werk

In vriendschap uiteen gaan

Of toch iets in die aard. Het gesprek dat ik gisteren had met één van mijn medewerkers, was heel vriendelijk en beleefd, maar onderhuids bleven er veel zaken onuitgesproken. De boodschap die ik in mijn negatieve evaluatie had uitgedrukt, was duidelijk binnen gekomen bij de medewerker in kwestie.  De medewerker vroeg om haar te ontslaan (hopende op uitbetaling, uiteraard), maar ik zou liever een piste bewandelen die ons toelaat om in onderlinge overeenstemming uiteen te gaan.

Nu, op zich denk ik dat het stopzetten van de samenwerking voor iedereen uiteindelijk het beste is. De medewerker in kwestie was duidelijk niet de juiste persoon voor de functie en lange tijd een functie uitoefenen waarvoor je niet de juiste competenties hebt, dat vreet energie. Ik hoop dat de toekomst een nieuwe job brengt die beter aansluit bij het profiel van deze medewerker.

Of hoe scheiden niet altijd lijden hoeft te zijn.

Cocktails drinken met de collega’s

Na een dagje samen ontwikkelen, sloten mijn collega’s en ik vrijdag de werkweek af met een drankje op het terras van de Kosmopol. Alleen bleek al snel dat de temperatuur in de schaduw toch net niet terrasvriendelijk genoeg was en verkasten we noodgedwongen naar binnen. Ik moet zeggen dat ik van mijn kant wel een cocktail kon gebruiken na de voorbije tumultueuze weken van VTE’s tellen en crisismanagers rekruteren. Maar hey, ‘t is niet dat het gras groener is elders, want ik weet dat mijn collega’s ook met de nodige problemen te kampen hebben en ik ben al blij dat ik mijn team (voorlopig) ongeschonden door de besparingen heb kunnen loodsen.

Van Lugano naar Milano – 2 april 2019

Weet je wat niet leuk is? Eén dag na het ingaan van het zomeruur moeten opstaan om 3 uur om de shuttle bus van Lugano naar Milano Malpensa te halen. En ja, ik had een taxi kunnen nemen, maar de meerkost van 155 CHF voor anderhalf uur meer slaap vond ik niet te verantwoorden. Dus sleepte ik mij groggy van het hotel naar het treinstation van Lugano alwaar op het eerste gezicht nergens een bus te bespeuren viel. Gelukkig dwaalde er bij het station een vriendelijke nachtraaf rond die mij de juiste weg wees. Blijkbaar stopte de shuttle aan de achterkant van het station en ik stond aan de voorkant. Dankuwel onbekende weldoener om mij in het Duits uit te leggen waar ik de shuttle kon vinden!

Op de bus ontspon zich nog een ganse discussie met de chauffeur of ik al dan niet een ticket moest kopen. Ik had in het hotel geregeld dat de prijs voor het ticket bij het uitchecken betaald zou worden, maar had daar helemaal geen bewijs van. De dame aan de receptie had gezegd dat ik gewoon moest zeggen dat via Hotel Federale een ticket voor mij gereserveerd was. Dus dat legde ik uit in mijn beste Italiaans (waar, daar moet ik eerlijk in zijn, best wel wat haar op staat). Ik had ook helemaal geen Zwitsers geld op zak, dus ik kon zo’n ticket niet betalen als de chauffeur geen credit cards aanvaardde. Uiteindelijk denk ik de chauffeur het van pure miserie heeft opgegeven en mij gewoon gratis liet meerijden.

Tijdens de busrit probeerde ik wat te slapen, maar verder dan doezelen geraakte ik niet. Om 4.50u kwamen we aan bij de luchthaven. Drie uur en veertig minuten voordat mijn vlucht zou vertrekken. De check-in was zelfs nog niet open. Dus restte er mij geen andere optie dan een stoeltje op te zoeken en te wachten. Om 6.20u kon ik dan eindelijk mijn valies inchecken en mij naar de security begeven. Alwaar ik uiteraard eruit gepikt werd voor een springstoffencontrole. Welja. Waarom niet?

Ik kocht me een verse fruitsla als ontbijt en wachtte geduldig op mijn vliegtuig, dat (mirakel) ongeveer op tijd vertrok. Een uur en een kwartier later stond ik terug op Belgische bodem en spoedde ik mij NMBS-gewijs richting Brussel om een twintigtal minuten (11.20u) te laat aan te komen voor mijn eerste vergadering van de dag. Al een geluk dat er die dag nog maar één andere vergadering gepland stond om 16.30u, want ik weet niet of ik anders het einde van de dag gehaald zou hebben…

PS: De chocolaatjes en amaretti vielen dik in de smaak bij mijn collega’s.

Avonturen met Brussels Airlines

Vandaag vlieg ik van Zaventem naar Milaan voor een lang culinair weekend in Piemonte. Iets waar ik al een hele tijd naar aan het uitkijken was. Gisterennamiddag kregen ik en mijn medereizigers echter opeens het bericht dat onze vlucht verplaatst was. In eerste instantie dacht ik dat de vlucht verplaatst was van zondagavond naar maandagochtend, maar bij nader inzien, bleek de vlucht wegens ‘operationele redenen’ van zondagavond naar dinsdagochtend (!) verplaatst te zijn. Vervelend.

Dadelijk mijn medereizigers gecontacteerd. Bleek dat we verspreid tickets toegewezen gekregen hadden voor maandagavond en dinsdagochtend. En zo zag ik geheel onverwacht mijn zorgvuldig geplande werkmaandag in duigen vallen, samen met het geplande teametentje diezelfde dag. Ik deed meteen het nodige om mijn afspraken te verzetten en dan moest ik de knoop doorhakken: mijn vlucht verplaatsen naar maandagavond, net zoals de meeste van mijn medereizigers ondertussen aan het doen waren ofwel meereizen met mijn vriend die zondagavond naar Milaan zou reizen om van daaruit maandag verder te reizen naar Lugano.

En jawel, ik hakte de knoop door: en zo staat er onverwacht nog een dagje Lugano op het programma van dit iets langer dan oorspronkelijk geplande weekend!

Mission accomplished!

Vandaag mijn allerlaatste evaluatie van een medewerker afgerond. Mooi binnen de deadline van 31 maart. Dat brengt het eindtotaal op een stuk of 25, waarvan jammer genoeg 2 negatieve. Ik twijfel er niet aan dat daar nog een bijzonder onaangenaam staartje aan zal komen, maar ik ga mij er even niets van aantrekken en het komende lange weekend volop genieten van zon, wijn en lekker eten in Piemonte!

Op bezoek bij Cultuurloket

Of beter gezegd: bij de buren van Cultuurloket, Kanal, want ik was te laat om nog een bezoekje aan de splinternieuwe kantoren van Cultuurloket te brengen. Ik had me zelfs zo moeten haasten om op tijd te zijn voor de aanvang van het avondprogramma, dat ik noodgedwongen een wrap kocht bij de Delhaize om deze al wandelend naar het Kaaitheater te verorberen. Het loonde: ik was er iets voor 19u!

Het glaasje wijn bij aankomst werd alvast geapprecieerd en die paar wasabinootjes die ik nog snel kon binnen steken ook. Een paar minuten later werden we gevraagd plaats te nemen op de stoelen die opgesteld stonden voor het podium. Het was beslist fris in de grote industriële hal van Kanal. Ik was blij dat ik mijn winterjas rond mij kon slaan om mijn lichaamstemperatuur op peil te houden. Het programma zelf zat goed in mekaar: korte speeches gevolgd door de voorstelling van een onderzoek over ondernemerschap in de culturele sector aan de hand van korte reflectiemomenten met steeds andere deelnemers. Dynamisch!

IMG_2238

Na anderhalf uur bibberen op een klapstoeltje bood Cultuurloket ons een afsluitende receptie aan. Fijn dat op de plek van de receptie warmtestralers voorzien waren! En heel tof om nog eens te kunnen bijpraten met de collega’s waarmee ik vroeger zo nauw samenwerkte. De receptie was trouwens uitstekend: carpaccio met truffelmayonaise, heerlijke gemarineerde zalm, spiesjes met mals varkensvlees en tempura van scampi. Een mooie doorsnede van mijn favoriete gerechten. Wel jammer: de vegetariërs bleven op hun honger zitten. Die moesten het letterlijk doen met een schotel koude groentjes. Dat kan toch niet meer, in deze tijd? De laatste recepties die ik bijwoonde waren zelfs volledig veganistisch.

Na de receptie wandelden we met een vrolijk gezelschap naar Brussel-Noord alwaar ik op de eerste de beste trein naar Leuven sprong. Het deed deugd om mijn geest nog eens te kunnen verruimen met andere materie!

Feestelijk dineren bij Dumon

De werkweek goed begonnen met een naar aloude gewoonte uitstekend diner bij Dumon met ons clubje Leuvense dames. Een heel bijzondere gelegenheid, deze keer, want we vierden de nieuwe job van onze lieve ex-collega. Logistiek was het een heel geregel, maar naar goede gewoonte kwam alles goed. We spoorden met vier dames van Brussel naar Leuven en troffen op dezelfde trein richting Leuven onze ex-collega die al eerder in Gent opgestapt was. We zagen haar al zitten toen de trein Brussel-Centraal binnen reed.

Met z’n vijven kwamen we aan in Leuven, alwaar een andere collega (die momenteel in zwangerschapsverlof is) ons met de wagen stond op te wachten. Aangezien deze collega maar drie plaatsen in haar wagen had, nam ik samen met onze ex-collega een taxi vanaf het station van Leuven naar Wakkerzeel. Ondertussen had ik aan één van de andere collega’s mijn ticketje voor de locker meegegeven, alwaar ik ‘s ochtends vroeg het cadeau voor onze vriendin had achter gelaten.

Mijn ex-collega en ikzelf arriveerden het eerst in restaurant Dumon, gevolgd door een collega die met de fiets uit Wijgmaal kwam en als laatsten stapten de vier collega’s die met de wagen gekomen waren binnen. Normaal bestaat ons groepje uit acht dames, maar als jullie goed geteld hebben, hebben jullie ongetwijfeld gemerkt dat we maar met zeven waren. Dat kwam omdat één van onze collega’s een paar dagen voordien bevallen was. Een goed excuus om afwezig te zijn, uiteraard! En dus alweer een babybezoek in het vooruitzicht.

Met ons groepje van zeven brachten we een super gezellige avond door bij Dumon. Het eten was heerlijk, de wijn vloeide rijkelijk en het gezelschap excelleerde in wellevendheid. Grappig detail: onze ex-collega had niet eens gemerkt dat de andere collega’s met die gigantische plantenmand waren binnen gekomen. De overhandiging was dus een echte verrassing.

IMG_2212

IMG_2217

IMG_2219

IMG_2221

We keerden terug , zoals we gekomen waren, in gespreide slagorde met fiets, auto en taxi. Hopelijk kunnen we deze fijne traditie in ere houden nu onze ex-collega een nieuwe job heeft.

Dubbele afscheidsdrink

Na mijn bezoek aan Z33 spoorden mijn collega’s en ik terug naar Brussel. We namen immers diezelfde dag afscheid van maar liefst twee collega’s. De ene collega gaat rentenieren in Spanje en de andere collega vertrekt om een meubelwinkel te openen in Parijs. Vooral dat laatste vind ik een bijzonder knappe prestatie, wetende dat de collega in kwestie als tiener samen met haar familie vanuit Albanië naar België vluchtte. Stel je voor: hals over kop uit je land moeten vertrekken omdat het leven van je ouders in gevaar is en vervolgens op een plek terecht komen waar je de taal niet beheerst en je helemaal vanaf nul moet herbeginnen. Mij lukte dat zelfs niet met twee universitaire diploma’s én een hoop talenkennis. En nu verhuist mijn collega dus naar Parijs, zonder zelfs maar haar middelbare schooldiploma gehaald te hebben. Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de onbevreesdheid waarmee ze deze uitdaging tegemoet gaat.

Natuurlijk werd er geklonken op beide dames en wensten we hen veel geluk met hun nieuwe leven, maar tegelijkertijd hing er een rare sfeer tijdens het afscheid. Net die dag was immers bekend gemaakt dat de contracten van bepaalde duur van een aantal collega’s niet verlengd zouden worden en dat er in het team van beide dames grondige wijzigingen zouden plaatsvinden. Er moest dus vooral veel geventileerd worden. Ik schrok ervan hoe verslagen één van mijn collega’s, met wie ik jaren nauw samen gewerkt hebt, eruit zag. Ik ken hem nochtans als iemand die nooit opgeeft en altijd vol vuur voor zijn thema blijft strijden. Het leek wel alsof hij gekrompen was, zo hard hingen zijn schouders af. Ik had er echt mee te doen.

Na de drink verstuurde ik nog één dringende mail en daarna trakteerde ik mezelf op ramen bij de Samourai. Als er één zekerheid in het leven is, dan is het wel dat ramen altijd troost biedt.