Leuvense culinaire ontdekking: Barba

Dinsdagavond ging ik na het werk op stap met ons vast kliekje Leuvense dames (waarvan er ondertussen steeds minder in Leuven wonen, mezelf inclusief). Doordat ik (weer!) beroep kon doen op de gastvrijheid van Goofball, moest ik me niet haasten om de laatste trein van Leuven naar Antwerpen te halen. Het gezellige rijhuis van Goofball and friends in Leuven is ondertussen zowat mijn tweede thuis geworden en ik geniet oprecht van het enthousiasme waarmee haar twee jongens me telkens weer begroeten.

Doordat ik te laat vertrokken was op mijn werk (een collega wilde per sé nog haar hart uitstorten), viel heel mijn strakke timing in duigen en kwam ik een dik kwartier te laat op de afspraak in restaurant Barba. Mijn 6 andere collega’s hadden net hun eerste cocktail besteld, dus kon ik niet achter blijven! En die eerste cocktail was zo lekker dat ik het gewoon aan mezelf verplicht was om een tweede te bestellen.

Wat volgde was een heerlijke avond waarop geen enkel onderwerp uit de weg gegaan werd. Het heerlijke eten en het attente personeel maakten het een avond om in een doosje te doen en nog lang te koesteren. Lang geleden dat ik me nog zo volkomen ontspannen gevoeld heb na een avondje uit. Alsof ik even al mijn zorgen achter mij had kunnen laten. Ik kroop dan ook met een goed gevoel onder de lakens in de logeerkamer van mijn Leuvense gastheer en gastvrouw.

IMG_7006

IMG_7009

IMG_7012

IMG_7015

IMG_7018

IMG_7021

IMG_7023

Diner bij Trente

Gisteren hadden mijn vriend en ik afgesproken om samen met een oud-collega (en ondertussen goede vriend) te gaan dineren bij Trente, één van de vaste waarden aan het Leuvense culinaire firmament. Het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden, dus meer dan genoeg stof om bij te praten. En dat gaan dubbel zo vlot onder het genot van heerlijk eten, vergezeld van een lekker glaasje wijn. (Wel stiekem jaloers dat hij over een paar weken naar Singapore vertrekt.)

Geniet mee van al het lekkers dat op ons bord passeerde.

Enkele appetizers vergezeld van een glaasje schuimwijn van Geil:
IMG_2791

IMG_2793

IMG_2794

IMG_2796

Sardine met mayonaise en handgerolde couscous:
Sardine met mayonaise en handgerolde couscous

Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek, met een glaasje les Griottes, Domaine du Vissoux, Saint-Vérand, Beaujolais:
Gerookte Paling, Foie Gras, Rode Ui en Kriek

Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes, met een glaasje Verdicchio “Le Vele”, Tenuta Moncaro, Marche, Italië:
Rog, Bruine Boter, Postelein en Kappertjes

Gamba, Boerentenen en Dragon, met een glaasje Marsanne, Domaine Louis Chèze, Côtes du Rhône, Frankrijk
Gamba, Boerentenen en Drago

Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel, met een glaasje Mandrarossa Petite Verdot, Tenuta Timperosse, Sicilië:
Lam, Worteltjes, Dadel en Kaneel

Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot, met een glaasje Amontillado, Bodegas Rey Fernando de Castilla, Jerez, Spanje:
Comté, Geroosterde Aardpeer en Walnoot

Citroen, met een glaasje Sauvignon blanc “Sweetheart”, Oliver Zeter, Pfalz, Duitsland:
Citroen

Enkele zoetigheden als afsluiter vergezeld van een kopje rozenbottelthee:
zoetigheden

Het verbaasde ons wel dat een restaurant als Trente niet volledig volgeboekt was op een vrijdagavond. Voor ons was dit natuurlijk fijn, want zo kregen we zeker genoeg aandacht van de bediening, maar ik stelde me toch de vraag of slechts vier gereserveerde tafels voldoende waren om dit restaurant rendabel te houden. Bij het afscheid nemen gaf de sommelier ons nog wat toelichting over het nieuwe, sobere ingenieur, ontworpen door de chefkok die tevens architect is. De keuze om met eerlijke, pure ingrediënten in de keuken te werken, vertaalt zich door de zuivere lijnen en het eenvoudige materiaal door in het interieur.

Een bijzonder aangename avond.

NMBS humor

Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.

Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.

Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉

Vrijgezellenweekend

Ondanks een paar dramaatjes was het een erg gezellig weekend. Wel superbraafjes, maar dat schijnt eigen te zijn aan vrouwelijke vrijgezellenuitstapjes. 😉 Omdat ik zaterdagvoormiddag toch nog twee uurtjes Russisch wilde meepikken, sloot ik pas in de namiddag bij de groep aan. Ik miste zo de rondvaart op de Brugse reien en de brunch in het park. Een mens moet er iets voor over hebben om wat Russische dialoogjes te kunnen oefenen.

Na anderhalf uur treinen bevond ik mij in het station van Brugge. Eerst wat gevloekt op de bagagelockers die alleen maar gepast geld aanvaardden (het ding weigerde mijn vier euro aan te nemen, ik was verplicht exact drie euro in de automaat te steken, grmbl). Gelukkig vond ik tot mijn opluchting iemand in het stationscafé bereid om wat geld te wisselen. Ik weet niet of ik pech had, maar alle mensen die ik aansprak in het station waren bijzonder onvriendelijk. En ik die dacht dat West-Vlamingen de gastvrijheid zelve waren. De meneer bij wie ik mijn buskaartje kocht was ook een geval apart, maar ik geraakte na wat aandringen toch aan mijn kaartje. De mevrouw die de bus bestuurde liep dan weer over van de vriendelijkheid.

Na een busrit van een tiental minuutjes, was ik op de plaats van afspraak. Ik kocht snel een chocoladebroodje om wat energie op te doen en stond net met volle kaken de restanten van het broodje naar binnen te werken, toen ik de toekomstige bruid en haar hofdames ontwaarde. Na een korte voorstelling (en een tevergeefse poging om al die nieuwe gezichten aan namen te koppelen) trokken we naar een fietsverhuurder. We maakten een tochtje langs plekken waaraan de vrijgezellin leuke herinneringen had. Zo bezochten we het huis van een buurjongen waarmee ze ooit doktertje  gespeeld had. Naar het schijnt konden zijn erg katholieke ouders daar destijds niet mee lachen. En het feit was duidelijk nog niet vergeven. Toen we gingen aanbellen, bleef de deur op slot, terwijl een wagenwijd openstaand raam beslist deed vermoeden dat er iemand in huis was.

Na de fietstocht, trokken we onze schoenen uit en begonnen we twee aan twee te dansen op onze sokken (ik danste met de bruid in spé). We waagden ons aan salsadansen onder de deskundige begeleiding van twee geoefende dansers. In het begin had ik wat moeite met de stapjes, maar eens de klik gemaakt, ging het vlotjes. Spijtig dat er in mijn huidige leven zo weinig tijd overblijft om te dansen. Vroeger, toen ik nog geen agenda had die volgeboekt was tot in juli, stond ik elke week minstens één keer op een fuif met mijn gat te schudden. In een ver verleden volgde ik rock-and-roll en stijldanslessen. Helaas is er van al die danspasjes niet veel blijven plakken, ik doe het gewoon te weinig.

Na de dansles zetten we koers richting onze slaapplaats om ons wat op te frissen na al de lichamelijke inspanningen. De bruid to be was geblinddoekt. Groot was haar verrassing toen bleek dat ze de nacht zou doorbrengen in een heus kasteel. En wat voor een kasteel. Met een torentje en een slotgracht. Alleen de prins ontbrak om haar te komen bevrijden (die zat ergens in het verre Limburg met verfkogels op zijn vrienden te schieten). Na wat traantjes bij de kamerverdeling en wat sussende woordjes van mezelf (ojee, ik waande me even terug in het tweede middelbaar: ik vol onbegrip voor al de puberhysterie van mijn vriendinnen, maar toch geduldig luisterend naar hun persoonlijke drama’s en goeie raad gevend) , trokken we richting restaurant.

De tocht naar het restaurant bleek een hele uitdaging. De parkeergarage bevond zich op flinke afstand van het restaurant, niemand had een plannetje bij en niemand kende de weg in Brugge. Gelukkig had één van de hofdames een draagbare GPS bij zich, die ik haar snel ontfutselde en op wandelroutes instelde. Ha, daar had ze niet aan gedacht! En mijn vooroordelen over juristen die niet veel moeten hebben van IT-toepassingen werden maar weer eens bevestigd. 😉 Navigeren doe ik dolgraag (ik loop op citytrips ook altijd met de kaart in de hand), dus eens ik de GPS in handen had, waren we snel op onze bestemming.

In het restaurant werden we zeer vriendelijk onhaald. Blijkbaar concentreert de Westvlaamse onvriendelijkheid zich enkel rond het station. Jordy, onze ober deed er alles aan om het ons naar de zin te maken. Het vegi-drama werd zonder problemen opgelost. Het slaatje met kip en de steak met frietjes werden omgeruild voor kaaskroketjes en een vegetarische spaghetti en iedereen was tevreden.  We lachten, we dronken, we aten, we babbelden. We zochten naar mannen met een stoere borstkas, maar moesten het doen met het kokshulpje dat wel heel erg graag uit de kleren ging om zijn spichtige borstkas te laten bewonderen.

Na het eten was iedereen doodop. Dus kwam er van een stapje in de wereld zetten niet veel meer in huis en dropen we met hangende pootjes af naar het kasteel. Waar iedereen snel in bed kroop voor een (in mijn geval slecht) nachtje slaap. Bij het uitgebreide ontbijt dronken we nog een glaasje cava en besloten we dat het een geslaagd weekend was. We namen afscheid van elkaar met de gevleugelde woorden: “Tot op het trouwfeest!”

The end

Gisteren zijn we in het prettige gezelschap van de collega’s van mijn vriend voor de allerlaatste keer in ons leven gaan eten in de Earthshake. De uitbaters stoppen ermee. Te veel werk, te weinig opbrengst. Zaterdag worden de laatste gerechten opgediend en daarna is het gedaan. Zeer spijtig, want ik heb in de iets meer dan vijf jaar dat de Earthshake open was, vele fijne momenten daar beleefd: reünies georganiseerd, met vrienden gegeten, romantisch getafeld, nieuwjaar gevierd, te veel wijn gedronken, gelachen, gebabbeld, genoten. Mooie herinneringen die ik zal koesteren.

Tip

Als jullie toevallig eens in Utrecht zijn en honger hebben, kan ik jullie van harte restaurant Opium aanbevelen. Dit restaurant met de verslavende naam serveert gerechten geïnspireerd op de Aziatische keuken (met stokjes kunnen eten is een voordeel). We waren zeer gecharmeerd door de gezellige, maar toch trendy inrichting en het gashaardvuur. Ik persoonlijk was nog meer gecharmeerd door de bijzonder knappe en vriendelijke ober die blijkbaar nog een tijdje in Antwerpen gewoond had. Als ik nog vrijgezel was, dan wist ik het wel. 😉 Voor de heren: de diensters waren al even knap. Volgens mij kwam de ganse bediening rechtstreeks uit de catalogus van een modellenbureau. En oja, voordat ik het vergeet, het eten was zeer lekker en prachtig gepresenteerd.

Bij deze heb ik mijn belofte om in België reclame te maken voor restaurant Opium ingelost. Allen daarheen!

Ben X

Jaja, ik ben hem ook gaan zien. Vorige week vrijdag, in gezelschap van H, U en mijn vriendje. Oorspronkelijk waren mijn vriend en ik van plan om naar de Colruyt Wijngedustatie te gaan, maar toen we een mailtje van H kregen met de vraag om nog eens af te spreken, hebben we onze plannen gewijzigd.

Omdat filmkijken met een rommelende maag niet aangenaam is, hebben we ons eerst te goed gedaan aan lekkere fajitas in El Sombrero. Deze keer hadden we wel op voorhand gereserveerd. Het was de eerste keer dat we iets aten in El Sombrero. Ik had al veel goeds over dit restaurant gehoord en de mensen die mij El Sombrero aanraadden hebben beslist niet gelogen. Je hebt er voor een zeer aanvaardbare prijs heel lekker (ja zelfs overvloedig) gegeten. Alleen was het niet gemakkelijk om uit het overdadige aanbod op de menukaart een keuze te maken.

BenX dan. Veel bloggers hebben deze film al besproken, dus ik hou het hier beknopt. BenX is een fijne film met een interessant thema. De voice-over gunt ons een blik in de leefwereld van een autist die worstelt om zijn plek te vinden in een wereld die hem vreemd en onlogisch lijkt. Voor mij persoonlijk ging het thema van de film verder dan louter autisme. Voor mij ging de film over pesten en de manier waarop mensen andere mensen het leven zuur maken, zich vaak niet bewust van de schade die ze hiermee anderen berokkenen. Of hoe kleine daden grote gevolgen kunnen hebben. Het einde vond ik een beetje voorspelbaar, maar dat stoorde mij niet. De film gaf ons het einde dat in de echte wereld niet kon zijn.

Nog wat reclame voor de Leuvense horeca

Vanavond hebben mijn vriendje en ik ons aan nieuwe culinaire ontdekkingen gewaagd. Nuja, ontdekkingen is misschien iets te spectaculair voorgesteld, we hadden gewoon zin om een restaurant dat we nog niet kenden, te bezoeken. Het werd restaurant De Klimop op het Martelarenplein. Een restaurant dat we tot nu toe om weet ik veel welke reden links hadden laten liggen.

Ik ging voor de tomaat garnaal en mijn vriendje wilde de vol-au-vent wel eens proberen. Jaja, ken uw klassiekers. En ‘k moet zeggen, het heeft gesmaakt. Ik kreeg een groot bord met een enorme berg garnalen gepresenteerd. De tomaatjes onder mijn garnalen waren (zoals het éigenlijk hoort, maar de restaurants waar ze dat nog doen zijn niet zo talrijk) van hun pel ontdaan. Op het slaatje bij de tomaat garnaal zat een heel lekkere dressing en de groentjes waren heerlijk vers. De frietjes waren handgesneden en de mayonaise was huisgemaakt. Zelf ben ik geen mayonaise-liefhebber, maar mijn vriendje was er ten zeerste over te spreken. Over zijn vol-au-vent ook, trouwens.

De menukaart van de Klimop bestaat uit klassieke, maar degelijke gerechten. De bediening was heel vriendelijk (ze zijn ons zeker drie keer komen vragen of het lekker was) en snel. En ‘t is niet dat we alleen in het restaurant zaten. ‘t Is Leuven kermis, dus het was er behoorlijk druk. Het publiek van de Klimop is niet echt hip te noemen, tenzij jullie grijze haren hip vinden. Nu, dat zal mij en mijn vriend zeker niet tegenhouden om er vaker te gaan eten. Een aanrader.

L’Etoile d’Or

Vanavond zijn mijn vriend en ik iets gaan eten in een nieuw restaurantje op de Tiensevest tussen het Martelarenplein en de Diestsestraat, vlakbij het busstation. L ‘Etoile d’Or is een mooi ingericht restaurantje en zo nieuw dat het nog naar verf ruikt. We aten er voor een schappelijke prijs konijn met pruimen (mijn vriend vond wel dat er meer pruimen bij mochten) en tomaat garnaal. Twee klassiekers die altijd goed smaken.

Grappig: we vroegen brood bij onze maaltijd en de piepjonge dienstertjes kwamen telkens één broodje brengen die ze met een broodtang uit een grote mand visten. Dat staat chic, maar voor mij hadden ze evengoed een mandje met brood op tafel mogen zetten, ‘t is nogal vervelend om telkens een extra broodje te moeten bijvragen. De tweede keer dat ze langskwamen hebben we dan maar meteen twee broodjes gevraagd. Volgende keer toch maar frieten nemen, da’s makkelijker. 😉 Als dessert nam ik een beker ambachtelijk bereid ijs met verse aardbeien en een cava om alles door te spoelen.

Voor herhaling vatbaar.