Afscheidsterrasje!

Zoals aangekondigd, rijgen de afscheidsmomenten zich aan elkaar. Veel mensen die niet naar mijn afscheidsfeestje kunnen komen, willen toch nog op de één of andere manier afscheid nemen. Aangezien ik erg prettig samengewerkt heb met veruit de meeste van mijn collega’s maak ik hier uiteraard graag tijd vrij voor.

En zo kwam het dat ik deze best wel heftige werkweek afsloot met een collega op het zonovergoten terras van cocktailbar Skylab (een zeer aangename ontdekking, trouwens). Ik had het op het werk al de ganse dag ijskoud gehad (een combinatie van een te goed werkende airco en vergeten een fleece mee naar het werk te nemen), dus die zon op mijn gezicht en armen deed extra deugd. De zon was straf genoeg om mij een warm en behaaglijk gevoel te bezorgen.

De collega met wie ik samen een cocktail en enkele glazen cava dronk, is één van de collega’s die ik leerde kennen toen ik vele jaren geleden als rookie startte bij ons bedrijf. In het begin had ik een beetje schrik van hem, want hij kan nogal nors en onvriendelijk overkomen. Maar toen ik hem beter leerde kennen, bleek hij een men met een fijn gevoel voor humor te zijn. Een goeie les om niet altijd op je eerste indruk af te gaan.

Samen hebben we onze portie reorganisaties en fusies min of meer goed doorstaan en hoewel we de laatste jaren niet echt meer samen gewerkt hebben, versterkte het feit dat we allebei Spaans aan het CLT in Leuven volgden onze band. Al moet ik toegeven dat we het vanavond bij Nederlands gehouden hebben, terugblikkend op de voorbije jaren en vooruitblikkend op wat de toekomst in petto heeft.

We bleven op het terras zitten tot de zon achter de huizen verdween en het echt te koud werd om nog langer de opstekende wind te trotseren. Eén ding is zeker: ik zal zijn geknor missen, ginds in Genève!

Japanse lunch!

Doordat we deze middag onverwacht een spoedvergadering hadden bij onze grote baas, moest onze kersverse collega die een maand of twee geleden startte bij een ander team, haar lunchdate afzeggen. Aangezien het overleg met de grote baas niet al te lang duurde, bood ik aan in te springen en samen te gaan lunchen. Ook de derde collega die bij het overleg aanwezig was, zag zo’n lunch wel zitten. (De grote baas nodigden we niet uit voor ons onderonsje. 😉

Omdat mijn collega oorspronkelijk sushi wilde gaan eten, belandden we bij de Samouraï, alwaar de bentobox lunch alweer niet teleurstelde. Ok, we kregen niet enkel sushi geserveerd, maar ik hoorde niemand klagen daarover!

Ergens wel spijtig dat er bijna geen tijd meer resteert om deze nieuwe collega beter te leren kennen. Nog drie werkweken en ik trek immers de deur van ons bedrijf achter me dicht. De nieuwe collega is alleszins een inspiratie voor onze emigratieplannen, want heeft zelf in Caïro en Nederland gewoond en een tweetal maanden in Canada gewerkt. Pittige dame!

Avonturen met het openbaar vervoer

‘t Was vandaag niet de beste dag voor de NMBS. Deze ochtend viel de locomotief van mijn trein naar Brussel in panne in het station van Leuven en kwam ik bijgevolg dik twintig minuten te laat op het werk. Gelukkig was er een extra trein naar de kust waarop ik in Leuven station kon overstappen om de schade enigszins te beperken.

Deze avond ging ik dan met wat collega’s naar de vernissage van een collega die zijn afstudeerwerk fotografie tentoonstelde in het oude Havenhuis van Antwerpen. In de loop van de dag had ik al allerlei berichten gekregen van collega’s die gigantische vertragingen hadden opgelopen omdat er in Duffel en tussen Landen en Hasselt persoonsongevallen (eufemisme voor zelfmoord) gebeurd waren. Nu, ik hoopte dat de naweeën daarvan tegen de avond wel weggewerkt zouden zijn. IJdele hoop, natuurlijk.

Toen mijn collega’s en ik in het Brussel-Centraal aankwamen (nadat we eerst in ons kantoorgebouw een heerschap geholpen hadden die naar een afgelaste brainstorm kwam), bleken alle treinen gigantische vertragingen te hebben om wille van problemen met de seinen. De eerstvolgende trein naar Antwerpen was een stoptrein die er maar liefst 1 uur en 11 minuten over zou doen. En de daarop volgende trein (die van 18.01u) kwam er maar niet door. We zagen de vertragingen alleen maar aantikken en beslisten wijselijk om eerst snel iets te gaan eten in de buurt van Brussel-Centraal.

Brasserie 28 leek de beste optie, want gelegen in het station zelf. Gelukkig was er plaats zat. We bemachtigden zonder problemen een tafeltje en bestelden snel snel een hamburger (jawel op nog geen maand tijd heb ik maar liefst twee keer een hamburger gegeten, terwijl ik me daarvoor de laatste keer dat ik een hamburger at zelfs niet meer voor de geest kon halen), in de hoop dat zo’n hamburger de naam fast food alle eer zou aandoen. Het duurde toch nog langer dan een kwartier voordat we bediend werden, dus veel tijd om op ons gemak te eten restte er ons niet.

Maar kijk, de NMBS-goden waren ons goed gezind: de trein van 18.01u die we oorspronkelijk wilden halen, was er uiteindelijk toch doorgekomen met maar liefst een uur vertraging. We feliciteerden onszelf met onze geniale inval om eerst iets te gaan eten en stapten blij gezind op de trein richting Antwerpen. Ons goed humeur kreeg een kleine deuk toen de conducteur na een kwartiertje sporen via de intercom liet weten dat de trein ‘wegens te hoog opgelopen vertraging’ niet verder zou rijden dan station Mechelen.

Niets aan te doen uiteraard, buiten afstappen in Mechelen en daar de eerstvolgende trein naar Antwerpen-Centraal te nemen. Ondertussen zagen we de tijd verder wegtikken en werd het al twijfelachtig of we het officiële openingswoord van Vitalski om 20u nog wel zouden halen. Gelukkig konden we vrij snel op de Amsterdammer van 19.25u overstappen en kwamen we rond 19.45u in het station van Antwerpen aan.

We slaagden er vervolgens in de juiste bus vlak voor onze neus te missen en besloten dan maar het openbaar vervoer te laten voor wat het was en een taxi te nemen naar het oude Havenhuis van Antwerpen. De taxichauffeur was een buitenlander die het in Keulen hoorde donderen toen we Entrepotkaai opgaven als bestemming en ook het tonen van het adres op Googlemaps leverde niks op. Gelukkig reageerde hij wel toen ik zei dat we in de buurt van het MAS moesten zijn. Na wat omwegen wegens al de werken in Antwerpen, bereikten we tot onze grote vreugde stipt om 20.02 het oude Havenhuis.

Natuurlijk begon de speech van Vitalski uiteraard pas om 20.20u, maar we waren gewoon erg blij dat we er na veel vijven en zessen toch geraakt waren. Daarna volgde een heel fijne avond, met een prachtige voorstelling van de werken van onze collega door Vitalski. Die werken zelf mochten er trouwens ook zijn: het thema was ‘afbrokkelende macht’ en ik hield vooral van de soberheid en vergankelijkheid die zijn beelden uitstraalden. Een zeer geslaagd afstudeerproject.

Vervolgens zwermden mijn collega’s en ikzelf uit over het oude Havenhuis om de rest van de tentoongestelde werken te bewonderen, al vond ik deze persoonlijk niet allemaal even kwaliteitsvol. Mijn collega zijn werken staken er voor mij toch wel bovenuit, samen met die van een fotografe die de Siberische winter in beeld gebracht had. Zeer knap! Alleen jammer dat het zo heet was in de afstudeerlocatie.

We dronken nog een glaasje tequila (het drankje dat bij de werken van mijn kersvers afgestudeerde collega hoorde) onder collega’s en toen was het tijd om weer huiswaarts te trekken. Mijn leidinggevende en ikzelf slaagden erin een bus te nemen die tot ons tot aan de Rooseveltplaats bracht en van daar was het niet ver meer naar Antwerpen-Centraal. Met een klein spurtje slaagde mijn collega erin met enkele seconden respijt haar trein naar Brussel te halen, terwijl ik op mijn gemak naar spoor 4 wandelde voor de trein naar Leuven.

Een bijna probleemloze (natuurlijk moest de trein even stoppen om een andere trein voor te laten) treinrit later stapte ik af in het station van Leuven. De NMBS, een onuitputtelijke bron van vermaak ende vertier.

Explosie in Brussel-Centraal

Tja, what can I say? Brussel-Centraal is natuurlijk een gedroomd doelwit voor terroristische aanslagen. Helaas betekent dit wellicht zeer scherpe veiligheidsmaatregelen in Brussel-Centraal morgen. ‘k Zal maar wat vroeger opstaan om tijdig op het werk te geraken, zeker? Als ik al op het werk geraak… En natuurlijk is nét morgen een supermegabelangrijke vergadering gepland…

Eén ding is zeker: van die militairen in het straatbeeld zullen we nog niet zo snel verlost zijn.

De Ultimas in Gent

Nadat ik mijn bloemetjes in het station van Gent aan een supercollega had toevertrouwd zodat ze bij haar de nacht konden doorbrengen, trok ik met een paar andere collega’s richting de Vooruit in Gent voor de uitreiking van de Ultimas. We slaagden erin een plekje op het overvolle terras van de Vooruit te versieren. Wij waren duidelijk niet de enigen die nog snel iets wilden eten voor de prijsuitreiking. Het broodje met zalm en guacamole dat ik bestelde, was simpel, maar lekker. En de heerlijke zon op mijn gezicht maakte dat ik helemaal in de stemming was voor een leuke avond.

De uitreiking zelf viel enigszins tegen. De presentatie van de avond was tenenkrullend slecht. Vooral de stand-up komiek (geen idee waar ze die kerel ergens hadden opgedoken) was verschrikkelijk. Van de meeste winnaars was het zelfs niet duidelijk wat ze deden of waarom ze de prijs gewonnen hadden. Nog nooit iemand zo onvoorbereid uit zijn nek zien lullen. Spijtig, spijtig, want het was best wel een mooi rijtje winnaars. Vooral over de Geelse gezinsverpleging, winnaar van de prijs voor immaterieel erfgoed, had ik graag meer vernomen. Gelukkig maakte het serene interview met Raf Simons, winnaar van de prijs algemene culturele verdienste, de rest van de avond een beetje goed. Wat een gemiste kans!

Oja, bonuspunten voor de mannen in rokjes! Jullie kunnen je niet voorstellen hoe blij deze frisse verschijningen mij maakten! Alleen die snorren, dat was er te veel aan.

En de muziek van Muziekpublique kon ik ook wel smaken!

Gelukkig volgde na dit ietwat teleurstellend eerste gedeelte van de avond een geweldig goeie receptie waarop we overstelpt werden met drank en hapjes. Het was gewoon zo ontzettend leuk dat mijn collega en ikzelf geen andere keuze hadden dan een taxi te bellen om nog op tijd in het station te geraken om onze laatste trein naar Leuven te halen. Anders hadden we moeten overnachten in de Vooruit zelf. 😉

De terugweg naar Leuven brachten we nuttig door door een facebook-account voor mijn collega te creëren zodat hij mijn wilde avonturen in Genève zou kunnen volgen.

A fun evening was had by all! (Al voelde ik me door al die drank gecombineerd met het late uur waarop ik in bed lag én het extra vroege uur waarop ik eruit moest, de dag nadien niet bepaald in topvorm.)

Een aangename verrassing

Gisterenochtend was ik in Gent voor een evenement georganiseerd door een organisatie waar ik al enkele jaren nauw mee samen werk. Alhoewel mijn aanwezigheid niet strikt noodzakelijk was, had ik mijn agenda speciaal vrijgemaakt om naar dit evenement te kunnen gaan. Ik wist dat het wellicht de laatste keer was dat ik deze mensen zou zien en ik wilde in schoonheid afscheid nemen. (Mijn afscheid op het werk komt nu echt wel heel dichtbij: nog maar een maand te gaan. Al neemt de werkdruk momenteel nog niet bepaald af. Maar goed, zoals het er nu naar uit ziet, zal ik mij nuttig kunnen maken tot de allerlaatste seconde! Da’s toch mooi, niet?)

Wat ik absoluut niet verwacht had, was dat ik tijdens het afsluitend woordje van de organisator persoonlijk bedankt zou worden met een applaus en een fantastisch mooie bos bloemen. Ik was oprecht aangedaan door dit bijzonder sympathieke gebaar. Omdat ik ‘s avonds naar de prijsuitreiking van de Ultimas ging, stelde dit onverwachte boeketje bloemen mij wel voor enkele logistieke problemen. Ik zag het niet echt zitten om de ganse avond met een boeket bloemen in de Vooruit rond te lopen. Leek me ook niet echt bevorderlijk voor de houdbaarheid van dit boeketje. Gelukkig vond ik een Gentse collega bereid de bloemen met zich mee naar huis te nemen én de volgende dag er de trein mee naar Brussel te nemen. Alwaar de bloemen vervolgens gezellig op mijn bureau mochten pronken.

Dit boeketje bloemen heeft dus een nachtje doorgebracht in Gent én een treinrit van Gent naar Brussel en van Brussel naar Leuven overleefd. En zien ze er niet schitterend uit?

Afscheidslunch bij Intermezzo

And so it has begun. De eerste in een, naar alle verwachtingen, lange rij van afscheidsmomenten. Een lunch met een collega die een tijd geleden van job veranderde en speciaal voor mij op haar vrije dag naar Brussel afgezakt was om samen te lunchen, omdat ze niet naar mijn officieel afscheidsfeestje kon komen. Tot mijn grote verbazing vonden we een vrij tafeltje op het terras van de Intermezzo (een bijzonder populaire Italiaanse lunchplek) om te genieten van een werkelijk uitstekende al dente pasta. Het was zo warm onder onze parasol dat ik niet anders kon dan als dessert een tartufo bianco bestellen om af te koelen. 😉

Dat mijn collega zo vriendelijk was om de ganse lunch te betalen, was een prettige verrassing. Helemaal niet nodig, want ik was al aangenaam verrast dat ze voor mij naar Brussel wilde komen, maar uiteraard enorm geapprecieerd.

Another one bites a dust

Net nu ik op het punt sta de deur op het werk voor een jaar achter me dicht te trekken, zijn er een aantal medewerkers die een moeilijke periode doormaken. Niet werkgerelateerd, maar op persoonlijk vlak.

Vandaag kreeg ik opnieuw een huilende collega aan de lijn voor wie het allemaal even te veel werd. Ik moet toegeven dat ik het laatste half jaar nog nooit zoveel huilende collega’s heb moeten troosten. En hoe je het ook draait of keert, als je op persoonlijk vlak in de knoop zit, heeft dit ook consequenties voor je prestaties op de werkvloer. Ik probeer altijd zo goed als mogelijk een luisterend oor te bieden, maar kan de oorzaak van hun problemen niet wegnemen, omdat deze buiten het werk ligt. Op zulke momenten probeer ik altijd te benadrukken dat het belangrijk is hulp te zoeken. In tweede instantie bekijk ik dan hoe het dringendste werk kan herverdeeld worden. Allemaal niet makkelijk in tijden van reorganisaties. En zeker niet nu het nog altijd onduidelijk is of en hoe ik zal vervangen worden.

Moeilijk allemaal.

After work!

Of hoe de personeelsvergadering die afgesloten werd met een kleine drink in de cafetaria gezellig overliep in één van de meest succesvolle after works ooit. Denk dat we met een groep van ongeveer 30 personen waren. Eerst zaten we binnen bij de Scott’s Bar, maar nadat de heftige regenbui overgedreven was, trok de hemel open en konden we naar het terras buiten verhuizen. Enige minpuntje: door het goede weer van de voorbije dagen zat de Scott’s Bar volledig zonder cava. En zelfs na herhaaldelijk aandringen van onze kant, konden we het personeel niet overtuigen om naar een winkel te gaan om wat flessen in te slaan. Dus hield ik het maar bij een glaasje witte wijn en een cocktail (of twee).

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden ijs-mochi’s als desserts. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Yet Another Blog

Life on my side

werk