De overheerlijke kaasschotel waarop onze vrienden uit Tongeren ons trakteerden en de verkiezingsuitslag. Benieuwd wat het minst zwaar op de maag zal liggen.
verkiezingen
Onslagen van mijn plicht als voorzitter
Het zit erop! En ik ben verdorie blij dat het erop zit. Van zeven uur ‘s ochtends tot zes uur ‘s avonds in de weer zijn voor de luttele som van 23,40 euro, dat put een mens uit. Alles ging vlot. De bijzitters waren heel sympathieke mensen (al zijn er twee bijzitters gewoon niet komen opdagen, foei!) en de taakverdeling verliep vlotjes. Alleen de administratieve formaliteiten bij het afsluiten van het bureau zorgden voor wat stress. Eén kiezer hebben we terug naar huis moeten sturen omdat die op het allerlaatste nippertje kwam stemmen, zonder identiteitsbewijs.
Het minst leuke van heel het verhaal, vond ik het lange wachten op de rechtbank. Van kwart na vier tot zes uur hebben we daar gezeten terwijl de voorzitters en de secretarissen telkens een stoel opgeschoven, dichter naar de computers die onze stemmen zouden registreren. Dat stuk was er voor mij echt te veel aan.
En nu ga ik iets doen aan mijn hevig rommelende maag.
Reutel
Veel meer krijg je niet uit mij op zo’n vroege zondagochtend. En nu maar duimen dat mijn stembureau van technische problemen gespaard blijft, zodat we vanavond op een deftig uur thuis zijn.
Gezocht: goed excuus
Ergens had ik het een beetje verwacht. Maar toen ik van enkele collega’s hoorde dat zij hun brief al ontvangen hadden, hoopte ik dat ik er niet bij zou zijn. Maar het is dus zover. Vorige week stak er een droog briefje in de brievenbus: of ik aub naar het politiekantoor kon gaan om daar de blijde boodschap op te halen. Brave burger als ik ben, stond ik zaterdagochtend in het politiebureau alwaar de dame in kwestie mijn brief helemaal niet terugvond. Stiekem hoopte ik op een administratieve fout. Die hoop werd echter door een voicemailboodschap op maandagochtend de kop ingedrukt.
Gisterenavond werd ik dan door een lang aangehouden beltoon opgeschrikt van mijn cursussen Russisch. Een politie-agent, die het nodig vond om twee minuten lang zijn vinger op de bel te houden, stond voor de deur, met de leuke mededeling dat ik kon gaan zitten. Hoera! Ik heb dus de eer en het genoeg om aangesteld te zijn als voorzitter van het stembureau. Ik mag zelfs zelf mijn secretaris aanduiden. Als dat niet mooi is!
Ik kan alvast een kruis maken over de babyborrel waarop we die dag uitgenodigd waren. De plicht roept. Om 7.15u wordt ik al verwacht in het stembureau. Wat een onchristelijk vroeg uur om op een zondag te moeten opstaan. En dat voor een schamel bedragje van enkele euro’s. Bah. Tenzij iemand mij een goed excuus kan bezorgen? Liefst snel?
U mag mij feliciteren
Ik ben zonet met eenparigheid van stemmen verkozen als voorzitter van de raad van beheer van medeëigenaars. En blij dat ik daarmee ben. (sarcasme)
De dag na de verkiezingen
Mensen, mensen, ‘t is niet omdat CD&V/N-VA gewonnen heeft dat de wereld zal vergaan. Zo’n achttal jaar geleden was het precies omgekeerd. Een zware afstraffing van de CVP na de dioxinecrisis. Veel tranen werden toen vergoten over de ondergang van de rooms-rode regering. Als het jullie kan geruststellen: de CD&V is niet de baarlijke duivel, net zomin als de N-VA, Groen!, de Open VLD of de SPa dat zijn. De CD&V heeft al eerder dit land bestuurd en toen is de hemel ook niet naar beneden gevallen. Politiek is nu eenmaal een cyclisch gegeven. De verliezers van gisteren, zijn de winnaars van morgen.
Afscheid van Verhofstadt
Na acht jaar dit land geleid te hebben, moet hij nu op zoek naar andere uitdagingen. Het moet voor Verhofstadt een harde pil zijn om de uitslag van deze verkiezingen door te slikken, want ik geloof werkelijk dat hij zich steeds voor de volle honderd procent heeft ingezet en steeds het beste van zichzelf gegeven heeft. Toch vrees ik dat de kiezers hem hebben afgerekend op zijn voluntarisme. Het is immers niet genoeg om iets heel hard te willen, je moet het ook kunnen realiseren en Verhofstadt II viel op dat vlak een beetje plat. Maar toch, ik zal hem missen, da joenk.
De eerste resultaten zijn binnen
En het ziet ernaar uit dat de profetische woorden van Louis Tobback zo’n achttal jaar geleden bewaarheid geworden zijn.
Een historisch moment
De allereerste keer dat ik mijn stem in Leuven heb uitgebracht. 
Jammer
Ik was eerst niet van plan er iets over te schrijven op dit blog, want ik wilde mij niet mengen in het debat over de verkiezingen. Maar goed, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb toch niets beters te doen. 😉
Het stoort mij enorm dat ik de laatste dagen op verschillende blogs redelijk persoonlijke aanvallen lees op Yves Leterme. Hij zou saai zijn, een “seut”, er onbetrouwbaar uitzien, een gemeen lachje hebben, enzovoort. Nu ben ik het zeker niet altijd eens met de standpunten die zijn partij naar voren brengt. Bovendien vind ik het erg jammer dat Leterme zich niet aan zijn woord houdt en hoogstwaarschijnlijk zijn termijn bij de Vlaamse Regering niet zal uitdoen. Toch vind ik dat hij deze aanvallen niet verdient.
Wat doet het er immers toe dat iemand er als een “seut” uitziet of “saai” overkomt? Ik word honderdduizend keer liever bestuurd door een seut met kennis van zaken in een slecht zittend pak dan door een flamboyante mooiprater met een modieus kapsel. Ik heb zeer veel respect voor mensen als Frank Vandenbroucke die bekend staan om hun dossierkennis en intelligentie, maar die kampen met een “droog” imago. Misschien hangt dit voor een deel samen met mijn grote afkeer van de gebakken lucht die in de reclamebusiness verkocht wordt. Het is de inhoud die telt mensen, niet de verpakking! Je hoeft niet hip of cool te zijn om een goeie kapitein te zijn. En je mag van Leterme zeggen wat je wil, zijn Vlaamse Regering heeft puik werk geleverd. Jammer dat hij waarschijnlijk morgen het schip zal verlaten voor een ander, moeilijker te besturen schip.