Want het was al veel te lang geleden dat we nog eens een heerlijke brunch van Convento Food besteld hadden. Naar goede gewoonte was de brunch zo copieus dat we er ook ‘s avonds nog van konden genieten. Heerlijk!
Gisteren was onze goede vriend uit Wijgmaal jarig. En hoewel deze feestelijke gebeurtenis dit jaar onmogelijk met veel feestgedruis gepaard kon gaan, spraken mijn vriend en ik toch af om samen met hem en zijn vrouw rond de vuurkorf te klinken op alweer een jaar ouder en wijzer.
Geleerd uit vorige ervaringen legden we een stevige bodem met een heerlijke sushiboot van bij Kintsugi.
Mijn vriend en ik hielden de ganse dag angstvallig de weersvoorspellingen in het oog en lange tijd zag het ernaar uit dat de regen ons openluchtfeestje zou vergallen. Naarmate de dag vorderde, leek er zich echter vanaf 19.30u een drogere periode aan te dienen. We lieten ons niet op voorhand ontmoedigden en hoopten dat de weersvoorspellingen het bij het rechte eind hadden.
Omdat we nogal zwaar geladen waren met speciale biertjes, koffiecapsules en oesters van Octobar en het weer op zijn zachtst gezegd nogal twijfelachtig was, namen we in plaats van de fiets de taxi naar Wijgmaal. Tijdens de rit polsten we bij de taxichauffeur of hij vaak mensen ná de avondklok moest vervoeren (taxichauffeurs mogen immers gans de nacht blijven rijden). En jawel, dat bleek zich vrij regelmatig voor te doen. Sommige collega-taxichauffeurs waren zelfs al eens tegengehouden door de politie, waarop alle inzittenden (uitgezonderd de chauffeur zelf) een boete moesten betalen. Daarover maakten we ons alvast geen zorgen, want we waren van plan ons stipt aan de avondklok te houden.
En jawel, de weergoden waren ons goedgezind. Uiteindelijk brachten we de ganse avond door in de tuin van onze vrienden zonder door een regenbui overvallen te worden. Die paar druppels rond een uur of tien tel ik niet mee, rond het warme vuur merkten we daar amper iets van.
De oesters (met een druppeltje vodka, dat spreekt voor zich) smaakten en de avond vloog voorbij. Of hoe de coronacrisis ons de waarde van menselijk contact en vriendschap elke dag weer duidelijk maakt.
En dankzij Taxi Jenny stapten we klokslag middernacht ons appartementje binnen. Met kleren die zo doordrongen waren van de rook van het houtvuur dat we de sfeer van het vuur dagen later nog moeiteloos zouden kunnen oproepen.
Uitstel is geen afstel! Een gouden regel waaraan ik mij graag houd.
De moeder van mijn vriend was ondertussen bijna helemaal hersteld en dus prikten we een nieuwe datum voor een kerst/nieuwjaarsfeestje. Mijn vriend deed een grondige vergelijkende studie van alle beschikbare afhaalmaaltijden bij de betere Leuvense restaurants en Dumon kwam als overwinnaar uit de bus. Aangezien we nu een bestelling voor vier personen hadden op te halen, besloten we wijselijk toch maar een Cambio te huren. Kwestie van niet op de fiets door een plotse regen- of sneeuwvlaag overvallen te worden met een hoop eten aan ons stuur.
En jawel, we stapten weer buiten met een leuk extraatje: een flesje espumante van het pas door de eigenares van Dumon aangekochte Portugese wijndomein. Serieus, wat een topdame! Zo’n vat vol energie, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, daar kan ik alleen maar het diepste respect voor hebben. Als we ooit weer mogen reizen, zet ik haar Portugese wijndomein zeker op mijn lijstje met te bezoeken bestemmingen.
Zaterdag spoorden mijn vriend en ik dus naar Herentals met onze zakken vol eten. En ja, we zijn ons ervan bewust dat het niet geheel volgens de regels is om met vier personen samen aan tafel te zitten, als die vier personen niet tot dezelfde bubbel behoren. Maar we namen alle mogelijk voorzorgsmaatregelen en gebruikten zelfs aparte toiletten!
De vader van mijn vriend kwam ons ‘s middags aan het station afhalen. We aten snel een boterham en vertrokken dan voor een wandeling van een kilometer of zeven langs de Kleine Nete. Tot mijn grote vreugde begon het onderweg te sneeuwen! Mijn eerste en ongetwijfeld enige sneeuw van 2021! Ik had gerust de wandeling nog wat willen verlengen, want niets is fijner dan door verse sneeuw wandelen, maar de ouders van mijn vriend waren duidelijk minder fan en snakten naar hun warme huisje.
Hoera! Sneeuw!
Terug binnen kraakten we een flesje champagne om te klinken op het nieuwe jaar, smeerden de toastjes met krabsla en vervolgens werd ik meteen aan het werk gezet. Er lag immers een onafgewerkte puzzel op mij te wachten, waarvan enkel de zwarte stukjes aan de rechterkant nog een plek moesten krijgen. En laat het in elkaar passen van moeilijke puzzelstukken nu net mijn specialiteit zijn!
Et voilà. Mission accomplished!
Nu de puzzel afgewerkt was, stond de rest van de avond in het teken van gezellig babbelen en genieten van het lekkere eten van Dumon.
Ravioli van kreeft met fijne groentjes en chablissausje:
Sint-Jacobsvruchten met kruidenboter, salsa van tomaat en couscous:
Boerderijeend met saus van appelsien en gebraiseerde witlof, aardappel met amandel en worteltjes:
De heerlijke rode Portugese wijn van Dumon die perfect paste bij de eend:
Chocoladedessert:
Na nog een afzakkertje gedronken te hebben, bracht de vader van mijn vriend ons mooi op tijd terug naar het station van Herentals. Normaal is de overstap in Lier niet noemenswaardig (lelijk en kil station), maar ditmaal maakten we van de nood en deugd en bouwden we een minisneeuwman. Voilà, bij deze zit onze winterpret erop. Laat de lente nu maar komen!
Vandaag klonk ik samen met de collega’s van mijn afdeling via Microsoft Teams op het nieuwe jaar. Iedereen (behalve ik!) had een aperitiefbox (interessant om zien dat er hier een heel nieuwe business is ontstaan) ontvangen met instructies om deze pas te openen vrijdag tijdens de drink. Kwestie van het toch een beetje spannend te maken. Bij gebrek aan aperitiefbox voor mezelf opende ik dan maar een flesje schuimwijn (nog een overschotje van het ontbijtbuffet in Oostende) uit mijn eigen ijskast. Gelukkig is er één constante deze coronacrisis: onze drankvoorraad wordt nauwlettend in het oog gehouden en als de bliksem aangevuld vanaf het moment dat er een tekort zou dreigen.
En ja, het was ongetwijfeld veel toffer geweest om elkaar live het beste te wensen, maar dankzij de ‘groep modus’ van Teams was het toch nog gezellig. Meteen ook mijn vuurdoop als kersvers afdelingshoofd: mijn eerste officiële nieuwjaarsspeech! Toegegeven, ik zat toch wat zenuwachtig achter mijn scherm, want ik wilde een goeie eerste indruk nalaten. Ik probeerde zoveel mogelijk de verdiensten van de collega’s zelf in de verf te zetten hield het bewust beknopt. De beste speeches zijn diegene die niet te lang duren. 😉 Al sloop er toch een lapsus in, ergens een project van 15 mio euro over het hoofd gezien. Oepsie. Gelukkig waren mijn collega’s zo vriendelijk om aan te vullen. 😉
Zondag hadden mijn vriend en ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om (jullie raden het nooit!) een wandeling te maken. Momenteel lijkt 2021 nog verrassend veel op 2020… Laat ons hopen dat daar de komende weken (maanden?) snel verandering in komt.
Het was de bedoeling dat we samen de kleine Horst wandeling zouden doen, maar het pad langs de vijver van het kasteel was afgezet, waardoor we noodgedwongen moesten improviseren en een andere route kiezen. Onderweg stopten we aan een bankje om samen een glaasje te drinken op het nieuwe jaar. De ouders van mijn petekindje hadden aan alles gedacht: flesje cava, glazen, en de hapjes coronaveilig apart verpakt. Top!
En dan volgde het moment suprême: mijn petekindje las zijn eerste helemaal zelf geschreven nieuwjaarsbrief voor! Hij las zo stil dat ik eigenlijk niet kon verstaan wat hij zei, maar voorgelezen, is voorgelezen, he! En het was best wel een lange brief voor een kindje in het eerste studiejaar. Dat verdiende een mooie cent voor zijn spaarvarken!
Zelf kreeg ik een heel origineel cadeautje van mijn petekindje: kunstsokken! Die zal ik ‘s avonds alvast met veel liefde dragen!
De rest van de wandeling bracht ons heel veel diepe plassen, waarin de jongens maar al te graag met hun laarzen rondsprongen. Op het eind van de wandeling waren hun sokken en broekspijpen dan ook helemaal doorweekt en hingen hun gezichten vol met modder. Dat noem ik een succesvolle tocht!
Een cambioritje van twintig minuten later, schoven mijn vriend en ik de kreeft die we nog over hadden van nieuwjaar in de oven en sloten daarmee officieel de feestelijkheden tijdens het eerste weekend van 2021 af.
Niet veel bijzonders gedaan op de eerste dag van het jaar 2021, buiten opgestaan om onze take-away maaltijd bij Barba te gaan ophalen en (alweer) een wandeling naar de Abdij van Park. Ik kan zelfs geen originele invalshoeken meer bedenken om foto’s te nemen van deze nochtans prachtige plek… Dus jullie zullen het zonder moeten stellen.
Op culinair vlak zetten we 2021 meteen goed in, met een zeer copieus diner van Barba. Het eerste hapje was niet helemaal ons ding, maar daarna ging het enkel in stijgende lijn. Om onze magen niet al meteen de eerste dag van het jaar te overbelasten, hielden we de kreeft die als hoofdgerecht bedoeld was, bewust achter voor één van de volgende dagen.
Kroket met sushi:
Oester met zeewiersalade:
Bisque van kreeft:
Cannelloni:
Fazant met wintergroentjes:
Dessert:
We ontdekten trouwens een nieuwe serie op Netflix die dik de moeite is: The Fall, met de fantastische Gillian Anderson.
Net als vorig jaar vierden mijn vriend en ik dit jaar Oudjaar onder ons tweetjes. Al had de reden niet meer verschillend kunnen zijn: vorig jaar kozen we voor een gezellige avond onder ons tweetjes om een rustpauze in te lassen in een drukke vakantie, dit jaar… Wel ja, ik hoef er geen tekening bij te maken waarom we dit jaar Oudjaar met z’n tweetjes vierden, zeker?
Volgens ondertussen vertrouwd recept, gingen we voor take-away. We kozen voor Cum Laude, omdat de gerechten van chefkok Marius Bosmans altijd zeer feestelijk en verfijnd zijn. En dat was nu nog meer dan anders het geval. Al bezorgde het hoofdgerecht ons een beetje stress omdat we én de zeebaars, én de mousseline, én de aardpeerzalf én de saus allemaal tegelijkertijd klaar moesten krijgen. Maar hey, het resultaat mocht er zijn. We beleefden een ware culinaire topavond, die we aftrapten met een lekker flesje champagne van Alain Suisse en verder zetten met een flesje heerlijke Chablis.
Gillardeau oesters (2 bereidingen):
Krokante aardappel, plankton mayonaise en buikspek:
Toast van brioche brood, wildpaté, uiencompote en mosterd:
Rillette van gerookte wijting, appel, mierikswortel, nori en dillemayonaise (een bijzonder fotogeniek gerecht):
Kreeft, boter met Avruga kaviaar, salade van witloof, verveine, walnoten en spelt:
Zeebaars en coquille, bospaddestoelen, aardpeerstructuren en aardappel mousseline:
Gekarameliseerde appel, Cumbava cake, parfait van koffie en sesam:
Een mooie afsluiter van het jaar 2020, dat voor veel mensen kommer en kwel bracht, maar voor mij persoonlijk best wel goed uitdraaide: met een promotie en mijn vriend die sinds maart bijna full time in Leuven is.
Jullie dachten dat wij al uitgefeest waren, zeker? Niets is minder waar. Zaterdagavond haalden mijn vriend en ik onze bestelling af bij Octobar. Jezelf verwennen na heel zware werkweken en tegelijkertijd de horeca steunen. Win-win, zeg ik dan.
En amai, ook ditmaal werden we culinair in de watten gelegd:
OiSRI n°3 Oesters:
Mousse van gerookte forel – black pepper crackers:
Tartaar van langoustines & snow crab, parels van kalamansi, chutney van wakame en citroengras:
Scheermesjes, jus van ponzu citrus, crumble van tomaat:
Bouillon van garnaal & ravioli van coquilles:
Kingcrab, geklaarde boter van salie en fijne kruiden (doordat het au bain marie zakje op het laatste moment scheurde, viel er niet veel meer te redden van de geklaarde boter):
Kreeft met zachte chilli curry en krielaardappelen:
Truffon en ganache van donkere chocolade:
Al is er wel één nadeel aan al die afhaalmaaltijden: de roze vuilniszak voor zachte plastics vult zich schrikbarend snel. Al merk ik dat (gelukkig) meer en meer restaurants die afhaal aanbieden, overschakelen op kartonnen verpakkingen, 2020 is alleszins niet goed geweest voor mijn hoogst persoonlijke afvalberg.
Als uitsmijter: de leuk gedecoreerde kurk van ons flesje witte wijn:
