Last minute lunch

Zondag stond de terugrit van Leuven naar Genève op het programma. Mijn vriend zou proberen zoveel mogelijk van onze spullen in de wagen te proppen en ik zou in Leuven blijven om ons appartement volledig op orde te krijgen. Last minute nodigden onze vrienden uit Wijgmaal ons uit om bij hen iets te komen eten of drinken op zondag. Ik moet toegeven dat mijn vriend en ik ditmaal niet veel ruchtbaarheid aan onze terugkomst gegeven hadden, kwestie van zo goed mogelijk te kunnen doorwerken, maar een uitnodiging van onze lieve vrienden, dat kunnen we natuurlijk niet afslaan. We spraken af om samen te lunchen, zodat mijn vriend met een volle maag aan de lange rit naar Genève kon beginnen.

Het zonnetje deed zijn best en we genoten van het mooie terras en de lekkere pastaschotel die onze vrienden bereid hadden. Na de lunch en met een koffietje achter de kiezen, begon mijn vriend vol goeie moed aan zijn eenzame terugrit, terwijl ik nog wat bleef plakken om te genieten van een glaasje wijn en een magnum.

Het mooie weer was de ideale aanleiding om de gloednieuwe SeatZac van onze vrienden uit te testen. Het was de eerste keer dat het ding uit de verpakking gehaald werd en ik moet zeggen dat het ons de nodige moeite kostte om de zikzak tot een aanvaardbaar volume opgeblazen te krijgen. Na wat youtube filmpjes te bekijken, hadden we uiteindelijk de techniek min of meer onder de knie. Mits wat oefening zal dat in de toekomst ongetwijfeld vlotter gaan. En nu zit ik me serieus af te vragen of het de moeite zou zijn om ons in Genève voor het laatste restje zomer zo’n zitzak aan te schaffen. Het is alleszins gemakkelijk om op te bergen in ons miniappartementje.

De rest van de namiddag brachten we al luierend door in de zithoek achteraan de tuin van onze vrienden. Ik vond dat ik na al dat kuis- en opruimwerk wel een snippernamiddag kon inlassen (weinig solidair met mijn vriend, ik besef het).

Bijna leeg

Dat is de huidige toestand van ons appartement na een week dozen inpakken en afstand doen van heel veel overtollige zaken. Ik moet toegeven dat ik de ganse operatie ietwat onderschat had, ervan uitgaande dat er wel niet zoveel rommel in zo’n klein appartement zou geraken. De realiteit bleek lichtelijk anders te zijn en dat terwijl ik van mezelf dacht niet zo’n verzamelaar te zijn.

Helaas geraakte niet alles wat we nog naar Genève moesten meenemen in één keer in de wagen. Dat wil zeggen dat mijn vriend volgend weekend nog eens over en weer zal moeten rijden. Niet veel aan te doen, maar wel vervelend.

Aan de andere kant is het goede nieuws dat ons appartement nu volledig schilderklaar. Net op tijd voor de komst van de schilder, die ik morgen met een brede glimlach zal binnen laten.

Een zanderig verjaardagsfeestje

Zaterdag reden mijn vriend en ik naar Mol voor het verjaardagsfeestje van zijn nichtje. Zijn broer is al jaren bezig met de verbouwingen aan zijn huis (chapeau, ik denk dat ik er al lang de brui aan gegeven zou hebben), maar langzaamaan lijkt het einde in zicht te komen. Aangezien het mooi weer was, startten we de namiddag met een glaasje in de tuin. Jammer genoeg was die tuin door eerdere werken in een zandvlakte herschapen waar hier en daar een plukje onkruid zijn best deed om het geheel een groene toets te geven. Resultaat: ongelooflijk vuile voeten. Vooral de kinderen zagen er bijzonder zwart uit. Gelukkig niets wat een goede douche niet kan oplossen.

Voor het avondmaal begaven we ons naar binnen waar de feestelijk gedekte tafel op ons wachtte. We aten kip met aardappelsalade en groenten en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat een stuk kip mij nog zo goed gesmaakt heeft. Heerlijk sappig vlees, perfect gegaard. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn om lekker te zijn. En dat glas limoncello recht uit de diepvries was een ideale afsluiter van een heerlijk feestmaal.

En: ik heb nog een hele hoop overschotjes mee naar huis gekregen, zodat ik deze week nog eens opnieuw kan genieten van een lekker stukje kip!

Cum Laude

De Faculty Club is niet meer, lang leve Cum Laude (al moeten ze dringend hun naambordjes eens veranderen, best gênant dat daar nog steeds Faculty Club op staat).

Goofball en haar echtgenoot vergezelden ons op wat ongetwijfeld één van onze laatste chique diners op Belgisch grondgebied zal zijn (althans toch voor een tijdje). Ik moet toegeven dat mijn verwachtingen hooggespannen waren: in het verleden heb ik meerder keren erg lekker gegeten bij de Faculty Club en ik was benieuwd naar wat de opvolger te bieden had.

We hadden geluk, ondanks het dreigend grijze wolkendek, konden we de ganse maaltijd nuttigen buiten op het terras. Iets waarop ik stiekem had gehoopt, al dacht ik dat ons terrasbezoek beperkt zou blijven tot het aperitief en eventueel een eerste voorgerechtje. We hielden het gelukkig de ganse avond door en hoe donkerder het werd, hoe feeërieker het decor.

Toen we bij aankomst onze fietsen wilden parkeren op de binnenkoer waren we even in de war. Er was duidelijk een huwelijksfeest aan de gang en we twijfelden even of we ons van locatie vergist hadden. We dienden ons echter langs de groep feestvierders (de veel te zonnebankbruine bruid droeg Louboutins) te wringen, om ons bij ons gezelschap te kunnen voegen.

Helaas, Cum Laude slaagde er niet in mijn verwachtingen in te lossen. Niet dat het eten slecht was, maar er was gewoon geen enkel gerecht dat boven de middelmaat uitstak (behalve misschien de pikante mosseltjes). De kalfstong was een leuk flashback naar de keuken van weleer, maar wist met niet echt te overtuigen en het melkvarken was gewoon te hard gebakken. Gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed.

Wel jammer dat mijn vriend zo ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert een kleine inzinking kreeg. De vermoeidheid van de verhuis en het wellicht nog steeds niet volledig verteerde virus, zullen zijn tol geëist hebben. Gelukkig kwam hij erdoor!

Appetizer:

Gazpacho:

Tomaat – burrata – basilicum:

Bouchotmossel – lenteui – harissa:

Kalfstong – verveine – nori:

Melkvarken – suikermaïs – chimichurri:

Rode vruchten – meringue – thee:

Sukiyaki in Brussel

Aan de cocktailparty met mijn collega’s vorig jaar hield ik een mooie geschenkbon van de Samourai in Brussel over. Door onze drukke bezigheden, was het er echter nog niet van gekomen om de bon te verzilveren. Aangezien onze dagen in Leuven nu echt nog maar op één hand te tellen zijn, was het een beetje nu of nooit. En uiteindelijk is het wel fijn om na een dag hard werken te ontspannen met lekker eten. Nu ging ik al regelmatig lunchen bij de Samourai, maar dit was de eerste keer dat ik er ging dineren. Ik was dus erg benieuwd.

‘t Was alweer eventjes geleden dat we nog eens de trein genomen hadden, maar het stelde me gerust dat de NMBS nog steeds in staat is passagiers met de nodige vertraging op hun bestemming te krijgen. Er zijn nog zekerheden in het leven…

Het diner bij Samourai was een ware flashback naar onze eerste reis in Japan, waar ik voor het eerste kennis maakte met sukiyaki, een soort Japanse fondue. We moesten wel verhuizen van ons oorspronkelijk gereserveerde tafeltje naar een tafel met een gasvuur, maar dat was een kleine moeite om van dit heerlijke gerecht te kunnen genieten. De sukiyaki werd voorafgegaan door enkele voorgerechten die ware kunstwerkjes waren, maar de sukiyaki (uiteraard vergezeld van aan glaasje sake) spande de kroon. Heerlijk om de smaak van Japan in Brussel te kunnen ervaren.

Niet goedkoop, zo’n sukiyaki menu, maar het geld meer dan waard! Met dank aan de collega’s voor de fikse korting. 😉

Wat een service!

Dinsdag kwam de sanitaire specialist op ons appartement langs om te bespreken welke herstellingen er in onze badkamer gedaan moesten worden. Tergelijktijd bekeken we ook of het mogelijk was een ontkalker en een ventilatiesysteem voor de badkamer te installeren. Na overleg bleek echter dat de installatie van een ontkalker technisch erg moeilijk zou zijn en het ventilatiesysteem zou ons wellicht problemen met de buren opleveren, omdat dit zou uitkomen op de gemeenschappelijk schacht en dus ons vocht bij de buren zou binnen blazen. Iets waar ik persoonlijk niet aan gedacht had. Altijd fijn om te kunnen samenwerken met een vakman die je niet in ‘t zak tracht te zetten, want op zich zou het hem meer geld opleveren om die (dure) toestellen te plaatsen en zijn mond te houden over de mogelijke nadelen.

Ik had tijdens ons gesprek aangegeven dat de huurders op 15 september in ons appartement zouden trekken. De vakman zei dat hij graag vóór die tijd de kleine werkjes (nieuw douchescherm en kranen in de badkamer) zou willen afronden. Ik was het daar uiteraard roerend mee eens, maar ging er al maar voor de zekerheid vanuit dat dit op zo’n korte tijd niet meer zou lukken. Maar kijk, vrijdagochtend kreeg ik telefoon met de vraag of de werkmannen over een half uurtje mochten langskomen om de werken uit te voeren. Ik kon niet snel genoeg ja zeggen!

Op in totaal één uur en een kwartier was alles gedaan: nieuwe kraan in de lavabo, nieuwe kraan in het bad, nieuw douchescherm en wat afkitten met siliconen. Ik was behoorlijk onder de indruk van de efficiëntie waarmee die mannen hun werk hadden gedaan.

Dus als je op zoekt bent naar een specialist verwarming, sanitair of elektriciteit, bij Jacobs Verwarming moet je zijn.

Bye, bye stapelbed

Ons stapelbed is, na wat nachtelijk schroefwerk (die lattenbodems bleken toch niet in zijn geheel in de wagen te passen) momenteel onderweg naar de provincie West-Vlaanderen. Blij dat het een ongetwijfeld fijn nieuw leven tegemoet gaat in het huis van onze vrienden. Gelukkig kan dat bed niet praten, want anders zouden we heel wat smakelijke anecdotes te horen krijgen over al die zatte mensen die in dat bed gecrasht zijn na één van onze feestjes. Jammer dat de huurders het niet wilden houden en we er noodgedwongen afstand van moesten doen, maar het zal ongetwijfeld op zijn nieuwe bestemming nog meer leuke dingen beleven.

Na het dozen inpakken

Smaakt die aan huis geleverde sushi eens zo lekker! Het wordt leger en leger op ons appartement, dus ons verblijf hier begint steeds meer op kamperen te lijken. Maar het doet me veel plezier dat dingen die ik als rommel beschouw, enthousiaste nieuwe eigenaars vinden via GIFT|Leuven! Leuk, zo’n beetje Sinterklaas kunnen spelen! Misschien moet ik mij een nep-baard aanschaffen. 😉

Dunkirk

Veruit één van de meest indrukwekkende oorlogsfilms die ik in mijn leven gezien heb. Misschien wel niet de beste keuze om tot rust te komen na een dag opruimen, maar dat wist ik op voorhand.

Dunkirk was absoluut een film die ik op groot scherm wilde zien om de fenomenale cinematografie ten volle tot zijn recht te laten komen. Dunkirk slaagt er naar mijn mening perfect in om de ontreddering, desoriëntatie en pure wanhoop weer te geven van soldaten in een uitzichtloze situatie: op het strand omsingeld door de Duitse vijand. De film toont het pure rauwe gevecht om te overleven, wat soms het laagste in de mens naar boven haalt, maar tevens ook de moed en onbaatzuchtigheid van zowel militairen als burgers. De moedige burgers die met boten groot en klein het kanaal overstaken om het Britse leger te helpen evacueren, zij zijn de echte helden van deze film.

Als je één film dit jaar gaat zien, laat het dan Dunkirk zijn.

Al hoop ik wel dat jullie in alle rust van de film zullen kunnen genieten. Iets wat mijn vriend en mezelf niet gegund was. Geen idee waarom het koppel de rij achter ons per sé naar Dunkirk wilde kijken om letterlijk de ganse film te zitten praten. Erg storend, zeker als je naar zulke aangrijpende scènes zit te kijken. In het midden van de film kreeg ik het zo op mijn heupen dat ik ze toesiste te zwijgen, dat werkte tien minuten en toen was het gefezel alweer terug. Na de film kookte mijn bloed zo erg over dat ik gerust een Nazi de kop had kunnen inslaan. Ik hield het echter bij het op scherpe wijze veroordelen van hun gedrag. Als je naar de film gaat, heb dan ten minste respect voor je medefilmgangers. Of ga naar een romantische komedie om op de achterste rij wat aan elkaar te zitten prutsen. Of beter nog: abonneer je op Netflix en kijk thuis. Een smet op onze kijkervaring.

IKEA en afhaalchinees

Omdat wij ons appartement gemeubeld verhuren, was het nodig om de eetkamerstoelen en de bureaustoelen te vervangen. Onze eigen (dure) bureaustoelen verhuizen mee naar Genève en de eetkamerstoelen waren zo tot op de draad versleten dat de vulling zichtbaar was. Naar de IKEA dus! Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik niet zo’n fan ben van de IKEA (te druk, te groot, te lang en bochtig parcours doorheen gans de winkel), maar goed, ze verkopen hun meubilair tegen een redelijke prijs en we willen ook geen al te dure meubelen in ons appartement zetten, aangezien we er zelf niet het comfort van zullen hebben.

Uiteindelijk kochten we twee Millberget bureaustoelen en zes Volfgang eetkamerstoelen en nog wat opbergdozen om onze verhuis te vergemakkelijken. Het was nog een heel puzzelwerkje om alle dozen in de auto te krijgen, maar het paste net. Ik had zelfs nog riant veel plaats op mijn autostoel in vergelijking met een voorgaand bezoek aan de IKEA.

Aangezien het ondertussen bijna middag was, besloten we die befaamde balletjes van de IKEA eens te proberen. Ik ging voor de vegetarische versie, mijn vriend hield het op de klassieke köttbullar met vlees. Best wel een lekkere maaltijd voor de prijs die we betaalden. Ik was ook onder de indruk van de verzorgde slaatjes van de salad bar. Heel erg lekker.

‘s Avonds hadden we afgesproken om naar Limburg te rijden voor een bezoekje aan mijn broer en zijn vriendin, die ondertussen opnieuw zijn ingetrokken bij mijn vader, omdat het huis van mijn bomma waar ze woonden tegen de grond is gegooid. Na heel veel, zeer onplezante verwikkelingen met hun originele stuk bouwgrond, beslisten ze hun nieuwe woonst op te trekken op de plek waar het huis van mijn bomma stond.

Het was een vreemd zicht, het oude huis dat er al stond sinds de negentiende (!) eeuw en waaraan in de loop de jaren zoveel gesleuteld en geknutseld was (de originele woonst had nog lemen muren), was er niet meer. Alleen een paar houten balken restten nog. Het huis zal nu voortleven in onze herinneringen en daar langzaam vervagen tot we ons de specifieke geur, de houten balken en de rare vloeren niet meer zo goed voor de geest zullen kunnen halen.

Ik moet zeggen dat de afbraak een heel mooi stuk bouwgrond opgeleverd heeft. Ben erg benieuwd naar het uiteindelijke resultaat van de bouwwerkzaamheden die starten in september. We zullen nog wel een paar keer terugkomen uit Genève om de vorderingen te aanschouwen. Toch wel spannend allemaal!

Omdat het maandagavond niet echt geweldig barbecueweer was, besloten we het ons gemakkelijk te maken en afhaalchinees te bestellen. Eeuwen geleden voor mij, maar mijn mihoen smaakte wel!

Na de maaltijd ruimden we nog wat oude dozen op, toch ongelooflijk wat een mens allemaal verzamelt in de loop der jaren. Er lijkt geen einde aan te komen. En jawel, ook nu doken er weer een aantal schatten op.

Een duidelijk teken dat ik ooit naar de bergen zou verhuizen:

Waar is de tijd dat we met de hand (!) liedjesteksten neerpenden voor onze vriendinnen?

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk