Yet another afscheidsfeestje

Op de hielen van het vorige afscheidsfeestje. Al was de sfeer bij dit afscheid merkelijk anders dan bij het vorige feestje. Het was duidelijk dat de collega van wie we gisteren afscheid namen erg geliefd is, zelfs al werkte ze in totaal maar anderhalf jaar voor onze organisatie. Ditmaal kon ik er wel vanaf het begin bij zijn om de speeches mee te pikken en de overhandiging van het cadeau mee te maken. Ik onthoud vooral dat onze deur wagenwijd open staat voor een terugkeer. Al is het voor mij geen echt afscheid, want ik zal in de toekomst nog met haar samenwerken.

Met een klein groepje collega’s bleef ik plakken tot een uur of acht en hielp daarna nog een beetje opruimen. Ik moet zeggen dat ik zottere feestjes heb meegemaakt op het werk, maar het is ook wel eens fijn om de dag nadien zonder kater op te staan. 😉

Birthday dinner bij Julia en Elias

Na de housewarming in Antwerpen keerde ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar Leuven terug. Ik had ter gelegenheid van mijn verjaardag een tafeltje gereserveerd in restaurant Julia en Elias, geen haute cuisine, maar bij elk vorig bezoek al lekker gegeten. We waren wat aan de late kant vertrokken in Antwerpen en konden het oorspronkelijk gereserveerde tijdstip onmogelijk nog halen. Dus belde ik onderweg in de wagen om te melden dat we een drie kwartier vertraging hadden. Allemaal geen probleem.

Hierdoor kwamen we bij aankomst wel midden in het spitsuur van het restaurant terecht. En dat viel te merken. Het duurde allemaal wat langer dan je normaal zou verwachten: de menukaart kwam maar niet, de bediening vergat het water, de wachttijd tussen gerechten was echt te lang en we slaagden er ook met moeite in de rekening vast te krijgen. Maar: het goede nieuws is dat we totaal niet gehaast waren. Ik had die ochtend mijn luchtmatras zichzelf laten opblazen in de logeerkamer en voor kussens en donsdekens gezorgd zodat mijn broer en zijn vriendin konden blijven slapen. Geen discussie dus over wie bob moest zijn: aangepaste wijnen voor ons ganse gezelschap! De lange wachttijden konden ons bijgevolg weinig deren en het werd een heel gezellige avond.

Gebakken coquilles, aardpeer, blanke boter, bieslook:

Kalfszwezerik, creme van artisjok, jus van bospaddestoelen:

Hert met wildgarnituur, sauce grand Veneur:

Panna cotta van yoghurt en citrus afgewekt met rood fruit:

Alleen jammer dat er één persoon ontbrak aan tafel…

Housewarming!

Zaterdag was ik uitgenodigd op de housewarming van mijn neef en zijn vriendin in Merksem. Stiekem was ik blij dat ik nog eens richting Antwerpen kon trekken, een stad die ondanks mijn korte verblijf daar toch een plekje in het hart heeft veroverd. Dus spoorde ik vlak na de middag richting Antwerpen, bewonderde ik het prachtige Antwerpen-centraal en genoot ik ten volle van een zonnige velo-fietstocht richting Merksem.

Het was gezellig druk op de housewarming (meteen ook de eerste keer dat mijn vader en mijn broertje mijn nieuwe kapsel te zien kregen). Mijn broer was meteen enthousiast, mijn vader iets minder. Die laatste mist de lange blonde lokken ongetwijfeld meer dan ikzelf. 😉 Ach ja, het zal wel wennen, zeker?

Op de housewarming maakte ik kennis met mijn nieuwste achterneefje. Jaja, de gezinsuitbreiding bij mijn vier neven is niet meer te stoppen, want er is ook een tweede achternichtje op komst. Mijn achterneefje slaagde er alvast in iedereen te betoveren met zijn mooie blauwe ogen. Die gaat later nog harten breken. 😉

Het nieuwe huis van mijn neef en zijn vriendin is alvast goedgekeurd: een mooie rijwoning met veel licht in een rustige buurt. Ideaal om als volgende in de rij aan gezinsuitbreiding te beginnen. 😉

Een carrière van 48 jaar

Ik denk persoonlijk niet dat er veel mensen zullen zijn die het mijn collega nadoen: 48 jaar onafgebroken werken. Op zijn zestiende levensjaar voor het eerst van Limburg naar het verre Brussel sporen om daar te beginnen op de laagste sport van de ladder en zich vervolgens door zijn goede inborst en onverwoestbaar zonnige humeur een plek in het hart van elke collega te veroveren.

Het was dan ook met spijt in het hart dat we deze vrijdag afscheid namen van deze supercollega, die ik voor het eerst ontmoette toen hij mij en een groepje collega’s met een busje naar Nederland voerde voor één of ander werkbezoek. Wat we toen juist bezochten, ben ik al lang vergeten, maar de gesprekken met deze joviale levengenieter staan me nog altijd fris voor de geest. De drank vloeide dan ook rijkelijk en de cadeaus waren overvloedig en meer dan verdiend. De taart traktatie maakte deze zoetekauw bijzonder gelukkig en afsluiten deden we, naar goede gewoonte met de plakkenblijvers in Scott’s bar. Allemaal iet of wat boven ons theewater.

Dat mijn collega nog vele jaren van zijn pensioen mag genieten!

Verjaardagsfeestje in het Vlaams Parlement

Het gebeurt niet elke dag dat er een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje in het Vlaams Parlement in mijn mailbox belandt. Dus blokkeerde ik maanden op voorhand mijn agenda om toch zeker aanwezig te kunnen zijn. En zie, de agendagoden waren mij gunstig gezind. Geen onverwachte crisis die roet in het eten kwam strooien, dus kon ik mij mooi op tijd naar het feest begeven.

Na wat speeches van prominenten allerhande, mocht Lieve Blancquaert het officiële gedeelte afronden met een zeer pakkende keynote. Ze toonde foto’s van haar projecten ‘Birth day’, ‘Wedding day’ en ‘Last days’ en vertelde het verhaal achter de foto’s. Zeer aangrijpend en een keiharde confrontatie met hoe goed wij het wel niet in het Westen hebben. Al moet ik eerlijk toegeven dat de link tussen de keynote en de jarige mij niet geheel duidelijk was. Ik kan maar hopen dat de aanwezige hoogwaardigheidsbekleders even geraakt waren door haar verhalen als ikzelf en er lessen uit trekken.

Na het officiële gedeelte werden we uitgenodigd voor de lunch. En die was fenomenaal lekker! Wat een variatie aan gerechten. Ik heb zelfs niet alles kunnen proeven! Tijdens de lunch had ik de gelegenheid om wat bij te praten met enkele oude bekenden die ik al een aantal jaar niet meer gezien had. Altijd fijn om de draad weer op te pikken en te horen hoe het hen vergaan is.

IMG_9884[1]

IMG_9886[1]

Dat we als afscheidscadeautje een macaron van Paul meekregen, wist ik uiteraard ook ten zeerste te appreciëren. 😉

Het ideale recept voor een verjaardagslunch!

Ramen van Samourai Ramen in Brussel! Het was trouwens een bijzondere verjaardagslunch, want de jarige collega in kwestie kondigde zijn vertrek naar Parijs aan. Ik kan niet ontkennen dat ik een steek van jaloezie voelde bij deze aankondiging, maar ik ben toch voornamelijk heel erg blij voor hem. Ik weet dat hij de geknipte man is voor de job en ben er honderd procent van overtuigd dat hij de geboden kans met beide handen moet grijpen. En hey, misschien kan ik dan een keertje cocktails in Parijs gaan drinken. 😉

IMG_9880[1]

Laatste feestje in Antwerpen

Gisteren vierde ik samen met een handvol andere collega’s het leven en de liefde in de Oude Brouwerij onder het toepasselijke motto ‘What times to l*ve in‘. Mijn ondertussen genezen verklaarde collega gaf samen met haar vriend een feest om deze moeilijke periode in haar leven af te sluiten en met feestgedruis en muziek aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Als dat geen mooie reden is om te feesten, dan weet ik het ook niet meer.

We wrongen ons met vijf collega’s in een té kleine Cambio en reden vanuit centrum Antwerpen naar Stabroek. Best nog wel een eindje rijden. Gelukkig bracht Waze ons zonder problemen op onze bestemming. We werden welkom geheten door een stralende collega en kregen bonnetjes om ons van drank te voorzien. Op voorhand was ik niet helemaal zeker wat de exacte opzet van het feest was, maar de indeling van de zaal en de muziek van de uitstekende dj maakten al snel duidelijk dat het de bedoeling was de beentjes los te schudden.

Doordat ik sommige van mijn collega’s (er was ook een oud-collega van de partij) al even niet gezien had, bleven we misschien iets te lang praten aan ons statafeltje, maar uiteindelijk smeten we ons toch op de dansvloer. Van dansen krijgt een mens honger. De frietjes rond middernacht waren dan ook bijzonder welkom, want tegen dat tijdstip begon mijn maag al serieus te rommelen.

Ik had gerust me nog wat langer willen uitleven op de dansvloer, maar onze Cambio-chauffeur (mama van twee kleine kindjes) vond het welletjes geweest. We namen afscheid en keerden terug naar Antwerpen.

Een mooie afsluiter voor mijn Antwerpse periode, want dit weekend verhuis ik terug naar Leuven.

Afscheid van een collega

Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.

Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.

En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉

pizza

Party @Dumon!

Na het bijzonder fantastische feestje vorig jaar sprak ik het voornemen uit om over te vliegen vanuit Genève voor de volgende editie. Toen had ik er uiteraard nog geen vermoeden van dat mijn avontuur in Genève op een mislukking zou uitdraaien. Maar hey, Antwerpen is een pak minder ver dan Genève. 😉

Geleerd uit mijn ervaringen vorig jaar, zorgde ik dat ik een hotelkamer in Leuven gereserveerd had en nam ik de voormiddag vrijaf, kwestie van letterlijk tot ‘s middags in mijn bed te kunnen liggen. En dat bleek een uitstekende beslissing te zijn, want uiteindelijk lag ik pas rond vier uur in bed.

Samen met mijn collega fietste ik van het station van Leuven naar restaurant Dumon in Wakkerzeel. Lang leve mijn blue bike abonnement!

En jawel, het werd zoals verwacht een memorabele avond. Al dreigde de nakende uitschakeling van de Rode Duivels heel even roet in het eten te gooien. Je voelde de gemoedsbarometer van de aanwezigen met de minuut dalen. De gelaatsuitdrukking op het gezicht van de broer van Dries Mertens, die naast mij zat, kan ik niet anders omschrijven dan als gepijnigd. Gelukkig tartten de laatste twintig minuten van de match alle verbeelden en kwamen de Rode Duivels terug vanuit een quasi verloren positie. Goed gespeeld jongens, bedankt om de avond te redden!

En oja, het eten was ook lekker, al ging de meeste aandacht helaas naar dat tv-scherm om de match te volgen. 😉

En naar goede gewoonte sprong ik in het zwembad. De collega waarmee ik vorig jaar in het zwembad sprong, wilde dit jaar haar kapsel sparen, gelukkig vond ik een andere collega bereid met mij het ruime sop te kiezen. 😉

Na mijn verfrissende zwembadduik worden de herinneringen ietwat vager. We hebben gedanst, geapplaudisseerd voor mijn geweldig collega die zo mooi kan zingen en heel veel (te veel) wijn gedronken. Hoe ik erin geslaagd ben die blue bike terug in het station af te leveren, het is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar ik zag de dag nadien bij het uitchecken van het hotel nergens een verfrommelde blue bike liggen, dus ik neem aan dat hij veilig naar zijn standplaats is terug gekeerd.

Misschien de volgende keer toch maar een taxi terug nemen. 😉

Communiefeest in Geel

Na een nacht in het ouderlijke bed doorgebracht te hebben, ontbeten mijn vriend en ik op het gemak. Geen communieviering bij te wonen dit jaar hoera! Mijn broer en zijn vriendin waren ondertussen al weer naarstig aan het werk getogen, dus we voelden ons wel een beetje schuldig dat we zo lang in bed gelegen hadden. Maar hey, als een mens nog niet mag uitslapen op de dag des Heren!

Om onze reistijd naar Geel wat te verkorten en ons wat overstappen te besparen, was mijn vader zo vriendelijk om ons naar het station van Hasselt te voeren. We waren een dik half uur te vroeg voor onze trein, dus lasten we nog snel een terrasje in. Helaas zat het terras van het stereotype stationscafé waarop we terechtkwamen vol met rokers. Hoog tijd dat het rookverbod verstrengd wordt!

Na een gezapige treinrit werden we in het station van Olen opgehaald door de vader van mijn vriend. We arriveerden net op tijd op het communiefeest van het middelste nichtje van mijn vriend om aan het buffet aan te schuiven. Het concept van het feest was simpel: gezellig in de tuin genieten van een klassieke barbecue. De zon was volop van de partij wat maakte dat er liters en liters zonnecrème vloeiden. Gelukkig mochten mijn vriend en ik wat zonnecrème lenen, want die van ons stond nog in Genève.

De namiddag werd opgevrolijkt door de komst van een goochelaar-clown, die de kinderen helemaal rond zijn vinger wond. Ik had misschien een paar glaasjes te veel op, maar na het optreden liet ik me uitdagen tot een swish swish dance battle met de aanwezige meisjes. I lost. 😉 Ik zal nog wat moeten studeren om die moves onder de knieën te krijgen. 😉 Gelukkig was er nog een trampoline om mijn overtollige energie kwijt te geraken!

Over een perfecte timing gesproken: net toen de laatste gasten het feest verlieten, brak de lang verwachte donderbui los. Een welgekomen verfrissing! Wij hielpen nog een beetje met opruimen en werden weer mooi teruggebracht naar het station van Olen.

<3 Zonnige zondagen!

Yet Another Blog

Life on my side

feest