Yep, deze namiddag alweer een afscheidsfeestje bijgewoond. Ditmaal van twee collega’s uit een andere afdeling. De ene collega was een consultant die een nieuwe opdracht had aangenomen en de andere een piepjonge collega die de tijd rijp achtte voor een wereldreis. Een goeie reden om samen het glas te heffen en te toasten op hun toekomstige succes. Ik hoop dat het hen goed gaat!
afscheidsfeestje
Afscheidsfeestje op maandag
De eerste dag van de laatste werkweek van het jaar afgesloten met een dubbel afscheidsfeestje. Twee collega’s van een andere afdeling verlaten ons bedrijf voor een nieuwe uitdaging. Er was massaal veel volk aanwezig op het afscheidsfeestje, wat aangeeft dat beide collega’s graag gezien zijn. Ze werden dan ook met mooie woorden en dito cadeaus overladen. Eén ding is zeker: we gaan in de toekomst zeker nog samenwerken, want mijn bedrijf heeft nauwe banden met de organisaties waarnaar ze vertrekken. Wat maakt dat het afscheid in dit geval als minder definitief aanvoelt.
Afscheidsontbijt
Zoals ik al zei: de laatste volledige werkweek van het jaar stond volledig in het teken van afscheid nemen. Na de informele drink op dinsdagavond, was het donderdagochtend tijd voor het officiële afscheidsontbijt. We namen tegelijkertijd afscheid van de collega met wie ik donderdag Thais was gaan eten en een collega jurist. Beiden zullen erg gemist worden, zowel om wille van het vele werk dat ze verzetten als om wille van hun fijne persoonlijkheid. Tegelijkertijd zijn we blij voor hen dat ze elders een fijne uitdaging gevonden hebben.
De speeches waren heel mooi en persoonlijk. Ik was oprecht geroerd door de warme woorden en sympathieke wensen die beide collega’s meekregen. Het deed me plezier dat ik aanwezig kon zijn om hen allebei officieel uit te zwaaien. En natuurlijk zullen we in de toekomst elkaar nog zien. De wereld is klein genoeg en dankzij sociale media is met elkaar afspreken tegenwoordig een fluitje van een cent.
Afscheidsfeestje
Na de lunch in beperkte kring eergisteren, vond gisteren het officiële afscheidsfeestje van mijn lieve collega C plaats. Omdat ik zelf pas in de vroege voormiddag terug zou zijn van een werkbezoek in Gent, moest ik de voorbereidingen van het feest noodgedwongen outsourcen. Maar hey, mijn team deed superprofessioneel en bijzonder economisch boodschappen (de dure kaas van kaaswinkel Catherine niet meegerekend), zodat alles mooi op tijd klaar was voor het feest.
In totaal kwam er zo’n vijftig man langs om afscheid te nemen, die er met zijn allen in slaagden om al de flessen schuimwijn die we voorzien hadden soldaat te maken! Indrukwekkend! Gelukkig hadden we nog een paar flessen rode en witte wijn achter de hand. 😉
Het was alleszins duidelijk dat mijn collega van haar feestje genoten heeft. Hopelijk koopt ze leuke boeken voor haar en haar gezin met de boekenbons die we haar cadeau deden en kan ze nog eventjes nagenieten van de bloemetjes en de mooie woorden.
Yet another afscheidsfeestje
Het is (gelukkig) even rustiger geweest op het vlak van afscheidsfeestjes op ons werk, maar vandaag namen we helaas afscheid van mijn super getalenteerde, lieve en slimme collega, die elders een job heeft gevonden die helemaal haar ding is. Ik wist dat ze al een tijdje op zoek was naar iets anders en ik snap perfect waarom ze de beslissing genomen heeft, maar het doet altijd extra pijn als iemand vertrekt die ik zelf heb aangenomen. Zelfs al werkt die iemand ondertussen al lang niet meer in mijn eigen team. Ik wens haar alleszins het beste en ik twijfel het niet aan dat ze het schitterend zal doen in haar nieuwe positie.
En ja, er waren roze bubbels omdat het Valentijn was. En uiteraard vloeiden er wat traantjes en trokken we achteraf met een paar hongerige die hards Brussel in. Ditmaal kwamen we terecht bij de Italiaan Divino. Wat geen onverdeeld succes bleek, want het feestvarken en ikzelf kregen eerst een foute pasta voor onze neus gezet. Maar uiteindelijk kwam alles goed en kregen we toch nog die Tagliatelle Con Gamberi Diabolo die we besteld hadden.
En ik had nog ruimte voor een ijsje van Häagen-Dazs om op te smikkelen op de terugrit met de trein. Een beetje chocolade om de pijn van het afscheid te verzachten. Maar zelfs al werkt ze niet meer voor ons bedrijf en woont ze ondertussen in Brussel, ze blijft toch voor altijd lid van ons Leuvense dames clubje!
Afscheid van een collega
Toegegeven deze ochtend voelde ik me alles behalve fris. Maar, zoals het spreekwoord gaat: een kermis is een geseling waard. De combinatie van te veel drank met één van de heetste dagen van het jaar, maakt dat het einde van de avond tot een brei verworden is in mijn geheugen. Gelukkig heeft mijn lieve collega mij geëscorteerd op weg naar het station en deed dat dutje op de trein deugd.
Om maar te zeggen: het was een memorabel afscheid. Helaas niet zoveel mensen, maar dat was te verwachten in volle zomervakantie. En de mensen die er wel waren raakten al snel oververhit. Maar we mogen alleszins zeggen dat we mijn collega in stijl hebben uitgewuifd. Ik denk dat hij ervan genoten heeft.
En oja, we zijn ook nog ergens pizza gaan eten. 😉
Afscheidsfeestje
Vrijdag nam ik na het werk de trein naar Leuven voor het afscheidsfeestje van een vriend die (surprise!) naar de USA verhuist. Ik was eigenlijk van plan vroeger te vertrekken, maar ik wilde per sé de hoeveelheid ongelezen mails in mijn mailbox naar een aanvaardbaar niveau terug brengen. Gelukkig was ik zo slim geweest om op voorhand een blue bike abonnement te nemen, waardoor ik twee codes bij de hand had om bij het Fietspunt aan het station een fiets uit het rek te halen. Best wel handig!
Aangezien ik al wat laat was voor het feestje, fietste ik in volle vaart naar mijn favoriete overnachtingsplek Chez Goofball and friends. Alwaar ik snel snel mijn spullen af dropte, over de jongens hun bolletje aaide en alweer weg was. Onbeleefd van mij, ik weet het. Maar ik maak dit zeker goed op een later moment, beloofd!
Ik was echt aan de late kant voor het feestje, dat al om 18u begonnen was. Veel vrije stoelen waren er niet meer te vinden op de bovenverdieping van de Werf (eerst zou het feestje plaatsvinden in Café Entrepot, maar die weigerden ons gezelschap wegens te groot), dus zette ik me noodgedwongen tegenover mijn collega, toevallig ook een kameraad van het feestvarken. Niet dat ik iets tegen die collega in kwestie heb, integendeel, maar ik ben al zoveel met mijn werk bezig tegenwoordig dat ik echt behoefte had om eens een ander onderwerp aan te snijden. Helaas, voordat ik er goed en wel erg in had, was het onderwerp van het gesprek opnieuw de recente reorganisatie. ‘t Wordt tijd dat ik opnieuw wat hobby’s oppik…
Aangezien ik nog geen avondmaal gegeten had, bestelde ik mij een stukje quiche. Niet echt memorabel, maar ik had er wel mee gegeten. Gelukkig was de cava lekker (en goedkoop).
![IMG_6823[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2018/01/IMG_68231-e1517515574444.jpg)
Tot mijn grote verbazing begonnen rond 21.00u (!) de eerste mensen naar huis te gaan. Ok, sommige feestvierders hadden een baby bij en ik begrijp best dat mensen met kinderen het niet graag al te laat willen maken, maar 21.00u dat is nu toch wel heel vroeg om het feestje te verlaten van iemand die je wellicht de komende maanden/jaren niet meer zal zien. Om 21.30u bleven we nog met z’n vieren over: drie vrouwen en het feestvarken. Aangezien de Werf vroeg sloot wegens de blok, verhuisden we naar de Irish Pub iets verderop.
Het was er druk, maar we konden bij twee meisjes aanschuiven die toevallig iemand uit ons gezelschap kenden. Zo leer ik nog eens andere mensen kennen! Op zich was ik er niet rouwig om dat ons gezelschap sterk was gekrompen. Meer tijd om te informeren naar de toekomstplannen van onze vriend die België inruilt voor het zonnige Californië. De kans dat hij net als ik van een kale reis zal terugkeren is echter quasi onbestaande. Zijn bedrijf heeft hem gevraagd te verhuizen en zal het nodige doen om het hem ginder comfortabel te maken. En aangezien hij vrijgezel is, is er niets dat hem hier houdt. Ik toastte op het welslagen van zijn avontuur met een lekkere (Schotse!) whisky. Al moet ik toegeven dat ik een steek van jaloezie voelde toen ik het nieuws van zijn vertrek vernam.
Wat mij eraan doet denken. Moet ik een “Hoera, ik ben terug in België” feestje houden?
Het Grote Afscheidsfeest
Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden mijn vriend en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉
In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.
Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?
Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!
Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉
Van uitbollen nog geen sprake
Na vandaag werk ik nog welgeteld negen (9!) dagen op mijn huidige werk, maar van uitbollen is tot nu toe nog geen sprake geweest. Integendeel, deze week mag toch wel de geschiedenis ingaan als één van de meest stresserende in mijn carrière. Ik moest namelijk een presentatie geven over een topic dat ik niet honderd procent in de vingers had en dat voor een publiek van enkele Zeer Belangrijke Mensen. Failure was not an option. Dat die presentatie bij mij terecht kwam, had te maken van het feit dat één van mijn teamleden uitgevallen was en ik moest dus voor haar inspringen.
Natuurlijk heb ik al vaker presentaties gegeven en meestal ervaar ik op voorhand een zekere gezonde nervositeit, maar de presentatie donderdagochtend was toch van een ander niveau. Het onderwerp was erg technisch en tegelijkertijd redelijk controversieel en ik kon me in de verste verte niet voorstellen welke vragen er uit de monden van die Zeer Belangrijke Mensen zouden komen. Ik denk dat ik de ganse presentatie zeker tien keer geoefend heb, iets wat ik normaal gezien nooit doe.
Maar! Het loonde. Eens ik vertrokken was, voelde ik de zenuwen wegzakken en ging het heel vlotjes. De vragen die volgden op mijn presentatie waren bijzonder makjes. En ik voelde de spanning minuut na minuut wegebben.
En als beloning wachtte er mij in de cafetaria van het werk een heus koud buffet! Met gerookte zalm en perzik gevuld met tonijn en vismousse en pastasalades. Jay! Ideaal om een bodem te leggen voor mijn afscheidsfeestje, dat door een speling van het lot op dezelfde dag als de Belangrijke Presentatie gepland was!
De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash
Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.
Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.
Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.
Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).