Birthday Girl!

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!

Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉

PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.

Kom eens Kieken

Bij deze nomineer ik restaurant “Kom eens Kieken” voor restaurant met de meest originele woordspeling als naam. En hun naam is niet alleen goed gevonden, je zal je een tochtje naar het godvergeten gat Viversel niet beklagen, want de kip die dit restaurant serveert is echt zeer lekker. 100 procent Belgisch, gekweekt zonder antibiotica, grootgebracht op volledig plantaardig voedsel en met voldoende ruimte om gezellig te scharrelen. Laten we hopen dat dat effectief ook zo is.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik tot voor kort zelfs nog nooit van Viversel gehoord had, maar dankzij de suggestie van de vriendin van mijn broertje heb ik weer een nieuw stukje Limburg leren kennen. Eens smakelijk stukje dan nog! Wij hadden er met ons vieren alvast een gezellige avond voor een zeer schappelijke prijs.

De mosselen van Pascale

Mijn vriend en ik maakten van ons laatste tripje naar Leuven gebruik om nog even bij de familie binnen te springen. Na dit weekend zal het immers wat langer duren alvorens we opnieuw naar België afzakken.

Vrijdag reden we naar de ouders van mijn vriend met de laatste ingepakte dozen. We hadden afgesproken om samen te dineren en zijn ouders hadden echt wel hun best gedaan om ons een culinair feestmaal voor te zetten, met wat hulp van Pascale Naessens waarvan ze allebei grote fan zijn. De maaltijd begon met een heerlijk Oosters geïnspireerd soepje met zalm, spinazie en champignons. Superlekker! Daarna was het tijd voor het hoofdgerecht: mosselen met groenten in een pasta van cashewnoten. De cashewnotenpasta diende duidelijk als vervanging voor de traditionele room. Ik ben een grote fan van cashewnoten, maar in combinatie met de mosselen proefde je de smaak van de noten niet. Als je mij had gezegd dat er gewoon room aan het recept was toegevoegd, had ik je ook geloofd. Maar goed, mosselen, daar kan je mij altijd een plezier mee doen! En als afscheid van België was dit natuurlijk bijzonder geschikt.

Na de mosselen was het tijd voor het dessert (meteen ook de enige gang waar ik een foto van gemaakt heb). Ook van Pascale Naessens, om het triootje compleet te maken. Iets heel bijzonders: bevroren yoghurt met geraspte chocolade en blauwe bessen. Alleen was de versie van de ouders van mijn vriend iets dikker uitgevallen dan de in het kookboek voorziene halve centimeter. Blijkt dat je zo’n bevroren plak van meer dan twee centimeter bijzonder moeilijk met de hand kan breken. Er moesten bijgevolg zwaardere middelen ingezet worden om het geheel in stukken te breken. Maar lekker was het wel.

Fijn dat de ouders van mijn vriend zoveel moeite gedaan hadden om ons een waardig afscheidsdiner te bereiden.

Zomer in Genève

Het lijkt erop dat we net op tijd Leuven ingeruild hebben voor Genève. Hier laat de zomer zich nog altijd van haar beste kant zien. Wat maakt dat ik, als werkloze, al veel buiten met een boekje in het zonnetje gezeten heb. Mijn goodreads profiel kan er maar deugd van hebben. 😉 Ervan profiteren zolang het duurt, he! Gisteren haalden we zelfs temperaturen tot 28 graden! Reden te meer om erop uit te trekken voor een wandeling door de stad.

Na de ochtend doorgebracht te hebben met dozen uitpakken, ging ik op zoek naar een leuke lunchplek. Mijn oorspronkelijk idee was een vegetarisch restaurant op te zoeken, maar onderweg werd ik afgeleid door een restaurant met een leuk terras dat Japanse ramen serveerde. (Valt het op dat ik de laatste tijd nogal into noedelsoepjes ben?) Yukiguni stelde niet teleur. Vrij authentieke ramen in een heerlijk hartige bouillon. Wat geslurp later, bleef er niets meer over.

Vervolgens wandelde ik op mijn gemak verder langs de Rhône richting het meer van Genève. Ik weet niet of jullie dit ook zo ervaren, maar voor mij heeft een stad aan het water altijd een streepje voor. De majestueuze Rhône zorgt voor een rustpunt in de stad (en afkoeling op een warme dag). Ik liep een beetje mij neus achterna en kwam zo per ongeluk terecht in een kunstgalerij op het Place de l’Île, waar een tentoonstelling van striptekenaar Léo Quievreux liep. Ik was de enige bezoeker en kreeg prompt een kleine privérondleiding van de uitbater van de bijhorende stripwinkel én een uitnodiging voor de eerstvolgende vernissage.

Mijn wandeling bracht me verder naar de hoger gelegen oude stad om vervolgens te eindigen met een boekje op een bankje van de Jardin Anglais. Dikke aanrader, trouwens: Wil van Jeroen Olyslaegers. Bijna in één ruk uitgelezen. Al is het niet meteen een boek waar je vrolijk van wordt.

Van al dat lezen wordt een mens dorstig, dus besloot ik te verhuizen naar het terras van La Potinière alwaar ik genoot van een Hugo en ondertussen de werkmensen observeerde die er iets kwamen drinken na hun werk.

Omdat het zo’n mooi weer was, vervoegde mijn vriend mij na zijn werk. We kochten een broodje en een wrap in de Coop en peuzelden dit op gezeten op de trappen bij de Rhône. De warme stenen gloeiden nog na van de mooie zomerdag. Al snel kregen we gezelschap van een zwerm mussen die graag een graantje (of stukje brood) meepikten. Het lukte me zelfs een paar mussen (duidelijk haantjes-de-voorste) te verleiden om een stukje wrap uit mijn vingers te pikken.

Na ons avondmaal wandelden we op ons gemak naar huis, genietend van de laatste zonnestralen.

Back in Geneva!

Na een bijzonder zonnige rit met een volgeladen koffer, een lunchpauze bij mijn favoriete Chinees Chez TchouTchou mét udon noedelsoep, een pitstop bij een wegrestaurant dat ik nog niet aangedaan had en verder héél véél eentonige kilometers, zonder problemen in Genève aangekomen. Verkeerd geparkeerd, de laatste pullen uitgeladen en de dozen random in ons appartement neergeploft. Uitpakken wordt een werkje voor de komende dagen (weken).

Helaas moeten we nog één tripje op en af naar Leuven maken om de leasewagen binnen te doen en dan is al het heen-en-weer-gereis eindelijk achter de rug!

Sushi with a friend!

Nu mijn laatste dagen in Leuven echt wel in zicht komen (de schilderwerken zijn bijna achter de rug!), maakte ik van de gelegenheid gebruik om nog eens af te spreken met een goeie kameraad. En dat doen we uiteraard graag onder het genot van een lekkere maaltijd. Hij stelde voor om samen sushi te gaan eten en zo belandden we op het terras van de Wabi Sabi in de Tiensestraat. Het was nog net warm genoeg om buiten te kunnen zitten en onze timing had niet beter kunnen zijn, want de eerste regendruppels vielen net op het moment dat we de rekening gevraagd hadden.

We rekenden af en trokken nog voor een after dinner drankje naar het M-café, waar het akelig rustig was voor een donderdagavond. De studenten zijn duidelijk nog aan het zwoegen op hun tweede zit. 😉

De allerlaatste afterwork?

Doordat we de planning voor de verhuis een beetje dienden aan te passen (oorspronkelijk zou ik deze week terugvliegen naar Genève), had ik de gelegenheid om voor een allerlaatste keer een afterwork met de collega’s mee te pikken.

Gisterennamiddag spoorde ik naar Brussel om me aan te sluiten bij mijn collega’s. Ik ging eerst nog even langs kantoor, waar mijn werkplek even leeg was als de dag dat ik de deur achter mij dicht trok. Het voelde allemaal vreemd vertrouwd aan, net of ik er even tussenuit was geweest voor een vakantie en ik gewoon opnieuw zou plaatsnemen op mijn stoel en mijn laptop openklappen. Mijn collega’s waren allemaal blij me te zien, maar uiteindelijk was deze afterwork bedoeld als afscheid voor een andere collega en ik wilde ook niet te veel de aandacht naar mij toe zuigen (al kon ik de vragen over hoe het me verging in Genève natuurlijk niet ontwijken).

Naar goede gewoonte belandden we weer op het terras van de Scott’s Bar. Niet dat het daar zo geweldig is, maar het is vlakbij en er is genoeg plek op het terras voor een grote groep. De opkomst was, ondanks de vakantieperiode, best wel groot. Veel mensen wilden graag afscheid nemen van onze lieve collega, organisatrice van de afterworks. (Ja, er verlaten op korte tijd een aantal feestvierders het departement.)

Enfin, het was gezellig op het terras, totdat de regen ons naar binnen joeg, alwaar de warmte van de voorbije dagen ervoor zorgde dat ik het zweet langs mij rug naar beneden voelde lopen. Na amper 1 fles waren we al door hun voorraad cava. Serieus, hoe is het mogelijk dat elke keer als we bij de Scott’s Bar op het terras belanden, de cava daar op is? Hoe moeilijk kan het zijn om een beetje een doordacht voorraadbeheer te doen? In de plaats van de cava kregen we één of andere slechte schuimwijn. Enfin ja, na het derde glas smaakte hij al wat beter. 😉

Na de Scott’s Bar was het tijd om met de die hards nog iets te gaan eten. Op aanraden van een collega die Brussel goed kent, kwamen we terecht bij de Baogo, een fastfood restaurant dat Aziatisch geïnspireerde burgers en rice bowls serveert. Omdat ik ‘s middags al bibimbap gegeten had (in Leuven, jawel!), besloot ik voor de pulled pork burger te gaan. En amai, dat heb ik me niet beklaagd. Echt de beste burger de ik ooit van mijn leven gegeten heb (wat niet veel wil zeggen, want zo vaak eet ik geen burgers). Maar toch, de pulled pork was echt fenomenaal lekker, het broodje waarop de pork geserveerd werd, was overheerlijk en de pikante frietjes pasten er wonderwel bij. Misschien word ik ooit nog wel een burgerliefhebber!

En dankzij de gewoonlijke vertraging van de NMBS haalde ik zelfs nog de trein die ik anders gemist zou hebben. Topdag!

Planckendael en sushi

Tijdens ons diner vrijdag vertelde Goofball dat ze plannen had om met haar oudste zoon en een vriendje naar Planckendael te gaan. Omdat altijd maar kuisen op den duur ook begint tegen te steken, bood ik aan om mee te gaan. Kwestie van ook wat volwassen conversaties te kunnen hebben tijdens het uitstapje. 😉

Het beloofde dinsdag een heel warme dag te worden, dus trok ik mijn fleurigste zomerkleedje aan en fietste ik ‘s middags, fototoestelrugzak op de rug, naar Goofball. We haalden de twee jongens op bij de sporthal waar ze zich in de voormiddag fysiek hadden kunnen uitleven en begonnen aan onze rit naar Planckendael. Een klein beetje file later was Kabouter al in slaap gesukkeld en dat bleef zo tot we aankwamen op Parking 2. Dat microdutje had blijkbaar deugd gedaan, want na een kort ritje in de buggy kreeg hij aan de ingang van Planckendael een nieuwe opstoot van energie. Van vermoeidheid geen spoor.

Na een boterhammenlunch trokken we het park in. ‘t Is vreemd, in mijn hoofd zijn Pairi Daiza en Planckendael blijkbaar ergens verknoopt geraakt tot één gigantische dierentuin wat het voor mij verwarrend maakte om mijn weg te vinden. Gelukkig was het vriendje van Kabouter (eveneens drie jaar) al zo vaak in Planckendael geweest dat hij ons vol overtuiging de weg wees.

Het is alleszins een feit dat ik nog nooit zo snel door Planckendael gehold ben. Telkens wanneer we stilstonden vroeg het vriendje van Kabouter na een minuutje dieren kijken: “Gaan we door?” 😉 Enfin, we zagen dus heel veel dieren op een drafje. Met speciale vermelding voor de lemuren die zowel Kabouter als zijn vriendje met hun uitwerpselen lieten kennismaken. Gelukkig heb ik altijd en overal papieren zakdoekjes bij om in noodgevallen als deze boven te halen (al waren vochtige doekjes beter geweest). Wel spijtig dat Goofball het moment dat de lemuur zijn kakje liet vallen gemist heeft, omdat ze buiten met de buggy stond te wachten.

Oja, en natuurlijk moest er ook een ijsje gegeten worden! Ik denk dat de ijsverkoop in Planckendael op deze warme dag alle records gebroken heeft! Ik was trouwens onder de indruk was van de praatvaardigheid van beide jongens. Drie jaar oud en al zo’n uitgebreide woordenschat. Knap.

Rond half vijf hadden beide jongens hun maximumlimiet aan dieren bereikt en wilden ze graag als afsluiter van de namiddag met de lego spelen (excuseer, ‘bouwen’, zoals het vriendje van Kabouter mij enkele keren verbeterde). Er loopt momenteel namelijk een grote legotentoonstelling in het dierenpark, waarbij doorheen gans het park prachtige legokunstwerken opgesteld staan.

Ook Goofball haalde haar beste bouwkunsten boven, met een kubistische leeuw als resultaat. 😉

En jawel, natuurlijk liep ik weer wat bekenden tegen het lijf: mijn twee favoriete slimme turnsters! Fijn dat ik op de valreep voor de definitieve verhuis naar Zwitserland nog een paar mensen tegen het lijf loop.

Het kostte een beetje overredingskracht om de jongens bij de lego weg te krijgen, maar uiteindelijk waren ze allebei moe genoeg om zonder al te veel tegenpruttelen naar de auto te gaan. Onderweg terug naar Leuven, bestelde ik bij Deliveroo ons avondmaal. Kwestie van niet te veel inspanningen te moeten doen op zo’n warme dag.

We leverden het vriendje van Kabouter vuil en bezweet af bij zijn ouders en wachtten tot de fietskoerier onze Taste of Asia bestelling kwam brengen. Helaas viel de maaltijd een beetje tegen. De sushi die we als voorgerecht besteld hadden, was ok, maar zowel bij Goofball als bij mezelf was het vlees in onze gerechten veel te lang gebakken. Een taaie lamscurry en een taaie teriyaki, niet bepaald waarop we gehoopt hadden… Gelukkig maakte het fijne gezelschap veel goed én kon ik een blik werpen op het nieuwe bed van Beertje!

De cactusmoord

De opknapbeurt van ons appartement heeft een onschuldig slachtoffer geëist. Een minuut stilte voor het heengaan van de veel te lange en veel te dunne cactus die enkel overeind kon blijven door tegen de muur te rusten.

Vandaag startten de schilderwerken en omdat die gepaard zouden gaan met opschuren van de muren, liet ik de schilder rustig (of iets minder rustig) zijn gang gaan en trok ik de deur van ons appartement na het ontbijt achter me dicht. Deze schitterende zonnige dag bracht me achtereenvolgens naar het stadspark, de Exki (free, zij het traag, wifi), Le Graal (lekkere hartige pannenkoek) en een bankje op het Ladeuzeplein. Smikkelend van een ijsje van Decadenza sloeg ik de bedrijvigheid tijdens de opbouw van de Leuvense kermis gade. Terwijl ik in mijn boek zat te lezen, werd ik wat later gespot door een vriendin en haar twee dochters. Leuk om op het onverwacht nog wat te kunnen bijpraten.

Ik kwam dus ‘s avonds blij gezind thuis na een ontspannen dagje. De schilder had duidelijk al goede vorderingen gemaakt. Bij nadere inspectie merkte ik echter op dat de adoptiecactus die we geërfd hadden van onze vrienden die naar de US verhuisd zijn, verplaatst was naar het balkon. Dat kon niet veel goeds betekenen, want ik was vergeten de schilder attent te maken op de precaire staat van deze plant. En jawel, het bijna twee meter hoge ding was omgevallen, een wortelkluit onthullend van nog geen vuistdik. De plant redden leek uitgesloten, dus maakte ik van mijn hart een steen en zaagde (letterlijk) het lijk in stukken zodat het in de gft-zak paste.

Wij hebben elkaar niet lang gekend, lieve cactus, maar ik hoop dat jouw verblijf bij ons aangenaam was.

Last minute lunch

Zondag stond de terugrit van Leuven naar Genève op het programma. Mijn vriend zou proberen zoveel mogelijk van onze spullen in de wagen te proppen en ik zou in Leuven blijven om ons appartement volledig op orde te krijgen. Last minute nodigden onze vrienden uit Wijgmaal ons uit om bij hen iets te komen eten of drinken op zondag. Ik moet toegeven dat mijn vriend en ik ditmaal niet veel ruchtbaarheid aan onze terugkomst gegeven hadden, kwestie van zo goed mogelijk te kunnen doorwerken, maar een uitnodiging van onze lieve vrienden, dat kunnen we natuurlijk niet afslaan. We spraken af om samen te lunchen, zodat mijn vriend met een volle maag aan de lange rit naar Genève kon beginnen.

Het zonnetje deed zijn best en we genoten van het mooie terras en de lekkere pastaschotel die onze vrienden bereid hadden. Na de lunch en met een koffietje achter de kiezen, begon mijn vriend vol goeie moed aan zijn eenzame terugrit, terwijl ik nog wat bleef plakken om te genieten van een glaasje wijn en een magnum.

Het mooie weer was de ideale aanleiding om de gloednieuwe SeatZac van onze vrienden uit te testen. Het was de eerste keer dat het ding uit de verpakking gehaald werd en ik moet zeggen dat het ons de nodige moeite kostte om de zikzak tot een aanvaardbaar volume opgeblazen te krijgen. Na wat youtube filmpjes te bekijken, hadden we uiteindelijk de techniek min of meer onder de knie. Mits wat oefening zal dat in de toekomst ongetwijfeld vlotter gaan. En nu zit ik me serieus af te vragen of het de moeite zou zijn om ons in Genève voor het laatste restje zomer zo’n zitzak aan te schaffen. Het is alleszins gemakkelijk om op te bergen in ons miniappartementje.

De rest van de namiddag brachten we al luierend door in de zithoek achteraan de tuin van onze vrienden. Ik vond dat ik na al dat kuis- en opruimwerk wel een snippernamiddag kon inlassen (weinig solidair met mijn vriend, ik besef het).

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk