Vandaag genoten mijn vriend en ik samen met twee bevriende koppels en hun kinderen van de langst uitgestelde brunch aller tijden. Onze oorspronkelijke brunchafspraak dateerde immers nog van vóór de coronacrisis. Ondertussen schafte onze toenmalige uitverkoren brunchplek het Moment hun maandelijkse brunch af, dus ging ik noodgedwongen op zoek naar een alternatief. Ik had al veel goeie dingen gehoord van Bar Stan, dus reserveerde ik daar een tafel voor tien personen.
Ik moet wel zeggen dat het even slikken was toen ik de twee dochters van onze vrienden terug zag. De oudste was bijna even groot als ik en al een echte jongedame. Ongelooflijk hoe snel de tijd vooruit gaat! Wij genoten alleszins van de reünie die veel te lang op zich had laten wachten. Ik ben er trouwens zeker van dat op culinair vlak Bar Stan toch net iets meer te bieden heeft dan het Moment. Want amai, wat een fijne en verzorgde brunch! Zoveel lekkers! Zoveel keuze! Ik genoot extra van al de bijzondere groentenschotels, helemaal mijn ding. Hier zien ze ons zeker nog eens terug!
We bleven zitten tot het personeel rond een uur of vier echt duidelijk maakte dat ze de zaak wilden sluiten en namen vervolgens afscheid. De kinderen hadden nog huiswerk te doen! Mijn vriend en ik maakte van de prachtige zonnige namiddag gebruik om nog een wandeling doorheen Leuven te maken. Een blik op de mooie krokussen van de Kruidtuin mocht daarbij niet ontbreken.
Gisterennamiddag kwamen mijn petekindje en zijn gezin op bezoek in ons appartementje. Bedoeling was om die mooie eetstokjes uit te proberen. Al kon ik het toen puntje bij paaltje kwam toch niet over mijn hart krijgen en gebruikten we de gewone wegwerpstokjes.
We speelden samen exploding kittens en Saboteur tot het tijd was om de sushi af te halen. En jawel, Kintsugi stelde niet teleur, er werd gesmikkeld en gesmuld, terwijl de volwassenen genoten van een glaasje champagne en de heerlijke witte wijn die onze vrienden speciaal voor de gelegenheid hadden meegebracht.
Toen het bedtijd was voor de jongens namen we afscheid en dronken mijn vriend en ik nog een afzakkertje: de rum die ik voor zijn verjaardag gekocht had. Zo fijn dat ik de liefde voor sushi nu kan delen met mijn petekindje.
Gisteren klapte ik stipt om 16u mijn laptop dicht, wenste mijn teamverantwoordelijken een fijn weekend en liet ik vervolgens mijn laptoprugzak achter op het werk om zo licht mogelijk aan mijn tripje naar het Sportpaleis in Antwerpen te beginnen. In Brussel-centraal pikte ik de veertienjarige dochter van mijn vriendin op, die op deze laatste vrijdag van de krokusvakantie met de trein helemaal uit Blankenberge was gekomen om samen met mij van het concert van Lizzo te kunnen genieten!
Uiteraard had de trein uit Blankenberge vertraging en moesten we ons haasten om de trein naar Antwerpen-centraal op spoor vijf te halen. We deden een klein sprintje en hadden nog net een minuut op overschot. Oef!
In Antwerpen-centraal maakten we wat fotootjes van het mooie station en trokken vervolgens naar Takumi om te genieten van een heerlijk dampende kom ramen.
Ik stuurde een fotootje van mijn jonge vriendin naar haar ouders om hen gerust te stellen dat de inwendige mens niets te kort kwam, maar dat bleek een stommiteit. Op de foto stond namelijk het rugzakje dat de puber had meegenomen voor haar uitstapje naar Antwerpen en dat strikt gezien volgens de strenge veiligheidsregels van het Sportpaleis te groot was om mee naar binnen te mogen. En dat terwijl ik uitdrukkelijke instructies over de grootte van de toegelaten tassen op voorhand had doorgestuurd. Ik had het rugzakje zelf natuurlijk meteen opgemerkt toen ze van de trein stapte, maar gedacht dat ik het probleem wel zou oplossen als het zich zou stellen. Kreeg mijn pubervriendin natuurlijk een hele whatsapptirade over haar heen van haar bezorgde moeder. Iets over pubers die nooit luisteren. 😉 We besloten het niet aan ons hart te laten komen en gewoon verder van onze ramen te genieten.
Na onze magen gevuld te hebben, namen we de tram naar het Sportpaleis. Het was voor mij jaren geleden dat ik nog eens in het Sportpaleis geweest was (moet voor een Night of the Proms met mijn toenmalige studentenvereniging geweest zijn) en ik wist dus niet goed wat te verwachten. Op de tram werd ons echter al snel duidelijk dat we omringd waren door Lizzo fans en inderdaad bij het uitstappen hadden we de massa maar te volgen.
Het was even zoeken hoe de lockers werkten (blijkbaar moest je een code kopen aan een aparte kassa, negen euro, da’s goed verdiend), maar gelukkig hielp een vriendelijk meisje ons. We propten onze jassen in de lockers die zich buiten bevonden en liepen verder naar de security voor hét moment van de waarheid: zouden we al dan niet binnen mogen met het gewraakte rugzakje? Tot onze opluchting zei de vriendelijke meneer van de security niets over de iets te grote afmetingen en konden we zonder problemen naar binnen.
We hadden staanplaatsen voor het middenplein, waar al aardig wat volk was toegestroomd. Ik had niet veel verwacht van het voorprogramma, maar kijk, zowel dj Sophia als Bree Runway wisten ons te entertainen. En hoera: ze verkochten zowaar champagne in het Sportpaleis. Veel beter dan die slechte witte wijn in Paleis 12! De veertienjarige hield het toch maar bij een Virgin mojito. 😉
En daarna was het tijd voor de hoofdact: Lizzo herself. En amai, wat een zalig concert! Ambiance van de eerste tot de laatste noot! Het publiek brulde alle nummers luidkeels mee en er werd zo hard gegild dat sommige stemmen vandaag zeker schor zullen klinken. Lizzo zelf zong fantastisch en had geweldige achtergrondzangeressen en danseressen meegenomen. De outfits waren allemaal even vrolijk en het plezier spatte ervan af. Natuurlijk haalde Lizzo jaar dwarsfluit boven voor een aantal nummers en ze nam meer dan tien minuten te tijd voor een uitgebreide interactie met het publiek. Moment van de avond: de snikkende kerel die een teddybeertje op het podium had gegooid en die vertelde wat een troost deze knuffel was geweest toen hij als kind zijn grootmoeder verloor, waarop Lizzo prompt vertelde over hoe haar knuffel een hachelijk avontuur in de oven niet overleefde. Benieuwd of de transgender vrouw die aan Lizzo vroeg om iets op haar arm te zetten zodat ze dit kon later vereeuwigen in een tattoo, dit ook effectief zal doen. Ik vond de tekening niet zo geslaagd. 😉
Na het optreden werden we opgepikt door mijn vriend die zich ietwat extralegaal had geparkeerd in de buurt van het Sportpaleis. De terugtocht verliep vlotjes en we leverden de puber veilig en wel bij haar ouders thuis af.
Ons vriendinnengroepje van drie klonk vandaag (alcoholvrij!) op het nieuwe jaar tijdens een gezellige lunch bij albert in de Koninklijke Bibliotheek. albert moet werkelijk het meest verborgen restaurant van Brussel zijn, want het is alles behalve duidelijk dat er zich op de vijfde verdieping van de Koninklijke Bibliotheek een werkelijk fantastisch restaurant bevindt. Maar als je erin slaagt dit restaurant te vinden, zal je niet teleurgesteld zijn. Het nostalgische interieur, het fenomenale uitzicht over Brussel en de lekkere en verfijnde gerechten maken een bezoek echt de moeite waard. En dat vonden mijn vriendinnen ook! Blij dat hun eerste kennismaking met dit restaurant geslaagd was!
Appetizers:
Garnaalkroketten met remoulade:
Skrei, aardappel uit het vuur, kruidenboter, raap, sinaas:
De eerste keer in ons leven dat mijn vriend en ik uitgenodigd waren voor een verjaardagsfeestje met als thema après-ski! Zo kwam mijn dikke muts met pompom gekocht op de Leuvense kerstmarkt nog eens van pas. Het idee om moonboots te gaan kopen, had ik toch maar laten varen. 😉 Ik wist niet goed wat ik me bij een dagdisco moest voorstellen, maar het klonk alsof er veel ambiance zou zijn en daar ben ik altijd wel voor te vinden.
Mijn vriend en ik hadden op culinair vlak alvast hoge verwachtingen, want onze kameraad wijnkenner is een Bourgondiër pur sang. En jawel, we werden niet teleurgesteld. Na te moeten kloppen (want de bel deed het niet) werden we vriendelijk binnen gelaten en meteen door het rijhuis naar de kleine, maar gezellige stadstuin geleid. Onze kameraad had een partytent opgezet en een vuurkorf aangestoken. We kregen meteen een glas champagne in onze hand geduwd en waren vertrokken voor een supergeweldige namiddag/avond.
Buiten onze gastheer en gastvrouw kenden mijn vriend en ik niemand, maar mijn vriend raakte meteen al aan de praat met de vader van de gastvrouw, een zeer sympathieke Nederlander die ons tal van reistips wist te bezorgen en tot nu toe een behoorlijk interessante carrière achter de rug had. De rest van de avond waren ze niet meer van elkaar weg te slaan. 😉 Ik praatte met collega’s en vrienden van onze kameraad en genoot van het overvloedige lekkers dat we aangeboden kregen. Culinaire tip van de dag: kaas smelten op de vuurkorf en vervolgens over de nacho’s gieten. Heaven!
Een superfeestje met maar twee nadelen: een lichte kater de dag nadien en kleren die helemaal doordrongen waren van de geur van het houtvuur. Onze wasmachine is vandaag al goed gebruik geweest. But I would do it all again!
Gisteren maakten mijn vriend en ik kennis met de nieuwe vriendin van onze kameraad uit Antwerpen. Beetje vreemd, want we hadden nog maar net met de vorige nieuwe vriendin kennis gemaakt. Maar hey, wie zijn wij om onze kameraad zijn geluk te ontzeggen? En ik denk eerlijk gezegd dat deze vriendin een betere match is. De vriendin werkt als eventmanager voor Samsung en we merkten meteen dat we veel gemeenschappelijke interesses hadden, waardoor het gesprek erg vlot verliep. Het lekkere eten en de heerlijke aangepaste wijnen (waarvoor onze kameraad paste, want geen wijnliefhebber) vormden natuurlijk al een gespreksonderwerp op zich. Op meerdere vlakken een fijne kennismaking, dus.
Naar goede gewoonte was het eten uitstekend, de wijnen voortreffelijk en het personeel erg vriendelijk. Helaas blijft het grootste pijnpunt van Zappaz de slechte akoestiek. Zo jammer dat het niet lukt om daarvoor een werkbare oplossing te vinden. Ik vrees dat het echt niet lang meer zal duren vooraleer Zappaz andere oorden opzoekt, want het is gewoon niet fijn als je telkens aan je tafelgenoten moet vragen om te herhalen wat ze gezegd hebben, omdat je elkaar niet goed verstaat en je de uitleg van de sommelier maar half verstaat.
Geniet mee van de heerlijkheden die op ons bord passeerden:
Veel te vroeg opgestaan deze zaterdagochtend, omdat ik om 8.36u op de trein naar Antwerpen moest nemen. In Berchem station had ik namelijk afgesproken met twee collega’s om samen een bezoekje te brengen aan het Arboretum in Kalmthout waar rond deze periode de toverhazelaars in bloei staan.
We troffen elkaar in het station van Berchem en stonden geduldig op de trein te wachten, toen afgeroepen werd dat onze trein naar Kalmthout afgeschaft was wegens een personenongeval. Zo’n ongeval is natuurlijk een drama op zich, maar spijtig genoeg is er in het weekend maar één trein per uur die naar Kalmthout rijdt. Noodgedwongen moesten we onze plannen dus aanpassen. Gelukkig woont één van mijn collega’s niet ver van het station en heeft zij een wagen. Dus wandelden we naar haar buurt om van daaruit met de wagen naar Kalmthout te rijden.
Mijn collega parkeerde de wagen bij het Arboretum en wisselden van schoeisel. En dat bleek absoluut nodig te zijn, want de weersvoorspellingen zaten er deze zaterdag helemaal naast: in plaats van de voorspelde droge dag, regende het stevig en was ons bezoekje aan het Arboretum een natte bedoening. Gelukkig was het niet koud en hadden we alle drie jassen aan die de regen konden trotseren. Ondanks het barslechte weer genoten we van de mooie kleurrijke toverhazelaars en de regen leverde zelfs enkele mooie plaatjes op.
Natuurlijk kon ik het niet laten om in de shop een flesje gin te kopen, gemaakt van de toverhazelaars die we net bewonderd hadden. Na ons bezoek aan het mooie, maar natte arboretum, reden we naar de Stapper, een tien meter hoge toren die ons een prachtig uitzicht bood op het Stappersven en de heide.
We sloten ons bezoek in Kalmthout af met een heerlijke lunch in het Strijboshof, voorafgegaan door een glaasje champagne.
Gerookte heilbot met crème van erwten en basilicum:
Skreifilet met champagnesaus en gebrande prei:
Tiramisu met huisgemaakte limoncello
We konden het niet laten om bij het dessert een glaasje limoncello te bestellen. Amai, dat smaakte!
Onze collega zette mij en de andere collega na de lunch af aan het station van Kalmthout waar we samen de trein naar Antwerpen-centraal namen, alwaar onze wegen scheidden. Helaas eindigde de dag zoals die begonnen was: met vertraging. Ditmaal was de vertraging veroorzaakt door spoorlopers. Ik zat al even op de trein die mij naar Leuven zou brengen, maar die niet mocht vertrekken voordat het spoorlopersprobleem opgelost was. Ik besloot dan maar uit te stappen voor een sanitaire stop in het station en natuurlijk was de trein net weg toen ik terug was. Pech, dan maar de trein genomen waarbij ik moest overstappen in Mechelen. Gelukkig bleef ik van verdere treinmiserie gespaard en kon ik ‘s avonds de fles gin overhandigen aan mijn vriend die de dag op FOSDEM had doorgebracht.
Deze avond genoten van een heerlijke sushiboot samen met de vrienden die we jaren geleden leerden kennen in de Spaanse les. Het was al even geleden dat we nog met z’n vieren rond de tafel gezeten hadden, want de vorige keren dat ik met dezelfde vrienden had afgesproken zat mijn vriend altijd in Genève.
De sushichef van Kintsugi was een beetje overbevraagd, waardoor het niet mogelijk was een boot voor vier personen voor ons te bereiden. Geen erg, met wat gyoza als voorgerecht en een boot voor drie personen hadden we zeer royaal gegeten. En die warme saké was de kers op de taart.
Onze vriend was zo vriendelijk om mijn vriend en mij met de wagen te komen ophalen in Leuven voor zijn eigen verjaardagsfeestje. ‘t Is een held! We hadden om samen te gaan wandelen in Rotselaar om de eetlust op te wekken. Na een kleine omweg doorheen de smalle wegjes van villawijk Heikant, met dank aan Waze, slaagden we er uiteindelijk in de kerk van Heikant te vinden, waar de vrouw van onze vriend en hun twee jongens ons opwachtten. We trokken onze wandelschoenen aan en genoten samen van de Meanderswandeling. Het weer was ons goed gezind en we genoten van de frisse buitenlucht.
Bijzonder ontdekking in het bos:
De plas van Rotselaar:
De prachtige Donjon Ter Heyden lag er bijzonder fotogeniek bij en ik moest me inhouden om geen twintig foto’s uit zoveel mogelijk verschillende hoeken te nemen.
Na deze fijne wandeling was het tijd voor het aperitief. Noblesse oblige! Ter ere van de verjaardag van onze vriend kraakten we één van de champagneflessen uit het degustatiepakket dat we kochten op een mooie zomeravond. En omdat eentje geentje is, opende onze vriend nog een tweede flesje.
Vervolgens konden we genieten van de kookkunsten van onze vrienden. We startten met een variatie van Pascale Naessens op een klassieke tomaat garnaal. Voor mij meteen al een schot in de roos, want ik ben een gigantische fan van tomaat garnaal. En daarbij dronken we uiteraard een lekker glaasje witte wijn.
Voor het hoofdgerecht had onze vriend gebraad in de oven gemaakt. Amai, zo lekker! Perfect gebakken en vergezeld van heerlijke groentjes.
En we hadden nog net een gaatje voor het dessert!
Een werkelijk perfecte avond. Alleen een beetje jammer van die uitnodiging voor de Kastaars! die samenviel met dit feestje, maar de vriendschap gaat altijd voor, he!
Deze zondag reden mijn vriend en ik naar Tielt-Winge om samen met mijn petekindje en zijn gezin te klinken op het nieuwe jaar. Bij het binnen komen in de ruime woonkamer van onze vrienden werd onze blik meteen getrokken naar de prachtige kerstboom in de hoek, versierd met kerstballen die mijn vriend en ik vanuit gans de wereld meegebracht hebben voor de mama van mijn petekindje. Tof om te kunnen snuisteren doorheen al die fijne reisherinneringen. Nu de kinderen groot genoeg zijn, durfde de mama het eindelijk aan de breekbare glazen kerstballen in een gloednieuwe kerstboom te hangen.
We beten meteen de spits af met de nieuwjaarsbrief. En het moet gezegd, dat gaat elk jaar een beetje vlotter. Mijn petekindje las goed verstaanbaar voor en was blij met zijn enveloppe met geld. Zelf kreeg ik ook een superleuk cadeautje: een sushi-etentje met mijn petekindje en stijlvolle eetstokjes van Mamzel in afwachting tot het zover is!
Vervolgens waagde ik mij aan spelletje Mario Kart, dat ik uiteraard glansrijk verloor. Ter mijner verdediging: het was de allereerste keer dat ik dit spel speelde. Ik zal alleszins nog stevig moeten oefenen om mijn petekindje in te maken, wiens oog-handcoördinatie duidelijk superieur is aan die van mij.
Terwijl we van een zelfgemaakt aperitiefhapje smulden, speelden we een nieuwe UNO variant: UNO flip! Een variant die het spel nog spannender en tegelijkertijd frustrerende maakt.
