afghanistan
Duizend schitterende zonnen
Duizend schitterende zonnen is het tweede boek van Khaled Hosseini dat ik gelezen heb. Waar ik De vliegeraar goed vond zonder meer, moet ik de superlatieven bovenhalen voor Duizend schitterende zonnen. De hoofdpersonages van dit boek zijn twee vrouwen die ondanks de aanhoudende bommenregen, het onmenselijke regime van de Taliban en een gewelddadige echtgenoot blijven hopen en vechten voor de toekomst. Bij het lezen was ik meermaals tot de tranen toe bewogen. Het boek geeft een goed beeld van het leven van gewone mensen in Afghanistan, een land dat al decennialang geteisterd wordt door oorlog. Een gruwelijk mooi boek dat de waanzin van oorlog, de willekeur, de machteloosheid zeer dichtbij brengt.
Bij het lezen van het boek stelde ik me meermaals de vraag hoe het mogelijk is dat een regime als dat van de Taliban zo’n haat jegens vrouwen kon ontwikkelen. In één van de vele pijnlijke passages van het boek wordt beschreven hoe een vrouw een keizersnede moet ondergaan zonder verdoving, terwijl de vrouwelijke artsen gedwongen worden te opereren in burka. De goed uitgeruste ziekenhuizen zijn voor de mannen. Vrouwen krijgen derderangs gezondheidszorg. Waanzin, pure onversneden waanzin.
De vliegeraar
Bijna in één ruk uitgelezen, deze debuutroman van Khaled Hosseini. De hoofdrol is voor een Afghaanse jongen die worstelt met een vreselijk schuldgevoel, jaren geleden ontstaan toen hij zijn beste vriend en bediende op een cruciaal moment in de steek liet. Een schitterende bijrol is echter weggelegd voor Afghanistan, een land, dat alhoewel reeds jaren in het nieuws, voor ons westerlingen niet meer is dan een naam op een kaart. Een beeld in ons hoofd van woestenijen en godsdienstfanatisme. Deze roman toont een andere kant van dit land. Een menselijke kant die tot leven komt door de liefdevolle beschrijvingen van de jeugd van het hoofdpersonage.
Ik zou “De vliegeraar” aan iedereen willen aanraden. Vooral het eerste en tweede deel zijn sterk, het derde deel waarin het hoofdpersonage terugkeert naar Afghanistan vond ik een tikkeltje te melodramatisch en deed mij door de resem toevalligheden wat artificieel aan. En tja, ik weet niet hoe het komt, maar ik had alweer ergens in het begin door wat de relatie was tussen de twee jongens. Toch wel een beetje jammer.