De donkere donderwolken waarmee ik deze dag was begonnen, verdwenen als sneeuw voor de zon, toen ik deze ochtend op de trein opeens een inval kreeg. In mijn hoofd klikten opeens alle puzzelstukjes ineen en ik zag opeens heel helder hoe we het probleem dat mij al een paar dagen in de greep hield, konden oplossen. Met veel plezier kan ik jullie bijgevolg meedelen dat mijn collega’s en ik het bedrag dat we niet kunnen opvragen tot 9000 euro wisten terug te brengen. En amai, opeens kon mijn dag niet meer stuk. De verwachte lastige vergadering in de voormiddag werd opeens een fluitje van een cent. We kregen zelfs felicitaties voor het goede werk.

Het kon me zelfs niet deren dat ik in de namiddag een half uur te laat was voor mijn vergadering in Oostende en dat mijn twee collega’s en ik bij de terugkeer naar het station van Oostende de trein net voor onze neus zagen vertrekken. Ik trakteerde mezelf op een warme chocomelk met de dikste toef slagroom aller tijden en het was zelfs gezellig toeven op de onaangenaam harde zitjes in het station van Oostende, terwijl we wachtten op de volgende trein. Het stoorde me zelfs niet dat ik nog een korte vergadering moest afhandelen op de trein en ik door de trein te missen ook mijn salsales van deze avond moest laten passeren. (Had toch al niet zoveel zin in een fietstocht van een half uur heen en terug door de kou.)

Over een happy end gesproken.

Amai, het contrast met de versie van de Kosmopol kon niet groter zijn… Thanks, Van de Weyer!

Omdat het precies al lang geleden was. Blijft toch een raar zicht: die hoogste toren van Sint-Maartensdal zonder de spits.

Third time’s a charm. Alhoewel ik niet onverdeeld enthousiast was na ons eerste bezoek, viel de tweede keer al beter mee en de derde keer vond ik het niet eens erg dat het personeel er niet in slaagt ook maar één woord Nederlands over de lippen te krijgen. De kwaliteit van het eten lijkt er ook alleen maar op vooruit te gaan. Ik merk echt dat de kwaliteit van de gerechten in stijgende lijn gaat bij elk bezoek. En misschien is het persoonlijk ondertussen druk bezig om een cursus Nederlands te volgen. 😉

Mijn baas en ik hadden deze plek uitgekozen voor de overhandiging van het afscheidscadeau aan onze recent gepensioneerde conservator. Het was duidelijk dat hij zich het eten goed liet smaken en ernaar uitkeek om zijn bon voor het Paard van Troje in boeken om te zetten. Eén van zijn uitspraken tijdens deze lunch zal me alleszins nog lang bijblijven: “Zoveel verschil is er niet tussen mijn werkleven en mijn leven als gepensioneerde.” Euh?? Ik moest even moeite doen om me niet te verslikken in mijn glas wijn en ben er verder niet op in gegaan, want ik heb effectief gemerkt dat hij als conservator van zijn mini-museum meer niet dan wel aanwezig was en dat zijn ploeg nogal zwalpte de laatste maanden.

Ik ben er alvast rotsvast van overtuigd dat de nieuwe conservator die ik onlangs geselecteerd heb een bijzonder frisse wind door deze enigszins ingedommelde organisatie zal laten waaien.

Blijkt dat, in tegenstelling tot wat ons management dacht, de sky toch niet de limit is. En wie mag de boel op kuisen? Juist ja, de teamverantwoordelijken. Goochelen met VTE’s. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid.

Mijn enthousiasme over de Zumba-cursus die ik elke maandagavond trouw bijwoon, is nog altijd groot. De lerares straalt een aanstekelijk enthousiasme uit dat me telkens weer motiveert om een tandje bij te steken. Helaas, niemand is zonder fouten. En, oh cliché, de grootste fout van onze Colombiaanse lerares is dat ze niet al te stipt is. De voorbije weken leek het alsof de les stelselmatig een paar minuten later begon dan de les van een week eerder.

Maar deze maandag sloeg toch alles. De lerares was al aanwezig in de sportzaal en aan de muziek te horen druk aan het oefenen op een bepaalde choreografie. De deur van de sportzaal kan echter zonder sleutel enkel van binnen uit open gemaakt worden. We stonden dus met ons groepje vrouwen uit alle windstreken buiten op de gang te wachten. Na een kwartier gewacht te hebben, stak de lerares haar hoofd om de deur en vroeg ze ons nog vijf minuten extra geduld te hebben. Ik zal eerlijk zijn, geduld is niet mijn sterkste punt. Daarenboven vind ik het niet echt respectvol om een groep van 20 leerlingen op de gang te laten wachten. Maar goed, het is een gratis cursus, dus veel recht tot klagen hebben we niet.

Uiteindelijk riep de lerares ons na een dikke vijf minuten binnen en toonde ze de dans die zij en nog drie andere Colombiaanse dames aan het instuderen waren. Ze dansten in traditionele klederdracht op de muziek van La Mojana (Espíritu del agua). De choreografie was erg mooi en ik ben blij dat ik deze unieke dans heb mogen aanschouwen, maar ik hoop toch dat de lerares volgende keer stipt om 18.30u aan de les begint in plaats van om 18.50u!

Deze zondag waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin en hun twee geweldig slimme dochters. We waren uitgenodigd om samen kaasfondue te eten ter gelegenheid van de al dan niet op handen zijnde herfst (al voorspellen ze voor nu donderdag alweer twintig graden). Het was alleszins wisselvallig genoeg, met afwisselend buien en zon. Mijn vriend en ik durfden het er niet op wagen en kozen veiligheidshalve voor een tramritje in plaats van een gezonde fietstocht. Een half uur door de regen fietsen zag ik niet zitten.

De kaasfondue, bereid in een bijhorend Zwitsers fonduestel, was uitstekend! Heerlijk met een glaasje Chasselas erbij (al deden we er even over om de Italiaanse prosecco op te krijgen). Voor mij was het een gelegenheid om kennis te maken met een Belgische professor die al een tijdje in Genève woonde (mijn vriend had haar al bij een eerdere gelegenheid ontmoet). Een zeer intelligente en sympathieke dame die niet al te ver van ons woont. Dat schept mogelijkheden!

Na de kaasfondue was er nog een heerlijke fruitsla om de laatste gaatjes op te vullen en toen was ik echt volledig verzadigd. Gelukkig bleef het in de namiddag droog genoeg om buiten de benen te strekken. We wandelden doorheen Meyrin, verkenden het oude centrum en zagen dat er volledig nieuwe wijk in de steigers stond. Op een paar druppels na hielden we het gelukkig droog!

Het was erg gezellig en ik kijk ernaar uit om hier in de toekomst zelf mensen te kunnen ontvangen. Maar daarvoor moet ik eerst een job vinden (en de zoektocht verloopt helaas nogal moeizaam), zodat we kunnen verhuizen naar een groter appartement.