Bizar weertje vandaag. In de late namiddag konden we zelfs de appartementsblokken aan de overkant van ons gebouw amper zien. Maar het leverde wel bijzondere foto’s op.
Traktatie van de dag: taiyaki met azuki van Whisk Eight.
Bij zo’n guur winterweertje smaakte de heerlijke bolognaisesaus van Convento Food dubbel zo lekker!
Niet veel bijzonders gedaan op de eerste dag van het jaar 2021, buiten opgestaan om onze take-away maaltijd bij Barba te gaan ophalen en (alweer) een wandeling naar de Abdij van Park. Ik kan zelfs geen originele invalshoeken meer bedenken om foto’s te nemen van deze nochtans prachtige plek… Dus jullie zullen het zonder moeten stellen.
Op culinair vlak zetten we 2021 meteen goed in, met een zeer copieus diner van Barba. Het eerste hapje was niet helemaal ons ding, maar daarna ging het enkel in stijgende lijn. Om onze magen niet al meteen de eerste dag van het jaar te overbelasten, hielden we de kreeft die als hoofdgerecht bedoeld was, bewust achter voor één van de volgende dagen.
Kroket met sushi:
Oester met zeewiersalade:
Bisque van kreeft:
Cannelloni:
Fazant met wintergroentjes:
Dessert:
We ontdekten trouwens een nieuwe serie op Netflix die dik de moeite is: The Fall, met de fantastische Gillian Anderson.
Nog wat fotootjes van de mooie Leuvense kerstverlichting om het jaar 2020 uit te wuiven.
En een shoutout naar Brasserie Van de Weyer voor de heerlijke take-away hertensteak met boschampignons en wintergroenten:
Op kerstdag valt het weer, tegen alle verwachtingen in, beter mee dan voorspeld. Dus snel onze wandelschoenen aangetrokken om wat kilometers te verzamelen. Kwestie van plaats te maken voor het kerstdiner ‘s avonds. 😉 En ja, we trokken weer maar eens richting de Parkabdij. Denk dat we deze route ondertussen wel met onze ogen dicht kunnen wandelen, maar goed, het blijft een prachtige plek natuurlijk. Al kijk ks wel uit naar het moment waarop de restauratie volledig achter de rug is.
‘s Avonds zetten we ons culinaire kerstweekend onverminderd voort met een heerlijke kerstmenu van de 3 Tonghen. Toegegeven, iets minder fancy dat ons diner van kerstavond, maar het heeft ons zeker gesmaakt!
Gegratineerde Sint-Jacobsschelp (Sint-Jacobsnoot, kokkelvlees, mosselen, prei, champagnesaus):
Op vel gebakken snoekbaars, puree van bintjes , olijfolie en olijfjes, duglérésaus en een trio van worteltjes:
Panna cotta met Baileys, zoute karamel en gekarameliseerde walnoten:
Vorige jaren brachten mijn vriend en ik kerstavond meestal volgens onze eigen zelf uitgevonden traditie door in één of andere cinemazaal. Jammer genoeg werd deze optie ons dit jaar ontnomen door het beruchte coronavirus. Niet getreurd echter, in Leuven is het aantal restaurants dat heerlijke maaltijden aanbiedt voor de feestdagen niet op twee handen te tellen. Dus ja, het mag geen grote verrassing heten, dat wij een bestelling plaatsten bij één van onze favorieten: Gastrobar Hop.
Om iets na drie uur klapte ik mijn werklaptop dicht (op kerstavond mogen wij uitzonderlijk om drie uur stoppen met werken) en om half vier stonden we bij Gastrobar Hop om onze bestelling op te halen. Daarvoor moesten we wel even geduld uitoefenen, want de rij wachtenden voor ons was bijzonder lang. Zoals jullie kunnen zien op onderstaande foto.
Een magisch avondlicht wist ons even te betoveren, totdat de wolken de zon verdreven en er een fris buitje over onze hoofden viel. Gelukkig waren we toen net bij het overdekte gedeelte van de wachtrij aanbeland. Na een stevig half uur aanschuiven, waren we blij dat we eindelijk ons eten in ontvangst mochten nemen. Niemand die het de uitbaters kwalijk nam, de horeca kan dezer dagen op veel sympathie rekenen.
We startten de avond zoals dat hoort met een glaasje rosé champagne van het huismerk van Wijnhuis Douchy, die gelukkig ook in Leuven leveren. Een Oostendse ontdekking, om het zo te zeggen. We hadden net de eerste hapjes achter de kiezen, toen het tijd was voor onze e-peritief met onze vrienden uit Rotselaar. Een tijdje geleden hadden we het plan opgevat om samen kerstavond te vieren, omdat mijn vriend en ik die avond toch meestal geen grootse plannen hebben. Helaas…
Verse kaas met opgelegde groentjes, gerookte forel, soesjes met blauwe kaas:
Het e-peritieven liep een beetje uit de hand, want uiteindelijk namen we pas bij het hoofgerecht, rond 21u, afscheid van mekaar. Meer dan drie uur samen digitaal gefeest, dat is een stevig record! Onze vrienden aten lekkers van Dierendonck en hun jongens openden wat cadeautjes, terwijl ik de ene na de andere gang op tafel toverde. Toen de champagne op was, ontkurkten we een flesje witte Hongaarse Sopron Fehérburgundi Weninger, om in de sfeer te blijven. Zeer lekker!
Dit menu verorberden wij met zeer veel smaak:
Gerookte zalm, fregola en pistache:
Belgian tortilla en cappuccino van krab:
Bbq varkensnek, biet en mosterd
Zeetong, schorseneer en aardappel:
Kaasplankje met Belgische kazen van Kaasaffineurs Van Tricht:
Appel, chocolade en pecan:
Herhaald, wegens groot succes! En ook wel omdat onze kameraad graag experimenteert met zijn barbecuestel en hij steeds op zoek is naar testsubjecten.
Deze keer had onze vriend bij Rondou een fijn dik stuk vlees op de kop getikt. Dikker dan de vorige keer, in de hoop dat het eindresultaat wat meer saignant zou zijn. Mijn vriend en ik stelden ons uiteraard graag kandidaat als proefkonijn. Ditmaal was de jongste dochter van onze vriend paraat voor gans de maaltijd. Alleen jammer dat we haar niet meer konden overhalen om voor ons te zingen.
We startten met wat aperitiefhapjes en een heerlijke prosecco die onze kameraad cadeau had gekregen van een Italiaanse doctoraatsstudent die hij begeleid had.
Mijn vriend en ik waren getuigen van heel het proces om tot een perfect gegaard stukje vlees te komen. Onze kameraad is een doctor, dus het mag niet verwonderen dat ook het garen van vlees op een wetenschappelijke manier benaderd werd. Inclusief temperatuursensoren. Nieuw aangekocht sinds ons vorige bezoek.
En waw: wat een fenomenaal lekker stukje vlees was me dat! Heerlijk! Wie goed kijkt, ontwaart op de foto’s in het barbecuestel ook de quinoa met groentjes die we bij ons stukje vlees aten.
Na samen genoten te hebben van dit heerlijke diner, was het tijd voor wat ontspanning. Onze kameraad haalde zijn chapeau boven en we wijdden zijn dochter in in de geheimen van het bluffen. Op het einde van de avond had ze het spel beet en konden we een geloofwaardig rondje poker spelen.
En ja, er was whisky. Of wat hadden jullie gedacht?
Omdat ons gepland kerstdiner met de ouders van mijn vriend afgelast werd wegens ziekte, werkten mijn vriend en ik deze zaterdagavond met veel plezier de ‘overschotjes’ van ons Taste diner weg. En ja, de tweede dag smaakten deze gerechten zo mogelijk nóg beter!
Gegrilde Sint-Jacobsnoten en peterseliewortel:
Duif met veenbessenkorst, knolselder en spekjes:
Baba met confituur voor stoere jongens en meisjes:
Citroentaartje:
Oja, en ik ben ook weer aan het puzzelen geslagen!
Verandering van spijs doe eten en eerlijk gezegd zaten er de laatste tijd toch wel redelijk wat missers tussen onze Foodbag gerechten. Dus zijn we tijdelijk terug overgestapt naar onze Hollandse vrienden, kwestie van onze noorderburen ook wat te gunnen. Dit kookte mijn vriend deze week bij mekaar:
Curry-noedelsoep met kokosmelk, verse koriander en pinda’s:
Rigatoni in paddenstoelenroomsaus met gebakken witlof en verse krulpeterselie:
Kingfish met coppa die Parma, citroenrisotto en geroosterde hazelnoten:
Het laatste gerecht was het lekkerste, maar ook het meest complexe om te maken. Het kostte mijn vriend bijna een uur om dit gerecht in mekaar te boksen, maar de risotto was dan ook werkelijk fantastisch! De twee eerste gerechten daarentegen waren letterlijk op twintig minuten klaar en verrassend lekker om zo simpel te zijn. Bij deze kan ik nogmaals bevestigen dat Hello Fresh onze favoriete maaltijdbox is. Al zullen we binnenkort wel weer naar Foodbag overschakelen, kwestie van de Belgische leveranciers te ondersteunen.
Na weken niet meer fysiek op het werk geweest te zijn, spoorde ik vandaag opnieuw naar Brussel. De directe aanleiding was een fotoshoot op de valreep van 2020 met mijn huidige afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken. Bleek dat er immers geen enkele foto bestond waarop we met ons team van vier power women samen figureerden. Dat moest dus hoogdringend en nog vóór het einde van 2020 rechtgezet worden. Al moet ik toegeven dat ik iet of wat gegrommeld heb, omdat ik daardoor met én mijn fototoestelrugzak én mijn laptoprugzak én een statief moest sleuren.
Uiteraard had de trein van 9.04u die ik wilde nemen twintig minuten vertraging, waardoor ik de Teams vergadering om 9.30u noodgedwongen op de trein moest meevolgen. En omdat een ongeluk niet alleen komt, was ik natuurlijk vergeten mijn oortjes mee te nemen. Níet ideaal, gelukkig was het een vergadering waarbij ik niet aan het woord moest komen.
Op mijn bureau in Brussel lag een berg post op mij te wachten. Toch onvoorstelbaar dat er nog steeds papieren facturen en aanmaningen bij ons blijven binnen komen. Ondertussen zou je toch verwachten dat er bij die leveranciers een belletje moet gaan rinkelen zijn over het feit dat hun facturen zo lang onbetaald blijven… Gelukkig zat er bij de post ook een leuke verrassering: een heus aperitiefpakket, bedoeld om samen met alle deelnemers te klinken op het einde van een (virtueel) congres. Het congres in kwestie had eigenlijk al maandagavond plaatsgevonden. Maar hey, dit pakket zal ik ook op een ander moment met plezier degusteren.
Verder was het ijskoud op de bureau, de chauffage was duidelijk op de minimum stand gezet. Terecht uiteraard, want er is dezer dagen nog amper iemand op kantoor. Maar de koude maakte dat het alles behalve ideaal was om geconcentreerd te werken. Rond kwart na twaalf hield ik het dan ook voor bekeken en trok ik met mijn afdelingshoofd en collega-teamverantwoordelijken naar de trappen van de St-Michiels en St-Goedelekathedraal voor een coronaveilige fotoshoot op anderhalve meter afstand van mekaar. Ter elfder uren wisten we nog ergens een collega op te duikelen die fotograaf wilde spelen. Het kostte een paar pogingen (zo’n full frame spiegelreflexcamera is natuurlijk iets moeilijker te bedienen dan een smartphone), maar uiteindelijk kwam er een aanvaardbare foto uit de bus.
Mission accomplished. En dus konden mijn collega en ik opnieuw naar Leuven sporen. Al genoeg kou geleden met dat verwarmingsketelincident.
PS: Het was de dag van de fijne verrassingen, want in Leuven werd ook een tof pakketje geleverd…
Stipt om 18u belden mijn vriend en ik aan bij ons Leuvens knuffelcontact. Onze kameraad en mede-whiskyliefhebber had ons uitgenodigd voor een winterbarbecue. Aangezien mijn vriend en ik altijd wel te vinden zijn voor een experimentje, namen we deze uitnodiging met beide handen aan, met de belofte voor het aperitief en het digestief te zorgen.
Aangezien onze kameraad ondertussen al gans onze whiskycollectie meermaals gedegusteerd heeft, trok ik de stad in om bij Angels’ Share een nieuwe fles te kopen. Mijn oog viel op een flesje Japanse whisky: een Nikka Taketsuru pure malt Aangezien ik toch in de buurt was, sprong ik ook even binnen bij de Walvis om wat aperitiefhapjes te kopen. Een lekker stukje gemarineerde zalm, wat scampi en opgelegde inktvisringetjes gaan er altijd wel in. Aangevuld met wat olijfjes, gefrituurde groentjes en prosciutto, had ik alles wat nodig was voor het aperitief. Oja, die fles champagne natuurlijk niet vergeten.
Mijn vriend en ik waren onder de indruk van de professionele barbecue-uitrusting van onze kameraad. Hij had een heel fancy barbecuestel dat me qua vorm en grootte een beetje aan een blinkend zwarte versie van R2D2 van Star Wars deed denken. Hij had een dik stuk rundsvlees voorzien en allerhande temperatuursensors om de temperatuur van het vlees in het oog te houden en kruiden om op het hout te gooien om de perfecte rokerige smaak te verkrijgen. Zeer professioneel allemaal. Een heel andere manier van barbecueën dan wij gewoon zijn, waarbij het al een hele kunst is als het vlees niet zwartgeblakerd van de rooster komt. 😉
Na de aperitiefhapjes verraste onze kameraad ons op een privéconcert van zijn jongste dochter (11 jaar) die met een prachtig hese stem jazzy interpretaties van gekende nummers bracht, zichzelf begeleidend op de piano. Serieus onder indruk van haar versie van Creep. Wat een talent in de dop! Benieuwd waar dit talent haar zal brengen in dit leven.
Vervolgens zetten we de maaltijd verder met heerlijke lamsboutjes, echt perfect gegaard en zo mals als boter. Dat beloofde alvast voor het hoofdgerecht. Helaas, de temperatuursensoren van onze kameraad lieten het afweten en het vlees was eigenlijk een beetje te gaar. Niet dat het niet lekker was, maar onze vriend is een perfectionist en duidelijk teleurgesteld dat het vlees niet helemaal uitgedraaid was zoals hij gehoopt had. De leeuwerikenwijn paste er nochtans perfect bij!
En natuurlijk was er een lekkere whisky (of twee) om mee af te sluiten. Voor de gelegenheid hadden we naast de Taketsuru een nog ongeopende fles Jura Turas Mara whisky uit onze kast opgedoken. Souvenir van onze Schotlandreis met mijn broer en zijn vriendin. En jawel, beide whisky’s doorstonden de smaaktest moeiteloos. (De twee andere whisky’s op de foto zijn afkomstig van onze gastheer.)
Rond half twaalf namen we afscheid van onze kameraad, kwestie van vóór de avondklok weer thuis te zijn. Alleszins zijn mijn vriend en ik zeer gaarne bereid om ook in de toekomst proefkonijn te spelen voor de barbecue-experimenten van onze kameraad.