Hoe de Troubadour vervelde tot de Butcher’s Son

Deze avond had ik afgesproken met mijn lieve collega en vriendin uit het Antwerpse om ter ere van mijn verjaardag lekker te gaan eten bij de Troubadour. Het was al van voor de coronacrisis geleden dat ik nog eens bij de Troubadour was geraakt, dus ik keek uit naar deze hernieuwde kennismaking. De treinrit naar Berchem verliep voor de verandering eens vlotjes en mijn collega stond me onderweg naar de Troubadour op te wachten om samen naar ginder te wandelen.

We waren een paar minuten te vroeg voor onze reservatie van 18.30u en de deur van het restaurant was nog gesloten. Aangezien we binnen activiteit zagen, belden we aan in de hoop al een aperitiefje te kunnen drinken. De vriendelijke heer die de deur open deed, keek lichtelijk verbaasd toen mijn collega zei dat ze een reservatie had om 18.30u. Het restaurant is namelijk pas open vanaf 19.00u. Tiens, want op de reservatie stond toch echt heel duidelijk 18.30u. Nu, geen erg, foutje van het online reservatiesysteem, kan gebeuren. We zouden dan wel iets drinken in de buurt en over een half uurtje terug keren.

We waren nog maar een paar passen van de Troubadour verwijderd toen de vriendelijke meneer ons achterna kwam. Hij vroeg of hij toch nog eens naar onze reservatie mocht kijken, want hij had de naam van mijn collega niet terug gevonden in zijn reservatie-overzicht. En wat bleek: mijn vriendin had zich vergist bij het reserveren. Ze had geen tafeltje gereserveerd bij de Troubadour in Antwerpen, maar wel in die van Leuven. Al een geluk dat de heer van de Troubadour had nagekeken of er een reservatie op haar naam was, of we hadden daar over een half uur opnieuw gestaan. We bedankten hem van harte en ik belde meteen naar de Troubadour in Leuven om te laten weten dat ze de reservatie voor twee personen mochten annuleren. Mijn collega natuurlijk lichtjes gegeneerd, maar ik moet zeggen dat ik het hele voorval redelijk amusant vond, omdat ik zelf in het verleden ook al eens een gelijkaardige vergissing beging: ik boekte toen een hotel in Ierland ipv in Schotland.

Het geluk was aan onze kant, want doordat het nog maar 18.30u was, lukte het ons nog een tafeltje te reserveren bij The Butcher’s Son, waar mijn collega en ik jaren geleden ook al eens waren.

De rest van de avond verliep vlekkeloos. We genoten van het heerlijk malse vlees en dronken daarbij een lekker flesje Barbera d’Alba uit Piemonte. En de trein terug naar Leuven was zelfs op tijd! Laat ons zeggen dat de sterren ons deze vrijdagavond gunstig gezind waren!

Secreto 07 by the Butcher’s Store:

Barbera d’Alba:

Hazenrug:

Rundstartaar, gerookte paling en kaviaar:

Hazenrugpaté:

Hazenrug met garnituur:

Stilleven met vergeten hoodie op perron van Berchem:

Sectordag audiovisuele sector in Kinepolis Gent

Deze namiddag zat ik alweer op de trein richting Gent om de jaarlijkse sectordag van de Vlaamse audiovisuele sector bij te wonen. Ik had net mijn blue-bike op slot gedaan en was onderweg naar de befaamde trappen van de Gentse kinepolis, toen de minister met zijn adviseur uit zijn chique wagen stapte. Dan maar een handje gegeven met mijn door de fietstocht en het feit dat ik mijn kap had moeten opzetten tegen de regen, ietwat verwarde haar. Oh well, het leven zoals het is als je je milieuvriendelijk wil verplaatsen.

Na de inleidende speech van de minister presenteerde media-analist Johanna Koljonen de hoogtepunten uit het tiende Nostradamus rapport ‘Everything Changing All At Once’. Een zeer boeiende uiteenzetting, gebracht op zo’n manier dat het mij geen moeite kostte om mijn aandacht erbij te houden. Heel knap, want de toelichting nam in totaal bijna anderhalf uur in beslag. Johanna Koljonen heeft er alvast een fan bij.

Het daaropvolgende panelgesprek vond ik zelf wat minder, maar gelukkig maakte de afsluitende champagnereceptie door Piper-Heidsieck veel goed. Al was het hapjesaanbod alweer bijzonder karig. De royaal geschonken champagne was alvast een goeie opwarmer voor het komende champagneweekend met onze vrienden. Spijtig genoeg moest ik omwille van het geplande vroege vertrek naar de champagnestreek zaterdagochtend verstek laten gaan voor de aansluitende avant-première van de film Here van regisseur Bas Devos. (Afgaand op de berichten van mijn collega’s niet zo’n ramp, niemand was enthousiast over deze film en blijkbaar is één van mijn medewerkers zelfs in slaap gevallen.)

Ook spijtig: doordat ik superdringend naar het toilet moest en ik de deur van het dichtstbijzijnde toilet niet open kreeg, bleef in de haast door de hoge nood mijn pas gekochte gloednieuwe regenjas achter op de trein. Ik vulde ondertussen het formulier Verloren voorwerpen van de NMBS in, maar ik heb er geen goed oog op dat mijn jas terug gevonden zal worden. In al die jaren nog nooit een positieve uitkomst gekregen na een melding van mijn kant. Laat ons hopen dat de jas terecht komt bij iemand die hem kan gebruiken.

Opening Film Fest Gent

Gisteren spoorde ik samen met mijn netjes in het pak gestoken collega van Brussel naar Gent voor de officiële opening van Film Fest Gent. De blue-bike bracht ons zonder problemen naar de Kinepolis van Gent, alwaar we een blik konden werpen op Fien Troch en Cathalina Geeraerts, die de hoofdrol vertolkt in Holly van regisseuse Fien Troch. De witte jurk van Cathalina was prachtig, maar je zag dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde in haar jurk, die weinig aan de verbeelding overliet. Ze was de ganse tijd aan het trekken aan het ding, wellicht was onzeker of alles wel op zijn plaats zou blijven zitten.

Ik was persoonlijk erg benieuwd naar Holly. Altijd fijn om een vrouwelijke regisseuse aan het werk te zien. Jammer genoeg moet ik zeggen dat Holly teleurstelde. Het tempo van de film lag voor mij te traag en tijdens sommige stukken zat ik me zelfs gewoonweg te vervelen. Wat geen afbreuk doet aan de prestatie van de hoofdrolspeelster, die duidelijk veel talent heeft. De dreigende ondertoon van de film leidde uiteindelijk niet tot een ontknoping en het open einde was nog de grootste teleurstelling van alles. Niet voor mij, deze film. Mijn collega’s die samen met mij op de achterste rij van de zaal zaten, deelden mijn mening alvast.

Toen ik na de film mijn iphone opnieuw opzette om de uren van de treinen te controleren, bleek dat er een ongeval was gebeurd tussen Gent en Brussel en dat het treinverkeer daardoor stil lag. Meteen begon mijn hoofd te malen over hoe mijn collega en ik in godsnaam naar huis konden geraken die avond, waardoor ik jammer genoeg niet echt heb kunnen genieten van de receptie. Het was zeker mogelijk om met een collega mee naar Brussel te rijden, maar dan moest ik twee blue-bikes achter laten aan de kinepolis in Gent. Wat mij ongetwijfeld op een fikse boete zou komen te staan. Ik kon ook niet meteen iemand bedenken aan wie ik de twee sleutels kon overmaken om de fietsen naar het station terug te brengen. Dus kon ik alleen maar hopen dat het treinverkeer tijdig hersteld zou geraken zodat mijn collega en ik gewoon de laatste trein naar huis konden nemen.

Uiteindelijk raakten de problemen tussen Gent en Brussel net op tijd opgelost, zodat mijn collega en ik toch de laatste trein naar Brussel konden nemen. Doodjammer alweer dat we zo weinig tijd op de receptie konden doorbrengen (echt, waarom kan de openingsfilm niet gewoon starten om 19u ipv om 20u (in realiteit pas 20.30u). Dat geeft de aanwezigen die niet van Gent zelf zijn de mogelijkheid om toch een beetje te socializen op de receptie, want nu heb ik tegen veel bekenden alleen maar ‘hoi’ en ‘dag’ kunnen zeggen. Enfin ja, misschien toch eens overwegen om de volgende keer opnieuw een overnachting te boeken in Gent.

En oja, natuurlijk had de laatste trein naar Leuven een kwartier vertraging en zijn mijn collega en ik dus voor niets in zeven haast vertrokken op de receptie. Maar goed, ik was al blij dat er nog een trein reed!

Kamado barbecu in Tongeren

Na al de verhalen die ik al over de befaamde Kamado Joe barbecue van mijn vriendin gehoord had, kon ik gisteren eindelijk zelf het resultaat van dit wonderlijke barbecuetoestel met mijn eigen smaakpapillen proeven! Ik spoorde naar Tongeren (helaas zonder mijn vriend die dit weekend in Genève bleef), waar mijn vriendin me kwam ophalen aan het treinstation. Ditmaal verliep de overstap in Hasselt gelukkig zonder problemen en de trein was zelfs stipt op tijd in Tongeren. Dat kan dus ook!

Het was om meerdere redenen een bijzondere afspraak, want ik maakte voor het eens kennis met de nieuwe vriend van mijn vriendin. Echt, zo blij dat ze vorig jaar eindelijk de kwakkelrelatie met haar vorige vriend heeft beëindigd. Serieus, die gast verdiende haar gewoon niet. Blij dat ze eindelijk ingezien heeft dat een relatie bestaat uit twee personen die moeite voor elkaar doen en dat eenrichtingsverkeer niet normaal is. Het klikte meteen tussen mij en de nieuwe vriend en mijn gevoel zegt me dat dit een veel betere keuze is dan haar vorige vriend. Zo blij voor haar dat ze een fijne partner heeft gevonden die bereid is om samen met haar een leven op te bouwen.

Ik had voor de gelegenheid een flesje champagne meegenomen en we dronken samen met de nog-net-geen-achttienjarige dochter van mijn vriendin op het geluk van mijn vriendin en haar nieuwe vriend en de aankomende verjaardag van de dochter! Achttien al, niet te geloven. Binnen een paar dagen start ze aan haar eerste jaar aan de universiteit. Benieuwd hoe het haar zal bevallen.

En ja, het eten was uiteraard zeer lekker, met perfect gegaard vlees en heerlijke groenten uit eigen tuin. En zelfs die onverwacht stevige regenbui kon de pret niet drukken, want de overkapping die mijn vriendin een paar jaar geleden boven haar terras installeerde hield ons gezellig droog.

Als uitsmijter nog een paar fotootjes van het mooie, zij het megalomane station van Liège-Guillemins, alwaar zich één of ander techno-feestje plaatsvond dat zo luid was dat ik op het perron amper mijn podcast kon verstaan.

Fijne namiddag!

Nazomerse barbecue in Schulen

Zalig die heerlijke nazomer! Ideaal weer om nog eens de barbecue boven te halen. Gelukkig heb ik een broer met goede barbecueskills en een gigantische tuin! En ja, daar dronken we natuurlijk wat lekkere Italiaanse wijnen bij. Fijn om wijn te kunnen drinken van een wijnhuis dat je persoonlijk bezocht hebt.

Spijtig genoeg eindigde de avond op een valse noot. De laatste trein van Schulen naar Leuven werd afgeschaft. Daar stonden mijn vriend en ik dus, in het donker op een godverlaten perron in the middle of nowhere. Blijven slapen bij mijn broer was geen optie, want mijn vriend moest deze ochtend (zondag) vroeg het vliegtuig halen. En na die wijntjes wilden we mijn broer en zijn vriendin niet vragen om ons naar Leuven terug te rijden. Taxi gebeld dan maar. Gelukkig moesten we niet al te lang wachten en reed de taxichauffeur aan een stevig tempo. Van de twitter-account van de NMBS vernam ik dat de oorzaak van het verstoorde treinverkeer spoorlopers waren en dat we de taxirit konden terugvorderen via de ombudsdienst. Spijtig genoeg hebben we die taxirit cash betaald en hebben we geen bewijsje gekregen van de chauffeur. Ook niet meer aan gedacht, zo laat op de avond. Enfin ja, so be it.

Gamescom in Keulen

Vandaag bracht ik met wat collega’s voor de allereerste keer een bezoek aan de Gamescom in Keulen. The place to be, duidelijk, want ik vermoed dat zowat iedereen in onze eersteklassewagon onderweg was naar dezelfde bestemming. Gamescom is dan ook de grootste gamebeurs ter wereld. In 2022 (vlak na de pandemie) verwelkomde deze beurs ruim 265.000 bezoekers uit meer dan 100 landen en 1100 exposanten uit 53 landen (75% internationaal). Dat zijn indrukwekkende cijfers en hoewel ik zelf mij vooral beperk tot smartphone games, had ik toch uitgekeken naar dit bezoek. Spijtig genoeg werden mijn verwachtingen niet helemaal ingelost. En neen, dat lag niet alleen aan het feit dat ik al om 7.54u in Brussel-Noord moest zijn om daar op de trein naar Keulen te stappen.

Mijn collega’s en ik werden samen met de delegatie van de minister-president en een hoop andere genodigden ontvangen op de Belgische stand. De rondleiding daar was duidelijk enkel voor de M-P bedoeld, want onze oren konden niets opvangen van wat er allemaal gezegd werd. We stonden er letterlijk voor spek en bonen bij.

‘s Middags waren we uitgenodigd voor een lunch met wat presentaties. De presentaties waren boeiend, maar amai, lang geleden dat ik nog zo’n slechte lunch gegeten heb. De meest smakeloze broodjes en slaatjes (ok, dat slaatje met mosterd en een gehaktballetje kon er nog mee door) ooit. Die Duitse traiteur bakte er niet veel van. Gelukkig waren de macarons en de chocomousse als dessert wel lekker.

In de namiddag stond er een gesprek gepland met een groot gamebedrijf en pikten we een stukje van de receptie “MADE IN GERMANY” mee, waar helaas enkel bier en frisdrank aangeboden werd. Al moet ik zeggen dat de rabarber-schorle best wel lekker was.

Vervolgens namen we deel aan een rondleiding voor een groep van ongeveer honderd personen. Ik weet niet hoe jullie daar tegenover staan, maar dat is gewoon een veel te grote groep voor een rondleiding. We kregen allemaal oortjes en we werden en masse doorheen de B2C zone geleid naar een aantal verschillende standen waar onze gids dan interview afnam van de standhouders. Echt, het was superboring. Veel te weinig aandacht voor het tonen van visueel materiaal (en sorry, daar draait het toch om bij games) en veel te weinig ruimte om zelf games te kunnen proberen. Ik speelde welgeteld één boks-spelletje en dat is nu een type-voorbeeld van spelletjes die mij helemaal niet kunnen bekoren. Uiteindelijk ontsnapten mijn collega’s en ik uit de rondleiding om snel nog wat coole foto’s te maken bij de Netflix stand. Echt, een teleurstelling, deze rondleiding. We waren het beter al wat eerder afgetrapt!

We eindigden de dag met een receptie bij de Belgische stand met enkel Belgische bieren, nootjes en chips. Dus eindigde ik de dag bloednuchter, wat op zich natuurlijk ook voordelen heeft.

Het leukste aan de dag was nog de wandeling terug naar het station van Keulen onder een stralend blauwe hemel. In het station kocht ik mij sushi om op de trein te eten en na een vlotte rit stond ik opnieuw in Brussel-Noord, alwaar de NMBS zo vriendelijk was om mijn trein op mij te laten wachten, zodat ik meteen naar Leuven kon sporen.

Een dagje Knokke-Heist

Net als vorig jaar zakte onze vriendin uit Italië voor twee weken af naar België om samen met haar mama, zussen, neefjes en nichtjes te genieten van de Belgische kust. De timing was dit jaar minder ideaal: onze vriendin kwam pas aan op vrijdag 22 juli en mijn vriend en ik moesten op maandag 24 juli al om 2.45u uit de veren voor onze vlucht naar de Azoren. Even getwijfeld, maar dan beslist om toch van de gelegenheid gebruik te maken om een klein reünie te organiseren. Focus op quality time!

En dus zaten mijn vriend en ik al om 8.33u op de trein richting Duinbergen. Gelukkig bleven we ditmaal bespaard van vertragingen en kwam de trein stipt om 10.23u aan in Duinbergen, waar onze vriendin en haar nichtje ons al stonden op te wachten. Onze vriendin met de mooie glimlach was nog geen haar veranderd, maar het nichtje was alweer een paar centimeter groter geworden. We wandelden samen naar het appartement dat de mama van onze vriendin al een paar jaren huurt en babbelden daar op het gemak wat bij tot de twee jongens met de mama en de andere zus van onze vriendin terug waren van de winkel. Daarna moest er eerst nog dringend een wiskundig probleem opgelost worden, alvorens we naar zee afzakten om te genieten van de gezonde zeelucht. De zon had zich verstopt achter een stevig wolkendek en dat wolkendek zag er bijzonder dreigend uit, maar we hielden het gelukkig droog.

‘s Middags haalde de mama van onze vriendinnen haar beste kookkunsten boven en mochten we onze voeten onder tafel schuiven voor een lekker stukje gebraad met boontjes en aardappelgratin. Ik kan altijd zo genieten van de kookkunsten van de mama van onze vriendinnen, omdat je gewoon proeft dat dit met liefde is klaargemaakt.

In de namiddag trokken we met z’n allen (de mama, de twee zussen, de twee jongens van onze vriendin uit Italië en één neefje en nichtje) naar de minigolf om een namiddag te ontspannen. Allez, dat was toch de bedoeling, want de oudste zoon van onze vriendin raakte na de derde hole zodanig gefrustreerd dat hij de resterende vijftien holes al bokkend afwerkte. Geen spoor te bekennen van de mooie glimlach die hij van zijn mama geërfd heeft. Echt doodjammer, want ik had uitgekeken naar dit partijtje minigolf, vooral omdat het al jaren geleden was dat ik nog eens minigolf gespeeld had en ik dit in mijn kinderjaren een heel fijn tijdverblijf vond. En dat lukte nu maar matig omdat we de hele tijd naar een boos gezicht moesten kijken. Ik probeerde het niet aan mijn hart te laten komen en me op het spel te concentreren Uiteindelijk bleek ik zelfs de winnaar van ons groepje te zijn! Dat had ik niet verwacht!

Helaas had de minigolf langer geduurd dan verwacht en was de tijd om afscheid te nemen veel te snel daar. We wilden immers de trein van 16.35u naar Leuven nemen, zodat we nog tijd hadden om de laatste hand aan onze valiezen te leggen en vroeg in bed konden kruipen. We wandelden samen met onze vriendin naar het station van Duinbergen en namen daar afscheid met de belofte om volgend jaar opnieuw naar de zee af te zakken!

Family barbecue!

Het weer gisteren was eerder twijfelachtig, maar dat weerhield mijn broer er niet van toch de barbecue aan te steken. Het uitstekende vlees van de lokale slager werd op professionele manier buiten gebakken en vervolgens binnen opgesmikkeld met wat groenten en slaatjes daarbij. Simpel. Naar goede gewoonte was er weer té veel eten en wellicht ook wat te veel drank. Met z’n vieren maakten we de befaamde Gioco dell’Oca die mijn vriend en ik in 2018 kochten bij Lionello soldaat. En, amai, dat blijft toch echt een geweldig wijntje! Perfect bij een lekker stukje vlees.

En natuurlijk sloten we de avond af met een kleine whisky-tasting. Kwestie van mijn broer zijn collectie wat overzichtelijk te houden. 😉

Relaxen in Westende

Na ons bezoek aan Mu.ZEE bracht de kusttram ons naar de halte Westende-Bad, vanwaar het nog een paar minuten stappen was naar de mooie villa waar Kato, Dieter en hun jongens verbleven. Uiteindelijk kwamen we rond kwart voor vier op onze eindbestemming aan, met dank aan de NMBS voor de vertraging. We lieten het echter niet aan ons hart komen en ontspanden samen met een drankje op het mooie terras met uitzicht op groene velden.

Na wat bijgepraat te hebben, wandelden we samen met de twee jongens naar Middelkerke om hen over te dragen aan de ouders van Kato. 😉 Onderweg maakten we leuke gezinsfoto’s en bewonderden we enkele Beaufort kunstwerken, terwijl we genoten van het aangename zonnetje en de gezonde zeelucht.

I Can Hear It, Ivars Drulle:

Caterpillar + Flatbed Trailer, Wim Delvoye:

We namen afscheid van de jongens en keerden terug naar de villa om ons op te frissen en wat op te dirken voor ons bezoek aan restaurant Marquize. Dat Kato en Dieter een goede smaak hebben, moge duidelijk zijn! De ontvangst was hartelijk, het eten overheerlijk en het lekkere flesje wijn maakte de maaltijd af. Super!

Hapjes:

Vitello tonnato, groene asperge, radijs, rucola:

Zonnevis, sobanoedels, avocado, dashi:

Roodbaars, tomaat, venkel, olijf, verjus:

Iberico varkenskroon, bloemkool, wortel, pickels:

Perzik, amandel, vanille-ijs, kersen:

Bordje geaffineerde kazen:

Kersen:

Zoetigheden bij de koffie of thee:

Na zo’n overvloedig diner kropen we op tijd in bed!

De zondagochtend startten we op het gemak (allez, mijn vriend en ik toch, Kato en Dieter waren ‘s ochtends al gaan lopen) met een lekker omeletje van chefkok Dieter. Smullen!

De zon liet ons wat in de steek, maar dat weerhield ons er niet van om na het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. We hadden de zee bijna gans voor ons alleen . Verrassend toch hoe leeg het strand kan zijn op een bewolkte dag in het hoogseizoen.

Na het zeewater van ons afgespoeld te hebben, speelden we een spelletje Rummikub (hoera!) terwijl we genoten van een flesje champagne. Vervolgens trokken we richting de dijk voor een laat middagmaal. Via googlemaps vond ik Brasserie – Grill Da Vinci en dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. De keuken was nog nét niet gesloten, zo iets voor twee uur en we kregen een fijne tafel toegewezen in deze gezellige familiezaak. Uiteraard ging ik voor de mosselen, al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik stiekem jaloers was op de wel heel bijzondere op cederhout gegrild zalmfilet die mijn gezelschap had gekozen. Dat zag er werkelijk geweldig lekker uit!

We babbelden nog wat na, kochten in het restaurant een flesje lokale Zeebonk gin en dan was het al bijna tijd om afscheid te nemen. We keerden terug naar de villa, pakten onze spullen bijeen en namen de kusttram en de trein terug naar Leuven. Ditmaal zonder enige vertraging. Als het goed is, mag het ook gezegd worden, lieve vrienden van de NMBS.

Persoonlijk kijk ik ernaar uit om dit uitstapje volgend jaar nog eens over te doen!

Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE

Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.

We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.

Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.

Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.

Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.

En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.

Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.

Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.

Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.

De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.

Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.

Isidore Verheyden in zijn atelier:

Russische muziek – James Ensor:

Schrijvende vrouw:

Continue reading →

Yet Another Blog

Life on my side

openbaar vervoer