Beetje uitgeslapen deze zaterdagochtend en dan naar de ontbijtzaal op de mezzanine, alwaar ons een bijzonder copieus ontbijtbuffet wachtte, inclusief kleine flesjes schuimwijn. Het ritueel deed ons wat terugdenken aan onze vakantie in Bretagne: handen ontsmetten, plateau en grijpertje nemen en vervolgens al dat lekkers zo goed mogelijk op één plateau geschikt krijgen. Dan met onze plateau vol met eten de lift in naar het hoogste verdiep en vervolgens op onze kamer genieten van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Toegegeven de scrambles eggs, witte bonen in tomatensaus, gebakken champignons en tomaat waren al lichtelijk afgekoeld tegen we opnieuw op onze kamer waren, maar dat namen we er graag bij. En dat we dit ritueel nog een keertje moesten overdoen voor de koffiekoekjes en pannenkoekjes, namen we er graag bij. Eigenlijk best wel gezellig, zo met z’n tweetjes ontbijten op hotel.
Na dit bijzonder uitgebreide ontbijt was het tijd om de beentjes te strekken, het weer was nog altijd niet geweldig, maar het was min of meer droog. Ditmaal wandelden we over het strand naar Mariakerke en terug langs de dijk om snel een plaspauze in ons hotel in te lassen.
Vervolgens wandelden we over de dijk verder tot aan de Westelijke Strekdam, die we helemaal afwandelden om op het einde het Monument for a Wullok van Stief Desmet te bewonderen. Helaas van de ons beloofde zeehonden geen spoor. Verder naar de gratis overzetboot, die we vorige zomer voor het eerst namen, toen zonder masker en zonder beperking van het aantal passagiers. COVID-19, you suck. Ondanks het slechte weer moesten we toch een tijdje aanschuiven voordat we aan boord konden gaan. Op anderhalve meter van mekaar, uiteraard, daar werden we regelmatig streng aan herinnerd.
Tijdens de overzet spotten mijn vriend en ik de indrukwekkende Apollo, het installatieschip dat windmolenonderdelen naar een offshore windmolenpark brengt. De overtocht is in een zucht voorbij. Helaas begint het te zachtjes te druppelen vanaf het moment dat we aan de overzijde zijn. We negeren de regen en zetten onze wandeling verder langs het strand in Bredene, dat zoveel rustiger en ongerepter is dan in Oostende. Er is daar zelfs een streepje duinen bewaard gebleven! Het begint steeds steviger te regen en ik voel dat mijn donsjas langzaamaan doorweekt geraakt. We wandelen tot aan het standbeeld van Blote Betsy en nemen vervolgens de kusttram terug naar het station van Oostende.
Vanaf het station wandelen we naar de neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk, alwaar we even binnen springen om de kerststal te bewonderen. We lopen door de winkelstraten terug naar ons hotel en verbazen ons over de drukte in de straten. We spotten zelfs een heuse mondmasker fashion store!
Terug in het hotel verruilen we onze natte kleren voor een badpak en een badjas en trekken naar het zwembad van het hotel. Even vrezen we dat het er te druk zal zijn (er is een limiet van 20 personen), maar gelukkig vinden we nog twee lege ligstoelen. We proberen wat baantjes te trekken, maar zelfs als is er maar twintig man, het zwembad is vrij klein, waardoor je het gevoel krijgt altijd tussen andere mensen door te moeten slalommen. We blijven niet zo lang, want we zijn niet echt honderd procent overtuigd dat de ganse situatie coronaproof is.
Op de kamer spoelen we het zwembadwater van ons af en genieten van elkaar. Voor het avondmaal bestellen we bij Sensai Oostende sushi met extra veel sashimi, ideaal in combinatie met een glaasje champagne!
