You and me, baby, you and me!
Nog iets waar ik wel aan zou kunnen wennen: altijd met dezelfde partner dansen! Zoveel fijner om met mijn vriend te dansen dan met één of andere kluns met twee linkervoeten en een zweetgeur. En ja, ik weet dat het beter is om met veel verschillende partners te dansen, dat je op die manier leert je aan te passen aan verschillende dansstijlen en zo zelf een betere danser wordt. Maar echt, niets zo fijn dan salsa dansen in de armen van mijn vriend.
Lang, lang geleden, in een ander leven, volgden mijn vriend en ik salsalessen in Leuven. Toen kwam de gedeeltelijk mislukte verhuis naar Genève, gevolgd door een wereldwijde pandemie waarvan niemand de impact had kunnen inschatten. Maar kijk, de vaccinatiegraad in België zit in een stijgende lijn en op dit moment laten de maatregelen, ondanks de opkomende delta-variant, het weer toe om salsa te dansen. Zij het dat de leerkrachten mondmaskers dragen en iedereen met een vaste partner in een eigen bubbel moet dansen. Maar hey, daar hoor je mij niet over klagen, want sinds vorige week woensdag is mijn dubbel gevaccineerde vriend weer in het land. We haastten ons dus als de bliksem om ons in te schrijven voor de lessen die plaatsvinden tijdens de twee weken dat hij in België verblijft.
En amai, echt genoten van die twee uurtjes salsa. Ongelooflijk dat die bewegingen toch nog ergens opgeslagen blijken te zitten en eens de muziek begint je voeten als vanzelf de weg schijnen te weten. De les voor gevorderden was erg leuk, de daarop volgende les voor beginners plus was duidelijk onder ons niveau, maar geen erg, dan deden we tussendoor maar een paar extra bewegingen. Drillen is altijd goed!
De kookkunsten van mijn vriend gaan er met rasse schreden op vooruit. Hij slaagt er steeds beter in te multitasken waardoor de totale bereidingstijd iets dichter bij de inschatting van Foodbag zelf komt. De romige orzo met scampi en spinazie die hij vandaag op tafel toverde, was bijna een uur vóór het begin van onze online salsales klaar. Genoeg tijd om ons avondmaal te laten zakken alvorens onze beste dansmoves boven te halen. Al kan zo’n online les toch niet tippen aan the real thing.
Jaja, wie had gedacht dat ik een persoonlijke chefkok zou overhouden aan de coronacrisis?
Omdat het er niet naar uitziet dat activiteiten zoals salsadansen snel weer op een normale manier zullen kunnen verlopen, zetten onze lesgevers salsa een facebookgroep op om de laatste lessen van het jaar live te streamen. Toegegeven. Ik was eerst een beetje sceptisch over het concept, maar de eerste virtuele les viel enorm mee. Het was makkelijk om via het scherm de danspassen te volgen en de uitleg van de leerkrachten was goed te verstaan. Daarnaast heb ik het geluk dat mijn vriend in Genève bijna drie keer per week salsalessen volgt/de en nu dus een aardig potje kan dansen. En dan te bedenken dat ik jaren heb moeten zeuren om hem te overtuigen om samen dansles te volgen. Het kan verkeren…
Dus zetten we de komende maandagavonden de meubels opzij om ruimte te maken voor onze privédansvloer. En óf het deugd doet om nog eens samen te dansen!
Sinds de mailmigratie op ons werk, is de prachtige naadloze integratie van mijn Outlook-agenda (enkel gebruikt voor werkafspraken) en mijn iPhone-agenda (enkel gebruikt voor privé-afspraken) om zeep. Vroeger werden beide agenda’s zonder problemen in de native iphone calendar app getoond. Helaas, de vooruitgang is niet te stoppen en de informatieveiligheid primeert, met als gevolg dat ik nu twee aparte agenda-apps moet gebruiken op mijn iPhone. En gevloekt dat ik al heb. Het is bijzonder tijdrovend en totaal niet overzichtelijk om in twee agenda’s op te zoeken of ik al dan niet een afspraak heb op een bepaald moment. Zo merkte ik gelukkig nog net op tijd dat een werkafspraak overlapte met mijn tandartsafspraak en kon ik de tandarts nog verzetten. Iets wat mij vroeger nooit zou overkomen met mijn geweldig geïntegreerde alles-in-één-agenda.
Dat er nog niet meer ongelukken gebeurt zijn, het mag een wonder heten. Maar vanavond was het dus prijs. Ik zat om 18.20u nog op het werk toen me te binnen schoot dat ik mijn vrijdaglessen bachata en rueda de casino had verplaatst naar deze maandag 19u. In zeven haasten vertrokken (al een geluk dat de treinen opnieuw van de noord-zuid verbinding gebruik mochten maken), snel een bluebike genomen aan het station en met laptoprugzak en al naar de Waaiberg gefietst. Al een geluk dat ik in het station nog snel iets kon kopen om op de trein te eten, ik weet niet of ik anders twee uur dansen had overleefd.
Enfin ja, ik was dus een kwartier te laat. Ik zal onze IT-medewerkers nog eens achter zijn veren moeten zitten om mijn probleem op te lossen.
Met een uurtje bachata gevolgd door een uurtje rueda de casino. De perfecte manier om een eerste werkdag af te sluiten.
Al is er nog wat werk aan de winkel als ik dit filmpje zo bekijk. 😉
Het verbaast me telkens weer dat salsafiguren die ik jaren geleden aangeleerd heb, toch ergens in een verborgen hoekje van mijn geheugen opgeslagen blijken te zijn. Ondanks het feit dat ik zo’n figuur maanden of zelfs jaren niet meer gedanst hebt, weten mijn ledematen op de één of andere manier wat ze moeten doen. Zonder daar bewust over na te denken, volg ik de aanwijzingen van mijn danspartner en het ritme van de muziek. Fantastische mechaniek, dat menselijke lichaam!
Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens samen salsa gedanst hadden. Beetje moeilijk natuurlijk als de ene lessen volgt in Genève en de andere in Kessel-Lo. Dus moesten we profiteren van het feit dat mijn vriend op vrijdagavond in Leuven was. Gelukkig was het voor Marc en Claudia geen probleem dat mijn vriend een avondje kwam mee dansen. Uiteindelijk zijn er altijd mannen te kort. 😉
Het eerste uur salsales (semi-intermediair) ging supervlotjes. Mijn vriend herinnerde zich de figuren niet meer, maar dat merkte je amper. Hij keek goed naar de lesgever en verder viel hij terug op muscle memory. Het tweede uur (intermediair) was lastiger. Gelukkig hadden we besloten de tweede les niet door te schuiven en enkel met z’n twee te dansen. De vier laatste figuren van de les wilden niet echt lukken en het is vervelend voor de andere leerlingen als je zit te knoeien.
Ik vond het alvast superleuk om eindelijk nog eens samen te dansen, misschien moeten we de volgende keer dat we elkaar zien in Genève of Leuven naar een salsafeestje gaan!
Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.
Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkse FOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.
Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten). Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.
We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.