Musée Jacquemart-André – 6 oktober 2019

Onze laatste dag in Parijs goed begonnen met een lekker uitgebreid ontbijt. Lijn collega en ik pakken onze valiezen en begeven ons naar de hotelreceptie om uit te checken. Wellicht omdat het zondag is, treffen we daar de portier die ons de voorbije avonden altijd vriendelijk gegroet heeft bij onze terugkeer in het hotel. Het is duidelijk dat gasten uitchecken niet zijn dagdagelijkse bezigheid is, want het kost hem heel wat moeite om de uitcheckformaliteiten te vervullen. Vervolgens ontspint zich een vaudeville met onze koffers. Bij het koppel dat vlak voor ons uitcheckte, zuchtte hij al dat hij geen plaats meer had om de valiezen te bewaren en wanneer wij hem onze koffers overhandigen, lijkt hij wel de wanhoop nabij. Ostentatief opent hij alle bewaarplaatsen voor valiezen om te tonen dat er écht geen plaats is. Nochtans lijkt mij dat hij de koffers gewoon wat moet herschikken om plaats vrij te maken. Uiteindelijk zet hij onze twee koffers bovenaan een steile trap. Voor mijn geestesoog zie ik mijn koffer (inclusief laptop van het werk) al van de trap donderen, maar de portier verzekert ons dat onze koffers veilig staan. We zullen er maar het beste van hopen.

Helaas, ook op onze laatste dag in Parijs regent het. We duiken dan maar de metro in (samengevat: te veel trappen en veel te warm) voor een bezoekje aan het Musée des Arts Forains, dat allerlei kermisobjecten zou tentoonstellen. We moeten overstappen in Olympiades en komen uiteindelijk aan in metrostation Cour Saint Emilion, een mooi, ruim en modern metrostation. Wat een contrast met de andere metrostations die we al bezocht hebben!

Helaas, het Musée des Arts Forains blijkt een privaat museum te zijn dat enkel op afspraak te bezoeken valt. Dat stukje informatie was mij ontgaan op hun website. De security aan de ingang is behoorlijk onvriendelijk wanneer we informeren of het alsnog mogelijk is een ticket te kopen. We zien immers mensen langs ons passeren die het museum binnen gaan. Kaartjes verkopen is duidelijk niet de taak van deze twee heren en qua klantvriendelijkheid komen ze niet verder dan wijzen naar het plakkaatje met de telefoonnummer van het museum (les parisiens…). Mijn collega en ik doen een poging om binnen te geraken op het telefoonnummer, maar we krijgen geen gehoor. Wij zijn allebei zwaar teleurgesteld, want de glimp die we kunnen opvangen van het museum ziet er alvast veelbelovend uit, met echte paardenmolens en verklede mensen. Jammer.

We brengen dan maar een blitzbezoekje aan Bercy Village gelegen aan Cour Saint-Emilion. Bercy Village is een collectie van voormalige pakhuizen waarin vroeger een wijnmarkt gehouden werd en die nu prachtig gerenoveerd zijn om onderdak te bieden aan winkels en gezellige restaurantjes. De centrale wandelstraat is mooi versierd met kleurrijke ballonnen. Jammer dat het nog te vroeg is om te lunchen. We nemen wel even de tijd om te kijken de fantastische fotografische kunstwerken van Laurent Pons, die de wereld van Star Wars naar de straten van Parijs brengt.

Dik tegen onze goesting begeven we ons opnieuw naar de metro voor een bezoekje aan onze tweede keuze: Musée Jacquemart-André. Dat museum is gelukkig wel open en blijkt een onverwacht schot in de roos te zijn. Het gebouw op zich (de voormalige privé-woonst van Édouard André en Nélie Jacquemart) is op zich al meer dan de moeite van een bezoek waard. Het koppel verzamelde tijdens hun leven een prachtige kunstcollectie en hun bescheiden stulpje vormt het perfecte decor om deze verzameling te tonen.

Maar er is meer, we hebben het geluk de tijdelijke tentoonstelling van werken uit La collection Alana te kunnen bezoeken, een privéverzameling van Italiaanse renaissancekunst in Amerikaanse handen. De werken zijn werkelijk van topkwaliteit en zowel mijn collega als ik zijn echt onder de indruk van de tentoongestelde kunst. Bij mij zijn het vooral de prachtige kleuren en het oog voor detail van de kunstenaars die mijn aandacht trekken. Naar sommige werken kan je gewoon blijven kijken. Magnifiek. Een echte toptentoonstelling!

Wanneer we buiten stappen na ons bezoek (dat veel langer geduurd heeft dan verwacht), schijnt onverwacht de zon. De herfstzon op ons gezicht doet deugd en zo komt die zonnebril zowaar toch nog van pas. Onverwacht, maar zeer welkom!

Omdat het zo’n prachtig weer is besluiten we te voet naar ons hotel terug te wandelen om optimaal te genieten van deze mooie namiddag. We passen chique winkelgalerijen zoals Le Printemps en Galeries Lafayette. Omdat er zoveel te zien is, vorderen we te traag en dreigen we daardoor in tijdsnood te geraken. Dus nemen we toch maar de metro naar Oberkampf. We moeten nog eten en we lopen liever niet het risico om onze Thalys naar Brussel-Zuid te missen.

Tripadvisor leidt ons naar Crêperie Gigi om (eindelijk) te kunnen genieten van een heerlijke, met calvados geflambeerde pannenkoek, vergezeld van huisgemaakte warme chocomelk. Een betere afsluiter van dit weekend hadden we ons niet kunnen wensen.

Terug in het hotel blijken onze beide koffers nog mooi aan de bovenkant van de trap te staan. Hoera! Een zeer onaangename rit met valiezen in een stampvolle metro zijn we terug in station Paris-Nord. We kopen er wat chocolaatjes voor de collega’s en voor onszelf een paar macarons voor de terugrit op de trein.

De terugrit verloopt zonder problemen en we komen zelfs wonder boven wonder stipt op tijd aan in Brussel-Zuid. De NMBS is zo vriendelijk om naadloze aansluiting naar Leuven te voorzien door mijn trein naar Leuven een kwartier vertraging te bezorgen. Soms wil het ook wel eens meezitten met het openbaar vervoer.

Een fijn weekend dat smaakt naar meer.

In de reeks: waar was yab vandaag?

In De Krook in Gent! (Wel een half uur later dan gepland aangekomen, met dank aan de gebrekkige dienstverlening van De Lijn in Gent. Te voet zouden we sneller ter plekke geweest zijn.)

Grand Opening XY – PILAR – JRSLM

Deze namiddag nam ik de metro naar de VUB. Na mijn ervaring met de Parijse metro, vind ik de Brusselse metro opeens een toonbeeld van comfort. Ik had zelfs een zitplaats!

Ondanks het feit dat het werkritme de laatste tijd weer stevig is toegenomen, kan ik niet ontkennen dat mijn job veel leuke kanten heeft. Zonder mijn job had ik nooit een uitnodiging gekregen om de ‘grand opening’ van de nieuwe studentenresidentie XY en culturele ontmoetingsplek PILAR op de VUB campus bij te wonen. Na wat speeches van belangrijke mensen (echt chapeau voor Caroline Pauwels, wat een ongelooflijke vrouw is me dat, een natuurkracht), kwam het interessantste gedeelte van de avond: de rondleiding in de tentoonstelling JRSLM door de curator. De afkorting JRSLM staat voor Jeruzalem, misschien een bijzondere keuze voor een ‘vrije’ universiteit, maar het is niet omdat een universiteit niet gelinkt is aan een geloofsinstelling dat er niet over geloof mag worden nagedacht, integendeel, zou ik zo zeggen.

De rondleiding had wat mij betreft nog wat langer mogen duren, maar bood toch een mooi overzicht van de topwerken. Indrukwekkend om te zien hoeveel kwalitatieve objecten de curator bij mekaar had gekregen, elk met een eigen boeiend verhaal en zonder de rode draad van de tentoonstelling uit het oog te verliezen. Na de rondleiding maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de gloednieuwe gebouwen te bewonderen én wat vegetarische rijstnoedels en pad thai te eten bij de Thaise foodtruck. Lekker!

Mijn collega arriveerde net toen ik mijn portie rijstnoedels achter de kiezen had, maar aangezien ze met haar vriendin eerst nog de tentoonstelling wilde bekijken, had ik weinig zin daarop te wachten. Er waren verder geen bekenden en ik had onvoldoende energie om me tussen één van de geanimeerde gesprekken te wringen. Ik nam dus afscheid en keerde naar huis terug.

Cultuurtip van de week: JRSLM op de VUB Campus.

Op stap in De Pinte

Zaterdag spoorden mijn vriend en ik ‘s ochtends naar De Pinte. Een treinrit die normaal (inclusief overstap in Gent-Sint-Pieters) zo’n anderhalf uur duurt, maar dankzij de werken in Brussel-Zuid een kwartier langer duurde.

Onze vrienden stond ons, samen met hun twee dochters al op te wachten in het station. Amai, die dochters hadden een klein groeispurtje doorgemaakt! Niet te geloven dat de oudste volgend jaar al naar het eerste studiejaar gaat. Ik heb het lang ontkend, maar de realiteit begint me in te halen: ik word oud en de nieuwe generatie staat trappelend klaar om mijn plek in te nemen. Binnenkort wordt de eerste baby die in mijn vriendenkring geboren werd meerderjarig. Niet te geloven.

We lunchten gezellig samen in Italiaans restaurant La Pineta. De ober apprecieerde mijn pogingen om het stof van mijn Italiaans te blazen en de twee jongedames in ons gezelschap gedroegen zich voorbeeldig. Echt, wat een dotjes van meisjes! De spaghetti met zeevruchten was overheerlijk, maar het was de zabaglione die met de hoofdprijs ging lopen. Zó lekker!

De rest van de namiddag deden we niet veel wereldschokkends. Het was lang geleden dat we mekaar gezien hadden, dus stof genoeg om bij te praten, maar het was toch vooral de levendige oudste dochter die met dee aandacht ging lopen. Dat we op de terugrit tijdens de overstap in Gent nog tijd hadden om een smoothie te gaan halen, was een fijne extra bonus.

Musée des Confluences in Lyon – 8 september 2019

Uitgeslapen tot negen uur en vervolgens op het gemak genieten van een hotelontbijt, er zijn ergere manieren om aan de zondag te beginnen. Na een laatste vrijpartij op Franse bodem, pakken we onze spullen bijeen, checken we uit en laten we onze koffers achter bij het onthaal.

Ik had voor dit weekendje Lyon één must do op mijn lijstje staan: een bezoek aan het Musée des Confluences, enkel en alleen om wille van de fantastische architectuur. Toen we de dag voordien de afstand van ons hotel tot aan dit museum opzochten, bleek echter dat we te voet te veel tijd zouden verliezen om daar te geraken en blijkbaar was het openbaar vervoer geen optie. Gelukkig heeft Lyon een aantal deelfietssystemen. Wij installeren snel de app van INDIGO Weel en gaan op zoek naar twee paarswitte fietsen op de fietsenparking voor het station van Lyon-Part-Dieu. INDIGO Weel heeft het voordeel dat je de fietsen eender waar kan achter laten, maar als nadeel dat je natuurlijk soms wat moet zoeken tot je een fiets gevonden hebt. Mijn vriend en ik slagen erin twee fietsen te bemachtigen en fietsen in de richting van Musée des Confluences.

De lucht ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar voorlopig houden we het droog. Oef, want fietsen in de regen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Om het museum te bereiken moeten we een tijdje de oever van de Rhône volgen. Wanneer we het mooie, brede fietspad oprijden, komen we terecht in een lange stroom fietsers. Blijkbaar is er één of andere georganiseerde fietstocht aan de gang in Lyon. Dat maakt dat het veel drukker is dan we verwacht hadden op een zondagochtend. We peddelen mee met de massa fietsers tot we in de verte het museum zien opduiken. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt het museum zich op de plek waar de Rhône en de Saône samen vloeien. De indrukwekkende architectuur zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen, maar ik kan het bombastische gebouw wel appreciëren.

We wijken af van het uitgestippelde fietsparcours en fietsen over de duidelijk gloednieuwe Pont Raymond Barre, met een splinternieuwe tramhalte (die om de één of andere reden volgens googlemaps niet bereikbaar was vanaf Lyon-Part-Dieu. Ik stop in het midden van de brug om wat fotootjes te nemen. Zelfs al is het museum zelf een tegenvaller, ik heb alvast genoten van deze leuke fietstocht.

Na onze fietsen in de fietsenparking geparkeerd te hebben, nemen we de tijd om het bijzondere gebouw vanaf verschillende hoeken in beeld te brengen. We lopen helemaal tot aan het uiterste puntje van het langgerekte stuk grond waarop het museum staat. Een bevreemdende plek met restanten van wat een spoorweg lijkt te zijn.

Tijd om het museum ook van binnen te bezoeken. Het is ondertussen al bijna één uur ‘s middags en helemaal niet zo druk. We laten onze jassen achter in de vestiaire op het kelderverdiep (alwaar we vaststellen dat de nooduitgang heel onorthodox geblokkeerd is) en beginnen aan ons bezoek.

De eerste zaal die we bekijken, valt tegen. De opstelling is eerder gericht op kinderen en wil de wondere wereld van insecten tot leven brengen, maar heus, gigantische uitvergrotingen van luizen en ander ongedierte, daar krijg ik letterlijk de kriebels van.

De volgende zalen gaat het echter in stijgende lijn: de verzameling (uiteraard dode) kevers vind ik erg mooi en ook de hoofddeksels uit alle hoeken van de wereld spreken mij aan. Het hoofddeksel dat het meest indruk maakt, is een gigantische constructie gemaakt van het haar van Chinese vrouwen uit dezelfde familie. Heel bijzonder, maar ik zou het toch maar vreemd vinden om met het haar van mijn overleden oma op mijn hoofd rond te lopen.

De zaal die op mij het meest indruk maakte, toonde de wondere wereld van de Kalash, een volk dat in het uiterste noorden van Pakistan woont en zijn bijzondere polytheïstische cultuur wist te behouden, ondanks het feit dat ze omringd zijn door moslims die hen vaak vijandig gezind zijn. Hun aantallen nemen de laatste decennia echter sterk af, waardoor de kans reëel is dat deze unieke cultuur ten dode is opgeschreven. De schitterende foto’s van de Kalash tonen de bijzondere band van dit volk met het prachtige Himalaya gebergte rondom hen en de kleurrijke feestelijkheden die als een rode draad door hun bestaan lopen.

Ik moet toegeven dat het verhaal dat het museum met de permanente collectie wilde vertellen voor mij niet zo duidelijk is. Dan maar gewoon genieten van de zeer mooie presentatie. Erg sfeervol.

Rond drie uur in de namiddag beginnen we toch een klein hongertje te krijgen en gaan we iets eten in het café op het hoogste verdiep van het museum. Het mooie uitzicht (mét zon en spectaculaire wolkformaties) krijgen we er gratis bij. In de verte zien we de kathedraal pronken op haar heuveltop.

De lunch stelt niet veel voor (een quiche opgewarmd in een microgolfoven), maar ik maak van de gelegenheid gebruik om even op te zoeken hoeveel dit gigantische museum gekost heeft. Omdat ik het zo fantastisch geformuleerd vind, wil ik graag dit citaat met jullie delen:

“Le montant total de l’ouvrage s’élève à plus de 306 millions d’euros. Un “coût pharaonique” dénoncé par l’association Canol. Plus de quatre fois le prix initial. Quinze ans après le début des travaux, la métropole a enfin révélé à ses administrés le coût définitif de la construction du musée des Confluences.”

Yep, dat lezen jullie goed, dit museum kostte vier keer meer dan oorspronkelijk gepland…

Het museum is veel groter dan we verwacht hadden en we ronden ons bezoek pas af rond 16u. Ik moet zeggen dat ik de manier van presenteren zeer mooie en vernieuwend vond, maar voor mij was de logica van de opbouw van de zalen niet altijd duidelijk. Maar toch: aanrader!

Onze INDIGO Weels bevinden zich op de plek waar we ze hebben achter gelaten. We fietsen terug langs de Rhône tot aan het oude centrum, alwaar we onze fietsen parkeren. Ons oorspronkelijke plan is nog iets te gaan drinken, maar halverwege, besluiten we toch maar geen risico te nemen. We hebben gewoon te weinig tijd en snel snel een drankje naar binnen kappen, is niet echt leuk te noemen.

We doen een poging om twee INDIGO Weels los te maken uit een rijtje op een ingewikkelde manier aan elkaar vastgemaakte fietsen die op de stoep liggen, maar we moeten onze poging onverrichter zaken staken. Toch niet altijd zo’n geweldig systeem, die deelfietsen. Gelukkig vinden we een beetje verderop twee fietsen die we wel kunnen losmaken.

Bij de terugtocht naar ons hotel voelen we druppels. En jawel, we hebben nét onze fietsen vastgemaakt op het plein voor het station, wanneer de regenbui losbarst. We haasten ons naar het station om bij de Exki mijn avondmaal voor op de trein te kopen. Het kleine stukje dat we vervolgens van het station naar ons hotel moeten overbruggen, is voldoende om ons flink nat te maken. Gelukkig hebben we een regenjas aangetrokken.

We halen onze valiezen op bij de Ibis Styles en verkassen naar het Mercure hotel, een blok verder, omdat de bar gesloten is. Bij de Mercure hangen we onze jassen te drogen en bestel ik een glaasje versgeperst fruitsap om het weekend in schoonheid te eindigen. Rond 19u neem ik afscheid van mijn vriend, wiens trein naar Genève een uur later vertrekt, mooi op tijd om mijn trein van 19.17u te halen.

Helaas, helaas, bij aankomst in het station blikt dat de tgv naar Brussel-Zuid 50 minuten vertraging heeft. Omdat ik geen zin heb om in het ongezellige station van Lyon-Part-Dieu rond te hangen, keer ik terug naar hotel Mercure, waar mijn vriend zich ondertussen aan een tafeltje in het restaurant gezet heeft. Hij heeft net zijn avondeten besteld, wanneer ik opnieuw binnen kom. Dus drink ik noodgedwongen een glaasje champagne terwijl ik hem gezelschap hou. 😉

Na voor een tweede keer afscheid genomen te hebben van mijn vriend, keer ik terug naar het station. Gelukkig blijft het bij 50 minuten vertraging, waardoor ik toch nog vóór middernacht in Brussel-Zuid zal geraken. Even ontstaat er wat verwarring op het perron, want deze trein blijkt een samenstelling te zijn van mijn trein en de trein van nog een uur vroeger (die dus met 1 uur en 50 minuten vertraging rijdt). Van één van mijn medereizigers verneem ik dat de vertraging te wijten is aan een bommelding in Marseille. Daar kan de SNCF uiteraard niets aan doen, maar het blijft een feit dat hun communicatie gewoonweg op niks trekt.

Gelukkig verloopt de rest van de reis vlot en geraak ik zonder problemen in Brussel-Zuid. Dolblij dat ik zo vooruitziend was om mij een hotel vlakbij Brussel-Centraal te boeken, omdat ik maandagochtend al om 8.15u op het werk moet zijn. Zo lig ik toch nog min of meer op tijd in bed. Moe, maar blij met alweer een geslaagd weekend in Lyon.

Van Brussel naar Lyon – 6 september 2019

Omdat ons vorig uitstapje naar Lyon zo goed was meegevallen en mijn vriend en ik allebei het gevoel hadden dat er nog veel te ontdekken viel in deze stad, boekte ik een tijdje geleden opnieuw een ritje met de tgv naar Lyon.

De trein vertrok vrijdagavond mooi op tijd in het station van Brussel-Zuid, ik vond vlotjes mijn toegewezen zetel (helaas deze keer niet in eerste klas) en na een klein akkefietje met iemand die beweerde hetzelfde stoelnummer te hebben als ik (spoiler: ze had zich vergist), liep alles vlotjes.

Helaas, rond Lille was het uit met de pret. Vlak voor het station van Lille stopte de tgv. Een hoop passagiers stonden al klaar aan de deuren om uit te stappen, dus het leek een korte stop alvorens het station binnen te rijden. Helaas, na een tiental minuten wachten, kwam de boodschap dat er problemen waren met de elektriciteit en dat de treinbestuurden onderzocht wat het probleem was. Ik vloekte inwendig en zag al allerlei doemscenario’s aan mijn geestesoog voorbij glijden, waarbij geëvacueerd worden uit een in panne gevallen tgv het ergste was.

Nog een beetje later kwam de boodschap dat de trein niet reed om dat er in Lille een persoon in nood was. Ik fronste even mijn wenkbrauwen, niet helemaal zeker of ik het correct verstaan had (de communicatie gebeurde enkel in het Frans en de kwaliteit van die intercoms aan boord van treinen is niet zo geweldig). Nog wat later kwam de boodschap dat er personen op het spoor liepen en dat al het treinverkeer rond Lille was stilgelegd. Diepe zucht, maar aan de andere kant een geruststelling: aan onze trein mankeerde niks. Het was gewoon wachten tot het probleem in het station van Lille was opgelost.

Uiteindelijk liepen we meer dan een uur vertraging op. Ik had medelijden met al die mensen die al meer dan een uur op hun tgv stonden te wachten in één of andere Frans station. Ik had tenminste een comfortabele zitplaats en een laptop om de tijd te verdrijven. Vertragingen horen bij het reizen, zullen we maar denken. Uiteindelijk was ik pas om twintig voor één ‘s nachts in het Ibis Styles hotel dat ik gereserveerd had. Kapot van vermoeidheid na die veel te lange treinrit. Niet echt een romantisch weerzien met mijn vriend, dus. Maar het deed deugd om mijn hoofd (eindelijk!) op een kussen te kunnen neervlijen.

Afscheid nemen

Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.

14.088 stappen

En dat op een doordeweekse werkdag, waarop ik gemiddeld zo’n 7000 stappen haal. Met dank aan de onverlaat die het nodig vond een vuurtje te stoken vlakbij een seinkast van de NMBS in Brussel Noord. Niet dat ik een grote fan ben van die stappentellers en het getal van 10.000 heb ik altijd redelijk arbitair gevonden, maar hey, op het werk is er een actie om gezamenlijk virtueel tot in Azerbeidzjan te stappen en ik heb me door louter peer pressure laten overhalen om die stappentellerapp in kwestie te installeren, zodat ook mijn stappen meetellen. Deze dinsdag was alvast een topdag voor de stappentellers onder ons. Azerbeidzjan, here we come!

‘s Ochtend had ik bij het afzetten van de flight modus van mijn iphone al meteen in de mot dat er stront aan de knikker was: 50 ongelezen whatsapp berichten, dat kan maar één ding betekenen: treinproblemen. Waar ik echter niet op had gerekend, was dat in volle ochtendspits het treinverkeer op de Noord-Zuidverbinding helemaal zou plat liggen. Nu, ik had mijn laptop van het werk bij, dus in principe kon ik thuis werken, maar ik had een vrij belangrijke vergadering om 9.30u en een vergadering die ik echt niet kon missen om 12u. Dus besloot ik het erop te wagen en mij naar het station van Leuven te begeven.

In het station zelf had ik vrij snel een trein: die van 8.35u met nog niet eens zo veel vertraging. Ik had zelfs zitplaats op de trein, dus op dat vlak zat het mij al mee. Van andere collega’s kreeg ik berichten dat ze tevergeefs op een trein hadden gewacht en dan maar onverrichter zaken naar huis waren gekeerd. Mijn trein reed aan een slakkengangetje, maar gelukkig kreeg ik een mailtje dat de vergadering van 9.30u uitgesteld was naar 10.30u. Dat leek me ruimschoots haalbaar. En zelfs toen de trein verdacht lang bleef stilstaan vlak voor Schaarbeek zag ik het nog helemaal zitten. Ik kreeg immers van collega’s uit Leuven die een vroegere trein genomen hadden, bericht dat ze, met serieuze vertraging, in Brussel-Centraal waren aangekomen.

We sukkelden langzaam verder tot in het station van Schaarbeek, waarop de conducteur omriep dat Schaarbeek geen halte was en dat er zeker niemand mocht afstappen. Ik was ondertussen aan het werken op mijn laptop via mijn mobiele hotspot, dus het kon me allemaal niet zo heel veel deren. Ik was nog steeds ruimschoots op tijd voor de naar 10.30u uitgestelde vergadering. Tot de melding kwam dat onze trein zou omgeleid worden en niet zou stoppen in Noord en Centraal. Dus reizigers voor die bestemmingen: gelieve allemaal af te stappen in Schaarbeek. En verder veel succes ermee. Of zoiets.

Enfin ja, niets aan te doen, uiteraard. Dus ik stap af, samen met massaal veel andere mensen. Het was duidelijk dat er nog een paar andere treinen hun reizigers in Schaarbeek gelost hadden, want nog nooit zoveel volk in het station van Schaarbeek gezien. Ik zocht meteen op welke tram ik naar Brussel-Centraal kon nemen en kijk, een meevaller, tram 92 stond al te wachten vóór het station van Schaarbeek. Helaas was ik duidelijk niet de enige gestrande reiziger die via Google maps had opgezocht welke tram te nemen, want die tram was voller dan vol. Ik zag het echt niet zitten om daar nog bij te wringen en voegde me dan maar bij de colonne wandelende reizigers die richting Noord liepen. De zon scheen en het was niet te warm. Ideaal voor een stevige wandeling.

Van Schaarbeek naar Brussel-Centraal is het zo’n vijftig minuten stappen, dus die vergadering om 10.30u zou ik niet meer tijdig kunnen halen, maar misschien kon ik onderweg nog wel ergens een bus of tram nemen. Ik had natuurlijk ook kunnen uitvissen hoe ik één van die massaal in het Brusselse straatbeeld aanwezige steps aan de praat zou kunnen krijgen. Maar de dag voordien was er iemand verongelukt met zo’n ding en eerlijk, als ik zie hoe die steps door de Brusselse straten scheuren, snap ik best dat daar ongelukken van komen. Ik besloot voor de gezondste en veiligste optie te kiezen: te voet!

Onderweg kwam ik een vriendelijke dame tegen die in hetzelfde gebouw als ikzelf werkte en zo werd het een fijne wandeling met twee. Ik was zelfs maar tien minuten te laat op mijn vergadering!

Van Brussel naar Lyon – 15 maart 2019

Na alweer een dag ontwikkelen (deze keer gelukkig in Brussel), nam ik de trein van Brussel-Noord naar Brussel-Zuid. Wat achteraf bezien niet zo’n goed idee was, want Brussel-Zuid is echt een triestig station waar de reiziger heel weinig comfort wordt aangeboden. Ik moest dus noodgedwongen bijna twee uur doorbrengen op oncomfortabele ijzeren stoeltjes. Ik was misschien beter in de buurt op zoek gegaan naar een gezellige plek om iets te drinken, maar enfin, zo kreeg ik nog wat werk gedaan.

Ik kon trouwens zonder enige controle (zelfs niet van mijn treinticket) op de trein stappen. Veiligheidscontrole: nul. Iedereen kon zomaar de trein in, zonder dat iemand je ook maar een strobreed in de weg legde. Niet dat ik voorstander ben van al die overdreven controles, maar gewoon iemand aan de ingang van elke wagon zetten om de tickets te controleren, lijkt me toch wel aangewezen. Ik werd pas ver in Frankrijk voor het eerst door een controleur benaderd.

Enfin ja, de rit (in eerste klas! ik moet al genoeg rechtstaan tijdens mijn dagdagelijkse pendeltocht naar Brussel) verliep vlekkeloos. De wagon zat allesbehalve vol en de wifi werkte redelijk. Eén ding is zeker: reizen met de trein is echt veel comfortabeler dan reizen met het vliegtuig. Jammer dat het hogesnelheidsnetwerk in Europe zo beperkt is.

Rond twintig minuten voor middernacht kwam ik aan in Lyon Part-Dieu. Gelukkig was mijn vriend vanuit Genève eerder dan ik aangekomen en had hij al de sleutel van onze kamer weten te bemachtigen, zodat ik linea recta tussen de vers gewassen dekens kon kruipen. Zalig!

Puurs

Tot voor kort wist ik niet eens waar dat lag, maar goed, dat geldt voor heel wat gehuchten die ik de laatste maanden bezocht heb. Ben alleszins benieuwd of de NMBS erin zal slagen mij zonder problemen tot ginder te brengen.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer