Culinaire uitspattingen in Hasselt

Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat het bijna drie jaar geleden was dat ik deze vrienden nog eens in levenden lijve gesproken had. Hoeveel likes en comments je ook op een facebook- of instagrambericht achterlaat, er gaat toch niets boven écht menselijk contact. Ondertussen zijn onze vrienden een paar maanden geleden met hun drie kinderen verhuisd naar Hasselt. Dat maakte het voor mij wel wat makkelijker om af te spreken. Hun vorige woonst in Meldert was immers nauwelijks bereikbaar met het openbaar vervoer.

Dus spoorde ik zaterdagnamiddag naar Hasselt, alwaar mijn gastheer en gastvrouw mij opwachtten om samen te aperitieven in Hasselt Centrum. We belandden met een heerlijke cocktail op het terras van El Sueño. Serieus, een lazy red cheeks is op zich al lekker, maar dat extra bolletje frambozenijs maakte het helemaal af. Op een bizar kort regenbuitje na, scheen de zon de ganse tijd en tegen dat we aan onze wandeling naar de nieuwe woonst van onze vrienden begonnen, was er zelfs geen plasje water meer te bespeuren op de straatstenen.

Het nieuwe huis van onze vrienden in Hasselt is een pak kleiner dan hun vorige woonst, maar de ligging is zoveel beter. Vlak bij het stadscentrum, de scholen van de kinderen en de talrijke hobby’s van mijn vrienden en hun kroost. Ik werd onthaald op een werkelijk uitstekende barbecue met een voorgerechtje gemaakt door de oudste zoon (veertien al, how did that happen?), heerlijke in citrusvruchten gemarineerde kippenspiesjes, scampi en ongelooflijk lekkere tonijn met Mexicaanse saus. Wat een heerlijk gerecht! Een echte luxebarbecue

Na de maaltijd verkasten we naar binnen, want het werd een beetje te fris om buiten te zitten. Hoezeer ik ook verlang naar zalige zomeravonden, het lijkt erop dat de zomer even de pauzeknop heeft ingedrukt. Waar blijft die beloofde hete zomer? Ik ben helemaal klaar voor een bisnummer na de zomer van 2018.

Ik kreeg een rondleiding het nieuwe huis en met een glaasje wijn in de hand en zoveel onderwerpen om over bij te praten, vloog de tijd voorbij. We sloten de avond af met een glaasje authentieke Hasseltje jenever, gerijpt op eikenhouten vaten, en een glaasje Italiaanse limoncello. En toen was het tijd om de laatste trein naar Leuven terug te nemen. Maar niet alvorens elkaar beloofd te hebben, snel een volgende afspraak te maken.

Musée Barbier-Mueller

Pinkstermaandag was het weer in Genève zo mogelijk nóg slechter als op Pinksteren. Zondag hadden we ten minste nog redelijk kunnen wandelen tussen de buien door, nu viel de regen met bakken tegelijkertijd uit de lucht. Dat betekende meteen dat we voor de tweede keer een kruis konden maken over onze geplande parapente duosprong. Ik was minder teleurgesteld dan de eerste keer, want ik had mij er al mentaal op voorbereid dat het niets zou worden. En persoonlijk spring ik liever bij een stralend blauwe hemel dan tussen grijze regenwolken door.

Op zoek naar een plan B dan maar. Zoals eerder gezegd, hebben mijn vriend en ik zo langzamerhand al bijna elk museum in Genève gezien en wordt het steeds moeilijker om slechtweeractiviteiten te bedenken, zeker op een maandag, sluitingsdag bij veel musea. Maar kijk, het Musée Barbier-Mueller, een museum met een collectie kunstvoorwerpen uit de oudheid, Afrika, Azië en Oceanië, hadden we nog niet bezocht. Zo’n gevarieerde collectie, dat moest wel de moeite zijn, dus hup, gewapend met twee regenjassen en nog slechts één paraplu (de andere was de dag voordien gepikt in het Rode Kruis museum) trokken we richting het oude stadscentrum.

En kijk, dit piepkleine museum (op een uur heb je alles wel gezien) bleek een aangename verrassing. Ik was bijzonder onder de indruk van de Indische juwelen en maskers uit Papoea-Nieuw-Guinea die tentoongesteld werden, maar ook de tijdelijke tentoonstelling rond Malinees fotograaf Malick Sidibé viel best te pruimen. Altijd fijn om nieuwe fotografen te leren kennen. De Indische juwelen waren gigantisch groot en versierd met prachtig gedetailleerde motieven. Deze juwelen hebben ongetwijfeld een fortuin gekost hebben. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen om met zoiets rond mijn nek rond te lopen, moet verschrikkelijk zwaar zijn.

De maskers die getoond werden, waren erg goed bewaard gebleven en ja, dat blijft fascineren, he, die vreemde gezichten die je aanstaren vanachter een glazen wand.

Er was ook een kamer met voorwerpen uit de oudheid, waarvan sommige zelfs dateerden uit 6000 voor Christus (!). Ongelooflijk hoe verfijnd de voorwerpen uit die tijd al waren.

Een deel van de tentoonstelling bestaande uit metalen altaarstukken uit Benin was in opbouw, waardoor nog niet alle voorwerpen van een label voorzien waren, maar dat stoorde me niet zozeer. Het smeedwerk was op zich fascinerend genoeg.

Uit de informatie op de website leid ik trouwens af dat de collectie in het bezit van dit museum veel groter is dan het beperkt aan tal voorwerpen dat wij gezien hebben. Dat maakt het ongetwijfeld de moeite waard om nog eens terug te keren als de tentoonstellingen gewisseld worden.

International Red Cross and Red Crescent Museum

Zo mooi als het weer zaterdag was, zo bedroevend was het op Pinksteren. Al een geluk dat we besloten hadden lekker lang uit te slapen, zodat we al een stukje van deze grauwe dag gemist hadden.

Het probleem met grauwe, regenachtige dagen in Genève is dat er niet zo heel veel slechtweeractiviteiten zijn. Ondertussen hebben mijn vriend en ik al bijna elk museum bezocht en een namiddag in de cinema zitten is ook zo onnozel. Gelukkig was er nog één museum dat op ons todo-lijstje stond: het International Red Cross and Red Crescent Museum. We hadden al eens eerder op het punt gestaan dit museum te bezoeken, maar, ondanks de goede score die het museum krijgt op tripadvisor, had ik toen niet zoveel zin in een ‘zwaar’ museum. Het grijze weer paste echter perfect bij dit soort museum en uiteindelijk sta ik voor de volle honderd procent achter het werk van het Rode Kruis.

Ik trok twee regenjasjes over mekaar aan en deed mijn wandelschoenen aan (mij op vestimentair vlak zwaar vergist voor dit weekend: enkel lichte zomerkledij in de handbagage en zestien graden kan je bezwaarlijk zomerse temperaturen noemen). Gewapend met twee paraplu’s trokken we te voet richting het museum. Daar aangekomen maakten we bijna rechtsomkeert bij het zien van de lange rij aan de ticketbalie. Echt, die Franstalige Zwitsers, efficiënt zijn ze niet. Er waren nochtans twee kassa’s beschikbaar, maar een charmante jongedame handelde in haar eentje zowel de ticketverkoop als het uitdelen van de audioguides af. Series, dat kan beter georganiseerd worden.

Enfin ja, na een half uur (!) aangeschoven te hebben, was het dan eindelijk onze beurt. Ik kon het niet laten en gaf mijn organisatorische ergernis mee aan de jongedame in de kwestie. Ik snap best dat zij er niets aan kan doen dat ze alleen voor de kassa en de audioguides moet zorgen, maar ze kan dit hopelijk aan haar manager meegeven zodat die in de toekomst het proces kan verbeteren. Of bied mensen gewoon de gelegenheid om hun tickets online te kopen. Dat kan je toch amper nog revolutionair noemen in deze tijden?

Ik moet eerlijk zeggen dat het Red Cross Museum mijn hoge verwachtingen niet waar maakte. Ik snap waarom bepaalde keuzes gemaakt zijn, emoties zijn belangrijk om contact te leggen met je publiek, maar een beetje meer facts and figures had ik zeker geapprecieerd. In welke landen is het Rode Kruis werkzaam? In hoeveel conflictzones? Hoeveel haalt het Rode Kruis jaarlijks op aan giften? En ook de geschiedenis van de organisatie bleef te zeer onderbelicht, op die ene kanttekening over de houding van het Rode Kruis ten opzichte van de jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog na. Ik miste ook de stem van de Rode Kruis-medewerker zelf.

Ik bleef dus wat op mijn honger zitten. Al zaten er zeker goede stukken in het museum. Het gedeelte over het systeem om krijgsgevangenen op te zoeken was heel interessant. De tijdelijke tentoonstelling over gevangenissen was meer mijn ding. Knap in beeld gebracht en de tentoonstelling werpt terechte vragen op over de manier waarop ons huidige strafuitvoeringssysteem in mekaar zit. Is de gevangenis wel het meest geschikte instrument om mensen die in de fout gegaan zijn terug op het rechte pad te brengen?

Maar in het algemeen vond ik het museum minder pakkend dat ik verwacht had. Komt daar nog bij dat we bij het naar buiten gaan moesten vaststellen dat mijn rood-wit geruite paraplu gepikt was. Tsss!

Als afsluiter van de dag gingen we eten bij ons favoriete Chinese restaurant. Voor mij inktvis in zwartebonensaus en voor mijn vriend canard à l’orange. Meteen goed voor wat extra vuurwerk. 😉

Caves Ouvertes Vaudoises

Dit pinksterweekend was ik speciaal naar Genève over gevlogen om deel te nemen aan de fameuze Caves Ouvertes, waar mijn vriend altijd zo laaiend enthousiast over is. Hij kocht op voorhand een passeport Caves Ouvertes dat ons recht gaf op een glas, toegang tot het openbaar vervoer en de mogelijkheid om zoveel wijn te proeven als we wilden.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken met zijn collega A om de trein van 10.19u naar Chexbres te nemen. We hadden al eerder gewandeld tussen deze prachtige UNESCO werelderfgoed terrassen, dus ik keek ernaar uit om nu volop te proeven van de ongetwijfeld heerlijke wijnen die hier geproduceerd werden.

Het weer was schitterend op zaterdag en het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die zin hadden in een dagje wijn proeven. In Chexbres was het bijzonder druk aan het toeristische kantoor waar we de wijnglassen en het bijhorende paspoort moesten ophalen. In Chexbres hadden we afgesproken met een oud-collega van A die al een uurtje eerder op verkenning was getrokken en graag onze gids speelde.

Onze eerste stop was Cave Francey alwaar we meteen al een mooi uitzicht hadden op het meer van Genève en de terrassen. De wijn was lekker, maar organisatorisch stond het één en ander duidelijk nog niet op punt. Beetje vreemd, want dit is een jaarlijks wederkerend evenement. Van Zwitsers zou je toch iets meer efficiëntie verwachten. We kregen meteen ook wat proevertjes kaas en worst aangeboden. Altijd welkom.

Vervolgens gingen we verder naar Cave Champ de Clos en Domaine Bovy. De werkelijk prachtige tuin van Domaine nodigde uit om hier een middagpauze in te lassen. We vonden een mooie tafel in de schaduw en we bestelden sushi du terroir (jawel, sushi gemaakt met streekproducten, al heb ik sterke vermoedens dat de rijst niet lokaal geteeld werd) en een vegetarisch assortiment. Omdat de proevertjes hier nogal klein uitvielen, kochten we ook een flesje Viognier om aan tafel te degusteren. Tijdens onze lunch kregen we het gezelschap van een Ierse kameraad van A en zijn, jawel, diezelfde Ier die een tweetal jaar geleden mij zo op de zenuwen gewerkt heeft. Gelukkig leek hij iet of wat gekalmeerd, of misschien milderde de aanwezigheid van zijn vrouw zijn gedrag wat. 😉

Na deze zeer lekkere lunch zetten we onze ontdekkingstocht in Chexbres verder. We proefden wijn bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard en Constant Jomini. Ook hier stelden we vast dat de praktische organisatie beter kon, maar hey, de wijn was lekker! Het moet gezegd dat de vrolijkheid van ons gezelschap evenredig toenam met het aantal proevertjes. Bij onze laatste stop in Chexbres vervoegde nog een kameraad van de oud-collega van A ons ondertussen behoorlijk aangeschoten gezelschap.

Omdat het weer zo prachtig was, besloten we te voet verder te wandelen naar het volgende dorpje: Epesses. De wandeling beloonde ons met schitterende uitzichten op de omgeving, maar de heren in ons gezelschap werden nogal opgeslorpt door het feit dat ze de fles rode wijn die ze kochten bij Pierre-Luc Leyvraz et André Bélard niet open kregen. Wie trekt er nu ook op wijnuitstap zonder een kurkentrekker? Gevolg: om de haverklap spraken ze andere wandelaars aan met de vraag of ze misschien een kurkentrekker van hen konden lenen. Uiteindelijk is de Ier (wie anders) gaan aankloppen bij een woning langs de weg en hielp een vriendelijke Zwitser ons uit de nood.

In Epesses vonden we een plekje op het werkelijk prachtige terras van Philippe Rouge alwaar we de rest van de avond in de zon doorbrachten. We kochten wat kaas en worst om de honger te stillen en genoten van een heerlijk flesje witte wijn. Meer moet dat soms echt niet zijn. En dankzij de Zwitserse spoorwegen zijn we in onze aangeschoten toestand veilig weer in Genève geraakt. Alwaar mijn vriend en ik als afsluiter van de avond nog snel iets bij een Indiër bij ons in de buurt zijn gaan eten. Kwestie van al die alcohol wat te absorberen. 😉

KANAL – Centre Pompidou

Deze middag had ik de eer en het genoegen een rondleiding in Kanal te krijgen. Kanal is een site die aan het begin van een ingrijpende transitie staat, erg benieuwd om te volgen hoe deze plek en de omgeving daarrond zich verder zullen ontwikkelen, de komende jaren.

Ik laat jullie alvast meekijken met een aantal foto’s:

Culinaire ontdekkingen in Antwerpen: Le John

Gisteren had ik afgesproken met een oudcollega die enkele jaren geleden ons bedrijf verlaten heeft. We zijn sindsdien altijd contact blijven houden en mijn tijdelijke tussenstop in Antwerpen maakte dat we de banden weer wat nauwer konden aanhalen. Het laatste anderhalf jaar zijn we ook beiden betrokken bij een groot en duur project dat al de nodige ups en (vooral) downs heeft gekend. Spijtig genoeg was via via het bericht tot mij gekomen dat het de laatste tijd niet zo goed ging met mijn oudcollega.

Hoog tijd om eens bij te praten, dus. Mijn oudcollega stelde voor om af te spreken in Le John, een mij volledig onbekend restaurant in het Antwerpse. Mijn collega weet er altijd de leukste en hipste adresjes uit te pikken, dus ik vertrouwde volledig op zijn goede smaak. En jawel, ik werd niet teleurgesteld. Een modern en stijlvol ingericht restaurant met heerlijke gerechten geïnspireerd op de Italiaanse keuken.

Terwijl we genoten van de heerlijke gerechten, voerden we Zeer Serieuze Gesprekken. De geruchten die ik had opgevangen, klopten inderdaad. Mijn oudcollega gaat door een moeilijke periode, zowel op het werk als privé. En hoewel hij hard werkt om een aantal zaken aan te pakken, zal er tijd en inspanning nodig zijn om uit het huidige dal te kruipen. Maar er is goed nieuws in zicht: het vooruitzicht op een nieuwe job. Een belangrijke factor voor je welbevinden, dat weet ik maar al te goed, sinds mijn mislukte avontuur in Genève.

Na het diner dronken we nog een glaasje wijn ter afsluiting. En jawel, net toen ik wilde vertrekken naar de tramhalte, brak er boven Antwerpen een heuse wolkbreuk los. Ik had weinig keuze dan de regen te trotseren, want ik wilden niet graag mijn trein missen. Al een geluk dat ik de tegenwoordigheid van geest had om voor de zekerheid toch maar de tram te nemen. Ik mag er niet aan denken dat ik met mijn bluebike door dat onweer terug naar Antwerpen-Centraal had moeten fietsen. Niet dat ik volledig droog op de tram geraakte, maar het had nog zoveel erger kunnen zijn.

PS: Dit at ik:

buffelmozarella, wilde paddenstoelen, bresaola, gegrilde kerstomaat:

snoekbaars, raviolo, kreeft bisque, koriander:

crème brûlée:

Zomeropera L’Italiana in Algeri in Alden Biesen

Na de fijne ervaring van vorig jaar, moest ik niet lang twijfelen toen de uitnodiging voor de Zomeropera in Alden Biesen in mijn mailbox viel. Mijn vriend bevond zich dit weekend in Zwitserland, dus ik moest op zoek naar een andere date om mij te vergezellen. Ik dacht meteen aan mijn goede kameraad en oud-studiegenoot J. En jawel, hij had deze vrijdag nog geen afspraken in zijn agenda staan!

Hij was zo vriendelijk om me te komen oppikken in Leuven en een rit van 50 minuten laten waren we in Alden Biesen. Doordat we vroeger waren dan de vorige keer, konden we meer dan één glaasje schuimwijn meepikken en er was pasta carbonara en taboulé om de hongerigen te spijzen. Eén voor één druppelden mijn collega’s binnen en het was zo’n gezellige boel dat we een beetje aanmoediging nodig hadden om onze plaatsen in te nemen voor het spektakel.

Eerlijk gezegd was de opera L’Italiana in Algeri van Gioachino Rossini mij volledig onbekend, maar wat een meevaller! Hoewel de muziek bij mij geen belletje deed rinkelen, vond ik de voorstelling beter dan vorig jaar. Een schitterend idee trouwens om de opera op te voeren als een generale repetitie van diezelfde opera. Op die manier werd er een extra laag toegevoegd aan de voorstelling: we zagen niet alleen het podium, maar ook de coulissen van de voorstelling, waar zich achter de schermen allerlei kleine drama’s en komische situaties afspeelden. Er gebeurde zoveel tegelijkertijd dat je gerust nog eens een tweede keer naar de voorstelling kan gaan kijken, om mee te pikken wat je tijdens de eerste voorstelling gemist hebt. Doordat het zogezegd om een generale repetitie ging, liep er ook vanalles fout. Wat soms tot regelrechte slapstick situaties leidde, zoals de snor van de hoofdrolspeler die aan de handschoen van de mezzosopraan bleef plakken of de kapitein van de wacht die zijn lans vergeet mee te nemen op het podium en dan maar doet alsof hij een onzichtbare lans vast heeft. Echt zeer knap gedaan en het voelde nooit geforceerd grappig.

Dikke pluim trouwens voor de Sloveense mezzosopraan Nuška Drašcek Rojko die de rol van de Italiaans Isabella speelde. Een absoluut toptalent met een geweldig uitstraling op het podium. In haar eentje overtrof ze moeiteloos gans de cast, die zelf ook uitstekend stond te zingen en te acteren.

Na de voorstelling was er nog tijd om na te praten bij een drankje en een dessertje. Ik denk dat de catering het aantal desserts verkeerd had ingeschat, want ik kreeg met moeite één klein potje chocomousse te pakken. Maar verder geen klagen. Topavond die me ook de gelegenheid gaf bij te praten met mijn kameraad.

Volgend jaar opnieuw!

De Voortuit vernieuwd!

Woensdag had ik de eer en het genoegen aanwezig te zijn bij de officiële opening van de nieuwe inkombalie van kunstencentrum Vooruit en het gloednieuwe open atelier gelegen in de voormalige snoepwinkel Temmerman. De Vooruit was de laatste jaren voortdurend in verbouwingsmodus en alhoewel deze dubbele opening niet het einde betekent van de renovaties en uitbreidingen, vormt deze wel het voorlopige sluitstuk van het masterplan voor de Vooruit.

De nieuwe inkombalie zorgt voor een veel duidelijker onthaal en door de balie van plaats te veranderen, ontstaat er een plein dat aansluit bij de straat. Grote fan ook van het kunstwerk van Christoph Hefti: een omgekeerde rode loper die uit maar liefst 35.000 tegeltjes in 11 kleuren bestaat. Je kan er gewoon naar blijven kijken. En dan moet ik ook een dikke pluim geven voor het werk van DIAL Architects, die functionaliteit met ecologisch bewustzijn wisten te combineren. Prachtig om te zien hoe de details van de oude Vooruit terug komen in de nieuwe. Zeer kwaliteitsvolle architectuur.

Na het officiële gedeelte met speeches van minister Gatz en ongeveer elke Gentse politicus in het schepencollega, werden we getrakteerd op een glaasje en mochten we de getransformeerde snoepwinkel gaan bewonderen. Zeer mooi, al dat hout.

Als kroon op deze zeer boeiende namiddag, waren mijn collega’s en ikzelf uitgenodigd voor een lunch. Vanaf het balkon genoten we van het zonnetje en het uitzicht op de Gentse waters. Tof concept trouwens, zo’n buffet. Voor elk wat wils! Natuurlijk volgden er tijdens de lunch nog wat speeches. De dankwoorden vlogen over en weer en het ontroerde me oprecht om te zien hoe trots de architect op zijn werk was. Niet elk bouwproject hoeft in ruzie en vertraging te eindigen!

Virtuoos Vlaanderen

Gisteren woonde ik in het stripmuseum een heel boeiende namiddag bij die in het teken van het doorgeven van vakmanschap stond. Vier meesters en hun leerlingen stelden trots hun vakmanschap voor en vertelden welke weg de leerlingen onder begeleiding van de meester hadden afgelegd en nog van plan waren af te leggen. Ik was erg onder de indruk van de diversiteit van het vakmanschap en de oprechte passie die al de aanwezigen uitstraalden. Of het nu over brood maken, ciseleertechnieken, de overlevering van de youyou of het historische metier van clown ging, de aanwezigen raakten gewoon niet uitgepraat over hun vak.

De namiddag was voor mij een echte eyeopener. Ik had geen idee hoeveel vakmanschap er in Vlaanderen aanwezig is en het was fantastisch om te zien welke inspanningen gedaan worden om dit schitterende immaterieel erfgoed niet verloren te laten gaan.

Wat mij het meest zal bijblijven is de zaghareet of youyou die doorheen het stripmuseum weergalmde en hoe elke vrouw getuigde vanuit haar eigen sterktes. Echt een kippenvel moment.

En natuurlijk mag er al eens gelachen worden:

We sloten de namiddag af met een rondleiding door het stripmuseum en een hapje en een drankje. Tijdens de receptie had een heel fijn gesprek met clown Bram, een sympathieke jongeling die hopelijk een fantastische carrière tegemoet gaat. Als souvenir van de dag mocht ik een in Bokrijk gebrouwen historische biertje op basis van havermout meenemen. Benieuwd of dit bij mijn vriend in de smaak zal vallen.

Afscheid van Lyon – 17 maart 2019

De weersvoorspellingen voor vandaag zien er eerder twijfelachtig uit. Toch schijnt de zon als we ‘s ochtends opstaan. Na het ontbijt besluiten we een vervolg te breien aan onze culinaire ontdekkingsreis door Lyon, capitale de la gastronomie. We wandelen op ons gemak naar Les Halles de Lyon – Paul Bocuse, genoemd naar de fameuze chefkok.

We kijken onze ogen uit. Wat een overvloed aan heerlijkheden liggen hier tentoongespreid! We wandelen van het ene kraampje naar het andere. Vis, vlees, zeevruchten, zoetigheden, kazen, charcuterie (waaronder de befaamde Jezus worst van Lyon), bereide gerechten, olijven, confituren, wijn, sterke drank,… Alle kraampjes zijn een lust voor het oog en het is behoorlijk druk, deze zondagochtend. Veel kraampjes hebben tafeltjes waar mensen zitten te eten. Vooral de zeevruchten zijn populair. Ik heb al bijna spijt dat wij een tafeltje gereserveerd hebben bij AOC Les Halles.

Rond het middaguur begeven we ons naar AOC Les Halles, een restaurant dat zich midden in de Halles de Lyon bevindt. Al een geluk dat we een tafel gereserveerd hebben, want het zit er werkelijk stampvol. Ik bestel de vis van de dag en uiteraard drinken we als aperitief een glaasje champagne. When in France… De vis is simpel bereid, een beetje botersaus en wat gestoomde groentjes. Niets spectaculair, maar gewoon heel lekker.

Als dessert kopen we nog een paar macarons in de meest uiteenlopende smaakjes. Het weer is jammer genoeg omgeslagen: daar is de voorspelde regen. We halen onze regenjassen boven, want het is meteen een pak frisser nu de zon nergens meer te bekennen is. Wat doet een mens als het regent: een museum bezoeken, natuurlijk! Tripadvisor raadt me het Musée Cinéma et Miniature aan. Laten we dat dan maar doen.

Tijdens de wandeling naar het museum merk ik dat mijn blaas spoedig geledigd moet worden. We lassen een tussenpauze in en stappen het Grand Café des Négociants binnen, een prachtige zaak die uit een ander tijdperk afkomstig lijkt te zijn. Het is er heel erg druk, deze zondagnamiddag, maar we slagen erin een plaatsje aan de bar te bemachtigen. Ik haast mij naar het toilet dat zowaar over een heuse vestiaire inclusief bewaakster beschikt. We drinken nog een glaasje lekkere Franse wijn aan de toog en wandelen vervolgens verder naar het Musée Cinéma et Miniature gelegen in Vieux Lyon.

Heel eerlijk: ik wist niet zeker of dit museum iets voor mij zou zijn, maar de recensies op tripadvisor waren unaniem lovend, dus waagden we het erop. Het eerste gedeelte van het museum is gewijd aan de special effects die in films gebruikt worden. Van de vroegere ingenieuze handgemaakte truukjes tot de huidige geraffineerde computertechnologie. Best wel boeiend, al zijn het natuurlijk de vele kostuums (Spiderman, Mystique,…) en rekwisieten uit o.a. Gremlins, Back to the Future en Alien die met de aandacht gaan lopen. Ook de filmsets van ‘Parfum’ (naar het boek van Süskind) spreken tot de verbeelding.

Het naar mijn mening meest boeiende gedeelte van dit museum vinden we op de hoogste verdieping: de fabuleuze collectie miniaturen van Dan Ohlmann. Schitterend gewoon. Het oog voor detail van de kunstenaar die dit alles gemaakt heeft, is fenomenaal. Jammer dat we de tijd in het oog moeten houden, want ik had graag nog wat langer van deze miniatuurkunst genoten. Ik wil echter niet het risico lopen mijn Thalys naar Brussel-Zuid te missen. Het is dus een beetje op een drafje dat we dit laatste stuk bekijken.

In marstempo keren we terug naar ons hotel om mijn valies op te halen, om in het treinstation Lyon Part Dieu vast te stellen dat mijn Thalys aangekondigd is met een uur vertraging. Ik vloek binnensmonds. Als ik dat eerder had geweten, hadden we nog wat langer in het Musée Cinéma et Miniature kunnen doorbrengen. Niets aan te doen uiteraard. Dus drinken we nog iets in het hotel terwijl we ondertussen op onze respectieve laptops werken.

Mijn vriend vergezelt me naar het station om me uit te wuiven (zijn trein naar Genève vertrekt iets later). Bij het instappen meldt de conducteur echter dat alle reizigers naar Brussel-Zuid moeten overstappen in Charles de Gaulle Airport. Geen fijne boodschap om te horen, maar niet veel aan te doen, uiteraard. Wel spijtig dat ik niet onbezorgd kan wegzakken in mijn zetel in eerste klasse.

Vlak voordat we in Charles de Gaulle stoppen, komt de melding opnieuw door de intercom: alle reizigers naar Brussel uitstappen, een andere trein zal ons opwachten op het tegenoverliggende spoor aan hetzelfde perron. Er stappen verrassend veel mensen uit (duidelijk veel groepen die naar Disneyland in Parijs geweest zijn, te oordelen aan de muisachtige hoofddeksels) en jawel er staat een trein klaar op het andere spoor. Jarenlange ervaring met de NMBS heeft mij echter geleerd altijd op mijn hoed te zijn. De lichtkrant op de zijkant van de trein vermeldt nergens Brussel als bestemming en het lijkt ook niet het juiste type trein te zijn. Uiteraard valt er niemand te bekennen om bevestiging te vragen, alleen andere gestrande passagiers die even hard in de war zijn als ikzelf.

Enfin ja, uiteindelijk vinden we een SNCF medewerker die ons bevestigt dat we nog even geduld moeten uitoefenen tot de juiste trein op het perron zal aankomen. Het is ijskoud op het perron en ik sta ei zo na te klappertanden. Gelukkig komt onze vervangtrein na een kwartier wachten opdagen en meldt de conducteur ons dat deze trein rechtstreeks naar Brussel zal rijden. Iedereen stapt zomaar een willekeurig rijtuig in, wat duidelijk niet naar de zin is van de conducteur die via de intercom meedeelt dat iedereen op de plaats die op zijn of haar ticket staat moet gaan zitten. Ik kan mijn medereizigers alleen maar gelijk geven dat ze met hun ticket tweede klas gewoon in eerste klas blijven zitten. Ik zit zelf ook niet op mijn plaats.

Het is in de wagon bijna even koud als op het perron en ik zie zwaar af. De conducteur komt langs en jaagt alle tweedeklassepassagiers naar een andere wagon. Tegen mij is hij wel heel vriendelijk en hij zegt me dat in de andere wagon de verwarming wel werkt. Allez, dan toch maar verhuisd naar de zetel met het nummer dat op mijn ticket staat. Als ik het koud heb, smelt mijn opstandigheid als sneeuw voor de zon.

Uiteindelijk kom ik pas om middernacht in Brussel-Zuid aan. Alwaar ik nog een twintigtal minuten moet wachten op de laatste trein naar Leuven. En jawel, het is ook ijskoud in Brussel-Zuid, het meest rottige treinstation van gans België.

Ik ben alleszins dolblij mijn Leuvens bedje weer te zien na een lange en vermoeiende dag. Benieuwd hoe fris ik morgen op het werk zal zitten!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap