Van Genève naar Ternate – 15 september 2017

Tweede keer goeie keer! Nadat we ons eerste weekendje noodgedwongen moesten uitstellen, was het dan eindelijk zover. Ik had er echt naar uitgekeken, vooral omdat het de voorbije week in Genève niet zo’n goed weer was en ik hoopte op een streepje Indian Summer in Noord-Italië. Al moet ik eerlijk toegeven dat de weerberichten aldaar er ook niet al te fameus uitzagen.

Mijn vriend en ik hadden na zijn werk afgesproken in het station van Genève, alwaar we op de trein van 17u richting Gallarate stapten. De treinrit, inclusief overstap in Brig, duurde iets meer dan vier uur. Dat lijkt lang, maar doordat we door een adembenemend landschap spoorden, was de treinrit voorbij voordat we er goed en wel erg in hadden. Oorspronkelijk hadden we het plan opgevat om het laatste stuk van onze rit te dineren in de restauratiewagon, maar die bleek vol te zitten en bediend te worden door één duidelijk erg overwerkte ober. Dus stuurden we een berichtje aan onze vriendin of we ‘s avonds nog iets bij hen konden eten. Uiteraard was dat geen probleem. Lang leve de Italiaanse gastvrijheid.

De treinrit van Brig naar Gallarate was om nog een andere reden dan het gerommel van onze lege magen memorabel: aan de overkant van het gangpad zat een meisje de ganse rit hartverscheurend te wenen. Wenen, als in onophoudelijk snikkend, met dikke tranen die over haar gezicht biggelden. Haar vriend deed zijn best om haar te troosten, maar veel leverde dat niet op. Het zag er zo dramatisch uit dat mensen speciaal voor haar afstand deden van hun toegewezen plaatsen (het was een trein met genummerde plaatsen). Meer dan een uur aan het stuk bleven de tranen stromen en toen we afstapten was ze nog altijd aan het wenen. Ik vroeg me echt af wat haar overkomen was. Het koppel waren overduidelijk toeristen, misschien een sterfgeval in de familie?

Onze vriendin was zo vriendelijk om ons te komen ophalen in het station van Gallarate, zo’n half uurtje rijden van Ternate. Dat spaarde ons een overstap en een lange wachttijd in Gallarate uit. Iets na 21u kwamen we aan in het station van Gallarate, alwaar onze vriendin ons al stond op te wachten. Een autorit van een klein half uur later, konden we onze schoenen uittrekken en onze voeten onder tafel schuiven. De Italiaanse echtgenoot van onze vriendin toverde voor ons een heerlijke pasta al pomodoro fresco op tafel. Mét tomaten gekweekt in hun eigen tuin. Simpel, maar overheerlijk! We sloten de maaltijd af met heerlijke gelato die onze vriendin voor onze aankomst nog snel was gaan kopen in een gelatería Gallarate. Ondertussen bewonderden we uitgebreid de nieuwste aanwinst van het gezin: een zeer brave baby van drie maanden, die zich al de aandacht liet welgevallen.

Een goed begin van onze driedaagse in Italië!

Koude schotel in Zichem

Soms zit het gewoon ook eens mee met die treinen, vooral op een rustige zondagochtend. ‘t Zal dan toch waar zijn wat de NMBS al jaren beweert: dat het de passagiers zijn die voor de vertragingen zorgen. 😉 Leuven – Testelt is natuurlijk maar een kort ritje, dus veel kon er niet misgaan, maar met het track record van de NMBS van de laatste tijd weet je natuurlijk nooit.

In het station van Testelt werd ik opgehaald door onze kameraad en zijn twee kinderen. Ik moet telkens weer slikken als ik zie hoe groot en verstandig die kinderen al geworden zijn. De oudste zoon gaat volgend jaar al naar het eerste middelbaar! (Ok, hij zit wel een jaartje voor op zijn leeftijd, maar dan nog! het eerste middelbaar!)

Een half uurtje later arriveerde het tweede koppel genodigden met hun dochters. De kinderen verdwenen naar de speelkamer op samen te spelen, waardoor de volwassenen op hun gemak konden bijpraten. Al werden we een aantal keer naar boven geroepen om een show bij te wonen. 😉

De koude schotel die onze gastheer en gastvrouw voorzien hadden, was werkelijk overdadig te noemen. Alhoewel ik erg mijn best gedaan heb, denk ik dat ze de komende twee dagen nodig zullen hebben om al de overschot weg te werken. Koude schotels doen me altijd terugdenken aan mijn jeugd, dus ik ben altijd blij als deze klassieker op tafel komt. Soms gaat er weinig boven een klassieke tomaat garnaal of een opgelegde perzik gevuld met tonijnsla.

Avonturen met het openbaar vervoer

‘t Was vandaag niet de beste dag voor de NMBS. Deze ochtend viel de locomotief van mijn trein naar Brussel in panne in het station van Leuven en kwam ik bijgevolg dik twintig minuten te laat op het werk. Gelukkig was er een extra trein naar de kust waarop ik in Leuven station kon overstappen om de schade enigszins te beperken.

Deze avond ging ik dan met wat collega’s naar de vernissage van een collega die zijn afstudeerwerk fotografie tentoonstelde in het oude Havenhuis van Antwerpen. In de loop van de dag had ik al allerlei berichten gekregen van collega’s die gigantische vertragingen hadden opgelopen omdat er in Duffel en tussen Landen en Hasselt persoonsongevallen (eufemisme voor zelfmoord) gebeurd waren. Nu, ik hoopte dat de naweeën daarvan tegen de avond wel weggewerkt zouden zijn. IJdele hoop, natuurlijk.

Toen mijn collega’s en ik in het Brussel-Centraal aankwamen (nadat we eerst in ons kantoorgebouw een heerschap geholpen hadden die naar een afgelaste brainstorm kwam), bleken alle treinen gigantische vertragingen te hebben om wille van problemen met de seinen. De eerstvolgende trein naar Antwerpen was een stoptrein die er maar liefst 1 uur en 11 minuten over zou doen. En de daarop volgende trein (die van 18.01u) kwam er maar niet door. We zagen de vertragingen alleen maar aantikken en beslisten wijselijk om eerst snel iets te gaan eten in de buurt van Brussel-Centraal.

Brasserie 28 leek de beste optie, want gelegen in het station zelf. Gelukkig was er plaats zat. We bemachtigden zonder problemen een tafeltje en bestelden snel snel een hamburger (jawel op nog geen maand tijd heb ik maar liefst twee keer een hamburger gegeten, terwijl ik me daarvoor de laatste keer dat ik een hamburger at zelfs niet meer voor de geest kon halen), in de hoop dat zo’n hamburger de naam fast food alle eer zou aandoen. Het duurde toch nog langer dan een kwartier voordat we bediend werden, dus veel tijd om op ons gemak te eten restte er ons niet.

Maar kijk, de NMBS-goden waren ons goed gezind: de trein van 18.01u die we oorspronkelijk wilden halen, was er uiteindelijk toch doorgekomen met maar liefst een uur vertraging. We feliciteerden onszelf met onze geniale inval om eerst iets te gaan eten en stapten blij gezind op de trein richting Antwerpen. Ons goed humeur kreeg een kleine deuk toen de conducteur na een kwartiertje sporen via de intercom liet weten dat de trein ‘wegens te hoog opgelopen vertraging’ niet verder zou rijden dan station Mechelen.

Niets aan te doen uiteraard, buiten afstappen in Mechelen en daar de eerstvolgende trein naar Antwerpen-Centraal te nemen. Ondertussen zagen we de tijd verder wegtikken en werd het al twijfelachtig of we het officiële openingswoord van Vitalski om 20u nog wel zouden halen. Gelukkig konden we vrij snel op de Amsterdammer van 19.25u overstappen en kwamen we rond 19.45u in het station van Antwerpen aan.

We slaagden er vervolgens in de juiste bus vlak voor onze neus te missen en besloten dan maar het openbaar vervoer te laten voor wat het was en een taxi te nemen naar het oude Havenhuis van Antwerpen. De taxichauffeur was een buitenlander die het in Keulen hoorde donderen toen we Entrepotkaai opgaven als bestemming en ook het tonen van het adres op Googlemaps leverde niks op. Gelukkig reageerde hij wel toen ik zei dat we in de buurt van het MAS moesten zijn. Na wat omwegen wegens al de werken in Antwerpen, bereikten we tot onze grote vreugde stipt om 20.02 het oude Havenhuis.

Natuurlijk begon de speech van Vitalski uiteraard pas om 20.20u, maar we waren gewoon erg blij dat we er na veel vijven en zessen toch geraakt waren. Daarna volgde een heel fijne avond, met een prachtige voorstelling van de werken van onze collega door Vitalski. Die werken zelf mochten er trouwens ook zijn: het thema was ‘afbrokkelende macht’ en ik hield vooral van de soberheid en vergankelijkheid die zijn beelden uitstraalden. Een zeer geslaagd afstudeerproject.

Vervolgens zwermden mijn collega’s en ikzelf uit over het oude Havenhuis om de rest van de tentoongestelde werken te bewonderen, al vond ik deze persoonlijk niet allemaal even kwaliteitsvol. Mijn collega zijn werken staken er voor mij toch wel bovenuit, samen met die van een fotografe die de Siberische winter in beeld gebracht had. Zeer knap! Alleen jammer dat het zo heet was in de afstudeerlocatie.

We dronken nog een glaasje tequila (het drankje dat bij de werken van mijn kersvers afgestudeerde collega hoorde) onder collega’s en toen was het tijd om weer huiswaarts te trekken. Mijn leidinggevende en ikzelf slaagden erin een bus te nemen die tot ons tot aan de Rooseveltplaats bracht en van daar was het niet ver meer naar Antwerpen-Centraal. Met een klein spurtje slaagde mijn collega erin met enkele seconden respijt haar trein naar Brussel te halen, terwijl ik op mijn gemak naar spoor 4 wandelde voor de trein naar Leuven.

Een bijna probleemloze (natuurlijk moest de trein even stoppen om een andere trein voor te laten) treinrit later stapte ik af in het station van Leuven. De NMBS, een onuitputtelijke bron van vermaak ende vertier.

Een zonnige wandeling door Brussel

Door de werken aan de tunnel van de Noord-Zuidverbinding bracht de trein mij deze zaterdag niet verder dan Brussel-Noord. Alwaar ik voor de keuze stond om de metro in te duiken om alsnog in Brussel-Centraal te geraken ofwel te voet naar het Korean Cultural Center te gaan. Omdat het zo’n fijne zonnige ochtend was, koos ik voor die laatste optie. En dat beklaagde ik me niet.

De Brusselse Kruidtuin lag er prachtig bij en de statige Brusselse gebouwen baadden in het mooie lentelicht. Nu mijn vertrek naar Zwitserland aan de horizon opdoemt, keek ik met hernieuwde belangstelling naar onze hoofdstad. Ik kan niet zeggen dat het grote liefde is tussen mij en Brussel, daarvoor is de stad te chaotisch, te slecht georganiseerd, te vuil en te grijs, maar tegelijkertijd heeft Brussel ook fijne plekken en is het culinaire aanbod er bijzonder indrukwekkend.

Ga ik Brussel missen? Ik denk het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een fijne ochtendlijke wandeling door de straten van onze hoofdstad.

London: Canary Wharf en Buckingham Palace – 23 november 2016

Mijn allerlaatste dag in Londen begonnen met een zwempartijtje, kwestie van genoeg ruimte te hebben voor een laatste English breakfast. Snik.

Na het ontbijt pakten we in sneltempo onze valiezen om nog zoveel mogelijk van deze dag en het mooie herfstweer te kunnen genieten. Jawel, de weergoden waren ons alweer goed gezind. Ditmaal trokken we naar Canary Wharf. Op zondagochtend was het er bijzonder rustig, maar ik kon me levendig voorstellen wat een mierennest Canary Wharf zou zijn op een werkdag. We genoten van de moderne architectuur en het water vlakbij.

Onze laatst lunch in Londen aten we bij Sticks’N’sushi. Niets beter dan sushi om een fijne vakantie in stijl af te sluiten, nietwaar? Sticks’N’sushi is blijkbaar een concept dat uit Kopenhagen is komen overwaaien en dat een moderne twist geeft aan de klassieke sushi. Meestal ben ik nogal behoudsgezind als het op sushi aankomt, maar ik moet zeggen dat deze maaltijd, inclusief de edamame en de yakitori mij enorm smaakte. En de Japans geïnspireerde Nippon 75 cocktail (met shochu, vlierbloesem en prosecco) die we erbij dronken, mocht er ook wezen!

Van Canary Wharf spoorden we naar Green Park om een bezoekje aan de Queen te brengen. Helaas wilde ze ons niet ontvangen voor de high tea en moesten we ons beperken tot wat fotootjes van de buitenkant van Buckingham Palace. We wandelden via Hyde Park terug van ons hotel en werden onderweg belaagd door honderden eekhoorns. Helaas hadden we al onze notenrepen en koekjes de dag voordien uitgedeeld aan de vogels en hadden we niks om hen te voederen. Dat hield één van deze brutale wezentjes alvast niet tegen om langs mijn benen omhoog te klimmen op zoek naar wat lekkers. Andere wandelaars hadden wel lekkere nootjes meegenomen voor de eekhoorns en op de één of andere manier slaagde ik erin een eekhoorn een nootje af te pakken, waardoor ik een andere eekhoorn kon lokken. Volgende keer zorg ik dat ik een grote zak noten bij heb!

Na een allerlaatste herfstwandeling door (alweer) een mooi park was het definitieve afscheid nabij. We haalden onze valiezen op in het hotel, namen de metro naar St Pancras en vervolgens de Eurostar naar België terug. Omdat we door het uurverschil pas rond half twaalf ‘s avonds in Leuven zouden aankomen, hadden we een eersteklas ticket voor de Eurostar geboekt met de maaltijd inbegrepen. Kostte niet zo heel veel meer en de maaltijd was best wel ok, met een simpele quiche kan je mij altijd blij maken. En daar hoorde zelfs een glaasje wijn bij! Dankzij de vertragingen van de NMBS konden we na aankomst in Brussel-Zuid rechtstreeks op de trein naar Leuven stappen. Meevaller!

Bye bye London, we’ll meet again!

Brandjes blussen

Vorige woensdag moest ik in Vilvoorde zijn voor een opleiding. Niet zomaar een opleiding, maar een heuse cursus brand blussen. Sinds een tijdje ben ik zonevrijwilliger op het werk, wat inhoudt dat ik bij evacuatie mijn collega’s en andere aanwezigen in het gebouw naar de dichtsbijzijnde nooduitgang begeleid, controleer of er niemand is achter gebleven en achteraf op het verzamelpunt de namen van de aanwezigen noteer. Als zonevrijwilliger is deze opleiding een verplicht nummer. Niet dat je mij hoorde klagen: als kind had ik wat pyromane trekjes (die één keer uit de hand liepen waardoor ik per ongeluk onze wei heb afgebrand) en ik keek er dus geweldig naar uit voor de eerste keer in mijn leven een brandblusser ter hand te kunnen nemen.

Alvorens ik aan het brand blussen kon beginnen, moest ik eerst nog ter plekke geraken. De cursus vond plaats op een godverlaten plek in Vilvoorde. Dat betekende overstappen in het ijskoude Schaarbeek, ongelooflijk veel vertraging (het treinverkeer lag volledig in de knoop door problemen met de seinen in Brussel Zuid) trotseren, vanaf Vilvoorde station een bus naar de Medialaan nemen en vervolgens in de ijzige kou nog een kwartier stappen om de brandweerkazerne te bereiken waar de opleiding plaats vond. Uiteindelijk was ik een dikke tien minuten te laat voor de opleiding. Mijn mede-cursisten, gezellig op elkaar gepropt in een klaslokaaltje in een vrachtwagen (!) waren net begonnen aan de theorielessen. Gelukkig druppelden er na mij nog volk binnen.

Na de theorie (erg interessant en eigenlijk basiskennis die iedereen zou moeten beheersen ), volgde de praktijk en mocht ik een frietketelbrandje blussen met een natte dweil en een poederblusser uitproberen. Ik kon mijn geluk niet op. We eindigden de opleiding met een beetje spektakel, want dit gebeurt er dus als je water op een frietketel gooit:

Toppunt van ironie: terwijl ik in Vilvoorde samen met vijf collega-zonevrijwilligers brandjes bluste, vond in ons gebouw de jaarlijkse brandoefening plaats. In de twee jaar dat ik zonevrijwilliger ben, heb ik bijgevolg nog geen enkele keer een evacuatie-oefening meegemaakt. In 2015 werd de oefening afgelast wegens de terrorismedreiging en dit jaar zat ik dus in Vilvoorde. Hopelijk volgend jaar beter!

Eén ding staat vast: dit was de beste en meest relevante cursus in járen!

Een weekendje Antwerpen

De hoofdreden voor ons bezoekje aan Antwerpen, was uiteraard ons diner bij The Jane. Omdat het ons weinig waarschijnlijk leek dat we na de maaltijd nog een trein zouden vinden om ons naar Leuven terug te brengen, boekten we een overnachting in het Radisson Blu Astrid hotel vlakbij Antwerpen Centraal. Zoals ik ondertussen al gewoon ben, nam ik na de Koreaanse les de trein naar Antwerpen. Ditmaal was ik wel zo slim om een slaatje voor onderweg te kopen, kwestie van niet volledig uitgehongerd in Antwerpen aan te komen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de trein. Hij spoorden vanuit Leuven naar Mechelen en zou daar overstappen op de trein waarop ik zat. Ik liet hem bijtijds weten dat ik in de allerlaatste wagon had plaatsgenomen en was in mijn nopjes omdat mijn trein voor één keer eens geen vertraging had. Stipt op tijd stopte de trein in Mechelen. Alleen zag ik mijn vriend niet opstappen. Ik belde, hij belde, we belden gelijktijdig en misten mekaar. Uiteindelijk lukte het ons elkaar te bereiken, maar hij zei dat hij mij niet vond, in de laatste wagon en ik zei dat ik hem niet zag, in de laatste wagon. Mijn vriend vroeg me om naar de deuropening te komen in een poging elkaar te vinden. We stonden al even stil in Mechelen, dus ik durfde niet op het perron stappen uit vrees de trein te zien vertrekken, maar ik ging wel zo ver mogelijk uit de deuropening hangen. En jawel, gans in de verte zag ik hem: helemaal vooraan bij de allereerste wagon. Ik deed nog een poging om zijn aandacht te trekken, maar hij zag me niet. Gelukkig was hij slim genoeg om op de trein te stappen…

Spijtig genoeg reisden we met een Desiro trein en was het onmogelijk om gans de trein door te lopen. Ik liep dus in zijn richting tot ik niet meer verder kon en hij deed hetzelfde. In het volgende station stapte ik uit en wisselde ik van rijtuig, maar nog lukte het me niet om tot bij hem te geraken. Pas ergens in Mortsel slaagden we erin elkaar te vinden. Een bijzonder komische situatie. 😉

Na een bijzonder korte gezamenlijke treinrit kwamen we aan in Antwerpen. We meldden ons stipt om 14u (het check-in uur vermeld op onze reservatie) aan bij de balie van het Radisson Blu Astrid hotel, maar kregen te horen dat onze kamer al wel klaar was, maar nog geïnspecteerd moest worden. Origineel excuus alvast. De dame aan het onthaal zei dat we gerust iets konden gaan drinken in de bar en dat ze ons een seintje zou geven als onze kamer klaar was. Aangezien ik dorst had gekregen van het heen-en-weer-geloop in de trein, zag ik dat wel zitten. Ik bestelde een peperduur glas vers sinaasappelsap (7 euro!!) en mijn vriend een biertje. Na zo’n drie kwartier in de bar gezeten te hebben, vond ik het welletjes en besloot ik te gaan informeren of de inspectie al rond was. De dame die mij had geholpen, keek me aan alsof ze mij voor het eerst zag, maar bevestigde gelukkig dat de kamer klaar was. Ze was duidelijk helemaal vergeten dat ze beloofd had ons een seintje te geven. Niet zo’n goed begin van ons verblijf.

Gelukkig was de kamer in orde. We gooiden de koffer open, graaiden onze badkledij eruit en kleedden ons als de weerlicht om. We waren immers zo vroeg naar Antwerpen gespoord om optimaal gebruik te kuknnen maken van de wellnessfaciliteiten van het hotel. En door de onhandigheid van de receptioniste hadden we al drie kwartier minder om te relaxen. Het zwembad was niet al te groot, maar het water was ideaal van temperatuur en het stoombad was werkelijk geweldig. Ik voelde me helemaal ontspannen. We waren niet de enige klanten in de wellness, maar dat stoorde niet. We hadden aan de zus en de schoonbroer van mijn vriend laten weten dat we in de jacuzzi zaten en na een klein uurtje vervoegden ze ons. De ideale aanloop naar een bijzondere avond!

Zondag sliepen we uit en verdreven we de lichte kater met een uitgebreid ontbijt. Mijn vriend en ik stonden volgens afspraak stipt om 10u aan het ontbijt. Het was spitsuur en we moesten even wachten om onze naam op te geven. Ik had veel geluk dat ik een prachtig tafeltje voor vier kon te pakken krijgen met uitzicht op Antwerpen Centraal, het mooiste station ter wereld. Wat later sloten de zus en schoonbroer van mijn vriend aan. We lieten ons het uitgebreide ontbijtbuffet goed smaken! Doordat we te lang ontbeten, was er spijtig genoeg geen mogelijkheid meer om nog van het zwembad te genieten, maar ik was toch niet echt in topvorm na zo’n avond uitgebreid dineren.

Rond de middag checkten we uit en namen we afscheid van onze tafelgenoten. Onze eerste poging om tot in Leuven te geraken, strandde helaas in Antwerpen Berchem wegens een defect aan onze trein. We werden bijna van het perron geblazen door de stormwind en moesten noodgedwongen gaan schuilen in het bijzonder hippe station van Antwerpen Berchem. De beste optie om ons zo snel mogelijk in Leuven te brengen was een overstap in Mechelen. Uiteindelijk waren we bijna drie kwartier later terug in Leuven dan voorzien. Gelukkig was ik na dit fantastische weekend vergevingsgezind en zag ik voor de zoveelste keer door de vingers dat de NMBS er niet in slaagde mij op een vlotte manier van punt A naar B te brengen.

Culinaire ontdekkingen in Antwerpen

Gisteren waren we op stap in Antwerpen met Kato en Dieter, die voor de gelegenheid hun twee knappe zonen bij de grootouders gelaten hadden. We hadden afgesproken Bij Lam & Yin, wat mijn vriend en mezelf toeliet om met de trein naar Antwerpen te gaan. Toch een veel aangenamere manier van reizen dan met de wagen. Voorzien van een laptop vliegt dat uurtje reistijd zo voorbij en niemand die zich de glaasjes wijn bij het avondmaal moet ontzeggen. Alleen spijtig dat ‘s avonds de treinen al zo vroeg stoppen met rijden. Gelukkig konden we Bij Lam & Yin terecht voor de vroege shift om 18u.

Wat volgde was een bijzonder gezellige avond van culinair hoogstaand niveau. Ik heb oprecht genoten van het gezelschap èn van de verfijnde Chinese keuken van Lam & Yin. Echt een ontdekking! Met als absolute uitschieter de heerlijke Sint-Jacobsvruchten. Ongelooflijk vers! De geweldige sake die ik daarbij dronk, mocht er zeker ook zijn. Jammer genoeg kunnen de foto’s helaas niet de heerlijke aroma’s van de gerechten weergeven.

Appetizer met eend:

Sint-Jacobsvruchten gestoomd met eiwit:

Jonge duif met cashewnoten:

Autumn chocolade creation by Gewaegd:

Snow Crysanthemum Tea:

Het voordeel van de vroege shift, was dat we ons diner al rond half negen afgerond was. Tijd genoeg voor een cocktail of twee bij Dogma Cocktails. De tweede ontdekking van de avond, met dank aan Dieter voor de research. Weggedoken in zalige sofa’s genoten we in de met kaarslicht verlichte kelder van heerlijke én originele cocktails. Ik dronk een classic cosmopolitan (soms durf ik al eens conservatief uit de hoek komen) en een Cobra’s fang. Moeilijk om een favoriet te kiezen, want beide cocktails waren een genot voor de smaakpapillen. De cocktails van mijn tafelgenoten mochten er trouwens ook zijn. Alleen voor de portemonnee is een bezoek aan deze cocktail iets minder goed.

Spijtig dat mijn vriend en ik niet meer in Antwerpen komen. Deze culinaire ontdekkingen smaken alvast naar meer. Dat belooft voor volgende week!

London: Sky Garden, Borough Market, Southwark Cathedral en Camdem Market – 19 oktober 2016

Een nieuwigheidje bij het ontbijt vandaag: bij het plaatsnemen aan onze tafel kregen we lekkere smoothie aangeboden. Smaakte naar meer, wat mij betrof.

Na het ontbijt nam ik afscheid van mijn vriend. Voor mij volstonden twee (halve) dagen conferentie, maar mijn vriend is een die hard en breide nog een extra dagje cursus aan zijn tweedaagse. Op aanraden van onze Poolse vriendin had ik voor mezelf een ticket geboekt om de Sky Garden te bezoeken. De Sky Garden biedt een prachtig uitzicht op The Shard, de Thames, de Tower en de Tower Bridge en dat, jullie geloven het nooit, helemaal gratis. Je bent zelfs niet verplicht om ter plekke iets te consumeren. Enige beperking is dat je het tijdslot moet respecteren dat je toegewezen krijgt en dat je een security check moet passeren vergelijkbaar met die op een vliegveld. Je moet dus wel een beetje moeite doen om het hoogste ‘publieke’ park van Londen te bezoeken.

Ik nam de circle line naar Monument Station en liep vervolgens een klein beetje verloren, omdat mijn iphone geen gps-ontvangst had tussen de hoge gebouwen. Gelukkig duurde mijn toestand van verwarring maar even, want ik spotte al snel het walkietalkievormige gebouw waar ik moest zijn. (Volgens wikipedia is het gebouw waarin de Sky Garden gevestigd is, 20 Fenchurch Street, nogal controversieel. Ik kon de architectuur van het gebouw nochtans wel smaken.) En jawel, onze vriendin had niet gelogen, het uitzicht vanaf de 34ste verdieping was fenomenaal. Qua uitzichten heb ik nog niet veel te klagen gehad, deze trip. Het openluchtterras aan de voorkant was ruim, maar stelde op fotografisch vlak een beetje teleur. De hoge glazen panelen (uiteraard voor de veiligheid van de bezoekers geïnstalleerd) zorgden voor veel reflectie, het was echt zoeken naar een optimale hoek om foto’s te nemen. Een nadeel dat de Switch van Tate Modern niet had. Al zat ik nu wel 24 verdiepingen hoger, natuurlijk.

Ik overschreed het mij toegewezen tijdslot zeker met meer dan een half uur. Gelukkig is er eens boven niemand die controleert hoe lang je er rond hangt. De Sky Garden is ook een fijne plek om iets te gaan drinken of een stukje taart te eten, maar aangezien ik alleen was, besloot ik elders heen te trekken om mijn inwendige mens te versterken. Op naar Borough Market, London’s most renowned food and drink Market! Ik was alleszins van plan om grondig te onderzoeken of die zelf gegeven titel terecht was. 😉

Een korte wandeling over London Bridge bracht me naar Borough Market. De geschiedenis van Borough Market gaat meer dan 1000 jaar terug in de tijd. Ondanks het feit dat ik er rond lunchtijd arriveerde, viel de drukte aldaar goed mee. Het duidelijk dat Borough Market tijdens de week een populaire lunchplek was voor de bedienden van de omliggende bedrijven. Gelukkig duurt een lunchpauze meestal niet zo lang, dus blijven de meeste mensen er juist lang genoeg voor een snelle hap. Borough Market zelf stelde niet teleur, van de mooie art deco ingang tot het indrukwekkende aanbod aan eetstandjes, van exotisch tot traditioneel. Borough Market weet ongetwijfeld elke hongerige maag te vullen. Een goeie tip is om te kijken bij welk kraampje de rij het langst is, de kans dat er daar iets lekkers te rapen valt, is groot.

Ik probeerde zoveel mogelijk kleine hapjes uit:

hand dived scallops bij een viskraam: om duimen en vingers af te likken (en ja, ik zie er geen graten in om twee dagen na mekaar Sint-Jacobsvruchten te eten):
slow cooked veal bij Gourmet Goat (alleen al voor de naam moet je daar gaan eten): geserveerd met twee verschillende slaatjes, fenomenaal lekker:
oesters: moeilijk kiezen uit het overweldigende aanbod, ik probeerde drie verschillende soorten uit:
organic icecream with salted caramel: niet helemaal mijn ding wegens te veel harde stukjes karamel:
mulled apple juice: lekker!

Mijn volgende bestemming was Shakespeare’s Globe. Ik had op voorhand de openingsuren opgezocht, maar ik had pech: uitzonderlijk waren er deze namiddag geen rondleidingen en dat stond niet vermeld op hun website (of ik had er misschien over gelezen). Iets met het winterklaar maken van het bouwwerk. Omdat ik dringend naar het toilet moest, besloot ik dan maar een beetje verder door te lopen om mijn blaas te ontlasten op de bijzonder propere toiletten van het Tate Modern. En toen ik dan toch daar was, was het een kleine moeite om de lift naar de tiende verdieping te nemen om opnieuw van het uitzicht aldaar te genieten. Waar de dag voordien de zon zich van haar beste kant het laten zien, was het nu betrokken. Een gans ander uitzicht.

Aangezien mijn bezoekje aan The Globe in het water gevallen was, twijfelde ik over mijn volgende bestemming. Ik besloot de tip van een collega te volgen en naar Hampstead Heath te trekken. Onderweg naar het metrostation liep ik even binnen in Southwark Cathedral en bleef daar veel langer plakken dan ik oorspronkelijk van plan was. Echt een prachtig bouwwerk met te veel uitzonderlijke historische monumenten om hier op te noemen. Al verdient het glasraam met scènes uit werken van Shakespeare natuurlijk een speciale vermelding.

Na deze ietwat lang uitgevallen tussenstop nam ik de metro naar Hampstead Heath. Een een veel te lange metrorit stapte ik iets na vijf uur af in station Kentish Town. Van daaruit was het nog een flink stuk wandelen naar Hampstead Heath. Ik deed een moedige poging, maar terwijl de avond viel, maakte ik mij de bedenking dat het misschien niet zo’n strak plan was om op dit tijdstip helemaal alleen in een park in de buitenwijken van Londen te gaan rondlopen. Geen idee of Hampstead Heath een onveilige plek is, maar misschien moest ik het lot niet tarten. Ik maakte dus rechtsomkeer en besloot naar Camden Market te wandelen. Onderweg passeerde ik toevallig de concertzaal waar het concert zou plaatsvinden waarvoor mijn vriend en ik voor vrijdag tickets geboekt hadden. Wist ik ook meteen waar dat was. 😉

Op de website van Camden Market stond dat ze elke dag tot ‘late’ open waren. In mijn ogen is 19u niet echt ‘late’, maar dat was wel het moment waarop de meeste winkels en kraampjes begonnen te sluiten. Jammer, want ik had gehoopt de culinaire ervaring van deze middag nog eens dunnetjes over te doen in het gezelschap van mijn vriend. Ik liep nog snel door de overdekte hallen volgestouwd met winkeltjes die uitpuilden van de prullaria. De ervaring deed mij nog het meest denken aan de China Towns die ik in het verre Oosten bezocht. Ik had oprecht spijt dat ik hier niet eerder was, want vanuit fotografisch standpunt was dit een fantastische plek. Op goed geluk liep ik een grote kledingzaak binnen waarvan de voordeur geflankeerd werd door twee reusachtige robots. Vanbinnen was het al fluo wat de klok sloeg. Bijzonder.

Ondertussen was de cursus van mijn vriend afgelopen en was hij onderweg naar Camdem Market. Het zou echter nog even duren voordat hij er was, dus besloot ik mij gewonnen te geven en de lokroep van een grote roltrap in combinatie met een gigantisch ‘happy hour’ bord niet langer te weerstaan. De roltrap bracht mij naar restaurant Gilgamesh, een Aziatische zaak met een bijzonder kitscherige inrichting die ik wel kon smaken. Ik zocht me een plekje aan de bar een bestelde mij een Honey Smash cocktail. Ondertussen volgde ik via whatsapp de vorderingen die mijn vriend maakte. Aangezien hij wellicht net na het einde van happy hour zou arriveren, dus bestelde ik nog snel twee cocktails voor ons beiden. De barman dacht ongetwijfeld dat ik een drankprobleem had ofwel dat mijn date me had laten stikken. 😉

Zijn cocktail stond mooi op hem te wachten toen mijn vriend stipt om 19u aka het einde van Happy Hour, arriveerde. We dronken onze cocktails op en besloten in Camden Town op zoek te gaan naar een fijn restaurantje. Tripadvisor leidde ons achtereenvolgens naar Daphne en Andy’s Taverna, twee Griekse restaurants die duidelijk erg populair waren bij de locals, want stampvol en geen tafeltje meer te vinden om ons bij te wringen.

Jammer, jammer, want ik had echt wel zin in lekker Grieks eten. Dan maar naar onze traditionele fall back optie: Japans! Restaurant Asakusa bleek zowaar door échte Japanners uitgebaat te worden en een verrassend authentiek menu aan te bieden. Wat een ontdekking! Ook dit restaurant zat goed vol, maar de uitbater kon ons nog twee plekjes aan de toog bij de sushichef aanbieden. Super om deze sushikunstenaar aan het werk te zien. Volgens mij zaten we op de beste plek van het ganse restaurant. De uitbater had ons gewaarschuwd dat het wel even kon duren voordat we ons eten kregen, maar hey, nog geen tien minuten later, werden onze voorgerechtjes al geserveerd: gyoza asakusa en horenso oshitashi. De sake-proevertjes volgden al snel. De Asakusa kaisen (een kom met warme rijst een daarop rauwe vis en groenten) was fenomenaal lekker. Ik waande me echt in Japan. Niet in het minst omdat we een kort gesprekje in ons gebrekkig Japans hadden met de uitbater. (Japanners zijn nogal snel onder de indruk als je een paar woorden Japans spreekt.)

De mochi in combinatie met de umeshu was de perfecte afsluiter van een bijzondere maaltijd. Daarna bracht een tergend lange bustocht ons terug naar ons hotel. In het algemeen moet me van het hart dat ik niet echt onder de indruk ben van het openbaar vervoer in Londen. Metro en bussen doen vaak erg lang over betrekkelijk korte afstanden. Al geef ik toe dat de vergelijking met steden als Tokyo en Singapore die over indrukwekkende moderne infrastructuur beschikken niet helemaal fair is.

London with friends – 16 oktober 2016

Mijn vriend en ik hadden op voorhand met elkaar afgesproken dat we onze eerste ochtend in Londen in bed zouden doorbrengen. We hadden allebei nood aan wat extra slaap en we waren dan ook ontzettend blij dat we na een bijzonder goede nacht tien uur slaap op de teller hadden. Uitslapen kan zo’n deugd doen.

We genoten op ons gemak van het uitstekende English breakfast in Novotel Paddington. Ik ging all the way: vegetarisch worstje, spiegeleitje, roerei, gestoofde tomaten, aardappelkrokantje, champignons en bonen in tomatensaus. Heerlijk! Echt een meevaller op alle vlak, dit hotel. Uitstekende bedden, muisstil in de kamer (en dat ondanks het feit dat we vlakbij Paddington Station zaten) én een goed ontbijt.

Na het ontbijt namen we de tijd voor een uitgebreide douche en voor elkaar, natuurlijk. We hadden pas om twaalf uur afgesproken met een Poolse vriendin en haar echtgenoot om samen te lunchen in restaurant Polpo in Notting Hill, dus we hadden alle tijd.

In Paddington Station duurde het even alvorens we door hadden op welk perron de metro richting Notting Hill aankwam. We moesten meer dan tien minuten verder stappen dan het perron waar we de dag voordien waren aangekomen. Het kostte ons wat zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we het juiste perron en waren we om klokslag twaalf uur in restaurant Polpo in Notting Hill.

Geloof het of niet, maar ondertussen was het al zeven jaar geleden dat we de Poolse vriendin waarmee we afgesproken hadden, in levenden lijve hadden gezien. Zeven jaar geleden reisden we naar Kraków voor het huwelijksfeest van de Poolse collega van mijn vriend en maakten we tijdens het feest voor het eerst kennis met zijn kersverse bruid, onze vriendin. De laatste dag dag we elkaar “in ‘t echt” zagen, was op de dag na haar huwelijk. Ten tijde van dat huwelijksfeest woonde ze nog in Kraków en had ze plannen om naar Brussel te verhuizen, waar haar toenmalige man werkte. Ondertussen is dat huwelijk al lang voorbij, woont ze in Londen en is ze hertrouwd met een andere Pool. Al die tijd bleven we contact houden via sociale media en het lukte ons een paar keer ei zo na om af te spreken in Brussel, maar altijd kwam er wel iets tussen.

Nu was het eindelijk zo ver! Zij was nog niets veranderd: nog altijd even welbespraakt en elegant. We maakten kennis met haar nieuwe echtgenoot en dat klikte meteen. We hadden elkaar zoveel te vertellen dat we amper aan de menukaart toe kwamen. Nochtans was overleg nodig, want het concept van restaurant Polpo is food sharing en dan moet je een beetje met elkaar afstemmen wat te bestellen. Bleek dat onze voedselvoorkeuren nogal uit mekaar lagen, maar we zorgden ervoor dat er voor elk wat wils op tafel kwam.

Het was amper te geloven dat we elkaar zo lang niet meer gezien hadden, zo vlot verliep het weerzien. De connectie die ik zeven jaar geleden in Kraków gevoeld had, was er duidelijk nog steeds. We praatten over haar nieuwe leven in Londen, de Brexit (how could we not) en het nieuwe bedrijfje dat ze onlangs had opgericht samen met haar man. Hun bedrijfje brengt een app voor hotels op de markt die gasten toelaat via de app makkelijk diensten van het hotel te boeken.

Het eten in Polpo vond ik helaas maar matig. Als je het food sharing concept en de geweldige pizza’s van de Baracca gewoon bent, is dat van de Polpo een flauw afkooksel. Gelukkig was het gezelschap dik in orde.

Na het middagmaal maakten we een wandeling in het nabijgelegen Holland Park. We bewonderden de mooie Japanse tuin met een overvloed aan kois. Het weer was eerder wisselvallig, maar gelukkig waren er veel pubs om in te schuilen. Zo kwamen we achtereenvolgens in The Scarsdale Tavern en The Brittannia terecht. Vooral de eerste pub was een aanrader. De chocolate and salted caramel tartlet was om duimen en vingers af te likken.

De namiddag vloog voorbij en zo kwam de tijd voor het afscheid veel te snel. In Notting Hill Station scheidden onze wegen. Mijn vriend en ik namen de metro naar Embankment om koninklijk over de Queens Walk te slenteren. De regen bleef uit en we genoten van de beroemde landmarks van het nachtelijke Londen: de Big Ben, de Thames en natuurlijk de London Eye.

We hadden ‘s middags riant gegeten, waardoor de avondlijke honger pas laat kwam opzetten. Allebei hadden we zin in iets lichts. In Londen vind je op elke straathoek wel een sushizaak, dus dat leek een goede optie. Helaas waren de meeste ketens rond acht uur ‘s avonds al gesloten. Tripadvisor leidde ons naar een poepchic hotel met daarin restaurant Ichi Sushi.

Het restaurant was erg fancy en de sushi werd aan de bar bereid. Het prijskaartje was overeenkomstig. Helaas viel de kwaliteit van de sushi tegen. De gebruikte rijst was te droog, terwijl deze bij goede sushi net vochtig en vol van smaak moet zijn. Een tweede culinaire teleurstelling op één dag. Geen goed begin van onze trip!

Ondanks de tien uur slaap die we achter de kiezen hadden, gaven we er de voorkeur aan opnieuw op tijd in bed te kruipen. Kwestie van fris te zijn voor onze eerste conferentiedag op maandag. De metro bracht ons zonder problemen naar Paddington Station. En daarmee zat onze eerste volledig dag in Londen er alweer op.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer