Dieric Bouts in het stadhuis en M

Gisteren zakten de ouders van mijn vriend met de trein af naar Leuven om zich onder te dompelen in het universum van Dieric Bouts. Aangezien ze rond de middag in het station aankwamen, hadden we een broodmaaltijd voorzien. Absoluut genoten van de onovertroffen gerookte zalm van De Walvis. It really doesn’t get any better than that!

Na onze inwendige mens verwend te hebben, wandelden we samen naar het stadhuis van Leuven om de laatste dag van de tentoonstelling Bouts and beyond mee te pikken. Uiteraard liepen we ook even binnen in de prachtig gerestaureerde salons, al hoorde deze strikt genomen niet bij de route van de tentoonstelling.

We leerden over de bijzondere band die Dieric Bouts had met het Leuvense stadhuis en bewonderden de authentieke archiefstukken die het verhaal van Bouts vertelden. Hét hoogtepunt van het bezoek was de kopie van de gerechtigheidstaferelen. De twee originele panelen zijn te bewonderen in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. In 1468 kreeg Dieric Bouts de opdracht om gerechtigheidstaferelen te schilderen voor het pas voltooide stadhuis. Als onderwerp koos hij, op aangeven van theoloog Jan van Haeght, voor de legendarische Gerechtigheid van Keizer Otto III. Het kunstwerk zou oorspronkelijk uit vier panelen bestaan, maar door zijn vroegtijdige dood kon Bouts enkel het eerste paneel afmaken, het tweede paneel werd door zijn atelier voltooid na zijn dood. De beschilderde panelen werden door middel van een lichtprojectie en bijhorende uitleg tot leven gewerkt. Echt bijzonder indrukwekkend.

Wisten jullie trouwens dat in het stadhuis een portret van Dieric Bouts hangt? Allez, althans een schilderij dat vele honderden jaren na zijn dood geschilderd heeft en een afbeelding toont van iemand waarvan men vermoedt dat dit Bouts zou kunnen zijn. En natuurlijk kreeg hij ook een beeld in één van de nissen van het stadhuis, gebaseerd op datzelfde portret.

IMG_4334

IMG_4347

IMG_4350

IMG_4351

IMG_4353

IMG_4355

IMG_4356

IMG_4360

IMG_4361

Omdat we toch vlakbij waren, liepen we even binnen in de Sint-Pieterskerk. Ook zonder ‘Het Laatste avondmaal’ en ‘Het martelaarschap van de heilige Erasmus’ van Bouts de moeite van een bezoek waard.

IMG_4363

IMG_4365

IMG_4366

IMG_4367

IMG_4368

IMG_4369

IMG_4370 Continue reading

Albast op zondag

Omdat ik dit weekend zoveel werkgerelateerde activiteiten op het programma had staan, bleef mijn vriend in Genève. Per slot van rekening had het weinig zin naar België te vliegen als hij mij toch maar beperkt zou zien en al dat over een weer gevlieg is niet echt bevorderlijk voor onze CO2 uitstoot. Bovendien had hij dan ook de gelegenheid af te spreken met zijn vrienden ginder.

Met een rustige zondag in het vooruitzicht had ik me ingeschreven voor een rondleiding van curator Marjan Debaene door de prachtige tentoonstelling Albast. Het is altijd interessant om de curator zelf aan het woord te horen. En amai, het enthousiasme van deze dame werkte aanstekelijk. Het was duidelijk dat Marjan nog uren had kunnen vertellen over de mysteries en de schoonheid van albast. Ik ontdekte nog veel meer details tijdens deze rondleiding dan bij mijn vorige bezoek. En ik ben er zeker van dat ik nog een keer zal terug keren voor een derde bezoek.

IMG_7061

IMG_7064

IMG_7067

IMG_7068

IMG_7070

IMG_7072

IMG_7075 Continue reading

Albast in M

Deze avond woonde ik samen met mijn kameraad uit Hasselt de opening bij van de nieuwe tentoonstelling Albast in het M museum.

We startten de avond met een glaasje, luisterden naar de speeches en trokken vervolgens de museumzalen van M in om al dat schoons met eigen ogen te aanschouwen.

IMG_6872

Persoonlijk was ik erg onder de indruk van deze tentoonstelling, een samenwerking tussen M Leuven en het Louvre. De tentoonstelling brengt een indrukwekkende hoeveelheid topstukken bij mekaar en zet de schijnwerpers op een materiaal dat iet of wat in onbruik is geraakt. Het zachte, soms zelfs lichtdoorlatende albast laat zeer fijne bewerkingen toe met ongelooflijk gedetailleerd beeldhouwwerk als resultaat.

M brengt de schitterende historische werken samen met hedendaagse werken van de Belgische kunstenares Sofie Muller. Sofie Muller contrasteert de ruwheid van de net ontgonnen albastknol tegenover de fluwelen zachtheid en schoonheid van het gepolijst eindproduct. Fascinerend en tegelijkertijd fragiel werk.

Tot mijn grote verbazing was mijn kameraad minder onder de indruk van de tentoonstelling dan ikzelf. Veel van de tentoongestelde werken waren religieuze kunst. Religieuze kunst kenmerkt zich inderdaad soms door een zekere afstandelijkheid ten opzichte van de toeschouwer. Per slot van rekening wordt hier het goddelijke afgebeeld. Mijn kameraad waardeert kunst meer om de gevoelens die het losmaakt en de werken in albast slaagden er niet in hem te raken. Toegegeven, deze tentoonstelling is er vooral eentje van virtuositeit, toch zijn er meer dan genoeg werken die naar mijn mening een gevoelige snaar bij de toeschouwer zullen raken.

Maar oordeel vooral zelf.

IMG_6873

IMG_6876

IMG_6877

IMG_6879

IMG_6881 Continue reading

KMSKA preview

Vanavond had ik de eer en het genoegen om samen met wat collega’s vlak voor het feestelijke openingsweekend het prachtig gerenoveerde KMSKA in preview te mogen bewonderen. Het museum kreeg niet alleen een zeer grondige make-over waarbij de historische zalen in hun oude grandeur hersteld werden, maar het werd ook uitgebreid met maar liefst tien splinternieuwe zalen. In totaal zal het KMSKA na de heropening over 40% meer tentoonstellingsruimte beschikken. En ja, we hebben bijzonder lang moeten wachten op de heropening en dit project heeft ongetwijfeld voor menig extra grijs haar gezorgd, maar waw, het resultaat is effectief spectaculair. Zowel van binnen als van buiten. Oordeel vooral zelf, zou ik zeggen!

IMG_6036

Het nieuwe gedeelte met de nogal controversiële blinkende witte gietbetonvloer. Zelf kon ik deze keuze wel smaken.

IMG_6039

IMG_6040

IMG_6042

IMG_6044

IMG_6048

IMG_6050

IMG_6051

IMG_6053 Continue reading

Achter de schermen bij DIVA

Een gunstige wind deed een uitnodiging voor een avondje achter de schermen van DIVA in mijn inbox belanden. Aangezien ik zo genoten had van mijn vorige bezoek, zei ik onmiddellijk toe, ondanks de verslechterende coronacijfers. Serieus zeg, wat is dat? In onze omgeving lijkt iedereen één voor één ten prooi te vallen aan het virus. Zelfs onze dubbel gevaccineerde vrienden zijn meestal stevig ziek: extreme vermoeidheid, grieperigheid, spierpijn, reuk- en smaakverlies. Tot nu toe zijn mijn vriend en ik erin geslaagd te ontsnappen aan het virus, laat ons hopen dat dat zo blijft. Wij wonen gelukkig niet samen met niet-gevaccineerde min-twaalfjarigen, wat in ons voordeel lijkt te zijn. Het is duidelijk dat het vooral de lagereschoolkinderen zijn die het virus binnen brengen in hun gezin.

Maar goed, dinsdagavond spoorde ik dus naar Antwerpen-Centraal en vanaf daar fietste ik met de blue-bike naar DIVA. ‘s Nachts fietsen doorheen de Antwerpse straten, niet meteen één van mijn favoriete bezigheden, met al die tramsporen en wegenwerken. Maar ik had voldoende marge ingecalculeerd zodat ik rustig kon fietsen en was stipt op tijd op de afspraak, alwaar mijn collega met wie ik afgesproken had al op mij stond te wachten. Fun fact: de collega in kwestie was exact een week eerder ook al naar Antwerpen gereden voor dit DIVA-bezoek. Ik kreeg toen ‘s avonds om 18u telefoon van haar en dacht even dat ik me vergist had van datum, maar het was zij die een week te vroeg was. Tweede keer, goeie keer dus, in haar geval.

Mijn collega en ik werden onthaald met een glaasje bubbels en wat hapjes. Pluim voor de organisatie die alles zeer coronaveilig had georganiseerd: iedereen moest aan aparte tafeltjes plaatsnemen en moest daaraan blijven zitten, terwijl het catering personeel de hapjes en drankjes rondbracht. Na een paar korte toespraken werden we in kleine groepjes opgedeeld voor het bezoek achter de schermen. Uiteraard allemaal voorzien van een masker. Heel fijn om te kunnen delen in het enthousiasme van de DIVA-medewerkers. Het was duidelijk dat ze uren over hun vakgebied konden praten. Super!

IMG_5200

IMG_5206

De gloednieuwe bibliotheek:

IMG_5213

Een bezoekje aan het archief met enkele bijzondere catalogi en promomateriaal.

IMG_5214

IMG_5215

IMG_5217

En ja, ik kijk graag naar blinkende dingetjes!

IMG_5208

IMG_5210

IMG_5219

We rondden de avond af met nog wat extra hapjes, drankjes en een heel fijn gesprek met één van de DIVA-medewerkers.

Diamonds are a girl’s best friend

Onze laatste dag van ons verlengd weekendje startten mijn vriend en ik, uiteraard, met een ontbijt met bubbels. Aan de tafels rondom ons zaten de leden van Rejoice, het gospelkoor dat ik helaas nog altijd niet had horen zingen.

Na het ontbijt checkten we uit en lieten onze valiezen achter bij de receptie, want ik had om 11u twee tickets geboekt voor The Antwerp Story in het pas heropende Steen. Het viel te verwachten dat deze gloednieuwe attractie kinderziekten zou vertonen en jawel, toen we ons mooi op tijd aanmeldden voor ons bezoek, deelde een zeer vriendelijke meneer ons mee dat The Antwerp Story helaas wegens technische problemen niet te bezoeken viel. Hij putte zich uit in excuses en een bijzonder uitgebreide uitleg over hoeveel weken het zou duren voordat we ons geld voor de tickets zouden terug krijgen. Beste meneer, dankuwel voor uw vriendelijkheid, maar administratieve terugbetaaltermijnen zijn geen onbekende voor mij.

Een beetje teleurgesteld besloten we dan maar van het uitzicht te genieten op het panoramisch dakterras van de nieuwe aanbouw, dat helemaal gratis te betreden valt voor iedereen. Een aanrader alvast! En kijk, we kregen zelfs een mooi zonnetje te zien!

IMG_4475

IMG_4477

IMG_4479

Als alternatief brachten we een bezoek aan DIVA, het museum voor diamant, juwelen en zilver. Want ja, ik ben nu eenmaal een fan van blinkende dingen. Het museum bood een zeer interessante inkijk in de wereld van de diamant. Fan van de originele wijze waarop de collectie tentoon gesteld werd: de wonderkamer, het atelier, de internationale handelskamer, de kluis en het boudoir belichtten allemaal andere facetten van het boeiende verhaal van de diamant in een verrassende scenografie. De eetkamer met zilverwaren was een beetje een vreemde eend in de bijt, maar eentje die ik als grote fan van pottekes allerhande wel degelijk wist te smaken. Het museum slaagde erin een esthetische ervaring te bieden en mij een beetje slimmer buiten te laten komen. Continue reading

The Constant Glitch in M

In M loopt een nieuwe tentoonstelling met werken van jonge kunstenaars, een ideale gelegenheid om samen met mijn vriend naar mijn favoriete Leuvense museum af te zakken. De werken van de jonge kunstenaars zelf vond ik eerlijk gezegd van wisselende kwaliteit, maar ik heb voor de tweede keer erg genoten van de tentoonstelling van Thomas Demand (nog te bezoeken tot 18 april, dus haast jullie!). Ontdekking van de dag: de prachtige prentencollectie van M. Alleen jammer dat de pandemie het onmogelijk maakte om het vrijwilligersteam van M dat zorg draagt voor deze collectie, aan het werk te zien

IMG_7188

IMG_7189

IMG_7190

IMG_7192

IMG_7196

IMG_7198

IMG_7201

IMG_7204

IMG_7206

IMG_7207

IMG_7209

IMG_7211

IMG_7212

IMG_7213

IMG_7214

IMG_7216

IMG_7217

IMG_7218

IMG_7220

IMG_7221

Ericka Beckman en Thomas Demand in M

Ik moet eerlijk toegeven dat ik helemaal vergeten was dat ik mij had ingeschreven voor deze rondleiding in kleine groep voor M-bassadeurs. Gelukkig herinnerde mijn iphone mij er bijtijds aan dat deze afspraak in mijn agenda stond. Het blijft ontzettend vervelend dat mijn werk niet meer toelaat mijn professionele en privé-agenda te synchroniseren. En ja, eigenlijk had ik nog bergen werk te verzetten, maar hey, een mens kan niet elke avond tot bijna middernacht werken en bovendien snakten mijn hersenen naar een streepje cultuur!

En ik heb het mij niet beklaagd. De videokunst van Ericka Beckman was verrassend actueel. Serieus, deze dame had het in haar films van de vroege jaren tachtig al over de optimalisering van processen en gamification als manier om participatie te stimuleren. Over een vooruitziende blik gesproken. Aangezien videokunst zich niet goed leent tot het maken van stilstaande beelden kan ik jullie geen impressie geven van haar werk. Jullie zullen dit dus helemaal zelf moeten ontdekken in M.

Hét hoogtepunt van de avond was echter de tentoonstelling ‘HOUSE OF CARD’ van de Duitse kunstenaar Thomas Demand. Een waar visueel feest. Zeer onder de indruk van de foto’s van zijn levensgrote maquettes die zo realistisch zijn, dat je op het eerste gezicht denkt dat je naar een foto van de originele constructie kijkt. Ook erg onder de indruk van zijn foto’s van het betoverende werk van modeontwerper Azzedine Alaïa. Alleen jammer dat het levensechte model van de Japanse karaokebar “Black Label’ door de coronacrisis niet effectief in gebruik genomen kon worden. In normale omstandigheden zou ik graag de remmen losgegooid hebben op een ABBA-lied!

Zeer fijn trouwens om te mogen meesurfen op het enthousiasme van de gids die ons rondleidde. Ze zei zelf dat het veel te lang geleden was. Laat ons duimen dat dat vaccin er snel komt, want iedereen snakt naar een streepje normaliteit.

IMG_3978

IMG_3979

IMG_3981

IMG_3984

IMG_3985

IMG_3987

IMG_3988

IMG_3990

IMG_3993

Rodin, Meunier, Minne & Leo

Eén van de eerste dingen die ik deed, toen het bericht kwam dat dat musea mochten heropenen, was twee tickets reserveren voor M Leuven. Als M-bassadeur vond ik het mijn plicht Leuven’s beste museum een hart onder de riem te steken. En daarnaast was ik natuurlijk erg benieuwd naar de nieuwe . Dat we dankzij het opgelegde parcours ook konden genieten van Alles voor de vorm (wisten jullie dat de vork een vrij recente uitvinding is die bij introductie op weerstand stuitte, want God had de mens toch vingers gegeven om te eten?), De Taal van het Lichaam en Kiluanji Kia Henda, was mooi meegenomen. Van die laatste sprak vooral het werk Mare Nostrum me aan, een helaas nog steeds zeer actueel werk over de huidige migratiecrisis die door corona en de BLM-protesten wat op de achtergrond geraakt is.

Man van Smarten – Dieric Bouts:
IMG_0437

IMG_0438

Beddenpan en toebehoren:
IMG_0440

IMG_0439

IMG_0441

IMG_0443

IMG_0444

IMG_0445

IMG_0446

IMG_0448

IMG_0449

De verloren zoon – Constantin Meunier:
IMG_0450

Resting – Ria Pacquée:
IMG_0452

IMG_0455

Mare Nostrum – Kiluanji Kia Henda:
IMG_0479

Hét hoogtepunt van ons bezoek vormde toch wel de tentoonstelling Rodin, Meunier & Minne. Heel bijzonder om de parallellen tussen de werken van deze drie kunstenaars te ontdekken en tegelijkertijd te zien dat ze zich lieten inspireren door middeleeuwse kunstenaars. Zalig ook dat je door de toegewezen timeslots in alle rust van al dit moois kon genieten. Voor wie houdt van musea, biedt deze crisis de ongeziene kans om ongestoord en op je eigen tempo een tentoonstelling in je op te nemen.

Na ons bezoek hadden mijn vriend en ik een klein hongertje weg te werken. Dat deden we bij door bij Leo Pancakes de heerlijke Hungry Neighbours pancakes (roerei met jalapeños en cheddar, spek, esdoornsiroop) te delen. Het moge duidelijk zijn dat ik honger had, want ben helemaal vergeten een fotootje te maken van onze late lunch!

Een natte namiddag in Leuven

Deze namiddag had ik afgesproken met mijn petekindje en zijn gezin om samen het helden van M gezinsparcours af te leggen. De mama van mijn petekindje was nog maar één keer in M geweest, vlak na de opening en de papa nog nooit. Hoog tijd om iets aan dat gat in hun cultuur te doen. En we hadden met de toptentoonstelling Borman en Zonen geen beter moment kunnen kiezen voor een bezoek.

Maar alvorens we cultuur zouden opsnuiven, was het tijd om de inwendige mens te versterken. En dat was nodig, want tijdens de wandeling van mijn appartement naar het Ladeuzeplein werd ik overvallen door een heuse wolkbreuk. Gelukkig duurde de wandeling net niet lang genoeg om mij volledig te doorweken, maar we kunnen nu wel definitief besluiten dat mijn IJslandse jas al zijn waterafstotende eigenschappen verloren heeft. Ik haastte me dan ook naar Chapter Four om binnen wat op te drogen en te wachten tot mijn gezelschap arriveerde. De warme chocomelk met maltesers was hoogst noodzakelijk om mijn lichaamstemperatuur terug op peil te krijgen. Een mooie zonnige herfst lijkt ons voorlopig niet gegund, dus blijf ik voor mezelf het mantra herhalen dat het fantastisch is dat onze watervoorraden terug aangevuld worden, maar eerlijk: ik HAAT regen.

Mijn jas was nog niet eens half opgedroogd toen we naar M liepen. Gelukkig regende het op dat moment even niet. Toen de papa van mijn petekindje vrolijk aankondigde aan de dames van het onthaal dat we helden kwamen zoeken, hoorden de beide dames het in Keulen donderen. Wij zagen hun verbazing en haalden onze smartphones boven om hen te tonen dat het vandaag de eerste dag was dat het gloednieuwe gezinsparcours ‘Helden van M’ beschikbaar was. Het was duidelijk dat onze vraag verwarring veroorzaakte aan de andere kant van de balie. Uiteindelijk wist één van de twee dames zich te herinneren dat er inderdaad zo’n gezinsparcours beschikbaar was, maar pas vanaf de tweede week van oktober. De informatie op de website was dus verkeerd.

Lichte ontgoocheling aan onze kant natuurlijk, want veel alternatieven voor een uitstap waren er niet op een regenachtige zaterdagnamiddag. Als alternatief bood de baliemedewerker het gezinsparcours van Vlieg! aan. Dit alternatief bleek niet aan de verwachtingen te voldoen. Het thema van het parcours was smaak, maar heel eerlijk, de vraagstelling was veel te moeilijk voor een kind van zes en een kind van vier. Op zoek gaan naar schilderijen die een bepaalde smaak oproepen of op basis van een gelaatsuitdrukking van een portret raden wat de geportretteerde zou gegeten hebben, dat vraagt al een vergevorderde vorm van abstract redeneren die onze twee jongens duidelijk nog niet machtig waren. Ze verloren dan ook heel snel hun interesse in het boekje en de bijhorende vragen.

IMG_5098

Uiteindelijk liepen we aan een snel tempo doorheen de Borman tentoonstelling, die de jongens duidelijk totaal niet kon boeien. Alleen het uitzicht vanaf het dakterras vonden ze een paar seconden de moeite. En de lift, de lift was ook cool. Enfin ja, helemaal geen succes dus, dit museumbezoek. Jammer ook dat het gezinsparcours waarvoor we eigenlijk gekomen waren niet beschikbaar was.

Dan maar op zoek naar iets om te eten. Toevallig was de peter van mijn petekindje ook in Leuven met zijn gezin. Heel toevallig, want eigenlijk hadden ze die namiddag een familiebezoek gepland, maar door een bizar ongeval waarbij een leerling-chauffeur zomaar inreed op de openstaande deur van hun wagen terwijl de papa net zijn dochter in de wagen gezet had, kon dit niet doorgaan. Gelukkig kwam iedereen er met de schrik vanaf en waren ze allemaal ongedeerd.

Na wat gediscussieer, kwamen we terecht in de Bia Mara, want de jongens hadden zin in frietjes met fishsticks. Fish and chips komt dan aardig in de buurt, nietwaar? Het was nog maar half zes, waardoor we meer dan plek genoeg hadden voor onze groep van negen personen. Nu moet ik iets bekennen, ik ben eigenlijk niet zo’n geweldige fan van fish and chips. Voornamelijk omdat ik in het algemeen niet zo hou van gepaneerde en gefrituurde dingen, maar hey, voor mijn petekindje maak ik graag een uitzondering en stiekem was ik al blij dat we niet opnieuw bij de Bavet beland waren.

Gelukkig voor mij stond er ook een gebakken zeebrasem op het menu. En die was echt heerlijk! En verrassend goedkoop. De Moscow Mule (eveneens goedkoop) paste er perfect bij. Ik mocht ook een frietje proeven van mijn petekindje: heel lekker! Het was duidelijk dat de Bia Mara een schot in de roos was voor ons ganse gezelschap. Alle vier de kindjes aten superflink en ook de volwassenen genoten. Onverwachte meevaller, want voor mij was dit het eerste bezoek aan de Bia Mara. Het eten kwam trouwens verrassend snel. Altijd een pluspunt als je met kinderen aan tafel zit. En de bediening was zo vriendelijk om kindermuziek op te zetten (al had dat voor mij nu niet direct gemoeten).

IMG_5118

Na het avondmaal hadden we nog zin in een dessertje. Op naar de Decadenza! Helaas de zaak was net gesloten toen wij er aankwamen, iets voor zeven uur. Dan maar naar het Galetje, dat gelukkig wel nog open was. Mijn ijsje met mango en brownie smaakte me alleszins.

En daarmee was het moment om afscheid te nemen aangebroken: het was bedtijd voor de jongens. En jawel, uiteraard begon het opnieuw te regenen tijdens mijn wandeling naar huis. En zo was de cirkel rond…