Eén keer per maand wordt in het gebouw waar mijn vriend werkt een Happy Hour georganiseerd. Bedoeling is dat de mensen die in het gebouw werken elkaar op een informele manier beter leren kennen. Het gebouw waar mijn vriend werkt, is één van de mooiste kantoorgebouwen die ik tot nu toe heb bezocht. Volledig in glas opgetrokken met een indrukwekkend open atrium, glazen liften, planten die van de hoogste verdieping tot het gelijkvloers groeien, een dakterras met zicht op de Jet d’Eau,… Heel a-typisch om in zo’n gebouw voornamelijk onderzoeksinstellingen te vinden, maar de futuristische architectuur is al beter verklaarbaar, als je weet dat het gebouw oorspronkelijk opgetrokken werd om onderdak te bieden aan een farmaceutisch bedrijf.

In dat geweldige gebouw huizen dus een heel aantal onderzoeksprojecten die van elkaar eigenlijk bijna niks afweten. Vandaar dat een aantal enthousiastelingen besloten het Happy Hour te creëren en er bovendien in slaagden financiering voor deze kleine extracurriculaire activiteit los te weken.

Vrijdag had mijn vriend had afgesproken met zijn collega Alan om naar zijn allereerste Happy Hour te gaan. Omdat ik als werkloze niet zoveel gelegenheid heb om mensen te spreken, stelde hij voor dat ik mee kwam. Ik aarzelde even, want uiteindelijk zou ik een beetje een verstekeling zijn in zijn gebouw, maar hey, het leven is aan de durvers. Ik kreeg een bezoekersbadge en daarmee maakte ik officieel mijn intrede in het gebouw.

Bij het binnenkomen van de ruimte waar het Happy Hour plaatsvond, heette één van de initiatiefnemers ons welkom en werden we meteen gesommeerd een klein papiertje in te vullen met wat informatie over onszelf. Vervolgens moesten we ons papiertje afgeven en kregen we een identiek papiertje ingevuld door een andere aanwezige in onze handen gestopt. Bedoeling was om zo de mensen aan te sporen om hun vaste kliek te verlaten en met anderen een gesprek aan te knopen. Een opener zoals: ‘Are you a cat or a dog person?’, doet het altijd. 😉

Oorspronkelijk was ik niet echt van plan om veel met dat papiertje te doen, maar uiteindelijk had ik dankzij dat papiertje toch een paar random gesprekken met mensen. Ik ontmoette zelfs een Zuid-Koreaan op wie ik enkele woorden Koreaans losliet (al moet ik toegeven dat mijn parate kennis door een paar maanden stil te liggen er zwaar op achteruit gegaan is). Niemand die het trouwens erg vond dat ik niet echt in het gebouw werkte. 😉 Heel toevallig kwam een collega van mijn vriend die op dezelfde verdieping werkte, maar in een ander team, bij ons staan en jawel, hij had mijn briefje!

Zo kwam het dat ik een heel fijn gesprek had met Fernando, een Portugees die samen met zijn vrouw al een hele tijd in Genève woonde. Bleek bovendien dat er een prijs te winnen viel voor de mensen die de persoon van hun briefje gevonden hadden! Dan ben ik er natuurlijk als de kippen bij. Er waren drie prijzen te verdelen, maar uiteraard waren er méér gegadigden dan prijzen. De organisator vond er bijgevolg niets beter op dan de hoofdprijs (een reusachtige ferrero rocher bol) dan maar gewoon in de richting van de winnaars te gooien. En jawel, na wat geharrewar viel de bol in de handen van Fernando. We openden samen de bol en deelden de chocolade (al ben ik niet zo’n geweldig fan van ferrero rocher).

Uiteindelijk had ik onverwacht fijne ontmoetingen en ik heb tegen genoeg mensen gezegd dat ik een job zoek. Wie weet, misschien komt er toch nog iets uit de bus?