Op stap in Leuven met Mademoiselle Julie

Nu de coronamaatregelen eindelijk aan versoepeling toe zijn, maakten Mademoiselle Julie en ik van de gelegenheid gebruik om een vervolg te breien aan onze succesvolle date in De Hoorn, bijna een jaar geleden ondertussen.

Ik ging haar vrijdagavond rond een uur of zes afhalen aan het station van Leuven en we trokken de stad in voor een aperitiefje. Tot onze verbazing vonden we nog een onbezet tafeltje op het terras van Barvista op de zeer drukke Oude Markt, waar we genoten van twee zeer lekkere cocktails. Ik probeerde eerst de old fashioned en vervolgens de passion margarita. Dik in orde!

IMG_9555

IMG_9557

We zetten de avond verder op het terras van Zoff, keuvelend over onze nieuwe jobs (yep, allebei in volle coronacrisis van job veranderd, al is Julie nog wat straffer: die veranderde ook van werkgever), de coronacrisis en het bijhorende grotsyndroom (waar ik, toegegeven, niet echt last van heb). Het was voor mij de eerste keer dat ik een maaltijd at bij Zoff, dat in mijn hoofd meer een aperitiefbar is. En waw, wat een aangename verrassing. De tonno alla griglia was werkelijk uitstekend! En de wijnen smaakten ook naar meer. Vreemd dat ik hier nog niet eerder at.

IMG_9567

We sloten de avond af met een wandeling door de Leuvense straten, genietend van de nog steeds aangename temperaturen. Julie slaagde erin, net als de vorige keer, just in time haar trein te halen. 😉

IMG_9574

Ik kijk al uit naar onze volgende date!

Een feestelijke avond bij Harvest

De oorspronkelijke bedoeling van deze avond was samen met ons afdelingshoofd klinken op het feit dat mijn twee collega-teamverantwoordelijken en ik alle drie succesvol de langste sollicitatieprocedure ooit (twee en en half jaar) hadden afgerond. Door het grote nieuws dat ik diezelfde middag mocht ontvangen, was er nog een extra reden om te klinken. Al had ik ook hier een beetje een dubbel gevoel. Eén van mijn collega-teamverantwoordelijken had immers net als ik gekandideerd voor de functie van afdelingshoofd en had het nét niet gehaald.  Gelukkig is er tussen ons nooit van enige concurrentiestrijd sprake geweest en hadden we op voorhand allebei gezegd dat we elkaar de functie zouden gunnen. Maar toch een klein beetje akward om te klinken op mijn succes ten koste van haar. Gelukkig is ze heel blij met haar huidige functie. Belangrijk! Want we zullen in de toekomst nauw moeten samenwerken.

We startten de avond met een flesje cava op het terras van het Muntpunt Grand Café. Op mijn kosten, uiteraard! Vervolgens verkasten we naar het gezellige terras van Harvest, zo’n beetje mijn favoriete Brusselse restaurant. Heerlijk toch om weer samen met vrienden rond een tafel te kunnen genieten van lekker eten. Laten we hopen dat we gespaard blijven van die voorspelde tweede golf….

Bloemkoolsoepje:
IMG_0855

Gebraden garnalen met Kari Goss en passievrucht vinaigrette:
IMG_0860

Tarbot, artisjokken “en barigoule”, vitelotte aardapelen puree met tijm:
IMG_0861

Rabarber op verschillende wijzen:
IMG_0863

 

En daar hoorde uiteraard een lekker glas met aangepaste wijnen bij!

Mechelen: onbekend is onbemind

Na dat overvloedige hotelontbijt, sloeg ik het middagmaal over en spoorde ik vlak na de middag naar Mechelen. Een tijdje geleden had ik immers van Sound of C een uitnodiging gekregen om deel te nemen aan een workshop voor bloggers. (Serieus, hoe kon ik een uitnodiging weerstaan voor een workshop met als titel ‘Discover your inner Burgundian’? Over op mijn lijf geschreven, gesproken.) Ik kom eerlijk gezegd zelden in Mechelen en als ik er kom, is dat om vrienden te bezoeken en geraak ik niet verder dan hun huis. Hoog tijd voor een vernieuwde kennismaking met deze stad die slechts op een korte treinrit van zowel Brussel als Leuven ligt.

Plaats van afspraak: De Vleeshalle in hartje Mechelen. Ik moet toegeven dat ik meteen verkocht was van zodra ik een voet over de drempel zette. De Vleeshalle noemt zichzelf een culinaire hotspot en dat is niet gelogen. Toen ik er rond twee uur aankwam, waren bijna alle tafeltjes bezet met mensen die aan het genieten waren van een hapje of een drankje. Het concept is simpel: op het gelijkvloers vind je twaalf culinaire standhouders (‘smaakmakers‘) die allerlei lekkers verkopen. Je kan hier niet alleen iets eten of drinken, maar ook ingrediënten kopen om zelf thuis mee te koken. Op de eerste en tweede verdieping hebben een bont allegaartje aan ondernemers (‘gangmakers’) onderdak gevonden. Wat mij ook direct charmeerde was de rijke geschiedenis van De Vleeshalle en de prachtige architectuur. De Oude Mechelse Vleeshal, ontworpen door architect Victor Louckx, opende in 1881 voor het eerst de deuren en bood onderdak aan de Mechelse slagers. Na de Tweede Wereldoorlog raakte het gebouw in verval en in 1967 gingen de poorten definitief dicht. Gelukkig bleef het potentieel van deze plek niet onopgemerkt en heeft De Vleeshalle vandaag opnieuw een culinaire invulling.

De namiddag startte alvast smakelijk: met heerlijke Italiaanse wijntjes van Ferro 13. Mijn favoriet was, hoe kan het ook anders, The Boss. 😉 Tijdens het wijn proeven ontmoette ik een zeer sympathiek koppel met een interessant verhaal. Zij was Belg en hij Fransman enze hadden elkaar ontmoet toen zij op reis was in Nieuw-Zeeland waar hij toen werkte. Zij is (zoals dat gaat) vervolgens enkele jaren blijven plakken in Nieuw-Zeeland. Omdat ze haar familie miste (Nieuw-Zeeland is niet bepaald bij de deur), zijn ze onlangs terug gekeerd naar Europa en nu wonen ze in Toulouse. Doordat ze allebei als zelfstandige werken, hebben ze de mogelijkheid om veel te reizen. Even voelde ik een steek van jaloezie terwijl ze vertelden over hun leven dat zoveel avontuurlijker leek dan het mijne. Maar goed, het gras is niet altijd groener aan de overkant, zeker?

IMG_7356

IMG_7359

Na deze prettige kennismaking met De Vleeshalle, was het tijd voor de Bourgondische workshop! Florie van Visit Mechelen bracht ons naar The Cellar. De tagline ‘Wine is divine. Cheese is Christ.’ deed me alvast het water in de mond komen. Eerst kregen we een rondleiding van kaasmeester Harry Schockaert doorheen de historische kelders waar zijn kazen lagen te rijpen. Fantastisch om iemand met zoveel passie voor zijn vak aan het woord te horen. Vervolgens zochten we ons een plaatsje aan de gezellige toog van The Cellar voor een heuse kaas en wijn pairing.

IMG_7368

IMG_7370

IMG_7372

IMG_7377

We proefden o.a. manchego, mimolette, maroilles en fromage de Bruxelles (zeer zoute kaas, die in de volksmond ook wel klotenkaas genoemd wordt om wille van de vorm van de opgehangen zakjes waarin de kaas gerijpt wordt. Bij de kaas dronken we enkele uitstekende wijntjes: o.a. Waes Wit, een Vlaamse landwijn die mij niet echt wist te overtuigen, Chateau Musar uit Libanon (heerlijk! en volgens mij de eerste keer dat ik Libanese wijn proefde) en Morgenster, een heerlijke rode Zuid-Afrikaanse wijn uit 2010. Terwijl we genoten van al dat lekkers kregen we uitleg van de aanwezige professionals. Zeer boeiend om foodacheoloog Jeroen van Vaerenbergh aan het woord te horen. En ja, ik wist tot voor kort ook niet dat er zoiets als een foodarcheoloog bestond. De missie van de foodarcheoloog bestaat erin ons kennis te laten maken met de geuren en de smaken van de keuken van onze voorouders, met oog voor traditie, ambacht en duurzaamheid.

IMG_7389

IMG_7392

IMG_7393

Zo weet ik nu ook waar de uitdrukking ‘vijgen na Pasen’ vandaan komt. Tijdens de vasten mochten de gelovigen immers geen kaas eten en zaten de kaasboeren bijgevolg zonder werk. Om niet volledig zonder inkomsten te vallen, verkochten de kaasboeren in de vastenperiode noten en gedroogd fruit. Iemand die na Pasen om vijgen kwam vragen, was dus onherroepelijk te laat, want dan verkochten de kaasboeren opnieuw kaas. En dat is ook de reden dat we tegenwoordig bij een kaasschotel altijd noten en gedroogd fruit serveren. Interessant, niet?

Vervolgens klommen we uit de kelder naar boven om te proeven van een heerlijke gevogelteroulade in restaurant The Chick, dat zich vlak boven The Cellar bevindt. De chefkok had speciaal voor ons een roulade van duif, eend en kip bereid, geïnspireerd op een recept uit de Middeleeuwen. De foodarcheoloog liet ons ook kennis maken met één van die vergeten specerijen van onze voorouders: grains of paradise, bijzonder pittige bolletjes die iets van peper weg hebben.

IMG_7400

IMG_7405

Tijdens al dat eten en drinken maakte ik kennis met een aantal sympathiek collega-bloggers, June, Wannderful (een collega-blogger uit het Leuvense), Lonniesplanet en Captured by V. Ik houd hun blogs zeker in de gaten voor toekomstige reisinspiratie! Het was zo gezellig dat onze workshop een half uur over tijd ging, want hey, iedereen wilde nog graag als afsluiter een glaasje van die heerlijke rode Libanese Chateau Musar uit 1998 meepikken.

Ik moet zeggen dat deze kennismaking met Mechelen letterlijk en figuurlijk naar meer smaakt. Ik kom graag eens terug voor een weekendje in deze fijne stad!

IMG_7411

IMG_7414

IMG_7417

IMG_7422

Mini-blogmeet in Leuven

Toen ik een tijdje geleden de oproep van Mademoiselle Julie zag passeren op haar blog, dacht ik: “Wel ja, waarom niet, lang geleden dat ik nog eens met mede-bloggers heb afgesproken.” De tijden dat ik als enthousiast groentje blogmeets organiseerde liggen ondertussen al zo ver achter mij dat de herinneringen steeds meer op een vage droom beginnen te gelijken. Ik ben in de loop der jaren ook cynischer geworden wat het hele blogwereldje betreft. Die argeloze onschuld van de beginjaren van het bloggen in Vlaanderen ligt helaas al ver achter ons. Voorgoed neergeslagen toen bloggers opeens influencers werden.

Maar hey, Julie is een toffe dame en nieuwe mensen leren kennen is altijd leuk. Die datum was dus snel geprikt. Wat later volgde de concretisering van onze afspraak: bleek dat Julie net als ik een sushi-liefhebber is. Zij was zo vriendelijk om naar Leuven te sporen en we spraken af in mijn favoriete sushi-restaurant: Kintsugi. Wat volgde wat een fijne avond waarop heel wat leuke onderwerpen de revue passeerden. Er waren zoveel raakvlakken tussen ons dat ik op het einde van de avond het gevoel had nog lang niet uitgepraat te zijn.

IMG_7064

Na het verorberen van een heerlijke sushi-boot zakten we af naar de Octobar op het Alfons Smetsplein, een nieuwe culinaire hotspot in Leuven. Ik was er al ettelijke keren langs gelopen, maar het zat er altijd vol. Op deze uitzonderlijk rustige eerste vrijdagavond na de kerstvakantie was het geluk aan onze kant. We vonden een plekje voor twee en bestelden een lekker glaasje witte wijn. Toevallig zaten er nog andere vrienden van mij in de Octobar. Grappig, Leuven heeft zoveel culinaire hotspots en dan belanden we op dezelfde avond in dezelfde bar. Meteen gelegenheid om hen gelukkig nieuwjaar te wensen.

Omdat onze fijne mini-blogmeet in stijl af te sluiten, bestelden Julie en ik nog een cocktail. Op aanraden van de vrienden die net vertrokken waren, ging ik voor de amaretto sour. Die was zeker lekker en volgens de regels van de kunst bereid, maar toch een beetje aan de zoete kant voor mij. Ik was even vergeten dat de dagen dat ik amaretto heerlijk vond al even achter mij liggen. Nu vind ik amaretto voornamelijk te zoet.

IMG_7067

Na deze laatste cocktail wandelde ik samen met Julie terug naar het station van Leuven, alwaar we afscheid namen aan het perron. Zeer geslaagde avond die zeker voor herhaling vatbaar is.

Blogdoelstellingen

Wat zijn je blogdoelstellingen voor dit jaar?

Wel, ik heb mezelf eigenlijk één grote blogdoelstelling opgelegd en dat is een gloednieuwe reisblog opstarten. Of dit zal lukken valt nog te bezien, want ik merk dat ik eigenlijk zelfs te weinig tijd heb voor deze blog. Mijn reisverslagen hinken steeds verder achterop en het lukt zelden om op voorhand berichten in te plannen, waardoor ik het gevoel heb steeds achter te feiten aan te hollen.

Maar met de verhuis naar Zwitserland komt er wellicht op korte termijn wat tijd vrij. Dus dat schept mogelijkheden.

Wat ik wou worden toen ik klein was

Wel, om heel eerlijk te zijn, wilde ik gewoon lekker klein blijven. Ik was vast van plan mij niet in de ellende van een volwassen leven te storten en mij gezellig voor de rest van mijn leven door mijn ouders in de watten te laten leggen en met mijn vriendjes op de speelplaats te blijven spelen. Helaas, ondanks mijn brandende ambitie om dit te realiseren, slaagde ik er niet mijn eigen Neverland te creëren en zorgde het onvermijdelijk voortschrijden der tijd ervoor dat ik uiteindelijk, ondanks al mijn tegenspartelen, toch volwassen werd.

Ja, ik was een heel wijs kind.