Birthday Girl!

Gisteren waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin om samen de verjaardag van hun oudste dochter te vieren. Vijf jaar al! Wat vliegt de tijd… Leuke wetenswaardigheid: de geboorte van de oudste dochter van onze vrienden was de reden dat mijn vriend en ik voor de allereerste keer een bezoek aan Genève brachten. Nog een extra reden om haar verjaardag te vieren, dus!

Zoals dat hoort op een feestje waren er cadeautjes, allerlei zoetigheden en natuurlijk een heerlijke taart mét Zwitserse chocolade. 😉

PS: De brandende kaarsjes voor de jarige stonden op een cupcake om bovenstaand chocoladekunstwerkje niet te beschadigen. Helaas is het fotootje daarvan mislukt.

Een zanderig verjaardagsfeestje

Zaterdag reden mijn vriend en ik naar Mol voor het verjaardagsfeestje van zijn nichtje. Zijn broer is al jaren bezig met de verbouwingen aan zijn huis (chapeau, ik denk dat ik er al lang de brui aan gegeven zou hebben), maar langzaamaan lijkt het einde in zicht te komen. Aangezien het mooi weer was, startten we de namiddag met een glaasje in de tuin. Jammer genoeg was die tuin door eerdere werken in een zandvlakte herschapen waar hier en daar een plukje onkruid zijn best deed om het geheel een groene toets te geven. Resultaat: ongelooflijk vuile voeten. Vooral de kinderen zagen er bijzonder zwart uit. Gelukkig niets wat een goede douche niet kan oplossen.

Voor het avondmaal begaven we ons naar binnen waar de feestelijk gedekte tafel op ons wachtte. We aten kip met aardappelsalade en groenten en ik moet zeggen dat het lang geleden is dat een stuk kip mij nog zo goed gesmaakt heeft. Heerlijk sappig vlees, perfect gegaard. Het hoeft niet altijd haute cuisine te zijn om lekker te zijn. En dat glas limoncello recht uit de diepvries was een ideale afsluiter van een heerlijk feestmaal.

En: ik heb nog een hele hoop overschotjes mee naar huis gekregen, zodat ik deze week nog eens opnieuw kan genieten van een lekker stukje kip!

Après-examen feestje

Vrijdag was de laatste dag dat ik nog vrienden kon ontvangen op ons appartementje in Leuven. Omdat ik in de namiddag examen Frans had (mondeling en schriftelijk), had ik wel zin in een klein feestje ‘s avonds. De respons op mijn facebook-oproep was echter nogal mager. Veel van onze vrienden zijn momenteel al met vakantie en als je kinderen hebt, is het natuurlijk niet zo evident om je last minute ‘s avonds vrij te maken.

Maar niet getreurd, mijn lieve schoonzusje had wel zin om ‘s avonds iets te komen eten en drinken. Yep, u raadt het, alweer afhaalfood. Ditmaal werd het Thais. Omdat mijn broer de late had, zou hij pas later aansluiten. Een andere vriend had ook nog toegezegd om even binnen te wippen in de late uurtjes.

Zo hadden mijn schoonzus en ik de ganse avond voor ons alleen. Ideaal om wat bij te praten. En een flesje wijn te kraken. 😉 De eerste fles Chardonnay die ik opende was een schot in de roos, helaas viel de tweede fles (nochtans ook een Chardonnay) zwaar tegen. De wijn rook al wat vreemd en de smaak die daarop volgde, viel eerder als zurig te omschrijven. Na wat twijfelen, besloten we de fles in zijn geheel door de gootsteen te kappen. Ik ben te oud om nog slechte wijn te drinken. 😉

De uren vlogen voorbij en toen mijn broer aanbelde, waren we al goed aangeschoten. Zo rond 23u kreeg ik een bericht van onze kameraad of we nog wakker waren en of hij nog welkom was. Uiteraard! Het feestje was nog maar pas goed begonnen! ‘t Was allemaal superleuk tot de maag van mijn vriendin besloot dat haar alcohollimiet bereikt was en zij zich noodgedwongen moest neervlijen naast mijn (gelukkig) pas opgeblonken wc-pot. Meteen werden de noodtroepen ingeschakeld en offerde onze kameraad zich op om naar de nachtwinkel om wat cola te gaan, terwijl mijn broer zich om zijn ietwat misselijke vriendin bekommerde. Na de cola-heldendaad nam ik afscheid van onze kameraad en kon ik me verder bezig houden met het troosten van mijn schoonzus. 😉

Niet bepaald de manier waarop ik me voorgesteld had dat mijn feestje zou eindigen, maar alleszins wel een memorabele afsluiter. 😉 Omdat het geen goed idee leek om met mijn schoonzus nog helemaal naar huis te rijden in deze toestand, bood ik mijn broer en zijn vriendin aan om te blijven slapen. Een klein bezoekje aan de nachtwinkel later om wat tandenborstels te kopen, konden we allemaal in bed kruipen. Ondertussen was het klokslag vier uur. Een goed uur om een feestje af te sluiten!

Cozy afternoon tea party

De dag na ons Grote Afscheidsfeest waren we uitgenodigd op een cozy afternoon tea party ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de moeder van mijn favoriete Chicago-inwoner. Normaal gezien nemen mijn vriend geen afspraken aan The Day After, maar aangezien ik N, de moeder van onze vriend, zo’n geweldig toffe madam vind, zag ik het helemaal zitten om in de namiddag naar een gezellig feestje af te zakken.

Gelukkig viel de kater de dag nadien heel erg mee. Zowel mijn vriend en ik waren erg moe, maar verder voelden we ons eigenlijk prima. Ik verwachtte van het verjaardagsfeestje een informele bijeenkomst in de tuin met wat thee, koekjes en taart. Boy, was I wrong! Er ging al een klein belletje branden toen aan de inkom een groene loper uitgerold lag en grote ballonnen in roze en wit de inrit opfleurden. We werden welkom geheten door een vriendelijke jongedame die onze jassen, tassen en geschenken in ontvangst nam. Opeen voelde ik me een beetje onnozel met mijn haastig mee gegrist flesje champagne. Al een geluk dat we de fles in een feestelijk zakje hadden gestoken. Uiteraard stond er helemaal nergens onze naam op, maar de jongedame verzekerde ons dat ze onze naam op het geschenk zou schrijven.

We liepen verder en werden zowaar onthaald op rustgevende klassieke muziek, live gebracht door een violiste en een celliste. De tafels waren prachtig versierd met geborduurde tafelkleedjes en bloemstukjes van échte rozen. We feliciteerden uitgebreid de jarige, die er stralend bij liep. Ze kon gerust voor tien jaar jonger doorgaan. Toen ik zag hoe feestelijk al de andere gasten uitgedost waren, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik uit gemakzucht mijn favoriete havaianas had aangetrokken. Al een geluk dat deze zilverkleurig zijn en afgewerkt met een steentje, zodat ze nog enigszins een feestelijke uitstraling hebben. Wat niet wegneemt dat mijn vriend en ik ons verschrikkelijk underdressed voelden. En dat overkomt mij werkelijk uiterst zelden.

Zo’n schitterend feest dat vraagt natuurlijk om champagne. En alhoewel ik de dag voordien al meer dan genoeg alcohol verzet had, kon ik het niet laten een glaasje (of twee) te drinken. Daarnaast werden we in de watten gelegd met hapjes geïnspireerd op de Engelse high tea. Hét hoogtepunt van het feest moest echter nog komen: de witroze taart in drie verdiepingen, waarvan N de kaarsjes uitblies samen met haar oudste kleinkind. Echt een prachtig moment.

En laten we dan vooral de professionele fotograaf niet vergeten, die zowaar zijn drone bovenhaalde om luchtfoto’s te maken van het feest. Alleszins inspiratie genoeg opgedaan voor mijn eigen zestigste verjaardag (die uiteraard nog veertig jaar in de toekomst ligt). 😉

Oja, er was ook nog een klein akkefietje met een door de wind in brand gevlogen tafelkleedje, maar dat euvel was snel verholpen door oplettende omstaanders die het vuur uittrapten en de emmer water die over het nog smeulende tafelkleed uitgegoten werd door de toesnellende gastheer.

Het Grote Afscheidsfeest

Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden Dries en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉

In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.

Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?

Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!

Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉

Alweer een afscheidsfeestje

Deze avond namen we alweer afscheid van een collega. Toegegeven het feestje was bij lange na niet zo druk bevolkt als mijn fenomenale afscheidsfeestje en iedereen was meer dan vroeg genoeg weg opdat er geen boze bewaker aan te pas moest komen om de laatste feestvierders buiten te zetten, maar het was desalniettemin gezellig. Er waren lekkere broodjes voorzien (wat misschien een beetje raar was, zo om drie uur in de namiddag) en veel te veel aperitiefhapjes. Het afscheidnemend feestvarken (die net als ik op 14 juli ons bedrijf verlaat) moest helaas zelf al om half vijf vertrekken omdat hij zijn zoontje bij de crèche moest ophalen (het was een verrassingsfeestje en zijn vrouw zat net nu een weekje in Rome). Dus kaapte ik het feestje een beetje om mijn eigen afscheidsfeestje nog eens dunnetjes over te doen en bleef ik nakeuvelen met een aantal collega’s in een poging het broodjesoverschot weg te werken.

Er moet wel degelijk iets misgelopen zijn bij de bestelling van die broodjes ofwel hebben er veel mensen last minute hun kat gestuurd, want er waren bijna twee volle manden met elk een stuk of dertig broodjes over. Doodzonde om die lekkere broodjes te moeten weggooien, dus trok ik met een collega de stad Brussel in om als wilde weldoeners broodjes uit te delen aan de clochards en daklozen. Dat bleek al bij al een moeilijkere opgave dan verwacht. Zelfs clochards nemen niet zomaar het eerste het beste broodje aan. We werden voornamelijk op erg wantrouwige blikken onthaald en sommigen weigerden zelfs ons vriendelijke aanbod. Uiteindelijk lieten we het overschot achter op een plek waar we hoopten dat er nog daklozen zouden passeren die er iets aan hadden.

Spijtig, want ik hou niet van voedselverspilling.

Restaurant Dumon viert feest!

Ondertussen zijn we al enkele jaren trouwe klant bij restaurant Dumon. Dus toen ik op hun instagram account de aankondiging voor hun jaarlijkse verjaardagsfeest zag passeren, trommelde ik meteen mijn vriendenclubje Leuvense dames op. Niet iedereen kon zich vrijmaken, maar we waren toch met z’n zessen (inclusief de dochter van de eigenaar). Helaas moest één van onze vriendinnen last minute afhaken wegens ziekte. Natuurlijk net die vriendin die zou blijven slapen op ons appartementje. Had ik dus de hele zondagavond voor niks zitten kuisen met een kater. 😉

We zouden ietwat in gespreide slagorde naar Wakkerzeel trekken. Ik nam samen met een vriendin de trein en we hadden afgesproken samen op mijn appartement te wachten tot een derde vriendin ons met de wagen zou komen oppikken. Een twintigtal minuten later waren we in een blitse witte mini op weg naar Wakkerzeel. Popelend van ongeduld om er een fantastische avond van te maken.

Een prachtig opgedirkte feeërieke dame stond ons op te wachten met een glaasje champagne. Een goed begin van de avond! Rondom het zwembad stonden tenten opgesteld en de maaltijd werd opgeluisterd door een live band. Ons vriendinnenclubje kreeg een prachtige plek toegewezen vlakbij de band en we klonken op het mooie leven. Naar goede gewoonte was het eten uitstekend, maar het was het gezelschap dat er een topavond van maakte! Ik kreeg zelfs nog een afscheidsgeschenkje van één van mijn vriendinnen die door omstandigheden niet had kunnen bijdragen aan mijn afscheidscadeau: mooi theelichthoudertjes. Om het extra gezellig te maken in Genève!

Eén van de topmomenten van de avond was het optreden van onze vriendin, tevens dochter van de eigenaars, die een schitterende versie van Valerie van Amy Winehouse ten berde bracht. Het daverend applaus dat daarop volgde zei genoeg. Wat een podiumprésence! Spijtig dat haar groep ondertussen gesplit is.

En toen kwam het moment dat ik de week voordien al had aangekondigd op mijn afscheidsfeestje: de duik in het zwembad! Nu dit misschien mijn laatste bezoek aan Dumon voor lange tijd zou zijn, mocht ik dit niet langer uitstellen. Ik had mijn zwempak bij en ik kleedde me samen met mijn eveneens prettig gestoorde vriendin om in de toiletten. Klaar voor de grote jump! Wat een zaligheid in het frisse water te kunnen duiken en omhoog te kijken naar de nachtelijke hemel. Bij deze heb ik eens en voor altijd bewezen een vrouw van mijn woord te zijn! En daar is fotografisch bewijs van! 😉

Omdat we allemaal te veel gedronken hadden om nog veilig naar Leuven terug te rijden, belden we een taxi. Die maandagavond lag ik zo rond half twee ‘s nachts in bed. De werkweek goed ingezet, of zoiets. 😉 Ik denk dat ik volgend jaar speciaal ga overvliegen uit Genève om dit feestje nog eens dunnetjes over te doen.

Mijn Fenomenale Afscheidsfeest!

‘t Is omdat all caps zo onbeleefd overkomen, dat er maar drie hoofdletters in de titel van dit stukje staan.

Wat een memorabel feest! Er waren zo’n zeventigtal collega’s afgezakt naar de koffiehoek waar ik mijn feestje gaf, waaronder een aantal heel erg gewaardeerde oud-collega’s (zelfs mijn nog niet zo lang gepensioneerde baas) die speciaal voor mij de moeite hadden gedaan om naar Brussel af te zakken. Terwijl ik zat te stressen tijdens mijn presentatie, had mijn lieve collega I alles voorbereid: groenten gesneden, chips en nootjes in kommetjes gedaan, glazen voor zeventig man klaargezet. Toen ik na mijn lunch poolshoogte kwam nemen, was er geen werk meer voor mij, buiten het verzetten van de grote tafel om meer ruimte te creëren.

Vanaf 15u begonnen de collega’s binnen te druppelen en al snel werd de ene na de andere fles schuimwijn open gedaan. Ik vreesde even dat mijn in de Cora gekochte drankvoorraad niet zou volstaan om de dorst van alle aanwezigen te lessen, maar gelukkig daalde het dranktempo naarmate de namiddag vorderde.

En dan was het tijd voor de speeches. Ik was aangenaam verrast door alle lieve en lovende woorden van de collega’s. Soms had ik het gevoel dat ze over iemand anders bezig waren, zulke superlatieven werden er uit de kast gehaald. De jongste medewerker van mijn team had een mooi lijstje met Memorabele Feiten uit mijn loopbaan weten samen te stellen, dat geïllustreerd werd met een heuse slideshow van al de mooie momenten die ik met mijn collega’s heb doorgebracht. Er zijn voordelen aan een goed gedocumenteerd leven, zullen we maar zeggen. 😉 Het deed me iets om te kunnen terugkijken op al die fijne herinneringen. Zelfs het meest berucht incident uit mijn twittercarrière passeerde de revue.

Na de collega’s deed mijn rechtstreeks baas nog een kort woordje. Ze was zelfs een beetje geëmotioneerd, ‘t was echt mooi. En toen volgde het meest akward moment van de dag: de Grote Baas wilde ook nog iets zeggen. Ik dacht dat hij het bij een paar zinnetjes zou houden, maar daar volgde een hele lofrede, die hij besloot met de gevleugelde woorden: “En je weet dat als je terugkomt, ik een job voor jou heb.” Euh, in reorganisatietijden misschien niet echt emotioneel intelligent om zoiets te zeggen met zeventig collega’s rondom je. Maar ik heb dapper op mijn tanden gebeten en mijn mooiste glimlach boven gehaald om de gêne te verbergen.

De waardenbon voor Swiss Air en de bloemetjes van de collega’s werden alleszins in dank aanvaard. En toen kon de party echt losbarsten! In geen tijd was het 19u. We waren nog met een mooie groep van zo’n twintig personen toen we buiten gezet werden door een bijzonder misnoegde bewaker. Iets in de zin van: “binnen een half uur moeten jullie hier allemaal buiten zijn”. En dat terwijl we bij vorige gelegenheden ooit zelfs tot 22u zijn blijven plakken.

Dat brak de sfeer uiteraard en een deel van de collega’s is, nadat we haastig alle afwas in het piepkleine keukentje samen gezet hadden, daarna naar huis gegaan. Met de die hards zijn we dan Spring Rolls gaan eten bij Knees to Chin (wat een heerlijke ontdekking!) om vervolgens te eindigen op het terras van Bar Beton. Gezellig napratend. Al moet ik toegeven dat het laatste stuk van de avond een beetje mistig is in mijn hoofd. 😉

Het allerbelangrijkste voor mij is dat het een fantastisch feest was. Zónder tranen, want dat wilde ik echt niet. Mijn afscheidsfeest moest een vrolijke bedoening zijn, zodat iedereen zich mij op een positieve manier zou herinneren. Ik denk dat ik die missie alleszins met glans volbracht heb. Ik zal ze missen, mijn allerliefste collega’s.

Oja totaal drankverbruik: 20 flessen schuimwijn, 6 flessen rosé schuimwijn, 6 flessen witte wijn en 3 flessen rode wijn. Mijn collega’s kunnen er wat van. 😉

Heropening M

Dit weekend was het dan eindelijk zo ver: de lang verwachte heropening van Leuvense trots, Museum M. Stiekem had ik gehoopt dat ze van de gelegenheid gebruik gemaakt zouden hebben om de klimaatregeling in de inkomhal beter af te stellen, maar neen, het was er nog altijd even warm als voordien. Er was dan ook massaal veel volk komen opdagen voor deze heropening.

Alle muren kregen een nieuw laagje verf en de opstelling was radicaal gewijzigd. De nieuwe opstelling was niet van die aard dat ik werd meteen door weggeblazen werd. Ik vermoed dat ik nog eens terug zal moeten gaan om de opstelling met een audioguide te bekijken, want nu had ik vaak het gevoel dat ik bepaalde associaties niet kon leggen. Het was gewoon ook veel te druk om de tentoonstellingen echt tot me te laten doordringen.

Wel bijzonder fijn: tijdens de openingsavond kwam ik heel veel bekenden tegen. Ik zal maar meteen open kaart spelen: ik heb eigenlijk meer gebabbeld met de andere genodigden dan van de kunst genoten. Mijn favoriete homokoppel was er ook en nadat we besloten hadden dat kunst op een lege maag ook maar niks is, besloten we met z’n drieën samen iets te gaan eten. Dat had nog redelijk wat voeten in de aarde, want om half tien ‘s avonds zijn er blijkbaar niet al te veel restaurants in Leuven meer die je willen bedienen. De keuken van het M-café sluit blijkbaar al om 20u en bij La Divina Commedia hadden ze problemen in de keuken. Uiteindelijk gingen we voor de gemakkelijkste oplossing: we ploften ons neer op het eerste het beste terras in de Tiensestraat waar er een tafeltje voor drie vrij was en bestelden een burger. Jullie weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n grote fan van burgers ben, maar de zalmburger vond ik best wel ok. De portie coleslaw daarentegen was echt veel te groot. De helft was al meer dan voldoende geweest om mijn honger te stillen.

We hadden een heel fijne avond en veel fijne babbels, daar op het terras. Zalig, zo’n warme lente-avond die doet vermoeden dat het een hete zomer zal worden.

Barbecue in De Pinte

Heerlijk geslapen na het Beste Communiefeest Ooit. Een beetje te lang, zo bleek, want toen ik mij rond kwart na negen losmaakte van mijn verrassend comfortabele luchtmatras, bleek iedereen al lang gegeten te hebben en druk bezig met de opruim. Die was al zo ver gevorderd dat ik mij zelfs niet nog een klein beetje kon nuttig maken. Woeps.

We praatten nog wat na en toen was het al tijd om mij opnieuw naar het station van Kortrijk te laten brengen. In Kortrijk nam ik de trein naar De Pinte, kwestie van dit verlengde weekend twee vliegen in één klap te slaan. De datum voor deze afspraak lag al lang vast, nog voordat we de knoop om naar Genève te verhuizen hadden doorgehakt. Toevallig kwam de combinatie met het communiefeest de dag voordien perfect uit. Kortrijk en De Pinte liggen helemaal niet zo ver van mekaar verwijderd en zo kon ik mooi tegen lunchtijd in De Pinte zijn.

Ik had onze vrienden laten weten wanneer mijn trein zou arriveren en ze zouden me te voet tegemoet komen. Doordat ik echter aan de andere kant van het spoor was uitgestapt misten we mekaar. Het kostte ons twee telefoontjes en een hoop verwarring (er zijn twee tunnels onder het spoor in De Pinte) om elkaar eindelijk te vinden. Het was een blij weerzien met onze vriendin en haar schattige dochter (haar man was nog inkopen aan het doen voor de lunch). Het merkbaar dikker buikje van onze vriendin deed vermoeden dat er gezinsuitbreiding op komst was. En jawel! Fijn nieuws, want die tweede zwangerschap was niet bepaald van een leien dakje gelopen.

Het dochtertje van onze vrienden was een beetje ziekjes, maar dankzij de wonderen van de moderne geneeskunde (kuch, perdolan) leek ze er niet zoveel last van te hebben. We brachten samen een erg gezellig middag en namiddag door, buiten op het terras in de tuin. In de schaduw van een parasol, wel te verstaan, want de vlakke zon was echt té heet, zelfs voor een zonneliefhebber als mezelf.

Een heerlijke barbecue in goed gezelschap. Meer moet dat echt niet zijn! En de NMBS bracht mij ‘s avonds zonder problemen terug naar Leuven. Dat mag ook gezegd worden!

Yet Another Blog

Life on my side

feest