Vandaag samen met een collega gaan lunchen bij Bombay Inn in Brussel, de favoriete Indiër van mijn collega. We hadden al langer lunchplannen, maar tot nu toe was het er nog niet van gekomen. Tot vandaag dus! Altijd lekker, Indisch, al denk ik dat ik de volgende keer in plaats van de Bengaalse visspecialiteit toch voor de thali ga.
Na het afscheidsontbijt, de afscheidslunch. Want een collega die zich zoveel jaren hard ingezet heeft, verdient het om met de nodige egards uitgewuifd te worden. Moet toch vreemd zijn, de deur van een bedrijf waarvoor je zoveel jaren gewerkt hebt achter je dichttrekken om er nooit meer terug te keren. Ik kan me eerlijk gezegd op dit moment niet voorstellen hoe ik daarmee zou omgaan, want je job is toch een belangrijk onderdeel van wie je bent als persoon. (Al kan ik jullie wel verklappen dat ik alvast een hele waslijst plannen heb om mijn dagen als gepensioneerde te vullen.) Ach ja, dat ligt voor mij nog in de verre toekomst. We zullen wel zien eens het zover is.
Eén ding is zeker: de kwaliteit van het eten bij Victor Bozar Café stelt nooit teleur. Echt een topplek.
Na het copieuze ontbijt van deze ochtend, hield ik het sober voor de lunch met mijn kameraad deze middag. Een bao met paddenstoelen van DIM’s kreeg ik er nog net bij geduwd. En da’s dan ook meteen het grote voordeel van afspreken bij Wolf: je bestelt zo veel of zo weinig als je wilt én de huisgemaakte limonades zijn erg lekker.
Onlangs werd ik voorzitter van een nieuwe vergadering die als doel heeft de verschillende digitaliseringsprojecten in ons bedrijf beter op mekaar af te stemmen. Een uitdaging die ik met beide handen heb aangenomen, want er ik ben de eerste om te erkennen dat er zeker ruimte voor verbetering is. Om de verschillende betrokken partijen wat beter te leren kennen, plande ik een aantal lunches in. Mijn ervaring is dat lekker eten en een andere context mensen aanzet om meer open te spreken. En zo kwam het dat ik deze maandagmiddag samen met een collega genoot van een heerlijk koninginnenhapje in Taverne du Passage. Genoten van het gezelschap, het fijne gesprek én het gerecht dat toch nét iets specialer was dan een klassiek koninginnenhapje. (Hoera voor kalfszwezeriken!)
Soms heb je niet meer nodig om je dag goed te maken dan een gezellige lunch in het bedrijfsrestaurant met een goeie vriendin. En oja, kroketten helpen natuurlijk ook. 😉
Geen betere manier dan een (lichte) kater te verteren dan een hartige lunch. En mijn vriend en ik hadden geluk: toen wij Bite Leuven binnen stapten was er nog net plek voor twee personen aan de hoge tafel bij het raam met zicht op de Tiensestraat. Sowieso een fijne plek om te zitten, want er passeert altijd veel interessant volk in de Tiensestraat.
Doordat het zo druk was (een gezelschap dat gereserveerd had voor zeven personen, was opeens met elf personen komen opdagen), moesten we wat langer op onze lunch wachten. Maar dat deerde niet, met een heerlijk drankje voor onze neus was het wachten behoorlijk aangenaam en met een beetje honger smaakt zo’n toast avocado met zalm dubbel zo lekker. Chapeau voor het sympathieke koppel dat deze zaak runt. Moet hard werken zijn als je maar met twee personen in een populaire zaak staat.
Met de pandemie steeds meer in de achteruitkijkspiegel, knoopten mijn lieve collega’s en ik opnieuw aan bij onze lunchtraditie. Op aanraden van onze jongste compagnon maakten we een afspraak om op Saint Patrick’s Day samen te lunchen bij Italiaans restaurant Spago.
Helaas, de ochtend van onze afspraak moest het jongste lid van ons trio afhaken wegens ziek opgestaan. Jammer, maar helaas. Omdat ik enorm uitgekeken had naar de lunch, besloot ik niet af te zeggen. Uiteindelijk was het al veel te lang geleden dat ik het derde lid van ons trio nog gezien had. En alhoewel ik niet veel tijd had, werd het toch een gezellige afspraak, zelfs al was ons trio afgeslankt tot een duo.
Restaurant Spago zelf wist mij echter niet te overtuigen. De tagliatelli met gerookte zalm, courgette en safraan (nochtans één van de suggesties) was gewoonweg te zwaar. Blijf het vreemd vinden dat een restaurant dat zich Italiaans durft noemen room in zijn sauzen verwerkt, zelfs al weet ik dat dit aansluit bij de smaak van de Belgen. Tja, wellicht was het gedeeltelijk mijn schuld dat mijn gerecht tegen viel, ik had me bij de echte klassiekers op het menu moeten houden, want de spaghetti carbonara van mijn vriendin zag er beter uit. Gelukkig smaakte dat stiekeme glaasje prosecco bij de lunch uitstekend!
Nog steeds blij dat het weer mogelijk is om samen te lunchen. Niets zo goed om de banden aan te halen met een belangrijke business partner als gezellig rond een tafel zitten onder het genot van lekker eten en een goed glas wijn. De relatie met deze partner is bij momenten nogal gespannen en zulke informele momenten zijn de ideale manier om tot meer wederzijds begrip en een betere samenwerking te komen.
Deze middag had ik een lunch gepland met een collega die binnenkort onze organisatie verlaat voor een nieuwe uitdaging. Om haar niet zonder waardig afscheid te laten vertrekken, had ik haar uitgenodigd voor een lunch. Omdat er uiteindelijk meer volk op de werkvloer was dan ik had verwacht, slaagde ik erin nog vijf andere collega’s op te trommelen voor de lunch. Een onverwacht succes in vakantie- en coronatijden.
We vonden een leuk plekje voor onze groep in de zon op het terras van Frank. Omdat ik ‘s avonds al een sushi-afspraak in mijn agenda had staan, hield ik het bij een gezond slaatje. Mijn goede voornemen om het bij een lichte lunch te houden, werd uiteraard volledig doorkruist toen al mijn collega’s nog een dessert bestelden. Want ja, wie kan neen zeggen tegen zo’n lekkere brownie?
Genoten van een goeie babbel met mijn collega op het gezellige terras van Bar Leuv, een ideale plek voor een vrijdagse lunch. Mijn collega zat de laatste tijd wat minder goed in haar vel op het werk, maar heeft nu de knoop doorgehakt: ze gaat een jaar ouderschapsverlof opnemen en halftijds werken. Je zag gewoon dat er een gewicht van haar schouders was gevallen door die beslissing te nemen. Soms moet je gewoon voor je eigen geluk kiezen. Werk is ook maar werk. (En ja, ik weet dat die uitspraak niet helemaal strookt met mijn werkdagen van meer dan tien uur, maar elk mens is anders, he)
Voor de eerste maal trouwens de wafel met spek en eieren geprobeerd. En amai, dat smaakte! Kom ik zeker nog eens voor terug.
