Korte samenvatting: het heeft veel geregend, waardoor we op cultureel vlak een aantal topontdekkingen deden én in slaap vielen in een museum. 😉
persoonlijk
Party like it’s 2020!
De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het werk kleurde dit jaar Brits. De persoon die in zijn hoofd gehaald heeft om Brexit als thema te kiezen voor ons nieuwjaarsfeest, heeft volgens mij een eerder sarcastisch gevoel voor humor, maar goed, een English breakfast weet ik uiteraard altijd te smaken. Allez, een English breakfast met vegetarische worstjes ipv échte. Zo milieubewust zijn we wel bij ons op het werk. 😉 Ik heb mijn best gedaan om tijdens het ontbijt zoveel mogelijk collega’s gelukkig nieuwjaar te wensen, alvorens rond een uur of 11 ‘s morgens samen het glas te heffen op 2020, met slechts één goed voornemen: onze organisatie in rustiger vaarwater sturen het komende jaar.
Omdat de fish and chips zeer beperkt van afmetingen bleken te zijn (ik at welgeteld drie chips en twee minieme stukjes vis) zakten we met een groep van een twintigtal collega’s af naar de gloednieuwe Brusselse food market WOLF. De foodie in mij had niet gelukkiger kunnen zijn. Ik at een heerlijk lenterolletje van Knees to Chin vergezeld van een Tom Yam soepje. Genoeg voedingsbodem voor een namiddag/avondje uit de bol gaan!
Super feestje!
Het nieuwe jaar verwelkomen met lekkers van de Walvis
Mijn vriend en ik hadden bewust de beslissing genomen Oudjaar onder ons tweetjes te vieren. Onze kerstvakantie zat al zo vol met afspraken en verplichtingen, dat het een goed idee leek wat quality time in te lassen. Kwestie van mekaar niet uit het oog te verliezen, een valkuil waar we al eens eerder in getrapt zijn. We hadden het ons bijzonder makkelijk gemaakt: een schotel van de Walvis met wat extra oestertjes om het libido te stimuleren. 😉 Daarbij hoorde natuurlijk een glaasje cava als aperitief en enkele glaasjes witte wijn voor bij het hoofdgerecht.
Geen spectaculaire feestverhalen dit jaar dus, maar gewoon gezellig samen genieten, met de laatste aflevering van Stranger Things als dessert. Meer moet dat niet zijn. Alleen het middernachtelijk vuurwerk viel wat tegen door de stevige mist.
Sushi op de voorlaatste dag van 2019
Onder het motto: “There is always room for sushi” dineerden mijn vriend en ik maandagavond samen met een vriendin en een vriend die we vele jaren geleden in de Spaanse les leerden kennen. Als restaurant had ik Kintsugi uitgekozen, niet alleen omdat het personeel daar supervriendelijk is en de sushi heerlijk vers, maar ook omdat het begrip kintsugi (金継ぎ: ‘gouden verbinding’) voorkomt in de nieuwe dichtbundel van onze cichter-vriend, de dichter. Toepasselijker kan niet!
En jawel, de sushiboot smaakte, al moet ik toegeven dat de hoeveelheid sushi lichtelijk overdadig was, zo tussen al die feestdagen door. Dus bestelden we maar wat warme saké om al die vis en rijst door te spoelen. Altijd lekker!
Uiteraard sloten we de avond af met een glaasje whisky op ons appartement. Het doet met plezier mijn vrienden te kunnen trakteren op een écht goeie whisky.
Masalatop kennismaking
Zondagavond hadden mijn vriend en ik een dinner date in de Masalatop met een kameraad die we al veel te lang niet meer gezien hadden. Het was een heel bijzondere date, want we zouden voor het eerst zijn, ondertussen niet meer zo nieuwe, vriendin te zien krijgen. Ik was uiteraard heel nieuwsgierig om haar te ontmoeten.
En jawel, tot mijn grote vreugde klikte het meteen. Zijn vriendin is een heel slimme dame afkomstig uit Trinidad. Via een ganse omweg (ze studeerde in Cuba en in de UK) is ze uiteindelijk aan de Universiteit van Gent terecht gekomen, waar ze momenteel werkt aan haar doctoraat in sportpsychologie. Ze is niet alleen slim, maar ook sportief: ze is een niet onverdienstelijk badmintonspeelster, die niet alleen op internationaal niveau aan wedstrijden deelneemt, maar ook scheidsrechter is. Ik voelde me even klein ten opzichte van zo’n multigetalenteerde dame.
Onze kameraad en zijn vriend zijn trouwens het prototype van de uitspraak: ‘opposites attract’. Hij heeft totaal geen interesse in sport (noch als toeschouwer, noch als participant) en is als informaticus vooral op een zeer praktisch niveau bezig. Hij heeft ongeveer de bleekste huid denkbaar en haar huid is een prachtig melkchocoladebruin. Een moeilijkere horde om te nemen, lijkt me dan weer het feit dat zij zeer gelovig is en hij helemaal niet. Maar ondanks deze tegenstellingen was het mooi te zien hoeveel verliefde blikken ze de ganse avond uitwisselen. En wat ze alvast wel gemeen hebben: hun voorkeur voor lekker eten. Dé beste basis voor een relatie, als je het mij vraagt! Het Indisch eten van de Masalatop viel alvast in de smaak. Extra punten voor de heerlijke mango lassi.
Na het diner zakten we af naar Café Caché voor nog één drankje. Wel jammer dat onze Piëmontese medereiziger niet achter de bar stond. Wegens al genoeg uitspattingen de voorbije dagen hielden we het bij één drankje als afsluiter van een gezellige avond die voor herhaling vatbaar is!
Wel spijtig dat Trinidad zo moeilijk bereikbaar is, want ik zou heel graag kennismaken met het land en de cultuur van onze nieuwe vriendin.
Foodtruckfestival op het Hooverplein
Vrijdagavond zakten mijn vriend en ik samen met een eenzame vriendin (haar man en oudste zoon zaten in het buitenland voor een schaaktornooi en haar dochter was uit logeren bij een vriendin aan zee) af naar het foodtruck festival in Leuven. Dit jaar stonden de foodtrucks niet op de Bruul zoals de voorgaande jaren, maar op het Hooverplein. En als ik eerlijk moet zijn: het Hooverplein is echt een veel gezelligere locatie voor zo’n festival dan de Bruul. De stad had duidelijk veel moeite gestoken in het gezellig aankleden van het festival. Vooral de hoge tafels met in het midden een gezellig gasvuurtje waren erg gezellig.
Natuurlijk moesten we eerst uitgebreid het aanbod bestuderen alvorens onze keuze te maken. Ondanks het feit dat er duidelijk meer foodtrucks waren dan de voorgaande edities vond ik het aanbod ietwat magertjes. Veel te veel kraampjes die hamburgers verkochten en veel te weinig kraampjes die wereldkeuken aanboden. Ik miste vooral mijn favoriete foodtruck van Table d’Ho. Bij gebrek aan Koreaanse gerechten ging ik dan maar voor een Vietnamees noedelgerecht. Het gerecht op zich was wel ok, maar niets om over naar huis te schrijven. Wel zeer lekker: de geflambeerde pannenkoek met appeltjes, waarvan ik helaas vergeten ben een foto te nemen. Feit is dat die pannenkoek verrassend snel op was. 😉
Omdat onze vriendin wat koude voeten begon te krijgen, zochten we de warmte van Chapter Four op het Ladeuzeplein op. Mijn vriend en ik bestelden een cocktail (de whisky sour is echt een aanrader hier), terwijl onze vriendin het hield bij een warme chocomelk. Onze vriendin kon het niet heel laat maken, omdat ze op tijd haar trein moest halen, dus hielden we het bij twee drankjes en wandelden we samen terug naar het station.
A fun evening was had by all.
Tweede Kerstdag in Wilrijk
Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.
Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.
Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.
De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!
Museo delle Culture Lugano – 24 november 2019
Uitgeslapen tot 9.30u in de heerlijk comfortabele bedden van Hotel Admiral. Het regent helaas nog steeds, maar het wolkendek lijkt minder dik dan gisteren. We zien zelfs in de verte wat sneeuw liggen op de bergtoppen. We laten ons het ontbijt weer goed smaken en ik ontdek dat voor de Zwitsers pancakes en crêpes twee verschillende dingen zijn. Pancakes zijn van die dikke fluffy American Pancakes en crêpes zijn van die grote, dunne pannenkoeken. Dat weten we dan ook weer. Dus vandaag eet ik een crêpe met chocoladesaus als ontbijt!
Onze dag begint bijzonder gelijkaardig als de dag voordien: met een lekker douche en vrijpartij. Never change a winning formula. 😉
Iets voor de middag checken we uit en laten we onze valiezen achter bij het onthaal. We doen eerst een poging om de funiculare te nemen, maar dat draait op een sisser uit: geen beweging te zien bij de funiculare. Wellicht rijdt die niet bij slecht weer.
Gelukkig hebben we een back-up plan achter de hand: een bezoekje aan het Museo delle Culture. Het museum, gehuisvest in de mooie neoklassieke Villa Heleneum, toont de collectie etnische kunstwerken van Serge Brignoni, een Zwitsers-Italiaans kunstenaar. Het museum, hoewel pas geopend in 1989, heeft er al een woelige geschiedenis op zitten. In 2004 zag het er zelfs even naar uit dat het zou gesloten worden en de collectie verkocht. Door protest van de bewoners van Lugano kon dit verhinderd worden en kreeg het museum een tweede kans.
Het museum is alleszins zeker een bezoek waard. De collectie kunstwerken uit het verre Oosten, India, Zuidoost Azië, Indonesië en Oceanië is prachtig tentoongesteld in schitterende ruimtes die de voorwerpen helemaal tot hun recht doen komen. Wij bezoek er de twee tijdelijke tentoonstellingen: ‘DAYAK. The art of the head-hunters of Borneo‘ en ‘Le metamorfosi della nostalgia. Esotismo e fotografia fra Otto e Novecento‘. Die laatst genoemde tentoonstelling toont vaak erotisch getinte foto’s die ons confronteren met de blik van de koloniale westerling op andere culturen: mensen worden geportretteerd als exotische speeltjes. Helemaal niet politiek correct, maar ik kan niet ontkennen dat de foto’s ook veel schoonheid bevatten.
Het grootste gedeelte van onze bezoek brengen we door tussen de kunstwerken van de Dayak van Borneo, een cultuur die mij tot dan toe onbekend was. Ik ben bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de voorwerpen en de kundigheid die de makers aan de dag gelegd hebben om deze werken te creëren. Ik krijg er spontaan zin van om naar Borneo te reizen.
Opvallend: wij waren deze zondagnamiddag de enige bezoekers in het nochtans prachtig vernieuwde museum. Als de stad Lugano van dit museum een succes wil maken, zullen ze het toch over een andere boeg moeten gooien…
Na ons bezoek was het eindelijk gestopt met regenen. We besloten daarvan te profiteren om een kleine wandeling langs het meer te maken. Kwestie van toch nog een beetje frisse lucht op te snuiven. De tijd van het afscheid naderde immers.
Na onze wandeling keerden terug naar het hotel om onze valiezen op te halen. Mijn vriend vergezelde mij tot aan het treinstation van Lugano Paradiso alwaar we afscheid van elkaar namen. Ik nam zonder problemen de trein naar Milaan, at nog snel een spaghetti alle vongole op de luchthaven van Malpensa en toen zat het weekendje er alweer op.
Een terugblik op ons weekendje in Lontzen
Ok, het weer zat ons dit jaar niet echt mee tijdens het Allerheiligenweekend, maar dat wil niet zeggen dat we geen plezier gehad hebben. En tussen de buien door hebben we toch een paar mooie herfstwandelingen kunnen maken. Lees er alles over in mijn reisverslag.
Kerstlunch bij Dumon
Gisteren had mijn vriend een tafeltje voor twee gereserveerd bij restaurant Dumon, het restaurant waar we ons ondertussen zo’n beetje deel van de familie voelen. En jawel, ook nu werden we hartelijk welkom geheten door de gastvrouw. We kregen een gezellig tafeltje bij het haardvuur toegewezen en begonnen aan een ware culinaire ontdekkingsreis. Geniet even mee!
Kersthapjes:
Salsa Schotse zalm met groene boontjes, spekjes en bieslook vinaigrette:
Cappucino van grondwitlof, venkel, pompoen en Sint-Jacobsvrucht:
Risotto van bospaddenstoelen, truffel en traag gegaarde zeebarbeel:
Grietbot filet à la nage op puree van spinazie en waterkers en mousseline:
Droomeiland van zoetigheden:
Mignardises:
De menukaart was een soort best of van al mijn favoriete gerechten (zalm! sint-jacobsvruchten! risotto! bospaddenstoelen! truffels!). Elke gang overtrof de vorige, al denk ik dat de risotto de hoofdprijs verdiende. Hemels lekker. Enorm genoten ook van het weerzien met de vroegere sommelier van Dumon. Ondertussen is hij elders aan de slag, maar zo nu en dan springt hij nog bij. Sympathieke gast die goeie wijntjes weet uit te kiezen en er een vlotte babbel op nahoudt.
Naar goede gewoonte kregen we na de maaltijd nog een drankje van het huis aangeboden. Een limoncello voor mijn vriend en een coupe champagne voor mezelf. Om in schoonheid af te sluiten.
Aangezien we met de fiets waren gekomen, reden we na al die overdaad op het gemak terug naar Leuven. Nagenietend van al dat lekkers en hier en daar onderweg stoppend om de mooie valavond in beeld te brengen. Qua kerstuitspatting kon dit wel tellen…
