Een Chinese Valentijn

I know, I know, Valentijn is een feest in het leven geroepen door de commercie, maar hey, welke girl smelt er niet voor die heerlijke hartjes van Bittersweet? Met dank aan mijn geweldige vriend, die na al die jaren perfect weet waarmee hij mij gelukkig kan maken. 😉

Omdat mijn vriend toevallig in het land was op Valentijn, maakten we van de gelegenheid gebruik om er een gezellige avond van te maken. We bestelden take-away bij Chen’s (genoeg om drie dagen van te kunnen eten), staken wat kaarsen aan en deden een flesje bubbels open. En amai, dat smaakte! Bij deze roep ik Chen’s uit tot beste Chinees van Leuven!

Leuvense kaasfondue!

Uitstekend geslapen na de fantastische Soirée Masquée in Alden Biesen. Rond negen uur zaten mijn vriend aan het ontbijt, maar veel aten we niet, want ‘s middags stond er een lunch met vrienden in ‘t Fonduehuisje op het programma. We pakten onze maskers en kostuums bijeen, maakten nog een paar foto’s van de mooie omgeving en reden dan terug van Bilzen naar Leuven.

Om één uur ‘s middags ontmoetten we onze vrienden en hun kinderen bij ‘t Fonduehuisje. We kregen een mooie houten tafel toegewezen voor ons gezelschap van tien personen in een nieuw gedeelte van het restaurant, dat duidelijk een flinke metamorfose heeft ondergaan sinds de laatste keer dat ik er was, vele jaren geleden. Natuurlijk ging ik voor de klassieke kaasfondue La Gruyère. Een throw back naar die keer dat onze vrienden ons kwamen bezoeken in Genève. Al waren er een aantal in ons gezelschap die de vleesfondue en de visfondue uitprobeerden.

Het was zo gezellig dat we tot vijf uur bleven natafelen. Onnodig te zeggen dat wij de laatste klanten waren die het restaurant verlieten. 😉

Sushi bij Wabi Sabi!

Nu mijn favoriete sushizaak Kintsugi gesloten is, waren mijn oud-klasgenoten Spaans en ik wel verplicht om uit te wijken naar Wabi Sabi! in de Muntstraat. En eerlijk, de sushi komt echt in de buurt van die van de Kintsugi. Al zou ik ook opnieuw een bezoek moeten brengen aan de Sakura, waarvan veel mensen zeggen dat zij nu het beste sushirestaurant van Leuven zijn. Jammer dat Sakura niet levert.

Enfin, met een kannetje warme saké erbij was dit alvast het ideale begin van het weekend!

Sneeuw!

Dieric Bouts in het stadhuis en M

Gisteren zakten de ouders van mijn vriend met de trein af naar Leuven om zich onder te dompelen in het universum van Dieric Bouts. Aangezien ze rond de middag in het station aankwamen, hadden we een broodmaaltijd voorzien. Absoluut genoten van de onovertroffen gerookte zalm van De Walvis. It really doesn’t get any better than that!

Na onze inwendige mens verwend te hebben, wandelden we samen naar het stadhuis van Leuven om de laatste dag van de tentoonstelling Bouts and beyond mee te pikken. Uiteraard liepen we ook even binnen in de prachtig gerestaureerde salons, al hoorde deze strikt genomen niet bij de route van de tentoonstelling.

We leerden over de bijzondere band die Dieric Bouts had met het Leuvense stadhuis en bewonderden de authentieke archiefstukken die het verhaal van Bouts vertelden. Hét hoogtepunt van het bezoek was de kopie van de gerechtigheidstaferelen. De twee originele panelen zijn te bewonderen in de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België. In 1468 kreeg Dieric Bouts de opdracht om gerechtigheidstaferelen te schilderen voor het pas voltooide stadhuis. Als onderwerp koos hij, op aangeven van theoloog Jan van Haeght, voor de legendarische Gerechtigheid van Keizer Otto III. Het kunstwerk zou oorspronkelijk uit vier panelen bestaan, maar door zijn vroegtijdige dood kon Bouts enkel het eerste paneel afmaken, het tweede paneel werd door zijn atelier voltooid na zijn dood. De beschilderde panelen werden door middel van een lichtprojectie en bijhorende uitleg tot leven gewerkt. Echt bijzonder indrukwekkend.

Wisten jullie trouwens dat in het stadhuis een portret van Dieric Bouts hangt? Allez, althans een schilderij dat vele honderden jaren na zijn dood geschilderd heeft en een afbeelding toont van iemand waarvan men vermoedt dat dit Bouts zou kunnen zijn. En natuurlijk kreeg hij ook een beeld in één van de nissen van het stadhuis, gebaseerd op datzelfde portret.

Omdat we toch vlakbij waren, liepen we even binnen in de Sint-Pieterskerk. Ook zonder ‘Het Laatste avondmaal’ en ‘Het martelaarschap van de heilige Erasmus’ van Bouts de moeite van een bezoek waard.

Continue reading →

SLAC Slotparade als afsluiter van het Dieric Bouts Festival

Terwijl mijn vriend en ik deze middag de stad in trokken voor een boodschap, botsten we op de indrukwekkende parade van de Stedelijke Academie voor Beeldende Kunst die het Dieric Bouts Festival op feestelijke wijze afsloot. Behoorlijk onder de indruk van dit bonte gezelschap dat met hun zelf gemaakte kunstwerken door de straten van Leuven trok. Grappig ook dat we maar liefst twee vriendinnen met hun kroost aantroffen in de parade.

Ooit hoop ik zelf opnieuw de tijd te vinden om creatief aan de slag te gaan, maar met de verplichtingen die mijn huidige job met zich meebrengt, zal dat voor de iets verdere toekomst zijn.

Wildlunch bij Van de Weyer

Bij gebrek aan sushi-overschot moet een mens ergens terecht om de honger te stillen, nietwaar?

Culinaire ontdekking van de week!

Deze avond hadden mijn vriend en ik geen zin in een simpele boterham, dus besloten we nieuwe culinaire horizonten op te zoeken aan de andere kant van de spoorlijn. Chen’s restaurant is op wandelafstand van ons appartement, maar die spoorweg vormt om de één of andere reden een psychologische drempel die we zelden tot nooit oversteken.

en amai, blij dat we eindelijk de oversteek gewaagd hebben. Deze voor mij onbekende parel moet zowaar het beste Chinese restaurant van Leuven zijn. Dat er veel Chinese klanten over de vloer komen, zegt op zich al genoeg. Het onthaal was supervriendelijk en het eten was echt bijzonder lekker en verfijnd. Een geweldige ontdekking! Hier zien ze ons zeker nog terug! En ze doen ook take-away!

Gebakken rijst:

Lichtpikante gebakken bloemkool:

Rundvlees met witloof en bonensaus:

Eend speciaal:

Kerstmarkt (x2) en (un)Holy Light

Deze middag besloten mijn vriend en ik te gaan lunchen op de Leuvense kerstmarkt, die mij dit jaar jammer genoeg niet echt aansprak. Ik ben geen grote fan van de tenten waarin de kraampjes zijn ondergebracht en het middelste gedeelte op het Ladeuzeplein was naar mijn aanvoelen veel minder mooi versierd als andere jaren en dat voor een jubileumeditie! Naar goede gewoonte brandden we een kaarsje voor het goede doel. Mijn vriend at een hartige pannenkoek en een werkelijk geweldige burger (waarvan ik ook een paar happen mocht mee-eten) en ik ging voor typisch winters kerstvoedsel: een arancini. 😉 Als dessertje at ik een chocoladezoen.

Verder kocht ik drie open plooiende sierkaarsen om voor wat gezelligheid in ons appartement te zorgen en een beertje om op te warmen in de oven, zodat ik het nooit meer koud in bed heb.

‘s Avonds maakten we een avondwandeling langs de kunstwerken van het lichtfestival (un)Holy Light. Ondertussen een jaarlijkse traditie in het Leuvense. Mijn favoriete kunstwerk was zonder twijfel ‘Moonlightwalk’ van Yvonne Goulbier in de Sint-Jacobskerk, met Nebula van het Franse kunstcollectief Lab 212 als goeie tweede.

‘Pézize’ van Dynamorphe op het binnenplein van Tweebronnen:

‘Behind the walls’ van Nathalie Maufroy in de Mechelsestraat:

‘Moonlightwalk’ van Yvonne Goulbier in de Sint-Jacobskerk:

En ja, natuurlijk belandden we tijdens onze wandeling opnieuw op de kerstmarkt, alwaar ik een gloeiend heet erwtensoepje dronk en mijn vriend een er nogal vettig uitziend broodje met Braziliaans gebak verorberde. Helaas, waren we door deze ongeplande tussenstop te laat om de twee kunstwerken in de Bondgenotenlaan te bewonderen. Volgend jaar iets vroeger vertrekken!

Opening DOKA en een streepje Bouts in M

Vanavond woonde ik samen met mijn vriendin uit Heverlee de vernissage van de tentoonstelling DOKA in M bij. DOKA is samengesteld door gastcurator en Belgische fotograaf Geert Goiris. Ik moet eerlijk toegeven dat ik geen fan was van de openingsact die veel te langdradig was. Tien minuten had ik nog kunnen appreciëren, een half uur was echt veel te lang.

Ook de tentoonstelling DOKA zelf wekte gemengde gevoelens bij mij op. De selectie van de werken uit de collectie vond ik zeker intrigerend en er zaten echt een paar pareltjes tussen. Maar de truc met de afwisseling tussen het rode licht en de gewone museumbelichting vond ik eerlijk gezegd een beetje té ‘in your face’. Ik had niet het gevoel dat de rode versie van de kunstwerken een grote meerwaarde betekende voor de beleving van de toeschouwer. Integendeel, er gaat gewoon veel verloren als je een werk in zo’n onnatuurlijk licht bekijkt.

Gelukkig was de Dieric Bouts tentoonstelling waar we nog even langs liepen vlak voor sluitingstijd wel fantastisch. Blij met dit kleine voorsmaakje. Ik kom begin 2024 nog eens terug om de tentoonstelling op het gemak te bekijken.

Mijn vriendin en ik sloten de avond af met een drankje bij Studio 31. Al had ik eigenlijk de cava terug moeten sturen, wegens afkomstig van een fles die duidelijk al te lang had open gestaan. Enfin, volgende keer een andere drankgelegenheid opzoeken.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven