Met de trein naar Oostende

Omdat ik nog wat verlof moest opnemen dit jaar, had ik deze vrijdag (11 december) een dagje verlof ingepland. Mijn vriend en ik hadden lang getwijfeld, maar uiteindelijk toch een hotel geboekt om er een weekend tussenuit te zijn. In ons appartement in Leuven is de verleiding om toch nog wat werk te verzetten gewoon te groot en ik had er echt behoefte aan om er even tussenuit te zijn. Zelfs al zagen de weersvoorspellingen er vrij dramatisch uit, een andere omgeving zou me sowieso deugd doen.

We maakten van de vrije dag gebruik om lang uit te slapen en vervolgens op ons gemak onze valies te pakken en tot de vaststelling te komen dat we wel heel veel spullen nodig hadden voor ocharme twee overnachtingen op hotel. Voor de zekerheid pakten we ook wat bestek, champagne- en wijnglazen in. We waren vast van plan het gezellig te maken en daar hoort een glaasje wijn bij, dat we liever uit een glas drinken dan uit een plastic bekertje.

Met onze belachelijk grote koffer en twee rugzakken (eentje voor het fototoestel en eentje voor de laptops) stapten we de trein op. Als kind zou ik zo’n treinrit oeverloos lang gevonden hebben, maar door al die moderne technologie is zo’n rit voorbij in een oogwenk. Ideale activiteiten voor op de trein: tripadvisor reviews schrijven, podcasts luisteren, blogfeeds lezen, Wordfeud, Duolingo of Memrise spelen,… Of gewoon een dutje doen, kan ook, natuurlijk.

Vanaf het station van Oostend was het een dik kwartier wandelen naar hotel Andromeda. We wisten niet goed wat te verwachten van dit verblijf op hotel. Zou het druk zijn? Hoe zou het ontbijt op de kamer meevallen? Zouden we écht in dat zwembad mogen? Hoe makkelijk zou het zijn om ‘s avonds eten te bestellen? Maar kijk, tot onze verbazing bleek het zelfs redelijk druk te zijn in het hotel en werden we zeer professioneel welkom geheten door een vriendelijke gemaskerde dame achter plexiglas. De lobby was alvast helemaal in kerstsfeer ingericht. Mooi!

Om onszelf in de watten te leggen hadden we een kamer op de hoogste verdieping gereserveerd met balkon en zicht op zee. Zelfs als het het hele weekend zou regenen zouden we dan toch kunnen genieten van het uitzicht. Groot was onze verbazing toen we een vriendelijk kaartje op het bed aantroffen om ons te feliciteren met ons tienjarig huwelijk, vergezeld van een doosje pralines. Als notoir in zonden levend koppel konden we deze grap wel appreciëren. Maar we zijn het achteraf wel gaan melden aan het onthaal, kwestie van het koppel voor wie die kleine attentie bedoeld was niet te ontrieven.

Om ons te verzekeren van een culinair geslaagd weekend, brachten we na het inchecken meteen een bezoek aan Wijnhuis Douchy, een stijlvol ingerichte wijnzaak waar de uitbaatster ons met veel deskundigheid enkele wijnen en schuimwijnen aanraadde. Uiteindelijk kochten we twee flessen witte wijn, een flesje prosecco en een flesje champagne. Drank zouden we alvast niet te kort komen. En de overschot zouden we wel mee naar huis nemen. 😉

Het weer was, zoals uit de foto’s blijkt, redelijk triestig, maar dat hield ons niet tegen om een wandeling te maken en de gezonde zeelucht op te snuiven. We wandelden over de dijk in de richting van Mariakerke, het ene na het andere restaurant passerend dat take-away aanbood. Al bij al vonden we het nog redelijk druk op de dijk. Het daglicht liet ons echter al snel in de steek en we maakten rechtsomkeert, onderweg speurend naar een plek waar we iets van aperitiefhapjes op de kop konden tikken. Helaas, die ene plek waar ze oesters verkochten, was helemaal uitverkocht. Dus kochten we uiteindelijk een aperitiefschotel bij de plaatselijk Spar.

Terwijl we aperitiefden met een flesje prosecco, brainstormden we over ons avondmaal. Om in de Italiaanse sfeer te blijven, bestelden we een pizza en een pasta bij La Piazza. “Leveren bij Hotel Andromeda? Totaal geen probleem!” Het hotel voorzag trouwens voor de klanten borden en bestek voor al die afhaalmaaltijden, maar tegen dat wij eraan dachten om een bord te gaan halen, waren ze al allemaal weg. Eten uit bakjes dan maar! Ik moet zeggen dat ik de pasta maar middelmatige vond, maar ik had honger, dus het ging toch vlotjes binnen. En ja, die tweede fles wijn ging ook nog open. Het is een zwaar jaar geweest…

De pralientjes van Pralifino waren de perfecte afsluiter van de maaltijd.

Een dagje Oostende

Zondag trokken mijn vriend en ik samen met een bevriend koppel en hun twee zonen naar Oostende. We kochten een B-dagtrip voor het Zandsculpturenfestival en lieten de NMBS ons naar Oostende voeren. Het was redelijk druk op de trein (teleurstelling alom dat onze trein geen dubbeldekker was), maar vanaf Brussel-Noord slaagden we erin twee tegenover elkaar liggende zitplaatsen voor vier personen te bemachtigen. Om de tijd sneller te laten gaan speelden we exploding kittens. Altijd leuk!

In Oostende aangekomen was het al ongeveer middag. Tijd voor een drankje en een sanitaire stop. De kinderen aten een croque monsieur, terwijl de volwassenen een aperitiefje dronken. Daarna gingen we op zoek naar een snelle lunch voor de volwassenen. We lieten de kraampjes die surimi verkochten links liggen en liepen rechtstreeks naar de Vistrap voor een heerlijk bakje handgepelde garnalen. Zelfs de oudste van de twee jongens vond het lekker! De jongste van de twee zag het niet echt zitten om een garnaal te proeven. 😉 Omdat een bakje garnalen alleen de maag niet vult, kochten we daarna nog wat maatjes aan één van de tourist trap kraampjes. Ere wie ere toekomst, de maatjes waren lekker. Dat vonden de meeuwen die we stiekem de staarten van onze maatjes voerden, ook.

Vervolgens namen we de overzetboot van de Visserskaai naar de Oosteroever, waar niemand in ons gezelschap al eerder was geweest. De eerste aanblik van de Oosteroever is een beetje mistroostig: je komt langs vervallen industrieel erfgoed, waarvan de twee slipways het meest bijzonder zijn. Maar als je een beetje verder wandelt, kom je aan een prachtig, rustig strand, dat, bijzonder verrassend voor de Belgische kust, slechts op één plek hoogbouw bevat. De rest van de kustlijn bestaat zowaar uit natuurlijke duinen! We waren aangenaam verrast. De jongens doken meteen het water in en mijn vriend volgde al snel. Ik zag het niet zitten om op het strand heksentoeren uit te halen om mijn badpak aan te doen, dus ik hield het bij pootjebaden. Het water was me toch iets te fris.

Bij het terugkeren naar de overzetboot liet de jongste zich overhalen door een gewiekste commerçant om voor een handje schelpen een bloem te kopen. Om de één of andere reden koos hij de allerlelijkste bloem eruit. Ach, echt schoonheid zit vanbinnen, nietwaar? We twijfelden nog even of we tot Fort Napoleon zouden lopen, maar dachten daarmee te veel tijd te verliezen. En dat bleek een goede inschatting: het was even wachten tot we op een overzetboot konden en uiteindelijk was onze hoofdbestemming het zandsculpturenfestival, nu omgedoopt tot Sand City Dreams.

Een korte wandeling en een kleine stop bij de fonteinen op de Westelijke Strekdam later, waren we bij de ingang. We lieten onze inkomtickets zien aan een ongeïnteresseerde jobstudent en konden meteen de meesterlijke bouwwerken aan het ingang bewonderen. Veertig artiesten uit de hele wereld gingen een maand lang aan de slag met 240 vrachtwagens zand uit een groeve in de Ardennen. Het resultaat is een parcours van 1 kilometer met 65 stadsscènes en 150 zandsculpturen. Om heel eerlijk te zijn, vond ik het de zandsculpturen op zich wat tegenvallen. De 65 scènes hadden zwaar het overwicht en de brochure mocht dan wel trots in de de verf zetten dat die scènes speciaal in het 16/9 formaat gebouwd werden om met je smartphone dé ultieme vakantiefoto te maken, doordat alle scènes los van elkaar stonden, voelde het geheel erg kunstmatig aan. Enkel de prachtige bouwwerken aan de ingang konden me echt bekoren. In een ver, ver verleden (2001) gingen mijn vriend en ik al eens eerder naar het zandsculpturenfestival, maar toen vormden de sculpturen een mooi geheel dat organisch in mekaar overvloeide. Een gemiste kans.

De kinderen waren duidelijk ook niet echt onder de indruk van de zandsculpturen, ze waren er bijzonder snel op uitgekeken en speelden liever op de trampolines en springkastelen op het terrein. Geen erg, we bestelden ons een glaasje cava/bier en nestelden ons in één van de talrijk aanwezige blauwe zandstoelen. Het beviel ons daar zo goed dat we na een tweede glaasje moeite hadden om op te staan. We bekeken aan een drafje de rest van de scènes en gaven de jongens nog een kwartiertje om in zee te plonsen. Ondertussen had ik om 18u een tafeltje gereserveerd in mosselrestaurant La Moulinière en we moesten ons iet of wat haasten om daar op tijd te zijn.

Ons bezoek aan La Moulinière begon iet of wat chaotisch door de onervarenheid van wat duidelijk een jobstudent was, maar daarna stond er in een mum van tijd een dampende schotel mosselen voor mijn neus. Duurde nog geen kwartier om die klaar te maken. Ik bestelde mosselen op Oostendse wijze (aja, when in Ostend) en dat was een schot in de roos. Heerlijk die combinatie van garnaaltjes en mosselen!

Na de maaltijd kopen we nog snel een ijsje om op te smikkelen tijdens de treinrit terug naar Leuven. Natuurlijk ontploffen er nog wat onschuldige kittens onderweg en voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we weer in Leuven. Omdat onze vrienden een half uur moeten wachten op hun trein naar Wijgmaal, sluiten we ons uitstapje af met een drankje bij café La Royale op het Martelarenplein.

Een dag die echt voorbij gevlogen is!

In de reeks: waar was yab vandaag? (deel twee)

In Mu.ZEE!

Een museum zo onverwacht groot dat ik mijn trein van Oostende naar Leuven miste. Wat mij een extra uurtje gaf om even tot aan de zee te lopen en mij een (achteraf bezien voor 90% uit surimi bestaand) Noordzeebootje te kopen.

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Teamdag in Oostende! The Crystal Ship

Op basis van de voorstellen van de medewerkers van mijn team, won Oostende na een democratische stemming overtuigend als locatie voor onze allereerste teamdag op 11 juni 2018. Mijn jongste medewerker (nog geen 25, slik!) bokste een mooi programma in mekaar, afspraken werden gemaakt om samen de trein te nemen en deze maandag was het dan eindelijk zover.

Onze teamdag startte alvast onder een gunstig gesternte: de zon gaf het beste van zichzelf aan een stralend blauwe hemel. Beter weer hadden we ons niet kunnen wensen. Onze trein had een beetje vertraging waardoor er geen tijd meer overbleef om ons bij de andere collega’s te voegen en nog een koffie (of thee) te drinken. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik dat niet zo erg: ik had wel zin in een wandeling door het zonnige Oostende.

Tijdens de voormiddag stond er een rondleiding op het programma langs een aantal kunstwerken van kunstenfestival The Crystal Ship. Speciaal voor dit unieke evenement maakten vijftien kunstenaars doorheen gans Oostende grootschalige muurschilderingen en kunstinstallaties. Street art op z’n best, met andere woorden. De rondleiding toonde ons enkel een selectie, maar ik was bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit.

Een kleine bloemlezing:

Alexis Diaz: