Gisteren genoten van een heerlijk diner met mijn lieve vriendin op het zonnige terras van Fellini. Altijd fijn om bij te praten en mij te verdiepen in haar spannende liefdesleven. Een soap serie is er niks tegen! Ik hoop alleen dat ze mijn goede raad volgt en haar gezond verstand laat primeren. Sommige mannen zijn de energie echt niet waard.
Cocktails, kroketjes en gnocchi, what’s not to like!
Fijne avond achter de rug in het uitstekende gezelschap van onze vriend en zijn echtgenote uit Trinidad and Tobago. Blijft het mooist contrasterende koppel in onze vriendenkring: hij zo wit dat de zon op zijn vel weerkaatst en zij een prachtig chocolade bruin. Voor de gelegenheid had ik een mocktail van The Mocktail Club als aperitief voorzien, want onze vrienden drinken niet. Met wat ijsblokjes en gedroogde limoenschijfjes was deze cocktail bijna zo lekker als eentje met alcohol (bijna is hier het sleutelwoord).
We genoten samen van een heerlijke maaltijd van Laura Massa: gevulde aubergine als voorgerecht en traditionele vol-au-vent als hoofdgerecht. Bleek dat onze vriendin niet zo’n fan is van vol-au-vent! Gelukkig viel de versie van Laura beter mee dan ze verwachtte, maar de volgende keer zal ik toch maar een curry of iets dergelijks bestellen. Iets met meer pit voor een pittige dame. 😉 Over pit gesproken, onze vriendin is nu de trotse eigenares van een eigen zaak als sportpsychologe. Als oud-topsporter met een doctoraat in de sportpsychologie weet ze natuurlijk waarover ze spreekt. Al vermoed ik dat het feit dat ze enkel Engels spreekt wel een obstakel kan vormen.
Als dessert genoten we van een stukje chocolade taart, dat naar mijn mening nét iets smeuïger had mogen zijn.
Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden, dronken mijn vriend en ik nog een souvenirtje uit Porto om na te genieten van de fijne avond.
Gisterenavond draaiden we de rollen om en waren Goofball, haar man en hun jongste zoon op bezoek in ons appartementje. Mijn vriend was er spijtig genoeg niet bij, wegens verplichtingen in Genève. En ook de oudste zoon van Goofball had andere plannen. We maakten er in hun aanwezigheid het beste van. 😉 De sushi van Wabi Sabi smaakte alvast uitstekend en de jongste verkende alle hoeken van ons appartementje. Voor herhaling vatbaar. En hopelijk is ons gezelschap de volgende keer wel voltallig.
Gisteren waren mijn vriend en ik en een ander bevriend koppel en hun dochters uitgenodigd bij vrienden in Moorsele. Aangezien we tegenwoordig proberen zo veel mogelijk het openbaar vervoer te nemen, had ik op voorhand opgezocht op de combinatie trein & blue-bike een optie was. En ja er waren twee mogelijkheden: ofwel sporen naar Wevelgem en daar een gewone blue-bike ontlenen ofwel sporen naar het station van Kortrijk en daar een elektrische blue-bike nemen. De fietstocht van Wevelgem naar Moorsele was een stuk korter, maar mijn vriend en ik hadden allebei wel zin in een langere fietstocht.
Dus spoorden we ‘s ochtends naar Wevelgem op een trein waarop verrassend veel plaats was. In Kortrijk wachtte ons echter een onaangename verrassing: er was nog maar één elektrische fiets beschikbaar. Gelukkig is mijn vriend een gentleman en bood hij aan een gewone fiets te nemen voor de fietstocht van een half uur. Gelukkig is het in West-Vlaanderen vrij vlak en is een half uur fietsen op een gewone fiets niet onoverkomelijk. Omdat ik de elektrische fiets had, nam ik de rugzak met onze laptops en de cadeaus voor onze gastheer en gastvrouw mee in mijn bagagerek.
Na een aangename fietstocht parkeerden we onze fiets op de oprit van onze vrienden. Toen ik de fiets op slot wilde doen, merkte ik dat deze vol wit kleverig spul hing dat ik in eerste instantie niet meteen kon thuiswijzen. Tot mijn eurocent viel: in de zijzak van de rugzak met de laptops en de cadeaus, zat de bus zonnecrème. Doordat we de rugzak niet goed gepositioneerd hadden in het bagagerek was de bus klem komen te zitten en was er een deel van de inhoud over de fiets en helaas ook mijn mooie nieuwe jas uitgesmeerd geraakt. Gelukkig slaagde ik er met een natte doek in de meeste crème van de jas af te vegen. Je zag nog een beetje een filter van de crème als je in de juiste hoek naar de jas keek, maar ik besliste het zo te laten en mijn mooie nieuwe jas van Rainsisters (dikke fan!) niet te wassen. Want mijn ervaring is dat welk product je ook gebruikt om zo’n waterdichte jas te wassen, het resultaat toch nooit meer zo goed is als oorspronkelijk.
Na dit slapstick incident konden mijn vriend en ik aansluiten bij het aperitief en genoten we samen van een middag in het gezelschap van onze twee bevriende koppels en hun vier kinderen. Het was echt veel te lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, dus stof genoeg om bij te praten. Mijn vriendin uit Moorsele vertelde veel over de ervaring die ze had tijdens haar stage in een openluchtschool in Denemarken. Mijn vriendin is een trotse zij-instromer in het kleuteronderwijs. Na een initiële valse start heeft ze nu haar droomjob te pakken. Superblij voor haar!
We werden getrakteerd op orecchiette met zelfgemaakte Mexicaans geïnspireerde saus. Een bijzondere combinatie die mij niet geheel wist te overtuigen.
Als dessert genoten we van de heerlijke pralines van Bittersweet (grappig: het andere bevriende koppel had ook een doos van Bittersweet bij) en heerlijk aardbeien met vanilleijs en chocoladesaus.
Tijdens de fietstocht terug naar het station van Kortrijk zorgden we ervoor dat de bus zonnecrème ditmaal geen risico liep om per ongeluk leeg geknepen te worden. (Ironie, de zon heeft de ganse dag niet geschenen, maar de blue-bike is alvast de komende dagen beschermd tegen zonnebrand.)
En kijk eens aan: uit het raam van onze trein konden we op de terugrit een tijd lang een aantal luchtballonnen observeren. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar luchtballon halen in mij altijd een soort kinderlijke verwondering naar boven. Misschien tijd om nog eens een ballonvaart te boeken?
Gisteren hadden we onze kameraad wijnkenner en één van zijn vrienden die we leerden kennen op het verjaardagsweekend in Érezée en Wéris te gast. Onze kameraad en zijn vriend wilden graag kennis maken met de wondere wereld van de whisky en ik had aangeboden hen mee op sleeptouw te nemen. Voor deze gelegenheid had ik ook mijn broer en een andere Leuvense kameraad whiskyliefhebber uitgenodigd.
Om een goeie bodem te hebben, gingen mijn vriend en ik eerst eten bij brasserie Van De Weyer. Het is aspergeseizoen en daar geniet ik graag van. Tot mijn grote vreugde stond er een gerecht met asperges én coquilles op de kaart. Twee van mijn favorieten in één klap!
Om 20u was het tijd om onze whisky (letterlijk) in het zonnetje te zetten. Onze kameraad had voor wat hapjes gezorgd om de laatste gaatjes te vullen. Altijd lekker, zo’n toast met kaas.
De onbetwiste winnaar van de avond was de Kavalan die onze andere Leuvense kameraad bij had. Bijzonder lekker en verfijnd!
Onze kameraard wijnliefhebber en zijn vriend waren spijtig genoeg maar matig enthousiast over de whisky. Kan gebeuren, natuurlijk. Whisky is geen drank naar ieders bek. Gelukkig had ik meer dan genoeg wijn in huis om voor een alternatief te zorgen. Op het einde van de avond haalde ik nog een geweldige fles barolo boven. Wat bij nader inzien misschien een beetje zonde was. Maar hey! Soms mag een mens al eens zot doen!
Ik durf het hier bijna niet neerschrijven, maar mijn vriend en ik zitten eigenlijk zelden tot nooit op ons terras. En dat terwijl we een prachtig uitzicht hebben op de binnenstad en ons balkon zuidwestelijk georiënteerd is, waardoor we van de namiddag tot de avond van de zon kunnen genieten.
Gelukkig hadden we deze avond onze vriend wijnkenner op bezoek. Onze kameraad houdt van de zon en heeft ons lichtelijk aangemoedigd om samen op het balkon te gaan zitten voor het aperitief. En toegegeven, ik heb er zelf van genoten. Dus hoog tijd om ons terrasmeubilair aan een grondige schoonmaakbeurt te onderwerpen en wat vaker buiten te zitten! (De reden dat we niet zo veel van ons terras gebruik maken is zeer prozaïsch: onze laptopschermen zijn daar moeilijk leesbaar.)
De verloofde van onze vriend vervoegde ons een tijdje na de komst van onze vriend en we zagen samen de zon ondergaan boven Leuven, terwijl we genoten van het voorgerecht en hoofdgerecht van Laura Massa. Voor het dessert waren mijn vriend en ik kazen gaan halen bij Elsen in de Mechelsestraat. En amai, wat een genot! Dubbel omdat we samen konden genieten van een lekker flesje wijn.
Een avond om in te kaderen.
Het wordt zo langzamerhand een traditie: mijn vriend en ik die ergens tijdens of vlak na de examens met een mooi assortiment sushi de taxi naar Wijgmaal nemen.
Naar goede gewoonte werden we met open armen ontvangen en getrakteerd op champagne en hapjes in de lounge hoek achteraan de tuin. Ik ben heel blij dat ik op een appartement woon, maar op zulke momenten zie ik toch de meerwaarde in van een eigen tuin.
Het was alleszins een culinair uitstekende avond, met dank aan de Wabi Sabi en de lekkere wijntjes die onze vrienden serveerden.
Het is duidelijk mezzeweek. 😉 Deze avond had ik afgesproken met onze kameraad uit Leuven, zijn vrouw en zijn twee dochters uit een eerdere relatie. Aangezien de vrouw van onze kameraad in Australië woont, zien we elkaar niet zoveel. Dus als ze in België is, doe ik mijn best om met hen af te spreken om bij te praten. Al kwam het vandaag niet zo goed uit, omdat ik morgen naar Wenen vertrek met de zus en de dochters van mijn vriend.
Maar eten moet een mens toch en het was gezellig vertoeven op het terras van Syrisch/Libanees restaurant Palmyra in de Parijsstraat. De mezze smaakten me enorm. Vooral het lamsvlees was erg lekker. Zelfs de veggie dochters van onze vriend vonden het lekker en die staan erom bekend geen makkelijke eters te zijn! Alleen miste ik een glaasje wijn bij het eten. Die mocktails waren voor mij echt veel te zoet. Of een glaasje kombucha, dat was perfect geweest!
Na de maaltijd genoten de jongedames van een moochie yoghurtijsje. Omdat mijn gezelschap moe was, maakten we het niet laat. Iets waar ik niet rouwig om was, want zo had ik deze avond nog tijd genoeg om mijn valies te maken.
Deze avond hadden mijn drie collega’s en ik afgesproken met ons voormalig afdelingshoofd, de dame wiens positie ik in 2021 heb overgenomen toen ze de laatste twee jaar van haar carrière voor een andere jobinvulling koos.
Het was niet echt makkelijk om een datum te vinden die voor iedereen paste, want die gepensioneerden van tegenwoordig hebben zo mogelijk een nog drukkere agenda dan werkende mensen.
Uiteindelijk vonden we een geschikt moment en zo kwam het dat we deze avond met vijf vrouwen aan een mooie ronde tafel konden genieten van de lekkere Griekse mezze van Strofilia, vergezeld van een glaasje Griekse wijn, uiteraard.
De ober gaf met veel plezier uitleg bij de mezze op de kaart. Hij suggereerde om te starten met dips (tarama, tzatziki en pikante feta) en vis en vervolgens als hoofdgerecht de gegrilde groenten en vlees te bestellen.
Het leuke aan dit concept is dat je van alles wat kan proeven. Elke mezze was om duimen en vingers af te likken, maar mijn persoonlijke favoriet waren de gegrilde inktvis en de kavourmas (rundvlees met kruiden met artisanale pasta en verse schapenkaas).
Een aanrader voor liefhebbers van de Griekse keuken.
Laatste ontbijt in ons fantastische hotel. Aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar voordat we opnieuw richting België trekken, zijn we van plan nog een laatste wandeling te doen op het mooie Schouwen-Duiveland. Ditmaal rijden we richting Dreischor voor een wandeling tussen de wijngaarden. Jawel, jullie lezen het goed, op Schouwen-Duiveland wordt wijn geteeld.
Het is vandaag iets minder zonnig dan de vorige dagen. Niet dat we klagen, want we hadden op voorhand zeker getekend voor het prachtige weer van de voorbije dagen. De wandeling leidt ons langs een aantal geocaches, waarvan we toch twee van de drie weten te vinden. Succes! De grappigste is toch wel de geocache in de vorm van een druiventros.
De wijngaarden zijn mooi onderhouden en de wijnranken staan vol met knoppen. Klaar om een uitbundig lichtgroen tevoorschijn te toveren. De wandeling brengt ons langs prachtige landschappen en we spotten onderweg koeien en pony’s. Jammer genoeg voelt onze vriendin zich wat minder goed, dus zijn we genoodzaakt de wandeling wat in te korten.
