Luchtdoop – 3 augustus 2018

Een bijzondere dag! Vandaag vlieg ik samen met mijn vader naar Genève om mijn vriend te bezoeken. Het is voor mijn vader de allereerste keer dat hij het vliegtuig neemt, dus voor hem is alles nieuw en bijzonder. Zélfs de security (en uiteraard vergeet hij zijn sleutels uit zijn broekzak te halen).

Omdat ik wat marge wil inbouwen (ik wil niet dat de eerste vlucht van mijn vader in het water valt), spreken we twee uur vóór vertrek af in de luchthaven. We eten samen een Exki slaatje (toch spijtig dat er zo weinig goede en betaalbare restaurants op Brussels Airport zijn), trotseren de security (tegenwoordig word ik standaard op springstoffen onderzocht, geen idee waarom), gaan nog iets drinken met uitzicht op de vliegtuigen en dan is het, met een twintigtal minuten vertraging, eindelijk zo ver: we stijgen op.

Door de vertraging krijgt mijn vader niet de spectaculaire zonsondergang te zien waarop ik gehoopt had, maar er is wel nog kleur in de lucht te zien. En op zich is vliegen voor de eerste keer, zelfs al is het maar een kort vluchtje, altijd spectaculair.

De vlucht verloopt verder vlotjes. In Genève staat mijn vriend ons op te wachten en nemen we samen de bus naar het hotel van mijn vader. Na mijn vader ingecheckt te hebben, nemen mijn vriend en ik afscheid. Al ben ik stiekem wel jaloers op het comfortabele hotelbed van mijn vader.

Op de studio van mijn vriend aangekomen, drinken we een glaasje Zwitserse whiskey op onze reünie alvorens in bed te kruipen. Ik hoop alleszins op een goede nachtrust in het loeiend hete Genève (35 graden), want morgen hebben we een drukke dag voor de boeg.

Railbiken in Tessenderlo

Deze zondag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals voor een uitstapje met zijn ouders, zijn broer en diens gezin. De vader van mijn vriend was zo vriendelijk ons aan het station te komen ophalen (het nadeel van geen auto hebben: je bent vaak afhankelijk van de goodwill van anderen). Na samen geluncht te hebben, vertrokken we met ons groepje van zes volwassenen en twee kinderen richting Tessenderlo voor namiddagje railbiken.

Het viel uiteraard te verwachten: net op het moment dat we onze railbikes beklommen, gingen de hemelsluizen open. Tegenwoordig durft een mens niet meer te klagen als het regent, maar dit was nu toch wel heel erg slechte timing. Gelukkig was de bui voorbij in een zucht en was er een paar seconden later al niets mee van de bui te merken. Alleszins viel er in de verste verte niet voldoende regen uit de lucht om al die dorstige planten rondom ons van water te voorzien.

Het ritje naar het eind van het spoor duurde ongeveer een half uur en ik moet eerlijk toegeven dat het in onbruik geraakte spoor ons niet meteen langs de meest inspirerende omgeving bracht maar het trappen was wel leuk op zich.

Waar het spoor doodliep, stapten we uit en maakten we een kleine wandeling naar het Albertkanaal. Maakten wat groepsfoto’s en keerden vervolgens terug voor het tweede deel van onze railbiketocht. Ditmaal haakten we de twee railbikes aan mekaar vast zodat we samen de finish bereikten. Onderweg deden we ons best om de antwoorden te vinden op de zoektochtvragen die we meegekregen hadden, maar zonder wat extra hulp van de verhuurder waren we er nooit in geslaagd alle antwoorden te vinden. Kan ook moeilijk anders, wanneer sommige vragen niet meer actueel zijn…

Op aanraden van de verhuurder van de railbikes reden we naar Ter Scoete. Een gezellige brasserie met een groot terras waar de kindjes een gratis ijsje kregen in ruil voor hun ingevulde antwoordformulier en de volwassenen een biertje of ander alcoholisch drankje konden nuttigen. Uiteindelijk aten de kinderen maar een paar happen van hun ijsje en konden de volwassenen de rest opeten. Tja, dat zal niet de eerste, noch de laatste keer zijn.

Na dit aperitief reden we terug naar Herentals alwaar ons een feestelijke mosselmaaltijd wachtte. Veel bleef er na de maaltijd niet over van die twaalf kilo mosselen. Railbiken is duidelijk goed voor de eetlust!

Zomeren in Limburg

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in mijn ouderlijk huis. Mijn broer en zijn vriendin hadden ons zaterdag uitgenodigd voor een authentieke Limburgse barbecue, een plaatselijke specialiteit. 😉 Uiteraard voorafgegaan door een rondleiding in hun steeds verder vorderende villa. Ze hebben er lang op moeten wachten, maar hun droomhuis begint nu echt vorm te krijgen. Mijn broer, de perfectionist, heeft elk detail tot in de puntjes uitgewerkt. Erg benieuwd om over een paar maanden het eindresultaat van al dat zwoegen en zweten te zien te krijgen.

De voorspelde regen bleef gelukkig uit, waardoor we buiten konden zitten tot het te donker werd om de Expoding Kittens kaarten te zien. Om het spel te kunnen verder zetten, moesten we noodgedwongen naar binnen verhuizen, alwaar we een glaasje whisky (of twee) en een Vana Tallinn dronken om de avond af te sluiten.

Zondag maakten we van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen en op het gemak samen te brunchen en de overschotjes van de barbecue weg te werken. Mijn voorstel om te gaan wandelen werd op weinig enthousiasme onthaald (te warm en mijn broer en zijn vriendin waren ook te moe van het werken in hun huis), dus gingen we een ijsje eten bij ‘t Kremmeke in Stevoort en daarna nog iets drinken in de Piano in Herk-de-Stad.

En toen was het al tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend moest op tijd op de luchthaven zijn om zijn vliegtuig te halen. We namen samen de trein. Alleen stapt hij af in Zaventem en ik een aantal haltes later in Berchem.

Niet echt het meest actieve weekend ooit, maar een beetje relaxen af en toe kan geen kwaad, zeker?

Middelheim

Dit weekend was mijn agenda maagdelijk leeg. Geen afspraken, geen plannen, geen uitstapjes, niks. Een oproep op Facebook leverde niet meteen een supertip, noch een uitnodiging voor een geweldig feestje op (mijn populariteit is tanende, ik besef het). Al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat ik niet veel zin had me ver te verplaatsen. De komende weekends dienen zich op dat vlak al druk genoeg aan.

Maar een godgans weekend alleen thuis zitten, dat kan ik gewoon niet. Zelfs al zijn er in principe genoeg dingen waarmee ik mij kan bezig houden (mijn Koreaans opfrissen, mijn achterstand in tripadvisor reviews wegwerken, de foto’s van mijn voorbije vakantie verwerken, de was doen,…), ik voel na een dag de muren al op mij afkomen.

Dus besloot ik iets te doen wat al lang op mijn lijstje stond: een bezoekje aan de tentoonstelling Experience Traps in het Middelheimmuseum. Ik fietste op mijn gemak naar ginder en wandelde een beetje in willekeurige volgorde van het ene naar het ander kunstwerk met in mijn oren de podcasts Trojka (over de Russische revolutie) en Death in Ice Valley (over de mysterieuze dood van de tot nu toe ongeïdentificeerde Ishdal vrouw). Een combinatie die wonderwel werkte.

Ik beperkte me niet tot de Experience Traps kunstwerken, ik passeerde ook langs een paar klassiekers uit de collectie die mij in het verleden al aanspraken. De hemel was strak blauw met hier en daar een schapenwolkje en het gras was bijna volledig verdord door de aanhoudende droogte. Het leek wel alsof ik een andere wereld binnen stapte.

The Passage of the Hours – Pedro Cabrita Reis:

Condor – Josuë Dupon:

Untitled – Monika Sosnowska:

Koning en koningin – Henry Moore:

Eindeloze Kronkel – Max Bill:

Het zwarte schaap – Johan Muyle:

Arc de Triomphe – Gelitin:

Folding House 2 – Monster Chetwynd:

Envelope – Tony Cragg:

Zuilenpaviljoen – Charles Vandenhove:

Nose Job -Andra Ursuta:

Misconceivable – Erwin Wurm:

Na mijn bezoek vond ik dat ik wel een gelato verdiend had en fietste ik speciaal helemaal naar Fratelli omdat ik ergens gelezen had dat deze ijsjeszaak de beste gelato van heel Antwerpen verkocht. Uiteraard niet zo lekker als de gelato van Decadenza, maar toch lekker genoeg om een omweg voor te maken!

Op stap in Antwerpen

Dit weekend stond er een afspraak met onze West-Vlaamse vrienden op het programma. De derde stad die we samen bezoeken, na eerdere uitstapjes naar Ieper en Gent. We hadden ‘s middags afgesproken op, hoe kan het ook anders, de Dageraadplaats. Onze vrienden had voor ons zessen een tafel gereserveerd op het terras van restaurant Aan het strand van Oostende (ja, ik vind dat ook een bizarre naam voor een Antwerps restaurant).

Onze vrienden arriveerden een beetje te laat, maar dat kon ons niet deren. Hadden mijn vriend (die voor het weekend overgevlogen was) en ik wat meer quality time voor ons tweetjes. De zon scheen, maar afgewisseld met wat wolkjes, dus was het aangenaam toeven onder de schaduw van de bomen op de Dageraadplaats. Om de eerste honger te stillen bestelden we wat tapas, terwijl de kinderen van onze vrienden zich uitleefden op de speeltuigen op de Dageraadplaats. De tapas (albondigas en scampi in look) waren bijzonder lekker. We genoten.

Gelukkig hadden we stof genoeg om bij te praten, want het hoofdgerecht liet wel heel lang op zich wachten, daar Aan het strand van Oostende. En het terras zat nog niet eens vol. Ook drankjes versieren bleek minder evident dan verwacht, want de bediening (nochtans waren ze met drie) was niet bepaald opmerkzaam en eens besteld duurde het een eeuwigheid om een paar drankjes aan onze tafel te brengen (hoe lang kan het duren een glas wijn uit te schenken?). Jammer, want de salmon poké bowl (een soort Hawaïaanse gedeconstrueerde sushi geserveerd in een kom) was best wel lekker.

Na een lunch die wat langer uitgelopen was dan gepland, namen we de tram naar de Groenplaats. De zoon van onze vrienden wilde graag de kathedraal bezoeken. Jammer genoeg kwamen we net aan toen de kathedraal sloot. 15u is wel een heel vroeg uur om dicht te gaan, vind ik persoonlijk. We waren duidelijk niet de enige teleurgestelde toeristen. En dat allemaal omdat we zo lang moesten wachten op onze lunch…

We lieten het echter niet aan ons hart komen en besloten een fijne wandeling te maken langs de Schelde in de richting van Park Spoor Noord. Onderweg passeerden we het MAS en lieten we de roltrappen ons tot aan het dakterras voeren. Na vijf minuten van het uitzicht genoten te hebben, waren de kinderen het al beu. 😉 Gelukkig waren ze wel te vinden voor een ijsje van Fratelli!

Op ons gemak wandelden we verder naar Park Spoor Noord, waar we nog net genoeg tijd hadden voor één drankje, want onze vrienden hadden die avond een tweede afspraak in het Antwerpse en we moesten nog helemaal terug wandelen naar de Dageraadplaats waar hun auto geparkeerd stond.

Het is vreemd, het was alsof de uren voorbij waren gevlogen en voor we het goed en wel beseften was het tijdstip om afscheid te nemen alweer aangebroken. Het was fijn om een dagje de toerist uit te hangen in Antwerpen.

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In het verre Bilzen, alwaar ik eerst genoot van wat ongetwijfeld de lekkerste barbecue ooit was en vervolgens een zeer boeiende rondleiding kreeg in het gloednieuwe hotel Martin’s Rentmeesterij, op een steenworp afstand van Alden Biesen.

En de zon scheen, dat was ook mooi meegenomen!

Weekend in Waimes!

Toen ik in mijn facebook feed een foto van het splinternieuwe super fancy barbecuestel van Goofball en echtgenoot zag passeren, reserveerde ik me snel een plekje in hun vakantiehuisje in Waimes voor een barbecuefestijn.

Ik spoorde met de trein van Berchem naar Eupen, ervan overtuigd dat zaterdag rond de middag op een iet of wat grauwe en kille dag de treinen wel stipt zouden rijden. Helaas, ik had beter moeten weten: bij mijn overstap in Brussel Noord bleek meteen de de trein naar Eupen vertraging had. Op zich niet zo erg: had ik meer tijd om op mijn gemak cadeautjes uit te kiezen. En kon ik ook de recent heropende grote hal bewonderen.

Helaas bleef het niet bij vijftien minuten vertraging in Brussel Noord. Tijdens de rit zelf tikten de minuten vertraging aan en uiteraard arriveerde ik met veertig (!) minuten vertraging in Eupen, me ontzettende schuldig voelend dat ik Jan en de jongens zo lang op mij had laten wachten. De NMBS, altijd goed om je zorgvuldige plannen in de war te sturen.

Na een rit van een half uur kwam ik dan eindelijk aan in Waimes. Ik moet toegeven dat een wagen toch handig is om sommige uithoeken van het land te bereiken. Gelukkig vielen de boekjes die ik gekocht had in de smaak bij de jongens! We keken wat voetbal, maakten een fijne wandeling door het mooie groene landschap van de Oostkantons en groetten onderweg een hoop nieuwsgierige koeien.

Bij thuiskomst had Jan de barbecue al aangestoken en konden we ons te goed doen aan een heuse overdaad aan vlees. Denk dat Goofball and friends nog een hele week van de overschotjes hebben kunnen genieten. 😉

We kropen mooi op tijd in bed. Kabouter was zo vriendelijk mij zijn kamer af te slaan, zodat ik ‘s ochtends ongestoord lang kon uitslapen. Zalig. Dikke dankjewel, Kabouter! We ontbeten (of lunchten, afhankelijk van het tijdstip waarop we opgestaan waren) op het gemak en maakten vervolgens een tweede wandeling (allez, Goofball en ik wandelden, de mannen kozen voor de fiets als vervoersmiddel). Ik genoot van het buiten zijn in de gezonde buitenlucht en vond het zelfs maar een heel klein beetje jammer dat de zon niet scheen. Onderweg ontmoetten we een paar mooie pony’s en toen was het tijd om koekjes te bakken! Een heerlijk geurend moederdagcadeautje, dat Goofball echter zelf niet kon opeten, wegens geen fan van chocolade. Gelukkig was er ook taart met aardbeien!

En toen was het tijd om naar huis te keren. Omdat het nogal krapjes was op de achterbank, met twee kinderstoeltjes nam ik opnieuw de trein vanuit Eupen. Misschien toch niet de beste beslissing, want ik reed net het station van Luik binnen, toen Goofball een berichtje stuurde dat ze al in Leuven was.

De NMBS, altijd goed voor wat onverwachte wendingen.

Teambuilding in Blankenberge

Ongeveer week na ons team-uitstapje naar Oostende, stond er al weer een teambuilding activiteit op het programma. Ditmaal wel iets grootser van opzet: alle medewerkers van ons bedrijf werden verwacht in Blankenberge voor een dagje highland games in het Sport Vlaanderen centrum. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet goed wist wat ik van het concept moest verwachten, maar hey, een dagje plezier maken met de collega’s is altijd mooi meegenomen. Al had de locatie zich wel iets dichter bij huis mogen situeren. Vanuit Berchem was ik bijna twee uur onderweg om ter plekke te geraken. Gelukkig waren er redelijk wat collega’s die opstapten in Berchem en werd zo de treinrit zelf al een plezante bedoening.

Bij aankomst was het aanschuiven om een naamkaartje en drankbonnetjes (what!? drankbonnetjes?!) Het organiserende team had er blijkbaar niet aan gedacht dat iedereen met dezelfde trein zou aankomen en slechts twee personen voorzien als ontvangstcomité. Tss.

We werden onthaald met koffiekoeken en niet veel later werden we toegesproken door de nieuwe baas in de behoorlijk ongezellige sporthal van het complex. Flashback naar mijn middelbareschoolcarrière. Daarna was het al tijd voor het aperitief (één zielig glaasje schuimwijn, ‘t is duidelijk crisis) en het middagmaal: ontzettend lekkere paella. Perfect klaargemaakt in gigantische pannen. De accommodatie was misschien niet al te gezellig, maar het gezelschap maakte veel goed.

Met volle magen (tja, ik was nog terug gegaan voor een tweede portie) begonnen we aan het tweede gedeelte van de dag: de highland games. Nooit verwacht dat ze ons effectief in Schotse rokjes zouden steken, maar hey, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje (of rokje). We werden opgedeeld in verschillende clans en mochten vervolgens tegen mekaar strijden. Voor de pauze was mijn clan (clan McChouffe) duidelijk in topvorm: we wonnen alle uitdagingen: het schoofwerpen, de slalom met een paal tussen stokken (variant op paalwerpen) en het in duo lopen terwijl we een houten blok achter ons aan moesten slepen, ondertussen begeleid door een doedelzakspeler. Wie in deze laatste proef eerst eindigde, mocht vervolgens het nummer raden dat de doedelzakspeler gespeeld had.

Helaas kwam er een einde aan onze winning streak na de pauze. Blijkt dat behendigheidsproeven veel minder ons ding waren dan de proeven waarvoor brute kracht en snelheid vereist was. Het via walkietalkie bouwen van een constructie van houten latten viel nog mee, maar van het hoefijzerwerpen (met als handicap dat we een whiskybril moesten opzetten waardoor je amper zag) en het met touwen transfereren van tennisballen van de ene melkkruik naar de melkkruik naar de andere, brachten we niet veel terecht.

We eindigden in de totaalstand dan ook ergens in de middenmoot. Iets wat eerlijk gezegd niemand veel kon schelen, want het echte feest moest toen nog beginnen. Met zo’n zestien die hards zakten we af naar de zee. Vijf dapperen waagden zich zelfs helemaal in het koude water. Zelf hield ik het bij pootje baden.

Daarna trakteerden we onszelf op garnaalkroketjes op de dijk en namen we vervolgens gezamenlijk de trein van 20.54u terug naar huis. Tussen Blankenberge en Gent trakteerden we onze treincoupé op luidkeels gezongen schlagers (De meeste dromen zijn bedrog!) terwijl ondertussen de fles cava die ik meegenomen had na de afsluitende drink, van hand tot hand rondging.

Ongelooflijk goed geamuseerd! Die houte kop de dag nadien nam ik er maar al te graag bij!

Vriendenweekend in Libin

Ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin is weer voorbij gevlogen volgens het aloude gekende recept: onthaal met pizza’s op vrijdagavond, relaxen in zwembad en jacuzzi, aangevuld met een heerlijke barbecue op zaterdag, nog meer weken in jacuzzi en zwembad op zondag en de overschotjes van de dag voordien wegwerken. En oja, veel weerwolven gespeeld!

Het weer had beter kunnen zijn, de zon hebben we amper gezien, maar we hielden het droog en het was warm genoeg om ‘s avond buiten te kunnen eten op het terras met zicht op het zwembad. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze hun eigen plan trekken en hoe minder werk we eraan hebben, wat maakt dat de volwassenen zich ook wat meer kunnen ontspannen. (Benieuwd trouwens wanneer de eerste kinderen zullen bedanken voor een weekendje op stap met die oude zakken.)

Doordat ik dit jaar veel te laat was met het vastleggen van ons weekend, was het derde huis al verhuurd aan een andere groep. Hierdoor moesten we met vier volwassen en vier kinderen uitwijken naar de grote speelzolder. Meteen de eerste keer dat ik in Libin op een luchtmatras geslapen heb, wat redelijk meeviel, moet ik zeggen. Ik had dan ook een extra dik, zichzelf opblazend exemplaar gekocht.

Totaalcijfers van het weekend:

17 volwassenen
20 kinderen tussen nul en veertien jaar
aantal pizza’s verorberd: 35
aantal uitstapjes gemaakt: 0

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap