Iedereen kampioen in Knokke-Heist!

Na alweer een uitstekend ontbijt, pakte ik mijn rolkoffertje, vereffende mijn schuld bij ‘t Hofke van Lingier en trok naar het appartement waar mijn vriendin en haar familie verbleven. De weersvoorspelling waren weer niet al te fameus, dus trokken de twee zussen en ik samen met de twee jongens, naar het Cartoonfestival, dat dit jaar sport centraal zette. Heel toepasselijk in het jaar van de Olympische spelen, uiteraard. En bij de actualiteitsgebonden cartoons voerde natuurlijk corona de boventoon.

Aan de inkom kregen we een zoekboekje voor de oudste jongen (11 jaar). De jongste (4 jaar) kan nog niet lezen en spreekt eigenlijk alleen maar Italiaans, dus die kwam gewoon mee voor de gezelligheid. Ik moet zeggen dat de inkleding van het cartoonfestival er serieus op vooruit gegaan is, sinds de laatste keer dat ik er was. De ruimtes waren altijd in een ander thema ingekleed en de cartoons werden op heel originele manieren gepresenteerd. Gelukkig, want zo had de kleinste ook vanalles om naar te kijken.

Na alle cartoons van de zoektocht gevonden te hebben, was het lunchtijd. We hadden een tafeltje gereserveerd in het Cafécultuur van Cultuurcentrum Scharpoord. Ik bestelde, hoe kan het ook anders, een stevige portie mosselen en we genoten met ons vijven van elkaars gezelschap.

Op de terugweg kregen we de voorspelde regen over ons heen. Al was het gelukkig maar een mals buitje dat amper een paar minuten duurde. Eer dat we onze regenjassen aan hadden, was het al bijna weer voorbij. Al durfden we het lot niet te veel te tarten en besloten we de rest van de namiddag spelletjes te spelen op het appartement. Op de terugweg naar het appartement kochten we nog een ijsje bij Glacier de la Poste. Kwestie van voldoende suikers te hebben om ons op de spelletjes te storten.

Rond half vijf stapte ik op de trein in het station van Duinbergen en nam ik na een fijn weekend afscheid van mijn vriendin. Hopelijk volgend jaar weer!

Woensdag = treinmiseriedag

Ditmaal werd mijn treinrit naar Brussel niet gehinderd door een verdacht pakketje, maar door ‘personen op het spoor’. Hierdoor kwam mijn trein met maar liefst met één uur en zeven minuten vertraging aan in Brussel-centraal en moest ik noodgedwongen drie kwartier van de vergadering waarvoor ik speciaal naar Brussel gespoord was, via microsoft teams op mijn iphone in de trein meevolgen. En dan te bedenken dat ik enkel in de voormiddag in Brussel moest zijn. Langer op de trein gezeten dan effectief in Brussel aanwezig geweest te zijn…

Business dinner at Brasserie Schuddeveld

Vanavond na het werk met mijn collega’s gaan eten op kosten van de zaak. Een dankjewel-diner voor de sympathieke collega die een half jaar lang de honneurs waarna als teamverantwoordelijke ad interim. Ik koos voor een zeer klassieke brasserie die goeie reviews had op tripadvisor. Het eten was zeker niet slecht, maar ik had er toch nét iets meer van verwacht. Niet dat ik de klassieke Belgische keuken niet kan appreciëren, integendeel, maar de kreeftensoep was eerder aan de fletse kant en ik heb ook al betere mosselen gegeten. En de fles Riesling die ik bestelde was een beetje te zoet naar mijn smaak. Al maakte de heerlijke chocomousse veel goed!

En uiteindelijk is het het gezellig samenzijn dat telt, nietwaar?

PS: Deze ochtend had ik weer prijs op de trein. Vlak nadat ik opgestapt was in het station van Leuven, riep de treinbegeleider om dat er een verdacht pakket aangetroffen was. Meteen zag je alle passagiers naar mekaar kijken. “Euh, als er een verdacht pakket gevonden is, zouden we dan niet beter afstappen?” Opvallend: uiteraard bleef iedereen braaf zitten. Tot een dikke vijf minuten later over de luidsprekers de verlossende boodschap kwam: “Gelieve deze trein te verlaten.” Gelukkig bleek het achteraf vals alarm.

Hoog bezoek voor het Paleis op de Meir

Zondag spoorde ik opnieuw richting Antwerpen, dat sinds mijn korte verblijf in Borgerhout nog altijd een beetje voelt als mijn tweede thuis. Ik had een date met de zus van mijn vriend en haar drie dochters, die zo snel groeien dat de oudste binnenkort groter zal zijn dan ikzelf.

We troffen elkaar op het Astridplein voor het Centraal Station en kuierden met ons vijven richting het Paleis op de Meir. De zon straalde en de drie zusjes (acht, tien en bijna twaalf) vonden gewoonweg alles fantastisch: de winkels op de Meir, de vele statige herenhuizen, de straatmuzikanten. We liepen even binnen in de Stadsfeestzaal om de pracht en praal van dit prachtig gerestaureerde gebouw in ons op te nemen. Meteen goed voor een eerste rondje poseren!

Al goed dat we ruim op tijd hadden afgesproken, want aan het tempo dat ons groepje vorderde, waren we net vijf minuten vóór ons gereserveerde tijdslot bij het Paleis. We mochten meteen binnen en kregen uitleg over de audiotour die we op onze eigen smartphones konden volgen. Aangezien de jongste van de drie nog geen smartphone had, probeerden we samen naar de uitleg te luisteren, maar dat gaven we al snel op. De hoeveelheid aan informatie was gewoon te veel. Zou fijn zijn, mocht er ook een kindvriendelijke versie van deze tour gemaakt worden. We hielden het dan maar op genieten met onze ogen. Want het resultaat van de restauratie van dit bijzondere paleis (ooit nog gekocht door Napoleon Bonaparte) met zijn prachtige empire meubilair mag gezien worden.

Na een dik half uur hadden we alle kamers op het parcours bekeken en zat ons bezoek er sneller dan verwacht op. Gelukkig was er nog een gedeelte van het paleis dat we nog niet verkend hadden: The Chocolate Line shop! We bewonderden de fantastische sculpturen volledig in chocolade gemaakt en konden natuurlijk de winkel niet buiten stappen zonder zelf iets te kopen. Ik kocht een doosje ‘My Way’ pralines, een selectie van de favoriete pralines van Dominique Persoone. De dames vonden na veel keuzestress elk ook iets. Al bleek de chocolade lippenstift toch ietwat tegen te vallen…

Op een bankje buiten op de Meir smulden we van onze chocolade lekkernijen om vervolgens richting restaurant te trekken, maar niet zonder eerst nog langs de Stadsfeestzaal te gaan, alwaar de dames dolgraag wilden rond snuisteren in The Flying Tiger. Terwijl zij zich vergaapten aan al de uitgestalde prullaria, checkte ik nog even het correcte adres van restaurant Bellavista in mijn mailbox. Tot mijn ontsteltenis moest ik vaststellen dat ik geen tafel gereserveerd had in restaurant Bellavista op De Keyserlei, maar wel in Temse. Niet zo erg als die keer dat ik per ongeluk een hotel boekte in Ierland in plaats van in Schotland of die keer dat ik op de verkeerde dag de ferry van Newcastle naar Rotterdam boekte, maar hey, whey does this keep happening to me?

Enfin ja, snel de reservatie afgebeld en dan maar op goed geluk richting De Keyserlei getrokken om daar een tafeltje op een terras te bemachtigen. We belandden op het terras van Hulstkamp en het zou daar heel gezellig geweest zijn, ware het niet dat er vlakbij ons vier kettingrokers aan een tafel zaten. Echt waar, ik hoop dat de dag snel komt dat roken op de terrassen verboden wordt. We maakten er het beste van en genoten ondanks alles toch van het eten en elkaars gezelschap.

Na de lunch wandelden we in de richting van de Antwerpse kathedraal en de Grote Markt. Om aldaar een heuse poseersessie met Brabo en de hand van de reus Druon Antigoon op te zetten.

Van al dat poseren krijgt een mens opnieuw honger en kijk, was er daar toch wel geen gelato zaak, vlakbij zeker? Zoals ik altijd zeg: there is always room for gelato!

Na onze gelato-stop trokken we richting het reuzenrad op de kaaien. Ondanks al onze overredingskracht konden we de jongste van de drie zussen niet overtuigen om in het reuzenrad te gaan. Dus ging ik met de twee oudsten, terwijl de zus van mijn vriend samen met haar jongste dochter beneden bleef staan om naar ons te wuiven. Tot ons groot plezier maakten we maar liefst drie rondjes. Supertof!

De namiddag was ondertussen al stevig gevorderd en we besloten de dag af te sluiten met een bezoek aan het dakterras van het MAS. Helaas waren we een klein detail uit het oog verloren: het dakterras was gesloten om wille van de coronamaatregelen. Helemaal voor niets naar daar gestapt! De dames poseerden dan maar snel bij de A van Antwerpen alvorens onze terugtocht naar het station aan te vangen.

Echt een super namiddag. Geweldige dames, die nichtjes van mijn vriend.

Boem Paukeslag: Lunchen bij The Jane

Een tijd geleden viel er een uitnodiging voor de tentoonstelling Boem Paukeslag. Bezette Stad 100! in het Letterenhuis in mijn mailbox. Exact 100 jaar nadat de befaamde dichtbundel van Paul Van Ostaijen verscheen, was nu het originele handschrift ervan voor het eerst te bewonderen. Dat wilde ik graag met eigen ogen aanschouwen en aangezien de uitnodiging voor twee personen was, nodigde ik meteen ook mijn Antwerpse collega mee uit. We besloten er meteen een dagje Antwerpen van te maken, te beginnen met een lunch op het terras van The Jane waar we het corona-veilig concept Terrazza J’Enoteca uitprobeerden.

En kijk, na al die koude en druilerige meidagen, brak speciaal voor ons uitstapje op zaterdag de zon door. Wat een heerlijk gevoel, die zonnestralen op mijn (van zonnecrème voorziene) gezicht! Een vriendelijke jongedame bracht ons naar een gezellig tafeltje op het mooie terras van The Jane met uitzicht op ‘t Groen Kwartier. Mijn collega en ik startten de maaltijd met een cocktail als aperitief en daar ging het helaas een beetje mis voor onze serveerster. Ze bracht de twee cocktails op een plateau, maar stootte bij het neerzetten van de drankjes één van de waterflessen op onze tafel om. Ik zag het gebeuren in slow motion, maar bevond me helaas niet op de juiste plek om in te grijpen. De fles ging aan diggelen en het water en de glasscherven spatten alle kanten uit.

Nu, scherven brengen geluk en het was maar water, dus wij vonden dit klein ongelukje helemaal geen probleem. De serveerster was echter stevig van haar melk, ocharme. Een charmante jongeman schoot haar en ons meteen ter hulp en veegde zelfs onze handtassen (die amper een paar spatjes zullen opgevangen hebben) af. Hij zag er de humor wel van in en de rest van de maaltijd kwam hij nu en dan vragen of hij nog iets moest opkuisen voor ons. 😉

Uiteraard waren de gerechten om duimen en vingers af te likken zo lekker. De grootste uitdaging was het kiezen uit al die heerlijkheden op de menukaart: Geniet even mee.

Gin tonic en Sakura Mule:

Sashimi moriawase:

Blend croquete, oyster emulsion, crunch of potato and pork skin:

Irish Mór Oysters with ume, cucumber, seaweed, yuzu kosho en ponzu codium:

Het uitzicht vanaf ons tafeltje:

Deviche of sea bass, red onion, green banana, avocado, aji amarillo:

Young turbot on the josper, white asparagus, capers & green herb beurre blanc:

Crème brûlée and sorbet:

Na ons bezoekje trokken we de stad in voor een glaasje wijn op een terrasje. Aja, mijn collega en ik nemen onze verantwoordelijkheid om de horeca te steunen zeer serieus. We belandden op het terras van Wijnbar BOHM en Berkel op het Hendrik Conscienceplein. Genieten met een glaasje prosecco op een zonnig terras met uitzicht op de mooiste kerk van Antwerpen, meer moet dat niet zijn.

Een kwartiertje voor vier uur verlieten we ons plekje en begaven we ons naar het Letterenhuis voor de tentoonstelling. De tentoonstelling schetste een boeiend beeld van de tijd waarin de bundel werd geschreven, maar wat mij het meest aansprak was het inzicht dat de tentoonstelling bood in het tot stand komen van de bundel zelf en de belangrijke rol die vormgever Oscar Jespers daarbij speelde. Zonder hem was het boek er bijna niet gekomen. En ja, fantastisch om dat beroemde manuscript met eigen ogen te kunnen aanschouwen, uitgedost met mijn persoonlijke Boem Paukeslag mondmasker. Noblesse oblige!

Na het bezoek aan het Letterenhuis sloten we de namiddag af op (jullie raden het nooit) het terras van Bar Bette, een gezellige wijnbar.

Een zaterdag om in te kaderen!

The Lighthouse in Villa Empain

De laatste vrijdag van de paasvakantie hadden mijn vriend en ik vrijaf genomen. De boog kan immers niet altijd gespannen staan en we werken al meer dan genoeg.

We spoorden naar Brussel Centraal en van daaruit fietsten we naar Villa Empain vlakbij Ter Kamerenbos in Elsene. Deze prachtige art-deco villa mét zwembad is nu een museum voor moderne kunst. Tijdens ons bezoek waren er twee tijdelijke tentoonstellingen te bezichtigen: The Light House met tal van installaties en sculpturen rond het thema licht en Aleppo, dat de ravage toont veroorzaakt door de burgeroorlog in Syrië.

De fietstocht naar Villa Empain was iets pittiger dan verwacht, met een aantal stevige klimmetjes onderweg. Een kwartiertje voor het begin van ons tijdslot parkeerden we onze fiets een beetje hijgend en bezweet aan de villa. Gelukkig moesten we niet wachten en mochten we meteen al binnen.

Ik neem jullie graag mee langs een aantal van mijn favoriete werken.

Hemels licht van Mounir Fatmi. Op de neon buizen is de soera 24 uit de Koran aangebracht:

Eternal Contradiction van Iván Navarro:

Fade Villa Empain van Erwin Redl:

To Breathe van Kimsooja:

Mona Hatoum – Misbah:

En een klein werkje in de conciërgewoning waarvan ik de kunstenaar niet ken, maar dat me wel aansprak:

Van de Aleppo tentoonstelling heb ik geen beelden, want die bestond voornamelijk uit videomateriaal. Ik moet zeggen dat ik enorm onder de indruk was van deze tentoonstelling die de resultaten van het werk van Iconem toont: dronebeelden van het prachtige erfgoed dat verwoest is door de burgeroorlog. Maar liefst 30% van de door UNESCO als werelderfgoed erkende monumenten zijn volledig verwoest en meer dan 60% van de Oude stad is ernstig beschadigd. Op basis van de verzamelde beelden heeft Iconem de stad in 3C gemodelleerd om zo de staat van de oude stad en haar verwoesting te documenteren aan de vooravond van de wederopbouw.

Voor liefhebbers van architectuur is de villa op zich trouwens al de moeite van een bezoek waard.

Na ons bezoek wandelden we met onze fiets in de hand de statige Franklin Rooseveltlaan af om de prachtige villa’s waarin een aantal ambassades gevestigd zijn, te bewonderen.

Na onze blue-bike in de parkeergarage achter gelaten te hebben, kochten we ons in het centraal station een typisch Brussels souvenir: chocolade! Want ook ná Pasen smaakt zo’n paasei nog!

Geen Foodbag oogst deze week

Wegens stomweg vergeten te bestellen… Gelukkig zijn er alternatieven genoeg om niet te verhongeren!

Zelf in elkaar gedraaide pasta met als basis een saus die nog bij ons in de kast stond. De saus was al een maand over tijd, maar in combinatie met verse groentjes proefde je dat niet!

Asperges met gerookte zalm en krielaardappelen van De Klimop!

Een oud Foodbag receptje dat we al een paar keer maakten, lekker en makkelijk: ovenkrieltjes met getakaascrème, broccoli en granaatappel:

Deze week werden we trouwens elke avond getrakteerd op een fabuleuze zonsondergang. En bloemlezing:

Een bezoek aan het Lam Gods in de Sint-Baafskathedraal

Dit weekend stond door een samenloop van omstandigheden in het teken van kerken, oude kunst en Augmented Reality. Want ja, nadat mijn vriend en ik zaterdag voor het eerst een hololens op ons hoofd hadden, spoorden we zondagnamiddag naar Gent om deze ervaring nog eens over te doen, maar dan beter.

De meesten onder jullie zullen ondertussen wel al opgevangen hebben dat het befaamde Lam Gods van Van Eyck na de restauratie van de onderste panelen een nieuwe plek gekregen heeft in de Sint-Baafskathedraal. Ik had het geluk een uitnodiging te mogen ontvangen om als één van de eersten dit unieke meesterwerk op zijn nieuwe plek te bewonderen. Tegelijkertijd konden mijn vriend en ik de Augmented Reality ervaring meepikken. We voelden ons al een beetje oude rotten toen het toestel op onze hoofden gezet werd.

Niet dat ik iets wil afdoen aan de ervaring in de Sint-Pieterskerk, maar deze tocht doorheen de geschiedenis van het Lam Gods was toch van een iets hoger niveau. De animatie was verfijnder en beter uitgewerkt en de omstandigheden in de crypte leenden zich beter tot een optimale visuele ervaring. Ik heb alleszins veel bijgeleerd over de bijzondere bewogen geschiedenis van dit fenomenale kunstwerk. Kan jullie enkel maar aanraden om een tijdslot te reserveren en dit met eigen ogen te aanschouwen.

Maar hét hoogtepunt van ons bezoek was natuurlijk het Lam Gods zelf in al zijn kleurenpracht. Wat een schoonheid! Chapeau voor het harde werk dat de restaurateurs gedaan hebben. Ik krijg er al naar uit om terug te keren na de restauratie van de bovenste luiken.

Natuurlijk pikten we ook een klein stukje Gent mee tijdens ons bezoek:

Genoten van dit blitzbezoekje aan Gent. Hopelijk kunnen we de volgende keer wat terrasjes meepikken!

Internationale Vrouwendag

Zou eerlijk gezegd aan mij voorbij zijn gegaan, als ik niet, na mijn bezoek aan ons kantoor, aan het Centraal Station van Brussel op deze actievoerders was gestoten:

De dagen, weken en maanden in lockdown vliegen zo snel voorbij dat ik amper kan bevatten dat het ondertussen alweer maart is…

Back to Brussels

Voor een halve dag dan toch. Was ondertussen alweer van vóór de kerstvakantie geleden dat ik nog eens naar ons kantoor in Brussel spoorde. Hoog tijd om te controleren hoeveel ongeopende post en aanmaningen voor onbetaalde facturen er daar op mij lagen te wachten Gelukkig was de NMBS mij ditmaal beter gezind en geraakte ik vlotjes in Brussel. Ik maakte zelfs een kleine omweg langs de akelig lege Grote Markt alvorens mij naar ons al even akelig leeg kantoor te begeven. Alsof ik per ongeluk op een feestdag was gaan werken, zo leeg was het.

Gelukkig viel de hoeveelheid post mee en om te vieren dat ik alles vlotjes weggewerkt kreeg, trakteerde ik mezelf op de terugweg naar het station op een doos met heerlijke chocolade hartjes van Marcolini. Kwestie van die zielige chocolatiers in de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen, die voornamelijk leven van de verkoop aan toeristen, een hart onder de riem te steken.

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer