Schuldig aan de moord op haar vijf kinderen. Ik heb de ontwikkelingen in dit proces nauw opgevolgd omdat ik hoopte dat het proces op de één of andere manier klaarheid zou scheppen in de vraag die iedereen zich stelt: “Waarom?” Dat is helaas niet gebeurd. En zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren.
Toch vind ik het terecht dat Geneviève Lhermitte toerekeningsvatbaar werd verklaard. De uitkomst kon wat mij betreft niets anders zijn: iemand die een mes steelt en vervolgens een redelijk doordacht moordplan volgt, ik kan daar ook geen onweerstaanbare drang in zien. Dat de drie psychiaters op basis van de twee brieven die Lhermitte stuurde naar haar behandelende psychiater (hoe die mens ‘s nachts nog kan slapen, dat begrijp ik niet) volledig van gedachten veranderden, doet bovendien mijn toch al wankel vertrouwen in psychiaters en psychologen geen goed. Ik blijf erbij dat we op dit moment nog bijzonder weinig weten over de menselijke psyche.
De zaak is hiermee afgesloten. Niets zal ooit de dood van deze vijf kinderen kunnen compenseren.