Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Paasbrunch én -diner van Octobar

Beetje een luie Paaszondag. De voormiddag brengen mijn vriend en ik al puzzelend door. Die puzzel vordert verrassend snel. Ik denk dat we allebei een nieuwe verslaving hebben. 😉

We puzzelen tot de deurbel gaat: onze paasbrunch van Octobar staat voor de deur. Uiteraard starten we onze brunch met een glaasje champagne met een oestertje daarbij. Mijn vriend en ik mogen dan wel niet gelovig zijn, we grijpen die kerkelijke feestdagen graag aan om het gezellig te maken. Daarna smullen we van de heerlijke kreeft, om af te sluiten met de vitello tonnato. De rest van de gerechtjes laten we fijn in de koelkast staan tot ‘s avonds, want de brunch is nogal copieus uitgevallen.

Na nog een beetje puzzelen, geven we onszelf een schop onder ons gat en gaan we naar buiten voor een wandeling. Ditmaal brengen onze omzwervingen ons naar de bloeiende kerselaars van Kessel-Lo.

‘s Avonds verorberen we de rest van de paasbrunch: de gerookte zalm met krielaardapelen met pastasalade en cocktail gamba’s en de snowcrab salade met pittabrood. Met een toepasselijk flesje witte wijn van Dulst erbij, natuurlijk!

Verjaardagfeestje in Troostembergbos

Zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn petekindje op het programma. Ook hier dreigde heel de coronacrisis roet in het eten te strooien. Ik was vooral bezorgd omdat het om een intergenerationeel feestje ging: beide paren grootouders zouden immers aanwezig zijn. Na heel veel whatsappberichtjes heen en weer, besloten de mama en de papa van mijn petekindje de locatie van het feestje te verplaatsen naar Troostembergbos, zodat alle aanwezigen de regels van de social distancing (min of meer) konden naleven.

Ik was er nog niet honderd procent gerust op, maar omdat alle grootouders jonger waren dan 65 jaar, behoorden zij (gelukkig) niet tot de risicogroep. Zelf heb ik weinig vrees om ziek te worden, omdat ik een vrij goeie weerstand heb. Ik ben echt zelden ziek en als ik dan ziek ben, is het nooit meer dan een verkoudheid of een luchtwegeninfactie. En zelfs al zou ik het virus wel te pakken krijgen, zie ik mezelf nog niet direct op intensieve zorgen terecht komen. Voor oudere mensen is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik begrijp dat niemand mijn petekindje wilde teleurstellen, die ongetwijfeld weken had zitten uitkijken naar dit feestje.

We vonden elkaar op de parking bij Troostenbergbos en trokken van daaruit beladen met cadeaus, koffie, thee, fruitsap en een heuse verjaardagstaart naar de dichtstbijzijnde picknicktafel. Ere wie ere toekomt, de mama van mijn petekindje had, de omstandigheden in acht genomen, voor een prachtige kroon én bijpassende taart gezorgd. Al vond ik het uitblazen van de kaarsjes iet of wat op het randje. 😉

Na een stukje taart gegeten te hebben, brachten we alles terug naar de wagen en wandelden we samen door het bos. Ik was nog nooit op deze plek geweest, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. Een mooi bos met prachtige loofbomen. Fijn om dankzij mijn petekindje een nieuw stukje natuur te ontdekken.

Whiskyproefavond in mineur

Helaas, de maatregelen die de Nationale Veiligheidsraad oplegde om ons tegen de coronacrisis te beschermen, bleken, hoe noodzakelijk ook, nefast voor onze geplande whiskyproefavond. Het aantal deelnemers zakte in een schrikbarend snel tempo van tien naar vier (onszelf inbegrepen). Natuurlijk had ik alle begrip voor de afzeggingen. Iedereen wil uiteraard zijn familie en geliefden beschermen.

Omdat mijn vriend en ik deze avond al zo lang gepland hadden, besloten we deze toch te laten doorgaan, zelfs al zouden we maar met ons tweetjes zijn. Gelukkig vonden we nog twee dappere zielen zonder ziektesymptomen die het aandurfden ons te vervoegen.

Dit zijn de whisky’s die op ons proeflijstje stonden:

The Ardmore Legacy,
mijn eigen persoonlijke Arran whisky (12 jaar oud en op sherryvaten gerijpt,
Belgian Owl (36 maanden),
Bunnahabhaim (12 jaar),
GlenDronach (13 jaar oud, gebotteld in 2003),
Oban (14 jaar), Johnett (7 jaar, gebotteld in 2010),
Chichibu Ichiro’s (Japanse whisky),
The Glenlivet Nàdurra.

Opgelet, dit is de volgorde waarin de flessen op onderstaande foto staan, niet de volgorde waarin deze best gedronken worden. En excuses, de GlenDronach fles staat omgekeerd.

We startten de avond met wat simpele aperitiefhapjes en heerlijke ovenhapjes van De Walvis (redder in nood toen mijn vriend en ik zaterdagochtend op zoek waren naar een traiteur, omdat Convento Food gesloten was).

Als hoofdgerecht hadden we drie dagschotels van De Walvis en een heerlijke lasagne met zalm en spinazie voorzien om in de oven op te warmen. Kwestie van onze aandacht zoveel mogelijk bij onze gasten te houden, want wie weet wanneer we hen opnieuw in ‘t echt te zien zullen krijgen.

Na het gezamenlijke diner waagden we ons aan Trial by Trolley, een spel dat mijn vriend via Kickstarter financierde, maar dat zijn veelbelovende naam niet echt waar maakte. Vandaar dat we al snel over schakelden op Exploding Kittens. Om, na het vertrek van onze vriendin die het niet té laat wou maken, te eindigen met de klassieker der klassiekers: Chapeau. Al moet ik toegeven dat dat laatste gedeelte van de avond iet of wat wazig is in mijn herinnering. 😉

De topprijs van beste whisky van de avond ging moeiteloos naar de GlenDronach, met een verdiende ereplaats voor mijn eigen Arran whisky.

Toch fijn dat we nog de gelegenheid hadden om samen te komen vlak voordat de coronacrisis in volle hevigheid losbarstte.

Celebrating the birthday boy

Na de wellness ‘s ochtends, vierden mijn vriend en ik ‘s avonds gezellig verder bij Convento Wijnbistro. Grappig: we kwamen onze vrienden tegen met wie we elk jaar op weekend gaan. Zij zaten met hun gezelschap aan een lange tafel. Konden ze meteen mijn vriend gelukkige verjaardag wensen. 😉

En ja, het eten was, net als de vorige keer, erg lekker. Omdat het een feestelijke gelegenheid was, gingen we voor de full option: 5 gangen met aangepaste wijnen. Extra punten voor de bijzonder vriendelijke bediening én de kleurpotloodjes op elke tafel, waarmee ik me kon uitleven op de papieren onderlegger. Zoals het hoort, startten we de avond in stijl met een cocktail gebaseerd op pisco.

Geniet met ons mee:

Appetizer (disclaimer: neen, daar liggen geen rupsen op ons bord, dat is gepofte rijst):

Noordzeekrab, brioche, kokos, kaffir, koolrabi:

Brandade van schelvis, boterraap, groene kruiden, jus van langoustine:

Consommé van duif, gerookte eendenborst, boekweitnoedels, shiitake:

Roggevleugel, warmoes, hazelnoot, Cornes de Gâtes:

Kaastaart, passievrucht, mango:

En ik mocht ook een beetje proeven van de kaasplank van Kaasmeester Elsen die mijn vriend genomen had in plaats van het dessert:

Een culinair hoogstaande avond verdient het om afgesloten te worden met een goeie digestief. Mijn vriend en ik mochten van de uitbater proeven van de Pazo Señorans Orujo de Galicia én de Pazo Señorans Aguardiente de Hierbas de Galicia, een afgeleid destillaat van Spaanse wijn dat mij geheel en al onbekend was. Fijn dat we mochten proeven, maar uiteindelijk smaakte de Rum New Grove ‘Savoir Faire’ uit 2009 mij toch beter…

Birthday Wellness

Uitgeslapen op schrikkelzaterdag en de dag feestelijk begonnen met een fijne vrijpartij. Onder het motto: goed begonnen is half gewonnen. Tot het mijn vriend en ik opeens begon te dagen dat we geen van beiden een bevestigingsmail voor een reservatie bij Aquaheaven in onze mailbox terugvonden. We hadden twee weken geleden beiden een poging ondernomen om te reserveren voor zaterdagnamiddag 29 februari maar kregen de hele tijd foutmeldingen. Ik had het geplande tijdstip voor ons bezoek wel in mijn agenda genoteerd, maar was vervolgens helemaal vergeten om effectief te zorgen dat die reservatie rond was. Stom…

Gelukkig zou er volgens de website om 10.50u nog een opening zijn in Mozaïek. Snel gebeld en oef, toch nog twee uurtjes wellness kunnen te pakken krijgen. Een uur minder lang en ook een stuk vroeger op de dag dan oorspronkelijk gepland, maar beter dan niets, nietwaar? We trokken snel onze kleren aan, propten een yoghurtje in onze mond en hup, op naar Aquaheaven!

En ja, we hebben ervan genoten!

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

VIAA is dood, lang leve meemoo!

Ok, 11 februari is misschien wat laat om nog een nieuwjaarsreceptie te houden, maar er was alleszins een goeie reden om een feestje te bouwen: het Vlaams Instituut voor Archivering, dat jarenlang gebukt ging onder het moeilijk uitspreekbare acroniem VIAA, vervelde zich die tot het veel makkelijker uitspreekbare meemoo, Vlaams Instituut voor het Archief. Het oranje werd bedankt voor bewezen diensten, meemoo koos voor een fris groenblauw kleurtje als nieuwe look.

En daar werd uitgebreid op geklonken in het STAM in Gent. Heel leuk om zoveel oude bekenden tegen het lijf te lopen en herinneringen op te halen aan de tijd dat ikzelf nog volop met digitalisering bezig was. Ondertussen ruilde ik de bits en de bytes in voor bakstenen, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds een dikke boon heb voor mijn oude liefde. 😉

Doopviering in De Pinte

Zondag iets te vroeg naar onze goesting uit bed om de trein naar De Pinte te nemen, alwaar we rond half twaalf verwacht werden voor de doopviering van de jongste dochter van onze vrienden. Gelukkig was het mooi weer, waardoor de wandeling van het station van De Pinte naar de kerk best wel aangenaam was. Het centrum van De Pinte bleek ook onverwacht gezellig, met een mooi wit kasteeltje, een indrukwekkende neogotische kerk en een aantal stijlvolle, oude huizen. In één van die huizen, zo wist Goofball mij te vertellen, bevond zich de beste bakker van De Pinte en omstreken. Aangezien we toch buiten aan de kerk stonden te wachten tot de ochtendmis gedaan was, besloot ik even een zijsprongetje te maken en kocht ik mezelf twee pastéis de nata bij Bakkerij Hanssens. Tpch handig, die sociale media. 😉

Alhoewel ik principieel tegen dopen ben, moet ik toegeven dat het een mooie viering was. De pastoor deed zijn best om alle aanwezige kinderen bij de viering te betrekken en de verschillende onderdelen van het sacrament uit te leggen. Het feit dat onze vriendin een koor dirigeert waarbij onze vriend voor de begeleiding op de piano zorgt, hielp natuurlijk ook wel. Onze vriend had zelfs speciaal voor zijn jongste dochter een lied gecomponeerd, met als voornaamste thema haar gezonde eetlust (helemaal een dochter van haar vader). Hoeveel kinderen kunnen zeggen dat een koor van vrienden en familie hun een serenade bracht tijdens hun doopsel? Heel bijzonder. Het feestvarken zelf gedroeg zich trouwens voorbeeldig toen het koude water uit de doopvont over haar hoofd werd gegoten.

Het feestvarken samen met haar trotse grote zus:

Na de doopviering konden mijn vriend en ik gelukkig meerijden met de broer van onze kameraad naar feestzaal De Veldblomme. De afstand was net iets te groot om te voet te overbruggen (zo’n veertig minuten stappen). Het concept van de feestelijkheden was simpel: iedereen bracht iets meer. Het resultaat was werkelijk een overdaad aan eten. Mijn vriend en ik hadden twee grote taarten van Les Tartes de Françoise meegenomen: de chocoladetaart en de kaastaart met speculoos, mijn twee favorieten. Ter plekke kreeg mijn vriend de taak toebedeeld om de zakouskis te maken. Dat ging verrassend vlot. Altijd al geweten dat er een culinair genie schuil gaat in mijn vriend. Verder waren er heerlijke zelfgemaakte quiches en een lekker stukje kaas gaat er ook altijd wel in. We hadden fijne gesprekken met de aanwezigen en genoten van het mooie weer (wat een contrast met al die mist op zaterdag).

Vlak voor de deur van de Veldblomme stopte een bus van de Lijn die ons zonder problemen naar het station van Gent-Sint-Pieters bracht. Uiteindelijk geraakten we redelijk vlot op onze bestemming met het openbaar vervoer en een beetje hulp van sympathieke chauffeurs, maar eerlijk, je bent wel een stuk langer onderweg dan met de wagen.

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

Yet Another Blog

Life on my side

feest