Laatste dag ontwikkelen

Met frisse tegenzin stond ik vorige vrijdag vroeger dan gewoonlijk op om samen met een collega te carpoolen naar het Kasteel van Gaasbeek. Ik keek niet bepaald uit naar de laatste dag van ons ontwikkeltraject als teamverantwoordelijken. Voor mij had dit gerust een half jaar eerder stopgezet mogen worden. Maar goed, het is altijd plezierig om te kunnen genieten van de omgeving van het meest romantische kasteel van Vlaanderen, zelfs op een grijze en druilerige dag.

Zoals verwacht kon ook deze laatste lesdag de verwachtingen niet inlossen (niet dat ik niet graag ga wandelen met mijn peer coach of kastanjes raap, maar moeten we daar nu echt een consultant duur voor betalen?). Al neem ik wel de tip i.v.m. met impactgericht denken mee.

Wel positief aan deze laatste lesdag: nadat we onze dure consultant zonder spijt hadden uitgewuifd, trokken we met ons groepje naar Café De Pajot, een echt authentiek volkscafé, om daar de goedkoopste cava van gans België te drinken (3,5 euro en het was nog goeie ook). Vervolgens zakten we met een uitgedund groepje van vier die hards af naar restaurant Molensteen, alwaar we eerder al lekker gegeten hadden. Ik liet me verleiden om een klassieker te nemen die tegenwoordig niet meer zo vaak op de kaart staat: paling in’t groen. En jawel, het smaakte mij!

Jardin Botanique en Le Passe Temps – 7 september 2019

Beetje te vroeg wakker op deze mooie zaterdagochtend. Het ontbijt is niet echt bijzonder te noemen, maar ze hebben verse minichocoladebroodjes, heerlijke lokale kazen en actimel. Meer is er niet nodig om mij ‘s ochtends gelukkig te maken. Al moet ik toegeven dat deze Ibis Styles toch wel minder is van niveau dan de Mercure waar we de vorige keer overnacht hebben. Maar hey, door hier te logeren, sparen we geld uit om chic te gaan dineren!

De zon schijnt volop, ideaal weertje voor een bezoek aan de Botanische Tuin van Lyon. Het is een stevig stuk wandelen van ons hotel, maar de verplaatsing meer dan de moeite waard. Wat een aangename verrassing! De Botanische Tuin van 8 hectare heeft een collectie van zo’n 15.000 verschillende plantsoorten en zou daarmee de grootste botanische tuin van Frankrijk zijn. We wandelen door prachtige serres, rozentuinen, rotstuinen, cactustuinen,… en ontdekken zowaar en samenscholing van giraffen! En van schildpadden! We weten echt niet waar eerst kijken.

We gaan zo op in het natuurschoon rondom ons dat we pas rond 13u aan de lunch denken. Helaas: de tuin heeft wel veel mooie bloemen en planten, het eetaanbod is iets minder. We laten ons oog vallen op een crêperie, een lekker pannenkoekje gaat er altijd wel in. Spijtig genoeg serveert deze crêperie (serieus, het stond in koeien van letters op hun gevel!) vandaag geen crêpes. Dikke teleurstelling. Mijn vriend heeft net een slaatje gekocht, wanneer ik hem totaal ontgoocheld kom meedelen dat er geen pannenkoeken zijn.

Omdat ik zo boos ben omwille van de false advertising, besluit ik deze zaak niet het genot te gunnen iets anders bij hen te consumeren. Ik houd het dus bij een vers geperst fruitsapje. Gelukkig heb ik ‘s ochtends veel kaas gegeten, waardoor ik niet zoveel honger heb.

Na deze lunch in mineur wandelen we verder langs een prachtige vijver. De botanische tuin is zo groot en mooi dat je er makkelijk een ganse dag kan spenderen. En ik denk dat we slechts een fractie van de plantencollectie gezien hebben, maar geen erg, dan hebben we een goede reden om nog eens terug te komen.

Na ons bezoek aan de de botanische tuin, lopen we langs de oevers van de Rhône verder naar Vieux Lyon. We komen langs een prachtige kleurrijke trap (waar uiteraard elke instagrammer ter wereld een selfie wil maken), ontdekken een aantal verborgen traboules en genieten van de street art die je hier werkelijk overal vindt. Aangezien mijn middagmaal uit enkel een glaasje fruitsap bestond, begint mijn maag nu stilletjes aan te knorren. Dus laat ik googlemaps ons de weg wijzen naar de artisanale gelatozaak Único. Lekker, maar niet zo goed als de gelato van Decadenza in Leuven.

Een korte, maar stevige klim brengt ons naar een mooi uitkijkpunt bij Maison Villemanzy, één van de vele in Lyon. Het voordeel van een stad met veel niveauverschillen. We zetten onze wandeling verder, steken de Saône over, wandelen een stuk langs de oevers en keren dan terug over de Passerelle du Palais de Justice. Het is nog te vroeg om naar ons hotel terug te keren, maar te laat om nog iets te bezoeken. Tijd om te aperitieven dus!

We belanden in Muraato, een mooie en gezellige wijnzaak, waar je gewoon zegt welk soort wijn jouw voorkeur wegdraagt en de dienster haalt een flesje wijn boven dat helemaal jouw ding is. Mijn witte wijn is echt een schot in de roos. Het bordje met mini-tapas biedt net voldoende tegengewicht om de wijn op mijn bijna lege maag niet meteen naar mijn hoofd te laten stijgen. Het is zo gezellig dat we nog voor een tweede glas opteren, wellicht niet zo verstandig aangezien we vanavond nog een uitgebreid diner op het programma hebben staan. Maar dat zijn zorgen voor later. Per slot van rekening leeft een mens maar één keer!

Lichtelijk aangeschoten keren we terug naar het hotel om ons op te frissen (amai, mijn voeten zijn vuil) en om te kleden voor een avondje culinair genieten in sterrenrestaurant Le Passe Temps. We vrezen even dat we tijdens de wandeling naar het restaurant door regen zullen overvallen worden, maar gelukkig komen we droog ter plekke aan.

Wij zijn de allereerste gasten in Le Passe Temps, dat ik uitkoos omdat het restaurant een Koreaanse chefkok heeft. We krijgen de beste tafel in de ganse zaak aangeboden met zicht op de indrukwekkende wijnkast, het enige accent in het sobere interieur. We zijn vertrokken voor een avond vol tongstrelende verrassingen. Onze smaakpapillen worden verwend met rundstartaar, tonijntartaar, kreeft met truffel en parmaham (ongelooflijk heerlijk!), lotte met courgette en zalig mals rundsvlees als hoofdgerecht. Elk gerecht is samengesteld uit zorgvuldig uitgekozen streekproducten. Na al dat heerlijks volgt nog een selectie van regionale kazen, een yuzu dessert met meringue (ik had op voorhand voorspeld dat we een dessert met yuzu zouden krijgen) en een chocoladedessert om in schoonheid te eindigen.

Terwijl wij zitten te genieten, breekt boven Lyon de lang verwachte regenbui los. Gelukkig is de bui over gewaaid tegen dat wij onze terugtocht naar het hotel aanvangen (toch een klein half uur stappen). Als slaapmutsje drinken we nog een glas van mijn eigen persoonlijk whisky op de kamer en kruipen vervolgens in bed. Helemaal voldaan!

Race for the Cure en Water-rAnt in Antwerpen

Deze zondag spoorde ik (te vroeg naar mijn goesting, een ochtendmens zal ik wel nooit worden) naar Antwerpen-Centraal, biddend dat de weergoden zich iet of wat zouden gedragen, want ik had afgesproken om samen met mijn collega’s deel te nemen aan de Race for the Cure om de strijd tegen borstkanker te ondersteunen. Met de blue-bike was ik verrassend snel op Linkeroever, met als bonus een ritje door de voetgangerstunnel onder de Schelde. Voor mij de eerste keer dat ik met de fiets door deze tunnel reed.

Ik was jammer genoeg net te laat om de collega’s te zien vertrekken die deelnamen aan de 6 km Run. Aangezien ik niet zo hou van lopen, beperkte ik mij tot een miezerige 3 km wandelen in de motregen. Niet dat het ertoe doet hoe lang de wandeling duurde, het gaat om het gebaar van solidariteit en ik was blij om op die manier mijn collega die zelf genezen is van borstkanker een hart onder de riem te steken. De wandeling was voorbij in een zucht en we hielden het redelijk droog. Ik was al lang blij dat we niet in de gietende regen moesten wandelen. Al had ik ditmaal mijn voorzorgen genomen met twee regenjassen (waarvan één exemplaar helemaal niet meer waterdicht) én een paraplu.

Het is jammer, maar nadat we onze drie kilometer gewandeld hadden, viel ons gezelschap uiteen. Té slecht weer om te blijven plakken op een drassig grasveld met fastfoodkraampjes. Samen met mijn collega-teamverantwoordelijke wandelde ik via de Voetgangerstunnel naar het Eilandje. Ik met mijn blue-bike aan de hand, want mijn collega was ‘s ochtends met de tram van Berchem naar Linkeroever gekomen. Ik wilde graag naar het varend erfgoed van Water-rAnt gaan kijken en het was niet zo moeilijk om mijn collega te overtuigen samen te gaan lunchen. 😉 We belandden in Italiaans restaurant Cucina 48 en lieten ons verleiden om de maaltijd te starten met een groot bord antipasti vergezeld van een lekker glaasje prosecco. Dat in combinatie met een heerlijke pasta met truffels, maakte dat die paar calorieën die we verbrand hadden tijdens de wandeling ruimschoots terug aangevuld werden. 😉

Na de maaltijd nam ik afscheid van mijn collega en ging ik naar de bootjes aan het MAS kijken. Fijn om dit varend erfgoed van dichtbij te kunnen bekijken. Jammer genoeg verslechterde het weer (mijn twee regenjassen kwamen goed van pas en op sommige momenten werd ik bijna omver geblazen door de wind). Ik bezocht een paar boten en hield het toen voor bekeken. Weggejaagd door het rotweer. Nog even naar het MAS om van het uitzicht te genieten (helaas, het dakterras was afgesloten) en gebruik te maken van het sanitair en dan was het tijd om naar huis te gaan!

Een gevarieerd dagje in Antwerpen, dat in mineur eindigde omdat ik mijn doorzichtige paraplu met blauwe stippen (een souvenir uit Zuid-Korea) vergat op de trein.

Graffiti in Brussel

Na een fietstocht van 50 km vorig jaar, deden mijn team en ik het dit jaar een beetje rustiger aan. Een wandeling van 12 km, fluitje van een cent! Dit jaar stond de wandeling in het teken van street art. De vijf personen die deze blog lezen, weten ongetwijfeld dat ik een boontje heb voor kunstige graffiti in de straten. Bovendien scheen de zon volop. Ideaal weer voor een fikse wandeling.

Dat Brussel meer street art heeft dan verwacht, bleek uit het bijzonder lage tempo dat onze groep van meer dan tien personen er de eerste kilometers op nahield. We stond meer stil dan dat we wandelden, want ja, we moesten toch tijd nemen om al die kunstwerken in ons op te nemen. Tot we beseften dat we aan dat tempo onmogelijk onze lunchreservatie konden halen. En meteen schakelden we een versnelling hoger. Niemand lijdt graag honger. 😉

Na een tijdje volle gas geven, kwamen we mooi op tijd aan in restaurant Volle Gas (haha). Het restaurant ademde de sfeer van een klassieke brasserie uit, maar het personeel was echt onvriendelijk. Heel bizar, voor een groep van 13 personen kan je toch een beetje moeite doen, nietwaar? Helaas waren er, naar slechte gewoonte, weer twee personen die een kwartier langer op hun eten moesten wachten dan de rest. Het lijkt wel een traditie op dit soort van teambuilding momenten. Er gaat altijd iets mis met de lunch. Eén ding is zeker: ze zullen mij niet gauw terug zien in restaurant Volle Gas.

Het laatste stuk van de wandeling was in een wip voorbij. Genoten van de mooie kunst en het fabuleuze gezelschap, matig enthousiast over de mosselen ‘s middags.

Van Brussel naar Lyon – 6 september 2019

Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.

De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.

Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.

Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.

Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In de Kopergietery in Gent!

Niet de Kopergietery, maar wel de moeite waard om een foto van te maken:

Keizer Kriek

Zondag spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Herentals. Ditmaal waren de weergoden ons beter gezind en reden we onder een stralend zonnetje met onze blue-bike naar het huis van zijn ouders voor de jaarlijkse familiebijeenkomst met zijn ouders, het gezin van zijn broer en het gezin van zijn zus. In totaal waren we met zes volwassenen en vijf kinderen. We aten eerst samen een pistolet en vertrokken dan naar Olen voor het gratis kinderfestival Keizer Kriek.

Het was zo’n prachtig weer dan mijn vriend en ik bedankten voor een lift en met onze blue-bikes tot ginder fietsten. Dankzij de fietsknooppunten werd het een aangename tocht die ons langs de toeristische highlights van Herentals, de Kleine Nete en het kanaal bracht. Echt genoten van dit fietstochtje met z’n tweeën, al waren de temperaturen met meer dan dertig graden misschien net iets minder fietsvriendelijk.

Het kinderfestival Keizer Kriek werd geafficheerd als een dag waarop kinderen ook grote-mensen-dingen mochten doen. En bij het eerste standje dat we aandeden, leek dat ook effectief zo te zijn: de kinderen mochten plaatsnemen aan een heuse draaischijf en zelf een potje boetseren. Leuk! Daarna ging het echter steil bergaf met de knutselactiviteiten. Sambaballen knutselen met plastic lepels en rijst in van die plastic Kinder-eitjes en daar dan gigantisch veel plakband rond; houten lepels met lijm insmeren en vol met glitter hangen, waarbij de helft van de glitter op de grond terecht kwam;… In tijden dat er zoveel wordt gediscussieerd over het risico van microplastics, vond ik het een beetje confronterend dat de meeste knutselactiviteiten in meer of mindere mate gebruik maakten van plastic. Waar is de tijd dat ik hele schilderijen knutselde met harde pasta in allerlei vormen en kleuren? Of keukenrolletjes versierde met wol? Enfin ja, niet goed over nagedacht, denk ik zo.

Voor volwassenen zonder kinderen viel er bitter weinig te beleven, buiten iets drinken op een terrasje. In de schaduw dan wel, want wie zich in de volle zon durfde neerzetten, werd bijna levend geroosterd, zo warm. Konden mij wel bekoren: de rope skipping demonstratie (zo jammer dat deze sport niet tijdens mijn jonge jaren bestond, zou ik beslist geweldig gevonden hebben) en de X-treme rock ‘n roll, man, man die konden er wat van! Ook cool: de death ride van de mannen van het leger.

Rond vijf uur vingen mijn vriend en ik de terugtocht naar Herentals aan, alwaar bij aankomst ons de grootste verzameling Chinese gerechten ooit opwachtten. Uiteraard hadden zijn ouders weer lichtelijk overdreven… Ik ga ervan uit dat ze de rest van de week op de overschotjes alleen hebben kunnen overleven. 😉

Die luttele calorieën die we tijdens onze fietstocht verbrand hadden, werden alvast dubbel en dik aangevuld door dit copieuze avondmaal. Ik had zelfs geen plek meer voor het dessert! Tijdens de treinrit naar huis, zat er bijgevolg niet veel energie meer in ons. 😉

Kasteelfeesten in het Kasteel van Horst

Zondag fietste ik samen met een bevriend koppel en hun vier zonen (11, 9, 8 en 6 jaar) van Leuven naar Horst. We volgden de prachtige, maar pittige Horstroute tot aan het Kasteel van Horst. Zo’n bluebike is duidelijk te zwaar om de steile hellingen van de Kesselberg op te fietsen, maar uiteindelijk moest ik me maar één keer gewonnen geven en afstappen om boven te geraken. De route bracht ons langs prachtige vergezichten en smalle boswegeltjes. Heel fijn en afwisselend. En dikke chapeau voor de zesjarige die heel dat stuk van Leuven naar het Kasteel van Horst maar een paar duwtjes nodig had om er te geraken. Knap.

Bij het Kasteel van Horst aangekomen, bleken de Kasteelfeesten voor het eerst niet meer gratis te zijn. Tien euro per volwassenen en vijf euro per kind, dat was meteen een flinke hap uit onze rekening. En als ik heel eerlijk moet zijn, zo’n fantastisch spektakel zijn die feesten nu ook weer niet. Op mij maakte het allemaal een beetje een amateuristische indruk met toiletten die niet goed werkten en attracties (een mini-avonturenparcours, katapultschieten,…) die eigenlijk niet al te veel voorstelden. Maar goed, de jongens vonden de riddergevechten geweldig en ik was vooral geboeid door de demonstratie schapendrijven.

Op culinair vlak viel er, buiten wat fastfood, niet veel te rapen op de feesten, dus vertrokken we na het laatste tornooi rond 18u terug naar Leuven. We besloten op de terugweg het andere stuk van de Horstroute te nemen, in de hoop zo aan de Kesselberg te ontsnappen. We moesten die zesjarige op zijn fiets nog helemaal tot in Leuven krijgen, nietwaar? We kortten de route een beetje in door van knooppunt 43 naar 82 te fietsen. Ondanks heet feit dat de route op de heenweg veel mooier was, was het gebrek aan steile hellingen op de terugweg zeker een pluspunt.

De magen begonnen onderweg steeds harder te grollen. Tijd om uit te kijken naar een plek om iets te eten. Ons oog viel op Bistro Bo-Bonne in Holsbeek, een brasserie die er een beetje te chique uit zag om daar bezweet van een fietstocht met vier jongens binnen te stappen. Maar hey, ze hadden er mosselen én een redelijk uitgebreide keuze voor kinderen. Ons bezoek startte niet al te goed. Het leek eerst alsof we onzichtbaar waren en vervolgens deelde de dienster doodleuk mee dat we maar uit drie gerechten konden kiezen. We waren met een groep van zeven personen en ik heb er alle begrip voor dat het soms moeilijk is om veel verschillende gerechten tegelijkertijd te serveren, maar het was niet eens druk in het restaurant. En sorry, een curryworst of een fishstick met frietjes voor de kinderen, dat gooi je toch gewoon in de friteuse? Wij bestelde dus vijf verschillende gerechten en deelden mee dat als dat niet mogelijk was voor de keuken, we wel elders zou gaan eten. Uiteindelijk kregen we toch onze zin én stond die dampende pot mosselen verrassend snel voor mijn neus. Bizarre ervaring.

Met volle magen was dat laatste stuk van de route een eitje. De kasteelfeesten zelf maakten niet veel indruk op mij, maar ik heb oprecht genoten van de fijne fietstocht.

Op stap in Namen

Zaterdag had ik met een vriendin afgesproken om samen Namen te verkennen. Onder het motto: in eigen land valt, ondanks al die lintbebouwing, nog veel moois te ontdekken. Ditmaal waren de NMBS-goden mij minder goed gezind. Normaal zou de verplaatsing van Leuven naar Namen (met overstap in Ottignies) maar een uur duren, maar een kabeldiefstal besliste daar helaas anders over. Ik kwam vlot twintig minuten te laat aan. Ondertussen zat mijn vriendin, die met de auto uit Tongeren was gekomen, al een half uur op mij te wachten in het station van Namen. Ik had haar nochtans gezegd dat ze iets moest gaan drinken!

Het was ondertussen al middag, vandaar dat onze eerste halte in Namen er eentje was om onze magen te vullen. Tripadvisor voerde ons naar Le Pâtanthrope, een restaurant dat ik, toegegeven, vooral gekozen had op basis van de leuke naam. Onze keuze bleek iets chiquer dan de bedoeling. Maar hey, wie kan een driegangenmenu voor nog geen 25 euro aan zich voorbij laten gaan? Een onverwacht culinair hoogtepunt om ons bezoek mee te starten.

Baby homard, spaghetti alla chitarra, caviar d’aubergine à l’ail noir:

Dos de cabillaud, linguini à l’encre de seiche, légumes verts au lard belgasconne, sauce colombo:

Ravioli façon crêpe Suzette farci à l’orange, le tout rafraîchi d’un sorbet à la mandarine:

Na een lunch die eigenlijk schandalig lang duurde, was het tijd om op verkenning te gaan. Waar het er bij aankomst naar uitzag dat het wel eens zou kunnen regenen, had de zon de overhand gehaald op de wolken. Het was aangenaam warm. Ideaal voor een mooie wandeling door de gezellige straten van Namen. We trokken meteen naar het hoogste punt van Namen: de citadel. De citadel bood prachtige uitzichten en ja, ik weet dat er zich een ondergronds netwerk onder die citadel bevindt, maar wij raakten afgeleid door het aantrekkelijke terras mét uitzicht van Le Perchoir boven op de citadel. Een mojito gaat er altijd in en uiteindelijk was de belangrijkste reden voor dit uitstapje toch eens goed bijpraten.

Mijn vriendin bracht me op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in de soap-serie van haar leven. Echt waar, hoe ze het doet, weet ik niet, want op de één of andere manier schijnt ze jaloerse, conflict zoekende vrouwen aan te trekken. Gelukkig heeft ze mij als vriendin om een beetje tegenwicht te bieden. 😉 Voor dat ondergronds netwerk kom ik nog wel een keertje terug.

Op de één of andere manier was het plots al bijna zes uur toen we de citadel terug afdaalden. We wandelden langs de Maas terug naar het oude centrum en genoten van de avondzon. Omdat mijn vriendin de kinderen had dit weekend wilde ze niet té laat thuis zijn en sloten we rond een uur of half acht ons bezoek aan Namen af met een drankje op het gezellige terras van La Taverne Alsacienne op de Place du Marché aux Légumes vlakbij de Église Saint-Jean-Baptiste.

Voor mij was Namen een aangename verrassing. Mooi oud stadsgedeelte, indrukwekkende citadel en een gezellige vibe in de straten. Ok, we hebben niet het onderste uit de kan gehaald van dit bezoekje. Maar soms is het gewoon leuk om een beetje rond te dwalen in de straten en de sfeer op te snuiven. Ik kom zeker nog eens terug!

Een dagje Oostende

Zondag trokken mijn vriend en ik samen met een bevriend koppel en hun twee zonen naar Oostende. We kochten een B-dagtrip voor het Zandsculpturenfestival en lieten de NMBS ons naar Oostende voeren. Het was redelijk druk op de trein (teleurstelling alom dat onze trein geen dubbeldekker was), maar vanaf Brussel-Noord slaagden we erin twee tegenover elkaar liggende zitplaatsen voor vier personen te bemachtigen. Om de tijd sneller te laten gaan speelden we exploding kittens. Altijd leuk!

In Oostende aangekomen was het al ongeveer middag. Tijd voor een drankje en een sanitaire stop. De kinderen aten een croque monsieur, terwijl de volwassenen een aperitiefje dronken. Daarna gingen we op zoek naar een snelle lunch voor de volwassenen. We lieten de kraampjes die surimi verkochten links liggen en liepen rechtstreeks naar de Vistrap voor een heerlijk bakje handgepelde garnalen. Zelfs de oudste van de twee jongens vond het lekker! De jongste van de twee zag het niet echt zitten om een garnaal te proeven. 😉 Omdat een bakje garnalen alleen de maag niet vult, kochten we daarna nog wat maatjes aan één van de tourist trap kraampjes. Ere wie ere toekomst, de maatjes waren lekker. Dat vonden de meeuwen die we stiekem de staarten van onze maatjes voerden, ook.

Vervolgens namen we de overzetboot van de Visserskaai naar de Oosteroever, waar niemand in ons gezelschap al eerder was geweest. De eerste aanblik van de Oosteroever is een beetje mistroostig: je komt langs vervallen industrieel erfgoed, waarvan de twee slipways het meest bijzonder zijn. Maar als je een beetje verder wandelt, kom je aan een prachtig, rustig strand, dat, bijzonder verrassend voor de Belgische kust, slechts op één plek hoogbouw bevat. De rest van de kustlijn bestaat zowaar uit natuurlijke duinen! We waren aangenaam verrast. De jongens doken meteen het water in en mijn vriend volgde al snel. Ik zag het niet zitten om op het strand heksentoeren uit te halen om mijn badpak aan te doen, dus ik hield het bij pootjebaden. Het water was me toch iets te fris.

Bij het terugkeren naar de overzetboot liet de jongste zich overhalen door een gewiekste commerçant om voor een handje schelpen een bloem te kopen. Om de één of andere reden koos hij de allerlelijkste bloem eruit. Ach, echt schoonheid zit vanbinnen, nietwaar? We twijfelden nog even of we tot Fort Napoleon zouden lopen, maar dachten daarmee te veel tijd te verliezen. En dat bleek een goede inschatting: het was even wachten tot we op een overzetboot konden en uiteindelijk was onze hoofdbestemming het zandsculpturenfestival, nu omgedoopt tot Sand City Dreams.

Een korte wandeling en een kleine stop bij de fonteinen op de Westelijke Strekdam later, waren we bij de ingang. We lieten onze inkomtickets zien aan een ongeïnteresseerde jobstudent en konden meteen de meesterlijke bouwwerken aan het ingang bewonderen. Veertig artiesten uit de hele wereld gingen een maand lang aan de slag met 240 vrachtwagens zand uit een groeve in de Ardennen. Het resultaat is een parcours van 1 kilometer met 65 stadsscènes en 150 zandsculpturen. Om heel eerlijk te zijn, vond ik het de zandsculpturen op zich wat tegenvallen. De 65 scènes hadden zwaar het overwicht en de brochure mocht dan wel trots in de de verf zetten dat die scènes speciaal in het 16/9 formaat gebouwd werden om met je smartphone dé ultieme vakantiefoto te maken, doordat alle scènes los van elkaar stonden, voelde het geheel erg kunstmatig aan. Enkel de prachtige bouwwerken aan de ingang konden me echt bekoren. In een ver, ver verleden (2001) gingen mijn vriend en ik al eens eerder naar het zandsculpturenfestival, maar toen vormden de sculpturen een mooi geheel dat organisch in mekaar overvloeide. Een gemiste kans.

De kinderen waren duidelijk ook niet echt onder de indruk van de zandsculpturen, ze waren er bijzonder snel op uitgekeken en speelden liever op de trampolines en springkastelen op het terrein. Geen erg, we bestelden ons een glaasje cava/bier en nestelden ons in één van de talrijk aanwezige blauwe zandstoelen. Het beviel ons daar zo goed dat we na een tweede glaasje moeite hadden om op te staan. We bekeken aan een drafje de rest van de scènes en gaven de jongens nog een kwartiertje om in zee te plonsen. Ondertussen had ik om 18u een tafeltje gereserveerd in mosselrestaurant La Moulinière en we moesten ons iet of wat haasten om daar op tijd te zijn.

Ons bezoek aan La Moulinière begon iet of wat chaotisch door de onervarenheid van wat duidelijk een jobstudent was, maar daarna stond er in een mum van tijd een dampende schotel mosselen voor mijn neus. Duurde nog geen kwartier om die klaar te maken. Ik bestelde mosselen op Oostendse wijze (aja, when in Ostend) en dat was een schot in de roos. Heerlijk die combinatie van garnaaltjes en mosselen!

Na de maaltijd kopen we nog snel een ijsje om op te smikkelen tijdens de treinrit terug naar Leuven. Natuurlijk ontploffen er nog wat onschuldige kittens onderweg en voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we weer in Leuven. Omdat onze vrienden een half uur moeten wachten op hun trein naar Wijgmaal, sluiten we ons uitstapje af met een drankje bij café La Royale op het Martelarenplein.

Een dag die echt voorbij gevlogen is!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap