56,5/60

En dat had eigenlijk 58,5/60 moeten zijn, want op het laatste moment nog twee woorden omgewisseld in een invuloefening die ik oorspronkelijk juist had ingevuld. Maar laat ons het erop houden dat ik meer dan tevreden ben met dit resultaat op mijn schriftelijk examen Frans. Het hoogste cijfer van de klas (te weten gekomen doordat de leerkracht per ongeluk haar overzicht met de resultaten deelde via teams). Dus stiekem een beetje trots en dubbel genoten van mijn avondwandeling vandaag!

IMG_4072

IMG_4074

Happy Hour

Eén keer per maand wordt in het gebouw waar mijn vriend werkt een Happy Hour georganiseerd. Bedoeling is dat de mensen die in het gebouw werken elkaar op een informele manier beter leren kennen. Het gebouw waar mijn vriend werkt, is één van de mooiste kantoorgebouwen die ik tot nu toe heb bezocht. Volledig in glas opgetrokken met een indrukwekkend open atrium, glazen liften, planten die van de hoogste verdieping tot het gelijkvloers groeien, een dakterras met zicht op de Jet d’Eau,… Heel a-typisch om in zo’n gebouw voornamelijk onderzoeksinstellingen te vinden, maar de futuristische architectuur is al beter verklaarbaar, als je weet dat het gebouw oorspronkelijk opgetrokken werd om onderdak te bieden aan een farmaceutisch bedrijf.

In dat geweldige gebouw huizen dus een heel aantal onderzoeksprojecten die van elkaar eigenlijk bijna niks afweten. Vandaar dat een aantal enthousiastelingen besloten het Happy Hour te creëren en er bovendien in slaagden financiering voor deze kleine extracurriculaire activiteit los te weken.

Vrijdag had mijn vriend had afgesproken met zijn collega Alan om naar zijn allereerste Happy Hour te gaan. Omdat ik als werkloze niet zoveel gelegenheid heb om mensen te spreken, stelde hij voor dat ik mee kwam. Ik aarzelde even, want uiteindelijk zou ik een beetje een verstekeling zijn in zijn gebouw, maar hey, het leven is aan de durvers. Ik kreeg een bezoekersbadge en daarmee maakte ik officieel mijn intrede in het gebouw.

Bij het binnenkomen van de ruimte waar het Happy Hour plaatsvond, heette één van de initiatiefnemers ons welkom en werden we meteen gesommeerd een klein papiertje in te vullen met wat informatie over onszelf. Vervolgens moesten we ons papiertje afgeven en kregen we een identiek papiertje ingevuld door een andere aanwezige in onze handen gestopt. Bedoeling was om zo de mensen aan te sporen om hun vaste kliek te verlaten en met anderen een gesprek aan te knopen. Een opener zoals: ‘Are you a cat or a dog person?’, doet het altijd. 😉

Oorspronkelijk was ik niet echt van plan om veel met dat papiertje te doen, maar uiteindelijk had ik dankzij dat papiertje toch een paar random gesprekken met mensen. Ik ontmoette zelfs een Zuid-Koreaan op wie ik enkele woorden Koreaans losliet (al moet ik toegeven dat mijn parate kennis door een paar maanden stil te liggen er zwaar op achteruit gegaan is). Niemand die het trouwens erg vond dat ik niet echt in het gebouw werkte. 😉 Heel toevallig kwam een collega van mijn vriend die op dezelfde verdieping werkte, maar in een ander team, bij ons staan en jawel, hij had mijn briefje!

Zo kwam het dat ik een heel fijn gesprek had met Fernando, een Portugees die samen met zijn vrouw al een hele tijd in Genève woonde. Bleek bovendien dat er een prijs te winnen viel voor de mensen die de persoon van hun briefje gevonden hadden! Dan ben ik er natuurlijk als de kippen bij. Er waren drie prijzen te verdelen, maar uiteraard waren er méér gegadigden dan prijzen. De organisator vond er bijgevolg niets beter op dan de hoofdprijs (een reusachtige ferrero rocher bol) dan maar gewoon in de richting van de winnaars te gooien. En jawel, na wat geharrewar viel de bol in de handen van Fernando. We openden samen de bol en deelden de chocolade (al ben ik niet zo’n geweldig fan van ferrero rocher).

Uiteindelijk had ik onverwacht fijne ontmoetingen en ik heb tegen genoeg mensen gezegd dat ik een job zoek. Wie weet, misschien komt er toch nog iets uit de bus?

Eerste keer: Mundo Lingo

Elke dinsdag vindt er in Genève een Mundo Lingo bijeenkomst plaats in de Ethno bar. Bedoeling van de bijeenkomsten is op een informele manier met een drankje in de hand je talen te oefenen. Het concept is simpel: je krijgt een aantal stickers met vlaggen waarmee je op je kledij kan aangeven welke talen je beheerst. Je moedertaal plak je helemaal bovenaan, daaronder plak je de taal die je het beste beheerst (na je moedertaal) en zo ga je verder het rijtje af. Vervolgens ga je op zoek naar iemand die de taal spreekt die jij wil oefenen. Bij voorkeur natuurlijk een native speaker zodat je niet mekaars fouten overneemt. 😉

De Ethno bar ligt op nog geen kwartiertje stappen van ons appartementje. Deze dinsdagavond hadden we geen plannen, dus besloten we even binnen te wippen om te kijken of het concept ons beviel. Het leek mij een beetje onnozel om met negen vlaggen rond te lopen (die klevers bleven sowieso al moeilijk hangen), dus beperkte ik mij tot mijn moedertaal, Frans, Engels, Spaans, Duits en Italiaans. Ik verwachtte ook niet echt Japanners of Koreanen tegen het lijf te lopen. Bij voorkeur wilde ik graag wat Spaans oefenen, maar we vonden niet zodadelijk aanwezigen die als moedertaal Spaans hadden. Veruit de meeste aanwezigen hadden Frans of Engels als moedertaal, een verlopen gelopen Nederlander niet meegerekend. Mijn Italiaanse vlag raakte ik al na een paar minuten kwijt, maar geen erg, veel Italianen had ik toch nog niet gespot. Het kwam er dus op neer dat ik het merendeel van de avond Frans en Engels sprak, niet echt waarvoor ik naar ginder was afgezakt, maar het was sowieso gezellig om onder de mensen te zijn.

Uiteindelijk sprak ik nog een paar zinnetjes Spaans tegen een Franstalig meisje, maar het was duidelijk dat ze al snel niet meer kon volgen. Het leukste was de ontmoeting met een Pool en een Japanner (jawel, dus toch!). Bij de Pool haalde ik de tien woorden Pools (proszę rachunek) uit de kast die ik kende, maar de Japanner was danig onder de indruk van ons Japans. Altijd leuk om te kunnen babbelen over het land van de reizende zon!

The day after

Toegeven, echt fris voelde ik me niet toen ik zaterdagvoormiddag uit bed rolde. Gelukkig had mijn schoonzus goed geslapen en de rest van de nacht nergens meer last van gehad. Mijn broer ging naar de bakker en de express GB zodat we gezellig samen konden ontbijten (met de verhuis in het vooruitzicht had ik niets anders dan drank en yoghurt in huis).

Terwijl wij aan het ontbijten waren, arriveerde mijn vriend, die dezelfde ochtend met het vliegtuig vanuit Genève naar Brussel gevlogen was. Net op tijd om een pistolet mee te eten en kennis te nemen van de heroïsche verhalen over het feestje de dag voordien. Na het ontbijt namen we afscheid van mijn broer en zijn vriendin en begonnen we met het inpakken van onze spullen en het kuisen van ons appartement.

Rond half twee zouden immers de eerste geïnteresseerde huurders langskomen om ons appartement te bezichtigen. We konden hen wel niet zelf rondleiden, want op datzelfde moment werd ik in het CLT verwacht voor het in ontvangst nemen van mijn certificaat en een kleine receptie (niet dat ik op dat moment echt stond te springen om alcohol). Op het moment dat mijn vriend en ik vertrokken, stond de makelaar reeds buiten op de stoep te wachten om de potentiële huurders rond te leiden.

Tot mijn grote tevredenheid stond er ‘grootste onderscheiding’ op mijn certificaat. Als dat niet mooi is om aan mijn CV toe te voegen, dan weet ik het ook niet meer… We dronken nog een glaasje samen met de leerkracht en de andere leerlingen, namen afscheid en wensten iedereen een fijn leven toe. De kans dat deze mensen ooit nog mijn pad zullen kruisen, acht ik niet groot. Maar je weet nooit natuurlijk, ik ben in het verleden al op de gekste plekken bekenden tegen het lijf gelopen.

Petit déjeuner

Wat is de beste voorbereiding voor een namiddag mondeling en schriftelijk examen Frans? Zonder twijfel een gezellig en ontspannen ontbijt samen met de klasgenootjes, ter afsluiting van een superleuke veertiendaagse. Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Dat krijg je als iedereen iets meeneemt, natuurlijk. Ik genoot vooral van het heerlijke notenbrood in combinatie met de Franse kazen. De zelfgemaakte brownies waren het perfecte dessert.

IMG_5015

Als bedankje hadden we voor de juffrouw een paar cadeautjes voorzien. Ik had pralines gehaald bij de beste chocolatier van heel de wereld en met de rest van het bijeengehaalde bedrag kocht ik vrijdagochtend een prachtig boeket bloemen op de markt. Maar hét topcadeau was toch wel de prachtige karikatuur van Marín. Onze leerkracht was erg onder de indruk van dit schitterend werkstuk en zei het portret zeker te zullen meenemen naar haar thuisbasis in Barcelona. Oprecht waar, ik heb al veel goede leerkrachten gehad aan het CLT, maar deze dame was fenomenaal. Bijzonder goed voorbereide lessen en haar enthousiasme werkte zo aanstekelijk dat je niet anders kon dan meezingen met alweer een Franse chanson. Heerlijk!

Cartoon

C’était vraiment chouette.

Président Drumpf

Un nanti a trouvé sa route dans la Maison Blanche.
Son adversaire est tombée sur un manche.
Maintenant, il sert la main avec pas mal de confidence.
Conquérir des femmes est une vraie évidence.

Le républicain est très entreprenant.
Il va construire un gros mur sans d’argent.
Il a le courage de réduire la sécurité sociale.
Retirer des accords, c’est son cheval.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

Cent quarante caractères pour exprimer
Ses politiques les plus estimés,
Véritable poésie du bout des doigts,
Tout l’monde fasciné par sa brièveté.

Expert des relations extérieures,
Putin et lui, alliés pour la vie,
Le paix au Moyen-Orient juste au coin d’la rue,
Le terrorisme va bientôt être combattu.

Refrain:
Etrange bonhomme, président des Etats-Unis,
Fils à papa qui croit pas en la démocratie,
Star de la télé-réalité,
Marié trois fois, qui connaît que l’amour de soi.

Savez-vous deviner qui je suis?

Bon, pour vous dire la vérité, ma vie n’est pas très intéressante. ça m’embête que je n’aie pas l’occasion de voir plus du monde. Mais bon, je suis quand-même convaincu que la famille où j’habite apprécie mon travail. Ils me consultent surtout quand ils ont soif ou faim.

Je connais la boisson favorite de toute la famille! Parfois je me sens un peu vide, mais heureusement ce sentiment passe vite. L’été est ma saison préférée, parceque je peux offrir des rafraîchissements à tout le monde.

Pendant tout l’année j’assure la qualité de la nourriture de la famille et en échange la famille me nettoye deux fois par an. Je trouve ça très gentil!

Uitstapje naar Luik met de Franse les

Deze zaterdag stond er een (niet verplichte) uitstap naar Luik op het programma. Aangezien ik deze twee weken zomercursus wil gebruiken om mijn Frans zo snel mogelijk terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen, kon ik deze uitstap moeilijk aan mij laten voorbij gaan. Daarnaast was het al geleden van het middelbaar dat ik Luik nog eens bezocht. Al dan niet gewilde uitstapjes naar Liège-Guillemins buiten beschouwing gelaten. In mijn hoofd zweefde nog ergens een vaag beeld van een stad aan een stroom, een zeer mooie doopvont, smalle straatjes en heel veel trappen.

Dat beeld bleek nog min of meer accuraat te zijn, al moet ik zeggen dat het beeld in mijn hoofd veel grauwer was dan de realiteit. Ik vermoed dat er de voorbije jaren heel wat investeringen gedaan zijn om van Luik een aangenamere plek te maken. Ik was alleszins aangenaam verrast.

Na een busrit van ongeveer een uur, waarin ik gezellig babbelde met een klasgenootje, stond eerst een wandeling met gids op het programma. De gids nam ons mee op een boeiende en gevarieerde tocht door Luik en mixte geschiedenis met archeologie en andere fijne weetjes. De gids deed extra moeite om zo duidelijk en verstaanbaar mogelijk te praten, waardoor het voor mij soms een beetje te traag ging. Maar in onze groep zaten ook leerlingen van een lager niveau, dus fijn dat iedereen kon volgen.

IMG_0412

IMG_0414

IMG_0426

IMG_0442

IMG_0445

IMG_0456

IMG_0473

IMG_0477

IMG_0482

IMG_0487

IMG_0494

‘s Middags gingen we lunchen bij A Pilori. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar wat kan een mens verwachten voor de prijs van 15 euro (inclusief een glas warme witte wijn)? Hoe ouder ik word, hoe meer de combinatie van pasta en room mij trouwens begint tegen te steken.

IMG_4970[1]

Na de lunch splitste onze groep op. Eén groep zou een bezoek brengen aan de Curtius brouwerij, een tweede groep zou een korte wandeling maken en de echt stoere mensen zouden een lange wandeling maken. Drie keer raden tot welke groep ik behoorde. 😉

Die lange wandeling bleek trouwens helemaal niet zo lang te zijn. Het moeilijkste gedeelte was de beklimming van trappen van de Montagne de Bueren in het begin, daarna kwamen we (met wat verloren lopen, onze gids kon niet zo goed kaart lezen) terecht in een bijzonder verrassend stukje Luik: Favechamps, een stukje platteland in de stad, met een boomgaard en grazende koeien. Echt heel bijzonder.

IMG_0500

IMG_0504

IMG_0507

IMG_0515

IMG_0518

IMG_0523

IMG_0524

IMG_0526

IMG_0532

IMG_0533

Twintig minuten voor vier waren we terug op de plek van afspraak. Aangezien de bus die ons terug zou brengen naar Leuven pas om vier uur vertrok, hadden we nog net genoeg tijd om in een galerie vlakbij een Australian Ice Cream te gaan kopen en op te smikkelen. Een smakelijk einde van een fijne dag.

Tijdens de busrit naar huis zag ik veel knikkebollende hoofden, maar zelf voelde ik me verrassend fit en wakker. De herontdekking van Luik had me duidelijk wat extra energie gegeven.

Nationale Feestdag

Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!

Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.

Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.

We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.

IMG_4960

Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.

Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.