De beklimming van de Sint-Romboutstoren

Onze laatste dag in Mechelen gunden mijn vriend en ik ons de luxe om uit te slapen, want geen concrete plannen in de voormiddag. Uiteraard startten we de dag met een heerlijk ontbijt. Een heruitgave van de dag voordien, gewoon omdat ik het zo lekker vond.

IMG_6851

IMG_6852

IMG_6855

Na het ontbijt checkten mijn vriend en ik op ons gemak uit, we lieten de bagage achter in het hotel en wandelden wat door de rustige zondagse straten van Mechelen tot het 12u was. Op dat tijdstip hadden we afgesproken met een bevriend koppel en hun twee zonen om samen te lunchen in de alom bekende Vleeshalle. Wegens nog niet veel honger na ons uitgebreide ontbijt hielden mijn vriend en ik het op loempia’s en summer rolls. We maakten van de gelegenheid gebruik om bij te praten met onze vrienden, die we niet meer gezien hadden sinds de coronacrisis begon. We verbaasden ons erover hoe groot en flink de jongens geworden waren. Help! De tijd gaat veel te snel!

IMG_6856

IMG_6860

IMG_6864

IMG_6868

Na de lunch trokken we richting de Sint-Romboutskathedraal voor een beklimming van de toren. Helaas, de weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind: het was koud, nat en winderig. De beklimming zelf viel heel goed mee, omdat deze regelmatig onderbroken werd voor een bezoek aan de verschillende kamers in de toren. De jongens klommen zeer enthousiast naar boven, die jonge lijfjes zitten duidelijk barstensvol energie. We bewonderden de mooie oude klokken en het uitzicht vanaf de toren, dat door de weersomstandigheden helaas wat tegenviel. We zullen nog eens moeten terugkeren in de zomer om ten volle van de omgeving te kunnen genieten.

IMG_6870

IMG_6871

IMG_6874

IMG_6883

IMG_6884

We sloten de namiddag met onze vrienden af in de Wasbar, wegens nergens anders plaats. Mijn vriend en ik beginnen er vaste klanten te worden, al vind ik de bediening (duidelijk allemaal jobstudenten) er nonchalant en is het er, naar mijn mening, ook niet zo proper. Maar geen erg: er was een bak met speelgerief voor de kinderen, die helaas niet zo strategisch geplaatst was onder de trap. Het duurde dan ook niet lang voordat de oudste jongen zijn hoofd keihard stootte tegen de gietijzeren trap. Ocharme, het manneke. De bediening maakte hun oorspronkelijke onverschilligheid goed door een icepack aan te bieden om een bult tegen te gaan. Misschien komen we er toch nog eens terug. 😉

Na onze drankjes namen we afscheid van onze vrienden en keerden mijn vriend en ik met de trein terug naar Leuven. Ons zie je zeker nog eens terug in Mechelen!

Hof van Busleyden, Kunstuur en diner bij The Chick

Opgestaan met een lichte kater (wellicht was dat afzakkertje in de hotelbar er toch iet of wat te veel aan), maar na het fantastisch uitgebreide ontbijtbuffet in de prachtige sacristie, was ik helemaal opgeknapt. Zo fijn dat de versoepelingen van de coronamaatregelen het weer mogelijk maken! Extra pluspunten voor de heerlijke American pancakes met appeltjes in een zachte karamelsaus. Overheerlijk!

IMG_6669

IMG_6671

IMG_6672

IMG_6674

Na dit uitstekende ontbijt wandelden mijn vriend en ik naar het Hof van Busleyden. Ik had tickets voor een bezoek om 10.30u gereserveerd. En kijk: de zon was zowaar van de partij! Storm Eunice had al de grijze regenwolken verdreven. Een onverwacht succes, want ik had me mentaal voorbereid op een weekend vol met regen.

We startten ons bezoek met de tijdelijke tentoonstelling ‘Uitbundig Verleden. De Bourgondiërs door Romantische ogen‘. De tentoonstelling toonde werken uit de negentiende eeuw die terugkijken op de tijd van de Bourgondiërs. In de negentiende eeuw ontstaan verschillende nieuwe naties die zich willen profileren op het internationale toneel. Vandaar de hernieuwde belangstelling tijdens de Romantiek voor de Bourgondische hertogen, van Filips de Stoute tot de roemrijke keizer Karel. De ondergrondse exporuimte, die aan een negentiende-eeuws monumentaal museum doet denken, toont met een zeventigtal werken het verlangen naar de grootsheid van weleer.  Heel interessant om vanuit een hedendaagse context met een kritische blik en een veranderend perspectief naar het verleden te kijken. De geschiedenis herinterpreteren, het is van alle tijden.

IMG_6678

Jeanne d’Arc wordt voorgeleid bij Filips de Goede in Compiègne – Isidore Patrois, 1864:

IMG_6683

Ridders van het Gulden Vlies:

IMG_6686 Continue reading

Verjaardagsdiner bij Magma

Een tijdje geleden boekten mijn vriend en ik een weekendje Mechelen om zijn verjaardag te vieren. We reserveerden een kamer in het mooie Martin’s Patershof. Altijd al eens in een kerk willen slapen. 😉

Helaas viel ons vertrek naar Mechelen vrijdag samen met de komst storm Eunice. Code Oranje en het advies om binnen te blijven… Donderdag hadden de Nederlandse spoorwegen al laten weten dat ze vrijdag niet zouden rijden, maar de NMBS zag het op dat moment nog helemaal zitten. Tot vrijdagochtend om 11u (!) het bericht kwam dat ook de NMBS een aantal lijnen vanaf 14u zou stilleggen in het westen en noorden van het land. Waaronder de verbindingen naar Mechelen. Uiteraard gingen ettelijke minuten na die melding zowel de website als de app van de NMBS volledig plat.

Ik had een belangrijke Teams-vergadering om 13u, dus ik besloot vlak nadat de mededeling van de NMBS binnen kwam met de trein te vertrekken naar Mechelen, in de hoop dat ik vroeger dan check-in tijd op de kamer zou mogen. Indien dat niet lukte, zou ik wel ergens een plek vinden om te vergaderen. Desnoods in de lobby van het hotel. Mijn vriend zat nog in zijn eigen vergadering toen ik de trein nam, maar hij zou zo snel mogelijk na het einde van die vergadering mij achterna reizen. Al een geluk dat ik mijn ticket naar Mechelen op voorhand gekocht had.

De treinrit van Leuven naar Mechelen verliep gelukkig vlotjes en ik kreeg al snel het bericht dat mijn vriend op de trein van 12.05u naar Mechelen zat. Oef! Zijn plan B was een Cambio te reserveren en daarmee naar Mechelen te rijden, maar dat leek me nu niet meteen de veiligste optie in stormweer.

En ja, ondanks de storm was het geluk aan mijn kant: ik mocht bij aankomst in Martin’s Patershof meteen op de kamer. Ik installeerde me aan het bureautje, zette mijn hoofdtelefoon op en ik was klaar voor mijn vergadering van 13u. De gratis wifi verbinding in Martin’s Patershof was desastreus slecht, maar met de camera af lukte het mij de vergadering te volgen. Na mijn eerste vergadering schakelde ik uit pure miserie over op de hotspot van mijn smartphone. Serieus, zo’n chic hotel daarvan verwacht je toch fatsoenlijk gratis internet voor alle gasten. En neen, ik wil niet bijbetalen voor een snellere verbinding, ‘t is niet dat die kamers zo goedkoop zijn!

IMG_6621 Continue reading

Verontrustende verdwijning in Mechelen blijft onopgelost

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken met onze vrienden uit Herent en hun twee dochters voor een lunch in Mechelen, gevolgd door een escape wandeling, het outdoor alternatief voor de alomtegenwoordige escape rooms.

We vonden elkaar ‘s middag in de Vleeshalle, een ideale plek om af te spreken met moeilijke eters, want iedereen vindt er wel iets naar zijn of haar zin. Eten bestellen verloopt volledig elektronisch. Via een QR-code kom je terecht op de site van de Vleeshalle waar je je bestelling plaatst bij een eetstandje naar keuze en vervolgens afrekent via Payconiq of een ander betaalsysteem naar keuze. Van zodra je bestelling klaar is, krijg je een sms’je dat je je eten kan ophalen. Bijzonder handig, ware het niet dat je bij elke nieuwe bestelling opnieuw een sms-code moest ingeven om je gsm-nummer te bevestigen. Geef mensen dan ten minste de mogelijkheid om een account aan te maken, zodat ze dit proces slechts één keer moeten doorlopen. Enfin ja, ik besef maar al te goed dat de horeca zijn best doet en ik ben alvast blij om vast te stellen dat dit soort innovatieve concepten langzaamaan ingang beginnen te vinden.

Iedereen van ons gezelschap bestelde bij een ander standje, wat nogmaals de sterkte van een concept zoals de Vleeshalle in de verf zet. Uiteraard gingen de jongedames voor pizza! Zelf bestelde ik moambe bij Kizuri, want dat is een gerecht dat in Leuven niet zo courant op de menukaart staat en dat mij de vorige keer dat ik dit at in het Leuvense smaakdorp, enorm was bevallen. En ja, het was lekker, maar de versie van Onder den Toren was toch beter. Stiekem een beetje jaloers op de heerlijke pasta met everzwijnragout van mijn vriend.

IMG_5790

IMG_5791

Na de lunch was het plan om te beginnen aan de escape wandeling ‘De Verontrustende Verdwijning‘. Helaas waren de weergoden ons niet al te goed gezind: het regende stevig. Onze kameraad is echter niet van het type dat zich snel laat ontmoedigen en verzekerde ons dat het buitje over een kwartier zeker over zou zijn. Toegegeven, ik had liever nog iets gedronken tot het echt droog was, maar goed, we hoopten dat hij gelijk had, trokken de kappen van onze jassen over onze hoofden en klapten onze paraplu’s open. Tot aan de eerste stop van de route, een paar minuten wandelen van de Vleeshalle viel het redelijk mee, maar terwijl we onderweg waren naar de volgende stop, werden we ei zo na omver geblazen door een hevige windstoot die helaas twee slachtoffers maakte: onze paraplu’s, waaronder mijn splinternieuwe paraplu die ik in het Red Star Line museum kocht. De windvlaag had ook onze kleren doornat gemaakt en zelfs onze kameraad moest toegeven dat dit niet het ideale weer was om in de buitenlucht puzzels op te lossen.

Gelukkig bood de Sint-Romboutskathedraal ons beschutting tegen het barslechte weer en konden we daar een beetje opdrogen. Ik was best onder de indruk van deze prachtige kathedraal, die ik nog nooit eerder bezocht. Absoluut de moeite om wat meer tijd voor uit te trekken. De jongedames vonden de kathedraal jammer genoeg minder boeiend dan raadsels oplossen, maar poseerden wel graag bij de gigantische wereldbol die aan het planfond bevestigd was. Gaia, een kunstwerk van Luke Jerram, is een schaalmodel van de aarde met een diameter van maar liefst zeven meter, op basis van uiterst gedetailleerde satellietfoto’s gemaakt door NASA. Indrukwekkend!

IMG_5794 Continue reading

Een halve teamdag in Mechelen

Het voordeel van mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe functie als afdelingshoofd is dat ik nu aan drie teamdagen kan deelnemen in plaats van slechts aan eentje. Al moet ik toegeven: ik ben niet zeker of ik in niet-corona-omstandigheden aan alle teamdagen zou deelnemen. Nu zie ik deze dagen als een ideale opportuniteit om de banden met de collega’s wat strakker aan te halen en mijn oor te luisteren te leggen naar wat er zoal leeft.

Aangezien ik de twee eerste dagen van de week al afwezig was, hield ik het op een halve dag. De teamdag was gepland in Mechelen, makkelijk bereikbaar met de trein vanuit Leuven, dus ik moest zelfs niet al te vroeg opstaan. We startten de dag met een drankje op het terras van taverne Oase op de Grote Markt van Mechelen.

IMG_3038

Vervolgens wandelden we naar koninklijke manufactuur van wandtapijten De Wit voor een geleid bezoek. Helaas was het niet toegestaan om binnen foto’s te maken van de prachtig gerestaureerde wandtapijten. Heel erg spijtig, want dit bijzondere ambacht verdient het in de kijker geplaatst te worden. Tijdens de weefdemonstratie kregen we zoveel details over het proces te horen dat ik deze hier onmogelijk kan reproduceren. Al weet ik nu wel hoe ik oudere wandtapijten van meer recente kan onderscheiden. Heel veel respect voor de ambachtslieden die ons gewoven erfgoed herstellen. Zij beschikken over een geduld waarop ik alleen maar jaloers kan zijn.

IMG_3039

IMG_3042

IMG_3046

Voor het middagmaal trokken we naar Barbib. In het prachtig gerenoveerde Predikherenklooster kregen we een maaltijd van Tinèlle geserveerd. Heerlijk!

IMG_3048

IMG_3049

IMG_3052

IMG_3054

IMG_3057

IMG_3073

Heel tof: tijdens de lunch kwam een collega die in zwangerschapsverlof is haar baby tonen. Zowel mama als baby straalden. Fijn om kennis te maken met de nieuwe generatie!

Na de lunch nam ik afscheid van mijn collega’s. Er wachtten mij immers een berg ongelezen mails die schreeuwden om een antwoord.

Zelfs al was het maar een halve teamdag, het deed deugd om met de collega’s op te trekken.

Een zondagmiddag in Mechelen

Op vrouwendag spoorde ik naar Mechelen voor een afspraak met mijn oud-studiegenootje en zijn gezin. Helaas, zijn oudste zoon was geveld door een venijnig buikgriepje en dus niet in geweldige vorm voor een gezamenlijke lunch. Dus trokken met oud-studiegenootje en ik samen met zijn jongste zoon de stad in, terwijl zijn vrouw op de oudste zoon paste. Spijtig genoeg gaf het zonnetje, dat zaterdag nog zo stralend aan de hemel had gestaan, de dag nadien verstek. In de plaats daarvan kregen we een miezerige, druilerige, grauwe dag. Geen ideaal weer om een stad te verkennen, dus trokken we vanaf het station linea recta het centrum in om een lunchplek te vinden.

Net als in Leuven zijn in Mechelen veel zaken gesloten op zondagmiddag. Het was dus een beetje zoeken, maar uiteindelijk kwamen we bij Sava terecht. Tapas, dat gaat er altijd wel in! Ik maakte me een beetje zorgen of de jongste van ons gezelschap (nog geen twee jaar) zijn gading wel zou vinden op de kaart. Maar kijk, hij bleek een geweldige fan van gefrituurde inktvisringen. Wie had dat gedacht! Een foodie in wording! Persoonlijk was ik vooral een fan van de zarzuela en de carne de porco à Alentejana (een Portugees gerecht, dus strikt genomen geen tapas, maar wie klaagt daarover?). Bij al dat lekkers dronk ik uiteraard een glaasje cava (of twee, of misschien stiekem wel drie omdat de cava gewoon super was!).

IMG_7993

IMG_7996

IMG_7997

IMG_7999

IMG_8002

IMG_8003

IMG_8009

IMG_8011

Ondertussen kreeg mijn kameraad bericht van zijn vrouw dat de oudste net was wakker geworden en zich beter voelde. Fijn, want dan konden ze toch nog bij ons aansluiten! Met ons vijven trokken we van de Grote Markt van Mechelen naar de De Vleeshalle, ondertussen een oude bekende voor mij. De ideale plek om te genieten van een heerlijk ijsje van nICE! als dessert. En terwijl de volwassenen gezellig keuvelden onder het genot van een glaasje wijn, konden de kinderen zich uitleven in de speelhoek. Echt een fijne plek, die Vleeshalle.

IMG_8016

IMG_8017

 

Mechelen: onbekend is onbemind

Na dat overvloedige hotelontbijt, sloeg ik het middagmaal over en spoorde ik vlak na de middag naar Mechelen. Een tijdje geleden had ik immers van Sound of C een uitnodiging gekregen om deel te nemen aan een workshop voor bloggers. (Serieus, hoe kon ik een uitnodiging weerstaan voor een workshop met als titel ‘Discover your inner Burgundian’? Over op mijn lijf geschreven, gesproken.) Ik kom eerlijk gezegd zelden in Mechelen en als ik er kom, is dat om vrienden te bezoeken en geraak ik niet verder dan hun huis. Hoog tijd voor een vernieuwde kennismaking met deze stad die slechts op een korte treinrit van zowel Brussel als Leuven ligt.

Plaats van afspraak: De Vleeshalle in hartje Mechelen. Ik moet toegeven dat ik meteen verkocht was van zodra ik een voet over de drempel zette. De Vleeshalle noemt zichzelf een culinaire hotspot en dat is niet gelogen. Toen ik er rond twee uur aankwam, waren bijna alle tafeltjes bezet met mensen die aan het genieten waren van een hapje of een drankje. Het concept is simpel: op het gelijkvloers vind je twaalf culinaire standhouders (‘smaakmakers‘) die allerlei lekkers verkopen. Je kan hier niet alleen iets eten of drinken, maar ook ingrediënten kopen om zelf thuis mee te koken. Op de eerste en tweede verdieping hebben een bont allegaartje aan ondernemers (‘gangmakers’) onderdak gevonden. Wat mij ook direct charmeerde was de rijke geschiedenis van De Vleeshalle en de prachtige architectuur. De Oude Mechelse Vleeshal, ontworpen door architect Victor Louckx, opende in 1881 voor het eerst de deuren en bood onderdak aan de Mechelse slagers. Na de Tweede Wereldoorlog raakte het gebouw in verval en in 1967 gingen de poorten definitief dicht. Gelukkig bleef het potentieel van deze plek niet onopgemerkt en heeft De Vleeshalle vandaag opnieuw een culinaire invulling.

De namiddag startte alvast smakelijk: met heerlijke Italiaanse wijntjes van Ferro 13. Mijn favoriet was, hoe kan het ook anders, The Boss. 😉 Tijdens het wijn proeven ontmoette ik een zeer sympathiek koppel met een interessant verhaal. Zij was Belg en hij Fransman enze hadden elkaar ontmoet toen zij op reis was in Nieuw-Zeeland waar hij toen werkte. Zij is (zoals dat gaat) vervolgens enkele jaren blijven plakken in Nieuw-Zeeland. Omdat ze haar familie miste (Nieuw-Zeeland is niet bepaald bij de deur), zijn ze onlangs terug gekeerd naar Europa en nu wonen ze in Toulouse. Doordat ze allebei als zelfstandige werken, hebben ze de mogelijkheid om veel te reizen. Even voelde ik een steek van jaloezie terwijl ze vertelden over hun leven dat zoveel avontuurlijker leek dan het mijne. Maar goed, het gras is niet altijd groener aan de overkant, zeker?

IMG_7356

IMG_7359

Na deze prettige kennismaking met De Vleeshalle, was het tijd voor de Bourgondische workshop! Florie van Visit Mechelen bracht ons naar The Cellar. De tagline ‘Wine is divine. Cheese is Christ.’ deed me alvast het water in de mond komen. Eerst kregen we een rondleiding van kaasmeester Harry Schockaert doorheen de historische kelders waar zijn kazen lagen te rijpen. Fantastisch om iemand met zoveel passie voor zijn vak aan het woord te horen. Vervolgens zochten we ons een plaatsje aan de gezellige toog van The Cellar voor een heuse kaas en wijn pairing.

IMG_7368

IMG_7370

IMG_7372

IMG_7377

We proefden o.a. manchego, mimolette, maroilles en fromage de Bruxelles (zeer zoute kaas, die in de volksmond ook wel klotenkaas genoemd wordt om wille van de vorm van de opgehangen zakjes waarin de kaas gerijpt wordt. Bij de kaas dronken we enkele uitstekende wijntjes: o.a. Waes Wit, een Vlaamse landwijn die mij niet echt wist te overtuigen, Chateau Musar uit Libanon (heerlijk! en volgens mij de eerste keer dat ik Libanese wijn proefde) en Morgenster, een heerlijke rode Zuid-Afrikaanse wijn uit 2010. Terwijl we genoten van al dat lekkers kregen we uitleg van de aanwezige professionals. Zeer boeiend om foodacheoloog Jeroen van Vaerenbergh aan het woord te horen. En ja, ik wist tot voor kort ook niet dat er zoiets als een foodarcheoloog bestond. De missie van de foodarcheoloog bestaat erin ons kennis te laten maken met de geuren en de smaken van de keuken van onze voorouders, met oog voor traditie, ambacht en duurzaamheid.

IMG_7389

IMG_7392

IMG_7393

Zo weet ik nu ook waar de uitdrukking ‘vijgen na Pasen’ vandaan komt. Tijdens de vasten mochten de gelovigen immers geen kaas eten en zaten de kaasboeren bijgevolg zonder werk. Om niet volledig zonder inkomsten te vallen, verkochten de kaasboeren in de vastenperiode noten en gedroogd fruit. Iemand die na Pasen om vijgen kwam vragen, was dus onherroepelijk te laat, want dan verkochten de kaasboeren opnieuw kaas. En dat is ook de reden dat we tegenwoordig bij een kaasschotel altijd noten en gedroogd fruit serveren. Interessant, niet?

Vervolgens klommen we uit de kelder naar boven om te proeven van een heerlijke gevogelteroulade in restaurant The Chick, dat zich vlak boven The Cellar bevindt. De chefkok had speciaal voor ons een roulade van duif, eend en kip bereid, geïnspireerd op een recept uit de Middeleeuwen. De foodarcheoloog liet ons ook kennis maken met één van die vergeten specerijen van onze voorouders: grains of paradise, bijzonder pittige bolletjes die iets van peper weg hebben.

IMG_7400

IMG_7405

Tijdens al dat eten en drinken maakte ik kennis met een aantal sympathiek collega-bloggers, June, Wannderful (een collega-blogger uit het Leuvense), Lonniesplanet en Captured by V. Ik houd hun blogs zeker in de gaten voor toekomstige reisinspiratie! Het was zo gezellig dat onze workshop een half uur over tijd ging, want hey, iedereen wilde nog graag als afsluiter een glaasje van die heerlijke rode Libanese Chateau Musar uit 1998 meepikken.

Ik moet zeggen dat deze kennismaking met Mechelen letterlijk en figuurlijk naar meer smaakt. Ik kom graag eens terug voor een weekendje in deze fijne stad!

IMG_7411

IMG_7414

IMG_7417

IMG_7422

50 km fietsen

Na een jaartje niet deelgenomen te hebben wegens verhuis naar Zwitserland, deed het dubbel zoveel deugd om dit jaar met mijn gloednieuwe team de uitdaging aan te gaan om 50 kilometer te fietsen. De weergoden waren ons gunstig gezien en het parcours in de omgeving van Hofstade was vlakker dan vlak, peanuts in vergelijking met 35 kilometer fietsen doorheen het heuvelachtige Brussel.

Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.

‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.

IMG_9853

Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.

IMG_9854

IMG_9861

IMG_9862

IMG_9863

Een meer dan geslaagde dag.

Op de fiets naar Mechelen en terug

Zondag was ik uitgenodigd op de babyborrel van het tweede zoontje van mijn ex-squashpartner. De derde keer al dat ik het genoegen had te mogen mee feesten in zaal De Kettinghe in Heffen. Er was prachtig weer voorspeld, dus besloot me, na mijn tochtje naar Aartselaar, aan een iets langere afstand te wagen. Gewapend met voldoende zonnecrème en water, fietste ik met mijn Blue Bike naar Mechelen. De heenweg was een beetje saai, want ik fietste het grootste stuk van de route langs de niet echt gezellige N1. Gelukkig werd ik op het einde van mijn tocht beloond met een mooi stukje fietsen langs Nete, Dijle en Zenne (het water stond erg laag, zoals jullie kunnen zien).

IMG_8370

IMG_8372

Ik had ook de combinatie van fietsen met de warmte wat onderschat, waardoor ik met een knalrood hoofd arriveerde op de babyborrel. Mijn eerste daad ter plekke was dus mij naar de toiletten spoeden om terug een iet of wat normale kleur te verkrijgen. Buiten dat voelde ik mij prima, al was ik wel blij dat ik een fietsbroekje had aangedaan.

Het concept van de babyborrel was hetzelfde als de vorige keer: frietjes met een kaaskroketje. Enkel de desserts waren vervangen door ijs. Iets waar niemand van de talrijke aanwezigen een probleem mee had. Het was er het weer voor!

IMG_8378

IMG_8380

Na afscheid genomen te hebben van de feestvierders vertrok ik voor de rit terug naar Antwerpen. Eén van de andere gasten had mij een gouden tip gegeven om op de terugweg de N1 te vermijden: ze raadde mij aan een beetje verder te fietsen langs de Beneden-Nete en in Duffel de fietsostrade langs de spoorweg naar Antwerpen te nemen. En jawel, een veel fijnere route dan die op de heenweg. Een beetje een omweg, maar veel aangenamer dan te moeten fietsen langs voorbij razende auto’s.

IMG_8383

IMG_8384

IMG_8385

Deze fietstocht smaakte alvast naar meer!

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!