Een veel te vroege vergadering en herkansing voor Wagamama

Vandaag moest ik op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om op tijd in Brussel te zijn voor een vergadering om 8.30u. En ja, ik weet dat op dit tijdstip sommige mensen al een uur aan het werk zijn, maar ik lig dan gewoonlijk nog in bed… Dus het is een understatement om te zeggen dat het pijn deed, die ochtendlijke gemaskerde treinrit naar Brussel. De vergadering zelf hadden mijn twee collega’s en ik tot in de puntjes voorbereid, we waren dan ook erg teleurgesteld toen we merkten dat de stellingen die we zo zorgvuldig gewikt en gewogen hadden weinig discussie opwekten aan de andere kant van de tafel. Gelukkig kon de collega die dit project trekt de reacties kaderen en ebde de initiële teleurstelling snel weg. Als we slechts beperkte feedback van onze opdrachtgevers krijgen, drukken we zelf onze stempel op dit project.

Voor de lunch zakte ik met maar liefst vier collega’s van mijn team af naar de autovrije Anspachlaan voor een lunch bij Wagamama. Ja, mijn eerste ervaring was niet onverdeeld positief, maar we zochten een plek waar we buiten op een terras konden zitten en snel bediend zouden worden. Ik had immers om half twee alweer een vergadering. Het is raar, maar het voelde een beetje als een feestje, die lunch onder ons vijven. Zoveel deugd dat het deed om een normale conversatie te hebben die niet via een scherm verliep. Het weer was iets minder, maar de parasol beschermde ons tegen de regendruppels én het gerecht dat ik koos, de spicy tuna kokoro bowl, was deze keer wel een schot in de roos. Al kreeg ik bij terugkeer een boze blik van mijn vegetarische collega omdat ik tonijn had geconsumeerd. (Ik weet dat de visvangst op tonijn moeilijk ethisch te verantwoorden is, maar ik heb het extreem moeilijk om deze heerlijke vis af te zweren, zeker omdat ik zo’n grote sushiliefhebber ben.)

Op het werk was de paashaas trouwens, na veel omzwervingen, langs geweest. Jammer genoeg was de fair trade chocolade echt niet lekker. Sorry, paashaas, volgende keer toch maar op zoek naar een andere leverancier, maar het zakje was wel schattig!

Bij thuiskomst wachtte er trouwens nog een verrassing om mij. Overdag was er een pakje geleverd van een onbekende weldoener met daarin een escape puzzel. Echt geen idee aan wie we deze fijne verrassing te danken hebben. De onbekende weldoener in kwestie, mag mij altijd een seintje geven.

Sushi bij Kintsugi!

Deze avond hadden mijn vriend afgesproken met twee vrienden uit het Leuvense die we niet meer gezien hadden sinds de voorlaatste dag van van 2019. Damn you, lockdown! Omdat goede gewoontes in ere gehouden moeten worden, dineerden we samen in de Kintsugi. Met naar alcoholgel ruikende vingers goochelden we met twee paar stokjes. Eén paar om de sushi van de boot op ons bord te leggen en een ander paar om de sushi van ons bord naar onze mond te brengen. Safety first, people!

Onze vriendin heeft een nogal wankele gezondheid en had een groot deel van de lockdown in quarantaine doorgebracht, omdat de symptomen van haar astma nogal sterk op corona leken. Gelukkig bleef ze gespaard van het virus, maar eenzaam moet het wel geweest zijn, zo alleen op haar appartementje, hele dagen thuiswerkend. Onze vriend had vlak voor de lockdown zijn biezen gepakt en was opnieuw gaan inwonen bij zijn moeder. Kwestie van samen de storm te trotseren. Wat mij opnieuw deed beseffen hoeveel geluk wij gehad hebben dat mijn vriend net op het juiste moment in België geland is.

Hét onderwerp van de avond was natuurlijk het virus en de gevolgen daarvan voor ons persoonlijk, maar ook ruimer. De economische en andere effecten van dit virus zullen nog lang voelbaar blijven. En we kunnen alleen maar hopen dat deze crisis een aantal zaken ten goede zal veranderen. Al vrees ik er eerlijk gezegd voor.

Na de heerlijke sushi maakten we een kleine wandeling in de stationsomgeving. We stopten bij het mooie, vrij recente werk van Bisser op de hoek van de Maria-Theresiastraat en de Tiensevest. En verwonderden ons tegelijkertijd over de bizarre reclame van Toerisme Limburg die in dezelfde hoek hing. Een surreële combinatie.

Het filmpje dat bij die bizarre affiche hoort, wil ik jullie alvast niet onthouden:

Natuurlijk moesten we een blik werpen op mijn favoriete Leuvense werf! En genoten we van het mooie kleurenspel dat de ondergaande zon voor ons tevoorschijn toverde. Een fijne avond!

Noedelsoep van Loving Hut

Van ‘s ochtends tot middernacht gewerkt vandaag, met als enige lichtpuntje de heerlijke Joyful Taiwan noedelsoep van Loving Hut én een mooie zonsondergang. Soms heb je van die dagen…

Kano varen op de Dijle

Mijn vriend en ik startten deze zondag met een heerlijke, aan huis geleverde brunch van Le Pain Quotidien (met dank aan Deliveroo). Kwestie van voldoende energie te hebben voor een namiddagje kano varen en zo’n toast met avocado, roerei en zalm gaat er altijd wel in.

Mijn vriend en ik hadden om 12.30u afgesproken met onze vrienden en hun twee flexibele dochters aan de parking van het Departement Werktuigkunde. Het fietstochtje van ons appartement naar Heverlee voelt voor mijn vriend en mezelf ondertussen bijna als routine aan, zo vaak hebben we die route gefietst tijdens de lockdown. Omdat ons jaarlijkse weekend in Libin niet kon doorgaan, had ik als alternatief drie kano’s geboekt bij Leuven Leisure voor een tochtje op de Dijle. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de instructies die ik na mijn boeking ontving. Het is echt niet de eerste keer dat ik met één of andere voertuig een rivier afdobber, maar zeker wel de eerste keer dat ik er instructievideo’s bij krijg. Ook de coronamaatregelen waren ronduit indrukwekkend te noemen. Better safe, than sorry, uiteraard! Onze mondmaskers kregen alvast een plekje in onze rugzak.

We wandelden met ons zessen langs het mooie Dijlepad, ondertussen ook een oude bekende, naar het startpunt van de kanotocht in Korbeek-Dijle. De zon twijfelde eerst een beetje, maar naarmate onze wandeling vorderde, overwon ze haar verlegenheid en kwam ze steeds meer vanachter de wolken piepen. De wandeling gaf ons de gelegenheid om bij te praten en ik genoot van het enthousiaste gekwetter van de beide jonge dames, al werd er ook een beetje gezeurd over de lengte van de wandeling. We deden in totaal een uur en een kwartier over de wandeling naar Korbeek-Dijle, een beetje langer dan de 50 minuten die Googlemaps aangaf. Gelukkig had ik wat marge ingecalculeerd en waren we mooi op tijd voor onze afspraak om 14u. Ik ging stiekem nog snel naar het toilet bij concurrent Dijle floats, deed, na mijn handen grondig gewassen te hebben, mijn mondmasker aan en was helemaal klaar voor de boottocht.

Gelukkig moesten we het mondmasker enkel dragen bij het in- en uitstappen van de kano, want echt comfortabel zijn die dingen niet. In het begin moesten de meisjes een beetje zoeken naar de juiste techniek en belandden ze met hun vader/moeder regelmatig in de groen begroeide oevers van de Dijle. Mijn vriend en ik zijn ondertussen het bootje varen al wel gewoon en we moesten ons tempo een beetje aanpassen aan ons gezelschap. Geen erg, zo had ik tijd zat om fotootjes te nemen (eerlijk, ik heb niet echt veel geroeid, vooral genoten van de mooie omgeving).

De tocht was verrassend snel voorbij. Ik had gerust nog een uurtje langer in mijn kano kunnen blijven zitten. Om te klinken op een geslaagde tocht, begaven we ons naar de Abdijmolen, waar we na een paar minuten wachten een tafeltje op het terras buiten konden bemachtigen. Van al dat roeien krijgt een mens honger, dus bestelden we wat wafels en pannenkoeken als vieruurtje. Een zoet einde van een fijne namiddag.

PS: De croque-monsieur is van mijn vriend, geen liefhebber van zoete dingen.

PS2: De oudste jongedame slaagde erin naast haar wafel, nog een pannenkoek en een halve croque soldaat te maken. Ongelooflijk voor zo’n klein, fijn dingetje.

Aperitieven in de tuin

Allez, ik weet eigenlijk niet of het telde als aperitieven, want uiteindelijk hadden mijn vriend en ik ons avondmaal al achter de kiezen, maar drank en hapjes waren er alleszins genoeg, daar in de tuin bij onze vrienden in Wijgmaal. Het was voor mijn vriend en mezelf de eerste keer dat we de bus namen mét mondmasker. We zagen af van ons oorspronkelijk plan om met de fiets naar Wijgmaal te gaan omdat de weerberichten gigantische onweders met hagelbollen voorspelden. Fietsen in zomerkledij terwijl de hagelbollen op onze hoofden neerdaalden, leek ons niet zo’n fijn vooruitzicht. Dus namen we de bus naar Wijgmaal, die er ongeveer even lang over deed dan wij in het geval we de fiets genomen zouden hebben.

Uiteraard vielen er de ganse avond dat we buiten in de tuin zaten amper een tiental druppels uit de hemel, geen spoor van het voorspelde onweer. We hadden dus even goed met de fiets kunnen gaan, al geef ik toe dat ik eraan twijfel of ik heelhuids terug geraakt zou zijn op de fiets na al de uitspattingen van die avond. Gelukkig was de taxi een valabel alternatief. Uiteraard had ik een flesje champagne bij om mijn promotie te vieren en ook onze kameraad bleek opslag gekregen te hebben. Dubbele reden om te vieren. Onze gastheer en gastvrouw waren blij dat het ergste van de coronacrisis (voorlopig) achter ons lag, hun twee jongens dit bizarre schooljaar goed hadden afgesloten en dat het opnieuw mogelijk was sociale contacten te onderhouden die niet via een scherm verliepen. En ja, daar moest op geklonken worden. Véél op geklonken worden! Tegelijkertijd smeedden we plannen voor een weekendje weg in de helft van augustus. Al vrees ik dat we naar het eind van de avond te veel drank verzet hadden om nog knopen door te hakken. 😉

Laat me het erop houden dat ik deze ochtend niet echt fris als een hoentje uit bed sprong…

Opruimdagje

Lang, lang geleden had ik een dag verlof ingepland voor deze vrijdag. Het laatste weekend van juni 2020 zouden we immers met onze vaste groep van een dertigtal personen naar Libin afzakken voor ons jaarlijkse weekendje in het zwembad en de jacuzzi liggen. Helaas, het coronavirus besliste daar anders over en het weekend werd geannuleerd. (Even klagen: na telefonisch contact opgenomen te hebben met de huiseigenaar, wisten we al vanaf 9 juni dat de eigenaar het huis niet zou verhuren in juni. Belvilla, waarlangs we dit jaar voor het eerst het huis gehuurd hadden, omdat de eigenaar niet meer rechtstreeks verhuurde, was wel zo sympathiek om ons de volle huurprijs aan te reken en slechts een paar dagen vóór het weekend te annuleren. Uiteraard kregen mijn vriend en ik een voucher in ruil voor de ongeveer 2700 euro aan huur die we vooraf betaald hadden. Dat geld zouden we liefst zo snel mogelijk opnieuw op onze rekening zien staan. Dat worden nog fijne discussies met Belvilla.)

Enfin ja, ik besloot de verlofdag niet te annuleren en mijn dag nuttig te besteden aan het opruimen van onze logeerkamer, waarin nog een hele hoop dozen met persoonlijke spullen en papieren stonden, afkomstig van de zolder van mijn vader, die een plek moesten krijgen in de kasten. Uiteindelijk was ik bijna de ganse dag bezig met uitsorteren van al mijn rommel, maar uiteindelijk slaagde ik erin alles weg te bergen in de kasten. Nu alleen nog die collectie steeds aangroeiend leeggoed, bierbakken en plooiboxen die nog van het vorige weekend in Libin dateren naar de Colruyt krijgen en er is opnieuw plaats in de logeerkamer om onze opblaasmatras te leggen.

Gevonden in één van mijn dozen, een vriendenboek met daarin een boodschap van één van mijn beste vriendinnen van de unief, waarmee ik nu nog steeds bevriend ben:

Werden vandaag geleverd, mijn splinternieuwe wandelschoenen! Hoog tijd, want in mijn vorige paar zaten scheuren, waardoor ik blaren kreeg.

Ons avondmaal, met dank aan Foodbag: gemarineerde kipfilet in rode curry met zoetzure appelsalade. Lekker fris!

Barbecue!

Wat doet een mens op de heetste donderdag van de week? Barbecueën in het kleine, maar gezellige stadstuintje van Goofball and friends. Ik had voor de gelegenheid een flesje champagne meegebracht om mijn bevordering te vieren en was onder de indruk van de aperitiefhapjes die Kabouter helemaal zelf had gemaakt. Mannen met culinaire talenten hebben bij mij altijd een streepje voor. 😉 Naar goede gewoonte was er veel te veel vlees, dat we doorspoelden met de lekkere huiswijn van Goofball en haar man. Echt waar, zomerse avonden met vrienden, er zijn weinig dingen die mij gelukkiger maken.

Ladies lunch bij Wagamama + groot nieuws

Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met één van de Leuvense ladies met wie ik regelmatig op stap ga. Omdat één of andere onverlaat last minute een vergadering om half twee in mijn agenda geboekt had, was de beschikbare tijd eerder beperkt. Vandaar dat we kozen voor het fastfood concept van Wagamama, een nieuwe aanwinst in de Brusselse autovrije Anspachlaan.

Het weer was iet of wat twijfelachtig, maar warm genoeg om buiten op het terras plaats te nemen. Ik ging voor de chili prawn + kimchee ramen en een positive juice (ananas, limoen, spinazie, komkommer en appel). Van de ramen had ik eerlijk gezegd beter verwacht. Om de website staat dat Wagamama werkt met verse noedels, maar ik vond de noedels toch verdacht veel op instant noedels lijken. En de soep was niet warm genoeg. Geen onverdeeld succes, gelukkig maakte de aanwezigheid van mijn fabuleuze vriendin veel goed. Ze vertelde honderduit over haar nieuwe hobby: potten bakken en ergens besefte ik dat het hoog tijd wordt om mijn eigen verwaarloosde hobby’s weer op te pikken. Waar is de tijd dat ik drie taalcursussen tegelijkertijd volgde?

Na het afrekenen merkte ik dat ik een gemiste oproep had van de grote baas. Ik vermoedde één of andere crisis, dus repte ik mij naar kantoor om snel terug te bellen. Maar kijk, ditmaal geen crisis, maar onverwacht groot nieuws. De voorbije weken heb ik niet alleen voor mijn eigen functie gesolliciteerd, maar ook meegedaan aan een interne bevorderingsprocedure. Een drietrapsprocedure met een intake-gesprek, een assessment en vervolgens een eindgesprek waarop ik een presentatie van mijn managementvisie voor de afdeling moest geven. Na het assessment via Microsoft Teams had ik het gevoel dat ik het wel ok gedaan had, maar over mijn eindgesprek was ik veel minder tevreden. Na het gesprek flitsten allerlei betere antwoorden door mijn hoofd en ik had me er al min of meer bij neergelegd dat ik de functie niet zou krijgen. Wat op zich geen ramp zou zijn, want ik doe mijn huidige functie supergraag.

Maar kijk, het kan verkeren. Mijn grote baas belde me om te melden dat ik geslaagd was voor de procedure en dat de bevordering voor mij was. Vanaf 1 januari mag ik mij dus afdelingshoofd noemen in plaats van teamverantwoordelijke en schuif ik een trede op in de hiërarchie van ons bedrijf.

Heel eerlijk: het was met een dubbel gevoel dat ik de felicitaties van mijn baas in ontvangst nam, want ik vind het erg jammer mijn huidige team, dat ik volledig vanaf de grond heb opgebouwd, achter mij te moeten laten. Niet dat we niet meer zullen samenwerken, want ik blijf in dezelfde afdeling, de afstand zal alleen iets groter worden. En dat de dag nadat ik zo’n fijn cadeau in ontvangst mocht nemen.

Verrast door mijn collega’s

Gisterenavond had ik last minute besloten om dinsdagnamiddag naar kantoor in Brussel te gaan. Reden: mijn eind vorig jaar gepensioneerde voorganger had laten weten dat hij langs zou komen op kantoor om gedag te zeggen tegen de paar de collega’s daar. Natuurlijk wilde ik graag horen hoe hij de lockdown verteerde had en tegelijkertijd kon ik van de gelegenheid gebruik maken om hem een paar vragen te stellen waarvoor ik hoopte op zijn geheugen te kunnen rekenen. En dus spoorde ik ‘s middags naar Brussel.

Met onze oud-collega was alles goed, gelukkig gepensioneerd zoals dat heet. Hij had omwille van heel de coronacrisis wel een paar reizen moeten annuleren, maar dat had hij gecompenseerd door veel te fietsen in eigen buurt. Hij zag er alleszins blakend van gezondheid uit. Alleen jammer dat hij zijn dochter, die in de UK woont, wellicht nog een tijd niet zal kunnen bezoeken. We namen alleszins afscheid met de belofte elkaar snel weer te zien.

Om vier uur in de namiddag was ons gebruikelijke virtuele teambabbelmomentje gepland. Mijn collega’s die op de werkvloer aanwezig waren, hadden een conference speakerphone gereserveerd, zodat we samen in een vergaderzaal (op anderhalve meter afstand, natuurlijk) met onze thuiswerkende collega’s konden babbelen. We waren net fijn in gesprek toen een vierde collega de vergaderzaal binnen stapte. Ik was nogal verbaasd, want ik was er niet van op de hoogte dat mijn collega die dag naar Brussel zou komen en had haar naam ook niet op de lijst met aanwezigen zien staan.

Mijn verbazing werd nog groter toen mijn collega opeens allerlei lekkernijen uit haar rugzak begon te toveren. Mijn collega’s hadden samen gelegd voor een cadeau om mij te feliciteren met het feit dat ik na twee en een half jaar de facto die functie uitgeoefend te hebben mij EINDELIJK officieel directeur van mijn team mag noemen. Ik ga jullie niet vervelen met heel de uitleg, maar het volstaat te zeggen dat het met eerder beperkt enthousiasme was dat ik tijdens de coronacrisis nog een soort van sollicitatieprocedure doorlopen heb. Maar eind goed, al goed. En ik moet zeggen, verdorie, die collega’s van mij kennen mij goed: een witte wijn en een fles champagne van Magnus, een bon voor Sud Sud Bistro en als dessertje een doosje pralines van Bittersweet. Ik ben met mijn gat in de boter gevallen!

Oja, mijn vriend heeft zich vanavond echt overtroffen met het avondmaal. Waar het Foodbag gerecht van gisteren eerder basic was, kon de witvis met gierst, courgette en kerstomaat zo als feestmaal dienen. Heel erg lekker én fotogeniek. Enkele foto’s van het wordingsproces:

Mijn persoonlijke chefkok

De kookkunsten van mijn vriend gaan er met rasse schreden op vooruit. Hij slaagt er steeds beter in te multitasken waardoor de totale bereidingstijd iets dichter bij de inschatting van Foodbag zelf komt. De romige orzo met scampi en spinazie die hij vandaag op tafel toverde, was bijna een uur vóór het begin van onze online salsales klaar. Genoeg tijd om ons avondmaal te laten zakken alvorens onze beste dansmoves boven te halen. Al kan zo’n online les toch niet tippen aan the real thing.

Jaja, wie had gedacht dat ik een persoonlijke chefkok zou overhouden aan de coronacrisis?

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk