werk

Dankjewel-lunch

Vandaag hadden mijn baas en ik een lunch-afspraak met onze voormalige crisis-manager. Eigenlijk was het de bedoeling om met hem te lunchen als dank voor het harde werk na afloop van zijn opdracht, maar ik denk dat we in het najaar mijn baas en ik wat overspoeld geraakt zijn door het vele werk, terwijl onze ex-crisismanager ondertussen een echte topjob te pakken had en zich dus volop aan het inwerken was. Maar… Belofte maakt schuld en ik ben een vrouw van mijn woord. Dus stuurde ik half december een mailtje naar onze ex-crisismanager om af te spreken in het gloednieuwe jaar 2020.

En zo belandden we met ons drieën bij Harvest in Brussel (een ontdekking die ik aan mijn lieve vriendin te danken heb). En jawel, het eten was echt om duimen en vingers af te likken. Aangezien het de eerste vrijdag van de eerste werkweek was, vond ik dat een glaasje prosecco als aperitief wel kon. We moesten ten slotte nog klinken op het nieuwe jaar. En dat glaasje smaakte zo goed dat ik stiekem nog een glas witte wijn bij mijn werkelijk overheerlijke vis dronk, maar ssst, aan niemand verder vertellen!

IMG_7054_2

IMG_7056

Een werk van barmhartigheid: de zieken bezoeken

Of toch niet helemaal, want echt ziek is mijn collega niet. Ze moet plat liggen omdat haar baarmoederhals veel te snel verkortte en de baby best nog een paar weken zou blijven zitten. De geschiedenis herhaalt zich, want tijdens haar eerste zwangerschap moest ze ook al platliggen na een paar maanden zwangerschap. Om de eenzaamheid en verveling van deze anders zo dynamische dame wat te doorbreken, bracht ik een bezoekje aan haar. Ik had dit al eerder willen doen, maar het was er tijdens de drukke decembermaand helaas niet van gekomen. Tijdens de kerstperiode kreeg ik van haar het bericht dat de baby misschien al zou komen en onze januari-date zonder voorwerp zou worden, maar gelukkig bleef hij (het is een jongen) nog wat zitten.

En dus spoorde ik donderdag naar Wijgmaal met een doosje Neuhaus pralines in de hand (mijn motto: chocolade is goed voor alles). Mijn collega zag er vrolijk en opgewekt uit en tijdens ons gesprek bleek dat de eenzaamheid en verveling best meevielen. Ze kan vanuit de zetel veel praktische zaken regelen voor hun nieuwbouw en natuurlijk moet er voor de komst van de baby ook het één en ander voorbereid worden. Het was zo’n avond die gewoon voorbij vloog. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en er viel veel bij te praten. Mijn collega was uiteraard ook nieuwsgierig naar de perikelen op het werk. Stof genoeg om over te babbelen…

Uiteindelijk nam ik de laatste trein terug naar Leuven en kroop ik vrijwel onmiddellijk in bed. Moe na wat toch al een heel heftige eerste werkweek is geweest.

Party like it’s 2020!

De jaarlijkse nieuwjaarsreceptie op het werk kleurde dit jaar Brits. De persoon die in zijn hoofd gehaald heeft om Brexit als thema te kiezen voor ons nieuwjaarsfeest, heeft volgens mij een eerder sarcastisch gevoel voor humor, maar goed, een English breakfast weet ik uiteraard altijd te smaken. Allez, een English breakfast met vegetarische worstjes ipv échte. Zo milieubewust zijn we wel bij ons op het werk. 😉 Ik heb mijn best gedaan om tijdens het ontbijt zoveel mogelijk collega’s gelukkig nieuwjaar te wensen, alvorens rond een uur of 11 ‘s morgens samen het glas te heffen op 2020, met slechts één goed voornemen: onze organisatie in rustiger vaarwater sturen het komende jaar.

Omdat de fish and chips zeer beperkt van afmetingen bleken te zijn (ik at welgeteld drie chips en twee minieme stukjes vis) zakten we met een groep van een twintigtal collega’s af naar de gloednieuwe Brusselse food market WOLF. De foodie in mij had niet gelukkiger kunnen zijn. Ik at een heerlijk lenterolletje van Knees to Chin vergezeld van een Tom Yam soepje. Genoeg voedingsbodem voor een namiddag/avondje uit de bol gaan!

IMG_6971

Super feestje!

Kerstreceptie op het werk

Om een toch wel bewogen jaar in schoonheid af te sluiten, organiseerden mijn collega-teamverantwoordelijken en ik een kleine afsluitende kerstdrink op het werk. Niets bijzonders, gewoon wat flesjes cava en rode wijn en wat knabbeltjes. Gemakkelijk om in mekaar te boksen, maar je voelde dat de aanwezigen op de werkvloer dit kleine gebaar apprecieerden. Uiteindelijk waren we ongeveer met een twintigtal aanwezigen. Best wel een grote opkomst voor de allerlaatste werkdag van het jaar.

En natuurlijk mocht onze mascotte niet ontbreken. Voor de gelegenheid versierd met kerstlichtjes:

IMG_6813

 

En mijn lieve collega’s verrasten mij met een klein kerstcadeautje. Dat zal smaken!

IMG_6815

Sushi lunch op de valreep

Mijn collega wilde al een hele tijd eens een sushi lunch organiseren, maar door conflicterende agenda’s lukte het maar nooit om voldoende collega’s bij mekaar te krijgen. En dan opeens: een kerstmirakel! Maar liefst tien collega’s zagen het zitten om de voorlaatste dag van het werkjaar samen plaats te nemen aan de conveyor belt van J’m sushi in de Ravenstein galerij. Het werd zelfs een teamoverschrijdende lunch, met drie collega’s van een ander team die ons vervoegden. Voor herhaling vatbaar, wat mij betreft!

De laatste afterwork van 2019

Echt serieus, ik kan het amper bevatten dat we al aan de laatste loodjes van 2019 toe zijn. Het lijkt wel alsof ik pas gisteren nieuwjaar gevierd heb. Time flies when you’re having fun?

Voor deze allerlaatste afterwork van het jaar had ik een special guest meegebracht: mijn vriend, die donderdagochtend op een ontiegelijk vroeg uur in Zaventem geland was. Door de treinstaking waren er minder collega’s op de aferwork dan gewoonlijk, maar het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Naar goede gewoonte hadden we het heel gezellig in het Grand Café, maar toen het moment aangebroken was om samen iets te gaan eten, haakten de meeste collega’s af. Schrik om door de treinstaking niet of moeilijk thuis te geraken. Alle begrip voor, uiteraard. Mijn vriend en ik hadden gewoon het geluk dat er naar Leuven nog redelijk wat treinen reden.

Uiteindelijk gingen we met slechts drie personen iets eten in de Bia Mara: mijn vriend, mijn afscheidnemend collega en ikzelf. Alle goeie dingen bestaan uit drie, want zo konden we mijn collega meteen nog een extra afscheidsfeestje bezorgen. Met plezier trakteerden we haar op een lekkere fish and chips. Ik zal haar missen!

IMG_6736

Afscheidsontbijt

Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.

De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.

Afscheidsetentje in Perle de Siam

Na de afscheidscocktail op maandag, het afscheidsetentje op dinsdag. De lieve collega van wie we afscheid namen, had na een moeilijke periode voor zichzelf uitgemaakt dat ze nood had aan een nieuwe job en op de valreep van 2019 vond ze een job die perfect bij haar profiel paste. Ik ben erg blij voor haar, want weet uit eigen ervaring hoeveel zuurstof zo’n nieuwe uitdaging kan geven. En ik weet dat ze het de voorbije jaren moeilijk had met de richting waarin het management onze organisatie stuurde. Wat niet wegneemt dat ik het heel jammer vind om haar te zien vertrekken. Alweer een talent dat onze organisatie verlaat.

Haar naaste collega’s hadden een kleine informele drink georganiseerd in Les Brasseurs, waarop ik helaas niet aanwezig kon zijn, omdat ik dinsdagavond om 18u een vergadering had. Serieus, vergaderingen om 18u tijdens de laatste volledige werkweek van het jaar zouden ze moeten verbieden. Maar goed, het was een Extreem Belangrijke Vergadering, dus tekende ik present.

Gelukkig ging de harde kern nog iets eten na de drink en kon ik na mijn vergadering aansluiten in Thais restaurant Perle de Siam. Ik was een beetje groggy na een lange dag vergaderen, want was het restaurant in eerste instantie gewoonweg voorbij gelopen en dat terwijl ik navigeren via googlemaps toch als één van mijn sterke eigenschappen beschouw. Gelukkig werd ik een telefoontje later gered door een collega of ik stond nog rond te draaien op het Sint-Goriksplein.

Ons groepje van zes collega’s had moeite om te kiezen van het uitgebreide aanbod op de kaart, maar uiteindelijk besloten we het voorgerecht met hapjes van het huis te delen en ging ik voor een gerecht met inktvis. Heerlijk! Na de eerste hap van een heerlijke nem genomen te hebben, voelde ik meteen mijn krachten terugkeren. Net wat ik nodig had na een zware werkdag met moeilijke vergaderingen: fijn gezelschap en lekker eten!

IMG_6734

 

Na de maaltijd keerden we nog voor een uurtje terug naar Les Brasseurs. Gezellige plek, maar de geur van verschaald bier is niet iets wat ik enorm weet te appreciëren…

Afscheidscocktail

Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde: