Circuit “Roc’h an Teuz” in La Feuillée – 5 augustus 2020

Genoten van een heerlijk ontbijt met scrambled eggs. Al blijf ik erbij dat er niets boven een echt Schots ontbijt gaat, maar ja, we zijn in Frankrijk, he. Hier zijn we al blij met scrambled eggs, wat worstjes en wat spek.

Vandaag hebben we een wandeling gepland in het Parc Naturel Régional d’Armorique. Aangezien we op onze tocht weinig eetgelegenheden verwachten tegen te komen, kopen we wat chocoladebroodjes voor de lunch in de Carrefour City vlakbij ons hotel. Met de wagen rijden we vervolgens naar het startpunt van de wandeling, op een uur rijden van Brest. We parkeren onze wagen op de Place des Marronniers in het er nogal uitgestorven bijliggende La Feuillée. Qua boerengat kan dit tellen. Al goed dat we onze chocoladebroodjes in Brest gekocht hebben, want hier valt geen winkel die open is te bespeuren.

We verlaten het dorp en komen niet veel later in een prachtig natuurgebied terecht. Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een bos waar we in de bomen allerlei draken verstopt zien zitten, in mekaar geknutseld door de kinderen van het dorp. In het bos zijn nog restanten te zien van een voormalige spoorweg.

Na het bos komen we op een hoogvlakte waar de heide paars in bloei staat. We wandelen langs prachtige holle wegen en klimmen zeer geleidelijk naar het hoogste punt van de wandeling alwaar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten. We genieten van de rust en stilte om ons heen. Dit is bij uitstek de rustigste wandeling tot nu toe. Het aantal wandelaars dat we tegenkomen is letterlijk op twee handen te tellen. Op een gezellig bankje in de zon verorberen we onze picknick en zetten vervolgens de wandeling verder.

Het laatste stuk van de wandeling contrasteert enorm met het heideland dat we zonet doorkruisten: prachtige kromgegroeide bemoste bomen en zeer fotogenieke rotsblokken die zomaar willekeurig over het pad gestrooid lijken.

Wanneer we de wandeling beëindigen, hebben we bijna 15 km in de benen. We maken nog een paar foto’s van het centrum van La Feuillée en stappen dan opnieuw onze wagen in. Bij de beschrijving van de wandeling werd de Menhir van Kerelcun vernoemd. Aangezien die niet op de wandelroute zelf lag, rijden we daar naartoe met Googlemaps. Het is een beetje zoeken, want Googlemaps wil ons een weggetje insturen dat enkel geschikt is voor mountainbikes, maar uiteindelijk vinden we dit prachtexemplaar van een menhir. Maar liefst 3,5 meter hoog!

Op de terugrit naar Brest besluiten we even te stoppen bij de Plage du Moulin Blanc, één van de mooiste stranden van Brest volgens tripadvisor. Dat vinden we toch enigszins overdreven. Het strand is zeker ruim, maar het zand is minder wit dan we gewoon zijn en het water ziet er vuil uit. We wandelen een stukje langs de kustlijn en houden het dan voor bekeken. Dit water nodigt niet bepaalt uit om erin te zwemmen. We zijn mooiere stranden gewoon ondertussen.

We parkeren onze wagen in de ons ondertussen vertrouwde straat in Brest en keren terug naar ons hotel om het zweet van de wandeling van ons af te spoelen.

Naar goede gewoonte heb ik op de terugweg weer een restaurantje gereserveerd voor het diner. Ditmaal komen we terecht bij restaurant Paul Germain, waarin de gelijknamige kok in de potten staat te roeren, daarbij geholpen door een jong kereltje die duidelijk nog in opleiding is. Paul Germain is een bijzonder flamboyante gay, die met veel enthousiasme het menu komt voorstellen. Helaas vindt hij het nodig telkens zijn masker af te nemen als hij wat extra uitleg geeft. Ik denk dat hij niet goed door heeft waarvoor zijn mondmasker eigenlijk dient.

Het concept van Paul Germain is helemaal mijn ding: een beperkte kaart met verse gerechten, een uniek interieur met niet te veel zitplaatsen en lekkere wijntjes. Helaas wordt ik de ganse maaltijd afgeleid door het droge hoestje van de chefkok, die het al niet zo nauw neemt met de mondmaskerplicht. Op een gegeven moment vraag ik me af of ik er niets van moet zeggen dat hij zelfs in de (open) keuken zijn mondmasker niet goed ophoudt. Ik besluit het maar te laten en leg me er nogal fatalistisch bij neer dat dit weleens de plek zou kunnen zijn waar ik het coronavirus oploop. Zeer verbazingwekkend: op een gegeven moment komt een groep artsen binnen (dat leiden mijn vriend en ik af uit het feit dat ze aangesproken worden als ‘docteur’) en zelfs zij zeggen niets van het mondmaskerdébacle.

Velouté carottes au Cumin:

Noix de St-Jacques:

Oja, de keukenhulp mag zowaar het dessert komen voorstellen, al is hij zo zenuwachtig dat hij over zijn woorden struikelt. En opnieuw: wanneer mijn vriend de maaltijd wil afsluiten met een calvados wordt hij niet begrepen. Zelfs na vier keer herhalen, begrijpt het ventje niet wat hij bedoelt. Nochtans woont en werkt mijn vriend in een Franstalig land. De charmante jongedame aan de tafel langs ons, moet haar best doen om haar lach in te houden. Die heeft het duidelijk wel verstaan!

Sorbet Poire Colonel:

We sluiten de avond af met een drankje in de wijnbar Vins du Large vlakbij ons hotel. We klinken op een geslaagde dag met een glaasje Crémant de Bourgogne. Het moet niet altijd champagne zijn!

Plougonvelin en Brest – 4 augustus 2020

Gisterenavond had ik via Tripadvisor een gegidste wandeling doorheen Brest geboekt. Brest is zo’n stad die zich niet meteen laat kennen, maar als je je laat rondleiden door een local, kom je ongetwijfeld leuke plekjes tegen. Helaas, de gids laat me weten dat de rondleiding niet kan doorgaan, wegens te weinig inschrijvingen. Jammer, maar niets aan te doen, Brest zal een mysterie blijven voor ons.

Op zoek naar een alternatief, dus. Via de toeristische site van Bretagne vind ik een wandeling niet te ver van Brest die me meteen aanspreekt: een ruige kustlijn met een vuurtoren en een abdijruïne, klinkt geweldig. Via Googlemaps zoeken we een alternatief startpunt voor de wandelroute, zo dicht mogelijk bij Brest en waar we onze auto kunnen parkeren. Ons oog valt satellietfotogewijs op een wijk met een paar parkeerplekken. Ideaal! Serieus, ik kan me nog amper herinneren hoe we vroeger reisden zonder smartphones en dataconnectie.

De rit naar onze via googlemaps gevonden parkeerplek brengt ons via een smalle eenrichtingsstraat langs de militaire haven van Brest, vol met indrukwekkende militaire schepen. We kijken onze ogen uit. Een half uurtje later, parkeren we onze wagen in de uitgestorven woonwijk en starten we aan de wandeling.

Het eerste gedeelte van de wandeling brengt ons door een uitgesproken ruraal landschap met velden, koeien en boerderijen. Midden in de velden ontdekken we twee vreemd ogende witte navigatiebakens voor de schepen. De eerste keer in mijn leven dat ik zoiets zie.

Ook bijzonder: de gigantische privétuin Jardin du Vaéré. De tuin is een oase vol met bloemen, planten en bomen. Er zelfs een apart gedeelte voor cactussen. Doorheen gans de tuin staan bijzondere bouwsels: miniatuurhuizen, -kerken en -vuurtorens, allemaal opgetrokken uit de lokaal gevonden stenen. Er zijn paden met knikkers verwerkt in het beton en diorama’s met poppetjes in. Te veel om op te noemen. De eigenaar van de tuin heeft hier duidelijk zijn levenswerk van gemaakt. Met plezier laten we een vrije bijdrage achter, we hebben echt genoten van ons bezoek.

Na een tijdje wandelen komt de prachtige vuurtoren in zicht met vlak daarnaast de ruïnes van een abdij. Het uitzicht is werkelijk fenomenaal en elke bocht van het kustpad biedt een nóg mooier zicht op beide bouwwerken. Aangezien het middaguur ondertussen al even achter ons ligt (het is 13.30u), zoeken we een plek om iets te eten. Ons oog valt op La Crêpe Dantel’, een Bretoens pannenkoekje gaat er altijd wel in. Wij zijn duidelijk niet de enigen die daar zo over denken, want het restaurant zit stampvol. De vriendelijke dienster stelt voor dat we over een half uurtje terugkeren en reserveert een tafel voor ons. Perfect!

We besteden dat half uurtje met een bezoek aan het vlakbij gelegen Mémorial national des marins morts pour la France. Een mooiere plek voor een herdenkingsmonument is amper denkbaar. Jammer genoeg is het niet mogelijk het memoriaal zelf te bezoeken, gesloten om wille van het coronavirus. Gelukkig kunnen we via de website een blik werpen op het interieur.

Ondertussen hebben we flink honger gekregen, stipt om 14u melden we ons opnieuw bij La Crêpe Dantel’ en installeren we ons aan een tafeltje in de schaduw. Het is echt té warm om in de zon te zitten. De pannenkoeken zijn fantastisch lekker. Als hoofdgerecht gaan we voor een hartige pannenkoek (une crêpe blé noir) en als dessert kiezen we een zoete pannenkoek (une crêpe au froment). Decadent, maar we hebben energie nodig voor onze wandeling 8,2 kilometer.

Na deze heerlijke lunch willen we graag de vuurtoren van Saint-Mathieu beklimmen, helaas is er pas over drie kwartier een tijdslot voor een bezoek beschikbaar. Zo lang willen we niet blijven wachten, dus beginnen we aan het vervolg van onze wandeling. Het tweede stuk van de wandeling volgt het wandelpad langs de kust. We genieten met volle teugen van de prachtige rotsachtige kust, de zeelucht in onze longen en de zon op onze gezichten. Eat that, COVID-19! Onderweg komen we door de mens gemaakte gaten in de steile rotswanden tegen. Deze gaten werden vroeger gebruikt om via een touw zeewier naar boven te hijsen.

We vinden probleemloos onze (behoorlijk hete) wagen terug en besluiten nog even de voetjes in zee te steken. Daarvoor moeten we wel even zoeken naar een parkeerplaats langs de kust. Het is immers bijzonder druk op de Plage Du Trez Hir. Heel Frankrijk wil duidelijk aan het strand genieten van deze mooie zonnige zomerdag. We blijven niet heel lang op het strand, want het water is kouder dan verwacht. Na een tiental minuten pootjebaden keren we met voeten plakkend van het zand terug naar onze wagen. Naar goede gewoonte reserveer ik op de terugweg naar Brest een plekje in een restaurant in de buurt van ons hotel.

In Brest parkeren we onze Cambio opnieuw in dezelfde straat en keren we terug naar het hotel om dat plakkerige zand van ons af te spoelen. Dat blijkt nog niet zo evident te zijn: na heel wat boenwerk ontdek ik nog altijd kleine korreltjes die blijven plakken. Ach ja, dat zal er wel afslijten.

Voor het avondmaal wandelen we naar Jardin d’Hiver, een echte hipster plek met industriële look en hopen planten. Er is niet veel volk, dus we voelen ons helemaal op ons gemak. We genieten van een lekkere en gezonde maaltijd met veel groenten. Niet altijd evident, in Frankrijk!

Trieste nieuws van de dag: de gigantische ontploffing in Beiroet. Wat een ravage! Het menselijk leed is niet te overzien en dat in een stad die in het verleden al zo zwaar getroffen geweest is.

Een zondagse wandeling door de Landes van Kortrijk

Onze Kortrijkse zondag goed begonnen met een heerlijk ontbijtje. Pluspuntje voor het perfect gekookte zachte eitje en de warme (!) honing met dille. Tijdens het ontbijt hadden we een gesprek met de uitbater van B&B OYO. Hij wist ons te vertellen dat tot nu toe de B&B’s in Kortrijk het nog redelijk ok deden, maar dat vooral de resultaten voor de hotels desastreus waren, met bezettingsgraden van rond de twintig procent. Hij was blij dat voor hem tot nu toe de schade beperkt was gebleven, maar vreesde voor het najaar. Door de mooie zomer zijn veel Belgen in eigen land op reis geweest en die kozen duidelijk voor kleinere B&B’s en verblijven in het groen. Van zodra het weer slechter wordt, zal dat binnenlands toerisme echter wegvallen en moet zijn B&B het vooral hebben van zakenlui die naar congressen, beurzen een evenementen in Kortrijk Xpo komen. En we weten allemaal dat er dit najaar niet veel georganiseerd zal worden…

Na het ontbijt pakten we onze koffer en lieten we deze achter in de lockers van Kortrijk Station. Aangezien ik mijn vriend een overdosis cultuur wilde besparen, kozen we vandaag voor een wandeling van 11 km door Aalbeke en Rollegem, in de groene rand van Kortrijk. Een fijn ritje van de blue-bike bracht ons naar het startpunt van de wandeling: de Sint-Corneliuskerk in Aalbeke.

De wandeling bracht ons langs de Hoogmolen, met zijn 300 jaar de oudste molen in West-Vlaanderen, en prachtige rurale landschappen. Mijn vriend en ik kwamen op onze wandeling amper mensen tegen.

We weken een klein beetje van onze route af om een blik te werpen op de mooie Sint-Antonius Abt Kerk in Rollegem.

En ontdekten nog een paar andere religieuze symbolen in het landschap:

Het meest bijzondere op onze tocht was echter de site van Houtimport Vandecasteele, een prachtig voorbeeld van een bedrijf dat op een positieve manier zijn stempel op de omgeving drukt. Erg onder de indruk van de prachtige architectuur van de loodsen én van de gigantische boomstammen die nog verwerkt moesten worden.

Terug bij het startpunt van onze wandeling, aten we een late lunch bij de Labberleute. En ja, ik bestelde opnieuw garnaalkroketten. Sue me!

De terugweg naar Kortrijk was bergaf, dus we konden goed vaart maken op onze bleu-bikes. We trapten flink door in de hoop om de trein van 15.58u nog te halen. Ik zetten de blue-bikes weg terwijl mijn vriend spurtte naar de lockers. Het zou echt erop of eronder worden. Helaas, het werd eronder. Terwijl ik stond te wachten op het perron op mijn vriend, kreeg ik een bericht dat de lockers niet open gingen. En daarmee vervloog de kans om de trein van 15.58u te halen.

Ik vervoegde mijn vriend bij de lockers, die blijkbaar niet open te krijgen waren, ook niet met de speciale code van de loketbediende. En de technieker kon pas om 10u maandagochtend langs komen op het probleem te fixen. Sorry, maar dat was gewoon niet acceptabel. De koffer bevatten ons beider laptops, mijn bril en lenzenproducten een hoop toiletspullen. De loketbediende bood ons geen enkel alternatief aan. We zagen twee opties:

optie één: zondag naar Leuven sporen (godzijdank zat de sleutel van ons appartement in de rugzak die we hadden meegenomen) en maandagochtend heen en weer sporen naar Kortrijk om de koffer op te halen,
ofwel optie twee: een bijkomende nacht in Kortrijk verblijven om de dag nadien onze spullen op te halen.

Na wat overleggen bleek dat optie twee (een nacht langer in Kortrijk blijven) geen optie was. We hadden geen reservekleren (en we stonden flink in het zweet na deze wandel- en fietstocht), geen lenzenproducten en natuurlijk had ik net dit weekend mijn maandstonden. Ik zou dan direct naar een apotheker en een winkel moeten gaan om ons van het nodige te voorzien. Bovendien nam mijn vriend maandag deel aan een online cursus die al om 9u startte. Vrij lastig, zonder laptop…

Optie één leek me ook niet echt aanlokkelijk, want dan zou ik maandag een ganse voormiddag verliezen aan het heen en weer sporen. Dus opnieuw de loketbediende wat onder druk gezet. Was er geen mogelijkheid dat de koffer maandagochtend zou nagestuurd worden naar Brussel zodat ik niet de ganse tocht heen en weer zou moeten maken? Neen, dat was onmogelijk: er mochten geen items van klanten meer met de interne post meegestuurd worden. Zelfs niet als deze items opgesloten zaten in de lockers van de NMBS zelf. Echt, klantvriendelijkheid, de NMBS heeft dat duidelijk uit haar woordenboek geschrapt. En ik besef maar al te goed dat de loketbediende daar ook niets aan kon doen, hij kon ons alleen maar de regels meedelen.

Mijn vriend en ik gaven echter niet op en uiteindelijk belde de loketbediende zijn baas, want die had blijkbaar nog een andere manier om die lockers te openen. Serieus! Enfin, we bedankten de loketbediende voor de moeite en besloten even het station te ontvluchten voor een drankje terwijl we wachtten op de aankomst van de baas van de loketbediende. De witte sangria op het terras van oude bekende Souffleur was net wat we nodig hadden om de stress weg te drinken.

En kijk, toen we terug keerden naar het station was onze koffer bevrijd uit de locker! We ondertekenden snel een bewijs dat we de koffer in ontvangst hadden genomen en namen vervolgens de trein naar Leuven van 17.58u, twee uur later dan gepland. Laten we eerlijk zijn, ik heb met de NMBS al ergere situaties meegemaakt en was al lang blij dat ik maandag geen ganse voormiddag op de trein naar Kortrijk en terug zou moeten zitten.

Wandeling doorheen Brussel

Dé ideale manier om de informele banden met de collega’s aan te halen: een lunchwandeling doorheen het Brusselse op (ongeveer) anderhalve meter afstand. Met z’n vijven genoten we van het prachtige wandelweer en zo ontdekte ik alweer een kant van Brussel die ik nog niet kende. De vele gezichten van onze hoofdstad blijven me verbazen.

De (snelle) lunch op rooftopbar Jardin was de perfecte afsluiter van deze gezonde middagactiviteit. De prachtige uitzichten over Brussel kregen we er gratis bij.

Stabbelwandeling en zelfgemaakte pizza’s!

Zaterdag trokken mijn vriend en ik erop uit met zijn zus, zijn schoonbroer en hun drie dochters. De oudste van de drie, het petekindje van mijn vriend, verjaarde in juli en we hadden helemaal nog niets voor haar verjaardag gedaan! Voor één keer moeide ik mij niet met de organisatie en liet ik mijn vriend alles regelen met zijn zus.

Omdat het weer wat kwakkelde, werd het originele voorstel om te paddle boarden ingeruild voor een Stabbelwandeling. En zo gingen we samen in Meerhout op zoek naar de helper van de dief die de wandelstok van Stabbel gestolen had. We startten de wandeling met een drankje op het terras van het Bezoekerscentrum Grote Netewoud, vergezeld van een authentieke, lokaal geproduceerde Mina Wafel!

Wonder boven wonder hielden we het de ganse wandeling droog. Pas tegen het eind van onze wandeling begonnen de donkere regenwolken zich dreigend boven onze hoofden samen te pakken.

Spoiler alert: de helper van de dief was Ella de Elf. En alsof het zo moest zijn: het petekindje van mijn vriend had haar ontmaskerd!

Na de wandeling besloten we er nog eentje te drinken op de gezondheid van onze winnares. Helaas bleek dat niet zo’n slimme beslissing te zijn. We zaten nog geen minuut met onze drankjes op het terras toen de hemelsluizen open gingen. Al een geluk dat we voor een overdekte zitplaats gekozen hadden. Al moesten we toch onze regenjasjes boven halen om ons te beschermen tegen de slagregen. Het kippenvel stond op mijn benen.

Voor ons avondmaal werden we zowaar aan het werk gezet: we moesten onze eigen pizza beleggen! De bodems waren een mengeling van gewoon deeg en groenten, in mijn geval bloemkool, maar tot mijn teleurstelling proefde je na het bakken helemaal niets van de bloemkool. Ik belegde mijn pizza rijkelijk, want eerlijk, ik ben helemaal niet zo’n grote pizzafan. Voor mij zijn het vooral de toppings die het hem doen. Snap niet goed waarom de meeste mensen zo dol op pizza zijn. Geef mij maar een lekkere kom ramen als fast food!

Als dessert kregen we een browniepudding voorgeschoteld. Niet slecht, maar écht overtuigd was ik toch niet.

Uiteraard werd na het avondmaal het spelletje exploding kittens boven gehaald. En we speelden zelfs even weerwolven, al waren we daar eigenlijk met te weinig voor. Fijn om nog eens wat tijd met de dames door te kunnen brengen, want, help, die worden veel te snel groot!

Kano varen op de Dijle

Mijn vriend en ik startten deze zondag met een heerlijke, aan huis geleverde brunch van Le Pain Quotidien (met dank aan Deliveroo). Kwestie van voldoende energie te hebben voor een namiddagje kano varen en zo’n toast met avocado, roerei en zalm gaat er altijd wel in.

Mijn vriend en ik hadden om 12.30u afgesproken met onze vrienden en hun twee flexibele dochters aan de parking van het Departement Werktuigkunde. Het fietstochtje van ons appartement naar Heverlee voelt voor mijn vriend en mezelf ondertussen bijna als routine aan, zo vaak hebben we die route gefietst tijdens de lockdown. Omdat ons jaarlijkse weekend in Libin niet kon doorgaan, had ik als alternatief drie kano’s geboekt bij Leuven Leisure voor een tochtje op de Dijle. Ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de instructies die ik na mijn boeking ontving. Het is echt niet de eerste keer dat ik met één of andere voertuig een rivier afdobber, maar zeker wel de eerste keer dat ik er instructievideo’s bij krijg. Ook de coronamaatregelen waren ronduit indrukwekkend te noemen. Better safe, than sorry, uiteraard! Onze mondmaskers kregen alvast een plekje in onze rugzak.

We wandelden met ons zessen langs het mooie Dijlepad, ondertussen ook een oude bekende, naar het startpunt van de kanotocht in Korbeek-Dijle. De zon twijfelde eerst een beetje, maar naarmate onze wandeling vorderde, overwon ze haar verlegenheid en kwam ze steeds meer vanachter de wolken piepen. De wandeling gaf ons de gelegenheid om bij te praten en ik genoot van het enthousiaste gekwetter van de beide jonge dames, al werd er ook een beetje gezeurd over de lengte van de wandeling. We deden in totaal een uur en een kwartier over de wandeling naar Korbeek-Dijle, een beetje langer dan de 50 minuten die Googlemaps aangaf. Gelukkig had ik wat marge ingecalculeerd en waren we mooi op tijd voor onze afspraak om 14u. Ik ging stiekem nog snel naar het toilet bij concurrent Dijle floats, deed, na mijn handen grondig gewassen te hebben, mijn mondmasker aan en was helemaal klaar voor de boottocht.

Gelukkig moesten we het mondmasker enkel dragen bij het in- en uitstappen van de kano, want echt comfortabel zijn die dingen niet. In het begin moesten de meisjes een beetje zoeken naar de juiste techniek en belandden ze met hun vader/moeder regelmatig in de groen begroeide oevers van de Dijle. Mijn vriend en ik zijn ondertussen het bootje varen al wel gewoon en we moesten ons tempo een beetje aanpassen aan ons gezelschap. Geen erg, zo had ik tijd zat om fotootjes te nemen (eerlijk, ik heb niet echt veel geroeid, vooral genoten van de mooie omgeving).

De tocht was verrassend snel voorbij. Ik had gerust nog een uurtje langer in mijn kano kunnen blijven zitten. Om te klinken op een geslaagde tocht, begaven we ons naar de Abdijmolen, waar we na een paar minuten wachten een tafeltje op het terras buiten konden bemachtigen. Van al dat roeien krijgt een mens honger, dus bestelden we wat wafels en pannenkoeken als vieruurtje. Een zoet einde van een fijne namiddag.

PS: De croque-monsieur is van mijn vriend, geen liefhebber van zoete dingen.

PS2: De oudste jongedame slaagde erin naast haar wafel, nog een pannenkoek en een halve croque soldaat te maken. Ongelooflijk voor zo’n klein, fijn dingetje.

Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Virtuele salsales!

Omdat het er niet naar uitziet dat activiteiten zoals salsadansen snel weer op een normale manier zullen kunnen verlopen, zetten onze lesgevers salsa een facebookgroep op om de laatste lessen van het jaar live te streamen. Toegegeven. Ik was eerst een beetje sceptisch over het concept, maar de eerste virtuele les viel enorm mee. Het was makkelijk om via het scherm de danspassen te volgen en de uitleg van de leerkrachten was goed te verstaan. Daarnaast heb ik het geluk dat mijn vriend in Genève bijna drie keer per week salsalessen volgt/de en nu dus een aardig potje kan dansen. En dan te bedenken dat ik jaren heb moeten zeuren om hem te overtuigen om samen dansles te volgen. Het kan verkeren…

Dus zetten we de komende maandagavonden de meubels opzij om ruimte te maken voor onze privédansvloer. En óf het deugd doet om nog eens samen te dansen!

Warandewandeling op Onze Lieve Heer Hemelvaart

Mijn vriend en ik profiteerden van deze prachtige zonnige dag om onze actieradius rondom Leuven alweer een beetje te vergroten. Ditmaal fietsten we naar Everberg om daar de Warandewandeling te doen. Om de fietstocht interessant te houden, had ik een fietsknooppuntenlus uitgetekend, zodat we op de terugweg een andere route konden volgen dan op de heenweg.

Tijdens de heenweg volgden we voornamelijk het parcours van de fietssnelweg F3 van Leuven naar Brussel. Een route die duidelijk zeer populair was bij wielertoeristen, want mijn vriend en ik moesten regelmatig uitwijken voor kromgebogen coureurs op dure fietsen. Tja, onze krakkemikkige, krakende fietsen zijn natuurlijk geen partij voor die blinkend opgepoetste stalen rossen.

Het volgen van de knooppunten verliep supervlotjes, tot we ons ergens aan knooppunt 36 vergist hebben, in plaats van daar de brug over het spoor te nemen, bleven we de spoorweg volgen. Maar hey, het moest zo zijn, want net toen mijn vriend en ik door hadden we eigenlijk al aan de andere kant van het spoor hadden moeten zijn, kwam geheel onverwachts kameraad L op zijn mountainbike uit het tunneltje onder het spoor dat wij als alternatief wilden nemen. Ik hoef jullie niet te vertellen we we alle drie erg verbaasd waren mekaar tegen het lijf te fietsen in Everberg, of all places! Natuurlijk maakten we van de gelegenheid gebruik om uitgebreid bij te praten.

We bleven iets té lang kletsen, want mijn vriend en ik hadden ons uitstapje nogal strak getimed. We moesten immers nog beginnen aan onze wandeling van 9 kilometer en vervolgens nog een heel stuk terug fietsen om op tijd in Leuven te zijn om onze tapas van Zappaz af te halen. We namen afscheid en drukten onze kameraad op het hart veel groeten te doen aan vrouw en dochters.

Gelukkig bracht googlemaps ons zonder problemen naar het startpunt van de wandeling, de Sint-Martinus en Lodewijkkerk van Everberg. Het was daar even zoeken naar het startpunt van de wandeling, maar gelukkig viel mijn vriend zijn oog op een klein vierkant bordje met daarop een pijl en het woord ‘wandeling’. Aangezien we geen andere bordjes zagen, gingen we ervan uit dat dit bord ons de weg wees naar de Warandewandeling. En dat klopte, de volgende bordjes vermeldden wel heel mooi ‘Warandewandeling’. Aangezien we wat tijd verloren hadden, hielden mijn vriend en ik er een stevig marstempo op na. Al stopten we onderweg wel om een vriendelijk paard te groeten.

De wandeling was mooi en afwisselend: een stukje door het bos en een ander stuk doorheen de velden van Kortenberg tot aan de E40. Om de één of andere reden voerde de wandeling ons niet langs het Kasteel de Merode. Misschien omdat het kasteel nog steeds in handen is van de familie de Merode en zij nieuwsgierige wandelaars liever weghouden?

Bijzonder grappig: tijdens onze wandeling kwamen we onze kameraad maar liefst twee keer op zijn mountainbike tegen. Jaja, het is een enorm kleine wereld. Aangezien drie keer scheepsrecht is, heeft onze kameraad nog een traktatie te goed van ons, wanneer de horeca weer open is.

Ook opvallend: nog nooit zoveel kapelletjes tegen gekomen op één wandeling. Volgens mij heeft Everberg de grootste concentratie kapelletjes van Vlaanderen.

Na de wandeling fietsen we terug langs Leefdaal, Bertem, Egenhoven en Heverlee. Om stipt om 17.30u ons eten op te halen bij de Zarza.

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 12 – 93 – 38 – 95 – 94 – 37 – 36 – 16 – 17 – 18 – 14 – 13 – 75 – 74 – 10 (31,7 kilometer).

Noordoever en Vlierbeekwandeling

Deze ochtend legden we de laatste hand aan onze puzzel.

Heel bizar: we hadden een stukje te veel. Vermoedelijk is er dus ergens iemand op de wereld die een stukje te weinig heeft. If that’s you, please let us know!

‘s Middags trakteerden we onszelf op een gezonde take-away lunch van Noordoever. Ik geniet nog steeds volop van het aspergeseizoen, dus mijn keuze was snel gemaakt: een aspergesalade voor mij, alstublieft! Aangezien mijn vriend een aversie heeft van de typische geur die je urine krijgt na het eten van asperges, hield hij het bij een pastasalade. (Pech dat hij met mij samen is, dus.)

In de namiddag deden we de volledige Vlierbeekwandeling, waarvan ik vorige week een stukje verkende. Echt fijn dat we in Leuven en omgeving zoveel mooie, groene plekje om te wandelen hebben.