Mottige maandag

Amai, ik weet niet wat er in die Portugese visschotel van Kalypta zat, gisteren, maar ik heb er de ganse nacht ‘plezier’ van gehad. Ben de tel kwijtgeraakt hoeveel keer ik ‘s nachts het toilet omarmd heb, maar laten we het erop houden dat het niet prettig was. Zoals het er nu naar uit ziet, zal 2020 niet alleen het jaar van het coronavirus zijn, maar ook het jaar van de voedselvergiftiging. Vraag me toch af wat deze extreme reactie heeft veroorzaakt. Een slechte mossel, misschien? Jammer, want die visschotel was één van mijn favoriete gerechten om thuis te laten leveren.

Normaal gezien zou ik na zo’n nacht een dag ziekteverlof genomen hebben, maar ik had drie belangrijke vergaderingen die ik onmogelijk kon uitstellen. Dus beet ik door en vergaderde ik de ganse dag met een lege maag. En voelde ik me extra zielig omdat de geplande power nap van een uur door het uitlopen van de vergadering in de voormiddag gereduceerd werd tot een zielige twintig minuten.

But, hey, what doesn’t kill you makes you stronger.

Dinner by Cum Laude

We hadden een gezonde eetlust overgehouden aan onze stevige wandeling in Villers-la-Ville en omgeving, wat maakte dat de heerlijke gerechten van Cum Laude vlotjes binnen gingen. Mijn vriend en ik boffen dat er in Leuven zoveel toprestaurants afhaalmaaltijden aanbieden. Zo’n afhaalmaaltijd kan een écht restaurantbezoek natuurlijk niet vervangen, maar we doen ons best om het gezellig te maken en op het gemak te genieten, met een lekker flesje wijn erbij. En natuurlijk wordt elk gerecht uitgebreid vanuit verschillende hoeken gefotografeerd. De instagram-fans willen ook kunnen meegenieten. 😉

Gebrande makreel, frisse koolsalade, appel en citroenverbena:

Duif van Anjou, fine champagne met truffel, jonge wortelen en spitskool rollade:

Manjari chocolade, gemarineerde peer en kefir:

Wandelen in Villers-la-Ville en omgeving

Deze zaterdag was ideaal wandelweer voorspeld en aangezien het onduidelijk is of er ons nog veel zulke dagen gegund zijn, boekten mijn vriend en ik een Cambio om onze actieradius te vergroten. Mijn vriend vond een wandeling die de ideale combinatie leek van natuur en cultuur.

En jawel, we werden niet teleurgesteld. Het begin van de wandeling zakten we met onze wandelschoenen weg op de modderige paden, dus lieten we de zoektocht naar de beverburcht noodgedwongen achterwege. Twaalf kilometer wandelen met natte voeten zagen we niet zitten. Na het drassige gedeelte droogde de wandelpaden op en kwamen we al snel bij de prachtige ruïne van de Abdij van Villers.

De abdij was nog steeds open voor bezoekers en we waren duidelijk niet de enige Vlamingen die dit prachtig stukje cultureel erfgoed wilden bewonderen. Het was er vrij druk, maar gelukkig hield iedereen zich mooi aan de mondmaskerplicht. Aangezien we nog een hele wandeling voor de boeg hadden, konden we niet zo lang blijven als we wilden (de zon gaat vroeg onder), maar ik weet zeker dat we nog zullen terugkeren naar deze prachtige plek.

Aangezien we langer dan verwacht op deze prachtige site doorbrachten, moesten we er noodgedwongen stevig de pas in zetten voor de rest van de wandeling. Geen erg, da’s goed voor de gezondheid!

En kijk, door ons wandeltempo te verhogen, waren we zelfs vroeger dan gepland bij onze wagen. Om 15.50u zaten we alweer in onze Cambio voor de terugrit, met tussenstop bij Cum Laude om ons avondmaal op te halen. Kwestie van deze mooie dag in stijl af te sluiten.

Dinner by Barba en De Walvis

Deze vrijdagavond wat vroeger gestopt met werken om onze afhaalmaaltijd (een samenwerking tussen Barba en De Walvis) af te halen bij De Walvis in de Mechelsestraat. Tijdens de vorige lockdown bood Barba geen afhaalmaaltijden aan, dus ik was erg benieuwd om een nieuw afhaalconcept te proberen. En ja, hoe kan je bij De Walvis binnen stappen zonder een paar oestertjes te kopen? Kwestie van het weekend op een goede manier te starten.

Het bereiden van de maaltijd was alvast supersimpel. Gewoon de oven op de juiste temperatuur instellen en de gerechtjes de voorziene tijd in de oven laten staan. Ondertussen weet ik dat mijn oven altijd net een paar minuten meer tijd nodig heeft om de gerechten op te warmen en slagen we er meestal in perfect warme gerechten op tafel te toveren. En ook het in de microgolf opwarmen van saus, zonder dat het sauspotje ontploft, hebben we zo langzamerhand onder de knie.

Dit stond er deze avond op het menu:

Gebakken coquilles, lardo, partinaak, gepasteuriseerd eigeel, grana, erwtencrème (daar hoorde nog een sausje bij, maar dat staat helaas niet op de foto):

Dorade, paksoi, oesterzwam, gemarineerde aubergine, duchesse, citroenboter:

Tarte tatin:

En ja, het was even lekker als het eruit ziet.

De Foodbag-oogst van de week

Witvis met romescosaus en geroosterde bloemkool – één van mijn favoriete Foodbag-recepten tot nu toe, die bloemkool was gewoon fantastisch, ook koud de dag nadien met wat hummus:

Gevulde portobello met kruidige couscous, mozzarella en muhammara – had baat bij een beetje extra sriracha, maar zeker een degelijk vegetarisch gerecht:

Makkelijke viscurry – duidelijk té gemakkelijk, want het minst smakelijke én minst aantrekkelijke gerecht deze week:

Risotto met wilde champignons en pancetta – amai wat een smaakbommetje (en wellicht ook een caloriebommetje):

Ik moet zeggen dat dit (op de viscurry na) echt een Foodbag- topweek was!

Fietsen langs de Voervalleiroute

Ondanks het ietwat twijfelachtige weer, wilden mijn vriend en ik deze Wapenstilstand liever niet binnenshuis doorbrengen. Ditmaal kozen we voor de fiets als vervoersmiddel (afwisseling moet er zijn) en om onszelf een beetje uit te dagen, pikten we een route uit van zo’n 50 kilometer. Aangezien mijn fietslichten nog altijd niet gerepareerd zijn, gingen we veiligheidshalve met twee blue-bikes op pad. De zon gaat tegenwoordig vroeg onder en we moesten maar eens verloren rijden…

De Voervalleiroute leidde ons naar het prachtige Park van Tervuren, waar zich heel strategisch aan de ingang een foodtruck had gepositioneerd die warme chocomelk met échte chocolade maakte. Ja serieus, dat kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan… We parkeerden onze fietsen en maakten een kleine wandeling in het prachtige park, terwijl we van onze warme drankjes genoten.

Na de statige vijvers van het park en het Africamuseum achter ons gelaten te hebben, fietsten we een stukje door het bos waarbij we volop genoten van de herfstkleuren. Vervolgens ruilden we het bos in voor de landelijke gemeenten Duisburg, Huldenberg en Loonbeek, alwaar we getrakteerd werden op prachtige vergezichten.

We stopten even aan de kerk van Neerijse, die met haar twee prachtige torens het hart van dit charmante dorpje vormt. De kerk blijkt trouwens een zeer boeiende geschiedenis te hebben.

Op het einde van onze fietstocht, toen de Imec-toren in zicht kwam, brak zowaar de zon door de wolken. Zeker om ons te feliciteren met het feit dat we onze langste fietstocht sinds het begin van de eerste lockdown in maart tot een goed einde gebracht hadden. En ja, er waren een paar zeer steile heuvels die ik te voet heb genomen, maar dat steek ik dan maar op het feit dat die zware blue-bikes niet echt gemaakt zijn om hellingen mee te nemen.

Een cadeautje van mijn petekindje

De laatste keer dat ik mijn petekindje in ‘t echt zag, was tijdens zijn verjaardagsfeestje in maart. Dus meer dan een half jaar geleden. Maar vandaag verrasten hij en zijn mama mij met zelfgemaakte truffels. Ok, de overhandiging gebeurde dan wel buiten op de stoep, maar dat neemt niet weg dat ik het gebaar niet apprecieer.

Eigenlijk onvoorstelbaar hoe dit virus ons sociaal leven volledig overhoop gegooid heeft. Maanden die voorbij gaan zonder de vrienden te zien, het zou vroeger gewoon ondenkbaar geweest zijn. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd hebt en opeens zijn we al eind 2020. Zo snel dat die lockdownmaanden voorbij gevlogen zijn. Onvoorstelbaar. Wellicht zit de hoge werkdruk hier voor iets tussen, maar ook het gevoel dat veel dagen hetzelfde zijn, waardoor het moeilijker is de dagen uit mekaar te houden. Ik ben erg benieuwd hoe ik later op 2020 zal terugkijken. Want, tot nu toe heb ik niet het gevoel dat 2020 mij slecht behandeld heeft. Zeker niet omdat het virus mijn vriend en mezelf weer dichter bij elkaar gebracht heeft en onze naaste omgeving tot nu toe van grote rampspoed gespaard is gebleven.

Een zondagse wandeling in het Provinciedomein

Het wordt steeds moeilijker om originele verhalen te vertellen op deze blog. Uiteindelijk komt het steeds op hetzelfde neer: de lockdown heeft mijn actieradius enorm verkleind en alle plekken in Leuven die zich lenen tot aangename wandelingen heb ik ondertussen al tientallen keren bezocht. Maar hey, dat neemt niet weg dat ik niet kan genieten van een zonnige zondag in het Provinciedomein en de Abdij van Vlierbeek. En dat geldt dubbel wanneer zich vlak vóór de abdij een prachtig zonnebloemenveld bevindt. Dat deze zonnebloemen niet geplukt mochten worden, was blijkbaar niet algemeen bekend, want we zagen redelijk wat mensen met bloemen terugkeren.

Op de terugweg van onze zondagse wandeling liep ik een oude bekende tegen het lijf: een oud-klasgenootje Spaans die, net als wij, samen met haar Griekse vriend van het zachte herfstweer aan het genieten was. Dat global warming een realiteit is, valt niet meer te ontkennen, maar tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat het fantastische lenteweer en deze zonnige herfst tijdens deze pandemie een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan mijn welbevinden. Maar hey, laat dat geen excuus zijn om dat streven naar klimaatneutraliteit overboord te gooien!

Feestelijk diner van Convento wijnbistro

Zoals ik al zei, doen mijn vriend en ik ons best om de Leuvense horeca een hart onder de riem te steken in deze moeilijke tijden. Vanavond probeerden we voor het eerst het afhaalmenu van Convento Wijnbistro uit, een restaurant waar we al meermaals uitstekend gegeten en gedronken hebben.

Heel vooruitziend trouwens van mij om oesters te bestellen, konden we meteen de maaltijd beginnen met een oestertje en een glas champagne om te vieren dat (een gedeelte van) de USA eindelijk bij zinnen is gekomen en Joe Biden tot president heeft verkozen. Al blijf ik het verbazingwekkend vinden dat die *censuur* van een Trump nog zoveel stemmen uit de brand heeft weten te slepen. De USA is werkelijk een diep verdeeld land. Niet dat ik Joe Biden zo’n fantastisch inspirerende presidentskandidaat vond. Hij is nu eenmaal geen Obama. Maar het stemt me hoopvol dat Kamala Harris hierdoor de eerste Indiaas-Amerikaanse, de eerste Afro-Amerikaanse én de eerste vrouwelijke vicepresident van de Verenigde Staten zal worden. Go, Kamala! Breek dat glazen plafond!

De stemming voor het diner was dus opperbest ten huize yab. Na de oesters zetten we de avond op hetzelfde elan verder met volgende gerechten:

Zuurdesemfocaccia, boschampignons, Blue Duroux uit de Auvergne:

Gelakte canette, rode biet, kruidenbulgur, veenbes, jus:

Kaasselectie van Elsen: Cabreou, Carré de l’Est, Brie de Melun, Ossau Iraty, Fontina Alpage:

Rijstpap, saffraan, Durondeaupeer:

Fenomenaal lekker!

Speelbergwandeling

De dag gestart met het wegwerken van het dessert dat mijn vriend gisterenavond met de beste wil van de wereld niet meer op kreeg. Gelukkig waren er twee stukken geitenkaas met frambozenvinaigrette en spekjes, zodat ik ook kon meesmullen van dit tot ontbijt omgetoverd dessert.

Natuurlijk maakten we gebruik van deze prachtige, zonnige zaterdag om nog eens een wandeling in de buurt van Leuven te maken. Toegegeven het wordt steeds moeilijker om nieuwe plekken te ontdekken op fietsafstand van ons appartement, maar we doen ons best. Ditmaal fietsten we naar de Sint-Kwintenkerk in Linden waar de Speelbergwandeling van start ging. Een wandeling van een dikke 11 kilometer doorheen het Lindenbos en het Chartreuzenbos. Een stuk van dit parcours (de Chartreuzenberg) hadden we al eerder gedaan, maar de herfstkleuren in combinatie met de stralende zon gaven deze plek nog nét dat beetje extra. Fijn om dezelfde plek in verschillende jaargetijden te kunnen bewonderen.

Dat we niet de enige waren die van dit uitzonderlijk zachte herfstweer wilden genieten, bleek al snel. Het was bijzonder druk in de Vlaams-Brabantse bossen. Het is duidelijk dat half België aan het wandelen geslagen is. Mja, ‘t is niet dat er momenteel zoveel alternatieven zijn en al die kinderen moeten toch ergens hun energie aan kwijt geraken tijdens deze twee weken durende schoolvakantie, nietwaar? We genoten zo van de wandeling dat we nog een kleine lus extra deden en in totaal op zo’n 15 wandelkilometers uitkwamen.