In het atelier van de Gebroeders Decap!
antwerpen
Lizzo in het Sportpaleis
Gisteren klapte ik stipt om 16u mijn laptop dicht, wenste mijn teamverantwoordelijken een fijn weekend en liet ik vervolgens mijn laptoprugzak achter op het werk om zo licht mogelijk aan mijn tripje naar het Sportpaleis in Antwerpen te beginnen. In Brussel-centraal pikte ik de veertienjarige dochter van mijn vriendin op, die op deze laatste vrijdag van de krokusvakantie met de trein helemaal uit Blankenberge was gekomen om samen met mij van het concert van Lizzo te kunnen genieten!
Uiteraard had de trein uit Blankenberge vertraging en moesten we ons haasten om de trein naar Antwerpen-centraal op spoor vijf te halen. We deden een klein sprintje en hadden nog net een minuut op overschot. Oef!
In Antwerpen-centraal maakten we wat fotootjes van het mooie station en trokken vervolgens naar Takumi om te genieten van een heerlijk dampende kom ramen.
Ik stuurde een fotootje van mijn jonge vriendin naar haar ouders om hen gerust te stellen dat de inwendige mens niets te kort kwam, maar dat bleek een stommiteit. Op de foto stond namelijk het rugzakje dat de puber had meegenomen voor haar uitstapje naar Antwerpen en dat strikt gezien volgens de strenge veiligheidsregels van het Sportpaleis te groot was om mee naar binnen te mogen. En dat terwijl ik uitdrukkelijke instructies over de grootte van de toegelaten tassen op voorhand had doorgestuurd. Ik had het rugzakje zelf natuurlijk meteen opgemerkt toen ze van de trein stapte, maar gedacht dat ik het probleem wel zou oplossen als het zich zou stellen. Kreeg mijn pubervriendin natuurlijk een hele whatsapptirade over haar heen van haar bezorgde moeder. Iets over pubers die nooit luisteren. 😉 We besloten het niet aan ons hart te laten komen en gewoon verder van onze ramen te genieten.
Na onze magen gevuld te hebben, namen we de tram naar het Sportpaleis. Het was voor mij jaren geleden dat ik nog eens in het Sportpaleis geweest was (moet voor een Night of the Proms met mijn toenmalige studentenvereniging geweest zijn) en ik wist dus niet goed wat te verwachten. Op de tram werd ons echter al snel duidelijk dat we omringd waren door Lizzo fans en inderdaad bij het uitstappen hadden we de massa maar te volgen.
Het was even zoeken hoe de lockers werkten (blijkbaar moest je een code kopen aan een aparte kassa, negen euro, da’s goed verdiend), maar gelukkig hielp een vriendelijk meisje ons. We propten onze jassen in de lockers die zich buiten bevonden en liepen verder naar de security voor hét moment van de waarheid: zouden we al dan niet binnen mogen met het gewraakte rugzakje? Tot onze opluchting zei de vriendelijke meneer van de security niets over de iets te grote afmetingen en konden we zonder problemen naar binnen.
We hadden staanplaatsen voor het middenplein, waar al aardig wat volk was toegestroomd. Ik had niet veel verwacht van het voorprogramma, maar kijk, zowel dj Sophia als Bree Runway wisten ons te entertainen. En hoera: ze verkochten zowaar champagne in het Sportpaleis. Veel beter dan die slechte witte wijn in Paleis 12! De veertienjarige hield het toch maar bij een Virgin mojito. 😉
En daarna was het tijd voor de hoofdact: Lizzo herself. En amai, wat een zalig concert! Ambiance van de eerste tot de laatste noot! Het publiek brulde alle nummers luidkeels mee en er werd zo hard gegild dat sommige stemmen vandaag zeker schor zullen klinken. Lizzo zelf zong fantastisch en had geweldige achtergrondzangeressen en danseressen meegenomen. De outfits waren allemaal even vrolijk en het plezier spatte ervan af. Natuurlijk haalde Lizzo jaar dwarsfluit boven voor een aantal nummers en ze nam meer dan tien minuten te tijd voor een uitgebreide interactie met het publiek. Moment van de avond: de snikkende kerel die een teddybeertje op het podium had gegooid en die vertelde wat een troost deze knuffel was geweest toen hij als kind zijn grootmoeder verloor, waarop Lizzo prompt vertelde over hoe haar knuffel een hachelijk avontuur in de oven niet overleefde. Benieuwd of de transgender vrouw die aan Lizzo vroeg om iets op haar arm te zetten zodat ze dit kon later vereeuwigen in een tattoo, dit ook effectief zal doen. Ik vond de tekening niet zo geslaagd. 😉
Na het optreden werden we opgepikt door mijn vriend die zich ietwat extralegaal had geparkeerd in de buurt van het Sportpaleis. De terugtocht verliep vlotjes en we leverden de puber veilig en wel bij haar ouders thuis af.
Een goed gevulde Sinterklaasdag
Om de één of andere reden lijken alle events dit jaar zich te concentreren in de laatste twee maanden van het jaar, traditioneel ook de drukste maanden op ons werk. Dus spoorde ik net als twee weken geleden naar Antwerpen met een trein die vertraging had om een studiedag aan de UA over de Commons bij te wonen, georganiseerd door collega’s van een andere afdeling. Spijtig genoeg kon ik maar een halve dag blijven, want in de namiddag werd ik verwacht in Brussel voor een belangrijk netwerkevent dat één van mijn eigen teams mee organiseerde. Serieus, qua afstemming kan dat beter, collega’s!
Ik denk niet dat ik al volledig mee ben met alle mogelijkheden die de Commons bieden, maar het idee lijkt me wel potentieel te hebben.
Ik bleef tot aan de middagpauze in Antwerpen en slaagde er zowaar in twee veggie broodjes mee te grissen van het buffet, dat er bijzonder heerlijk uit zag. Spijtig dat ik niet kon blijven hangen voor de lunch. Onderweg naar het station van Antwerpen-Centraal kreeg ik gezelschap van iemand met wie mijn collega’s nauw samenwerken en zo kwam ik op de terugrit naar Brussel allerlei interessante zaken te weten.
In Brussel-Noord aangekomen haastte ik mij naar de KVS alwaar ik net op tijd was voor de keynote speech. Een boeiende Duitse dame gaf ons wat meer inzicht in het functioneren van de huidige audiovisuele sector die voor stevige uitdagingen staat, met streamingplatformen als Netflix die voor disruptie zorgen.
Het eerste panelgesprek focuste op de samenwerking met de streamingplatformen en gaf wat meer inzicht in de voor- en nadelen hiervan voor contentmakers. Het tweede panelgesprek probeerde ambities voor de komende tien jaar te formuleren, maar slaagde daar moeilijk in. Het was vooral een pleidooi om meer geld naar de sector te laten vloeien, zonder dat er vernieuwende inzichten geformuleerd werden. Heel vreemd ook dat niemand zocht naar bijvoorbeeld synergiën met de gamesector, terwijl die er zeker zijn en er een gameproducent in het panel zat.
Na het slotwoord van onze grote baas babbelde ik nog wat na met mijn collega’s op de receptie. Doordat ik de ganse dag niets gedronken had, was ik zo uitgedroogd dat ik eerste drie grote glazen water naar binnen moest kappen, alvorens ik mij aan een glaasje schuimwijn durfde wagen. Mijn lieve collega had trouwens haar fotoboek uit Malta meegenomen, zodat mijn vriend en ik wat inspiratie kunnen opdoen. Ik ben alvast benieuwd!
Twee musea op één dag
Deze namiddag spoorde ik naar Antwerpen voor een vergadering met Zeer Belangrijke Personen over een Zeer Voornaam Onderwerp. Ik nam onlangs het voorzitterschap van deze vergadering over van de grote baas, dus ik was wel een beetje zenuwachtig, want het was de eerste keer dat ik de leden van deze vergadering in ‘t echt zou zien. Gelukkig was ik beter voorbereid dan de eerste (digitale) vergadering die ik voorzat, want toen moest ik onverwacht inspringen voor mijn baas, omdat hij last minute andere verplichtingen had.
Na aankomst in het mooiste station van het land, Antwerpen-centraal, leende ik een blue-bike uit om te fietsen naar het MAS, waar de vergadering plaatsvond. Ik was net op het Astridplein mijn handschoenen aan het aantrekken, toen ik toevallig botste op mijn collega die naar dezelfde vergadering moest. Ze probeerde tevergeefs een Velo te ontgrendelen. Gelukkig kan ik met mijn blue-bikekaart twee fietsen ontlenen. Ik gaf haar dus mijn kaart en legde haar snel uit hoe het systeem werkte. En zo had ik gezelschap op de fiets naar het MAS.
Bij aankomst werden we bijna weggeblazen door de stevige wind die er stond rondom het MAS. Met een volledig verwaaid kapsel hoopte ik wat warmte te treffen tijdens de vergadering in de MAS Box, helaas, ook binnen was het behoorlijk frisjes. Zeker omdat de deur voortdurend open en dicht ging. De vergadering zelf verliep tot mijn grote opluchting vlotjes en iedereen was erg vriendelijk.
Na de vergadering nam ik afscheid van de aanwezigen en fietste ik richting het KMSKA alwaar ik een café zocht om mij met mijn laptop te installeren en nog wat te werken tot de boekvoorstelling waarvoor ik om 18u uitgenodigd was in het KMSKA. En zo belandde ik bij Vitrin, alwaar ik een grote warme chocomelk bestelde mét slagroom, want ook op café is het tegenwoordig niet echt warm. Ik heb het gevoel dat we een kille winter tegemoet gaan, met al die thermostaten op 19 graden.
Stipt om 18u stond ik aan het KMSKA voor de boekvoorstelling, maar ik mocht nog niet binnen in de bibliotheek, omdat de voorbereidingen nog niet afgerond waren. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten en daagde even later een collega op die ook uitgenodigd was. De hapjes op de boekvoorstelling waren quasi onbestaande, maar de schuimwijn werd vlotjes bijgeschonken. Mijn collega en ik kregen tot onze verrassing allebei een exemplaar van het boek cadeau. Leuk!
Na de boekvoorstelling kregen we een rondleiding in het KMSKA van de architecte zelf. Heel boeiend om door haar ogen naar het gebouw te kijken en allerlei interessante anecdotes te kunnen meepikken. Als je nog niet in het KMSKA geweest ben: absoluut doen. Je zal het je niet beklagen.
Ons voornemen om na de rondleiding meteen te vertrekken werd doorkruist door de lokroep van nog een glaasje schuimwijn en daarna nog eentje… Niet dat we het ons beklaagden, want mijn collega en ik hebben altijd erg fijne babbels! Uiteindelijk miste ik de rechtstreekse trein van Antwerpen naar Leuven en kon ik nog een stukje meesporen met mijn collega die in Brussel woont. In het station van Mechelen scheidden onze wegen en zo was ik deze donderdagavond veel later thuis dan gepland. Ach ja, ik klop al zoveel overuren, een avond niet werken, mag ook wel eens.
KMSKA en Afterwork in Antwerpen
Yep, vandaag bracht ik voor de vijfde keer op nog geen maand tijd een bezoek aan het KMSKA, ditmaal samen met de collega’s van het werk. We waren met zo’n 150 deelnemers, een zeer mooie opkomst. De aankomst in het KMSKA zelf verliep iet of wat chaotisch: er was geen aparte ruimte voor onze jassen en spullen voorzien en het duurde even voor de groepjes rond de gidsen samengesteld geraakten, maar eens we vertrokken waren met de gids, was het genieten van de reacties van mijn collega’s. De gids van ons groepje vond ik wat tegen vallen, maar goed, iedere gids heeft natuurlijk een eigen persoonlijke stijl.
Na de rondleiding die veel te kort was om al het moois in het museum te bewonderen, maar wel een overzicht gaf van de totaliteit, werden we getrakteerd op taart en koffie. En amai, wat een luxueuze taarten waren me dat! Heerlijk!.
Na de taart maakte ik kennis met het zoontje van een collega die in Antwerpen woont. Zijn vriendin was samen met hun zoontje naar het KMSKA gekomen om hem te laten zien aan de collega’s. Heel fijn om mijn collega te zien stralen als trotse papa. Zijn zoontje voelde zich duidelijk niet honderd procent op zijn gemak met al die vreemde mensen rondom hem, maar hij protesteerde niet toen ik hem even op de arm nam. Tof!
Daarna zakten we met redelijk wat collega’s af naar Brasserie Shilling. We dronken nog iets op het terras en verkasten toen het wat frisser werd naar binnen om samen iets te eten. Een heel gezellige avond met veel tijd om bij te praten en verhalen uit te wisselen. Meer moet dat echt niet zijn. Ik treinde met drie collega’s terug naar Leuven, nog nagenietend van een fijne namiddag en avond in Antwerpen.
Back to KMSKA!
Ja, twee weken na de officiële opening waren mijn vriend en ik alweer terug te vinden in het KMSKA. We hadden ‘s avonds in Turnhout afgesproken met een kameraad en besloten een kleine omweg langs Antwerpen te maken om samen met de ouders van mijn vriend het KMSKA te bewonderen. We ontmoetten zijn ouders in het station van Antwerpen en namen vervolgens de tram naar het museum. De vader van mijn vriend was nog niet zo lang geleden aan zijn knie geopereerd, dus hij moest zijn knie wat sparen voor het bezoek zelf. Jammer, want het was een prachtige herfstdag, ideaal voor een mooie wandeling.
Omdat een museum bezoeken op een lege maag niet leuk is, lunchten we samen in Brasserie Shilling. Ik bestelde een Thais vegan soepje (tom kha kap) dat ok was, maar meer ook niet. Ideaal om me wat te sparen voor het diner ‘s avonds.
De rest van de namiddag brachten we door in het museum. We deden ons best om de ouders van mijn vriend zoveel mogelijk te laten zien, maar omdat we om 17.53u de trein naar Turnhout moesten nemen, faalden we jammerlijk. Gelukkig hebben de ouders van mijn vriend een museumpas en kunnen ze nog eens terug komen om de gedeelten te bewonderen die we nu noodgedwongen moesten overslaan (kuch, Ensor, kuch). We hadden zelfs geen tijd meer om nog iets te gaan drinken!
De officiële opening van het mooiste museum van het land
Na de preview en het galadiner was het zaterdag dan eindelijk zover: na elf jaar gesloten te zijn, werd het mooiste museum van het land feestelijk heropend. Dus begaf ik mij voor de derde keer in één week tijd naar Antwerpen, ditmaal in het gezelschap van mijn vriend, die er uiteraard ook naar uitkeek om al dat moois met zijn eigen ogen te aanschouwen.
Helaas wilden de weergoden zaterdag niet meewerken. Net op het moment dat de feestelijke opening van start zou gaan, viel de regen letterlijk met bakken uit de hemel. Gelukkig waren er paraplu’s voorzien in de VIP-zone en kwamen ze wat later rond met plastic poncho’s. Het programma werd met een half uur verlaat in de hoop dat het zou stoppen met regenen, maar helaas, dit uitstel bracht geen soelaas en die arme ballerina’s en balletdansertjes mochten in hun spierwitte, dunne maillots de aftrap geven van de voormiddag. Ik had echt te doen met die bibberende kinderen die moesten dansen op een gladde vloer in de gietende regen. Maar goed, the show must go on, zeker? En zeggen ze op een huwelijksdag ook niet dat regen geluk brengt? Hopelijk is dat ook zo voor het KMSKA!
Enkele uitgeregende sfeerbeelden:
KMSKA rules the world:
Ode an die Freude:
Het lint wordt doorgeknipt:
Muzikaal eerbetoon aan Rubens:
Nadat het KMSKA officieel was open verklaard voor het grote publiek begaven mijn vriend en ik ons naar binnen. Het was er bijna over de koppen lopen en op bepaalde momenten maakte ik me toch wel zorgen over de kunstwerken zelf. Sommige mensen kwamen wel heel dicht in de buurt van deze onbetaalbare topstukken. Continue reading
Galadiner in het KSMKA
De feestelijkheden volgen mekaar in snel tempo op en ik kijk al vol ongeduld uit naar de échte officiële opening dit weekend. Wat niet wegneemt dat ik genoten heb van een avondje in mijn favoriete feestoutfit klinken met de VIP’s op het prachtige eindresultaat van een tumultueus project. Natuurlijk startte de avond met een aantal (korte) speeches van hoogwaardigheidsbekleders, waarna het museum met een feestelijke aria werd ingezongen. Alleen jammer dat het gezoem van de aanwezigen nooit helemaal ging liggen.
De hapjes waren bereid door Madonna Grand Café en ik kan alleen maar zeggen dat die hapjes de verwachtingen voor het restaurant zelf meteen hoog gezet hebben. Amai, lang geleden dat ik nog zo onder de indruk was van een walking dinner. Moet geleden zijn van het Flanders Finissage Diner op dezelfde locatie. Alles was letterlijk tot in de puntjes verzorgd en om duimen en vingers af te likken zo lekker.
Last minute had een oud-collega nog ergens toegangstickets weten te bemachtigen en kon zij ook genieten van dit bijzondere moment. Met de hand op het hart kan ik zeggen dat het effectief mijn bedoeling was om mijn lieve oud-collega een rondleiding te geven doorheen de mooiste zalen, maar omdat we om de haverklap bekend volk tegen kwamen, geraakten we uiteindelijk niet verder dan de eerste twee zalen in het nieuwe gedeelte. Ach ja, een reden voor mijn oud-collega om nog eens terug te komen, he. Ook zeer tof dat ik tijdens het galadiner een andere oud-collega tegen het lijf liep die momenteel in Parijs werkt. Door de coronacrisis hadden we elkaar al heel lang niet meer gezien en tijdens mijn vorige bezoek aan Parijs was het niet gelukt om elkaar te treffen. Onverwachte ontmoetingen zijn vaak de beste.
Mijn baas was zo vriendelijk om mijn oud-collega en mezelf een lift van Antwerpen naar Leuven aan te bieden, want het openbaar vervoer is na een bepaald uur gewoon geen optie meer. Een spijtige zaak, maar goed, het is niet anders. Naar goede gewoonte liep er weer iets mis: ditmaal weigerde het gratis parkeerticketje van mijn baas dienst en dreigden we dus niet uit de parking te geraken. Uiteindelijk betaalde ik de parking voor mijn baas, want er zat enige tijdsdruk achter. Mijn collega moest immers in Leuven de allerlaatste trein naar Aarschot halen. Nu, mocht dit niet gelukt zijn, dan kon mijn collega uiteraard bij mij in Leuven blijven slapen, maar ik was daar niet echt op voorzien. En als er gasten komen, zet ik graag op voorhand mijn appartement wat op orde.
Maar zorgen om niks, we waren mooi op tijd om mijn collega op de laatste trein naar Aarschot te zetten. Eind goed, al goed.
KMSKA preview
Vanavond had ik de eer en het genoegen om samen met wat collega’s vlak voor het feestelijke openingsweekend het prachtig gerenoveerde KMSKA in preview te mogen bewonderen. Het museum kreeg niet alleen een zeer grondige make-over waarbij de historische zalen in hun oude grandeur hersteld werden, maar het werd ook uitgebreid met maar liefst tien splinternieuwe zalen. In totaal zal het KMSKA na de heropening over 40% meer tentoonstellingsruimte beschikken. En ja, we hebben bijzonder lang moeten wachten op de heropening en dit project heeft ongetwijfeld voor menig extra grijs haar gezorgd, maar waw, het resultaat is effectief spectaculair. Zowel van binnen als van buiten. Oordeel vooral zelf, zou ik zeggen!
Het nieuwe gedeelte met de nogal controversiële blinkende witte gietbetonvloer. Zelf kon ik deze keuze wel smaken.
Veganistisch diner bij HUMM in Antwerpen
Jullie zijn ondertussen al goed bekend met mijn voorliefde voor de Dageraadplaats, wat mij betreft, het gezelligste plein van gans Antwerpen. Dus toen mijn oud-collega me liet weten dat hij een restaurant op de Dageraadplaats gereserveerd had voor onze afspraak vrijdag, kon mijn avond al niet meer stuk.
En zo spoorde ik vrijdag na het werk goedgezind naar Berchem-station, wandelde op mijn gemak langs de mooie Cogels Osylei naar de Dageraadplaats om daar mijn collega te treffen. We begonnen de avond met een aperitiefje op het terras van Café De Zure (matige cava, slechte bediening), terwijl we vakantieverhalen uitwisselden. Zalig dat het weer het nog steeds toelaat om ‘s avonds laat in een open zomerjurk op een terras te zitten!
Een paar minuten vóór kwart na zeven begaven we ons naar veganistisch restaurant HUMM, letterlijk op een paar passen van Café De Zure. Ik was erg benieuwd naar de op de Midden-Oosterse keuken geïnspireerde gerechten, want ik ben een grote fan van hummus, baba ganoush, falafel en aanverwanten. En amai, wat een aangename verrassing. We startten met een heerlijke porn star martini en gingen vervolgens voluit voor de HUMM experience (serieus, maar 53 euro voor twee personen samen!). Echt elk gerechtje was even lekker. En het geheel was super leuk gepresenteerd. Altijd tof om aan een tafel vol bordjes te zitten. We eindigden de maaltijd met een veganistisch stukje taart (wat droog naar mijn bescheiden mening) waarbij ik misschien stiekem nog een tweede cocktail dronk.
Het was alleszins een vrolijke treinrit terug naar Leuven!
Als uitsmijter wat foto’s van de mooi verlichte brug op de Draakplaats.