Måneskin in Vorst Nationaal in Brussel

Normaal ben ik helemaal niet zo’n concertganger, dus het is hoogst uitzonderlijk dat ik twee vrijdagen na mekaar naar een concert ga. Maar nu wilde het toeval dat zowel Lizzo als Måneskin vlak na mekaar naar België kwamen en beide concerten wilde ik niet missen.

Sinds hun overwinning in het Eurovisiesongfestival ben ik een grote fan van Måneskin. Jammer genoeg was ik er in eerste instantie te laat bij om tickets te bemachtigen voor hun concert in Vorst Nationaal. Dankzij de coronacrisis en hun groeiende populariteit werd hun oorspronkelijke concert uitgesteld en kwam er later nog een tweede concert bij. Ik besloot eens zot te doen en kocht meteen VIP-tickets voor het concert op vrijdagavond. Kwestie van eens zo’n VIP-experience meegemaakt te hebben.

Na een dagje werken op kantoor in Brussel ging ik mijn vriend ophalen in Brussel-centraal om van daaruit samen te sporen naar het station van Vorst-Oost. Vanaf het station van Vorst-Oost hadden we de groepjes concertgangers maar te volgen om bij Vorst-Nationaal te geraken.

Als VIP’s konden we gebruik maken van de aparte VIP-ingang, we kregen een bandje van de vriendelijke dames aan het onthaal, lieten onze jassen achter in de vestiaire en kregen meteen een glaasje prosecco aangeboden. Een jonge vrijwilliger bracht ons naar een hoge tafel met vier stoelen waarop een gepersonaliseerd programma stond. Een goed begin wat ons betreft.

Op de tickets stond dat we een street food experience aangeboden kregen, maar ik moet zeggen dat het eten in de VIP-ruimte toch wel iets chiquer was dan street food. Alle gerechtjes waren bijzonder verfijnd, lekker en mooi gepresenteerd. Omdat de VIP-tickets bijna volledig uitverkocht waren, kregen we aan onze tafel gezelschap van een bijzonder sympathiek Limburgs koppel. Het klikte meteen tussen ons en we hadden een heel gezellige babbel, terwijl we genoten van het lekkere eten en de heerlijke prosecco.

Traag gegaard kalfsfilet met pickles, koolrabi, mosterdsla en burrata met marjolein, tomaat en pestocrème:

Entrecote met groenten en rozemarijnaardappel:

Zeebaars, courgette, wittewijnsaus:

Kwart voor acht werden we naar onze plekken in de zaal geleid en kon het concert beginnen. En amai, wat een topconcert! Geweldig goed gezongen, strakke basgitaar die voor de rode draad zorgde, mooie afwisseling van nummers en een publiek dat alle liedjes van voor tot achter meebrulde. Ook genoten van het intieme moment toen Thomas en Damiano met z’n tweeën Vent’anni brachten. Prachtig. Om het met de woorden van Damiano zelf te zeggen: Rock ‘n Roll will never die!

Nadat de laatste noten weerklonken hadden, keerden we met onze nieuwe vrienden uit Limburg terug naar de VIP-ruimte voor een dessertje en nog een glaasje om te klinken op de fantastisch avond. Eentje om in te kaderen.

Hamamelisfeesten in Kalmthout

Veel te vroeg opgestaan deze zaterdagochtend, omdat ik om 8.36u op de trein naar Antwerpen moest nemen. In Berchem station had ik namelijk afgesproken met twee collega’s om samen een bezoekje te brengen aan het Arboretum in Kalmthout waar rond deze periode de toverhazelaars in bloei staan.

We troffen elkaar in het station van Berchem en stonden geduldig op de trein te wachten, toen afgeroepen werd dat onze trein naar Kalmthout afgeschaft was wegens een personenongeval. Zo’n ongeval is natuurlijk een drama op zich, maar spijtig genoeg is er in het weekend maar één trein per uur die naar Kalmthout rijdt. Noodgedwongen moesten we onze plannen dus aanpassen. Gelukkig woont één van mijn collega’s niet ver van het station en heeft zij een wagen. Dus wandelden we naar haar buurt om van daaruit met de wagen naar Kalmthout te rijden.

Mijn collega parkeerde de wagen bij het Arboretum en wisselden van schoeisel. En dat bleek absoluut nodig te zijn, want de weersvoorspellingen zaten er deze zaterdag helemaal naast: in plaats van de voorspelde droge dag, regende het stevig en was ons bezoekje aan het Arboretum een natte bedoening. Gelukkig was het niet koud en hadden we alle drie jassen aan die de regen konden trotseren. Ondanks het barslechte weer genoten we van de mooie kleurrijke toverhazelaars en de regen leverde zelfs enkele mooie plaatjes op.

Natuurlijk kon ik het niet laten om in de shop een flesje gin te kopen, gemaakt van de toverhazelaars die we net bewonderd hadden. Na ons bezoek aan het mooie, maar natte arboretum, reden we naar de Stapper, een tien meter hoge toren die ons een prachtig uitzicht bood op het Stappersven en de heide.

We sloten ons bezoek in Kalmthout af met een heerlijke lunch in het Strijboshof, voorafgegaan door een glaasje champagne.

Gerookte heilbot met crème van erwten en basilicum:

Skreifilet met champagnesaus en gebrande prei:

Tiramisu met huisgemaakte limoncello

We konden het niet laten om bij het dessert een glaasje limoncello te bestellen. Amai, dat smaakte!

Onze collega zette mij en de andere collega na de lunch af aan het station van Kalmthout waar we samen de trein naar Antwerpen-centraal namen, alwaar onze wegen scheidden. Helaas eindigde de dag zoals die begonnen was: met vertraging. Ditmaal was de vertraging veroorzaakt door spoorlopers. Ik zat al even op de trein die mij naar Leuven zou brengen, maar die niet mocht vertrekken voordat het spoorlopersprobleem opgelost was. Ik besloot dan maar uit te stappen voor een sanitaire stop in het station en natuurlijk was de trein net weg toen ik terug was. Pech, dan maar de trein genomen waarbij ik moest overstappen in Mechelen. Gelukkig bleef ik van verdere treinmiserie gespaard en kon ik ‘s avonds de fles gin overhandigen aan mijn vriend die de dag op FOSDEM had doorgebracht.

Bezoek aan het thuisfront

Gisteren bracht ik een bezoekje aan het thuisfront om twee verjaardagen in één klap te vieren.

Natuurlijk koos ik voor mijn favoriete vervoersmiddel: de trein. Die zelfs voor één keer mooi op tijd reed! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Het leverde alleszins die pittoreske plaatje op:

In ‘t Krievelkuut genoot ik samen met mijn tante, nonkel en vader van een uitgestelde verjaardagslunch ter ere van de verjaardag van mijn vader in december. De relatie met mijn vader verloopt wat stroef op dit moment, dus dit was een welgekomen manier om het ijs figuurlijk te laten ontdooien. Al blijkt het water op sommige vlakken nog altijd veel te diep. Gelukkig is een flesje cava, lekker eten en een goed glas wijn altijd een pleister op de wonde.

Hertentourneods met pastinaakpuree, wintergarnituur & wildjus:

Na de lunch trokken we met z’n vieren naar het rusthuis om mama een gelukkige verjaardag te wensen, gebruik makend van het feit dat haar verjaardag dit jaar op een zaterdag valt en de strenge coronarestricties eindelijk tot het verleden behoren. Mijn broer vervoegde ons in de cafetaria en we dronken samen iets ter ere van de jarige.

Daarna reed ik met mijn broer mee naar huis om de katten (en zijn vriendin) goeiedag te zeggen. Het was zo gezellig dat ik bleef plakken. Een mogelijkheid om te genieten van de kookkunsten van de vriendin van mijn broertje sla ik natuurlijk nooit af. En doe daar maar een lekker wijntje van Ad Bibendum bij!

Uiteraard sloten we de avond af met een lekker glaasje whisky. Noblesse, oblige! Alleen jammer dat ik moeite had om de appelsmaak te identificeren in de whisky die op calvadosvaten had gerijpt.

En dankzij de NMBS kwam ik probleemloos thuis, iets later dan oorspronkelijk gepland.

Het roltrapincident

Na mijn eerste vergadering thuis via teams (serieus, op een maandagochtend de werkweek starten met een vergadering om 9u, why?) wandelde ik naar Leuven station om de trein naar Brussel te nemen. Ik stapte op de roltrap naar het perron en stond ongeveer op het niveau van de derde trede toe opeens de dame met het rolkoffertje drie treden voor mij achterover viel. In een reflex deed ik een stap naar voren om haar op te vangen en haar val zo goed mogelijk te breken. Doordat ik de val had zien gebeuren, had ik me schrap kunnen zetten en stond ik stabiel genoeg om zelf niet te vallen. Het lukte mij echter niet om de dame, die gewoon stokstijf in mijn armen op de roltrap bleef liggen terug overeind te duwen. Zelfs niet met de hulp van de man achter mij die het voorval had gezien. De dame leek zelf niet echt onder de indruk te zijn van het gebeuren en zei dat we haar maar gewoon moesten laten liggen tot we boven kwamen.

Omdat ik haar echt niet recht kreeg, was dat inderdaad de enige optie. Bovenaan liep het echter bijna mis. Hoe hard ik ook probeerde aan haar te sleuren, de dame geraakte niet recht en blokkeerde de roltrap, die gewoon verder bleef gaan. Hierdoor raakte ik bovenaan de trap geblokkeerd en viel ik bijna zelf de trap naar beneden. Gelukkig was er een andere treinreiziger bovenaan de trap die gemerkt had dat er iets mis was en die mij bij mijn arm greep en zo over de dame heen sleurde. Tot mijn grote verbazing had de dame in kwestie niets aan haar val over gehouden en besloot ze gewoon verder te reizen. Haar ongewone kalmte deed me vermoeden dat ze onder de medicatie zat. Mijn hart klopte door het voorval nochtans in mijn keel en het duurde de ganse treinrit voordat de adrenaline-opstoot verwerkt was.

Enfin, blij dat uiteindelijk alles goed is afgelopen, want dit had veel erger kunnen zijn.

Worlds Collide in Paleis 12

Vorige week donderdag stuurde A, de vriendin van mijn broertje, een bericht of ik geen zin had om deze dinsdag 22 november, mee naar een concert van Within Temptation en Evanescence te gaan. De persoon die het ticket had gekocht (lang geleden, voordat de concerten uitgesteld werden wegens de coronacrisis) was verhinderd. Ik twijfelde even, want normaal plan ik nooit iets in op dinsdagavonden. Woensdag vindt onze managementvergadering plaats en meestal bereid ik deze voor op dinsdagavond. En ik ben graag fris voor de soms wel stevige discussies. Maar hey, wat een unieke kans om twee bands met een sterke vrouwelijke zangeres aan het werk te zien! Dus liet ik mijn bezwaren varen en zei ik volmondig ja op het voorstel van A.

A moest die namiddag in Brussel zijn voor een vergadering, dus spraken we af om na het werk samen iets te eten en dan de tram naar Paleis 12 te nemen. A zou na haar vergadering naar mijn werk komen en daar op mij wachten in onze koffiebar. Bedoeling was rond 17u te vertrekken om iets te gaan eten, maar uiteindelijk liep mijn laatste vergadering van de dag een kwartiertje uit. Gelukkig was de bewaker aan het onthaal zo vriendelijk om A de weg naar het toilet te wijzen toen de nood te hoog werd. 😉

Voor het diner trokken we naar Wolf, kwestie van snel én lekker te eten. We moesten immers nog veertig minuten op de tram zitten om Paleis 12 te bereiken. Het voorprogramma zouden we sowieso missen, maar het zou doodjammer zijn om te laat te komen voor de twee hoofdacts. En ja, ik koos voor een lekkere phở, want zo’n noedelsoepje gaat er bij mij altijd wel in. A ging voor een noedelsalade die er ook erg lekker uit zag.

Een vlotte tramrit later bereikten we Paleis 12, een klein half uur voor de start van het concert van Within Temptation. Ideale timing. Ik kocht me een glaasje witte wijn om het wachten te verzachten (vergissing, de wijn was niet te drinken) en we zochten onze plaatsen op de tribune uit. A had me gewaarschuwd dat het wel eens heel koud kon zijn in Paleis 12, dus ik had mijn allerdikste winterjas en sjaal meegenomen, maar dit bleek gelukkig niet nodig, want het was aangenaam warm op onze zitplaatsen, zelfs zonder jas.

Wel een beetje spijtig dat ik niet geheel onbezorgd van de avond kon genieten, want de ganse tijd stroomden er mails mijn mailbox binnen die allemaal min of meer dringend waren (het jaareinde staat voor de deur, bij ons traditioneel de drukste periode van het jaar). Vlak voor het concert en tijdens de pauze beantwoordde ik dus nog snel een paar mailtjes.

Het concert van Within Temptation begon stipt om 19.55u, zoals op het ticket stond. Spijtig genoeg miste de vriendin van A, die zich bij ons zou voegen voor het concert, de eerste twee nummers, omdat ze met haar wagen vast zat in het verkeer en er vervolgens geen plek meer was op de parking van Paleis 12. Lang leve de tram, dus! Continue reading →

Twee musea op één dag

Deze namiddag spoorde ik naar Antwerpen voor een vergadering met Zeer Belangrijke Personen over een Zeer Voornaam Onderwerp. Ik nam onlangs het voorzitterschap van deze vergadering over van de grote baas, dus ik was wel een beetje zenuwachtig, want het was de eerste keer dat ik de leden van deze vergadering in ‘t echt zou zien. Gelukkig was ik beter voorbereid dan de eerste (digitale) vergadering die ik voorzat, want toen moest ik onverwacht inspringen voor mijn baas, omdat hij last minute andere verplichtingen had.

Na aankomst in het mooiste station van het land, Antwerpen-centraal, leende ik een blue-bike uit om te fietsen naar het MAS, waar de vergadering plaatsvond. Ik was net op het Astridplein mijn handschoenen aan het aantrekken, toen ik toevallig botste op mijn collega die naar dezelfde vergadering moest. Ze probeerde tevergeefs een Velo te ontgrendelen. Gelukkig kan ik met mijn blue-bikekaart twee fietsen ontlenen. Ik gaf haar dus mijn kaart en legde haar snel uit hoe het systeem werkte. En zo had ik gezelschap op de fiets naar het MAS.

Bij aankomst werden we bijna weggeblazen door de stevige wind die er stond rondom het MAS. Met een volledig verwaaid kapsel hoopte ik wat warmte te treffen tijdens de vergadering in de MAS Box, helaas, ook binnen was het behoorlijk frisjes. Zeker omdat de deur voortdurend open en dicht ging. De vergadering zelf verliep tot mijn grote opluchting vlotjes en iedereen was erg vriendelijk.

Na de vergadering nam ik afscheid van de aanwezigen en fietste ik richting het KMSKA alwaar ik een café zocht om mij met mijn laptop te installeren en nog wat te werken tot de boekvoorstelling waarvoor ik om 18u uitgenodigd was in het KMSKA. En zo belandde ik bij Vitrin, alwaar ik een grote warme chocomelk bestelde mét slagroom, want ook op café is het tegenwoordig niet echt warm. Ik heb het gevoel dat we een kille winter tegemoet gaan, met al die thermostaten op 19 graden.

Stipt om 18u stond ik aan het KMSKA voor de boekvoorstelling, maar ik mocht nog niet binnen in de bibliotheek, omdat de voorbereidingen nog niet afgerond waren. Gelukkig moest ik niet al te lang wachten en daagde even later een collega op die ook uitgenodigd was. De hapjes op de boekvoorstelling waren quasi onbestaande, maar de schuimwijn werd vlotjes bijgeschonken. Mijn collega en ik kregen tot onze verrassing allebei een exemplaar van het boek cadeau. Leuk!

Na de boekvoorstelling kregen we een rondleiding in het KMSKA van de architecte zelf. Heel boeiend om door haar ogen naar het gebouw te kijken en allerlei interessante anecdotes te kunnen meepikken. Als je nog niet in het KMSKA geweest ben: absoluut doen. Je zal het je niet beklagen.

Ons voornemen om na de rondleiding meteen te vertrekken werd doorkruist door de lokroep van nog een glaasje schuimwijn en daarna nog eentje… Niet dat we het ons beklaagden, want mijn collega en ik hebben altijd erg fijne babbels! Uiteindelijk miste ik de rechtstreekse trein van Antwerpen naar Leuven en kon ik nog een stukje meesporen met mijn collega die in Brussel woont. In het station van Mechelen scheidden onze wegen en zo was ik deze donderdagavond veel later thuis dan gepland. Ach ja, ik klop al zoveel overuren, een avond niet werken, mag ook wel eens.

Diner bij La Manufacture en cocktails bij La Pharmacie Anglaise

Gisterenavond was ik met een collega op stap in Brussel. Ik weet dat onze hoofdstad niet altijd de beste reputatie heeft, maar persoonlijk boeien de tegenstellingen in deze stad, waarin zoveel verschillende werelden elkaar tegen komen, mij wel. En het culinaire aanbod is er enorm divers, da’s natuurlijk ook een pluspunt.

Mijn collega had nog een bongobon op te maken vóór de vervaldatum, dus trokken we naar restaurant La Manufacture, iets verder dan mijn normale actieradius in Brussel, maar ik was erg onder de indruk van het mooie historische pand waarin dit restaurant gelegen was. We kregen met onze bongobon voor het voorgerecht, hoofdgerecht en dessert telkens twee opties om uit te kiezen. Ik ging tweemaal voor de vis en als dessert kon ik de crème brûlée niet weerstaan. Mijn collega en ik hadden zeer fijne gesprekken, zowel over het werk als over onze privésituatie en genoten samen van een lekker flesje wijn. Alleen jammer dat het grote pand waarin het restaurant gelegen was, maar voor één zesde opgevuld was. Niet voldoende klanten om uit de kosten te komen, vrees ik. En dat op een vrijdagavond.

Velouté van pompoen met vanille van Madagaskar:

Vis van de dag, bouillabaisse sap, citrusvruchten:

Crème brûlée:

Na de maaltijd trokken we naar La Pharmacie Anglaise, een poepchique cocktailbar waar je moet aanbellen om binnen gelaten te worden. We vonden een plekje voor twee op de galerij en genoten van de bijzondere omgeving (met slangen op sterk water achter ons) en de lekkere cocktails. Al moet ik eerlijk zeggen de cocktail mij toch wat te duur was, je betaalt vooral voor de exclusieve en stijlvolle locatie.

Bij het checken van de NMBS-app merkte mijn collega opeens op dat zijn laatste trein naar huis afgeschaft was. Daardoor moesten we onze avond wat vroeger afbreken dan gepland. Ik wandelde met hem mee naar het station en stelde samen met hem vast dat zijn trein maar liefst 37 minuten vertraging had. Gelukkig is de Brewdog een ideale plek om nog iets te drinken terwijl je op de trein wacht. Uiteindelijk vertrok de trein van mijn collega met 54 minuten vertraging. Dan hadden ze die trein beter nog 6 minuten later laten vertrekken, om eventuele reizigers die rekenden op de laatste trein niet te laten stranden in Brussel-centraal. Echt, de NMBS is de laatste tijd weer extreem onbetrouwbaar. Zelf nam ik een trein over de luchthaven, die me gelukkig zonder problemen in Leuven bracht.

Een fijne avond die iet of wat doorkruist werd door treinperikelen.

Oog in oog met de Dood.

Don’t worry, darlings, de onheilspellende titel van deze blogpost verwijst naar een nieuwe tentoonstelling van Musea Brugge in het Sint-Janshospitaal. De volledige titel van de tentoonstelling is ‘Oog in oog met de Dood. Hugo van der Goes, oude meesters, nieuwe blikken‘. Het centrale werk in deze tentoonstelling is ‘De dood van Maria’ van Hugo van der Goes, één van de belangrijkste werken in de wereldbefaamde collectie Vlaamse primitieven van Musea Brugge. Tussen 2018 en 2022 onderging het schilderij een intensieve restauratie en nu kan het publiek eindelijk het eindresultaat van dit harde werk bewonderen.

Ik had een uitnodiging gekregen voor de feestelijke opening van de tentoonstelling op donderdag. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan, omdat ik effectief langer in de trein zou zitten dan ik aanwezig kon zijn in het Sint-Janshospitaal, maar ik hakte de knoop door en ging toch. Benieuwd om dit prachtige werk van Hugo van der Goes met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Het avondmaal moest ik daardoor wel overslaan, maar gelukkig waren er lekkere vegetarische hapjes op de feestelijke receptie. Fijn trouwens om twee oud-collega’s tegen het lijf te lopen op de tentoonstelling. Ze straalden allebei, bij voor hen dat ze elders hun draai gevonden hebben.

De tentoonstelling zelf is prachtig. Het Sint-Janshospitaal is echt een perfecte plek om zo’n beladen thema als de dood te behandelen. En ja, het topstuk van Hugo van der Goes is letterlijk en figuurlijk het schitterende middelpunt van de tentoonstelling. Echt heel blij dat ik al dit moois met eigen ogen heb kunnen aanschouwen. De lange treinrit meer dan waard!

Continue reading →

Wijntjes proeven bij Ad Bibendum

Zondag spoorden mijn vriend en ik naar Limburg om voor de tweede keer dit jaar samen met mijn broer en zijn vriendin wijntjes te proeven bij Ad Bibendum. Het voorstel van mijn broer kwam net op het geknipte moment. Onze voorraad witte wijnen liep immers op zijn laatste benen en met een lang herfstvakantieweekend met twee liefhebbers van witte wijnen in het vooruitzicht, moesten mijn vriend en ik dringend onze voorraad aanvullen. Het concept was een beetje anders dan de vorige keer: geen gereserveerde tafels waaraan een sommelier de wijn kwam toelichten en uitschenken, in de plaats daarvan kon iedereen zich vrij bewegen langs tafels met talloze flessen wijn gerangschikt per land. Het was erg druk, maar we hadden gelegenheid genoeg om te proeven. Wij proefden voornamelijk Franse, Italiaans, Duitse, Spaanse en Oostenrijkse wijnen. En bestelden meteen een voorraad die groot genoeg was om een tijdje mee toe te komen. Wel handig dat al die wijnzaken tegenwoordig aan huis leveren. Ik zag ons in gedachten al sleuren met een hoop kartonnen dozen op de trein.

Na onze bestelling geplaatst te hebben, reden we naar afhaalrestaurant Thai Station in Sint-Truiden om ons avondmaal op te halen. Ditmaal durfde ik het wel aan om de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung te bestellen. You only live once! In een naar heerlijk Thais eten ruikende wagen reden we naar het huis van mijn broer en zijn vriendin. En amai, de tuin van hun huis had een heus metamorfose ondergaan. De met onkruid begroeide berg was volledig verdwenen en de grond rond hun huis was opgehoogd en mooi gelijk getrokken. Nu nog wat gras en bloemen zaaien en dat wordt in de zomer zalig buiten zitten!

Het Thaise eten was werkelijk uitmuntend en de Thai pikante versie van de Tom Yam Kung was perfect. Bij het eten genoten we van een flesje wijn van, hoe kan het ook anders, Ad Bibendum.

Blijgezind spoorden we zondagavond terug naar Leuven, na een goedgevuld weekend.

Knokke-Heist with friends

Toen mijn vriendin uit Antwerpen tijdens ons diner bij Convento Wijnbistro zei dat haar zus die in Italië woont, net als vorig jaar, opnieuw een dikke week aan de kust zou verblijven, schreef ik meteen die data in mijn agenda. En de sterren stonden goed, want het weekend dat onze vriendin uit Ternate aankwam in België was het weekend voordat wij op vakantie vertrokken naar Puglia en dat we om die reden hadden vrijgehouden.

Dus spoorden we zondagochtend in een goed gevulde trein richting de kust. Omdat we plannen hadden om samen te fietsen en er in Duinbergen geen blue-bikes waren, beslisten we af te stappen in Knokke, erop gokkende dat dit station het meeste blue-bikes zou hebben. Helaas, er stonden welgeteld drie blue-bikes in het fietsenrek en dan nog van die slimme blue-bikes zonder fysiek slot. Eén fiets had platte band, de tweede fiets kregen we, na wat geklopt op het zadel, ontgrendeld en de derde fiets kregen we gewoonweg niet geopend. We kregen steeds de melding dat de fiets zich niet bij een blue-bike locatie bevond. Euh, sure.

Na heel wat gepruts gaven we het op en besloot ik alvast met de ene fiets die we ontgrendeld kregen naar het appartement van onze vriendinnen te rijden. Mijn vriend zou te voet volgen en ergens onderweg een fiets huren, zodat we alsnog samen konden fietsen. Dat plan lukte wonderwel en even later waren we allemaal herenigd in het appartement. Een blij weerzien!

Vanaf centrum Knokke-Heist maakten we samen met onze twee vriendinnen en de jongste zoon van onze vriendin uit Italië een fijne fietstocht in de omgeving. We passeerden het charmante dorp Ramskapelle om te eindigen bij de Zes Bochten voor een heerlijke lunch. Op het terras van de Zes Bochten vervoegden we de moeder van onze vriendinnen en de oudste zoon van onze vriendin uit Italië, die al voor ons daar waren aangekomen.

Onze plannen om ook in de namiddag nog een grote fietstocht te maken, borgen we al snel op. Te warm. Ideaal weer om van een mooie namiddag aan het strand te genieten. Veel meer dan luieren en af en toe zwemmen deden we dus niet. Oja, de jongens speelden oorlogje. 😉

‘s Avonds aten we gezellig samen boterhammetjes op het appartement. De oudste zoon van onze vriendin zorgde voor de aperitiefhapjes.

Na het eten namen we afscheid. Ik fietste terug naar Knokke, mijn vriend volgde te voet (hij had zijn huurfiets al in de namiddag binnen gedaan). Tot mijn verbazing lukte het vlot om de blue-bike opnieuw te vergrendelen aan het station.

Het eerste stuk van onze treinrit verliep vlotjes. Bij onze overstap in Brugge was het echter gedaan met ons geluk: gigantische treinvertragingen. Uiteindelijk had onze trein meer dan twintg minuten vertraging en was het zoeken om nog ergens een plaatsje te vinden. Gezellig samen zitten, zat er niet in. En dat beterde er niet op naarmate de rit vorderde. Zo spijtig voor al die mensen die kiezen voor het openbaar vervoer en die na een vermoeiende dag aan zee moeten rechtstaan. Pas na Brussel kwamen er plaatsen vrij in de wagons. Uiteindelijk waren we om twintig voor twaalf ‘s nachts thuis en kropen we meteen in bed na een fijne, maar vermoeiende dag.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer