In de reeks: waar was yab vandaag?

In de fantastische Bourlaschouwburg, een uniek stukje onroerend erfgoed, en het Schermenhuis. En wat maakt de Bourlaschouwburg dan wel zo uniek, vragen jullie je ongetwijfeld af? Wel, in de toneeltoren is de oorspronkelijke houten theatermachinerie uit 1834 integraal bewaard gebleven. Dit voor België unieke geheel bestaat uit het ondertoneel, de hellende scènevloer en het boventoneel met ‘centers’, rooster, trekken, handbediende windassen en koordophaling voor het wisselen van de decors en hydraulische bediening van het metalen scènescherm. Zeer bijzonder.

De Bourlaschouwburg:

Bar Pierre:

De oorspronkelijke houten theatermachinerie:

Het Schermenhuis:

En als uitsmijter: het prachtige station van Antwerpen-centraal, alwaar ik mij twee uurtjes ophield in de Starbucks om gebruik te maken van hun gratis wifi om nog wat te werken, alvorens de trein naar Gent te nemen:

Op bezoek bij Sam Dillemans

En tegelijkertijd ook bij mijn neef en zijn gezin. 😉 De bluebike bracht mij van Antwerpen Centraal naar de Lavendelstraat, alwaar ik hartelijk ontvangen werd met een glaasje cava (they know me so well). Mijn vorige bezoek was dag op dag exact een jaar geleden. Die schattige baby was ondertussen uitgegroeid tot een stevige peuter met een oneindige energievoorraad. En ook zijn grote zus liet zich niet onbetuigd. Schandalig dat het zo lang geleden was dat ik mijn achternichtje en -neefje nog gezien had. De tijd gaat veel te snel tegenwoordig. Ik knipper twee keer met mijn ogen en er is alweer een jaar voorbij.

We brachten met ons vijven een bezoek aan de tentoonstellingsruimte van Sam Dillemans, bijna letterlijk om de hoek van de Lavendelstraat. Ik kende Sam Dillemans vooral van zijn schilderijen van boksers, maar ook de fijnere potloodtekeningen van atleten (waaronder Nafi Thiam) konden mij bekoren. Ik zou eerder zo’n potloodtekening in mijn interieur hangen dan zijn soms nogal confronterende afbeeldingen van boksers.

Na deze portie cultuur bleef ik gezellig eten bij mijn neef en zijn vriendin en keuvelden we uitgebreid over het fantastische avontuur dat hen te wachten staat. Binnenkort vertrekken ze namelijk met hun twee kindjes voor een reis van drie maanden doorheen Oost-Europa met een mobile home. Amai, chapeau! Ik weet niet of ik dat zou zien zitten met twee zo’n jonge kindjes. Voor de vriendin van mijn neef is het ook een gelegenheid om te herbronnen. Ze heeft namelijk recent ontslag genomen op haar werk en is momenteel op professioneel vlak wat zoekende. Ik ben alleszins erg benieuwd naar de verhalen die ze te vertellen zullen hebben wanneer ze terug zijn!

Oja, en mijn achternichtje en ik hadden fun met Instagram filters!

Tweede Kerstdag in Wilrijk

Een paar dagen voor kerst kreeg ik bericht van onze vriendin uit Italië dat ze de kerstdagen in België zou doorbrengen en of we een gaatje in onze agenda hadden om af te spreken. Ik sprong een gat in de lucht, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik zocht en vond meteen een gaatje: tweede kerstdag paste voor iedereen! Alsof het zo moest zijn.

Dus spoorden mijn vriend en ik op tweede kerstdag richting Berchem station om van daaruit we met de Bluebike naar Wilrijk te fietsen. De zus van onze vriendin was namelijk zo vriendelijk om gastvrouw te spelen. Het was superleuk om de zussen terug te zien (zus nummer drie was ook aanwezig voor de gelegenheid, enkel zus nummer vier ontbrak op het appel). En ik stond er echt van te kijken hoe groot de twee jongens van onze vriendin uit Italië geworden waren. Zo’n vrolijke en sociale jongens. De oudste zoon van onze vriendin (ondertussen al negen jaar) spreekt voornamelijk Italiaans, maar hij verstaat Nederlands perfect en weet zich ook in deze taal uit de slag te trekken, zij het met een dik Italiaans accent. Hij was voor de rest van de avond niet weg te slaan van mijn vriend, die de enige volwassen man in het gezelschap was. De man van onze vriendin was in Italië achter gebleven bij zijn vader, die voor het eerst een kerst als weduwnaar zou doorbrengen. Niet gemakkelijk, uiteraard en begrijpelijk dat hij zijn vader op zo’n moment niet alleen wilde laten.

Onze gastvrouw had voor overdadig veel hapjes gezorgd en haar huis was feestelijk met kerstlichtjes. Zelf doe ik de moeite niet om mijn appartement op te tuigen voor de kerstdagen, maar ik moet zeggen dat het wel iets heeft, al die blinkende kerstdecoratie. Na de hapjes werden we getrakteerd op een lekkere mixed grill met groene boontjes en aardappelgratin. We sloten de maaltijd af met een dessert dat chocolade-overdosis schreeuwde, maar o zo lekker was.

De avond vloog voorbij, want ja, we hadden heel wat om over bij te praten. Helaas moesten mijn vriend en ik nog een stukje fietsen om de laatste trein naar Leuven te halen. We namen dan ook afscheid met de stellige belofte om onze vriendin binnenkort in Italië te bezoeken. En iedereen weet dat ik een vrouw van mijn woord ben!

Inspirerend infomoment in deSingel

Ok, ik was niet meteen een fan van de titel, want in mijn ogen een pleonasme, maar kom, ik moet mij als teamverantwoordelijke niet overal mee moeien, nietwaar? Ik had de organisatie van dit moment immers volledig gedelegeerd aan mijn medewerkers en zij waren wel enthousiast over de titel.

En mijn medewerkers hebben dat goed gedaan hebben. Alleen jammer dat er zoveel uitval was bij de deelnemers. Een opkomst van slechts 50% kunnen we niet echt geslaagd noemen. Ik vermoed dat de tijd van het jaar daar voor iets tussen zal zitten. December is traditioneel een zeer drukke maand en als een evenement gratis is, is de uitval sowieso hoger.

Wat ik bijzonder apprecieerde was het feit dat dit infomoment erin slaagde de verschillende betrokken partijen in het kader van een kunstopdracht in publieke gebouwen samen te brengen. We kregen eerst het verhaal van de totstandkoming van een kunstopdracht uit verschillende invalshoeken te horen, waarna de betrokken partijen hun ervaringen konden samen leggen in een panelgesprek. Heel interessant.

De avond sloten we af met een fijne receptie met heerlijke vegetarische hapjes en een lekker stukje kunstzinnige taart.

International perspectives on the changing roles of cultural management and cultural policy

Klinkt boeiend, niet? Dat dacht ik ook toen ik mij inschreef voor de lezing van dr. Birgit Mandel aan de Universiteit Antwerpen. Helaas, dr. Mandel kon de hoge verwachtigen gewekt door de titel niet inlossen. Haar lezing bleef steken bij een opsomming van een aantal vrij algemene vaststellingen. En ook het panelgesprek slaagde er niet in de aandacht van het publiek vast te houden. Al een geluk dat ik mijn laptop bij had zodat ik nog iets nuttigs kon doen.

Wel pluspunten voor de lekkere hapjes op de receptie achteraf: de combinatie van tortilla, parmaham, olijven en tomaatjes was het perfecte avondmaal! En de toffe babbels met mijn collega’s maakten dat ik toch het gevoel had niet voor niks op een maandagavond naar Antwerpen afgezakt te zijn.

Bazalia in Kruibeke

De tagline van Bazalia is ‘Real Italian Food made with passion!’ en, eerlijk, dat is niets te veel gezegd. Het decor is prachtig, het eten heerlijk en de ober die ons bediende very Italian. Tot mijn grote vreugde stond het menu helemaal in het teken van mijn favoriete Italiaanse regio: Piëmonte. En ja, als je van al dit heerlijks mag proeven in het uitstekende gezelschap van de fabuleuze Kato, dan het je het recept voor een bijzonder geslaagde middag/namiddag.

Coscia di faggiano al Barolo | funghi | radicchio caramellato | lardo | patate al forno con Fontina:

Bignè ripieno alle nociola e cioccolato | marellata di fichi e limone | gelato di ricotta:

De namiddag vloog voorbij en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al bijna vier uur. Veel tijd voor een wandeling in de Kruibeekse polders bleef er niet meer over. Maar het was leuk om bij valavond doorheen het charmante Kruibeke te wandelen en Kato’s drie mannen nog eens te zien.

Zeer geslaagde uitstap, alleen jammer dat Kruibeke zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer.

Zinloos geweld

Vandaag kreeg ik het bericht dat mijn jongste neef in elkaar geklopt is in Merksem, op een paar straten van zijn huis. Op de nacht van zaterdag op zondag hebben twee mannen mijn neef van zijn fiets gesleurd met de bedoeling hem te beroven. Toen bleek dat hij geen geld op zak had, wilden ze hem dwingen om de pincode van zijn smartphone af te geven en toen hij dat weigerde, hebben ze hem in zijn gezicht gestampt. Resultaat: een gebroken kaak en een gebroken neus. De volledig omvang van de schade is nog niet duidelijk, maar het goede nieuws (nuja) is dat hij alvast niet buiten bewustzijn is geweest. Hij is er zelfs nog in geslaagd op eigen kracht te voet naar huis te lopen, waarop zijn vriendin hem naar spoed heeft gebracht.

Ik kreeg het bericht toen ik op de tram van Antwerpen-Centraal naar P+R Melsene zat en meteen gingen de haren op mijn lichaam recht overeind staan. Wie doet nu zoiets? Voor een paar honderd euro dat zo’n smartphone kost? Daarvoor schop je toch niet iemand in het ziekenhuis? En we moeten realistisch zijn: de kans dat de politie die kerels vat, is bijzonder klein.

Momenteel staat het vast dat hij sowieso minstens één keer zal moeten geopereerd worden om de schade aan zijn kaak te repareren. Gelukkig is mijn neef een jonge en gezonde kerel. Ik hoop van harte dat hij niets ernstigs aan dit voorval overhoudt, maar ik vrees dat de gemoedsrust waarmee hij zich in de toekomst door zijn eigen stad zal bewegen nooit meer hetzelfde zal zijn.

Jinza revisited

Ja, mijn liefde voor Antwerpen blijft nog steeds overeind! Culinair valt er daar gewoon nét iets meer te beleven dan in Leuven.

Zaterdagavond hadden mijn vriend en ik afgesproken met zijn oud-collega Eddy om te gaan dineren bij Jinza, waar we een jaar geleden de verjaardag van mijn vriend vierden. Niet dat mijn vriend zich dit nog kon herinneren, maar allez. Al een geluk dat ik deze blog zo zorgvuldig (ahum) bijhoud, heeft hij nog iets op op terug te vallen als zijn geheugen hem helemaal in de steek laat.

Eddy is ne crème van ne vent, zoals ze zeggen. Eigenlijk een beetje schandalig dat het alweer zo lang geleden was dat we mekaar gezien hadden. En ja, het voordeel daarvan is dat we veel hadden om over bij te praten, maar soms vraag ik me toch af waarom mensen niet vaker zelf het initiatief nemen om af te spreken. Is dat omdat ze denken dat het ons niet past? Want ik verdenk Eddy er echt niet van onze vriendschap niet te willen onderhouden, zo zit hij niet in mekaar.

Dus: als iemand wil afspreken, I’m just a whatsapp away!

Oja, het eten was heerlijk! Zoals gewoonlijk!

Appetizer:

Mosselen | wok | tom kha kai | citroengras:

Ceviche tonijn | soba noedels | rammenas | komkommer:

Duif | kung pao | wortel | linzen | courget

Colonel | granny smith sorbet | watermeloen | saké:

Sweets:

Dôme sur Mer revisited

Na onze vorige iet of wat uitgeregende afspraak in Le John, hadden mijn oud-collega en ik gisteren afgesproken in Dôme sur Mer. Geen nieuwe ontdekking voor mij, want Kato had mij al eens eerder uitgenodigd voor een etentje in dit geweldige visrestaurant. Deze donderdagavond waren de weergoden mijn oud-collega en mij beter gezind dan de vorige keer dat we op een zomeravond in Antwerpen afspraken. Voor de zekerheid had mijn collega een plekje aan de toog gereserveerd, maar omdat het zo zonnig was, stelde het personeel zelf voor een tafeltje op het terras in te nemen. Dat deden we gaarne.

Wat volgde was een fijne avond waar een hele hoop serieuze onderwerpen de revue passeerden, terwijl we genoten van de culinaire hoogstandjes van Dôme sur Mer. Als je van vis houdt, kan je eigenlijk niet om dit restaurant heen.

Dit at ik:

Noordzeekrab met courgette:

Tonijn met boontjes:

Gekarameliseerde ananas met karamelijs:

Sushi op het terras van Zaowang

Na mijn bezoekje aan het M HKA vrijdag, spoorde ik zaterdag opnieuw richting Antwerpen-Centraal. Ditmaal voor een date met de onvolprezen Kato. Ik had mij een beetje misrekend in het aantal minuten dat ik nodig zou hebben om met de bluebike bij de Zaowang te geraken (heel druk op de Meir en ik vond niet meteen een goede plek om mijn fiets te parkeren). Gelukkig is Kato een geduldige dame en wachten op een sympathiek terras op de Oude Koornmarkt is natuurlijk ook niet het einde van de wereld. Maar ik haat het nu eenmaal om te laat op een afspraak te komen.

We bestelden (uiteraard) een sushiboot voor twee. De sushi ging vlotjes binnen en we hadden heel wat om over bij te praten: over de nieuwe job van Kato, haar sportieve verwezenlijkingen (die dame loopt marathons) en haar geweldige gezin. Veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden! Het leven raast aan zo’n hoog tempo voorbij dat ik amper kan vatten dat we ondertussen al bijna in de helft van 2019 zitten.

Naar goede gewoonte sloten we de avond af met een cocktail op het terras van Cocktails at Nine. Ik dronk een rock & rum old fashioned en een lazy red cheeks. Twee klassieke cocktails die altijd smaken, zeker in goed gezelschap! En toen was de avond alweer om en moest ik mij haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Het zou fijn zijn, mocht de NMBS ook in de late uurtjes treinen inzetten. De zon was nog niet eens onder en ik moest al naar huis vertrekken!

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen