Uiteraard volgt er op een later tijdstip een uitgebreider verslag van onze wedervaren aan de Côte d’Opale, maar één ding moet me alvast van het hart: het eten is hier geweldig goedkoop én lekker! Qua prijs-kwaliteit zijn we met ons gat in de boter gevallen. Het contrast met Zwitserland kan amper groter zijn. Ja, op culinair vlak zit deze vakantie alvast snor, nu alleen nog een beetje beter weer en dan zijn we helemaal met ons gat in de boter gevallen.
![IMG_7404[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/03/IMG_74041-e1522441441472.jpg)
Dit weekend had ik voor het eerst het gevoel dat de lente (eindelijk, eindelijk) aan de deur klopte. Al moet ik opletten het vel van de beer niet te verkopen voordat hij geschoten is, want de weersvoorspellingen voor het komende weekend zien er niet al te fameus uit. Ik vrees dat mijn vriend en ik onze winterjas goed gaan kunnen gebruiken tijdens ons verlengd weekendje in Cap Gris-Nez.
Niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Het lijkt nog maar gisteren dat ik hem als pasgeboren baby in mijn armen hield en nu is hij al vijf jaar!
Zo oud worden als de vingers van één hand is een goeie reden om een feestje te geven, nietwaar? Dus spoorden mijn vriend en ik vorige zondag naar Aarschot om de feestelijkheden in Tielt-Winge te vervoegen.
Mijn petekindje was in goede doen. Geen spoor van de verlegenheid die hem soms parten speelt. Het is fijn om hem langzaam te zien open bloeien en zijn eigen interesses te zien ontwikkelen. Al denk ik dat op dat vlak de appel niet ver van de boom gevallen is. Mijn petekindje is duidelijk een ingenieur in spé, altijd bezig met uit te vissen hoe de dingen in mekaar zitten en met een uitgesproken voorliefde voor bouwen en knutselen. Tja.
Omdat ik het soms moeilijk vind een gepast cadeau te verzinnen, vroeg ik wat tips aan de mama. Ze wist me te vertellen dat mijn petekindje tegenwoordig belangstelling voor gezelschapsspellen begint te ontwikkelen. Dat komt goed uit, want zelf ben ik een grote fan van gezelschapsspellen, dus ik kijk er al naar uit samen met hem te spelen. Ik kocht een Dreamlandversie van Jenga (al bij het uitpakken spijt van, maar ze hadden de originele versie niet), De Betoverde Doolhof (speelde ik zelf graag als kind) en een kakkerlakkenspel dat er grappig uit zag.
Mijn petekindje pakte alles met veel enthousiasme uit en we begonnen aan elk spel, maar er viel te veel te beleven op zijn feestje om zich lang op één spel te kunnen concentreren, dus we speelden niks uit. Geen erg, we hebben nog tijd zat om samen spelletjes te spelen nu ik terug in België ben. En de andere cadeautjes verdienden ook een beetje liefde, nietwaar? 😉
Voor het avondmaal hadden de ouders van mijn petekindje maar liefst vijf verschillende quiches voorzien. Allemaal zelf gemaakt. Toevallig ben ik een grote quicheliefhebber, dus ik kon het niet laten van elke quiche een stukje te proberen. Mijn favoriet was de quiche met roquefort, appel en witloof met als goeie tweede de quiche met spruitjes en spekjes.
Als dessert kregen we een bolletje ijs en mochten we plukken van de snoepjestaart die mijn petekindje zelf versierd had. Ik hield het bij een bolletje ijs en wat maltesers, wegens al te veel quiche gegeten.
De oma van mijn petekindje was zo vriendelijk om ons na het dessert terug naar het station van Aarschot te brengen, zodat mijn vriend en ik samen de trein konden nemen. Na onze laatste minuten samen op de trein doorgebracht te hebben, namen we afscheid en stapte mijn vriend af aan de luchthaven terwijl ik verder spoorde naar Berchem. Moe na een op alle vlakken goed gevuld weekend.
Gepikt bij Leve Lieze.
Heb je een auto en waarom?
Ik heb nog nooit in mijn leven een auto bezeten en ik plan dat zo te houden. Vooral in steden vind ik dat de auto geen plaats meer heeft en dat het openbaar vervoer of de fiets de ideale manier is om je te verplaatsen. Ik ben over het algemeen niet zo’n fan van auto’s: die dingen stinken, produceren fijn stof, maken lawaai en verpesten het straatbeeld. Stel je voor hoe mooi een stad zou zijn zonder al die lelijke parkeerplekken. Hoe aangenaam zijn straten waar de auto gebannen werd en terrasjes het terrein van de vrijgekomen parkeerplaatsen hebben ingenomen?
Ik discussieer graag over de toekomt van de mobiliteit, maar het verbaast me steeds weer hoeveel mensen koppig vasthouden aan “mijn wagen, mijn vrijheid”. Om ‘s ochtends en ‘s avonds allemaal gezellig in de file te gaan staan? Helaas besef ik dat het openbaar vervoer en de fiets (zelfs niet de elektrische) voorlopig geen sluitend alternatief zijn voor de wagen. Sommige plekken in België zijn quasi niet bereikbaar met het openbaar vervoer, zoals ik zelf reeds ondervond. En ja, als je een roadtrip door Schotland of Corsica wil maken, is de auto natuurlijk de enige manier om veraf gelegen dorpjes en distilleries te bereiken.
Toch vind ik dat het hoog tijd word om het mobiliteitsvraagstuk ten gronde aan te pakken. Weg met die bedrijfswagens! Zet in op een beter en milieuvriendelijker openbaar vervoer. Verhoog het comfort voor fietsers en voetgangers. En ik kijk al uit naar zelfrijdende elektrische taxi’s!
Wat was je eerste auto?
Wel, aangezien ik zelf nooit een auto gehad heb, zal ik het hier hebben over de eerste bedrijfswagen (i know, een gegeven paard en zo) waar mijn vriend en ik gebruik van gemaakt hebben. Dat was toen een splinternieuwe Alfa Romeo 147 in de kleur Afrikagrijs. Een beetje een vreemde keuze voor een bedrijfswagen, maar Alfa Romeo was een belangrijke klant van het bedrijf waarvoor mijn vriend toen werkte en zijn bedrijf kreeg een fikse korting als ze met een Alfa Romeo rondreden. Denk dat mijn vriend en ik één van de eersten waren die met dat toen splinternieuwe model in België rondtoerden en het was opvallend hoeveel mensen onze wagen nakeken wanneer we ermee rondreden in drukke buurten.
Toegegeven, dit is wellicht qua design de mooiste wagen die we ooit gehad hebben, maar ook veruit de meest onpraktische. Een veel te grote draaicirkel voor wat eigenlijk niet zo’n grote wagen was en altijd wel problemen met de elektronica (je weet wat ze van Italiaanse wagens zeggen). Eén keer hebben we ons bijna vastgereden bij het inrijden van de parking onder onze toenmalige woonst in de Parkstraat (we moesten een bocht van 180 graden maken en tegelijkertijd een verdieping naar beneden reden en de ganse inrit was bijzonder krap bemeten). Resultaat: een dikke kras op de flank van de wagen. Een kras die we nooit hebben laten repareren en de wagen, die lieten we voortaan op straat staan.
Heb je wel eens een botsing gemaakt?
Ja, één keer in mijn leven. Met de twee maanden oude wagen van mijn vader dan nog wel. Ik had nog niet zo lang mijn rijbewijs en had mijn broertje naar zijn toenmalige lief gebracht. Bij het vertrekken had ik echter niet gemerkt dat er een brievenbus achter mij stond. De brievenbus was ook niet zichtbaar vanuit de spiegels, met als gevolg een bijzonder onaangenaam ‘pok’ geluid toen ik achteruit reed om de straat op te rijden. Resultaat: bluts in de achterkant van de nieuwe wagen van mijn vader, een scheve brievenbus en een deuk in mijn ego. Een paar dagen nadat de bluts in kwestie gerepareerd was (mijn vader houdt nogal van smetteloze auto’s, zelf zou ik die bluts nooit hebben laten repareren), raakte mijn vader zelf verwikkeld in een ongeval waarbij de ganse snuit van de wagen volledig vernield was. Daarna heeft hij niks meer gezegd over het brievenbusincident.
Heeft je auto een bijnaam?
Nope.
Heb je al eens een lekke band gehad?
Ja, hoor. Al verschillende keren. Ik schreef er hier en hier een stukje over.
In welke auto rijd je over 10 jaar?
Over 10 jaar hoop ik dat ik na een avondje dineren op een afgelegen plek via een app op mijn smartphone een zelfrijdende elektrische taxi kan oproepen om mij veilig thuis te brengen.
Hoe vaak was je jouw auto?
Zo min mogelijk! Wat maakt dat ik over de uitzonderlijke keren dat we wel van een car wash gebruik maakten, ettelijke stukjes geschreven heb. Zie hier en hier en hier en daar. Blijkt dat we onze wagen vooral wassen als we op road trip gaan of als dit één van de voorwaarden is bij het terugbrengen van een huurwagen. 😉
Welke van de 3 kan je het best missen: airco, automaat of 5 deuren?
Automaat.
Wat kan je het minst goed: keren in de straat, achteruit inparkeren of hellingproef?
Goh, omdat ik zelden rijd, ben ik helemaal niet zo’n geoefend chauffeur, maar ik denk dat de hellingproef mij het meest onzeker maakte tijdens mijn rijexamen.
Hoelang heb je jouw rijbewijs?
Sinds december 1996, maar nooit echt graag achter het stuur gezeten. Ik laat mij liever rijden. 😉
Vorig weekend organiseerden de ouders van mijn vriend hun jaarlijkse paasfeest. Toegegeven, een beetje voorbarig, maar het is niet altijd makkelijk om een datum te vinden waarop iedereen kan, zeker niet als één van de genodigden in het buitenland woont.
Aangezien het net de dag voordien gesneeuwd had, besloot de paashaas wijselijk eieren (haha!) voor zijn geld te kiezen en zijn chocolade lekkernijen binnen te verstoppen. Naar goed traditie had de paashaas weer lichtelijk overdreven. Ik weet niet met hoeveel kilo chocolade de vijf kleinkinderen exact naar huis gegaan zijn, maar ik neem aan dat ze de komende maanden geen chocoladetekort zullen hebben.
Na de eierenjacht aten we samen. Ik moet zeggen dat het moeilijk was om de conversatie gaande te houden. Er vielen nogal veel ongemakkelijke stiltes en ditmaal voelde ik me niet echt geroepen om deze te vullen. Het is gewoon pijnlijk duidelijk dat de werelden van de drie kinderen (en hun partners) steeds verder uit mekaar komen te liggen en dat de spanningen uit het verleden nog niet verteerd zijn. Jammer voor de ouders van mijn vriend die altijd zo hard hun best doen om er een gezellig samenzijn van te maken. Gelukkig vonden de kleinkinderen het geweldig.
Ter compensatie van het gemiste verjaardagsetentje, boekte ik twee zitplaatsen aan de eettoog van restaurant Jinza. Dat had mijn vriend wel verdiend na de teleurstelling van zijn afgelaste vlucht (hij wacht trouwens nog steeds op de terugbetaling van zijn tickets).
Vrijdagavond na het werk liep ik doorheen mijn favoriete Antwerpse straat naar de Dageraadplaats waar ik afgesproken had met mijn vriend. We waren een beetje te vroeg voor onze reservatie, dus toonde ik mijn vriend mijn favoriete huizen langs de statige Cogels-Osylei, alvorens ons naar de Draakplaats te begeven, een bijzonder, rond plein in twee gesneden door een spoorwegbrug en een collectie tramsporen.
Onze plek aan de toog was een schot in de roos, want we schepten er veel plezier in de chefkok aan het werk te zien in de smetteloze keuken. Omdat je niet elke dag een gemist verjaardagsdinertje in te halen hebt, bestelden we het extra signature gerecht: de pichanh van wagyu rund. Geen minuut spijt gehad, want zelden zo’n heerlijk vlees gegeten. De rest van de gerechten mochten er ook zijn, maar het rundsvlees kaapt moeiteloos de hoofdprijs weg.
Ik laat jullie meegenieten:
appetizer:
tonijn – tartaar – groene asperges – tofu – dashi – linzen:
zeewolf – tom gha kai – wolkoor – fregola – edamame:
sorbet:
picanha van wagyu rund – oosterse bereiding op de BBQ:
passievrucht – mousse – sesam – ijs van sanchopeper:
zoetighede:
Kan ik alleen maar bevestigen wat ik een jaar geleden schreef: de herinnering aan de aanslagen is in mijn geheugen zo goed als vervaagd. De beelden verdrongen door ander nieuws. Mochten de media mij er niet op gewezen hebben, twijfel ik eraan of ik mij spontaan gerealiseerd zou hebben dat ik twee jaar geleden op de trein zat toen het nieuws van de aanslagen in Maalbeek mij bereikte. Toch vreemd hoe zo’n schokkend feit vlakbij zo weinig indruk schijnt nagelaten te hebben.
Vroeger had ik er een portemonnee vol van, maar naarmate ik me steeds meer begon te realiseren dat ik die dingen nooit genoeg gebruikte om er effectief voordeel uit te halen, besloot ik resoluut al deze overbodige ballast uit mijn leven te verwijderen. Ik heb zelfs geen klantenkaarten van grootwarenhuizen meer. En ja, ik weet dat er allerlei apps bestaan om klantenkaarten te digitaliseren, maar wegens verregaande onverschilligheid kan ik mezelf niet eens zover krijgen zo’n app te downloaden. Het is ondertussen een automatisme geworden om klantenkaarten te weigeren en al die zogenaamd gemiste kortingen zullen mij eerlijk gezegd worst wezen.
Wat een gemak! Neen, het leven van een coupon queen is niet echt aan mij besteed.
Wel, best goed, eigenlijk. Al moet ik toegeven dat het aantal uren dat ik wakker doorbreng in mijn studio redelijk beperkt is.
Maar het is fijn om een goed werkende, ruime en moderne douche met mengkraan te hebben en een keukentje dat niet uit een vorig tijdperk afkomstig lijkt te zijn (al zou een microgolf wel handig geweest zijn). De dagen van slapeloosheid lijken ondertussen tot een ver verleden te behoren en ik geniet ervan het grote bed voor mij alleen te hebben: twee kussens én een groot tweepersoonsdonsdeken om me in te rollen (tot ongenoegen van mijn vriend die dit weekend meermaals liet weten dat ik ‘s nachts meermaals zijn stuk van het donsdeken afgepakt had). De straat is lekker rustig, er zijn voldoende winkels in de buurt en de hippe wijk Zurenborg met een aantal fijne culinaire adresjes ligt op wandelafstand.
Helaas, elk huisje heeft zijn kruisje en ook deze woonst is niet perfect. De grootste nadelen van mijn nieuwe woonst zijn:
