Gisteren brachten mijn vriend en ik samen met onze vrienden uit Testelt en hun twee tieners een bezoek aan be-MINE in Beringen. Meteen ook de eerste keer dat we het vriendje van de dochter van onze vrienden ontmoetten. Een vriendelijke, rustige en ietwat introverte jongeman die de hele namiddag niet echt veel gezegd heeft. Maar het was schattig om de dochter van onze vrienden te zien stralen als ze naast hem liep.
Ondanks het feit dat mijn roots in Limburg liggen moet ik bekennen dat ik nog nooit een bezoek bracht aan het Mijnmuseum op de be-MINE site. Hoog tijd om dat recht te zetten dus. We hadden met onze vrienden iets na de middag afgesproken op de parking van be-MINE en door een gelukkig toeval bleek dat wij het gisteren een Mijnzondag was. Ons groepje van zeven kon meteen aansluiten bij het eerstvolgende geleide bezoek, letterlijk een paar minuten na onze aankomst. Onze gids was een voormalig leraar die jarenlang les had gegeven aan de kinderen van mijnwerkers. Hij wist enorm veel over de mijn en haar geschiedenis. We bezochten een reconstructie van de mijngangen, bewonderden de indrukwekkende schachtbokken, bezochten het ophaalmachinegebouw met daarin de liften die de mijnwerkers gestapeld als vee naar beneden brachten en vergaapten ons aan de enorm goed georganiseerde badzaal waar de werknemers zich konden wassen na hun shift in de mijnen.



















Heel boeiend en leerrijk, want het is belangrijk te beseffen dat het nog niet zo lang geleden is dat België massaal veel gastarbeiders importeerde om het zware en belastende werk in de mijnen te doen. Mijn eigen grootvader heeft nog in de mijnen gewerkt en is gestorven aan stoflong. Het raakte me om te horen en te zien hoe de dagen van de mijnwerkers eruit zagen. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen wat zo’n hard werk onder de grond, verstoken van daglicht, met een mensenlichaam doet.
En ja, ook in de mijn van Beringen verloren arbeiders hun leven, al bleven (gelukkig) grote ongevallen uit. Mooi om te zien dat de stad Beringen het verleden van deze ooit enorm belangrijke economische activiteit levend houdt en de ganse site stukje bij beetje een nieuwe invulling krijg. Ook erg benieuwd naar de nieuwe mijnbeleving Mineset, waar op dit moment nog druk aan gewerkt wordt. Al was onze gids niet meteen een grote fan van het project.
Na ons bezoek aan het Mijnmuseum maakten we een wandeling op en in de omgeving van de mijnterril, waarbij we er zowaar in slaagden om, druk pratend, ergens een afslag te missen en de top van de terril over te slaan. Achja, toch een goed gesprek gehad met mijn vriendin en een reden om nog eens terug te gaan in de toekomst.





Na de wandeling trokken we naar Mia Mensa voor het avondmaal. In het sfeervol ingerichte restaurant genoten we samen van kibbeling (uitstekend) en patatas bravas (waarbij de chefkok duidelijk de pikante saus vergeten had, dus schrap de aanduiding ‘bravas’ maar) als voorgerecht. Als hoofdgerecht ging ik voor de tongrolletjes op Oostendse wijze, geserveerd met mosselen, grijze garnalen en puree (helaas vergeten een foto van te nemen) en ik sloot de maaltijd af met tarte tatin en crème anglaise als dessert.





Een waardige afsluiter van een fijne dag.