Een avond bij Lento in Hasselt

Gisterenavond had ik afgesproken met een kameraad om samen iets te gaan eten in zijn thuisstad Hasselt. Helaas waren de treingoden mij niet echt gunstig gezind en arriveerde ik met een stevige vertraging. Gelukkig met nog net genoeg marge om stipt om 20.15u in restaurant Lento te zijn.

We hadden al eerder gedineerd in restaurant Lento, dus ik wist waaraan ik me kon verwachten bij dit veganistische restaurant. En jawel, de gerechten waren even verzorgd, origineel en lekker als ik mij herinnerde. Alleen had ik een gang meer moeten bestellen. Het viergangenmenu was net iets te weinig voor mij. Alhoewel de bediening vriendelijk was, waren ze niet echt aandachtig voor de noden van de klanten. Een restaurant waar een ober niet vraagt of je nog iets wil drinken, terwijl je glas duidelijk leeg is, nog niet vaak meegemaakt. Het kostte me zelfs de nodige moeite om een flesje kombucha te bestellen. Vreemd.

Appetizer:

Koningoesterzwam, leche de tigre, granny smith, zeevenkel, zeewierkaviaar:

Knolselder, truffel, hazelnoot, pink lady, kappertjes:

Biet Wellington, vadouvan, framboos, snijbiet:

Kombucha!

Citroensorbet, limoncello, spumante, peper:

We hadden alleszins meer dan genoeg stof om bij te praten, want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Dus namen we in het station van Hasselt afscheid met de belofte ditmaal geen jaar te wachten om een nieuwe afspraak vast te leggen.

Verjaardagsdiner in de Kwizien

Zaterdagavond spoorden mijn vriend en ik naar Hasselt om zijn verjaardag te vieren met mijn broertje en zijn vriendin (onder het motto: een verjaardag kan je nooit genoeg vieren!). We kozen voor een restaurant waar we ondertussen al menige verjaardag gevierd hebben: de Kwizien. En ja, ook ditmaal werden we niet teruggesteld. Het eten was zo mogelijk nog beter dan de laatste keer dat we er waren, al kan dat ook aan het gezelschap gelegen hebben. Mijn vriend kreeg als verjaardagscadeau een mooie fles Machrie Moor Peated Arran single malt. Benieuwd om die samen met hem te kunnen proeven!

Enige domper op de avond: de laatste hapjes bij de thee moesten we aan een hoog tempo naar binnen werken, anders riskeerden we de laatste trein van Leuven naar Hasselt te missen. Mijn vriend en ik moesten er zelfs een klein sprintje uitpersen om de trein te halen. Serieus, waarom kan de laatste trein niet om 23.30u vertrekken in plaats van om 22.30u? Hoe ga je op die manier mensen overtuigen om het openbaar vervoer te nemen? Mijn vriend en ik waren dolgraag nog wat langer in de Kwizien blijven plakken voor een afzakkertje. NMBS make it happen!

Heerlijke hapjes voor bij het aperitief:

Een oestertje gaat er altijd wel in:

Makreel – ajo blanco – venkel – duindoornbes:

Snoekbaars – Noordzeekrab – selder – kaffir – geitenkaas uit Lummen:

Skrei – zeewier – groene kool – salie:

Coquille – knolselder – limoen – beurre blanc:

Presa Iberico BBQ – wortel – savooi – dragon:

Platte kaas – passievrucht – gekonfijte tijgercitroen – avocado – basilicum:

Hapjes voor bij de thee:

Veganistisch genieten bij Lento in Hasselt

Echt toevallig dat op nog geen week tijd twee keer in een Hasselts restaurant belandde. Deze vrijdag had ik immers afgesproken met de kameraad die mijn vriend en ik een tijdje geleden tegen het lijf liepen op de Leuvense Oude Markt. Ik beloofde tijdens deze toevallige ontmoeting snel af te spreken om wat uitgebreider bij te praten en jullie weten dat ik een vrouw van mijn woord ben! Voor onze afspraak was ik afgezakt naar de thuisstad van onze kameraad: Hasselt. Dankzij de NMBS geraakte ik daar erg vlotjes vanuit Leuven.

Mijn kameraad had om 20u een tafeltje gereserveerd bij veganistisch restaurant Lento. We hadden nog wat tijd over, dus liepen we langs het huis dat hij een paar jaar geleden kocht en dat ik tot nu toe nog niet gezien had. Een gezellig rijhuis in een rustige buurt met moulures waar ik blij van werd. Al is het duidelijk dat een grondige renovatie van de achterbouw zich opdringt om van het huis echt een gezellige thuis te maken. Maar alles op zijn tijd, natuurlijk!

We waren een kwartiertje later dan gepland in het restaurant, maar gelukkig stond ons tafeltje nog op ons te wachten. En kijk, tot mijn grote verbazing zaten kennissen van uit de tijd dat ik nog in Leuven op kot zat aan het tafeltje vlak naast ons. Wat een ongelooflijk toeval! De laatste keer dat ik hen zag, moet bijna twintig jaar geleden zijn (yikes, time does fly), maar ze waren nog niks veranderd. Hopelijk dachten ze over mij hetzelfde. 😉 De herkenning was alleszins wederzijds. Ze vertelden dat ze sinds kort veganistisch waren, vandaar hun bezoek aan dit restaurant en ik stelde hen kort voor aan mijn tafelgenoot en wenste hen een fijne maaltijd toe.

Lento heeft als missie aan te tonen dat een plantaardig menu heel bourgondisch, rijkelijk en vooral lekker kan zijn. En wat mij betreft, mag die missie zeker als geslaagd beschouw worden, al mocht het voor mij allemaal net een tikkeltje pittiger zijn. Ik zal hen eens een fles sriracha cadeau doen. 😉

Appetizer:

Lasagne van zoete aardappel, rode biet en cashewricotta, met een sausje van spinazie en tijm:

Knolselder-pastinaaksoep met pesto:

Risotto met gepofte butternut en bospaddenstoelen:

Apfelstrudel met vanillesaus en slagroom:

Winnaar van de trofee van het beste gerecht van de avond: een gedeelde eerste prijs voor de fantastische knolselder-pastinaak soep en de fenomenale apfelstrudel.

Mijn kameraad en ik sloten de maaltijd af met een kopje thee en ik maakte nog snel een fotootje met de kennissen die ik twintig jaar niet meer gezien had en die helemaal van Geel naar Hasselt waren gekomen om van een veganistische maaltijd te kunnen genieten.

Alvorens de terugreis naar Leuven aan te vatten, ging ik nog snel even naar het toilet, alwaar een dame mij aansprak en vroeg of ze samen met mijn naar het station kon wandelen. Euh, uiteraard geen bezwaar, ik help graag dames die zich ietwat onveilig voelen uit de nood. Al lijkt me daar in Hasselt op een vrijdagavond nu niet direct een reden toe. Ik zegde dus toe, maar toen ze hoorde dat ik van plan was de laatste trein te nemen, besloot ze toch alleen te wandelen. Ok, dan!

Na dit iet of wat bizarre voorval, wandelde ik samen met mijn kameraad terug naar het station. We stonden net afscheid te nemen in de tunnel onder de sporen toen we aangesproken werden door twee zwarte meisje. Eén van de meisjes was op zoek naar de trein naar Oostende. Ik keek haar lichtelijk ongerust aan, want het was ondertussen al bijna 23u en ik weet hoe lang je onderweg bent met de trein naar Oostende. Na een kleine opzoeking bleek dat ze samen met mij de trein naar Leuven moest nemen en daar moest overstappen op de trein naar Oostende, die helaas door werken tussen Brugge en Oostende maar tot Brugge reed. Aankomsttijd in Brugge: 1.23u. Ik vroeg haar of ze zeker was dat ze nog naar Oostende wilde, want de trein reed maar tot Brugge dan zou ze daar in het holst van de nacht een vervangbus naar Oostende moeten nemen. Ze verzekerde me echter dat ze naar Oostende moest, dus hielp ik haar een ticket kopen en vergezelde ik haar tijdens de rit naar Leuven.

Onderweg maakte ik nader kennis met haar. Het meisje bleek een Erasmus-studente uit Ethiopië die in Hasselt sociaal-werk studeerde. Ze was nog nooit in haar leven in Brugge of Oostende geweest, wat mij toch iet of wat ongerust stemde. Ik drong er bij haar op aan dat ze iemand moest bellen om haar met de wagen te komen ophalen aan het station van Brugge, dan kon ze zich het gedoe met die vervangbus besparen en zou ze zeker veilig op haar bestemming geraken. Ze belde een beetje rond, maar de persoon aan de andere kant van de lijn had duidelijk niet veel zin om haar ‘s nachts in Brugge te komen ophalen. Ze moest maar proberen de bus te nemen. Sta me toe dit toch lichtelijk onverantwoord te vinden, maar zij scheen er allemaal niet te zwaar aan te tillen. Ik sprak een conducteur aan om meer info te krijgen over de vervangbus, maar die was er zelfs niet van op de hoogte dat er werken waren tussen Brugge en Oostende. Uiteindelijk raadde ik haar aan om in Brugge op de trein iemand aan te spreken met de vraag haar te helpen de juiste bus te vinden.

In Leuven vergezelde ik haar naar het perron en gaf ik haar mijn telefoonnummer, zo kon ze me laten weten dat ze zeker veilig op haar bestemming geraakt was.

Een avond vol bijzondere ontmoetingen…

PS: Ik ontving deze ochtend een bericht dat het Ethiopische meisje om 8u (!?!) in Oostende was aangekomen en dat alles ok was. Eind goed, al goed?

Verjaardag vieren in De Kwizien

Zaterdagmiddag hadden mijn vriend en ik afgesproken om mijn verjaardag te vieren in Hasselts restaurant De Kwizien samen met mijn vader en zijn vriendin. Voor ons de eerste kennismaking met deze dame. En alhoewel ik het mijn vader gun dat hij opnieuw een volwaardige relatie heeft, voelde ik bij mezelf toch een zekere weerstand.

Maar kijk, na de eerste ongemakkelijke stiltes kwamen de tongen toch losser en vonden we gezamenlijke gespreksonderwerpen. Wellicht ook dankzij de uitstekende wijnen van De Kwizien. De dame zelf viel goed mee, maar de situatie blijft natuurlijk gecompliceerd en delicaat. Daar kan niemand iets aan veranderen.

Aziatisch geïnspireerde appetizers:

Hamachi, kaffir, basilicum, zure room:

Pladijs & Zeeuwse oester, gerookte prei, koriander:

Boerderijeend, knolselder, ras el hanout, stoofappel:

Assortiment kazen:

Calvados en iets zoets:

Na het afzakkertje namen we afscheid van mijn vader en zijn vriendin en trokken mijn vriend en ik nog even de Hasseltse straten in om de sfeer op de Jeneverfeesten op te snuiven en een paar jenevertjes te drinken. Erg genoten van het prachtige optreden van feestband BAM. Ik werd er spontaan blij van!

En dankzij de NMBS raakten we veilig weer in Leuven.

Early birthday lunch

Zondag vierde ik, toegegeven een beetje te vroeg, mijn verjaardag samen met mijn vader, mijn broer, de vriendin van mijn broer en mijn vriend in sterrenrestaurant Just Eat Right in het charmante Hasselt. Het was opvallend rustig in het restaurant. Naast onze tafel, was er enkel nog een tweede tafel met vier personen. De ober stelde ons gerust dat het gewoonlijk drukker was. De Hasseltse jeneverfeesten hadden er echter voor gezorgd dat het vast cliënteel weg bleef. Geen erg, zo hadden wij bijna een privé-ober voor onze tafel en konden we in alle rust genieten van al het lekkers dat op onze tafel passeerde.

Aangezien het een verrassingsmenu was, kan ik jullie helaas geen exacte omschrijving per gang geven, maar het volstaat in deze om te zeggen dat elke gang voortreffelijk was. Bewijsmateriaal:

Na de lunch namen we afscheid van mijn vader die nog naar het rusthuis moest en trokken mijn vrienden en ik samen met mijn broer en zijn vriendin de stad in om toch nog een beetje mee te pikken van de jeneverfeesten. Het was abominabel slecht weer, dus ja, de opkomst was niet echt overweldigend te noemen. Wij zijn geen van de vier jeneverliefhebbers, daarom hielden we het bij kijken naar de kraampjes en wat wandelen door de Hasseltse straten. Geheel op het onverwacht kwamen we een vriendin en haar zoon tegen. Grappig hoe klein de wereld (en dan vooral Hasselt) is. We sloten de namiddag af met een heerlijke cocktail bij Sapiens. De wisky sour was zo lekker dat ik het gewoon niet kon laten om nog een tweede te bestellen.

De rit naar het station van Schulen met onze bob achter het stuur was bijzonder spannend. We arriveerden just in time, met dank aan de NMBS om onze trein wat vertraging te laten oplopen, waardoor we wat meer speling hadden.

Culinair genieten bij Ansoler in Hasselt

Na een nachtje slapen in ons eigen bed, namen mijn vriend en ik de trein naar Limburg om mijn moeder’s kamer in het gloednieuwe rusthuis te bewonderen en de verjaardag van mijn broer te vieren. De nieuwe kamer is een hele verademing ten opzichte van de vorige, zoveel groter en lichter. Het nieuwe rusthuis heeft nog wat schoonheidsfoutjes, maar dit zullen de aannemers hopelijk in de komende maanden rechtzetten, zodat het geheel kan voorlopig opgeleverd worden.

‘s Avonds ging het richting Hasselt met mijn broer en zijn vriendin. Ze hadden een tafeltje gereserveerd bij restaurant Ansoler, een vrij nieuw restaurant in Hasselt met een jonge, dynamische ploeg aan het roer. Een fantastische keuze, want de gerechten die ons voorgeschoteld werden, waren stuk voor stuk verfijnde pareltjes, vergezeld van (uiteraard) uitstekende wijnen. Voor een verjaardag mag het al eens iets meer zijn, nietwaar? Het enige gerecht wat mij minder kon bekoren was de zee-egel met paprika en cordy ceps. De paprika smaakte te hard door, waardoor er van de subtiele smaak van de zee-egel niet meer veel overbleef.

Een bloemlezing van wat op ons bord passeerde:

appetizers:

zee-egel – paprika – cordy ceps:

zeeduivel – tuinbonen – avocado:

heilbot – waterkers – venkel:

goudbrasem – witte asperge:

buikspek – koffie – witloof:

duif – bieten – freekeh:

lam – erwt -artisjok:

aardbei – rabarber -zuring:

zoetigheden bij de thee:

Een avond om in te kaderen.

Culinaire uitspattingen in Hasselt

Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat het bijna drie jaar geleden was dat ik deze vrienden nog eens in levenden lijve gesproken had. Hoeveel likes en comments je ook op een facebook- of instagrambericht achterlaat, er gaat toch niets boven écht menselijk contact. Ondertussen zijn onze vrienden een paar maanden geleden met hun drie kinderen verhuisd naar Hasselt. Dat maakte het voor mij wel wat makkelijker om af te spreken. Hun vorige woonst in Meldert was immers nauwelijks bereikbaar met het openbaar vervoer.

Dus spoorde ik zaterdagnamiddag naar Hasselt, alwaar mijn gastheer en gastvrouw mij opwachtten om samen te aperitieven in Hasselt Centrum. We belandden met een heerlijke cocktail op het terras van El Sueño. Serieus, een lazy red cheeks is op zich al lekker, maar dat extra bolletje frambozenijs maakte het helemaal af. Op een bizar kort regenbuitje na, scheen de zon de ganse tijd en tegen dat we aan onze wandeling naar de nieuwe woonst van onze vrienden begonnen, was er zelfs geen plasje water meer te bespeuren op de straatstenen.

Het nieuwe huis van onze vrienden in Hasselt is een pak kleiner dan hun vorige woonst, maar de ligging is zoveel beter. Vlak bij het stadscentrum, de scholen van de kinderen en de talrijke hobby’s van mijn vrienden en hun kroost. Ik werd onthaald op een werkelijk uitstekende barbecue met een voorgerechtje gemaakt door de oudste zoon (veertien al, how did that happen?), heerlijke in citrusvruchten gemarineerde kippenspiesjes, scampi en ongelooflijk lekkere tonijn met Mexicaanse saus. Wat een heerlijk gerecht! Een echte luxebarbecue

Na de maaltijd verkasten we naar binnen, want het werd een beetje te fris om buiten te zitten. Hoezeer ik ook verlang naar zalige zomeravonden, het lijkt erop dat de zomer even de pauzeknop heeft ingedrukt. Waar blijft die beloofde hete zomer? Ik ben helemaal klaar voor een bisnummer na de zomer van 2018.

Ik kreeg een rondleiding het nieuwe huis en met een glaasje wijn in de hand en zoveel onderwerpen om over bij te praten, vloog de tijd voorbij. We sloten de avond af met een glaasje authentieke Hasseltje jenever, gerijpt op eikenhouten vaten, en een glaasje Italiaanse limoncello. En toen was het tijd om de laatste trein naar Leuven terug te nemen. Maar niet alvorens elkaar beloofd te hebben, snel een volgende afspraak te maken.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Z33!

Waarna ik met de collega’s ging lunchen bij La Bottega, alwaar de legendarische Limburgse gastvrijheid ver te zoeken was, maar het eten gelukkig wel lekker was.

Een mislukte uitstap naar Hasselt

Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.

Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.

We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).

Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.

We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!

Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.

Een zondag in de Japanse tuin van Hasselt

Na een minder goede nacht (de diefstal speelde nog door mijn hoofd), ging het schelle geluid van de wekker me door merg en been. Met bijzonder kleine oogjes en frisse tegenzin sleurde ik mezelf uit bed. Vandaag stond immers een fotoshoot met het tweede oudste nichtje van mijn vriend op het programma. Belofte maakt schuld en per slot van rekening was haar vader mij in het holst van de nacht komen redden in het politiekantoor van Mechelen.

Ik kocht me een appeltaartje in de Panos van Berchem om mijn humeur op te krikken en sufte een beetje in de trein richting Hasselt. Het voordeel van treinen op zondag, is dat je de trein deelt met dagjestoeristen die allemaal goed gezind zijn. En de vertragingen vallen meestal ook goed mee.

Tegen dat ik in Hasselt aankwam, voelde ik me al wat beter. En de enthousiaste verwelkoming op de park and ride van het station van Hasselt door de drie nichtjes en de zus van mijn vriend maakte veel goed. We vertrokken meteen naar de Japanse tuin, want ik verwachtte dat het er wel eens goed druk zou kunnen zijn.

We waren stipt om tien uur ter plekke en duidelijk niet de enigen die van plan waren van de tweede golf kersenbloesems te genieten. Origineel kon je onze fotolocatie alvast niet noemen, het krioelde er van de fotografen: de helft druk bezig met elk detail van de tuin zelf in beeld te brengen terwijl de andere helft feestelijk uitgedoste communicanten op sleeptouw nam. Ach, originaliteit is overroepen.

Het was een pak minder zonnig en warm dan zaterdag en de bewolking werkte als een grote softbox. Alleen slaagde ik er niet goed in mijn fotomodel op een ontspannen manier in beeld te brengen. Telkens ze moest poseren nam ze een krampachtige houding aan en verscheen er een harde trek rond haar mond. Ze had ook veel te weinig geduld. Ik wil typisch een aantal foto’s van dezelfde pose nemen om daar dan de beste uit te kiezen. Maar na één foto wilde ze al het resultaat zien. Stil blijven staan, is duidelijk niet haar sterkste punt. 😉

Enfin ja, ik moet de foto’s nog bewerken, dus hopelijk zitten er toch een paar geslaagde exemplaren tussen.

Tegen het middaguur werd het steeds drukker in de tuin, dus al goed dat ik ‘s ochtends had doorgebeten, zodat ik toch minstens een paar foto’s heb zonder al te veel mensen op de achtergrond. Er sijpelden ook steeds meer kleurrijk uitgedoste figuren de tuin binnen. Duidelijk één of andere cosplay bijeenkomst. De drie nichtjes waren bijzonder gefascineerd door deze sprookjesachtige jongens en meisjes en fier als een gieter toen ze samen met hen op de foto mochten.

We rondden ons bezoek aan de tuin af net op het moment dat de zon erdoor kwam. Helaas was de goesting bij het nichtje ondertussen ver te zoeken, dus gooiden we de handdoek in de ring en zocht ik een restaurant op tripadvisor om snel iets te eten, want de drie dames waren aan het sterven van de honger.

Ik belde naar Pizza, Pasta e Basta om een tafel voor vijf te reserveren. Ik loop liever niet het risico de toorn van drie hongerige meisjes over mij af te roepen als blijkt dat het restaurant in kwestie geen plek meer heeft. Achteraf bezien bleek dat reserveren niet echt nodig was. We waren met zijn vijven de enige klanten in de zaak! De pizza’s vielen alvast in de smaak bij de meisjes. Mijn risotto was eerder middelmatig, maar ik was al blij dat we een plek gevonden hadden om te eten en net binnen zaten toen er een korte, maar hevige regenbui over trok. We hoorden het zelfs even donderen in de verte.

Ons middagmaal had niet beter getimed kunnen zijn, want toen we opnieuw buiten stonden was de hemel volledig open getrokken. We besloten te voet het centrum van Hasselt in te trekken om nog wat foto’s in het Begijnhof te maken. Die locatie bleek minder inspirerend dan de Japanse Tuin en we gaven het al snel op. Het was ondertussen ook ontzettend heet geworden. Tijd voor een ijsje!

Dat was minder voor de hand liggend dan het klinkt, want Hasselt ligt er op een zondag behoorlijk uitgestorven bij. Uiteraard waren de winkels gesloten, maar op de mooie, grote terrassen zat amper volk te genieten van het zonnetje en we passeerden de ene na de andere gesloten ijsjeszaak.

Gelukkig was IJs van de Smaak wel open en trakteerden we onszelf op een lekker ijsje, alvorens afscheid te nemen. De vier dames brachten me met hun wagen naar het station en ik spoorde zonder problemen terug naar Berchem.

Toch nog een geslaagde dag ondanks het mindere begin.

Yet Another Blog

Life on my side

hasselt