stuk

FTI Arts & Science parcours in STUK

Aangezien mijn vriend dit weekend in Genève was, had ik het rijk voor mij alleen. Dé ideale gelegenheid om het FTI Arts & Science parcours in het STUK mee te pikken.

Ik startte mijn bezoek met de installatie van Ugo Dehaes: dansende robots die via AI hun danskunsten steeds verfijnden. Het was tof dat je de robots zelf kon aanraken om hen dansjes te leren, maar echt onder de indruk was ik niet. Misschien had ik later op de avond nog eens moeten terug gaan om te kijken of hun danskunsten er al op vooruit gegaan waren.

IMG_5998

Het werk van Mika Oki kon me veel meer bekoren. Als toeschouwers mochten we ons scharen rond een projectie die ons door een betoverend landschap van klank en licht wist te voeren.

IMG_6008

De postbus om je toekomstige zelf een brief te sturen, liet ik links liggen. Het ligt wellicht aan mij, maar echt origineel of vernieuwend kan je dit toch niet noemen?

IMG_6010

De laatste voorstelling die ik meepikte was die van Ohme & Roméo Poirier. Het idee om de kleuren en klanken van microscopische materie uit te vergroten, vond ik erg origineel. En het geheel was ook mooie om naar te kijken (iets minder om te aanhoren), maar na een kwartier had ik het wel gezien. Deze voorstelling had voor mij gerust met de helft ingekort kunnen worden.

IMG_6011

Al bij al vond ik dit een vrij teleurstellende ervaring. Er was geen enkele performance die mij van mijn sokken wist te blazen. Maar misschien lagen mijn verwachtingen gewoon te hoog?

Heropening STUK en opening Artefact

Deze namiddag was ik te gast op de heropening van het STUK. Na een verbouwing die niet echt van een leien dakje gelopen is, was de STUK-ploeg duidelijk opgelucht om de heropening van hun duurzamer, toegankelijker en inclusiever gebouw met het nodige feestgedruis te kunnen vieren. En dat in aanwezigheid van hoogwaardigheidsbekleders zoals Vlaams minister-president Jambon, Leuvens burgemeester Mohamed Ridouani en KU Leuven-rector Luc Sels. Mijn Gentse collega en ik sloten aan bij de VIP-rondleiding en konden zo, naast het resultaat van de verbouwingen, tegelijkertijd een glimp opvangen van de Artefacttentoonstelling, die ook vanavond opende. Toegegeven, niet elk kunstwerk sprak me even hard aan, maar het blijft een feit dat Artefact altijd aanzet tot nadenken over onze positie als mens in de wereld. Een ondertitel als ‘The Ecstatic Being. Between knowing and understanding‘ nodigt natuurlijk uit tot reflectie.

Het resultaat van de verbouwingen is subtiel. De meeste ingrepen zijn dan ook niet zichtbaar voor de bezoekers, zoals de vervanging van de raampartijen, de isolatie van de daken, de overschakeling naar LED-verlichting, de verbetering van het verwarmingssysteem en de installatie van infiltratiekratten om regenwater op te vangen dat voor het sanitair gebruikt wordt. De toegankelijkheid van het gebouw is er stevig op vooruit gegaan en de nieuwe fietsenstalling aan de Schapenstraat zal wel snel vollopen.

Alleen jammer dat de hapjes op de receptie wat tegen vielen. Begrijp me niet verkeerd, grote fan van de keuze om voor vegan hapjes te gaan om aan te sluiten bij het thema duurzaamheid, maar serieus, vegan hoeft echt niet synoniem te zijn met flets en smakeloos. Traiteurs die vegan of veggie koken zouden beter eens op stage gaan in India. Kruiden die handel! Zo moeilijk is dat niet! Gelukkig smaakte de schuimwijn!

IMG_5077

IMG_5080

IMG_5083

IMG_5085

IMG_5086

IMG_5088

IMG_5089

IMG_5092

IMG_5100

IMG_5101

IMG_5108

IMG_5109

Geluidskunst in Leuven

Wat doet een mens zonder plannen op een mooie zonnige zondagnamiddag? Wat wandelen door de straten van Leuven, uiteraard! Op onze wandeling kwamen we opvallend veel mensen met plannetjes tegen die duidelijk een vast parcours volgden. Even later viel mijn eurocent: dit weekend was het eerste weekend van de geluidskunstexpo HEAR HERE, georganiseerd door STUK. Op diverse plekken in Leuven kan je luisteren naar kunst. Geïntrigeerd, gingen mijn vriend en ik een plannetje halen en bezochten (of moet ik zeggen beluisterden) een paar kunstwerken die we op ons pad tegen kwamen.

Mijn absoluut favoriete kunstwerk was clinamen van Célest Boursier-Mougenot in de grote kapel van KADOC. Betoverend.

Het bombastische geluid van Modular Organ System van Philip Sollman & Konrad Sprenger was te horen tot in de Kruidtuin. Deze installatie kwam bijzonder goed tot zijn recht in het Anatomisch Theater.

IMG_8593

LAAN van An Roovers was naar mijn aanvoelen niet echt een geluidskunstwerk, maar ik kon de poëzie van deze langgerekte sculptuur uit klei in de mooie omgeving van de Kruidtuin wel appreciëren. Al stond de blauwe regen er minder fleurig bij dan gehoopt.

IMG_8600

Het vriendelijke gezoem van Swarm van Félix Blume vond ik ook zeer geslaagd. Eveneens te bewonderen in de Kruidtuin.

We bezochten ook de kunstwerken in het Vrijthof, het stadspark en het Janseniuspark, maar die vond ik eerlijk gezegd wat tegenvallen. In de plaats daarvan een mooie foto van zonnende mensen in het stadspark:

IMG_8589

Tijdens de wandeling stuurden we een bericht naar onze kameraad, die net de dag voordien geland was in Zaventem na een bezoekje aan zijn grote liefde in Australië, om te informeren hoe het met zijn jetlag was. We hadden wat extra plannetjes van HEAR HERE meegenomen zodat hij de wandeling met zijn dochters kon doen. Bleek dat hij zelf al over plannetjes beschikte, maar hij nodigde ons meteen uit voor een mochi-ijsje in zijn zonnig stadstuintje. Daar zeggen wij geen neen tegen, natuurlijk!

We bleven langer plakken dan gepland, waardoor we na het aperitief bij onze vriend meteen rechtstreeks doorwandelden naar L’Etoile d’Or om daar te genieten van een heerlijk avondmaal met asperges en een dame blanche als dessert.

IMG_8603

IMG_8604

 

And& art expo – Look At Us Now

Deze avond bezochten mijn vriend en ik de And& art expo verspreid over drie Leuvense locaties: STUK, het stadspark en KADOC. Thema van de expo was de impact die technologie en innovatie hebben op maatschappelijke ontwikkelingen. De kunstenaars stelden met hun werk de vraag of technologie en innovatie wel degelijk de belofte van een beter leven waarmaakt.

Ik moet toegeven dat niet elk werk mij even zeer kon bekoren. En de meeste werken waren helaas moeilijk op beeld vast te leggen.

Hierbij een overzichtje van de werken die mij het meeste aanspraken.

The National Apavilion of Then and Now van de Britse kunstenaar Haroon Mirza. Een anechoïsche kamer waarin nauwelijks reflectie van geluid of licht bestaat. Je stapt binnen in een pikdonkere doodstille ruimte waarin langzaam een zoemend geluid makende cirkel oplicht. Jammer genoeg was de geluidsisolatie niet perfect, waardoor er wel degelijk omgevingsgeluid naar binnen sijpelde. Dit deed het beoogde effect iet of wat teniet. Ook was de periode dat het effectief stil en pikdonker was veel te kort, waardoor deze ongetwijfeld bijzondere gewaarwording niet voldoende tijd had om goed en wel door te dringen tot mijn vermoeide hersenen. Mits een betere uitvoering was dit ongetwijfeld mijn topper geweest.

IMG_7656

A Mind Forever Voyaging Through Strange Seas of Thought Alone: Silicon Valley Project – van de Amerikaanse filmmaker, regisseur, schrijver en kunstenaar Mike Mills. In dit videowerk geeft de kunstenaar het woord aan de kinderen van Silicon Valley. Hij vraagt hen hoe zij, opgroeiend in de bakermat van innovatie en technologie de toekomst zien. En ja, dat staat garant voor enkele bijzondere uitspraken.

IMG_7658

Niet zelf ervaren, wegens geen koptelefoons meer beschikbaar, wel een leuke foto: Quartet B: Still Life van de Belgische kunstenaar Roel Heremans.

IMG_7661

Mijn topfavoriet: 168 prepared dc-motors, cotton balls, cardboard boxes van de Zwitserse geluidskunstenaar Zimoun. Het filmpje spreekt voor zich.

Volta van de Brusselse geluidskunstenaars Yann Leguay. Het werk op zich deed me niet zo veel, maar de locatie in de KADOC kapel was zeer bijzonder.

En qua schaal het meest indrukwekkende werk. Fantastic Planet #5: What’s That? van de Australische lichtkunstenares Amanda Parer. Deze sculptuur staat symbool voor de positie van de mens op aarde: larger than life.

IMG_7663

IMG_7664

DBDDBB – Hiatus/Daniel Linehan

Het toegangsticket voor deze voorstelling kreeg ik toegestopt door een vriendin, die wegens ziekte helaas de voorstelling zelf niet kon bijwonen. Meestal kan ik een goeie dansvoorstelling wel smaken, maar deze voorstelling slaagde er om de één of andere reden niet in mij te bekoren. Hoewel ik onder de indruk was van de choreografische precisie van de dansers in combinatie met het feit dat de dansers al tong klakkend, sissend en roepend voor hun eigen soundtrack zorgden, vond ik het moeilijk om in de voorstelling te komen. DBDDBB leunde voor mij nog het dichtste aan bij tribale dansen, maar dan met minder exotische outfits. De voorstelling duurde naar mijn gevoel ook te lang. Ergens in het midden van de voorstelling voelde ik mijn oogleden zwaarder worden en misschien bevond ik mij zelfs enkele seconden in dromenland.

Alleszins heb ik toch meer meegepikt van de voorstelling dan de heer naast mij, die na tien minuten al in slaap lag. 😉