Nazomerse barbecue in Schulen

Zalig die heerlijke nazomer! Ideaal weer om nog eens de barbecue boven te halen. Gelukkig heb ik een broer met goede barbecueskills en een gigantische tuin! En ja, daar dronken we natuurlijk wat lekkere Italiaanse wijnen bij. Fijn om wijn te kunnen drinken van een wijnhuis dat je persoonlijk bezocht hebt.

Spijtig genoeg eindigde de avond op een valse noot. De laatste trein van Schulen naar Leuven werd afgeschaft. Daar stonden mijn vriend en ik dus, in het donker op een godverlaten perron in the middle of nowhere. Blijven slapen bij mijn broer was geen optie, want mijn vriend moest deze ochtend (zondag) vroeg het vliegtuig halen. En na die wijntjes wilden we mijn broer en zijn vriendin niet vragen om ons naar Leuven terug te rijden. Taxi gebeld dan maar. Gelukkig moesten we niet al te lang wachten en reed de taxichauffeur aan een stevig tempo. Van de twitter-account van de NMBS vernam ik dat de oorzaak van het verstoorde treinverkeer spoorlopers waren en dat we de taxirit konden terugvorderen via de ombudsdienst. Spijtig genoeg hebben we die taxirit cash betaald en hebben we geen bewijsje gekregen van de chauffeur. Ook niet meer aan gedacht, zo laat op de avond. Enfin ja, so be it.

Gamescom in Keulen

Vandaag bracht ik met wat collega’s voor de allereerste keer een bezoek aan de Gamescom in Keulen. The place to be, duidelijk, want ik vermoed dat zowat iedereen in onze eersteklassewagon onderweg was naar dezelfde bestemming. Gamescom is dan ook de grootste gamebeurs ter wereld. In 2022 (vlak na de pandemie) verwelkomde deze beurs ruim 265.000 bezoekers uit meer dan 100 landen en 1100 exposanten uit 53 landen (75% internationaal). Dat zijn indrukwekkende cijfers en hoewel ik zelf mij vooral beperk tot smartphone games, had ik toch uitgekeken naar dit bezoek. Spijtig genoeg werden mijn verwachtingen niet helemaal ingelost. En neen, dat lag niet alleen aan het feit dat ik al om 7.54u in Brussel-Noord moest zijn om daar op de trein naar Keulen te stappen.

Mijn collega’s en ik werden samen met de delegatie van de minister-president en een hoop andere genodigden ontvangen op de Belgische stand. De rondleiding daar was duidelijk enkel voor de M-P bedoeld, want onze oren konden niets opvangen van wat er allemaal gezegd werd. We stonden er letterlijk voor spek en bonen bij.

‘s Middags waren we uitgenodigd voor een lunch met wat presentaties. De presentaties waren boeiend, maar amai, lang geleden dat ik nog zo’n slechte lunch gegeten heb. De meest smakeloze broodjes en slaatjes (ok, dat slaatje met mosterd en een gehaktballetje kon er nog mee door) ooit. Die Duitse traiteur bakte er niet veel van. Gelukkig waren de macarons en de chocomousse als dessert wel lekker.

In de namiddag stond er een gesprek gepland met een groot gamebedrijf en pikten we een stukje van de receptie “MADE IN GERMANY” mee, waar helaas enkel bier en frisdrank aangeboden werd. Al moet ik zeggen dat de rabarber-schorle best wel lekker was.

Vervolgens namen we deel aan een rondleiding voor een groep van ongeveer honderd personen. Ik weet niet hoe jullie daar tegenover staan, maar dat is gewoon een veel te grote groep voor een rondleiding. We kregen allemaal oortjes en we werden en masse doorheen de B2C zone geleid naar een aantal verschillende standen waar onze gids dan interview afnam van de standhouders. Echt, het was superboring. Veel te weinig aandacht voor het tonen van visueel materiaal (en sorry, daar draait het toch om bij games) en veel te weinig ruimte om zelf games te kunnen proberen. Ik speelde welgeteld één boks-spelletje en dat is nu een type-voorbeeld van spelletjes die mij helemaal niet kunnen bekoren. Uiteindelijk ontsnapten mijn collega’s en ik uit de rondleiding om snel nog wat coole foto’s te maken bij de Netflix stand. Echt, een teleurstelling, deze rondleiding. We waren het beter al wat eerder afgetrapt!

We eindigden de dag met een receptie bij de Belgische stand met enkel Belgische bieren, nootjes en chips. Dus eindigde ik de dag bloednuchter, wat op zich natuurlijk ook voordelen heeft.

Het leukste aan de dag was nog de wandeling terug naar het station van Keulen onder een stralend blauwe hemel. In het station kocht ik mij sushi om op de trein te eten en na een vlotte rit stond ik opnieuw in Brussel-Noord, alwaar de NMBS zo vriendelijk was om mijn trein op mij te laten wachten, zodat ik meteen naar Leuven kon sporen.

Een dagje Knokke-Heist

Net als vorig jaar zakte onze vriendin uit Italië voor twee weken af naar België om samen met haar mama, zussen, neefjes en nichtjes te genieten van de Belgische kust. De timing was dit jaar minder ideaal: onze vriendin kwam pas aan op vrijdag 22 juli en mijn vriend en ik moesten op maandag 24 juli al om 2.45u uit de veren voor onze vlucht naar de Azoren. Even getwijfeld, maar dan beslist om toch van de gelegenheid gebruik te maken om een klein reünie te organiseren. Focus op quality time!

En dus zaten mijn vriend en ik al om 8.33u op de trein richting Duinbergen. Gelukkig bleven we ditmaal bespaard van vertragingen en kwam de trein stipt om 10.23u aan in Duinbergen, waar onze vriendin en haar nichtje ons al stonden op te wachten. Onze vriendin met de mooie glimlach was nog geen haar veranderd, maar het nichtje was alweer een paar centimeter groter geworden. We wandelden samen naar het appartement dat de mama van onze vriendin al een paar jaren huurt en babbelden daar op het gemak wat bij tot de twee jongens met de mama en de andere zus van onze vriendin terug waren van de winkel. Daarna moest er eerst nog dringend een wiskundig probleem opgelost worden, alvorens we naar zee afzakten om te genieten van de gezonde zeelucht. De zon had zich verstopt achter een stevig wolkendek en dat wolkendek zag er bijzonder dreigend uit, maar we hielden het gelukkig droog.

‘s Middags haalde de mama van onze vriendinnen haar beste kookkunsten boven en mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker stukje gebraad met boontjes en aardappelgratin. Ik kan altijd zo genieten van de kookkunsten van de mama van onze vriendinnen, omdat je gewoon proeft dat dit met liefde is klaargemaakt.

In de namiddag trokken we met z’n allen (de mama, de twee zussen, de twee jongens van onze vriendin uit Italië en één neefje en nichtje) naar de minigolf om een namiddag te ontspannen. Allez, dat was toch de bedoeling, want de oudste zoon van onze vriendin raakte na de derde hole zodanig gefrustreerd dat hij de resterende vijftien holes al bokkend afwerkte. Geen spoor te bekennen van de mooie glimlach die hij van zijn mama geërfd heeft. Echt doodjammer, want ik had uitgekeken naar dit partijtje minigolf, vooral omdat het al jaren geleden was dat ik nog eens minigolf gespeeld had en ik dit in mijn kinderjaren een heel fijn tijdverblijf vond. En dat lukte nu maar matig omdat we de hele tijd naar een boos gezicht moesten kijken. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en me op het spel te concentreren Uiteindelijk bleek ik zelfs de winnaar van ons groepje te zijn! Dat had ik niet verwacht!

Helaas had de minigolf langer geduurd dan verwacht en was de tijd om afscheid te nemen veel te snel daar. We wilden immers de trein van 16.35u naar Leuven nemen, zodat we nog tijd hadden om de laatste hand aan onze valiezen te leggen en vroeg in bed konden kruipen. We wandelden samen met onze vriendin naar het station van Duinbergen en namen daar afscheid met de belofte om volgend jaar opnieuw naar de zee af te zakken!

Family barbecue!

Het weer gisteren was eerder twijfelachtig, maar dat weerhield mijn broer er niet van toch de barbecue aan te steken. Het uitstekende vlees van de lokale slager werd op professionele manier buiten gebakken en vervolgens binnen opgesmikkeld met wat groenten en slaatjes daarbij. Simpel. Naar goede gewoonte was er weer té veel eten en wellicht ook wat te veel drank. Met z’n vieren maakten we de befaamde Gioco dell’Oca die mijn vriend en ik in 2018 kochten bij Lionello soldaat. En, amai, dat blijft toch echt een geweldig wijntje! Perfect bij een lekker stukje vlees.

En natuurlijk sloten we de avond af met een kleine whisky-tasting. Kwestie van mijn broer zijn collectie wat overzichtelijk te houden. 😉

Relaxen in Westende

Na ons bezoek aan Mu.ZEE bracht de kusttram ons naar de halte Westende-Bad, vanwaar het nog een paar minuten stappen was naar de mooie villa waar Kato, Dieter en hun jongens verbleven. Uiteindelijk kwamen we rond kwart voor vier op onze eindbestemming aan, met dank aan de NMBS voor de vertraging. We lieten het echter niet aan ons hart komen en ontspanden samen met een drankje op het mooie terras met uitzicht op groene velden.

Na wat bijgepraat te hebben, wandelden we samen met de twee jongens naar Middelkerke om hen over te dragen aan de ouders van Kato. 😉 Onderweg maakten we leuke gezinsfoto’s en bewonderden we enkele Beaufort kunstwerken, terwijl we genoten van het aangename zonnetje en de gezonde zeelucht.

I Can Hear It, Ivars Drulle:

Caterpillar + Flatbed Trailer, Wim Delvoye:

We namen afscheid van de jongens en keerden terug naar de villa om ons op te frissen en wat op te dirken voor ons bezoek aan restaurant Marquize. Dat Kato en Dieter een goede smaak hebben, moge duidelijk zijn! De ontvangst was hartelijk, het eten overheerlijk en het lekkere flesje wijn maakte de maaltijd af. Super!

Hapjes:

Vitello tonnato, groene asperge, radijs, rucola:

Zonnevis, sobanoedels, avocado, dashi:

Roodbaars, tomaat, venkel, olijf, verjus:

Iberico varkenskroon, bloemkool, wortel, pickels:

Perzik, amandel, vanille-ijs, kersen:

Bordje geaffineerde kazen:

Kersen:

Zoetigheden bij de koffie of thee:

Na zo’n overvloedig diner kropen we op tijd in bed!

De zondagochtend startten we op het gemak (allez, mijn vriend en ik toch, Kato en Dieter waren ‘s ochtends al gaan lopen) met een lekker omeletje van chefkok Dieter. Smullen!

De zon liet ons wat in de steek, maar dat weerhield ons er niet van om na het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. We hadden de zee bijna gans voor ons alleen . Verrassend toch hoe leeg het strand kan zijn op een bewolkte dag in het hoogseizoen.

Na het zeewater van ons afgespoeld te hebben, speelden we een spelletje Rummikub (hoera!) terwijl we genoten van een flesje champagne. Vervolgens trokken we richting de dijk voor een laat middagmaal. Via googlemaps vond ik Brasserie – Grill Da Vinci en dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. De keuken was nog nét niet gesloten, zo iets voor twee uur en we kregen een fijne tafel toegewezen in deze gezellige familiezaak. Uiteraard ging ik voor de mosselen, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik stiekem jaloers was op de wel heel bijzondere op cederhout gegrild zalmfilet die mijn gezelschap had gekozen. Dat zag er werkelijk geweldig lekker uit!

We babbelden nog wat na, kochten in het restaurant een flesje lokale Zeebonk gin en dan was het al bijna tijd om afscheid te nemen. We keerden terug naar de villa, pakten onze spullen bijeen en namen de kusttram en de trein terug naar Leuven. Ditmaal zonder enige vertraging. Als het goed is, mag het ook gezegd worden, lieve vrienden van de NMBS.

Persoonlijk kijk ik ernaar uit om dit uitstapje volgend jaar nog eens over te doen!

Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE

Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.

We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.

Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.

Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.

Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.

En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.

Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.

Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.

Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.

De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.

Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.

Isidore Verheyden in zijn atelier:

Russische muziek – James Ensor:

Schrijvende vrouw:

Continue reading →

Trash day receptie

Deze vrijdag had ik opnieuw een trash day ingepland. Al kon ik zelf niet veel trashen, want de collega’s hadden mijn agenda van ‘s ochtends tot ‘s avonds volgeboekt. Naar goede gewoonte sloten we de trash day af met een kleine receptie. Altijd fijn om op een informele manier met de collega’s van gedachten te kunnen wisselen.

Aangezien er weer problemen waren op het spoor tussen Brussel en Leuven, bleven we plakken met iedereen die richting Leuven moest treinen. Beter nog een glaasje extra schuimwijn drinken en wat hapjes dan in Brussel-centraal tevergeefs op een trein staan te wachten, nietwaar? Gelukkig was er meer dan drank en eten genoeg. 😉 En tegen dat wij dan uiteindelijk naar Leuven terug spoorden, waren de problemen gelukkig opgelost.

En ‘s avonds in Leuven nog genoten van een fijne avondwandeling.

Een dubbel lentefeest

Gisteren vierden we het lentefeest van het neefje en het nichtje van mijn vriend in de fantastische tuin van zijn broer. Zijn broer had die tuin tijdens de coronacrisis uitgerust met een gigantisch tuinpaviljoen mét bar en een overdekte zitruimte waar het ganse gezelschap (toch meer dan twintig personen) kon plaatsnemen. En voor de kinderen (en mijn vriend) was er een groot, rond tijdelijk zwembad opgezet. Daar kan ons balkonnetje in Leuven niet aan tippen!

Omdat we graag allebei een glaasje wilden drinken waren mijn vriend en ik met de trein naar Mol gespoord (twee keer overstappen en anderhalf uur onderweg in totaal, openbaar vervoer en de Kempen, het gaat niet goed samen) en fietsten we vanuit het station van Mol met de blue-bike naar het huis van zijn broer. Op het gemak, want het was puffen, deze zaterdag en ik moest voorzichtig fietsen om te vermijden dat mijn lange jurk tussen de spaken van de blue-bike terecht zou komen.

Naar goede gewoonte was er veel te veel eten. Aperitiefhapjes en drank voor een heel leger, massa’s vlees en vis en gigantisch veel groenten en slaatjes daarbij. En ‘t is niet dat ik mijn best niet heb gedaan, want ik heb zoveel gegeten dat ik zelfs geen ruimte meer had voor het dessert! Wel jammer dat de firma die instond voor de barbecue al het vlees en de vis op voorhand bakte en vervolgens in van die au bain marie bakken warm hield. Daardoor bleven zowel vis als vlees verder garen en was het resultaat na een tijdje taai vlees en te hard gegaarde vis.

We fietsten na een fijne namiddag/avond alleszins goedgezind weer naar het station van Mol. Helaas liet de NMBS ons (nogmaals) in de steek. Door vertraging van onze eerste trein van Mol naar Lier misten we onze aansluiting met de IC 2922 naar Aarschot en waren we uiteindelijk dik twintig minuten later in Leuven dan we gehoopt hadden. Het wil maar niet lukken om die treinen op tijd te laten rijden, he. Zelfs niet tijdens het weekend!

De kathedraal van Lausanne – 21 mei 2023

Onze laatste dag in Zwitserland. De tijd vliegt voorbij. We ontbijten opnieuw sober. Ik heb echt spijt dat we onze kamers in Mad House inclusief ontbijt gereserveerd hebben. Wellicht zijn er zoveel betere plekken om te ontbijten in Lausanne. Maar goed, met een hardgekookt ei, kaas en brood is je maag ook gevuld.

Het is zondag en opvallend rustig in de starten van Lausanne. We nemen de openbare lift vlakbij ons hotel om een serieus hoogteverschil te overbruggen en klimmen opnieuw naar de kathedraal. We zijn er net voor de eredienst begint, dus we kunnen nog snel het interieur bewonderen.

Continue reading →

Les terrasses vignobles de Lavaux en Lausanne – 20 mei 2023

Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.

Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van mijn vriend. 😉

Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.

Mijn vriend heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.

We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.

Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen de ouders van mijn vriend nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉 Continue reading →

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer