Cocktails met de collega’s

Omdat niet alle collega’s van mijn team aanwezig konden zijn op de vorige drink, had ik op basis van de doodle meteen een tweede datum geprikt. Helaas, één na één regende het afzeggingen: wegens verlof, de zoektocht naar een huis, een spierscheur, last minute boodschappen,… Uiteindelijk waren we maar met vijf personen.

We lieten de geringe opkomst echter niet aan ons hart komen en trokken op voorstel van mijn hippe Brusselse collega’s naar cocktailbar Arthur Orlans. Een cocktailbar zo fancy dat je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. Dat in combinatie met de boudoir-achtige inrichting maakte dat we het gevoel hadden een geheime wereld binnen te stappen. Dat vertaalde zich uiteraard in de prijs van de cocktails: veertien euro voor de goedkoopste cocktails op de kaart. Niet bepaald goedkoop, maar de kwaliteit was uitstekend en de gedroogde bananenschijfjes die erbij geserveerd werden, waren heel lekker.

Gezien de prijs hielden we het op één cocktail als aperitief en verkasten we daarna naar restaurant Publico voor een pasta gevolgd door een bijzonder calorierijk dessert. De pasta vond ik eerder gewoontjes, maar de tarte tatin was helemaal mijn ding. Wel handig, zo een aantal Brusselkenners in je team. Zo komt een mens nog eens ergens. Al blijkt bij nader inzien dat ik restaurant Publico al eens eerder bezocht had.

Ondanks dat we maar met vijf waren, vond ik het een heel geslaagde avond. In grote groepen blijven de gesprekken vaak op de oppervlakte en is het moeilijk om met iedereen te spreken. In een kleinere groep is er meer ruimte voor diepgaande gesprekken en ik sloot de avond dan ook af met het gevoel mijn collega’s weer wat beter te kennen.

Afscheid van een collega

Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.

Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.

En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉

pizza

De Zomerfabriek revisited

Ondanks mijn grootse plannen om alle zomerbars in Antwerpen af te schuimen, moet ik deemoedig bekennen dat het aantal bezochte zomerbars op één zal blijven steken. Maar die ene bar zal ik dan wel twee keer bezocht hebben!

Woensdag had ik afgesproken met met mijn lieve collega die sinds een paar weken weer aan het werk is. Haar haar is hipster kort, haar taille is zo mogelijk nog smaller geworden en ze straalt. Met alle behandelingen achter de rug kan ze nu de blik op de toekomst werpen. Met een nieuwe job is ze alvast goed begonnen.

Ik wilde graag horen hoe haar nieuwe job haar beviel en tegelijkertijd is zij zowat mijn gids om toffe plekjes in Antwerpen te ontdekken. Ditmaal belandden we samen op het terras van de Wattman, een simpele brasserie op het gezellige Tramplein. Ik genoot er van een heerlijke falafelburger met hummus en zij van een lekkere wrap. Simpel eten dat ons allebei deugd deed.

Na afgerekend te hebben, zetten we de avond verder aan een tafeltje bij de Zomerfabriek, waar ik al eerder was met mijn huisgenote/verhuurder. De industriële binnenplek was sinds mijn laatste bezoek verder aangekleed met een heus zandstrand voorzien van parasols en zitzakken. Wij slaagden erin één van de laatste vrije tafeltjes te bemachtigen en zetten ons gesprek verder. Ik vond het een beetje jammer dat we over het geleuter van de open mic avond moesten spreken, want een subtiel achtergrondmuziekje had beter bij onze serieuze gesprekken gepast.

Wat ik meeneem van deze avond, is dat een mens altijd sterker is dan je zelf denkt. Maar ook, dat het bijzonder belangrijk is om je goed te laten omringen en vooral: om hulp te vragen als het even niet meer gaat. We willen ons allemaal graag sterk en stoer voordoen, maar misschien moeten we dat masker wat vaker laten zakken. En dan moet ik meteen maar de hand in eigen boezem steken, want ik denk dat weinigen weten hoe lastig mijn periode in Genève werkelijk is geweest.

Profiteren van de zomer in Brussel

Nu de drukte op het werk eindelijk wat gaan liggen is, komt er gelukkig meer tijd vrij voor spontane lunches met collega’s. Zo belandde ik vandaag met één van mijn favoriete collega’s op het terras van Knees to Chin. Grote fan van hun lenterolletjes, dus ik hapte meteen toe toen mijn collega voorstelde om daar te gaan lunchen.

We zaten nog geen kwartier op het terras van Knees to Chin toen geheel toevallig twee andere collega’s kwamen aangewandeld die hetzelfde idee gehad hadden. Eén van deze collega’s was pas gestart in ons communicatieteam, dus een ideale gelegenheid om nauwer kennis te maken. En jawel, nog tien minuten later dook nog een derde collega op. Grappig. 😉

Het mooie weer nodigde gewoon uit tot het nuttigen van een ijsje. Aangezien mijn favoriete Brussel ijsjeszaak Gaston vlakbij was, trokken we met z’n vijven naar ginder voor wat smakelijke afkoeling.

Enfin, het was zo gezellig dat ik maar nipt om twee uur terug was voor mijn vergadering. Ach wel, de boog kan niet altijd gespannen staan, zeker?

Team Lunch!

Nadat mijn oorspronkelijk plan om met het team te gaan lunchen in de Jour de Fête, in het water gevallen was wegens jaarlijkse vakantie, moesten we noodgedwongen op zoek naar een alternatief. Mijn collega die in Brussel woont, gaf een aantal suggesties en we lieten de medewerkers een poll invullen op yammer om de knoop door te hakken.

En zo kwamen we terecht in het Chicago Café alweer ik de beste Buddha Bowl ever at. Falafel, hummus, guacamole, quinoa en rauwe groentjes, alsof iemand al mijn favoriete etenswaren in één gerecht gecombineerd had.

Oja, het gezelschap was ook leuk, natuurlijk!

IMG_8682[1]

Afscheid op de heetste dag van het jaar

Vrijdagochtend werd mijn collega begraven in Sint-Niklaas. Op de heetste dag van het jaar zat ik samen met een indrukwekkend aantal collega’s te puffen in de Christus Koningskerk. Mijn lieve collega uit Berchem was zo vriendelijk mij een rit aan te bieden in haar voiture met air conditioning. Ik slaagde er wel om de één of andere reden in een beetje verkeerd te rijden met mijn velo in Berchem, maar uiteindelijk vond ik toch het juiste huis. Oef, te laat komen op een begrafenis, dat wil ik liefst vermijden.

De dienst zelf was behoorlijk klassiek. Zelfs de communie werd niet overgeslagen. De echtgenote van mijn collega bracht met vaste stem de biografie van mijn collega, waarin zij hem volledig beschreef zoals ik hem al enkele jaren ken: als een rots waarop je kon bouwen. Zijn enige dochter (zestien jaar oud) las een gedicht voor dat me de tranen over de wangen deed lopen. Prachtig en triestig tegelijkertijd. Twee van zijn nauwste collega’s sloten de viering af met een tekst waarin ze hun waardering voor zijn plichtbewustheid, streven naar efficiëntiewinsten en betrouwbaarheid benadrukten. Die papieren zakdoekjes kwamen alleszins goed van pas.

Na de viering hadden we collectief behoefte aan een moment van samenzijn, om de emoties wat te laten bezinken. We reden naar de Grote Markt van Sint-Niklaas en streken met een groep van twintig personen neer op het terras van De Gouden Arend. We waren ongeveer de enige klanten, dus de ober liet ons het ganse terras verbouwen. Bijzonder sympathiek, maar het eten kan ik niet anders dan als bijzonder middelmatig omschrijven. Nooit verwacht dat een simpel slaatje met garnalen, scampi en gerookte zalm zo zou kunnen tegenvallen.

Uiteindelijke duurde de middagpauze langer dan verwacht, maar op zo’n momenten doet tijd er weinig toe en is het belangrijk om samen het glas te heffen op een collega die ons veel te vroeg ontvallen is. En dan besef ik eens te meer hoe relatief die volle agenda’s en mailboxen wel niet zijn. Het leven is te kort om je op te jagen over futiliteiten.

Black Smoke Rooftop bar

Yep, yep, ik zet onverdroten mijn verkenning van de Antwerpse horeca verder. Zeker nu mijn dagen alhier geteld zijn, moet ik het onderste uit de kan halen, nietwaar?

Ik had al een tijdje geleden beloofd om een avondje op stap te gaan met mijn collega-teamverantwoordelijke. Ter compensatie voor het feit dat ik één van haar beste medewerkers gekaapt heb. Nuja, gekaapt, de medewerker in kwestie reageerde op een vacature in mijn team, dus de overstap is geheel vrijwillig, maar tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat deze overstap een groot gat slaat in het team van mijn collega-teamverantwoordelijke. Dus een kleine traktatie was hier wel op zijn plaats.

Mijn collega stelde voor om restaurant Black Smoke te proberen. Ik ben normaal niet zo’n grote fan van restaurants waar vlees de hoofdrol krijgt toebedeeld, maar toen ik zag dat ze ook een rooftop bar hadden, was ik snel overtuigd. Serieus, rooftop bars zijn geweldig en veel te dun gezaaid in België.

Ons bezoekje startte een beetje met een valse noot: de lift bleek buiten gebruik, dus wij puften en hijgden zes verdiepingen trappen naar boven. En dat in een hittegolf! Het dakterras bleek al goed vol te zitten. Wij vroegen of er nog een tafeltje voor twee beschikbaar was, maar de ober zei dat we best op een barkruk aan de zijkant plaatsnamen. Ik heb niets tegen barkrukken, maar doordat de rand van het dakterras met een soort bank was afgewerkt, zaten we niet bepaald comfortabel: door de plaatsing van de bank moesten we onze knieën veel te hoog optrekken. Ik voelde mijn humeur een beetje zakken toen ik zag dat twee jonge en bijzonder slanke deernes wél een tafeltje toegewezen kregen (sidenote: je kan niet reserveren op het dakterras, dus het was niet dat ze een reservatie hadden). Ongelijke behandeling kan ik moeilijk verdragen.

We namen dus een beetje het heft in handen en eigenden ons een tafel toe die eigenlijk wat te groot was voor twee personen. En kregen zo bijna ruzie met de ober. Niet dat ik deze tafel niet wilde inruilen voor een kleiner exemplaar, volgaarne zelfs, maar de ober deed echt geen moeite. Gelukkig kwam de eigenaar tussen en gebaarde die dat we de tafel mochten houden. Oef!

Deze horde genomen, werd het alsnog een bijzonder gezellig avond aan onze grote en comfortabele tafel. We genoten van heerlijk finger food (die kippenbilletjes, amai, om duimen en vingers bij af te likken) in combinatie met fantastische cocktails. Ik genoot zo van de frozen margarita dat ik het niet kon laten deze opnieuw te bestellen als afsluiter van de avond. Alleen over de bediening waren we minder enthousiast. Het duurde gemiddeld écht te lang voor ze onze bestelling kwamen opnemen. Maar goed, we lieten het niet aan ons hart komen. Het uitzicht maakte dat we dit graag door de vingers zagen!

Zomerse avond in Brussel

Dinsdagavond zakten we met wat collega’s af naar het Warandepark. Doel: gezellig samen iets drinken op het terras van pop-up bar Woodpecker Royal. Ondertussen zijn er heel wat collega’s met vakantie en deze week heb ik voor het eerst sinds januari gemerkt dat de werkdruk wat lager lag. Een welgekomen adempauze die maakte dat er zowaar tijd was om rond vijf uur de deur van het kantoor achter ons dicht te trekken en iets te gaan drinken met het team.

We waren in totaal met tien personen van mijn team. Een mooie opkomst! Het was heerlijk om samen te genieten van een drankje onder de schaduw van de bomen van het Warandepark en gewoon wat te kletsen. Over het werk, maar ook over de dingen die ons daarbuiten bezig houden. Het was nog steeds warm, maar de avondlijke hitte was draaglijk.

Ons groepje we druppelsgewijs kleiner terwijl de ene na de andere collega afscheid nam om de trein naar het thuisfront te nemen. Met een groepje van vier die hards zakten we vervolgens af naar Thais restaurant Manola III . We waren hier min of meer op goed geluk terecht gekomen, omdat het vlakbij het Warandepark was, maar het restaurant stelde niet teleur. Echt heel lekkere Thaise gerechten!

Een fijne avond, die ik afsloot op de trein in het gezelschap van mijn nieuwste medewerker, een collega die ik al lang ken (ik heb haar zelfs nog geworven) en die in september de overstap naar mijn team zal maken.

<3 mijn collega’s!

Tragisch nieuws

De tragische gebeurtenissen volgen elkaar in een verschroeiend tempo op, deze zomer van 2018. De zelfmoord van de echtgenoot van mijn collega zinderde nog na, toen ik gisteren het schokkende bericht kreeg dat een andere collega plots overleden is. Een collega met wie ik jaren prettig samengewerkt heb (al zijn de e-maildiscussies die ik met hem had over de kleinste futiliteiten legendarisch) en die ik enorm waardeerde voor zijn werkethiek en nauwgezetheid. Als je iets vroeg aan hem mocht je er zeker van zijn dat het gebeurde. En we vonden elkaar in het gevecht tegen onze gemeenschappelijke vijand: onze IT-leverancier.

Het bericht kwam gisterenavond binnen via whatsapp en ik kon het eerst gewoon niet geloven. Onwel geworden, plots overleden, hartfalen. Tijdens zijn verlof onwel geworden na een fietstocht. Op reis door China. De grote reis met zijn vrouw en dochter waarnaar hij zo had uitgekeken, want het was de eerste keer dat hij buiten Europa reisden. Vlak voor zijn afscheid spoorden we nog samen naar Brussel en de dag voor zijn verlof stuurde hij me nog een paar mailtjes met afspraken.

Afspraken die hij nu, voor de eerste keer in zijn carrière, niet zal kunnen nakomen. 58 jaar oud. Het is niet te bevatten.

Ik zal hem missen.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Destelheide en Hanenbos! Voor een zeer interessante rondleiding op de eerste bewolkte dag in weken. Een rondleiding die afgesloten werd met stoofvlees met frietjes in de cafetaria van Destelheide!