Vandaag stond met stip genoteerd in mijn agenda: de dag dat ik mijn opvolger-teamverantwoordelijke zou helpen selecteren en met een gerust hart mijn team in goede handen zou achterlaten. Van bij de start van de procedure was het aantal kandidaten echter vrij beperkt en bij het eindgesprek bleef er bijna niemand meer over. Eén van de kandidaten haakte zelfs de dag zelf af. Misschien omwille van de corona-pandemie, maar goed, de echte reden voor het gebrek aan interesse voor toch een razend interessante job zullen we nooit weten.
Nuja, ik wilde niet op voorhand al de moed laten zakken en begon vol enthousiasme aan de gesprekken. Helaas, het mocht niet zijn. Ik heb mij altijd voorgenomen geen kandidaat te selecteren als ik er niet honderd procent overtuigd van was dat deze persoon de juiste match voor de job was. Zelfs niet als je eigenlijk bij wijze van spreken de dag nadien al iemand nodig hebt. En hoewel de kandidaten zeker allemaal sterke punten hadden, was er niemand die als geschikt uit de bus kwam.
Dus ja, nu zit ik een beetje met de handen in het haar, want op 1 januari 2021 zal ik geen opvolger hebben. En tegelijkertijd zal ik me dan voor de volle honderd procent in mijn nieuwe job moeten smijten, wat een combinatie van beide jobs gewoonweg onmogelijk maakt. Allez, toch als ik nog wil slapen (fun fact: ik word erg kregelig als ik te weinig geslapen heb). Het zal er nu op aankomen om zo snel mogelijk een tijdelijke oplossing uit te dokteren en de vacature opnieuw open te stellen, in de hoop dan meer geluk te hebben.
Zucht. Niet echt de uitkomst waarop ik gehoopt had.
PS: Wel goed nieuws op persoonlijk vlak: door de verstrenging van de maatregelen in Genève, heeft mijn vriend zijn laatste vlucht naar Zwitserland voor dit jaar geannuleerd. Wat wil zeggen dat we de resterende weken van 2020 elke dag van elkaars gezelschap kunnen genieten.
