Op babybezoek in Kessel-Lo

Gisteren was ik nog eens op stap met de Leuvense dames van mijn werk. Allez, een lichtelijk afgeslankte versie van ons normale groepje. Eén dame moest studeren, een andere had de bof (niet ideaal om op babybezoek te gaan) en een derde moest werken. Ik vrees dat ons eens zo toffe groepje langzaam aan het uiteen vallen is. Het valt op dat, nu steeds meer leden van ons groepje mama zijn geworden, de prioriteiten veranderd zijn. Begrijpelijk dat op stap gaan met de vriendinnen niet meer top of mind is als je thuis een gezin hebt om voor te zorgen. Het gevolg is dat als ik niet het initiatief neem om de bende bijeen te krijgen, er helemaal niets gebeurt.

Maar goed, passons. We gingen dus met z’n vieren op babybezoek in Kessel-Lo. Onze in maart bevallen vriendin zag er stralend uit, ondanks de moeilijke eerste periode. Haar knappe zoon had namelijk last van reflux, waardoor hij de eerste weken heel veel huilde. Ocharme het manneke. Gelukkig schreef de dokter medicatie voor die hem transformeerde in een modelbaby. De twee jaar oude grote zus was duidelijk trots op haar kleine broertje. Geen spatje jaloezie te bekennen. In het begin was de grote zus wat schuchter, maar al snel slaagden we erin het ijs het breken door haar om te kopen met een aantal cadeautjes. 😉 Al een echte dame trouwens, die grote zus, want ze heeft de ganse avond rondgelopen op de hakken van haar mama (horendol werd ik van het geluid dat die hakken maakten op laminaat, bij mij zou het geen waar zijn –> hypothetische uitspraak waarvoor mama’s aller landen mij wellicht zullen afstraffen).

We werden volgestopt met hapjes en cava en trokken, na de baby, de grote zus en de ouders uitgebreid gecomplimenteerd te hebben, met de drie overblijvende dames richting stad voor een snelle hap. Onze eerste poging (een pizzazaak in Kessel-Lo) bleek dicht te zijn en ook mijn vaste fallback optie, L’Etoile d’Or, was al dicht. En dat op een woensdagavond! Uiteindelijk vonden we een tafel bij Van de Weyer, een simpele brasserie op het Martelarenplein. Helaas, de asperges die ik wilde bestellen waren niet voorradig, dus koos ik noodgedwongen voor mijn favoriete Belgische klassieker: tomaat garnaal. Een voltreffer, want de berg garnalen op mijn bord was behoorlijk indrukwekkend.

We kletsten met z’n drieën over werk en leven tot mijn vriend ons op het einde van de avond vervoegde. Recht van het vliegtuig uit Frankfurt, waar hij een conferentie had bijgewoond. Mijn vriend bestelde een Belgisch bier om te vieren dat hij, ondanks de onweersbuien boven België, zonder problemen geland was. Dus kon ik kon ik niet onderdoen en bestelde ik nog een glaasje cava. 😉

Een fijn einde van een goed gevulde avond.

Teametentje bij Fanny Thai

Deze maandagmiddag had ik een teametentje ingepland. Een laatste gelegenheid om nog eens samen te eten vóór de zomervakantie begint. Helaas is het tegenwoordig een bijna onmogelijke opgave om het ganse team bijeen te krijgen. Twintig personen is gewoon een té grote groep. Er is altijd wel iemand met vakantie, naar een opleiding, ziek of op werkbezoek. Ook ditmaal waren we maar met vijftien, maar dat mocht de pret niet drukken. In tegenstelling tot vorige ervaring verliep het etentje ditmaal vlekkeloos. Geen vergissingen, geen aangebrand eten, vlotte bediening. Geen idee hoe die Thai dat klaarspeelden, want we moesten zelfs niet uit een beperkt aantal gerechten kiezen. Miracles do happy!

En ja, mijn dim sum en eend in rode curry hebben gesmaakt!

De Samouraï is verhuisd

Leve de Samouraï!

Mijn favoriet bentobox–restaurant in Brussel is verhuisd naar een nieuwe locatie, vlak tegenover de oude en kreeg voor deze gelegenheid een total make-over. Hoewel ik altijd een boon heb gehad voor de bentobox-lunch, moet ik toegeven dat het restaurant een iet of wat afgeleefde indruk gaf. De indeling was daarenboven onlogisch met veel trapjes en trappen waarbij je moest opletten je hoofd niet te stoten. Duidelijk voor verbetering vatbaar. En deze verbetering is er nu gekomen met een prachtig en stijlvol ingericht nieuw pand. Wat een verademing ten opzichte van de vorige locatie.

En ja, het eten is nog altijd even lekker! Met dank aan mijn collega-teamverantwoordelijke om mij te voorzien van uitstekend lunchgezelschap.

Rendez-vous avec un Parisien

Een paar maanden geleden nam ik afscheid van één van mijn favoriete collega’s, een allround gentleman met een zachtaardige inborst, groot rechtvaardigheidsgevoel en hoge intelligentie. Een crème van een vent, zoals ze dat zeggen. Hij verkaste naar Parijs voor een topjob die helemaal zijn ding was.

Deze week waren hij en zijn vriend echter terug in het land. Veel tijd had hij niet in zijn drukke agenda, maar gelukkig wist hij zich toch één avond vrij te maken om af te spreken met mij en nog een paar andere collega’s. We begonnen de avond rustig met een drankje in het Muntpunt Grand Café, goed op weg om ons nieuwe stamcafé te worden, al kan de bediening nog wat beter. Vervolgens zakten we met z’n vijven (de zesde persoon moest afhaken wegens borstvoedingsverplichtingen) af naar restaurant Horia, heel toevallig de keuze die de voorkeur wegdroeg van onze oud-collega. Aangezien ik nog geen week geleden kennis had gemaakt met dit Brusselse établissement, vond ik het niet zo erg dat restaurant Horia helemaal vol zat. Hierdoor kwamen we terecht bij Italiaans restaurant Mirante, eveneens een oude bekende.

De pasta met asperges en Sint-Jacobsvruchten was heerlijk, maar wat mij het meest zal bijblijven van deze avond was het enthousiasme waarmee mijn oud-collega over zijn nieuwe job praatte. Ik voelde dat hij helemaal zijn draai had gevonden. Ik was ook erg benieuwd naar zijn verhalen over Parijs. Het verhaal dat er voor mij het meest uitsprong was de reactie van de Parijzenaars op de brand van de Notre Dame, volgens hen de grootste ramp in de geschiedenis van Frankrijk. Alhoewel ik moet toegeven zelf ook aangedaan geweest te zijn door de verwoesting van dit schitterende monument, lijkt mij dit toch een ietwat overdreven reactie. Die Notre Dame zal ongetwijfeld uit haar as herrijzen. Geen Frans bedrijf dat daar niet zijn steentje aan wil bijdragen.

Twee agenda’s

Sinds de mailmigratie op ons werk, is de prachtige naadloze integratie van mijn Outlook-agenda (enkel gebruikt voor werkafspraken) en mijn iPhone-agenda (enkel gebruikt voor privé-afspraken) om zeep. Vroeger werden beide agenda’s zonder problemen in de native iphone calendar app getoond. Helaas, de vooruitgang is niet te stoppen en de informatieveiligheid primeert, met als gevolg dat ik nu twee aparte agenda-apps moet gebruiken op mijn iPhone. En gevloekt dat ik al heb. Het is bijzonder tijdrovend en totaal niet overzichtelijk om in twee agenda’s op te zoeken of ik al dan niet een afspraak heb op een bepaald moment. Zo merkte ik gelukkig nog net op tijd dat een werkafspraak overlapte met mijn tandartsafspraak en kon ik de tandarts nog verzetten. Iets wat mij vroeger nooit zou overkomen met mijn geweldig geïntegreerde alles-in-één-agenda.

Dat er nog niet meer ongelukken gebeurt zijn, het mag een wonder heten. Maar vanavond was het dus prijs. Ik zat om 18.20u nog op het werk toen me te binnen schoot dat ik mijn vrijdaglessen bachata en rueda de casino had verplaatst naar deze maandag 19u. In zeven haasten vertrokken (al een geluk dat de treinen opnieuw van de noord-zuid verbinding gebruik mochten maken), snel een bluebike genomen aan het station en met laptoprugzak en al naar de Waaiberg gefietst. Al een geluk dat ik in het station nog snel iets kon kopen om op de trein te eten, ik weet niet of ik anders twee uur dansen had overleefd.

Enfin ja, ik was dus een kwartier te laat. Ik zal onze IT-medewerkers nog eens achter zijn veren moeten zitten om mijn probleem op te lossen.

Lunchen bij Horia

Vrijdagmiddag had ik afgesproken met een ex-collega om samen te lunchen. De ex-collega in kwestie is een Brusselaar, dus goed op de hoogte van de culinair interessante plekjes in Brussel. En zo ontdekte ik de heerlijke mezze van Horia, op een kleine tien minuten wandelen van mijn werk, dan nog wel. Mijn collega was er iets eerder dan ik en had meteen een tafeltje op het zonnige terras in de autovrije straat ingenomen. Ik moet zeggen dat ik zeer te spreken ben van de metamorphose die Brussel momenteel ondergaat. Het gaat ongetwijfeld prachtig zijn, eens de nu autovrije Anspachlaan helemaal klaar is en vol met gezellige terrassen zal staan. Je voelt de buurt nu al herleven. De auto kan wat mij betreft niet snel genoeg uit het stadscentrum gebannen worden.

De mezze (biologisch én lokaal, wat wil een mens nog meer?) waren trouwens heerlijk. En het deed me deugd om te horen dat mijn collega zo’n toffe nieuwe job heeft gevonden. Ik weet dat de laatste maanden bij ons op het werk voor hem heel moeilijk waren en ik zie duidelijk dat hij helemaal herleeft nu hij zich wel gewaardeerd voelt voor het werk dat hij doet.

After work met cava en risotto!

Eindelijk een betere locatie gevonden voor onze traditionele after work: het terras van het Muntpunt Grand Café. Echt blij om à la Mort Subite en de Scott’s Bar definitief achter ons te kunnen laten. Bye, bye, slechte en onverschillige bediening en slecht afgewassen glazen! We profiteerden van de laatste zonnestralen op donderdag om gezellig met zijn allen te drinken op de voorlaatste dag van de werkweek. Ook fijn: er zaten eens wat nieuwe gezichten bij de afterworkers. Altijd leuk om wat nieuwe collega’s te leren kennen. Met de reorganisatie zijn er massaal veel nieuwe mensen aangenomen, waarvan ik tot mijn scha en schande nog niet eens één derde ken, laat staan dat ik weet waarmee ze hun dagen vullen. Ideaal om mijn netwerk dus wat uit te breiden, zo’n after work. 😉 Zelfs de grote baas kwam even langs om op een flesje cava te trakteren. (Wellicht geïnspireerd door het feit dat hij mij met een ijsemmer met daarin een fles cava zag komen aandragen. Ik geloof in leading by example. ;-))

Toen de laatste zonnestraal achter de Brusselse gebouwen verdwenen was, werd het echt te koud om nog buiten te zitten en verkasten we naar binnen, om uiteindelijk met een groepje van acht die hards de straat over staken om te eindigen in de Ricotta & Parmesan, alwaar ik genoot van een heerlijke risotto aux cèpes et jus de veau.

En als kers op de taart pikten mijn collega en ik op de terugweg naar Leuven mijn vriend met de trein op aan de luchthaven van Zaventem. Soms zit alles mee!

De Voortuit vernieuwd!

Woensdag had ik de eer en het genoegen aanwezig te zijn bij de officiële opening van de nieuwe inkombalie van kunstencentrum Vooruit en het gloednieuwe open atelier gelegen in de voormalige snoepwinkel Temmerman. De Vooruit was de laatste jaren voortdurend in verbouwingsmodus en alhoewel deze dubbele opening niet het einde betekent van de renovaties en uitbreidingen, vormt deze wel het voorlopige sluitstuk van het masterplan voor de Vooruit.

De nieuwe inkombalie zorgt voor een veel duidelijker onthaal en door de balie van plaats te veranderen, ontstaat er een plein dat aansluit bij de straat. Grote fan ook van het kunstwerk van Christoph Hefti: een omgekeerde rode loper die uit maar liefst 35.000 tegeltjes in 11 kleuren bestaat. Je kan er gewoon naar blijven kijken. En dan moet ik ook een dikke pluim geven voor het werk van DIAL Architects, die functionaliteit met ecologisch bewustzijn wisten te combineren. Prachtig om te zien hoe de details van de oude Vooruit terug komen in de nieuwe. Zeer kwaliteitsvolle architectuur.

Na het officiële gedeelte met speeches van minister Gatz en ongeveer elke Gentse politicus in het schepencollega, werden we getrakteerd op een glaasje en mochten we de getransformeerde snoepwinkel gaan bewonderen. Zeer mooi, al dat hout.

Als kroon op deze zeer boeiende namiddag, waren mijn collega’s en ikzelf uitgenodigd voor een lunch. Vanaf het balkon genoten we van het zonnetje en het uitzicht op de Gentse waters. Tof concept trouwens, zo’n buffet. Voor elk wat wils! Natuurlijk volgden er tijdens de lunch nog wat speeches. De dankwoorden vlogen over en weer en het ontroerde me oprecht om te zien hoe trots de architect op zijn werk was. Niet elk bouwproject hoeft in ruzie en vertraging te eindigen!

Bonsoir Clara

Gisterenavond had ik een dinner date met een collega. Sinds we niet meer in hetzelfde team zitten, zien we elkaar niet meer zo vaak, dus proberen we regelmatig af te spreken om bij te praten. Helaas was het al van vorig jaar geleden dat het gelukt was tijd vrij te maken voor een afspraak. Mijn vriendin werkt halftijds en reist veel, waardoor het niet zo makkelijk is een datum te prikken. Komt daar nog eens bij dat onze oorspronkelijke afspraak op 2 april in het water viel door de sociale acties bij Skeyes (seriously, why can’t you guys work things out?).

Maar… Uitstel was in dit geval zeker geen afstel. We genoten van het heerlijke eten bij Bonsoir Clara, deelden onze wederzijdse reiservaringen van de voorbije maanden en wisselden reistips uit voor de toekomst. Superavond in goed gezelschap. Daar teken ik voor!

Pavé de cabillaud rôti, potée de choukal à la patate douce et bouillon de crevettes grise:

Crème Brûlée

14.088 stappen

En dat op een doordeweekse werkdag, waarop ik gemiddeld zo’n 7000 stappen haal. Met dank aan de onverlaat die het nodig vond een vuurtje te stoken vlakbij een seinkast van de NMBS in Brussel Noord. Niet dat ik een grote fan ben van die stappentellers en het getal van 10.000 heb ik altijd redelijk arbitair gevonden, maar hey, op het werk is er een actie om gezamenlijk virtueel tot in Azerbeidzjan te stappen en ik heb me door louter peer pressure laten overhalen om die stappentellerapp in kwestie te installeren, zodat ook mijn stappen meetellen. Deze dinsdag was alvast een topdag voor de stappentellers onder ons. Azerbeidzjan, here we come!

‘s Ochtend had ik bij het afzetten van de flight modus van mijn iphone al meteen in de mot dat er stront aan de knikker was: 50 ongelezen whatsapp berichten, dat kan maar één ding betekenen: treinproblemen. Waar ik echter niet op had gerekend, was dat in volle ochtendspits het treinverkeer op de Noord-Zuidverbinding helemaal zou plat liggen. Nu, ik had mijn laptop van het werk bij, dus in principe kon ik thuis werken, maar ik had een vrij belangrijke vergadering om 9.30u en een vergadering die ik echt niet kon missen om 12u. Dus besloot ik het erop te wagen en mij naar het station van Leuven te begeven.

In het station zelf had ik vrij snel een trein: die van 8.35u met nog niet eens zo veel vertraging. Ik had zelfs zitplaats op de trein, dus op dat vlak zat het mij al mee. Van andere collega’s kreeg ik berichten dat ze tevergeefs op een trein hadden gewacht en dan maar onverrichter zaken naar huis waren gekeerd. Mijn trein reed aan een slakkengangetje, maar gelukkig kreeg ik een mailtje dat de vergadering van 9.30u uitgesteld was naar 10.30u. Dat leek me ruimschoots haalbaar. En zelfs toen de trein verdacht lang bleef stilstaan vlak voor Schaarbeek zag ik het nog helemaal zitten. Ik kreeg immers van collega’s uit Leuven die een vroegere trein genomen hadden, bericht dat ze, met serieuze vertraging, in Brussel-Centraal waren aangekomen.

We sukkelden langzaam verder tot in het station van Schaarbeek, waarop de conducteur omriep dat Schaarbeek geen halte was en dat er zeker niemand mocht afstappen. Ik was ondertussen aan het werken op mijn laptop via mijn mobiele hotspot, dus het kon me allemaal niet zo heel veel deren. Ik was nog steeds ruimschoots op tijd voor de naar 10.30u uitgestelde vergadering. Tot de melding kwam dat onze trein zou omgeleid worden en niet zou stoppen in Noord en Centraal. Dus reizigers voor die bestemmingen: gelieve allemaal af te stappen in Schaarbeek. En verder veel succes ermee. Of zoiets.

Enfin ja, niets aan te doen, uiteraard. Dus ik stap af, samen met massaal veel andere mensen. Het was duidelijk dat er nog een paar andere treinen hun reizigers in Schaarbeek gelost hadden, want nog nooit zoveel volk in het station van Schaarbeek gezien. Ik zocht meteen op welke tram ik naar Brussel-Centraal kon nemen en kijk, een meevaller, tram 92 stond al te wachten vóór het station van Schaarbeek. Helaas was ik duidelijk niet de enige gestrande reiziger die via Google maps had opgezocht welke tram te nemen, want die tram was voller dan vol. Ik zag het echt niet zitten om daar nog bij te wringen en voegde me dan maar bij de colonne wandelende reizigers die richting Noord liepen. De zon scheen en het was niet te warm. Ideaal voor een stevige wandeling.

Van Schaarbeek naar Brussel-Centraal is het zo’n vijftig minuten stappen, dus die vergadering om 10.30u zou ik niet meer tijdig kunnen halen, maar misschien kon ik onderweg nog wel ergens een bus of tram nemen. Ik had natuurlijk ook kunnen uitvissen hoe ik één van die massaal in het Brusselse straatbeeld aanwezige steps aan de praat zou kunnen krijgen. Maar de dag voordien was er iemand verongelukt met zo’n ding en eerlijk, als ik zie hoe die steps door de Brusselse straten scheuren, snap ik best dat daar ongelukken van komen. Ik besloot voor de gezondste en veiligste optie te kiezen: te voet!

Onderweg kwam ik een vriendelijke dame tegen die in hetzelfde gebouw als ikzelf werkte en zo werd het een fijne wandeling met twee. Ik was zelfs maar tien minuten te laat op mijn vergadering!

Yet Another Blog

Life on my side

werk