Back in Leuven

Allez, toch voor een namiddag. Omdat mijn collega me na de begrafenis in Leuven afzette, maakte ik van de gelegenheid gebruik om mijn oude vertrouwde stad nog eens op te zoeken. Ik had na de emotionele viering nood aan wat comfort food en een Vietnamees noedelsoepje was exact wat ik nodig had. Bánh mì Ah Quy! is de ideale no nonsense place voor een snelle hap en voor 7,5 euro voor een soepje kan een mens niet sukkelen.

Daarna besloot ik wat door Leuven te wandelen. Ik kwam langs de Grote Markt waar de voorbereidingen bezig waren voor de Nieuwjaarsdrink later op de dag. Dit jaar had de stad voor een heuse smoutebollenkraam gezorgd (beetje Hollands, als je het mij vraagt). Aangezien ik echter niet zo’n fan ben van smoutebollen, voelde ik weinig animo om later op de dag hiervoor terug te keren.

Slaagde er wel in mijn hartslag te verhogen: een prachtig paar hoge zwarte laarzen van Hush Puppies, met maar liefst veertig procent korting. De meeste van mijn schoenen zien er ondertussen aardig afgetrapt uit, dus liet ik me verleiden tot mijn eerste schoenenaankoop van 2018. En dat terwijl ik altijd zeg dat ik nooit iets vind in de solden! Ik was zelfs niet eens van plan te gaan winkelen, maar het paar stond zo verleidelijk naar mij te knipogen in de etalage, dat ik er niet aan kon weerstaan. 😉

Met mijn nieuwe aanwinst ging ik vervolgens op bezoek bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Altijd fijn om bij te praten met een glas witte wijn in de hand. En ‘t is niet dat het mij tegenwoordig aan gespreksonderwerpen ontbreekt. 😉

Alvorens naar Borgerhout terug te keren, at ik nog snel een falafel wrap bij Alfalfa, kwestie van op de hoogte te blijven van de hippe eetplekjes in Leuven. 😉

Sushi en valiezen

Na afscheid genomen te hebben van mijn petekindje en zijn gezin, reden mijn vriend en ik naar Leuven om bij Goofball mijn valies op te halen, die daar geduldig op mij stond te wachten.

Goofball stelde voor om nog even te blijven plakken voor het avondmaal, wat we graag deden. Hun mooie rijhuis van Goofball en haar gezin voelt ondertussen een beetje al een tweede thuis en ik zal de knuffels van de twee jongens missen als ik naar Borgerhout verhuis. En wie kan er nu neen zeggen tegen sushi in combinatie met een glaasje wijn. 😉

Dikke dankjewel aan Goofball, Jan, Kabouter en Beertje voor hun gastvrijheid. Zonder hen zou mijn overgang van Zwitserland naar België zeker niet zo vlot zijn verlopen.

Kimchi in Leuven!

Net voordat ik definitief mijn valiezen pak naar Genève kom ik er achter dat er in Leuven een restaurant is waar je kimchi kan eten! Jawel, een piepklein take away restaurantje, uitgebaat door een Chinees koppel, verstopt aan het begin van de Tiensestraat, serveert zowaar bibimbap en kimchi hot pots! Wat??? Waarom heb ik dat niet eerder ontdekt? Dus op de valreep in één week twee keer Koreaans gaan eten. Gelukkig heeft Genève meer dan één Koreaans restaurant….

bibimbap:

Koreaanse frisdrank met druiven:

Kimchi hot pot:

Lang leve kimchi!

De cactusmoord

De opknapbeurt van ons appartement heeft een onschuldig slachtoffer geëist. Een minuut stilte voor het heengaan van de veel te lange en veel te dunne cactus die enkel overeind kon blijven door tegen de muur te rusten.

Vandaag startten de schilderwerken en omdat die gepaard zouden gaan met opschuren van de muren, liet ik de schilder rustig (of iets minder rustig) zijn gang gaan en trok ik de deur van ons appartement na het ontbijt achter me dicht. Deze schitterende zonnige dag bracht me achtereenvolgens naar het stadspark, de Exki (free, zij het traag, wifi), Le Graal (lekkere hartige pannenkoek) en een bankje op het Ladeuzeplein. Smikkelend van een ijsje van Decadenza sloeg ik de bedrijvigheid tijdens de opbouw van de Leuvense kermis gade. Terwijl ik in mijn boek zat te lezen, werd ik wat later gespot door een vriendin en haar twee dochters. Leuk om op het onverwacht nog wat te kunnen bijpraten.

Ik kwam dus ‘s avonds blij gezind thuis na een ontspannen dagje. De schilder had duidelijk al goede vorderingen gemaakt. Bij nadere inspectie merkte ik echter op dat de adoptiecactus die we geërfd hadden van onze vrienden die naar de US verhuisd zijn, verplaatst was naar het balkon. Dat kon niet veel goeds betekenen, want ik was vergeten de schilder attent te maken op de precaire staat van deze plant. En jawel, het bijna twee meter hoge ding was omgevallen, een wortelkluit onthullend van nog geen vuistdik. De plant redden leek uitgesloten, dus maakte ik van mijn hart een steen en zaagde (letterlijk) het lijk in stukken zodat het in de gft-zak paste.

Wij hebben elkaar niet lang gekend, lieve cactus, maar ik hoop dat jouw verblijf bij ons aangenaam was.

Cum Laude

De Faculty Club is niet meer, lang leve Cum Laude (al moeten ze dringend hun naambordjes eens veranderen, best gênant dat daar nog steeds Faculty Club op staat).

Goofball en haar echtgenoot vergezelden ons op wat ongetwijfeld één van onze laatste chique diners op Belgisch grondgebied zal zijn (althans toch voor een tijdje). Ik moet toegeven dat mijn verwachtingen hooggespannen waren: in het verleden heb ik meerder keren erg lekker gegeten bij de Faculty Club en ik was benieuwd naar wat de opvolger te bieden had.

We hadden geluk, ondanks het dreigend grijze wolkendek, konden we de ganse maaltijd nuttigen buiten op het terras. Iets waarop ik stiekem had gehoopt, al dacht ik dat ons terrasbezoek beperkt zou blijven tot het aperitief en eventueel een eerste voorgerechtje. We hielden het gelukkig de ganse avond door en hoe donkerder het werd, hoe feeërieker het decor.

Toen we bij aankomst onze fietsen wilden parkeren op de binnenkoer waren we even in de war. Er was duidelijk een huwelijksfeest aan de gang en we twijfelden even of we ons van locatie vergist hadden. We dienden ons echter langs de groep feestvierders (de veel te zonnebankbruine bruid droeg Louboutins) te wringen, om ons bij ons gezelschap te kunnen voegen.

Helaas, Cum Laude slaagde er niet in mijn verwachtingen in te lossen. Niet dat het eten slecht was, maar er was gewoon geen enkel gerecht dat boven de middelmaat uitstak (behalve misschien de pikante mosseltjes). De kalfstong was een leuk flashback naar de keuken van weleer, maar wist met niet echt te overtuigen en het melkvarken was gewoon te hard gebakken. Gelukkig maakte het uitstekende gezelschap veel goed.

Wel jammer dat mijn vriend zo ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert een kleine inzinking kreeg. De vermoeidheid van de verhuis en het wellicht nog steeds niet volledig verteerde virus, zullen zijn tol geëist hebben. Gelukkig kwam hij erdoor!

Appetizer:

Gazpacho:

Tomaat – burrata – basilicum:

Bouchotmossel – lenteui – harissa:

Kalfstong – verveine – nori:

Melkvarken – suikermaïs – chimichurri:

Rode vruchten – meringue – thee:

Na het dozen inpakken

Smaakt die aan huis geleverde sushi eens zo lekker! Het wordt leger en leger op ons appartement, dus ons verblijf hier begint steeds meer op kamperen te lijken. Maar het doet me veel plezier dat dingen die ik als rommel beschouw, enthousiaste nieuwe eigenaars vinden via GIFT|Leuven! Leuk, zo’n beetje Sinterklaas kunnen spelen! Misschien moet ik mij een nep-baard aanschaffen. 😉

Indian food and whisky

Yep, ik profiteer nog even van mijn laatste week in Leuven om van zoveel mogelijk mensen afscheid te nemen. Het oorspronkelijke plan was dat ik samen met een goeie kameraad en oud-studiegenoot zou whisky drinken. Maar de dag voordien werd ik gecontacteerd door een andere kameraad die vroeg of hij kon langskomen om onze projector op te halen die al enkele jaren werkloos in de logeerkamer stond stof te vergaren. Tezelfdertijd stelde hij voor om samen afhaalfood te eten.

Nu weet ik wel dat alle dagen afhaalfood niet zo gezond is, maar voor mijn laatste Leuvense week zie ik dat graag door de vingers. Dus snel mijn oud-studiegenoot gecontacteerd met de vraag of hij wilde mee-eten, onder het motto, hoe meer zielen hoe meer vreugd. Hij had geen bezwaar en zo zaten we woensdagavond met z’n drieën gezellig samen Indisch van Annapurna te eten. Uiteraard onder het genot van een glaasje wijn (slinken moet en zal hij, onze drankvoorraad!).

Op ‘t onverwacht kwam nog een derde kameraad langs. Hij liet zich zelf overhalen om een beetje Indisch mee te eten (die porties zijn altijd enorm en ik kon het natuurlijk niet laten om ook een voorgerecht te bestellen). De drie mannen kenden elkaar niet zo goed, maar het was volstrekt geen probleem om de gesprekken gaande te houden. Nadat de twee heren die nog een eindje moesten rijden om weer thuis te geraken afscheid genomen hadden, haalde ik alsnog de whisky boven om een paar proevertjes uit te schenken voor mijn oud-studiegenootje. Belofte maakt schuld. 😉

Twee maal sushi is scheepsrecht!

Na zondagavond van een uitstekende sushimaaltijd genoten te hebben, zag ik geen enkel bezwaar om dit maandagavond nog eens over te doen. Een vriendin die in Leuven werkt en die niet aanwezig kon zijn op ons afscheidsfeestje, zakte na haar werk af naar ons Leuvens appartementje om samen sushi te eten onder het genot van een flesje wijn. Omdat de sushi van Saki Sushi me zondag zo goed bevallen was, bestelde ik daar opnieuw, zij het wat andere soorten sushi, kwestie van niet in herhaling te vallen. 😉

Het werd een heel gezellige avond waarbij we vooral praatten over de vakantieplannen van onze vriendin: Kroatië én Lapland in het vooruitzicht, niet slecht voor iemand die pas onlangs aan het reizen geslagen is. Het deed me ook deugd om te horen dat onze vriendin op relationeel vlak in rustigere wateren is terecht gekomen. Ze verdient het echt om na een hoop tegenslagen eindelijk wat te kunnen genieten van het leven.

IMG_4991[1]

Sushi with friends

Lieve Goofball had al een aantal keer aangeboden om samen afhaalfood te eten, maar omdat ik het zo druk had met mijn Grote Afscheidstournee, was het er nog niet van gekomen. Maar hey, uitstel is geen afstel, zondagavond had ik nog geen plannen en ik wist dat Goofball en haar gezin die dag zouden terugkeren na een weekje Waimes. Hét ideale moment om samen sushi te eten, dacht ik zo. En gelukkig zat Goofball helemaal op dezelfde golflengte.

Ik nam wat flesjes wijn mee (hoe zeer ik ook mijn best doe, onze wijnvoorraad lijkt maar niet te slinken) en fietste naar Goofball. Kabouter was niet helemaal in topvorm, wegens een gemene hoest, maar dat nam niet weg dat hij, zoals gewoonlijk, de vrolijkheid zelve was. De sushi (van Saki Sushi, geleverd door Deliveroo) smaakte heerlijk en zelfs Beertje waagde zich aan een maki sushi met komkommer. Je kan er niet vroeg genoeg bij zijn. 😉

Nationale Feestdag

Jaja, zelfs op de Belgische Nationale Feestdag, gaan de zomercursuslessen aan het CLT gewoon door. Niet dat ik dat erg vond, want veel affiniteit met België heb ik toch niet en de cursus Frans bevalt me bijzonder goed. Omdat één van onze medestudenten (een Spaanse die net de middelbare school achter de rug had) voor het eerst in België was en nog nooit Belgische frietjes gegeten had, besloten we tijdens de middagpauze ter gelegenheid van de Belgische Nationale Feestdag frietjes te gaan eten. Niet dat ik zo dol ben op frietjes van ‘t frituur, maar enfin, onze frietcultuur is wel immaterieel erfgoed, he!

Helaas, blijkt dat op de Belgische Feestdag verrassend veel frietkoten gesloten zijn. Ook frituristen hebben recht op een vaderlandslievend dagje vrijaf. En om nu frieten te gaan eten bij een kebabzaak, dat is er toch ook wat over. We stonden wat besluiteloos te draaien op het kruispunt van de Muntstraat en de Naamsestraat toen iemand voorstelde om naar de Domus te gaan. Op zich een goed idee, de Domus serveert typisch Belgische brasseriekeuken én ze serveren zelfgebrouwen bier op hun mooie binnenkoer. Behoorlijk Belgisch als je het mij vraagt.

Het onthaal bij de Domus was echter allesbehalve hartelijk. De ober trok een lelijk gezicht toen we vroegen of we wat tafels bij elkaar mochten schuiven voor onze groep van een tiental personen. Of we gereserveerd hadden? Uiteraard hadden we dat niet. De ober zuchtte eens diep en legde uit dat zulk een verzoek onmogelijk kon ingewilligd worden. Ik had geen zin om een scène te maken, ik kan me voorstellen dat dit lastig voor hen zijn tijdens een drukke lunch, maar ik stoorde me wel aan de allesbehalve vriendelijke manier waarop hij die boodschap overbracht.

We verdeelden ons dus noodgedwongen over een aantal tafels. Terwijl een aantal studenten in ons groepje afhaakten, wellicht wegens het prijskaartje van een brasserielunch. Uiteindelijk bestelden mijn tafelgenoten weinig echt typisch Belgische gerechten (een hamburger met frieten kan je amper Belgisch noemen, nietwaar?) en was ik de enige die de moeite nam om een Belgische klassieker te bestellen: tomaat garnaal.

Ons eten kwam gelukkig vrij snel, want de juffrouw begon al wat zenuwachtig te worden dat onze middagpauze te lang zou uitlopen. Het humeur van de ober verbeterde er echter niet op. Hij kwakte de schotels zowat neer en de glazen die moesten we zelf maar verdelen over tafel. Hij deed wel de moeite om te komen vragen of het smaakte, maar op een toon die insinueerde dat je het vooral niet moest wagen om negatief te antwoorden.

Gelukkig scheen de zon en was ik in het gezelschap van fijne mensen. Maar mij zal je alleszins niet snel meer terugzien bij de Domus, mooie binnenkoer of niet.

Yet Another Blog

Life on my side

leuven