Onze laatste voormiddag in gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We ontbijten voor de laatste keer samen en pakken op het gemak al onze spullen bijeen, want we mochten van de vriendelijke eigenaars tot ‘s middags in het huisje blijven. Vervolgens rijden we naar Wervik, het vertrekpunt van onze wandeling door de Balokken en Komen-Waasten, ondertussen de grens met Frankrijk weer overstekend. De regenwolken van gisteren zijn volledig opgelost en de zon is weer volop van de partij. De Balokken is een mooi natuurgebied gelegen tussen de nieuwe en de oude Leie. We genieten van de wandeling door de mooie natuur, de prachtige Leie en de zon op ons gezicht. Al genieten de kinderen volgens mij nog het meeste van de twee zaken chips die we meegenomen hebben.
Van al dat wandelen krijgt een mens honger, dus stoppen we onderweg voor een late lunch (het is ondertussen al 14u) in Italiaans restaurant La Storia. Iedereen kiest voor pizza of spaghetti, maar ik doe graag tegendraads en ga voor de kroketjes met Italiaanse ham en burrata. Lekker!
We maken onze wandeling verder af en nemen rond 17u afscheid van onze vrienden. Zij rijden nog even langs familie en mijn vriend en ik vertrekken richting Geel om de jongedames bij hun ouders af te leveren. De papa is spijtig genoeg aan het werk, maar de mama heeft aperitiefhapjes voorzien voor ons. Supervriendelijk, maar we hebben zoveel geaperitiefd dit weekend dat mijn vriend en ik even ons verzadigingspunt bereikt hebben. De jongedames delen enthousiast de verhalen van ons weekend met hun mama. En dan is het tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend en ik moeten nog een uur terug rijden naar Leuven.
Moe maar tevreden na een fijn weekend kruipen we in bed. Volgend jaar opnieuw, maar dan zonder pretparkbezoek, wat mij betreft.
‘s Ochtends herhaalt zich ongeveer hetzelfde scenario als gisteren: iedereen staat op wanneer hij of zij daar zin in heeft en we nemen de tijd om gezellig samen te ontbijten. De zon is weer van de partij en we rijden naar les Terrils de Loos-en-Gohelle, de hoogste terrils van Europa. De hemel is stralend blauw, maar tegelijkertijd staat er een stevig windje, dat de klim naar de top van de terril best uitdagend maakt. Wij genieten er alvast van om de benen te kunnen strekken terwijl we kilometers ver in de omtrek kunnen kijken.
Omdat we vandaag geen eten voorzien hebben, probeer ik tijdens de klim een tafel voor negen personen te reserveren. Dat blijkt alles behalve evident. Elk restaurant in de omgeving is gesloten omdat het 1 november is. We moeten onze actieradius steeds verder uitbreiden en uiteindelijk vind ik via The Fork een Italiaans restaurant in Lille. Helaas mijn reservatie blijft onbeantwoord. Annuleren dan maar en verder zoeken. Uiteindelijk besluiten we voor sushi te gaan. De jongste zoon van onze vrienden is geen fan, maar in zo’n sushirestaurant serveren ze ook wel andere gerechten. Ik bel naar één van de beste sushirestaurants van Lille, allez, toch volgens googlemaps. Bij Le Shuriken nemen ze de telefoon wel op en twee minuten later is mijn reservatie een feit. Hoera! Een pak van mijn hart, want zomaar op den bots op een feestdag een restaurant voor negen personen vinden; is alles behalve evident.
Na de wandeling rijden we verder naar een kasteel in de buurt. Helaas, het viel te verwachten: gesloten. Omdat de oudste zoon van onze vrienden dringend naar het toilet moet, zoeken we een café om iets te drinken. Googlemaps brengt ons naar het onbeduidende dorp Barlin alwaar we terecht komen in het gokcafé Pmu Le Trio. Het voelt een beetje als een slechte film en ons gezelschap valt nogal uit de toon in vergelijking met de andere stamgasten. Gelukkig heeft het café een pooltafel om de kinderen te amuseren (de nichtjes van mijn vriend hebben nog nooit pool gespeeld) en kost een glas crémant er maar drie euro (serieus!). De jongens nemen een bliksemsnelle start, maar uiteindelijk haalt het beginnersgeluk het en winnen de dames.
Na twee cava’s en wat biertjes voor de mannen rekenen we af en rijden we naar Fresnicourt-le-Dolmen voor een wandeling. De stralende zon heeft ondertussen plaatsgemaakt voor dreigende regenwolken, maar daardoor laten we ons niet ontmoedigen. We parkeren onze wagens in de buurt van een picknicktafel en halen ons proviand boven om in de gezonde buitenlucht samen te picknicken. Echt gezellig, zelfs al is het ondertussen wat frisjes geworden. De wandeling zelf brengt ons door een mooi bos, getooid in herfstkleuren en de kinderen amuseren zich met loopwedstrijdjes. Fijn om te zien hoe de vijf kinderen met elkaar interageren en allianties smeden. Uiteindelijk zien ze elkaar maar één keer per jaar.
Na de wandeling rijden we naar Rijsel. Het weer is nu echt omgeslagen en we komen in een stevige regenbui terecht. Niet dat we kunnen klagen, want we hebben echt een paar mooie dagen achter de rug. Gelukkig is het ergste van de regenbui alweer achter de rug wanneer we in Rijsel aankomen. Parkeerplaats vinden in het de buurt van Le Shuriken blijkt niet evident, dus zetten de mannen ons af en gaan mijn vriendin en ik samen met de kinderen iets drinken in de Britse pub Queen Victoria. Daarvoor moet een mens naar Frankrijk trekken, nietwaar? 😉 We bestellen ons een cocktail, terwijl de kinderen exploding kittens spelen. Wat later voegen de mannen zich bij ons en die bestellen natuurlijk een biertje.
Na ons aperitief in de Britse pub trekken we naar Le Shuriken alwaar we heerlijke sushi eten. De kinderen zijn zo uitgehongerd dat we zelfs nog wat extra rolletjes moeten bestellen. Enige minpunt: onze vrienden blijken minder fan van de sashimi en er ligt best wel veel sashimi op zowel de boot als de brug. Jammer dat ze dit pas op het einde van de maaltijd zeiden, want ik had mij net ingehouden om niet te veel sashimi te eten omdat ik hen ook graag wat stukjes gunde. Dat weten we dan weer voor de volgende keer!
De rit naar ons huisje verliep vlot en de rest van de avond speelden we spelletjes en genoten we samen van een glaasje wijn. Onze laatste avond alweer!
Ons ganse gezelschap is blij dat we vandaag dankzij de omschakeling naar het winteruur van een extra uurtje slaap konden genieten. Denk dat we het konden gebruiken na onze uitstap naar Bellewaerde gisteren. We genieten met op het gemak van onze brunch en besluiten dan een wandeling te gaan maken, kwestie van al dat Frans brood met spek met eieren verteerd te krijgen. 😉
We rijden met de wagen naar het startpunt van de wandeling Les Herbes Folles bij het gemeentehuis van Calonne-sur-La-Lys. De wandeling leidt ons doorheen een vlak landbouwlandschap waar er druk geoogst wordt. Ik geef toe, de wandeling zelf valt enigszins tegen. Het landschap biedt weinig afwisseling, dus moeten we zo nu en dan wat zeurende kinderen oppeppen. Gelukkig zijn er vers geoogste suikerbieten om van te proeven en barst er vervolgens een gevecht met rietstengels los. Ik denk eigenlijk dat Pas-de-Calais op het vlak van boeiende wandelingen niet zoveel te bieden heeft. We pauzeren bij een jagershut en halen ons proviand boven om de knorrende magen te vullen. Amai, die pubers kunnen eten! Wat een verschil met vroeger!
Rond half vier is de wandeling gedaan en rijden we verder naar Béthune om een terrasje te doen. De zon is door de wolken gebroken en het is warm genoeg om buiten te zitten. Super! Op een terras gelegen aan de Grote Markt van Béthune vinden we een grote ronde tafel waar we allemaal rond passen. We genieten van een drankje in de zon en bewonderen de prachtige architectuur van de huizen rondom de Grote Markt, terwijl we de kinderen op missie sturen om smoutebollen te kopen en een ritje in de botsauto’s te maken. De botsauto’s zijn geen onverdeeld succes, blijkbaar zit er tussen ons groepje kinderen geen succesvolle toekomstige autopiloot. Gelukkig komen ze allemaal min of meer ongeschonden uit de botsauto’s.
Rond half vijf begint het wat te fris te worden op ons terras en rijden we terug naar ons huisje in Richebourg. We genieten samen van het aperitief en de lekkere spaghetti die onze vriendin gemaakt heeft. En brengen de rest van de avond door met spelletjes spelen. Ik waag met samen met de kinderen aan een escape room kaartspel, maar dat is echt geen succes. Ik durf zelfs zeggen dat het spel behoorlijk saai was en één voor één druipen de deelnemers af, tot er als harde kern nog enkel ik en de twee oudste nichtjes overblijven. Neen, dan zijn chapeau en black stories toch een pak spannender! We laten de kinderen lekker lang opblijven (het is vakantie voor iets, he!), maar zijn toch opgelucht als ze eindelijk in bed liggen en we onder volwassenen nog wat kunnen nababbelen.
Aan de ontbijttafel vertellen we de kinderen wat onze bestemming van de dag is. Er stijgt gejuich op wanneer ze vernemen dat we naar Bellewaerde gaan. Zelf heb ik iet of wat gemengde gevoelens bij deze bestemming, maar het enthousiasme van de drie meisjes en twee jongens haalt me over de streep.
We ontbijten op het gemak, beleggen wat stokbroden voor de lunch en vertrekken vervolgens met de wagen naar Bellewaerde. Waze stuurt ons langs allerlei kronkelende binnenwegen, wat al niet veel goeds voorspelt. En inderdaad, we stranden op anderhalve kilometer van de parking van Bellewaerde in een file waarin op het eerste gezicht weinig beweging zit.
We laten ons echter niet ontmoedigen en besluiten, na een dik kwartier aanschuiven om met de twee vrouwen en vijf kinderen alvast te voet verder te gaan en de mannen achter te laten in de file. Tot onze grote verbazing is er op de parking zelf nog veel plaats. De file zal ongetwijfeld veroorzaakt zijn door mensen die geen ticket op voorhand gekocht hadden en dus onverrichter zaken zijn moeten terugkeren.
Ook aan de ingang zelf is er helemaal geen wachtrij. We zijn dus vrij snel binnen. De kinderen gaan meteen aanschuiven voor hun eerste attractie El Volador en mijn vriendin en ik vinden een gezellig plekje in de zon bij een mooi versierd bloemenperk. Het hele park is aangekleed in het Halloween thema en alhoewel ik een zeer koele minnaar ben van dit geïmporteerde commerciële feestje, moet ik toegeven dat de aankleding zeer sfeervol is.
Mijn vriendin en ik genieten van het zonnetje terwijl we wachten op de mannen die een parkeerplaats zoeken. Gelukkig kunnen ze zich vrij snel bij ons voegen en een pintje verzacht de pijn van het filerijden wat. Wij zijn alvast blij dat we überhaupt zijn binnen geraakt, want het park is volledig uitverkocht.
Wat volgt is een dag die zich vooral kenmerkt door veel wachten en lange wachtrijen (zelfs de toiletten hebben een ellenlange wachtrij). Gelukkig hebben we black stories meegenomen, zodat we de kinderen met een raadsel kunnen afleiden. De attracties die ik persoonlijk het leukste vind, zijn dan ook degene die de kortste wachtrij hebben: de 4D cinema (echt tof gedaan) en de piratenboot (de enige attractie die ik twee keer deed, de eerste keer met de twee oudste nichtjes en de tweede keer met de jongste). Het jongste nichtje vindt de boot maar niks, maar ze bijt dapper door (niet dat ze veel keuze had).
De waterattracties laat ik aan mij voorbij gaan en ik pas ook voor de spectaculaire achtbanen. De Niagara vind ik echt een tegenvaller: we zitten in een overdekte boot met geblindeerde ramen waardoor de attractie eigenlijk niet tot zijn recht komt. En dan te bedenken dat we hiervoor zo lang hebben moeten aanschuiven.
Hét hoogtepunt voor de kinderen zijn echter niet de attracties, maar het spookhuis (waarvoor je apart moet bijbetalen, slim gezien van Bellewaerde). Wij betreden een akelige mijn bevolkt door zombieachtige mijnwerkers. En amai, de kinderen gaan er helemaal in op. Het gegil van de meisjes moet ver in de omtrek te horen zijn en ik ben blij dat we het jongste nichtje in het veilige gezelschap van onze vriendin hebben achter gelaten. Ik vind er persoonlijk niks aan, maar het is duidelijk dat het doelpubliek van die spookhuizen tieners zijn.
Terwijl onze vriendin met de vijf kinderen in de wachtrij voor de Boomerang staat, ga ik met mijn vriend en onze kameraad op zoek naar een plek om te avondeten. We belanden in een Texaans grillrestaurant waar er nog heel veel lege tafels zijn. We blijven voortdurend in contact met onze vriendin en vijf minuten nadat we alle gerechten voor ons gezelschap op tafel hebben gezet, arriveren onze uitgehongerde kinderen. En amai, die borden waren snel leeg. Al is er in Bellewaerde nog veel groeimarge op culinair vlak.
We hebben net gedaan met eten, wanneer het afsluitende vuurwerk wordt afgestoken. We genieten van dit kleurrijke spektakel en rijden na een goed gevulde dag terug naar ons huisje. Ditmaal gelukkig zonder file. Terug in Richebourg steken we de kinderen meteen in bed en openen we vervolgens met de volwassenen nog een flesje wijn om de dag door te spoelen.
Persoonlijk denk ik dat ik nu wel weer een aantal jaar zonder pretparkbezoek verder kan (hoe ouder ik word, hoe minder geduld ik heb om aan te schuiven en de attracties zelf zeggen mij ook steeds minder), maar de kinderen vonden het een fantastische dag en dat is het belangrijkste.
Ons lang weekend in Frankrijk begon met een misverstand. Onze vrienden met hun twee zonen vertrokken vanuit Wijgmaal en mijn vriend en ik vanuit Leuven met zijn drie nichtjes (die gebracht werden door hun ouders, die ongetwijfeld uitkeken naar een romantisch weekend zonder kinderen). Ik had voor onze groep van negen personen gereserveerd bij Au P’tit Lorginois, op een paar minuten rijden van onze gîte Le Domaine des Saules in Richebourg. We hadden afgesproken dat we om elf uur zouden vertrekken, dus had ik om één uur gereserveerd. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik even verbaasd opkeken toen onze vrienden al rond kwart voor tien een bericht stuurden dat ze vertrokken waren, maar aangezien ze langs de familie van onze vriend zouden rijden, dachten we er niet verder over na.
Uiteindelijk vertrokken mijn vriend en ik iets na elf uur uit Leuven met drie meisjes op de achterbank van onze Cambio, volgens afspraak en goedgemutst. Tot we rond half twaalf het bericht kregen dat onze vrienden om 12.10u aan het restaurant zouden zijn. Euh… Meteen gebeld natuurlijk. Bleek dat ik per ongeluk een tikfout had gemaakt bij het doorsturen van het uur van de reservatie: 12u ipv 13u. Maar ik had dus wel degelijk om 13u gereserveerd. Geen grote ramp, natuurlijk, maar ik voelde mij er wel wat ambetant over. Gelukkig zijn onze vrienden praktische mensen en gebruikten ze de extra tijd om meteen al brood voor het avondmaal in te slaan en genoten ze van het zalige zonnetje op het terras terwijl ze op ons wachtten.
Het was een fijn weerzien tussen de kinderen, die elkaar alweer een jaar niet gezien hadden. En amai, ik sta er telkens weer versteld van hoe groot die kinderen worden. Terwijl ik wanhopig crèmes smeer om de rimpels onder controle te houden, groeien deze jonge mensen uit tot interessante persoonlijkheden met wie het fijn van gedachten wisselen is. Al mag de tijd voor mij wel wat minder snel gaan. Enfin ja, het eten was simpel, maar lekker en de gastvrijheid bij Au P’tit Lorginois was fenomenaal. De uitbaters waren duidelijk gecharmeerd door ons gezelschap en de baas kwam zelfs foto’s laten zien van zijn vroegere voetbalcarrière die hem ook bij enkele Belgische clubs had gebracht.
Na het dessert (ik bestelde een kolonol die meer wodka dan citroensorbet bevatte, dik waar voor mijn geld) reden we verder naar ons huisje dat zich op amper aan paar minuten rijden van Au P’tit Lorginois bevond. We laadden de koelkasten vol met eten en drank, verdeelden de kamers: mijn vriend en de meisjes boven en onze vrienden beneden. En brachtten de rest van de zonnige namiddag door in de tuin terwijl we kubb speelden. Ik wist me twee keer bij het winnende team aan te sluiten, wat zeker niet aan mijn uitmuntende skills gelegen zal hebben, want veel blokken heb ik niet geraakt. Ik blijf erbij dat ik kubb één van de meest overroepen spellen van de laatste jaren vind, maar goed, de kinderen amuseerden zich.
Voordat we aan het avondmaal begonnen, maakten we eerst nog een wandeling in de landelijke omgeving van de hoeve waar we verbleven, kwestie van de eetlust bij de kinderen aan te wakkeren. Al is daar tegenwoordig niet meer zoveel voor nodig, want ze hebben allemaal een gezonde eetlust gekweekt. Dat was vroeger wel anders!
Na de wandeling was het tijd voor het aperitief, gevolgd door het avondmaal (Frans stokbrood en beleg, de simpele dingen in het leven) en speelden we spelletjes (chapeau is ondertussen uitgegroeid tot een stevige favoriet). Ondertussen maakten de volwassenen plannen voor de dag nadien. Plannen die nog een verrassing moesten blijven tot de volgende ochtend. Spannend!
Ja, twee weken na de officiële opening waren mijn vriend en ik alweer terug te vinden in het KMSKA. We hadden ‘s avonds in Turnhout afgesproken met een kameraad en besloten een kleine omweg langs Antwerpen te maken om samen met de ouders van mijn vriend het KMSKA te bewonderen. We ontmoetten zijn ouders in het station van Antwerpen en namen vervolgens de tram naar het museum. De vader van mijn vriend was nog niet zo lang geleden aan zijn knie geopereerd, dus hij moest zijn knie wat sparen voor het bezoek zelf. Jammer, want het was een prachtige herfstdag, ideaal voor een mooie wandeling.
Omdat een museum bezoeken op een lege maag niet leuk is, lunchten we samen in Brasserie Shilling. Ik bestelde een Thais vegan soepje (tom kha kap) dat ok was, maar meer ook niet. Ideaal om me wat te sparen voor het diner ‘s avonds.
De rest van de namiddag brachten we door in het museum. We deden ons best om de ouders van mijn vriend zoveel mogelijk te laten zien, maar omdat we om 17.53u de trein naar Turnhout moesten nemen, faalden we jammerlijk. Gelukkig hebben de ouders van mijn vriend een museumpas en kunnen ze nog eens terug komen om de gedeelten te bewonderen die we nu noodgedwongen moesten overslaan (kuch, Ensor, kuch). We hadden zelfs geen tijd meer om nog iets te gaan drinken!
Zondag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om voor de tweede keer dit jaar samen met mijn broer en zijn vriendin wijntjes te proeven bij Ad Bibendum. Het voorstel van mijn broer kwam net op het geknipte moment. Onze voorraad witte wijnen liep immers op zijn laatste benen en met een lang herfstvakantieweekend met twee liefhebbers van witte wijnen in het vooruitzicht, moesten mijn vriend en ik dringend onze voorraad aanvullen. Het concept was een beetje anders dan de vorige keer: geen gereserveerde tafels waaraan een sommelier de wijn kwam toelichten en uitschenken, in de plaats daarvan kon iedereen zich vrij bewegen langs tafels met talloze flessen wijn gerangschikt per land. Het was erg druk, maar we hadden gelegenheid genoeg om te proeven. Wij proefden voornamelijk Franse, Italiaans, Duitse, Spaanse en Oostenrijkse wijnen. En bestelden meteen een voorraad die groot genoeg was om een tijdje mee toe te komen. Wel handig dat al die wijnzaken tegenwoordig aan huis leveren. Ik zag ons in gedachten al sleuren met een hoop kartonnen dozen op de trein.
Na onze bestelling geplaatst te hebben, reden we naar afhaalrestaurant Thai Station in Sint-Truiden om ons avondmaal op te halen. Ditmaal durfde ik het wel aan om de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung te bestellen. You only live once! In een naar heerlijk Thais eten ruikende wagen reden we naar het huis van mijn broer en zijn vriendin. En amai, de tuin van hun huis had een heus metamorfose ondergaan. De met onkruid begroeide berg was volledig verdwenen en de grond rond hun huis was opgehoogd en mooi gelijk getrokken. Nu nog wat gras en bloemen zaaien en dat wordt in de zomer zalig buiten zitten!
Het Thaise eten was werkelijk uitmuntend en de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung was perfect. Bij het eten genoten we van een flesje wijn van, hoe kan het ook anders, Ad Bibendum.
Blijgezind spoorden we zondagavond terug naar Leuven, na een goedgevuld weekend.
We startten deze zonnige zondag met een bagelontbijtje bij House of Bouillon. De bagels waren zeker lekker, maar misschien toch nét iets te duur voor wat we kregen. Gelukkig maakte het feit dat we konden genieten van ons ontbijt op een zonnig terras veel goed. Met als bijkomend pluspunt dat we in het charmant West-Vlaams werden bediend.
Na het ontbijt trokken mijn vriend en ik met de drie nichtjes naar Archéoscope Godefroid de Bouillon, ook inbegrepen in de inkomtickets van het kasteel en bijgevolg een tweede gelegenheid voor een romantisch momentje voor de zus en schoonbroer van mijn vriend. 😉
We moesten een veertigtal minuten wachten tot de show zou starten, maar gelukkig waren er genoeg verkleedkleren om de dames zoet mee te houden. Op het laatste moest ik ze zelfs nog tot spoed aanmanen.
Het audiovisuele spektakel vertelde het verhaal van de kruistocht van Godfried van Bouillon. Ik moet zeggen dat de show goed in mekaar zat, met een indrukwekkende bewegende maquette van het kasteel en mooie projecties. Beter dan de lichtprojectie op de binnenkoer van het kasteel, naar mijn mening. Na de show wandelden we aansluitend door het museum. Dat vond ik wat minder. Het werd me nooit helemaal duidelijk welk verhaal ze nu wilden vertellen. Een verhaal over kastelen, kruistochten, de vroegere abdij op deze plek? Veel van de interactieve installaties waren dan ook nog eens (zoals wel vaker) stuk. We besteedden niet te veel tijd aan dit museum, want we hadden nog een wandeling gepland in de namiddag.
Terug in het huisje pakten we onze spullen bijeen en namen we afscheid van onze sympathieke gastvrouw. We vertrokken in de richting van onze laatste bestemming van het weekend: Le Tombeau du Géant. Maar eerst moest ik nog een restaurant vinden waar we onze hongerige magen konden vullen. Helaas, buiten Bouillon vielen er bitter weinig restaurants te bespeuren. Dus besloot ik een gokje te wagen en stelde ik voor iets te gaan eten bij Le Relais du Géant, op letterlijk een paar meter van Le Tombeau du Géant, het risico aanvaardend dat dit een toeristenval zou zijn. Niets bleek minder waar. We belandden op het zonnige terras van een charmant familierestaurant vol met beeldjes van katten en andere beesten. De eigenares zelf bediende ons en ik twijfel er niet aan dat haar echtgenoot in de keuken stond. De menukaart was eerder beperkt, maar de forel die ik op mijn bord kreeg, was eerlijk waar de beste die ik ooit gegeten heb. En zo groot! De kwartels die mijn vriend had besteld waren ook heel lekker. Wat een onverwachte meevaller.
Na een uitstekende lunch parkeerden we onze wagen bij het uitkijkpunt op Le Tombeau du Géant. Na de verplichte fotosessies, maakten we als kers op de taart van dit fijne weekend nog een kleine wandeling van een viertal kilometer in de mooie omgeving.
Na deze mooie wandeling met een paar klimmetjes en mooie uitzichtpunten, namen we afscheid. Mijn vriend en ik reden met onze cambio terug naar Leuven, terwijl ons gezelschep nog een stukje verder moest rijden naar Geel.
Mijn vriend en ik sloten het weekend af met een lekker avondmaal bij Van De Weyer, alwaar ik genoot van een tomaat garnaal die echt tien keer beter was dan die bij de buren van de Kosmopol.
Na een redelijke nachtrust (superblij dat de schoonbroer van mijn vriend zich opofferde om samen met zijn jongste dochter in de twijfelaar te slapen, ik denk niet dat mijn vriend en ik een oog dicht gedaan zouden hebben in dat smalle bed) trokken we naar de beste bakker (althans volgens onze gastvrouw) van Bouillon, Philippe Legrand. Wij zijnde, de schoonbroer van mijn vriend, zijn middelste dochter en ikzelf. We kochten voldoende stokbrood, brood en koffiekoeken voor het ganse weekend. Iets te veel, want na al het stokbrood en bijna alle koffiekoeken verorberd te hebben, had niemand nog zin in een gewoon boterhammetje. Oh well, de rest is voor morgen.
Na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan voor la promenade de la Passerelle du Moulin de l’Epine, een wandeling van acht kilometer die ons langs beide oevers van de Semois zou brengen. Het kostte wat overredingskracht om het middelste nichtje te overtuigen om mee te gaan, want “wandelen is saai”, maar eens ze de coole rotsen in de Semois zag en de steile boswanden, was het zaagmomentje gepasseerd. Het water in de Semois stond trouwens zo laag dat we zonder veel moeite van de ene naar de andere oever hadden kunnen waden. Wegens de lage waterstand gold er spijtig genoeg ook een kajakverbod.
Op het verste punt van de wandeling staken we de Semois over via la Passerelle du Moulin de l’Epine, een 55 meter lange hangbrug voor voetgangers, en keerden we terug langs de andere oever van de Semois. Een beetje verderop troffen we de Abbaye Notre-Dame de Clairefontaine, die we eerder al zagen liggen vanaf de andere oever. Spijtig genoeg opende het abdijwinkeltje pas om 14u.
Om de zomervakantie in schoonheid af te sluiten, hadden mijn vriend en ik een weekendje weg gepland met zijn zus, schoonbroer en hun drie blonde dochters. Ik moet toegeven dat ik na een glas wijn teveel de dag voordien niet echt in topvorm vertrok, maar de rit was lang genoeg om tegen het middaguur hersteld te zijn.
Mijn vriend en ik gingen ‘s ochtends zijn drie nichtjes afhalen bij zijn ouders in Herentals, want zijn schoonbroer moest nog tot in de namiddag werken en zou samen met de zus van mijn vriend zich pas ‘s avonds bij ons voegen. Aangezien mijn vriend en ik allebei vakantie hadden genomen wilden we het maximum uit de dag halen, zelfs al was er iet of wat kwakkelweer voorspeld voor deze vrijdag (tegenwoordig zijn we blij als er eens een paar druppels regen uit de lucht vallen). De drie dames hadden er alvast zin in!
De rit van Herentals naar Bouillon verliep vlotjes. Dankzij elektronische hulpmiddelen geen gezeur en gezaag op onze achterbank en de Cambio verslond vlotjes de kilometers. We hielden een middagpauze in Bevekom en kwamen een beetje op goed geluk terecht in de gezellige en kwaliteitsvolle Brasserie Adele. Het was net warm genoeg om iets te eten op het terras achteraan. Al vond ik het toch wat op het randje. Aangenaam verrast door de kwaliteit van het eten trouwens: klassieke brasseriekeuken met een Aziatische toets. De zaak werd dan ook uitgebaat door een Belg en zijn Koreaanse echtgenote. Ik was ook enorm onder de indruk van de eetlust van de drie meisjes, die duidelijk hun puberjaren ingegaan zijn en groeien als kool. De borden werden volledig leeg gegeten en het middelste nichtje smikkelde zelfs een voorgerecht (de eerste maal dat ze garnaalkroketten at!) en een groot stuk zalm als hoofdgerecht op. Ze proefden zelfs alledrie van de olijfjes.
In Bouillon reden we meteen naar ons huisje om onze koffers en de etenswaren uit te laden. We werden welkom geheten door de vriendelijke eigenares die ons een rondleiding gaf door gans het huis. De indeling van het huis zelf was soms wat vreemd (een badkamer beneden vlakbij de inkomdeur, vervolgens een keuken en dan de deur naar de leefruimte. En ook de plaatsing van de twee andere douches in huis was een beetje vreemd. Je merkte dat er wat bricoleerwerk aan te pas gekomen was om dit huis om te toveren tot een vakantiewoning. De eigenares bewoonde trouwens de andere helft van de woning, maar had een aparte ingang, waardoor we elkaar niet hoefden te storen. De leefruimte van het huis was gedecoreerd met allerlei oude foto’s, beeldjes, poppen en dierenhuiden. Een bijzonder verblijfplaats, alleszins.
