Twee keer in de week anderhalf uur Franse les vanaf 18u (wat maakt dat ik vaak nog zit te eten achter mijn scherm als de digitale les opstart) tot 19.30u en dan elke maandag mij kapot moeten fietsen om net op tijd om 20u in Gemeenschapscentrum Bosstraat te zijn voor de salsales. Niet echt ideaal en wellicht wat van het goede te veel in combinatie met mijn job die veel overuren vraagt. Maar goed, een mens moet er iets voor over hebben om de finesses van de subjonctif onder de knie te krijgen, nietwaar?
sport
Meanderswandeling in Rotselaar en champagnerijk verjaardagsfeestje
Onze vriend was zo vriendelijk om mijn vriend en mij met de wagen te komen ophalen in Leuven voor zijn eigen verjaardagsfeestje. ‘t Is een held! We hadden om samen te gaan wandelen in Rotselaar om de eetlust op te wekken. Na een kleine omweg doorheen de smalle wegjes van villawijk Heikant, met dank aan Waze, slaagden we er uiteindelijk in de kerk van Heikant te vinden, waar de vrouw van onze vriend en hun twee jongens ons opwachtten. We trokken onze wandelschoenen aan en genoten samen van de Meanderswandeling. Het weer was ons goed gezind en we genoten van de frisse buitenlucht.
Bijzonder ontdekking in het bos:
De plas van Rotselaar:
De prachtige Donjon Ter Heyden lag er bijzonder fotogeniek bij en ik moest me inhouden om geen twintig foto’s uit zoveel mogelijk verschillende hoeken te nemen.
Na deze fijne wandeling was het tijd voor het aperitief. Noblesse oblige! Ter ere van de verjaardag van onze vriend kraakten we één van de champagneflessen uit het degustatiepakket dat we kochten op een mooie zomeravond. En omdat eentje geentje is, opende onze vriend nog een tweede flesje.
Vervolgens konden we genieten van de kookkunsten van onze vrienden. We startten met een variatie van Pascale Naessens op een klassieke tomaat garnaal. Voor mij meteen al een schot in de roos, want ik ben een gigantische fan van tomaat garnaal. En daarbij dronken we uiteraard een lekker glaasje witte wijn.
Voor het hoofdgerecht had onze vriend gebraad in de oven gemaakt. Amai, zo lekker! Perfect gebakken en vergezeld van heerlijke groentjes.
En we hadden nog net een gaatje voor het dessert!
Een werkelijk perfecte avond. Alleen een beetje jammer van die uitnodiging voor de Kastaars! die samenviel met dit feestje, maar de vriendschap gaat altijd voor, he!
Geocaching rond de Gempemolen
Zaterdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met onze vrienden uit Heverlee te gaan geocachen. Een afspraak die al een dikke twee maanden in mijn agenda stond, maar die toch wat onderhandeling vergde om geconcretiseerd te raken. Een eerste voorstel om naar Borgloon te trekken, zag ik niet direct zitten. We hadden tijdens onze vakantie in Puglia al veel in de wagen gezeten en ik wilde liever ergens naartoe met het openbaar vervoer of de fiets. En zo kwamen we terecht bij de Gempemolen, op fietsafstand van Leuven.
Mijn vriend en ik zijn niet bepaald de beste fietsers en die bluebikes fietsen wel goed, maar zo’n zware stadsfiets is niet bepaald ideaal om hellingen te beklimmen. We vertrokken dus ruim op tijd (11.45u) om op ons gemak te kunnen fietsen langs een fietsknooppuntenroute. Twee hellingen heb ik effectief moeten afstappen, maar verder genoot ik van de mooie fietstocht. Een route die ons trouwens niet onbekend was, want verschillende keren langs gekomen tijdens de coronacrisis.
We waren een kleine tien minuten te vroeg voor onze afspraak van 13u, dus besloten we nog iets te gaan drinken op het mooie terras van de Gempemolen. Uiteindelijk waren onze vrienden zelf een kwartier te laat, maar geen erg, die limonjito (een mojito met limoncello) smaakte!
De namiddag brachten we al wandelend door op plekken die mijn vriend en ik herkenden van onze vele coronawandelingen. De mannen focusten zich op het zoeken van caches, terwijl ik en mijn vriendin wat bijpraatten over de vakantie en haar zoontje zich uitleefde op zijn loopfiets. Tot hij op een steile bergaf keihard tegen de grond smakte en de fun gedaan was. Resultaat: geschaafde knieën en armen en een dikke lip. Ocharme het manneke. Tot mijn grote verbazing raakte hij nog vrij snel getroost na die heftige smak tegen de grond, maar de rest van de wandeling zat hij toch vooral in de buggy.
We sloten de fijne namiddag af waar we begonnen waren: op het terras van de Gempemolen. Ik ging voor een aantal klassiekers: tonijncarpaccio, steak tartaar en als dessert lauwwarme rijstpap met kinnekessuiker een gouden lepeltje. OMG, die rijstpap was hemels. Daarvoor alleen al zou ik opnieuw naar de Gempemolen fietsen.
Wij bleven eigenlijk iets te lang op het terras plakken, want tegen dat mijn vriend en ik aan onze terugtocht begonnen was de zon al bijna onder. Dapper besloten we ons alsnog aan de knooppuntenroute te wagen die ik op voorhand had opgezocht. En ja, het was een heel mooie route doorheen velden en bossen, maar sommige stukken doorheen het bos waren zo donker dat ik amper kon zien waar ik reed. Niet helemaal verantwoord, dus. We deden over dit stuk van de route een uur en twintig minuten. Nog langer dan ons heenrit, dus.
De knooppuntenroute die wij gevolgd hebben: 80 – 5 – 83 – 29 – 99 – 98 -97 – Gempemolen – 96 – 22 – 66 – 20 – 84 – 11
Lunchwandeling!
In de zomer organiseren de sportievelingen op ons werk regelmatig een begeleide wandeling. Altijd leuk om Brussel (en de collega’s) een beetje beter te leren kennen en tegelijkertijd de stappenteller omhoog te zien gaan. Wonder boven wonder was het mij gelukt om vandaag mijn middagpauze vrij te houden en kon ik aansluiten bij de wandeling naar de Brusselse Kruidtuin. Ik kwam wel terecht in een gezelschap dat mij op één persoon na helemaal vreemd was. Dat had ik niet direct verwacht, maar het was fijn om wat te babbelen met collega’s met wie ik in normale omstandigheden niet in contact kom. De zon zette alvast haar beste beentje voor tijdens onze wandeling. Al blijft het doodzonde dat de Kruidtuin in de loop der jaren steeds meer ingekrompen is en omsingeld is geraakt door zielloze hoogbouw. De weg die er nu dwars doorheen loopt, helpt ook niet echt om het parkgevoel te versterken…
Wandelen langs Aduard, Den Horn en Zuidhorn – 17 april 2022
Laatste ontbijt met bubbels in Van der Valk Hotel Groningen – Hoogkerk! De zondag diende zich zalig zonnig aan. Om optimaal van het mooie weer te kunnen genieten besloten we een wandeling in de buurt uit te zoeken.
We reden met de cambio naar het startpunt van de wandeling en parkeerden de wagen op de lege parking van een fitnescentrum. Net op het moment dat we bij het startpunt van de wandeling aankwamen, ging de brug omhoog om een boot door te laten. Een spektakel dat telkens weer fascineert.
Het eerste stuk van de wandeling leidde ons langs het Van Starkenborghkanaal. Om de haverklap kwamen er vrachtschepen voorbij, duidelijk een druk bevaren waterweg.
Na een tijdje lieten we het jaagpad achter ons en wandelden we verder richting Aduard. Rond een uur of één begon onze keel wat droog aan te voelen. En kijk, daar wandelden we voorbij een mooi etablissement met een prachtige binnentuin: de Herberg onder de Linden. We informeerden of we ons aan een tafeltje mochten zetten om iets te drinken. De dienster zei ons meteen dat het restaurant helemaal volgeboekt was voor de lunch, maar wij stelden haar gerust: een drankje zou volstaan. Ietwat aarzelend stemde ze toe.
Wat later begrepen we waarom: we waren met onze wandelschoenen beland op het terras van een zeer elegante zaak mét Michelinster. Ik kan me voorstellen dat er niet zoveel mensen hier gewoon iets komen drinken. Maar hey, wij zijn graag speciaal en amai, die witte wijntjes smaakten zo goed dat we ons ertoe lieten verleiden een tweede glaasje roze bubbels te bestellen, terwijl we lichtelijk jaloers keken naar de fancy hapjes van de gasten die rondom ons zaten. De rekening was stevig, maar mijn vriend en ik waren het erover eens dat dit een zeer geslaagde rustpauze was.
We wandelden verder door een landbouwlandschap bestaande uit uitgestrekte velden en hier een daar een pittoresk dorpje. We zagen broedende zwanen, reigers en talloze andere watervogels. En net toen de nood het hoogst was, bracht het kerkje van Den Horn, dat open was, redding. We konden zomaar het kerkje binnen lopen en daar gebruik maken van het sanitair. Een godsgeschenk, want veel struikgewas om uit het zicht een plasje te doen was er niet op deze wandeling.
Fietsen in de omgeving van Groningen – 15 april 2022
Een klein beetje ontgoocheld omdat er vandaag bij het ontbijt al om 9.15u geen roerei meer te verkrijgen was. Serieus, het ontbijt was tot 10u geopend! Gelukkig kon ik een omelet bestellen, die de medewerkster van dienst duidelijk dik tegen haar goesting klaar maakte. Gelukkig smaakte de omelet wel lekker!
Aan de receptie van ons hotel huurden we een elektrische fiets om de ruimere omgeving van Groningen te verkennen. Ik had een mooie tocht van 53,2 kilometer gevonden die met een elektrische fiets onder ons gat zeker goed te doen lijkt. Aangezien de dag zich bewolkt aandiende en de voorspellingen maximaal 11 graden gaven, besloten we toch maar handschoenen en een extra fleece mee te nemen. Niemand zit graag bibberend op een fiets, nietwaar?
Voor ons beiden was dit de eerste keer dat we een lange fietstocht deden met een elektrische fiets. Ik heb tot nu toe in heel mijn leven twee keer op een elektrische fiets gezeten en dat was telkens voor korte afstanden. En amai, wat een zaligheid. Er ging zowaar een nieuwe wereld voor mij open. Geen gehijg en gepuf meer wanneer we een heuveltje moesten oprijden en supersnel uit de startblokken bij vertrek aan een rood licht.
Onze eerste tussenstop op onze fietstocht was kijkboerderij ‘t Hoogeveld gelegen aan het nieuwe natuurgebied de Onlanden. Aangezien het een kijkboerderij was, konden we zomaar de stallen binnen lopen om te converseren met de koeien. Niet dat ze veel terug zeiden. 😉 We maakten een klein wandelingetje in de buurt en deden een mini-fotoshoot met onze elektrische fietsen.
De fietstocht was alleszins een groot succes. De tocht bracht ons langs paadjes door het bos, mooie lanen, veel water (het is Nederland voor iets, he) en prachtige natuur. Onderweg spotten we talloze vogels. Helaas liet de zon het afweten, waardoor we ons genoodzaakt zagen onze fleeces aan te trekken onder onze jassen om op temperatuur te blijven. Wat een geluk dat we onze handschoenen hadden meegenomen!
Onze middagpauze brachten we door in brasserie De Kastanjehoeve in Glimmen, een zeer stijlvolle plek met zeer betaalbaar eten. Ik hield het bij een soepje met truffel en kwartelei, mijn vriend bestelde een twaalfuurtje. Twaalf euro voor drie verschillende boterhammen, prijs-kwaliteit dik in orde. En ja, natuurlijk was er een broodje kroket bij. De witte wijn die we er dronken was trouwens ook uitstekend. Het valt me op dat de culinaire kwaliteit van de Nederlandse keuken erop vooruit gegaan is!
Geocaching in Florival
Zondag spoorden mijn vriend en ik naar Florival voor een namiddagje geocaches zoeken met onze vrienden uit Heverlee. Voor de verandering was het eens mooi weer, dus we zagen het helemaal zitten.
Het eerste waar onze blik op viel nadat we uit de trein gestapt waren, was Café Au Val Fleuri, een volks café recht tegenover het spoor met een groot terras. Op dat terras bevond zich een kraam waar je oesters, garnaalkroketten en flesjes wijn kon kopen. Het mooie weer had talloze liefhebbers van deze lekkernijen naar buiten gelokt en het was behoorlijk druk op het terras. Ik had meteen al zin om de plannen radicaal om te gooien en een namiddag te genieten van een glaasje schuimwijn, wat oesters en garnaalkroketten op een terras in de zon. Helaas, onze kameraad uit Heverlee is een die hard geocachingfan, die zich niet zo snel van de wijs laat brengen. Geen erg, een garnaalkroketje smaakt ook lekker ná een wandeling.
Onze vriend haalde zijn gps boven en al snel waren we geocaches aan het zoeken. Allez, laten we eerlijk zijn: de mannen waren geocaches aan het zoeken en de vrouwen waren aan het babbelen. Persoonlijk hou ik meer van het wandelen dat bij geocaching hoort dan van het zoeken zelf. Maar ieder zijn meug, he! De zoektocht werd alleszins stevig bemoeilijkt door de erg drassige toestand van de wandelpaden. De Dijle stond hoog door de recente regenval en veel weiden stonden half blank. Een aantal van de geocaches moesten we dus noodgedwongen aan ons voorbij laten gaan, wegens enkel bereikbaar met stevige laarzen.
We maakten ook kennis met het principe van de dazenval (dankjewel, twitter!)
Gelukkig waren er genoeg geocaches te vinden op onze weg om de mannen bezig te houden. Na een fijne wandeling kwamen we opnieuw uit bij ons startpunt: Café Au Val Fleuri. Tot mijn grote teleurstelling was de kraam volledig uitverkocht. Zelfs geen garnaalkroketje mee te bespeuren. De vriendelijke uitbater van de kraam, die gezellig stond te babbelen met wat inwoners van Florival, verzekerde ons dat hij de volgende keer een garnaalkroketje voor ons opzij zou houden als we dit bij het begin van onze wandeling zouden bestellen. Gelukkig waren de flesjes schuimwijn nog niet uitverkocht en konden we samen op het terras van Café Au Val Fleuri klinken op een fijne namiddag!
De laatste wandeling van 2021
Het valt niet te ontkennen de tweede helft van 2021 werd hier beduidend minder gewandeld. Ik denk echt dat mijn vriend en ik iet of wat uitgewandeld waren na ons bij het begin van de pandemie in 2020 voluit gegeven te hebben. Maar kijk, uit pure nostalgie spraken we de voorlaatste dag van het jaar af met onze vrienden die nét uit quarantaine waren voor de ondertussen vertrouwd aanvoelende vijf eikenwandeling.
Het was een grauwe, maar bijzonder warme dag. Echt serieus, we zweetten ons te pletter in onze winterjassen, die we al gauw uittrokken. Twaalf graden in december, dat is toch niet meer normaal? Aangezien mijn vriend en ik deze wandeling ondertussen al een paar keer gedaan hadden, konden we ons volop concentreren op onze vrienden, die duidelijk blij waren dat het coronavirus enkel de jongste van het gezien getroffen had en de rest gespaard had. De jongste was gelukkig niet erg ziek geweest en doordat de rest van het gezin alle drie een negatieve PCR test konden voorleggen, mochten ze allemaal uit quarantaine. Net op tijd, want onze vrienden hebben een short ski gepland de eerste week van het jaar. Heel blij voor hen dat hun plannen alsnog kunnen doorgaan.
Na de wandeling fietsten mijn vriend en ik terug naar het centrum waar ik een tafeltje voor zes gereserveerd had bij het Moorinneken. Met onze modderige schoenen namen we plaats aan tafel en bestelden alvast wat water tot we wachtten op onze vrienden, die met de wagen vanuit Heverlee kwamen. Serieus, in een stad is de fiets altijd sneller dan de wagen, al is het maar omdat je geen parkeerplaats moet zoeken.
Na een kwartiertje vervoegden onze vrienden ons en bestelden we bubbels om te klinken op hun gezondheid. We startten de maaltijd met crackers met hummus en Watou kaas. Voor het hoofdgerecht vroeg het personeel ons om het aantal gerechten voor onze tafel tot drie te beperken. Ze gaven ook mee dat ‘door al die Hollanders’ (sic) er al een deel van de gerechten uitverkocht waren. Ik moet zeggen dat het personeel er inderdaad licht overwerkt uitzag. Maar aan de andere kant: goed dat onze Nederlandse vrienden voor wat extra omzet zorgen. Denk dat de Belgische horeca het kan gebruiken.
Ondanks onze beperkte keuzemogelijkheden kan ik bevestigen dat de zalmfilet met babypaksoi, spinazie en notenrijst uitstekend was. Fijn dat we onze gemiste date bij Dumon alsnog konden inhalen!
Wandeling in het Hertogenwald in Ternell – 6 november 2021
Redelijk belabberd geslapen in de twijfelaar met de slechte matras op onze kamer. Slechte matras als in: elk beweging die je slaappartner maakt, laat gans het bed golven. Eens je een ruim bed met een goede matras gewoon bent, wordt het steeds moeilijker je aan te passen aan minder comfortabele slaapomstandigheden.
De dames waren zo vriendelijk om mij tot half acht te laten ‘uitslapen’. Terwijl ik de dames entertainde met wat spelletjes ging mijn vriend naar de bakker. Op zijn lijstje: 20 sandwiches, 10 pistolets, 5 croissants, 10 chocoladebroodjes en 2 gewone broden. Veel te veel voor negen personen volgens mij, maar mijn vriend is opgevoed met het motto: beter te veel dan te weinig. In het appartement van onze vrienden was het muisstil, daar sliep iedereen duidelijk nog.
Rond kwart voor tien zat iedereen rond de gemeenschappelijke ontbijttafel en vlogen we in de spek met eieren, met dank aan onze kameraad, chef-kok van dienst. Amai, dat smaakte. En ja, er was uiteraard veel te veel brood, maar geen erg, we namen wat koffiekoeken en sandwiches mee als proviand voor onderweg en de rest zouden we de dag nadien wel opeten.
Iets na elf zaten we allemaal in de wagen en rond iets na half twaalf waren we aan het beginpunt van de wandeling door het Hertogenwald: de parking bij Haus Ternell.
En waw, wat een geweldige wandeling was me dat! Het eerst gedeelte van de wandeling volgden we de loop van de Hill en het tweede gedeelte de loop van de Getzbach. De zon brak door en de herfstkleuren waren werkelijk op hun best. De kinderen apprecieerden al het klauterwerk over stenen in de rivierbedding en over wortels van bomen enorm. Op verschillende plaatsen tijdens de wandeling zagen we ontwortelde bomen en afgerukte takken: de sporen van de watersnood in de zomer. Het was vrij drassig, dus we moesten verschillende keren van het pad afwijken om te vermijden dat we tot onze enkels diep in de modder zouden wegzakken. Mijn zomerwandelschoenen waren duidelijk niet ideaal voor dit terrein, maar ik slaagde erin ze min of meer droog te houden. Het laatste stuk van de wandeling had nog een stevige klim voor ons in petto.Het venijn zit in de staart, zoals ze zeggen. 😉 Maar: geen enkel kind heeft gezeurd tijdens gans de meer dan drie uur durende wandeling. Dat noem ik een groot succes!
Salsa reboot!
Lang, lang geleden, in een ander leven, volgden mijn vriend en ik salsalessen in Leuven. Toen kwam de gedeeltelijk mislukte verhuis naar Genève, gevolgd door een wereldwijde pandemie waarvan niemand de impact had kunnen inschatten. Maar kijk, de vaccinatiegraad in België zit in een stijgende lijn en op dit moment laten de maatregelen, ondanks de opkomende delta-variant, het weer toe om salsa te dansen. Zij het dat de leerkrachten mondmaskers dragen en iedereen met een vaste partner in een eigen bubbel moet dansen. Maar hey, daar hoor je mij niet over klagen, want sinds vorige week woensdag is mijn dubbel gevaccineerde vriend weer in het land. We haastten ons dus als de bliksem om ons in te schrijven voor de lessen die plaatsvinden tijdens de twee weken dat hij in België verblijft.
En amai, echt genoten van die twee uurtjes salsa. Ongelooflijk dat die bewegingen toch nog ergens opgeslagen blijken te zitten en eens de muziek begint je voeten als vanzelf de weg schijnen te weten. De les voor gevorderden was erg leuk, de daarop volgende les voor beginners plus was duidelijk onder ons niveau, maar geen erg, dan deden we tussendoor maar een paar extra bewegingen. Drillen is altijd goed!