chocolade
Whisky en chocolade pairing bij TasTToe!
Deze vrijdagavond trokken mijn broer en ik met de bus richting Boortmeerbeek voor een avondje whisky en chocolade proeven bij TasTToe. Ideaal voor wat bonding time met mijn broertje!
We waren ruimschoots op tijd en dus konden we ongegeneerd foto’s nemen van de lege, wachtende tafels. Tafels die trouwens de ganse avond niet gevuld geraakten. Een beetje vreemd, want je moest op voorhand betalen om deel te nemen aan deze tasting. Niet dat we het erg vonden dat aan onze tafel wat stoelen leeg bleven. De uitgeschonken whisky’s werden eerlijk onder de andere aanwezigen verdeeld. Zo hadden we meteen iets om over te praten.
Normaal ben ik niet zo’n Glenfiddich drinker, wegens iets té commercieel naar mijn goesting, maar ik moet zeggen dat de vijf whisky’s die we proefden mij best wel konden bekoren. Zeker in combinatie met de overheerlijke chocolade van Reen. Speciaal voor de gelegenheid had Reen ook een praline met whisky gecreëerd. Heerlijk! Mijn favoriete whisky van de avond was de Glenfiddich Grand Cru, die gecombineerd werd met een praline van donkere chocolade met groene thee en een infusie van bosvruchten.
Fun Fact: de allereerste distilleerderij dit ik in mijn leven bezocht was die van Glenfiddich. Tijdens de Schotlandreis met de klasgenootjes van het tweede middelbaar. Ik meen mij zelfs te herinneren dat we toen een proevertje gekregen hebben, maar honderd procent zeker ben ik daar niet meer van. Lijkt wat vreemd om minderjarigen alcohol aan te bieden, niet? Alleszins dronk ik toen geen alcohol, dus geproefd heb ik zeker niet. Ik kocht tijdens die veertiendaagse trip wel een Glenfiddich sleutelhanger voor mijn broertje. Dus mooie herinneringen verbonden aan Glenfiddich!
Natuurlijk konden mijn broer en ik het niet laten om na de proeverij toch nog een flesje te kopen. De verleiding niet kunnen weerstaan, zo heet dat dan. Gelukkig kwam de vriendin van mijn broertje ons na de proeverij ophalen, zodat ons een busrit terug bespaard werd. Heel fijne avond die zeker voor herhaling vatbaar is.
Verjaardagschocolade!
Twee dagen te laat, doordat het adres initieel niet correct was. Maar chocolade is altijd welkom!
Chocolade en puzzels
Door ongelukkige omstandigheden zag ik mij genoodzaakt last minute de voor mijn moeder bedoelde chocolaatjes thuis te laten leveren. Spijtig, maar ik denk niet dat ze er momenteel veel plezier aan gehad zou hebben.
En ja, die puzzel vordert gestaag:
Vrolijk Paasfeest!
En bestaat er een betere manier om Pasen te vieren dan met heerlijke chocolade van Chocola Tuti? I think not!
Een vroeg cadeautje van de Paasklokken!
Dit voor de verandering niet uit Rome, maar wel uit Mol kwamen.
Valentijn Schmaltz
Want geen beter excuus dan een lockdown om all-in te gaan voor de meest commerciële feestdag van het jaar! Inclusief rode roos en chocolade!
PS: Beste cadeau van de dag: het vers geknipte haar van mijn vriendje!
Eating The Donald
En het was nog lekker ook! Met dank aan The Chocolate Line voor deze geweldig originele praline (een ganache van goudsbloem, duindoornbes en honing). Hun ballotin mocht er anders ook zijn!
Uitsmijter:
De laatste herfstkleuren van het jaar, gespot op mijn middagwandeling van en naar de kledingcontainer, meer dan een half jaar later dan gepland. Ook gespot: een Goofball in het wild! Superfijne toevallig ontmoeting, waarbij we vooral veel geklaagd hebben over de hoge werkdruk momenteel. Maar hey, gedeelte smart…
Een cadeautje van mijn petekindje
De laatste keer dat ik mijn petekindje in ‘t echt zag, was tijdens zijn verjaardagsfeestje in maart. Dus meer dan een half jaar geleden. Maar vandaag verrasten hij en zijn mama mij met zelfgemaakte truffels. Ok, de overhandiging gebeurde dan wel buiten op de stoep, maar dat neemt niet weg dat ik het gebaar niet apprecieer.
Eigenlijk onvoorstelbaar hoe dit virus ons sociaal leven volledig overhoop gegooid heeft. Maanden die voorbij gaan zonder de vrienden te zien, het zou vroeger gewoon ondenkbaar geweest zijn. En tegelijkertijd lijkt het alsof ik twee keer met mijn ogen geknipperd hebt en opeens zijn we al eind 2020. Zo snel dat die lockdownmaanden voorbij gevlogen zijn. Onvoorstelbaar. Wellicht zit de hoge werkdruk hier voor iets tussen, maar ook het gevoel dat veel dagen hetzelfde zijn, waardoor het moeilijker is de dagen uit mekaar te houden. Ik ben erg benieuwd hoe ik later op 2020 zal terugkijken. Want, tot nu toe heb ik niet het gevoel dat 2020 mij slecht behandeld heeft. Zeker niet omdat het virus mijn vriend en mezelf weer dichter bij elkaar gebracht heeft en onze naaste omgeving tot nu toe van grote rampspoed gespaard is gebleven.
Een zondagse wandeling door de Landes van Kortrijk
Onze Kortrijkse zondag goed begonnen met een heerlijk ontbijtje. Pluspuntje voor het perfect gekookte zachte eitje en de warme (!) honing met dille. Tijdens het ontbijt hadden we een gesprek met de uitbater van B&B OYO. Hij wist ons te vertellen dat tot nu toe de B&B’s in Kortrijk het nog redelijk ok deden, maar dat vooral de resultaten voor de hotels desastreus waren, met bezettingsgraden van rond de twintig procent. Hij was blij dat voor hem tot nu toe de schade beperkt was gebleven, maar vreesde voor het najaar. Door de mooie zomer zijn veel Belgen in eigen land op reis geweest en die kozen duidelijk voor kleinere B&B’s en verblijven in het groen. Van zodra het weer slechter wordt, zal dat binnenlands toerisme echter wegvallen en moet zijn B&B het vooral hebben van zakenlui die naar congressen, beurzen een evenementen in Kortrijk Xpo komen. En we weten allemaal dat er dit najaar niet veel georganiseerd zal worden…
Na het ontbijt pakten we onze koffer en lieten we deze achter in de lockers van Kortrijk Station. Aangezien ik mijn vriend een overdosis cultuur wilde besparen, kozen we vandaag voor een wandeling van 11 km door Aalbeke en Rollegem, in de groene rand van Kortrijk. Een fijn ritje van de blue-bike bracht ons naar het startpunt van de wandeling: de Sint-Corneliuskerk in Aalbeke.
De wandeling bracht ons langs de Hoogmolen, met zijn 300 jaar de oudste molen in West-Vlaanderen, en prachtige rurale landschappen. Mijn vriend en ik kwamen op onze wandeling amper mensen tegen.
We weken een klein beetje van onze route af om een blik te werpen op de mooie Sint-Antonius Abt Kerk in Rollegem.
En ontdekten nog een paar andere religieuze symbolen in het landschap:
Het meest bijzondere op onze tocht was echter de site van Houtimport Vandecasteele, een prachtig voorbeeld van een bedrijf dat op een positieve manier zijn stempel op de omgeving drukt. Erg onder de indruk van de prachtige architectuur van de loodsen én van de gigantische boomstammen die nog verwerkt moesten worden.
Terug bij het startpunt van onze wandeling, aten we een late lunch bij de Labberleute. En ja, ik bestelde opnieuw garnaalkroketten. Sue me!
De terugweg naar Kortrijk was bergaf, dus we konden goed vaart maken op onze bleu-bikes. We trapten flink door in de hoop om de trein van 15.58u nog te halen. Ik zetten de blue-bikes weg terwijl mijn vriend spurtte naar de lockers. Het zou echt erop of eronder worden. Helaas, het werd eronder. Terwijl ik stond te wachten op het perron op mijn vriend, kreeg ik een bericht dat de lockers niet open gingen. En daarmee vervloog de kans om de trein van 15.58u te halen.
Ik vervoegde mijn vriend bij de lockers, die blijkbaar niet open te krijgen waren, ook niet met de speciale code van de loketbediende. En de technieker kon pas om 10u maandagochtend langs komen op het probleem te fixen. Sorry, maar dat was gewoon niet acceptabel. De koffer bevatten ons beider laptops, mijn bril en lenzenproducten een hoop toiletspullen. De loketbediende bood ons geen enkel alternatief aan. We zagen twee opties:
- optie één: zondag naar Leuven sporen (godzijdank zat de sleutel van ons appartement in de rugzak die we hadden meegenomen) en maandagochtend heen en weer sporen naar Kortrijk om de koffer op te halen,
- ofwel optie twee: een bijkomende nacht in Kortrijk verblijven om de dag nadien onze spullen op te halen.
Na wat overleggen bleek dat optie twee (een nacht langer in Kortrijk blijven) geen optie was. We hadden geen reservekleren (en we stonden flink in het zweet na deze wandel- en fietstocht), geen lenzenproducten en natuurlijk had ik net dit weekend mijn maandstonden. Ik zou dan direct naar een apotheker en een winkel moeten gaan om ons van het nodige te voorzien. Bovendien nam mijn vriend maandag deel aan een online cursus die al om 9u startte. Vrij lastig, zonder laptop…
Optie één leek me ook niet echt aanlokkelijk, want dan zou ik maandag een ganse voormiddag verliezen aan het heen en weer sporen. Dus opnieuw de loketbediende wat onder druk gezet. Was er geen mogelijkheid dat de koffer maandagochtend zou nagestuurd worden naar Brussel zodat ik niet de ganse tocht heen en weer zou moeten maken? Neen, dat was onmogelijk: er mochten geen items van klanten meer met de interne post meegestuurd worden. Zelfs niet als deze items opgesloten zaten in de lockers van de NMBS zelf. Echt, klantvriendelijkheid, de NMBS heeft dat duidelijk uit haar woordenboek geschrapt. En ik besef maar al te goed dat de loketbediende daar ook niets aan kon doen, hij kon ons alleen maar de regels meedelen.
Mijn vriend en ik gaven echter niet op en uiteindelijk belde de loketbediende zijn baas, want die had blijkbaar nog een andere manier om die lockers te openen. Serieus! Enfin, we bedankten de loketbediende voor de moeite en besloten even het station te ontvluchten voor een drankje terwijl we wachtten op de aankomst van de baas van de loketbediende. De witte sangria op het terras van oude bekende Souffleur was net wat we nodig hadden om de stress weg te drinken.
En kijk, toen we terug keerden naar het station was onze koffer bevrijd uit de locker! We ondertekenden snel een bewijs dat we de koffer in ontvangst hadden genomen en namen vervolgens de trein naar Leuven van 17.58u, twee uur later dan gepland. Laten we eerlijk zijn, ik heb met de NMBS al ergere situaties meegemaakt en was al lang blij dat ik maandag geen ganse voormiddag op de trein naar Kortrijk en terug zou moeten zitten.