Aansluitend op de fijne namiddag in het Frans Masereel Centrum reden mijn vriend en ik met de wagen van zijn ouders (wel zo gemakkelijk dat zijn ouders in Herentals wonen) naar de Hoge Rielen, alwaar we om 17u verwacht werden om een panelgesprek bij te wonen over de toekomstige architecturale ontwikkelingen op de site. Als ik heel eerlijk moet zijn: het gesprek miste vuurwerk. Al de deelnemende architecten waren het roerend met elkaar eens en het bleef naar mijn aanvoelen allemaal wat in het abstracte hangen. De discussie werd afgewisseld met muziek van BRZZVLL.
Na het panelgesprek volgde een walking dinner met hapjes bereid door de eigen catering. Vervolgens hadden we de gelegenheid om deel te nemen aan de winterwandeling “Uit het donker II” met kunstwerken van Zoro Feigl, Oscar Peters en Karel Burssens. Vooral het kinetische werk van Zoro Feigl sprak me aan. Tijdens de wandeling door het duistere bos word je als deelnemers opeens gevangen gezet in een felle spot. Opeens ben je van een anonieme wandelaar opgeschoven naar het centrum van de aandacht. Een interessante commentaar op onze huidige samenleving.
Het was een beetje modderig op de paadjes doorheen het bos en ik was met mijn hakken niet echt gekleed op een lange wandeling, maar uiteindelijk ben ik toch blij dat we het gedaan hebben. Al was het maar om te genieten van de frisse buitenlucht.
Zaterdag waren mijn vriend en ik uitgenodigd op de opening van de nieuwbouw van het Frans Masereel Centrum. Een knap staaltje architectuur van architecten Hideyuki Nakayama uit Japan en Ido Avissar van het Parijse architectenbureau List. Het meest in het oog springend was het schitterende houten plafond dat uit maar liefst 800 houten balken bestaat: elke balk heeft een andere afmeting en werd computergestuurd op maat gezaagd. Een indrukwekkende puzzel waarin kunstenaar Jean Glibert als finishing touch een witte, geschilderde pijl integreerde. Impressionant! En dat gold evenzeer voor de heerlijke biologische catering én Spaanse ongefilterde schuimwijn (géén cava, zo verzekerde één van obers mij) van Loes en Krikke.
Time flies when you’re having fun. Opnieuw op tijd opgestaan om voor de laatste keer samen te ontbijten met mijn vriend en zijn collega’s. Hij zou in de namiddag al terug vliegen naar Genève, dus we namen afscheid aan het ontbijt, mét een glaasje schuimwijn om de pijn te verzachten. Beetje stom dat zijn baas erop stond dat iedereen in de namiddag het vliegtuig moest nemen. Daardoor missen mijn vriend en zijn collega’s de halve FOSDEM zondag. Beetje onnozel om zoveel geld uit te geven aan vluchten en hotels zonder dat je werknemers de volledige conferentie kunnen bijwonen. Dat is niet bepaald slim besteed geld. Oh well, not my problem. Ik heb genoten van twee nachtjes slapen in een luxueus hotel.
Ik liet mij het ontbijt smaken en wandelde op mijn gemak terug naar Brussel Centraal, onderweg genietend van een prachtig blauwe hemel en een stralend zonnetje.
Heerlijk geslapen in ons voortreffelijke hotelbed. Alleen jammer dat ik zo vroeg uit de veren moest. Mijn vriend en zijn collega’s wilden namelijk op tijd aan het ontbijt zitten om zeker niets van FOSDEM te missen. Het ontbijtbuffet van het Steigenberger Wiltcher’s hotel veroverde trouwens zonder moeite een plek in mijn top tien van beste hotelontbijtbuffetten. Wat een keuze! Het was onmogelijk om van alles te proeven, hoeveel honger ik ook had. Bonuspunten voor de heerlijke gerookte zalm, het fijne assortiment kazen en de pannenkoeken met Luikse sirooop. En dat glaasje schuimwijn wist ik ook wel te appreciëren. 😉
Na het ontbijt trok ik naar het aangrenzende spa- en fitness centrum Aspria Brussels Avenue Louise voor een namiddagje relaxen voor de zeer schappelijke prijs van 25 euro. Ik zwom wat baantjes in het zwembad en na vervolgens deel aan maar liefst twee opeenvolgende sessies aquagym onder begeleiding van een knappe, donkere jongeling. 😉 Amper één man verwaardigde zich om deel te nemen aan de aqua gym sessies, maar ik vond het best wel leuk. Je kan aqua gym zo inspannend maken als je zelf wil en na twee sessies had ik het gevoel dat ik toch wel een kwart van mijn ontbijt opgebrand had. 😉
Daarna koos ik voor ontspanning in de jacuzzi, het Turks stoombad en de sauna. Die sauna bleek trouwens zo heet te zijn dat ik er letterlijk brandwonden aan overhield. Ik was zo dom geweest om mijn halskettingen niet op voorhand af te nemen. Doordat de sauna zo heet was, warmde het metaal van mijn gouden hangertje met afbeelding van een schorpioen heel snel op. Ik voelde het hete metaal tegen mijn huid, maar reageerde te laat. Met als gevolg: kleine brandblaartjes in mijn decolleté. Ik vloekte even binnensmonds. Gelukkig deed dit incident zich op het einde van mijn bezoek voor. Ik kleedde me terug aan, keerde terug naar de hotelkamer voor een uitgebreide douche en ging vervolgens op zoek naar de dichts bijzijnde apotheker om flamazine te kopen.
Na de mislukte poging van de dag voordien, lukte het ditmaal wel om samen met de collega’s van mijn vriend te genieten van authentieke Belgische kost bij Au Stekerlapatte. Ik vond het eten eerlijk gezegd minder goed dan vorig jaar bij Le Chou de Bruxelles en Le Bugatti, maar aangezien we pas de dag voordien gereserveerd hadden, was ik al bij dat we gewoon een plek hadden om op een zaterdagavond te dineren met onze groep van tien personen. Mijn mosselen vielen tegen: klein en kapot gekookt. Gelukkig was de tarte tatin wel heel lekker.
Na het avondmaal dronken we nog een afzakkertje in Bar Louie. Al was het een vergissing om een sex on the beach te bestellen. Veel te zoet. Geen fan van deze hotelbar.
Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.
Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkseFOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.
Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten). Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.
We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.
Na een regenloze dag in Montreux is ons goedweergeluk opgebruikt. Regen op de dag van het Fête de l’Escalade in Genève… Dus doen we het rustig aan deze zondagochtend: uitslapen, uitgebreid ontbijten, douchen en dan seksen op een door de schoonmaakploeg vers opgemaakt bed. De sfeer dit weekend zit helemaal anders dan de vorige keer. Waar er de vorige keer weinig ruimte was voor een echt gesprek, lijkt dat nu beter te lukken. Ik zal niet zeggen dat we er al helemaal uit zijn, maar er is alvast bereidheid aan beide kanten om onze relatie opnieuw een kans te geven. We zullen alleen op zoek moeten naar een manier om de verschillen waarop we gestoten zijn een plek te geven.
Tegen de middag vertrekken we naar het oude stadsgedeelte van Genève om wat mee te pikken van het Fête de l’Escalade. Vorig jaar was het de zondag van dit feestweekend ook al zo’n rotweer, maar nu leek het wel of alle inwoners van Genève collectief beslist hadden om thuis te blijven. Er was ook veel minder te doen in de oude stad dan vorig jaar. Misschien vindt het hoogtepunt van de feestelijkheden plaats op zaterdag? Enfin ja, we dronken een soepje, aten een hartige pannenkoek en een glühwein later besloten we het voor bekeken te houden en op zoek te gaan naar een alternatieve manier om ons bezig te houden.
Dat alternatief vonden we in de Fondation Baur, Musée des arts d’Extrême-Orient. Een museum dat een prachtige collectie Chinese en Japanse kunstvoorwerpen tentoonstelt, voornamelijk keramiek. De voorwerpen die de heer Baur tijdens zijn leven verzamelde, vormen de basis van de collectie. Ik kan een bezoek aan dit museum echt van harte aanbevelen. Prachtige voorwerpen op een aantrekkelijke manier gepresenteerd. Tijdens ons bezoek hadden we het museum bijna voor ons alleen, wat ons bezoek net dat tikkeltje extra gaf. Zeker aan te raden als je, net als ik, een voorliefde heb voor alles wat Oosters is.
Ondanks de regen brachten we na het bezoek aan de Fondation Baur nog een blitzbezoek aan de kerstmarkt in het Parc des Bastions. Het was echter te slecht weer om er lang te blijven hangen. We deelden een glühwein om ons warm te houden en besloten een warme plek te zoeken om te aperitieven voor het avondmaal. Het Riverside café bleek een fijne en rustige plek om een glaasje wijn te drinken. Jammer dat het café al sloot om 18u op zondag.
De vorige keer dat ik in Zwitserland was, zagen mijn vriend en ik tijdens ons blitzbezoek aan Montreux de kerstmarkt in opbouw. Die opbouw deed vermoeden dat de kerstmarkt van Montreux absoluut de moeite zou, met mooie houten kraampjes langs het meer. Ik nam me toen voor om terug te komen voor die kerstmarkt. Het was aan mijn vriend om uit te maken of hij me zou willen vergezellen voor deze uitstap of niet.
Toen ik de dag voordien landde, stond hij me op te wachten op de luchthaven van Genève en het weerzien was een pak hartelijker dan de vorige keer. Ik had hetzelfde hotel geboekt als het vorige weekend, voor het geval we slaande ruzie zouden krijgen. Dat gebeurde gelukkig niet en hij bleef de nacht van vrijdag op zaterdag overnachten bij mij in het hotel.
Zaterdag sliepen we uit en ontbeten we op het gemak. Montreux is niet zover van Genève en een ganse dag kerstmarkt is een beetje van het goede te veel. We mikten dus op een aankomst iets na het middaguur. De trein bracht ons zonder problemen tot in hartje Montreux, alwaar de organisatie van de kerstmarkt een aantal klaar-overs had ingeschakeld om iedereen veilig te laten oversteken. Duidelijk een goed georganiseerd evenement!
We zetten ons bezoek meteen in met een lekker pannenkoekje vergezeld van, hoe kan het ook anders, een glühwein. En jawel de kerstmarkt was even charmant als ik me had voorgesteld toen ik de kraampjes in opbouw zag. Zeer mooie stalletjes met als achtergrond het meer en de bergen. Jammer dat het weer wat grauw was, maar gelukkig bleef het droog. Dat is het voornaamste bij zo’n bezoek aan de kerstmarkt. We slenterden langs de kraampjes die de normale kerstprullaria uitstalden, met hier en daar een iets origineler aanbod (ik kocht me bijna een prachtig 3D-model van een trein in hout). We spotten zelfs een kraam met authentieke Brusselse wafels. De kraam noemde heel toepasselijk ‘Manneke Kris‘ en zag eruit als drie Brugse rijhuizen. Slimme marketing en aan het volk te zien, konden de Zwitsers deze Belgisch specialiteit wel smaken.
Eregast was het land Bosnië-Herzegovina, dat jammer genoeg een plaatsje toebedeeld kreeg helemaal op het einde van de kerstboulevard. Als je echt een land in de kijker wil zetten, lijkt me een meer centrale plaats aangeraden. Jammer dat we op dat moment nog vol pannenkoek zaten, want de specialiteiten uit Bosnië-Herzegovina zagen er heerlijk uit.
Voor het vieruurtje lasten we een stop in bij een soort iglo waar binnen een nephaardvuur brandde. We dronken allebei een (helaas voorgemengde) cocktail, die eigenlijk best wel te pruimen viel. Omdat we onze zinnen gezet hadden op kaasfondue ‘s avonds, probeerden we een reservatie te versieren in één van de mooie blokhutten die speciaal voor de gelegenheid gebouwd waren. Helaas, alles zat stampvol. Dan maar via tripadvisor gereserveerd in restaurant Le Museum, dat iets verder van de kerstmarkt lag. Gelukkig hadden ze daar wel plaats!
Bij valavond stak er een stevige wind op die voor hoge golven op het meer zorgde. Dat hield ons echter niet tegen om in het reuzenrad te gaan. We hadden het perfecte tijdstip uitgekozen, want net toen wij in het reuzenrad zaten, zagen we de kerstman in zijn slee voorbij vliegen! Die Zwitsers sparen kosten nog moeite om de bezoekers in de kerstsfeer te brengen.
Voordat we naar het restaurant gingen, verorberde ik nog snel een negerzoen van één van de kraampjes in de overdekte markt. Klein voorgerechtje. 😉
En dan was het tijd voor kaasfondue met truffel! De beste kaasfondue die ik tot nu toe gegeten heb! Heerlijk.
Om ons bezoek af te ronden, pikten we nog het Spectacle Lumineux mee. Echt onder de indruk waren we niet, maar het duurde niet lang en het was een fijne afsluiter van een geslaagde kennismaking met mijn eerste Zwitserse kerstmarkt.
Op kerstdag trokken mijn broer en zijn vriendin, mijn vriend en ik met de trein richting de Zoo van Antwerpen. Het leek ons een fijn idee om samen naar de vernieuwde versie van China Lights in de Zoo van Antwerpen te gaan. Al kan ik me voorstellen dat het weerzien met mijn familie voor mijn vriend even akward geweest moet zijn als voor mij enkele dagen eerder.
Omdat een avondje door de kou lopen op een lege maag ook maar niks is, had ik om 18u gereserveerd in restaurant Bai Wei. Bai Wei stond al lang op mijn lijstje van te bezoeken restaurants, want: traditionele handgemaakte noedels! What’s not to like? En jawel, buiten het feit dat het er een klein beetje te fris was (een weerkerend thema bij mijn culinaire ervaringen van de laatste tijd), was het eten werkelijk voortreffelijk. Alleen spijtig dat de zwelling in mijn mond (die na een paar dagen antibiotica nemen tot normale proporties was weergekeerd) opnieuw verergerd was.
Met goed gevulde magen trokken we naar de Zoo om te genieten van de prachtig verlichte installaties. Ik was zo betoverd door al dat moois dat kou mij niet kon deren en ik was heel blij dat ik mijn statief had meegenomen om alles op foto te kunnen vastleggen. Het bleek trouwens een uitstekend idee om dit in te plannen als activiteit op kerstdag. Het was lekker rustig in de zoo, waardoor we optimaal van dit kleurrijke spektakel konden genieten.
Een stuk of honderd foto’s later, persten we er een spurtje uit om de trein van 21.36u te halen. Dat lukt ons op het nippertje. We sloten de avond af op ons appartement in Leuven met een glas Bunnahabhain 12 en een spelletje Boonanza!
Ok, de timing was niet optimaal. Mijn ganse team was tegen de sterren op aan het werken om alle dossiers tijdig af te ronden vóór het eind van het jaar, maar hey, een klein verzetje zou ons ongetwijfeld deugd doen. Oorspronkelijk waren we van plan om rond 16u te vertrekken, maar dat bleek al snel niet haalbaar, dus werd het 17u. Een beetje jammer wel, ook omdat we dit uitstapje gepland hadden als afscheidsmoment voor onze collega.
We startten met een glaasje prosecco op het Sint-Katelijneplein en overhandigden daar onze afscheidscadeautjes: een paar mooie oorbellen en een boek (enfin, ja, de print van de cover, want het boek zat nog in de post). Ze was er heel blij mee. Wel jammer dat ze niet zo lang kon blijven, wegens nog een andere afspraak diezelfde avond. Een beetje een afscheid in mineur vond ik, maar ze scheen het zelf niet zo erg te vinden.
Verder naar de Vismarkt, waar ik kennismaakte met een Portugees eenpansgerecht dat ik nog niet kende: Arroz de Bacalhau. Verrassend lekker en ongetwijfeld gezonder dan de normale brol die je op een kerstmarkt vindt. Uiteraard dronken we ook een glaasje gluhwein, dat kerstmarkt cliché kan ik moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Er is iets aan warme wijn met kanaal en een scheutje rum dat mij warm maakt vanbinnen. 😉
Alvorens de trein naar onze respectieve woonplaatsen te nemen, sloten we ons bezoekje af met een jenevertje. Morgen wachtte ons immers een nieuwe pittige werkdag. Schol!
Gisteren had ik het genoegen te mogen deelnemen aan een rondleiding doorheen de Magma Cloud Ashes tentoonstelling van de Belfius Art Gallery. Deze tentoonstelling is opgebouwd rond drie kleuren die aan de aarde ontspringen, net zoals het magma, de wolken en de as: rood, wit en zwart. Heel symbolisch dus. Ondanks het feit dat ik gisterenochtend om 5 uur moest opstaan, voelde ik me verrassend fris tijdens de rondleiding. Het moet zijn dat kunst energie schenkt. 😉
Een kleine impressie:
Prachtig evoluerend werk van Pieter Stockmans (het porselein barst steeds meer naargelang de tijd verstrijkt):
Par le Feu – Pierre Alechinsky:
Offergave aan Ceres met guirlande van vruchten – Jan Brueghel I en Hendrik van Balen:
Man standing before a wall – Philip Aguirre y Otegui:
Compositie met vier elementen – Hilde Van Sumere:
The Time Being (een zeer ontroerend werk over Alzheimer) – Alexandra Cool:
Mummie van het heden – Jan Dries:
Chinoiserieën – Patrick Couder:
Miranda – Michaël Borremans:
Na de rondleiding werden we getrakteerd op lekkere broodjes en minidessertjes en konden we even een blik werpen op de chique kantoren en vergaderruimtes van de Belfius top. Niet slecht, dat uitzicht, niet slecht…
