Salsastart

De kop is eraf! De eerste salsales ging supervlotjes (ok, toegegeven, we hebben zondagavond wel eventjes de figuren herhaald, maar verder werd er deze zomervakantie bedroevend weinig salsa gedanst). Echt leuk, nu beginnen de bewegingen vlot te gaan zonder nadenken en ik voel ook steeds beter aan welke figuur de mannen aangeven. Heel erg plezant! En dan te bedenken dat ik zoveel jaar heb moeten zeuren alvorens mijn vriendje overstag ging!

Kick-off van het nieuwe schooljaar

Met twee uurtjes salsales. De bewegingen van de vorige cursusreeks zijn blijkbaar toch redelijk goed blijven hangen in mijn spiergeheugen, want dat ging verbazend vlotjes. Al blijft het jammer dat door het doorschuifsysteem (wat ik op zich wel goed vind om de dans aan te leren) ik wel heel erg weinig kan dansen met mijn vriend. Misschien toch eens beginnen naar salsafeestjes te gaan.

Mijn eerste salsafeestje

Woensdagavond 30 april organiseerden onze dansleerkrachten een feestje om het danslesseizoen af te sluiten en het salsazomerseizoen te openen. Voor de gelegenheid hadden we gans de Waaiberg voor onze groep ter beschikking. Ik had er best wel naar uitgekeken. De lessen op zich zijn erg leuk, maar je voert de figuren alleen uit op commando, er is geen ruimte voor vrij dansen. Dit zou dus de allereerste keer worden dat mijn vriend en ik ons op de dansvloer zouden wagen om uit te testen hoeveel van die figuren nu effectief in ons geheugen waren blijven zitten.

De Waaiberg had voor Zuid-Amerikaans getinte gerechten gezorgd en er was best wel veel volk, ook van andere cursussen. Wij zaten aan tafel met een paar gasten en een ietwat oudere dame die ons vrolijk toevertrouwde dat ze al van ‘s middags op een terras zal en ondertussen al twaalf pinten achter de kiezen had. Ik verbaasde mij over het feit dat ze er nog zo nuchter uit zag. Die verbazing verdween echter snel toen ze haar dagelijkse drankverbruik begon op te sommen. Minstens één fles wijn per dag lijkt me toch wat van het goede te veel.

Tijdens de dansles hadden we niet echt de gelegenheid om veel met onze danspartners te praten. Iedereen is te geconcentreerd bezig met het onthouden van de correcte volgorde van de bewegingen en te vermijden om op elkaars tenen te gaan staan. Dit was dus de eerste keer dat we echt de gelegenheid hadden om met mekaar in gesprek te gaan. Jammer genoeg bleken mijn vriend en ik weinig tot niets gemeenschappelijk te hebben met onze tafelgenoten wat tot heel wat ongemakkelijke stiltes leidde. Het tafelen duurde dan ook veel te lang naar mijn goesting en ik zat te popelen om mijn stoel te verlaten.

Helaas was het al bijna half twaalf toen er eindelijk schot in de zaak kwam. Na een korte herhaling mochten we vrij dansen, maar toen was onze goesting al een beetje over. We moesten de dag nadien immers al rond het middaguur in Brasschaat zijn voor een huwelijksfeest en we wilden er toch een beetje presentabel uitzien. We namen dus afscheid voor het feest goed en wel begonnen was. Doodjammer. Volgende keer beter?

IMG_4705[1]

Ergelijk

Mannen die denken dat ze Gods gift aan de vrouwheid zijn (het omgekeerde zal wellicht ook wel bestaan, maar daar heb ik niet zoveel last van). Er zit er zo eentje bij ons in de salsales. Man, man, wat een eikel. En hij vindt zichzelf natuurlijk ongelooflijk geweldig ende fantastisch. Altijd andere figuren doen, altijd ‘speciallekes’ moeten uithalen. Bijzonder ergerlijk als je zelf nog druk bezig bent om een figuur onder de knie te krijgen en je in opperste concentratie de passen aan het tellen bent.

Enfin ja, ik moet eerlijk toegeven dat mij diplomatische ik radicaal de mist in gaat op het moment dat ik met hem moet dansen. Ik beperk mijn conversaties tot “ja” en “neen” en tel de seconden af tot de leerkracht “Cambio!” roept.

De laatste nieuwjaarsfeestelijkheden

Ja, na de receptie, de nieuwjaarslunch, je kan niet zeggen dat wij niet in de watten gelegd worden op het werk (dubbele ontkenning!). Heerlijk buffet op een toplocatie vlakbij het Koninklijk Paleis. Een enorme verbetering in vergelijking met vorig jaar toen we ergens in een zaal zonder daglicht in een stoffig hotel belandden, alwaar ze ons witte wijn schonken die een jaar of tien te oud was. Niets van dat alles dit jaar. Heel geslaagd feestje in het gezelschap van de beste collega’s ter wereld!

Na al die culinaire uitspattingen werd het tijd om nog eens iets sportiefs te doen. Dus zetten mijn vriend en ik het nieuwe jaar al dansend in met een cursus salsa én bachata! Het is de tweede keer dat we een bachata cursus volgen en deze eerste les was gewoon herhaling van de figuren die we al eerder gezien hadden, dus dat ging vlotjes. De eerste salsales was echter een ander paar mouwen. Ik zag mijn vriend enkele grimassen trekken tijdens het aanleren van de basispassen, dus dat wordt nog spannend de komende lessen. Ik vind het alleszins geweldig dat ik hem na al die jaren eindelijk heb kunnen overtuigen om samen een danscursus te volgen. En kijk, het valt zelfs beter mee dan hij verwacht had!

Watch out, world, binnenkort maken wij samen de dansvloer onveilig op salsafeestjes allerhande!

Vrijgezellenweekend

Ondanks een paar dramaatjes was het een erg gezellig weekend. Wel superbraafjes, maar dat schijnt eigen te zijn aan vrouwelijke vrijgezellenuitstapjes. 😉 Omdat ik zaterdagvoormiddag toch nog twee uurtjes Russisch wilde meepikken, sloot ik pas in de namiddag bij de groep aan. Ik miste zo de rondvaart op de Brugse reien en de brunch in het park. Een mens moet er iets voor over hebben om wat Russische dialoogjes te kunnen oefenen.

Na anderhalf uur treinen bevond ik mij in het station van Brugge. Eerst wat gevloekt op de bagagelockers die alleen maar gepast geld aanvaardden (het ding weigerde mijn vier euro aan te nemen, ik was verplicht exact drie euro in de automaat te steken, grmbl). Gelukkig vond ik tot mijn opluchting iemand in het stationscafé bereid om wat geld te wisselen. Ik weet niet of ik pech had, maar alle mensen die ik aansprak in het station waren bijzonder onvriendelijk. En ik die dacht dat West-Vlamingen de gastvrijheid zelve waren. De meneer bij wie ik mijn buskaartje kocht was ook een geval apart, maar ik geraakte na wat aandringen toch aan mijn kaartje. De mevrouw die de bus bestuurde liep dan weer over van de vriendelijkheid.

Na een busrit van een tiental minuutjes, was ik op de plaats van afspraak. Ik kocht snel een chocoladebroodje om wat energie op te doen en stond net met volle kaken de restanten van het broodje naar binnen te werken, toen ik de toekomstige bruid en haar hofdames ontwaarde. Na een korte voorstelling (en een tevergeefse poging om al die nieuwe gezichten aan namen te koppelen) trokken we naar een fietsverhuurder. We maakten een tochtje langs plekken waaraan de vrijgezellin leuke herinneringen had. Zo bezochten we het huis van een buurjongen waarmee ze ooit doktertje  gespeeld had. Naar het schijnt konden zijn erg katholieke ouders daar destijds niet mee lachen. En het feit was duidelijk nog niet vergeven. Toen we gingen aanbellen, bleef de deur op slot, terwijl een wagenwijd openstaand raam beslist deed vermoeden dat er iemand in huis was.

Na de fietstocht, trokken we onze schoenen uit en begonnen we twee aan twee te dansen op onze sokken (ik danste met de bruid in spé). We waagden ons aan salsadansen onder de deskundige begeleiding van twee geoefende dansers. In het begin had ik wat moeite met de stapjes, maar eens de klik gemaakt, ging het vlotjes. Spijtig dat er in mijn huidige leven zo weinig tijd overblijft om te dansen. Vroeger, toen ik nog geen agenda had die volgeboekt was tot in juli, stond ik elke week minstens één keer op een fuif met mijn gat te schudden. In een ver verleden volgde ik rock-and-roll en stijldanslessen. Helaas is er van al die danspasjes niet veel blijven plakken, ik doe het gewoon te weinig.

Na de dansles zetten we koers richting onze slaapplaats om ons wat op te frissen na al de lichamelijke inspanningen. De bruid to be was geblinddoekt. Groot was haar verrassing toen bleek dat ze de nacht zou doorbrengen in een heus kasteel. En wat voor een kasteel. Met een torentje en een slotgracht. Alleen de prins ontbrak om haar te komen bevrijden (die zat ergens in het verre Limburg met verfkogels op zijn vrienden te schieten). Na wat traantjes bij de kamerverdeling en wat sussende woordjes van mezelf (ojee, ik waande me even terug in het tweede middelbaar: ik vol onbegrip voor al de puberhysterie van mijn vriendinnen, maar toch geduldig luisterend naar hun persoonlijke drama’s en goeie raad gevend) , trokken we richting restaurant.

De tocht naar het restaurant bleek een hele uitdaging. De parkeergarage bevond zich op flinke afstand van het restaurant, niemand had een plannetje bij en niemand kende de weg in Brugge. Gelukkig had één van de hofdames een draagbare GPS bij zich, die ik haar snel ontfutselde en op wandelroutes instelde. Ha, daar had ze niet aan gedacht! En mijn vooroordelen over juristen die niet veel moeten hebben van IT-toepassingen werden maar weer eens bevestigd. 😉 Navigeren doe ik dolgraag (ik loop op citytrips ook altijd met de kaart in de hand), dus eens ik de GPS in handen had, waren we snel op onze bestemming.

In het restaurant werden we zeer vriendelijk onhaald. Blijkbaar concentreert de Westvlaamse onvriendelijkheid zich enkel rond het station. Jordy, onze ober deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. Het vegi-drama werd zonder problemen opgelost. Het slaatje met kip en de steak met frietjes werden omgeruild voor kaaskroketjes en een vegetarische spaghetti en iedereen was tevreden.  We lachten, we dronken, we aten, we babbelden. We zochten naar mannen met een stoere borstkas, maar moesten het doen met het kokshulpje dat wel heel erg graag uit de kleren ging om zijn spichtige borstkas te laten bewonderen.

Na het eten was iedereen doodop. Dus kwam er van een stapje in de wereld zetten niet veel meer in huis en dropen we met hangende pootjes af naar het kasteel. Waar iedereen snel in bed kroop voor een (in mijn geval slecht) nachtje slaap. Bij het uitgebreide ontbijt dronken we nog een glaasje cava en besloten we dat het een geslaagd weekend was. We namen afscheid van elkaar met de gevleugelde woorden: “Tot op het trouwfeest!”

Salsa!

Ik kan het zelf amper geloven, maar mijn vriendje en ik zijn vanavond naar een proefles salsadansen geweest. ‘t Zal wel bij die ene proefles blijven, maar hey, baby steps. 😉 Mijn vriendje is zó schattig als hij danst: hij trekt er een blik bij alsof hij verwacht dat hij elk moment door de goden kan neergebliksemd worden. Échte, onversneden angst straalde uit zijn ogen: “Ojee, ik zal toch geen pasje fout zetten?” Neen, dansen is zijn roeping niet, o neen. 😉

Maar hij heeft het toch maar geprobeerd! Ha! Dus mag ik bij deze een klein applausje vragen voor mijn vriendje omdat hij zijn natuurlijke afkeer voor dansen-met-twee overwonnen heeft. Wie weet, misschien geven we morgen op het feestje wel een demonstratie. 😉