Museumdagje in Antwerpen

Gisterenochtend spoorden mijn vriend en ik opnieuw naar Antwerpen voor een dagje musea bezoeken met zijn ouders. Naar goede gewoonte begonnen we onze uitstap met een lunch bij Nuoc Mam, waar we tijdens ons vorige bezoek aan Antwerpen heel lekker geluncht hadden. Ditmaal was het warm genoeg om op het terras te kunnen eten. Met dank aan het zalige lentezonnetje. We startten met Vietnamese loempia’s, dumplings en pannenkoekjes met eend. Om eens iets anders dan phở te nemen, ging ik voor de bun (een rijstnoedelsalade) met scampi. Echt superlekker! En natuurlijk dronken we daar een flesje bubbels bij.

Als eerste museum van de dag bezochten we het KMSKA, omdat we de ouders van mijn vriend graag wilden onderdompelen in de magische wereld van Hans Op de Beeck. En ja, het was voor mijn vriend en ik pas van vrijdag geleden dat we deze tentoonstelling bezochten, maar dat kon ons eerlijk gezegd niet deren. De vele details van de grijze beelden zorgden dat we meer dan genoeg hadden om naar te kijken.

Onze volgende bestemming was de Panamarenko-tentoonstelling in het M HKA. Ik had misschien net iets meer van deze tentoonstelling verwacht. Uiteindelijk werden er slechts een bescheiden aantal werken getoond. Al blijft Bing of the Ferro Lusto X natuurlijk een tot de verbeelding sprekend kunstwerk. De drang van Panamarenko om naar de sterren te reizen, is alleszins heel voelbaar doorheen gans de opstelling.

We pikten ook de tentoonstelling ‘De toestand is vloeibaar’ mee, waarvan sommige werken me aanspraken en andere dan weer helemaal niet. Maar dat is eigen aan dit soort hedendaagse kunst.

We sloten ons dagje musea kijken af met de bijzonder fascinerende tentoonstelling over het leven en werk van Lee Miller in het FOMU. Wat een vrouw! Als je haar biografie leest, lijkt het wel alsof ze drie levens geleid heeft in plaats van één. De tentoonstelling heeft mij alvast geprikkeld om binnenkort de film over haar leven met Kate Winslet in de hoofdrol te bekijken. Uiteraard werd ik het meest geraakt door haar werk als oorlogsfotograaf, maar ook haar liefdesleven was bijzonder boeiend. Pittige dame.

We sloten deze fijne en artistieke dag af met wat hapjes op het terras van de Wasbar. En dankzij de NMBS geraakten we vlotjes thuis!

Hans Op de Beeck: Nachtreis in het KMSKA

Gisteren woonde ik samen met mijn vriend en een hele bende collega’s de opening bij van de tentoonstelling Hans Op de Beeck: Nachtreis. Na mijn oren verwend te hebben tijdens het concert in Bozar eergisteren, waren nu mijn ogen aan de beurt. Want ja, deze expo brengt je letterlijk een andere wereld binnen. Eentje van verstilling, ontroering en verwondering in het grijs. Zeer bijzonder. De beelden van Hans Op de Beeck zien er zo levensecht uit dat je elk moment verwacht dat ze tot leven zullen komen.

En ja, de receptie was naar goede gewoonte ook weer erg de moeite. Met dank aan de NMBS om ons veilig thuis te brengen.

Kick-off M HKA bouwproject

Vandaag was een belangrijke dag. In het oude M HKA gebouw werd bekend gemaakt hoe het nieuwe M HKA gebouw, dat een paar honderd meter verder zal verrijzen op de site van het voormalige Hof van Beroep, eruit zal zien. De pers was massaal aanwezig, maar de verwachte pittige vragen bleven achterwege. En daar was ik, aangezien ik mijn baas moest vervangen, niet echt rouwig om. Want de afspraak was dat ik deze vragen zou beantwoorden. Gelukkig gedroegen de journalisten zich allemaal voorbeeldig en kon ik dus achterover leunen en gewoon naar de speeches van veel belangrijkere mensen dan ikzelf luisteren.

MIA’s in het Sportpaleis

Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen-centraal alwaar ik de tram naar het Sportpaleis nam voor de uitreiking van de MIA’s 2024. Ik had immers de eer en het genoegen mijn baas te mogen vergezellen als VIP. En jullie kennen mij, tegen een feestje met gratis champagne zeg ik nooit neen!

Het feest begon in de VIP-ruimte waar mijn glas champagne op magische wijze gevuld bleef (dankuwel vriendelijke ober). We kregen heerlijke hapjes aangeboden (helaas geen foto van genomen) en konden aan verschillende food stands kleine gerechtjes halen om onze honger te stillen. Mijn baas en ik hadden op voorhand een tafel toegewezen gekregen, maar al snel zwermden we steeds verder weg van onze toegewezen tafel. Er waren immers heel wat bekenden tussen de aanwezigen en dit soort feestjes zijn ideale netwerkmomenten.

Rond 20u werden wij vriendelijk verzocht om plaats te nemen aan de ons toegewezen tafel in de concertzaal van het Sportpaleis voor de eigenlijke show. En jawel, ook op deze tafel stond een fles champagne die in de loop van de show meerdere keren vervangen werd door een vol exemplaar. Ik maakte kennis met de andere genodigden aan onze tafel en liet de show een beetje over mij heen komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de Vlaamse muziekscène niet echt volg en dat de show niet echt is blijven hangen bij mij (kan ook aan al die champagne gelegen hebben). Dat neemt niet weg dat ik heel erg blij was met de girl power factor van deze editie. Dikke proficiat aan Eefje de Visser en Pommelien Thijs met hun trofeeën. Ik ken de muziek van beide dames niet echt, maar vond het wel leuk om te kunnen supporteren voor collega-blondine Pommelien, die ik wel wist te appreciëren in Knokke Off. Al vond ik het kapsel van Pommelien werkelijk verschrikkelijk en hetzelfde gold voor de eerste jurk die ze droeg. Des Goûts et des Couleurs… De jurk van Daphne Agten kon dan weer wel mijn goedkeuring wegdragen. Ook blij dat ik Average Rob en Omdat Het Kan live hun zomerhit On Met La Patate (Belgian Anthem) heb zien brengen.

Glints en Daan:

Adamo kreeg de lifetime achievement award:

Pommelien sloot de show in stijl af!

Na de show moest ik een beetje overhaast vertrekken, want ik wilde mijn laatste trein terug naar Leuven beslist niet missen. De afterparty in de Trix moest ik dus noodgedwongen aan mij laten voorbij gaan. Maar goed ook, want ik vrees dat ik de rest van de werkweek anders niet veel meer waard geweest zou zijn. 😉

Les Années Folles in Antwerpen

De datum stond al wekenlang in mijn agenda: zaterdag 31 oktober zou ik fancy gaan dineren met mijn lieve collega om haar nieuwe job te vieren. Superblij voor haar, want ze blijft in een leidinggevende positie, maar keert inhoudelijk terug naar een oude liefde. En tegelijkertijd superblij dat ze haar nieuwe uitdaging gewoon in onze eigen bedrijf gevonden heeft. Interne jobmobiliteit for the win!

Ik liet de keuze van het restaurant aan haar over en naar goede gewoonte koos ze er weer een pareltje uit: huiskamerrestaurant Les Années Folles, waar de culinaire ervaring letterlijk begint bij het aanbellen. Ceci n’est pas un restaurant! Neen, dit is een ontdekkingstocht die ons langs talrijke heerlijke creaties van de chef bracht. Uiteraard gingen we voor het maximaal aantal gangen. En dit in combinatie met het bob-arrangement. Waardoor ik op het einde van de maaltijd nog een plekje had voor een dessertwijntje en een glas rum als digestief. Alleen spijtig dat er nergens een kaartje met een overzicht van het menu beschikbaar was. Dat miste ik echt. Ook om achteraf terug te kijken op wat je exact gegeten hebt.

En gelukkig mocht ik na al dat lekkers blijven slapen bij mijn collega, zodat ik me niet moest haasten om de laatste trein van Berchem naar Leuven te halen.

Boekvoorstelling De Boerentoren in de Handelsbeurs in Antwerpen

Gisteren spoorde ik naar Antwerpen voor een date met mijn lieve vriendin die haar tijd verdeelt tussen Roeselare en Antwerpen. Een tijdje geleden ontving ik immers een uitnodiging voor de boekvoorstelling van De Boerentoren, het favoriete vastgoedproject van een ander Antwerps icoon. Aangezien deze persoon weet hoe een feestje te bouwen, leek me dit wel iets om samen met mijn vriendin naartoe te gaan.

En jawel, bij het binnentreden van de Handelsbeurs kregen we meteen een glas champagne in onze handen gestopt, dat vervolgens gul werd bijgeschonken. En ja, natuurlijk waren de hapjes bij het champagne-aperitief voortreffelijk. Na de speeches volgde de officiële overhandiging van het boek aan de opdrachtgever en werden we uitgenodigd om te genieten een fenomenaal lekker walking dinner. Alleen jammer dat het wringen was om een plek aan een statafel te versieren. Altijd een uitdaging bij walking dinners. En ja, de wijn was even lekker als de champagne bij het aperitief.

En toen moest het hoogtepunt van de avond nog komen. Alle aanwezigen werden getrakteerd op een heus concert van Helmut Lotti. En je kan veel van de mens zeggen, maar zingen kan hij. En persoonlijk denk ik dat het een goede keuze was om dat haarstukje terug op zijn hoofd te zetten. Helmut heeft trouwens nog verrassend soepele heupen voor iemand van zijn leeftijd.

Midden in het optreden vond echter hét cringe moment van de avond plaats. Dat de organisator van dit event er niet altijd even politiek correcte meningen op nahoudt, mag niemand meer verbazen. Maar de vrouwonvriendelijkheid van zijn uitspraken stootte mijn vriendin en mezelf zodanig tegen de borst dat we even buiten moesten gaan bekomen. Mijn conclusie is dat je veel vergeven wordt als je maar genoeg geld hebt. En die Romeinse optocht was er werkelijk ver over. Die arme Helmut wist niet goed waar kijken.

Nuoc Mam, Ensor en Cindy Sherman

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.

Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.

We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.

Continue reading →

Business lunch in het Leon deSingel Café

Na een bijzonder vlotte vergadering (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), werd ik uitgenodigd voor de lunch in het Leon deSingel Café. Het café kreeg onlangs een nieuwe uitbater (dezelfde als die van de Belga Queen in Brussel), maar de menukaart werd grotendeels behouden. Ik bestelde als voorgerecht de toast champignon en als hoofdgerecht de eend (hoera voor het wildseizoen!). Al moet ik schoorvoetend toegeven dat de eend eerder aan de taaie kant was. Misschien nog wat kinderziektes?

Within Temptation in de Lotto Arena

Gisteren spoorde ik voor de tweede dag op rij naar Antwerpen. Ditmaal stapte ik echter uit in Antwerpen-Berchem om vervolgens met de blue-bike naar de Lotto Arena te fietsen. Een aangename fietstocht langs het comfortabele Ringfietspad. Een tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Zeker omdat ik mijn fiets gewoon letterlijk voor de ingang van de Lotto Arena kon stallen.

Na een sanitaire stop, kocht ik mij een glaasje champagne en voegde ik mij bij mijn broer, zijn vriendin en een bevriend koppel voor het concert van Within Temptation, met Annisokay in het voorprogramma. He optreden van de groep Annisokay liet mij eerlijk gezegd vrij koud, maar amai, Sharon den Adel en haar muzikanten maakten dat meer dan goed! Wat een stem! Wat een présence! En de begeleidende graphics die op het podium achter de band werden geprojecteerd, mochten er ook zijn. Een waardige ondersteuning voor de muziek.

Na het concert nam ik snel afscheid van mijn gezelschap, want ik moest mijn spullen nog uit de locker halen en ik wilde op tijd zijn om mijn trein te halen. Jammer genoeg was ik net te laat voor de rechtstreekse trein van 22.53u en moest ik dus de trein van 23.12u nemen met een overstap in Mechelen. Het eerste stuk van de rit zat ik op een Desiro vol met Chinezen die afhaaleten aan het consumeren waren. Ik kreeg er bijna zelf honger van. 😉

De overstap in Mechelen verliep vlot. Al moest ik er wel een klein spurtje uit persen omdat ik maar vijf minuten had om mijn aansluiting te halen. De NMBS denkt aan mijn conditie. 😉

Diner bij Au Vieux Port op het Eilandje

Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen voor aan date met mijn lieve vriendin uit West-Vlaanderen die tegenwoordig de helft van haar tijd doorbrengt bij haar vriend in Antwerpen. Eerlijk, voor mij is het een pak makkelijker om naar Antwerpen te sporen dan naar het verre Roeselare. 😉

Mijn vriendin wachtte me op aan het station en samen wandelden we over het Astridplein naar het Eilandje.

Originele reclame op het Astridplein:

Het was een zalige herfstdag. Warm genoeg om buiten te aperitieven op het mooie terras van Den Tros. Mijn vriendin had net een promotie gekregen en aangezien ikzelf ook aan een nieuw professioneel avontuur begonnen ben, was een glas champagne hier wel aan de orde.

Voor het diner begaven we ons naar Au Vieux Port een heel statige, klassieke zaak met houten lambrizeringen en voornamelijk een ouder cliënteel. De prijzen van de gerechten op de menukaart benaderden de leeftijd van de klanten: aan de hoge kant. 😉 Niet meteen een zaak die ik met mijn hippe vriendin zou associëren. Bleek dat ze zich van restaurant vergist had en eigenlijk bij Bacchus had willen reserveren. Hahaha, typisch. 😉

Omdat we al een glaasje champagne achter de kiezen hadden, konden we niet anders dan op hetzelfde elan verder gaan. Tot mijn grote vreugde kregen we een glas Perrier-Jouët voorgezet, geserveerd in het prachtige glas met de bloemen. Vervolgens kozen we het goedkoopste hoofdgerecht op de kaart: de steak tartare. En dat hebben we ons niet beklaagd: dit gerecht benaderde werkelijk de perfectie. En de heerlijke Bourgondische wijn maakte het geheel af.

Omdat de prijzen nogal pittig waren, besloten we het dessert te skippen, maar kijk, we kregen nog wat mignardises van het huis aangeboden. Laat ons zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat mijn vriendin zich van restaurant had vergist. 😉

Na het diner wandelden we terug richting centrum. We passeerden langs Café Cousteau en ja, de neonverlichting met de welluidende woorden ‘Kut met Peren’ maakte dat wij een plekje uitkozen op het terras. Helaas de witte wijn was gewoonweg niet te drinken. En dan ben ik nog beleefd. Ik vermoed dat dit een plek is waar je beter een biertje bestelt.

Gelukkig konden we de avond afsluiten op het terras van Joe’s. Amai, wat een contrast! Supervriendelijke uitbater en uitstekende wijntjes.

Een avond om een strik rond te doen. En ik moest zelfs niet lopen om de trein naar Leuven te halen!

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen