Fietsen in de omgeving van Groningen – 15 april 2022

Een klein beetje ontgoocheld omdat er vandaag bij het ontbijt al om 9.15u geen roerei meer te verkrijgen was. Serieus, het ontbijt was tot 10u geopend! Gelukkig kon ik een omelet bestellen, die de medewerkster van dienst duidelijk dik tegen haar goesting klaar maakte. Gelukkig smaakte de omelet wel lekker!

Aan de receptie van ons hotel huurden we een elektrische fiets om de ruimere omgeving van Groningen te verkennen. Ik had een mooie tocht van 53,2 kilometer gevonden die met een elektrische fiets onder ons gat zeker goed te doen lijkt. Aangezien de dag zich bewolkt aandiende en de voorspellingen maximaal 11 graden gaven, besloten we toch maar handschoenen en een extra fleece mee te nemen. Niemand zit graag bibberend op een fiets, nietwaar?

Voor ons beiden was dit de eerste keer dat we een lange fietstocht deden met een elektrische fiets. Ik heb tot nu toe in heel mijn leven twee keer op een elektrische fiets gezeten en dat was telkens voor korte afstanden. En amai, wat een zaligheid. Er ging zowaar een nieuwe wereld voor mij open. Geen gehijg en gepuf meer wanneer we een heuveltje moesten oprijden en supersnel uit de startblokken bij vertrek aan een rood licht.

Onze eerste tussenstop op onze fietstocht was kijkboerderij ‘t Hoogeveld gelegen aan het nieuwe natuurgebied de Onlanden. Aangezien het een kijkboerderij was, konden we zomaar de stallen binnen lopen om te converseren met de koeien. Niet dat ze veel terug zeiden. 😉 We maakten een klein wandelingetje in de buurt en deden een mini-fotoshoot met onze elektrische fietsen.

De fietstocht was alleszins een groot succes. De tocht bracht ons langs paadjes door het bos, mooie lanen, veel water (het is Nederland voor iets, he) en prachtige natuur. Onderweg spotten we talloze vogels. Helaas liet de zon het afweten, waardoor we ons genoodzaakt zagen onze fleeces aan te trekken onder onze jassen om op temperatuur te blijven. Wat een geluk dat we onze handschoenen hadden meegenomen!

Onze middagpauze brachten we door in brasserie De Kastanjehoeve in Glimmen, een zeer stijlvolle plek met zeer betaalbaar eten. Ik hield het bij een soepje met truffel en kwartelei, mijn vriend bestelde een twaalfuurtje. Twaalf euro voor drie verschillende boterhammen, prijs-kwaliteit dik in orde. En ja, natuurlijk was er een broodje kroket bij. De witte wijn die we er dronken was trouwens ook uitstekend. Het valt me op dat de culinaire kwaliteit van de Nederlandse keuken erop vooruit gegaan is!

Continue reading →

Open lucht verjaardagsfeestje in het Kalvariebos

Dankzij de versoepeling van de maatregelen, konden we deze zondag met zes volwassenen en vier kinderen de verjaardag van ons petekindje vieren in het Kalvariebos. Mijn vriend en ik besloten sportief te zijn en de iets meer dan twaalf kilometer naar het Kalvariebos al fietsend af te leggen. We volgden fietsknooppunt 84 richting Lubbeek, een mooie fietsroute, maar amai, toch net iets meer heuvels te overwinnen dan verwacht. Het was zweten op onze zware blue-bikes…

Bij aankomst parkeerden we onze fietsen vlak naast een bakfiets en mountainbike. Bleek dat het andere koppel op het feestje ook met de fiets was gekomen. Langs exact dezelfde route (de bakfiets was uiteraard elektrisch, met twee kinderen erin denk ik niet dat de papa de heuvels overleefd zou hebben).

Spijtig genoeg was de zon niet van de partij, waardoor het al snel bijzonder frisjes begon te worden. Zeker omdat mijn vriend en ik half bezweet aankwamen na ons fietstochtje. De ouders van mijn petekindje hadden hun best gedaan om coronaveilige hapjes te voorzien en ik was blij dat mijn cadeau, een kubb-spel, in goede aarde viel bij mijn petekindje. Het werd meteen uitgepakt en we speelden twee spelletjes. Die mijn team tot mijn grote verwondering beide keren won. Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf niet zo’n grote fan ben van het kubb-spel, maar in coronacrisis tijden is het wel leuk om een spel te hebben dat je buiten kan spelen.

Na een tijdje begon iedereen het té koud te krijgen om nog langer te blijven. We namen afscheid en mijn vriend en ik vingen de fietstocht naar Leuven aan, om, zoals te verwachten viel, vervolgens al snel voorbij gestoken te worden door de bakfiets en de mountain bike. Blue-bikes zijn niet de beste fietsen voor lange klimpartijen…

Het fietstochtje hielp om onze stramme spieren opnieuw op te warmen, maar mijn voeten waren zo verkleumd dat ik een warm voetbadje moest nemen om ze terug op een normale temperatuur te krijgen. Gelukkig was er een heerlijk avondmaal van Convento Food om de laatste kou uit onze lijven te verdrijven.

Fietsen in de Kempen

Zondag spoorden mijn vriend en ik, inclusief mondmaskers, naar Herentals voor het eerste bezoek aan zijn ouders sinds het begin van de lockdown. Het voelde vreemd aan om elkaar geen goeiendag te kunnen kussen, maar nadat de eerste onwennigheid overwonnen was, deed het deugd om elkaar weer in het echt te kunnen zien. De ouders van mijn vriend hadden voor de gelegenheid een fietstocht uitgestippeld. Zij op hun elektrische fiets en mijn vriend en ik op onze bluebike. Mijn vriend en ik moesten alleszins stevig trappen om die twee oudjes bij te houden. 😉

Het was de hele fietstocht zwaarbewolkt, maar op een paar verdwaalde regendruppels na, hielden we het droog. Onderweg stopten we aan het mooie kasteel van Vorselaar en aan de ruïne van de voormalige priorij Onze-Lieve-Vrouw-Ten-Troon om een beetje erfgoed op te snuiven.

Op het einde maakten we nog een kleine omweg om naar de nieuwe voetgangersbrug over de Nete te kijken en vertelden de ouders van mijn vriend over de plannen om de Nete weer als vanouds te laten meanderen. Het herstel van de natuurlijke bedding van waterlopen, daar kan ik alleen maar voorstander van zijn!

In totaal legden we zo’n 35 kilometers af. Dit is de fietsknooppuntenroute die we volgden: 14 – 56 – 37 -35 -28 – 16 -1 – 18 -19 – 8 – 19 – 11 – 12 – 90 – 14

Een fijn tochtje, maar bijlange na niet voldoende energie opgebruikt om die ganse berg take-away chinees op te krijgen!

PS: Begonnen aan wat wellicht onze laatste puzzel van het coronatijdperk zal worden.

Demer- en Dijle wandeling

Om optimaal te profiteren van deze zalig zonnige zaterdag fietsten we naar de Plas van Rotselaar om van daaruit de twaalf kilometer lange Demer- en Dijlewandeling te doen. Al goed dat we een flinke laag zonnecrème opgedaan hadden, want de zon had er duidelijk zin in vandaag. Om te vermijden dat we langs saaie betonwegen zouden fietsen, had ik deze keer een kleine lus gemaakt van fietsknooppunten, in de hoop zo nieuwe, leuke plekjes te ontdekken. En dat bleek een goed idee, want onderweg fietsten we langs prachtige fietspaden (bijzondere vermelding voor het prachtige Vuntpad) langs het water en doorheen de velden. Mét speciale vermelding voor de buurtbank over de Vunt, die helaas momenteel afgesloten is. Vlak voor onze bestemming konden we de prachtige Donjon Ter Heyden bewonderen. Tot mijn spijt lukte het nét niet om de ganse weerspiegeling van de toren in het water op mijn foto te krijgen.

We lieten onze fietsen achter aan de Plas en trokken te voet verder. Met een stevige wandeling in het vooruitzicht leek het ons een goed idee nog wat extra suikers in te slaan. Gelukkig vonden we ‘t IJshoorntje op onze weg. De krachten die we opgebruikt hadden tijdens het fietsen, konden meteen weer aangevuld worden met heerlijk malaga-ijs.

Het begin van de wandeling, viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Het vlakke landbouwlandschap werd al snel een beetje eentonig. Het was warmer dan verwacht en we snakten ernaar de vlakke zon en de stoffige velden in te ruilen voor een beetje schaduw. Helaas, daarvoor moesten met nog meer dan een uur verder wandelen. De wandeling bracht ons langs pittoreske kerkjes in Rotselaar en Wakkerzeel en langs de weide van Rock Werchter, die deze zomer jammer genoeg leeg zal blijven.

De eerste rivier die we op ons pad tegen kwamen was de Dijle, maar het was de Demer die voor het meest pittoreske deel van de wandeling zorgde, met een prachtig wandel/fietspad op de dijken langs haar oevers. De wilde bloemen bloeiden uitbundig en het was alsof iedereen uit de buurt hier aan het wandelen en fietsen was. Bijzondere vermelding voor de Demertrefplaats in Werchter, een zwevend wandelpad tussen de bomen, opgetrokken uit cortenstaal, aan de vroegere pleisterplaats voor scheepstrekkers. Zeer mooi.

We staken de soldatenbrug over en maakten de kring van onze wandeling rond. We haalden onze fietsen op aan de Plas en fietsten terug langs hetzelfde pad langs de Demer waar we even voordien nog gewandeld hadden. Het was ondertussen al vijf uur in de namiddag en merkelijk minder druk. Vermoedelijk waren al de fietsers en voetgangers die we eerder op de dag tegen gekomen waren nu aan het aperitieven bij de barbecue. Aan fietsknooppunt 30 kochten mijn vriend en ik, op aanraden van een collega, verse aardbeitjes bij de boer. Altijd lekker! We fietsten langs het kanaal terug naar Leuven en langs de Balk van Beel verder het centrum in. Ik had immers tapas besteld bij Sud Sud Bistro. Af te halen rond 18u. En jawel, stipt om 18u stonden we aan het afhaalraam en kregen we een grote papieren zak met allerlei lekkers mee.

Dit zat er in onze zak:

Hummus en tzatziki met pita
Garnaalkroketjes
Patatjes uit de oven met vinaigrette
Gehaktballetjes in provençaalse saus
Risotto met bospaddestoelen en parmesan
Moussaka met gruyère
En Cantillon gueuze 100% Lambic bio (5,5°) voor mijn vriend

Uiteraard was dit wat veel om met twee personen op te krijgen, dus de moussaka en de risotto gingen rechtstreeks de koelkast in. De garnaalkroketjes bleken een bron van stress te zijn. De garnaalkroketjes van Zappaz had ik de vorige keer zonder problemen opgewarmd in de oven, maar daardoor waren ze wat bleekjes uitgevallen en helemaal niet zo krokant. Ditmaal probeerden we, bij gebrek aan friteuse, de garnaalkroketjes in een schaal met een laagje olie in de oven op te warmen. Uiteindelijk duurde het vrij lang tot de garnaalkroketjes goudbruin waren en doordat ik ze een paar keer had moeten omdraaien in de schotel met olie waren zo ook een beetje uiteen gevallen, maar de smaak had niet geleden onder dit ietwat moeizame proces. Misschien de volgende keer toch proberen de kroketjes te bakken in olie verhit in een wok. De patatjes en gehaktballetjes waren zeer smaakvol en ja, hummus en tzatziki, da’s natuurlijk altijd lekker.

De dag sloot ik af met een historische gebeurtenis: ik woonde voor de eerste keer in mijn leven een virtueel verjaardagsfeestje bij. Een collega en haar tweelingzus vierden hun verjaardag via Google hangouts. Helaas, geen wilde party met stripper deze keer, alhoewel ze aan de andere kant van het scherm wel verse kokosnoten met rum aan het drinken waren. Jaloers! Er was een gedeelde Spotify playlist om samen te dansen en het was leuk om zo toch een beetje mee te kunnen vieren. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het na een dik half uur voor bekeken heb gehouden. Nothing beats the real thing!

PS: De fietsknooppuntenroute die we volgden: 33 – 80 – 4 – 81 -40 -41 – 66 – 67 – 71 – 72 – 30 – 35 – 31 – 93 – 12

Wandelen in de Doode Bemde

Het fenomenale lenteweer blijft aanhouden, tijd om daarvan te profiteren en onze actieradius wat te vergroten. Dankzij de tips van onze vrienden fietsten we naar de Doode Beemden, een natuurgebied vlakbij Leuven dat mij volledig onbekend was. De fietstocht naar de Doode Beemden alleen al maakte dit uitstapje de moeite waard. We ontdekten alweer een andere fietstunnel onder de E40 en fietsten via het Dijlepad langs de prachtige meanderende Dijle. We spotten zowaar zelfs twee bunkers van de KW-linie. Echt genoten van deze prachtige route, met dank aan Googlemaps die deze scenic route voorstelde.

De Kapel van Onze-Lieve-Vrouw ten Pui:

Vlak voordat we aankwamen bij het Kasteel van Neerijse, het startpunt van onze wandeltocht, besloot ik nog een kleine omweg aan onze fietstocht toe te voegen. Die omweg bracht ons langs een prachtige holle weg die echter zo steil was dat we noodgedwongen in de helft moesten afstappen, maar het uitzicht eens we boven aankwamen, maakte het de klim meer dan waard. Spijtig genoeg was het domein van het kasteel zelf afgesloten, maar niet getreurd, ook zonder een blik van dichtbij op het kasteel was de wandeling doorheen de Doode Bemde een fijne belevenis. De Doode Bemde is een prachtig en afwisselend natuurgebied, dat (aan de vlonderpaden te oordelen) in normale omstandigheden een vrij nat en drassig gebied moet zijn. Nu was het er echter kurkdroog. En hoe blij ik ook ben met dit zalig zonnige weer, het ontgaat me niet dat de natuur rondom ons snakt naar water.

De terugrit was, in tegenstelling tot de heenrit, grotendeels bergaf. Echt genieten! In totaal kwamen we tijdens deze uitstap drie bekenden tegen. Een persoonlijk record.

Kasteelfeesten in het Kasteel van Horst

Zondag fietste ik samen met een bevriend koppel en hun vier zonen (11, 9, 8 en 6 jaar) van Leuven naar Horst. We volgden de prachtige, maar pittige Horstroute tot aan het Kasteel van Horst. Zo’n bluebike is duidelijk te zwaar om de steile hellingen van de Kesselberg op te fietsen, maar uiteindelijk moest ik me maar één keer gewonnen geven en afstappen om boven te geraken. De route bracht ons langs prachtige vergezichten en smalle boswegeltjes. Heel fijn en afwisselend. En dikke chapeau voor de zesjarige die heel dat stuk van Leuven naar het Kasteel van Horst maar een paar duwtjes nodig had om er te geraken. Knap.

Bij het Kasteel van Horst aangekomen, bleken de Kasteelfeesten voor het eerst niet meer gratis te zijn. Tien euro per volwassenen en vijf euro per kind, dat was meteen een flinke hap uit onze rekening. En als ik heel eerlijk moet zijn, zo’n fantastisch spektakel zijn die feesten nu ook weer niet. Op mij maakte het allemaal een beetje een amateuristische indruk met toiletten die niet goed werkten en attracties (een mini-avonturenparcours, katapultschieten,…) die eigenlijk niet al te veel voorstelden. Maar goed, de jongens vonden de riddergevechten geweldig en ik was vooral geboeid door de demonstratie schapendrijven.

Op culinair vlak viel er, buiten wat fastfood, niet veel te rapen op de feesten, dus vertrokken we na het laatste tornooi rond 18u terug naar Leuven. We besloten op de terugweg het andere stuk van de Horstroute te nemen, in de hoop zo aan de Kesselberg te ontsnappen. We moesten die zesjarige op zijn fiets nog helemaal tot in Leuven krijgen, nietwaar? We kortten de route een beetje in door van knooppunt 43 naar 82 te fietsen. Ondanks heet feit dat de route op de heenweg veel mooier was, was het gebrek aan steile hellingen op de terugweg zeker een pluspunt.

De magen begonnen onderweg steeds harder te grollen. Tijd om uit te kijken naar een plek om iets te eten. Ons oog viel op Bistro Bo-Bonne in Holsbeek, een brasserie die er een beetje te chique uit zag om daar bezweet van een fietstocht met vier jongens binnen te stappen. Maar hey, ze hadden er mosselen én een redelijk uitgebreide keuze voor kinderen. Ons bezoek startte niet al te goed. Het leek eerst alsof we onzichtbaar waren en vervolgens deelde de dienster doodleuk mee dat we maar uit drie gerechten konden kiezen. We waren met een groep van zeven personen en ik heb er alle begrip voor dat het soms moeilijk is om veel verschillende gerechten tegelijkertijd te serveren, maar het was niet eens druk in het restaurant. En sorry, een curryworst of een fishstick met frietjes voor de kinderen, dat gooi je toch gewoon in de friteuse? Wij bestelde dus vijf verschillende gerechten en deelden mee dat als dat niet mogelijk was voor de keuken, we wel elders zou gaan eten. Uiteindelijk kregen we toch onze zin én stond die dampende pot mosselen verrassend snel voor mijn neus. Bizarre ervaring.

Met volle magen was dat laatste stuk van de route een eitje. De kasteelfeesten zelf maakten niet veel indruk op mij, maar ik heb oprecht genoten van de fijne fietstocht.

50 km fietsen

Na een jaartje niet deelgenomen te hebben wegens verhuis naar Zwitserland, deed het dubbel zoveel deugd om dit jaar met mijn gloednieuwe team de uitdaging aan te gaan om 50 kilometer te fietsen. De weergoden waren ons gunstig gezien en het parcours in de omgeving van Hofstade was vlakker dan vlak, peanuts in vergelijking met 35 kilometer fietsen doorheen het heuvelachtige Brussel.

Met ons groepje van elf maalden we probleemloos kilometer na kilometer af, ondertussen genieten van het zonnige weer en de mooie omgeving. Een klein deel van de route had ik al gedaan toen ik van Antwerpen naar Mechelen fietste, maar dat deerde niet. De omgeving van het kanaal is zo mooi dat ik daar gerust nog een derde keer wil gaan fietsen.

‘s Middags stopten we voor de lunch bij ‘t Steencaycken in Boom, geen onverdeeld succes. De kibbeling (nochtans een suggestie) viel wat tegen. En daarnaast had de bediening de fout gemaakt ons gezelschap te veel verschillende gerechten te laten bestellen. De ober die de kassa bediende werd prompt tot de orde geroepen door de chefkok. Wat vervolgens een heel drama opleverde om de initiële bestelling in de witte kassa gecorrigeerd te krijgen. Maar we zaten buiten in de zon en eigenlijk kon het ons allemaal niet deren.

Na de lunch reden we vrolijk verder, staken we het kanaal over met en veerpondje en passeerden we de beroemde brug van Willebroek. Rond vier uur zat onze rit er bijna op, maar voordat we de huurfietsen inleverden, dronken we nog een afsluitend drankje op het terras van een echt volkscafé.

Een meer dan geslaagde dag.

Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

et lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

35 km op de fiets

Vandaag een dagje gefietst in de omgeving van Brussel in het fijne gezelschap van mijn onovertroffen collega’s. Het was best wel een heuvelachtig parcours en ik merkte dat mijn fietsconditie niet meer was wat het geweest is. Maar goed, ik ben er toch in geslaagd elk heuveltje boven te geraken zonder af te stappen. Al moet ik zeggen dat ik blij was met de extra lange middagpauze om even op adem te komen met een lekkere tomaat garnaal. Én we hebben het tegen alle verwachtingen in de ganse dag droog gehouden! Gelukkig maar, want fietsen in de regen = niet leuk.

Van Tenninkyo naar Tokachidake – 29 augustus 2012

We ontbeten om zeven uur ‘s morgens, maar eer dat we goed en wel gepakt en gezakt waren en alle verbrande lichaamsdelen overvloedig met zonnecrème ingesmeerd hadden, was het negen uur voordat we op de fiets zaten. We draaiden acht halveliterflesjes uit de drankautomaat om te vermijden dat we onderweg gedehydrateerd geraakten en werden uitgewuifd door de hoteleigenaar die ons toch zo’n mooi koppel vond. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo uitbundig uitgewuifd ben. De man bleef maar zwaaien met beide armen boven zijn hoofd en wij maar terugzwaaien al zwalpend op onze fiets.

53 kilometer voor de boeg onder een loeiend hete zon. Gelukkig zorgde de fietshelm ervoor dat mijn hoofdhuid niet nog meer kon verbranden. Het leek ons alleszins een strak plan om minstens om de twee uur te smeren en onderweg nog een extra bus zonnecrème in te slaan.

Het eerste stuk van de rit was supermakkelijk: bergaf bollen aan een strak tempo. Het enige wat we moesten doen was onze remmen dichtknijpen om te vermijden dat we de controle over onze fiets kwijtraakten. We stopten bij een stuwdam en genoten van het prachtig groene landschap van Hokkaido. We fietsten langs rijstvelden omringd door blauwe bergen en lieten ons overdonderen door de pracht en de uitgestrektheid van het landschap.

Rond de middag lasten we een korte pauze in bij een flower farm. Op een flower farm vind je niet alleen bloemen, je kan er ook met quads rondrijden, je laten rondrijden in een zo’n treintje op wielen, een ijsje of andere snack eten en allerlei prullaria kopen. Een extra bron van inkomsten voor de boerderij, zullen we maar denken. Ik proefde er mijn allereerste lavendelijsje (lekker!) en we kochten een raar blauw geleiachtig drankje met zachte witte stukjes erin. Dat blauw zouden we later op onze trip nog terugzien.

We maakten een kleine omweg langs een seven-eleven in de hoop een verlengsnoer te vinden. De convertor die wij vorig jaar gans onze reis gebruikt hadden, bleek namelijk waardeloos in Hokkaido. De convertor heeft een aardingspin en nergens in gans Hokkaido was er een stopcontact met aarding te vinden. Gelukkig hadden we een reservebatterij bij waaraan we voorlopig nog onze gsm’s konden opladen, maar de laptops kwamen zo landzamerhand zonder stroom te zitten. En als de batterij van het fototoestel leeg zou geraken, konden we deze niet meer opnieuw opladen. Probleem! Helaas vonden we nergens een verlengsnoer of een andere convertor. We zouden de hulp van Chuck moeten inroepen om ons elektriciteitsprobleem op te lossen.

Na een vruchteloze zoektocht fietsten we verder. We hadden wat tijd verloren, waardoor we pas rond half twee in het Pink café waren voor onze lunch. Afgaande op de prentjes (een volledig Japanse menukaart kunnen we onmogelijk lezen, de dranken in katakana lukken nog net), bestelden we een allebei een setmenu. Ik kreeg hartige pannenkoeken met kaas en worstjes en mijn vriend een soort tortilla met kaas en spek. Best lekker en voldoende om ons van brandstof voor het laatste stuk van onze trip te voorzien.

Zoals gewoonlijk zat het venijn in de staart. We begonnen aan een behoorlijk heuvelachtig gedeelte van de tocht en dat in combinatie met temperaturen van meer dan dertig graden zorgde ervoor dat er aardig wat afgezweet werd. Op sommige hellingen moesten we halverwege stoppen om even op adem te komen en wat te drinken. Vooral die ene helling van 8% was er bijna te veel aan. Maar ik ben trots te kunnen zeggen dat we allebei boven geraakt zijn zonder te moeten naar boven stappen. In de allerkleinste versnelling, dan wel. 😉

De route die we met de fiets deden, is een bekende sightseeing route in Hokkaido. We werden door traag rijdende auto’s gepasseerd die regelmatig stopten om foto’s te nemen van het landschap en er waren langs de kant van de weg speciaal plekken voorzien om veilig te parkeren.

Onderweg zagen we twee Japanners in een cute autootje die duidelijk te zeer van het landschap aan het genieten waren om op te letten waar ze reden. De Japanse dame was met één van haar voorwielen in een betonnen afvoergeul terecht geraakt. Mijn vriend en ik stopten om onze hulp aan te bieden, maar verder dan een halfslachtige poging om de wagen uit de geul te tillen, geraakten we niet. Hier zou een takelwagen aan te pas moeten komen. We staakten onze pogingen en fietsten verder. Even later zagen we vanuit de verte dat er ondertussen andere behulpzame Japanners gestopt waren. Hopelijk is het goed gekomen.

We passeerden regelmatig bordjes die passanten wezen op een beroemde heuvel, beroemde boom, beroemd landschap, bekend uit reclame voor tabaksproducten. Japanners zijn duidelijk dol op hun sigaretje (restaurants zijn er bijvoorbeeld nog niet verplicht rookvrij). Voor de famous Oak Tree was er zelfs een aparte parking aangelegd voor auto’s en bussen.

We beten nog even door de allerlaatste loodjes (die ene stevige helling die er te veel aan was) om aan te komen op de plaats van afspraak, waar Chuck ons stond op te wachten. We laadden de fietsen in de bestelwagen en reden met de auto verder naar hotel Kamihoro in Tokachidake. Ik was tevreden dat we ondanks de hitte de heuvels zonder problemen waren overgeraakt.

In vergelijking met landschap dat we nu inreden waren de zacht glooiende heuvels die we achter ons lieten, echter klein bier. Steile bergen rezen voor ons op en Chuck bracht ons naar een hotel op een bergflank.

De zon had alweer ongenadig toegeslagen. Mijn beide oren en de achterkant van mijn nek waren verbrand. Mijn oren was ik vergeten in te smeren, omdat ik dit niet gewoon ben. Deze stukjes huid zijn meestal bedekt door mijn haar of toch plukken haar die loskomen uit mijn haarspeld, maar de strakke staart (met antislip haarrekjes nog gekocht in Cairns in Australië) en de zon die op onze rug scheen, zorgden voor een gloeiend rood resultaat. Pijnlijk. Gelukkig hadden we onderweg een extra bus zonnecrème op de kop getikt.

Ook in dit hotel sliepen we in een traditioneel Japanse kamer. Erg bijzonder was de muurdecoratie die uit levend mos bestond. We trokken zo snel mogelijk onze kleren uit, deden onze yukata aan en gingen onze vermoeide spieren laten weken in het hete water van de rotenburo, een prachtige, in de buitenlucht gelegen, volledig houten onsen met zicht op de ondergaande zon. Adembenemend. Ik voelde mijn spieren ontspannen in het hete water terwijl de lucht boven de vallei langzaam rood werd. Mijn verbrande kuiten prikten in het warme water, maar ik voelde dat het goed zou komen. Spijtig dat ik dit moment niet kon delen met mijn vriend, die zich in de onsen voor mannen bevond.

Het avondmaal was traditioneel Japans, maar wel in buffetvorm, zodat we konden kiezen wat we graag wilden eten. In mijn geval: van alles een beetje! Uiteraard namen we weer een hot pot en aten we de lekkerste tempura ooit: heel licht en perfect krokant. Bij het avondmaal dronken we een glaasje warme sake. Dat hadden we wel verdiend na de inspanningen van de voorbije dag.

Blijkbaar vinden Japanners het erg grappig als een buitenlander sake besteld, want telkens we sake bestelden deze reis werden we op een lachsalvo onthaald. Het is me nooit duidelijk geworden waarom de Japanners dit zo grappig vonden.