus om de haverklap moest stoppen om na te gaan wat het volgende deel van de route was.

In Aartselaar aangekomen, werd ik bijzonder vriendelijk onthaald door vrienden K en C die onlangs hun familie uitgebreid hadden met een tweede zoon. Al een even groot dotje als hun eerste zoon. We dronken gezellig iets op hun balkon en genoten van de prachtige namiddag. Hun oudste zoon (drie jaar) toonde trots zijn puzzelkunsten. Tot mijn verbazing maakte hij puzzels van veertig stukken zonder hulp! Jawadde, indrukwekkend. En ook toen we samen spelletjes speelden (allemaal bedoeld voor oudere kinderen) bleek dat hij bijzonder intelligent was. Alweer eentje die hoogstwaarschijnlijk een jaartje zal mogen overslaan.

Na een fijne namiddag namen we afscheid, want er wachtte mij nog een flinke fietstocht van zo’n 45 minuten. De route terug die Googlemaps voor mij koos, was iets minder mooi dan de heentocht, maar de fysieke inspanning deed me deugd. Nu ik zoveel werk, schiet sporten er een beetje bij in. Hopelijk brengen de zomermaanden beterschap.

Cocktails in Gent!

Een hele tijd geleden opperde mijn collega het idee om samen cocktails te gaan drinken in Gent. Om de één of andere reden slaagden we er echter maar niet in om dit idee in de realiteit om te zetten. Tot hij me vertelde dat het uit was met zijn vriend met wie hij 13 jaar was samen geweest. Een relatiebreuk is hét ideale excuus om cocktails te gaan drinken. Dat verdriet moet doorgespoeld en uiteindelijk ben ik nu ‘s avonds ook vaak alleen, met mijn vriend in Zwitserland. Dus spraken we af om vrijdag Gent te verkennen.

We namen nog een andere collega mee op sleeptouw, maar die moest door haar gezegende toestand (wow, was me dat een verrassing! ik wist niet eens dat ze een relatie had) van de alcohol afblijven. We begonnen de avond met z’n drietjes bij Siciliaan Il Cortile. Ik genoot van de heerlijk verse pasta en de babbels met mijn collega’s. Al besef ik erop terugkijkend dat we misschien te veel over de reorganisatie op het werk gesproken hebben. ‘t Is waarschijnlijk mijn fout, doordat ik zoveel uren op het werk doorbreng, heb ik nog weinig andere onderwerpen om over te praten.

Na het eten namen we afscheid van onze zwangere collega die zaterdagochtend in de zwangerschapsyoga verwacht werd en (begrijpelijk) liever in haar eigen bed sliep. One woman down zakten we met zijn tweetjes af naar Jigger’s, de favoriete cocktailbar van mijn collega. En inderdaad, hij werd er onthaald als een oude bekende. We zaten een hele tijd buiten op het binnenkoertje tot het écht te fris werd. Naarmate het aantal cocktails dat we achter de kiezen hadden, werden de onderwerpen serieuzer. Na een cocktail of vier, besloten we de avond af te sluiten. Al een geluk dat mijn collega me aangeboden had te blijven logeren, want de laatste trein naar Antwerpen was al lang vertrokken.

Mijn collega was zo vriendelijk om mij zijn bed aan te bieden en zelf op de bank te gaan slapen. Ik sliep als een roosje tussen de verse lakens in het muisstille appartement. Niet te geloven dat we ons in hartje Gent bevonden.

Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was mijn collega al vertrokken. Hij had een afspraak om tien uur, maar had er expliciet op aangedrongen dat ik zeker van de gelegenheid moest gebruik maken om uit te slapen. Dat aanbod nam ik met beide handen aan, want ik had de voorbije nachten slecht geslapen. Een paar keer wakker geworden door de baby en daarna niet meer de slaap kunnen vatten.

Op tafel lag een briefje dat me goeiemorgen wenste en waarin hij schreef dat ik mezelf mocht bedienen van alles wat er in huis was. Ik hield het bescheiden en sneed me een lekker stuk af van het bananenbrood dat mijn collega de dag voordien gebakken had. Ik genoot van de rust en kalmte die zijn appartement uitstraalde. ‘t Is waar dat homo’s een goeie smaak hebben. 😉

Na mijn ontbijt trok de deur achter me dicht en stuurde ik een berichtje om mijn collega te laten weten dat ik vertrokken was.

Voor herhaling vatbaar!

A first for everything

Gisteren schreef ik voor de allereerste keer een nota om toe te voegen aan het evaluatiedossier van een rechtstreekse medewerker. Geen plezante job, maar ik had geen andere keuze. Ik heb uiteraard al eerder conflictsituaties gehad met medewerkers, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Willens en wetens de gemaakte afspraken volledig naast zich neer leggen, de collega’s opzadelen met het niet gedane werk en zelf fijn op verlof gaan en dan vervolgens bij terugkomst geen enkel schuldbesef vertonen, maar in tegendeel de schuld doorschuiven naar de collega’s die alles uit de kast hebben moeten halen om achterstand weg te werken.

Nog nooit heb ik zo’n surreëel gesprek gevoerd. Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat de medewerker in kwestie in een parallel universum leefde. Nu waren er al eerder conflicten geweest, maar ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de situatie zo snel zou escaleren. Mijn mening is dat de persoon in kwestie gewoon niet in staat is om samen te werken en dat heeft helemaal niets te maken met de labels die de persoon zichzelf toekent.

Dus was ik genoodzaakt om na amper vijf maanden als nieuwe teamverantwoordelijke een nota op te maken die ik liever nooit had willen schrijven.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk