171

Dat is het aantal mails dat ik verzameld heb in het mapje ‘corona’ van mijn outlook mailbox sinds de start van de crisis. Ik heb het gevoel dat ik al dagen non-stop bezig ben met alleen maar het implementeren van maatregelen tegen corona en dat terwijl er nog genoeg andere dringende dossiers op mijn bord liggen. Alhoewel dringend, alles is natuurlijk relatief in deze tijden. Het is gewoon doodjammer dat mijn collega’s, die zo hard gewerkt hebben, al hun inspanningen nu verloren zien gaan. En ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat de huidige gederfde inkomsten nooit meer goedgemaakt kunnen worden de rest van het jaar. En wie weet hoe lang blijft deze situatie nog duren?

Maar hey, flatten the curve, baby!

En daarmee trok ik de deur achter mij dicht

Deze ochtend nog naar mijn werk gespoord voor de zoveelste corona-crisisvergadering. Bijzonder rustige treinrit, moet ik zeggen. Het is dan toch waar wat de NMBS altijd zegt: het zijn de passagiers die voor de vertragingen zorgen. 😉 De crisisvergadering zelf vond ik eerlijk gezegd een een maat voor niks. Een beetje meer doortastendheid in deze tijden is toch wel aangewezen, vind ik.

Na een ganse voormiddag fysiek vergaderd te hebben, op respectabele afstand van mekaar, uiteraard, ondersteunde ik de arme mensen van de catering in ons bedrijf door een broodje en een kommetje soep te kopen. De catering zit immers met gigantische overschotten, omdat hun bestellingen al geplaatst waren voordat quasi iedereen bij ons is beginnen telewerken. De self service in onze cafetaria was volledig afgeschaft en ook de aanraakschermen om af te rekenen, mochten we niet aanraken. Die werden door één van de collega’s van de catering bediend. Speciaal, moet ik toch wel zeggen.

In de namiddag had ik nog twee teleconferenties en toen hield ik het zelf ook voor bekeken. Op dat moment was ik nog de enige persoon op onze verdieping, dus deed ik het licht uit en trok de deur achter mij dicht. Niet wetende wanneer ik weer terug op post zou zijn. Vanaf morgen doe ook ik aan telewerken.

Laatste Brusselse Lunch…

Het was akelig leeg op de werkvloer deze vrijdag, nog leger dan gewoonlijk, want vrijdag is traditioneel een telewerkdag voor veel collega’s. Na de maatregelen opgelegd door de Nationale Veiligheidsraad donderdagavond koos het merendeel begrijpelijk voor thuiswerk. Je kon het aantal aanwezigen letterlijk op één hand tellen. Aangezien de Nationale Veiligheidsraad de sluiting van cafés en restaurants vanaf middernacht oplegde, besloten mijn baas, mijn collega en ik de Brussels horeca nog een laatste keer een hart onder de riem te steken. Het zal de komende weken heel lastig worden voor de horeca, dat beseffen we maar al te goed en het is niet zeker dat elke zaak deze gedwongen sluiting zal overleven.

We kozen voor Le Comptoir des Galeries, omdat het daar altijd lekker is en er genoeg plaats is om op een respectabele afstand van de andere klanten te zitten. Bij het binnen komen, bleek dat we ons geen zorgen moesten maken over de afstand ten opzichte van andere klanten. Buiten ons tafeltje waren er slechts twee andere tafeltjes in gebruik.

Dit aten we als Laatste Brusselse Lunch:

Fris slaatje met zalm:

Skrei met groentjes:

Zoetigheden voro bij de koffie:

Oh boy, ik kijk echt niet uit naar de komende weken…

Mijn eerste coronacrisisvergadering

Ik moet eerlijk toegeven dat ik in het begin van deze week niet verwacht had dat de situatie zo snel zou escaleren. Maar hey, daar zat ik dan deze namiddag, in onze grootste vergaderzaal, afspraken te maken over de te nemen maatregelen. Je voelde de onzekerheid rond de tafel, wetende dat er wellicht nog strengere maatregelen zullen volgen, met de bijhorende economische consequenties. En het is onmogelijk te voorspellen wanneer deze situatie zal eindigen. Bangelijk.

Serieus?

Welke weldenkende mens organiseert een vergadering om 8 uur ‘s ochtends? Neen serieus: waarom??? Op dat tijdstip open ik normaal gezien pas mijn ogen. Gelukkig waren er koffiekoeken, want ik weet niet of ik het anders overleefd zou hebben. Maar goed, ik heb me erdoor geslagen en mijn gedeelte van de presentatie is vlot verlopen. Zelfs mét gigantisch veel slaaptekort.

Lunch bij Wolf!

Vrijdagmiddag had ik een lunchafspraak met mijn favoriete jurist, bij wie je letterlijk dag en nacht terecht kan met juridische vragen of problemen. Echt waar, de mens verdient een medaille voor moed en zelfopoffering. Vandaar dat ik het zo erg vind dat zijn harde werk en inspanningen door het management niet altijd naar waarde geschat worden.

Enfin ja, omdat mijn favoriete jurist en ik allebei houden van lekker eten trokken we richting Wolf. Ik ben nu eenmaal een grote fan van food courts en eigenlijk (shame on me) had ik alleen nog maar het standje van Knees to Chin geprobeerd (die lenterolletjes zijn nu eenmaal zooooo lekker). Omdat een noedelsoepje ook niet te versmaden valt, probeerde ik ditmaal de phở van Hanoi station. Zeer lekker gegeten voor echt geen geld.

Gelukkig hadden we allebei nog plaats voor een dessertje. Die heerlijke chocomousse van de dessertbar van Vincent Denis was de perfecte zoete zonde om deze fijne lunch in stijl af te sluiten.

Een drukke werkdag

Gisteren een drukke, maar boeiende werkdag gehad. ‘s Ochtends vond ons afdelingsmoment plaats, waar ik de honneurs mocht waarnemen in plaats van ons gewonde afdelingshoofd. We kregen zes zeer boeiende presentaties te zien die de grote diversiteit binnen onze afdeling onderstreepte. Dat we voor deze fijne voormiddag te gast waren in het prachtige pand van het VAF was de kers op de taart. De lekkere broodjes ‘s middags waren uiteraard ook mooi meegenomen. 😉

In de namiddag mocht ik opnieuw inspringen voor ons afdelingshoofd. We hadden namelijk een minister over de vloer! En die mens moest uiteraard onthaald worden op een heldere presentatie van onze werking. Ik was minder tevreden over mijn optreden dan ‘s ochtends. Ik steek het op de vermoeidheid, want maar liefst een uur vroeger opgestaan dan normaal om ‘s ochtends te dubbel checken of alles wel in orde was. Enfin, de minister zelf leek tevreden te zijn en dat is het belangrijkste, zeker?

Ramen = comfortfood

Het was een beetje een bizarre dag op het werk met tegenstrijdige berichten van het hoger management en stiekeme strijdvaardigheid van het middle management. Daar bovenop kwam dan nog eens het bericht dat mijn directe baas tijdens het skiën door haar knie gegaan was (gevolg: gescheurde meniscus, gescheurde kruisband en gescheurde binnenband) en de komende week noodgedwongen thuis moet blijven . Net op een moment dat we haar doortastendheid zeer hard kunnen gebruiken.

Maar één ding is zeker: ramen helpt altijd!

Afterwork en risotto

Twee dagen na mekaar op stap met de collega’s, is dat decadent of gewoon goeie teambuilding? Qua deelnemers zat er trouwens weinig overlap tussen beide afterwors, wat maakte dat de gesprekken over totaal andere onderwerpen gingen. Mijn collega’s en ik maakten het onszelf trouwens gemakkelijk: eerst wat flesjes cava met hapjes in het Muntpunt Grand Café en vervolgens heerlijk risotto bij Ricotta & Parmesan. En ja, beide etablissementen passeerden al wel vaker op deze blog, maar originaliteit is soms overroepen. Niets mis met tradities in ere houden!

De risotto met truffel en prosciutto die mij ontzettend goed gesmaakt heeft:

Uitwuifdrink

Dinsdagnamiddag stopten mijn medewerkers en ik allemaal stip om 16u met werken. We hadden immers belangrijkere dingen te doen: afscheid nemen van onze lieve collega die een jaar onbetaald verlof neemt om de wereld rond te reizen. Zo jaloers, zij doet waar ik alleen maar van kan dromen. Want laten we eerlijk zijn, in mijn huidige job is een jaar onbetaald verlof nemen echt geen optie. Maar goed, ze heeft altijd keihard gewerkt en ik gun haar dit sabbatjaar uiteraard van harte. Voor de gelegenheid waren ook een collega in ziekteverlof, herstellende na een operatie, en onze pas gepensioneerde collega komen opdagen. Fijn dat zij er ook bij waren!

Omdat we onze collega niet zomaar wilden laten vertrekken zonder een officieel uitwuifmoment, trokken we samen naar Au Bassin om gezellig iets te drinken en meer te vernemen over haar plannen. Toegegeven, de cava daar viel wat tegen, maar gelukkig maakte de Moscow Mule veel goed. Mijn collega en haar man starten hun reis in Mali om vervolgens nog een paar andere landen in Sub-Sahara-Afrika te bezoeken. Ze kozen specifiek Mali als hun eerste bestemming uit omdat mijn collega daar een Foster Parent kindje heeft. Ze is van plan van met een grote valies vol met spullen naar daar te trekken, die daar achter te laten en verder te reizen met de rugzak. Had ik al gezegd dat mijn collega super cool is?

Na twee drankjes begon iedereen honger te krijgen en zakten we met een coalition of the willing af naar Menma voor een lekkere kom ramen. Een aantal van mijn collega’s hadden nog nooit ramen gegeten. Tss, en dat in 2020! Gelukkig viel mijn favoriete fastfoodgerecht bij iedereen in de smaak, ook bij de wat moeilijkere eters. Dat flesje saké erbij was dan ook de kers op de taart.

Ik weet nu al dat ik mijn collega heel erg ga missen. Ze was altijd de rust zelve en was ook de meest ervaren persoon in mijn team. Bij wie ga ik nu terecht moeten met al mijn vragen? Aan de andere kant ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat een jaar zo voorbij is. Twee keer met mijn ogen knipperen en ze zal al terug zijn. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

werk

171