Lasershooten en nieuwjaarsbrieven

Deze zaterdag organiseerden de ouders van mijn vriend hun jaarlijkse kerstfeestje. Of beter gezegd driekoningenfeestje. 😉 Al ontbrak de traditionele driekoningentaart. Misschien volgend jaar een exemplaar meebrengen als we eraan denken.

Voor het feestje hadden de ouders van mijn vriend een heuse lasershooting gepland bij Laser Games Lichtaart. Ik had zelf nog nooit in mijn leven aan een lasershooting deelgenomen en als pacifist ben ik ook niet meteen een grote fan van dit soort spellen, maar goed, de nichtjes overtuigden mij om toch mee te doen.

Het eerste spel moest ik een zekere weerstand overwinnen en eindigde ik dan ook helemaal laatste. Het tweede spel besloot ik iets beter mijn best te doen en eindigde ik ergens in de middenmoot van de deelnemers. Dikke chapeau trouwens voor de ouders van mijn vriend, ik zie eerlijk gezegd niet veel zeventigers aan dit soort van activiteiten deelnemen!

Na de lasershooting kleedden we ons om bij de ouders van mijn vriend en trok ik mijn feestkledij aan. De ouders van mijn vriend hadden naar goede gewoonte enorm hun best gedaan om er een feestelijke avond van te maken. We startten met een glaasje champagne en hapjes (gelukkig niet te veel!), wisselden onze secret santa cadeautjes uit en klapten luid voor de tieners die hun nieuwjaarsbrief voorlazen. Tof dat de drie nichtjes die al in het middelbaar zitten toch nog de moeite deden om een brief voor te lezen.

IMG_4117

We genoten aan de mooi versierde tafel en van de werkelijk uitstekende sushi en een lekker glaasje wijn. En het goeie gezelschap, uiteraard!

IMG_4125

Aangezien mijn vriend en ik in Herentals bleven slapen, namen we afscheid van zijn broer en zus en hun gezinnen en bleven we gezellig nababbelen met de ouders van mijn vriend onder het genot van een glaasje whisky.

De volgende ochtend zorgde de mama van mijn vriend voor een gezond ontbijt met vers fruit en haalden we een frisse neus in de bossen van Herentals. Kwestie van ook in 2024 aan onze tienduizend stappen per dag te geraken!

Tekenen van de lente, vioolteleurstellingen en sushi!

Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders. De oorspronkelijke plannen om samen een culturele uitstap te doen, werden opgeborgen toen bleek dat het oudste nichtje van mijn vriend een optreden had in de plaatselijke muziekschool. Het nichtje volgt daar al een paar jaar Woord, dus ik was benieuwd om haar eens in ‘t echt aan het werk te zien.

Met de trein en de bluebike arriveerden mijn vriend en ik rond het middaguur bij zijn ouders, alwaar we samen boterhammetjes met allerlei kazen aten. Een kaasrijk weekend, dit. 😉 Na wat bijgebabbeld te hebben, vertrokken we op het gemak te voet naar de muziekschool. We maakten wat omweggetjes om te genieten van het mooie lenteweer en de vele voorjaarsbloeiers. Blij dat we nog een een streepje zon zagen, want deze maand laat ze het een beetje afweten.

IMG_1069

IMG_1072

IMG_1074

We waren stipt op tijd in de muziekschool en namen plaats op een aantal stoelen die op een podium in een grote zaal stonden. In totaal waren er een veertigtal mensen aanwezig. Niet meteen een massaal grote opkomst. Al snel bleek dat dit helemaal geen optreden was van de afdeling Woord, maar wel van een vioolklas. Beginnende violisten zijn meestal niet echt om aan te horen, dus ik hield mijn hart al wat vast. Wat volgde was je reinste slapstick. Nog nooit een optreden gezien dat zo van begin tot einde geïmproviseerd was. De vioolleerkracht had helemaal geen volgorde afgesproken en vroeg gewoon aan de leerlingen wie wilde beginnen. Blijkbaar was niemand van de leerlingen bijzonder enthousiast om een stukje te spelen, want het kostte heel wat overredingskracht van de leerkracht om de leerlingen aan het spelen te krijgen. Ze moest zelfs trucjes boven halen zoals een nummer raden om er beweging in te krijgen.

De leerlingen zelf speelden (gelukkig) hun stukjes samen met de leerkracht, want echt talent zat er niet tussen en ik telde meer foute dan juiste noten. Nochtans had de leerkracht moeite gedaan om de leerlingen creatief uit de hoek te laten komen tijdens de voorstelling. Bij sommige muziekstukken hoorde een filmpje (helaas ontbraken duidelijke afspraken over wie het filmpje in gang moest steken), één jongedame (die eerst weigerde te spelen en zowaar in tranen uitbarstte) bracht een Japans volkslied en was uitgedost in een kimono, een andere leerling liet na een stuk of zes mislukte pogingen een confettibom ontploffen, nog een andere leerling bracht een Ierse folksong begeleid door een piano en een filmpje. Maar dé ster van de namiddag was de, overduidelijk apetrotse, zwarte vader die gans het optreden van zijn dochter (de volle vijf minuten) gehurkt filmde, waardoor hij aan alle aanwezigheden een prachtig zicht op zijn bouwvakkersdecolleté bood. Enfin, het was zo tenen krullend amateuristisch dat het grappig werd.

En oja, de tussenkomst van het nichtje van Dries bestond uit het voorlezen van een (slecht) gedicht van welgeteld vier regels. Vier regels die ze veel te stil afhaspelde en zonder ook maar één keer de blik op te slaan naar het publiek. Teleurstellend over de ganse lijn.

We konden dus niet anders dan die teleurstelling doorspoelen met de ouders van mijn vriend, zijn zus en schoonbroer en de twee nichtjes (de derde was naar de Chiro en zo ontsnapt aan het verschrikkelijkste optreden aller tijden) op het mooie terras van Bistro Le Paige. Mijn tweede terrasje dit weekend! Het was bijzonder aangenaam toeven op deze mooie locatie met een uitgebreid aanbod aan alcoholische en non-alcoholische dranken. Wanneer het zonnetje vanachter de wolken kwam piepen, werd het zelfs aangenaam warm. Alleen jammer dat de poten van onze stoelen wegzakten in het drassige gras (op het houten terras waren geen tafeltjes meer vrij).

Het was er zo leuk dat we, na het afscheid van de zus van mijn vriend en haar gezin, met ons vieren nog bleven zitten voor een volgend drankje. Toen de zon onder ging, begon het echter snel af te koelen. We rekenden af en keerden terug naar het huis van de ouders van mijn vriend voor een sprankelend Limburgs aperitief en heerlijke sushi. En zo eindigde onze zondag alsnog in schoonheid.

IMG_1080

IMG_1076

IMG_1078

Nieuwjaarsfeest in Herentals

Het traditionele kerstfeest bij de ouders van mijn vriend werd dit jaar ingeruild voor een nieuwjaarsfeest en daar was ik eerlijk gezegd niet zo rouwig om, want dat gaf mijn vriend en mij de gelegenheid om tijdens de kerstvakantie naar Malta te reizen.

Omdat het weer onverwacht meeviel, startten we de feestelijkheden met een wandeling in de bossen van Herentals. We wisselden vakantieverhalen uit en bewonderden de kappelletjes die we onderweg tegen kwamen.

Na een frisse neus gehaald te hebben, kraakten we een flesje champagne om te klinken op een voorspoedig nieuwjaar. Naar goede gewoonte vormden de pakjes het hoogtepunt van de avond voor de vijf kinderen. En ja, ook dit jaar stond er opnieuw een goodgift op mijn verlanglijstje. Makkelijk voor de schenker en altijd fijn om iets te kunnen geven aan mensen die het minder goed hebben dan ik.

De feestmaaltijd bestond uit pastinaaksoep (waarvan ik geen foto heb, want echt fotogeniek is pastinaaksoep nu niet meteen) en huisgemaakt koninginnenhapje. Chapeau dat de ouders van mijn vriend het zagen zitten om voor dertien personen te koken. Ik zou al snel de hulp van een traiteur inroepen.

IMG_9505

Onze bevallige sommelier van dienst:

IMG_9507

Na de maaltijd speelden we de quiz die de ouders van mijn vriend hadden voorbereid. Echt beslist de saaiste quiz aller tijden en ik hoop van harte dat we volgend jaar gewoon chapeau spelen. Spijtig van al de moeite die in de voorbereiding van die quiz gekropen was, waardoor iedereen beleefd de blaadjes bleef invullen, in plaats van voor te stellen iets leukers te gaan doen. Gelukkig was de wijn lekker! 😉 Met dank aan de NMBS om onze bob te zijn.

Magische winterwandeling in Herentals

Wegens werken aan het spoor reden mijn vriend en ik deze zondagochtend met de cambio richting Herentals. Na de boterhammenlunch trokken we met ons vieren de witte wereld in om te genieten van het prachtige landschap dat de vrieskou getoverd had. Mijn oren waren alvast heel blij met de dikke muts die ik op de kerstmarkt gekocht had. 😉 Ik ben niet echt een fan van koud weer, maar heb oprecht genoten van deze wandeling. Het natuurschoon was dan ook overweldigend, zoals onderstaande foto’s ten overvloede bewijzen.

IMG_8527

IMG_8528

IMG_8529

IMG_8531

IMG_8533

IMG_8534

IMG_8535

IMG_8536

IMG_8537

IMG_8541

IMG_8540

IMG_8542

IMG_8545 Continue reading

Voetschraperwandeling in Herentals

Deze namiddag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor een bezoek aan zijn ouders. De ouders van mijn vriend doen altijd hun best om iets origineels te vinden om samen te doen. Ditmaal stond er opnieuw een fotozoektocht op het programma, maar nu was het de bedoeling om op zoek te gaan naar sporen van het verleden. En dat mogen jullie letterlijk nemen, want we zochten voetschrapers. Volgens de uitleg in de brochure waren er in Herentals nog meer dan vijftig van deze exemplaren terug te vinden. We waren duidelijk allemaal in goede doen, want het kostte ons weinig moeite om al de voetschrapers van de zoektocht terug te vinden.

Een blik op de diversiteit van de voetschrapers die we onderweg tegen kwamen:

IMG_1175

IMG_1176

IMG_1177

IMG_1178 Continue reading

Fotozoektocht in Herentals

Dit weekend was het opnieuw familiebijeenkomst bij de ouders van mijn vriend in Herentals. We hebben immers nog wat door de coronacrisis uitgestelde familiebijeenkomsten in te halen. Naar goede gewoonte spoorden mijn vriend en ik met de trein naar Herentals (awoert voor die saaie tien minuten wachten in het lelijke station van Lier) en namen we vervolgens de blue-bike voor het laatste stuk van het station tot aan het huis van zijn ouders.

De ouders van mijn vriend doen altijd hun best om een activiteit te verzinnen waar iedereen zich in kan vinden. Ditmaal stond er een fotozoektocht in het centrum van Herentals op het programma. De wandeling startte en eindigde bij de Sint-Waldetrudiskerk. Bedoeling van de zoektocht was de foto’s te rangschikken in de volgorde dat wij ze tegen kwamen op de wandeling en dat bleek nog een heuse uitdaging te zijn.

Gelukkig had één van de nichtjes van mijn vriend arendsogen. Denk dat die ongeveer de helft van alle foto’s heeft gevonden. Maar ikzelf kon ook mijn steentje bijdragen: naar het einde van de wandeling toe vond ik het kleine kraantje waarnaar we al gans de tijd op zoek waren. We waren ondertussen al tientallen gelijkaardige kraantjes tegen gekomen, maar nooit het juiste. Het kraantje stond een beetje verstopt achter een fiets, maar ik spotte het toch!

IMG_8790

Tot ons groot verdriet was er één symbool dat we niet vonden. En dus konden we ook niet meedingen voor de prijsvraag. Een beetje teleurgesteld, stapten we  de auto in, die we geparkeerd hadden aan de kerk, om terug te keren naar het huis van de ouders van mijn vriend. De zus van mijn vriend had net haar voet op het gaspedaal gezet toen ze uitriep: “Daar is het symbool dat we zochten!” En idd, daar prijkte het op de muur van de kerk. Ik sprong snel de auto uit om een fotootje te maken (anders zouden de inzittenden van de tweede auto ons beslist niet geloven.

IMG_8795

Van al dat gewandel krijgt een mens honger. En een lekkere portie balletjes met krieken gaat er altijd wel in! Al vond ik de kazen die de ouders van mijn vriend voorzien hadden (niet op de foto) ook niet te versmaden!

IMG_8803

Een werk van barmhartigheid

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik naar Herentals voor een bezoek aan zijn ouders. Zijn vader heeft onlangs een operatie aan zijn knie ondergaan en is nu herstellende. Hoog tijd dus om hem een hart onder de riem te steken. Al was dat, afgaande op de jolige whatsapp-berichten van de voorbije dagen en weken wellicht niet echt nodig. Want ja, de vader van mijn vriend revalideert heel snel en is momenteel al redelijk goed mobiel, al moet hij natuurlijk nog geen kilometers afleggen.

Bij aankomst bij de ouders van mijn vriend bleek dat ik mijn favoriete oorbellen van Fleurfatale tijdens de rit met de blue-bike was kwijtgespeeld. We delen nog een poging om mijn oorbel terug te vinden in en rond het huis, in de hoop dat ik ze was kwijtgespeeld toen ik mijn jas uitdeed, maar nergens te vinden. Na mijn favoriete mondmasker, verlies ik op korte tijd nu ook mijn favoriete oorbellen. Meteen een domper op ons bezoekje.

Gelukkig was er een lekkere fles rosé champagne om me te troosten! We maakten er verder een gezellige avond van met Chinees afhaaleten (was lang geleden en het smaakte!) en een flesje wijn. Al leek de rijsttafel voor vier personen eerder voor acht bedoeld te zijn. Daar gaan de ouders van mijn vriend de komende dagen nog goed van kunnen eten…

IMG_8109

IMG_8110

Ster van de namiddag: het hondje van de zus van mijn vriend, tijdelijk op logies, want de zus is met haar gezin op skivakantie.

IMG_8105

IMG_8108

Kerstfeest in Herentals

Nadat vorig jaar om wille van de alom gekende reden het gezamenlijke kerstfeest helaas geannuleerd moest worden, waren mijn vriend en ik blij dat we dit jaar kerstmis weer bij zijn ouders konden vieren. Voor de zekerheid deden we een zelftest, al was ik er na mijn boosterprik vrij gerust in. Maar hoera, dus: wij zijn er nog altijd in geslaagd aan het virus te ontsnappen!

IMG_5755

We hadden om 13u afgesproken met de rest van zijn familie (ouders, broer, zus en aanhangsels) bij Pakawi Park in Balen (beter bekend als de Olmense Zoo die in 2017 haar vergunning verloor). Pakawi Park is in de verste verte niet de mooiste dierentuin die ik al ooit bezocht (die eer gaat naar Singapore Zoo), maar we slaagden er toch in een paar dieren van dichtbij te bekijken.

Veel van de dierenverblijven waren erg drassig en vol met modder, hopelijk is dat in de lente en zomer beter. Dierentuinen geven mij altijd een dubbel gevoel, want natuurlijk zou ik veel liever deze dieren in hun natuurlijk habitat willen bewonderen. Wie zijn wij om deze wilde dieren van hun vrijheid te beroven en hun levensruimte te beperken tot een paar vierkante meter? Op het eerste gezicht lijkt het dat Pakawi Park inspanningen doet om het levenscomfort van hun dieren te verhogen, maar toch, die grote roofvogels in kooien, het blijft een zielig gezicht.

IMG_1592

IMG_1609

IMG_1617

IMG_1623

IMG_1632

IMG_1648

IMG_1653

IMG_1655

IMG_1657

IMG_1668

De hondjes van de zus en broer van mijn vriend waren ook mee, al leken ze niet echt onder de indruk van al die grote dieren.

IMG_1639

Na ons bezoek aan de dierentuin reden we met onze Cambio naar de ouders van mijn vriend, alwaar we meteen een flesje champagne kraakten voor het aperitief. Om de kinderen niet té lang in spanning te laten zitten, wisselden we  tijdens het aperitief de cadeautjes uit. Dit jaar kreeg ik een Good Gift van het petekindje van mijn vriend. Ik ruilde mijn Good Gift met veel plezier in voor #SheDIDIT, een platform voor onderneemsters met een migratieachtergrond, dat meisjes en vrouwen met diverse roots de kans wil geven om hun dromen werkelijkheid te maken.

De rest van de avond genoten we van een heerlijk ouderwetse koude schotel, lekkere wijn en speelden we samen een quiz die de ouders van mijn vriend in mekaar gestoken hadden. Mijn favoriete onderdeel van de quiz: het uitbeelden van spreekwoorden. Fun verzekerd!

IMG_1734

IMG_5770

We sloten de maaltijd af met lekkere pralines van Bittersweet en proefden een glaasje Möwenschiet uit Greetsiel, waar de ouders van mijn vriend hun zomervakantie doorbrachten. We kregen zelfs onze eigen flesjes van deze toch wel bijzonder originele likeurtjes mee naar huis.

IMG_5771

Benieuwd hoe Strandliebe en Scheiẞ Likör zullen smaken!

IMG_5825

De Abdij van Tongerloo

Na een goede nachtrust in mijn ouderlijk huis, op tijd opgestaan om samen met mijn broer een bezoek te brengen aan mijn moeder in het rusthuis. Tegen het middaguur werden mijn vriend en ik immers bij zijn ouders verwacht. En eerlijk: dat hadden we nooit klaargespeeld als we de verplaatsingen van dit weekend met de trein hadden moeten doen. Zowel Limburg als de Antwerpse Kempen zijn historisch slecht ontsloten met het openbaar vervoer. Met de trein zou de rit van Schulen naar Herentals (inclusief twee overstappen) drie keer zo lang duren als met de auto. Alle begrip voor werken aan het spoor, maar als je net zoals ik droomt van een toekomst met veel minder wagens, moet je mensen natuurlijk wel een valabel alternatief aanbieden. Gelukkig kunnen we voor omstandigheden als deze beroep doen op ons Cambio-abonnement!

Het weer kwakkelde nog steeds, maar na een zeer stevige regenbui, waagden we ons toch aan een uitstapje naar de Abdij van Tongerlo, samen met de ouders van mijn vriend en zijn neefje, dat een paar dagen bij hen logeerde. En ja, onderweg naar de abdij leek de hemel voorzichtig op te klaren. Een meevaller! Voor mij was het mijn eerste bezoek aan deze prachtige plek. Altijd al een fan van religieus erfgoed geweest. Ook een atheïst kan de schoonheid van deze bijzondere plekken met hun lange en boeiende geschiedenis appreciëren.

IMG_9935

IMG_9943

IMG_9946

IMG_9947

IMG_9949

IMG_9950

IMG_9951

IMG_9955

IMG_9956

IMG_9958

IMG_9959

IMG_9960

IMG_9970

IMG_9973

Wisten jullie trouwens dat de Abdij van Tongerlo een heus Vlaams topstuk bezit? Sinds 1545 (!) is de meest getrouwe en mooiste replica van het Laatste Avondmaal, dat Leonardo da Vinci schilderde in de eetzaal van het klooster Santa Maria delle Grazie in Milaan, in eigendom van de abdij. De replica op linnen doek is geschilderd door de leerlingen van da Vinci en sommige experts menen zelfs dat Christus en Johannes door de meester zelf geschilderd zijn. Dat zou goed kunnen, want die twee figuren springen er echt uit. Wie dus wil genieten van de oorspronkelijke schoonheid van het fresco van da Vinci reist beter naar Tongerlo dan naar Milaan! Het doek hangt er zelfs in een speciaal voor dit doel gebouwd mini-museum.

IMG_9936

IMG_9937

IMG_9942

Ik had gerust nog langer op de site van de abdij kunnen blijven, waar ook een tentoonstelling te bezoeken viel, gewijd aan 900 jaar Norbertijnen. Het neefje van mijn vriend begon het echter beu te worden, dus keerden we terug naar de wagen. We maakten op de terugweg naar Herentals een kleine tussenstop in Olen om de katten van de zus van mijn vriend, die een weekje in de Ardennen zat, van eten te voorzien. Konden we ook het zwaluwnest in hun carport bewonderen. De jonge zwaluwen waren duidelijk klaar om het nest te verlaten. We waren net op tijd terug in Herentals voor het aperitief bij het gloednieuwe zwembad!

IMG_9975

IMG_9927

IMG_9979

En toen het hoofdgerecht opgediend werd, begon zowaar de zon te schijnen. Wie had dat gedacht?

IMG_9982

Op een zucht van de overwinning

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik met twee zakken vol met heerlijke take-away van Dumon naar Herentals. Het oorspronkelijke plan was om samen een wandeling te maken en daarna samen te genieten van de kookkunsten van de chefkok van Dumon. Helaas, het weer wilde niet echt meewerken. Als in: regen, regen en nog meer regen. Wat een contrast met het fantastische lenteweer van de eerste lockdown!

Dus hadden mijn vriend en ik een plan B uitgewerkt: een namiddagje Risk spelen (de speldoos paste nét in de rugzak). Mijn vriend is niet meteen een fan van spellen in het algemeen en Risk in het bijzonder, maar ik kon hem toch over de streep trekken. Niets leuker dan mekaar afmaken op het spelbord!

Met goed gewassen en ontsmette handen begonnen we eraan. Het eerste spel was op een dikke twintig minuten achter de rug. Gewonnen door mijn vriend die door zijn goede startpositie slechts een paar beurten nodig had om zijn opdracht te vervullen.

We hadden de smaak te pakken en startten een tweede spelletje. Dat spel toonde zich heel wat spannender dan het eerste spel. Bij zowat elke ronde keerden de kansen en er werd gevochten op leven en dood. Het aantal extra legers dat in één beurt bij op het spelbord gezet werd, liep op tot 70! (We speelden het spel met de meest recente spelregels.) Uiteindelijk trok de vader van mijn vriend aan het langste eind en strandde ik op een zucht van de overwinning. Mijn opdracht was immers (net zoals het eerste spel) de blauwe legers (aka mijn vriend) uit te moorden. Heel vervelend dat hij zich helemaal aan de andere kant van de wereld bevond, waardoor mijn opdracht niet evident was (ik speelde met de oranje legers).

Maar een dikke proficiat aan de vader van mijn vriend (de zwarte legers), die in zijn tweede Risk-spel ooit de overwinning uit de brand wist te slepen.

IMG_7426

IMG_7434

De zwarte legers behaalden de overwinning:

IMG_7441

Tussen al dat vechten door, genoten we (letterlijk, want het spel was pas rond 21.30u afgelopen) van het heerlijke eten van Dumon:

In een schelp geserveerde Sint-jacobsvruchten met champignons, garnalen, witte wijn en kaas:

IMG_7421

Oostendse vissoep: een licht getomateerde vissoep met mosselen, kabeljauw, zalm, venusschelpen, krab,…:

IMG_7424

Tongscharfilet, sausje van garnalen en champignons, aardappelpuree – Normande:

IMG_7428

IMG_7430

IMG_7433

Verrassingsdessert: Bretoens koekje met chocolade en vanille:

IMG_7439