Yet another sushi date

Vrijdag belandde ik (alweer) in restaurant Kintsugi. Ditmaal in het gezelschap van mijn oud-klasgenootjes Spaans. Jarenlang heb ik uitgekeken naar een sushirestaurant in de stationsbuurt en nu er eindelijk zo’n restaurant geopend is, op loopafstand van mijn appartement, vrees ik dat het er niet lang zal blijven. Spijtig genoeg is het altijd behoorlijk kalm in deze best wel grote zaak, zelfs op vrijdag- en zaterdagavond zit het er niet vol. En hoewel ik erg mijn best doe, ik kan er moeilijk elke dag sushi afhalen… Dus mensen: er is een nieuwe sushizaak geopend vlakbij het station van Leuven en de sushi is er echt geweldig! Allen daarheen! (Afhalen kan ook, uiteraard, en ze zitten ook op Deliveroo.)

Fotografisch bewijsmateriaal:

Nadat we met z’n drieën genoten hadden van deze heerlijke Friendship Boat (hoe toepasselijk), zakten we af naar mijn appartement voor een slaapmutsje. Ik moet toch een beetje stoefen met mijn eigen persoonlijke whisky, he. 😉 Uiteindelijk werd het nog bijna 1.00 uur. We hadden duidelijk veel om over bij te praten. 😉

Girls’ night out at Barba

Dinsdagavond hadden we afgesproken met ons groepje Leuvense dames om samen iets te drinken op het M dakterras. Spijtig genoeg is het steeds moeilijker om iedereen bijeen te krijgen en uiteindelijk bleven er, alle doodles ten spijt, van ons groepje van acht maar vier personen over. Ach ja, het is niet de kwantiteit die tel, maar de kwaliteit.

Al een geluk dat ik op voorhand de openingsuren van de M Zomerbar nakeek, want die bleek helemaal niet open te zijn op dinsdagavond. Oeps, foutje. Gelukkig zijn er in Leuven meer dan genoeg culinaire alternatieven. En gelukkig was er nog een tafel voor vier personen op het terras van Barba.

Ik was een beetje aan de vroege kant en mijn gezelschap aan de late kant, waardoor ik een half uur de tijd had om in mijn eentje op het terras van een old passioned (geen spellingsfout) te genieten. Al een geluk dat we in een tijd van smartphones leven. 😉

Net toen ik aan de laatste druppels van mijn cocktail begon, arriveerden de twee eerste dames, een tiental minuutjes later gevolgd door de vierde dame die ons gezelschap compleet maakte. De gesprekken stonden de ganse avond afwisselend in het teken van daten en girl power.

Over het onderwerp ‘daten’ kan ik helaas niet echt meer meespreken, de laatste keer dat ik ‘gedatet’ heb, gebruikten we dat woord nog niet eens. 😉 Al vond ik het wel jammer om te horen hoe onzeker de prachtige dames die bij mij aan tafel zaten zich op dat vlak voelden. Verdorie, any guy or girl should be lucky to have you!

Over het tweede onderwerp zet ik anderzijds wel graag een boompje op. Hoog tijd dat we collectief komaf maken met white male privilege en seksisme in al zijn vormen. Ik heb echt het gevoel dat onze maatschappij op verschillende vlakken op een kantelpunt is aanbeland en ofwel grijpen we de kansen die voor ons liggen om diepgaande veranderingen door te voeren ofwel gaan we terug naar af. Het is een dubbeltje op zijn kant, maar als we allemaal wat in de juiste richting blazen, valt dat dubbeltje misschien wel op de progressieve kant.

Oja, het eten was ook lekker! En dat korte regenbuitje tussendoor daar hebben we amper iets van gemerkt. Wij zaten lekker droog onder de luifel van het terras!

Appetizer met ansjovis:

Vitello tonato – tomaat – rucola – kappertjes:

Sepia – meloen – miso – prei:

Zeebrasem – courgette – vadouvan – zwarte look

Cocktails en gelato!

Vandaag had ik een dagje vrijaf. Het oorspronkelijke plan was iets te doen aan mijn gigantische blog/foto/tripadvisor achterstand, maar kijk, soms moet een mens de opportuniteiten grijpen als deze zich aandienen. Lucie, een vriendin van uit de jaren dat bloggen nog hip was, begeleidde een circuskamp in Leuven en vroeg of ik geen zin had om na het kamp een cocktail te gaan drinken op een terrasje. Daar moest ik, vanzelfsprekend, geen twee keer over nadenken. Het was, denk ik, al meer dan twee jaar geleden dat ik haar in ‘t echt gezien had en ik was benieuwd om te horen hoe het met haar ging.

Terwijl de zon aarzelend door de wolken kwam piepen, na een grauwe ochtend en middag startten we onze date met een ijsje van Decadenza.

Vervolgens trokken we naar Bar Nine alwaar ik genoot van een ongelooflijk lekker chilly mango frozen daiquiri. De combinatie van de zoete mango met het pittige van de chili was gewoon geweldig. Mijn tweede cocktail, een pisco sour was ook lekker, maar de hoofdprijs gaat toch naar de chilly mango frozen daiquiri. We hadden erg serieuze gesprekken, daar aan ons tafeltje op de Oude Markt, over carrièrewendingen, projectmanagement, negatieve evaluaties, promotie maken, mensen ontslaan en leiding geven. Lucie is momenteel op zoek naar een nieuwe job en ze wilde zich zo goed mogelijk informeren alvorens zich weer op de jobmarkt te gooien. Ik duim dat ze een toffe nieuwe uitdaging vindt!

Na twee cocktails begonnen we een klein hongertje te ontwikkelen, net klein genoeg om gestild te worden door een taco classico.

We sloten onze date af met een kopje thee, genietend van de laatste zonnestralen op het mooie terras van het Wereldcafé.

Sushi with friends!

Het wordt zo langzamerhand een fijne traditie: na een dagje werken sushi eten bij Goofball en haar gezin. Die jongens worden zo snel groot! Niet te geloven dat Kabouter al naar het eerste leerjaar gaat. Opletten met die Kabouter trouwens, want die wordt binnenkort een heuse Capoeira kampioen! 😉 En Beertje zag er gezellig vuil uit na een dagje speelpleinwerking. Ah, to be young and innocent again!

Na de sushi was er (uiteraard!) nog plaats voor een ijsje. Het hoogtepunt van elke maaltijd, daar moeten we eerlijk in zijn. 😉

En toen was het al tijd om de jongens in bed te steken, maar niet zonder eerst een verhaaltje voor te lezen. Nadat het jong geweld in slaap was gevallen, konden Goofball en ik op het gemak bijkletsen. Ik was heel benieuwd naar haar Canadese reisverhalen, want de reis die zijn en haar gezin vorige maand gemaakt hebben, kwam in grote lijnen overeen met de reis die mijn vriend en ik in 2015 maakten, zonder de beren dan wel. Leuk om dezelfde plekken door de ogen van iemand anders te zien.

Toen ik op het punt stond te vertrekken, dacht ik er opeens aan dat ik cadeautjes bij had voor de jongens. Stom, stom, want ik had graag hun reacties gezien. Ach ja, hadden ze een cadeautje om ‘s ochtends bij het ontbijt te openen.

Op restaurant met een baby

De frequentie van het aantal geboortes in onze vriendenkring neemt stelselmatig af, maar zo nu en dan ziet er nog eens een nieuwe spruit het daglicht. Ik moet zeggen dat ik een beetje verrast was toen ik het geboortekaartje in mijn brievenbus vond, want ik wist niet eens dat het koppel in kwestie in blijde verwachting was. De gevolgen van een tijdje in het buitenland en Antwerpen wonen, zeker? Maar goed, het koppel woont ongeveer om de hoek bij mij, dus ik had geen excuus om niet op babybezoek te gaan en ik was ook wel nieuwsgierig om dit nieuwe mensje te ontmoeten.

Via Whatsapp zochten en vonden we een geschikte avond. Ik was een beetje verbaasd toen ik het berichtje van de kersverse mama las: “Aja, ik zal dan een restaurantje reserveren.” Euh, op restaurant gaan met een baby van 1 maand en 10 dagen oud? Ok, ja, eigenlijk, waarom niet? Zo’n baby slaapt en eet toch alleen maar en de ouders zouden wel weten wat ze deden.

Dus ging ik woensdagavond eerst aperitieven op het appartement van onze vrienden en wandelden mijn vriendin met de baby in de draagdoek en ikzelf met de kinderwagen naar de Muntstraat. Het was een beetje wringen om de kinderwagen gepositioneerd te krijgen aan onze tafel op het terras in de Muntstraat, maar waar een wil is, is een weg.

En de baby sliep ondertussen heerlijk in de draagdoek. Moe van een drukke dag poseren op de waterlelies van de Plantentuin Meise. Jawel het was al de tweede keer op één dag dat dit kleine dametje van een maand en tien dagen oud op stap was. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Ik moet zeggen dat ik fan ben van deze manier van opvoeden. Niet te veel gedoe, just go with the flow. ‘t Is niet omdat je een baby hebt dat je je thuis moet opsluiten.

Mijn vriend en ik bestelden als aperitief een grote karaf margarita, in afwachting van de trotse papa die sollicitatiegesprekken had afgenomen in Nederland. Even later voegde hij zich bij ons gezelschap en konden we bestellen. Ik ging voor de fajitas carne, die minder smakelijk en sappig waren dan ik mij herinnerde. Toch wel een beetje teleurgesteld, ja. Gelukkig was het fijn bijpraten, daar op het terras van de New Mexico. De baby gedroeg zich de ganse dinner date voorbeeldig. Alleen op de terugweg naar huis sputterde ze even tegen, ik vermoed dat ze liever nog wat had doorgezakt met een cocktail op café. 😉

Een optimistische afspraak

Gisteren had ik afgesproken met twee vrienden die ik ettelijke jaren geleden leerde kennen in de Spaanse les. Met de vriendin in kwestie had ik de voorbije maanden nog regelmatig filmdates, maar de vriend moet ik al bijna twee jaar niet meer gezien hebben. Hoog tijd om bij te praten, dus!

We hadden afgesproken in de Optimist, maar helaas kan je daar geen tafeltje reserveren. Zoals te verwachten viel, was om 19.30u elk tafeltje op het terras ingenomen. En om binnen te zitten was het gewoon té mooi weer. Onze vriendin zou iets later arriveren, dus gingen de vriend en ik op zoek naar een alternatief. Helaas, de Convento bleek ook helemaal vol te zitten. Dan maar rechtsomkeert gemaakt, want onze vriendin was in aantocht.

Terwijl we aan het brainstormen waren over een alternatief met een mooi terras, besloten we toch even terug te wandelen naar de Optimist. Je weet nooit of er ondertussen een tafeltje zou vrijgekomen zijn. En jawel, het geluk was aan onze kant: op de binnenkoer was er nét een rond tafeltje voor drie beschikbaar.

We haastten ons om de vrijgekomen plek in te nemen en wijdden ons vervolgens aan de moeilijke taak om tot een voedselcompromis te komen. De vriend eet immers geen vlees en de vriendin mag geen gluten eten. Aangezien het concept van de Optimist food sharing is, moesten we dus onderling overeenkomen in onze keuzes. Dat lukte wonderwel zonder al te veel discussie. Terwijl we genoten van een aperitiefje en knabbelden op de huisgemaakte nacho’s, wachtten we op onze gerechtjes.

Ik zal eerlijk zijn, voor mij waren de gerechtjes iet of wat een teleurstelling. Afgaande op de ronkende beschrijvingen op het krijtbord, had ik er meer van verwacht. Niet dat het slecht was of zo, maar ik vond het allemaal nogal gewoontjes. Het lamsvlees kon wat malser, de gevulde aardappel wat smeuïger en origineler, de taco verrassender. Maar uiteraard is het het gezelschap dat telt! En mijn vriendin en ik kregen meteen een primeur te horen: binnenkort komt de tweede dichtbundel van onze vriend uit. Ben erg benieuwd naar het resultaat!

We sloten de avond af met een gezellige wandeling door de warme Leuvense straten. En tja, als blijkt dat de Decadenza nog open is, dan koop je toch een ijsje zeker?

Decadente verwennerij

Dik verdiend na een bloedhete werkdag! Met dank aan de late openingsuren van Decadenza.

Op babybezoek in Kessel-Lo

Gisteren was ik nog eens op stap met de Leuvense dames van mijn werk. Allez, een lichtelijk afgeslankte versie van ons normale groepje. Eén dame moest studeren, een andere had de bof (niet ideaal om op babybezoek te gaan) en een derde moest werken. Ik vrees dat ons eens zo toffe groepje langzaam aan het uiteen vallen is. Het valt op dat, nu steeds meer leden van ons groepje mama zijn geworden, de prioriteiten veranderd zijn. Begrijpelijk dat op stap gaan met de vriendinnen niet meer top of mind is als je thuis een gezin hebt om voor te zorgen. Het gevolg is dat als ik niet het initiatief neem om de bende bijeen te krijgen, er helemaal niets gebeurt.

Maar goed, passons. We gingen dus met z’n vieren op babybezoek in Kessel-Lo. Onze in maart bevallen vriendin zag er stralend uit, ondanks de moeilijke eerste periode. Haar knappe zoon had namelijk last van reflux, waardoor hij de eerste weken heel veel huilde. Ocharme het manneke. Gelukkig schreef de dokter medicatie voor die hem transformeerde in een modelbaby. De twee jaar oude grote zus was duidelijk trots op haar kleine broertje. Geen spatje jaloezie te bekennen. In het begin was de grote zus wat schuchter, maar al snel slaagden we erin het ijs het breken door haar om te kopen met een aantal cadeautjes. 😉 Al een echte dame trouwens, die grote zus, want ze heeft de ganse avond rondgelopen op de hakken van haar mama (horendol werd ik van het geluid dat die hakken maakten op laminaat, bij mij zou het geen waar zijn –> hypothetische uitspraak waarvoor mama’s aller landen mij wellicht zullen afstraffen).

We werden volgestopt met hapjes en cava en trokken, na de baby, de grote zus en de ouders uitgebreid gecomplimenteerd te hebben, met de drie overblijvende dames richting stad voor een snelle hap. Onze eerste poging (een pizzazaak in Kessel-Lo) bleek dicht te zijn en ook mijn vaste fallback optie, L’Etoile d’Or, was al dicht. En dat op een woensdagavond! Uiteindelijk vonden we een tafel bij Van de Weyer, een simpele brasserie op het Martelarenplein. Helaas, de asperges die ik wilde bestellen waren niet voorradig, dus koos ik noodgedwongen voor mijn favoriete Belgische klassieker: tomaat garnaal. Een voltreffer, want de berg garnalen op mijn bord was behoorlijk indrukwekkend.

We kletsten met z’n drieën over werk en leven tot mijn vriend ons op het einde van de avond vervoegde. Recht van het vliegtuig uit Frankfurt, waar hij een conferentie had bijgewoond. Mijn vriend bestelde een Belgisch bier om te vieren dat hij, ondanks de onweersbuien boven België, zonder problemen geland was. Dus kon ik kon ik niet onderdoen en bestelde ik nog een glaasje cava. 😉

Een fijn einde van een goed gevulde avond.

Een natte M-Vriendendag

Gisteren vond de tweede editie plaats van de Vriendendag van M – Museum Leuven. Een goeie gelegenheid om nog eens een M-bassadeur-activiteit mee te pikken in M, want daar maakte ik de voorbij maanden te weinig tijd voor. Via Facebook zocht en vond ik een date, een toffe oud-collega en all round coole dame besloot mij te vergezellen. Aangezien ik ietwat laat was met inschrijven, waren de meest activiteiten spijtig genoeg al volzet. Gelukkig vind ik het niet erg een goeie tentoonstelling twee keer te bezoeken, uiteindelijk ontdek je altijd nieuwe perspectieven, zeker met werk als dat van Vermeersch dat tijd nodig heeft om door te dringen.

Voor mijn vriendin was het de eerste keer dat ze de tentoonstelling zag en ze was erg onder de indruk van de grootse verfijndheid van de dégradés van Vermeersch. Omdat we maar voor één rondleiding een plekje wisten te bemachtigen, begaven we ons ruimschoots op tijd naar het dakterras om te proeven van de prosecco en de mocktails. Beide drankjes waren heel lekker, maar de prosecco ging toch met de hoofdprijs lopen. Tweede prijs voor de enthousiaste Mariachi band!

We waren net in een interessant gesprek verwikkeld geraakt met een vriendelijk echtpaar dat de loungezetel met ons deelde, toen er een bijzonder koud windje opstak. Het bijhorende kippenvel noodzaakte mij de lift naar de vestiaire in de kelder te nemen om daar mijn regenjas te gaan ophalen. Net op het moment dat de lift opnieuw op het dakterras aankwam en ik met jas en al mijn vriendin wilde vervoegen, gingen de hemelsluizen open. Mijn vriendin spurtte naar de lift en we gingen samen naar beneden om de regenbui uit te zitten.

Gelukkig duurde de bui niet al te lang en en konden we al snel terugkeren naar het dakterras om onze laatste bonnetjes op te maken. Het was er echter té koud om lang te blijven rondhangen. Dus verkasten we naar de Umamido voor gyoza, edamame en kimchi pork buns. Yummie!

Op stap in Leuven

Gisterenavond had ik een dinner date met mijn goede vriendin E, die ik helaas veel te weinig zie. Onze vriendschap gaat al ettelijke jaren mee: we leerden elkaar immers kennen in het tweede middelbaar, wat in mijn hoofd nog helemaal niet zo lang geleden lijkt, maar in werkelijkheid meer dan een half leven achter mij ligt. Time flies when you’re having fun?

Ik kwam rechtstreeks van een zonnig terras in Gent, alwaar ik na alweer een dagje ontwikkelen met mijn collega’s mijn ontevredenheid over de cursus doorspoelde met een glaasje cava. Een pré-aperitief om zo te zeggen. Gelukkig reed mijn trein voor een keer op tijd en zorgde de bluebike ervoor dat ik mooi op tijd in restaurant Osteria Michele was. We hadden de reservatie gedaan via restodays en het was zeker lekker, maar mijn verwachtingen gebaseerd op een 12/20 in de Gault Millau werden toch niet helemaal ingelost. Misschien ben ik iet of wat verwend na mijn verblijf in Piemonte, maar ik vond het allemaal wat gewoontjes en niet helemaal van het niveau dat ik ondertussen verwacht van de Italiaanse keuken. En de paar slierten pasta (vers gemaakt, dat wel) die we bij ons hoofdgerecht kregen waren al koud voordat ze op tafel stonden.

La classica insalata Caprese di pomodoro e mozzarella fiordilatte:

Fetta di Vitello con funghi porcini:

Tiramisu:

We lieten het niet aan ons hart komen, uiteindelijk is het het gezelschap dat de maaltijd tot een succes maakt. Na ons diner trokken we de stad in om nog iets te drinken. Ver moesten we daarvoor niet gaan, want we kwamen terecht op het terras van een oude bekende: het Tafelrond. Echt wel een prachtige plek om de zon te zien ondergaan boven Leuven met een glaasje champagne of een Hugo in de hand. Al was het spijtig genoeg al om 21.30u uit met de pret, want toen sloot het terras. Blijkt dat het Tafelrond momenteel personeel te kort heeft om het terras langer dan dat open te houden. Voorlopig is het dus ook niet mogelijk om te eten op het terras. Toch wel een gemiste kans als je over zo’n schitterend terras beschikt. Dus als je een vakantiejob zoekt in de horeca, bij het Tafelrond kunnen ze nog wat extra handen gebruiken.

We sloten de avond af met een wandeling door Leuven en ontdekten en cours de route nog wat nieuwe zaakjes die de moeite van het bezoeken waard zijn.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven