De vliegeraar

Bijna in één ruk uitgelezen, deze debuutroman van Khaled Hosseini. De hoofdrol is voor een Afghaanse jongen die worstelt met een vreselijk schuldgevoel, jaren geleden ontstaan toen hij zijn beste vriend en bediende op een cruciaal moment in de steek liet. Een schitterende bijrol is echter weggelegd voor Afghanistan, een land, dat alhoewel reeds jaren in het nieuws, voor ons westerlingen niet meer is dan een naam op een kaart. Een beeld in ons hoofd van woestenijen en godsdienstfanatisme. Deze roman toont een andere kant van dit land. Een menselijke kant die tot leven komt door de liefdevolle beschrijvingen van de jeugd van het hoofdpersonage.

Ik zou “De vliegeraar” aan iedereen willen aanraden. Vooral het eerste en tweede deel zijn sterk, het derde deel waarin het hoofdpersonage terugkeert naar Afghanistan vond ik een tikkeltje te melodramatisch en deed mij door de resem toevalligheden wat artificieel aan. En tja, ik weet niet hoe het komt, maar ik had alweer ergens in het begin door wat de relatie was tussen de twee jongens. Toch wel een beetje jammer.

De Schaduw van de Wind

Zonet met spijt de laatste pagina gelezen van het schitterende boek van Carloz Ruiz Zafon. Ik ben aan de Schaduw van de Wind begonnen vlak voordat we naar Parijs (oei, ik heb nog helemaal niks geblogt over onze ervaringen daar) vertrokken en heb het grootste deel van het boek gelezen wachtend in de lange, lange rij onder de Eiffeltoren om een ticketje te bemachtigen dat ons toegang tot de lift en de top zou verschaffen. Een bijzonder leeservaring.

Ik heb van het boek genoten, vooral van het prachtige, barokke taalgebruik van Fermín Romero de Torres en de herinnering aan Barcelona die het boek opriep. Ik ga hier niets prijsgeven van de plot van het verhaal, want ik wil het leesgenot van andere mensen niet vergallen. De plot zelf vond ik een tikkeltje voorspelbaar. Op pagina 300 had ik al door wat de clou was die pas op pagina 420 onthuld werd. Toch heeft dit mij het leesplezier niet ontnomen. Een aanrader om te lezen in lange wachtrijen, op de trein, in de wagen, overal waar je maar tijd hebt. 😉

Persbericht voor bloggers

Wel, wel, wat vind ik vandaag in mijn mailbox? Een persbericht voor bloggers en niet zomaar eentje, neen, het gaat over een actie die een aantal van mijn favoriete dingen des levens combineert: eten, lezen, chocolade en reizen met de trein. En er valt nog iets te winnen ook! Zo’n sympathieke actie verleen ik graag een forum op mijn blog. Hopelijk hebben jullie er iets aan en zoniet, carry on.

***
Iedereen Leest – Smakelijk lezen
Auteurs en topchefs promoten literatuur en boeken

Op 6 november bieden Stichting lezen en NMBS de treinreizigers ‘Iedereen Leest – Smakelijk Lezen’ aan, een mini-boekje met vijf kortverhalen van verschillende auteurs over smaak en eten. In dat boekje vertellen topchefs en andere culinaire persoonlijkheden over hun favoriete boeken. Vijfduizend pendelaars krijgen bovendien iets extra: een stukje chocolade met een literair citaat. Dit gebeurt om de website www.iedereenleest.be in de kijker te zetten. Op www.iedereenleest.be vertellen lezers over hun lievelingsboeken. Op die manier kunnen bezoekers van de website op zoek gaan naar boeken in verschillende genres, of ze kunnen een boek vinden dat bij een bepaalde stemming past.

Stefan Brijs (De Engelenmaker), Rodaan Al Galidi (Maanlichtmoerassen), Els Moors (Beste Debuut – Herman De Coninckprijs 20007), Christophe Vekeman (Een borrel met Barry) en Bart Koubaa (Vuur en Het gebied van Nevski) beschrijven aan de vooravond van de Week van de Smaak hun liefde voor lekker eten. Daarnaast vertellen culinaire figuren als topchef Peter Goossens (Hof van Cleve), culinair fotograaf Tony Le Duc (De basis), food-writer Tine Bral (Gentse Waterzooi) en meter van de Week van de Smaak Lut De Clercq (chef-kok Ancienne Belgique) over hun favoriete boeken.

De verhalen en getuigenissen zijn gebundeld in ‘Iedereen Leest – Smakelijk Lezen’, een boekje dat treinreizigers op dinsdag 6 november in verschillende stations (Antwerpen Centraal, Antwerpen Berchem, Brugge, Genk, Gent Sint Pieters en Leuven) cadeau krijgen. Voor vijfduizend pendelaars komt daar een extra presentje bij: een chocolaatje gewikkeld in een literair citaat. Het mini-boekje is vanaf 12 november ook in de bibliotheken beschikbaar.
Het boekje kunt u hier bekijken in pdf: http://www.iedereenleest.be/smakelijk_lezen.pdf

Op de website loopt een wedstrijd waar deelnemers een hele stapel boeken of tickets voor de officiële opening van de Week van de Smaak in Brussel kunnen winnen.

Stichting Lezen en NMBS
De trein is de ideale plek om te lezen. Het is er rustig en je hebt er tijd. Daarom bundelen Stichting Lezen en NMBS de krachten. Met de campagne Iedereen Leest – Smakelijk Lezen willen de twee partners treinreizigers laten proeven van mooie boeken. In samenwerking met de Week van de Smaak.

Uitgelezen

Deze ochtend op de trein. Oorlog en vrede van Tolstoj (dat in het Russisch als Talstoi uitgesproken wordt, ‘t is maar dat u het weet). Ik heb er heel, heel lang over gedaan. Maar het was de moeite. “Oorlog en vrede” is veel meer dan een roman, het is een filosofisch werk waar de auteur zich meermaals verdiept in de loop der geschiedenis, het waarom van de gigantische, op het eerste zicht nutteloze slachtpartijen van het Napoleontische leger, de moraliteit van de mens, het vraagstuk van goed en kwaad. Hij gaat na of het werkelijk de daden van enkelen zijn die de richting van de massa sturen en komt tot de conclusie dat de menselijke vrijheid beperkt is. Tolstoj gaat ervan uit dat gebeurtenissen gedetermineerd zijn. Ze gebeuren omdat het zo moet zijn en wij mensen surfen mee op de golven der geschiedenis.

Hoewel ik het eens ben met de zienswijze van beperkte vrijheid -een mens is immers altijd het product van zijn omgeving en toevallige gebeurtenissen die zijn levensloop sturen- kan ik me toch niet helemaal achter die deterministische visie scharen. Het moet toch mogelijk zijn de loop der geschiedenis te beïnvloeden. Waarschijnlijk kan dit niet door één persoon gebeuren, maar er moet toch een kritische massa bestaan die zwaar genoeg weegt om dit wel te kunnen. Ik móet dat gewoonweg geloven. Enfin, het boek heeft me genoeg stof tot nadenken gegeven. Ik kan er nog lang op knabbelen.

Uit

De Helaasheid der dingen is al uit en de examens zijn nog niet eens begonnen. Not good. Ter mijner verdediging: het was echt wel een heel dun boekje en Dimitri Verhulst schrijft als een trein.

Ik blijf na het lezen van het boek wel een beetje met een dubbel gevoel achter. Welzeker, de man schrijft in een schitterend strakke stijl over de onderkant van deze samenleving. Maar hoe kijkt hij zelf terug op zijn jeugd? Met nostalgie? Of, zoals ik uit het laatste hoofdstuk meen te mogen opmaken, toch met lichtelijk misprijzen? Niet dat ik dit laatste niet zou begrijpen, veel sympathie voor zuiplappen die zichzelf het graf in zuipen, heb ik meestal niet.

Promo-acties op en rond de trein

Vanmorgen was er in het station een ware invasie van Ethias-promo-mannetjes en -vrouwtjes. Ik kon geen twee stappen zetten of er werd mij wel van ergens een plastic zakje toegestoken om mij de geneugten van een goedkopere autoverzekering uit de doeken te doen. Beleefd als ik ben (hey, ik heb ook ooit nog van die foldertjes staan uitdelen) heb ik telkens vriendelijk bedankt met de snedige zin: “Neen danku, ik heb geen wagen.” Toch vind ik het redelijk absurd om die foldertjes te komen uitdelen in een bastion van het openbaar vervoer en was ik niet echt gecharmeerd door deze actie.

Waar ik dan weer wel door gescharmeerd wordt, is het leuke kleine oranje boekje dat ik kreeg van een vriendelijke jongedame op de trein. Ik draag de actie Iedereen Leest een warm hard toe. Zelf heb ik ook altijd iets bij om te lezen. Heel handig als je zoals ik een bloedhekel hebt aan wachten. Nooit meer het gevoel dat je zonder reden je tijd zit te verdoen. Lang leve het leesboek, altijd en overal!