werk

Tragisch

Een donderslag bij heldere hemel. Het telefoontje dat ik vanochtend kreeg van mijn collega bracht me serieus van mijn stuk. Bij het opnemen hoorde ik meteen dat er iets niet in orde was. De collega in kwestie borrelt normaal over van energie en nu klonk haar stem vlak en monotoon. Ze bracht het nieuws dat haar man zich de avond voordien van het leven beroofd had. Ik slikte en probeerde te verwerken wat ik gehoord had, tegelijkertijd enkele woorden van medeleven prevelend. Want wat voor medeleven kan je bieden aan iemand in zulk een situatie? Wetende dat twee dochters hun vader nooit meer terug zullen zien en dat wat eens een mooi gezin was waarschijnlijk de rest van hun leven met onbeantwoorde zullen blijven zitten.

Verschrikkelijk.

Mocht iemand van jullie met zulke duistere gedachten worstelen. Weet dat er hulp beschikbaar is. Bel naar het nummer van de zelfmoordlijn: 1813 of zoek hulp bij je huisarts. Het leven heeft echt te veel te bieden om er voortijdig een einde aan te maken. Zelfs al zie je dat nu niet.

Een lastige vrijdag

Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.

Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.

Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.

Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.

IMG_8025

IMG_8026

IMG_8027

IMG_8029

Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.

In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim gewas veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.

Niet bepaald een ideale start van het weekend…

In de reeks: waar was yab vandaag?

In het Frans Masereel Centrum! Wat een schitterende dag om een bouwwerf te bezoeken!

IMG_8001

IMG_8009

IMG_8006

IMG_8005

IMG_8004

IMG_8003

IMG_8002

IMG_8011

Niet bepaald gemakkelijk bereikbaar (understatement), maar gelukkig kon ik meerijden met een collega en was diezelfde collega bereid om mij ‘s middags af te zetten aan het station van Turnhout. Want veel hoop dat ik in Kasterlee een lift zou versieren van een toevallige passant had ik niet bepaald. 😉

Cocktails in Gent!

Een hele tijd geleden opperde mijn collega het idee om samen cocktails te gaan drinken in Gent. Om de één of andere reden slaagden we er echter maar niet in om dit idee in de realiteit om te zetten. Tot hij me vertelde dat het uit was met zijn vriend met wie hij 13 jaar was samen geweest. Een relatiebreuk is hét ideale excuus om cocktails te gaan drinken. Dat verdriet moet doorgespoeld en uiteindelijk ben ik nu ‘s avonds ook vaak alleen, met mijn vriend in Zwitserland. Dus spraken we af om vrijdag Gent te verkennen.

We namen nog een andere collega mee op sleeptouw, maar die moest door haar gezegende toestand (wow, was me dat een verrassing! ik wist niet eens dat ze een relatie had) van de alcohol afblijven. We begonnen de avond met z’n drietjes bij Siciliaan Il Cortile. Ik genoot van de heerlijk verse pasta en de babbels met mijn collega’s. Al besef ik erop terugkijkend dat we misschien te veel over de reorganisatie op het werk gesproken hebben. ‘t Is waarschijnlijk mijn fout, doordat ik zoveel uren op het werk doorbreng, heb ik nog weinig andere onderwerpen om over te praten.

IMG_7960

Na het eten namen we afscheid van onze zwangere collega die zaterdagochtend in de zwangerschapsyoga verwacht werd en (begrijpelijk) liever in haar eigen bed sliep. One woman down zakten we met zijn tweetjes af naar Jigger’s, de favoriete cocktailbar van mijn collega. En inderdaad, hij werd er onthaald als een oude bekende. We zaten een hele tijd buiten op het binnenkoertje tot het écht te fris werd. Naarmate het aantal cocktails dat we achter de kiezen hadden, werden de onderwerpen serieuzer. Na een cocktail of vier, besloten we de avond af te sluiten. Al een geluk dat mijn collega me aangeboden had te blijven logeren, want de laatste trein naar Antwerpen was al lang vertrokken.

IMG_7969

Mijn collega was zo vriendelijk om mij zijn bed aan te bieden en zelf op de bank te gaan slapen. Ik sliep als een roosje tussen de verse lakens in het muisstille appartement. Niet te geloven dat we ons in hartje Gent bevonden.

Toen ik ‘s ochtends wakker werd, was mijn collega al vertrokken. Hij had een afspraak om tien uur, maar had er expliciet op aangedrongen dat ik zeker van de gelegenheid moest gebruik maken om uit te slapen. Dat aanbod nam ik met beide handen aan, want ik had de voorbije nachten slecht geslapen. Een paar keer wakker geworden door de baby en daarna niet meer de slaap kunnen vatten.

Op tafel lag een briefje dat me goeiemorgen wenste en waarin hij schreef dat ik mezelf mocht bedienen van alles wat er in huis was. Ik hield het bescheiden en sneed me een lekker stuk af van het bananenbrood dat mijn collega de dag voordien gebakken had. Ik genoot van de rust en kalmte die zijn appartement uitstraalde. ‘t Is waar dat homo’s een goeie smaak hebben. 😉

IMG_7966

IMG_7967

Na mijn ontbijt trok de deur achter me dicht en stuurde ik een berichtje om mijn collega te laten weten dat ik vertrokken was.

Voor herhaling vatbaar!

A first for everything

Gisteren schreef ik voor de allereerste keer een nota om toe te voegen aan het evaluatiedossier van een rechtstreekse medewerker. Geen plezante job, maar ik had geen andere keuze. Ik heb uiteraard al eerder conflictsituaties gehad met medewerkers, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt. Willens en wetens de gemaakte afspraken volledig naast zich neer leggen, de collega’s opzadelen met het niet gedane werk en zelf fijn op verlof gaan en dan vervolgens bij terugkomst geen enkel schuldbesef vertonen, maar in tegendeel de schuld doorschuiven naar de collega’s die alles uit de kast hebben moeten halen om achterstand weg te werken.

Nog nooit heb ik zo’n surreëel gesprek gevoerd. Ik had op een gegeven moment echt het gevoel dat de medewerker in kwestie in een parallel universum leefde. Nu waren er al eerder conflicten geweest, maar ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de situatie zo snel zou escaleren. Mijn mening is dat de persoon in kwestie gewoon niet in staat is om samen te werken en dat heeft helemaal niets te maken met de labels die de persoon zichzelf toekent.

Dus was ik genoodzaakt om na amper vijf maanden als nieuwe teamverantwoordelijke een nota op te maken die ik liever nooit had willen schrijven.

Afterwork

Sinds de reorganisatie op 1 januari 2018 was er nog geen enkele keer een afterwork bijeenkomst geweest. Nochtans bleek donderdagavond dat er veel collega’s waren die er nood hadden om even hun hart te luchten. Ik zal de eerste zijn om een kritische houding aan te nemen ten opzichte van bepaalde keuzes door het management gemaakt, maar ik was toch onaangenaam verrast door de frustratie en negativiteit die uit een aantal gesprekken bleek. Het zit sommige van mijn collega’s echt hoog en het spijtig is dat het net gaat om zeer gemotiveerde en intelligente mensen die zich voor de volle honderd procent inzetten voor hun job.

Alhoewel het waar is dat er de laatste tijd veel jonge, getalenteerde mensen onze organisatie verlaten, herken ik deze gevoelens van negativiteit (nog?) niet bij mezelf. Alles kan beter, maar ik heb het gevoel dat ons team redelijk goed draait en dat de neuzen min of meer in dezelfde richting staan (een enkele uitzondering daar gelaten). O zeker, er zijn al wat crisissen gepasseerd, maar niets waarvan ik tot nu toe het gevoel had dat we het niet konden overwinnen. Misschien komt het omdat ik een tijd werkloos in Genève gezeten heb en ik toen pas beseft heb dat wat ik achtergelaten had zo slecht nog niet was. Uiteindelijk is geen enkel bedrijf perfect.

Voor mij zijn goede collega’s enorm belangrijk en wat dat betreft, ben ik in onze organisatie met mijn gat in de boter gevallen. Wat het dubbel zo erg maakt om vast te stellen dat sommige collega’s hun draai niet meer vinden. En ik realiseer me dat deze collega’s van het moment dat ze een andere job vinden, onherroepelijk de deur achter zich zullen dichttrekken. Ik hoop oprecht dat het zover niet hoeft te komen en het management inziet dat het tijd wordt om een aantal zaken bij te sturen.

Enfin, buiten dat, was het een zeer gezellige avond. Er waren zelfs twee oud-collega’s van de partij! En natuurlijk zakten we met de diehards na een paar drankjes in Scott’s Bar af naar de Ricotta & Parmesan voor een bijzonder smakelijk avondmaal (fettucine met asperges en zeevruchten, can’t go wrong with that).

IMG_7943

Ook natuurlijk: vertraging met de trein die ons terug naar Antwerpen bracht.

IMG_7946

Teamlunch!

Is er een betere manier om elkaar te leren kennen dan bij wat eten en drinken? In een informele context komen de tongen makkelijker los en zeker voor een (ondertussen niet meer nagel-) nieuw team is het belangrijk ook de mens achter de dossiers te leren appreciëren.
Het was niet makkelijk om een lunch in te plannen voor een team van bijna twintig man en wat te verwachten was, gebeurde ook: last minute moesten een aantal mensen door andere verplichtingen afhaken. Ik besloot het etentje toch door te laten gaan, want uiteindelijk is het bijna onmogelijk om een moment te vinden dat voor iedereen past en van uitstel komt afstel.
Met een groep van 14 personen zakten we af naar Au Marché National, waar ik in het verleden zo vaak van een overheerlijk mediterraans buffet had genoten. Helaas, het concept was veranderd (en ik vermoed de uitbaters ook). Nu kan je er enkel kiezen uit een zeer beperkte lunchkaart. Op zich hoeft een beperkte keuze natuurlijk geen bezwaar te zijn, integendeel, dat betekent meestal dat de gerechten vers zijn. Maar ik had me zo verheugd op de heerlijke hummus en de rest van het buffet dat ik niet anders kon dan teleurgesteld zijn.
De bediening was bovendien erg onprofessioneel. Zo had onze ober gewoon niet begrepen dat ik soep voor de ganse groep besteld had. En laat me eerlijk zijn: zo slecht is mijn Frans nu ook weer niet. Hij kwam vervolgens aanzetten met vijf soepjes en toen we hem erop wezen dat de soepen voor de rest van het gezelschap ontbraken, bleek dat een bijna onoverkomelijk probleem. Eerst was de soep op (om 12.30u), maar dan lukte het uiteindelijk toch om (zeer lauwe) soep te voorzien voor de rest van mijn team. En de soep was dan nog niet eens zo lekker. Al geen goed begin.
Gelukkig slaagde het personeel er wel in iedereen een hoofdgerecht te serveren. Ik had als hoofdgerecht een soort vegetarische schijf met quinoa, een gerecht dat vooral uitblonk in fletsheid. Geukkig was de wijn die we besteld hadden wel lekker.
Heel erg jammer dat de eerste teamlunch mijn hooggespannen verwachtingen niet kon inlossen, maar hey, ondanks alles, vonden mijn medewerkers het toch plezant.
IMG_7895[1]

Afscheid van een collega

Na twaalf jaar in ons bedrijf gewerkt te hebben, vond mijn lieve collega M het tijd om andere oorden op te zoeken. Ik kan niet zeggen dat ik haar ongelijk geef. Ik zag dat ze wat worstelde met haar meest recente functie en had het afscheid al eerder verwacht. Kroniek van een aangekondigd afscheid, of zoiets. Dat neemt niet weg dat ik het bijzonder spijtig vind haar te zien gaan. Altijd jammer wanneer iemand met veel inzet en goeie ideeën vertrekt. Maar ik gun haar die nieuwe uitdaging uiteraard van harte.

Geen afscheid zonder feestje en ik denk dat we haar in stijl (even stijlvol als haar jurken en kleurrijke juwelen) hebben uitgewuifd. Het feestje begon met een drink op het werk en werd in beperkte kring (we waren met z’n achten) verder gezet in restaurant Al Barmaki met heerlijke Libanese mezze.

IMG_7655

IMG_7667

Of we elkaar zullen weerzien, dat betwijfel ik een beetje, maar het was alleszins een genoegen om met haar samen te werken.