Op naar een (hopelijk) beter 2024!
in het nieuws
John Oliver does it again
#CeasefireNow
Het drama van Afghanistan
Bowling for Columbine
Worth the rewatch.
Een herbestemming voor mijn kapotte fiets
Dat ik voor mijn verplaatsingen in Leuven de voorkeur geef aan de benenwagen, blijkt uit het feit dat ik nog altijd niet de moeite genomen had om de ketting die drie maanden geleden van mijn fiets viel, er terug op te leggen. Eigenlijk dacht ik er al een tijdje over om mijn fiets weg te doen, omdat die eigenlijk niet meer zo goed fietst en ik hem toch amper gebruik. Dus toen mijn collega, die een paar Oekraïense dames en hun kinderen opvangt, me liet weten dat hij een fiets zocht voor één van de dames, moest ik niet lang nadenken. Als mijn collega de fiets zou repareren, mocht hij hem komen halen.
En dus stond mijn collega deze middag voor de deur met de dame uit Oekraïne en haar kinderen. De dame had een bosje tulpen bij om me te bedanken en was dolblij met mijn oude half versleten fiets. Uiteraard doet het me plezier dat ik iets voor haar heb kunnen betekenen en de tulpen zijn prachtig, maar tegelijkertijd voelde ik me wat ongemakkelijk door de confrontatie met mijn eigen comfortabele situatie. Het leven, ‘t is niet eerlijk.
Onvoorstelbare gruwel
Ik kan onmogelijk geloven dat de modale Rus beseft wat er zich momenteel afspeelt in Oekraïne. Dat de Russische soldaten zich in hun buurland verlagen tot oorlogsmisdaden van de gruwelijkste soort, zich vergrijpen aan hun broedervolk, hun familieleden, mensen die dezelfde taal spreken. Deze oorlog toont de gevolgen van desinformatie op grote schaal, van een autoritair regime dat het volledige media-apparaat in handen heeft en elke oppositie monddood maakt. En wij? We stonden erbij en keken ernaar.
Horror, pure horror.
We the Ecopower
Sinds juli 2011 zijn mijn vriend en ik klant bij Ecopower. Het feit dat ons tienjarig aandeelhouderschap ongeveer samen viel met het dertigjarig bestaan van Ecopower, was voor ons de ideale gelegenheid om naar het STUK af te zakken voor de vertoning van de film ‘We the power’ en het daaraan gekoppelde feestelijke moment. Even dreigde een uitgelopen vergadering in Brussel roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was ik net op tijd terug in Leuven om op de fiets te springen en stipt om 19u in het STUK te zijn.
De film ‘We the power’ toont aan wat gewone burgers kunnen bereiken als ze de handen in mekaar slaan. Toch iets om bij stil te staan in tijden waarin de ene crisis de andere schijnt op te volgen en de kritiek op ‘de politiek’ steeds harder aanzwelt.
Na de formele feestelijkheden volgde een lekkere, veganistische receptie in het STUKcafé. We hadden een zeer fijne babbel met een aantal Ecopower medewerkers en kunnen alleen maar hopen dat steeds meer mensen zich aansluiten bij deze burgercoöperatie die investeert in hernieuwbare energie!
Sfeer opsnuiven tijdens het WK
Toegegeven, ik ben afgehaakt als supporter van het wielrennen na de fameuze Festina-affaire en buiten Wout Van Aert, Remco Evenepoel en Jasper Stuyven, had ik geen flauw idee wie er nog zoal mee koerste, maar hey, als het WK bijna naast jouw deur passeert, kan je dit massa-event moeilijk negeren. Dus trokken mijn vriend en ik zondag de stad in om de sfeer op te snuiven. En sfeer was er, amai. Spreekkoren die de naam van Wout Van Aert scandeerden, luid applaus voor de voorbij flitsende renners, zelfs de allerlaatsten, en gewoon in het algemeen veel ambiance én veel pintjes.
Mijn vriend en ik wandelden langs de minder interessante plekken om renners te spotten, natuurlijk, ik kan me voorstellen dat de échte supporters op één van de hellingen op het parcours stonden en daar misschien al wel eens een niet zo vriendelijke woord naar het hoofd van de latere winnaar Alaphilippe slingerden. Maar ik merkte vooral een Leuven op waar massaal veel volk zich uitstekend amuseerde en de coronacrisis tot een ver verleden leek te behoren.
Al moet ik zeggen dat de fantastische ambiance een stevige deuk kreeg toen de winnaar géén Belg bleek te zijn. Als een opgeblazen ballon die je plots loslaat zonder dat je hem dichtgeknoopt hebt. Je voelde de stad opeens stil worden. Al denk ik stiekem dat het maar goed is dat er geen Belg gewonnen heeft, wie weet wat die feestende mensenmassa voor een overlast teweeg gebracht zou hebben.
We sloten de namiddag af in onze favoriete brasserie L’Etoile d’Or, met een stevige steak met archiducsaus. (De frietjes staan niet afgebeeld op deze foto.)
Een dag van nationale rouw
Eerlijk gezegd, weet ik niet of ik als slachtoffer veel zou hebben aan zo’n minuut stilte. Natuurlijk is elk mens anders en is zo’n minuut stilte een voor de hand liggende manier om solidariteit te tonen. Al toon ik míjn solidariteit liever via een storting op de rekening van het Rode Kruis (ook omdat ik mezelf niet echt zie puin ruimen in Verviers, Pepinster, Luik of één van de andere getroffen steden en gemeenten).
Wel jammer dat het Preludium tot de Nationale feestdag 2021 in de Bozar, waarvoor ik tickets had, geannuleerd is. Veel valt er uiteraard niet te vieren op een moment dat zoveel mensen in de dikke miserie zitten, vrienden en familie verloren hebben en al hun hebben en houden kwijt zijn. Persoonlijk ben ik opgelucht dat niemand van mijn vrienden of familie veel meer dan wat materiële schade aan deze ramp heeft overgehouden. Hopelijk stellen hun verzekeraars zich de komende weken constructief op.
Al vrees ik dat het herstel van de schade een werk van lange adem zal zijn.
Rampspoed
En ik die dacht dat er nu eindelijk een rustigere periode was aangebroken op het werk. Helaas… Na de crisisvergaderingen over COVID-19, volgen nu de crisisvergaderingen over de waterellende. En zo stopt het nooit. Die roaring twenties lijken verder af dan ooit. Het lijkt wel alsof de Bijbelse plagen op ons zijn losgelaten. Maar goed, we laten ons niet kennen en doen ons best om, gezien de omstandigheden, snelle en adequate oplossingen uit te werken.
En ondertussen duimen we heel hard dat de pompen in het pas gerenoveerde huis van de broer van mijn schoonzus hun werk blijven doen. Voorlopig 4 centimeter water binnen, hopelijk blijft het daarbij…
Courage aan al de mensen die vrienden en familie verloren hebben en die hun hebben en houden zijn kwijtgeraakt.