Of hoe twee werken van barmhartigheid te combineren. 😉 Die arme Goofball verdiende wel een opkikkertje na haar skiongeval waardoor ze nu met een ronduit indrukwekkende brace rondloopt en helaas niet al te mobiel is. Bestaat er een betere troost dan sushi, een glas champagne en een goed glas wijn? I think not! En verder was het gewoon alweer veel te lang geleden dat we nog eens samen sushi gegeten hadden!
En nu duimen dat Goofball snel aan de beterhand is!
Nu mijn favoriete sushizaak Kintsugi gesloten is, waren mijn oud-klasgenoten Spaans en ik wel verplicht om uit te wijken naar Wabi Sabi! in de Muntstraat. En eerlijk, de sushi komt echt in de buurt van die van de Kintsugi. Al zou ik ook opnieuw een bezoek moeten brengen aan de Sakura, waarvan veel mensen zeggen dat zij nu het beste sushirestaurant van Leuven zijn. Jammer dat Sakura niet levert.
Enfin, met een kannetje warme saké erbij was dit alvast het ideale begin van het weekend!
Gisterenavond hadden we vrienden over de vloer die hun jaarlijkse ‘relatie’geschenk (op twee manieren te interpreteren) kwamen afgeven. In een ver verleden waren mijn vriend en ik verantwoordelijk voor hun allereerste ontmoeting. Dus het is dankzij ons dat de vlam tussen hen beiden is over geslagen. Tot op de dag van vandaag mogen wij daarom nog steeds smullen van hun dankbaarheid. 
Ik had voor de gelegenheid voorgesteld om samen iets te eten en de voorkeur was op sushi gevallen. Omdat ze om 20u bij de harmonie moesten zijn (al die mensen met drukke agenda’s, tegenwoordig!) durfde ik niet goed bij Wabi Sabi bestellen; Wabi Sabi laat immers pas bestellingen toe vanaf 17.30u en op een vrijdagavond durfde ik geen lange wachttijd riskeren. Dus bestelden wij bij Tsuru Sushi om zeker te zijn dat we om 17.45u onze sushi konden afhalen.
Helaas, bleek deze sushizaak een beetje een tegenvaller. De sushi was zeker lekker, maar veel kleiner dan wij gewoon zijn, waardoor we het gevoel hadden dat we minder waar voor ons geld kregen (ik moet wel toegeven dat een boot voor drie personen minder kostte dan bij de Wabi Sabi). Ik had een in mijn ogen normale bestelling geplaatst voor vier volwassenen (de kinderen hadden aangegeven niet veel honger te hebben) en die viel echt veel kleiner uit dan verwacht. We slaagden er zelfs in alles op te eten! En dat terwijl ik eigenlijk nog op een overschot voor de dag nadien gerekend had. Al een geluk dat onze vriendin ook niet zoveel honger had, want anders hadden we zeker te kort gehad!
Volgende keer toch maar weer bij Wabi Sabi bestellen…
Het proces om de sushi tot in Wijgmaal te krijgen, was iets complexer dan vroeger, want onze favoriete sushizaak Kintsugi bestaat helaas niet meer. Dus moesten we eerst de sushi bij ons thuis laten leveren en vervolgens te voet naar het station lopen om daar met heel veel geluk één beschikbare taxi te vinden. Al de andere taxi’s waren bezet door de kerstmarktdrukte.
Een paar minuten nadat de taxi ons in Wijgmaal afzette, kwam de jongste zoon thuis van de OHL wedstrijd die hij ter gelegenheid van een verjaardagsfeestje had bijgewoond. Apetrots toonde hij het t-shirt dat hij van Siebe Schrijvers gekregen had. Zo stralen, geweldig om te zien!
Vervolgens genoten we op het gemak van een glaasje champagne als aperitief om vervolgens in de mooi versierde leefruimte van onze vrienden te genieten van de heerlijke sushi van Wabi Sabi, bijna zo lekker als die van de Kintsugi!
Gelukkig waren er ‘s nachts meer taxi’s beschikbaar dan in de vooravond en geraakten mijn vriend en ik vlotjes thuis. Alweer een avond om in te kaderen.
Want tradities zijn er om in ere te houden! Bedankt, Goofball, om weer maar eens de gastvrouw te spelen! Al blijft Rodin er gezond sceptisch bij.
Sushi besteld bij Kintsugi, voor de deur van het restaurant afgehaald worden door onze vriend, vervolgens samen genoten van het champagne-aperitief in de fantastische tuin van onze vriendin in Wijgmaal en dan samen gesmuld van heerlijke sushi. Topavond!
Alleen stom dat ik door mijn haastig heen en weer geloop om te zien of de taxi er al was, gestruikeld ben over dat ene trapje aan de voordeur en keihard tegen de vlakte ben gegaan. Waardoor ik een indrukwekkend blauwe plek als souvenir aan deze avond overgehouden. Gelukkig op een plek die voor de buitenwereld niet zichtbaar is! 😉
Goed gezelschap, lekker eten, goeie wijn,… And one oversized pussycat!
Mijn vriend en ik hadden geen plannen gemaakt voor dit weekend, omdat we graag wat wilden uitrusten na onze toch wel vermoeiende Berlijntrip. Maar hey, onze kameraad en whiskyliefhebber verjaardag zaterdag en bleek geen plannen te hebben. Ja, dan halen wij natuurlijk de champagne en de whiskyflessen boven! In combinatie met take-away sushi hét recept voor een klein, maar fijn feestje. Zelfs zijn eigenzinnige dochters vonden de tijd om te komen meevieren. Dé kers op de taart was het feit dat ik erin slaagde eindelijk nog eens een klinkende RISK-overwinning binnen te halen door de oranje legers vakkundig van de wereldkaart te vegen (dat mijn vriend het tweede spel won, laten we hier even buiten beschouwing).
Spontane feestjes zijn de beste!
Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders. De oorspronkelijke plannen om samen een culturele uitstap te doen, werden opgeborgen toen bleek dat het oudste nichtje van mijn vriend een optreden had in de plaatselijke muziekschool. Het nichtje volgt daar al een paar jaar Woord, dus ik was benieuwd om haar eens in ‘t echt aan het werk te zien.
Met de trein en de bluebike arriveerden mijn vriend en ik rond het middaguur bij zijn ouders, alwaar we samen boterhammetjes met allerlei kazen aten. Een kaasrijk weekend, dit. 😉 Na wat bijgebabbeld te hebben, vertrokken we op het gemak te voet naar de muziekschool. We maakten wat omweggetjes om te genieten van het mooie lenteweer en de vele voorjaarsbloeiers. Blij dat we nog een een streepje zon zagen, want deze maand laat ze het een beetje afweten.
We waren stipt op tijd in de muziekschool en namen plaats op een aantal stoelen die op een podium in een grote zaal stonden. In totaal waren er een veertigtal mensen aanwezig. Niet meteen een massaal grote opkomst. Al snel bleek dat dit helemaal geen optreden was van de afdeling Woord, maar wel van een vioolklas. Beginnende violisten zijn meestal niet echt om aan te horen, dus ik hield mijn hart al wat vast. Wat volgde was je reinste slapstick. Nog nooit een optreden gezien dat zo van begin tot einde geïmproviseerd was. De vioolleerkracht had helemaal geen volgorde afgesproken en vroeg gewoon aan de leerlingen wie wilde beginnen. Blijkbaar was niemand van de leerlingen bijzonder enthousiast om een stukje te spelen, want het kostte heel wat overredingskracht van de leerkracht om de leerlingen aan het spelen te krijgen. Ze moest zelfs trucjes boven halen zoals een nummer raden om er beweging in te krijgen.
De leerlingen zelf speelden (gelukkig) hun stukjes samen met de leerkracht, want echt talent zat er niet tussen en ik telde meer foute dan juiste noten. Nochtans had de leerkracht moeite gedaan om de leerlingen creatief uit de hoek te laten komen tijdens de voorstelling. Bij sommige muziekstukken hoorde een filmpje (helaas ontbraken duidelijke afspraken over wie het filmpje in gang moest steken), één jongedame (die eerst weigerde te spelen en zowaar in tranen uitbarstte) bracht een Japans volkslied en was uitgedost in een kimono, een andere leerling liet na een stuk of zes mislukte pogingen een confettibom ontploffen, nog een andere leerling bracht een Ierse folksong begeleid door een piano en een filmpje. Maar dé ster van de namiddag was de, overduidelijk apetrotse, zwarte vader die gans het optreden van zijn dochter (de volle vijf minuten) gehurkt filmde, waardoor hij aan alle aanwezigheden een prachtig zicht op zijn bouwvakkersdecolleté bood. Enfin, het was zo tenen krullend amateuristisch dat het grappig werd.
En oja, de tussenkomst van het nichtje van Dries bestond uit het voorlezen van een (slecht) gedicht van welgeteld vier regels. Vier regels die ze veel te stil afhaspelde en zonder ook maar één keer de blik op te slaan naar het publiek. Teleurstellend over de ganse lijn.
We konden dus niet anders dan die teleurstelling doorspoelen met de ouders van mijn vriend, zijn zus en schoonbroer en de twee nichtjes (de derde was naar de Chiro en zo ontsnapt aan het verschrikkelijkste optreden aller tijden) op het mooie terras van Bistro Le Paige. Mijn tweede terrasje dit weekend! Het was bijzonder aangenaam toeven op deze mooie locatie met een uitgebreid aanbod aan alcoholische en non-alcoholische dranken. Wanneer het zonnetje vanachter de wolken kwam piepen, werd het zelfs aangenaam warm. Alleen jammer dat de poten van onze stoelen wegzakten in het drassige gras (op het houten terras waren geen tafeltjes meer vrij).
Het was er zo leuk dat we, na het afscheid van de zus van mijn vriend en haar gezin, met ons vieren nog bleven zitten voor een volgend drankje. Toen de zon onder ging, begon het echter snel af te koelen. We rekenden af en keerden terug naar het huis van de ouders van mijn vriend voor een sprankelend Limburgs aperitief en heerlijke sushi. En zo eindigde onze zondag alsnog in schoonheid.
Gisterennamiddag kwamen mijn petekindje en zijn gezin op bezoek in ons appartementje. Bedoeling was om die mooie eetstokjes uit te proberen. Al kon ik het toen puntje bij paaltje kwam toch niet over mijn hart krijgen en gebruikten we de gewone wegwerpstokjes.
We speelden samen exploding kittens en Saboteur tot het tijd was om de sushi af te halen. En jawel, Kintsugi stelde niet teleur, er werd gesmikkeld en gesmuld, terwijl de volwassenen genoten van een glaasje champagne en de heerlijke witte wijn die onze vrienden speciaal voor de gelegenheid hadden meegebracht.
Toen het bedtijd was voor de jongens namen we afscheid en dronken mijn vriend en ik nog een afzakkertje: de rum die ik voor zijn verjaardag gekocht had. Zo fijn dat ik de liefde voor sushi nu kan delen met mijn petekindje.
