Een zondag in de Platwijers

Lekker lang uitgeslapen na de superspannende spelletjesavond 😉 in mijn ouderlijk huis en daarna gezellig samen gebruncht met een gekookt eitje én zelfs een tomaat gevuld met gekookte zalm. Fancy!

Het was een schitterend zonnige zondag, zo eentje van het soort dat we in 2018 nog niet te veel zijn tegen gekomen. Ideaal weertje om een wandeling te maken. Dus stelden mijn broertje en zijn vriendin voor om naar de Platwijers te trekken. Mijn broertje en zijn vriendin wandelen veel, dus zij kennen de mooie plekjes in Limburg op hun duimpje. Al moet ik zeggen dat de Limburgse natuur toch niet kan tippen aan de Opaalkust.

We deden een wandelen van zo’n tien kilometer en genoten van de eerste tekenen van de lente. We zagen vooral veel watervogels (aan reigers geen gebrek), maar het was vooral de ontmoeting met een boomkikker (nog nooit in het echt gezien) en de life demonstratie van hoe twee schaaphonden een kudde schapen bijeen dreven die me het meest zullen bijblijven. Dat en de zalige zon op mijn gezicht. Wat een heerlijkheid om eindelijk zonder nylonkousen buiten te kunnen komen!

Na onze wandeling gingen we op zoek naar een welverdiend ijsje. Na redelijk wat omzwervingen (we waren duidelijk niet de enige mensen die zin hadden in een zondags ijsje, de wachtrijen waren enorm) kwamen we terecht in Herk-de-Stad en smulden we van heerlijk huisgemaakt ijs. We deden nog snel een terrasje alvorens naar mijn ouderlijk huis terug te keren en samen boterhammetjes te eten, zodat ik met een volle maag de lange treinrit naar Berchem kon aanvangen.

Geslaagde dag!

Retrospelletjesavond

Het voorbije weekend trok ik richting het thuisfront voor een logeerpartijtje in het ouderlijk huis en een grondige inspectie van de ondertussen voltooide ruwbouw van mijn broer en zijn vriendin. Aangezien ik ondertussen gewoon ben aan het leven op een kleine oppervlakte (hey, in vergelijking met ons appartementje in Genève is mijn huidige studio een villa), was ik danig onder de indruk van het aantal vierkante meters van hun toekomstige woning. Ik kijk al uit naar mijn eerste logeerpartijtje in hun logeerkamer! Maar zover is het voorlopig nog niet. Eerst zorgen dat er een dak op ligt. 😉

Speciaal voor mijn komst was de vriendin van mijn broertje Thais gaan afhalen bij de beste Thai van België. En het moet gezegd, het is lang geleden dat een afhaalmaaltijd mij zo gesmaakt heeft. Proficiat aan chefkok Koon, dik verdiend, die titel.

Na het eten speelden we een spelletje Exploding Kittens. Een eenvoudig maar verslavend kaartspel dat draait rond, jawel, ontploffende katten. Mijn beginnersgeluk zorgde ervoor dat ik twee van de drie spelletjes won. Of was het toch mijn strategisch doorzicht? 😉

Daarna gingen we de nostalgische toer op en haalden we twee spellen uit de oude doos boven: Hotel en De Betoverde Doolhof (dat ik cadeau gaf aan mijn petekindje). Als kind was Hotel één van mijn favoriete spellen en ik heb het dan ook uren gespeeld met mijn broertje. De jongen in kwestie heeft echter een klein trauma aan dit spel overgehouden, omdat hij altijd verloor. Wellicht dacht hij dat nu de tijd rijp was om zoete weerwraak te nemen. Dat was helaas buiten de spelgoden gerekend die deze avond duidelijk aan mijn kant stonden (om van mijn superieur intellect maar te zwijgen ;-)). Ik heb hem en mijn schoonzusje dan ook netjes ingemaakt. Tradities zijn er om in ere te houden! 😉

We sloten de avond af met een spelletje Betoverde Doolhof en kropen een dik uur na middernacht in bed.

Volgende keer spelen we Risk!!

Op de thee bij Permeke

Ik stond vorige zaterdag net op het punt om naar de supermarkt te vertrekken om inkopen te doen (mijn toiletpapier was bijna op!), toen ik een berichtje van mijn neef kreeg met de vraag of ik zin had om samen iets te gaan drinken. Het was een prachtig zonnige dag, tot nu toe een zeldzaamheid in 2018, dus ik hapte toe.

Die boodschappen konden nog wel even wachten en had ik meteen een gelegenheid om mijn gloednieuwe velo-kaart uit te testen. Jaja, ik heb er eindelijk werk van gemaakt! De velofietsen zien er niet al te hip uit, maar zijn stevig en rijden verrassend goed.

En zo genoot ik zaterdagnamiddag van een kopje thee op het allereerste terrasje van het jaar samen met mijn neef en zijn cutie van een dochter (die naar het schijnt op mij lijkt, maar dat zie ik toch niet).

De Paashaas kwam vroeg dit jaar

Vorig weekend organiseerden de ouders van mijn vriend hun jaarlijkse paasfeest. Toegegeven, een beetje voorbarig, maar het is niet altijd makkelijk om een datum te vinden waarop iedereen kan, zeker niet als één van de genodigden in het buitenland woont.

Aangezien het net de dag voordien gesneeuwd had, besloot de paashaas wijselijk eieren (haha!) voor zijn geld te kiezen en zijn chocolade lekkernijen binnen te verstoppen. Naar goed traditie had de paashaas weer lichtelijk overdreven. Ik weet niet met hoeveel kilo chocolade de vijf kleinkinderen exact naar huis gegaan zijn, maar ik neem aan dat ze de komende maanden geen chocoladetekort zullen hebben.

Na de eierenjacht aten we samen. Ik moet zeggen dat het moeilijk was om de conversatie gaande te houden. Er vielen nogal veel ongemakkelijke stiltes en ditmaal voelde ik me niet echt geroepen om deze te vullen. Het is gewoon pijnlijk duidelijk dat de werelden van de drie kinderen (en hun partners) steeds verder uit mekaar komen te liggen en dat de spanningen uit het verleden nog niet verteerd zijn. Jammer voor de ouders van mijn vriend die altijd zo hard hun best doen om er een gezellig samenzijn van te maken. Gelukkig vonden de kleinkinderen het geweldig.

Vijf coole chicks en hun bodyguard in de Antwerpse Zoo

Deze zondag had ik afgesproken om iets leuks te doen samen met de nichtjes, zus en schoonbroer van mijn vriend. Na ons ietwat uitgeregend bezoekje aan Planckendael, waren de weergoden ons deze zondag een pak beter gezind. Hoewel het behoorlijk frisjes was, scheen de zon volop. En kijk, meteen ziet zo’n gevangenis voor wilde dieren er een stuk aangenamer uit. Al moet ik zeggen dat de Antwerpse Zoo er flink op vooruit gegaan is sinds mijn laatste bezoek. Er vallen nog amper échte kooien te bespeuren en de tuin zelf moet in de zomer ongetwijfeld zeer mooi zijn.

Ik heb niet het gevoel dat we veel dieren gezien hebben, maar het was niet druk en het was gewoon fijn om met de meisjes bezig te zijn en wat te kunnen bijpraten met de volwassenen. Al had ik de indruk dat de enige man in ons gezelschap zich serieus in de minderheid voelde tussen al dat vrouwelijk getater. Ik weet niet hoe ze het doen, maar die meisjes slagen erin aan één stuk door te babbelen. En uiteraard had ik zelf ook wel het één en andere te zeggen. 😉

Mijn absolute favoriete plek was het paviljoen met de aquaria. De schoonheid van de onderwaterwereld blijft mij fascineren. En ik kreeg spontaan heimwee naar snorkelpartijen in lekker warm water.

Na een heel fijne voormiddag in de Zoo en gingen voor een late lunch (het was al 14u) bij Ellis Burger. Een goeie keuze, want de drie jongedames kregen meteen een kleurplaat en kleurpotloden aangereikt en de kindermenu viel dusdanig in de smaak dat er zelfs geen kruimeltje meer over bleef. Mijn eigen hamburger met zalm en spinazie smaakte me eveneens uitstekend. Blij dat de meeste hamburgerresto’s ondertussen voldoende alternatieven voor de klassieke hamburger aanbieden.

Thuis is waar mijn whisky staat

Sinds is verhuisd ben naar Borgerhout, moet ik ‘s avonds het genot van een ontspannend glaasje wijn of whisky ontberen. In Leuven of Genève was er altijd wel één of andere vorm van alcohol in huis (al dan niet illegaal over de Zwitserse grens gesmokkeld), maar mijn studio in Borgerhout is, op een reeds lang opgedronken welkomstgeschenk van mijn verhuurders na, geheelonthouder. Nu moeten jullie niet denken dat ik opeens mee doe aan Tournée Minérale of andere gekkigheden. Ik zie er gewoon het nut niet van in om voor enkel mezelf alcohol in huis te halen. Een goed glas wijn smaakt zoveel beter in goed gezelschap en buiten mijn vriend heb ik hier nog geen bezoek over de vloer gehad.

En wat geld voor een glas wijn, dat geldt driedubbel voor een goed glas whisky. Dus toen ik maandagavond voor enkele administratieve formaliteiten in het gemeentehuis van mijn geboortedorp moest zijn, schoof ik nadien graag bij aan tafel voor de heerlijke huisgemaakte curry van mijn schoonzusje. Als traktatie had ik pralines meegebracht. En laat chocola en whisky nu toevallig een geweldige combinatie zijn…

Op stap met mijn achternichtje

Nu ik een tijdelijk onderkomen heb gevonden in Borgerhout, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om wat vaker af te spreken met mijn vier neefjes.

Vroeger, toen we nog klein waren en bogen en pijlen uit wilgenhout maakten, was het weidse Limburgse platteland voor mijn neefjes een fijne afwisseling voor hun (ongetwijfeld) drukke stadsleventje. Een paar weken per jaar ruilden ze hun stadstuintje van een paar vierkante meter in voor een gigantisch weiland mét bos en zonder buren om mee rekening te houden. Ik leerde van hen Antwerpse termen als ‘graaf’ en zij plaagden mij met mijn Limburgse tongval. Omgekeerd keek ik er altijd naar uit om op vakantie te gaan bij mijn oom en tante in Antwerpen, want de stripcollectie van mijn neefjes was gigantisch uitgebreid en wonen in de stad leek me zoveel avontuurlijker dan wonen op het platteland.

Met het ouder worden, zagen we elkaar minder vaak. Maar hey, nu we praktisch buren zijn, kunnen we de ietwat verwaterde banden weer aanhalen. Zo sprak ik het voorbije weekend af om iets te drinken met mijn neefje en zijn gezin. Ik vind het nog altijd een beetje surreëel dat mijn neefje papa is geworden, maar het moet gezegd: zijn dochter is een dotje. We spraken af in het recent geopende Bar Luca op het Moorkensplein, vlakbij het Districtshuis van Borgerhout.

Mijn achternichtje (een kopie van haar vader) gedroeg zich voorbeeldig. Een sociale jongedame die zich duidelijk in haar sas voelde op café. Dat belooft voor als ze later gaat studeren. 😉

Bar Luca was trouwens een fijne vondst. De gemberthee was heerlijk en waar kan je tegenwoordig nog voor amper drie euro een glas cava drinken? Alvast niet in Genève!

Diner op nieuwjaarsdag

Het traditionele nieuwjaarsfeest bij mijn vader zag er dit jaar anders uit dan gewoonlijk. Al jaren vieren we de eerste dag van het jaar samen met de broer en schoonzus van mijn moeder en hun kroost (in steeds wisselende samenstelling, want de vier neven hebben een druk leven). Dit jaar had hij echter aangegeven er niet zoveel zin in te hebben. De mens wordt ook al een dag ouder en zal net als ik wat opgekeken hebben tegen al die ietwat artificiële feestvreugde.

Omdat niemand iets heeft aan tegen je goesting feesten, stelden mijn broer en ik voor om gewoon iets onder ons te doen, met z’n vijven. Mijn broer en zijn vriendin zorgden voor een heerlijk afhaalmenu dat ze professioneel opwarmden. Deze taak klinkt simpel, maar doordat ze enkel een mini-oventje ter beschikking hadden, was het toch nog een hele uitdaging om alles samen warm te krijgen. Maar het smaakte!

En uiteraard sloten we af met de whisky die mijn broertje en ik een eeuwigheid geleden van onze Japanse vriendin kregen, ondertussen sterk in waarde gestegen, maar hey, de fles is toch al open. En een nieuw jaar mag dan een artificieel concept zijn, alle redenen zijn goed om te genieten van een lekker glas whisky!

Planckendael in de regen

Op 28 december hadden mijn vriend en ik afgesproken met zijn zus en haar gezin om samen een uitstapje te doen naar Planckendael. Ondanks de minder gunstige weersvoorspellingen, besloten we het er toch op te wagen.

We pasten met z’n zevenen net in de nieuwe Opel Zafira van mijn vriend’s schoonboer. De rit naar Planckendael op zich was al een belevenis tussen drie enthousiast kwebbelende meisjes.

In Planckendael zelf was het, ondanks de recente geboorte van een nieuwe olifantenbaby bijzonder rustig. Het slechte weer zal er ongetwijfeld voor gezorgd hebben dat veel mensen besloten thuis te blijven. Omdat het kalm was, besloten we meteen door te lopen naar de hoofdattractie: er restten ons nog een dik kwartier alvorens het olifantenverblijf voor de middagpauze gesloten zou worden. De olifanten stonden bij elkaar in de verste hoek van het verblijf, waardoor het niet evident was een glimp op te vangen van de pasgeborene. Meer dan een stukje slurf zag ik niet, maar goed, beter dan niets, zeker?

Ondanks het slechte weer waren de meisjes superenthousiast, maar als ik eerlijk moet zijn: in de zomer is Planckendael veel mooier. De kale bomen, modderige paden en bepaalde dierenverblijven die gesloten waren voor renovatie, maakten dat het geheel nogal een troosteloze aanblik bood en er waren gewoonweg niet genoeg dieren te zien om dit te compenseren.

Het plezantste vond ik bijgevolg de momenten dat we warm binnen zaten om iets te eten (spaghetti!) of te drinken in het restaurant. Mijn jas, die helaas niet echt meer waterdicht te noemen is, zoog het vocht op en ik was dan ook blij de namiddag te kunnen afsluiten met een warme chocomelk om wat op te warmen en op te drogen. Het was zo’n slecht weer dat ik zelfs geen enkele foto van ons bezoek heb genomen.

Gelukkig was het huis van de zus en schoonbroer van mijn vriend lekker warm (vloerverwarming is een fantastische uitvinding). We aten ‘s avonds gezellig samen een boterham en daarna was het tijd voor de nieuwjaarsbrief van de oudste dochter, tevens het petekindje van mijn vriend. Ze deed dat naar goede gewoonte uitstekend, al vond ik de tekst van de nieuwjaarsbrief niet zo geslaagd. De insteek vond ik te negatief: de brief ging ervan uit dat kinderen stout zijn en hard hun best moeten doen om braaf te zijn. Een positievere noot voor het nieuwe jaar had ik meer gepast gevonden.

We sloten de avond af met een paar spelletjes. Altijd leuk.

Volgende keer toch maar naar een binnenspeeltuin?

Kerstfeest in Herentals

Op tweede kerstdag organiseerden de ouders van mijn vriend hun traditionele kerstfeest. Aangezien we in Herentals logeerden, konden mijn vriend en ik helpen met de voorbereidingen. In de voormiddag gingen we de kaasschotels, het brood en de taarten ophalen. Daarmee waren we meer dan een uur zoet, want de kaaswinkel en de bakker waarbij de schoonouders besteld hadden, lagen niet bepaald bij de deur. Ik zag in één oogopslag dat er veel te veel brood was en ook de hoeveelheid kaas leek mij nogal riant. We mochten dan wel met twaalf volwassenen en vijf kinderen zijn, ‘t is niet dat iedereen gemiddeld vijf broodjes eet bij zo’n kaasschotel. En of die kieskeurige nichtjes van mijn vriend kaas lustten, dat betwijfelde ik ten stelligste.

Rond half vier arriveerden de eerste genodigden voor het aperitief. Jammer genoeg waren de schoonzus en het neefje van mijn vriend door buikgriep uitgevallen. Zijn broer (die zich ook niet echt optimaal voelde, maar voorlopig nog gespaard bleef) en zijn nichtje kwamen dus noodgedwongen met z’n tweetjes naar het feest.

Om de grootste spanning al weg te nemen bij de kinderen, deelden we de secret santa cadeautjes uit tussen aperitief een voorgerecht. Geen verrassing voor mij op cadeautjes vlak, ik kreeg wat op mijn verlanglijstje stond: een GoodGift. Nu alleen nog beslissen aan welk goed doel ik mijn bijdrage zal toekennen. Iemand suggesties?

Vervolgens deed ik echt mijn uiterste best om van alle kazen te proeven, maar na het aperitief en de (naar mijn bescheiden mening volstrekt overbodige) soep was er al te veel ruimte ingenomen. Een dessert kon er na al die kaasoverdaad al helemaal niet meer bij. De kerststronk liet ik dus zonder wroeging aan mij voorbij gaan. Ben toch geen fan van slagroom…

Nadat al de gasten vertrokken waren, ruimden we met ons vieren de achtergebleven rommel op. Het was vooral een uitdaging om de glitters van de vloer te verwijderen. Eén van de nichtjes had een glitteroutfit aan die nogal wat sporen had achtergelaten. En de nichtjes hadden het een goed idee gevonden om de tafelpoten van de stoel en de tafel in de bureau te versieren…

Ik weet alvast wat we de volgende dagen bij het ontbijt zullen eten: kaas. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

familie