politiek

GIVE toonmoment

En we blijven maar successen vieren in het jaar 2023. Deze namiddag woonde ik samen met een aantal collega’s het GIVE toonmoment bij in een aula vlakbij Brussel-Noord. GIVE is een acroniem dat staat voor ‘Gecoördineerd Initiatief voor Vlaamse Erfgoeddigitalisering’. Onder GIVE werden drie digitaliseringsprojecten en een metadataproject gerealiseerd. Dat verdient een feestje!

Het toonmoment startte met Greogriaanse gezangen van Psallentes, terwijl op de achtergrond de notenbalken van het prachtig gedigitaliseerde oude muziekmanuscript getoond werden. Vervolgens nam de minister-president het woord en lanceerde hij de gloednieuwe website Totindetail.be. Tijdens een panelgesprek blikten de partners van het project terug op de samenwerking en de mooie realisaties, maar hét beste moment van de namiddag was natuurlijk de netwerkreceptie. Mét kaasballetjes! 😉

IMG_2791

IMG_2795

IMG_2797

IMG_2800

IMG_2802

IMG_2804

A Very Important Meeting

Deze namiddag zat ik in een meeting met onze MP, mister JJ himself. Die, na wat ongetwijfeld een heel onaangenaam overlegcomité moet geweest zijn, nog redelijk opgewekt voor de dag kwam. Waarschijnlijk blij dat hij eens in een meeting zat waar het beruchte C-woord niet de orde van de dag was.

En zo heb ik nog eens een namiddagje in Brussel doorgebracht. Altijd een goed excuus om wat paaseitjes van Neuhaus te kopen!

70 jaar vrouwenstemrecht in België

Een bitterzoete verjaardag, want in vergelijking met andere Europese landen, was België er behoorlijk laat bij. Belgische vrouwen kregen pas op 27 maart 1948 volledig stemrecht en pas in 1965 kwam er voor het eerst een vrouw in de regering: minister van Gezin en Huisvesting Marguerite De Riemaecker-Legot. En zelfs nu nog blijft de politiek een mannenbastion. Tot nu toe heeft nog geen enkele vrouw het tot eerste minister of minister-president geschopt in België. En ook op andere terreinen hebben vrouwen een achterstand in te halen.

Dus, ladies, laten we ons collectief inzetten om dat te veranderen. Want vrouwen zijn méér dan in staat om hun mannetje te staan. Op élk vlak!

Wat orkaan Maria mij geleerd heeft

Net zoals andere eilanden in de Caraïben, zijn de ongeveer 3,4 miljoen Amerikaanse staatsburgers in Puerto Rico geweldig hard getroffen door achtereenvolgens orkaan Irma en orkaan Maria. Gans het eiland zit zonder stroom, maar hulp komt slechts met mondjesmaat toe. President Trump ligt er alvast niet van wakker, want, en dat wist ik niet, blijkbaar zijn inwoners van Puerto Rico wel Amerikaanse staatsburgers, maar mogen ze niet stemmen tijdens de presidentsverkiezingen en kan hun vertegenwoordiger ook niet meestemmen in Congress. Komt daar nog eens bij dat Puerto Rico tot over de oren in de schulden zit, wat niet bepaald bevorderlijk is voor de heropbouw van het ‘paradijselijke’ eiland.

Het lijkt me duidelijk dat de inwoners van Puerto Rico als tweederangsburgers behandeld worden. Hoog tijd dat er iets gedaan wordt om deze ongelijkheid in behandeling weg te werken en Puerto Rico een eerlijke kans op een betere toekomst te geven. Al vrees ik dat, met Trump aan het roer en rekening houdend met zijn eerdere tweets, we niet al veel te verwachten hebben.

Lees dit bijzonder goede Vox artikel over Puerto Rico en bekijk ook onderstaande fragmenten van John Oliver. In het tweede kaart hij de schrijnende ongelijke behandeling van “Unincorporated territories of the United States” Puerto Rico, Guam en American Samoa aan.

Een zekere vorm van gelatenheid

Hoe meer de huidige toestand in de wereld erop achteruit lijkt te gaan, hoe meer ik me voel vervallen in een toestand van lethargie. Vroeger zou ik de eerste zijn geweest om de barricaden te bespringen, anderen tot actie aan te sporen en mij te mengen in de heftige politieke discussies. Nu slaag ik er nog amper in met een paar klikken een Avaaz-petitie te ondertekenen om vervolgens alweer mijn schouders op te halen. Want leveren die continue stroom aan petities en stortingen ten voordele van Amnesty International in realiteit wel iets op?

Ergens tijdens het ouder worden, ben ik mijn geloof in een betere wereld kwijtgeraakt. Het vooruitgangsdenken dat mij na de val van de Berlijnse muur overspoelde, werd opgeslokt door een moedeloze stroom aan nieuwsberichten over een wereld die steeds schijnt te hervallen in dezelfde fouten. En dat stoort mij meer dan ik op het eerste gezicht aan mezelf wil toegeven. Ik vermom mijn gelatenheid als realiteitszin, maar eigenlijk komt het erop neem dat ik de moed heb opgegeven om te vechten.

En dat maakt van mij een lafaard, want hoe ernstig de toestand ook mag lijken, hopeloos is ze nooit.