Verjaardagfeestje in Troostembergbos

Zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn petekindje op het programma. Ook hier dreigde heel de coronacrisis roet in het eten te strooien. Ik was vooral bezorgd omdat het om een intergenerationeel feestje ging: beide paren grootouders zouden immers aanwezig zijn. Na heel veel whatsappberichtjes heen en weer, besloten de mama en de papa van mijn petekindje de locatie van het feestje te verplaatsen naar Troostembergbos, zodat alle aanwezigen de regels van de social distancing (min of meer) konden naleven.

Ik was er nog niet honderd procent gerust op, maar omdat alle grootouders jonger waren dan 65 jaar, behoorden zij (gelukkig) niet tot de risicogroep. Zelf heb ik weinig vrees om ziek te worden, omdat ik een vrij goeie weerstand heb. Ik ben echt zelden ziek en als ik dan ziek ben, is het nooit meer dan een verkoudheid of een luchtwegeninfactie. En zelfs al zou ik het virus wel te pakken krijgen, zie ik mezelf nog niet direct op intensieve zorgen terecht komen. Voor oudere mensen is dat natuurlijk een ander verhaal, maar ik begrijp dat niemand mijn petekindje wilde teleurstellen, die ongetwijfeld weken had zitten uitkijken naar dit feestje.

We vonden elkaar op de parking bij Troostenbergbos en trokken van daaruit beladen met cadeaus, koffie, thee, fruitsap en een heuse verjaardagstaart naar de dichtstbijzijnde picknicktafel. Ere wie ere toekomt, de mama van mijn petekindje had, de omstandigheden in acht genomen, voor een prachtige kroon én bijpassende taart gezorgd. Al vond ik het uitblazen van de kaarsjes iet of wat op het randje. 😉

Na een stukje taart gegeten te hebben, brachten we alles terug naar de wagen en wandelden we samen door het bos. Ik was nog nooit op deze plek geweest, maar moet zeggen dat ik aangenaam verrast was. Een mooi bos met prachtige loofbomen. Fijn om dankzij mijn petekindje een nieuw stukje natuur te ontdekken.

Een zondagmiddag in Mechelen

Op vrouwendag spoorde ik naar Mechelen voor een afspraak met mijn oud-studiegenootje en zijn gezin. Helaas, zijn oudste zoon was geveld door een venijnig buikgriepje en dus niet in geweldige vorm voor een gezamenlijke lunch. Dus trokken met oud-studiegenootje en ik samen met zijn jongste zoon de stad in, terwijl zijn vrouw op de oudste zoon paste. Spijtig genoeg gaf het zonnetje, dat zaterdag nog zo stralend aan de hemel had gestaan, de dag nadien verstek. In de plaats daarvan kregen we een miezerige, druilerige, grauwe dag. Geen ideaal weer om een stad te verkennen, dus trokken we vanaf het station linea recta het centrum in om een lunchplek te vinden.

Net als in Leuven zijn in Mechelen veel zaken gesloten op zondagmiddag. Het was dus een beetje zoeken, maar uiteindelijk kwamen we bij Sava terecht. Tapas, dat gaat er altijd wel in! Ik maakte me een beetje zorgen of de jongste van ons gezelschap (nog geen twee jaar) zijn gading wel zou vinden op de kaart. Maar kijk, hij bleek een geweldige fan van gefrituurde inktvisringen. Wie had dat gedacht! Een foodie in wording! Persoonlijk was ik vooral een fan van de zarzuela en de carne de porco à Alentejana (een Portugees gerecht, dus strikt genomen geen tapas, maar wie klaagt daarover?). Bij al dat lekkers dronk ik uiteraard een glaasje cava (of twee, of misschien stiekem wel drie omdat de cava gewoon super was!).

Ondertussen kreeg mijn kameraad bericht van zijn vrouw dat de oudste net was wakker geworden en zich beter voelde. Fijn, want dan konden ze toch nog bij ons aansluiten! Met ons vijven trokken we van de Grote Markt van Mechelen naar de De Vleeshalle, ondertussen een oude bekende voor mij. De ideale plek om te genieten van een heerlijk ijsje van nICE! als dessert. En terwijl de volwassenen gezellig keuvelden onder het genot van een glaasje wijn, konden de kinderen zich uitleven in de speelhoek. Echt een fijne plek, die Vleeshalle.

Overdonderd door Van Eyck

Zondag zetten we het verjaardagsweekend van mijn vriend verder met een bezoek aan de tentoonstelling Van Eyck. Een optische revolutie in het MSK in Gent. De grootste Van Eyck tentoonstelling ooit, dat moesten we uiteraard gezien hebben. Spijtig genoeg kan ik jullie geen foto’s tonen van de tentoongestelde werken, de bruikleengevers hadden fotograferen immers verboden. En eerlijk, Foto’s zouden in dit geval slechts een flauw afkooksel geweest zijn van de realiteit. De werken van Van Eyck zitten zo boordevol details dat je dit met je eigen ogen moet aanschouwen. Wat een ongelooflijk meesterschap! Alleen jammer dat er zo massaal veel volk aanwezig was, dat je onvoldoende de mogelijkheid had al die fenomenale details rustig in je op te nemen. (Ok, dat telefoontje van het werk om in kaart te brengen welke maatregelen mijn medewerkers namen tegen het coronavirus, was ook niet bevorderlijk om onbezorgd te kunnen genieten.)

Na de tentoonstelling aten we een middeleeuwse eierkoek (eerder een soort tortilla) in de tijdelijke cafetaria die naast het museum was opgetrokken. Erg jammer dat het MSK zelf niet over een stijlvol café beschikt om haar bezoekers te laten genieten van een hapje en een drankje. Deze tijdelijke cafetaria kwam echt wel wat amateuristisch over.

Na onze inwendige mens versterkt te hebben, spoorden mijn vriend en ik terug naar Leuven, alwaar we ‘s avonds zijn verjaardagsweekend afsloten met een lekkere cocktail en een heerlijke portie mosselen (allez, voor mij dan, want mijn vriend is niet zo’n fan van mosselen).

Tomaten op de Ultimas

Het was een zeer bewogen editie van de Ultimas dit jaar. Eentje die ook onze minister-president ongetwijfeld niet licht zal vergeten, want de tomaten vlogen hem letterlijk om de oren. En ik vermoed dat onze minister-president ook niet zo blij was met het feit dat Walter Swennen, winnaar van de Ultima Beeldende Kunst zijn prijs wegschonk aan de PvdA. Luc Tuymans, winnaar van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste was dan tenminste nog zo beleefd om zijn prijs te schenken aan het culturele project Let’s Go Urban, een urban dansstudio in Antwerpen. Beide heren lieten trouwens anderen in hun plaats opdraven.

Wat het mij het meest zal bijblijven, zijn de scheldwoorden die de minister-president naar zijn hoofd geslingerd kreeg, waarmee de roepers voor mij toch wel een grens overschreden. Je mag het oneens zijn met iemands beleid en dat voor mijn part heel erg duidelijk maken. Maar laten we het toch proberen een beetje beschaafd te houden. Door met dingen te smijten en mekaar de huid vol te schelden, raak je nergens. Een ludieke actie om het ongenoegen van de sector te uiten was mijns inziens veel sterker geweest. Die kleine minderheid die het nodig vond scheldwoorden te hanteren, blonk niet meteen uit in creativiteit en deed door hun gedrag de deur van de dialoog dicht. En als er één ding belangrijk is in tijden van polarisatie dan is het wel met elkaar blijven praten.

Maar allez, de vele leuke babbels op de receptie achteraf toonden aan dat de cultuursector zelf voor het merendeel uit sympathieke en hartelijke mensen bestaat. En ik had de gelegenheid om één van mijn collega’s wat beter te leren kennen tijdens de lange nachtelijke rit in de wagen van Brugge naar Leuven. Chapeau voor onze bob van dienst die de hevige stortregen als een echte super woman trotseerde.

PS: Favoriete moment van de avond: de samenzangsessie onder de deskundige begeleiding van Allez, Chantez! die de Ultima voor cultureel ondernemerschap wonnen.

Een surreële dialoog: Dalí & Magritte

Toegegeven, als de tentoonstelling Dalí & Magritte niet verlengd was, was ik er ongetwijfeld niet geraakt. Maar soms heeft een mens al eens een meevaller en dit was er zo eentje. Toen het bericht van de verlenging binnen liep, was ik er als de kippen bij om twee tickets te kopen voor het allerlaatste weekend van de tentoonstelling. Op de valreep, met andere woorden.

En ja, het was een beetje te druk om optimaal van de prachtige werken van Dalí en Magritte te kunnen genieten, maar met wat slim manoeuvreren, slaagden mijn vriend en ik er toch in om onze favoriete werken uitgebreid te bewonderen. Ook complimenten aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten die erin geslaagd zijn een zeer mooie bezoekersgids uit te werken met toegankelijke teksten over de werken van beide kunstenaars (de tikfouten zie ik graag door de vingers). Zeer fascinerend om de gelijkenissen, maar ook de verschillen te ontdekken in de werken van Dalí en Magritte. Een toptentoonstelling!

In het algemeen voelde ik me iets meer aangetrokken tot de werken van Magritte dan tot die van Dalí. De werken van Dalí zijn me een beetje te nachtmerrieachtig. De bekoring van Sint-Antonius is natuurlijk een absoluut topwerk, maar ik zou het liever niet in mijn living hangen. Geef mij dan maar dat lieflijk duifje van Magritte.

Een greep uit de werken die mij het meeste aanspraken:

La magie noire – Magritte:

Ontdekking – Magritte:

De geheimzinnige speler – Magritte:

De ontdekking van het vuur – Magritte:

Geboorte van vloeibare verlangens – Dalí:

Mierengezicht – Dalí:

Het woordgebruik – Magritte:

De ideeën van de acrobaat – Magritte:

Een paar met het hoofd vol wolken – Dalí:

De aanslag – Magritte:

De bekoring van Sint-Antonius – Dalí:

De annunciatie – Magritte:

Ouderdom, adolescentie, kindertijd (De drie levensfasen) – Dalí:

Portret van mevrouw Isabel Styler-Tas (Melancholie) – Magritte:

En het museumgebouw zelf mag er natuurlijk ook wel zijn. 😉

Als uitsmijter nog een werk van Panamarenko:

A Bright Brussels Valentine

Enorm genoten van Bright Brussels dit jaar. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor vuur en lichtjes, maar naar sommige installaties kon ik echt blijven kijken. Daarom neem ik jullie graag mee langs een paar highlights van deze Valentijnsavond.

Mijn persoonlijke favoriet, met stip op nummer één: Les Luminéoles. Van een ongelooflijke poëtische schoonheid die betoverde.

UV Dimension III (ideale combinatie van muziek en lichtshow om een feestje op te bouwen):

Contemplation (prachtige kleuren, maar ondertussen heb ik al te vaak dit soort projecties gezien):

PING (een soort virtuele roller coaster):

Experignon (not my cup of tea):

Rhizome (leuk om onder door te wandelen):

Frontier:

En toen was het tijd om de trein naar Leuven te nemen, want ondertussen was mijn vriend geland in Zaventem!

VIAA is dood, lang leve meemoo!

Ok, 11 februari is misschien wat laat om nog een nieuwjaarsreceptie te houden, maar er was alleszins een goeie reden om een feestje te bouwen: het Vlaams Instituut voor Archivering, dat jarenlang gebukt ging onder het moeilijk uitspreekbare acroniem VIAA, vervelde zich die tot het veel makkelijker uitspreekbare meemoo, Vlaams Instituut voor het Archief. Het oranje werd bedankt voor bewezen diensten, meemoo koos voor een fris groenblauw kleurtje als nieuwe look.

En daar werd uitgebreid op geklonken in het STAM in Gent. Heel leuk om zoveel oude bekenden tegen het lijf te lopen en herinneringen op te halen aan de tijd dat ikzelf nog volop met digitalisering bezig was. Ondertussen ruilde ik de bits en de bytes in voor bakstenen, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds een dikke boon heb voor mijn oude liefde. 😉

Ingel Vaikla in de Beursschouwburg

Geen plannen op vrijdagavond en een uitnodiging voor het openingsweekend van de Beursschouwburg in mijn mailbox. Ik was vooral geïnteresseerd in het videokunstwerk “Shapes and Distances” van de van oorsprong Estse kunstenares Ingel Vaikla. Ingel Vaikla combineert in dit werk archiefbeelden van de stad Slavutych, de laatste stad gebouwd door de Sovjet-Unie met beelden van diezelfde nog jonge stad in het huidige Oekraïne. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de afdruk die de Sovjet-Unie heeft achtergelaten op deze wereld en het feit dat Slavutych speciaal gebouwd werd voor de geëvacueerde inwoners van het stadje Prypjat (u allen welbekend van de kernramp in Tsjernobyl) prikkelde mijn interesse.

Dus trakteerde ik mezelf op een noedelsoepje bij Yaki in Brussel en genoot ik tegelijkertijd van de zonnige winteravond.

De opstelling in de Beursschouwburg was zo gemaakt dat je de beelden uit de twee verschillende tijdperken tegelijkertijd kon zien. Ik moet toegeven dat het vooral de beelden uit het ter ziele gegane Sovjettijdperk waren die mij het meest fascineerden. Beelden van een ogenschijnlijk perfect georganiseerde stad waar iedereen glimlacht en er gelukkig uit ziet. Terugkijkend op deze periode weten we nu dat dit allerminst het geval was. Hoe schijn bedriegt. Het gratis aangeboden glaasje Astelpajunaps was een mooie afsluiter van mijn blitzbezoek aan de Beursschouwburg.

Allemaal steentjes

Nooit gedacht dat ik in mijn leven nog eens een mozaïekatelier zou bezoeken, maar hey, life moves in mysterious ways. Alleen jammer dat het in gezelschap van advocaten was…

En als bonus: een foto van één van de meest bizarre stations van België: Mortsel-Oude-God:

Ontmoetingsmoment in Alden Biesen

Gisteren organiseerden mijn collega’s en ik een ontmoetingsmoment in Alden Biesen. En ik moet zeggen, mijn collega’s hadden alles tot in de puntjes voorbereid. Het onthaal met brunch werd door iedereen erg geapprecieerd (sommige collega’s moesten helemaal uit West-Vlaanderen naar Alden Biesen komen, dus wilden we hen een beetje in de watten leggen) en de rest van de dag verliep perfect volgens schema. De pauze met een glaasje om te klinken op het nieuwe jaar en wat dessertjes om de gaatjes te vullen, was de perfecte gelegenheid om wat ervaringen uit te wisselen tijdens een informele babbel. Hopelijk hebben de aanwezigen er een even goed gevoel aan overhouden als ikzelf.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap