Een licht verhaal

Mensen die al eens bij ons op bezoek geweest zijn, zullen het ongetwijfeld gezien hebben: onze verlichting is nogal Spartaans. Vorig jaar hebben mijn vriend en ik eens al onze moed bijeen geraapt om naar zo’n verlichtingswinkel te rijden om lampen te kopen voor de slaapkamers, de badkamer en het toilet. Helaas waren we er nooit toe gekomen deze lampen ook effectief op te hangen. Mijn vriend en ik zijn in het bezit van een mooi stel linkerhanden en lampen ophangen hebben we nooit geleerd, aan d’unief.

Zaterdag bood vriend C aan om in ruil voor een nachtje in ons comfortabele logeerbed een poging te doen om onze lampen op te hangen. Na veel gesukkel en met behulp van een zonnebril die dienst deed als veiligheidsbril, slaagde hij erin een miniskuul klein gaatje in het plafond van de logeerkamer te boren. Om de één of andere reden liet de hippe, nog bijna nooit gebruikte boormachine van mijn vriend het afweten. De boor schoot altijd terug. Bizar. Omdat vriend C zich niet zo gauw neerlegt bij een nederlaag, vooral als de nederlaag te wijten is aan een technisch probleem, beloofde hij de volgende dag terug te komen met een andere boormachine.

Zondagnamiddag belde vriend C, net toen we ergens in een winkel met lampen stonden (voor de leefruimte en de hal), dat hij onderweg naar Leuven was. We waren er nog niet uitgeraakt welke lampen we wilden, dus keerden we onverrichter zaken terug naar ons appartement. Met de andere boormachine ging het een stuk vlotter. Al kwam er nogal wat plaksel naar beneden. Achtereenvolgens werden de logeerkamer, de badkamer en de berging van lampen voorzien. In de badkamer zaten ze met de boor op de wapening en werd dan maar besloten dat twee vijzen wel voldoende zouden zijn om de lamp op te hangen. Hij hangt er nog steeds, dus ik denk dat ze gelijk hadden.

In de berging speelden ze het klaar om alweer op de wapening te zitten, waardoor de boor spontaan begon te smelten en tot de helft van zijn originele lengte teruggebracht werd. Einde van het geboor dus, want we hadden geen boor in het juiste formaat meer. Onze slaapkamer zal het nog even met een simpel spaarlampje moeten stellen. Maar hey, we zijn alweer een stap vooruit. Ooit komt er een dag dat ons hele appartement van lampen voorzien is!

Begroting

Als er één ding is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb, dan is het wel aan geldzaken (en banken, aan banken heb ik ook een hartsgrondige hekel). Budgetteren, begroten, het is niet echt aan mij besteed. Voordat ik weer totaal verkeerd begrepen word: ik ben niet spilziek, ik zie het nut van sparen heus wel in, ik hou rekening met de toekomst, etcetera. Ik hou mij gewoon niet graag met geldelijke zaken bezig. Vandaar misschien dat afbieden niet aan mij besteed is en ik zelden prijsvergelijkingen maak, terwijl ik dit beter wel zou doen. Ik kan het gewoon niet opbrengen om twintig verschillende winkels af te lopen op zoek naar hét goedkoopste item.

Vandaar dat ik erg bij ben dat de vergadering vanavond met de syndicus en de raad van beheer erg vlotjes ging. De eensgezindheid was ontroerend. Het opstellen van de begroting heeft in totaal maar een dik half uur in beslag genomen. En achteraf was de voldoening groot. Alweer een vervelend karwei geklaard.

Vergadering

Vanavond om half zeven. Neen, dit keer niet voor mijn werk. Vanavond is het de allereerste keer dat de heren van de bouwfirma en alle appartementeigenaars van het gebouw in één en dezelfde ruimte aanwezig zullen zijn. Ik verwacht mij aan veel verhitte discussies. Hopelijk ontaardt de boel niet in een vechtpartij, want er zijn veel misnoegde eigenaars in ons gebouw. Al een geluk dat ik niet geloof in het gebruik van geweld. 😉

Werkongeval

Eergisteren hebben we vernomen dat er vorige week op de werf naast ons een arbeidsongeval gebeurd is. Dat verklaart meteen waarom de werf met een politielint is afgezet en er al een week niet meer verder gewerkt is aan de herstellingen. Meteen kunnen we ook de harde bonk en de luide schreeuw die we vorige week op een ontieglijk vroeg uur hoorden, plaatsen. Je hoopt natuurlijk altijd dat je je vergist hebt en dat er gewoon een werkman op zijn vinger heeft geklopt. Dat was het dus niet. We weten niet hoe ernstig het ongeval was, hopelijk valt het al bij al nog mee en is de persoon in kwestie snel weer op de been.

Ik begin zowaar te geloven dat er een vloek op de werf naast ons ligt. Kent er iemand een duiveluitdrijver?

Inventarisatie

Dit weekend ben ik gestart met een grote inventarisatie van de strips die momenteel in onze boekenkast staan. Onze collectie is, sinds we in ons appartement wonen, sterk aangegroeid en omdat we zo nu en dan strips uitlenen, is het handig een overzicht te hebben van alle strips. Kunnen we mooi bijhouden aan wie we welke strips hebben uitgeleend.

Ik dacht mij er op een uurtje vanaf te maken, maar daar heb ik mij toch ernstig op verkeken. Want ja, ik wil de inventarisatie zo volledig mogelijk doen, dus moet ik ook scenaristen, tekenaars, uitgevers en ja zelfs inkleurders opnemen in mijn lijst. Gevolg: nog niet eens tot in de helft geraakt. :-( Misschien moet ik eens overwegen om over te stappen op een meer geautomatiseerde vorm van inventarisatie. Automatische inventarisatie met een barcodelezer lijkt me op dat vlak het summum.

Kookweekend

Dit weekend hebben mijn vriendje en ik voor een groot deel achter het fornuis doorgebracht. We hadden een paar weken niet meer gekookt voor vrienden. Hoog tijd voor een inhaalmanoeuvre.

Vrijdag kwamen ex-studiegenootje E en haar man H over de vloer. Door conflicterende drukke agenda’s was het al meer dan een jaar geleden dat ik hen gezien had. Een beetje schandalig toch wel. Maar goed, na zo’n lange periode van abstinentie (bijzonder flauw grapje), hadden we elkaar veel te vertellen. Het gesprek ging over hun bouwperikelen en onze ingestorte muur. Dat laatste onderwerp blijft nog wel een tijdje goed voor onthutste reacties. Je ziet de gasten in kwestie dan een beetje vertwijfeld rondkijken van: “ojee, hopelijk stort er niks in terwijl wij hier zitten”. 😉

Voor de annalen geef ik nog even mee wat we vrijdag kookten. Als aperitiefhapje serveerden we yakitori, helemaal zelf opgewarmd in de microgolfoven met een portootje en een glaasje witte wijn. 😉 Daarna spiesjes van fetakaas, kerstomaatjes en basilicum en als hoofdgerecht een ovenschotel met kabeljauwfilets, avocado, basilicum, room en kaas. Een supergemakkelijk gerecht dat ik met plezier overliet aan mijn vriend, die voor kok speelde terwijl ik bijbabbelde met E en schuddebuikte van het lachen door de spitsvondige uitspraken van H. Na al dat eten was er nog net genoeg plaats voor een bolletje cookies & cream van Häagen-Dasz. De kers op de taart, om het met een cliché te zeggen.

Zaterdag kregen we onze vriendjes L en U (ja, dezelfde L en U die donderdagnacht bleven slapen) en B en M over de vloer. Zo goed en vlotjes als het koken vrijdagavond verliep, zo hakkelend verliep het naar mijn gevoel zaterdagavond. Misschien lag het aan mijn iets te ambitieuze gerechtenkeuze en aan het feit dat voor zes personen koken nét iets ingewikkelder is dan voor vier. Tot en met de voorgerechtjes verliep alles goed. De gevulde champignons met geraspte parmigiano, gedroogde tomaatjes en pesto waren overheerlijk. De andere snel-opwarmhapjes uit de Delhaize heb ik niet geproefd, onze hongere gasten waren me voor.

Maar toen begon het. Mijn stressniveau stond de hele dag al hoger dan normaal. Ons wat moeten haasten tijdens het winkelen in de namiddag, niet direct de juiste ingrediënten vinden, wat moeten rondrijden in het verschrikkelijk drukke centrum van Leuven (Leuven op een winkelzaterdagnamiddag is echt een onaangenaam om met de wagen te doorkruisen), een onverwacht bezoekje van mijn broer en zijn vriendin dat, alhoewel ze zeer welkom waren, mijn normale voorbereidingsritueel wat door mekaar schudde. Enfin, een combinatie van factoren, waardoor het in- en uitscheppen van de groenten en de eend mij lastiger leek dan anders. Het gerecht was bovendien nét niet warm genoeg bij het opdienen, waardoor ik het eten van het eerste bord heb moeten opwarmen in de microgolfoven. Niks ergs, niet ernstigs. Alles nog onder controle.

Tot de bom barstte in de vorm van een dooier die zich mengde met mijn tot dan toe mooi van het eigeel gescheiden eiwit. ‘k Heb toen een paar krachttermen laten vallen die ik normaal spaar voor tegensputterende softwareprogramma’s en instortende muren. 😉 Waarop onze gasten direct in actie schoten en opeens met zijn vieren spontaan begonnen te helpen, waardoor ik nog meer stress kreeg, want al die bananensnijdende, afwassende en “waar liggen de keukenhanddoeken”-vragende mensen liepen geweldig hard in de weg. Met vereende krachten werd vervolgens een poging gedaan om het met eigeel bevuilde eiwit toch nog opgeklopt te krijgen. Ik denk dat er zondag een paar mensen spierpijn zullen gehad hebben, zo driftig werd de klopper door het eiwit gehaald (ja, wij zijn sukkelaars die geen mixer hebben).

Uiteindelijk bleek natuurlijk dat al die stress nergens voor nodig was. Het eiwit raakte opgeklopt. De bananenclafoutis was perfect, zelfs al was ik vergeten een scheutje rum aan de marinade voor de bananen toe te voegen. Eind goed, al goed.

Op een zalig zonnige zondagnamiddag

Onze gasten zijn de deur uit. We zitten gezellig met z’n tweetjes in bad, nog een beetje te bekomen van het drukke weekend. Veel schuim, lekker warm water, de juiste stemming… Begint het koppel in het appartement boven ons met de volumeknop op maximum ruzie te maken. Een geweldig scheldconcert van bas en sopraan waar wij van mochten meegenieten. We hebben in het warme water zitten luisteren tot het bijna afgekoeld was. Goedmaakseksgeluiden hebben we echter níet gehoord. Dus hebben wij maar ons best gedaan voor vier. 😉

Stand van zaken

Terwijl de boel hier zo langzamerhand gestut raakt (‘k heb wel compassie met die werkmannen: het is bepaald onaangenaam weer om in te werken), wordt het hoog tijd dat ik jullie een kleine update geef.

In het ochtendlicht werd de ware omvang van de schade pas echt duidelijk. Waar we oorspronkelijk dachten dat slechts een stuk gevelsteen van de achtergevel ontbrak, bleken vier verdiepingen van de gemeenschappelijk muur met de buren naar beneden gekomen te zijn. Dezelfde muur waar ooit het gat in was, is niet meer. Gewoon in mekaar gestort. Ik dacht al dat het lawaai dat wij ‘s nachts gehoord hadden niet in overeenstemming was met een paar ontbrekende gevelstenen. Een geluk bij een ongeluk is dat het bovenste deel van de scheidingsmuur het niet begeven heeft, omdat er een steunbalk stak die de verdiepingen hoger dan het vierde droeg. Als die steunbalk er niet was geweest, denk ik dat de ravage niet te overzien was.

Enkele foto’s ter illustratie.

Het rood dat zichtbaar is op de foto is de binnenmuur, die dapper heeft standgehouden. Tegen die binnenmuur stond, met de nadruk op stond, de scheidingsmuur. De witte stukken zijn stukken isolatie tussen de beide muren. De reddende steunbalk zit bovenaan op de plek waar nog de meeste witte isolatiestukken zichtbaar zijn.

De schade aan de achtergevel bij daglicht. Het stuk dat ontbreekt is door de vallende zijgevel mee naar beneden gesleurd. Het loshangende stuk is ondertussen al verwijderd wegens veel te gevaarlijk om te laten hangen.

De gevallen muur en de werkmannen die druk bezig zijn puin te ruimen:

Een gedeelte van het al geruimde puin:

Ik ben deze ochtend dan toch nog naar de Russische les geweest. Ik kon niets bijdragen ter verbetering van de situatie en ik was toch al wakker. ‘t Was wel een spectaculaire reden om een uur te laat in de les aan te komen. 😉

Vanavond moesten we normaalgezien naar een verjaardagsfeestje, maar omdat we nu niet bepaald een goeie nachtrust gehad hebben, hebben we laten weten dat we niet komen. Kunnen we de boel hier ook een beetje in het oog houden. Al is het misschien veiliger om bij eventueel instortingsgevaar op een andere plaats te zijn.