Mensen die mij een beetje kennen, zullen ongetwijfeld weten dat ik banken als een noodzakelijk kwaad beschouw. Een reden te meer om het aanbod om op hun kosten iets te gaan eten en drinken met beide handen aan te nemen. Want wie kan er neen zeggen tegen gratis pannenkoeken? 😉 (En ja, ik ben teruggegaan voor een tweede portie.)
Vrijdagavond had ik afgesproken met een vriendin in Leuven om samen sushi te eten. De zoon van mijn vriendin speelt op vrijdagavond schaak, dus we hadden ongeveer twee uur de tijd om bij te praten. Het voorstel om sushi te eten, kwam van haar en ik was eerlijk gezegd lichtelijk verrast dat ze dit voorstelde. Ik had haar immers nog nooit sushi weten eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Wabi Sabi en jawel, daar aangekomen bleek het effectief de allereerste keer dat mijn vriendin voet zette in een sushi restaurant. Niet te geloven, want de sushi restaurants zijn de voorbije jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. Een goeie reden om een Atlantic boat te bestellen, kwestie van mijn vriendin met een zo divers mogelijk staaltje sushi kennis te laten maken.
Al gauw werd duidelijk waarom mijn vriendin enigszins verrassend had voorgesteld om samen Japans te gaan eten: volgend jaar trekt ze immers met haar gezin naar Japan. Drie weken in het land van de rijzende zon. Ik wou dat ik mee kon in hun koffer…
![IMG_9953[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/10/IMG_99531-1024x767.jpg)
Oja, de bediening in de Wabi Sabi was echt ondermaats: we hebben moeten smeken om ons een menukaart te brengen, de dienster slaagde erin de extra portie thee die we besteld hadden gewoonweg te vergeten en vervolgens kostte het ons alle moeite van de wereld om simpelweg te kunnen afrekenen. Zal nog lang duren voordat ik opnieuw een voet in de Wabi Sabi zet.
Ik moest er even de zoekfunctie van deze blog voor boven halen, maar mijn laatste bezoek aan Leuvens restaurant Kokoon blijkt effectief al drie jaar geleden te zijn. Veel was er nochtans niet veranderd in dit restaurant dat zich gerust tot de klassiekers in Leuven mag rekenen. Een fijne plek voor een last minute dinner date met een vriendin.
Want we hadden iets te vieren, allez beter gezegd, mijn vriendin en haar vriend hadden iets te vieren. Na het verlies van hun eerste zoontje is mijn vriendin opnieuw zwanger. Een echt mirakel, want de kans op slagen was zeer klein en ik denk dat ze de moed bijna hadden opgegeven. Maar kijk, sometimes good things really do happen to good people. Ik ben superblij voor hen! Met de kaap van de twintig weken gerond en alle testen achter de rug, hoop ik dat mijn vriendin nu eindelijk wat kan genieten van haar zwangerschap. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om kennis te maken met hun baby.
En oja, het eten was ook lekker. Met klassiekers zoals vitello tonnato en gewokte mosselen kan je mij altijd een plezier doen. Het hoeft niet altijd hipster food te zijn!
Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.
Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.
Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.
![IMG_9866[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/09/IMG_98661-1024x1024.jpg)
Dinsdagnamiddag had ik (eindelijk) een afspraak met mijn oogarts in Leuven, zodat ik mijn papieren voor de ziekenkas in orde kon laten maken om een gedeelte van de (nogal aanzienlijke) kostprijs van mijn bril terug te krijgen.
Een ideale gelegenheid om er op de valreep nog een Leuvens logeerpartijtje bij Goofball en haar zonen tussen te wringen. En zoals elk goed logeerpartijtje, begon ook dit met sushi! Het was veel mooier weer dan verwacht, dus zaten we gezellig samen in de tuin. Het idyllische tafereeltje enkel zo nu en dan verstoord door wat vliegend ongedierte.
De jongens waren hun schattige zelve en genoten van hun laatste dagen vakantie. Jaja, 1 september komt met een rotvaart in zicht en dan zal ook de jongste zoon van Goofball naar school gaan. Wat vliegt de tijd.
Met een glaasje wijn in de hand babbelden Goofball en ik tot laat in de avond. Misschien moet ik van zodra ik terug in Leuven woon toch maar een excuus zoeken voor nog eens een logeerpartijtje. 😉
Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik niet echt iets gepland, vorige zondag. Na het railbike uitstapje leek ons een beetje quality time wel gepast. Maar tijdens het railbiken kregen we een berichtje van onze vrienden uit Wijgmaal met de vraag of we geen zin hadden nog eens af te spreken voor een drankje en wat hapjes. Na even onze agenda’s bij mekaar gelegd te hebben, bleek de enige écht goeie optie gewoon de volgende dag te zijn. We stuurden een berichtje terug en jawel, dat paste voor hen. Aangezien mijn vriend zondagavond alweer naar Genève terug vloog, spraken we rond een uur of drie af. Een ideaal moment om te beginnen aperitieven. 😉
Mijn vriend en ik namen de trein naar Leuven, lieten zijn valies daar achter in een locker en ontleenden twee blue bikes om langs de Vaart naar Wijgmaal te fietsen. Zoals we dat gewoon zijn, werden we onthaald op een heerlijk glaasje witte wijn (voor mij) en een speciaal biertje (voor mijn vriend). We begonnen de namiddag in de lounge achteraan de tuin, maar daar werd het al snel te warm, zodat we noodgedwongen de koelte in de schaduw van het huis moesten opzoeken. Ja, de zomer van 2018 is goed op weg even legendarisch te worden als die van 1976.
Die enkele hapjes bleken een heuse barbecue te zijn, inclusief slaatjes. Gelukkig vertrok de vlucht van mijn vriend pas om 20.40u en kon hij nog het meeste van de barbecuehapjes meepikken. Ik bleef wat langer plakken om na te praten en te helpen de tent voor de twee jongens op te zetten (ze wilden per sé de nacht in de tuin doorbrengen en geef toe, het was er het weer voor).
Fijn moment van de avond: ik die in de tent aan de twee jongens een verhaaltje voorlas en de twee jongens die aan mijn lippen hingen. Waarop ik prompt beloond werd met een schitterende dubbele regenboog, alvorens terug te fietsen naar Leuven. Mooi op tijd om de voorlaatste trein naar Berchem te nemen.
Spontane afspraken zijn vaak nog de beste!
Gisteren moest voor een doktersafspraak in Leuven zijn (not to worry, ik moest gewoon het voorschrift van mijn Nuvaring vernieuwen). Ik besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om af te spreken met mijn goede vriend J, die ik (schande!) niet meer gezien had sinds zijn verrassingsfeestje in januari.
Ik reserveerde een tafeltje bij restaurant Barba, omdat het mij daar de vorige keer zo goed was bevallen. Ditmaal konden we genieten van het mooie terras in de Mechelsestraat, naar mijn bescheiden mening één van de gezelligste straatjes in Leuven (al doet het verkeersvrije gedeelte van de Tiensestraat het ook niet slecht).
Het werd een zeer aangename culinaire ontdekkingsreis, waarbij de pluim voor het beste gerecht moeiteloos gewoon werd door de varkenswangetjes.
Passeerden op ons bord:
Gerookte hoevekip – feta – olijf – basilicum – coeur de boeuf tomaat:
:
Varkenswang – spitskool – pindanoot – kokos:
Vangst van de dag – bisque – mosselen – kikkererwten – courgette:
bavarois – kokos – kardemomsorbet – abrikoos:
De bediening was vriendelijk, het eten uitstekend en we hadden veel om over bij te praten. De avond was in een wip en een zucht voorbij. Tot dan toe was alles perfect verlopen, maar bij het vragen van de rekening liep het mis. Na drie keer vragen, de derde keer met aandrang, lukte het eindelijk om af te rekenen. Toen ik naar binnen ging om met mijn Mastercard te betalen, begreep ik meteen waar het schoentje knelde: alle rekeningen werden met de hand gemaakt. Euh? Witte kassa, hallo?
Doordat het zo lang geduurd had voordat we konden afrekenen, miste ik natuurlijk de rechtstreekse trein naar Berchem. Ik had nochtans het uiterste uit mijn blue bike gehaald. Oh well, niet zo erg, een kwartier later was de volgende trein er al en overstappen in Mechelen is natuurlijk het einde van de wereld niet.
Hopelijk volgen er nog veel prachtige zomeravonden in 2018 (al zou een nachtelijk regenbuitje niet slecht zijn voor de dorstende natuur rondom ons).
Na het bijzonder fantastische feestje vorig jaar sprak ik het voornemen uit om over te vliegen vanuit Genève voor de volgende editie. Toen had ik er uiteraard nog geen vermoeden van dat mijn avontuur in Genève op een mislukking zou uitdraaien. Maar hey, Antwerpen is een pak minder ver dan Genève. 😉
Geleerd uit mijn ervaringen vorig jaar, zorgde ik dat ik een hotelkamer in Leuven gereserveerd had en nam ik de voormiddag vrijaf, kwestie van letterlijk tot ‘s middags in mijn bed te kunnen liggen. En dat bleek een uitstekende beslissing te zijn, want uiteindelijk lag ik pas rond vier uur in bed.
Samen met mijn collega fietste ik van het station van Leuven naar restaurant Dumon in Wakkerzeel. Lang leve mijn blue bike abonnement!
En jawel, het werd zoals verwacht een memorabele avond. Al dreigde de nakende uitschakeling van de Rode Duivels heel even roet in het eten te gooien. Je voelde de gemoedsbarometer van de aanwezigen met de minuut dalen. De gelaatsuitdrukking op het gezicht van de broer van Dries Mertens, die naast mij zat, kan ik niet anders omschrijven dan als gepijnigd. Gelukkig tartten de laatste twintig minuten van de match alle verbeelden en kwamen de Rode Duivels terug vanuit een quasi verloren positie. Goed gespeeld jongens, bedankt om de avond te redden!
En oja, het eten was ook lekker, al ging de meeste aandacht helaas naar dat tv-scherm om de match te volgen. 😉
En naar goede gewoonte sprong ik in het zwembad. De collega waarmee ik vorig jaar in het zwembad sprong, wilde dit jaar haar kapsel sparen, gelukkig vond ik een andere collega bereid met mij het ruime sop te kiezen. 😉
Na mijn verfrissende zwembadduik worden de herinneringen ietwat vager. We hebben gedanst, geapplaudisseerd voor mijn geweldig collega die zo mooi kan zingen en heel veel (te veel) wijn gedronken. Hoe ik erin geslaagd ben die blue bike terug in het station af te leveren, het is mij eerlijk gezegd een raadsel, maar ik zag de dag nadien bij het uitchecken van het hotel nergens een verfrommelde blue bike liggen, dus ik neem aan dat hij veilig naar zijn standplaats is terug gekeerd.
Misschien de volgende keer toch maar een taxi terug nemen. 😉
Ondertussen is het al een mooie traditie geworden, de uitstapjes met ons groepje dames. Een ideale manier ook om nieuwe restaurants in het Leuvense te ontdekken. Want er verschijnen om de haverklap nieuwe culinaire sterren aan het Leuvense firmament. En jullie hebben ondertussen al door dat culinaire ontdekkingen erg bijdragen aan mijn geluksgevoel. 😉
Maandag troffen we elkaar dus op het terras van Gastrobar Hop. Ik arriveerde wat later, omdat er zich vlak voor het geplande tijdstip van vertrek nog een kleine crisis op het werk had voorgedaan. Maar goed, dankzij mijn blue-bike was ik er niet zo heel veel later dan de andere dames.
Het werd een fantastische avond met zijn zevenen op het terras. We klonken op de zwangerschap van één van onze vriendinnen, maar schuwden ook de zwaardere onderwerpen niet. Al zorgde een uitspraak over abortus van mijn kant bij traantjes van één van de tafelgenoten die nog niet over het trauma van haar eigen zwangerschapsonderbreking is. Ik had erg met haar te doen, maar ik kan niet anders dan abortus verdedigen als een recht voor elke vrouw. Een moeilijk moment…
Gelukkig was er lekker eten en heerlijke wijn. Een absolute aanrader, trouwens. Zeer verfijnde en originele keuken en een erg gemotiveerde staf. En met het verder ontwikkelen van de buurt rond de Vaartkom, kan het cliënteel van dit restaurant alleen maar aangroeien.
Passeerden op mijn bord:
Na twee dagen gelogeerd te hebben bij Goofball and family (altijd een eer en een genoegen), had ik niet gedacht vrijdagavond opnieuw in Leuven te belanden. Vrijdagnamiddag moest ik voor een belangrijke vergadering in putje Limburg zijn, zo’n plek waar ze nog niet eens weten wat openbaar vervoer is. Dus reed ik noodgedwongen mee met een collega. Ik ging ervan uit dat de collega mij in het station van Hasselt zou afzetten, maar ze moest ‘s avonds in Leuven zijn voor het oudercontact van haar dochter, dus reeds ik gezellig mee naar Leuven.
De zon scheen en het was pas 17u, dus besloot ik meteen maar door de zure appel heen te bijten en naar mijn vaste opticien te gaan om een nieuwe bril te kopen. Het feit dat ik ‘s avonds mijn lenzen moet inhouden tot vlak voordat ik ga slapen, is behoorlijk vervelend. En in noodsituaties ligt er geen bril meer naast mij op het nachtkastje en ben ik dus totaal hulpeloos mocht er zich een gasontploffing voordoen en de buurt geëvacueerd moet worden.
Om de één of andere reden raakte ik vlak voor mijn bestemming afgeleid en stapte ik de s.Oliver winkel binnen. Binnenkort doet immers het middelste nichtje van mijn vriend haar communie en het zou toch fijn zijn om niet in afgewassen kleren naar het feest te moeten gaan. De vriendelijke winkeldame bracht mij de één na de andere jurk en een dik half uur later verliet ik de winkel, twee jurken en een bolero rijken en 300 euro armer. 
Ondertussen was het tien voor zes, dus twijfelde ik of het nog zou lukken een bril te kopen. Ik vertelde het verhaal van de diefstal en vroeg of het mogelijk was gewoon exact dezelfde montuur te bestellen. Wonder boven wonder kon dat nog (mijn originele bril was al vijf jaar oud), maar enkel in het bruin. Aangezien mijn originele bril blauw was, twijfelde ik. Ik vroeg aan de winkeldame hoe snel ze mij een aantal geschikte monturen kon laten zien. Ze zuchtte even, zo vlak voor sluitingstijd, maar deed toch haar best. Doordat ik zo’n hoge oogafwijking heb, is het aantal monturen waaruit ik kan kiezen sowieso beperkt. En tien minuten later had ik effectief een bril gevonden die me paste. Alweer een blauwe. 😉
Om het (bijzonder stevige) prijskaartje (859 euro) door te spoelen, besloot ik mezelf te trakteren op één van de lekkerste goedkope maaltijden in Leuven: bibimbap bij Beijing Take-away. Ik kan wel een gedeelte van de kostprijs via de mutualiteit recupereren, maar dat betekent dus dat ik eerst langs de oogarts zal moeten gaan. Very inconvenient, allemaal. Gelukkig vormde de bibimbap een ideale troost! En om mijn onverwachte shoppingtrip op gepaste wijze af te sluiten, trakteerde ik mezelf op een ijsje van Decadenza met mojito en zabaglione ijs. Heerlijk!
