Laatste dag ontwikkelen

Met frisse tegenzin stond ik vorige vrijdag vroeger dan gewoonlijk op om samen met een collega te carpoolen naar het Kasteel van Gaasbeek. Ik keek niet bepaald uit naar de laatste dag van ons ontwikkeltraject als teamverantwoordelijken. Voor mij had dit gerust een half jaar eerder stopgezet mogen worden. Maar goed, het is altijd plezierig om te kunnen genieten van de omgeving van het meest romantische kasteel van Vlaanderen, zelfs op een grijze en druilerige dag.

Zoals verwacht kon ook deze laatste lesdag de verwachtingen niet inlossen (niet dat ik niet graag ga wandelen met mijn peer coach of kastanjes raap, maar moeten we daar nu echt een consultant duur voor betalen?). Al neem ik wel de tip i.v.m. met impactgericht denken mee.

Wel positief aan deze laatste lesdag: nadat we onze dure consultant zonder spijt hadden uitgewuifd, trokken we met ons groepje naar Café De Pajot, een echt authentiek volkscafé, om daar de goedkoopste cava van gans België te drinken (3,5 euro en het was nog goeie ook). Vervolgens zakten we met een uitgedund groepje van vier die hards af naar restaurant Molensteen, alwaar we eerder al lekker gegeten hadden. Ik liet me verleiden om een klassieker te nemen die tegenwoordig niet meer zo vaak op de kaart staat: paling in’t groen. En jawel, het smaakte mij!

Smart tools en talenten

Zeg nu zelf, als je een uitnodiging krijgt voor een event met zo’n titel, dan schrijf je je toch meteen in? Zelfs al komt die uitnodiging van de naar mijn aanvoelen niet zo hippe Vlaamse Confederatie Bouw. En aangezien het een uitnodiging voor twee personen betrof, nam ik volgaarne één van mijn junior collega’s mee op sleeptouw.

Dat het goed gaat in de bouwsector, dat wist ik al voordat ik naar dit evenement ging, maar het poepchique decor, de piekfijn geregisseerde show (met hippe filmpjes en een zeer professionele presentatrice) en de zeer fancy hapjes onderstreepten dit nog eens extra. Al kon ik me alleen maar volmondig aansluiten bij wat Thierry Geerts, country director voor België bij Google zei: het is niet omdat je facturatie tegenwoordig digitaal verloopt dat je als bedrijf volop mee bent met de mogelijkheden die digitalisering biedt. Ik was alvast gefascineerd door de toepassing van drones, augmented reality en 3D-printing in de bouwsector. We staan duidelijk nog maar aan het begin van wat wel eens een serieuze omwenteling in deze toch wel conservatieve sector teweeg zou kunnen brengen.

Een inspirerende avond dus, al waren het vooral de overheerlijke hapjes die me van mijn sokken wisten te blazen. En moet mijn junior collega (fervent gebruiker van een Fairphone) nog wat werken aan haar pokerface. De afkeer droop er bijna af tijdens ons gesprek met een Apple reseller. 😉

Le Comptoir des Galeries revisited

Donderdag had ik een lunchafspraak met een collega die een paar maanden thuis was met een burn-out. In de namiddag hadden we een overleg gepland met nog een paar andere collega’s, maar omdat mijn collega direct rapporteert aan mij en ik niet vaak de gelegenheid heb om hem te spreken (hij werkt op een andere locatie), wilde ik hem graag alleen zien. Zo’n lunch is een ideale gelegenheid om wat bij te praten in een informele setting. Ondanks mijn niet honderd procent geslaagde eerste kennismaking met Le Comptoir des Galeries, besloot ik naar dat restaurant terug te keren, omdat het er licht en rustig is. Ik wilde een plek waar ik geen moeite moest doen om mijn gesprekspartner te verstaan.

Ik ben de eerste om toe te geven dat ik een beetje sceptisch sta tegenover de huidige burn-out epidemie. Ik denk dat er veel mensen thuis zitten die helemaal geen burn-out hebben en dat dokters vaak niet eens meer de moeite doen om grondig na te gaan wat er iemand scheelt. Het is nu eenmaal makkelijker om snel burn-out als diagnose op een ziektebriefje neer te krabbelen. Dit gezegd zijnde, mijn collega heeft voor de volle honderd procent zeker een burn-out (gehad). Zo eentje waarbij letterlijk het licht uitgaat. Alle klassieke knipperlichten zijn op hem van toepassing: perfectionist, moeite met delegeren, altijd het onderste uit de kan willen halen, dag en nacht met de job bezig,… Je zag het zo aankomen.

En wat ik ook zag aankomen: dat hij vroeger dan aangeraden opnieuw aan de slag zou gaan. Toegegeven, hij is verstandig genoeg om halftijds te werken, maar toch. Gelukkig merkte ik tijdens het gesprek dat hij zich nu beter dan vroeger van zijn eigen valkuilen bewust is. Hij gaf zelf ruiterlijk toe dat hij nog niet volledig genezen is, maar its goede begeleiding ben ik er zeker van dat hij elke dag weer wat beter zal worden. Of hij helemaal terug de oude zal worden, dat betwijfel ik eerlijk gezegd. Maar misschien is dat ook niet nodig. Niets mis met een beetje meer tijd voor jezelf te nemen. Ik zal niet nalaten hem daar regelmatig aan te herinneren.

Teamlunch bij Be Burger

Het wordt steeds moeilijker om mijn ganse team bij elkaar te krijgen voor een teamlunch. Hoewel ik de lunch altijd maanden op voorhand in de agenda’s plan, zijn er last minute altijd mensen die niet kunnen wegens ziekte, verlof of andere afspraken. Deze maandag waren we maar met tien personen. Maar dat mocht de pret niet drukken. ‘t Is de kwaliteit die telt niet de kwantiteit. 😉

Tegelijkertijd is het niet altijd makkelijk om een restaurant te vinden dat een betaalbare lunchformule aanbiedt die iedereen kan bekoren. Een beetje op goed geluk kwam ik via een blog terecht bij Be Burger op het Sint-Katelijneplein. Het kostte mij nog enige overredingskracht om twee collega’s die geen burgers lustten mee te krijgen (“Maar ze hebben daar ook slaatjes! En jullie gaan ons toch niet in de steek laten?”), maar uiteindelijk vertrokken we met gans de groep richting het Sint-Katelijneplein.

Na een kleine zoektocht (ik had nummer 22 in mijn gsm staan, terwijl het nummer 2 was), kwamen we op onze bestemming aan. Be Burger bleek een relatief nieuw restaurant te zijn met een hippe uitstraling. Ons gezelschap kreeg een apart zaaltje toegewezen op de eerste verdieping, dat naar mijn mening een beetje meer aankleding kon gebruiken. Beneden zag het er gezelliger uit.

En ja, ik ben zelf niet zo’n grote burger-liefhebber, maar de Phuket burger met kippenfilet, gewokte groentjes, koriander en cashewnoten was best lekker in combinatie met de frietjes van zoete aardappel. En ook de slaatjes vielen in de smaak. Zeker een aanrader voor de liefhebbers van de betere burger.

Race for the Cure en Water-rAnt in Antwerpen

Deze zondag spoorde ik (te vroeg naar mijn goesting, een ochtendmens zal ik wel nooit worden) naar Antwerpen-Centraal, biddend dat de weergoden zich iet of wat zouden gedragen, want ik had afgesproken om samen met mijn collega’s deel te nemen aan de Race for the Cure om de strijd tegen borstkanker te ondersteunen. Met de blue-bike was ik verrassend snel op Linkeroever, met als bonus een ritje door de voetgangerstunnel onder de Schelde. Voor mij de eerste keer dat ik met de fiets door deze tunnel reed.

Ik was jammer genoeg net te laat om de collega’s te zien vertrekken die deelnamen aan de 6 km Run. Aangezien ik niet zo hou van lopen, beperkte ik mij tot een miezerige 3 km wandelen in de motregen. Niet dat het ertoe doet hoe lang de wandeling duurde, het gaat om het gebaar van solidariteit en ik was blij om op die manier mijn collega die zelf genezen is van borstkanker een hart onder de riem te steken. De wandeling was voorbij in een zucht en we hielden het redelijk droog. Ik was al lang blij dat we niet in de gietende regen moesten wandelen. Al had ik ditmaal mijn voorzorgen genomen met twee regenjassen (waarvan één exemplaar helemaal niet meer waterdicht) én een paraplu.

Het is jammer, maar nadat we onze drie kilometer gewandeld hadden, viel ons gezelschap uiteen. Té slecht weer om te blijven plakken op een drassig grasveld met fastfoodkraampjes. Samen met mijn collega-teamverantwoordelijke wandelde ik via de Voetgangerstunnel naar het Eilandje. Ik met mijn blue-bike aan de hand, want mijn collega was ‘s ochtends met de tram van Berchem naar Linkeroever gekomen. Ik wilde graag naar het varend erfgoed van Water-rAnt gaan kijken en het was niet zo moeilijk om mijn collega te overtuigen samen te gaan lunchen. 😉 We belandden in Italiaans restaurant Cucina 48 en lieten ons verleiden om de maaltijd te starten met een groot bord antipasti vergezeld van een lekker glaasje prosecco. Dat in combinatie met een heerlijke pasta met truffels, maakte dat die paar calorieën die we verbrand hadden tijdens de wandeling ruimschoots terug aangevuld werden. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn collega en ging ik naar de bootjes aan het MAS kijken. Fijn om dit varend erfgoed van dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg verslechterde het weer (mijn twee regenjassen kwamen goed van pas en op sommige momenten werd ik bijna omver geblazen door de wind). Ik bezocht een paar boten en hield het toen voor bekeken. Weggejaagd door het rotweer. Nog even naar het MAS om van het uitzicht te genieten (helaas, het dakterras was afgesloten) en gebruik te maken van het sanitair en dan was het tijd om naar huis te gaan!

Een gevarieerd dagje in Antwerpen, dat in mineur eindigde omdat ik mijn doorzichtige paraplu met blauwe stippen (een souvenir uit Zuid-Korea) vergat op de trein.

Lunch bij Sakagura

Als een bentobox bij de Samouraï te duur is, is er een straat verder een goedkoop alternatief: Sakagura. Dat dit een goedkoop fastfood restaurant is, merk je aan alles: het minimalistische interieur, het feit dat de bentobox van de dag in een plastieken meeneembakje wordt gepresenteerd, idem voor de edamame. En alhoewel de bediening erg vriendelijk is en bovendien echte Japanners zijn, is het vooral al dat plastiek waar ik een beetje op afknap. Gelukkig wordt de misosoep in een kartonnen beker (zonder lepel) geserveerd. Maar, de unagi bento was echt lekker en we hadden ons eten supersnel.

En jawel, zoals ik al vermoedde, was mijn lunchmaatje geïnteresseerd in de vacature binnen mijn team. Dat wordt nog een moeilijke knoop om door te hakken, eens het zover is.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Een werk van barmhartigheid

Gisterenavond spoorde ik na een behoorlijk zotte werkdag (non-stop vergaderd van 9.30u tot 17u en een vertraging van twintig minuten opgelopen in de eerste vergadering van de dag die zich in de vier opeenvolgende vergaderingen doorzette) met zes andere collega’s naar Leuven. Om een werk werk barmhartigheid uit te voeren: de zieken bezoeken. Eén van onze collega’s is namelijk al bijna twee maanden afwezig wegens een geknelde zenuw in haar nek. Ondertussen heeft ze een eerste epidurale infiltratie achter de rug (of nek beter gezegd), maar deze ingreep heeft helaas niet het verhoopte resultaat opgeleverd. Op 10 oktober volgt een nieuwe poging. Hopelijk brengt die tweede ingreep wel verlossing van de pijn waar ze nu voortdurend door geplaagd wordt.

Het was niet moeilijk om volk opgetrommeld te krijgen voor een bezoekje. Mijn collega is een harde werker en erg geliefd binnen het team. Ze heeft er bovendien een moeilijk jaar opzitten. Begin dit jaar gingen zij en haar men uit mekaar en verhuisde ze van Brugge naar Leuven. Toch een grote verandering voor iemand die al een dochter heeft die aan de unief studeert. We waren eerlijk gezegd allemaal verbaasd (maar ook opgelucht) dat de transitie naar haar nieuwe leven zo vlot ging, maar ik stel me wel de vraag of de fysieke pijnen die ze nu ondervindt niet ergens gerelateerd zijn a dane stress van begin dit jaar.

Anyway, hoewel ik duidelijk had aangegeven dat ze niet te veel moeite moest doen, stond haar salontafeltje vol met hapjes. We kregen meteen een rondleiding in haar nieuwe appartement, een mooie en lichte woonst met witte muren en heel veel plantjes. Erg fijn ook dat de leefruimte uitkijkt op het Westen, waardoor we de eerste uurtjes van ons bezoek volop konden genieten van een gezellig avondzonnetje. We dronken een glaasje schuimwijn, brachten haar op de hoogte van de laatste gebeurtenissen op het werk en wisselden vakantie-ervaringen uit.

Wat ik alleszins onthoud van dit bezoek is dat Turkije dé place to be is voor haartransplantaties en andere plastische chirurgische ingrepen. Als ik ooit een Botox-behandeling overweeg, weet ik nu dat ik mijn Turkse collega moet inschakelen. 😉

Friday evening

Na een (alweer) een dagje ontwikkelen (de voorlaatste keer van het traject, nog even doorbijten), sloten we de dag onder collega’s af met een glas crémant op het terras van Le Pain Quotidien. De zon brak iet of wat aarzelend door de wolken en wij hadden naar goede gewoonte meer dan stof genoeg om over te praten, want er komt weer een herschikking binnen onze organisatie. De naweeën van de reorganisatie blijven voortduren.

Omdat het zo gezellig was, bleef ik wat langer op het terrasje hangen dan gepland. Terwijl de collega’s één voor één huiswaarts vertrokken, bleef ik uiteindelijk achter met nog één collega. Nog twee glazen crémant, ober! Ik heb het al vaak gezegd: ik heb echt het geluk dat ik zoveel collega’s heb met wie het uitstekend klikt. En dit terras bood de ideale gelegenheid om mijn collega beter te leren kennen en te praten over zijn wilde plannen voor het weekend. (Ligt dat aan mij of hebben holebi’s werkelijk een spannender uitgaansleven dan hetero’s?)

Return to Horia

Ik geef toe, er begint zich een zeker patroon af te tekenen onder mijn favoriete lunchplekjes in Brussel. Want het is beslist niet de eerste keer dat ik bij Horia uitkom. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mediterrane mezze en hummus in het bijzonder. Voor mijn peer coach daarentegen was dit het eerste bezoekje aan Horia. Het was de eerste keer dan mijn peer coach en ik samen lunchten, dus kende ik zijn smaak nog niet echt. Horia was bijgevolg een beetje een gok, maar het bleek een goede te zijn.

Mijn peer coach vond het heel lekker en we hadden een echt fijne babbel samen. Hoewel we al een tijd elkaars peer coach zijn, wijden we onze gesprekken voornamelijk aan het werk (logisch natuurlijk als je elkaar moet coachen). Privé-onderwerpen kwamen tot nu toe maar vluchtig aan bod, dus was het leuk om hem ook eens de andere kant van deze hardwerkende en nauwgezette teamverantwoordelijke te leren kennen: een atleet en liefhebbende vader van twee met een zwak voor Spanje. Misschien moeten we tijdens onze volgende lunch Spaans tegen elkaar babbelen!

Yet Another Blog

Life on my side

werk