MIA’s in het Sportpaleis

Gisterenavond spoorde ik naar Antwerpen-centraal alwaar ik de tram naar het Sportpaleis nam voor de uitreiking van de MIA’s 2024. Ik had immers de eer en het genoegen mijn baas te mogen vergezellen als VIP. En jullie kennen mij, tegen een feestje met gratis champagne zeg ik nooit neen!

Het feest begon in de VIP-ruimte waar mijn glas champagne op magische wijze gevuld bleef (dankuwel vriendelijke ober). We kregen heerlijke hapjes aangeboden (helaas geen foto van genomen) en konden aan verschillende food stands kleine gerechtjes halen om onze honger te stillen. Mijn baas en ik hadden op voorhand een tafel toegewezen gekregen, maar al snel zwermden we steeds verder weg van onze toegewezen tafel. Er waren immers heel wat bekenden tussen de aanwezigen en dit soort feestjes zijn ideale netwerkmomenten.

Rond 20u werden wij vriendelijk verzocht om plaats te nemen aan de ons toegewezen tafel in de concertzaal van het Sportpaleis voor de eigenlijke show. En jawel, ook op deze tafel stond een fles champagne die in de loop van de show meerdere keren vervangen werd door een vol exemplaar. Ik maakte kennis met de andere genodigden aan onze tafel en liet de show een beetje over mij heen komen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik de Vlaamse muziekscène niet echt volg en dat de show niet echt is blijven hangen bij mij (kan ook aan al die champagne gelegen hebben). Dat neemt niet weg dat ik heel erg blij was met de girl power factor van deze editie. Dikke proficiat aan Eefje de Visser en Pommelien Thijs met hun trofeeën. Ik ken de muziek van beide dames niet echt, maar vond het wel leuk om te kunnen supporteren voor collega-blondine Pommelien, die ik wel wist te appreciëren in Knokke Off. Al vond ik het kapsel van Pommelien werkelijk verschrikkelijk en hetzelfde gold voor de eerste jurk die ze droeg. Des Goûts et des Couleurs… De jurk van Daphne Agten kon dan weer wel mijn goedkeuring wegdragen. Ook blij dat ik Average Rob en Omdat Het Kan live hun zomerhit On Met La Patate (Belgian Anthem) heb zien brengen.

Glints en Daan:

Adamo kreeg de lifetime achievement award:

Pommelien sloot de show in stijl af!

Na de show moest ik een beetje overhaast vertrekken, want ik wilde mijn laatste trein terug naar Leuven beslist niet missen. De afterparty in de Trix moest ik dus noodgedwongen aan mij laten voorbij gaan. Maar goed ook, want ik vrees dat ik de rest van de werkweek anders niet veel meer waard geweest zou zijn. 😉

Les Années Folles in Antwerpen

De datum stond al wekenlang in mijn agenda: zaterdag 31 oktober zou ik fancy gaan dineren met mijn lieve collega om haar nieuwe job te vieren. Superblij voor haar, want ze blijft in een leidinggevende positie, maar keert inhoudelijk terug naar een oude liefde. En tegelijkertijd superblij dat ze haar nieuwe uitdaging gewoon in onze eigen bedrijf gevonden heeft. Interne jobmobiliteit for the win!

Ik liet de keuze van het restaurant aan haar over en naar goede gewoonte koos ze er weer een pareltje uit: huiskamerrestaurant Les Années Folles, waar de culinaire ervaring letterlijk begint bij het aanbellen. Ceci n’est pas un restaurant! Neen, dit is een ontdekkingstocht die ons langs talrijke heerlijke creaties van de chef bracht. Uiteraard gingen we voor het maximaal aantal gangen. En dit in combinatie met het bob-arrangement. Waardoor ik op het einde van de maaltijd nog een plekje had voor een dessertwijntje en een glas rum als digestief. Alleen spijtig dat er nergens een kaartje met een overzicht van het menu beschikbaar was. Dat miste ik echt. Ook om achteraf terug te kijken op wat je exact gegeten hebt.

En gelukkig mocht ik na al dat lekkers blijven slapen bij mijn collega, zodat ik me niet moest haasten om de laatste trein van Berchem naar Leuven te halen.

Nuoc Mam, Ensor en Cindy Sherman

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen-centraal waar we afgesproken hadden met zijn ouders om samen een dubbele portie cultuur tot ons te nemen. Maar eerst moesten onze hongerige magen gevuld worden! Voor de gelegenheid had ik gereserveerd bij Nuoc Mam, een Vietnamees restaurant vlakbij het KMSKA. Het weer zat voor de verandering eens mee, dus we gingen te voet naar ginder.

Het was voor mij de eerste keer dat ik dit restaurant bezocht en een fijne herinnering aan hoe lekker die Vietnamese keuken wel niet uit. Na een paar voorgerechtjes gedeeld te hebben met mijn tafelgenoten, genoot ik van hét bekendste Vietnamese gerecht, een heerlijke phở. Energie genoeg opgedaan voor een namiddag kunst kijken.

We startten onze culturele verkenning met een bezoek aan de Ensortentoonstelling in het KMSKA. Tijdens de opening had ik maar de helft van de tentoonstelling gezien, dus ik keek ernaar uit om alle kunstwerken nog eens op mijn gemak te bekijken. En ja, ik weet dat er in de pers wat gedoe geweest is over de scenografie, maar mij stoorde deze ietwat barokke overdaad geenszins. De schilderijen bleven moeiteloos de aandacht naar zich toezuigen. Geen twijfel mogelijk wie de ster van de show was. Het was trouwens bijzonder druk in het KMSKA op deze zondag. Ik vermoed dat alle tijdsloten uitverkocht waren, want het was letterlijk aanschuiven bij sommige werken.

Continue reading →

Business lunch in het Leon deSingel Café

Na een bijzonder vlotte vergadering (met dank aan de voorzitter, aka mezelf), werd ik uitgenodigd voor de lunch in het Leon deSingel Café. Het café kreeg onlangs een nieuwe uitbater (dezelfde als die van de Belga Queen in Brussel), maar de menukaart werd grotendeels behouden. Ik bestelde als voorgerecht de toast champignon en als hoofdgerecht de eend (hoera voor het wildseizoen!). Al moet ik schoorvoetend toegeven dat de eend eerder aan de taaie kant was. Misschien nog wat kinderziektes?

Ensors stoutste dromen in het KSMKA

Gisteren had ik de eer en het genoegen om samen met mijn collega’s en een pak ander chic volk de Ensortentoonstelling in het KMSKA feestelijk te openen. Ik slaagde er spijtig genoeg niet in de tentoonstelling volledig in mij op te nemen, want net toen ik voorbij de helft van het parcours was, kwam het personeel ons vriendelijk aanmanen om te verzamelen in de De Keyserzaal om naar de speeches te luisteren. Al de sprekers hielden het kort, maar krachtig en daarna konden we genieten van poëtische luchtacrobatie. Het was prachtig!

Uiteraard zette ik mijn netwerk-streak van deze week verder. Dit alles onder het genot van de lekkere hapjes en de uitstekende wijn van de Madonna. Samen met de collega die mij vergezelde, wilde ik na het dessert nog een laatste blik op de werkelijk fenomenale tentoonstelling werpen, maar helaas, we waren te laat, de toegang was reeds afgesloten. Maar geen erg, ik kom zeker nog eens terug om op mijn gemak van al dat moois te genieten.

Met dank aan mijn lieve collega die mij haar logeerkamer ter beschikking stelde, zodat ik mij na de receptie niet moest haasten om de trein van Antwerpen-centraal naar Leuven terug te nemen.

Olivia Rodrigo in het Sportpaleis

Gisterenavond trok ik met de dochter van onze vrienden uit Zichem richting het Sportpaleis in Antwerpen. Een beetje een heruitgave van onze succesvolle uitstap naar het concert van Lizzo, vorig jaar. Even dreigde een last minute ingeplande managementvergadering in de namiddag roet in het eten te strooien. Maar ik heb op mijn strepen gestaan en heb bekomen dat de vergadering met een uur vervroegd werd, zodat ik, zoals gepland, om 16u kon afsluiten (dat tijdsblok stond trouwens al maanden geblokkeerd in mijn agenda) en de dochter van onze vrienden kon gaan ophalen in het station van Leuven.

Net als de vorige keer namen we de trein naar Antwerpen-Centraal. Deze keer wel allebei uitgerust met onze allerkleinste handtas. 😉 We smulden opnieuw van ramen bij Takumi, kwestie van genoeg energie te hebben om een hele avond lang liedjes mee te brullen.

En amai, gebruld werd er. Best wel indrukwekkend om te zien (en vooral te horen) hoe al die tienermeisjes elk nummer woord voor woord konden meezingen. Ik vond de show zelf minder goed dan die van Lizzo, maar amai, hoedje af dat een eenentwintigjarige een hele avond kan vullen met zelfgeschreven nummers en zich laat omringen door een all female band. En ja, zo nu en dan liet ze vocaal een steekje vallen, maar dat zie ik graag door de vingers. Heel benieuwd waar deze dame over een paar jaar zal staan. Haar groeipotentieel is alvast enorm.

Het letterlijke hoogtepunt van de show was voor mij Olivia die op een grote maan boven ons zweefde terwijl het Sportpaleis in een paarse sterrenhemel werd omgetoverd. Magisch!

Na het concert moesten we nog een stevig stuk stappen om bij de plek te komen waar onze chauffeur op ons wachtte. De vader van mijn jonge vriendin was zo vriendelijk geweest om zich op te offeren om ons te komen halen. Heel de rit nog zitten nagenieten in de auto!

Topstukken in het MAS en smullen bij Little Beirut

Gisterenmiddag spoorde ik naar Antwerpen voor mijn vierde bezoek aan de onvolprezen topstukkententoonstelling in het MAS! Een uitstapje met de collega’s van het werk. Te voet onderweg van het station naar het MAS kwam ik al een handvol collega’s tegen en tegen dat we bij het MAS zelf aankwamen, was onze groep al stevig aangegroeid.

Om 13.15u werden we ontvangen met koffie en taart op de achtste verdieping van het MAS. De taarten waren zo lekker dat ik gewoonweg vergat een foto te nemen van het overdadige buffet. Niet dat ik daarvoor veel tijd had, want ik was ingedeeld in de groep wiens rondleiding om 13.45u van start ging. Helaas weigerde de bewaker ons binnen te laten omdat we geen bandje voor de tentoonstelling konden tonen. Nochtans had de MAS-medewerker die samen met onze collega’s instond voor de organisatie van deze namiddag, gezegd dat onze badge zou volstaan om binnen te mogen. Alleen had niemand de bewaking daarvan op de hoogte gesteld. Na iets meer dan een kwartier wachten kwam de MAS-medewerker opdraven en mochten we alsnog binnen. Vergezeld van de groep die een kwartier na ons zou starten. Gezellig druk, dus.

Tot mijn grote teleurstelling was er geen gids voor onze groep voorzien. Al kon ik begrip opbrengen voor deze beslissing: de tentoonstelling was niet volledig voor ons bedrijf afgehuurd en zo’n groep van twintig personen door de vrij kleine ruimtes loodsen terwijl er tegelijkertijd andere bezoekers rondlopen, is alles behalve evident. Onze communicatiedienst zei dat er gidsen op zaal stonden waaraan we extra uitleg konden vragen, maar die vond ik niet direct. Die gidsen mochten misschien ook niet binnen. 😉

Aangezien ik de tentoonstelling al een paar keer gezien had, maakte ik van de gelegenheid gebruik om wat bij te praten met mijn collega’s en hier en daar een woordje uitleg te geven over de totstandkoming van de tentoonstelling. Ik bewonderde het gloednieuwe topstuk De Vertroostende Maagd van Ensor en begaf me daarna opnieuw naar de achtste verdieping om nog wat verder te babbelen met mijn collega’s.

Om vijf uur werden de overblijvende collega’s en ik beleefd verzocht het MAS te verlaten. Een ideale gelegenheid om met de overblijvers nog iets te gaan drinken in de buurt. Na een kleine zoektocht (met een groep van zestien personen is het iets minder voor de hand liggend om een plek te vinden waar iedereen gezellig kan zitten) belandden we bij Dr. Beer. Een schot in de roos. Dr. Beer serveerde niet enkel een zeer gevarieerd aanbod aan artisanale bieren, ook de prosecco (geserveerd in klassieke coupekes) mocht er zijn. De ober was werkelijk een fenomeen, hij kon van elk bier op de bijzonder uitgebreide kaart een omschrijving geven. Echt een plek voor bierliefhebbers!

Ik had ‘s avonds afgesproken om met mijn West-Vlaamse vriendin iets te gaan eten in de buurt van het MAS. Om de week verblijft ze bij haar vriend in Antwerpen. Aangezien ik wist dat ze de dag vrijaf had genomen, stuurde ik haar een berichtje of ze zin had om iets te komen drinken samen met mij en mijn collega’s. Dat had ze! Mijn collega’s slaagden er nog net in één plekje voor haar vrij te maken aan onze lange tafel. Dat betekende wel dat ik maar met één bil op de bank kon zitten, maar dat had ik er graag voor over. Mijn vriendin slaagde er meteen in mijn collega’s te charmeren en babbelde honderduit. Je bent een extravert of je bent het niet!

Rond half zeven vertrokken mijn collega’s en dronken mijn vriendin en ik nog één glas bij Dr. Beer alvorens samen naar het vlakbij gelegen Little Beirut te wandelen, waar we samen genoten van een heerlijk Libanese mezzeschotel vergezeld van een lekker flesje rode wijn. We klonken op de nieuwe job van mijn vriendin en hadden zoveel bij te praten dat we na de maaltijd gewoonweg verplicht waren nog iets te gaan drinken op het (verwarmde) terras van Den Tros.

Vervolgens wandelden we samen naar het mooie appartement van haar vriend in hartje Antwerpen en deed ze, ondanks mijn protest, alsnog een extra flesje wijn open, terwijl haar vriend zich bij ons voegde. Alleszins blij dat ik na al die drank kon blijven slapen in de zeer gerieflijke kamer van de dochter van haar vriend mét ensuite!

Op bezoek bij vrienden in Antwerpen

Gisteren spoorden mijn vriend en ik naar Antwerpen voor een bezoek aan onze vriendin en haar inmiddels niet meer zo nieuwe vriend. We waren voor de gelegenheid uitgenodigd bij de vriend zelf, een knappe, wat oudere man met een bijzonder boeiende job. Fijn om te zien hoe goed onze vriendin, na wat moeilijkere jaren, zich bij hem voelt. Ondanks de verschillen tussen hen beiden voel je overduidelijk de liefde tussen die twee. Opposites attract, nietwaar?

Mijn vriend en ik hadden voor de gelegenheid een flesje champagne meegebracht, want de vriendschap verdient het om gevierd te worden. Dat uitschuivertje met de fles Grand Barón demi-sec neem ik mijn vriendin niet kwalijk, maar laat ons zeggen dat het contract met de vorige fles te groot was. Gelukkig offerde mijn vriend zich op om mijn glas leeg te drinken. Ik ben echt op een leeftijd gekomen dat ik geen slechte drank meer verdraag.

De rest van de avond werden we gelukkig enorm in de watten gelegd met lekker zelfgemaakt eten aan een gezellig gedekte tafel en goeie wijn. Tegen het eind van de avond haalde onze kameraad een paar exotische flesjes whisky boven waarvan mijn vriend en ik maar al te graag proefden. Die Thaise ‘whisky’ (ja, die aanhalingstekens staan daar om een reden) smaakte helemaal zo slecht nog niet! Aangezien onze kameraad blijkbaar niet zo’n fan is van whisky in het algemeen, namen we het aanbod om de whisky mee naar huis te nemen maar al te graag aan. Altijd leuk om zo’n folietje in huis te hebben als we andere whisky-liefhebbers over de vloer krijgen.

En zo werd het dus een bijzonder vrolijke treinrit terug naar Leuven.

Een goed gevulde Sinterklaasdag

Om de één of andere reden lijken alle events dit jaar zich te concentreren in de laatste twee maanden van het jaar, traditioneel ook de drukste maanden op ons werk. Dus spoorde ik net als twee weken geleden naar Antwerpen met een trein die vertraging had om een studiedag aan de UA over de Commons bij te wonen, georganiseerd door collega’s van een andere afdeling. Spijtig genoeg kon ik maar een halve dag blijven, want in de namiddag werd ik verwacht in Brussel voor een belangrijk netwerkevent dat één van mijn eigen teams mee organiseerde. Serieus, qua afstemming kan dat beter, collega’s!

Ik denk niet dat ik al volledig mee ben met alle mogelijkheden die de Commons bieden, maar het idee lijkt me wel potentieel te hebben.

Ik bleef tot aan de middagpauze in Antwerpen en slaagde er zowaar in twee veggie broodjes mee te grissen van het buffet, dat er bijzonder heerlijk uit zag. Spijtig dat ik niet kon blijven hangen voor de lunch. Onderweg naar het station van Antwerpen-Centraal kreeg ik gezelschap van iemand met wie mijn collega’s nauw samenwerken en zo kwam ik op de terugrit naar Brussel allerlei interessante zaken te weten.

In Brussel-Noord aangekomen haastte ik mij naar de KVS alwaar ik net op tijd was voor de keynote speech. Een boeiende Duitse dame gaf ons wat meer inzicht in het functioneren van de huidige audiovisuele sector die voor stevige uitdagingen staat, met streamingplatformen als Netflix die voor disruptie zorgen.

Het eerste panelgesprek focuste op de samenwerking met de streamingplatformen en gaf wat meer inzicht in de voor- en nadelen hiervan voor contentmakers. Het tweede panelgesprek probeerde ambities voor de komende tien jaar te formuleren, maar slaagde daar moeilijk in. Het was vooral een pleidooi om meer geld naar de sector te laten vloeien, zonder dat er vernieuwende inzichten geformuleerd werden. Heel vreemd ook dat niemand zocht naar bijvoorbeeld synergiën met de gamesector, terwijl die er zeker zijn en er een gameproducent in het panel zat.

Na het slotwoord van onze grote baas babbelde ik nog wat na met mijn collega’s op de receptie. Doordat ik de ganse dag niets gedronken had, was ik zo uitgedroogd dat ik eerste drie grote glazen water naar binnen moest kappen, alvorens ik mij aan een glaasje schuimwijn durfde wagen. Mijn lieve collega had trouwens haar fotoboek uit Malta meegenomen, zodat mijn vriend en ik wat inspiratie kunnen opdoen. Ik ben alvast benieuwd!

Van hot naar haar

Amai, wat een ongelooflijk drukke dag. Ik weet de laatste tijd echt niet meer waar mijn hoofd staat. De traditionele eindejaarsrush slaat dit jaar nog onverbiddelijker toe dan de vorige jaren.

Deze ochtend spoorde ik van Leuven naar Antwerpen om een symposium aan de UA bij te wonen. Uiteraard had de trein naar Antwerpen vertraging (serieus, wat scheelt er met de lijn Brussel-Antwerpen?) en was ik een kwartier te laat op het symposium. Gelukkig kon ik nog net een chocoladebroodje mee grissen als ontbijt. Het symposium was erg boeiend, maar doordat er zoveel dringende vragen mijn mailbox overspoelden, kon ik helaas maar met een half oor luisteren. Ik kon ook niet tot het einde blijven, want ik moest om 13.30u al weer in Brussel zijn voor een belangrijke managementvergadering. Geen tijd om wat te netwerken tijden de broodjeslunch dus.

Gelukkig had ik nog vijf minuten over om snel de Foodmaker binnen te stappen om een wrap te kopen, zodat ik net op tijd was voor de start van de vergadering om 13.30u. Uiteraard liep de vergadering uit en was ik daardoor tien minuten te laat voor de opnames van onze maandelijkse interne video, waarvoor ik als nieuwsanker moest fungeren. Met wallen onder mijn ogen van het Worlds Collide concert van de dag voordien en totaal gestresseerd, struikelde ik tijdens de opnames een paar keer over mijn woorden en moest de opname herstart worden. Bloopers genoeg voor de nieuwjaarscompilatie, dus.

En nu ga ik zo dadelijk op stap met een vriendin in Brussel. Onder het motto: je leeft maar één keer!

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen