Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Het versmelten der bubbels

Deze zondag hadden mijn vriend en ik voor het eerst sinds lang een cambio gereserveerd. Van de Nationale Veiligheidsraad mogen we onze bubbel versmelten met één andere bubbel, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om naar Limburg af te zakken voor een bezoek aan mijn pas verhuisde broertje en zijn vriendin én mijn vader, die vlak naast de nieuwe woning van mijn broer woont. Aangezien mijn broer en zijn vriendin lang bij mijn vader ingewoond hebben in afwachting van de afwerking van hun nieuwbouw, behoren zij tot één en dezelfde bubbel. Kwam dat goed uit voor ons!

Uiteraard had mijn vader taart voorzien. Een zondags bezoek in Limburg zonder taart, dát zou pas heiligschennis zijn! Het voelde vreemd aan om elkaar na al die tijd weer in het echt te zien en de gesprekken draaiden natuurlijk voornamelijk rond corona en de obstakels die dit virus opwerpt. Kussen of aanraken was er uiteraard niet bij, maar het deed me plezier om te zien hoe mijn broer ons trots een rondleiding gaf door zijn nieuwe woonst, met de superstrakke deuren én het meest fancy toilet van België (uiteraard niet van Japan, daar zijn de toiletten nog véél fancier.)

Mijn vriend en ik brachten de ganse namiddag door in onze uitgebreide bubbel om vervolgens terug naar Leuven te keren. We waren nét te laat om de Hello Fresh box in ontvangst te nemen, gelukkig had de bezorger deze achtergelaten in de inkomhal. Wel vervelend dat die boxen altijd zo vroeg op de avond geleverd worden (meestal tussen 17u en 18u). Het is elke zondag haasten om vóór de levering thuis te zijn. Maar goed, voor de prijs van zo’n box mogen we uiteraard niet klagen.

Voor het avondmaal maakten we het ons gemakkelijk. Ik bestelde opnieuw asperges bij Van De Weyer, terwijl mijn vriend koos voor de iets exotischer chicken tikka masala.

Oja, we zijn ook aan een nieuwe puzzel begonnen!

Dinner by Essenciel

Mijn vriend en ik hadden een serieuze appetijt overgehouden aan ons uitstapje naar de Doode Bemde. Gelukkig konden we ons verheugen op de culinaire hoogstandjes van Essenciel, ons tweede sterrenrestaurant sinds de lockdown.

Terwijl we genoten van onze maaltijd mét roze bubbels, babbelden we virtueel bij met mijn broer en zijn vriendin. Zij hadden frietjes afgehaald, dus waren iets sneller klaar met eten. Geen erg, want dat gaf mijn schoonzusje de gelegenheid om ons wat tips te geven over hoe best de saus op te warmen. Ik moet wel zeggen dat menu ‘Essence’ de meest complexe afhaalmaaltijd tot nu toe was. Inclusief crèmes in spuitzakjes, au bain marie bereidingen en groenten die nog apart gebakken moesten worden. Maar: het leverde ons wel het mooist gedresseerde bord van heel de lockdown op.

Bubbels:

Tartaar van zeebaars met radijs en ceviche vinaigrette:

Stoofpotje van asperges, erwten en buikspek:

Griet, brandade, lenteraapjes:

Kaastaartje:

Alweer een culinaire avond van hoogstaand niveau!

Menselijk contact is de max

Zaterdag stuurde de schoonbroer van mijn vriend ons een berichtje dat hij dit weekend in Leuven moest zijn voor zijn werk. Aangezien de skivakantie van de zus en schoonbroer van mijn vriend door het coronavirus in het water was gevallen en daarmee ook de gelegenheid om af te spreken in Genève, konden we het niet laten om af te spreken voor een babbel. Uiteraard met inachtneming van alle social distancing regels! Wij zijn verantwoordelijke mensen! En zelfs al zaten we op twee meter van mekaar, het deed deugd om gewoon face to face met iemand te praten en niet via een scherm (niet dat ik niet blij ben met de mogelijkheden die de moderne technologie ons biedt, integendeel!).

Het is echt bizar hoe snel een mens persoonlijk contact mist en ik prijs me oprecht gelukkig dat mijn vriend zich door een gelukkige samenloop van omstandigheden in België bevindt en niet in Zwitserland. Ik denk dat ik voorwaar gek zou worden, moest ik godganse dagen alleen achter mijn computerscherm op mijn appartement moest zitten.

De mens is nu eenmaal een sociaal dier en ik mis alle fijne momenten met vrienden en collega’s ontzettend hard. En het allermoeilijkste is dat we op dit moment onmogelijk een einddatum op de ganse situatie kunnen plakken. Mij maak je niet wijs dat het gewone leven zal hervatten na de paasvakantie.

Op bezoek bij Sam Dillemans

En tegelijkertijd ook bij mijn neef en zijn gezin. 😉 De bluebike bracht mij van Antwerpen Centraal naar de Lavendelstraat, alwaar ik hartelijk ontvangen werd met een glaasje cava (they know me so well). Mijn vorige bezoek was dag op dag exact een jaar geleden. Die schattige baby was ondertussen uitgegroeid tot een stevige peuter met een oneindige energievoorraad. En ook zijn grote zus liet zich niet onbetuigd. Schandalig dat het zo lang geleden was dat ik mijn achternichtje en -neefje nog gezien had. De tijd gaat veel te snel tegenwoordig. Ik knipper twee keer met mijn ogen en er is alweer een jaar voorbij.

We brachten met ons vijven een bezoek aan de tentoonstellingsruimte van Sam Dillemans, bijna letterlijk om de hoek van de Lavendelstraat. Ik kende Sam Dillemans vooral van zijn schilderijen van boksers, maar ook de fijnere potloodtekeningen van atleten (waaronder Nafi Thiam) konden mij bekoren. Ik zou eerder zo’n potloodtekening in mijn interieur hangen dan zijn soms nogal confronterende afbeeldingen van boksers.

Na deze portie cultuur bleef ik gezellig eten bij mijn neef en zijn vriendin en keuvelden we uitgebreid over het fantastische avontuur dat hen te wachten staat. Binnenkort vertrekken ze namelijk met hun twee kindjes voor een reis van drie maanden doorheen Oost-Europa met een mobile home. Amai, chapeau! Ik weet niet of ik dat zou zien zitten met twee zo’n jonge kindjes. Voor de vriendin van mijn neef is het ook een gelegenheid om te herbronnen. Ze heeft namelijk recent ontslag genomen op haar werk en is momenteel op professioneel vlak wat zoekende. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen zullen hebben wanneer ze terug zijn!

Oja, en mijn achternichtje en ik hadden fun met Instagram filters!

Birthday housewarming party

Of zoiets in die aard. Zondag spoorde ik richting Limburg voor het verjaardagsfeestje van de vriendin van mijn broertje. Het feestje begon eigenlijk om 14.30u, maar aangezien ik maar om de twee uur een rechtstreekse trein had, kon ik kiezen tussen ofwel veel te vroeg ofwel veel te laat aankomen. Aangezien ik het zelf heel vervelend vind wanneer mensen te vroeg komen op een feestje (ik ben vaak nog last minute vanalles aan het klaar zetten), besloot ik voor een derde optie te gaan: een overstap in Hasselt. Ik zou dan iets langer onderweg zijn, maar wel op een aanvaardbaar uur aankomen. Omdat het mooi weer was en ik in 2020 nog niet veel aan sporten was toegekomen, besloot ik van het station naar het feestje te wandelen. Dat ik zin had in een wandeling, had ik blijkbaar duidelijker moeten communiceren, want nadat ik de jarige uitgebreid had gefeliciteerd, bleek dat mijn vader met de wagen aan het station op mij stond te wachten. Gelukkig loste een kort telefoontje dit misverstand snel op en tien minuten later kon ook mijn vader aan de feestdis aanschuiven.

Het was wel een heel speciaal feestje, want het allereerste feestje dan mijn broer en zijn vriendin organiseerden in hun nieuwe huis. En neen, ze zijn nog altijd niet verhuisd, want dat toilet en die badkamer raken maar niet geregeld. Soms zou ik mijn broer een sjot onder zijn gat willen geven om er wat vaart achter te zetten, maar ik denk dat die brief van de FOD financiën om hen te wijzen op het feit dat ze binnen een termijn van drie jaar na het verlijden van de authentieke akte moeten gedomicilieerd zijn in hun nieuwe woning om hun recht op klein beschrijf niet kwijt te raken, meer indruk maakte. Dus binnenkort hopelijk een officiële housewarming party. Ik duim alvast!

De vriendin van mijn broertje had echt het onderste uit de kast gehad. Zoveel heerlijke hapjes om uit te kiezen! Ik wist niet wat eerst proeven. En dat glaasje sprankelende roze cava was ideaal om te klinken op een nieuw levensjaar en binnenkort, héél binnenkort, een nieuwe woonst.

En jawel, natuurlijk moesten we de namiddag afsluiten met iets steviger. Een lekkere Zacapa rum, dat brengt geluk in het nieuwe jaar en de nieuwe woonst.

Nieuwjaar in het rusthuis

Op nieuwjaarsdag spoorden mijn vriend en ik richting Limburg voor een stukje taart en een glaasje champagne in het rusthuis waar mijn moeder verblijft. Het was druk in de cafetaria, maar mijn vader was zo vooruitziend geweest om een tafel voor ons gezelschap te reserveren (mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante waren er ook). Alleen wel jammer dat mijn vader de champagne vergeten was… De mens is ook niet meer van de jongsten en ik merk dat hij de laatste tijd steeds vaker steken laat vallen. Gelukkig verkocht het rusthuis piccolo flesjes cava. Zonder bubbels kan een mens geen nieuwjaar vieren, he!

Trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik geen fan ben van Limburgse vlaaien, noch van taarten met bergen slagroom. Een overdosis hiervan moeten consumeren tijdens mijn jeugdjaren. 😉 Maar goed, een stukje klassieke knobbeltjestaart is natuurlijk onversneden jeugdsentiment. Mijn nonkel en tante hadden weer wat nieuwtjes bij over de vier neven. Mijn jongste neef is ondertussen gelukkig aan de beterhand, maar het psychische verwerkingsproces zal nog wat tijd nodig hebben. Hij en zijn vriendin zitten nu in IJsland om allebei wat te bekomen van de traumatische gebeurtenis. Mijn tweede oudste neef trekt er in het voorjaar samen met zijn gezin (zijn vriendin, een dochter van drie en een zoon van één jaar) voor vier maanden met een mobilhome op uit voor een rondreis door de Balkan en Scandinavië. Stikjaloers, want mijn huidige job laat het niet toe om zo lang afwezig te zijn. En ik denk eerlijk gezegd dat mijn vriend zo’n lange reis ook niet ziet zitten.

Na ons bezoek aan het rusthuis gingen mijn broer, zijn vriendin, mijn vriend en ik nog iets eten onder ons vieren. We kwamen terecht in een klassieke brasserie waar het best wel gezellig toeven was op nieuwjaarsdag. En ja, zoals de traditie het betaamt, dronken we nog een whisky als afzakkertje in mijn ouderlijk huis. Kwestie van het jaar meteen goed in te zetten.

Kerstfeest in Herentals

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor het jaarlijkse kerstfeest bij zijn ouders. Dit jaar was het een feest in beperkte kring (de vorige jaren waren ook de nonkels en tantes van mijn vriend uitgenodigd). Persoonlijk vind ik het gezelliger om kerst te vieren met enkel zijn ouders, zijn broer, zijn zus en hun respectieve gezinnen. Uiteindelijk zie ik die nonkels en tantes één keer per jaar, vandaar dat het voor mij een beetje vreemd aanvoelde om de voorbije jaren samen kerstmis te vieren, toch bij uitstek een familiefeest. En uiteindelijk waren we nog altijd met acht volwassenen en vijf kinderen, toch geen kleine bende.

Gelukkig hadden zijn ouders iets minder aperitiefhapjes voorzien dan de vorige jaren, kwestie van ons zo goed mogelijk te sparen voor de kaasschotel. De kinderen keken uiteraard het meeste uit naar de Secret Santa cadeautjes, het eten kon hen weinig schelen en de kaas al helemaal niet. 😉 Aangezien ik een grote kaasliefhebber ben, liet ik het mij smaken. Al konden de brie met pesto en de geitenkaas met paprika mij niet echt bekoren. Geef mij maar een klassieke blauwe kaas!

Om de kinderen te vermaken hadden mijn vriend en ik Exploding Kittens meegenomen. Dat spel hadden we als cadeautje voor onszelf gekocht. De kinderen gingen er helemaal in op. Ik denk dat je zelfs van een kleine Exploding Kittens verslaving kan spreken. 😉 Aangezien mijn vriend en ik bij zijn ouders bleven slapen, wuifden we de andere feestvierders uit en sloten we de avond af met een spelletje Boonanza en nog een glaasje wijn.

Na wat ik niet anders kan omschrijven als een rotnacht (slecht geslapen en nachtmerries gehad, zou die kaas op mijn maag gelegen hebben?), stonden mijn vriend en ik rond een uur of negen op. We hebben van deze kerstvakantie gebruik gemaakt om elke dag lekker lang uit te slapen, dus in dat opzicht was negen uur best wel vroeg voor ons. We ontbeten samen met zijn ouders en toen stonden de drie nichtjes en zijn zus alweer voor de deur. De oudste van de drie nichtjes is immers het petekindje van mijn vriend en zoals dat brave petekindjes betaamt, kwam zij haar nieuwjaarsbrief voorlezen, oeps, neen, rappen. Ja, weg met de saaie en klassieke nieuwjaarsbrief! De jeugd van tegenwoordig rapt! Mijn vriend had nog wat cadeautjes achter de hand gehouden als beloning voor de inspanning.

We deden nog een poging om de kaasoverschot te verkleinen en speelden vervolgens opnieuw exploding kittens. We waagden ons zelf aan een spelletje Boonanza met de twee oudsten. We slaagden er nog net in om het spelletje Boonanza te beëindigden, alvorens we ons naar het station moesten reppen om onze trein te halen. We hadden die zondagavond immers nog een afspraak met vrienden die we niet graag wilden missen.

Zinloos geweld

Vandaag kreeg ik het bericht dat mijn jongste neef in elkaar geklopt is in Merksem, op een paar straten van zijn huis. Op de nacht van zaterdag op zondag hebben twee mannen mijn neef van zijn fiets gesleurd met de bedoeling hem te beroven. Toen bleek dat hij geen geld op zak had, wilden ze hem dwingen om de pincode van zijn smartphone af te geven en toen hij dat weigerde, hebben ze hem in zijn gezicht gestampt. Resultaat: een gebroken kaak en een gebroken neus. De volledig omvang van de schade is nog niet duidelijk, maar het goede nieuws (nuja) is dat hij alvast niet buiten bewustzijn is geweest. Hij is er zelfs nog in geslaagd op eigen kracht te voet naar huis te lopen, waarop zijn vriendin hem naar spoed heeft gebracht.

Ik kreeg het bericht toen ik op de tram van Antwerpen-Centraal naar P+R Melsene zat en meteen gingen de haren op mijn lichaam recht overeind staan. Wie doet nu zoiets? Voor een paar honderd euro dat zo’n smartphone kost? Daarvoor schop je toch niet iemand in het ziekenhuis? En we moeten realistisch zijn: de kans dat de politie die kerels vat, is bijzonder klein.

Momenteel staat het vast dat hij sowieso minstens één keer zal moeten geopereerd worden om de schade aan zijn kaak te repareren. Gelukkig is mijn neef een jonge en gezonde kerel. Ik hoop van harte dat hij niets ernstigs aan dit voorval overhoudt, maar ik vrees dat de gemoedsrust waarmee hij zich in de toekomst door zijn eigen stad zal bewegen nooit meer hetzelfde zal zijn.

Van Leuven over Geel naar Lontzen – 1 november 2019

Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.

Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.

Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.

We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.

Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.

Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.

Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.

We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.

Yet Another Blog

Life on my side

familie