Le Tombeau du Géant – 28 augustus 2022

We startten deze zonnige zondag met een bagelontbijtje bij House of Bouillon. De bagels waren zeker lekker, maar misschien toch nét iets te duur voor wat we kregen. Gelukkig maakte het feit dat we konden genieten van ons ontbijt op een zonnig terras veel goed. Met als bijkomend pluspunt dat we in het charmant West-Vlaams werden bediend.

Na het ontbijt trokken mijn vriend en ik met de drie nichtjes naar Archéoscope Godefroid de Bouillon, ook inbegrepen in de inkomtickets van het kasteel en bijgevolg een tweede gelegenheid voor een romantisch momentje voor de zus en schoonbroer van mijn vriend. 😉

We moesten een veertigtal minuten wachten tot de show zou starten, maar gelukkig waren er genoeg verkleedkleren om de dames zoet mee te houden. Op het laatste moest ik ze zelfs nog tot spoed aanmanen.

Het audiovisuele spektakel vertelde het verhaal van de kruistocht van Godfried van Bouillon. Ik moet zeggen dat de show goed in mekaar zat, met een indrukwekkende bewegende maquette van het kasteel en mooie projecties. Beter dan de lichtprojectie op de binnenkoer van het kasteel, naar mijn mening. Na de show wandelden we aansluitend door het museum. Dat vond ik wat minder. Het werd me nooit helemaal duidelijk welk verhaal ze nu wilden vertellen. Een verhaal over kastelen, kruistochten, de vroegere abdij op deze plek? Veel van de interactieve installaties waren dan ook nog eens (zoals wel vaker) stuk. We besteedden niet te veel tijd aan dit museum, want we hadden nog een wandeling gepland in de namiddag.

Terug in het huisje pakten we onze spullen bijeen en namen we afscheid van onze sympathieke gastvrouw. We vertrokken in de richting van onze laatste bestemming van het weekend: Le Tombeau du Géant. Maar eerst moest ik nog een restaurant vinden waar we onze hongerige magen konden vullen. Helaas, buiten Bouillon vielen er bitter weinig restaurants te bespeuren. Dus besloot ik een gokje te wagen en stelde ik voor iets te gaan eten bij Le Relais du Géant, op letterlijk een paar meter van Le Tombeau du Géant, het risico aanvaardend dat dit een toeristenval zou zijn. Niets bleek minder waar. We belandden op het zonnige terras van een charmant familierestaurant vol met beeldjes van katten en andere beesten. De eigenares zelf bediende ons en ik twijfel er niet aan dat haar echtgenoot in de keuken stond. De menukaart was eerder beperkt, maar de forel die ik op mijn bord kreeg, was eerlijk waar de beste die ik ooit gegeten heb. En zo groot! De kwartels die mijn vriend had besteld waren ook heel lekker. Wat een onverwachte meevaller.

Na een uitstekende lunch parkeerden we onze wagen bij het uitkijkpunt op Le Tombeau du Géant. Na de verplichte fotosessies, maakten we als kers op de taart van dit fijne weekend nog een kleine wandeling van een viertal kilometer in de mooie omgeving.

Na deze mooie wandeling met een paar klimmetjes en mooie uitzichtpunten, namen we afscheid. Mijn vriend en ik reden met onze cambio terug naar Leuven, terwijl ons gezelschep nog een stukje verder moest rijden naar Geel.

Mijn vriend en ik sloten het weekend af met een lekker avondmaal bij Van De Weyer, alwaar ik genoot van een tomaat garnaal die echt tien keer beter was dan die bij de buren van de Kosmopol.

Wandelen in Bouillon – 27 augustus 2022

Na een redelijke nachtrust (superblij dat de schoonbroer van mijn vriend zich opofferde om samen met zijn jongste dochter in de twijfelaar te slapen, ik denk niet dat mijn vriend en ik een oog dicht gedaan zouden hebben in dat smalle bed) trokken we naar de beste bakker (althans volgens onze gastvrouw) van Bouillon, Philippe Legrand. Wij zijnde, de schoonbroer van mijn vriend, zijn middelste dochter en ikzelf. We kochten voldoende stokbrood, brood en koffiekoeken voor het ganse weekend. Iets te veel, want na al het stokbrood en bijna alle koffiekoeken verorberd te hebben, had niemand nog zin in een gewoon boterhammetje. Oh well, de rest is voor morgen.

Na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan voor la promenade de la Passerelle du Moulin de l’Epine, een wandeling van acht kilometer die ons langs beide oevers van de Semois zou brengen. Het kostte wat overredingskracht om het middelste nichtje te overtuigen om mee te gaan, want “wandelen is saai”, maar eens ze de coole rotsen in de Semois zag en de steile boswanden, was het zaagmomentje gepasseerd. Het water in de Semois stond trouwens zo laag dat we zonder veel moeite van de ene naar de andere oever hadden kunnen waden. Wegens de lage waterstand gold er spijtig genoeg ook een kajakverbod.

Op het verste punt van de wandeling staken we de Semois over via la Passerelle du Moulin de l’Epine, een 55 meter lange hangbrug voor voetgangers, en keerden we terug langs de andere oever van de Semois. Een beetje verderop troffen we de Abbaye Notre-Dame de Clairefontaine, die we eerder al zagen liggen vanaf de andere oever. Spijtig genoeg opende het abdijwinkeltje pas om 14u.

Continue reading →

Van Leuven naar Bouillon – 26 augustus 2022

Om de zomervakantie in schoonheid af te sluiten, hadden mijn vriend en ik een weekendje weg gepland met zijn zus, schoonbroer en hun drie blonde dochters. Ik moet toegeven dat ik na een glas wijn teveel de dag voordien niet echt in topvorm vertrok, maar de rit was lang genoeg om tegen het middaguur hersteld te zijn.

Mijn vriend en ik gingen ‘s ochtends zijn drie nichtjes afhalen bij zijn ouders in Herentals, want zijn schoonbroer moest nog tot in de namiddag werken en zou samen met de zus van mijn vriend zich pas ‘s avonds bij ons voegen. Aangezien mijn vriend en ik allebei vakantie hadden genomen wilden we het maximum uit de dag halen, zelfs al was er iet of wat kwakkelweer voorspeld voor deze vrijdag (tegenwoordig zijn we blij als er eens een paar druppels regen uit de lucht vallen). De drie dames hadden er alvast zin in!

De rit van Herentals naar Bouillon verliep vlotjes. Dankzij elektronische hulpmiddelen geen gezeur en gezaag op onze achterbank en de Cambio verslond vlotjes de kilometers. We hielden een middagpauze in Bevekom en kwamen een beetje op goed geluk terecht in de gezellige en kwaliteitsvolle Brasserie Adele. Het was net warm genoeg om iets te eten op het terras achteraan. Al vond ik het toch wat op het randje. Aangenaam verrast door de kwaliteit van het eten trouwens: klassieke brasseriekeuken met een Aziatische toets. De zaak werd dan ook uitgebaat door een Belg en zijn Koreaanse echtgenote. Ik was ook enorm onder de indruk van de eetlust van de drie meisjes, die duidelijk hun puberjaren ingegaan zijn en groeien als kool. De borden werden volledig leeg gegeten en het middelste nichtje smikkelde zelfs een voorgerecht (de eerste maal dat ze garnaalkroketten at!) en een groot stuk zalm als hoofdgerecht op. Ze proefden zelfs alledrie van de olijfjes.

In Bouillon reden we meteen naar ons huisje om onze koffers en de etenswaren uit te laden. We werden welkom geheten door de vriendelijke eigenares die ons een rondleiding gaf door gans het huis. De indeling van het huis zelf was soms wat vreemd (een badkamer beneden vlakbij de inkomdeur, vervolgens een keuken en dan de deur naar de leefruimte. En ook de plaatsing van de twee andere douches in huis was een beetje vreemd. Je merkte dat er wat bricoleerwerk aan te pas gekomen was om dit huis om te toveren tot een vakantiewoning. De eigenares bewoonde trouwens de andere helft van de woning, maar had een aparte ingang, waardoor we elkaar niet hoefden te storen. De leefruimte van het huis was gedecoreerd met allerlei oude foto’s, beeldjes, poppen en dierenhuiden. Een bijzonder verblijfplaats, alleszins.

Continue reading →

Een bezoek aan de Beeldentuin in Geel

Deze zondag spoorden mijn vriend en ik richting Herentals voor de jaarlijkse familiebijeenkomst. We hadden afgesproken om eerst samen een boterhammetje te eten bij zijn ouders en van daaruit dan samen met de wagen naar de Beeldentuin in Geel te rijden. Kwestie van onze ecologische voetafdruk onder controle te houden.

Bij de beeldentuin vervoegden de broer en zus van mijn vriend met hun gezin onze groep. Na het fijne bezoek aan Art Center Hugo Voeten, een klein jaar geleden, was ik erg benieuwd om de buitenbeelden collectie van deze gepassioneerde kunstverzamelaar te ontdekken.

En er stond heel wat moois in de beeldentuin. Mijn persoonlijke favoriet was het kunstwerk ‘Dump Truck’ van Wim Delvoye. Met een eervolle vermelding voor Panamarenko uiteraard. Ook in de beeldentuin werden veel beelden van Bulgaarse kunstenaars getoond, wat de bijzondere band die Hugo Voeten met de kunstenaars van dit land had, nog eens extra in de verf zette.

Wat de ontbrekende uitleg bij de kunstwerken betreft, kan ik bijna letterlijk herhalen wat ik in mijn blogpost over het Art Center schreef: de meerwaarde van een bordje met minstens de naam van de kunstenaar en het kunstwerk wordt je pas duidelijk als dit ontbreekt. Wat opnieuw leidde tot een vervelende zoektocht in het bijgeleverde boekje.

Verder erg genoten van de mooie dag en het weerzien met de schattige nichtjes van mijn vriend.

Continue reading →

Geocaching rond de Gempemolen

Zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met onze vrienden uit Heverlee te gaan geocachen. Een afspraak die al een dikke twee maanden in mijn agenda stond, maar die toch wat onderhandeling vergde om geconcretiseerd te raken. Een eerste voorstel om naar Borgloon te trekken, zag ik niet direct zitten. We hadden tijdens onze vakantie in Puglia al veel in de wagen gezeten en ik wilde liever ergens naartoe met het openbaar vervoer of de fiets. En zo kwamen we terecht bij de Gempemolen, op fietsafstand van Leuven.

Mijn vriend en ik zijn niet bepaald de beste fietsers en die bluebikes fietsen wel goed, maar zo’n zware stadsfiets is niet bepaald ideaal om hellingen te beklimmen. We vertrokken dus ruim op tijd (11.45u) om op ons gemak te kunnen fietsen langs een fietsknooppuntenroute. Twee hellingen heb ik effectief moeten afstappen, maar verder genoot ik van de mooie fietstocht. Een route die ons trouwens niet onbekend was, want verschillende keren langs gekomen tijdens de coronacrisis.

We waren een kleine tien minuten te vroeg voor onze afspraak van 13u, dus besloten we nog iets te gaan drinken op het mooie terras van de Gempemolen. Uiteindelijk waren onze vrienden zelf een kwartier te laat, maar geen erg, die limonjito (een mojito met limoncello) smaakte!

De namiddag brachten we al wandelend door op plekken die mijn vriend en ik herkenden van onze vele coronawandelingen. De mannen focusten zich op het zoeken van caches, terwijl ik en mijn vriendin wat bijpraatten over de vakantie en haar zoontje zich uitleefde op zijn loopfiets. Tot hij op een steile bergaf keihard tegen de grond smakte en de fun gedaan was. Resultaat: geschaafde knieën en armen en een dikke lip. Ocharme het manneke. Tot mijn grote verbazing raakte hij nog vrij snel getroost na die heftige smak tegen de grond, maar de rest van de wandeling zat hij toch vooral in de buggy.

We sloten de fijne namiddag af waar we begonnen waren: op het terras van de Gempemolen. Ik ging voor een aantal klassiekers: tonijncarpaccio, steak tartaar en als dessert lauwwarme rijstpap met kinnekessuiker een gouden lepeltje. OMG, die rijstpap was hemels. Daarvoor alleen al zou ik opnieuw naar de Gempemolen fietsen.

Wij bleven eigenlijk iets te lang op het terras plakken, want tegen dat mijn vriend en ik aan onze terugtocht begonnen was de zon al bijna onder. Dapper besloten we ons alsnog aan de knooppuntenroute te wagen die ik op voorhand had opgezocht. En ja, het was een heel mooie route doorheen velden en bossen, maar sommige stukken doorheen het bos waren zo donker dat ik amper kon zien waar ik reed. Niet helemaal verantwoord, dus. We deden over dit stuk van de route een uur en twintig minuten. Nog langer dan ons heenrit, dus.

De knooppuntenroute die wij gevolgd hebben: 80 – 5 – 83 – 29 – 99 – 98 -97 – Gempemolen – 96 – 22 – 66 – 20 – 84 – 11

Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Op de tribune van het Nationaal Defilé

Wat doe je als je uitgenodigd wordt om het Nationaal Defilé bij te wonen vanaf de tribune tegenover het Koninklijk Paleis? Gaan, natuurlijk! Niet dat ik zo koningsgezind ben, verre van eigenlijk, want ik vind het koningschap een totaal achterhaald concept, maar hey, het is wel eens bijzonder om zo’n defilé mee te maken vanaf een bevoorrechte plaats. En zeker na twee jaren corona.

De namiddag begon met een beetje stress omdat mijn trein vertraging had en het door de nadarhekken en het vele aanwezige volk niet zo makkelijk was om de ingang aan het Paleizenplein te bereiken. Maar gelukkig kon ik een groepje volgen dat ook een uitnodiging had. De veiligheidscontrole bij de security verliep vlot en ik zocht me een plekje uit op de tribune.

De koningskinderen namen eerst plaats op de koninklijke tribune, gevolgd door de zus, broer en halfzus (Go Delphine!) van onze koning. De koning en de koningin arriveerden onder begeleiding van de koninklijke escorte te paard. Het defilé startte stipt op tijd met eerst het militaire gedeelte, gevolgd door het civiele defilé. Van al de deelnemers kregen de oudstrijders, de jonge kadetten en de helden van de zorg en de brandweer duidelijk het meeste applaus.

Het was boeiend om dit eens mee te maken, maar op den duur had ik het wel gehad met al die marcherende mensen. En de dynamische demonstratie door de militaire en civiele onderdelen van defensie werkte soms een beetje op de lachspieren (en die van mijn buren op de tribune). Al vermoed ik dat dit op tv heel cool overkwam. Ik zag de cameramensen hollen om de demonstratie zo mooi mogelijk in beeld te brengen. Wel cool: de gasten die met een helicopter op het koninklijk paleis gedropt werden en vervolgens zich aan touwen via het dak naar beneden lieten zakken.

Van de overvliegende helicopters en vliegtuigen zag ik helaas niet zoveel, daarvoor zat ik te ver naar achter op de overdekte tribune. Te onthouden voor een eventuele volgende keer.

De dynamische demonstratie van Defensie:

Wat coole voertuigen en een hond:

Het civiele defilé:

Applaus voor de federale politie:

Onze brandweerlieden:

Eigenlijk vond ik de afsluiter het mooiste: muziek gebracht door de koninklijke muziekkapellen van de Marine en van de gidsen:

Het Europese volkslied, een klassieker van Beethoven die me altijd weet te raken:

En het Belgisch volkslied waarvan duidelijk echt helemaal niemand (inclusief mezelf) de tekst kent:

Na het defilé bedankte de koninklijke familie de muzikanten en wuifden ze beleefd naar de aanwezigen op de tribunes.

Het moment waarop Mathilde bijna tegen de grond ging omdat naaldhakken en kasseien nu eenmaal geen ideale combinatie zijn:

Grote fan van de schoenen van Delphine!

Foodtruckfestival in Kampenhout

Normaal stond er gisteren een zwembadparty op het programma bij onze vrienden in Zichem. Helaas werd hun ganse gezin getroffen door COVID-19 en konden we kruis maken over onze plannen.

Gelukkig heb ik altijd een plan B. 😉 Mijn vriend en ik probeerden al een maand of twee af te spreken met onze kameraad-filmliefhebber en zijn vrouw, maar tot nu toe was dat nog niet gelukt. Ik stuurde onze kameraad een berichtje, en jawel, mirakel: hij had deze zaterdag nog geen plannen. Zijn vrouw kon er wel niet bij zijn, want die zat een paar weken voor haar werk als sportpsycholoog in Manchester. (Superblij voor haar dat ze na een toch moeilijke zoektocht een toffe job heeft gevonden.)

Onze kameraad stelde voor om ‘s avonds samen naar het foodtruckfestival in zijn thuisbasis Kampenhout te gaan. Snel een cambio gereserveerd, want Kampenhout is niet bepaald vlot bereikbaar met het openbaar vervoer.

De zaterdag zelf kregen we rond de middag telefoon van onze vriend. Of we eventueel geen zin hadden om een beetje vroeger te komen om op deze zonnige dag te genieten van het zwembad van zijn ouders. Da’s maar een woord, snel onze zwemkledij en wat handdoeken in de rugzak gegooid, de cambioreservatie vervroegd en klaar!

Bij aankomst bij zijn ouders maakten we meteen kennis met het hondje Lou, die zeer nieuwsgierig aan ons kwam snuffelen. Normaal heb ik het niet op witte honden, maar voor Lou maak ik graag een uitzondering.

Na uitgebreid van het zwembad genoten te hebben, trekken we naar het foodtruckfestival in het centrum van Kampenhout. Het is er gezellig druk, maar de wachtrijen vallen over het algemeen wel mee. Ik bestel een pornstar martini die me spijtig genoeg wat tegenvalt. De Australian pie met bloemkool en Indian curry daarentegen is erg lekker. Als hoofgerecht bestel ik een Etiopische vegetarische schotel met hartige pannenkoeken. Ondanks de vrij beperkte wachtrij moet ik even geduld uitoefenen voordat ik bediend wordt. Gelukkig smaakt de schotel uitstekend. We sluiten ons bezoek aan het foodtruckfestival af met, hoe kan het ook anders, een ijsje. Daarna keren we terug naar het huis van onze vriend, want ik begin het wat koud te krijgen.

Een droomhuwelijk in Kasteel Ter Wallen

Dit verlengde weekend (ja, ik behoor tot de gelukzakken die vrij hebben op 11 juli) waren we te gast op het huwelijksfeest van onze kameraad uit Leuven en zijn sympathieke bruid uit Australië. Na hun sober wettelijk huwelijk hadden onze vrienden een heel weekend uitgetrokken om hun liefde te vieren in intieme kring. Naast hun drie dochters, de ouders van de bruidegom en hun partners en de zus van de bruidegom met haar partner en twee kinderen, waren mijn vriend en ik de enige vrienden van het koppel op het feest. Een hele eer om aanwezig te zijn op zo’n bijzonder moment!

Het hele weekend was zeer professioneel georganiseerd, met een kamerverdeling, een meeneemlijst, een spotify playlist waaraan je zelf nummers kon toevoegen en een tot op het uur uitgewerkt programma. Laat me zeggen dat ik danig onder de indruk was!

Omdat Kasteel Ter Wallen in Izegem nu eenmaal niet bij de deur ligt en mijn vriend en ik als opdracht hadden voor de quiches en de salades te zorgen voor de lunch zaterdag en we ook wat drank en spelletjes bij hadden, huurden we een cambio voor het ganse weekend. En ik moet zeggen: die cambio zat heel goed vol.

Iets voor elf uur zaterdagochtend arriveerden we op het domein, als allereerste gasten. We omhelsden onze vrienden en hun drie dochters, laadden de frigo’s vol met onze etenswaren en flessen wijn, prosecco en cava en verkenden vervolgens een deel van het huis en het terrein. De kamers zelf waren nog niet ter beschikking, want die moesten nog schoongemaakt worden. Ik was vooral onder de indruk van de demonstratie van de industriële vaatwasser die in half uur alle inhoud brandschoon kreeg. Ik wist niet eens dat zo’n ding bestond!

De andere gasten druppelden met mondjesmaat binnen. Mijn vriend en ik stelden ons voor en maakten kennis met alle familieleden. Eén van de gasten merkte op dat er niet gedacht was aan mayonnaise en ketchup. Voor mij niet zo’n probleem, maar er zijn mensen die niets kunnen eten zonder een sausje daarbij. 😉 De bruid was daarnaast ook ongerust over een potentieel Viennetta-tekort. En dus boden mijn vriend en ik aan om naar de Delhaize vlakbij te rijden en nog wat inkopen te doen. Ter plekke lieten we ons verleiden tot de aankoop van wat aperitiefschoteltjes. Altijd leuk om ‘s avonds nog wat te knabbelen te hebben bij een glaasje wijn.

Toen we terug waren, was het tijd om aan de lunch te beginnen. Ik had voor de gelegenheid quiches gekocht bij Guykes quiches. En ook de vader van de bruidegom had wat quiches en salade meegenomen. De hoeveelheid quiches bleek redelijk goed gemikt te zijn. Er was wat overschot, maar niet geweldig veel. Sla was er duidelijk wel veel te veel. Ik dacht: met zoveel vegetariërs in het gezelschap geraakt die sla wel snel op, maar dat was verkeerd ingeschat. De zon was van de partij en het was genieten van de lunch onder de parasols buiten op de patio. Alvast een goed begin.

Na de lunch werden we opgedeeld in drie groepen voor de schattenjacht die de drie dochters in mekaar gestoken hadden (stevig geholpen door de bruidegom, daar twijfel ik niet aan). Mijn vriend en ik vormden een team met de bruid en de bruidegom en we wonnen de schattenjacht met sprekend gemak. Het competitiebeest in mij was alvast tevreden.

Vervolgens kleedden we ons om en brachten we de rest van de namiddag in het zwembad door. Mijn vriend en de partner van de zus van de bruidegom vonden een hele hoop opblaasbare spullen in de kelder en zo kwam het dat het niet zo grote zwembad vol dreef met luchtmatrassen, zwembanden en zelfs een heuse zwaan. Tof! En ook aan de inwendige mens werd gedacht, want de bruid voorzag ons de ganse namiddag door van fruit, macarons en ijsjes. Zalig!

De namiddag vloog voorbij. We leerden de jongedames chapeau spelen en ook het exploding kittens spel was een hit. Alvorens aan het avondmaal te beginnen, spoelden mijn vriend en ik het zwembadwater van ons af onder de douche. We waren net gezellig aan het ‘knuffelen’ toen de bruid op de deur klopte met de melding dat het avondeten klaar was. Hum. 😉 Continue reading →

Uitstel, geen afstel!

Dat stond er bovenaan de uitnodiging die onze vrienden uit De Pinte ons een tijdje geleden bezorgden, want ja, in plaats van twee jaar geleden hun tienjarig huwelijk met veel feestgedruis te vieren, moest iedereen toen in lockdown. Maar kijk, twee jaar later was het dan toch zover en konden we samen met hen de verjaardag van onze vriendin én hun twaalfjarig huwelijk vieren. Als dat niet mooi is.

Mijn vriend en ik waren een klein uurtje te laat op het feest, wegens iets te lang blijven plakken aan het ontbijt in Kruibeke. Gelukkig verliep de cambiorit van Kruibeke naar Zevergem bijzonder vlotjes, zodat we geen bijkomende vertraging opliepen. Rond 12.30u parkeerden we onze wagen aan de Veldblomme (waar we twee jaar geleden het doopfeest van de jongste dochter van onze vrienden bijwoonden) en werden vervolgens met open armen welkom geheten door onze gastheer en gastvrouw.

Onze timing was zo slecht nog niet, want na de welkomstspeech van het nog steeds gelukkige bruidspaar werd de frietkraam geopend die het stel voor de gelegenheid had gehuurd. Ik ben niet zo’n grote fan van frietjes, maar ik kan niet ontkennen dat een portie frietjes met curryketchup zo nu en dan wel eens kan smaken. Mijn vriend genoot alvast van zijn twee bickyburgers.

Ik had speciaal voor de gelegenheid mijn DSLR camera nog eens vanonder het stof gehaald, omdat de bruid en de bruidegom graag wat foto’s met hun familieleden wilden. Dat bleek best wel een uitdaging, want er was nergens een mooi plekje in de schaduw om een groepsfoto te nemen. Dan maar gekozen voor de Veldblomme zelf als achtergrond, maar ik vrees dat de felle zon niet bepaald de beste foto’s heeft opgeleverd. Vooral de oudste dochter had heel veel last van de zon in haar ogen en staat op bijna alle foto’s met dichtgeknepen ogen en een getergde blik. Nuja, de foto’s zijn alleszins een mooi souvenir van een geslaagde dag.

Een vriend van het koppel zorgde ervoor dat alle kindjes die dat wilden (en dat waren er heel veel) geschminkt werden. Amai, onder de indruk van hoeveel geduld die kinderen aan de dag legden, want de wachtrij was echt heel lang. Maar het resultaat mocht er wezen en leverde veel fotogenieke foto’s op.

Na het dessert besloten mijn vriend en ik naar Leuven terug te rijden. Na een te korte nacht slaap (en iets te veel alcohol) was onze pijp uit en verlangden we naar een rustige zondagavond op ons appartementje.