Een opgeruimde barbecue

Vorige zondag spoorde ik naar Limburg, omdat ik bericht had gekregen van het thuisfront dat er nog ergens wat dozen met spullen van mij stof stonden te vergaren op de zolder van mijn ouders. Ikzelf verkeerde in de overtuiging dat ik bij een vorige opruimactie alles had weggegooid wat er weg te gooien viel, maar blijkbaar waren er nog wat dozen aan mijn aandacht ontsnapt. En omdat mijn broertje en zijn vriendin, in afwachting van de afbraak van hun huidige woonst en vervolgens de totstandkoming van hun nieuwe woonst, tijdelijk bij mijn vader intrekken, is de beschikbare ruimte in mijn ouderlijke huis behoorlijk schaars geworden.

Aangezien ik mij er niet voor schaam om toe te geven dat opruimen mij gelukkig maakt (niets fijner dan oude cursussen bij het oud papier zetten), stroopte ik mijn figuurlijke mouwen op en dook ik in de jarenlang vergeten rommeldozen. En jawel, daar verschenen nog een hele hoop oude cursussen en tijdschriften. Het merendeel kon linea recta bij het oud papier, maar ik ontdekte nog enkele pareltjes waarvan ik het bestaan al lang vergeten was. Uiteraard laat ik jullie graag meegenieten van deze bijna archeologische vondsten. Waar is de tijd dat ik als modelstudent ijverig stukjes pende voor het schooltijdschriftje? Er verschenen zelfs enkele (anonieme) karamellenversen van mij in datzelfde tijdschriftje. Bij het herlezen kwamen lang vervlogen herinneringen terug naar boven. Als ik mijn schrijfstijl van toen trouwens vergelijk met die van nu, zijn de gelijkenissen opvallend. Grappig zo’n teletijdmachine die je een blik laat werpen op je jongere zelf.

De allereerste keer dat ik kennismaakte met Schotland (en meteen verliefd was):

Verslag van een uitstapje naar Brussel, dat ik toen een fascinerende stad vond met veel tegenstellingen. Ik denk dat ik deze analyse nog steeds kan onderschrijven. Al is mijn woordenschat er duidelijk op achteruit gegaan, want een spinnenvicarium deed niet zo direct een belletje rinkelen:

Wat dichterlijke onzin (ik was in het middelbaar tegen gedichten die rijmden):

Na al dat harde opruimwerk, schoten er nog twee kleine stapeltjes over met herinneringen waarvan ik geen afscheid wilde nemen. Goed gewerkt! Dat verdiende een barbecue als beloning. Mijn broer stond in zijn marcelleke aan het vuur vlees te bakken, terwijl zijn vriendin en ik genoten van een glaasje champagne. Om de één of andere reden was de stemming heel uitgelaten (bij mij wellicht omdat mijn verhuis naar Genève steeds dichterbij komt en bij mijn broer en zijn vriendin wellicht omdat na veel moeilijkheden hun bouw eindelijk gerealiseerd zal worden). Het vlees en de groentjes waren simpel, maar smaakten me enorm. En na één fles champagne volgde er nog één en dan was het tijd om in de witte wijn te vliegen. Ondertussen was ook mijn vader aan de feestdis komen zitten en besloot ik de trein die ik oorspronkelijk wilde nemen, te laten passeren en nog twee uur langer in Limburg te blijven.

Ik kon toch moeilijk dat glas Bunnahabhain aan mij voorbij laten gaan? De treinrit terug naar Leuven is alleszins in een roes voorbij gegaan. 😉

Islay – 13 april 2017

De dag alweer begonnen met een fantastisch ontbijt. Om wat af te wisselen had ik de dag voordien scrambled eggs met zalm besteld. Onze gastheer en gastvrouw sloven zich uit om het ons naar de zin te maken en alles is tot in de puntjes verzorgd. De gaatjes die de scrambled eggs hebben overgelaten vul ik met vers fruit en yoghurt en ik kan er weer even tegen. Tijdens het ontbijt hebben we een gezellige babbel met onze gastheer en gastvrouw over het leven op Islay en het whiskytoerisme. Het whiskytoerisme zit zodanig in de lift op Islay dat er binnenkort alweer een nieuwe distillery opent. Onze gastheer en gastvrouw vertellen ook dat al hun kinderen weggetrokken zijn van Islay, wegens weinig toekomst voor jonge mensen op zo’n eiland. Eén van hun dochters is zelfs helemaal naar Nieuw-Zeeland verhuisd.

We beginnen aan onze eerste volledige dag op Islay met een bezoek aan de befaamde ronde kerk, de Kilarrow Parish Church. Het verhaal gaat dat de kerk een ronde plattegrond kreeg zodat de duivel zich in geen enkele hoek kon verbergen. De kerk en het bijhorende kerkhof zijn alleszins bijzonder fotogeniek. Zeer mooi.

Onze tweede stop van de dag is (alweer) whiskygerelateerd: We trekken naar de Bowmore distillery waar we worden rondgeleid door een jongeman met zo’n zwaar accent (of misschien was het een spraakgebrek) dat ik hooguit tien procent verstond van wat hij zei. Gelukkig ken ik het verhaal ondertussen al wel. We starten de rondleiding in de schuren waar de gerst gemout wordt. Mijn broer krijgt de kans om met een soort grote riek de kiemende gerst te keren. In onze groep bevinden zich een aantal Amerikanen, waarvan het eentje een goed idee lijkt om in de gekiemde gerst te duiken. Waardoor hij uiteraard helemaal vol komt te hangen. Op de kwaliteit van de whisky zal dat geen effect hebben, maar naar mijn mening betoont zulk een gedrag weinig respect.

Op het einde van de rondleiding volgt het moment waar iederen naar heeft uitgekeken: het proeven van de whisky. Omdat er een paar mensen zijn die hun dram niet opdrinken, scoor ik maar liefst zes proevertjes. En dan te bedenken dat het nog niet eens middag is!

We kopen in een winkeltje vlakbij de distillery body wash voor de mama. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. De meisjes die in The Celtic House werken, lijken zich vooral niet te veel te willen inspannen. Er staat maar één meisje in de winkel, maar als er zich een incidentje voordoet met een verloren gelegde sleutel van een vitrinekast dalen er nog twee andere meisjes neder. Die allemaal verwoed beginnen te zoeken naar de sleutel, ons ondertussen straal negerend. En dat terwijl we enkel wat body wash willen kopen. Een bizarre ervaring.

Daarna rijden we verder naar Kildalton Church om het befaamde Kildalton Cross te bewonderen. Onderweg passeren we een plek waar tientallen zeehonden liggen te zonnen op de stenen. Islay lost op zeehondenvlak helemaal de verwachtingen in. Het Kildalton Cross bij de ruïnes van Kildalton Church stamt uit de tweede helft van de achtste eeuw en is gemaakt in de stijl van de Iona-school. De ruïnes van de kerk liggen in een erg mooie omgeving en het zonnetje zorgt voor het perfecte ligt. Op de parking bij de kerk staat een eenzame doos met stukken cake en thee: je betaalt per stuk dat je neemt. Die Schotten geloven nog in eerlijkheid!

Lunchtijd is ondertussen al flink gepasseerd. Daarom besluiten we op de terugweg te stoppen bij het Old Kiln Café van de Ardbeg Distillery. Ditmaal geen rondleiding voor ons, maar wel een aantal proevertjes. Ik eet er mijn allereerste haggis, neeps and tatties van de vakantie en kan mijn geluk niet op. Heerlijk!

Van onze gastheer en gastvrouw kregen we een wandelgidsje waarin een wandeling naar een paar menhirs en andere archeologische overblijfselen staat beschreven. We kiezen deze wandeling uit omdat de vorige wandeling op Arran zo prachtig was geweest. De wandeling van de Standing Stones is echter minder spectaculair dan die op Arran. We zien met moeite drie menhirs waarvan eentje dan nog vanuit de verte en ook de beloofde ruïnes zijn niet bepaald indrukwekkend.

We hebben nog energie op overschot voor een korte tweede wandeling en lopen richting de Singing Sands, louter en alleen al voor de naam. We parkeren onze wagen en lopen eerste naar Port Ellen Lighthouse (of Carraig fhada
in het Gaelic) van waaruit we een mooi zicht hebben op de Kilnaughton Bay en Port Ellen zelf. Het is een beetje zoeken, maar een kwartier later komen we aan bij de Singing Sands, een prachtig verlaten strand bezaaid met schitterende rotsformaties. De vriendin van mijn broertje wordt verrast door een golf loopt een paar natte broekspijpen op. Op de terugweg naar de wagen zien we boven de vuurtoren een stukje van een regenboog.

Voor het avondmaal rijden we naar Port Charlotte, omdat The Port Charlotte Hotel een goed avondmaal zou serveren. Ik bel onderweg om een tafeltje te reserveren voor 20.15u. De dame die ik aan de lijn krijg, geeft aan dat het druk is, maar 20.15u moet wel lukken. Tijdens onze rit zien we nogmaals een regenboog. Het zit ons echt mee vandaag! We arriveren een tiental minuten te vroeg voor onze reservatie. Daarom worden we vriendelijk verzocht in de bar plaats te nemen en te wachten tot ons tafeltje vrij komt. Het blijkt al snel dat de dame die mijn reservatie heeft genoteerd iets te optimistisch was. Uiteindelijk kunnen we pas rond 20.45u plaatsnemen aan onze tafel en komt het eten pas om 21u. Rijkelijk laat! Gelukkig stelt de overheerlijke Chef’s Hot Seafood Platter niet teleur!

Alweer een geslaagde dag in Schotland.

Van Kintyre naar Islay – 12 april 2017

Het regent wanneer we ontwaken in onze bijzonder comfortabele Grammar Lodge. Na, alweer een bijzonder lekker Scottish breakfast, breekt gelukkig de zon door. Spijtig genoeg zijn haar stralen niet strek genoeg om ons te verwarmen en trekken we noodgedwongen opnieuw onze winterjas aan. Ik waag mij aan een supersnel spelletje golf op het gazon voor Grammar Lodge, kwestie van mijn techniek een beetje op te frissen. 😉 Na een paar balletjes geslagen te hebben, hebben mijn reisgenoten de koffers in de auto geladen en kunnen we vertrekken.

We hebben zeeën van tijd, want onze ferry in Kennacraig vertrekt pas om 13u. Daarom besluiten we een kleine omweg te maken en naar het zuidelijke punt van Kintyre te rijden, heel toepasselijk Southend genaamd. Smalle en slechte baantjes leiden ons helemaal naar Southend waar we een prachtig strand vinden dat uitnodigt tot zonnebaden, ware het niet dat het maar een graad of tien is. Onderweg valt het ons op dat er veel huizen te koop staan. Ik vermoed dat de jobgelegenheid op Kintyre niet geweldig is en dat daardoor noodgedwongen veel jongeren uit deze streek wegtrekken. Onze volgende stop is Machrihanish waar de kans groot is om zeehonden te spotten. We vinden een prachtige baai en een zee met woeste schuimkoppen, maar helaas, geen zeehond te bespeuren. Te koud en winderig wellicht. Het uitzicht is echter fabuleus en we organiseren een heuse fotosessie.

Door de prachtige natuur die ons omringt zijn we helaas de tijd wat uit het oog verloren. Opeens beseffen we dat het wel erg nipt wordt om de ferry nog te halen. Mijn broer, in een vorig leven ongetwijfeld rallypiloot, kruipt achter het stuur van onze knalrode Opel Astra Sports Tourer (kan dat ding eindelijk zijn naam waarmaken) en geeft goed gas op de smalle, kronkelige wegen van Kintyre. De (behoorlijk snelle) rit is fantastisch, maar ik kan er niet voluit van genieten omdat ik voortdurend onze estimated time of arrival bij de ferry terminal in het oog houd. Mijn broer slaagt erin minuut na minuut van onze aankomsttijd af te pitsen. Helaas, nét wanneer het er goed begint uit te zien, worden we opgehouden door een highway maintenance team dat op zijn gemak nieuwe reflectoren op de weg aan het plakken is. We vloeken binnensmonds terwijl we de goedgemaakte tijd opnieuw zien wegslinken, maar er zit niet anders op dan wachten tot we dit obstakel kunnen passeren.

Gelukkig duurt het oponthoud niet al te lang en dankzij de rijkunsten van mijn broer (en het iet of wat negeren van de snelheidslimieten) scheuren we om 12.32u het terrein van de ferry op. Twee minuten te laat voor boarding, maar we hopen op een beetje ruimhartigheid van de Schotten. De man in de aanmeldcabine heeft onze niet echt verantwoorde bocht bij het oprijden van het terrein duidelijk gade geslagen, want hij heet ons welkom met een hele brede grijns op zijn gezicht. We kunnen ons echter nog zonder problemen aanmelden. Even voel ik een lichte paniek opwellen wanneer de heer in kwestie onze reservatie niet terugvindt, maar dan blijkt dat ik deze ferrytocht niet op mijn naam, maar op die van mijn vriend gereserveerd heb. We mogen verder rijden tot aan het kantoortje om de tickets op te halen. Ik spurt met onze reservatie in de hand naar het kantoortje voor de tickets en dan mogen we eindelijk het ferrydek oprijden! We slaken een collectieve zucht van verlichting.

De twee uur op de ferry naar Port Askaig gebruiken we om te lunchen. Ik eet een vrij middelmatige curry met basmatirijst en naan, maar ik ben zo blij dat we de ferry gehaald hebben, dat het mij toch smaakt. Buiten op het dek waait een hevige wind. Een paar passagiers die zich buiten gewaagd hebben krijgen metershoge golven over zich heen en zijn drijfnat. Ons lijkt het verstandiger binnen te blijven, maar onze auto krijgt op het open dek van de ferry flink wat zeewater over zich heen.

Een stralende zon verwelkomt ons op Islay. De eerste indruk had niet beter kunnen zijn. Onze dag kan alvast niet meer stuk wanneer we kennis maken met Kentraw Farmhouse, onze Islay B&B. Het koppel zestigers dat ons ontvangt is supervriendelijk en doordat er een last minute afzegging geweest is, hebben we de eerste nacht de B&B gans voor ons alleen. De kamers zijn mooi en netjes, maar het is de gigantische salon met een haardvuur en mooie Chesterfield zetels die indruk maakt. Mijn broer ziet zich de komende avonden al wegzakken in één van van deze prachtige zetels met een glas whisky in de hand.

Omdat we de voorbije dagen tevergeefs op zeehondenjacht geweest zijn, raden de uitbaters van Kentraw Farmhouse ons aan naar Port Wemyss te rijden, daar zouden we zeker zeehonden kunnen spotten. Tijdens de rit naar ginder zien we alvast een paar prachtige hooglanders. Helaas, hoe dichter we Port Wemyss naderen, hoe meer de wolken zich samenpakken boven ons hoofd. Net op het moment dat we onze wagen parkeren begint het te regenen. We laten ons echter niet kennen en wandelen door de regen naar de rotsige kustlijn. En jawel, daar ligt een zeehond op een rots! En daar duiken verschillende kopjes op uit het water met ogen die ons nieuwsgierig aanstaren. Het wemelt hier van de zeehonden! In de gietende regen schieten we het ene plaatje na het andere. De zeehond laat zich al die aandacht welgevallen en poseert voor het ene na het andere plaatje.

Gelukkig is de regenbui snel voorbij en maken de grijze wolken plaats voor de zon die het landschap overgiet met een prachtig avondlicht. We genieten van de mooie dorpjes Portnahaven en Port Wemyss, waarvan de witte huizen met kleurrijk geverfde deurstijlen de elementen trotseren. We keren langs de westkust van Islay terug en moeten verschillende keren stoppen voor koeien en schapen op de weg. Van de ons door onze B&B-uitbaters beloofde hertjes zien we echter geen spoor. Voor het avondmaal rijden we naar Yan’s kitchen, dat ons aangeraden werd door onze charmante gastheer en gastvrouw. Chefkok Yan is, zoals zijn naam doet vermoeden, een Chinees die om de één of andere reden op Islay beland is. Yan’s kitchen serveert echter geen Chinees eten, maar vooral visgerechten. Ik eet er overheerlijke verse oesters als voorgerecht en gegrilde Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht. Met de hand op het hard kan ik zeggen dat ik in mijn leven nog nooit betere Sint-Jacobsvruchten gegeten heb. Wat een zaligheid!

Terwijl we op ons eten zitten te wachten verschijnt er een schitterende regenboog. Ik snel naar buiten, maar heb de verkeerde lens op mijn toestel. Met de telelens kan ik onmogelijk die prachtige natuurfenomeen vastleggen. Tegen dat ik van lens gewisseld ben, is de regenboog al vervaagd. Jammer.

Ons oorspronkelijk plan was nog wat te relaxen in de Chesterfield zetels met een glaasje champagne, maar we zijn allemaal veel te moe en besluiten dat het verstandiger is ons bed op te zoeken om er morgen weer tegenaan te kunnen gaan.

Arran – 10 april 2017

Na alweer een uitstekend Scottish breakfast (mét porridge én haggis én black pudding) in Orwin House Bed and Breakfast, vertrokken we op onze missie om drie wandelingen op één dag te doen. Onze eerste wandeling was die naar de Glenashdale Falls. Onderweg naar ginder kregen we even een mals regenbuitje over ons heen, maar tegen dat we onze auto geparkeerd hadden, was de hemel alweer open getrokken en konden we genieten van een stralend zonnetje. Het was zelfs warm genoeg om zonder fleece te wandelen! Fantastisch.

We vertrokken rond tien uur op onze wandeling naar Glenashdale Falls. De wandeling bracht ons door een mooi bos vol met voorjaarsbloeiers. De zon deed haar best om ons warm te houden en de Glenashdale Falls waren het spectaculaire hoogtepunt van deze vrij korte wandeling. Om 11.40u waren we al terug en rustten we even uit op een bankje bij de zee. Een ideale wandeling voor wie even de benen wil strekken.

Voordat we aan onze volgende wandeling begonnen, moest onze inwendige mens versterkt worden. Een prachtige rit langs de kust van Arran, enkel verstoord door een mini-regenbui, bracht ons in Blackwaterfoot. Veel eetgelegenheden waren er niet in dit kleine dorpje, dus hielden we het op een snel broodje en wat soep in een kleine snackbar.

Na deze quickie lunch hadden we voldoende brandstof voor de wandeling naar King’s Cave. Een heel andere wandeling dan die in de voormiddag. We genoten van de prachtige uitzichten op de kustlijn en op Kintyre en verkenden de prachtige King’s Cave waarvan de wanden versierd waren met religieuze graffiti. King’s Cave zou de plek zijn waar Robert the Bruce zich verschool nadat hij verslagen werd door de Engelsen in 1307. Een spin die ondanks alle tegenslagen hardnekkig bleef spinnen aan haar web, motiveerde hem om de strijd tegen de Engelsen opnieuw op te nemen. Het was een pak frisser dan in de voormiddag en de wind maakte dat we onze winterjassen goed konden verdragen. Op een paar druppels regen na hielden we het gelukkig droog.

Rond 16u stonden we opnieuw op de parking waar we onze wagen hadden achtergelaten. We overlegden of we de kou en potentiële regenbuien zouden trotseren om de Machrie Moor standing stones te bewonderen. Aangezien we geen watjes zijn, duffelden we ons dik in en gingen we ervoor. De dreigende donkere wolken voorspelden niet veel goeds, maar tegen alle verwachting in hielden we het droog. Het was wel ijskoud, zo koud dat we de kap van onze jas goed konden gebruiken om ons warm te houden.

De donkere wolken lieten zo nu en dan een beetje zon door, wat bijzonder mooie beelden van de menhirs opleverde. De menhirs dateren uit het Bronzen Tijdperk (1800-1600 voor Christus) en de grootste van de menhirs was maar liefst 5 meter hoog. Echt prachtig om deze getuigen uit vroeger tijden te kunnen aanschouwen terwijl we de enige vier mensen in de wijde omgeving waren. Enkel het geblaat van de schapen doorbrak de stilte. Schitterend.

Rond half zes waren we terug aan de wagen. Volledig verkleumd en verwaaid, maar erg blij dat we ons niet door de weersomstandigheden hadden laten afschrikken. Ons doel van drie wandelingen op één dag was probleemloos gehaald.

We keerden terug naar onze B&B om wat op te warmen en ons haar te fatsoeneren. Voor het avondmaal trokken we te voet naar Pub Ormidale, op wandelafstand van onze B&B.

Pub Ormidale was een klassieke pub met een vrij beperkte menukaart. Het was er ook te koud naar mijn goesting. Als voorgerechtje hadden we lekker ongezonde nacho’s met haggis en heerlijke gerookte zalm. Het hoofdgerecht, venison stew, viel me echter wat tegen: het vlees was taai en de saus niet zo smakelijk als ik verwacht had. Om op te warmen bestelden we een glas whisky om te klinken op een bijzonder geslaagde dag op Arran.

Het petekindje van mijn vriend deed haar communie

En daarom moest ik, na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, veel te vroeg uit bed op deze Pinksterzondag. De communie van zijn petekindje was de reden waarom mijn vriend helemaal vanuit Genève naar Leuven was gereden. Als peter moest mijn vriend natuurlijk het gebeuren in de mis bijwonen. Het viel me op dat sinds de tijd dat ikzelf mijn eerste communie deed (toen nog een overtuigd kind van God, jaja, echt waar), de communievieringen niet bepaald veel veranderd zijn. Wat mij betreft dringt een grondige make-over en modernisering zich op. Zelfs de liedjes waren nog hetzelfde als in mijn tijd! Wel een dikke proficiat aan het petekindje van mijn vriend die schitterde als verteller van het het “Rupsje Nooit Genoeg” verhaal. Door de slechte geluidsinstallatie was ze ook ongeveer het enige kindje dat verstaanbaar was. Een topprestatie waarop ze terecht fier mocht zijn.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik blij was dat de misviering erop zat. Ik blijf het toch allemaal een beetje fout vinden, kinderen iets opdringen waar ze op dat moment nog geen verantwoorde keuze over kunnen maken. Enfin ja, ik hecht wellicht te veel belang aan dit soort symbolen die voor de meeste mensen enkel nog traditie zonder inhoud zijn. Maar ik vind het een beetje akelig wanneer ik kinderen hoor zeggen dat Christus in hun hart leeft. En ja, ik weet nog goed dat die viering op mij als zesjarige oprecht veel indruk gemaakt heeft. Als kind ga je ook makkelijk mee in die bijbelse verhalen en de mystiek die daar rond hangt. Enfin, ik ben aan het doordrammen.

Na de misviering trokken we naar het huis van de zus en schoonbroer van mijn vriend, alwaar het echte feest kon beginnen. Met natuurlijk bergen pakjes voor het feestvarken! In de tuin stond een tent opgesteld met daaronder de tafels voor de gasten. Die tent was al goed van pas gekomen, want tijdens de misviering was er een stevige stortbui uit de lucht gevallen. Gelukkig hielden we het de rest van de dag goed droog. Het was wel een beetje winderig en koud, maar dat lieten we niet aan ons hart komen. De barbecue was bijzonder lekker (en overdadig) en er was zoveel dessert dat de ouders van het feestvarken de dag nadien gerust nog een feest hadden kunnen geven.

Grote hits bij de kinderen waren het springkasteel (schitterende foto’s gemaakt van kinderen met haar dat door de statische elektriciteit recht overeind stond) en de brug waaraan de kinderen naar hartenlust konden zwieren en zwaaien. Het petekindje gaf een ronduit indrukwekkende demonstratie van haar kunsten door maar liefst een stuk of twintig keer rond haar over de brug geslagen been te draaien. Ik werd er zelf een beetje duizelig van. Wat een talent!

Aantal huwelijken bijgewoond in 2017: 0. Aantal communiefeesten bijgewoond in 2017: 3. Laat ons zeggen dat 2017 een behoorlijk a-typisch jaar aan het worden is. And the best is yet to come!

Van Glasgow naar Arran – 9 april 2017

Om 7 uur ging de wekker af, zodat we onze bagage al in de wagen konden laden en we na het ontbijt dadelijk in de wagen konden springen om te vertrekken. Om 7.50u zaten we al aan het ontbijt en kregen we ons eerste écht Scottish breakfast voorgeschoteld. Heerlijk! Jammer dat we er niet echt op ons gemak van konden genieten. We waren gebonden aan een strak tijdschema!

Om 8.15u stipt vertrokken we naar de ferry. Zoals de huisbaas voorspeld had, was het erg rustig op de weg. We waren mooi op tijd en haalden de ferry zonder problemen. No worries! Een fijne boottocht van een uurtje bracht ons naar het eiland Arran. Vanaf de boot konden we zien dat het een beetje bewolkt was, maar zolang het niet regent, zijn wij al lang tevreden!

Onze eerste stop van de dag was Brodick Castle. Helaas was het kasteel gesloten voor renovatie en konden we enkel de tuinen bezoeken. Zullen we nog eens moeten terugkomen, he! Afgaande op de tuin, moet het kasteel zelf alleszins ook de moeite zijn. Overal stonden bloeiende narcissen en rododendrons en ik was erg gecharmeerd door het mooie tuinpaviljoen waarvan de muren en het plafond versierd waren met dennenappels.

Na de wandeling reden we naar The Wineport, een bierbrouwerij met een brasserie erbij. Ik ging voor de romige paddenstoelen met knoflook en geitenkaas. Lekker maar zwaar. Ik liet me nog eens een laatste keer verleiden tot het bestellen van een cider. Deze ervaring was voldoende om te beslissen de cider voor de rest van de vakantie links te laten liggen.

De wolken van de ochtend begonnen er steeds dreigender uit te zien en jawel, we zaten nog niet lang na de lunch opnieuw in de auto of het begon te gieten. Ons goedweergeluk kon niet blijven duren, natuurlijk. Op zich was het niet zo erg dat het regende, want er stond nu toch een bezoek aan Arran distillery op het programma. Ik had op voorhand gebeld om zeker te zijn van dat we konden deelnemen aan de rondleiding. Whiskytoerisme wordt steeds populairder in Schotland en ik wilde het risico niet lopen om van een kale kermis thuis te komen.

De rondleding startte meteen al met een proeverij terwijl we een filmpje keken over het ontstaan van de Arran distillery. Kwestie van er goed in te vliegen. 😉 Mijn broer was al meteen in zijn element. Arran Distillery is een kleine en vrij jonge distillery die opgericht werd door Harold Currie, voormalig directeur van Chivas Regal. Arran distillery werd in 1995 geopend, en was daarmee de eerste nieuwe (legale) distilleerderij op Arran sinds 1836, het jaar waain de laatste distillery op Arran sloot.

Na de rondleiding kregen we nog een aantal proevertjes aangeboden, waarna we een bezoekje brachten aan de shop. Ik kocht mezelf een ijsje met Arran whisky, heel lekker! Omdat het nog altijd aan het gieten was, gingen we nog iets drinken in het mooie café op de bovenverdieping. Een Arran gold hot chocolate voor mij alstublieft! Heerlijke warme chocolademelk vergezeld van een chocoladelikeur op basis van Arran whisky. De regen tikte op het dakraam, maar wij zaten gezellig binnen.

Tijd om naar onze volgende B&B te trekken. Alweer werden we supervriendelijk onthaald en kregen we een hoop goeie tips. Om te vieren dat ons eerste bezoek aan een distillery achter de rug was, trokken we een een flesje champagne open die mijn vriend en ik vanuit België hadden meegenomen. Terwijl we genoten van een glaasje bubbels, bespraken we onze planning voor de dag nadien. De uitbaters van de B&B hadden ons een boekje met wandelingen uitgeleend en gaven ons tip over de mooiste wandelingen. Uiteindelijk kozen we drie wandelingen uit. Misschien iets té ambitieus, maar we zouden wel zien of het lukte of niet.

Op aanraden van de uitbaters van de B&B hadden we een tafeltje gereserveerd in restaurant Fiddlers’, een gezellige pub met een verrassend vernieuwende kaart met vooral fusion gerechten. Het eten was echt bijzonder lekker, alleen had ik het een beetje koud, gezeten vlakbij het erkerraam. Het lijkt wel alsof de meeste Schotten nog nooit van dubbel glas gehoord hebben. Isoleren is voor watjes! Ik sloot de maaltijd af met een heerlijk glas Kraken rum. De ober was lichtelijk verbaasd dat ik mijn rum straight wou. Zo verbaasd dat hij vroeg of ik wel zeker was.

Bij de wandeling terug naar de B&B begon de hemel open te trekken. Een goed voorteken voor morgen?

Van Newcastle naar Glasgow – 8 april 2017

Na wat ongetwijfeld de slechtste nacht van heel mijn leven moet geweest zijn, wakker geworden met het gevoel dat ik net op het punt stond eindelijk in slaap te vallen. Ik denk dat ik ‘s nachts voor het eerst in mijn leven ervaren heb wat mensen met claustrofobie meemaken. Ik moest de hele tijd denken aan het feit dat we met zijn vieren in een klein kamertje zonder ramen onder de waterlijn zaten, nog onder het dek voor de wagens. De lucht in onze kajuit was ook verschrikkelijk droog, wat het nog erger maakte. En natuurlijk kwamen de jonge gasten die op dezelfde gang als wij logeerden ergens rond drie uur ‘s nachts ladderzat terug en begonnen ze naar elkaar te roepen op de gang. Op den duur had ik er zo genoeg van dat ik in mijn slaapkleed de gang op gestormd ben om hen streng toe te spreken. Het moet indruk gemaakt hebben, want daarna was het wel stil, maar slapen kon ik nog altijd niet. Het leek wel alsof de nacht nooit zou eindigen.

Toen het dan eindelijk ochtend was, bleek dat mijn medereizigers ook verschrikkelijk slecht geslapen hadden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mij opeens de horror van slaven opgepakt in het ruim van een boot, joden in een trein onderweg naar de concentratiekampen en vluchtelingen in containers veel beter kon voorstellen. Niet dat mijn ervaring in een proper bed met een zacht kussen ook maar in de buurt komt van de verschrikkingen die deze mensen meegemaakt hebben. In de verste verte niet! Er zijn zoveel mensen op deze aardbol die het veel erger hebben dan dit verwend persoontje!

We waren alleszins blij dat we om 8 uur konden ontbijten. Na een fameuze portie scrambled eggs voelde ik me alweer een pak beter. De zon was van de partij en we besloten naar het observation deck te gaan om te zien of we dolfijnen of walvissen konden spotten. Onze wildlife observator was ook op post. Helaas lieten de dolfijnen en walvissen het afweten. We zagen enkel een paar zielige meeuwen die wit afstaken tegen de blauwe lucht. Spijtig, want dat was wel een goed begin van onze trip geweest.

We zagen Newcastle langzaam dichterbij komen en ik maakte een pak foto’s van de Engelse kustlijn. Na het aanmeren keerden we terug naar onze wagen en reden we aan land. Het begin van onze Schotse roadtrip! De stralende zon en de blauwe hemel maakten dat onze dag alvast niet meer stuk kon. Het schurende geluid aan de rechterachterband was niet meer te horen, dus we besloten het erop te wagen en zoals gepland rechtstreeks door te rijden naar St Abb’s Head.

Rond de middag stopten we in het charmante Eyemouth om naar het toilet te gaan en iets te eten te kopen. We belandden in The Rialto, een gezellig eetcafé met een mooi aanbod aan broodjes en panini’s. Om niet te veel tijd te verliezen, besloten we voor take-away te gaan. De uitbaters waren ongelooflijk vriendelijk en boden ons een tafel aan om even te gaan zitten, terwijl we wachtten op onze panini’s. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en wat onze bestemming was. We kregen meteen een waslijst met tips voor Dublin mee. We bedankten hen voor de tips en namen de met liefde bereide panini’s in ontvangst.

De geur van de warme broodjes in onze auto was fantastisch! Het water liep ons in de mond. We parkeerden de auto op dezelfde parking als de vorige keer toen mijn vriend en ik in St Abb’s Head waren, trokken onze wandelschoenen aan en namen onze panini’s mee om ze in het zonnetje aan de picknicktafels op te eten. Mijn ‘The Cuban’ panini met pulled pork was werkelijk fenomenaal lekker. Wat een geweldige start van onze wandeling.

We genoten van de prachtige kliffen van St Abb’s Head en ik profiteerde van het feit dat ik deze keer wel een telelens bij had om de vogels te fotograferen. Ons vorig bezoek aan St Abb’s Head had zo’n indruk gemaakt dat ik deze plek graag aan mijn broer en zijn vriendin wou laten zien. Al had ik nooit durven dromen dat we bij ons tweede bezoek zo mogelijk nog beter weer zouden hebben op deze plek.

We wandelden tot aan Nunnery Point, waarna we noodgedwongen moesten terugkeren, omdat we om 17u in Glasgow Guest House moesten zijn, onze eerste B&B van de trip. Jammer dat we te weinig tijd hadden om de ganse wandeling te doen.

De rit naar Glasgow verliep verder zonder problemen: we waren stipt op het afgesproken uur in Glasgow Guest House, waar we enorm vriendelijk onthaald werden door onze gastheer. Hij gaf ons een heel snelle rondleiding door de B&B. Helaas stond er maar één avond in Glasgow op de planning en we zouden graag toch nog een beetje de sfeer van Glasgow opsnuiven. Tegelijkertijd legden we uit dat we morgen zo vroeg mogelijk wouden ontbijten, omdat we op tijd in Ardrossan moesten zijn om de ferry van 9.45u naar Brodick te halen. Normaal startte op zondag het ontbijt in onze B&B pas om 8u, maar de uitbater zou ervoor zorgen dan alles tegen 8u klaar zou zijn en hij verzekerde ons dat het normaal gezien geen enkel probleem zou zijn om vóór 9.15u (het moment waarop de check-in afgesloten zou worden) in Brodick te zijn. De vriendelijke uitbater van de B&B gaf ons als tip om te gaan wandelen in de buurt van de kathedraal en de necropolis. Hij bestelde zelfs een taxi voor ons opdat we zo weinig mogelijk tijd zouden verliezen.

We gooiden onze koffers in de kamer en sprongen in de taxi die inmiddels al op ons stond te wachten. De taxi zette ons af vlakbij de kathedraal die baadde in het schitterende avondlicht. De necropolis bleek, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, een heel idyllische plek te zijn met mooie, sierlijke graven en een prachtig uitzicht over Glasgow. Een goeie tip van onze B&B uitbater!

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. Al dat wandelen maakt hongerig! We liepen langs High Street naar beneden terwijl ik op tripadvisor zocht naar een geschikt restaurant. Onderweg passereerden we enkele zeer mooie street art kunstwerken. Glasgow doet duidelijk inspanningen om kunst een plek in het straatbeeld te geven.

Onze eerste restaurantkeuze (Guy’s restaurant) was helaas volzet. Zaterdag is sowieso een drukke restaurantavond, dus we begonnen een beetje te vrezen of we nog wel ergens zouden binnen geraken. Al de restaurants die we passeerden, zagen er ook allemaal vol uit. En ook Obsession of India, onze twee keuze, zag er behoorlijk vol uit. Ik begon al te vrezen dat we in een fastfood keten zouden belanden. Gelukkig was de uitbater van het restaurant bereid een inspanning te doen. Als we in anderhalf uur tijd konden eten, kon hij nog wel een plekje voor vier vrijmaken helemaal achteraan in het restaurant. Daar moesten we niet lang over nadenken: yes, please, we take it! Deze dag is duidelijk tot op de minuut met militaire precisie gepland. 😉

Het avondmaal was werkelijk fenomenaal. Echt, ik denk dat ik in mijn leven nooit beter Indisch gegeten heb. Ja, dat is ons bezoek aan Brick Lane inbegrepen. Het lukte ons perfect om onze maaltijd in anderhalf uur af te ronden. Op zich bood ons dit de gelegenheid om op het gemak door de nachtelijke straten van Glasgow te struinen. Wat een aangename stad! Overal liep er volk en de sfeer was erg gemoedelijk. Wat ook opviel: Glasgow is een populaire plek voor stag parties. We zagen massaal veel gek uitgedoste groepen mannen en vrouwen.

Echt lang trokken we het niet, want we waren allevier doodop na de slechte nacht en de vermoeiende dag. We namen een taxi naar het guesthouse, spoelden snel het stof van de dag van onze lijven en kropen in bed. Onze eerste dag in Schotland was alvast een daverend succes.

Huwelijksfeest in Kasterlee

Lang moesten mijn vriend en ik elkaar niet missen, want na ons afscheid op de luchthaven, landde hij vier dagen later alweer op Brussels National Airport. Niet dat hij van plan is elk weekend terug te vliegen, maar voor wat wellicht het laatste trouwfeest in zijn familie zal zijn (tenzij er mensen gaan scheiden en hertrouwen), kan een mens al eens een inspanning doen, nietwaar?

Aangezien onze auto in Genève was achtergebleven, spoorden we naar Herentals, alwaar de vader van mijn vriend ons kwam ophalen aan het station. We dropten onze bagage af bij zijn ouders (we zouden die nacht bij hen blijven logeren, de moeder van mijn vriend kon haar geluk niet op), ik trok mijn feestschoenen aan en we waren er klaar voor!

De dag was op weergebied ietwat aarzelend begonnen, maar tegen dat wij ons samen met de ouders van mijn vriend om 19.30u aanmeldden bij De Notelaar, scheen de zon stralend. Het deed me dan ook plezier dat we buiten in de laatste stralen van de avondzon van het aperitief konden genieten. Natuurlijk was hét gespreksonderwerp bij uitstek onze verhuis naar Genève.

We belandden aan tafel bij de broer en zus van mijn vriend en een hele hoop neven en nichten langs zijn vaders kant waarvan ik onmogelijk alle namen kon onthouden. Het eten was heerlijk, de drank vloeide rijkelijk en ondanks het geknoei van de DJ (mixen kon hij niet en tussen vele nummers viel gewoon een stilte) was ik niet van de dansvloer weg te slaan. Er dansten niet zoveel mensen, wat maakte dat al mijn verzoeknummers onmiddellijk werden ingewilligd. 😉

Dé ontdekking van de avond was de photobooth waarvan mijn vriend en ik vol enthousiasme gebruik maakten. Super leuk dat de fotootjes er meteen in tweevoud uitrolden. Eén exemplaar om in het boek van de bruid en bruidegom te plakken, een tweede exemplaar als aandenken voor onszelf. Geniaal eenvoudig.

Naar goede gewoonte sloten mijn vriend en ik het feest af. Wat betekende dat zijn ouders ook helemaal tot het laatst gebleven zijn. Rond vier uur (ongeveer, het laatste gedeelte van de avond staat me niet meer zo helder voor de geest) lagen we in bed. Echt ontzettend genoten van dit feest!

Leuven – Limburg – IJmuiden – 7 april 2017

Beetje vroeger wakker dan gepland op deze reisdag. Ongetwijfeld de spanning van het vooruitzicht op een fantastische vakantie in Schotland! Tijd zat dus om onze laatste spullen bijeen te pakken en allemaal in één valies te duwen. We trekken immers op roadtrip met mijn broertje en zijn vriendin en vermoedelijk willen zij ook wat bagage meenemen. En er moet natuurlijk wat plek overblijven om een paar flessen whisky te kopen.

Bij het inladen van onze wagen merken we dat de lente zijn tol heeft geëist: heel onze wagen is bedekt met plakkerig stuifmeel. Het nadeel van je wagen altijd op straat te moeten parkeren (vele, vele jaren geleden zijn we zo dom geweest om geen garage bij ons appartement te kopen, een beslissing die we ons nu nog steeds beklagen). We hebben gelukkig een ruime marge ingecalculeerd, zodat er nog tijd is om onderweg ergens naar een carwash te gaan.

Een half uurtje later staan we in Limburg, alwaar mijn broertje en zijn vriendin nog druk bezig zijn met pakken. Mijn vriend en ik trekken dan maar naar een carwash in de buurt, dan is de auto alvast mooi proper voor de échte start van onze roadtrip. Goedgemutst vertrekken we met een blinkende auto én vergezeld van een schitterend zonnetje richting IJmuiden. Duimen dat we de zon nog vaak mogen zien deze vakantie, want in april heb je in Schotland niet echt een goedweergarantie.

Na iets meer dan anderhalf uur rijden, horen we plots een piepend geluid in de buurt van het rechterachterwiel, nog het best vergelijkbaar met het geluid van een (stille) slijpschijf. Eerst is het geluid bijna niet waarneembaar en valt het soms weg, maar daarna klinkt het aanhoudende en steeds luider. Te luid om te negeren. We rijden de eerste de beste parking op om te inspecteren wat de oorzaak is van dit lawaai. Bij het uitstappen is duidelijk een brandgeur waarneembaar in de buurt van het rechterachterwiel, dat bij nadere inspectie ook heter dan normaal is. We vermoeden dat er iets tegen de band schuurt en hopen van harte dat dat niet de remschijf is. Allerlei doemscenario’s duiken op in ons hoofd en in een flits zie ik de roadtrip al in het water vallen. Eén ding is zeker: we kunnen ons nu geen tussenstop bij een garage veroorloven, want dan missen we gegarandeerd onze ferry in IJmuiden en valt heel de rest van mijn zorgvuldig voorbereide planning met B&B’s en ferry’s ook in duigen.

We besluiten het erop te wagen en toch verder te rijden naar IJmuiden. De remmen van onze wagen lijken alleszins nog te functioneren. Mijn broer die achter het stuur zit, gaat op de parking eens goed hard op de remmen staan en daarna rijden we verder richting IJmuiden. De tussenstop schijnt geholpen te hebben, want het geluid is weg. Al is de stemming in de auto iets minder uitgelaten dan voordien. Onderweg bekijken we onze opties mocht het probleem met de achterband blijven bestaan. Een hele roadtrip lang op de bochtige Schotse wegen rondrijden met zo’n irritant schurend geluid en een veel te hete band lijkt geen optie. We besluiten de situatie te herevalueren eens we op de ferry zitten. Dan kunnen we bellen naar onze pechverhelpingsdienst in de hoop dat ze iemand kunnen sturen wanneer we de volgende dag de boot afrijden in Newcastle. En in het ergste geval huren we ter plekke een wagen als we echt niet meer verder kunnen met de onze. (PS: een week voor we op roadtrip vertrokken werd onze wagen nog nagekeken in de garage.)

Het geluid keert echter niet meer weer en we geraken zonder verdere problemen in IJmuiden, alwaar we even moeite hebben om het exacte beginpunt van de ferry te lokaliseren. Iets betere signalisatie zou wenselijk zijn. Op dat vlak kan IJmuiden nog iets leren van Zeebrugge waar elke vijf meter wel een bord stond. Na wat verkeerd rijden, vinden we uiteindelijk de juiste inrit en kunnen we de ferry oprijden. Van de brandgeur merken we bij het uitstappen op het autodek niets meer en we besluiten het erop te wagen met de roadtrip te starten zonder eerst langs een garage te gaan.

We dalen een dek naar beneden en laten onze handbagage achter in het minikajuitje met twee stapelbedden waar we de nacht zullen doorbrengen. Het vooruitzicht lijkt op dat moment niet meteen aanlokkelijk. In de kajuiten naast ons logeren een aantal vrolijke jongelingen die ons vertellen dat ze naar een voetbalmatch gaan. Wij zien de bui al hangen, maar kunnen alleen maar het beste hopen.

We laten ietwat verstikkende atmosfeer van onze kajuit achter ons en klimmen naar het daglicht. De boot baadt in de prachtige avondzon en veel van de reizigers zitten op het zonnige dek te genieten, vergezeld van een aantal bakken (ter plekke gekochte) Heineken. Ietwat bezorgd stellen we vast dat de overgrote meerderheid van deze Heinekenliefhebbers jonge, mannelijke Duitsers en Nederlanders zijn. De mannen zijn duidelijk van plan er een fijn feestje van te maken en zijn al, nog voordat de boot van de kade losgemaakt is, hun alcoholniveau op peil aan het brengen. We kopen zelf een drankje aan de bar en besluiten iets rustigere oorden op te zoeken. Ik drink mijn eerste cider van de vakantie en besluit nogmaals dat die commerciële cider eigenlijk niet te drinken is. En toch trap ik altijd weer in dezelfde val!

Om 17.30u gooit onze ferry de trossen los en verdwijnt IJmuiden langzaamaan uit het zicht. De zon blijft het beste van zichzelf geven en we blijven buiten genieten van de frisse zeebries (en een voorbij glijdend windmolenpark) tot het écht te koud wordt.

Om 18.30u is het tijd om ons naar restaurant Seven Seas te begeven alwaar we een tafeltje gereserveerd hebben om van het uitgebreide buffet te genieten. Van onze vorige ferrytrip van Zeebrugge naar Hull herinner ik me dat het buffet uitstekend was en jawel, ook ditmaal worden we niet teleurgesteld. Ondanks het feit dat het verschrikkelijk druk is in het restaurant (ik vermoed dat de ferry volledig volgeboekt is), wordt het buffet bliksemsnel aangevuld en is het aanbod aan verschillende gerechten bijzonder indrukwekkend. Ik weet niet waar eerst te beginnen. Na wat twijfelen (de schrik om zeeziek te worden zit er bij mij goed in), besluiten mijn vriend en ik toch voor het wijnarragement te gaan. De zee is erg kalm en een aperitief gevolgd door één glaasje wit en één glaasje rood dat moet nog wel lukken. Mijn vriend heeft trouwens magische acupunctuur armbandjes voor mij gekocht, dus ik zit safe! 😉

Ik eet wellicht iets te veel van het overdadige buffet, want ik heb amper nog plek voor een minidessertje. Op vlak van eten verslaat de ferry moeiteloos het vliegtuig. Na de maaltijd lopen we wat rond op de boot. We inspecteren uitgebreid de shop en raken aan de praat met de wildlife observator aan boord die ons vertelt dat de kans groot is dat we ‘s ochtends walvissen of dolfijnen kunnen spotten. We nemen ons voor om haar de volgende ochtend zeker een bezoekje te brengen op het observatiedek.

We eindigen onze avond in de discobar waar de verhouding mannen vrouwen ongeveer 80/20 is. We zien veel gespierde en getatoeëerde mannen die het op een overtuigende manier op een zuipen zetten. Na één bescheiden alcoholvrij drankje houden we het voor bekeken en besluiten we aan de nacht te beginnen. In de hoop al lang in dromenland te zijn wanneer de eerste zatte Duitsers en Nederlanders terugkeren van hun feestje. We poetsen om de beurt onze tanden in het minibadkamertje, klappen de twee bovenste stapelbedden naar beneden en hopen op een goed nachtrust.

Tip voor moederdag!

Zoals jullie weten, was de initiële reactie van de ‘schoon’mama op onze verhuis naar Genève niet zo goed (gelukkig is ze ondertussen al wat gewend geraakt aan het idee). Dus toen de mensen van Greetz.be me een kortingsbon aanboden voor hun bloemenservice, zag ik mijn kans schoon. Wie houdt er immers niet van een mooi boeket bloemen? Of nóg beter: een mooi boeketje bloemen vergezeld van een doosje chocolade! De keuze was snel gemaakt en de bestelling kostte mij welgeteld vijf minuten. Het was zelfs mogelijk om een zelfgemaakt kaartje met een foto van mezelf en mijn vriend en een persoonlijke boodschap aan de bestelling toe te voegen. En de bloemen worden met een koerierdienst op moederdag zelf geleverd. Als dat niet mooi is!

En nu maar hopen dat ons moederdagcadeautje in de smaak valt (letterlijk én figuurlijk).

Yet Another Blog

Life on my side

familie