Digitaal afscheidsfeestje

Vandaag vond het Teams afscheidsfeestje plaats van één van mijn favoriete juristen. Doodjammer dat ze ons bedrijf gaat verlaten, want echt een fijne relatie met haar opgebouwd, zowel professioneel als op persoonlijk vlak vonden we elkaar direct. Ik moet zeggen dat ik al redelijk groggy was na een dag non-stop vergaderen van negen uur ‘s ochtends tot half vijf ‘s avonds (zonder middagpauze), maar om afscheid te nemen van mijn lieve collega, breidde ik daar graag nog een half uurtje aan vast. Aangezien het feestje al om half vier was begonnen, bleef er niet meer zo heel veel volk over om half vijf, maar dat maakte het eigenlijk gezelliger. Hoe groter het aantal personen in zo’n Teams vergadering, hoe moeilijker om tot echte gesprekken te komen.

Hopelijk kunnen we al die gemiste afscheidsfeestjes en pensioenvieringen van 2020 ergens inhalen in 2021…

Pizza-afscheid

Afscheid nemen in tijden van corona, het is allemaal net iets complexer dan vroeger. Maar toch wilde ik onze collega niet zonder ‘feestje’ laten vertrekken. Het is wel een beetje ironisch: de laatste collega die mijn team vervoegde, vertrekt na anderhalf jaar alweer voor een andere job. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze nooit helemaal haar draai heeft gevonden in haar functie, maar dat neemt niet weg dat we haar zorgzame en humoristische persoonlijkheid zullen missen.

Dus organiseerde ik mijn allereerste corona-proof afscheidsfeestje. Ik reserveerde de grootste vergaderzaal op kantoor, zodat mijn collega’s en ik allemaal op anderhalve meter van mekaar konden lunchen en bestelde pizza’s bij de Italiaan om de hoek. Omdat het bij een afscheid net iets meer mag zijn, zorgde ik ook voor een flesje prosecco als aperitief. Met dank aan de lieve collega die daar nog snel ‘s ochtends om is gegaan. We waren net met tien personen en iedereen hield zich mooi aan de afstandsregels. Ramen open en alcoholgel bij de hand. Al een geluk dat oktober tot nu toe een zachte maand geweest is.

Normaal is het de gewoonte dat wij bij afscheid een cadeautje kopen voor de collega die vertrekt, en dat hadden we ook gedaan, maar onze collega kwam, zoals we dat ondertussen van haar gewoon zijn, zelf met een verrassing: een boek over oma’s en opa’s van Evelien De Vlieger, chocolade van Mohow en enkele prachtige stickers voor het ganse team. Zo attent! We werden er allemaal even stil van. Gelukkig maakten de prosecco en de pizza’s de tongen snel weer los.

IMG_3769

IMG_3773

Fantastische verwarring van de dag: toen ik onze acht pizza’s ging afhalen aan het onthaal, wist de onthaalbediende mij te zeggen dat hij net iemand aan de lijn had gehaald ivm de zeven pizza’s die besteld waren. Huh? Zeven pizza’s? Terwijl ik daar stond met een toren van acht pizzadozen in mijn handen. Ik in de war, de Franstalige onthaalbediende ook in de war.  Nu moeten jullie weten dat iets daarvoor de pizzazaak mij gebeld had om te zeggen dat ze per ongeluk één verkeerde pizza hadden meegegeven. Totaal niet erg, uiteraard, maar nu kon ik toch even niet meer volgen. Zou er nog een tweede pizzabestelling onderweg zijn? Ik had wat problemen gehad met de deliveroo-app toen ik bestelde, een aantal foutmeldingen na mekaar en opeens vreesde ik dat mijn bestelling dubbel was doorgegeven. Dus opnieuw naar de pizzazaak gebeld om zeker te zijn dat er geen tweede bestelling onderweg was op mijn naam. Gelukkig wisten ze mij gerust te stellen, neen, neen, er was echt maar één bestelling op mijn naam genoteerd en die was ondertussen geleverd. Oef!

Kom ik er ‘s avonds achter dat de collega’s van het andere team op mijn verdieping óók pizza’s besteld hadden diezelfde middag bij dezelfde pizzaleverancier. 😉 Al een geluk dat Ricotta & Parmesan de bestelling van mijn collega’s niet geannuleerd had na mijn telefoontje!

Afscheidslunch

Om de twee weken vergaderen wij samen met alle teamverantwoordelijken en nemen we Belangrijke Beslissingen. Door de coronacrisis vonden deze vergaderingen al sinds half maart plaats via Microsoft Teams. Deze dinsdag hadden we echter allemaal afgesproken om naar Brussel te komen om de laatste vergadering vóór de start van de verlofperiode fysiek bij te wonen. Een tweede belangrijke reden om deze vergadering fysiek te laten doorgaan was het feit dat we afscheid namen van één van onze teamverantwoordelijken. Twee en een half jaar hebben we met alle teamverantwoordelijken hetzelfde parcours afgelegd, dus een collega uitwuiven die een nieuwe job gevonden heeft, is best wel een bijzondere gebeurtenis. Deze collega is de eerste die onze groep verlaat, maar niet de laatste: 1 september volgt een tweede collega en 1 januari 2021 zal ikzelf deze fijne groep collega’s verlaten om mijn nieuwe functie op te nemen.

Reden genoeg om na de vergadering samen te lunchen en te klinken op de toekomst. En ja een koude schotel uit de cafetaria is niet zo fancy en eten op anderhalve meter afstand van mekaar niet supergezellig, maar toch was het fijn om nog eens allemaal samen in dezelfde ruimte te zijn. Ik moet zeggen dat ik deze groep erg ga missen. We hebben samen een hele weg afgelegd en veel steun aan mekaar gehad. Wat mij betreft zijn er banden voor het leven gesmeed. Ik ben er alleszins zeker van dat ik de collega die afscheid neemt nog zal terugzien in de toekomst. Onze eerste gezamenlijke lunch is al ingepland!

IMG_1312

Yet another afscheidsfeestje

De grote leegloop ze zich verder, bij ons op het werk. De voorbije dinsdag woonde ik alweer afscheidsfeestje bij voor een collega die andere oorden opzoekt. Een vrolijke, sprankelende persoonlijkheid die zeer gemist zal worden. De komende feestjes zullen niet hetzelfde zijn zonder haar!

We startten de avond met een aperitief bij Les Brasseurs om vervolgens met de harde kern iets te gaan eten bij Namaste, omdat het niet altijd Thais moet zijn. We startten met wat typisch Indisch voorgerechtjes. Voor het hoofdgerecht koos ik een vegetarisch gerecht met spinazie dat naar mijn goesting net iets té veel gember bevatte. Nu ben ik echt een fan van gember, maar hier overheerste de smaak van gember te veel de zachte smaak van de spinazie, één van mijn favoriete groenten, waardoor het geheel onevenwichtig was. Maar het gezelschap en de vriendelijke bediening maakten veel goed. Om nog maar te zwijgen van het gratis ijsje achteraf…

IMG_7188

IMG_7189

Afscheid op Brussels Airport

Aan alle mooie liedjes komt een eind… Zo ook aan de periode die mijn vriend en ik samen doorbrachten rond de feestdagen. Ik kan niet klagen, want het was al van Cuba geleden dat we nog zo lang samen geweest zijn. Uiteindelijk is hij van 19 december 2019 tot en met 7 januari 2020 in België geweest (lang leve thuiswerk!). Al moet ik zeggen dat de dagen voorbij gevlogen zijn.

Om niet tijdens de ochtendrush afscheid te moeten nemen, spoorde ik vandaag na het werk naar Brussels Airport. Mijn vriend had net zijn valiezen ingecheckt en zo hadden we de gelegenheid om samen iets te eten in de Exki. Helaas heeft Brussels Airport niet zo veel leuke eetgelegenheden vóór de security (na de security ook niet, hoor). Maar goed, een slaatje of een stukje quiche van de Exki gaat er altijd wel in en zo konden we op een deftige manier afscheid nemen.

Op naar de volgende reünie!

Afscheidsontbijt

Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.

De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.

Afscheidscocktail

Deze maandag december zijn er weer een aantal collega’s die onze organisatie verlaten. Altijd jammer om vertrouwde gezichten te zien vertrekken, zelfs al gaat het om mensen met een contract van bepaalde duur, zoals de collega waarmee ik maandagavond iets ging drinken in The Dominican. Hij startte net als ik op 1 januari 2018 in een nieuwe job en in de twee jaren dat we samen hetzelfde landschapskantoor deelden, waren wij twee vaak de laatsten op post. We hadden een running joke dat we streepjes zouden trekken om bij te houden wie van ons twee het vaakst als laatste naar huis ging. Degene die uiteindelijk het meeste streepjes achter zijn of haar naam zou hebben staan, zou getrakteerd worden door de verliezer. Uiteindelijk erkende hij al snel zijn meerdere in mij en won ik deze mini-competitie met vlag en wimpel.

Alleen kwam het er maar niet van om samen iets te gaan drinken, tot hij zijn voorlaatste werkweek inging en ik me opeens realiseerde dat we nog steeds niet samen op stap geweest waren. Snel een datum geprikt en zo zaten wij op maandagavond gezellig te babbelen met een cocktail voor onze neus. Het was een zeer aangenaam gesprek en ik leerde een collega kennen met een passie voor muziek en informatica. Omdat het nog maar maandag was, hielden we het bij één cocktail en kozen we verstandig voor een glaasje wijn als tweede drankje. En jawel, belofte maakt schuld: mijn collega trakteerde. Al voelde ik me daar wel een beetje slecht bij, want hij heeft niet meteen uitzicht op een nieuwe job en The Dominican is nu niet meteen het goedkoopste café in de buurt. Maar ondanks mijn aandringen om de rekening te delen, wilde hij van geen wijken weten. Sympathiek!

Hoe het gesprek exact op dit onderwerp uitkwam, weet ik niet meer, maar ik wil jullie beslist de ‘bumblebee’ gerelateerde links niet onthouden die mijn collega me de dag nadien doorstuurde:

Bonsoir Clara

Ongeveer een week nadat ik had afgesproken met haar toekomstige ex-echtgenoot, hadden mijn vriendin en ik een date bij Bonsoir Clara. Kwestie van de neutraliteit hoog te houden en ook de andere kant van het verhaal te horen. Hoewel ik rationeel gezien weet dat er bij scheidende koppels veel opgekropte gevoelens naar boven komen en ik echt mijn best doe om beide kanten van het verhaal te zien, voelde ik dat mijn eerdere afspraak in Zaventem mij beïnvloed had. Hoe zeer je dat ook zou wensen, volledige neutraliteit bestaat niet.

Het eerste wat me opviel tijdens ons gesprek, was hoe anders mijn vriendin omging met de breuk. Waar haar bijna ex-echtgenoot vol met opgekropte woede zat, zag ik bij haar vooral veel verdriet, verdriet om het verlies van zoveel jaren samen. Verdriet ook, omdat de laatste jaren zo moeilijk waren geweest en ondanks haar inspanningen de brokken nu niet meer te lijmen waren. Heel bizar ook om uit haar mond bijna identiek dezelfde verhalen te horen als degene die mijn kameraaed mij verteld had, maar dan helemaal anders. De feiten waren ongeveer hetzelfde, de interpretatie die ze er beiden aan gaven verschilde dag en nacht.

Na onze avond samen wist ik dat het schip van hun relatie definitief gezonden was. Zo spijtig voor hen beiden dat het niet lukt om zo’n belangrijk hoofdstuk in hun leven op een beschaafde manier af te sluiten. ‘t Is een cliché, maar liefde en haat liggen zo verdomd dicht bij elkaar dat het soms beangstigend is.

Oja, het eten was lekker, uiteraard.

Huisbereide grijze garnalenkroketten met een coulis van schaaldieren:
IMG_6268

 

Gebakken sint-jakobsschelpen, Mousse van zoete aardappel met notenolie, blanke boter met citroengras:
IMG_6273

Afscheid nemen

Deze voormiddag spoorde ik onder een stralend zonnetje richting Deinze. Het was de allereerste keer dat ik deze stad aan de Leie bezocht. Helaas was de reden dat ik naar Deinze spoorde bijzonder triestig: vandaag namen Goofball en haar gezin afscheid van haar vader, de grootvader van haar twee zonen. Een afscheid dat ondanks alles toch nog onverwacht kwam.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk zat goed vol en de viering was prachtig. Heel mooi dat ook de twee jongste kleinkinderen hun steentje konden bijdragen door een kaars aan te steken en een witte roos op de kist van hun grootvader te leggen. Erg onder de indruk van de mooie, persoonlijke teksten die voorgelezen werden. Het is duidelijk dat de vader van Goofball in zijn leven veel mensen geraakt heeft. En hoewel elke afscheid moeilijk is, ben ik er zeker van dat al die mooie herinneringen langzaam de overhand zullen nemen en de laatste wat moeilijkere jaren naar de achtergrond zullen verdringen.

IMG_4767

IMG_4768b

Afscheidslunch bij Jour de Fête

Het moest er eens van komen natuurlijk: na anderhalf jaar teamverantwoordelijke geweest te zijn, verlaat een eerste medewerker mijn team. De medewerker in kwestie werkte het laatste half jaar samen met een ander bedrijf aan een bijzonder moeilijk project. Uiteraard bleef haar talent daar niet onopgemerkt en jawel, het bedrijf deed haar een aanbod dat ze niet kon weigeren: een boeiend takenpakket in combinatie met een locatie op fietsafstand. Geen NMBS-pendelpret meer voor haar.

Het is met spijt in het hart dat ik haar zie vertrekken, niet alleen omdat ik haar zelf vijf jaar geleden heb gerekruteerd, maar vooral omdat het zo’n topcollega met een gouden hart is. Dat ik niet de enige ben die daar zo over denkt, bleek uit het feit dat een aantal collega’s spontaan een afscheidsetentje georganiseerd hadden.

Terwijl we herinneringen ophaalden aan vroeger, genoten met z’n achten van het lekkere eten van Jour de Fête (voor mij: een bordje met drie tapas als voorgerecht en een heerlijke salade met forel, appeltjes en radijsjes als hoofdgerecht). Ik kan het niet genoeg herhalen: grote fan van de autovrije Anspachlaan. Heerlijk dat je nu op een terrasje van de zon kan genieten op een plek waar het vroeger stikte van de auto’s. Een mooie herinnering om in te kaderen.

IMG_4717

IMG_4725