Imprisoned Gods van Lukah Katangila in STUK

Indrukwekkend. Een poging om in één woord deze dansvoorstelling te omschrijven. De titel van de dansvoorstelling ‘Imprisoned Gods’ verwijst naar de talloze culturele artefacten die België gestolen heeft van de Congolese bevolking om in onze musea ten toon te stellen. Deze voorstelling doet om een poging om de in musea en galerijen gevangen gezette goden te bevrijden en in hun eer te herstellen. In de voorstelling komt het zo tot een confrontatie tussen de oude Afrikaanse goden en het christelijke geloof, een spanning die ook vandaag de dag nog doorwerkt op het Afrikaanse continent.

De vier dansers, onder leiding van danser en choreograaf Lukah Katangila waren allemaal afkomstig van Goma en dansten werkelijk hun hart uit. De energie spatte van het podium. Het was prachtig om te zien hoe de dansers na hun topinspanning straalden en oprecht genoten van het applaus van het enthousiaste publiek.

Na de voorstelling bleef ik zitten voor de Q&A. En wow, blij dat ik dat gedaan heb. Ik leerde niet alleen bij over de verschillende dansvormen die in de voorstelling aan bod kwamen, maar was oprecht aangedaan toen twee van de dansers vertelden dat ze onzeker waren of ze over een paar dagen zouden kunnen terugkeren naar hun thuisstad Goma, dat momenteel in handen is van rebellengroep M23. Ze vertelden dat heel rustig, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ongelooflijk dat ze in zulke omstandigheden nog steeds het beste van zichzelf wisten te geven. Respect.

IMG_1589

IMG_1591

IMG_1593

IMG_1594

IMG_1599

IMG_1600

IMG_1607

IMG_1609

Body of Work — Unfolding Fase

Deze avond woonde ik samen met wat collega’s de opening van Body of Work – Unfolding Fase in het STUK bij. Na de traditionele speeches, hieven we de glazen om te klinken op de heruitvoering en herinterpretatie van dit bekende werk van Rosas en Anne Teresa De Keersmaeker. De centrale vraag van het festival Body of Work was hoe danserfgoed levend te houden.

IMG_1032

IMG_1033

IMG_1039

IMG_1045

IMG_1049

Na het bekijken van de fantastische film ‘Leuven danst Rosas danst Rosas’ gemaakt met Leuvense vrijwilligers van diverse leeftijden en dansachtergronden op markante plekken in Leuven, ga ik ervan uit dat het wat snor zit met ons danserfgoed. En ik spotte zowaar de vriendin van de ouders van mijn petekindje tussen de amateurdansers. Heel knap!

IMG_1051

IMG_1053

Ik had ook het voorrecht Anne Teresa De Keersmaeker zelf Violin Phase te zien dansen. Violin Phase is de solo die Anne Teresa De Keersmaeker in 1981 in New York creëerde en die niet alleen de fundamenten legde voor de voorstelling, maar ook voor haar metier en carrière als choreograaf.

IMG_1055

Applaus!

STUK Start!

Deze avond wandelde ik naar de Naamsestraat om een streepje STUK Start mee te pikken. Ik woonde eerste de voorstellen van het nieuwe kunstwerk van Frederic Geurts op het Achterplein bij. Op het eerste gezicht ziet dit kunstwerk en heel simpel uit, maar wat voor ons oog rechte lijnen lijken, is eigenlijk gezichtsbedrog. Er kwamen dan ook heel wat complexe berekeningen en veel vakmanschap kijken bij de creatie van dit wonderlijke werk. Met een glaasje witte wijn in de hand had ik een aantal toffe babbels met de aanwezigen op de receptie.

IMG_6471

IMG_6473

IMG_6476

IMG_6479

IMG_6483

Na de receptie pikte ik de voorstelling van Aya Suzuki mee. Deze dame creëerde op haar eentje een betoverend geluidslandschap. Nooit verwacht dat een slingerende bak met rijstkorrels en wat potten zo’n mooi geluid konden produceren. Muziek om bij weg te dromen.

De muziek van de Peruviaanse Ale Hop was minder mijn ding. Een beetje té experimenteel. Het publiek dunde ook geleidelijk uit naarmate de voorstelling vorderde en zelf hield ik het ook niet tot het laatste moment uit.

Ik sloot mijn bezoek aan STUK Start af met de dansvoorstelling ‘Dans Kapot’. Amai! Wat een energie! Bijzonder onder de indruk van de dansers die hun voorstelling eindigden met het uitnodigen van (een deel van) het publiek op de dansvloer. Zeer dynamische voorstelling die voor mij toch wel het hoogtepunt van de avond vormde.

Salsafeestje in de Waaiberg!

Gisteren haalden mijn vriend en ik onze beste salsamoves boven voor het jaarlijkse salsafeestje van onze salsaclub. Alvorens onze duivels te ontbinden op de dansvloer, konden we genieten van een heerlijk Mexicaans buffet. Kwestie van genoeg energie te hebben om de beentjes los te gooien. De live salsaband zorgde voor ambiance en ik stond er eerlijk gezegd zelf van te kijken hoe vlot het dansen ging. En ja, mijn vriend kon zich niet meer alle figuren herinneren die we ooit geleerd hebben, but who cares? We hebben ons geamuseerd. Wat een verschil met het vorige salsafeestje!

IMG_9570

IMG_9573

IMG_9574

IMG_9578

IMG_9579

The salsa bubble

You and me, baby, you and me!

Nog iets waar ik wel aan zou kunnen wennen: altijd met dezelfde partner dansen! Zoveel fijner om met mijn vriend te dansen dan met één of andere kluns met twee linkervoeten en een zweetgeur. En ja, ik weet dat het beter is om met veel verschillende partners te dansen, dat je op die manier leert je aan te passen aan verschillende dansstijlen en zo zelf een betere danser wordt. Maar echt, niets zo fijn dan salsa dansen in de armen van mijn vriend.

Salsa reboot!

Lang, lang geleden, in een ander leven, volgden mijn vriend en ik salsalessen in Leuven. Toen kwam de gedeeltelijk mislukte verhuis naar Genève, gevolgd door een wereldwijde pandemie waarvan niemand de impact had kunnen inschatten. Maar kijk, de vaccinatiegraad in België zit in een stijgende lijn en op dit moment laten de maatregelen, ondanks de opkomende delta-variant, het weer toe om salsa te dansen. Zij het dat de leerkrachten mondmaskers dragen en iedereen met een vaste partner in een eigen bubbel moet dansen. Maar hey, daar hoor je mij niet over klagen, want sinds vorige week woensdag is mijn dubbel gevaccineerde vriend weer in het land. We haastten ons dus als de bliksem om ons in te schrijven voor de lessen die plaatsvinden tijdens de twee weken dat hij in België verblijft.

En amai, echt genoten van die twee uurtjes salsa. Ongelooflijk dat die bewegingen toch nog ergens opgeslagen blijken te zitten en eens de muziek begint je voeten als vanzelf de weg schijnen te weten. De les voor gevorderden was erg leuk, de daarop volgende les voor beginners plus was duidelijk onder ons niveau, maar geen erg, dan deden we tussendoor maar een paar extra bewegingen. Drillen is altijd goed!

Mijn persoonlijke chefkok

De kookkunsten van mijn vriend gaan er met rasse schreden op vooruit. Hij slaagt er steeds beter in te multitasken waardoor de totale bereidingstijd iets dichter bij de inschatting van Foodbag zelf komt. De romige orzo met scampi en spinazie die hij vandaag op tafel toverde, was bijna een uur vóór het begin van onze online salsales klaar. Genoeg tijd om ons avondmaal te laten zakken alvorens onze beste dansmoves boven te halen. Al kan zo’n online les toch niet tippen aan the real thing.

IMG_0782

IMG_0783

Jaja, wie had gedacht dat ik een persoonlijke chefkok zou overhouden aan de coronacrisis?

Virtuele salsales!

Omdat het er niet naar uitziet dat activiteiten zoals salsadansen snel weer op een normale manier zullen kunnen verlopen, zetten onze lesgevers salsa een facebookgroep op om de laatste lessen van het jaar live te streamen. Toegegeven. Ik was eerst een beetje sceptisch over het concept, maar de eerste virtuele les viel enorm mee. Het was makkelijk om via het scherm de danspassen te volgen en de uitleg van de leerkrachten was goed te verstaan. Daarnaast heb ik het geluk dat mijn vriend in Genève bijna drie keer per week salsalessen volgt/de en nu dus een aardig potje kan dansen. En dan te bedenken dat ik jaren heb moeten zeuren om hem te overtuigen om samen dansles te volgen. Het kan verkeren…

Dus zetten we de komende maandagavonden de meubels opzij om ruimte te maken voor onze privédansvloer. En óf het deugd doet om nog eens samen te dansen!

Laatste les bachata en rueda van het schooljaar

Niet zoveel volk op de laatste bachata en rueda les van het jaar. Wat op zich niet zo’n probleem is, alleen wel jammer dat bij de rueda twee heren ontbraken. Niet echt onoverkomelijk, want als alleen dansende dame doe je gewoon een tijdje de basispas tot een nieuwe danspartner zich aandient. Uiteindelijk veranderen tijdens één liedje de danskoppels vaak genoeg om niet lang allen te hoeven dansen. Maar toch: dansen is altijd leuker met twee.
Ik ga het wel missen, mijn wekelijkse dansafspraak. Niets leuker om de gedachten te verzetten dan wat nieuwe figuren leren. En naar het schijnt is dansen zelfs een ideale manier om Alzheimer te voorkomen. Yeah baby, jullie gaan mij nog lang de dansvloer zien onveilig maken!

Twee agenda’s

Sinds de mailmigratie op ons werk, is de prachtige naadloze integratie van mijn Outlook-agenda (enkel gebruikt voor werkafspraken) en mijn iPhone-agenda (enkel gebruikt voor privé-afspraken) om zeep. Vroeger werden beide agenda’s zonder problemen in de native iphone calendar app getoond. Helaas, de vooruitgang is niet te stoppen en de informatieveiligheid primeert, met als gevolg dat ik nu twee aparte agenda-apps moet gebruiken op mijn iPhone. En gevloekt dat ik al heb. Het is bijzonder tijdrovend en totaal niet overzichtelijk om in twee agenda’s op te zoeken of ik al dan niet een afspraak heb op een bepaald moment. Zo merkte ik gelukkig nog net op tijd dat een werkafspraak overlapte met mijn tandartsafspraak en kon ik de tandarts nog verzetten. Iets wat mij vroeger nooit zou overkomen met mijn geweldig geïntegreerde alles-in-één-agenda.

Dat er nog niet meer ongelukken gebeurt zijn, het mag een wonder heten. Maar vanavond was het dus prijs. Ik zat om 18.20u nog op het werk toen me te binnen schoot dat ik mijn vrijdaglessen bachata en rueda de casino had verplaatst naar deze maandag 19u. In zeven haasten vertrokken (al een geluk dat de treinen opnieuw van de noord-zuid verbinding gebruik mochten maken), snel een bluebike genomen aan het station en met laptoprugzak en al naar de Waaiberg gefietst. Al een geluk dat ik in het station nog snel iets kon kopen om op de trein te eten, ik weet niet of ik anders twee uur dansen had overleefd.

Enfin ja, ik was dus een kwartier te laat. Ik zal onze IT-medewerkers nog eens achter zijn veren moeten zitten om mijn probleem op te lossen.