Birthday dinner at Masalatop

De avond van mijn verjaardag had ik afgesproken met vrienden die ik leerde kennen in de Spaanse les om samen Indisch te gaan eten in restaurant Masalatop. De vrienden waarmee ik had afgesproken zitten beiden niet zo vaak op social media, dus ze waren zalig onwetend van het feit dat het mijn verjaardag was en ik besloot dat zo te houden. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om een fijne avond met vrienden door te brengen.

Ik schrok wel even toen ik mijn vriendin zag binnen komen (had haar een paar maanden niet gezien). Zo mager! Het verhaal dat ze vertelde was er eentje dat mijn eigen problemen even naar de achtergrond verdrong: haar ouders die door een moeilijke scheiding gaan, het contact met haar vader verbroken en als klap op de vuurpijl gezondheidsproblemen die de artsen voor een raadsel stellen. Op een gegeven moment viel ze een kilo per week af, zonder een dieet te volgen. Je zag haar nog amper staan, ocharme.

Om erachter te komen wat het probleem is, moet ze nu starten met een superstreng dieet waarbij ze zowat niets mag eten. Langzaamaan worden dan bepaalde voedingstoffen opnieuw geïntroduceerd om na te gaan of zij de oorzaak van het probleem zijn. Dit (glutenvrije en lactosevrije) etentje bij Masalatop was voor haar een soort “laatste avondmaal” alvorens aan het dieet te beginnen. Ik hoop echt dat ze erachter komen wat haar scheelt.

En ook: hoera voor chicken palak! Love me some spinach!

Macht en Schoonheid. De Arenbergs

Toen ik donderdag na het afscheidsfeestje in Leuven aankwam, had ik nog ongeveer een half uurtje respijt alvorens op de fiets te springen om mij naar de PDS te haasten. Ik was nipt op tijd, want blijkbaar ligt gans het Alfons Smetsplein open en was de doorgang naar de PDS afgesloten. Beetje gevloekt, vooral omdat er aan de straatkant nergens stond aangegeven dat de PDS niet bereikbaar was.

Na dit kleine akkefietje, zocht ik mij een plek in de bijna tot aan de nok gevulde PDS. Gelukkig is het voor een persoon alleen makkelijk om een vrije stoel te vinden en zat ik al bij nog redelijk goed. Na een muzikale intro van het Arenbergkoor (waarvan ik eerlijk gezegd niet zo onder de indruk was), kwam een hele reeks notabelen aan het woord. Uitschieters waren afscheidnemend burgervader Louis Tobback (ik hoop dat ik nog zo rad van tong en snel van geest ben op die leeftijd), minister van Staat Mark Eyskens en hertog Leopold Engelbert van Arenberg die in maar liefst vijf talen het publiek te woord stond. Al denk ik dat ik één van de weinige geweest zal zijn, die de Russische uitdrukking ook effectief verstond.

Ik was trouwens danig onder de indruk van presentatrice Marlène de Wouters (uiteraard moesten ze voor een evenement dat rond de adel draait iemand met een adellijke achternaam uit de kast halen), die de bron van de eeuwige jeugd gevonden heeft, of een bijzonder goeie botox specialist frequenteert. Wat er ook van zij, geen rimpeltje viel er te bespeuren op haar gezicht. Ik wou dat ik dat ook van het mijne kon zeggen.

Het feestelijke moment werd afgesloten door de koperen klanken van de Leuvense Jachthoornkring Jachtmeesters van Arenberg. Toepasselijker kon amper.

Daarna trokken al de aanwezigen naar het M Museum en de Universiteitsbibliotheek voor de vernissage van de tentoonstellingen die die avond geopend werden. Ik moet zeggen dat ik niet verder geraakt ben dan M. De tentoonstelling daar was zo boeiend dat ik liever mijn tijd nam om deze grondig te bewonderen. Bijzonder indrukwekkende collectie bruiklenen die speciaal voor deze gelegenheid bij mekaar gebracht is. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zo zeggen.

Openingsweekend Arenberg festival

Zondag had ik afgesproken met een bevriend koppel uit Heverlee en hun vier jongens om samen naar het Arenberg festival te gaan. Aangezien ik samen met de kameraad in een ver verleden aan de faculteit ingenieurswetenschappen gestudeerd heb, was het een fijn weerzien met de plek waar we onze studententijd doorbrachten. Al zaten wij als computerwetenschappers wel hoofdzakelijk aan de andere kant van de Celestijnenlaan, het kasteel was de plek waar de proclamaties plaats vonden en waar ik zelfs een paar keer naar een galabal geweest ben.

De namiddag begon al goed: plaktattoos voor drie van de vier jongens. De vierde zag het niet echt zitten. 😉 Vervolgens trokken we naar de Machinezaal van het Thermotechnisch Instituut, alwaar de jongens zelf 3D-printer konden spelen en hun eigen Minion ineen knutselden bestaande uit laagjes karton. Vervolgens staken we het grasveld over naar het Departement Elektrotechniek. Het kostte ons wat moeite om de jongens weg te trekken van een aantal zeer mooie houten arcadegames, maar met wat overredingskracht konden we aan onze ontdekkingstocht beginnen. Helaas was het er zo druk dat het moeilijk was al de opstellingen en installaties goed te bekijken. We beperkten ons dus tot de dansende drones en de Virtual Reality artiest die een paard uit een schilderij van de Arenbergs in 3D tot leven liet komen.

Persoonlijk vond ik de dansende drones wat tegenvallen (niet zo spectaculair als ik gedacht had en best wel wat technische problemen), maar de oudste van de vier jongens slaagde er wel in de drone zijn voornaam te laten schrijven in de lucht. Cool! Ook de andere opstellingen konden wel iets meer omkadering gebruiken dan er werd gegeven, maar misschien was dat gewoon te wijten aan de drukte.

Tijd om te verkassen naar het kasteel dat de Arenbergs zo vriendelijk aan de faculteit ingenieurswetenschappen schonken. Het blijft een plek die tot de verbeelding spreekt. We dwaalden door de gangen en lieten onze vereeuwigen tussen enkele papieren decorstukken.

We liepen nog even langs in de bierbrouwerij van de landbouwingenieurs terwijl de jongens voetbalden op het grasveld, maar ook hier was het te druk om de uitleg goed te verstaan. De jongens hadden het ondertussen zowat gezien, dus brachten we tot slot van de namiddag een bezoek aan de onlangs gerestaureerde oude ijskelder. Zeer boeiend!

Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden, trakteerde ik mezelf op een futuristisch soepje. Wel ok, maar een beetje meer kruiden zou het geheel nóg beter gemaakt hebben.

Oja, ook veel oude bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd leuk!

Free food

Mensen die mij een beetje kennen, zullen ongetwijfeld weten dat ik banken als een noodzakelijk kwaad beschouw. Een reden te meer om het aanbod om op hun kosten iets te gaan eten en drinken met beide handen aan te nemen. Want wie kan er neen zeggen tegen gratis pannenkoeken? 😉 (En ja, ik ben teruggegaan voor een tweede portie.)

Sushi bij Wabi Sabi

Vrijdagavond had ik afgesproken met een vriendin in Leuven om samen sushi te eten. De zoon van mijn vriendin speelt op vrijdagavond schaak, dus we hadden ongeveer twee uur de tijd om bij te praten. Het voorstel om sushi te eten, kwam van haar en ik was eerlijk gezegd lichtelijk verrast dat ze dit voorstelde. Ik had haar immers nog nooit sushi weten eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Wabi Sabi en jawel, daar aangekomen bleek het effectief de allereerste keer dat mijn vriendin voet zette in een sushi restaurant. Niet te geloven, want de sushi restaurants zijn de voorbije jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. Een goeie reden om een Atlantic boat te bestellen, kwestie van mijn vriendin met een zo divers mogelijk staaltje sushi kennis te laten maken.

Al gauw werd duidelijk waarom mijn vriendin enigszins verrassend had voorgesteld om samen Japans te gaan eten: volgend jaar trekt ze immers met haar gezin naar Japan. Drie weken in het land van de rijzende zon. Ik wou dat ik mee kon in hun koffer…

IMG_9953[1]

Oja, de bediening in de Wabi Sabi was echt ondermaats: we hebben moeten smeken om ons een menukaart te brengen, de dienster slaagde erin de extra portie thee die we besteld hadden gewoonweg te vergeten en vervolgens kostte het ons alle moeite van de wereld om simpelweg te kunnen afrekenen. Zal nog lang duren voordat ik opnieuw een voet in de Wabi Sabi zet.

Dinner at Kokoon

Ik moest er even de zoekfunctie van deze blog voor boven halen, maar mijn laatste bezoek aan Leuvens restaurant Kokoon blijkt effectief al drie jaar geleden te zijn. Veel was er nochtans niet veranderd in dit restaurant dat zich gerust tot de klassiekers in Leuven mag rekenen. Een fijne plek voor een last minute dinner date met een vriendin.

Want we hadden iets te vieren, allez beter gezegd, mijn vriendin en haar vriend hadden iets te vieren. Na het verlies van hun eerste zoontje is mijn vriendin opnieuw zwanger. Een echt mirakel, want de kans op slagen was zeer klein en ik denk dat ze de moed bijna hadden opgegeven. Maar kijk, sometimes good things really do happen to good people. Ik ben superblij voor hen! Met de kaap van de twintig weken gerond en alle testen achter de rug, hoop ik dat mijn vriendin nu eindelijk wat kan genieten van haar zwangerschap. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om kennis te maken met hun baby.

En oja, het eten was ook lekker. Met klassiekers zoals vitello tonnato en gewokte mosselen kan je mij altijd een plezier doen. Het hoeft niet altijd hipster food te zijn!

Terug naar af

Zo voelde het vandaag toen ik de sleutel in de deur van ons vertrouwde appartement in Leuven stak. Niet het gevoel thuis te komen overheerste, maar wel de herinnering aan mijn persoonlijk falen dat nog steeds niet verteerd is.

Het is ook vreemd om terug te keren in een leeg appartement nadat ik ongeveer een jaar geleden de deur achter me dicht trok vol enthousiasme over een nieuw avontuur. Zo lang ik nog in Antwerpen woonde, kon ik me concentreren op het ontdekken van een nieuwe stad. Ik woonde er niet lang genoeg om in routine te vervallen. In Leuven is dat een ander verhaal.

Maar goed, hét grootste voordeel van deze verhuis is dat ik per dag heel wat tijd zal uitsparen doordat mijn pendeltijd drastisch verminderd is. En dat is tijd die ik ongetwijfeld kan gebruiken voor nuttigere zaken.

IMG_9866[1]

Leuvense sushi!

Dinsdagnamiddag had ik (eindelijk) een afspraak met mijn oogarts in Leuven, zodat ik mijn papieren voor de ziekenkas in orde kon laten maken om een gedeelte van de (nogal aanzienlijke) kostprijs van mijn bril terug te krijgen.

Een ideale gelegenheid om er op de valreep nog een Leuvens logeerpartijtje bij Goofball en haar zonen tussen te wringen. En zoals elk goed logeerpartijtje, begon ook dit met sushi! Het was veel mooier weer dan verwacht, dus zaten we gezellig samen in de tuin. Het idyllische tafereeltje enkel zo nu en dan verstoord door wat vliegend ongedierte.

De jongens waren hun schattige zelve en genoten van hun laatste dagen vakantie. Jaja, 1 september komt met een rotvaart in zicht en dan zal ook de jongste zoon van Goofball naar school gaan. Wat vliegt de tijd.

Met een glaasje wijn in de hand babbelden Goofball en ik tot laat in de avond. Misschien moet ik van zodra ik terug in Leuven woon toch maar een excuus zoeken voor nog eens een logeerpartijtje. 😉

Een onverwachte barbecue

Oorspronkelijk hadden mijn vriend en ik niet echt iets gepland, vorige zondag. Na het railbike uitstapje leek ons een beetje quality time wel gepast. Maar tijdens het railbiken kregen we een berichtje van onze vrienden uit Wijgmaal met de vraag of we geen zin hadden nog eens af te spreken voor een drankje en wat hapjes. Na even onze agenda’s bij mekaar gelegd te hebben, bleek de enige écht goeie optie gewoon de volgende dag te zijn. We stuurden een berichtje terug en jawel, dat paste voor hen. Aangezien mijn vriend zondagavond alweer naar Genève terug vloog, spraken we rond een uur of drie af. Een ideaal moment om te beginnen aperitieven. 😉

Mijn vriend en ik namen de trein naar Leuven, lieten zijn valies daar achter in een locker en ontleenden twee blue bikes om langs de Vaart naar Wijgmaal te fietsen. Zoals we dat gewoon zijn, werden we onthaald op een heerlijk glaasje witte wijn (voor mij) en een speciaal biertje (voor mijn vriend). We begonnen de namiddag in de lounge achteraan de tuin, maar daar werd het al snel te warm, zodat we noodgedwongen de koelte in de schaduw van het huis moesten opzoeken. Ja, de zomer van 2018 is goed op weg even legendarisch te worden als die van 1976.

Die enkele hapjes bleken een heuse barbecue te zijn, inclusief slaatjes. Gelukkig vertrok de vlucht van mijn vriend pas om 20.40u en kon hij nog het meeste van de barbecuehapjes meepikken. Ik bleef wat langer plakken om na te praten en te helpen de tent voor de twee jongens op te zetten (ze wilden per sé de nacht in de tuin doorbrengen en geef toe, het was er het weer voor).

Fijn moment van de avond: ik die in de tent aan de twee jongens een verhaaltje voorlas en de twee jongens die aan mijn lippen hingen. Waarop ik prompt beloond werd met een schitterende dubbele regenboog, alvorens terug te fietsen naar Leuven. Mooi op tijd om de voorlaatste trein naar Berchem te nemen.

Spontane afspraken zijn vaak nog de beste!

Dineren bij Barba

Gisteren moest voor een doktersafspraak in Leuven zijn (not to worry, ik moest gewoon het voorschrift van mijn Nuvaring vernieuwen). Ik besloot meteen van de gelegenheid gebruik te maken om af te spreken met mijn goede vriend J, die ik (schande!) niet meer gezien had sinds zijn verrassingsfeestje in januari.

Ik reserveerde een tafeltje bij restaurant Barba, omdat het mij daar de vorige keer zo goed was bevallen. Ditmaal konden we genieten van het mooie terras in de Mechelsestraat, naar mijn bescheiden mening één van de gezelligste straatjes in Leuven (al doet het verkeersvrije gedeelte van de Tiensestraat het ook niet slecht).

Het werd een zeer aangename culinaire ontdekkingsreis, waarbij de pluim voor het beste gerecht moeiteloos gewoon werd door de varkenswangetjes.

Passeerden op ons bord:

Gerookte hoevekip – feta – olijf – basilicum – coeur de boeuf tomaat:
:

Varkenswang – spitskool – pindanoot – kokos:

Vangst van de dag – bisque – mosselen – kikkererwten – courgette:

bavarois – kokos – kardemomsorbet – abrikoos:

De bediening was vriendelijk, het eten uitstekend en we hadden veel om over bij te praten. De avond was in een wip en een zucht voorbij. Tot dan toe was alles perfect verlopen, maar bij het vragen van de rekening liep het mis. Na drie keer vragen, de derde keer met aandrang, lukte het eindelijk om af te rekenen. Toen ik naar binnen ging om met mijn Mastercard te betalen, begreep ik meteen waar het schoentje knelde: alle rekeningen werden met de hand gemaakt. Euh? Witte kassa, hallo?

Doordat het zo lang geduurd had voordat we konden afrekenen, miste ik natuurlijk de rechtstreekse trein naar Berchem. Ik had nochtans het uiterste uit mijn blue bike gehaald. Oh well, niet zo erg, een kwartier later was de volgende trein er al en overstappen in Mechelen is natuurlijk het einde van de wereld niet.

Hopelijk volgen er nog veel prachtige zomeravonden in 2018 (al zou een nachtelijk regenbuitje niet slecht zijn voor de dorstende natuur rondom ons).

Yet Another Blog

Life on my side

leuven