De ondraaglijke saaiheid van het bestaan

Ik weet niet wat het de laatste tijd is, maar mijn leven lijkt zo verschrikkelijk saai geworden. Elke dag sta ik op met een waslijst verplichtingen en ‘s avonds in mijn bed lig ik todo-lijstjes te overlopen. De ene dag lijkt wel akelig veel op de andere. Wanneer gebeurt er nog eens iets leuks en onverwachts? Och wacht, in 2010 heb ik nog wat ruimte in mijn kalender voor niet-geplande dingen.

En het ergste is dat ik dit vooral aan mezelf te wijten heb. Ik heb de niet te stoppen drang om mijn agenda propvol te plannen en weet dus al ongeveer tot begin augustus wat ik elk weekend zal doen. Vroeger toen ik nog studeerde was dat wel anders. Ik sprong op mijn fiets en reed wat rond van de ene vriend naar de andere vriendin als ik daar zin in had. Studeren? Dat was voor watjes. Maar nu heeft iedereen kinderen, is iedereen verhuisd naar verre uithoeken van het land of zelfs ver daarbuiten. Elkaar zien, wordt een kwestie van veel te drukke agenda’s naast mekaar leggen en lang op voorhand plannen

Ik mis de spontaneïteit, ik mis het gevoel van vrijheid en het idee dat alles mogelijk is. Ik mis het gevoel jong te zijn. Ouder worden, houdt in dat je keuzes moet maken, en met elke keuze die je maakt, sluit je talloze andere mogelijkheden uit. Ik hou niet van keuzes maken.

De dag na de verkiezingen

Mensen, mensen, ‘t is niet omdat CD&V/N-VA gewonnen heeft dat de wereld zal vergaan. Zo’n achttal jaar geleden was het precies omgekeerd. Een zware afstraffing van de CVP na de dioxinecrisis. Veel tranen werden toen vergoten over de ondergang van de rooms-rode regering. Als het jullie kan geruststellen: de CD&V is niet de baarlijke duivel, net zomin als de N-VA, Groen!, de Open VLD of de SPa dat zijn. De CD&V heeft al eerder dit land bestuurd en toen is de hemel ook niet naar beneden gevallen. Politiek is nu eenmaal een cyclisch gegeven. De verliezers van gisteren, zijn de winnaars van morgen.