werk

Een avond op stap in Brussel

Omdat ik de nacht van vrijdag op zaterdag in Brussel bleef logeren, keek ik uit naar een avondje terrasjes doen in onze hoofdstad. Mijn erg last minute oproep op Facebook om drinkbuddies te vinden, leverde helaas geen resultaten op en dat was misschien maar goed ook, want uiteindelijk verliet ik ons kantoor pas om 20.15u. In mijn nieuwe job blijf ik worstelen met een te hoge vergaderlast, waardoor ik noodgedwongen het reguliere werk buiten de normale werkuren moet doen. Niet goed, ik besef het, maar ik zie dit op korte termijn niet snel verbeteren, zeker niet nu één van mijn nieuwe medewerkers (gestart op 1 januari) ons team alweer verlaat.

De avond was bijgevolg iets korter dan oorspronkelijk gepland, maar ik genoot ervan bij valavond door de Brusselse straten te slenteren. Het leek wel of gans Brussel naar buiten was gekomen om te genieten van het prachtige zomerse weer. De straten en pleinen zagen zwart van het volk. Uiteindelijk belandde ik bij Umamido op het gezellige Sint-Katelijneplein. Ondanks mijn late aankomstuur duurde het even voor ik mijn noedelsoepje had, waardoor ik de resterende minuten van de avond steeds verder zag inkrimpen. Laat kon ik het niet maken, want ik moest zaterdagochtend immers vroeg uit de veren. Dit had ik geheel en al aan mezelf te danken, moest ik maar niet zo gek zijn mij als vrijwilliger voor een evenement van onze organisatie op te geven.

IMG_7579[1]

Omdat ik het verdiend had na een best wel heftige werkweek, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Gaston: een bolletje passievruchten en een bolletje chocolade. Altijd al een grote fan geweest van de combinatie fruit en chocolade. Ik zette me aan een tafeltje op het terras en genoot van de zomerse vibraties die uit de straatstenen leken op te stijgen.

Volgende keer hoop ik op een normaal uur te stoppen met werken om écht met volle teugen van de Brusselse terrasjes te genieten.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Kasteel van Gaasbeek! Toegegeven, niet makkelijk te bereiken vanuit Borgerhout. Helaas faalde mijn plan om de blue-bike te nemen vanuit Brussel-Zuid. Volgens het blue-bikestation waren er immers geen blue-bikes meer beschikbaar. Wat bijzonder vreemd was, want er stonden een stuk of zes blue-bikes vlak naast het station te blinken. Enfin ja, gelukkig had ik een ruime marge ingecalculeerd en bracht de bus mij stipt op tijd op mijn afspraak.

Uiteindelijk bleef ik een uur langer dan gepland in Gaasbeek. Je krijgt immers niet elke dag de kans om door de directeur zelf rondgeleid te worden. De Vanity Fair tentoonstelling is trouwens een dikke aanrader. Ik was voorheen niet bekend met het werk van Thomas Lerooy, maar na deze rondleiding mag je mij gerust fan noemen. Niet te geloven hoe levensecht sommige van zijn sculpturen waren (die kapotte voetbal met dood vogeltje!).

IMG_7569

IMG_7570

IMG_7572

IMG_7575

IMG_7578

IMG_7577

Allen daarheen!

Nieuw bloed

Begin deze week zijn twee nieuwe medewerkers in mijn team gestart, wat de teller voorlopig op 19 medewerkers brengt. Twee kersverse jongelingen, twintigers nog, die zich vol overgave op hun nieuwe job willen storten, althans dat hoop ik toch. 😉 Ik moet zeggen dat ik het echt prettig vind om nieuwe mensen te verwelkomen in mijn team. Het is altijd interessant om iemand met een frisse blik naar bepaalde al dan niet vastgeroeste afspraken en procedures te laten kijken. En jonge mensen die uit een andere werkcontext komen, brengen nieuwe ideeën en inzichten met zich mee. Verder moet ik zeggen dat het ook op menselijk vlak enorm goed klikt, wat een bijkomende pluspunt is.

Ons after work clubje is alvast weer wat groter geworden. 😉

Lunch bij Pain Quotidien

Eigenlijk was ik deze vrijdagmiddag van plan snel snel te lunchen in de cafetaria en dan opnieuw achter mijn pc te kruipen om de week af te sluiten met iets wat vaagweg lijkt op ‘inbox zero’, maar een lieve collega wist mij te overhalen om me buiten het gebouw te wagen voor een lunch bij Le Pain Quotidien. En hoewel ik eerst wat tegenstribbelde, liet ik me overhalen.

En boy, het deed deugd er eventjes tussenuit te zijn, al die lunchvergaderingen even achter me te kunnen laten en gewoon gezellig te babbelen met collega’s. Ik besloot de boel de boel te laten en bestelde zelfs een dessert! Per slot van rekening zal de wereld zal niet vergaan van een paar onbeantwoorde mails. ‘t Is niet dat ik de relativiteit van dit alles ‘inbox zero’ niet besef, maar het kan geen kwaad om daar zo nu en dan nog eens aan herinnerd te worden door een paar geweldige collega’s.

IMG_7141

Yet another sollicitatiegesprek

Sinds ik begin januari gestart ben ik mijn job, ben ik van de ene sollicitatieprocedure in de andere gerold (als werkgever wel te verstaan). Niet dat ik in mijn vorige job geen sollicitatiegesprekken afnam, maar vijf procedures in nog geen drie maanden (waarvan ik er eentje wijselijk gedelegeerd heb, mijn agenda zit al vol genoeg) is toch wel van het goede te veel.

En bij elk CV dat ik onder ogen krijg, stel ik me de vraag: “Waarom was mijn CV niet goed genoeg voor Zwitserland?” Ik zie het eerlijk gezegd echt niet.

Enfin, morgen op het programma: zeven sollicitatiegesprekken. Ik ben benieuwd naar de kandidaten, want ze solliciteren voor een high level functie met veel zichtbaarheid. En er zijn een aantal kandidaten serieus aan elkaar gewaagd.

Onbekend terrein

Dat mijn nieuwe job mij op interessante plekken brengt, is een understatement. Zo bezocht ik vorige donderdag voor de eerste keer in mijn leven de Uitleendienst Kampeermateriaal voor de Jeugd (ULDK) in Nossegem, waar jeugdverenigingen terecht kunnen voor de huur van tenten voor hun kampen.

Aangezien ik zelf nooit lid van een jeugdbeweging geweest ben, wist ik zelfs niet dat dit soort dienstverlening bestond. Maar kijk, een ijskoude wandeling van het station van Nossegem later, kreeg ik een persoonlijke rondleiding op de plek waar de tenten hersteld, bewaard en uitgeleend worden. Ik was behoorlijk onder de indruk van de goed georganiseerde netheid van de loods. En ik had zelfs de gelegenheid om een praatje te doen met de mannen die bezig waren met de controle en herstelling van de tenten.

Zeer bijzondere plek.

IMG_7245

IMG_7246

IMG_7247

IMG_7249

Openbaar vervoer versus auto

Toen een tijd geleden de ACOD haar stakingsaanzegging deed voor deze zevenentwintigste februari, had ik het voornemen om die dag gezellig thuis te werken. Een volledige dag in alle rust doorwerken zou eindelijk komaf maken met de chaos die na twee maanden bijna non-stop vergaderen over mijn mailbox is neder gedaald en mij de mogelijkheid geven mij eindelijk een beetje in te lezen in bepaalde dossiers. En dan kon ik ‘s avonds op mijn gemak naar de Ultimas gaan, die dit jaar in Antwerpen uitgereikt werden.

Helaas, ondanks mijn aandringen, bleef er één vergadering hardnekkig in mijn agenda staan. Onmogelijk om te verplaatsen. Al de deelnemers kregen het vriendelijke doch dringende verzoek om hun uiterste best te doen om toch in Brussel te geraken. Zuchtend legde ik me neer bij mijn lot. Al zag ik er bepaald niet naar uit om in de ijzige kou op het perron van Berchem te wachten tot er een trein kwam opdagen.

Onder het motto van gedeelde smart, sprak ik ‘s ochtends af met een collega. Tot ons beider verbazing kwam de trein die we wilde nemen stipt op tijd aangereden. Aangezien de staking talloze mensen had afgeschrikt om het openbaar vervoer te nemen, hadden we bovendien riant veel zitplaats. En: we werden zelfs gecontroleerd! Dat is me in het gewoel van de ochtendspits nog geen enkele keer overkomen sinds ik opnieuw aan het werk ben. En, en, en: onze trein kwam zelfs stipt op tijd aan in Brussel-centraal. De meest aangename en stipte pendeltocht sinds het begin van 2018!

Op het werk bleek dat de meeste collega’s die verwacht werden op de vergadering ook in Brussel geraakt waren. Om de goeie afloop te vieren dronken we dan ook een glaasje schuimwijn na afloop van de (veel te lange) vergadering.

Daarna ging het echter mis. Mijn collega en ik besloten met een derde collega mee naar Antwerpen te rijden voor de uitreiking van de Ultimas. We vertrokken rond 17.15u en kwamen na amper een paar meter in een monsterfile terecht. Alles in Brussel zat werkelijk potdicht. Zelfs Waze kon ons geen weg uit de chaos suggereren. Dikke, dikke ellende. En in plaats van rechtsomkeert te maken en de wagen terug in de garage achter te laten en het toch met de trein te proberen, hielden we koppig vol. Terwijl we langzaam kruipend probeerden uit Brussel te geraken, begonnen we in te zien dat we een foute keuze gemaakt hadden. We deden er ongeveer een uur over alleen al om te ontsnappen uit de Brusselse verkeershel.

In totaal duurde het twee uur om tot aan de Arenbergschouwburg te geraken. Alle plannen die ik had om nog snel een douche te nemen en mij in een iets feestelijker tenue te hijsen, vielen in het water. Mijn collega en ik slaagden er nog snel in een croque binnen te werken in Brasserie Den Antigoon om vervolgens nét op tijd in de Arenberg te zijn.

En na de voorstelling vond ik zelfs zonder problemen een tram die mij naar Borgerhout terug bracht. Nog nooit zoveel geluk gehad met het openbaar vervoer op één dag.

Openbaar vervoer versus auto: 2-0. Ik kan er niet bij dat er mensen zijn die er vrijwillig voor kiezen om elke dag in de file te gaan staan. Dan zit ik duizend keer liever in een trein met vertraging!

Werkverslaafd?

Met februari bijna in de achteruitkijkspiegel is dit het ideale moment om even terug te blikken op mijn eerste twee maanden in de nieuwe job.

Mijn eerste indruk geldt nog steeds. Het werktempo vertoont momenteel nog geen spoor van vertraging. Met een gemiddelde van vier vergaderingen per dag, begint mijn effectieve werkdag meestal pas rond 17u, na de laatste vergadering. Ik heb niemand waarvoor ik op tijd moet thuis zijn, dus ik blijf laat op het werk. Zodat ik ten minste de twee uurtjes die ik voor het slapen gaan doorbreng in mijn studio in Borgerhout, kan doen wat ik wil. Ik heb al meermaals in het weekend gewerkt of toch stiekem ‘s avonds, omdat ik per sé iets wou afwerken die dag.

En het is vreemd, maar het lijkt wel alsof ik overloop van de energie. Alsof ik nu meer gedaan krijg op een paar uur dan op al die ledige dagen in Genève samen. Al moet ik toegeven dat de lange werkdagen niet bevorderlijk zijn voor het uitoefenen van hobby’s. Maar om de één of andere reden vind ik het niet zo erg dat al mijn hobby’s momenteel op pauze staan, want ik heb met mezelf afgesproken dat ik minstens tot juni alles op alles ga zetten in mijn nieuwe job. Kwestie van me achteraf geen verwijten te moeten maken dat ik er niet voor de volle honderd procent voor gegaan ben.

Vanaf juli zou ik voldoende ingewerkt moeten zijn en mag mijn leven wel weer een beetje normaliseren. Misschien kan ik dan zelfs eens op vakantie gaan of zo. 😉