Verjaardagsfeestje in Aartselaar

Vandaag was ik uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van een kameraad in Aartselaar. Oorspronkelijk was ik van plan met de trein naar Berchem te sporen en van daaruit, net als in de zomer, met de Blue Bike naar Aartselaar te fietsen. Kwestie van toch nog wat lichaamsbeweging te hebben nu ik zulke lange dagen op het werk zit. Helaas was het niet het weer voor een fietstochtje van meer dan drie kwartier. Dus koos ik voor de makkelijke oplossing en nam ik vanaf Berchem station de taxi naar Aartselaar. Een kostelijke affaire, dat wel, maar ik raakte ten minste droog op mijn bestemming.

Bij aankomst rond een uur van vijf was het al gezellig druk in de woonkamer van het feestvarken. Een tiental kinderen zaten te knutselen aan een tafeltje en her en der zaten hun ouders in de ruimte verspreid te babbelen, ondertussen met één oog hun kroost in de gaten houdend. De aanwezige kinderen waren tussen één en vijf jaar oud en speelden verrassend fijn (en stil) samen.

Ik moet zeggen dat ik me als kinderloze vrouw zonder partner wel een beetje een vreemde eend in de bijt voelde. Buiten de jarige, zijn vrouw en hun twee zoontjes kende ik ook helemaal niemand in het gezelschap. Ik knoopte her en der wat gesprekken aan, maar het bleek niet zo makkelijk om een common ground voor een conversatie te vinden. Al was iedereen wel heel erg vriendelijk, daar lag het zeker niet aan. Gewoon te verschillende levensstijlen, vermoed ik.

Op het vlak van eten kwamen we alleszins niets te kort. Voor de namiddag hadden de vrouw en de schoonmoeder van de jarige allerlei zoetigheden gebakken en ‘s avonds werden we getrakteerd op lekker ongezond fast food (hot dogs en pizza’s van Dr Oetker). Hot dogs zijn minder mijn ding, maar zo’n twee keer per jaar kan ik een pizza van Dr Oetker beslist wel smaken. En de schoonvader van de jarige had een ganse voorraad zelf gebrouwen bier meegenomen. Niet dat ik graag bier drink, maar het is natuurlijk wel bijzonder om zo’n speciaalbier te kunnen schenken op je feestje.

Omdat er zoveel ouders met jonge kinderen waren, was het feestje al gedaan rond een uur of acht. (Waar is de tijd van het feesten tot een kot in de nacht? En komt die tijd ooit nog terug?) Gelukkig waren de ouders van mijn kameraad zo vriendelijk om mij af te zetten aan het station van Mechelen waardoor ik een dure taxirit kon uitsparen. Zeer sympathieke mensen met wie ik in de auto nog een heel fijn gesprek had.

Food for thought

Doordat ik de laatste maanden zo’n lange dagen klop, blijft er weinig tijd over voor persoonlijke ontwikkeling. Momenteel volg ik geen taalcursussen mee en kom ik ook niet meer toe aan mijn andere hobby’s. Daarom probeer ik toch af en toe een intellectueel verrijkende activiteit op het programma te zetten. Zelfs al moet ik me bijna kapot haasten om vijf minuten te laat het Kolveniershof van het Rubenianum in Antwerpen binnen te glippen. Maar ik heb het me niet beklaagd: het gesprek tussen Jaap de Hoop Scheffer en Thomas Leysen gaf mijn hersenen zuurstof en het glaasje wijn achteraf was een mooie afsluiter. Dat spurtje dat een collega en ik moesten trekken om onze trein naar Leuven te halen, nam ik er vervolgens graag bij. Al moest ik wel een aantal minuten uitpuffen op de trein nadien. 😉

NMBS frustraties

Vandaag kwam ik maar liefst één uur en één kwartier later op het werk aan dan gepland. Alweer een ongeval in Kortenberg. Ik hoop niet dat dit een wekelijkse traditie wordt. Gevolg: geen treinverkeer tussen Leuven en Brussel, een hele hoop afgeschafte treinen en de treinen die wel reden werden aan een slakkengangetje omgeleid langs Vilvoorde en Mechelen.

Resultaat: één gemiste vergadering en een andere vergadering waarvoor ik een half uur te laat was.

Dus bij deze een dubbele oproep:

Beste NMBS, kan het spoor in Kortenberg niet wat beter afgeschermd worden? Installeer daar hoge hekken of zoiets zodat de sporen minder makkelijk toegankelijk zijn. En beste zelfmoordenaars, ik respecteer jullie keuze om uit het leven te stappen, maar moet dat per sé door je voor een trein te gooien? Lees alsjeblieft het triestige einde van Anna Karenina er nog eens op na en probeer in jullie situatie van hoge psychische nood toch ook even te denken aan de nabestaanden die met zo’n gruwelijke dood geconfronteerd worden en de getraumatiseerde treinbestuurders die het ongeval zien aankomen, maar niet kunnen voorkomen.

Een mislukte uitstap naar Hasselt

Zondag had ik afgesproken met een kameraad die ik al lang niet meer had gezien (verhuizen naar een ander land is niet bevorderlijk voor je sociaal leven). De bedoeling was dat we elkaar zouden treffen in het station van Hasselt, samen zouden lunchen en dat ik daarna een rondleiding zou krijgen in zijn nieuwe woonst. Helaas besloot de NMBS stokken in de wielen te steken: door een personenongeval (triestig eufemisme) lag het treinverkeer tussen Brussel en Leuven volledig plat. Druppelsgewijs reden er treinen Leuven station binnen en toen er eindelijk een trein opdaagde met twee en een half uur vertraging die richting Hasselt reed, deelde de conducteur doodleuk mee dat de trein maar tot Tienen zou rijden. Geen zin om ergens in Tienen te stranden, dus liet ik deze trein vertrekken zonder mij.

Na anderhalf uur tevergeefs wachten in Leuven station gooide ik de handdoek in de ring en liet ik aan mijn kameraad weten dat het niet zou lukken om in Hasselt te geraken. Waarop hij zo vriendelijk was om aan te bieden met de wagen naar Leuven te rijden zodat onze afspraak toch nog kon doorgaan. Dat vond ik knap van hem, in de wetenschap dat hij de dag nadien onder het mes zou moeten voor een operatie om zijn gebroken middenrif te herstellen en zijn maag omhoog te duwen. Maar goed, wellicht is een uitstapje naar Leuven beter dan de ganse dag aan zo’n operatie te moeten denken. Ik duim alleszins dat alles vlot gaat en hij na de operatie terug na 18u kan eten zonder last van reflux te hebben.

We lunchten samen in een nieuwe zaak in de Parijsstraat: Life Bar. Gezond, betaalbaar én lekker. Een goeie combinatie! Al was de nogal harde en plakkerige chocolate caramel slice gezien mijn aanhoudende tandpijn wellicht niet het meest ideale dessert. Mijn kameraad is erg bezig met zijn gezondheid (begrijpelijk natuurlijk, want hij is al een ganse tijd op de sukkel) en eet sinds kort volledig vegetarisch. Een keuze waarvoor ik hem alleen maar kan bewonderen. Intellectueel zie ik de voordelen van deze levenswijze zeker in, maar ik vrees dat ik toch mijn stukje vlees en vis zou missen (een zwak excuus, ik weet het, maar ik probeer elke week enkele vegetarische dagen in te lassen ter compensatie).

Na de lunch wandelden we samen door Leuven. De herfstzon was ons goed gezind en we hadden veel om over bij te praten. Ik geniet altijd erg van de gesprekken met deze kameraad omdat hij intellectueel op een zeer hoog niveau functioneert en hij een erg bijzondere kijk op het leven heeft. Het geeft me zuurstof om zelf op een iets objectievere manier naar mijn eigen situatie te kijken. Onze omzwervingen door de Leuvense straten brachten ons bij De Smidse (voor de tweede keer al dit weekend) alwaar we een heerlijke warme chocomelk dronken (mét een scheut rum voor mij). We sprongen ook nog even binnen bij de Belgian Woodworker, want mijn kameraad volgde in het verleden een cursus als meubelmaker met als resultaat een prachtige tafel.

We sloten de namiddag af met een vroeg diner (noodzakelijk voor de spijsverteringsproblemen van mijn kameraad) bij brasserie Van De Weyer. Van De Weyer kwam in de plaats van het vroegere Café Charly’s en kreeg een total make-over die ietwat kitscherig aandeed, maar die ik desondanks best wist te smaken. En de garnaalkroketten mochten er ook zijn!

Een dag die anders liep dan verwacht, maar die ik met een goed gevoel afsloot.

Doorweekt

Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.

De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.

Ik mis je nu al, zomer van 2018!

Zomerse avond in Brussel

Dinsdagavond zakten we met wat collega’s af naar het Warandepark. Doel: gezellig samen iets drinken op het terras van pop-up bar Woodpecker Royal. Ondertussen zijn er heel wat collega’s met vakantie en deze week heb ik voor het eerst sinds januari gemerkt dat de werkdruk wat lager lag. Een welgekomen adempauze die maakte dat er zowaar tijd was om rond vijf uur de deur van het kantoor achter ons dicht te trekken en iets te gaan drinken met het team.

We waren in totaal met tien personen van mijn team. Een mooie opkomst! Het was heerlijk om samen te genieten van een drankje onder de schaduw van de bomen van het Warandepark en gewoon wat te kletsen. Over het werk, maar ook over de dingen die ons daarbuiten bezig houden. Het was nog steeds warm, maar de avondlijke hitte was draaglijk.

Ons groepje we druppelsgewijs kleiner terwijl de ene na de andere collega afscheid nam om de trein naar het thuisfront te nemen. Met een groepje van vier die hards zakten we vervolgens af naar Thais restaurant Manola III . We waren hier min of meer op goed geluk terecht gekomen, omdat het vlakbij het Warandepark was, maar het restaurant stelde niet teleur. Echt heel lekkere Thaise gerechten!

Een fijne avond, die ik afsloot op de trein in het gezelschap van mijn nieuwste medewerker, een collega die ik al lang ken (ik heb haar zelfs nog geworven) en die in september de overstap naar mijn team zal maken.

<3 mijn collega’s!

Mijn persoonlijke missie

De tweede dag van de opleiding viel me minder goed mee dan de eerste. Vooral de voormiddag viel tegen met een managementspel waarvan ik het nut niet echt inzag, gevolgd door een veel te lange uitleg over de interpretatie van onze persoonlijke rapporten gebaseerd op de vragenlijsten die we op voorhand hadden moeten invullen. Enfin, jullie kennen mijn mening over persoonlijkheidstesten en het feit dat de testen zichzelf leken tegen te spreken, hielp me niet direct mijn scepticisme te overwinnen.

Gelukkig zat de sfeer in de groep goed, waardoor ik me vooral focuste op het teambuilding aspect van deze opleiding. De namiddag ging me beter af met nuttigere oefeningen. We eindigden de dag met het formuleren van een heuse persoonlijke missie. Die van mij luidt als volgt:

Ik inspireer mijn medewerkers om het beste van zichzelf te geven in hun job door zelf het goede voorbeeld te geven, in moeilijke omstandigheden doortastend op te treden en dit alles overgoten met een sausje van humor.

Honderd procent tevreden ben ik niet over mijn missie, maar op het einde van een vermoeiende week was mijn inspiratie zowat opgedroogd. Ik kan er later nog altijd wat aan sleutelen, nietwaar?

PS: Vandaag at ik een rhum raison en passievruchten ijsje!

PS2: Nog nooit zo vlotjes in Brussel geraakt. En dat op een stakingsdag!

Stenengooiende jongeren – bis

Mijn eerste reactie toen ik in Brussel-Centraal de vrouwelijke computerstem exact dezelfde boodschap hoorde herhalen als gisteren, was er één van ongeloof. Misschien had een verstrooide NMBS-medewerker per ongeluk op het verkeerde knopje geduwd. It happens. Maar al gauw volgde de bevestiging van de twitter-account van de NMBS: jawel, er waren weer stenengooiende jongeren gesignaleerd tussen Brussel-Noord en Schaarbeek.

Serieus, kunnen die gasten geen andere hobby zoeken? Ik wed dat ze het fantastisch vinden dat ze met hun kinderachtig gedrag al twee dagen na mekaar het nieuws haalden. En de vakantie is nog niet eens begonnen…

IMG_8344[1]

yab en het gefnuikte babybezoek

Het was te denken, voor die ene keer dat ik eens op een deftig uur het werk verliet, omdat ik afgesproken had de pasgeborenbaby van een collega te bewonderen, stak de NMBS stokken in de wielen. Of beter gezegd: gooiden een aantal jongeren stenen vanaf een brug naar een voorbijrijdende trein. Waarom het meer dan een uur duurde om vervolgens de sporen tussen Schaarbeek en Brussel Noord weer vrij te geven, geen idee. De jongeren in kwestie zijn zelfs niet eens opgepakt. Feit is dat mijn afspraak jammerlijk de mist in ging. Je kan moeilijk om kwart na negen nog komen aanzetten bij een koppel dat pas hun gezin heeft uitgebreid.

IMG_8315[1]

IMG_8316[1]

Gelukkig is gedeelde smart, halve smart, want enkele andere collega’s bleken ook her en der vast te zitten. En in Centraal liep ik een kameraad tegen het lijf die in hetzelfde schuitje zat. Konden we wat tegen elkaar zuchten ende klagen.

Tja.

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer