Een nieuwe mediaster is geboren

Alsof hij nooit iets anders gedaan heeft, zo staat de directeur van de school waar de verdachte van de moord op het jonge koppel in Loksbergen les gaf, de pers te woord. Het doet een beetje vreemd om hem na al die jaren terug te zien. Toen hij als piepjonge directeur aan het hoofd van zijn eerste school kwam, zat ik op de banken van diezelfde school mijn broek te verslijten en koesterde ik nog de onrealistische droom dat ik de wereld zou veranderen. Ondertussen staat hij aan het hoofd van een heuse scholengemeenschap, maar voor de rest is hij nog niets veranderd, alleen wat grijzer geworden. Voor sommige mensen is de tijd blijkbaar mild.

PS: Wat betreft de mediaverslaggeving over deze zaak, wil ik de aandacht van de dames en heren journalisten graag opnieuw vestigen op dit essay van Geert Buellens.

Een anoniem bericht in de krant

Een gezinsdrama. Het derde deze week al. Je leest het artikel vluchtig. Man (43)  schiet zwangere ex-vriendin (34) door. Het is triestig om te zeggen, maar tegenwoordig kijkt niemand nog echt op van zo’n drama. De paar regels in de krant wijzen op het geringe belang. Het artikel is al uit je gedachten wanneer je aan het volgende begint.

En dan krijg je bericht van het thuisfront. Het anonieme artikel krijgt plots een gezicht. Dat van je vroegere overbuurmeisje. Met wie je nog samen gespeeld hebt op straat. Naar wiens verjaardagsfeestje je geweest bent. Het contact is al jaren geleden verbroken. De herinnering aan haar is vervaagd. Voor mij zal ze altijd het niet zo slimme meisje met de lange, bruine haren blijven. En nu is dat meisje dood. Op een afschuwelijke manier uit het leven gerukt. Mijn gedachten gaan uit naar haar familie en vrienden.

Lhermitte ontoerekeningsvatbaar

Schuldig aan de moord op haar vijf kinderen. Ik heb de ontwikkelingen in dit proces nauw opgevolgd omdat ik hoopte dat het proces op de één of andere manier klaarheid zou scheppen in de vraag die iedereen zich stelt: “Waarom?” Dat is helaas niet gebeurd. En zal waarschijnlijk ook nooit gebeuren.

Toch vind ik het terecht dat Geneviève Lhermitte toerekeningsvatbaar werd verklaard. De uitkomst kon wat mij betreft niets anders zijn: iemand die een mes steelt en vervolgens een redelijk doordacht moordplan volgt, ik kan daar ook geen onweerstaanbare drang in zien. Dat de drie psychiaters op basis van de twee brieven die Lhermitte stuurde naar haar behandelende psychiater (hoe die mens ‘s nachts nog kan slapen, dat begrijp ik niet) volledig van gedachten veranderden, doet bovendien mijn toch al wankel vertrouwen in psychiaters en psychologen geen goed. Ik blijf erbij dat we op dit moment nog bijzonder weinig weten over de menselijke psyche.

De zaak is hiermee afgesloten. Niets zal ooit de dood van deze vijf kinderen kunnen compenseren.