Geprofiteerd van het feit dat mijn vriend deze week in Leuven bleef (lang leve plaats- en tijdsonafhankelijk werken!) om na een pittige werkdag samen ramen te gaan eten bij Umamido. Want ramen is toch echt the ultimate comfort food! En zo’n portie gyoza gaat er ook altijd wel in.
Een tijdje geleden was het mij al opgevallen: een nieuw ramenrestaurant op de Oude Markt. Iedereen weet ondertussen dat ik een grote fan ben van ramen, dus kon ik niet wachten om deze zaak uit te proberen. Bijkomend pluspunt: volgens hun website maakt Yammi Yammi hun noedels zelf. Veel respect voor restaurants die de edele kunst van het noedels trekken onder de knie hebben. 😉
Ik moest dus niet lang nadenken waar af te spreken met mijn vriendin op vrijdag de dertiende. Terwijl haar zoon zijn beste schaakzetten bovenhaalde in zijn schaakclub, zaten zij en ik op het terras van Yammi Yammi te genieten van een dampende kom ramen. Mijn verdict: zeer lekker! Lekkere bouillon en heerlijke noedels. Veel meer keuze in soorten ramen dan in de andere ramenrestaurants die Leuven rijk is. De gyoza waren trouwens ook heel lekker.
Na ons bezoek aan Yammi Yammi trokken mijn vriendin en ik naar Bar Nine. Ik voor een after dinner cocktail, zij voor een kopje koffie. 😉 Nadat de zoon terug was van de schaakclub liepen we nog even langs het Ladeuzeplein voor een ijsje voor de jongeman (zelf had ik daarvoor helaas geen plekje meer) en namen we afscheid.
Cheers op een fijne vrijdagavond!
Zondagmiddag hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vriendin en haar twee kinderen om samen naar de Zoo van Antwerpen te gaan. Een klassieker van een uitstap, toegegeven, maar naar diertjes kijken is altijd leuk, nietwaar? En de verblijven van de dieren zijn ten opzichte van vroeger stevig verbeterd, zodat ik persoonlijk minder last heb van dat knagende schuldgevoel dat wilde dieren eigenlijk helemaal niet thuis horen in de kunstmatige omgeving die een Zoo toch is. Tegelijkertijd moet ik ook erkennen dat de Europese dierentuinen hun steentje bijdragen om bedreigde diersoorten in stand te houden.
Na een vlotte treinrit ontmoetten we onze vrienden in het prachtige station van Antwerpen-Centraal. Het was een prachtig zonnige dag en hoewel het nog frisjes was, hing de lente nu echt wel in de lucht. Alvorens ons naar de Zoo te begeven, moesten onze hongerige magen gevuld worden. Stipt om 12u stonden we voor de deur van restaurant Malaciorta, maar daar viel binnen geen enkel tegen van leven te bespeuren. We oefenden nog even geduld uit, maar na een tiental minuten was dat geduld op en besloten we iets te gaan eten bij de buren van Takumi Ramen Kitchen. Want ramen, daar wordt een mens gelukkig van! Voor de kinderen van onze vriendin was dit de eerste kennismaking met de Japanse keuken en gelukkig was dit een schot in de roos. De jongen kende ramen al uit animéseries en was heel enthousiast om dit gerecht zelf uit te proberen. De jongedame was iets voorzichtiger en hield het bij rijst. Mij smaakte het alleszins enorm én ik proefde voor de eerste keer Pocari Sweat (dat was er in Japan zelf niet van gekomen). Een lekkere, stevige maaltijd voor een betaalbare prijs.
Daarna brachten we een fijne namiddag door in de Zoo die er werkelijk op haar paasbest bij lag. De tuinlieden hadden kosten nog moeite gespaard en de Zoo stond volop in bloei. En oja, we zagen uiteraard heel veel dieren. Mijn persoonlijke favorieten: de vissen en de reptielen.
Deze middag afgesproken om te lunchen met Goofball. Het was nog even spannend of de lunch al dan niet zou kunnen doorgaan, want de dag voordien had Goofball haar wijsheidstand laten trekken. Gelukkig ze was heel snel gerecupereerd en viel de pijn goed mee. Enige voorwaarde die ze stelde aan een lunchplek: het eten moest makkelijk te kauwen zijn. En wat is er makkelijker te kauwen dan een lekker noedelsoepje?
We hadden om 11.45u afgesproken bij Umamido in de Tiensestraat. Ik was een beetje vroeger dan Goofball op de afspraak en had voor ons al een tafeltje gereserveerd op het terras. Dit tot grote schrik van de dienster, want ojee, het restaurant ging pas open om 12u en ik mocht nog niet gaan zitten, want de tafels waren nog niet coronaproof gemaakt en ik had nog geen handgel gekregen en seffens stond de politie hier en grote paniek. Ik ben dan maar opgestaan en aan de overkant van de straat gaan wachten, kwestie van het meisje geen hartinfarct te bezorgen.
Maar eerlijk, als je restaurant opent om 12u vind ik wel dat je tafels gekuist mogen zijn om 11.45u. En zet gewoon aan de ingang van je terras een bus met handgel, voorzien van een bord met “handgel verplicht” en klaar is kees. Enfin ja, het is niet makkelijk voor mensen die in de horeca werken, ik besef het, maar het is de eerste keer dat ik met iemand geconfronteerd werd die zo paniekerig reageerde. Ik voelde me echt niet welkom.
Gelukkig was dit kleine incident snel vergeten toen Goofball en ik samen noedels zaten te slurpen, mijmerend over deze a-typische zomer en aangepaste vakantieplannen.
on
Bij het teruglopen naar mijn fiets die onder het Rector De Somerplein stond, kon ik het niet laten nog een paar kiekjes te nemen van het prachtige hart van Leuven.
Inclusief take-away.com koeriers, anders klopt het plaatje niet, he.
Fonske blijft er stoïcijns bij.
Zoals jullie weten, is ramen mijn favoriete comfortfood. Dus toen ik las dat Ramenbar Susuru de mogelijkheid bood om af te halen, kon ik niet wachten om deze optie uit te proberen. De noedels en de garnituur waren apart verpakt van de bouillon, om te vermijden dat de noedels te zacht zouden worden tijdens het transport. Wat ik wel verkeerd had ingeschat: de wandeling van Susuru naar ons appartement maakte dat de bouillon al bijna helemaal afgekoeld was toen ik thuis aankwam. De bouillon kwam duidelijk niet kokend heet uit de pot, zoals ik verwacht had en eigenlijk vond ik de hoeveelheid bouillon ook te weinig.
Dus ja, lauwwarme ramen levert toch niet hetzelfde geluksgevoel op als heerlijk warme ramen. Beetje een mislukt experiment, dus. Of de volgende keer toch maar met de fiets gaan?
Als uitsmijter een foto van de zonsondergang (zo blij dat de zon schijnt):
En een foto van onze wandeling bij valavond:
Het was een beetje een bizarre dag op het werk met tegenstrijdige berichten van het hoger management en stiekeme strijdvaardigheid van het middle management. Daar bovenop kwam dan nog eens het bericht dat mijn directe baas tijdens het skiën door haar knie gegaan was (gevolg: gescheurde meniscus, gescheurde kruisband en gescheurde binnenband) en de komende week noodgedwongen thuis moet blijven . Net op een moment dat we haar doortastendheid zeer hard kunnen gebruiken.
Maar één ding is zeker: ramen helpt altijd!
Meer is er niet nodig wat mijn betreft om de laatste loodjes draaglijk te maken: een lunch op vrijdag met een pittig ramen soepje met mijn lieve collega-teamverantwoordelijken!
Dinsdagavond had ik afgesproken met een goeie kameraad die momenteel een moeilijke periode doormaakt. Na 25 jaar heeft hij besloten een punt achter zijn huwelijk te zetten. Wat een idyllisch gezin van vier leek, is opeens als een etterbuil uiteen gespat. En ja, zo nu en dan zag ik wel barstjes in hun naar de buitenwereld toe ogenschijnlijk perfecte relatie, maar hey, ik weet uit eerste hand dat relaties nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn zijn. En veel mensen kiezen ervoor hun problemen in eerste instantie binnenskamers op te lossen.
Op zulke crisismomenten probeer ik altijd een luisterend oor te bieden aan mijn vrienden. En als er één ding is waarvan ik verstand heb in tijden van hartzeer, dan is het wel comfort food! Dus belandden we (na een eerdere mislukte poging, wegens op vakantie) in de Nanaban in Zaventem. Tijdens het noedel slurpen moest ik wel een paar keer slikken bij het verhaal van mijn vriend. Al de opgekropte frustraties van de voorbije jaren leken er allemaal in één keer uit te komen. Eén lange stroom woede en ontgoocheling ten opzichte van de vrouw waarmee hij toch twee kinderen gemaakt heeft. Ik probeerde me zo neutraal mogelijk op te stellen, want elk verhaal heeft uiteraard twee kanten, maar ik had echt met hem te doen. Wat er ook van zij, hij zal nog veel tijd nodig hebben om dit te boven te komen, denk ik.
De Nanaban is een fastfood plek, dus na onze dampende kom ramen verkasten we op goed geluk (dank u googlemaps) naar Bar Marcel. Een onverwacht gezellige bar waar we ons in een zetel in een hoekje nestelden om ons gesprek verder te zetten. De dark mojito kon alvast op mijn goedkeuring rekenen en de wijnkaart van Bar Marcel mocht er zijn. Zulke zware conversaties gaan altijd vlotter met een beetje alcohol, nietwaar? Niet gedacht dat ik in Zaventem zo’n aangename plek zou vinden om samen met onze kameraad iets te drinken.
Deze middag had ik afgesproken om te lunchen met een collega die al sinds het voorjaar op ziekteverlof is. Een burnout, de ziekte van onze moderne tijd. Niet dat ik het in haar geval niet had zien aankomen. Sinds het vertrek van haar naaste collega had ze zijn job er integraal bij genomen. Dat in combinatie met een gezin met drie kleine kinderen, dat houdt uiteraard niemand vol.
Bedoeling van de lunch was om wat bij te praten, maar ze wilde ook graag weten hoe het er tegenwoordig aan toe ging op het werk. En daar moest ik eerlijk in zijn, de grote pijnpunten waarmee zij zo worstelde in haar team waren helaas nog altijd niet weggewerkt. Ik gaf haar informatie over de vacature die er momenteel in mijn team is, door het vertrek van mijn lieve collega, maar ik had niet direct de indruk dat deze functie haar interesseerde.
Haar uitspraak dat ze al hoofdpijn kreeg als ze nog maar aan ons kantoorgebouw dacht, baarde me wel zorgen. En ik probeerde haar voorzichtig duidelijk te maken, dat het voor haarzelf wellicht beter was een ander carrièrepad te bewandelen. Ze gaf toe dat ze zelf ook worstelde met haar terugkeer en ondertussen al een aantal keer gesolliciteerd had. Ze was zelfs al een keer tweede geëindigd.
Ik vond het eerlijk gezegd moeilijk om echt goed advies te geven, maar soms is een luisterend oor op zich al voldoende. Ik kan moeilijk in haar plaats beslissen wat de juiste keuze is, maar één ding weet ik zeker: zo’n slimme dame verdient een topjob!
Gisterenmiddag nog een laatste keer afgesproken met mijn vriendin voordat ze binnen een paar dagen op reis naar Japan vertrekt. Kwestie van nog enkele last minute tips mee te geven.
Spijtig genoeg viel ons oorspronkelijke plan om een bentobox te gaan eten in het water, wegens jaarlijks verlof. Gelukkig was de Samourai Ramen wel open. Altijd een goeie fallback optie!
Het verbaasde me een beetje hoe weinig onze vriendin wist van de Japanse cultuur. Ze had zelfs nog nooit edamame gegeten! Nochtans is deze groene boon toch aan flinke opmars bezig in hipster kringen. Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen. En ja, ze vond het (uiteraard) heel lekker. Ben echt benieuwd om haar reisverhalen te horen wanneer ze terug in België is.
![PNDF2732[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2019/07/PNDF27321.jpg)
