Deze zondag waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin en hun twee geweldig slimme dochters. We waren uitgenodigd om samen kaasfondue te eten ter gelegenheid van de al dan niet op handen zijnde herfst (al voorspellen ze voor nu donderdag alweer twintig graden). Het was alleszins wisselvallig genoeg, met afwisselend buien en zon. Mijn vriend en ik durfden het er niet op wagen en kozen veiligheidshalve voor een tramritje in plaats van een gezonde fietstocht. Een half uur door de regen fietsen zag ik niet zitten.

De kaasfondue, bereid in een bijhorend Zwitsers fonduestel, was uitstekend! Heerlijk met een glaasje Chasselas erbij (al deden we er even over om de Italiaanse prosecco op te krijgen). Voor mij was het een gelegenheid om kennis te maken met een Belgische professor die al een tijdje in Genève woonde (mijn vriend had haar al bij een eerdere gelegenheid ontmoet). Een zeer intelligente en sympathieke dame die niet al te ver van ons woont. Dat schept mogelijkheden!

Na de kaasfondue was er nog een heerlijke fruitsla om de laatste gaatjes op te vullen en toen was ik echt volledig verzadigd. Gelukkig bleef het in de namiddag droog genoeg om buiten de benen te strekken. We wandelden doorheen Meyrin, verkenden het oude centrum en zagen dat er volledig nieuwe wijk in de steigers stond. Op een paar druppels na hielden we het gelukkig droog!

Het was erg gezellig en ik kijk ernaar uit om hier in de toekomst zelf mensen te kunnen ontvangen. Maar daarvoor moet ik eerst een job vinden (en de zoektocht verloopt helaas nogal moeizaam), zodat we kunnen verhuizen naar een groter appartement.

Zondag voelde mijn vriend zich, na wat uitgeslapen te hebben, goed genoeg om zich in de namiddag aan een fysieke activiteit te wagen. We zochten een leuke, niet te moeilijke wandeling in de buurt van Genève en kwamen zo uit bij de Mont Salève. Nu weet ik niet of jullie al eens op google maps de exacte locatie van Genève bestudeerd hebben. Indien ja, dan hebben jullie ongetwijfeld opgemerkt dat Genève zich bevindt in het meest westelijke puntje van Zwitserland en bijna langs alle kanten ingesloten is door Frankrijk. In welke richting je je ook verplaatst, het duurt nooit lang voor je in Frankrijk bent. En jawel, ook de Mont Salève, hoewel vlakbij, bevindt zich op Frans grondgebied.

We vertrokken rond het middaguur met de bus naar ginder. De Zwitserse bussen stoppen vlak voor de grens met Frankrijk en van daaruit is het maar een  tiental minuten wandelen tot aan het grondstation van de téléphérique du Salève of (voor de niet-watjes) het begin van de wandeling naar boven.

Ik moet zeggen dat ik bij het aanschouwen van de Mont Salève iet of wat mijn twijfels had: dat zagen er verdorie erg steile hellingen uit. Maar goed, volgens onze opzoekingen zou de wandeling tot aan het bovenste station van de téléphérique zo’n 2 uur en 30 minuten duren. Niet onoverkomelijk.

De klim (moeilijkheidsgraad: gemiddeld) bracht ons langs een oude spoorwegtunnel van een tandradspoorweg die tot eind 19de eeuw toeristen en lokale inwoners naar de top van de Mont Salève bracht. Fun fact: dit was de allereerste tandradspoorweg ter wereld. We wierpen een blik in de afgesloten spoorwegtunnel en zetten de weg verder langs de historische Monnetier trappen, daterend uit 1320. Dat viel eraan te zien: de erosie had zijn sporen achter gelaten.

Het wandelpad lag (buiten een klein stukje dat ons door het charmante dorpje Monnetier-Mornex leidde) voor het grootste gedeelte in de schaduw. En dat was maar goed ook, want ik was al aan het puffen na een dik kwartier klimmen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ergens halverwege al spijt had dat we niet gewoon met de téléphérique naar boven gegaan waren, maar hey, uiteindelijk raakten we boven. We deden 2 uur en 20 minuten over een klim van in totaal 670 meter. Sneller dan de folder aangaf. Zo slecht zal het dan toch nog niet gesteld zijn met onze conditie.

Aangekomen op een hoogte van 1095 meter genoten we eerst van het fenomenale uitzicht op Genève om vervolgens op krachten te komen op het terras van restaurant Le Panoramique met twee thés glacés maison, een portie kaas (voor mijn vriend) en een mini-ijscoupe (voor mij). Nog niet vaak zulke kleine bolletjes ijs gezien, maar het smaakte wel.

Iet of wat bekomen van de inspanning, besloten we de terugweg aan te vangen. En jawel, ook nu weerstonden we de verleiding van de téléphérique, we gingen hetzelfde pad naar beneden als waarlangs we naar boven geklommen waren. Met dien verstande dat ons tempo op de terugweg een stuk hoger lag dan op de heenweg. We deden er 1 uur en een kwartier over om terug op ons vertrekpunt te geraken. Ik hield aan deze stevige wandeling een paar blaren over en wat lichte spierpijn de dag nadien, maar goed, toch tevreden over onze allereerste bergbeklimming in Frankrijk!

Omdat de Goedheilig Man het bijzonder druk heeft rond 6 december, schreven wij hem een briefje om hem te vragen pas op 11 december langs te komen op ons appartementje. Gelukkig waren mijn vriend en ik het ganse jaar superbraaf geweest, want hij willigde onze wens zonder problemen in. Op slinkse wijze maakte de Sint gebruik van ons uitstapje naar de bakker om een hoop cadeautjes achter te later voor mijn petekindje en zijn broertje en het petekindje van mijn vriend en haar zusjes.

Jawel, dat lezen jullie goed, vijf kinderen en zes volwassenen over de vloer op ons kleine appartementje. De cadeautjes werden snel uitgepakt en vielen in de smaak bij de ontvangers. Natuurlijk moest al dat nieuwe speelgoed meteen ingespeeld worden: de duplokraan kreeg vorm, de boekjes werden ingelezen, de puzzels opgelost en het memory spel bleek nogal een uitdaging voor mijn hersenen die de dag voordien iets te veel alcohol geconsumeerd hadden. Omdat het jongste nichtje van mijn vriend onlangs verjaard was, hadden we voor een heerlijke chocoladetaart gezorgd. Dubbel feest dus!

Omdat we onze gasten ‘s avonds niet met een lege maag naar huis wilden laten gaan, hadden mij vriend en ik antipasti en pasta besteld bij Il Pastaio. Naar aloude gewoonte hadden weer veel te veel besteld. Denk dat we de komende dagen beslist niet van honger zullen omkomen. Onderstaande foto’s tonen slechts twee van de vijf (!) schotels met antipasti. Onze keuze viel alleszins in de smaak bij mijn petekindje die zich de parmaham bijzonder goed liet smaken.

Het feestje was een groot succes, maar zoals altijd was ik lichtelijk opgelucht toen de deur dichtviel achter die kwetterende kinderstemmetjes. Zoveel enthousiasme, daar wordt een mens moe van. 😉

Ondanks het voorspelde onweer zonder problemen terug geraakt van het babybezoek. Geen spoor van de voorspelde regen, maar een aangenaam zachte zomeravond. Ideaal om te voet op babybezoek te gaan. Het baby’tje in kwestie stelt het prima, na een iets mindere start (hij liep een infectie op bij de bevalling), heeft hij duidelijk zijn draai gevonden. Hij nestelde zich braaf in mijn armen voor een uitgebreide fotoshoot. Daarna dronken we een flesje cava op zijn gezondheid en nog een whisky’tje en een glaasje rum om het af te leren. Want een nieuwe baby dat moet gevierd worden, nietwaar?

Eerlijk waar, toen we dit weekend in Luxemburg waren, realiseerde ik me niet dat het al zeven jaar geleden was dat mijn vriend en ik deze stad als toerist bezochten. Bij het doorbladeren van de foto’s die ik toen maakte, valt het op dat we zeven jaar geleden op exact dezelfde plaatsen stonden als dit weekend. Toen bezochten we Luxemburg stad tijdens de kerstvakantie en was het ijskoud, nu was het paasvakantie, maar veel warmer dan zeven jaar geleden zal het niet geweest zijn.

Helaas moet ik toegeven dat mijn geheugen me ter plekke flink in de steek liet. Veel dingen kwamen me niet bekend voor en de plaatsnamen deden geen belletje rinkelen. Terwijl de foto’s duidelijk het tegendeel bewijzen. Het levert alleszins een interessante reeks toen-en-nu foto’s op die ik graag met jullie deel. Zoek de verschillen (of gelijkenissen).

2008:

2015:

2008:

2015:

2008:

2015:

2008:

2015:

2008:

2015:

Over mijn culinair insectenavontuur schreef ik hier al eerder. Vandaag stond er een iets minder controversieel onderwerp op het programma van de middagsessie bij deBuren: kaas. Een wonderlijk product als je het zo bekijkt. De basis is steeds hetzelfde, maar de variëteit aan verschillende kazen is fenomenaal en de kwaliteit kan lichtjaren van mekaar verschillen.

De documentaire die werd getoond was iets te vooringenomen en te Hollands naar mijn zin, maar de tosti’s (Hollands voor croque-monsieur) van chef Jean-Baptiste Nyssen van Keep on Toasting waren overheerlijk. De chocomousse was de perfecte afsluiter van deze fijne lunchbreak met de collega’s.

Blijkbaar ben ik een ongelooflijk aantrekkelijk doelwit voor pickpockets. Jawel, voor de zoveelste keer ben ik erin geslaagd mij mijn portefeuille te laten ontfutselen.

Het was nochtans aangenaam, samen op een terrasje op het Muntplein met drie collega’s. Een lang ingepland etentje om elkaar ook eens in een wat informelere context te ontmoeten. De temperaturen waren zomers, mijn mosselen waren lekker, kortom, het was genieten. We rekenden af en keerden terug naar kantoor. En dan moet het gebeurd zijn. Tussen de paar minuten dat we nog op het terras zaten te wachten op ons wisselgeld en de tocht van tien minuten terug naar het werk.

Bij het binnenkomen in ons kantoorgebouw merkte ik dat mijn rugzak open stond en gingen meteen de alarmbellen af. En ja, mijn vrees werd bewaarheid. Geen spoor meer van mijn portefeuille. Ontvreemd in onze hoofdstad. Ondertussen ben ik al bekend met de handelingen die het bestolen worden met zich meebrengen. Bellen naar card stop, aangifte gaan doen. Allemaal erg vervelend en al een geluk dat ik in de namiddag geen vergadering met externen had, zodat ik deze rompslomp zo snel mogelijk kon afhandelen.

Ik kan alleen maar hopen dat ik net zoals de voorgaande keren (ik ben erg goed in het bestolen worden) mijn portefeuille, of op zijn minst toch de kaarten in die portefeuille, weer terug krijg. Minus het geld. Die meer dan honderd euro, daar mag ik een kruis over maken. Ach ja, er zijn ergere zaken in het leven.