Wandeling in de Schipgatduinen

Heerlijk geslapen in het bijzonder rustige appartement van onze vrienden. Of zou het toch die gezonde zeelucht zijn?

We genoten samen van een laat ontbijt met spek en eieren. En maakten vervolgens met ons vijven (de oudste dochter bleef thuis, want die had nog wat huiswerk te doen) een mooie wandeling door de Schipgatduinen. De weergoden waren ons bijzonder gunstig gezind. De zon scheen en de lucht was prachtig blauw. Ideaal voor een winterwandeling!

Op het einde van de wandeling ontdekten we nog een mini-cache, gecamoufleerd als een wansmakelijke stront. Een grappig einde van een mooie wandeling.

Omdat het ondertussen al half vier was, besloten we een vieruurtje te eten in Brasserie Rubens. De oudste dochter, die ondertussen haar huiswerk gedaan had, vervoegde ons. Terwijl de volwassenen genoten van wat gefrituurde hapjes, gingen de jongedames voor de zoetigheden. We bleven gezellig keuvelen aan de mooie houten tafel tot het tijd was om naar het appartement terug te gaan en afscheid te nemen. Onze vrienden hadden immers nog een ziekenbezoek aan de oma op het programma staan.

Iets na vijf uur namen we afscheid van onze vrienden en reden mijn vriend en ik terug met de Cambio naar Oostende. Best wel een stevige rit van Koksijde naar Oostende, zeker met wat file onderweg. Na onze cambio geparkeerd te hebben, was het ondertussen al zes uur gepasseerd. Dus besloten we op zoek te gaan naar een restaurant voor het avondmaal. Googlemaps wees ons de weg naar Italiaans restaurant Bajatzu, wat een absoluut schot in de roos bleek. Uitstekende pasta met een overvloed aan zeevruchten. Te onthouden voor een volgend bezoek aan Oostende.

We wuifden nog even naar Ensor en namen dan de trein terug naar Leuven. Nagenietend van een fijn weekend.

Demoteamhappening in Oostende

Zaterdagnamiddag spoorden mijn vriend en ik met de trein richting Oostende. Want hoe zeer ik soms ook klaag over de NMBS, om naar de kust te gaan, blijft de trein het ideale vervoersmiddel. We waren uitgenodigd door onze vrienden uit Herent om naar de Demoteamhappening in Oostende te komen. De oudste dochter van onze vrienden nam samen met haar team deel aan deze competitie. Meteen een ideale reden om er een weekendje aan zee van te maken!

In Oostende hadden we een Cambio gereserveerd om na de happening makkelijk naar Koksijde te kunnen rijden, waar het appartement van de ouders van onze vrienden zich bevond. Mijn vriend en ik parkeerden eerst de Cambio vlakbij het Sportcentrum van Oostende en wandelden vervolgens richting de dijk. De happening startte immers pas om 18.15u en we wilden nog graag iets kleins eten alvorens een paar uur naar optredens van enthousiaste turnclubs te kijken.

En zo belandden we een beetje op goed geluk bij Tibetaans restaurant Yak, een vrij smal, maar kleurrijk ingericht restaurant. We bestelden twee verschillende soorten momo’s en een soepje. Lekker en ideaal om de eerste honger te stillen.

Stipt om 18u kwamen mijn vriend en ik aan bij Sportcentrum De Koninklijke Stallingen. We kregen allebei een stempel op onze hand en zochten vervolgens onze genummerde plaatsen op in de sportzaal. Tot onze verbazing was er geen spoor van onze vrienden en hun jongste dochter. We zagen de minuten wegtikken en vreesden even dat ze het niet zouden halen, want de groep van hun dochter mocht de avond openen, maar letterlijk zestig seconden voor de start van de happening namen ze de plaatsen naast ons in. Onze vrienden hadden blijkbaar wat problemen gehad om een parkeerplaats te vinden.

Voor mijn vriend en ik was het de allereerste keer dat we een demohappening bijwoonden en amai, wat een geweldig spektakel! De show was fantastisch en de zeven groepen die aantraden, gaven echt het beste van zichzelf. Ik was oprecht onder de indruk en vergat zelfs dat ik op een nogal ongemakkelijk houten bankje zat. En als kers op de taart eindigde TK Werchter op een schitterende derde plaats. Amai, zo stralen dat de dochter van onze vrienden deed! Dik verdiend!

Na de show gingen we met onze zessen eten bij Grieks restaurant Yamas (twee restaurants op één dag aangedaan waarvan de naam met een Y begint, dat gebeurt ook niet vaak). De meningen over het restaurant waren verdeeld, althans bij de moeilijkere eters. Ik vond mijn octopus heel lekker en de mezze schotel die onze vriendin had besteld, zag er ook zeer lekker uit. Ik had op voorhand gebeld om te vragen om het te vragen of het mogelijk was om 21.15u nog iets te eten, want de meeste restaurants aan de kust zijn in de winterperiode vrij vroeg dicht. En effectief, wij waren de allerlaatste klanten die het restaurant verlieten.

Na de maaltijd reden we naar het appartement in Koksijde en kropen we vrij snel na aankomst in bed. Moe na een fijne dag!

Mu.ZEE, again

Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.

Opening Ensor tentoonstelling in Mu.ZEE

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik na mijn dagje Antwerpen zou meerijden met de collega’s die met de wagen van het MAS naar Mu.ZEE in Oostende reden om de vernissage van de tentoonstelling ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België 1830 – 1930′ bij te wonen. Bij nader inzien betekende dit dat ik dan opnieuw de verplaatsing van Antwerpen-centraal naar het MAS moest maken (zonder fiets ditmaal, want die moest aan het station blijven). Aangezien mijn date in Berchem woonde, leek het mij eenvoudiger om gewoon van Antwerpen-Centraal naar Berchem te sporen en de tien minuutjes van het station naar haar huis te voet af te leggen. Zo konden we ook gezellig met zijn twee naar Oostende rijden. Change of plans, dus, maar duidelijk de beste oplossing om in Oostende te geraken.

De rit verliep vlot en bood ons de gelegenheid om nog een aantal werk gerelateerde zaken te bespreken. We moesten even zoeken, maar uiteindelijk vonden we vrij makkelijk een parkeerplaats vlakbij Mu.ZEE. Dat Ensor als schilder veel mensen aanspreekt, bleek duidelijk uit de massale opkomst. Eigenlijk was het te druk om echt van de schilderijen te kunnen genieten. Al moet ik zeggen dat het fijn was om een voor mij iets minder bekende kant van Ensor te ontdekken: zijn stillevens. De vijftig stillevens van Ensor in de tentoonstelling worden geconfronteerd met een indrukwekkende collectie stillevens van Belgische kunstenaars uit de periode tussen 1830 en 1930. Echt de moeite om nog eens voor terug te komen en alles rustig op te nemen als het minder druk is.

De op Ensor geïnspireerde hapjes mochten er trouwens ook zijn. In het begin van de avond kreeg je alleen een bordje met hapjes in ruil voor een blauwe jeton, maar tegen het eind van de avond werden de bordjes vrij rondgedeeld, zodat we onze buikjes rond konden eten.

Super tof trouwens dat er zoveel collega’s op de vernissage aanwezig waren. Echt een fijne gelegenheid om onder het genot van een hapje en een drankje je collega’s wat beter te leren kennen.

En voor de terugrit naar Leuven kon ik meerijden in de gloednieuwe elektrische bedrijfswagen van de man van een collega. Wat een luxe!

Gigavertraging en Anna Boch in Mu.ZEE

Dit weekend stond er een logeerpartijtje in Westende op het programma bij sportievelingen Kato en Dieter. Een weekendje aan zee is altijd leuk, zeker als dat te combineren met een culturele activiteit zoals de mooie Anna Boch tentoonstelling in Mu.ZEE.

We namen de trein om 8.33u in Leuven en zouden om 10.17u in Oostende zijn. Rekening houdend met een beetje vertraging had ik voor ons bezoek aan Mu.ZEE tickets om 11u geboekt, zodat we vlak na de middag bij Kato en Dieter konden zijn.

Helaas, de treingoden waren ons niet goed gezind. Nochtans was onze trein stipt op tijd vertrokken in Leuven en hadden mijn vriend en ik een comfortabele plaats in een stiltewagon gevonden. Vlak voordat we Brussel-Noord zouden binnen rijden, stopte de trein echter. Toen een paar minuten later de airco ook stopte met draaien, wist ik meteen dat dit geen goed teken was. En jawel, de treinbegeleider riep om dat onze trein panne had. Techniekers waren onderweg, dus hopelijk kon het euvel snel verholpen worden. Ondertussen begon de temperatuur al wat te stijgen en ik weet uit ervaring met treinen in panne dat evacueren vlak voor één van de grootste stations van het land helemaal niet zo voor de hand liggend is.

Gelukkig slaagden de techniekers wat later erin de airco terug aan de gang te krijgen. Dat was alvast een opluchting. Mijn vriend en ik hadden laptops en drinkbussen bij, dus we konden ons rustig bezig houden terwijl de techniekers naar de oorzaak van het probleem zochten. Uiteindelijk stonden we een anderhalf uur stil vlak voor Brussel-Noord, voordat de techniekers erin slaagden de trein terug in gang te krijgen. De reizigers (waaronder veel dagjestoeristen met kinderen) slaakten een hoorbare zucht van opluchting toen onze trein weer in beweging kwam.

Helaas, onze vreugde was van korte duur. Omdat de trein zoveel vertraging had opgelopen werd de rit ingekort tot Brussel-Zuid en moest iedereen daar afstappen. Met spijt in het hart namen we afscheid van onze plekken in de stiltewagon. De NMBS legde een vervangtrein in voor de onze, waar natuurlijk iedereen meteen op wilde stappen. Mijn vriend en ik zagen direct dat de trein niet voldoende zitplaatsen had voor al het volk dat moest overstappen en besloten wijselijk een paar minuten te wachten op een volgende trein naar Oostende. Door de problemen van onze trein waren er natuurlijk veel treinen die vertraging hadden opgelopen.

En dat bleek een goede beslissing te zijn. De trein waar we opstapten had geen airco, maar de openstaande raampjes zorgden voor voldoende verfrissing. Uiteindelijk kwamen we rond 12.10u in Oostende aan. Bijna twee uur later dan gepland! Jawadde, de NMBS blijft records verbreken.

Ondertussen rammelden onze magen van de honger, dus besloten we eerst de inwendige mens te versterken alvorens naar Mu.ZEE te gaan. Natuurlijk was het tijdslot van mijn tickets al lang verlopen, maar ik had er goeie hoop op dat het op zo’n mooie zonnige dag niet te druk zou zijn in het museum en dat de medewerkers aan het onthaal begrip zouden hebben voor onze overmachtssituatie.

Mijn vriend en ik hadden op de trein al opgezocht waar we ergens in de buurt van het station konden eten en zo belandden we bij restaurant De Kleine Garnaal. De cava was lekker, we kregen een hapje om de grootste honger te stillen en de garnaalkroketten en het koninginnenhapje waren ok. Alleen was het ons wat te warm in het restaurant. En dan waren we al binnen gaan zitten om het serre-effect van de veranda te vermijden. Geen restaurantbezoek dat we ons in de toekomst zullen herinneren, maar onze magen waren gevuld.

Na de lunch wandelden we verder naar Mu.ZEE en mijn aanvoelen bleek juist: we mochten gewoon binnen met onze tickets. Helaas paste ons rolkoffertje niet in de lockers (in die van het KMSKA paste het nochtans wel!). We mochten het koffertje achterlaten in grote bakken die niet afgesloten konden worden en besloten het er maar op te wagen. Er zaten toch alleen maar kleren en toiletspullen in. Gelukkig paste de rugzak met de laptops wel in de locker.

De tentoonstelling zelf was echt de moeite. Fijn om iets bij te leren over deze voor mij onbekende Belgische impressionistische kunstenares, die duidelijk paars als lievelingskleur had. Wisten jullie trouwens dat zij de enige persoon is die tijdens zijn leven een werk van Van Gogh kocht? Een visionaire dame, zowaar. Al moet ik er wel bij vermelden dat ze duidelijk uit de gegoede klasse kwam.

Hierbij wat foto’s uit de tentoonstelling, waaronder ook schilderijen van kunstenaars van wie ze werk kocht of die ze persoonlijk kende. Er viel in de tentoonstelling zelfs werk van Van Gogh en Gauguin te bewonderen. Als een schilderij van een andere kunstenaar afkomstig is, vermeld ik dat expliciet hieronder.

Isidore Verheyden in zijn atelier:

Russische muziek – James Ensor:

Schrijvende vrouw:

Continue reading →

In de reeks: waar was yab vandaag?

In Oostende!

Met dank aan de NMBS om me zonder problemen heen en terug te brengen van Leuven naar Oostende. Nu nog overal 5G-ontvangst onderweg en een gegarandeerde zitplaats en ik kan uuuuuren op de trein werken.

Bibberen in Oostende en Design in Gent

Zaterdagnamiddag geland in Brussel, zondag alweer op stap! Ditmaal niet met het vliegtuig, maar met de trein. Eerlijk waar, de trein is mijn absoluut favoriete vervoersmiddel (op voorwaarde dat de NMBS een beetje haar best doet om de treinen op tijd te laten rijden). Zo jammer dat er in Europa geen goed functionerend hogesnelheidsnetwerk is en dat reizen met de trein zo verschrikkelijk duur is, waardoor voor vele bestemmingen de trein gewoon geen volwaardig alternatief is. Sad, very sad.

Dus zat ik zondagochtend, nog moe van vijf dagen Barcelona, op de trein van 8.33u naar Oostende. Altijd leuk om naar de zee te trekken, maar na de zachte temperaturen in Barcelona was ik niet voorbereid op de ijskoude wind die me opwachtte vanaf het moment dat ik in Oostende uit de trein stapte. Amai, blij dat ik ‘s ochtends voor mijn vertrek besloten had voor de zekerheid toch maar mijn dikke winterjas en sjaal aan te trekken. Ik was anders zeker in een ijspegel veranderd. Zelfs het stralende zonnetje kon me niet opwarmen.

Ik stapte dus stevig door naar De Grote Post om het Debat van De Ensors bij te wonen. Lang geleden dat ik nog eens naar een werkgerelateerde activiteit kon gaan en het deed deugd om ter plekke wat andere collega’s tegen het lijf te lopen. Het debat zelf was heel boeiend en gaf een goed beeld van de uitdagingen waarvoor de Vlaamse audiovisuele sector staat. Benieuwd wat de toekomst op dat vlak zal brengen!

Het debat werd gevolgd door de prijsuitreiking van de Ensor voor de Belofte van het Jaar. Welverdiend gewonnen door filmcomponist Ruben De Gheselle.

En de prijsuitreiking van de Lifetime Achievement Award. Toegekend aan de fantastische Sien Eggers.

Na de zeer lekkere broodjeslunch nam ik afscheid van mijn collega’s en wandelde ik naar het strand. Aja, want je kan toch niet naar Oostende gaan zonder de zee gezien te hebben, nietwaar? Continue reading →

Heropening Mu.ZEE!

Gisterenavond spoorde ik samen met drie collega’s naar Oostende om het resultaat te bewonderen van het harde werk dat het Mu.ZEE team verzette de voorbije maanden. Tijdens de sluiting herstelden ze het hoofdgebouw van het museum, dat vroeger een grootwarenhuis was, zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke brute schoonheid. En ja, het resultaat mocht er zijn. De soms benauwende kleine ruimtes werden afgebroken, waardoor de structuur van het gebouw opnieuw zichtbaar is en je een gevoel van ruimte krijgt dat voordien niet aanwezig was.

Trouwens ook zeer onder de indruk van de collectie met enkele zeer knappe topstukken van eigen bodem. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zeggen.

Heerlijk weertje trouwens voor een bezoekje aan onze Belgische kust:

Een kleine bloemlezing van de werken die mij het meest aanspraken:

De plannen van het oorspronkelijke grootwarenhuis:

Reclame uit een andere tijd:

De nieuwe indeling van het museum:

Zelfportret met bloemenhoed – James Ensor – 1883:

Zelfportret voor de spiegel – Léon Spilliaert – 1908:

De redding van Kapitein Cantillon : François Musin:

Grote marine – zonsondergang – James Ensor – 1885:

Baadsters – Théo Van Rysselberghe – 1920:

Kop – Oscar Jespers – 1925

Vissersvrouw – Léon Spilliaert – 1912:

De gendarmes – James Ensor – 1892:

Weerspiegeling – Hubert Malfait – 1929:

Werk van Jean Brusselmans

De Duizeling – Léon Spilliaert – 1908:

Roger Raveel:

Zomer – Jef Verheyen – 1979 (mijn favoriet):

Meer knap werk van Jef Verheyen:

Roger Raveel:

La Conférence sur Freud – Rachel Baes – 1970:

L’Afrique inconnue – La mythologie comparée – Jane Graverol – 1958:

En een Delvauxtje

Na de kunst en het gebouw uitgebreid bewonderd te hebben, gingen we nog even langs bij een collega die in Oostende woont voor een drankje in haar prachtige appartement mét uitzicht op de jachthaven. Stof genoeg om over te babbelen tijdens de treinrit naar huis!

Topdag!

Goodbye, Oostende

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan ons (kort) verblijf in Oostende. We genieten voor de tweede en laatste keer van het uitgebreide ontbijt en worden zelfs al iets handiger in het stapelen van zoveel mogelijk etenswaren op één plateau. Al moeten we uiteraard nog een keertje terug de lift naar beneden nemen voor de pannenkoeken. Een hotelontbijt is niet volledig zonder pannenkoeken!

We ontbijten op ons gemak en nemen voor de derde keer foto’s vanaf ons balkon, die er, toegegeven, exact hetzelfde uitzien als de foto’s van de twee vorige dagen.

We pakken onze spullen bijeen en laten onze valies en rugzakken achter bij het onthaal. Het was duidelijk een vergissing om de fototoestelrugzak mee te sleuren. Het weer is te grauw en grijs om echt mooie foto’s te maken. De iphone volstaat ruimschoots om wat snelle impressies vast te leggen.

Om ons weekend in schoonheid te eindigen, maken we nog een laatste strandwandeling. We lopen weer richting Mariakerke en terug. Tja, denk dat we door al dat overwerken even te weinig mentale ruimte hebben om originele wandelingen uit te stippelen. Gelukkig regent het niet!

Ik haalde trouwens mijn beste camouflagetechnieken boven om mij te integreren in het gecontesteerde kunstwerk ‘Rock Strangers’ van Arne Quinze. Wie spot mij?

Ditmaal hebben we meer geluk dan gisteren: we spotten zowaar een ganse groep zeehonden. Aan het uitrusten op het strand en ondertussen al die kijklustigen straal negerend.

We lopen de pier van Oostende op en af, geven wat deskundig advies aan een groep politieagenten die duidelijk één of andere teambuilding activiteit aan het doen zijn en keren vervolgens terug naar het hotel om onze valiezen te halen. Mooi op tijd om de trein van 15.14u te halen. Ik moet immers de komende werkweek nog wat voorbereiden…

En nu duimen dat bij een volgend bezoek aan de Belgische kust de zon van de partij is.

Kustwandeling in de regen

Beetje uitgeslapen deze zaterdagochtend en dan naar de ontbijtzaal op de mezzanine, alwaar ons een bijzonder copieus ontbijtbuffet wachtte, inclusief kleine flesjes schuimwijn. Het ritueel deed ons wat terugdenken aan onze vakantie in Bretagne: handen ontsmetten, plateau en grijpertje nemen en vervolgens al dat lekkers zo goed mogelijk op één plateau geschikt krijgen. Dan met onze plateau vol met eten de lift in naar het hoogste verdiep en vervolgens op onze kamer genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Toegegeven de scrambles eggs, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons en tomaat waren al lichtelijk afgekoeld tegen we opnieuw op onze kamer waren, maar dat namen we er graag bij. En dat we dit ritueel nog een keertje moesten overdoen voor de koffiekoekjes en pannenkoekjes, namen we er graag bij. Eigenlijk best wel gezellig, zo met z’n tweetjes ontbijten op hotel.

Na dit bijzonder uitgebreide ontbijt was het tijd om de beentjes te strekken, het weer was nog altijd niet geweldig, maar het was min of meer droog. Ditmaal wandelden we over het strand naar Mariakerke en terug langs de dijk om snel een plaspauze in ons hotel in te lassen.

Vervolgens wandelden we over de dijk verder tot aan de Westelijke Strekdam, die we helemaal afwandelden om op het einde het Monument for a Wullok van Stief Desmet te bewonderen. Helaas van de ons beloofde zeehonden geen spoor. Verder naar de gratis overzetboot, die we vorige zomer voor het eerst namen, toen zonder masker en zonder beperking van het aantal passagiers. COVID-19, you suck. Ondanks het slechte weer moesten we toch een tijdje aanschuiven voordat we aan boord konden gaan. Op anderhalve meter van mekaar, uiteraard, daar werden we regelmatig streng aan herinnerd.

Tijdens de overzet spotten mijn vriend en ik de indrukwekkende Apollo, het installatieschip dat windmolenonderdelen naar een offshore windmolenpark brengt. De overtocht is in een zucht voorbij. Helaas begint het te zachtjes te druppelen vanaf het moment dat we aan de overzijde zijn. We negeren de regen en zetten onze wandeling verder langs het strand in Bredene, dat zoveel rustiger en ongerepter is dan in Oostende. Er is daar zelfs een streepje duinen bewaard gebleven! Het begint steeds steviger te regen en ik voel dat mijn donsjas langzaamaan doorweekt geraakt. We wandelen tot aan het standbeeld van Blote Betsy en nemen vervolgens de kusttram terug naar het station van Oostende.

Vanaf het station wandelen we naar de neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk, alwaar we even binnen springen om de kerststal te bewonderen. We lopen door de winkelstraten terug naar ons hotel en verbazen ons over de drukte in de straten. We spotten zelfs een heuse mondmasker fashion store!

Terug in het hotel verruilen we onze natte kleren voor een badpak en een badjas en trekken naar het zwembad van het hotel. Even vrezen we dat het er te druk zal zijn (er is een limiet van 20 personen), maar gelukkig vinden we nog twee lege ligstoelen. We proberen wat baantjes te trekken, maar zelfs als is er maar twintig man, het zwembad is vrij klein, waardoor je het gevoel krijgt altijd tussen andere mensen door te moeten slalommen. We blijven niet zo lang, want we zijn niet echt honderd procent overtuigd dat de ganse situatie coronaproof is.

Op de kamer spoelen we het zwembadwater van ons af en genieten van elkaar. Voor het avondmaal bestellen we bij Sensai Oostende sushi met extra veel sashimi, ideaal in combinatie met een glaasje champagne!

Yet Another Blog

Life on my side

oostende