Twee keer in de week anderhalf uur Franse les vanaf 18u (wat maakt dat ik vaak nog zit te eten achter mijn scherm als de digitale les opstart) tot 19.30u en dan elke maandag mij kapot moeten fietsen om net op tijd om 20u in Gemeenschapscentrum Bosstraat te zijn voor de salsales. Niet echt ideaal en wellicht wat van het goede te veel in combinatie met mijn job die veel overuren vraagt. Maar goed, een mens moet er iets voor over hebben om de finesses van de subjonctif onder de knie te krijgen, nietwaar?
salsa
The salsa bubble
You and me, baby, you and me!
Nog iets waar ik wel aan zou kunnen wennen: altijd met dezelfde partner dansen! Zoveel fijner om met mijn vriend te dansen dan met één of andere kluns met twee linkervoeten en een zweetgeur. En ja, ik weet dat het beter is om met veel verschillende partners te dansen, dat je op die manier leert je aan te passen aan verschillende dansstijlen en zo zelf een betere danser wordt. Maar echt, niets zo fijn dan salsa dansen in de armen van mijn vriend.
Salsa reboot!
Lang, lang geleden, in een ander leven, volgden mijn vriend en ik salsalessen in Leuven. Toen kwam de gedeeltelijk mislukte verhuis naar Genève, gevolgd door een wereldwijde pandemie waarvan niemand de impact had kunnen inschatten. Maar kijk, de vaccinatiegraad in België zit in een stijgende lijn en op dit moment laten de maatregelen, ondanks de opkomende delta-variant, het weer toe om salsa te dansen. Zij het dat de leerkrachten mondmaskers dragen en iedereen met een vaste partner in een eigen bubbel moet dansen. Maar hey, daar hoor je mij niet over klagen, want sinds vorige week woensdag is mijn dubbel gevaccineerde vriend weer in het land. We haastten ons dus als de bliksem om ons in te schrijven voor de lessen die plaatsvinden tijdens de twee weken dat hij in België verblijft.
En amai, echt genoten van die twee uurtjes salsa. Ongelooflijk dat die bewegingen toch nog ergens opgeslagen blijken te zitten en eens de muziek begint je voeten als vanzelf de weg schijnen te weten. De les voor gevorderden was erg leuk, de daarop volgende les voor beginners plus was duidelijk onder ons niveau, maar geen erg, dan deden we tussendoor maar een paar extra bewegingen. Drillen is altijd goed!
Mijn persoonlijke chefkok
De kookkunsten van mijn vriend gaan er met rasse schreden op vooruit. Hij slaagt er steeds beter in te multitasken waardoor de totale bereidingstijd iets dichter bij de inschatting van Foodbag zelf komt. De romige orzo met scampi en spinazie die hij vandaag op tafel toverde, was bijna een uur vóór het begin van onze online salsales klaar. Genoeg tijd om ons avondmaal te laten zakken alvorens onze beste dansmoves boven te halen. Al kan zo’n online les toch niet tippen aan the real thing.
Jaja, wie had gedacht dat ik een persoonlijke chefkok zou overhouden aan de coronacrisis?
Virtuele salsales!
Omdat het er niet naar uitziet dat activiteiten zoals salsadansen snel weer op een normale manier zullen kunnen verlopen, zetten onze lesgevers salsa een facebookgroep op om de laatste lessen van het jaar live te streamen. Toegegeven. Ik was eerst een beetje sceptisch over het concept, maar de eerste virtuele les viel enorm mee. Het was makkelijk om via het scherm de danspassen te volgen en de uitleg van de leerkrachten was goed te verstaan. Daarnaast heb ik het geluk dat mijn vriend in Genève bijna drie keer per week salsalessen volgt/de en nu dus een aardig potje kan dansen. En dan te bedenken dat ik jaren heb moeten zeuren om hem te overtuigen om samen dansles te volgen. Het kan verkeren…
Dus zetten we de komende maandagavonden de meubels opzij om ruimte te maken voor onze privédansvloer. En óf het deugd doet om nog eens samen te dansen!
Muscle memory
Het verbaast me telkens weer dat salsafiguren die ik jaren geleden aangeleerd heb, toch ergens in een verborgen hoekje van mijn geheugen opgeslagen blijken te zijn. Ondanks het feit dat ik zo’n figuur maanden of zelfs jaren niet meer gedanst hebt, weten mijn ledematen op de één of andere manier wat ze moeten doen. Zonder daar bewust over na te denken, volg ik de aanwijzingen van mijn danspartner en het ritme van de muziek. Fantastische mechaniek, dat menselijke lichaam!
Salsa hereniging
Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens samen salsa gedanst hadden. Beetje moeilijk natuurlijk als de ene lessen volgt in Genève en de andere in Kessel-Lo. Dus moesten we profiteren van het feit dat mijn vriend op vrijdagavond in Leuven was. Gelukkig was het voor Marc en Claudia geen probleem dat mijn vriend een avondje kwam mee dansen. Uiteindelijk zijn er altijd mannen te kort. 😉
Het eerste uur salsales (semi-intermediair) ging supervlotjes. Mijn vriend herinnerde zich de figuren niet meer, maar dat merkte je amper. Hij keek goed naar de lesgever en verder viel hij terug op muscle memory. Het tweede uur (intermediair) was lastiger. Gelukkig hadden we besloten de tweede les niet door te schuiven en enkel met z’n twee te dansen. De vier laatste figuren van de les wilden niet echt lukken en het is vervelend voor de andere leerlingen als je zit te knoeien.
Ik vond het alvast superleuk om eindelijk nog eens samen te dansen, misschien moeten we de volgende keer dat we elkaar zien in Genève of Leuven naar een salsafeestje gaan!
Herenigd op vrijdag
Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.
Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkse FOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.
Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten). Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.
We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.
Salsa reboot!
Om mezelf te dwingen toch minstens één avond in de werkweek op een normaal uur huiswaarts te keren, schreef ik mij opnieuw in voor salsalessen van Salsa Sabrosita. Dat onverwacht salsafeestje heeft de goesting om te dansen weer aangewakkerd en als ik ‘s avonds een verplichting heb, dan moet ik wel mijn laptop dichtklappen! De lessen dienen ook een beetje om mijn vriend bij te benen, die ondertussen meerdere dagen per week salsalessen volgt in Genève. Straks is hij een volleerd danser en herinner ik mij nog alleen de basispasjes! Dus schreef ik me maar meteen in voor twee opeenvolgende cursussen: beginners plus en intermediate. Eén uurtje salsa dansen per week vind ik te weinig, twee is net genoeg om je helemaal te kunnen uitleven.
Dus fietste is vanavond naar het sportcentrum van Kessel-Lo om de benen los te gooien in de eerste cursus van dit semester. En ‘t is vreemd, al die figuren die ik al lang vergeten was, kwamen bijzonder snel naar boven drijven. Mijn voeten vonden als vanzelf het juiste ritme en na een uurtje dansen zat ik er weer helemaal in. Zelfs de complexe figuren van de intermediate cursus gingen vlotjes. Een goed begin! Al zou het natuurlijk wel toffer zijn, mocht ik deze cursussen samen met mijn vriend kunnen volgen…
How to crash a private salsa party
Zaterdag had ik afgesproken met mijn vriendin uit Tongeren om samen te dineren. Mijn vriendin had gezegd dat ze graag iets exotisch wilde proberen, waarop bij mij spontaan een belletje begon te rinkelen: Korean hot pot! Sinds ik een tijdje geleden ontdekte dat je bij De 3 Wijzen in de Parijsstraat Korean hot pot kon eten, was ik op zoek naar een geschikt moment om dit gerecht uit te proberen. Aangezien de meeste van mijn vrienden nog nooit Koreaans gegeten hebben, vond ik wel dat dit als exotisch geclassificeerd kon worden. Dus reserveerde een tafeltje via hun website en dat was dat.
Helaas moet er iets misgelopen zijn met mijn reservatie, want toen ik het restaurant binnen stapte, bleek dat dit volledig afgehuurd was voor een privéfeestje van salsaclub Los Peligrosos. Ik vloekte inwendig, want een vrij tafeltje vinden op een zaterdagavond in een Leuvens restaurant is geen sinecure. Gelukkig waren de mensen van Los Peligrosos heel vriendelijk en was het voor de uitbaters geen probleem om nog snel een tafeltje bij te zetten. Ik zag dat er een buffet klaar stond voor het gezelschap van Los Peligrosos en vreesde al even dat mijn hot pot plannen in het water zouden vallen, maar de vriendelijke uitbaatster verzekerde mij dat wij gewoon van de kaart konden bestellen. Over flexibiliteit gesproken.
Even later stapte mijn vriendin het restaurant binnen en legde ik haar uit dat we strict genomen op een privéfeestje terecht gekomen waren en dat we later op de avond wellicht de gelegenheid hadden om even de beentjes los te schudden. Mijn vriendin is een goeie danseres (ze heeft jaren ballroom dancing gedaan), dus ik ging ervan uit dat salsa voor haar niet al te moeilijk zou zijn. Ze was meteen enthousiast!
We hadden alleszins stof genoeg om bij te praten, want het was al een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hadden, en voor we er erg in hadden stond er een dampende hot pot voor onze neus. Mijn eerste reactie was er één van teleurstelling: ik had verwacht dat de hot pot aan tafel gekookt zou worden, helaas werd de hot pot voorgekookt opgediend. Wat toch een pak minder authentiek was. En als ik dan helemaal eerlijk moet zijn: de hot pot kon niet tippen aan de heerlijkheden die we in Korea zelf gegeten hebben. Wat niet zo verbazingwekkend is, want ik vermoed niet dat de krab in onze hot pot rechtstreeks uit het aquarium kwam.
Oh well, het was gezellig en toen de tafels opzij geschoven werden voor een rondje rueda de casino, deden mijn vriendin en ik vrolijk mee. Zoals ik verwacht had, ging het mijn vriendin heel goed af en ook ikzelf vond verbazingwekkend snel het salsaritme terug. De ideale manier om ons eten te verteren!
Naarmate de avond vorderde steeg ook het volume van de dansmuziek. We hadden ons al goed in het zweet gedanst en besloten dat het tijd was om rustigere oorden op te zoeken, want het was bijna onmogelijk om nog boven de muziek uit te komen.
We eindigden onze avond met een thee (voor mijn vriendin die nog terug moest rijden naar Tongeren) en een glas champagne (voor mij, uiteraard).
Bijzonder genoten van het fijne gezelschap én de onverwachte wending die de avond nam. Dat moeten we meer doen!