Gisteren trokken mijn vriend en ik met zijn ouders naar de kerstmarkt in Brussel. Aangezien de Brusselse kerstmarkt qua schaal vele malen groter is dan die van Leuven, spraken we af rond het middaguur in Brussel Centraal. We wandelden door de prachtig versierde Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen naar het Beursplein, omdat daar de meeste etensstandjes zijn. Ik at er gegrilde octopus en pelmeni, terwijl mijn vriend en zijn ouders zich te goed deden aan een pitabroodje.
Na de lunch wandelden we het prachtig gerestaureerde Beursgebouw binnen. Voor mij de eerste keer dat ik daar kwam sinds de heropening. We bewonderden de pracht en praal en maakte gebruik van de toiletten.
Onze eerste glühweinvariant van de dag dronken we op het De Brouckèreplein: een Rhum PomPomPomme met warm appelsap, gember, kaneel en (uiteraard) bruine rum. Erg lekker.
Tijd voor een streepje cultuur als tegengewicht voor al die kerstkitsch. Met een bezoek aan de St-Michiels en St-Goedelekathedraal konden we meteen één van de meest iconische gebouwen van Brussel afvinken. We betaalden een paar euro inkomgeld voor een bezoek aan de schatkamer en kregen zowaar bijna een privérondleiding van de zeer vriendelijke gepensioneerde vrijwilligster aan het onthaal. Over elk kunstwerk had ze wel een verhaal te vertellen en mocht er niet een volgende bezoeker zich aangemeld hebben, was ze nu waarschijnlijk nog aan het praten. Ook leuk: de kerststallen gemaakt door de verschillende internationale parochies in Brussel.
Het is altijd zoeken om een datum te vinden voor het jaarlijkse kerstfeest bij de ouders van mijn vriend in Herentals. Acht volwassenen in combinatie met vijf tieners maakt dat er met heel veel drukke agenda’s rekening gehouden moet worden. Ditmaal landden we op de eerste zaterdag van de kerstvakantie. Dus spoorden mijn vriend en ik ‘s middags richting het station van Herentals waar zijn vader ons kwam ophalen. We hadden immers champagne en en reiskoffer bij om te blijven logeren. Altijd fijn om te kunnen feesten zonder op de klok te moeten kijken.
We aten samen een boterhammetje en vertrokken vervolgens naar het Kasteel de Merode in Westerlo waar we de rest van de familie troffen om ons te laten onderdompelen in de kerstmagie van het kasteel. We volgden een parcours door de verschillende versierde vertrekken van het kasteel waar ons allerlei personages wachtten die ons verschillende elementen (water, vuur, lucht, aarde) aanreikten om de boze sneeuwkoningin te verslaan die de kerstman bevroren had.
Het hele verhaal was mooi gedaan, maar duidelijk gericht op een iets jonger doelpubliek. Gelukkig zijn onze tieners beleefd genoeg om braaf te blijven luisteren en werd er geknuffeld en gezongen wanneer dat gevraagd werd. Alleen jammer dat het van te voren niet duidelijk was dat de doelgroep voor dit spektakel eerder kleuters en lagereschoolkinderen waren. Maar het kasteel zelf was zeker de moeite, al verdient het een grondige renovatie. En op het einde van de rondgang mochten we allemaal met de kerstman op de foto.
Terug naar het ouderlijke huis van mijn vriend voor het aperitief. Een glaasje champagne gaat er altijd in! En natuurlijk keken die tieners het meest van alles uit naar hun Secret Santa cadeautje. Terwijl ik al jaren hetzelfde vraag: een goodgift. Als hoofdgerecht hadden de ouders van mijn vriend een klassieke gevulde kalkoen met veenbessen, groenten en hertoginnenaardappelen voorzien. Altijd lekker!
Als dessert waren er taart en chocolaatjes en daarna speelden we spelletjes. Nu al die tieners probleemloos kunnen liegen, is chapeau duidelijk het favoriete spel geworden. En ze gooien tegenwoordig verdorie een poker in vijf beurten! 😉
Zondagochtend bleven mijn vriend en ik lekker lang in bed liggen om vervolgens samen met zijn ouders het kalkoenoverschot van de vorige avond weg te werken. Mijn vriend en ik keerden na al deze culinaire uitspattingen huiswaarts met een hele hoop extra alcohol voor onze collectie. 😉
Dankzij de overredingskracht van de onvolprezen Goofball zat ik gisteren om 12.57u op de trein naar Sint-Joris-Weert om voor de eerste keer in mijn leven zelf mee te wandelen met #DuwMee ten voordele van Mobile School. De opbrengst van deze editie van #DuwMee gaat volledig naar de productie van vier nieuwe mobiele scholen voor kwetsbare kinderen en jongeren, onder andere in Bolivia en Zambia. Kijk, daarvoor haal ik graag mijn wandelschoenen boven. Al was het even bekijken hoe ik dit kon laten sporen met de afspraak om ‘s avonds samen met vrienden te gaan eten in het Spaans Dak.
Vanaf het station van Sint-Joris-Weert wandelden we naar de Basisschool, waar al de wandelaars zich hadden verzameld op de speelplaats. Ter plekke was er eten en drinken voorzien (dat ik liet passeren, want ik had thuis al gegeten en wilde mij wat sparen voor het avondmaal) en kocht ik mij een fluovestje extra large om over mijn dikke winterjas aan te trekken.
Stipt om 14.05u vertrok de groep in een lang, kleurrijk lint voor een mooie wandeling doorheen de bossen van Oud-Heverlee en Leuven. Op voorhand had ik me wat zorgen gemaakt om de weersvoorspellingen (iedereen weet uiteraard dat ik een bloedhekel heb aan wandelen in de regen), maar kijk, op een beetje miezerregen en wat druppels onderweg na, hielden we het droog. Tot mijn niet geringe opluchting, moet ik zeggen. Ik genoot oprecht van deze mooie winterwandeling in het goeie gezelschap van Goofball, haar zoon en haar vriendin. Spijtig dat het mij na afloop van de coronacrisis niet meer schijnt te lukken om meer tijd vrij te maken om te wandelen.
Aan het einde van de wandeling troffen we de echtgenoot van Goofball en haar jongste zoon op de speelplaats van Basisschool De Klare Bron. Ik deed nog een poging om aan te schuiven voor pannenkoeken, maar de tijd tikte en de rij vorderde traag. Dus nam ik afscheid van mijn medewandelaars en stapte ik naar Heverlee station voor een kort treinritje naar Oud-Heverlee. Vanaf het station van Oud-Heverlee was het nog een dikke twintig minuten wandelen naar Brasserie St. Jean. Een iets minder leuke wandeling dan die van deze namiddag, omdat ik deze alleen moest doen in het donker, maar ik geraakte zonder problemen in de brasserie.
Daar koos ik een plekje vlakbij de chauffage om mijn natte spullen wat te laten drogen en zelf wat op te warmen. Ik was rond half zes aangekomen in Brasserie St. Jean, dus had ruimschoots de tijd om te bekomen van de wandeling en alvast een aperitiefje te drinken voor mijn afspraak om 18.30u in het Spaans Dak. Mijn haar had stevig afgezien van die vele uren onder mijn muts, dus dat deed ik in een staartje. En terwijl ik genoot van een glaasje cava, haalde ik mijn laptop boven om wat mails te beantwoorden. Because the work never ends these days!
Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.
Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.
We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
Voor al uw speeches één adres: yab.be! Neen, alle gekheid op een stokje, door één of ander ongelooflijk toeval moest ik deze week twee keer speechen op zeer uiteenlopende evenementen. Al werd de tweede keer helaas niet voorafgegaan door verwennerij in een fantastische privé-wellness. Neen, ik spoorde na een dag goed gevuld met selectiegesprekken, last minute voorbereidingen voor een belangrijk netwerkmoment, vlak daarna gevolgd door het netwerkmoment zelf (really, als er iets is wat mij oncomfortabel maakt, is het wel dit soort last minute voorbereidingen) naar Gent-Dampoort. De allereerste keer in mijn leven dat ik uitstapte in dit station, kunnen jullie dat geloven?
Vanaf het station van Gent-Dampoort was het nog een eindje stappen naar de Heilig Hartkerk, die momenteel een ingrijpende renovatie ondergaat om Hartetroef te worden, een ontmoetingsplek voor de buurt. Een ideale plek om het nieuwe Architectuurboek Vlaanderen van het VAi te lanceren. Voor deze bijzondere gelegenheid had ik afgesproken met mijn collega uit Gent, die mij graag vergezelde.
Na drie uitstekende (kuch, kuch) speeches mocht een volledig vrouwelijk panel zich buigen over het thema van het Architectuurboek: de zorgzaamheid van zowel ontwerpers als opdrachtgevers bij het aangaan van de uitdagingen waarvoor regelgeving, ecologisch engagement, bouwconventies en economische beperkingen hen plaatsen. Zeer boeiend.
Na het debat volgde een kleine receptie. Lang kon ik helaas niet blijven, want mij wachtte nog een stevige wandeling naar Gent-Dampoort en een overstap op weg naar Leuven. Alweer een bijzondere ervaring rijker.
Na de lunch spoorden mijn vriend en ik naar Deinze om een namiddag/avond te genieten van de wellnessfaciliteiten van onze prachtige kamer in Hoeve La Cascina in Zulte. Een late verjaardagsverwennerij omdat ik de dag nadien om 11u moest speechen in het Roger Raveel Museum. Vanaf het station van Deinze was het een dik kwartier fietsen naar La Cascina met onze blue-bikes. Om optimaal van onze kamer met hammam, sauna en jacuzzi te kunnen genieten, hadden we poké bowls, champagne en een flesje witte wijn uit Leuven meegenomen. De drank meesleuren bleek alvast overbodig te zijn, want de kamer zelf beschikte over een bijzonder goed gestockeerde koelkast. Zij het natuurlijk dat onze eigen drank net iets goedkoper was dan die op de prijslijst van La Cascina. 😉
Na ons geïnstalleerd te hebben in onze bijzonder sfeervolle kamer, kwamen we de rest van de avond niet meer buiten.
Gisteren maakten mijn twee collega’s en ik graag gebruik van de door mijn baas ingehuurde jobstudent om ons met zijn fancy Tesla naar de kinepolis in Gent te laten rijden. Toegegeven het was een beetje gezellig met zijn drietjes op de achterbank, maar gelukkig zijn wij geen al te volumineuze dames. 😉 En gemakkelijk is het wel: recht voor de ingang afgezet te worden.
Op de trappen van de Kinepolis troffen we een aantal andere collega’s en ook mijn favoriete oud-collega uit Bierbeek was van de partij. We nestelden ons met z’n allen in de pluchen zetels van de filmzaal en lieten de openingsfilm ‘Small Things like These‘ over ons heen komen. Een bijzonder beklijvende film, geregisseerd door Tim Mielants, die helemaal rust op de stilzwijgende schouders van Cillian Murphy. Amai, wat kan die man kan acteren. Na Oppenheimer alweer een topprestatie. Ook Emily Watson, die de zusteroverste speelt van het klooster waar allerlei onfrisse zaken gebeuren, is fenomenaal. Terecht mocht zij de Joseph Plateau Honorary Award in ontvangst nemen op het festival. De stille film Small Things like These‘ kwam bij mij alvast als een mokerslag binnen. En ondanks het voor mij te abrupte einde, was ik er toch even niet goed van.
Na de film volgde uiteraard naar goede gewoonte de openingsreceptie. Tijd voor een drankje om de zware openingsfilm door te spoelen. Ik had veel fijne gesprekken en tot mijn vreugde boden mijn collega en oud-collega, die samen met de wagen gekomen waren, mij een lift aan naar Leuven. Moest ik mij voor de verandering eens niet doodhaasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Nadeel was wel dat ik daardoor pas rond twee uur ‘s nachts in bed lag. 😉
Gisteren spoorde ik voor de tweede dag op rij naar Antwerpen. Ditmaal stapte ik echter uit in Antwerpen-Berchem om vervolgens met de blue-bike naar de Lotto Arena te fietsen. Een aangename fietstocht langs het comfortabele Ringfietspad. Een tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Zeker omdat ik mijn fiets gewoon letterlijk voor de ingang van de Lotto Arena kon stallen.
Na een sanitaire stop, kocht ik mij een glaasje champagne en voegde ik mij bij mijn broer, zijn vriendin en een bevriend koppel voor het concert van Within Temptation, met Annisokay in het voorprogramma. He optreden van de groep Annisokay liet mij eerlijk gezegd vrij koud, maar amai, Sharon den Adel en haar muzikanten maakten dat meer dan goed! Wat een stem! Wat een présence! En de begeleidende graphics die op het podium achter de band werden geprojecteerd, mochten er ook zijn. Een waardige ondersteuning voor de muziek.
Na het concert nam ik snel afscheid van mijn gezelschap, want ik moest mijn spullen nog uit de locker halen en ik wilde op tijd zijn om mijn trein te halen. Jammer genoeg was ik net te laat voor de rechtstreekse trein van 22.53u en moest ik dus de trein van 23.12u nemen met een overstap in Mechelen. Het eerste stuk van de rit zat ik op een Desiro vol met Chinezen die afhaaleten aan het consumeren waren. Ik kreeg er bijna zelf honger van. 😉
De overstap in Mechelen verliep vlot. Al moest ik er wel een klein spurtje uit persen omdat ik maar vijf minuten had om mijn aansluiting te halen. De NMBS denkt aan mijn conditie. 😉
Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen voor aan date met mijn lieve vriendin uit West-Vlaanderen die tegenwoordig de helft van haar tijd doorbrengt bij haar vriend in Antwerpen. Eerlijk, voor mij is het een pak makkelijker om naar Antwerpen te sporen dan naar het verre Roeselare. 😉
Mijn vriendin wachtte me op aan het station en samen wandelden we over het Astridplein naar het Eilandje.
Originele reclame op het Astridplein:
Het was een zalige herfstdag. Warm genoeg om buiten te aperitieven op het mooie terras van Den Tros. Mijn vriendin had net een promotie gekregen en aangezien ikzelf ook aan een nieuw professioneel avontuur begonnen ben, was een glas champagne hier wel aan de orde.
Voor het diner begaven we ons naar Au Vieux Port een heel statige, klassieke zaak met houten lambrizeringen en voornamelijk een ouder cliënteel. De prijzen van de gerechten op de menukaart benaderden de leeftijd van de klanten: aan de hoge kant. 😉 Niet meteen een zaak die ik met mijn hippe vriendin zou associëren. Bleek dat ze zich van restaurant vergist had en eigenlijk bij Bacchus had willen reserveren. Hahaha, typisch. 😉
Omdat we al een glaasje champagne achter de kiezen hadden, konden we niet anders dan op hetzelfde elan verder gaan. Tot mijn grote vreugde kregen we een glas Perrier-Jouët voorgezet, geserveerd in het prachtige glas met de bloemen. Vervolgens kozen we het goedkoopste hoofdgerecht op de kaart: de steak tartare. En dat hebben we ons niet beklaagd: dit gerecht benaderde werkelijk de perfectie. En de heerlijke Bourgondische wijn maakte het geheel af.
Omdat de prijzen nogal pittig waren, besloten we het dessert te skippen, maar kijk, we kregen nog wat mignardises van het huis aangeboden. Laat ons zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat mijn vriendin zich van restaurant had vergist. 😉
Na het diner wandelden we terug richting centrum. We passeerden langs Café Cousteau en ja, de neonverlichting met de welluidende woorden ‘Kut met Peren’ maakte dat wij een plekje uitkozen op het terras. Helaas de witte wijn was gewoonweg niet te drinken. En dan ben ik nog beleefd. Ik vermoed dat dit een plek is waar je beter een biertje bestelt.
Gelukkig konden we de avond afsluiten op het terras van Joe’s. Amai, wat een contrast! Supervriendelijke uitbater en uitstekende wijntjes.
Een avond om een strik rond te doen. En ik moest zelfs niet lopen om de trein naar Leuven te halen!
